Mona Perises Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής Μυθιστορηματική βιογραφία Μέρος δεύτερο ISBN: 978-618-81894-2-3 Mona Perises 2003 2013 Ελλάδα Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος Ελλάδα
Το δεύτερο μέρος της μυθιστορηματικής μου βιογραφίας, είναι το δεύτερο μέρος της ζωής μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και το τελευταίο. Δεν θα πω ποτέ ότι είμαι ένας έκπτωτος άγγελος, αλλά ούτε θα αφήσω ποτέ να με εκτοπίσουν, αν δεν το θέλω εγώ. Η ζωή μου συνεχίζεται, με χαρές, δράματα, λύπες και δάκρυα, με συντροφιά και πολύ αγάπη, από τον σύζυγο μου. Σαν άνθρωπος δεν είμαι των λαφύρων, είμαι της ψυχής, των δακρύων, της ανθρωπιάς, της κατανόησης, του σεβασμού. Δεν είμαι, της επιφάνειας, της αρπαγής, είμαι της αγάπης, της ηρεμίας, της αληθινής φιλίας. Δεν θέλω φιλίες, που μόλις τελειώσουν τα χάχανα, σταματάνε να υπάρχουν και μαραίνονται σαν λάχανα, γιατί απλά σταμάτησαν τα χάχανα. Η αγάπη δεν μαθαίνετε, απλά υπάρχει και πρέπει να την ανακαλύψεις, όχι στους γύρω σου, αλλά μέσα σου. Πρέπει να ψάξεις καλά, γιατί είναι πολύ βαθιά εντός σου. Όσο μένεις με το ''ΕΓΩ'' σου, χάνεις τα χρώματα που γεννήθηκαν μαζί με την ψυχή σου και χάνεις τα πάντα. Δεν νοιάζεσαι πολύ για την εξωτερική σου εμφάνιση, ενδιαφέρεσαι πολύ για την ψυχή. Χάνεις την ζωή σου ακούγοντας τους άλλους να λένε ότι είσαι όμορφος από έξω, έτσι χάνεις την ψυχή σου, το πραγματικό νόημα και την έννοια της ζωής. Μην σπάζεις τα φτερά των άλλων αν δεν μπορείς να τα αγγίξεις με χέρια γεμάτα στοργή, αγάπη, με την βαθιά τρυφεράδα της ψυχής σου. Φύγε μακριά, όταν δεν έχεις σεβασμό να δώσεις. Την υπέρβαση του ''ΕΑΥΤΟΥ'' σου την κάνεις αποφλοιώνοντας τον από το ''ΕΓΩ'' του και όχι από τα χρώματα της ψυχής σου. Δεν μπορείς να προσεγγίσεις, να αποσαφηνίσεις το άπειρο, το μόνο που μπορείς να προσεγγίσεις, είναι το βάθος της δικής σου ψυχής. Οι στοχασμοί, οι στεναγμοί του ευαίσθητου ''ΕΑΥΤΟΥ'' σου, τα δάκρυα του πονεμένου εντός σου, οι θλιμμένες στιγμές του χθες, έχτιζαν μέσα σου ένα χαμένο σήμερα. Τα αδύναμα θέλω σου, ποδοπατήθηκαν στα κάθετα πρέπει τους, μετέωρη έμενε η ψυχή σου και ακολουθούσες μια σκιά, μέχρι που χάθηκε με το πρώτο φύσημα του αέρα και έμεινες με ένα γιατί στα χείλη. Πρέπει να ξέρεις πως οι σκιές καθώς σβήνουν, πάντα αφήνουν πόνο. Εσύ πρέπει να κρατάς μια χούφτα χώμα και βάζεις μέσα τον σπόρο της αγάπης, βγάζει πρώτα ένα φύλλο, μετά πιο πολλά και δεν μένει μετέωρη η σκιά σου, ούτε χάνεται η ψυχή σου. Η αγάπη δεν είναι ένα είδος να το χωρέσεις μέσα σε ένα μικρό μπουκαλάκι, μόνο ένα βιβλίο μπορεί να την χωρέσει με λέξεις. Αν και η αγάπη είναι αύλη, είναι τα πάντα, αν την νιώθεις βαθιά μέσα σου και την ζεις, χάρισε την...
