15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 602 / Σάββατο 29 Αυγούστου 2015 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο Μαύρο σε όλα τα μνημονιακά κόμματα των καπιταλιστών KATΩ TA BAPBAPA MNHMONIA KAI OI IAXEIPIΣTEΣ TOYΣ ιαγραφή του χρέους στους τοκογλύφους δανειστές εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων για να μπει σε κίνηση η οικονομία. ουλειά σε όλους κι όχι δουλεία! Eνάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και το ναζισμό. ΡΗΞΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ THN ΕΕ, TO ΔΝΤ ΚΑΙ TO ΚΕΦΑΛΑΙΟ! Για το Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό. Στηρίξτε - δυναμώστε το EPΓATIKO EΠANAΣTATIKO KOMMA ΚΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΕΤΩΠΟ στους μαζικούς αγώνες και στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη. Πρόταση του EEK για ταξικό μέτωπο πάλης βλέπε ανακοίνωση σελ. 4 Mαύρο στους συνθηκολόγους που πήρανε το OXI του λαού και το μετέτρεψαν σε NAI Σ αυτό το φύλλο ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ «Είναι τα ξένα μακρινά και τα δικά σου ξένα» σελ. 2 Ψήφισαν Μνημόνιο, ψάχνουν για κυβέρνηση να το εφαρμόσει σελ. 3 3η Εργατική Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη σελ. 7-8-9 10η Μαρξιστική Διεθνιστική Κατασκήνωση του ΕΕΚ σελ. 10-12
σελίδα 10 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 3 η ΣΥΝ ΙΑΣΚΕΨΗ ΕΥΡΩΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ Ψήφισμα για τα Βαλκάνια σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 11 10η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΕΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΕΝ Προτάθηκε από τους Βαλκάνιους αντιπροσώπους από την Μακεδονία, Βουλγαρία, Ελλάδα και Κύπρο και ψηφίστηκε ομόφωνα από την 3η Ευρώ-μεσογειακή Συνδιάσκεψη. Εξαιτίας του βαθέματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η Βαλκανική Χερσόνησος είναι, αυτή τη στιγμή, πεδίο μεγάλης φτώχειας και δυστυχίας, αλλά ταυτόχρονα, και τεράστιας λαϊκής αντίστασης, κοινωνικής αναταραχής κι εξεγέρσεων. Πρώτα απ όλα, θεωρούμε ζήτημα ζωής και θανάτου για τους λαούς και την εργατική τάξη των Βαλκανίων, να ενωθούν ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και την παρουσία του στις χώρες μας, ενάντια στην παράταξη Νατοϊκών στρατευμάτων και στα στρατηγικά τους σχέδια να χρησιμοποιήσουν τα Βαλκάνια ως βάση για τις πολεμικές τους επιχειρήσεις, ενάντια σε θεσμούς όπως η Κομισιόν, η ΕΚΤ, το ΝΤ, ενάντια στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της εργασίας και των φυσικών πόρων. Καταγγέλουμε όλους τους καπιταλιστικούς θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των ιμπεριαλιστικών ιδρυμάτων και των ΜΚΟ που «βάζουν πόδι» στα Βαλκάνια, εκμεταλλευόμενοι την απελπισία φοιτητών και ακαδημαϊκών, με σκοπό να ελέγξουν και να διαφθείρουν νεολαίους αγωνιστές και κοινωνικά κινήματα. Πιστεύουμε ακράδαντα πως δεν μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χωρίς να παλέψουμε τον καπιταλισμό σε εθνικό επίπεδο, ο οποίος προστατεύεται από τα αστικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους. Καταλήγουμε πως οι παρούσες κυβερνήσεις των Βαλκανικών κρατών είναι όργανα στα χέρια των υτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Πρέπει να παλέψουμε για να τις ανατρέψουμε με επαναστατικά μέσα. Ιστορικά, ο εθνικισμός υπήρξε η μέθοδος για να διαιρείται, να αδυνατίζει η εργατική τάξη και οι λαοί της περιοχής. Ο ρατσισμός, με την έννοια του κοινωνικού αποκές οργανώσεις. Αποδεικνύει όχι μόνο τη φύση του καθεστώτος του Κιέβου, αλλά και την πολιτικό-ηθική χρεοκοπία της λεγόμενης δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στεκόμαστε στο πλευρό του ουκρανικού λαού που αγωνίζεται ενάντια στον φασισμό και τον σωβινισμό όλων των μορφών, τον Ουκρανικό και τον Μεγαλορωσικό, τον αντισημιτισμό, όλων των μορφών τις διακρίσεις. Ζητάμε την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Απαιτούμε την επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων στις εστίες τους. Απαιτούμε τη διάλυση όλων των φασιστικών ενόπλων δυνάμεων. Ζητούμε μια ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή έρευνας για το αποτρόπαιο έγκλημα που έκαψε ζωντανούς δεκάδες ανθρώπων στο Kτήριο των συνδικάτων στην Οδησσό, στις 2 Μαΐου 2014, για τη σφαγή στη Μαριούπολη και όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, ιδιαίτερα εναντίον του άμαχου πληθυσμού, κατά τη διάρκεια ολόκλεισμού συγκεκριμένων καταπιεσμένων ομάδων και μειονοτήτων, υπήρξε το εργαλείο της εθνικής μπουρζουαζίας για να διατηρήσει την κυριαρχία και την εκμετάλλευση πάνω στην εργατική τάξη της χερσονήσου. Επομένως, παλεύουμε για διεθνή αλληλεγγύη και ενότητα των καταπιεσμένων στη βάση της ταξικής πάλης. Τελευταίο, αλλά και πιο σημαντικό, δίνουμε έμφαση στο ότι ο ρεφορμισμός δεν προσφέρει εναλλακτική λύση στις σκληρές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Η μόνη λύση είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού στις χώρες μας. Στα Βαλκάνια, αυτό απαιτεί, επίσης, την ενότητα της εργατικής τάξης της περιοχής, που είναι και η μόνη δύναμη που μπορεί να πετύχει την κοινωνική χειραφέτηση μέσω του μετασχηματισμού της κοινωνίας. Αποφασίζουμε να δουλέψουμε μαζί για να χτίσουμε την Βαλκανική Ομοσπονδία των ενωμένων και ελεύθερων λαών της Χερσονήσου! Aθήνα, 20/7/2015 Aνακοίνωση για την Ουκρανία Τα τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία, ιδίως μετά την «αλλαγή καθεστώτος» στο Κίεβο, την άνοδο του ναζισμού και του εθνικό-εθνοτικού μίσους, ο πόλεμος στη Νότιο-Ανατολική Ουκρανία που απειλεί την περιφερειακή και την παγκόσμια ειρήνη, το βάρβαρο πρόγραμμα πείνας του ΝΤ που επιβάλλεται σε όλη την Ουκρανία, υτική και Ανατολική, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί. Το διεθνές εργατικό κίνημα, η Αριστερά, κι όλα τα κινήματα που αγωνίζονται για την απελευθέρωση σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμείνουν παγιδευμένα στη συστηματική παραπληροφόρηση και προπαγάνδα πολέμου, αλλά να πάρουν μια στάση αρχής. Η κοινωνική, οικονομική, πολιτική και ηθική κρίση της ΕΕ φαίνεται καθαρά στην Ουκρανία, όπου μαζί με τις ΗΠΑ διατηρούν μια κυβέρνηση που εγείρει μνημεία στους συνεργάτες του ναζισμού του Αδόλφου Χίτλερ και τις γενοκτονίες, στον Στεπάν Μπαντέρα και την UPA, ενώ απαγορεύει δια νόμου την κομμουνιστική ιδεολογία και τις κομμουνιστι- κληρης της περιόδου της συνεχιζόμενης ουκρανικής κρίσης. Απαιτούμε τον πλήρη σεβασμό του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης του λαού της Ουκρανίας, καθώς και το σεβασμό όλων των εθνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των ανθρώπων στο Donbass και όλες τις κοινότητες της Ουκρανίας. Nα πάρουν οι λαοί τη μοίρα τους στα χέρια τους, κι όχι οι Mεγάλες υνάμεις και τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους. Ως μαχητές για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον Σοσιαλισμό, εμείς, οι συμμετέχοντες στην 3 η Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 18-20 Ιουλίου 2015, δηλώνουμε τη στήριξή μας στην προοπτική μιας ελεύθερης, ενωμένης, ομοσπονδιακής και σοσιαλιστικής Ουκρανίας βασισμένης στα ελεύθερα εκλεγμένα συμβούλια του λαού, χωρίς ιμπεριαλιστές, ολιγάρχες και γραφειοκράτες. Για μια σοσιαλιστική Ουκρανία, μέρος μιας σοσιαλιστικής Ευρώπης, από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ! Mε συμμετοχή μελών και φίλων του ΕΕΚ και της ΟΕΝ από όλη τη χώρα αλλά και διεθνών συντρόφων από την Τουρκία, τη Φιλανδία, την Β. Κύπρο, την Ρωσία, Πορτογαλία και Βραζιλία, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η 10 η Μαρξιστική ιεθνιστική Κατασκήνωση, στην Ερέτρια Εύβοιας, από 23-29 Ιούλη. Η επταήμερη εκπαιδευτική διαδικασία του τροτσκιστικού Κόμματος είχε έντονη την παρουσία της νεολαίας και επικεντρώθηκε στα κρίσιμα ζητήματα της παγκόσμιας κρίσης και των επαναστατικών προοπτικών, έχοντας στο πρόγραμμά της δύο βασικά θέματα: «Παγκόσμια Κρίση και Ελλάδα» και τα «Mαθήματα από τη Ρώσικη Επανάσταση». Ξεχωριστές εισηγήσεις κατά τη διάρκεια των ολομελειών της κατασκήνωσης πραγματοποίησαν ο σύντροφος από την Τουρκία (DIP), ο σ. Γιόζεφ Άμπραμσον από το Ρώσικο Κόμμα Κομμουνιστών, η σ. Ρακέλ Βαρέλα από το περιοδικό Rubra της Πορτογαλίας και ο σύντροφος????? από τη Βραζιλία, ενημερώνοντας για την κατάσταση και τους αγώνες στις χώρες τους ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια. Το απόγευμα της ευτέρας 27 Ιούλη, πραγματοποιήθηκε workshop για τη Φιλοσοφία, με εισηγητή τον σ. Σάββα Μιχαήλ. Η συλλογική συντροφική ζωή που εγκαθιδρύθηκε και σε αυτήν την Κατασκήνωση, πέραν από τις συνεδρίες στις ολομέλειες και τις συζητήσεις σε ομάδες, περιλάμβανε ώρες αναψυχής, συλλογική κουζίνα, προβολή ταινιών του Τσάρλι Τσάπλιν, λαϊκό γλέντι και βραδιά μουσικής, μαθήματα πυγμαχίας, αγώνες σκακιού. Αναπόσπαστο μέρος της συζήτησης για την Ρωσική Επανάσταση αποτέλεσε η προβολή του ντοκιμαντέρ του Χέρμαν Άξελμπανκ, «Από τον Τσάρο στο Λένιν». Η βασική εκτίμηση της 10 ης Κατασκήνωσης, που στηρίχτηκε στη διεθνή εργασία της 3 ης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης, είναι ότι είμαστε σε μια περίοδο απότομων στροφών στην διεθνή ταξική πάλη, με κινητήρια δύναμη την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα είναι σε νέα υποτροπή. Ο πρώτος ομιλητής σ. Γιάννης Αγγέλης ανέλυσε τις αντιφάσεις του νέου Μνημονίου μέσα στο διεθνές εκρηκτικό περιβάλλον που δημιουργεί η κρίση στην Κίνα και οι αναταράξεις από την επικείμενη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED). Η επιχείρηση επιβολής του 3 ου Μνημόνιου, με όλη τη λίστα φρικαλεοτήτων που το χαρακτηρίζουν, είναι αποτέλεσμα του αδιέξοδου που προκάλεσε στην μετέπειτα παραιτηθείσα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το συντριπτικό «Όχι» της 5 ης Ιούλη. Η αμφισβήτηση από κυρίαρχους ιμπεριαλιστικούς κύκλους της δυνατότητας εφαρμογής του νέου Μνημόνιου, οι φόβοι που εκφράζονται κυρίως από το ΝΤ για τη νέα φάση της κρίσης στην Ευρώπη, η διάσπαση της Ε.Ε, σκιαγραφούν το νέο περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται ο «ολοκληρωτικός ταξικός πόλεμος» που έχει αρχίσει. Όπως ανέλυσε ο σ. Σάββας Μιχαήλ, η λογική του παραλογισμού του νέου μνημονίου, «είναι η λογική των αντιφάσεων του παρακμασμένου καπιταλισμού», που αδυνατεί να μετατρέψει το χρήμα σε κεφάλαιο, καθώς βρίσκεται σε μια κρίση υπερσυσσώρευσης με συνέπεια ένα νέο κύμα καταστροφής κεφαλαίων, παραγωγικών δυνάμεων, χρεοκοπιών και πολέμων. Ο παρακμασμένος καπιταλισμός είναι αντιμέτωπος με το νόμο-νέμεσή του, την «τάση πτώσης του ποσοστού του κέρδους», δηλαδή την αύξηση της «νεκρής αντικειμενοποιημένης εργασίας σε βάρος της ζωντανής, που έχει φτάσει κι αυτή στα όριά της». Η Ευρώπη του Σόιμπλε, επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα κι άλλες χώρες, σε προτεκτοράτο, βουλιάζοντας στην διαιωνιζόμενη τελμάτωση του παγκόσμιου καπιταλισμού, κάτι που κάνει αναπόφευκτο το «Grexit», αλλά βαθαίνει συγχρόνως την διάσπαση των αρχουσών τάξεων και την κρίση της ίδιας της ηγεμονικής Γερμανίας. Ο Κόκκινος Οκτώβρης - Το δικό μας ζωντανό παρόν Το δεύτερο θέμα που συζητήθηκε είναι η Ρωσική Επανάσταση του 1917, από την πρώτη, αναπάντεχη Φεβρουριανή της έκρηξη μέχρι την έφοδο στον ουρανό, τον Κόκκινο Οκτώβρη, την αρχή της παγκόσμιας επανάστασης. Η μελέτη της «μεγαλύτερης έως τώρα εμπειρίας στην πάλη για την κοινωνική χειραφέτηση», όπως είπε ο σ. Θόδωρος Κουτσουμπός, μας δίνει γνώση των νόμων και των μεθόδων της επανάστασης, της «βίαιης εισβολής των μαζών στην αρένα της ιστορίας, για να πάρουν τις τύχες της ζωής τους στα χέρια τους». Ο σύντροφος παρουσίασε τα βασικά γεγονότα της Ρώσικης Επανάστασης από τη σκοπιά μιας βαθύτερης ανάλυσης των κινητήριων ταξικών της δυνάμεων, μιλώντας για τη διαλεκτική της αναγκαιότητας και της τυχαιότητας, όπως αυτή εκδηλώθηκε μέσα στη δίνη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και της επανάστασης που αυτός πυροδότησε. Η εξάπλωση της επανάστασης σε όλη τη χώρα, η αλματώδης αλλά μη-ευθύγραμμη ανάπτυξη της επιρροής των μπολσεβίκων μέσα κι έξω από τα σοβιέτ, η διεθνιστική προοπτική και πολιτική της παγκόσμιας επανάστασης, οδήγησαν στο άλμα. Ο σ. Νίκος Πελεκούδας συνόψισε τα βασικά σημεία των «Θέσεων του Απρίλη» που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στον έγκαιρο επαναστατικό αναπροσανατολισμό του μπολσεβίκικου Κόμματος και όλου του εργατικού επαναστατικού κινήματος στην διαρκή σοσιαλιστική επανάσταση. Ο σ. Γρηγόρης αφνής, παρουσίασε τους κύριους σταθμούς της Επανάστασης και τα πολιτικά προβλήματα που σε κάθε κρίσιμη φάση έμπαιναν μπροστά στις επαναστατημένες μάζες και το νεοϊδρυθέν τότε Κομμουνιστικό Κόμμα (Ρωσίας). Ο σύντροφος τόνισε ότι η σύνδεση ανάμεσα στην επαναστατική πράξη του προλεταριάτου και των αγροτών με την επαναστατική θεωρία και πράξη του Λένιν και του Τρότσκι, μπορούσε να γίνει μόνο με την αδιάκοπη πάλη για μια διαλεκτική επέμβαση στην επανάσταση, από τη σκοπιά του επαναστατικού διεθνισμού για τη συντριβή του αστικού κράτους και την εργατική εξουσία ενός κράτους του τύπου της κομμούνας. Η Κατασκήνωση τέλειωσε την Τετάρτη 29 Ιούλη, με την συνόψιση και περαιτέρω ανάπτυξη των θεμάτων από τον σ. Σάββα Μιχαήλ. Ο σύντροφος μίλησε για την όξυνση της κρίσης αστικής εξουσίας στη χώρα και την προσπάθεια όχι μόνο της μνημονιακής Κυβέρνησης αλλά και των αριστερών αντιπολιτευόμενών της να κρύψουν τον ταξικό χαρακτήρα του «Όχι» και την ταξική πόλωση στην κοινωνία. Η κρίση ταξικής κυριαρχίας συνδυάζεται βίαια με την κρίση πολιτικής εξουσίας. Η επέμβαση του ΕΕΚ στις αναταράξεις της κρίσης, έχει στόχο το άνοιγμα του διεθνούς επαναστατικού δρόμου, του μόνου που μπορεί να δώσει λύση στην κρίση, μέσα από την σοσιαλιστική επανάσταση. Η μετάβαση από τη σημερινή προεπαναστατική κατάσταση στην σοσιαλιστική επανάσταση, απαιτεί την ενιαιομετωπική δράση του Επαναστατικού Κόμματος σε σαφή ταξική και διεθνιστική βάση και την κινητοποίηση εκατομμυρίων μαζών στην αρένα της ιστορίας. Το χτίσιμο του Κόμματος νέου τύπου, του ΕΕΚ, δεμένου με την επανιδρυμένη Τέταρτη ιεθνή, για τη συντριβή του καπιταλιστικού κράτους και την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου, είναι το κύριο καθήκον. Η 10 η Μαρξιστική ιεθνιστική Κατασκήνωση είναι ένας σταθμός στην πάλη για την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και δράσης, στα ιστορικά καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Ερν. Αγγελής Η ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΟΜΟΦΟΒΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Την Κυριακή 2 Αυγούστου στις έξι τα ξημερώματα, 22χρονος φοιτητής και ο ερωτικός του σύντροφος ξυλοκοπήθηκαν άγρια μετά την νυχτερινή τους έξοδο, στην οδό Λέοντος Σοφού από δυο καθίκια, 25-28 ετών, πιθανότατα ελληνικής καταγωγής, όπως δηλώνουν τα θύματα. Τα παιδιά, αφού κακοποιήθηκαν λεκτικά και έμπρακτα, ληστεύτηκαν από τους δύο νταήδες που επαναλάμβαναν συχνά την απειλή: «Άμα σας ξαναδούμε να φιλιέστε θα σας σκοτώσουμε». Οι μπάτσοι που κατέφτασαν αργότερα δεν είδαν «σαφή