Μιχάλης Οδυσσέας Γιακουμάκης ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΚΑΝΝΟΝ Μια ιστορία από τα Χρονικά του Αρχιπελάγους
Copyright 2014 Μιχάλης Οδυσσέας Γιακουμάκης Με επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος. ISBN: 978-960-93-6422-5 Η εικονογράφηση και σύνθεση του εξωφύλλου, η σελιδοποίηση και η επιμέλεια του παρόντος ψηφιακού βιβλίου, έγιναν από τον Μιχάλη Οδυσσέα Γιακουμάκη
ΠΕΡΙΕXΟΜΕΝΑ Αφιέρωση... 9 Εισαγωγή... 11 Χάρτης #1: Το Αρχιπέλαγος... 14 Χάρτης #2: Το θέατρο των γεγονότων στο Δώρο της Καννόν. 15 Βιβλίο Πρώτο I Το παράπονο του Μόνκου... 20 ΙΙ. Ένας Σενσέϊ στα όρια του θρύλου... 23 ΙΙΙ. Συνομιλία με έναν Δάσκαλο... 26 Βιβλίο Δεύτερο I. Ο Φουμαντσόκου... 30 II. Ο Κυουντάϊ Γιουούτο... 33 Χάρτης #3: Η Μάχη του Μινατογκάβα: Φάση Πρώτη... 44 Χάρτης #3: Η Μάχη του Μινατογκάβα: Φάση Δεύτερη... 46 Χάρτης #3: Η Μάχη του Μινατογκάβα: Φάση Τρίτη... 48 III. Ο Ήλιος... 58 IV. Το Σύννεφο... 60 V. Ο Άνεμος... 61 VI. Το Μπαμπού... 63 VII. Η Φωτιά... 64 VIII. Η Βροχή... 66 IX. Η Γη... 68 X. Ο Ποταμός... 69 XI. Η Θάλασσα... 72 XII. Το Βουνό... 74 XIII. Ο Μαντσόκου... 77 Γλωσσάριο... 79 Ο Συγγραφέας... 89
Αφιέρωση Για τους Ιάπωνες η θεά Καννόν είναι η βουδιστική θεά του Συμπαντικού Ελέους. Οι Κινέζοι την ονόμαζαν Κουάν-γι, οι Ινδοί Τάρα, οι Αθηναίοι Έλεος, οι Ρωμαίοι Clementia... Πολλά τα ονόματά Της, όσοι τουλάχιστον και οι πολιτισμοί που Την αναγνώρισαν, δισεκατομμύρια οι μορφές Της, όσα και τα έμβια όντα που ευλογήθηκαν από την χάρη Της. Τό Σύμπαν βλέπετε δεν τσιγκουνεύεται το Έλεός Του για κανέναν. Στον καθένα που υποφέρει θα στείλει τον Αγγελιαφόρο του, που θα του δείξει πως ν' αξιοποιήσει τις ίδιες τις Συμπαντικές ιδιότητες ώστε να βγει από τ' αδιέξοδά του. Αρκεί ο ευεργετούμενος να έχει αρκετή σοφία ώστε ν' αναγνωρίσει τον ευεργέτη του. Η δική μου Καννόν είναι η σύντροφός μου η Ευγενία... Την γνώρισα σε μια εποχή που η πίστη μου είχε πεθάνει, η ελπίδα μου είχε χαθεί, θεωρούσα τον εαυτό μου έναν πρώην ζωγράφο και κατ' επέκταση έναν ξοφλημένο άνθρωπο έτσι που ένοιωθα πολύ δυστυχισμένος, πικραμένος και θυμωμένος γι' αυτό. Η πρώτη μου αντίδραση στην αισιοδοξία της ήταν να την αποκαλέσω αιθεροβάμονα. Αντιμετώπισε την απαισιοδοξία μου με την πανίσχυρη πίστη που έχουν τα παιδιά για τη ζωή, το θυμό μου και την ανημποριά στην οποία είχα μόνος μου περιέλθει με την συγκινητική αφοσίωση της ερωτευμένης γυναίκας. Με τα χρόνια, η ανυποχώρητη, η απόλυτη υποστήριξή της οδήγησε την καρδιά μου να θυμηθεί, αυτό που αποτελεί και την κεντρική ιδέα αυτής της ιστορίας, δηλαδή πως το Σύμπαν τείνει να μας εμφανίζεται όπως ακριβώς τ' ονειρευόμαστε. Έτσι, αν σήμερα έχω κατορθώσει να ονειρεύομαι ξανά τον εαυτό μου σαν καλλιτέχνη, παραμυθά και πολεμιστή της Αρμονίας, το χρωστώ στην Ευγενία, την δική μου Καννόν. Της αφιερώνω αυτή την πρώτη ιστορία από Τα Χρονικά του Αρχιπελάγους σαν ελάχιστη αναγνώριση και με την παράκληση να στηρίζει για πάντα την καρδιά μου... Μ.Ο.Γιακουμάκης 9
