ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΛΟΓΟ ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΛΟΓΟ ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. 1

Το έναυσμα της παγκόσμιας αντι τρομοκρατικής εκστρατείας, δίνεται το 2001 μετά την πτώση δύο αεροπλάνων στο Κέντρο Εμπορίου (δίδυμοι πύργοι) στη Νέα Υόρκη. Διά στόματος Μπούς, ηχούν ιαχές πολέμου. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας : Μέσα σε μία φράση, συμπυκνώνεται το δόγμα μηδενικής ανοχής που ακολουθείται από τις εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Στον ελλαδικό χώρο, η ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση ξεκινάει το καλοκαίρι του 2002 με τον τραυματισμό του Σάββα Ξηρού από βόμβα που έσκασε στα χέρια του, και τις επακόλουθες συλλήψεις για τις Ε.Ο. 17Ν και Ε.Λ.Α. Αιχμή σ' αυτήν την περίπτωση είναι ο εσωτερικός εχθρός, ενώ η δημοκρατία επιχειρεί την παραποίηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας με την αποπολιτικοποίηση και κατασυκοφάντηση ιστορικών οργανώσεων και επαναστατών αγωνιστών. ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΜΑΙΝΕΤΑΙ. Τα τελευταία χρόνια, πλήθος ατόμων προβαίνουν σε δυναμικέςεπιθετικές ενέργειες εναντίον συμβόλων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Το θρυμματισμένο προσωπείο της έννομης τάξης, απαιτεί τη διεκπεραίωση αστυνομικού έργου. Ξεκινουν οι συλλήψεις για την οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, με την περιβόητη πια υπόθεση του Χαλανδρίου. Σπίτι συντρόφου χαρακτηρίζεται γιάφκα. 105 αποτυπώματα σε κινητά κι ακίνητα αντικείμενα και 105 εν δυνάμει τρομοκράτες. Οι φιλικές και προσωπικές σχέσεις ποινικοποιούνται ξανά. Το κυνήγι μαγισσών ξεκινάει...3 αναρχικοί οδηγούνται στη φυλακή, 10 σύντροφοι διαφεύγουν τη σύλληψη και οδηγούνται στην παρανομία. Ονόματα και φωτογραφίες 20χρονων αναρχικών κοσμούν τα δελτία ειδήσεων, εντάλματα σύλληψης κρυφά και φανερά, δίνουν και παίρνουν. Κρυψίνοι ειδικοί ανακριτές διεκπεραιώνουν το αντι τρομοκρατικό τους έργο. Δημοσιογράφοι συντονίζουν τυφλά χτυπήματα ενημέρωσης. Μια καλοστημένη υπόθεση που βάζει στο στόχαστρο εκατοντάδες αγωνιστές. Η διαχείριση της εξουσίας αλλάζει χέρια και η σοσιαληστρική διακυβέρνηση έμπειρη κι εκπαιδευμένη πλέον σε ζητήματα τρομοκρατίας, υιοθετεί ευρωπαϊκές κατασταλτικές στρατηγικές. Προχωρά στην επικήρυξη με 600.000ε 3 συντρόφων που καταζητούνται μετά από ληστεία στην Εθνική Τράπεζα στη Σόλωνος, στην οποία συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης. Τα στοιχεία σύνδεσης-εμπλοκής 2