Έρημος είναι η ζωή μας, με στάσεις οάσεις και με φωτεινούς κήπους αναψυχής. Έχει πολλές σπασμένες σεζλόνγκ και το ύφασμα τους είναι φθαρμένο. Εμείς τις αλλάζουμε, βάζουμε επάνω τους νότες και τις κάνουμε μουσικές. Καθόμαστε αναπαυτικά και οι μουσικές τους μας νανουρίζουν. Ανασαίνουμε το άρωμα από τα λουλούδια και μας ζαλίζει, γλυκά, μεθυστικά. Είναι οι έρωτες, οι αγάπες, οι αισθήσεις που μας αφήνουν να κοιμηθούμε στα όνειρα τα τρελά. Οι θερινές μας νύχτες είναι με αστέρια, με φεγγάρια, χρυσά, ασημένια. Στις κρύες χειμωνιάτικες και πολύ παγωμένες, είναι λευκά και τα αστέρια τους είναι μπρούτζινα σαν τα πόμολα των παλιών σπιτιών. Ονειρεύομαι, αφήνομαι στις αγκαλιές, στα φιλιά του και όλα είναι ένα όνειρο. Περπατάω μαζί του και τα βρίσκω όλα μπροστά μου, να είναι αληθινά. Πετάω, πάω στα σύννεφα, κάθομαι στο πιο ψηλό και κοιτάζω τους κάτω, τον περιμένω, έρχεται, με ένα σάλτο κάθεται δίπλα μου και με πνίγει με φιλιά. Αυτός είναι το όνειρο, του πιάνω το χέρι, σκύβει φιλά το δικό μου, με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει ερωτικά το σ αγαπώ. -Γυναίκα μου κοιμάσαι; Εγώ δεν μπορώ, ένα όνειρο με έχει κάνει άνω κάτω απόψε, μια πεθαίνω, την άλλη ανασταίνομαι και σε ψάχνω στο σκοτάδι. -Μα τι έχεις πάθει; Εγώ σε άκουσα που ροχάλιζες και κάποιες στιγμές γελούσες, μήπως έχεις πυρετό; Ίσως έχεις ακόμα λίγο πόνο στο δάχτυλο σου. -Θα με πάρεις στην αγκαλιά σου να μου δώσεις φιλιά; Με πονάει πολύ δεν αντέχω τον πόνο, είναι ανυπόφορος, μόνο εσύ ξέρεις να τον σταματάς. -Άντρα μου μήπως ξέρεις πόσο χρονών είσαι; Ή το ξέχασες, αλλά αυτό με την ηλικία δεν σε απασχολεί το ξέχασα συγνώμη δεν θα το ξαναπώ, δώσε μου το χέρι σου. -Είμαι εξήντα χρονών είσαι εντάξει τώρα; Έχεις μια μανία με τα χρόνια, ξέχνα τα χρόνια, είπαμε εμείς είμαστε ακόμα παιδιά, εγώ μικρός και εσύ η μικρούλα μου. Είναι ακόμα άγρια χαράματα και νυστάζω, αλλά με έχει ξυπνήσει για να μου πει τον πόνο του, σηκώνομαι και του δίνω ένα παυσίπονο. Έξω φυσάει, τα κύματα της θάλασσας παφλάζουν δυνατά, τον παίρνω στην αγκαλιά και ξανακοιμάμαι. Στον ύπνο μου τον ονειρεύομαι, είναι πάνω στα κύματα και περπατάει πάνω στο νερό, είναι σαν τον Χριστό. Τρέχω να τον φτάσω, αλλά βουλιάζω, αυτός γυρίζει πίσω για να με βοηθήσει. Τώρα πετάγομαι εγώ μέσα στον ύπνο μου και τον τρομάζω, μόλις κοιμήθηκε είναι πάλι όρθιος και τρέχει να πιει νερό. Τι παράξενη που είναι αυτή η νύχτα, πότε θα ξημερώσει; Έχουμε κάνει τσάι και το πίνουμε στο κρεβάτι, είμαστε