σημάδια κακοποίησης» στα παιδιά. εν έχουμε καμιά αμφιβολία για τον καθημερινό τους ρόλο, πάντα δίπλα στους πρεζέμπορους, τους φασίστες και τη μαφία. Ενδεικτικό ότι αργότερα στο νοσοκομείο οι γιατροί εντόπισαν πληθώρα από μώλωπες και κακώσεις και πρότειναν την άμεση εισαγωγή και των δυο παιδιών προς νοσηλεία. Τέτοιου είδους περιστατικά έχουν επαναληφθεί και στο παρελθόν: δεν είναι «μεμονωμένα» και γίνονται πολλές φορές με την ανοχή, είτε από φόβο, είτε από απλή αδιαφορία των περαστικών, και ενός «κοινού» που δείχνει πολλές φορές εξοικειωμένο με τον ομοφοβικό/ τρανσφοβικό οχετό που αναπαράγουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Η βία, λεκτική, αλλά και έμπρακτη, εναντίον μεταναστών, ΛΟΑΤ ατόμων, διαφορετικών κτλ., που αν μη τι άλλο υποδαυλίζεται από τους διάφορους χριστιανοταλιμπάν της πόλης μας, αλλά και από εκπροσώπους της πολιτικής ζωής, δεν έχει υποχωρήσει σαν φαινόμενο ούτε επί εξουσίας της υποτιθέμενης «αριστερής» κυβέρνησης. εν είναι παράλογο: ο αντιφασισμός και η αποδοχή του διαφορετικού, συνήθως δεν είναι στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, εργαζόμενοι, Ελληνίδες και μη, διαφορετικοί, ΛΟΑΤ άτομα, καταπιεσμένες στην Ελλάδα της κρίσης, οι οποίοι οφείλουμε να περιφρουρήσουμε τις γειτονίες μας από τέτοιου είδους περιστατικά. Το καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα, που θρέφεται από την ανεργία, από την ομοφοβία, τον μισογυνισμό και τον ρατσισμό, δεν έχει ως αυτοσκοπό την παραγωγή προϊόντων, αλλά από την γέννησή του προσπαθεί να διεισδύσει σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου, να του επιβάλει τις άξιες του, τον πολιτισμό του εις βάρος της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, καθιστώντάς τον εξολοκλήρου ένα αναλώσιμο γρανάζι στην μηχανή του. Η ΛΟΑΤ κοινότητα δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από την αλληλεγγύη, αυτοπροστασία, αλλά και μια πολύχρωμη αντεπίθεση που μοιάζει να είναι μονόδρομος. Μαζί με τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα κομμάτια αυ- τής της κοινωνίας, όπως τα ΑΜΕΑ, τις μετανάστριες, τους χρήστες νυν και πρώην, τους έγκλειστους και πρώην έγκλειστους, τους ψυχικά πάσχοντες, το φεμινιστικό κίνημα, τις εργαζόμενες και τους άνεργους, οφείλουμε, ενωμένοι και ενωμένες, να συμπαρασύρουμε και την υπόλοιπη κοινωνία να καταστρέψει τις εκμεταλλευτικές δομές της και τις πατριαρχικές ιδεοληψίες και να κτίσουμε έναν πολύχρωμο κόσμο που κανένας δεν θα αποτελεί θύμα εκμετάλλευσης, καταπίεσης ή διάκρισης, σε μια κοινωνία όπου η ελευθερία του κάθε ατόμου θα αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε κοινωνική πρόοδο. Πρέπει να κινηθούμε άμεσα αλλά μεθοδικά. Πρέπει όλοι και όλες να δράσουμε ως ενιαίο σύνολο, μετωπικά απέναντι στους καταπιεστές μας, τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους φασίστες, ως ένα. Αν όχι εμείς για τους εαυτούς μας τότε ποιοί; Αν εμείς δρούμε μόνο για τους εαυτούς μας, τότε τί είμαστε; Αν όχι τώρα, τότε πότε; ΥΓ: Προειδοποιούμε ότι αν υποπέσει στην αντίληψή μας παρόμοιο περιστατικό, τότε οι θύτες τέτοιων επιθέσεων θα δουν τις αυγουστιάτικες παραλίες με το κιάλι. Rainbow Attack Πολύχρωμη Αντεπίθεση rainbowattack.thess@gmail.com
σελίδα 12 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 ΒΡΑΖΙΛΙΑ Μια κρίση διαστάσεων ελέφαντα του Χόρχε Αλταμίρα ΣΚΟΥΡΙΕΣ Aστυνομική βία με αριστερό πρόσημο σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 13 Σχόλιο Για την παραγωγική αυτάρκεια 19 Αυγούστου 2015, Prensa Obrera #1377 Το νέο κύμα διαδηλώσεων σε 25 πολιτείες και την ομοσπονδιακή περιφέρεια δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο το πρώτο, το οποίο εξέπληξε την κυβέρνηση με περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους στις 15 Μαρτίου, μόλις δυόμισι μήνες αφότου η Ρούσσεφ ανέλαβε τη δεύτερη θητεία της. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η κρίση έχει σταματήσει. Από τη μία πλευρά, η ύφεση έχει βαθύνει, η ανεργία ξεπέρασε το 8 τοις εκατό και ένα κύμα απολύσεων συνεχίζεται ακόμη, έχει επιταχυνθεί η φυγή κεφαλαίων. Ο συνδυασμός της ύφεσης και της υποτίμησης θα μειώσει το ΑΕΠ της Βραζιλίας, που μετράται σε δολάρια, κατά 30% το 2016. Η πτώση των διεθνών τιμών του πετρελαίου είχε καταστροφικές συνέπειες για το σύνολο της οικονομίας, που περιστρεφόταν γύρω από τις επενδύσεις απολιθωμένου αλατιού της [πετρελαϊκής επιχείρησης] Petrobras και τον αστερισμό των αναδόχων της. Η κατάρρευση ήταν αναμενόμενη από την πτώχευση του [Αργεντινού καναλάρχη] Κριστόμπαλ Λόπεζ της Βραζιλίας, πριν από δύο χρόνια, Έικε Μπατίστα. Από τότε, το οικονομικό σκέλος του κυβερνώντος καθεστώτος έχει καταρρεύσει το κράτος έχασε τους πόρους για τη χρηματοδότηση δημοσίων έργων. Από το 2003, η Βραζιλία έχει συσσωρεύσει από τα ταμεία ενάμιση δισεκατομμύριο δολάρια, που ενίσχυσε τις εγχώριες πιστώσεις. Αυτό το κεφάλαιο τώρα αποτραβιέται και βρίσκεται χωρίς οικονομική βάση για την εγχώρια αγορά. Η κρίση στη Βραζιλία είναι απλά τεράστια. Το πετρελαϊκό προκάλεσε σεισμό στην εξουσία. Οι συλλήψεις για υπεξαίρεση όλο και αυξάνουν η πρόεδρος έχει πολλές προτάσεις μομφής στη Βουλή των Αντιπροσώπων και ο Λούλα κατηγορείται για αθέμιτη άσκηση επιρροής υπέρ της αναδόχου ομάδας Odebrecht. Οι Βραζιλιάνοι εργολάβοι ήταν το κύριο όπλο της επέκτασης των δραστηριοτήτων της Βραζιλίας στη Λατινική Αμερική (και την Αφρική), κυρίως στην Κούβα. Το τσουνάμι που επηρεάζει τους αναδόχους σπάει τη δομή της βραζιλιάνικης αστικής τάξης. Οι καταγγελίες για διαφθορά και οι αλληλοκατηγορίες φανερώνουν μια διαμάχη η οποία, πέρα από την προσαρμογή έχει σκοπό να αναγκάσει την κυβέρνηση σε ένα οικονομικό άνοιγμα στο διεθνές κεφάλαιο και σε ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων στους τομείς του πετρελαίου και των συμβάσεων δημοσίων έργων. Αυτό που διακυβεύεται είναι, πρώτον, το σχέδιο 65 δισεκατομμυρίων δολαρίων που ανακοίνωσε η Ρούσσεφ. Σύμφωνα με την πάντα ενδιαφέρουσα έκδοση της [κεντροαριστερής] Pagina/12, «ενώ η κυβέρνηση υπερασπίζεται τη θέση ότι οι μεγάλες βραζιλιάνικες εταιρείες θα μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτά τα έργα παρά τα σκάνδαλα (sic), ένα λόμπι στο Κογκρέσο και διάφορα μέσα ενημέρωσης πιέζουν να αποκλειστούν και να ευνοηθούν οι ξένες κατασκευαστικές». (20/6) Επίσης, διακυβεύεται η μεγαλύτερη συμμετοχή των ξένων πετρελαϊκών εταιριών και κεφαλαίων στην Petrobras και στο μέλλον της BNDES, της αναπτυξιακής τράπεζας που έχει υποκαταστήσει τις μεγάλες ομάδες της Βραζιλίας αστικής τάξης, με τα χρήματα των συνταξιούχων και του Υπουργείου Οικονομικών. Για μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης, η Mercosur [Κοινή Αγορά του Νότου] θα πρέπει να σταματήσει να είναι μια «τελωνειακή ένωση» και να απελευθερώσει τις υπογραφές συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μομφή Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική δίκη; Η απάντηση πρέπει να είναι ναι, διότι η Ρούσσεφ καθοδηγούσε την Petrobras μέχρι το 2010. Η αστική τάξη, ωστόσο, δεν το βλέπει έτσι και το διακηρύσσει σε μια ηχηρή δήλωση που υπεγράφη όχι αλλού, αλλά στα κεντρικά γραφεία του Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Ο Ομπάμα δεν θέλει την «impeachment» [μομφή]. Γι αυτό, οι διευθυντές της εταιρείας έχουν κερδίσει με το μέρος τους τον Ρενάτο Καγιέιρος, τον πρόεδρο της Γερουσίας, πρόθυμο να αποτρέψει την μομφή. Συμβαίνει η ευκαιρία να ανήκει στους Αντιπροσώπους, οι οποίοι μπορεί να αναστείλουν τα καθήκοντα της Πρόεδρου. Η δουλειά για να σταματήσει αυτή η πιθανότητα έχει ήδη αρχίσει, αλλά με υψηλό τίμημα: το PT πρέπει να υπογράψει αυτή την εβδομάδα ένα πρόγραμμα χονδροειδούς ρύθμισης, χοντρικά: από την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, στην επιστροφή στις εταιρικές συμφωνίες, την εξωτερική ανάθεση της δημόσιας απασχόλησης, το ελεύθερο εμπόριο με την Ευρώπη, την πώληση της Petrobras στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, την εγκατάλειψη της θέσης της ως φορέα εκμετάλλευσης βασικών πηγών, τη μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή, την εκτόπιση της BNDES από ιδιωτικές τράπεζες. Για να αποφευχθεί η «impeachment», η Βραζιλία οδεύει προς το big bang. Η στημένη συμ- φωνία στο Αμερικανικό-Βραζιλιάνικο Επιμελητήριο χρησίμευσε για την απομόνωση των διαδηλώσεων που διοργανώθηκαν από νεοφιλελεύθερες ομάδες μέσω των μέσων δικτύωσης. Μένει να δούμε αν μπορούν να κάνουν το ίδιο και με τις απεργίες που έχουν ήδη ανακοινωθεί ενάντια στις απολύσεις. Το CUT [Ενιαίο Εργατικό Κέντρο] και ο Λούλα είναι αποφασισμένοι να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του προγράμματος που υπαγορεύεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η ισχυρή βιομηχανική ομοσπονδία του Σάο Πάολο (FIESP) και του Ρίο ντε Τζανέιρο εξέδωσε μια ανακοίνωση που αναφέρει ότι αυτή είναι η στιγμή της «ευθύνης, του διαλόγου και της διατήρησης της θεσμικής σταθερότητας». (Clarin, 8/8) Υποκλίνεται ο Λουίς Κάρλο Τραμπούκο, Πρόεδρος της Τράπεζας Bradesco. Ο Αντιπρόεδρος Μισέλ Τρέμερ, 75 χρόνων, ενθαρρύνει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, καλύτερα με επικεφαλής τον εαυτό του. Η δυνατότητα εισόδου του Λούλα στο υπουργικό συμβούλιο θα πρέπει να διαβαστεί ως η έσχατη λύση. Η Ντίλμα Ρούσσεφ γίνεται, με αυτήν την εξέλιξη, μια «μεταβατική κυβέρνηση», που είναι όμηρος του λόμπι των μονοπωλίων. Συμβαίνει να της μένουν σχεδόν τέσσερα χρόνια στην εξουσία. Η κατάργηση του σημερινού υπουργικού συμβουλίου έχει γίνει ένας γρίφος για το οποίο κανείς δεν βρίσκει το κλειδί. Οι εργολάβοι κρατούνται για απάτη, και θα τεθούν σε κατ οίκον περιορισμό ή αναστολή. Αριστερά και εργατικό κίνημα Στα αριστερά, τόσο εντός όσο και εκτός του ΡΤ, η συζήτηση για την μομφή λειτουργεί σαν εκβιασμός: αποδεχτείτε τη ρύθμιση για να ακολουθήσετε στο πλάτωμα. Η απειλή πραξικοπήματος είναι μια δικαιολογία για να υποταχθεί στην πιο αντεργατική επίθεση από τη στρατιωτική δικτατορία. Αν «ισορροπήσει η Ντίλμα δε θα πέσει ποτέ». Το πολιτικό τοπίο που περιγράφεται θα μπορούσε να αλλάξει μόνο από την εργατική τάξη. Στη μεγάλη βιομηχανία άρχισε η αντίσταση κατά των απολύσεων (βλέπε την ανακοίνωση για την απεργία της General Motors). Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι εργατικές ομοσπονδίες φρενάρουν και απομονώνουν τους αγώνες, αλλά αυτό δεν είναι αποτελεσματικό μεσοπρόθεσμα, δεδομένης της απεραντοσύνης της κρίσης και της κτηνωδίας των επιπτώσεών της. Η Βραζιλία έχει γίνει ο πιο αδύναμος κρίκος στην παγκόσμια κρίση. Μετάφραση ΝΑΛ ΕΛΕΥΘΕΡΟ DOWNLOAD https://www.youtube.com/watch?v=etw6viqx11i AΠO TON TΣAPO ΣTON ΛENIN (From Tsar to Lenin) Ενα εξαιρετικό ιστορικό ντοκιμαντέρ που έμενε θαμένο για 8 δεκαετίες Τόνοι δακρυγόνων, πετροπόλεμος, τραυματισμοί και σωρός συλλήψεων ήταν το αποτέλεσμα της μεγάλης κινητοποίησης που έλαβε χώρα στις Σκουριές την Κυριακή 23 Αυγούστου. Πάνω από χίλιοι διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη συγκεντρώθηκαν στον Κάκαβο μισό χιλιόμετρο από το εργοτάξιο της El Dorado. Οι περισσότεροι από αυτούς κάτοικοι της Ιερισσού, αγωνιστές από οργανώσεις της Θεσσαλονίκης και κατασκηνωτές του camping Beyond Europe. H πορεία συντάχθηκε στο Χοντρό εντρό, σε μια διασταύρωση στρατηγικής σημασίας. Ο δρόμος οδηγούσε στα ορυχεία ενώ ένας χωματόδρομος σε μια κρυμμένη διμοιρία των ματ. Σύντομα έκανε την εμφάνισή του ένα drone της αστυνομίας θέλοντας να μετρήσει τον όγκο των παρευρισκόμενων. Οι διαδήλωση κατηφόρισε με συνθήματα προς στο εργοτάξιο. Η είσοδός του είχε φραγεί διαδοχικά από πλαστικά εμπόδια της αστυνομίας, μια διμοιρία και μια κλούβα, ενώ άλλα ματ είχαν παραταχθεί σε ένα ύψωμα πίσω από δέντρα και δεν ξέρουμε πόσοι άλλοι είχαν κρυφτεί μέσα στο δάσος. Η πρώτοι των διαδηλωτών αφαίρεσαν αμέσως τα εμπόδια και ζήτησαν από τους αστυνομικούς να τους αφήσουν να περάσουν λαμβάνοντας την άρνηση. Κόσμος άρχισε τότε να χτυπάει τα κιγκλιδώματα του δρόμου και η πορεία φαινόταν ότι θα προσπαθούσε να διασπάσει την κρατική ιδιωτική φύλαξη του χρυσωρυχείου. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, νεαροί άρχισαν να πετάνε πέτρες στους ματατζήδες που ήταν πίσω από τα δέντρα που άμεσα απάντησαν με ρίψεις δακρυγόνων. Η διαδήλωση επέστρεψε γρήγορα στο αρχικό της σημείο, πριν προλάβει η διμοιρία από τον χωματόδρομο την περικυκλώσει αποφεύγοντας ένα μακελειό. Εκεί όμως ουσιαστικά διαλύθηκε, πέρα από αγωνιστές που κατέλαβαν ένα ύψωμα και άρχισαν να πετάνε πέτρες, αυτοσχέδιες ρουκέτες και μολότοφ στους αστυνομικούς που όλο κέρδιζαν έδαφος και μόνο τους μέλημα ήταν να διαλύσουν τελείως τους συγκεντρωμένους. Ο αριθμός των δακρυγόνων που έπεσαν ήταν αμέτρητος, αλλά και οι διαδηλωτές φορούσαν μάσκες και δεν τους επηρέαζαν. Σύντομα δεν φαινόταν τίποτα από τον καπνό. Οι διαδηλωτές άρχισαν να μπαίνουν στα οχήματα για να φύγουν όταν μια κλού- βα της αστυνομίας και ματ βγήκαν μέσα από τον καπνό, προσπέρασαν ένα λεωφορείο και το ακινητοποίησαν. Το λεωφορείο μαζί με τους 70 επιβαίνοντες οδηγήθηκαν συνοδεία στο αστυνομικό τμήμα Πολυγύρου. Παρόλο τον κόσμο που στάθηκε αλληλέγγυος έξω από αυτό για ώρες, όλες οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις με την κατηγορία της στάσης. Υπήρξαν και αρκετοί τραυματισμοί με κυριότερους αυτόν της συντρόφισσας Γεωργίας Καρακωνσταντινίδου -μέλος της ΚΕΕΡ- ΦΑ- που την χτύπησε αστυνομικός όταν προσπαθούσε να ανεβεί στο λεωφορείο με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι της και ενός κατοίκου του οποίου άνοιξε το κεφάλι από δακρυγόνο. Νωρίτερα τραμπούκοι της Ελληνικός Χρυσός σταμάτησαν και ξυλοκόπησαν τον εκπαιδευτικό και μέλος του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ Γιάννη Λαθήρα, διερχόμενο από την ορεινή Χαλκιδική, επειδή φορούσε μπλουζάκι Όχι στην εξόρυξη χρυσού. Ήταν ακόμη μια φορά όπου οι μεταλλωρύχοι προέβησαν σε βιαιοπραγίες ενάντια σε κάτοικους της Χαλκιδικής και της Θεσσαλονίκης. εν είναι άλλος από την εργοδοσία που οπλίζει το χέρι τους σε ένα φαινόμενο αντίστροφου φασισμού όπου η εργοδοσία μέσω των μαινόμενων εργατών της προσπαθεί να τσακίσει μια ολόκληρη κοινωνία. Ένα φαινόμενο που πρέπει να κοπεί από την ρίζα του πριν γενικευθεί σε μια χώρα που διψάει από επενδύτες τύπου El Dorado... Παντελέων * Oι περισσότεροι από τους συλληφθέντες ήταν από τη Γερμανία και λίγοι από Iταλία. Σε όλους απαγγέλθηκε η κατηγορία της διατάραξης κοινής ειρήνης. Σε 4 άτομα, δύο άνδρες και δυο γυναίκες ασκήθηκε δίωξη για απείθεια γιατί αρνήθηκαν να δώσουν δακτυλικά αποτυπώματα. Kαταδικάστηκαν σε 17-18 μήνες φυλακή, εξαγοράσιμη. H πρόθεση των αρχών ήταν να τους απελάσουν. ΕΕΚ Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα καταγγέλλει το όργιο αστυνομικής καταστολής εναντίον της σημερινής πορείας [Κυριακή 23/08/2015] κατά της εξόρυξης χρυσού στον Κάκκαβο Χαλκιδικής. Για άλλη μια φορά τα ΜΑΤ, οι υπερασπιστές της συνέχειας του κράτους και του κεφαλαίου, βρέθηκαν στο πλευρό των αφεντικών χτυπώντας διαδηλωτές, ενώ λίγο αργότερα οι αστυνομικές δυνάμεις φρόντισαν να απαγάγουν ολόκληρο πούλμαν με διαδηλωτές με τη λήξη της κινητοποίησης. Τα προεκλογικά τερτίπια με την αναστολή της άδειας της «Ελληνικός Χρυσός» (Eldorado) από το ΥΠΑ- ΠΕΝ και τις επακόλουθες απειλές της για αποχώρηση και απολύσεις, δεν εμπόδισαν ούτε τους τόνους δακρυγόνων και τις επιθέσεις εναντίον της πορείας από τις δυνάμεις καταστολής, ούτε τους τραυματισμούς (με χειρότερο μιας διαδηλώτριας, η οποία νοσηλεύεται τώρα με κάταγμα στο γόνατο), ούτε τις 75 συλλήψεις (δύο εκ των οποίων ανήλικοι), ούτε τα μπλόκα από εργαζομένους/τραμπούκους της εταιρείας και τις επιθέσεις τους εναντίον αυτοκινήτων διαδηλωτών, τα οποία όπως καταγγέλθηκε υποκινήθηκαν από τον πρόεδρο της κοινότητας Στρατωνίου και υπάλληλο της Eldorado. Η καπιταλιστική «ανάπτυξη» είναι ασύμβατη με το φυσικό περιβάλλον αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο. Και οι δυο παραμένουν φτηνά εμπορεύματα και αντικείμενα εντατικής εκμετάλλευσης. Στο βαθμό που η Ελλάδα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο, δεν πρέπει να αναμένει κανείς την έστω και στοιχειώδη τήρηση των θεσμοθετημένων περιβαλλοντικών όρων που αποτελούν πάντα ένα μαύρο σημείο συναλλαγής του κεφαλαίου με το αστικό κράτος. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, μα οι εταιρείες μένουν. Στεκόμαστε ενάντια στην καταστροφική εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές και στο πλευρό των αγωνιζόμενων κατοίκων: Ακύρωση όλων των κατηγοριών και παύση όλων των δικαστικών διώξεων αγωνιστών ενάντια στα ορυχεία χρυσού. ήμευση χωρίς αποζημίωση όλων των ορυχείων και εργοστασίων κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση με σεβασμό στο σώμα του ανθρώπου, τη φύση. Μόνο η εργατική τάξη, ελεύθερη από τα δεσμά της ανάγκης που επιβάλλονται από το Κεφάλαιο, που σήμερα έχουν το χαρακτήρα της μαζικής ανεργίας και εξαθλίωσης για όλους μέσω των μνημονίων, μπορεί να διασφαλίσει δουλειά και τους όρους εργασίας για όλους τους εργάτες, να διασφαλίσει μια νέα σχέση του ανθρώπου με τη φύση και το περιβάλλον ως αναπόσπαστο όρο της ύπαρξης της. Κυριακή 23/08/2015 Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα Κ.Ο. Θεσσαλονίκης Τα διαβάσαμε και τα ξαναδιαβάσαμε σε κάθε εκδοχή: από σοβαρή μέχρι σοβαροφανή κι από επιστημονική μέχρι επιστημονικοφανή. Είδαμε να αναδημοσιεύονται ή να αναφέρονται ως πηγές από ακροδεξιά σάιτ έως αριστερά μπλογκ. Ο λόγος για άρθρα και μελέτες που δημοσιεύονται σχετικά με τη λεγόμενη δυνατότητα της Ελλάδας να «στηριχτεί στις δυνάμεις της» και να αξιοποιήσει την «παραγωγική της αυτάρκεια» σε είδη διατροφής (αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα). Με υπέρτιτλους περί «ελληνικής υπερδύναμης τροφίμων», παρουσιάζονται ένα κάρο στοιχεία, νούμερα και ποσοστά αντλημένα ως επί το πλείστον από έρευνες της ΠΑΣΕΓΕΣ (αυτής που έλεγε επίσημα ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουνίου 2015). Πιθανότατα οι έρευνες να είναι σε ολόσωστα μαθηματικά και στατιστική. Στο κάτω κάτω οι επιστήμες δεν είναι ξεκομμένες από την οικονομική βάση στην οποία αναπτύσσονται. Ιδιαίτερα από την εκλογική νίκη ΣΥΡΙΖΑ της 25 ης του Γενάρη, τον κατοπινό εξευτελισμό ακόμη και του ίδιου του ρεφορμιστικού προγράμματος της Θεσσαλονίκης (που σήμερα Λαφαζάνης και παρατρεχάμενοι σπεύδουν να υπερασπιστούν) και την υπογραφή του 3 ου μνημονίου τα σχετικά άρθρα χρησιμοποιούνται διαρκώς από τους υποστηρικτές του «όπως όπως δραχμή», εν είδει πρόσθετης επιχειρηματολογίας για την έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο καθόλου τυχαία αποσιωπούνται ορισμένα βασικά ζητήματα. Η φράση «η Ελλάδα παράγει», 1. η οποία εκτοξεύεται σε κάθε τόνο, στερείται οποιασδήποτε ταξικής αναφοράς. Όπως γνωρίζουμε στο κομμάτι γης που λέγεται Ελλάδα -όπως άλλωστε και σε κάθε χώραυπάρχουν 2 Ελλάδες: μια του κεφαλαίου και μια της εργασίας. Εφόσον μιλάμε για προϊόντα που δεν χρήζουν επεξεργασίας (π.χ. φρούτα, λαχανικά), οι σχετικοί αρθρογράφοι κι αναδημοσιευτές θα πρέπει να μας απαντήσουν αν τσουβαλιάζουν τους παραγωγούς κάθε μεγέθους: θεωρούν το ίδιο τους μικροπαραγωγούς που δουλεύουν μόνοι τους λίγα στρέμματα γης με τους δουλέμπορους τσιφλικάδες των εκατοντάδων στρεμμάτων φράουλας; Εφόσον μιλάμε για τα υπόλοιπα προϊόντα θα πρέπει πάλι να μας εξηγήσουν αν όταν λένε «η Ελλάδα» εννοούν την ΕΛΑΪΣ, τη ΕΛΤΑ, τη ΜΙΜΙΚΟΣ. Αν εννοούν τους πραγματικούς παραγωγούς κι όχι τις εταιρείες, είναι σύμφωνοι πως πρέπει εδώ και τώρα να προτρέψουμε τους εργάτες σε κατάληψη όλων των μονάδων επεξεργασίας τροφίμων; Ποιος κάνει κουμάντο στην 2. παραγωγή; Ποιος στις εργοστασιακές μονάδες επεξεργασίας τροφίμων; Ποιος παράγει και σε ποιον πουλάει; Για τους διακινητές των σχετικών άρθρων, το ζήτημα της εξουσίας και της επανάστασης εμφανίζεται από δευτερεύον έως αδιάφορο ή άσχετο. Αν όμως μιλάμε για ένα πρόγραμμα διεξόδου προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, το ζήτημα της εξουσίας είναι το μόνο που μπορεί να του δώσει νόημα. Άλλωστε η καταστροφή της αγροτικής παραγωγής ήταν ενταγμένη στις συμφωνίες ένταξης της καπιταλιστικής Ελλάδας στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ. Το γεγονός πως ο κρίκος που λέγεται Ελλάδα παρέδωσε την αγροτική παραγωγή για να κρατήσει ναυτιλία, τουρισμό κι υπηρεσίες δεν φάνηκε να προστάτευσε τις χώρες που κράτησαν την αγροτική παραγωγή, οι οποίες σήμερα καταρρέουν μαζί με όλη την σπασμένη αλυσίδα. Κοντολογίς, η πάλη για ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης δεν είναι μπούλετ ενδοαριστερής κατανάλωσης. Χρειάζεται μια οικονομία που σχεδιάζεται και ελέγχεται από εργατικό κράτος. Και το εργατικό κράτος προκύπτει με επανάσταση. ιαφορετικά μιλάμε για εκκλήσεις προς τους καπιταλιστές, να δείξουν ένα τάχα πιο ανθρώπινο πρόσωπο εν μέσω μάλιστα της χειρότερης κρίσης τους. Η οποία δεν είναι κρίση υποπαραγωγής για να τονίζει κανείς την ικανότητα εθνικής αυτάρκειας, αλλά κρίση υπερπαραγωγής και εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Πόσο σοφό είναι για τη λεγόμενη αντικαπιταλιστική αριστερά 3. να προμοτάρει μια εθνική παραγωγή, τη στιγμή που είναι πασίγνωστη η ομηρία κάθε αγροτικής παραγωγής από τους πατενταρισμένους σπόρους; Ασυζητητί οι μεταλλαγμένοι σπόροι μιας χρήσης θα καταργηθούν από το εργατικό κράτος. Όμως πόσος χρόνος χρειάζεται για να δημιουργηθεί τράπεζα σπόρων ικανή να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της παραγωγής μιας χώρας; Είναι ιδεολογική πολυτέλεια των τροτσκιστών να λέμε πως χρειάζεται να απευθυνθούμε στους εργάτες όλων των χωρών ώστε να προμηθεύσουν με τα απαραίτητα έναν επαναστατημένο λαό; Συνέχεια στη σελ. 14
σελίδα 14 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 15 75 χρόνια από την δολοφονία του Λέοντα Τρότσκι Bartolomeo Vanzetti Tα «πιστεύω» ενός επαναστάτη Στις 20 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 75 χρόνια από την δολοφονία του Λέοντα Τρότσκι. Ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης δίπλα στον Λένιν, ο ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού, δολοφονήθηκε από την αξίνα του Ραμόν Μερκαντέρ, πράκτορα του Στάλιν, στο Κογιοακάν του Μεξικού το καλοκαίρι του 1940. Πριν από αυτόν, είχε ξεκληριστεί σχεδόν όλη η γενιά των Μπολσεβίκων ηγετών. Oι πρωτεργάτες του «άλματος στον ουρανό» του 1917, εξοντώθηκαν από τον νεκροθάφτη της επανάστασης, τον δήμιο του πρώτου εργατικού κράτους στην Ιστορία. Στην 75η επέτειο αυτής της στυγερής δολοφονίας, δημοσιεύουμε ένα μικρό κείμενο του Tρότσκι. Tο κείμενο αυτό έχει μείνει γνωστό ως «Η διαθήκη του Τρότσκι». Γράφτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1940, έξι μήνες πριν το τέλος του ανθρώπου που υπήρξε η καρδιά κι ο νους της Τετάρτης ιεθνούς. 75 χρόνια αργότερα, και καθώς ο καπιταλισμός καταρρέει, απλώνοντας την φρίκη του σε κάθε γωνιά της γης, μοιραζόμαστε με τον συντάκτη της «διαθήκης», την φλογερή του πίστη στο κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας. Στην κοπιώδη, επώδυνη, υπομονετική, παθιασμένη προετοιμασία αυτού του μέλλοντος, έδωσε όλη του την ζωή ο μεγάλος επαναστάτης, ως ηγέτης της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η ψηλή (και συνεχώς αυξανόμενη) πίεσή μου ξεγελάει όσους είναι κοντά μου για τη φυσική μου κατάσταση. Είμαι ενεργός και παραγωγικός, αλλά προφανώς το τέλος πλησιάζει. Αυτές οι γραμμές θα κοινοποιηθούν μετά το θάνατό μου. ε χρειάζομαι να αντικρούσω εδώ για άλλη μία φορά τις ηλίθιες και απεχθείς συκοφαντίες του Στάλιν και των πρακτόρων του: δεν υπάρχει ούτε μία κηλίδα στην επαναστατική μου τιμή. Ποτέ δεν έχω συνάψει, είτε άμεσα είτε έμμεσα, κρυφές συμφωνίες, ούτε καν διαπραγματεύσεις, με τους εχθρούς της εργατικής τάξης. Χιλιάδες αντιφρονούντες του Στάλιν έχουν πέσει θύματα παρόμοιων αναληθών κατηγοριών. Οι νέες επαναστατικές γενιές θα αποκαταστήσουν την πολιτική τους τιμή και θα αντιμετωπίσουν τους εκτελεστές του Κρεμλίνου όπως τους αξίζει. Ευχαριστώ θερμά τους φίλους που παρέμειναν πιστοί στις πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου. εν κάνω ιδιαίτερη μνεία κανενός, γιατί δεν μπορώ να τους κατονομάσω όλους. Όμως θεωρώ ότι δικαιούμαι να κάνω μία εξαίρεση στην περίπτωση Για την παραγωγική αυτάρκεια Συνέχεια από τη σελ. 13 Τέλος εμφανίζεται κι ένα 4. ηθικοπολιτικό ζήτημα. Όλα τα σχετικά άρθρα υπονοούν ή και δηλώνουν ρητά πως «θα φάμε ό,τι έχουμε», «να μάθουμε να τρώμε με εθνική συνείδηση»(!), «να συνηθίσουμε τα τοπικά προϊόντα που τρώγαμε από την αρχαιότητα κι όχι εισαγόμενα εξωτικά»(!) και λοιπά επιχειρήματα που κινούνται στα όρια του γκροτέσκο. Ας αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός πως ένα σωρό βασικά είδη όπως ντομάτα ή πατάτα δεν υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα. Όμως στα σοβαρά, πόσο του θανατά είναι εκείνη η αριστερά που τολμά να θίγει με τέτοιο αντιδραστικό τρόπο, σοβαρότατα ζητήματα όπως αυτά του υπερκαταναλωτισμού ή της δημιουργίας πλαστών αναγκών από τον καπιταλισμό; Πόσο χρεοκοπημένη μπορεί να είναι η αριστερά που απαξιώνει των ωκεανό των επιθυμιών, που η προοπτική της είναι η μιζέρια και που καταφεύγει σε ρητορική πρωτογονισμού κι επιστροφής σε μια υποτιθέμενη εθνική παράδοση; Για μας είναι φανερό πως ο διεθνισμός και η εργατική εξουσία δεν μπορούν να παρακαμφθούν. εν αποτελούν απλά- ιδεολογικά ζητήματα. Κι οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση αναπόφευκτα περικλείει και περικλείεται από την ίδια την επανάσταση. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να παρακάμψει την ίδια την ιστορία. Καλούμαστε να ανατρέψουμε έναν παρηκμασμένο καπιταλισμό. Με τον προλεταριακό διεθνισμό στη σημαία μας θα αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, προς όφελος των εργατικών συμφερόντων κι έτσι προς το συμφέρον όλης της κοινωνικής πλειοψηφίας. αναστασία δ. της συντρόφου μου, της Ναταλία Ιβάνοβνα Σέντοβα. Πέρα από την ευτυχία που είχα ως μαχητής για το σκοπό του σοσιαλισμού, η μοίρα μου έδωσε την ευτυχία να είμαι σύζυγός της. Σε όλα τα σχεδόν σαράντα χρόνια της κοινής μας ζωής, παρέμεινε μια ανεξάντλητη πηγή αγάπης, μεγαλοψυχίας και τρυφερότητας. Υπέστη μεγάλες δοκιμασίες, ιδιαίτερα στην τελευταία φάση της ζωής μας. Αλλά βρίσκω κάποια παρηγοριά στο γεγονός ότι γνώρισε και ευτυχισμένες μέρες. Επί σαράντα τρία χρόνια της ενσυνείδητης ζωής μου παρέμεινα επαναστάτης: τα σαράντα δύο από αυτά αγωνιζόμουν κάτω από τη σημαία του μαρξισμού. Αν έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή, θα προσπαθούσα βέβαια να αποφύγω αυτό ή το άλλο λάθος, αλλά η κύρια πορεία της ζωής μου θα παρέμενε αναλλοίωτη. Θα πεθάνω ένας επαναστάτης προλετάριος, μαρξιστής, διαλεκτικός υλιστής και, συνεπώς, ένας ασυμβίβαστος αθεϊστής. Η πίστη μου ότι ο κομουνισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι λιγότερο δυνατή, μάλιστα είναι πιο στέρεη σήμερα απ ό,τι ήταν στα νιάτα μου. Η Νατάσα μόλις ήρθε στο παράθυρο από την αυλή και το άνοιξε διάπλατα, ώστε ο αέρας να μπαίνει ανεμπόδιστα στο δωμάτιό μου. Βλέπω την καταπράσινη λωρίδα χλόης κάτω από τον τοίχο, τον καταγάλανο ουρανό πάνω από τον τοίχο και το φως του ήλιου παντού. Η ζωή είναι ωραία. Οι επόμενες γενιές ας την καθαρίσουν από όλα τα κακά, την καταπίεση και τη βία, και ας την απολαύσουν στο έπακρο. Κογιοακάν, Μεξικό 27 Φεβρουαρίου 1940 Πριν 88 χρόνια, στις 23 Aυγούστου 1927, στην πολιτεία της Mασαχουσέτης των HΠA, δυο επαναστάτες εργάτες, οι Nικόλας Σάκκο και Bαρθολομαίο Bαντσέτι, μετανάστες από την Iταλία, αναρχικοί στην ιδεολογία, εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Eίχε προηγηθεί μια 7χρονη δικαστική μάχη και μαζικές κινητοποιήσεις για την σωτηρία τους, αλλά στο τέλος ο νόμος νίκησε. H Aμερική του πλούτου και της δύναμης, οι αστυνόμοι, οι δικαστές, οι ευϋπόληπτοι πολίτες, οι πατριώτες, είχαν νικήσει. Oι δύο «ξένοι» εργάτες, ένας πλανόδιος ψαράς κι ένας τσαγκάρης, που σήκωσαν κεφάλι και μίλησαν για μια κοινωνία χωρίς πολέμους, πατρίδες, κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση συνετρίβησαν... O νόμος είχε νικήσει αλλά η δικαιοσύνη είχε νικηθεί. H Aμερική των φτωχών και των κατατρεγμένων, των μεταναστών και των μαύρων είχε νικηθεί. Mαζί τους είχαν νικηθεί χιλιάδες συμπαραστάτες στο Λονδίνο, το Παρίσι, την Πόλη του Mεξικού, στο Mπουένος Άϋρες και αλλού, που διαδήλωναν με σύνθημα: «Oι Σάκκο και Bαντσέτι πρέπει να σωθούν». Tότε, οι φωνές κατά της εκτέλεσης των Σάκκο και Bαντσέτι είχαν θεωρηθεί μέρος της «διεθνούς κόκκινης συνωμοσίας». Δεκαετίες αργότερα, στις 21 Aυγούστου 1999, η πόλη της Bοστώνης αποφάσισε την ανέγερση ενός μπρούτζινου αγάλματος στη μνήμη τους, αναγνωρίζοντας ότι η δίκη τους δεν ήταν δίκαιη. 88 χρόνια αργότερα οι Σάκο και Bαντσέτι εξακολουθούν να εμπνέουν στους τωρινούς αγώνες για μια πανανθρώπινη αταξική κοινωνία χωρίς πολέμους, πατρίδες, αναγκαστική μετανάστευση και προσφυγιά, κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση. *** Aπό το βιβλίο Bartolomeo Vanzetti Iστορία μιας προλεταριακής ζωής, των συνεργατικών εκδόσεων Kουρσάλ, Θεσσαλονίκη 2014, σε μετάφραση της Λίας Γυιόκα, παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα. Θόδωρος Kουτσουμπός Οι πνευματικές αναζητήσεις και τα πιστεύω μου Θα θελα να κάνω μια αναδρομή με τη μνήμη στην πορεία που ακολούθησα στη ζωή. Σας έδωσα τα χειροπιαστά στοιχεία της ιστορίας μου. Mα η βαθύτερη και πιο αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου δεν βρίσκεται στις εξωτερικές συνθήκες και περιστάσεις, μα στην εσωτερική του ανάπτυξη, στο πνεύμα και στην ψυχή, στην οικουμενική του συνείδηση. Πήγα σχολείο από τα έξι μέχρι τα δεκατρία μου χρόνια. Είχα πάθος πραγματικό με τη μελέτη. Στα τρία χρόνια που ήμουν στο Kαβούρ είχα την καλή τύχη να βρεθώ στο πλευρό ενός ανθρώπου σπουδαγμένου. Mε τη βοήθειά του διάβασα όλες τις εκδόσεις που έφτασαν στα χέρια μου. O προϊστάμενός μου ήταν συνδρομητής ενός καθολικού περιοδικού της Γένοβας. Ένιωθα τυχερός, αφού τότε ήμουν ένθερμος καθολικός. Στο Τορίνο δεν είχα φίλους έξω από τους συναδέλφους στη δουλειά, που ήταν όλοι νεαροί υπάλληλοι, γραφιάδες και χειρώνακτες. ήλωναν σοσιαλιστές και κορόιδευαν τη θρησκευτική μου κλίση. Mε φώναζαν φανατικό και υποκριτή. Μάλιστα μ έναν απ αυτούς μια μέρα ήρθαμε στα χέρια. Τώρα που γνωρίζω πάνω-κάτω όλες τις τάσεις του σοσιαλισμού, συνειδητοποιώ πως δεν ήξεραν καλά-καλά ούτε τι σήμαινε η λέξη. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές από συμπάθεια προς τον Nτε Aμίτσις (τότε στο απόγειο της συγγραφικής καριέρας του) κι από ενθουσιασμό για το πνεύμα του τόπου και της εποχής. Τόσο έντονη ήταν η επίδραση του περιβάλλοντος, που ακόμη κι εγώ άρχισα ν αγαπώ το σοσιαλισμό χωρίς να τον γνωρίζω και χωρίς να λέω πως είμαι σοσιαλιστής. Τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, το στάδιο εξέλιξης της συνείδησης εκείνων των ανθρώπων στάθηκε για μένα ευεργετικό και με βελτίωσε πολύ. Oι αρχές του ανθρωπισμού και της ισότητας των δικαιωμάτων άνοιξαν ένα αυλάκι στην καρδιά μου. ιάβασα το Cuore του Nτε Aμίτσις κι αργότερα τα Ταξίδια και τους Φίλους του. Στο σπίτι υπήρχε ένα βιβλίο του Αγίου Αυγουστίνου. Από κείνο το βιβλίο, μια φράση παραμένει χαραγμένη στο μυαλό μου: «Tο αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος της απελευθέρωσης». Βρήκα επίσης το Promessi Spossi και το διάβασα δύο φορές. Τέλος έπιασα τη Θεία Κωμωδία. Μα, αλίμονο, δεν ήταν για τα δόντια μου. Ωστόσο, βάλθηκα απεγνωσμένα να το ξεκοκαλίσω κι όχι άδικα, νομίζω. Tις τελευταίες μέρες της παραμονής μου στη γενέτειρά μου, έμαθα πολλά από τον δρα Φράνσις, τον Σκριμάλιο τον φαρμακοποιό και τον κύριο Mπο τον κτηνίατρο. Είχα ήδη αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι η μεγαλύτερη πανούκλα που πλήττει αλύπητα την ανθρωπότητα είναι η άγνοια και ο εκφυλισμός των φυσικών συναισθημάτων. Σύντομα, η θρησκεία μου δεν χρειαζόταν ναούς, θυσιαστήρια κι επίσημες προσευχές. O θεός έγινε για μένα ένα ον τέλεια πνευματικό, χωρίς κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Παρόλο που ο πατέρας μου μου έλεγε συχνά ότι η θρησκεία ήταν απαραίτητη για να συγκρατεί τα ανθρώπινα πάθη και να παρηγορεί τον άνθρωπο στις συμφορές του, εγώ ένιωθα το καλό και το κακό των πραγμάτων μέσα στην καρδιά μου. Με τέτοια στο μυαλό μου πέρασα τον ωκεανό. Όταν έφτασα στην Αμερική, δοκίμασα όλες τις κακουχίες, τις απογοητεύσεις και τις στερήσεις που συνοδεύουν αναπόφευκτα κάθε νέο που φτάνει εδώ είκοσι χρονώ, κάπως ονειροπόλος, που δεν ξέρει ακόμα τη ζωή. Γνώρισα όλων των ειδών τις βαναυσότητες, τη διαφθορά και τις αδικίες που μαστίζουν τραγικά την ανθρωπότητα. Μα παρόλ αυτά, κατάφερα να ενισχύσω τον εαυτό μου σωματικά και νοητικά. Εδώ μελέτησα τα έργα του Kροπότκιν, του Γκόρκι, του Mερλίνο, του Mαλατέστα, του Pεκλί. ιάβασα το Κεφάλαιο του Μαρξ, τα έργα του Λεόνε ντι Λαμπριόλα, την πολιτική ιαθήκη του Kάρλο Πισακάνε, τα Καθήκοντα του Ανθρώπου και πολλά άλλα συγγράμματα πάνω στο κοινωνικό ζήτημα. Εδώ διάβασα τα περιοδικά κάθε σοσιαλιστικής, πατριωτικής και θρησκευτικής φράξιας. Μελέτησα τη Βίβλο, τη Ζωή του Χριστού (του Ρενάν) και το Ο Χριστός εν Υπήρξε Ποτέ του Mισελμπό. Εδώ διάβασα ελληνική και ρωμαϊκή ιστορία, την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλικής Επανάστασης και της Ιταλικής Επανάστασης. Μελέτησα τον αρβίνο και τον Σπένσερ, τον Λαπλάς και τον Φλαμμαριόν. Ξανάπιασα τη Θεία Κωμωδία και την Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ. Ξαναδιάβασα τον Λεοπάρντι κι έκλαψα μαζί του. ιάβασα τα έργα του Oυγκό, του Λέοντος Tολστόι, του Zολά και του Kαντί, την ποίηση του Tζούστι, του Γκερίνι, του Pαπισάρντι και του Kαρντούτσι. Mη νομίσεις, αγαπητέ αναγνώστη, πως ήμουνα κανένας επιστήμονας. Κάθε άλλο. H βασική μου παιδεία ήταν ατελής κι οι διανοητικές μου δυνάμεις δεν επαρκούσαν για ν αφομοιώσω ολόκληρο το τεράστιο τούτο υλικό. Πρέπει επίσης να θυμάσαι ότι μελετούσα μετά από μια μέρα σκληρής δουλειάς και χωρίς τις απαραίτητες ανέσεις. Aχ, πόσα βράδια καθόμουν μπροστά από κάποιον τόμο δίπλα στο σπινθήρισμα μιας σόμπας υγραερίου μέχρι το πρωί! Πόσες φορές, μόλις ξαπόσταινα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, σφύριζε το εγερτήριο κι έτρεχα στο εργοστάσιο ή το λατομείο. Mα έμαθα από τη μελέτη μου να παρατηρώ αμείλικτα, διεισδυτικά κι επίμονα τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά, τα πάντα δηλαδή που περιβάλλουν τους ανθρώπους. Το Βιβλίο της Ζωής: να το Βιβλίο των Βιβλίων. Όλα τα υπόλοιπα σου μαθαίνουν μόνο πώς να διαβάσεις αυτό. Μιλάω για τα τίμια βιβλία γιατί τα ανειλικρινή βιβλία έχουν τον αντίθετο σκοπό. Tις πράξεις μου και τις αρχές μου τις καθόρισε ο διαλογισμός πάνω σε τούτο το Βιβλίο. Αρνήθηκα το «ο καθένας για τον εαυτό του κι έχει ο θεός για όλους». Υποστήριξα τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους, τους απλούς και τους καταδιωγμένους. Θαύμασα τον ηρωισμό, τη δύναμη και τη θυσία όταν γίνονταν για να θριαμβεύσει το δίκιο. Κατάλαβα ότι στο όνομα του Θεού, του Νόμου, της Πατρίδας, της Ελευθερίας και των αγνότερων αφηρημένων εννοιών, των ανώτερων ανθρώπινων ιδανικών εκτελούνται και θα συνεχίσουν να εκτελούνται τα φρικτότερα εγκλήματα, μέχρι τη μέρα που θα χουμε δει το φως και δεν θα είναι πια δυνατό για τους λίγους, στ όνομα του Θεού να κάνουν κακό στους πολλούς. Κατάλαβα πως ο άνθρωπος δεν μπορεί ατιμώρητα να καταπατά τους άγραφους νόμους που κυβερνούν τη ζωή του, δεν μπορεί να κόψει τους δεσμούς του με το σύμπαν. Κατάλαβα πως τα βουνά, οι θάλασσες, τα ποτάμια, τα φυσικά σύνορα που λέμε, έγιναν όλα πριν τον άνθρωπο, μέσ από περίπλοκες φυσικές και χημικές διαδικασίες και όχι για να διαιρούν τους λαούς. Συνειδητοποίησα τη σημασία της αδελφότητας και της παγκόσμιας αγάπης. Ένιωσα πως ό,τι ευεργετεί ή πληγώνει έναν άνθρωπο, ευεργετεί ή πληγώνει ολόκληρο το είδος. Αναζήτησα την απελευθέρωσή μου στην απελευθέρωση όλων την ευτυχία μου στην ευτυχία όλων. Κατάλαβα πως η ισότητα στις πράξεις, στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, είναι η μοναδική ηθική βάση στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία. Έβγαλα το ψωμί μου με τον τίμιο ιδρώτα του προσώπου μου. εν έβαψα με στάλα αίμα τα χέρια μου, ούτε και τη συνείδησή μου. Κατάλαβα πως ο ανώτερος σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία. Μπαρτολομέο Βαντσέτι (αριστερά) και Νικόλα Σάκκο (δεξιά) Ότι τα αιώνια κι απαράλλαχτα θεμέλια της ανθρώπινης ευτυχίας είναι η υγεία, η καθαρή συνείδηση, η ικανοποίηση των ζωτικών αναγκών και μια ειλικρινής πίστη. Κατάλαβα πως κάθε άνθρωπος έχει δύο εγώ, ένα πραγματικό κι ένα ιδανικό, ότι το δεύτερο είναι η πηγή κάθε προόδου και ότι καθετί που πάει να εξισώσει το πρώτο με το δεύτερο δεν γίνεται καλοπροαίρετα. Η διαφορά σε κάθε άνθρωπο μεταξύ των δύο εγώ του είναι πάντοτε η ίδια, αφού είτε στην τελειότητα είτε στην παρακμή, τα δύο κρατούν μεταξύ τους την ίδιαν απόσταση. Κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ αρκετά σεμνός απέναντι στον εαυτό του κι ότι η πραγματική σοφία βρίσκεται στην ανοχή. Ήθελα στέγη για κάθε οικογένεια, ψωμί για κάθε στόμα, παιδεία για κάθε καρδιά και φωτισμό για κάθε νου. Είμαι πεπεισμένος πως η ανθρώπινη ιστορία δεν έχει αρχίσει ακόμα. Ότι βρισκόμαστε στην τελευταία περίοδο της προϊστορικής εποχής. Βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου τις αχτίδες της νέας χιλιετίας να διαπερνούν τον ουρανό. Θεωρώ πως η ελευθερία της συνείδησης είναι δικαίωμα αναφαίρετο όπως κι η ίδια η ζωή. Με όλη μου τη δύναμη προσπάθησα να κατευθύνω το ανθρώπινο πνεύμα προς το καλό όλων. Γνωρίζω από την πείρα μου ότι τα δικαιώματα και τα προνόμια ακόμη θα κερδίζονται και θα διατηρούνται με τη βία, μέχρι η ανθρωπότητα να τελειοποιηθεί. Στην πραγματική ιστορία της μελλοντικής εποχής όταν θα έχουν καταργηθεί οι τάξεις και τα προνόμια, οι ανταγωνισμοί των συμφερόντων μεταξύ των ανθρώπων η πρόοδος και η αλλαγή θα καθορίζονται από τη συνετή σκέψη και το κοινό συμφέρον. Aν εμείς και η γενιά που οι γυναίκες μας κρατούν στην αγκαλιά τους δεν φτάσουμε λίγο πιο κοντά στο στόχο, δεν θα έχουμε καταφέρει τίποτα πραγματικό και η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να ζει στη μιζέρια και τη δυστυχία. Kαι τώρα; Σε ηλικία τριαντατριών ετών την ηλικία του Χριστού και, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, την ηλικία των παραβατών γενικότερα μου έχουν προδιαγράψει φυλακή και θάνατο. Ωστόσο, αν ήταν να ξαναρχίσω το ταξίδι της ζωής, τον ίδιο δρόμο θ ακολουθούσα, με την προσπάθεια ίσως να μειώσω τα κρίματα και τα λάθη μου και να πολλαπλασιάσω τις αγαθές μου πράξεις. Στέλνω στους συντρόφους μου, στους φίλους μου, σε όλους τους καλούς ανθρώπους την αδελφική μου αγκαλιά, την αγάπη και τον θερμό μου χαιρετισμό! ΤEΛOΣ THΣ IΣTOPIAΣ, APXH THΣ IΣTOPIAΣ
Σάββατο 29 Αυγούστου 2015 Τηλ.: 2130364692, κιν.: 6988197284 / E-mail: eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: www.eek.gr H κρίση στην Κίνα 7 χρόνια από την Lehman Brothers Η άνοδος των χρηματιστηριακών αγορών στις ΗΠΑ και την Ευρωζώνη μετά από την σχεδόν κατάρρευσή τους στις αρχές της τελευταίας εβδομάδας του Aυγούστου, δεν σφραγίζει το τέλος της αναταραχής που άρχισε μια εβδομάδα πριν με την απόφαση της Κίνας να υποτιμήσει το νόμισμά της. Αντίθετα, η συμπεριφορά των χρηματιστηριακών αγορών αντακλά την σπασμωδική απόφαση της Fed να διαβεβαιώσει τους πάντες με δηλώσεις ηγετικών διοικητικών στελεχών της ότι είναι μάλλον δύσκολο να προχωρήσει σ αυτό που είχε προετοιμάσει εδώ και μήνες στις αγορές κεφαλαίου, ήτοι την αύξηση των αμερικάνικων επιτοκίων. Η αναδίπλωση αυτή ήρθε σαν αναγκαστική αντίδραση στην κατάρρευση των χρηματιστηριακών αγορών που άρχισε στην Κίνα, με αλλεπάλληλα ημερήσια κραχ και επεκτάθηκε με ταχύτητα την ευτέρα και την Τρίτη [24-25/8] στην Ευρώπη και την Γουώλ Στρήτ κάνοντας τους αναλυτές να μιλάνε για μια κρίση χειρότερη εκείνης που ξέσπασε με την κατάρρευση της Lehman Brothers επτά χρόνια πριν. Τι πραγματικά συνέβει; Την προηγούμενη εβδομάδα η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας ανακοίνωσε αναπάντεχα την υποτίμηση του κινέζικου νομίσματος. Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε πανικό καθώς διαβάσθηκε σαν επιβεβαίωση ότι η κινέζικη οικονομία επιβραδύνεται με γρήγορους ρυθμούς και έτσι σαν προσπάθεια της Κίνας να ενισχύσει την εξαγωγική δραστηριότητα της οικονομίας της. Στην πραγματικότητα δεν ήταν μόνο η επιβεβαίωση της επιβράδυνσης της οικονομίας και των εξαγωγών της Κίνας που προκάλεσε την βίαιη αντίδραση των αγορών. Ή, για την ακρίβεια, δεν ήταν μόνο η υποτίμηση, αλλά ο συνδυασμός των προβλημάτων της οικονομίας της Κίνας που σύμφωνα με εκτιμήσεις έχει πέσει από το 8% και το 9% των τελευταίων ετών στο 5,3%, με την επιμονή των ΗΠΑ να προχωρήσουν στην αύξηση των επιτοκίων του δολαρίου, αποσύροντας την νομισματική πολιτική με την οποία είχαν επιχειρήσει τα τελευταία εξι χρόνια να ανασχέσουν τις συνέπειες της κρίσης. Ήδη, πολύ πριν από αυτήν την κίνηση της Κίνας, η διακοπή της ποσοτικής χαλάρωσης στις ΗΠΑ το 2014 και η βεβαιότητα ότι η διακοπή αυτή θα έχει ως επόμενο βήμα την αύξηση των αμερικάνικων επιτοκίων έχει προκαλέσει μια γιγάντια στροφή στις ροές κεφαλαίων από την περιφέρεια των αναδυόμενων αγορών στα μητροπολιτικά κέντρα. Οι υπολογισμοί που έχουν γίνει δείχνουν ότι έχει φύγει από την περιφέρεια ήδη ένας όγκος κεφαλαίων πάνω από 1 τρισ. δολ. και η κίνηση αυτή αυξάνεται. Γιατί; Γιατί τα τρία προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης των ΗΠΑ για την ανάσχεση των συνεπειών της κρίσης του 2008 που έχουν προηγηθεί έχουν διοχετευθεί κατά μεγάλο μέρος σε επενδύσεις στις χώρες αυτές και κυρίως στην Κίνα. Ακόμα και το τρίτο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης που σε μεγάλο βαθμό είχε απορροφηθεί από το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα έχει διαμέσου της Ευρώπης κατευθυνθεί στις αναδυόμενες αγορές. Η αναχρηματοδότηση των επενδύσεων αυτών, αν αυξηθεί το κόστος του χρήματος στην πηγή (με την διακοπή του QE και την αύξηση των επιτοκίων), μπορεί να διατηρηθεί μόνο αν το οικονομικό αποτελέσμα στον τόπο επένδυσης το διακαιολογεί. Η επιβράδυνση όμως της οικονομικής ανάπτυξης στην Κίνα και την περιφέρεια σε συνδυασμό με το ραγδαία αυξανόμενο ρίσκο υποχρεώνει τα κεφάλαια αυτά να επιστρέψουν για να αποφύγουν τις συνέπειες της αλλαγής στην νομισματική πολιτική των ΗΠΑ επιδεινώνοντας τις τεράστιες πιέσεις που ήδη ασκούνται στις αναδυόμενες οικονομίες από τις οποίες φεύγουν. Η Κίνα επιχείρησε με την υποτίμηση να ανασχέσει αυτό το ρεύμα αλλά προκάλεσε το αντίθετο αποτέλεσμα. Η χρηματιστηριακή φούσκα έσκασε και συμπαρέσυρε όλες τις οικονομίες της Ασίας που έχουν εξαρτηθεί από την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας ο πανικός επεκτάθηκε και χτύπησε τα μητροπολιτικά κέντρα με τα ευρω-χρηματιστήρια να βυθίζονται για τρεις ημέρες και την Γουώλ Στρήτ να γυρίζει σε μέρες Lehman Brothers. H αντίδραση της Fed ήρθε γρήγορα με δηλώσεις κεντρικών τραπεζιτών (της Νέας Υόρκης, κ.α.) ότι ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για μια αύξηση των επιτοκίων.... Η πίεση που είχε δημιουργηθεί όμως ήταν τέτοια που οι άνθρωποι της Fed υποχρεώθηκαν να πάρουν θέση απέναντι στην πανικόβλητη απαίτηση των αγορών για ένα νέο QE (!) λέγοντας ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Και τώρα; Τώρα οι καθησυχαστικές δηλώσεις των ανθρώπων της Fed οτι δεν πρόκειται να υπάρξει άμεσα αύξηση επιτοκίων και ότι θα μελετηθεί και πάλι η κατασταση πριν γίνει οποιαδήποτε κίνηση, προκάλεσαν την θετική υπεραντίδραση των χρηματιστηριακών αγορών. Το ερώτημα όμως είναι για πόσο ακόμα αφού και οι τρείς πηγές αυτής της αναταραχής -επιβράδυνση στην Κίνα, νομισματική απόσυρση των ΗΠΑ, αλλά και αδυναμία της Ευρωζώνης να βρεί λύση απέναντι στον φαύλο κύκλο του χρέους και της ύφεσηςεξακολουθούν να είναι ενεργές και το χειρότερο να διαμορφώνουν ένα παγκόσμιο φαύλο κύκλο χρέους - ύφεσης και εξάντλησης όλων των νομισματικών/συναλλαγματικών εργαλείων για να δώσουν διέξοδο... Γ. Aγγ. Βιομηχανική ζώνη Σίνδου Θεσσαλονίκης Άλλος ένας νεκρός εργάτης στον βωμό του κέρδους του Κεφαλαίου Aλλος ένα θύμα προστέθηκε στην μακρά και μαύρη λίστα την εργατικών ατυχημάτων την Τρίτη 25/08, όταν δυνάμεις της πυροσβεστικής ανακάλυψαν το απανθρακωμένο σώμα ενός 39χρονου εργάτη, πατέρα τριών παιδιών, κατά την διάρκεια κατάσβεσης μεγάλης πυρκαγιάς στις εγκαταστάσεις εργοστασίου χρωμάτων στην βιομηχανική περιοχή Σίνδου Θεσσαλονίκης. Άγνωστα παραμένουν μέχρι στιγμής τα αίτια της πυρκαγιάς, όμως υπάρχουν ενδείξεις ότι οι εγκαταστάσεις δεν πληρούσαν τις σχετικές προδιαγραφές ασφαλείας. Ως είθισται η ασφάλεια και οι ίδιες οι ζωές των εργαζομένων είναι παντελώς ασήμαντες και αναλώσιμες, όταν διακυβεύονται τα κέρδη των αφεντικών. Χρειάζεται άμεσα το εργατικό κίνημα να οργανώσει την άμυνά του ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και μαζί με τα άλλα ζητήματα να θέσει και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, έμπρακτα, με ελέγχους και δυνατότητα καταγγελιών από τους ίδιους τους εργαζομένους μέσω συλλογικών διαδικασιών. Πρέπει οι ίδιοι οι εργάτες να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, για να μην επιτρέψουμε άλλο στο καταρρέον Κεφάλαιο να πατάει επί πτωμάτων για την επιβίωσή του.