τους, είναι τόσο υπαρκτά όσο η αξιοπρέπεια του Χουντοχοΐδη, ο οποίος επιχειρώντας να αποδείξει την αντικειμενικότητά του, επικήρυξε και αυτούς που επιτέθηκαν στην συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα. ΑΝΗΚΩΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗΝ. Οι επικηρύξεις συντρόφων, εποχής Far WeSt, αποτελούν πολιορκητικό κριό για τη δημοκρατία. Οι διωκτικοί μηχανισμοί δηλώνουν ξεκάθαρα ότι διψάνε για αίμα και το Wanted dead or alive φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Η πρόσφατη δολοφονία του αναρχικού Λάμπρου Φούντα, επιβεβαιώνει ότι οι δολοφονίες αγωνιστών είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Η εγκληματοποίηση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου προχωρά γοργά, αφού οι κυρίαρχοι φοβούνται ότι αποτελώντας το πλέον ριζοσπαστικό κομμάτι αγωνιζόμενων, εν δυνάμει μπορεί να ανάψει το φυτίλι που θα ανατινάξει τα θεμέλια του κόσμου τους ενός κόσμου υποταγής, οικονομικής και πνευματικής εξαθλίωσης. Η προσπάθεια διαπόμπευσης αγωνιστών με δημοσιεύσεις φωτογραφιών στα μ.μ.ε. και οι καθημερινές συλλήψεις και κατηγορίες, είναι στιγμιότυπα ενός κοινωνικού πολέμου σε εξέλιξη. Μιας διαρκούς σύγκρουσης με νεκρούς και φυλακισμένους αλλά και με ένα πλήθος ανθρώπων να επιλέγουν με τη σιωπή τους το ρόλο του αμέτοχου. Όταν όμως η δημοκρατία επιτίθεται στους αγωνιζόμενους με όλο της το μένος, τότε η σιωπή αυτή, είτε συνειδητή είτε ακούσια, είναι συνενοχή. ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΝΑΥΑΓΙΑ, ΓΡΑΦΕΙ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΝΕΡΟ. ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Οι διαστάσεις που παίρνει η υπόθεση του Ε.Α., αρχικά επαληθεύουν το ρόλο των δημοσιογραφικών think tank ως έμμισθων υπάλληλων των κρατικών μηχανισμών καταστολής. Εδώ και αρκετούς μήνες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δημοσιεύονται άρθρα που φωτογραφίζουν συντρόφους μας γνωστούς για τη δράση τους, ως συμμετέχοντες σε επαναστατικές οργανώσεις του αντάρτικου πόλης. Η περίπτωση του Νίκου Μαζιώτη φερόμενου από τα μ.μ.ε. ως αρχηγού του Ε.Α., είναι χαρακτηριστική. Το όνομά του χρησιμοποιείται εδώ και μια δεκαετία σε οποιοδήποτε τρομοκρατικό σενάριο σκαρφίζονται οι ρουφιάνοι της δημοσιογραφίας. Η κατασκευή του μόνιμου κινδύνου αλλά και του εκ των προτέρων ενόχου είναι καιρό τώρα μια πραγματικότητα, προλειαίνοντας το έδαφος για να διαβούν τα κομμάντα της αντι τρομοκρατικής και 3

αναδεικνύοντας πόσο απαραίτητη είναι η συνεργασία των μ.μ.ε. με τα κεντρικά της ασφάλειας. Η μυθιστοριολογία των υποθέσεων αντάρτικου πόλης είναι απαραίτητη για τη δημιουργία εντυπώσεψν στο απαθές κοινωνικό σώμα που παρακολουθεί αποχαυνωμένο τα δελτία των 8. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί ο κατασκευασμένος διάλογος των τρομοκρατών που τοποθετώντας τη βόμβα στα Πατήσια βλέπουν γελώντας τον 15χρονο Αφγανό να την ψαχουλεύει. Αφ' ενός το ρεπορτάζ ξεπερνά τα όρια του γελοίου, αφ' ετέρου ξεσκεπάζεται η χυδαιότητά τους, αφού εκμεταλλεύονται ένα νεκρό για να...αποδείξουν την ορθότητα της ρητορείας τους περί αδίστακτων τρομοκρατών, ενώ παράλληλα η προπαγάνδα τους περί εγκληματιών λαθρομεταναστών, προσωρινά παγώνει. Κι ενώ η επικοινωνιακή δουλειά της αντι τρομοκρατικής του Χουντοχοΐδη διεκπεραιώνεται καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, η παραπληροφόρηση και η σχεδιασμένη σύγχυση παίρνουν σάρκα και οστά. Γιάφκες, επαναστατικό ταμείο, σύνδεση κοινού ποινικού εγκλήματος με τρομοκρατία, ιδεολογικοί αρχηγοί, συγκοινωνούντα δοχεία, μωρά της τρομοκρατίας, νέα τρομοκρατία, θύλακες τρομοκρατίας, τρομοκρατία, τρόμος, σιωπή... Η διάχυση του φόβου στον κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό, πλασάρεται καθημερινά και μεθοδευμένα μέσω των μ.μ.ε. στοχεύοντας στην εσωτερίκευση του αισθήματος ανασφάλειας. Ένας συνεχής φόβος για ο,τιδήποτε άγνωστο, ξένο, μή κανονικό? ο,τιδήποτε δε συνάδει με τα επιβαλλόμενα πρότυπα και τον φυσιολογικό τρόπο ζωής. Τα θεαματικά ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τους αγωνιστές ως αιμοδιψείς τρομοκράτες, συνοδεύονται και από ένα κάλεσμα. Με τα τηλέφωνα της αντιτρομοκρατικής να δεσπόζουν παντού το κάλεσμα για ρουφιανιά είναι πια δημόσιο. Η απενοχοποίηση του ρόλου του ρουφιάνου κοινωνικά, ενοχοποιεί ταυτόχρονα στη συνείδηση του κόσμου τους αγωνιζόμενους αναρχικούς, βάζοντας τον τηλεθεατή στη θέση του ενεργού πολίτη-καταδότη. Η τακτική της δημοσίευσης φωτογραφιών και η ενεργοποίηση των φοβικών ενστίκτων των τηλεθεατών, δίνει ένα ακόμα πάτημα στα δημοσιογραφικά σκουλήκια να λασπολογούν, να συκοφαντούν και ουσιαστικά να δικάζουν τηλεοπτικά εφευρίσκοντας ενόχους, τρομοκράτες και ότι άλλο τους υπαγορεύεται κάθε φορά από τους πολιτικούς τους προισταμένους. Σε δεύτερο χρόνο η στρατοπέδευση δημοσιοκάφρων κάτω από σπίτια συντρόφων, οι συνεχείς παρενοχλήσεις, οι απειλές και οι 4