με άγχος και δεν ξέρουμε γιατί. Ίσως να φταίει ο καιρός, ο αέρας που σφυρίζει περνώντας ανάμεσα από τις γρίλιες. Είναι μόνο τρεις τα ξημερώματα και η νύχτα δεν έχει φεγγάρι. Είναι αρχές του καλοκαιριού και αυτή η καταιγίδα είναι πολύ παράξενη, κάνει κρύο λες και είναι προχωρημένο φθινόπωρο. Εδώ είναι η ακτές της βόρειας Αφρικής, αυτό το κρύο δεν εξηγείται για την εποχή. Σε λίγο βλέπουμε από τα παράθυρα πολλά φώτα και ακούμε τις σειρήνες ενός περιπολικού της λιμενοφυλακής. Φοράμε τα ρούχα μας και βγαίνουμε έξω, έχει μαζευτεί κόσμος και ρωτάμε τι έγινε. Μας λένε ότι έχει γίνει ένα ναυάγιο κάπου τέσσερα ναυτικά μίλια από την ακτή. Ήταν ένα μεγάλο ψαράδικο από την Αλεξάνδρεια. Βγήκε για νυχτερινό ψάρεμα
καλαμαριών και λόγω της καταιγίδας, είναι πολύ δύσκολο να περισυλλέξουν τους ναυαγούς. Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου στα μάτια, πριν από λίγο του είπα το όνειρο που είδα, πως περπατούσαμε οι δυο μας πάνω στο νερό. Ρωτάμε κάποιους γείτονες να μας πουν πόσοι είναι οι ναυαγοί. Είναι περίπου 25 άτομα και οι λιμενικοί τα φουσκωτά που έχουν είναι μόνο για καλό καιρό, τώρα έχει θάλασσα και τα κύματα είναι μεγάλα. Μετά το SOS που εξέπεμψε το καράβι έχουν χάσει το ναυτικό του σήμα και κάθε επαφή. Τώρα μια φωτοβολίδα μας δείχνει ότι είναι κάπου εκεί ευθεία στο βάθος. Σε λίγο έρχονται δύο στρατιωτικά οχήματα με πλωτά και βατραχανθρώπους από την στρατιωτική βάση του Al Agamy. Πως θα τους σώσουν δεν ξέρουμε, θυμάμαι τον γέροντα που είχε πει πως κάτι τέτοια θηρία είχαν κάνει σκόνη μια φρεγάτα του Ισραήλ. Είναι όλοι κάτι δίμετροι Αιγύπτιοι, λες και ήρθαν οι Φαραώ μπροστά μας, σε λίγο βουτάνε μέσα στο νερό με τα φουσκωτά. Ένας αγγλομαθείς γείτονας λέει πως στα βαθιά είναι και μια φρεγάτα του ναυτικού. Είναι η μεγαλύτερη της Μεσογείου, η πιο εκσυγχρονισμένη και παντός καιρού. Ο άντρας μου μπαίνει μέσα και φέρνει μια κουβέρτα, με τυλίγει και καθόμαστε μαζί στην βεράντα. Ο κόσμος γεμάτος αγωνία κάθεται στις βεράντες και περιμένει. Μετά από αρκετή ώρα φτάνουν και έχουν μαζί τους αυτούς που είχαν πέσει στο νερό. Τους άλλους τους έσωσε το πολεμικό και μας λένε πως το ψαράδικο σε λίγο θα βουλιάξει. Αυτά τα θηρία που είναι παντός καιρού, έσωσαν 10 ψυχές. Τους έβαλαν στα ασθενοφόρα και τους πηγαίνουν στο ναυτικό νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας. Φεύγουν χωρίς να μάθουμε τι απέγιναν οι υπόλοιποι που ήταν εν πλω, αύριο θα το ακούσουμε στις ειδήσεις. Μπαίνουμε μέσα και