Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ολοκαίνουριο κόκκινο τετράδιο. Ζούσε ευτυχισμένο με την τετραδοοικογένειά του στα ράφια ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου. Κάθε μέρα έμπαινε πολύς κόσμος στο βιβλιοπωλείο και το κόκκινο τετράδιο δεν έβλεπε την ώρα και την στιγμή να μεγαλώσει και να το αγοράσει κάποιος. Ονειρευόταν πως και πως τη μέρα εκείνη που κάποιο παιδάκι θα έγραφε τα πρώτα του γράμματα πάνω στα άσπρα φύλλα του ή που κάποιος φοιτητής θα κράταγε σπουδαίες σημειώσεις για τη σχολή του. Από κάτι παππουδοτετράδια από το διπλανό ράφι είχε ακούσει ότι καμμιά φορά οι άνθρωποι αγόραζαν τετράδια ακόμα και για να κάνουν σκίτσα ή και ζωγραφιές! Αχ!Ζωγραφιές, να είχε άραγε τόση τύχη; Να το αγόραζε κάποιος που να γέμιζε τις σελίδες του με υπέροχα χρώματα; Ήταν τόσο μικρό και όμως είχε τόσα πολλά όνειρα για την ζωή του.
Κυλούσε ανέμελα η ζωή στα ράφια του βιβλιοπωλείου, ώσπου μια μέρα άκουσε μια παιδική φωνή να λέει: -Μαμά, μαμά η κυρία μας είπε να πάρουμε και ένα κόκκινο τετράδιο! -Κόκκινο τετράδιο; -Ναι, ναι! Ένα μισό-μισό! -Μάλιστα, είπε η μαμά, για να δούμε. Το κόκκινο τετράδιο δεν πίστευε στα αυτιά του. Ήξερε ότι ήταν πρώτο στο ράφι και ότι ήταν επιτέλους η σειρά του να ξεκινήσει τη ζωή του. Η χάρτινη καρδούλα του πήγαινε να σπάσει από την αγωνία!
-Αυτό εδώ πρέπει να κάνει, είπε η μαμά κρατώντας στα χέρια της το μικρό κόκκινο τετράδιο. Το κόκκινο τετράδιο είχε συγκινηθεί τόσο πολύ, που επιτέλους βρέθηκε κάποιος να το αγοράσει! Ούτε που κατάλαβε για πότε βρέθηκε μέσα στη σακούλα του βιβλιοπωλείου μαζί με μία γόμα, μία ξύστρα και μολύβια. Το ίδιο βράδυ ο μικρός μαθητής και ο μπαμπάς του κάθισαν στο τραπέζι της κουζίνας και διάβασαν το σημείωμα της δασκάλας. -Το κόκκινο τετράδιο θα το λέμε Τετράδιο Αντιγραφής, είπε ο μπαμπάς με το σοβαρό του ύφος. Η δασκάλα σου λέει ότι πρέπει να γράψουμε και το όνομά σου απ έξω. -Μπορώ μόνος μου!, είπε ο μικρός μαθητής.
Το κόκκινο τετράδιο ένιωσε το χέρι του μπαμπά να βγάζει την άσπρη με γραμμές ετικέτα από το εξώφυλλό του και να γράφει με ωραία μεγάλα γράμματα: Τετράδιο Αντιγραφής και ακριβώς από κάτω ο μικρός μαθητής έγραψε το όνομά του. Το κόκκινο τετράδιο ένιωσε την χάρτινη καρδούλα του να λιώνει! Επιτέλους είχε όνομα και τι όνομα! Τετράδιο Αντιγραφής, σου λέει! Δηλαδή θα ήταν το πιο καλογραμμένο τετράδιο του κόσμου όλου. Δεν έκλεισε μάτι όλο το βράδυ. Τετράδιο Αντιγραφής Την επόμενη μέρα ο μαθητής μας είχε την πρώτη του αντιγραφή. Το κόκκινο τετράδιο μούγκριζε από ευχαρίστηση καθώς ο μικρός μας μαθητής έγραφε τα πρώτα του γραμματάκια στις άδειες σελίδες του. Και ω! Τι έκπληξη! Στο τέλος, άκουσε το μαθητή να λέει: - Μαμά είδες τις ξυλομπογιές μας; Η κυρία είπε να κάνουμε και μια ζωγραφιά! Το κόκκινο τετράδιο δεν πίστευε στα αυτιά του! Ζωγραφιά; Καλά είχε ακούσει άραγε; Πραγματική ζωγραφιά; Θα είχε και χρώματα και γράμματα στις σελίδες του; Δεν θα μπορούσα να έχω μια πιο ευτυχισμένη ζωή, σκέφτηκε.