σελίδα 2 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 3 «Και που να πας και που να ρθεις και που να επιστρέψεις που ναι τα ξένα μακρινά και τα δικά σου ξένα» 1 225.000 πρόσφυγες και μετανάστες/τριες έχουν διασχίσει τη Μεσόγειο το 2015. 2 160.000 πρόσφυγες και μετανάστες/τριες έχουν περάσει στην Ελλάδα μέχρι στιγμής το 2015. 3 2.100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή αγνοούνται στην προσπάθειά τους να φτάσουν την Ευρώπη. 4 Τα παραπάνω νούμερα, αποτελώντας όχι απλώς αριθμούς, μα μια αλόγιστη ανθρώπινη καταστροφή, συνθέτουν την εικόνα αυτού που περιγράφεται ως «μεταναστευτική κρίση». εν πρόκειται απλώς για μια τραγωδία που φτάνει εδώ από «της Ανατολής τα μέρη». Η άλλη όψη της κρίσης του καπιταλισμού όπως τη ζούμε στην Ευρώπη με λιτότητα, φτώχεια και ανεργία, πιάνεται από ένα σωσίβιο και ξεβράζεται στη Μυτιλήνη, τη Λέρο, την Κω. «Η Μέση Ανατολή έχει αποτελέσει ένα περιζήτητο έπαθλο για τον ιμπεριαλισμό από τα πρώτα χρόνια των προηγούμενων [δυο] αιώνων. Ωστόσο, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η άνοδος της Κίνας όξυναν παγκοσμίως τις αντιφάσεις και οδήγησαν τον δυτικό ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, να προσπαθήσει να φέρει την Μέση Ανατολή, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, μια γεωγραφική Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός ΠPOΣΦYΓEΣ περιοχή πλούσια σε ορυκτά καύσιμα, κάτω από τον μονοπωλιακό του έλεγχο. Έτσι προέκυψαν οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, οι οποίοι επιδεινώθηκαν από τον πιο πρόσφατο πόλεμο στη Λιβύη και τον πόλεμο δι αντιπροσώπων στη Συρία, για να μην αναφέρουμε την έγκριση που δόθηκε στο Ισραήλ στις αλλεπάλληλες εισβολές του στη Γάζα και τον Λίβανο. Έχοντας ως αποτέλεσμα έναν τεράστιο αριθμό χαμένων ζωών, την καταστροφή ολόκληρων χωρών και την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς τους, η ιμπεριαλιστική επιθυμία για κυριαρχία και εκμετάλλευση είναι η βασική αιτία όλων των δεινών στην περιοχή.» 5 Η παραπάνω τοποθέτηση της Ευρωμεσογειακής συνδιάσκεψης, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 18-20 Ιουλίου, φωτίζει τα βαθύτερα αίτια του δυσθεώρητου ξεριζωμού που συντελείται στην μπροστινή αυλή της Ευρώπης. Η Ε.Ε. κατέχοντας μεγάλο κομμάτι στην πίτα του δυτικού ιμπεριαλισμού, ενώ συνευθύνεται για την αδυναμία παραμονής Σύρων, Αφγανών και Ιρακινών στις πατρίδες τους κλείνει τα μάτια, τα αυτιά και τις πόρτες της στις κραυγές βοήθειας. Στα αφιλόξενα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, 10431 Αθήνα Τηλ.: 2130364692, Κιν.: 6988197284 Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ.: 210 3801844 - vivliotexnia@hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου 38, 10431 Αθήνα σύνορα της Ε.Ε. φτάνουν καθημερινά εκατοντάδες εκτοπισμένοι άνθρωποι για τους οποίους δεν υπάρχει θέση ούτε από κει που έρχονται μα ούτε και εκεί που πάνε. Χτίζοντας την ευρωπαϊκή ταυτότητα πάνω στην ετερότητα των «βαρβάρων» η Ε.Ε. έχει μέσα στις τελευταίες τρεις δεκαετίες θεσπίσει ένα εξαιρετικά αντιδραστικό σύστημα επιτήρησης και ελέγχου, με σκοπό την αποτροπή εισόδου τρίτων στα εδάφη της. Φράχτες, τείχη, ηλεκτροφόρα καλώδια, εναέριες κάμερες και πάνοπλοι μισθοφόροι συνοριοφύλακες αποτρέπουν την προσπέλαση των συνόρων. Σε περίπτωση που κάποιος καταφέρει να εισέλθει, υποχρεούται σε εγκλεισμό και καθήλωση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης διαφόρων τύπων, υπό άθλιες συνθήκες. Η μεταναστευτική κρίση η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη είναι ερώτημα αν είναι διαχειρίσιμη με τα αντιδραστικά αυτά μέτρα της Ευρώπης Φρούριο, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο δυτικός καπιταλισμός που τη δημιούργησε βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο να δώσει λύση στην εντεινόμενη κρίση του. 473 εκατομμύρια ευρώ χρηματική βοήθεια προς την Ελλάδα ανήγγειλε στις αρχές Αυγούστου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τους πρόσφυγες προκειμένου να δημιουργηθούν χώροι που θα στεγάσουν τα κύματα των προσφύγων. 6 Παράλληλα 20 εκατομμύρια ευρώ θα δαπανήσει η Ουγγρική κυβέρνηση για την κατασκευή τείχους 175 χιλιομέτρων στα ουγγροσερβικά σύνορα. 7 Τα ποσά αυτά τοποθετούνται δίπλα στα εκατομμύρια που δαπανώνται ετήσια για την επιτήρηση και τον έλεγχο των συνόρων καθώς και για την συντήρηση χώρων εγκλεισμού και μηχανισμών αποτροπής εισόδου. Ένας ωκεανός εκατομμυρίων ξοδεύεται για να προσδιοριστούν οι χώροι που επιτρέπεται ή απαγορεύεται να υπάρχεις ως μετανάστης. Πλην όμως καμιά δαπάνη δεν μπορεί να προσδιορίσει έναν τόπο που να μπορείς να ζήσεις ως άνθρωπος. Μέρκελ και Ολάντ ανακαλύπτουν εκ νέου την κοινή πολιτική γύρω από το ζήτημα του Ασύλου, ξεχνώντας ότι αυτή ακριβώς η πολιτική οδήγησε στις συμφωνίες του ουβλίνου, όπως επίσης και την αρνητική έκβαση που είχε τον περασμένο Μάη η προσπάθεια να υπάρξει διαχείριση του ζητήματος μέσω υποδοχής μεταναστών από τα κράτη μέλη με ποσόστωση. Την ίδια ώρα ακροδεξιές ιαχές ακούγονται στην Ευρώπη, όπως αύτη του Τσέχου Υπ. Οικονομικών «Να κλείσουν τα σύνορα της Σένγκεν». εν λείπουν τα φασιστικά κρούσματα όπως οι επανειλημμένες επιθέσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία μεταξύ Ιούνη-Ιούλη 8 ή και η κεκαλυμμένη εκδοχή των δικών μας «αποτροπών εισόδου» 9. Οι ιμπεριαλιστές αδυνατούν να δώσουν λύση στην αντίφαση που οι ίδιοι δημιούργησαν: από τη μια να αναγκάζουν σε εκτοπισμό ολόκληρους πληθυσμούς και από την άλλη να αρνούνται το δικαίωμά τους στη μετακίνηση. Κι αυτό γιατί οι ίδιοι και η κρίση του συστήματός τους είναι το πρόβλημα και όχι οι λύτες. Από την άλλη όχθη η εργατική τάξη και οι λαοί τόσο της Ευρώπης όσο και της Ανατολής εκτοπισμένοι από το χώρο και το χρόνο της Ζωής, αναγκασμένοι ποικιλοτρόπως να πληρώνουν τα σπασμένα μιας κρίσης που δεν δημιούργησαν είναι εκείνοι και μόνο εκείνοι, που μπορούν να δώσουν μια πραγματική λύση, επιβάλλοντας τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες, με την εξουσία στα χέρια τους. Μονάχα η από κοινού πάλη, για μια επαναστατική διέξοδο από αυτήν την παγκόσμια κρίση, μπορεί να μας διασφαλίσει τόπους στους οποίους μπορούμε να μένουμε ή να φεύγουμε, αλλά πάντως να μπορούμε να ζήσουμε. Θ.Τ. 1 Μικρή βαλίτσα, Αλκίνοος Ιωαννίδης 2 http://www.unhcr.gr/nea/artikel/ ea826ba8244e5611db1d42b096 b247ef/i-ypati-armosteia-p-9.html 3 ελτίο τύπου ιεθνούς Αμνηστίας 24/8/2015. Βλέπε στο http://www. amnesty.org.gr 4 http://www.unhcr.gr/nea/artikel/ ea826ba8244e5611db1d42b096 b247ef/i-ypati-armosteia-p-9.html 5 http://www.eek.gr/index.php/ international/3646-3i-evromesogeiaki-syndiaskepsi-anakoinosi-gia-ti-mesi-anatoli 6 http://www.thepressproject.gr/ article/80036/i-komision-dinei- 473-ekat-stin-Ellada-gia-tometanasteutiko 7 http://www.independent.mk/articles/19847/hungary s+wall+alo ng+serbian+border+will+cost +over+eur+mn 8 http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/ sxedon-kathimerines-oi-epitheseis-se-kentra-prosfygon-sti-germania 9 https://www.efsyn.gr/arthro/ epiheiriseis-viaiis-apotropis-stoaigaio ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Αλληλεγγύη των καθαριστριών στους μετανάστες Οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών την Παρασκευή 14 Αυγούστου και την Δευτέρα 17 Αυγούστου αποφάσισαν να κάνουν μια συμβολική πράξη ταξικής αλληλεγγύης προς τους μετανάστες που βρέθηκαν στην πατρίδα μας. Ξανασυναντήθηκαν, μετά από μήνες, για να σταθούν αλληλέγγυες στους πρόσφυγες που φτάσανε κυνηγημένοι από τους πολέμους και την ανέχεια που σπέρνει ο ιμπεριαλισμός στον πλανήτη. Με τους κουβάδες, τα σφουγγαρόπανα και με το χαμόγελο καθάρισαν τα κοντέινερ στα οποία θα μείνουν οι μετανάστες στο Βοτανικό. Ο αγώνας των καθαριστριών, βαθιά ταξικός, έγινε σημείο αναφοράς για την εργατική τάξη της χώρας μας που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια. Η απαράμιλλη επιμονή στον αγώνα και η πίστη τους στη νίκη, έκαναν αυτό τον αγώνα παγκόσμιο σύμβολο. Με την απόφασή τους να σταθούν έμπρακτα στο πλευρό των μεταναστών δεν επιστρέφουν απλώς την αλληλεγγύη που δέχτηκαν στον αγώνα τους αλλά δείχνουν για λογαριασμό της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο ότι ο αληθινός ουμανισμός μπορεί να είναι έργο μόνο δικό της έργο. Αβραμίδης Κώστας Ψήφισαν Μνημόνιο, ψάχνουν μάταια για... κυβέρνηση να το εφαρμόσει! Νέα καθήκοντα φέρνει στην εργατική τάξη της χώρας η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται. Βρισκόμαστε σε μία χώρα που: είναι ακυβέρνητη. είναι φορτωμένη με το χειρότερο, αλλά και πιο μάταιο έως τώρα Μνημόνιο «διάσωσης» ενός χρεοκοπημένου καπιταλισμού. η άρχουσα τάξη της έχει αφήσει μόνο τη... σκιά της. η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς έχει αποτύχει παταγωδώς να δώσει οποιαδήποτε διέξοδο από την κρίση. Νέα φάση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της καθεστωτικής κρίσης Γιατί η χώρα είναι «ακυβέρνητη»; Η κυβέρνηση Τσίπρα Καμένου παραιτήθηκε και καμία άλλη βιώσιμη δεν μπορεί να προκύψει (με ή χωρίς εκλογές), παρότι η παρούσα βουλή θα το επέτρεπε δεδομένου ότι τα 2/3 των μελών της ψήφισαν το νέο Μνημόνιο πριν δεκαπέντε μέρες. Οι ίδιοι οι δανειστές, με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης Τσίπρα Καμένου, όξυναν την καθεστωτική κρίση στην Ελλάδα, επιβάλλοντας με την απειλή του Grexit μία συρραφή των πιο σκληρών μέτρων που δεν μπόρεσε ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση στο παρελθόν να επιβάλλει. Την ίδια στιγμή, τα capital controls έχουν στεγνώσει την οικονομία από ό,τι ρευστό υπήρχε, οι μεγαλοκεφαλαιούχοι έχουν βγάλει εκτός Ελλάδας τις αποταμιεύσεις τους, ενώ στα πρόθυρα του λουκέτου ή της μετεγκατάστασης βρίσκονται οι μεγαλύτερες εξαγωγικές επιχειρήσεις. Παράλληλα φυτοζωούν οι μικρότερες που απευθύνονται μόνο στην εσωτερική ζήτηση. Τι έκαναν τα δύο μεγάλα κόμματα της αριστεράς απέναντι σ αυτήν την κατάσταση ; Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας την κυβέρνηση στα χέρια του, πρόδωσε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τις προεκλογικές και προγραμματικές δεσμεύσεις του υπογράφοντας ένα νέο Μνημόνιο, ενώ το ΚΚΕ γραφειοκρατικό και αυτο-περιχαρακωμένο αρνείται να αναλάβει οποιονδήποτε ενεργητικό ρόλο κόντρα στην αστική κρίση. ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΑ ΝΕΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΤΗΣ Τάξη ενάντια σε τάξη ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση Τσίπρα Καμμένου παραιτήθηκε υπό την πίεση του 1/3 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισαν στη Βουλή το νέο Μνημόνιο την 13η Αυγούστου. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Νέα ημοκρατία -πόσο μάλλον η νεοϊδρυθείσα Λαϊκή Ενότητα που προέκυψε ως εξ αριστερών διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από τους βουλευτές του που καταψήφισαν το Μνημόνιο- κατάφεραν να σχηματίσουν με άλλη κυβέρνηση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το άθροισμα των βουλευτών που ψήφισαν το νέο Μνημόνιο (222 επί συνόλου 300) φτάνουν και περισσεύουν για να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια νέα κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει τα 2/3 του ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, αλλά και τη Ν, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Οι λόγοι που δεν μπορούν 222 βουλευτές των παλιότερων και όψιμων μνημονιακών κομμάτων, οι οποίοι καλύπτουν πάνω από τα 2/3 των εδράνων του ελληνικού κοινοβουλίου να σχηματίσουν μια μνηνονιακή κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» βρίσκονται στο ότι : Ο λαός απέρριψε κατά συντριπτική πλειοψηφία στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ακριβώς αυτό το Μνημόνιο αλλά, εμμέσως, και τα ίδια τα μνημονιακά κόμματα. Ο λαός δεν μπορεί να δεχθεί πως θα πρέπει πληρώσει άλλα 8 δισ. ευρώ με μειώσεις στις συντάξεις, στην αύξηση του ΦΠΑ και της φορολογίας εισοδήματος, όπως προβλέπει το νέο Μνημόνιο, όταν έχει ζήσει μία επταετή ύφεση και λιτότητα. Ο λαός δεν μπορεί να «χωνέψει» άλλο ένα πρόγραμμα λιτότητας στο όνομα μιας ελάφρυνσης του υπέρογκου δημοσίου χρέους το οποίο θα φτάσει στο 200% του ΑΕΠ το 2016 λόγω των νέων δανείων που λάβει η Ελλάδα. Εργατική ενότητα ενάντια στη αστική ενότητα Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι άνεργοι - συνταξιούχοι εργάτες, ντόπιοι και μετανάστες πρέπει να ετοιμάσουν εδώ και τώρα τη δική τους απάντηση στο νέο διεθνές Μνημόνιο «διάσωσης» του χρεοκοπημένου όσο ποτέ καπιταλισμού και το όλο πιο διευρυνόμενο «κενό» εξουσίας το οποίο διαμορφώνεται στη χώρα. Αποτελεί εγκληματικό λάθος να επιχειρηθεί μια μεμονωμένη απάντηση στο ένα ή το άλλο από τις παραπάνω προκλήσεις. Απαιτείται ένα μέτωπο εργατικής ενότητας, ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο το οποίο θα παλεύει για την ανατροπή της σημερινής και κάθε κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να φορτώσει την καπιταλιστική χρεοκοπία και την αστική καθεστωτική κρίση πάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Μόνο αηδία προκαλεί η νέα γραμμή του εναπομείναντος ΣΥ- ΡΙΖΑ περί ενός «παράλληλου» προγράμματος το οποίο τάχα θα απαλύνει τις πληγές που θα προκαλέσει το Μνημόνιο που ψήφισε, ενώ ετοιμάζεται να συνεχίσει τη συμμαχία της με τα υπολείμματα των αστικών κομμάτων και... αποκομμάτων (Ν, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι). Μάταια επιχειρεί να μας πείσει η Λαϊκή Ενότητα αλλά και η ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ πως ένα εθνικό νόμισμα μαζί με μια σειρά αλλαγές (π.χ. στάση πληρωμών για το χρέος, «κοινωνικοποιήσεις» κλπ.) χωρίς μία ριζική αλλαγή στο επίπεδο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, χωρίς δηλαδή την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες μπορεί να δώσει μία φιλολαϊκή διέξοδο. Το ΚΚΕ βρίσκεται εκτός... τόπου και χρόνου όταν αποθέτει αυτή τη διαδικασία σε ένα αδιευκρίνιστο μέλλον με δείκτη την ίδια του την αυτόνομη ανάπτυξη. Αμφότεροι στη Λαϊκή Ενότητα, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ ξεκόβουν εντελώς κάθε διαδικασία ρήξης με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό με την αναγκαία προϋπόθεση κάθε προχωρήματος της : Τη διεθνιστική επαναστατική πάλη του προλεταριάτου διεθνώς. Η εργατική τάξη χρειάζεται ένα επαναστατικό Κόμμα και μια επαναστατική ιεθνή. Για μια επαναστατική κυβέρνηση στη βάση της εργατικής εξουσίας. Για την διαγραφή όλου του δημοσίου χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών πυλώνων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης..Κ.