δημοσιεύσεις ονομάτων, διευθύνσεων και τηλεφώνων, αποτελούν ένα ακόμα μέσο καταδίωξης συνυφασμένο με τις τακτικές της αντι τρομοκρατικής. Ένας αλληλοτροφοδοτούμενος μηχανισμός που στοχεύει στη φυσική και πολιτική εξόντωση των συντρόφων μας. ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ. Οι εξαντλητικές ανακρίσεις, οι επιστημονικά μεθοδευμένες τακτικές απόσπασης απολογιών, η ψυχολογική και σωματική βία είναι οι έννομες μέθοδοι αντιμετώπισης των συλληφθέντων. Ένα μικρό μέρος του αντικοινωνικού ρόλου τής αντι τρομοκρατικής υπηρεσίας. Οι παρακολουθήσεις, οι τραμπουκισμοί φίλων, συγγενών και συντρόφων των συλληφθέντων μελών και φερόμενων ως μελών του Ε.Α., είναι μια εμπόλεμη καθημερινότητα αντάξια των ιδεωδών της δημοκρατίας. Είναι οι τακτικές με τις οποίες οι κυρίαρχοι αντιμετωπίζουν όποιον επιλέγει να στηρίζει αυτούς που με αξιοπρέπεια αγωνίζονται κόντρα στα σημεία των καιρών. Γι αυτούς που πραγματοποιούν την έφοδο στον ουρανό. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΘΕΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ. Δεν μπορεί πια να διακηρύξει ελευθερία-ισότηςαδελφότης, όπως τα κράτη του 19ου αιώνα στα πρότυπα της γαλλικής επανάστασης, δεν μπορεί να μιλήσει για ελευθερία στον ανταγωνισμό της αγοράς όπως οι παλαιοφιλελεύθεροι καπιταλιστές, δεν μπορεί να πουλήσει ισότητα στην παιδεία, την υγεία, και την στέγαση όπως τα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, ούτε ελευθερία στην κατανάλωση όπως όλα λίγο πολύ τα ανεπτυγμένα κράτη μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο. Οι πολιτικές για την οικονομία, την δημοκρατία, τον πολιτισμό, πείθουν ολοένα και λιγότερους. Η επιβίωση του σήμερα πουλιέται με δόσεις μέσα στην αποσάρθρωση της ελεύθερης αγοράς, είναι η παραγωγή της καθημερινής μιζέριας που υποκύπτει με τη σειρά της σ' αυτό που ονομάζουν κρίση και δεν είναι άλλο απο την πτώση του θανατηφόρου εξουσιαστικού πολιτισμού. ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΗ. Κατά την εξέγερση του δεκέμβρη του '08, μια ρωγμή δημιουργήθηκε στην επίπλαστη κοινωνική ειρήνη. Στοχοποιήθηκε το σύνολο σχεδόν της εξουσίας (δικαστική, οικονομική, εκτελεστική) που ακόμα και οι πιο συντηρητικοί δοσίλογοι των τηλεοπτικών πάνελ συμφώνησαν στο γεγονός ότι η βιτρίνα του κράτους θρυμματίστηκε 5