εγώ τρέμω από το κρύο, αλλά πιο πολύ τρέμω από το όνειρο που είδα. Περπατούσα πάνω στο νερό και εκείνοι οι άνθρωποι κόντεψαν να πνιγούν μέσα στα άγρια κύματα. Ξαπλώνουμε, αλλά αυτό το γεγονός μας έχει ταράξει και δεν μας πιάνει ο ύπνος. Κάνει πολύ κρύο, μένουμε τυλιγμένοι και αμίλητοι στο κρεβάτι μέχρι να χαράξει. Κάποια στιγμή μας πήρε ο ύπνος και κοιμηθήκαμε σχεδόν μέχρι το μεσημέρι. Η ψεσινή νύχτα ήταν πολύ επεισοδιακή, με πολύ κρύο, ψηλά κύματα και με ένα ναυάγιο. -Καλημέρα γυναίκα είσαι καλά, ή ακόμα κρυώνεις; Ο αέρας επιτέλους σταμάτησε, σήμερα έχει καλή μέρα. -Καλημέρα άντρα μου τι ήταν και αυτό; Όνειρο ήταν, ή έγινε στα αλήθεια; Αυτή η βραδιά ήταν το κάτι άλλο. -Τι όνειρο; Αλήθεια έγινε, είχε βγει για καλαμάρια, έλα τώρα να φάμε έκανα πρωινό. Μετά θα πάω έξω με τους άλλους. Έχουν μαζευτεί στην παραλία και μαζεύουν τις κασέλες που έχει ξεβράσει η θάλασσα. -Είχε βγει για καλαμάρια μέσα στην νύχτα, τι στο καλό δεν είδε τον καιρό; Είναι να απορείς, τελικά τους έσωσαν; -Έσωσαν τους 24, μόνο ένας πνίγηκε και ήταν ο καπετάνιος. Το ψαράδικο βγήκε νύχτα για καλαμάρια, γιατί όπως είναι γνωστό έλκονται από τεχνητά υλικά που εκπέμπουν φως. Ιδιαίτερα τις νύχτες και τις ημέρες με συννεφιά. Οι μελέτες έχουν δείξει, πως σε τέτοιες συνθήκες, γίνονται αυξημένες αλιεύσεις καλαμαριών. -Μα πως, τι έκανε αυτός για να τα πιάνει; Έτσι όπως το λες ένα, ένα τα έπιανε;
-Μάγια τι λες τώρα; Δίχτυα άπλωσε και είχαν επάνω καλαμαριέρες με κόκκινο φως. Ήταν σε βαθύτερα νερά, αλλά τα ρεύματα τον έφεραν εδώ, όμως τώρα ότι και να λέμε, πάει βυθίστηκε... -Κρίμα, κατατρόμαξα όταν είδα την φωτοβολίδα, εσύ τι ώρα σηκώθηκες; Δεν κατάλαβα τίποτα και αυτός ο αέρας με τρέλανε όλη την νύχτα. -Άκουσα έξω φωνές, σηκώθηκα, βγήκα έξω και μου είπαν τα νέα. Ο καπετάνιος, δεν ήταν Αιγύπτιος ήταν δικό μας από την Κύπρο και ήταν μόνο σαράντα... Το ψαράδικο και οι ψαράδες ήταν δικοί τους. -Τι μου λες; Μάριε να γιατί είχαμε τέτοια ανησυχία, ήταν δικός μας ο καπετάνιος, ήταν Έλληνας, είδα και εκείνο το όνειρο. Τώρα θέλω να κλάψω, κρίμα μόνο σαράντα χρονών... -Ναι κρίμα, πνίγηκε γιατί δεν εγκατέλειψε το καράβι, μέχρι και την τελευταία στιγμή βοηθούσε τους άλλους. Έλληνας με όλη την σημασία και ξέρεις, τέτοιους δεν έχουμε πολλούς... -Έχεις δίκιο, δεν έχουμε πολλούς, σπανίζουν πια οι Έλληνες με τέτοια έννοια και σημασία, κρίμα πάντως... -Κοίτα δεν θέλω τώρα ποτάμια, φτάνει με τα δάκρυα, να σου πω τι θέλω τώρα; Είμαι πολύ κακός και θέλω