σελίδα 4 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 5 Ο ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΣΕ ΟΧΙ ΚΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΝΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ (ΛΙΤΣΑ) ΑΛΕΞΑΚΗ Ν.Π: Μετά από το σκληρό και ανυποχώρητο αγώνα σας, που κράτησε σχεδόν 2 χρόνια, πήρατε πίσω τη δουλειά σας. Στις 22 Ιουλίου, με ένα κείμενο που υπογράφεται από αρκετές καθαρίστριες, καλούσατε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίσουν το νέο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση στη βουλή. Ο αγώνας δικαιώθηκε ή συνεχίζεται για τις καθαρίστριες και την εργατική τάξη; E.A. Στις 22 Ιουλίου, μετά από τον αγώνα που είχαμε κάνει για μας αλλά και για όλους τους εργαζόμενους έπρεπε να πάρουμε θέση για το μνημόνιο ταφόπλακα, κόλαφο για όλη τη κοινωνία και αυτό κάναμε, όσες υπογράψαμε το κείμενο. Το πανό που κρατάγαμε και έλεγε σκούπα στα μνημόνια, έπρεπε να το τιμήσουμε και να υπερασπιστούμε τον αγώνα μας και τα πιστεύω μας, γιατί παλέψαμε ταξικά και όχι μόνο για τη πάρτη μας, έπρεπε να πούμε ότι είμαστε απέναντι από πολιτικές που συνεχίζουν να μας εξαθλιώνουν και αρνούνται το δικαίωμα να ζουν οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Ο αγώνας δικαιώθηκε αλλά πρέπει κατά την άποψή μου να δικαιωθεί ακόμα πλήθος αγώνων. Πρέπει να οργανωθούμε όλοι, να παλέψουμε ο κάθε ένας από το δικό του χώρο δουλειάς ή γειτονιάς, απ όπου μπορεί, γιατί πιστεύω ότι είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Έξαλλου η ανάθεση απέτυχε παταγωδώς, πρέπει να είμαστε ενεργοί πολιτικά πολίτες, και να μην αφήνουμε να κάνουν άλλοι αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κριτική από τον καναπέ, αποδείχθηκε εξάλλου ότι ο καναπές βλάπτει σοβαρά την υγεία. Ν.Π: Η προηγούμενη κυβέρνηση ηττήθηκε από τις καθαρίστριες. Ο αγώνας σας άφησε σημαντικές παρακαταθήκες στο εργατικό κίνημα. Τι συμπεράσματα βγαίνουν από τον αγώνα σας; E.A. Πιστεύω ότι εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή ο αγώνας των καθαριστριών ήταν πολύ σημαντικός και είχε το πείσμα και τη δυναμική ώστε να τον αγκαλιάσει όλη η κοινωνία. Χωρίς να φαίνεται εγωιστικό, νομίζω πως έπαιξε ρόλο και στις πολιτικές εξελίξεις. Επί 22 μήνες κάναμε το δρόμο σπίτι μας, γυναίκες οι περισσότερες πάνω από 45 χρόνων οι φωνές μας έγιναν κραυγές όλων των ανέργων των ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης, μιας κοινωνίας που έχασε από τα μνημόνια κάθε εργασιακό δικαίωμα. Κατακτήσεις που αποκτήθηκαν με σκληρούς αγώνες χάθηκαν στη βορά του κέρδους του κεφαλαίου και των τραπεζών. Ο μεγάλος αγώνας ο δικός μας, ναι, πιστεύω είναι παρακαταθήκη γιατί δείχνει ότι μερικές φορές οι αγώνες μπορεί να φέρουν μικρές η μεγάλες νίκες. Ν.Π: Τι σημαίνει για εσένα το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα; E.A. Όταν ο πρωθυπουργός είπε ότι θα γίνει δημοψήφισμα, έγινα ψηλότερη πήρα πόλους πόντους, είπα ότι να ένας άνθρωπος που για πρώτη φορά με καλεί να έχω λόγο και ζητάει να αποφασίσουν άμεσο-δημοκρατικά από τα κάτω οι πολίτες, ανέβηκα στους ουρανούς από τη χαρά μου. Αλλά δυστυχώς ξύπνησα με εφιάλτη. Κατά την άποψή μου το ΟΧΙ του λαού δε πρέπει να ηττηθεί, γιατί ένας λαός πονεμένος με τόσα προβλήματα, εξαθλιωμένος αν θες από τα μνημόνια, με κλειστές τις τράπεζες ψήφισε το πιο δυνατό ΟΧΙ στα μνημόνια, και ο πρωθυπουργός σε 2 μόνο μέρες το έκανε NAI. Αυτό κατά την άποψή μου δε πρέπει να μείνει αναπάντητο. ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ - ΑΓΩΝΑΣ και οργάνωση από τα κάτω μόνο εκεί υπάρχει λύση. Ν.Π: Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το βάρος των αντιλαϊκών μνημονίων που ψήφισε, παραιτήθηκε και πάει σε εκλογές. Τι περιμένεις από αυτές τις εκλογές; Αυτό που περιμένω από τις εκλογές είναι να συσπειρωθεί ο λαός και να παλέψει όσο μπορεί περισσότερο. Να συσπειρωθούν δυνάμεις αντιμνημονιακές στη βουλή αλλά και στο δρόμο για να βάλουμε τέλος στα μνημόνια και τις πολιτικές της εξαθλίωσης μιας κοινωνίας που δεν αντέχει και δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αβραμίδης Κώστας Η κυβέρνηση Τσίπρα κατάρρευσε στιγματισμένη από το όνειδος της υπογραφής του 3ου Μνημονίου ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΕΚ ΓΙΑ ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ο Τσίπρας και το επιτελείο του νομίζουν πως μπορούν να ξεφύγουν από την κατακραυγή που προκαλεί η ψήφιση του 3ου τρισχειρότερου Μνημονίου με ένα άλμα προς τα μπρος. Πρόκειται για άλμα στο κενό. Η παραίτησή του και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες 7 μήνες μετά την εκλογή του συνιστά κατάρρευση. Κατάρρευση στιγματισμένη από το όνειδος της υπογραφής του 3ου Μνημονίου με το τρικέφαλο τέρας των δανειστών που τους μετέτρεψε σε θεσμούς αλλά τώρα έγιναν τέσσερεις και λέγονται κουαρτέτο. Ανεξάρτητα από εκλογικούς τακτικισμούς -και την αισχρή αντιδημοκρατική ενέργεια της αγνόησης όλων των κομματικών οργάνων και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, της εξουδετέρωσης των εξ αριστερών εσωκομματικών αντιπάλων και επικριτών του με αποκλεισμό από τις εκλογικές λίστες και σύγκλιση συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές(!)- η κυβέρνηση Τσίπρα που καμώνονταν την αριστερή είχε το ίδιο και χειρότερο άθλιο τέλος με τις μηνμονιακές αστικές κυβερνήσεις Παπανδρέου - Βενιζέλου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Το τέλος μιας κυβέρνησης που συνθηκολόγησε με τους ντόπιους και ξένους ταξικούς εχθρούς του λαού και πρόδωσε όλες τις λαΐκές προσδοκίες Η κατάρρευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κορυφώνει την κρίση της αστικής εξουσίας. Η εργατική τάξη, άνεργη και εργαζομένη με όρους σκλαβιάς, η καταδικασμένη σε ανεργία νεολαία, η φτωχή αγροτιά και οι υπό χρεοκοπία επαγγελματίες των πόλεων, δεν έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στους μνηστήρες των ιμπεριαλιστικών-ληστρικών Μνημονίων τον δήμιό τους. Πρέπει να βγουν στο προσκήνιο της άμεσης δράσης. Να πάρουν την τύχη τους και τις τύχες των παιδιών τους στα χέρια τους. Όχι μόνο να αλλάξουν κυβέρνηση, μα να γκρεμίσουν όλο το σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των κεφαλαιοκρατών. Η εργατική τάξη σε συμμαχία με τα εργαζόμενα στρώματα πρέπει να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, καταστρέφοντας την εξουσία των από πάνω κι όλους τους μηχανισμούς αντιλαϊκής επιβολής και κρατικής καταστολής. Μόνο με μια εργατική κυβέρνηση, με ένα εργατικό κράτος βασισμένο όχι στην απάτη του κοινοβουλευτισμού αλλά στη δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων, των λαϊκών συνελεύσεων και άλλων γνήσιων λαϊκών οργάνων, μπορεί να δώσει μια ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Η κρίση δεν λύνεται με καλύτερους διαχειριστές δεξιούς (που τους γνωρίσαμε) ούτε με αριστερούς εντός συστήματος όπως ο Τσίπρας. Ούτε με ταχυδακτυλουργίες με το νόμισμα γιατί δεν είναι απλά νομισματική. Είναι ιστορική, δομική και παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και για την λύση της χρειάζεται έξοδος από το σύστημα. Αντί να βλέπουμε τη χιονοστιβάδα του δυ- σθεώρητου χρέους να συνθλίβει τις ζωές μας, αντί να βλέπουμε τα εκατομμύρια ανέργους να αυξάνουν, τις συντάξεις και τους μισθούς να εκμηδενίζονται, τον δημόσιο πλούτο να ξεπουλιέται, κι εκατοντάδες χιλιάδες νέους να παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης, πρέπει να βάλουμε τέλος στο ιστορικά ξεπερασμένο, χρεοκοπημένο, διεφθαρμένο σύστημα των καπιτα-ληστών. Ναι, υπάρχει λύση έξω από τα Μνημόνια και την ανθρωπιστική καταστροφή. Και δε θα δεχθούμε τη δυστυχία και την καταστροφή ενός λαού και τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο για να κερδίζουν τα παράσιτα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Το ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ καλεί σε συστράτευση σε ένα ταξικό Ενιαίο Μέτωπο πάλης των εργατικών και λαϊκών οργανώσεων και κινημάτων για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού. Προτείνουμε το πρόγραμμα πάλης μας να περιλαμβάνει τα παρακάτω κομβικά στοιχεία: * ιαγραφή του χρέους στους ληστές του ληστρικού διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και των Ελλήνων καπιταλιστών που έχουν επενδύσει στη χρεοκοπία της Ελλάδας. * Άμεση κατάργηση των Μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων. * Εθνικοποίηση όλων των τραπεζών -που έτσι κι αλλιώς στηρίζονται στη χρηματοδότηση του δημοσίου, δηλαδή στη φορολογία του ελληνικού λαού- χωρίς αποζημίωση στους μεγαλοτραπεζίτες-παράσιτα, και κάτω από εργατικό έλεγχο. ιασφάλιση όλων των λαϊκών καταθέσεων, και χρησιμοποίηση των τραπεζών για την επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας. * Αντί για ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα, εθνικοποίηση όλων των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων ώστε σε συνδυασμό με τις εθνικοποιημένες τράπεζες να βγει η οικονομία από το φαύλο κύκλο της ύφεσης, να ανοίξουν δουλειές και να χτυπηθεί η ανεργία. * Άμεση έξοδος από την κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ δεν είναι, ούτε ποτέ ήταν σπίτι των λαών. Είναι σφαγείο των πολυεθνικών. εν είμαστε υπέρ του εθνικού απομονωτισμού, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ούτε καπιταλισμός ούτε σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα. Επιδίωξη άμεση, μαζί με την εργατική τάξη της Ευρώπης, για τη δημιουργία των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Στην περιοχή μας για Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία και για μια ευρύτερη Ευρωμεσογειακή συνεννόηση. * Πόλεμος στα ζόμπι του ναζισμού, του ρατσισμού και του πολέμου. Ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ που σπέρνουν πολέμους και απελπισία στην Αφρική και την Μέση Ανατολή. Έξω οι ιμπεριαλιστικές βάσεις. Για μια διεθνιστική συνεργασία των λαών και των εργατών στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και αναξιοπρέπεια. Στη βάση των παραπάνω κομβικών σημείων το ΕΕΚ είναι ανοιχτό για την κοινή ταξική δράση και συνεργασία με όλο το αριστερό εργατικό κίνημα, οργανώσεις, κόμματα, αυτόνομα σχήματα και κινηματικές συλλογικότητες, σε εξωκοινοβουλευτική δράση αλλά και στις εκλογές. Χρειαζόμαστε ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο μάχης κι όχι ένα άμορφο σχήμα ενότητας με τις σκιές και παρασκιές της αστικής τάξης και του εθνικισμού. Συγχρόνως, καλούμε τα μαχόμενα τμήματα του προλεταριάτου, της νεολαίας και της διανόησης να ενισχύσουν, υποστηρίξουν και οργανωθούν στο ΕΕΚ, για τη δημιουργία του μαζικού επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης μια πρωτοπόρα οργάνωση μάχης σε όλα τα οικονομικά, συνδικαλιστικά, πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα της ταξικής πάλης, για την αμφισβήτηση και ανατροπή της αστικής εξουσίας, για την εργατική εξουσία των συμβουλίων και το σοσιαλισμό. Αθήνα 21 Αυγούστου «Λαϊκή Eνότητα» Αντιμνημονιακής πατριωτικής κοπής Ο λαός με το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη και το σαρωτικό ΟΧΙ, τίναξε στον αέρα τους σχεδιασμούς των κεφαλαιοκρατών, ντόπιων και ξένων. Oι τρομοκρατικοί κανονιοβολισμοί της ιμπεριαλιστικής E.E., των ντόπιων μιντιαρχών κι η πίεση των capital controls απέτυχαν. Ταυτόχρονα, το θαρραλέο OXI του λαού φούντωσε την ελπίδα στην Ευρώπη και διεθνώς, ως ένα μήνυμα ανυποχώρητης στάσης να σαρωθούν τα μνημόνια, και συνολικά η πολιτική που χαράζεται στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης. Eίναι η πίεση αυτού του «σεισμογενούς» ΟΧΙ που διέσπασε τον ΣYPIZA και δίνει ένα ακόμη καταλυτικό χτύπημα στο αστικό πολιτικό σύστημα που από το 2012 βρίσκεται υπό κατεδάφιση. Aποτέλεσμα αυτής της αφόρητης πίεσης του λαού, είναι και η δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Σαφώς, η συγκροτούμενη από 25 βουλευτές Λαϊκή Eνότητα είναι μια εξ αριστερών διάσπαση του ΣYPIZA. Όμως, ο δρόμος που χαράζει είναι μια αδιέξοδη αναπαραγωγή του δρόμου που παγίδευσε τον ΣYPIZA και τον Tσίπρα, τον οποίο στήριζαν μέχρι εσχάτως. εν είναι μόνο η πολιτική διαδρομή της ομάδας που συγκρότησε την ΛA.E που οδηγεί στην παραπάνω απόφανση, αν και η ιστορική διαδρομή του καθενός δεν μπορεί να αγνοείται. Π.χ. το γεγονός ότι ο Π. Λαφαζάνης κι οι υποστηριχτές του είχαν ψηφίσει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που άνοιξε το δρόμο στην πλήρη υποταγή του Tσίπρα. Ή το γεγονός ότι ενώ σωστά στη διαδικασία ψήφισης του 3ου επαίσχυντου Mνημονίου στις 13 Aυγούστου ψήφισαν OXI, εν τούτοις δεν απέσυραν την υποστήριξή τους εκείνη τη βραδυά στον Tσίπρα ώστε να χάσει τη δεδηλωμένη και να μην ψηφιστεί η νέα ταφόπλακα πάνω στα λαϊκά και εργατικά στρώματα. Από τα πρώτα προγραμματικά στοιχεία του νέου σχηματισμού, φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται το ιστορικό διακύβευμα της εποχής από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Στα πρώτα κείμενα για τη συγκρότηση της ΛA.E αναφέρεται πως «μας ενώνει η αναζήτηση μέσα από διαφορετικούς δρόμους μιας κοινωνίας, απελευθερωμένης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και κάθε είδους καταπίεσης, μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, στο δρόμο για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κείμενα, που διατηρούν το βασικό κομμάτι του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, της Θεσσαλονίκης -με τις ίδιες αντιφάσεις και ανεπάρκειες-, για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (άραγε πόσο μέρος του χρέους, υπάρχει χρέος που πρέπει να πληρώσει ο λαός;), τερματισμό της λιτότητας (πως γίνεται με αναγνώριση χρέους, άρα μέτρα σε κάθε περίπτωση), επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή του 2009, που ούτε τότε ανταποκρίνονταν στις εργατικές ανάγκες), το οποίο έχει ήδη συντριβεί. Ταυτόχρονα είναι σαφής η ενίσχυση των κλασικών σοσιαλδημοκρατικών προγραμματικών στοιχείων (κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών, δίκαιο αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα, εργατικός έλεγχος στη διοίκηση των επιχειρήσεων), το οποίο υποτίθεται θα εφαρμοστεί στο πεδίο της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι προγραμματικά στοιχεία που οδηγούν σε συνδιαχείριση και συνδιοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, της καπιταλιστικής οικονομίας. Όλο αυτό το πλαίσιο το νοηματοδοτεί στρατηγικά και προγραμματικά το ίδιο το όνομα του σχηματισμού, το οποίο παραπέμπει ευθέως στο κόμμα και το πρόγραμμα του Αλιέντε, δηλαδή σε μια κυβέρνηση λαϊκή, χωρίς έλεγχο και εξουσία πάνω στους αρμούς του κράτους, χωρίς την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας, διαταξικού χαρακτήρα, και προοπτικής ήττας. Aπό μια άποψη είναι φρικτό κάποιοι να εμπνέονται από τη Λαϊκή Eνότητα της Xιλής αντί να βγάζουν μαθήματα από μια ιστορικής κλίμακας ήττα της εργατικής τάξης εξ αιτίας αυτής της πολιτικής. Γιατί ο μεν Aλιέντε πράγματι πέθανε με το πιστόλι στο χέρι αντιστεκόμενος στη στρατιωτική χούντα, όμως θάπρεπε κανείς να σκεφθεί ότι ήταν ο ίδιος που είχε διορίσει τον αρχιπραξικοπηματία Πινοσέτ αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων που οργάνωσαν τη σφαγή 30.000 εργατών. Σε μια ιστορική εποχή που στην Ελλάδα έχει τεθεί ευθέως το ζήτημα της ταξικής κυριαρχίας και εξουσίας δεν είναι μόνο ουτοπική η πρόταση μιας ρεφορμιστικής πολιτικής. Eίναι φρικαλέα. O νέος σχηματισμός που φιλοδοξεί να γίνει πόλος συσπείρωσης και άλλων αριστερών δυνάμεων ήδη το Σχέδιο B του Aλ. Aλαβάνου και δυο από τις συνιστώσες της ANTAPΣYA, η APAN και APAΣ έχουν ενταχθεί- στηρίζεται σε δυο θεμέλια. Tο αντιμνημονιακό και το πατριωτικό. Aλλά η αντιμνημονιακή πολιτική δεν είναι αντικαπιταλιστική πολιτική, γεγονός εξώφθαλμο αν σκεφτεί κανείς πως και ο Kαμμένος και οι ναζιστές προσδιορίζονται ως αντιμνημονιακοί. ημιουργείται λοιπόν ένας πολιτικός χώρος, που με αριστερό πρόσημο, επικαλείται την εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αλλά ακριβώς η Eλλάδα, η καπιταλιστική Eλλάδα για να είμαστε ακριβείς, έχει χρεοκοπήσει οικονομικά ως αδύναμος κρίκος του διεθνούς καπιταλισμού που από το 2007 πλήττεται από τη βαθύτερη κρίση στην ιστορία. Xωρίς μια αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική πολιτική, με τις αντίστοιχες αλλαγές στο κράτος και την οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει καμμια εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση. H έξοδος από τον καπιταλισμό είναι το κρίσιμο σημείο προοπτική την οποία η Λαϊκή Eνότητα αρνείται. Το κυριότερο όμως είναι, πως τα οποιασδήποτε κοπής πατριωτικά μέτωπα, οδηγούν τελικά στην υπεράσπιση, του εθνικού καπιταλιστικού κράτους, μπροστά στην ανάγκη να αμυνθούμε υποτίθεται στις επιβουλές των ιμπεριαλιστικών κέντρων και στην ταξική συνεργασία. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές, και για όποιον μιλά στο όνομα των εργατικών συμφερόντων, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, πάει μαζί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, και την καταστροφή του αστικού κράτους. Ιστορικά, όλοι όσοι είχαν ως βασικό τους πρόταγμα τις πατριωτικές πολιτικές, τελικά, είτε οδήγησαν σε συντριπτικές ήττες την εργατική τάξη, είτε το χρησιμοποίησαν για το στραγγαλισμό της εξεγερτικής πάλης της εργατικής τάξης, και την παράδοση της ίδιας της χώρας στα ντόπια και ξένα καπιταλιστικά συμφέροντα. Ένα βασικό σημείο που έφερε κοντά τους A. Aλαβάνο και Παν. Λαφαζάνη είναι η θέση που ο πρώτος εδώ και χρόνια διατυπώνει, για έξοδο από το ευρώ αλλά με παραμονή στην E.E. Ο συνδυασμός εξόδου από το ευρώ, και παραμονής στην Ε.Ε., τον οποίο αποτυπώνουν αυτά τα πρώτα κείμενα, είναι φανερό, πως δημιουργεί επιπρόσθετα αδιέξοδα, σε συνδυασμό με μια εθνική πολιτική οικονομικής υποτίθεται ανασυγκρότησης. ημιουργεί αυταπάτες, για τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην Ευρώπη, όταν αυτή η τακτική έχει ήδη ναυαγήσει μέσα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αξίζει να τονιστεί, η σύμπραξη Αλαβάνου με το νέο σχηματισμό, ο οποίος εγγυόταν στις ευρωεκλογές του 2014, πως με δραχμή, τα καταστήματα που έκλεισαν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ένα δυσθεώρητο συστημικό αδιέξοδο, κλείνεται στα στενά όρια των εθνικών νομισματικών αυταπατών και αδιεξόδων. Ταυτόχρονα, δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να πληρώνουν τη σύμπραξη με δυνάμεις όπως το ΜΑΡΣ στις τελευταίες εκλογές, με την διάσπασή της, ως φυσικό αποτέλεσμα των μετώπων που αγκαλιάζουν αντιευρώ, αντιε.ε., αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, στη βάση της αντιπαράθεσης με τα μνημόνια, και με την υιοθέτηση πατριωτικών φωνών εντός της. Ο αριστερός αντιμνημονιακός πατριωτισμός της Λαϊκής Ενότητας δεν ανταποκρίνεται στο μήνυμα του ίδιου του δημοψηφίσματος, που είχε σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, και αποτύπωσε την κοινωνική πόλωση στην ελληνική κοινωνία. Στην νέα περίοδο σφοδρών ταξικών αναμετρήσεων, που έχουν στο κέντρο το ίδιο το ζήτημα της εξουσίας, η Λαϊκή Ενότητα, υπόσχεται τελικά προγραμματικά, νέους ταξικούς συμβιβασμούς και δεινά για την εργατική τάξη και το λαό. Nίκος Πελεκούδας