και εμείς διακρίναμε το φόβο ζωγραφισμένο στα δικά τους πρόσωπα. Όχι απαραίτητα επειδή κλονίστηκαν οι δομές της δημοκρατίας αλλά επειδή σίγουρα κλονίστηκε η πίστη των υπηκόων στους θεσμούς και τις αξίες της. Φόβος ο οποίος εξωτερικεύτηκε σε κατασταλτικές επιχειρήσεις, σε αντι τρομοκρατικές εκστρατείες, σε αντιεξεγερτικές πολιτικές. Κινήσεις των κυρίαρχων, που συγκαλύπτουν απροκάλυπτα τις ληστρικές τους επιδρομές σε βάρος κοινωνικών ομάδων ή ολόκληρων περιοχών. Όπως η επίσημη τοκογλυφία που ονομάζουν οικονομική βοήθεια στα πλαίσια της εισόδου της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ., μια κατάσταση που οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην οικονομική εξαθλίωση και το άγχος για την επιβίωση. Το δόγμα της ασφάλειας οχυρώνει την ατομική ιδιοκτησία, θεμέλιο του καπιταλισμού. Δημιουργεί το καλύτερο περιβάλλον για την επίθεση εναντίον οπουδήποτε εσωτερικού ή εξωτερικού εχθρού, κατασκευάζει διάχυτους εχθρούς που απειλούν την ιδιοκτησία και το δικαίωμα σε αυτήν, συσπειρώνει γύρω από το φόβο, αναπαράγει το φόβο. Την ίδια στιγμή, το αντι τρομοκρατικό κλίμα καθίσταται το σημαντικότερο μέσο κοινωνικής πειθάρχησης. Είναι αυτό που νομιμοποιεί την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των μεθόδων και των μέσων επιτήρησης και καταστολής (απελευθέρωση της χρήσης καμερών παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους). Η ασφάλεια δεν είναι μόνο αναγκαία συνθήκη για την υγεία του συστήματος αλλά ταυτίζεται ουσιαστικά με την ίδια του την ύπαρξη. Κι όσοι έρχονται λόγω θέσης(μετανάστες, εργάτες, άνεργοι κ.τ.λ.) ή επιλογής, αντιμέτωποι με τις κυρίαρχες προσταγές, βρίσκουν μπροστά τους μια καταστολή που συνδυάζει επικοινωνιακού τύπου δηλώσεις και αστυνομικά δελτία με αστυνομικές επιχειρήσεις στρατιωτικού τύπου και το δόγμα της μηδενικής ανοχής - απεργίες που πριν καν ξεκινήσουν κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, προληπτικές προσαγωγές πριν από διαδηλώσεις, έφοδοι σε στέκια (όπως στο αναρχικό Ρεσάλτο στο Κερατσίνι το οποίο χαρακτήρισαν...γιάφκα, ή στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Ιωαννίνων ), ποινικοποίηση της αλληλεγγύης σε κοινωνικούς αγώνες (κατηγορίες τρομονόμου εναντίον δύο αναρχικών για την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στον αγώνα κατοίκων του Ελληνικού Ιωαννίνων ενάντια στη δημιουργία χ.υ.τ.α). Όσο για τον ορισμό του τρομοκράτη και του εσωτερικού εχθρού αυτός χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο, ώστε να νομιμοποιεί την αρπακτικότητα της εξουσίας αλλά και να περιλαμβάνει όλους 6

όσους κινούνται πέρα από τα επίπλαστα όρια της αστικής νομιμότητας, ελπίζοντας να μετασχηματίσουν ή να ανατρέψουν την υπάρχουσα πολιτική και οικονομική δομή. ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΡΜΑ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Με ιδεολογήματα, που λειτουργούν ως μέσα εδραίωσης και αναπαραγωγής του κράτους και του καπιταλισμού, εντείνοντας των κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού. Που εγκαθιστούν ή και βαθαίνουν τους διαχωρισμούς μεταξύ ντόπιων και ξένων, νόμιμων και παράνομων, διαδηλωτών και κουκουλοφόρων, και τόσους άλλους.. Με επικοινωνιακά περιτυλίγματα όπως αυτό της εθνικής συστράτευσης απέναντι στην κρίση, που διευκολύνει την επίθεση του κεφαλαίου, σφίγγοντας τη θηλιά στο λαιμό των εκμεταλλευόμενων. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΧΕΙΛΗ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ ΤΟΥΤΟ ΚΟΣΜΟ. Με την αυτοοργάνωση ατόμων και ομάδων στην προοπτική της έμπρακτης αμφισβήτησης και αλληλεγγύης ως γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε ρήξεις ατομικές, που πολλές φορές εγκαταλείπονται στη μοναξιά του ανεπικοινώνητου και ρήξεις συλλογικές που πολλές φορές εγκλωβίζονται σε συντεχνιακά αιτήματα και ρεφορμιστικές αναζητήσεις. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΙΜΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΕΡΟ, ΟΠΩΣ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ. Δεν ευτελίζουμε τα μέσα, δε φετιχοποιούμε τη βία ούτε την καταδικάζουμε γενικώς από όπου και αν αυτή προέρχεται. Η εξουσία δεν μπορεί να απαιτεί το μονοπώλιο της βίας. Και απέναντι σε αυτό οι εξεγερμένοι δεν μένουν απαθείς κάνουν σαφείς επιλογές, απαξιώνοντας τα κατασκευασμένα διλήμματα νομιμότητας - παρανομίας. Επιλέγουν με βάση τη συνείδησή τους τα όπλα με τα οποία θα αντιπαρατεθούν στην κρατική βία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Επιλέγουν το πού, πώς και πότε θα δράσουν, στεκόμενοι πάντα αλληλέγγυοι στους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου ως αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του αγώνα. 7

δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του. ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ, ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΔΑXΤΥΛΟ ΣΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ Ε.Α. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ. Κύκλος Ανατρεπτικών Προθέσεων Βόλος, Μάης 2010. 8