να σου κάνω έρωτα. Μετά θα μείνεις στο κρεβάτι και εγώ θα πάω έξω με τους άλλους. -Είσαι τέρας, όχι μόνο κακός, αλλά κάνε χάρη που το θέλω και εγώ. Πάμε το θέλω σου λέω, μετά κάνε τον ναυαγοσώστη όσο θες, εγώ θα περπατάω στα σύννεφα. Αν ήταν η τρέλα με λοφίο και περικεφαλαία σίγουρα την έχουμε εμείς και την φοράμε. Εγώ έχω το λοφίο με πολλά φτερά και αυτός φοράει την περικεφαλαία. Φταίνε και εκείνα τα ρημάδια τα κύματα που μας ζάλισαν τα μυαλά και ο αέρας που φυσούσε μας ζάλισε ακόμα πιο πολύ. Τώρα πάμε σαν εκείνη την πολεμική φρεγάτα που ήταν εκεί στα βαθιά και ήταν η μεγαλύτερη της Μεσογείου, η πιο εκσυγχρονισμένη και παντός καιρού. Οι καλαμαριέρες τώρα είναι ζωγραφισμένες με όλα τα χρώματα, το κόκκινο έχει χαθεί, εμείς το κάναμε πορτοκαλί. Βάλαμε και μερικά χρώματα από το ουράνιο τόξο και φωσφορίζουν μέσα στα μάτια του. Έτσι είναι ο έρωτας, όταν σου χτυπάει την πόρτα δεν του λες να ρθει μετά, τον αρπάζεις, τον κάνεις, τον φοράς και τα πολύ περαιτέρω, τα αφήνεις για πιο μετά. Οι κασέλες και τα ναυάγια ας περιμένουν, τον έρωτα δεν τον νοιάζουν αυτά. Η ακτή έχει γεμίσει με κόσμο, ακούμε στο βάθος τις φωνές, αλλά ο έρωτας που κάνουμε εμείς, είναι μέσα στις μουσικές. Βογγητά, ανάσες γίνονται ένα, πετάμε, πάμε να απλώσουμε το ουράνιο τόξο που το ζωγραφίζουμε εμείς με τα πινέλα και τις μπογιές της ψυχής. Ζωγράφιζε αγόρι μου, βάλε μου και άλλα χρώματα στο κορμί, στην καρδιά, στην ψυχή, είμαι χρόνια μαζί σου και ακόμα δεν σε έχω χορτάσει. Μου δίνεις πάντα από το νερό σου, αλλά με κάνεις πάλι να διψώ, γιατί είσαι ο μοναδικός μου. Είμαι και εγώ, μία και μοναδική, μην με ακούς όταν σου λέω πολλά... Πίστεψε με είναι φορές που τα λέω, γιατί σκέφτομαι πιο πολύ εσένα και όχι εμένα. Θέλω να μείνω για πάντα στην αγκαλιά σου, στα χάδια σου, να κάνω έρωτα μαζί σου και να σου δίνω τα πάντα μου. Μαζί σου θα ανοίγω τα παράθυρα και μια πόρτα ξύλινη, φθαρμένη θα μένει ανοιχτή, για να περνάς εσύ το κατώφλι της. Θα
μπαίνεις στο δικό μας παρόν, στην πραγματικότητα του ονείρου μας και στην δική μας διάσταση. Με είχαν πείσει ότι είμαι τρελή και πως δεν ξέρω να λέω τίποτα καλό. Εσένα σε πίστεψα χωρίς περιστροφές, είπα... αφού το λέει ο ψηλός και επιμένει έχει δίκιο. Ησύχασα, κούρνιασα μέσα στην αγκαλιά σου. Δεν είναι δα και τόσο πολύ κακό να μου λένε ότι είμαι τρελή για σένα. Μην σου πω ότι είναι πολύ ωραίο και γραφικό, μας κρατάει μαζί δεμένους, σαν εκείνους τους παλιούς ερωτευμένους κάποιας άλλης εποχής. Είμαι