σελίδα 6 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 7 2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ Που βρισκόμαστε σήμερα; χωρίζοντας έτσι τις δολοφονικές πράξεις από τις ευθύνες των ηθικών και πολιτικών αυτουργών- έχει από καιρό χτυπήσει το «καμπανάκι του κινδύνου», για αθώωση, ή στην «καλύτερη», για ρίξιμο των φασιστών στα μαλακά. Άλλωστε, πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά μια τέτοια «πολύκροτη» δίκη γίνεται με τους κατηγορούμενους ελεύθερους: δεν μιλούμε για την διάταξη του 18μήνου. Αν και η τελευταία δεν εφαρμόστηκε σε πλειάδα πολιτικών κρατουμένων του κινήματος, τα μεγάλα κεφάλια της Ναζιστικής ηγεσίας απελευθερώθηκαν πριν καν την συμπλήρωση των 18 μηνών. Τελευταίοι αποφυλακισθέντες ο βουλευτής Κούζηλος (που εμπλέκεται στην υπόθεση Μαρινάκη με την μεταφορά τόνων ηρωίνης) και ο πυρηνάρχης της Νίκαιας, Πατέλης! Ο τελευταίος όχι απλά εμπλέκεται άμεσα στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά έγινε σαφές από την πρώτη στιγμή πως είχε τον καθοριστικό, ενορχηστρωτικό ρόλο της όλης «επιχείρησης» και εμφανίζεται αμετανόητος. Κι ενώ κανείς δεν ασχολείται με την εν εξελίξει δίκη, οι παραπάνω αποφυλακίσεις της ναζιστικής ηγεσίας συνοδεύτηκαν από μια σιωπηρή αλλά «εκκωφαντική» λήξη του εμπάργκο κατά της Χρυσής Αυγής από τα ΜΜΕ. Ο «Λαϊκός Σύνδεσμός» πλέον κάνει χρήση του τηλεοπτικού χρόνου που «δικαιούται» ως κοινοβουλευτικό κόμμα, οι δηλώσεις των ηγετών του φιγουράρουν σε καθημερινή βάση στα δελτία ειδήσεων με εκατομμύρια τηλεθεατές, χωρίς ίχνος αντιλόγου και κριτικής. ιεξάγεται συστηματική προσπάθεια, οι θέσεις των Ναζί, να προβληθούν ως οι μόνες συνεπείς αντιμνημονιακές, και οι ίδιοι ως «οι τελευταίοι των Μοϊκανών» που παραμένουν «ενάντια στο σύστημα». Οι παραπάνω μηχανορραφίες είναι απλώς το αποτέλεσμα της βούλησης κάποιων ακραίων «κύκλων» μέσα στο κράτος; Ή μήπως σηματοδοτούν μια στροφή ολόκληρων τμημάτων της μπουρζουαζίας -κι έτσι κέντρων μέσα στο κράτοςστο ζήτημα αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής; Μια στροφή, που ενώ βρίσκεται ακόμη στα σπάργανά της, έχει ως στόχο να αποκαταστήσει την Χρυσή Αυγή, επαναφέροντάς την στη δυναμική της προ- 2013 εποχής. Αν το γεγονός ότι η φαρσοκωμωδία της δίκης συνέπεσε χρονικά με την «αριστερή κυβέρνηση», θέτει το ζήτημα της ανάδειξης των μοιραίων ευθυνών του ΣΥΡΙΖΑ στον χειρισμό της υπόθεσης από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, από την άλλη, η Στις 18 Σεπτεμβρίου 2015 συμπληρώνονται δύο χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Εκείνη τη νύχτα που έπεσε νεκρός, όταν το «τάγμα εφόδου» της Χρυσής Αυγής έστησε καρτέρι σε αυτόν και την παρέα του, επειδή, ως ράπερ, ήταν σεσημασμένος για τους αντιφασιστικούς του στίχους. Το μαχαίρι, εκείνο το βράδυ, μπορεί να το κράταγε ο φασίστας Ρουπακιάς, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη τη μοιραία στιγμή, είχε προηγηθεί μια κλιμακούμενη και σχεδιασμένη πορεία αποθράσυνσης και αποκτήνωσης της δράσης των Ναζί, πάντα με τις πλάτες του κράτους: δολοφονική επίθεση στο ΠΑΜΕ στο Πέραμα, δολοφονία Σαχζάτ Λουκμάν, επίθεση σε Αιγύπτιους αλιεργάτες, ως τα πιο εμβληματικά, με μια ατέλειωτη λίστα φασιστικής φρίκης να ακολουθεί. Τόσο «σαν στο σπίτι τους» και ανέγγιχτοι ένοιωθαν οι Ναζί, που έφτασαν να μασκαρεύονται κατήγοροι και να σέρνουν τους επαναστάτες στα δικαστήρια της αστικής δημοκρατίας για την αντιφασιστική δράση και το λόγο τους, όπως έγινε με τον σ. Σάββα Μιχαήλ ως γ.γ. του ΕΕΚ, δυο μόλις βδομάδες πριν τη δολοφονία. Τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τη νύχτα του φονικού είναι γεμάτα με ένα ορυμαγδό πολιτικών εξελίξεων, περαιτέρω κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού, όξυνση και ζιγκ-ζαγκ της κρίσης εξουσίας στις διάφορες μορφές της. Όχι ασύνδετα με τα παραπάνω, είχαμε σημαντικές εξελίξεις στο ίδιο το θέμα της Χρυσής Αυγής, την «αποκαθήλωσή» της από τα ΜΜΕ, τις διώξεις, τις φυλακίσεις, την απομόνωσή της. Και σήμερα, που βρισκόμαστε; Πόσο δικαιωμένοι μπορούν να νοιώθουν οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς, όλο το αντιφασιστικό κίνημα που εξεγέρθηκε το 2013, από την πορεία των πραγμάτων; Απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, μπορεί να δοθεί και μόνο από το γεγονός ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής, αν και ξεκίνησε με τυμπανοκρουσίες, πλέον γίνεται εν κρυπτώ, πίσω από τις πλάτες του κινήματος. Η σιωπή που περιβάλλει τη δίκη (με τη βούλα της έδρας που έχει απαγορέψει την κάλυψή της) έχει μετατραπεί στο πλαίσιο για κάθε είδους παρατυπία και ανομία, πάντα προς όφελος των Ναζί. Τίποτα καλό δεν προμηνύει αυτή η αποσιώπηση: η στάση της έδρας εξ αρχής που έφτασε ακόμα και να αποβάλλει τους συνηγόρους πολιτικής αγωγής από την εξέταση των ηγετών της Χ.Α., διακρίση της «αριστερής κυβέρνησης» είναι η βάση πάνω στην οποία εκδηλώνεται ολοένα και πιο καθαρά η στροφή κεφαλαίου και κράτους σε σχέση με την Χρυσή Αυγή. Αν και θα ήταν βιαστική ανοησία να ισχυριστεί κανείς πως η Ιστορία έχει ξεμπερδέψει κιόλας με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, η πολύ γρήγορη «απομάγευση» του λαού μετά τις προδοσίες που ξεκινούν τον Φλεβάρη και κορυφώνονται με το τσαλαπάτημα του ΟΧΙ της 5 ης Ιούλη και την καλοκαιρινή υπογραφή του τρίτου επαχθέστατου μνημονίου, δείχνουν πως κανείς δεν μπορεί να ποντάρει σε βάθος χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις επερχόμενες εκλογές, είναι βέβαιο πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει ακόμη πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα, έως ότου αρχίσουν να εφαρμόζονται πλατιά οι νέες επώδυνες μνημονιακές διατάξεις. Είναι αναπόφευκτο, το τελευταίο, «αριστερό» κοινοβουλευτικό δεκανίκι της αστικής δημοκρατίας, να πάρει τον δρόμο που πήραν και οι προκάτοχοί του, χωρίς κανείς από αυτούς να μπορεί να ανακάμψει και να το αντικαταστήσει. Έχουμε μπει ήδη σε μια περίοδο που κάθε της επεισόδιο ισοδυναμεί με ραγδαία όξυνση της κρίσης της αστικής κρατικής εξουσίας. Η αστική δημοκρατία έχει στερέψει από όπλα διαχείρισης της κατάστασης. Καμιά πολιτική λύση «σταθεροποίησης» δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα για το κεφάλαιο. Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά σε μια περίοδο αναμενόμενης πολιτικής ανωμαλίας και κοινωνικής έκρηξης; εν είναι, λοιπόν, καθόλου περίεργη η αλλαγή της στάσης απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός, αρχίζει και πάλι να παίζει σε τμήματα των κυρίαρχων, ως εναλλακτική λύση, μετά από ένα διετές διάλλειμα (αν και είναι σαφές πως ποτέ δεν είχαν αποκηρύξει πλήρως το νόθο τέκνο τους). Το μόνο βέβαιο είναι πως ο λαός και το εργατικό κίνημα δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Για την ακρίβεια δεν έχουν ακόμη αρχίσει να «μιλούν» και να ξεδιπλώνουν την τεράστια δύναμή τους. Αυτή είναι που θα συντρίψει τον φασισμό στους δρόμους δίνοντας οριστική απάντηση και στο ζήτημα της εξουσίας. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να δικαιωθούν όλα τα θύματα των φασιστών και των καταπιεστών, για κάθε Παύλο που έχουμε πενθήσει σε αυτή τη γη. Κ. Αποστολόπουλος ΧΙΡΟΣΙΜΑ 1945 Στις 6 Αυγούστου ήταν η 70στή επέτειος της ρίψης της ατομικής βόμβας στην πόλη Xιροσίμα της Iαπωνίας. Tο πρωϊνό της 6ης Aυγούστου 1945 η πρώτη πυρηνική βόμβα ουρανίου ρίχτηκε πάνω σε μια πόλη. Ακολούθησε, στις 9 Aυγούστου, η ρίψη μιας δεύτερης βόμβας πλουτωνίου, στο Nαγκασάκι. Ήταν ένα έγκλημα του «δημοκρατικού» αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που δεν είχε να ζηλέψει σε κάτι από τα εγκλήματα του ναζισμού. Oι HΠA βομβάρδισαν την Iαπωνία όχι για στρατιωτικούς λόγους, αφού πρακτικά ο γιαπωνέζικος ιμπεριαλισμός είχε ηττηθεί και ετοιμαζόταν να υπογράψει την παράδοσή του. Έρριξαν τις πυρηνικές βόμβες για να επιβάλλουν το αδιαφιλονίκητο της κυριαρχίας τους στη μεταπολεμική περίοδο. Πριν και κατά τη διάρκεια του Β ΠΠ η Χιροσίμα αριθμούσε 360.000 κατοίκους. Aκαριαία σκοτώθηκαν 70.000 από τη ρίψη της βόμβας, ενώ μέσα στους επόμενους μήνες από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας είχαν πεθάνει 166.000 άνθρωποι. Tο 69% της πόλης καταστράφηκε. Στο Nαγκασάκι σκοτώθηκαν 80.000 άνθρωποι. Eκτός όμως από τα άμεσα θύματα, χειρότερες ίσως ήταν οι επιπτώσεις της ραδιενέεργειας που σε μερικές περιπτώσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα με παραμορφώσεις, τερατογενέσεις, λευχαιμίες, καρκίνους πνευμόνων κ.λπ. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που με τη χρήση μιας και μόνης βόμβας προκαλείται μια καταστροφή τέτοιου μεγέθους. Στόχος των ΗΠΑ, όπως προειπαμε, ήταν να προλάβει να αποδείξει την υπεροχή της επί της ΕΣΣ Στην συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒιοΜε, την Πέμπτη 16/07 το βράδυ, ενημερωθήκαμε ότι η πληροφόρησή μας σχετικά με το συμβάν στην συγκέντρωση του Λευκού Πύργου ήταν λανθασμένη. Η επίθεση στο πανώ του Κόκκινου ικτύου στον ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκε από μεμονωμένα άτομα και όχι μόνο δεν ήταν προϊόν προειλημμένης απόφασης, αλλά και εκτιμήθηκε αρνητικά από τον συντονισμό αναρχικών συλλογικοτήτων. Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι οι αναρχικές συλλογικότητες αποχώρησαν από την συγκέ- σε παγκόσμιο επίπεδο με τη λήξη του πολέμου. Η χρήση της ατομικής βόμβας εξυπηρετούσε ξεκάθαρα μόνο αυτό το σκοπό μιας και η ναζιστική Γερμανία είχε ήδη παραδοθεί από τις 8 Μαΐου και η Ιαπωνία από τον Ιούλιο συζητούσε την υπό όρους παράδοση της. Με αυτό τον τρόπο τελειώνει ο Β ΠΠ και αρχίζει ο ψυχρός πόλεμος με τον φόβο της πυρηνικής καταστροφής να κρέμεται πάνω από τον πλανήτη. Tυπικά, ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε με την κατάρρευση της EΣΣ, όμως ο πυρηνικός εφιάλτης δεν έχει πάψει να απειλεί την ανθρωπότητα. Αυτή τη στιγμή ό,τι ξέραμε τα τελευταία 25 χρόνια για την αιωνιότητα του καπιταλισμού, για την ελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη αγορά που λύνει από μόνη όλα τα προβλήματα και γενικότερα για τον τρόπο με τον οποίο υπήρχε αυτό το σύστημα, καταστρέφεται κάτω από το βάρος της ιστορικής, δομικής και διεθνούς κρίσης που χτυπάει κάθε γωνιά του πλανήτη. Όλοι οι εφιάλτες του παρελθόντος επιστρέφουν με τον πόλεμο να χτυπάει τη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και όλα εκείνα τα σημεία στα οποία έχει επέμβει ο ιμπεριαλισμός για να τα ελέγξει. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι μέσα στην αδυναμία του ιμπεριαλισμού να λύσει πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά το αδιέξοδό του, που συνεχώς γιγαντώνεται, δε θα χρησιμοποιήσει νέα πιο καταστρεπτικά όπλα; Mόνο η επαναστατική ανατροπή του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και των τεράτων Φρανκενστάιν που αυτός δημιουργεί, μπορεί να διασφαλιστεί η ειρήνη και η ευημερία των λαών. ΗA Διόρθωση στο άρθρο ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ: ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΗΝΜΟΝΙΟ του φύλλου 601 (18/07/2015) της Νέας Προοπτικής: ντρωση του Λευκού Πύργου ακριβώς για να αποφευχθούν περαιτέρω διαπληκτισμοί με μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολύ περισσότερο με το ΕΠΑΜ -το οποίο επίσης βρισκόταν στην εν λόγω συγκέντρωση- και έτσι η συγκέντρωση και η πορεία να εκφυλιστεί σε μια ενδοκινηματική σύγκρουση. υστυχώς η ενημέρωση αυτή δεν πρόλαβε το τυπογραφείο και έτσι το άρθρο για την πορεία του Καραβανιού Αγώνα και Αλληλεγγύης στην Θεσσαλονίκη δημοσιεύτηκε εμπεριέχοντας την λανθασμένη πληροφορία, την οποία και διορθώνουμε με αυτήν την σημείωση. 3 η Eνα σημαντικό βήμα μπροστά, στον δρόμο του προλεταριακού διεθνισμού και της ενότητας των αγωνιζόμενων λαών και εργατικής τάξης, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 18-20 Ιουλίου, 2015. Πρόκειται για την 3 η Εργατική Ευρώ-μεσογειακή Συνδιάσκεψη, που διοργάνωσαν το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κρίστιαν Ρακόφσκι» και ο ιστότοπος RedMed, με το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα ως οικοδεσπότη. Η τρίτη κατά σειρά συνδιάσκεψη, γι άλλη μια φόρα, έβαλε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων της τρέχουσας, εκρηκτικής κατάστασης, στο πεδίο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, -οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής- που έχει μετατρέψει τον πλανήτη σε ωρολογιακή βόμβα. Αν η πρώτη συνδιάσκεψη, το 2013, έγινε κάτω από το φως της φωτιάς της εξέγερσης στο Γκεζί Παρκ της Τουρκίας, αν η δεύτερη, το 2014, έλαβε χώρα κάτω από την «κλαγγή των όπλων» της Ουκρανικής πολεμικής κρίσης, η τρίτη συνδιάσκεψη, δικαιωματικά, είχε στο κέντρο της προσοχής της την χώρα στην οποία πραγματώθηκε: την «Ελλάδα, το σημείο καμπής στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση», όπως ήταν άλλωστε και ο τίτλος της κεντρικής εισήγησης του σ. Σάββα Μιχαήλ, εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής. Το σώμα, μέσα από την κατάθεση, την σύνθεση και την επεξεργασία των «εθνικών» εμπειριών των αντιπροσωπειών, αποπειράθηκε να δώσει απάντηση στο δεύτερο σκέλος του τίτλου της εισήγησης: «What next?», ή, όπως θα μπορούσε να αποδοθεί ελεύθερα στα ελληνικά: «Και τώρα;» Το «τι ακολουθεί;» είναι αυτό που πρέπει να απασχολεί και να κινητοποιεί τους επαναστάτες όπου γης, στη κατεύθυνση συντριβής του καπιταλισμού και των κρατών του και της προοπτικής του διεθνούς σοσιαλισμού. Τις εργασίες της Συνδιάσκεψης χαιρέτισαν απεσταλμένοι από την ΟΚ Ε-Σπάρτακος και το ΝΑΡ, καθώς και εργαζόμενοι εκ μέρους του Καραβανιού Αγώνα κι Αλληλεγγύης. Συμμετείχαν και συνεισέφεραν αγωνιστές και αντιπρόσωποι οργανώσεων, κομμάτων και συλλογικοτήτων ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΣΥΝ ΙΑΣΚΕΨΗ σμια καπιταλιστική κρίση και η κρίση σε ΕΕ/Ευρωζώνη» αλλά και της Ρακέλ Βαρέλα, πανεπιστημιακού από την Πορτογαλία, με τίτλο: «Κρίση και ταξική πάλη στην Ευρώπη». Στο ίδιο πλαίσιο, δόθηκαν ραπόρτα από μια σειρά Ευρωπαϊκών χωρών: από την γειτονική Τουρκία, που μόλις διήνυσε μια περίοδο σημαντικών απεργιακών αγώνων ενάντια στην αποδυναμωμένη κυβέρνηση Ερντογάν-Νταβούτογλου. Aπό την Ιταλία, από τον Μάρκο Φεράντο, ηγέτη του αδελφού κόμματος του ΕΕΚ, Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργαζομένων. Από την Αυστρία, από εκπρόσωπο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής ιεθνούς Τάσης (RCIT). Από την Φινλανδία, από τον σ.. Μιζάρα, ηγέτη της Mαρξιστικής Εργατικής Ένωσης, τμήματος της CRFI, αλλά και από την ανία. Η Ευρωπαϊκή κρίση, ωστόσο, σηματοδοτεί το τέλος της γιγάντιας επιχείρησης του διεθνούς κεφαλαίου, μετά τις καταρρεύσεις του 1990-1991, να επεκταθεί προς ανατολάς ενσωματώνοντας στη παγκόσμια καπιταλιστική «αγορά» τον πρώην «σοσιαλιστικό» χώρο. Η Ουκρανία είναι η δραματική όσο και πεντακάθαρη απόδειξη αυτής της αποτυχίας, και τόνισε την προσοχή προς τις συνεισφορές των Ρώσων αντιπροσώπων από το Ρώσικο Κόμμα Κομμουνιστών, από το Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα και το κίνημα Αλτερνατίβι. Εξαιρετικά διαφωτιστική για την κρίση στην περιοχή και για από 19 χώρες και 3 ηπείρους: Ελλάδα, Τουρκία, Ιταλία, Φινλανδία, ανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Πορτογαλία, Αυστρία, Πολωνία, Μακεδονία, Βουλγαρία, Βόρεια Κύπρος, Κουρδιστάν, Ουκρανία, Ρωσία, ΗΠΑ, Νότιος Αφρική, Ινδία και Βραζιλία. Σημαντικές αντιπροσωπείες από χώρες όπως το Ιράν, η Βοσνία, η Τυνησία κλπ., παρά τον αρχικό προγραμματισμό, δεν κατάφεραν να συμμετάσχουν. Χαρακτηριστικές, για το διεθνές ενδιαφέρον «εχθρών και φίλων», είναι εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι ελληνικές πρεσβείες και προξενεία ανά τον κόσμο, ύψωσαν μύρια όσα γραφειοκρατικά εμπόδια για να αποτρέψουν την συγκέντρωση των αγωνιζόμενων δυνάμεων στην Αθήνα, και κατά περιπτώσεις το πέτυχαν, μαζί με τις δυσκολίες που προέκυψαν λόγω των capital controls και της κατάστασης πιστωτικής ασφυξίας στην οποία περιήλθε η χώρα κάτω από τις πιέσεις Βρυξελλών/ Βερολίνου και την υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Η κεντρική εικόνα πάνω στην οποία αναπτύχθηκε το τριήμερο των επεξεργασιών ήταν αναπόφευκτα, εκείνη της Ελλάδας λίγες μόλις μέρες μετά τον παλλαϊκό ξεσηκωμό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5 ης Ιουλίου. Λόγω της προδοτικής στάσης της «αριστερής» κυβέρνησης, το ΟΧΙ μετετράπη σε ΝΑΙ, σε ένα τρίτο, σκληρότερο μνημόνιο εξανδραποδισμού της κοινωνίας, που ναρκοθετεί την χώρα και προμηνύει νέες «αιματηρές» μάχες στον ταξικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Μακριά όμως από το να ειδωθούν τα παραπάνω ως μια «εθνική» εμπειρία, η «ελληνική τραγωδία» είναι η απόδειξη του καταστροφικού αδιεξόδου που βρίσκεται η ίδια η Ευρωζώνη και η Ε.Ε., και η αποτυχία της να αντιμετωπίσει την κρίση των τελευταίων επτά ετών. Για την Ευρωπαϊκή κρίση, λοιπόν, ως επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης, αφιερώθηκε μια θεματική ενότητα στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης, με σημαντικές συνεισφορές από διακεκριμένους Μαρξιστές διανοούμενους, όπως του Χιλέλ Τίκτιν (καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και εκδότης της επιθεώρησης «Critique») με τίτλο «Παγκότο πόσο εκκωφαντική είναι η σιωπή των δυτικών ΜΜΕ, ήταν και σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης με την Ουκρανία και το Ντονμπάς, και η συζήτηση με εκπροσώπους οργανώσεων όπως η Μποροτμπά, η «Ενάντια στο ρεύμα», το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λ.. του Ντονέτσκ, η Ένωση των πολιτικών κρατουμένων καθώς και η Ένωση των πολιτικών προσφύγων. Σε άμεση συνάρτηση όμως με τα τεκταινόμενα στην πρώην ΕΣΣ, η οικονομική κρίση καθώς και οι Ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί αλλά και οι εξεγερσιακές κινήσεις των μαζώνμετατρέπουν σε καζάνι έτοιμο να εκραγεί τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Επ αυτού τοποθετήθηκαν αγωνίστρια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς από την Πολωνία, εκπρόσωποι από το Κίνημα για την κοινωνική δικαιοσύνη «Λένκα» της Μακεδονίας, αλλά και εκπρόσωπος της Αυτόνομης Εργατικής Ένωσης από την Σόφια της Βουλγαρίας. Εξίσου συνδεδεμένη με την Ευρωπαϊκή κρίση, ωστόσο, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί και η κρίση στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, που εξαιτίας της Ιμπεριαλιστικής επέμβασης ενάντια στον επαναστατικό ξεσηκωμό των λαών, έχει φέρει τον εφιάλτη των πολέμων, των εμφυλίων, και «τεράτων» όπως το ISIS, πάνω από την περιοχή, δημιουργώντας ολόκληρα νέα κύματα προσφύγων που θαλασσοπνίγονται στο «υγρό νεκροταφείο» της Μεσογείου, κάτω από το κυνηγητό των ανθρω- ποφυλάκων των λιμενικών σωμάτων και του ναυτικού των Ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η Μέση Ανατολή, που συνιστά ολόκληρη μια εστία πολέμου, μαζί με την Ουκρανία, συνιστούν ένα κλοιό που σφίγγει ολοένα και πιο ασφυκτικά γύρω από την Ευρώπη. Οι κίνδυνοι ιστορικού μεγέθους και σημασίας που μας απειλούν, επέβαλλαν την σχετική αφιέρωση μιας θεματικής, με εισηγήσεις του Νοτιοαφρικανού συντρόφου και ακαδημαϊκού Λατίφ Πάρκερ, καθώς και μια πλήρη ανασκόπηση της φλεγόμενης κατάστασης όλης της περιοχής, από τον Σουνγκούρ Σαβράν, ηγέτη του DIP, του τούρκικου τμήματος της Συντονιστικής Επιτροπής για την επανίδρυση της Τετάρτης ιεθνούς και αδελφού κόμματος με το ΕΕΚ. Η πλούσια συζήτηση παρέπεμψε σε επιτροπές ειδικού χαρακτήρα για την συμπύκνωση των συμπερασμάτων σε θεματικά ψηφίσματα, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ψηφίστηκαν ομόφωνα την τρίτη ημέρα της Συνδιάσκεψης. Μαζί με την τελική, κεντρική απόφαση, εκδόθηκαν και ήδη διακινούνται διεθνώς, ψηφίσματα για τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανική κρίση, καθώς και ένα ψήφισμα καταδίκης της βάρβαρης βομβιστικής επίθεσης στο Σουρούτς της Τουρκίας που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες αγωνιστές νεολαίους. Κ. Αποστολόπουλος