Ο χρόνος όμως γρήγορα περνά και έτσι έφτασε στο τέλος της η σχολική χρονιά και το κόκκινο τετράδιο ένιωθε πια γεμάτο, ολοκληρωμένο! Οι σελίδες του ήταν γεμάτες με πολύχρωμα σχέδια και με τα πιο όμορφα γράμματα του κόσμου. Αφού αν έπαιρνες ένα καλλιγραφόμετρο θα μέτραγε 100 βαθμούς καλλιγραφίας, τόσο ωραία ήταν τα γράμματα που είχε μέσα του! Είχε βγει μάλιστα και 10 φορές καλύτερο τετράδιο της τάξης! Ναι! Σίγουρα το κόκκινο τετράδιο είχε ζήσει μια ζωή σαν βασιλιάς! Το τελευταίο βράδυ του σχολείου κοιμήθηκε πιο ευτυχισμένο από ποτέ! Το επόμενο πρωί το κόκκινο τετράδιο ξύπνησε από τις φωνές της μαμάς: -Αυτό το τετράδιο το θέλεις; είπε η μαμά δείχνοντας το κόκκινο τετράδιο. -Όχι, μουρμούρισε ο μικρός μαθητής και χώθηκε πιο βαθιά μέσα στα σεντόνια του, πέτα το στα σκουπίδια.
Το κόκκινο τετράδιο δεν πίστευε στα αυτιά του: Μα στα σκουπίδια; Μα πως είναι δυνατόν να το πετάξουν στα σκουπίδια; Τόσα γράμματα, τόσες ζωγραφιές θα τα πετούσαν έτσι απλά στα σκουπίδια; -Εντάξει, είπε η μαμά, το πετάω στα σκουπίδια. Το κόκκινο τετράδιο πήγε να τρελαθεί. Τι εντάξει κυρία μου, ήθελε να της πει. Έτσι πετάς μια χάρτινη ζωούλα εσύ; Δεν σε νοιάζει καθόλου; Όλη τη χρονιά ο μικρός μαθητής δούλευε σκληρά για να με φτιάξει έτσι όπως είμαι και τώρα θα με πετάξεις έτσι απλά στα σκουπίδια; Σαν να είμαι άχρηστο;
Αλλά που να το ακούσει η μαμά. Βλέπετε τα κόκκινα τετράδια μιλάνε - δηλαδή όλα τα πράγματα μιλάνε - αλλά εμείς συνήθως είμαστε πολύ βιαστικοί και δεν τα ακούμε, γιατί έχουμε ένα σωρό πιο σημαντικές δουλειές. Έτσι η μαμά με το κόκκινο τετράδιο στα χέρια της κατευθυνόταν προς τα σκουπίδια. -Τι είναι αυτό μαμά; τη ρώτησε η μεγάλη αδερφή του μικρού μαθητή. -Τίποτα, είπε ήρεμα η μαμά, ένα σκουπίδι! Το κόκκινο τετράδιο έγινε δυο φορές πιο κόκκινο από το θυμό του. Εντάξει να το πετάξει στα σκουπίδια, αλλά να το πει και σκουπίδι; Αυτό πάει πολύ. Δεν είναι όλα τα σκουπίδια, σκουπίδια κυρία μαμά, ξεφώνιζε το κόκκινο τετράδιο. -Για να το δω, είπε η μεγάλη αδερφή. -Να, είναι σκουπίδι σου λέω.