τρελή για σένα, είμαι καλά, το βράδυ με ψάχνεις ξανά και ξανά, είσαι ο μόνος που λες, ότι αγαπάς μόνο εμένα. Ξυπνάω και ξέρω ότι εσύ είσαι εκεί, μέσα στην ιστορία, όταν σε φωνάζω, ενώ η πόρτα μας θα είναι κλειστή, εσύ θα την ανοίγεις για να μπαίνουν μέσα όλα τα χρώματα. Στις πέντε το πρωί να ξυπνήσω, τα μάτια μου να ανοίξω, εσύ με έχεις στην ζεστή αγκαλιά σου. Σε λατρεύω δικέ μου κάνε μου έρωτα ακόμη μία φορά. Εγώ μόνο εσένα αγαπάω, δεν έχω άλλον κανέναν είμαι μόνο δική σου... και να σου πω; Μου αρέσει πολύ έτσι όπως με κοιτάς. Θεέ μου με πεθαίνεις κάνε το πάλι ξανά! Αλήθεια θα μπορείς να το κάνεις αυτό για πάντα; Ωραία, τότε μην κλείσεις ποτέ την πόρτα, εγώ είμαι εδώ και σε θέλω σαν τρελή, σε θέλω πολύ, είσαι τα πάντα για μένα! -Αγάπη μου, Μάγια μου και για μένα είσαι τα πάντα, μην κλαις γιατί θα κλάψω και εγώ, είμαι τρελός από έρωτα για σένα. -Μάριε κράτα με γερά, νομίζω ότι τρελάθηκα σήμερα, τι με έπιασε, είχα καιρό να στα πω αυτά. Μιλούσα και μιλούσα, λες και ποτάμια είχα μέσα μου και έπρεπε να τα αφήσω να χυθούν. -Πάντα τα λες, μόνο που σήμερα τα είπες πιο δυνατά, είσαι η παντοτινή μου αγάπη, σε λατρεύω. Δεν θα πάω έξω θα μείνω εδώ μαζί σου. -Μην πας, εδώ ήρθαμε για μας, όχι για τις ψαροκασέλες. Εμείς είμαστε ναυαγοί εδώ και οχτώ χρόνια. Να σου πω; Έτσι όπως με κοιτάς, καμιά φορά νομίζω ότι θα πεθάνω. -Έτσι με κοιτάς εσύ, όποτε σε κοιτάζω και εγώ όπως με κοιτάς... Με πεθαίνεις μέσα στο βλέμμα σου, να γιατί λέω ότι με πεθαίνεις αλλιώς... -Μάριε, μένεις στην αγκαλιά σου και εμμένεις στα χάδια μου και σου δίνω τα πάντα μου; Έλα εδώ και σταμάτα να μιλάς, θέλω να μείνουμε αγκαλιά χωρίς να μιλάμε. Όλες οι μέρες μας είναι ένα φέγγος, ο χρόνος όταν μας βλέπει, δείχνει πόσο μας ανέχεται και μας χαμογελά. Έρχεται ο έρωτας, η αγάπη μας και μας τυλίγει, μας βάζει μαζί σε μια αγκαλιά. Οι ανάσες, τα κορμιά μας σμίγουν και γίνονται ένα. Κάνουμε τεχνάσματα, χάδια, δίνουμε καυτά φιλιά. Ο κόσμος μας παίρνει πραγματική μορφή και δεν μας ξεφεύγει ούτε μία στιγμή. Τα κάνουμε όλα με μυστικότητα και πολύ ιεροτελεστικά, τα χάδια του, τα φιλιά του, είναι πάντα με πάθος, Οι ψίθυροι της ψυχής μας είναι κάποιες στιγμές πολύ δυνατοί, η δική μου αγάπη δεν έχει όρια, η δική του είναι πάντα στην κορυφή. Φτάνει μαζί μου και είναι στην πιο κατάλληλη στιγμή. Βλέπω την ομορφιά της ζωής μας, έχει γαλάζιο ουρανό, δέντρα, λουλούδια, όλα έχουν ένα νόημα και εμείς κορμί με κορμί, φτάνουμε στον χαμένο για κάποιους παράδεισο.