σελίδα 8 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σάββατο 29 Αυγούστου 2015 σελίδα 9 3 η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΣΥΝ ΙΑΣΚΕΨΗ εμπειρία του αισθήματος, αυτή είναι η εισαγωγή στις επαναστάσεις.» (Financial Times, 17 Ιουλίου 2015) Η υπογραφή της συμφωνίας συνθηκολόγησης από τον Τσίπρα, η οποία χαρακτηρίζεται ακόμη από το Γερμανικό περιοδικό Der Spiegel ως «λίστα της φρίκης», δεν μπορεί να εορτάζεται ως το «τέλος της ιστορίας», ιδίως εφόσον ζούμε τώρα το τέλος του αείμνηστου «τέλους της Ιστορίας» που διακήρυξε ο ιμπεριαλισμός το 1991. Οι νέες κι απρόσμενες εκπλήξεις είναι καθοδόν. Η γερμανική αστική τάξη υποστηριζόμενη πλήρως από τη σοσιαλδημοκρατία «πέτυχε» να οξύνει όλους τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς εντός και εκτός Ευρώπης. Εκτός Ευρώπης, εκφράστηκε με την έντονη διαμάχη μεταξύ του ΝΤ και της ΕΕ -στην πραγματικότητα μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας- χωρίς να περιοριστεί σε αυτήν, για το μη βιώσιμο του ελληνικού χρέους και την ανάγκη «ελάφρυνση του [χρέους]», αν και το ΝΤ απαιτούσε, κι εξακολουθεί να απαιτεί, ακόμη περισσότερο απ ό,τι η ΕΕ, τα πιο δρακόντεια μέτρα λιτότητας για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν έκρυψε τους φόβους της για τον «παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο» (Jack Lew, Αμερικανός Υπουργός Οικονομικών) που θα σημάνει ένα Grexit, ιδιαίτερα με την αμερικανική οικονομία να εξακολουθεί να παλεύει με την κρίση και να προετοιμάζεται για μια πιθανή αύξηση των επιτοκίων της. Η επικαιροποιημένη έκθεση του ΝΤ στις 14 Ιουλίου, μετά την αναγκαστική «συμφωνία» που επιτεύχθηκε στις Βρυξέλλες, που την τινάζει στον αέρα [τη συμφωνία] απορρίπτοντας την πιθανότητα να αυξηθεί το ελληνικό χρέος σε 200% του ΑΕΠ το 2018 και απαιτώντας μια «τριακονταετή αναστολή των πληρωμών ώστε να καταστεί βιώσιμο», είναι μια τεράστια εκδήλωση της έντονης σύγκρουσης μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Εντός Ευρώπης, οι υποκριτικές διαμαρτυρίες από τον Ματέο Ρέντσι στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής εκδηλώνει την ανησυχία της υπερχρεωμένης καπιταλιστινουν την απότομη επιδείνωση της κρίσης και την γρήγορη επιτάχυνση της αντιπαράθεσης μεταξύ ασυμβίβαστων ταξικών δυνάμεων. Αυτό που βιώσαμε τον τελευταίο μήνα (και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα), είναι ένας ολοκληρωτικός ταξικός πόλεμος, άγρια διεξαγόμενος από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΝΤ, ενάντια στις εξαθλιωμένες Ελληνικές λαϊκές μάζες, καθώς και η πρώτη μάχη εναντίον των λαών όλης της Ευρώπης, ανατολικά και δυτικά. Αυτό το πολιτικό-οικονομικό πραξικόπημα εκδηλώνει με σαφήνεια τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βαθαίνει τη διαδικασία αποσύνθεσης της ίδιας της ΕΕ, καθώς και την παρακμή της αστικής δημοκρατίας. Ακόμη και ο πρωταγωνιστής αυτής της ευρωπαϊκής αντεπανάστασης, η ιμπεριαλιστική Γερμανία, με την επίδειξη του συνόλου του ακραίου πολιτικού και κοινωνικού σαδισμού της, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ή να αισθανθεί ασφαλής ως αποτέλεσμα της Πύρρειας νίκης της. Η σύνθλιψη ενός αδύναμου Έλληνα πρωθυπουργου έτοιμου να παραδοθεί, δεν είναι το ίδιο με το σπάσιμο του δυναμικού της κοινωνικής αντίστασης ή το μαχητικό πνεύμα ενός καταπιεσμένου, αλλά ακόμα περήφανου, τολμηρού και γενναίου λαού, που ταπείνωσε αρκετά πρόσφατα την τρόικα και τις άρχουσες τάξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ συνόψισε άριστα όλες τις ανησυχίες της γερμανικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης: «Η πυρετώδης ρητορική ακροαριστερών ηγετών, σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία των νέων σε διάφορες χώρες, θα μπορούσε να είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός.» «Για μένα, η ατμόσφαιρα είναι λίγο παρόμοια με το χρόνο που ακολούθησε το 1968 στην Ευρώπη», είπε. «Μπορώ να αισθανθώ, ίσως όχι μια επαναστατική διάθεση, αλλά κάτι σαν διαδεδομένη ανυπομονησία. Όταν η ανυπομονησία γίνεται όχι μια ατομική αλλά μια κοινωνική στάσεις τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο του βασανισμού της ελληνικής αντιπροσωπείας που επιβλήθηκε από τον Σόιμπλε, απαιτώντας ένα «προσωρινό Grexit». Το ευρώ ως κοινό νόμισμα ήταν από την αρχή ένα σχέδιο που προωθήθηκε από τη Γαλλική αστική τάξη και που η Γερμανία αποδέχθηκε απρόθυμα στη βάση της επανένωσής της, εκμεταλλευόμενη την ελεύθερη ζώνη εμπορίου απολύτως αναγκαίας σε μια οικονομία βασικά εξαγωγική. Τώρα, οι Γάλλοι βλέπουν τον Σόιμπλε να προωθεί επιθετικά ένα «Grexit» ως ένα πρώτο βήμα για τη διάλυση της ίδιας της νομισματικής ένωσης, διατηρώντας παράλληλα την ΕΕ ως μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Προφανώς, κάτω από τα πλήγματα της παγκόσμιας κρίσης και του νέου κύματος της παγκόσμιας ύφεσης, η Γερμανία επιστρέφει στο παλιό σχέδιο Σόιμπλε για «μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων» γύρω από ένα σκληρό πυρήνα στα βόρεια των Άλπεων μια γερμανική Ευρώπη απαράδεκτη στους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές της. Υπό αυτές τις συνθήκες, Γαλλικοί κυβερ- Εμείς οι συμμετέχοντες στην 3 η Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη, που συγκλήθηκε στην Αθήνα (Ελλάδα) από το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» και το δίκτυο RedMed, στις 18-20 Ιουλίου 2015, καλούμε τη διεθνή εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους σε όλο τον κόσμο να κινητοποιηθούν και να εκφράσουν στην πράξη την αλληλεγγύη τους στους Έλληνες εργάτες και τις λαϊκές μάζες που βρίσκονται κάτω από τη συνεχή και κλιμακούμενη επίθεση της μισητής ιμπεριαλιστικής τρόικας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ιεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Καταγγέλλουμε το βάρβαρο νέο «πρόγραμμα διάσωσης», δηλ. κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την τρόικα με επικεφαλής την Γερμανική κυβέρνηση CDU/SPD των Μέρκελ /Σόιμπλε /Γκάμπριελ και τη συνενοχή όλων των άλλων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κυβερνήσεων. Χαιρετίζουμε τη συνεχιζόμενη ηρωική αντίσταση των Ελλήνων εργατών και των φτωχών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, στη μαζική κινητοποίηση της 3 ης Ιουλίου και το θρίαμβο του ΟΧΙ με 62% των ψήφων στο δημοψήφισμα ενάντια στον εκβιασμό των ιμπεριαλιστικών «θεσμών» και την άνευ προηγουμένου εκστρατεία εκφοβισμού από όλα τα μέσα ενημέρωσης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και το κλείσιμο των Ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ. Καταδικάζουμε απερίφραστα την προδοσία της λαϊκής βούλησης που εκφράστηκε στη νίκη του ΟΧΙ και τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ του Τσίπρα που υπέγραψε ένα ακόμη χειρότερο «πρόγραμμα λιτότητας», καταδικασμένο, πολιτικά και οικονομικά, να αποτύχει. Στεκόμαστε στο πλευρό της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, στην απόρριψη του επαίσχυντου συμφώνου παράδοσης στους γκάνγκστερς του παγκόσμιου κεφαλαίου που μετατρέπει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο της ΕΕ, υπό τη διοίκηση μιας κυβέρνησης «προθύμων» απαλλαγμένης από κάθε αριστερή αντιπο λίτευση, αντιδημοκρατική και όμηρο των δυνάμεων της αστικής αντίδρασης, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η δραματική κλιμάκωση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη με επίκεντρο την Ελλάδα σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού που ξέσπασε το 2007/08. Οι πυρετώδεις αλλαγές της κατάστασης και τα απότομα ζιγκζαγκ, δεξιά και αριστερά, εκδηλώκής Ιταλίας μήπως είναι ο επόμενος στόχος του Βερολίνου. Το ίδιο ισχύει, με διαφορετική μορφή, για την ιμπεριαλιστική Γαλλία. Ο παλιός Γαλλο-Γερμανικός άξονας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1991, έχει σπάσει εδώ και πολύ καιρό από την κρίση μετά το 2008, καθώς η Γαλλία έχει βυθιστεί σε υπερχρέωση, αποβιομηχανοποίηση, και γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια. Παρά το γεγονός ότι Φρανσουά Ολάντ και η (αντι-)«σοσιαλιστική» νεοφιλελεύθερη κυβέρνησή του λειτούργησαν ως ένα άλλο μέσο ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών της Ελλάδας, παρά τις αυταπάτες που έθρεψε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε να πάρουν τις απο- ανατολικών συνόρων της, η Ελληνική και η Ουκρανική τραγωδία σηματοδοτούν το ναυάγιο του μεγαλεπήβολου σχεδίου του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Aπό κάθε άποψη, εντός της συνολικής εικόνας, η Ελληνική κρίση, έχοντας φτάσει στο αποκορύφωμά της, τώρα εκδηλώνει το νέο στάδιο στο οποίο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εισέρχεται. Τί θα ακολουθήσει; Τί θα πρέπει η εργατική τάξη και οι εξαθλιωμένες μάζες στην Ελλάδα και την Ευρώπη να κάνουν αμέσως σ αυτήν την κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, τη σύγχυση, και τα συντριπτικά συναισθήματα της προδοσίας από τους ηγέτες τους, ακόμη και τα συναισθήματα απελπισίας, τα πιο μαχητικά κομμάτια του προλεταριάτου στην Ελλάδα θα πρέπει να αναλάβουν την ηγεσία, αλλά όχι μόνα τους: αυτό που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο και ζωτικής σημασίας είναι η ενεργός υποστήριξη και η συμμετοχή σε μια ενιαία πάλη όλων των τομέων που καταστράφηκαν από την κρίση και τη λιτότητα στην Ελλάδα και σ όλη την Ευρώπη, ανατολικά και δυτικά, καθώς και στην ευρύτερη περιοχή, πρώτα απ όλα στα Βαλκάνια, τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Μέσης Ανατολής. Αυτό είναι το μήνυμα της 3 ης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης. Τα μαθήματα της Ελλάδας πρέπει να γίνουν κτήμα του συνόλου των διεθνών εργατικών και επαναστατικών κινημάτων, όλων των λαϊκών κινημάτων του πλανήτη που αγωνίζονται για την χειραφέτηση από την ιμπεριαλιστική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να αποφευχθεί η ήττα και η συνθηκολόγηση, καθίσταται απολύτως σαφές ότι δεν υπάρχει κανένας ρεφορμιστικός δρόμος για την αλλαγή της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμικών της οργάνων. Αυτό το σιδερένιο κλουβί του κεφαλαίου, αυτή η φυλακή των λαών πρέπει να συντριβεί από τη μαζική κινητοποίηση όλων των καταπιεσμένων και πρέπει να αντικατασταθεί από μια πραγματική, σοσια- νητικοί κύκλοι έχουν μιλήσει για τις πιο βίαιες συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών, στις πρόσφατες συναντήσεις του Euro-group και της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, μεταξύ των γαλλικών και γερμανικών συμφερόντων, και συγκεκριμένα από το 1991, όταν η Γερμανία είχε προωθήσει το μονομερή αποχωρισμό της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας. Ακόμη και το περιστατικό κατά το οποίο ο Σόιμπλε έβαλε τις φωνές στον Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ, δείχνει ότι οι εντάσεις αυξάνονται με ταχύ ρυθμό και οι φυγόκεντρες δυνάμεις διαλύουν το σύνολο του σχεδίου της ΕΕ. Ο Wolfgang Münchau τιτλοδότησε εύστοχα τα σχόλιά του στην εφημερίδα Financial Times (03/07/15) «Οι βάναυσοι πιστωτές της Ελλάδας κατεδάφισαν το σχέδιο της ευρωζώνης». Στην πραγματικότητα, είναι το σύνολο του σχεδίου της ΕΕ που αντιμετωπίζει τη δυναμική της διάλυσης. Το σχέδιο αυτό, μετά το κοσμοϊστορικό γεγονός της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, είχε TEΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ Αλληλεγγύη στο λαό της Ελλάδας! Κάτω η τρόικα των ΕΕ/ΕΚΤ/ ΝΤ! Οι καπιταλιστές να πληρώσουν την κρίση του συστήματός τους! Ρήξη με την ηγεσία Τσίπρα και τους ομοϊδεάτες του παντού! Για μια διεθνιστική επαναστατική λύση στην κρίση! ως στρατηγικό στόχο την επέκταση στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, τον εκ νέου αποικισμό ολόκληρου του πρώην Σοβιετικού χώρου, κι έτσι την καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ευρώπης γύρω από τον γαλλο-γερμανικό άξονα που θα έκανε την ΕΕ να είναι σε θέση να αγωνιστεί για την ηγεμονία στον χαοτικό μετα-ψυχροπολεμικό κόσμο. Η νομισματική ενοποίηση χωρών με πολύ διαφορετικές και άνισες κοινωνικο-οικονομικές εθνικές δομές ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο της στρατηγικής αυτής. Η κατάρρευση της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κατά την περίοδο 2007-2008, που έφερε στην επιφάνεια το σύνολο των συσσωρευμένων εσωτερικών αντιφάσεων σε αυτό το σχέδιο και αυτόν τον ιστορικό χώρο, συμπεριλαμβανομένων όλων των αδυναμιών της αρχιτεκτονικής του ευρώ, αντανακλά, σε τελευταία ανάλυση, τη θεμελιώδη αντίφαση μεταξύ της διεθνοποίησης της οικονομίας και των Εθνών-Κρατών, άλυτη σε καπιταλιστικές βάσεις. Στο νότιο τμήμα της ΕΕ και των λιστική ενοποίηση της ηπείρου από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Για να αποφευχθεί η ήττα, να προχωρήσουμε προς τη νίκη και την κοινωνική χειραφέτηση, είναι σαφές ότι σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα για έναν ταξικό συμβιβασμό με το κεφαλαίου σε κρίση για να «εξανθρωπιστεί ο καπιταλισμός» δεν υπάρχει εθνικός, ειρηνικός, κοινοβουλευτικός, ρεφορμιστικός δρόμος για μια διέξοδο από τον κοινωνικό κανιβαλισμό της «λιτότητας» ο μόνος δρόμος προς τα μπρός είναι ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο των καταπιεσμένων, που θα οργανώσει την κοινωνική επανάσταση, την εργατική εξουσία χωρίς γραφειοκράτες, και τον παγκόσμιο Σοσιαλισμό. Aπευθύνουμε έκκληση σε όλους εκείνους τους αγωνιστές που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, προερχόμενοι από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις, αλλά χωρίς συμβιβασμούς στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές, όλους εκείνους που αρνούνται να ακολουθήσουν μια συμβιβαστική Αριστερά βυθιζόμενη στον κούφιο βερμπαλισμό, την αφηρημένη προπαγάνδα, τον εκλογικισμό, τη σεχταριστική αυτο-αναφορά ή τον απολίτικο συνδικαλισμό: ας ενωθούμε σε έναν κοινό διεθνή αγώνα για να ανοίξει μια επαναστατική διέξοδος από την κοινωνική καταστροφή που θρέφει την απελπισία αλλά και ενισχύει τον κρατικό αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα, την απειλή του φασισμού, της ξενοφοβίας και όλων των μορφών ρατσισμού. Πρέπει να επεξεργαστούμε συλλογικά ένα πρόγραμμα κοινωνικής απελευθέρωσης και ένα σχέδιο δράσης για την οργάνωση και την εφαρμογή του. Από την πλευρά μας, τώρα περισσότερο από ποτέ, προτείνουμε με πάθος τις ακόλουθες βασικές κατευθύνσεις: Οι λαοί πρέπει να σχίσουν όλα τα σύμφωνα παράδοσης στη διαρκή «λιτότητα» που στοχέυουν στο σώσιμο των τραπεζών και του παγκόσμιου κεφαλαίου. Για τη μονομερή κατάργηση του χρέους! Ενάντια στην τρομοκρατία των τραπεζών εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό έλεγχο σε μια δημόσια τράπεζα ανεξάρτητη από την ΕΚΤ του Ντράγκι! Απαλλοτριώστε τους απαλλοτριωτές! Οι καπιταλιστές ολιγάρχες πρέπει να πληρώσουν για την κρίση του συστήματός τους. Όλη η παραγωγή στα χέρια των εργατών! Κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, όργανα της τρόικας! Κάτω η αστική κυβέρνηση των συνθηκολόγων στην Ελλάδα! Κάτω οι κυβερνήσεις Ρέντσι, Ολάντ/Βαλς, Ραχόι, Κοέλιο, Κάμερον κ.λπ.! Σπάστε την κρατική αστυνομική μηχανή και όλους τους μηχανισμούς καταστολής όλη η πολιτική εξουσία στους εργάτες βασισμένη στα εργατικά και λαϊκά συμβούλια και στις συνελεύσεις! Κάτω το «Φρούριο Ευρώπη» εξολόθρευσης των μεταναστών που οι πόλεμοι και οι πολιτικές πείνας του παράγουν, κάτω όλες οι μορφές ρατσισμού, ακροδεξιάς δημαγωγίας και φασισμού! Εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι όλου του κόσμου ενωθείτε κι αγωνιστείτε για ελευθερία και δικαιοσύνη! Κάτω οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ/ ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι! Για ψωμί, δουλειά, ειρήνη και ελευθερία! Xτίστε επαναστατικές οργανώσεις μέσα στις μάζες, ανεξάρτητες από όλους τους γραφειοκράτες και τους ρεφορμιστές της ταξικής συνεργασίας! Ας λύσουμε την κρίση της Αριστεράς σε ευρωπαϊκή κλίμακα κερδίζοντας την πρωτοπορία στο έργο της οικοδόμησης ενός επαναστατικού κόμματος σε κάθε χώρα και μια επαναστατική ιεθνή! Οικοδομήστε μια πραγματική, επαναστατική, ιεθνή μάχης των εργαζομένων και όλων των καταπιεσμένων! Εμπρός για τον παγκόσμιο Σοσιαλισμό, για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, την ανθρωπότητα χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, ταπείνωση των ανθρώπων από άλλους ανθρώπους! 20 Ιουλίου 2015