-Αχ!Βρε μαμά, εγώ θα στα μαθαίνω όλα; είπε η μεγάλη αδερφή. Τα κόκκινα τετράδια και δηλαδή όλα τα πράγματα που είναι φτιαγμένα από χαρτί μόνο σκουπίδια δεν είναι. Ποτέ δεν μπορείς να τα πεις σκουπίδια. Αν θέλεις να τα ξεφορτωθείς μπορείς να τα πεις ανακυκλώσιμο υλικό και να τα βάλεις σε έναν κάδο ανακύκλωσης. Όμως ένα τετράδιο με τόσες πολλές ωραίες ζωγραφιές και τέτοια θαυμάσια γράμματα δεν μπορείς να το πεις ούτε ανακυκλώσιμο υλικό ακόμα! Να δωσ το μου εδώ! Το κόκκινο τετράδιο έτριβε τα ματάκια του με τόση δύναμη που οι γραμμούλες του κόντεψαν να ασπρίσουν. Ήθελε να πιάσει τη μεγάλη αδερφή και να την γεμίσει χάρτινα φιλιά! -Τι θα το κάνεις δηλαδή; απόρησε η μαμά. -Να, για σήμερα που γιορτάζει ο μπαμπάς, αντί να αγοράσω χαρτί περιτυλίγματος για το δώρο του θα το τυλίξω σε ένα φύλλο από το κόκκινο τετράδιο. Αύριο που θα έρθει η φίλη μου η Εύα που τρελένεται για δημιουργίες θα κάνουμε ένα ωραίο κολάζ με τα φύλλα του τετραδίου. Α! Και θυμάσαι και εκείνο το σημειωματάριο που το είχες βαρεθεί και ήθελες να πάρεις άλλο; Ε, να λοιπόν δεν χρειάζεται να αγοράσεις καινούριο, μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτά τα υπέροχα φύλλα για να το ντύσεις και να αποκτήσει νέα εμφάνιση.
Με λίγα λόγια πριν το πούμε ανακυκλώσιμο υλικό, το κόκκινο τετράδιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά και ξανά! Σε καμμία περίπτωση όμως δεν μπορείς να το πεις σκουπίδι, είπε με αυστηρό τόνο η μεγάλη αδερφή. -Καλά, καλά μην φωνάζεις, ορίστε πάρ το, είπε η μαμά τρομαγμένη που παραλίγο να πετάξει ένα σκουπίδι που δεν ήταν σκουπίδι. Θα μπορούσα να κρατήσω και εγώ δυο φύλλα; Να για τη γιορτή του μπαμπά, σκέφτηκα ότι θα ήταν υπέροχο δώρο ένας πίνακας με τα πρώτα γράμματα του γιου μας. -Αυτό θα ήταν καταπληκτικό, είπε η μεγάλη αδερφή και έκλεισε το μάτι στο κόκκινο τετράδιο. Το κόκκινο τετράδιο είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Απίστευτο, σκέφτηκε. Είναι σπουδαία υπόθεση τελικά να έχεις μια μεγάλη αδερφή. Πήρε δυο βαθιές ανάσες και ήταν έτοιμο για τις νέες ζωές που το περίμεναν! Εμείς τα κόκκινα τετράδια, είμαστε πολύ τυχερά, μουρμούρισε. Ζούμε όσες ζωές ζήσουμε αφού μας χρησιμοποιήσουν ξανά και ξανά, μας επαναχρησιμοποιήσουν δηλαδή, στο τέλος όταν γεράσουμε και είμαστε πολύ ευτυχισμένα από όλες τις ζωές μας, μας στέλνουν για ανακύκλωση και γινόμαστε, ποιος ξέρει τι; Χαρτόκουτα; Κίτρινα τετράδια; Βιβλία; Κόκκινα τετράδια και πάλι; Δεν είναι υπέροχο; Ζούμε για πάντα!
Το παραμύθι αυτό δημιουργήθηκε μέσα από παιχνίδια, στα πλαίσια του περιβαλλοντικού προγράμματος: Δεν είναι όλα τα σκουπίδια, σκουπίδια. Σχολικό έτος: 2010-2011 10ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας Α τάξη Κακαλέτρης Παναγιώτης Κάργας Γιώργος Κάργας Θανάσης Κοιλάκος Τζίμης Λιουμπένωφ Κριστιάν Μαυρίκη Τζωρτζίνα Μητσέας Ευτύχης Μούτσουλας Γιώργος Μπεχράκη Άντα Μπεχράκη Βούλα Μπουγέας Δημήτρης Μπουζιάνη Καλλιόπη Μωκάκος Γρηγόρης Νικολόπουλος Δημήτρης Ρόκα - Μούντανου Μυρτώ Σακελλαρίου Ειρήνη Στασινοπούλου Σοφία Χριστόφορος Παναγιώτης Βίγκου Κατερίνα