Εισαγωγή Napoli, 5 Σεπτεμβρίου 2014 Κάτω από συνθήκες ιδιάζουσες και με τρόπο σχεδόν θαυμαστό που θα αποκαλύψω σταδιακά σε επόμενες ιστορίες δύο εξαιρετικά αξιόλογοι και αξιόπιστοι άνθρωποι, που επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, μου παρέδωσαν γραπτές δύο σειρές ιστοριών, τα Χρονικά του Αρχιπελάγους και τα Χρονικά της Δύσης. Τα Χρονικά του Αρχιπελάγους έχουν γραφτεί σε μία ιδιαίτερα λόγια και παλαιομοδίτικη Ιαπωνική Γλώσσα. Οι ιστορίες των Χρονικών της Δύσης είναι γραμμένες άλλες σε μια εξαιρετική Αρχαία Ελληνική και μάλιστα σε Δωρική Διάλεκτο και άλλες σε μια εξ' ίσου άπταιστη και λόγια Λατινική, στο στυλ του Βιργιλίου. Σε κάθε περίπτωση οι συγγραφείς φαίνονται να κατέχουν σε μεγάλο βάθος τη γλώσσα στην οποία έγραφαν. Οι δύο σειρές ήταν δακτυλογραφημένες, όπως φαινόταν σε παλιές γραφομηχανές των μέσων του εικοστού αιώνα και συνοδεύονταν από κάποιες φωτοτυπίες χαρτών, σχεδιαγραμμάτων και εικονογραφήσεων, των οποίων αρκετά πρωτότυπα φαίνονταν να είχαν σχεδιαστεί, ή ζωγραφιστεί, μέχρι και πεντακόσια χρόνια νωρίτερα, καθώς και από μια επεξηγηματική απαρίθμηση γνωστών ιστορικών γεγονότων περίπου σύγχρονων των ιστοριών των Χρονικών - σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, γραμμένη σε σύγχρονα Αγγλικά και εκτυπωμένη από υπολογιστή. Αυτό που με ξένιζε, ήταν κάποιες κραυγαλέες γεωγραφικές ανακρίβειες σε κάποιους χάρτες, κάποιες αντίστοιχα απίστευτες ιστορικές ανακρίβειες στην ιστορική αναδρομή και, ακόμα περισσότερο, το γεγονός ότι η ιστορική αναδρομή και τα Χρονικά βέβαια μοιάζουν να καλύπτουν ένα χρονικό διάστημα που αρχίζει περίπου δεκαοκτώ αιώνες πριν την εποχή μας και εδώ είναι το παράδοξο τελειώνει κάπου δύο αιώνες μπροστά στο μέλλον! Οι Φύλακες των Χρονικών έτσι θα ονομάζω τους δύο κυρίους που μου τα παρέδωσαν και που επιθυμούν, όπως είπα, να παραμείνουν ανώνυμοι μου εξήγησαν πως διαβάζοντάς τα, θα μου λύνονταν, σταδιακά, όλες μου οι απορίες. Για λόγους που θα ήταν βιαστικό ν' αποκαλύψω στην παρούσα φάση, είχαν αποφασίσει ν' αναθέσουν σ' εμένα την δημοσίευσή τους. Τα Χρονικά μου είπαν φανερώνουν, σε όποιον τα διαβάσει με καρδιά και νου ανοιχτά, Αλήθειες που μπορούν να σώσουν την Ανθρωπότητα από το ζοφερό μέλλον που η ίδια προετοιμάζει για τον εαυτό της. Γι αυτό κρίνουμε απαραίτητη την δημοσίευσή τους... Μέσα από την ανάγνωση των Χρονικών και τις πολλές και μακρές συζητήσεις μου με τους Φύλακες, που κατέληξαν να γίνουν 11
Δάσκαλοι και Μέντορές μου, πείστηκα και δέχτηκα την αποστολή που μου ανέθεσαν: Μετέφρασα τις ιστορίες από την Ιαπωνική, την Αρχαία Ελληνική και την Λατινική στην μητρική μου γλώσσα πρώτα, και κατόπιν στη σύγχρονη Αγγλική, δίχως την παραμικρή παρέμβαση ή αλλαγή. Το μόνο που προσέθεσα είναι οι σημειώσεις και τα γλωσσάρια στο τέλος κάθε ιστορίας, για διευκόλυνση των αναγνωστών. Σύμφωνα με τους Φύλακες, οι ιστορίες των Χρονικών είναι απόλυτα αληθινές. Αυτό το αφήνω στην κρίση σου αναγνώστη και σου παραδίδω την πρώτη ιστορία από Τα Χρονικά του Αρχιπελάγους. Καλή ανάγνωση, Septimius Corvinus 12
14
15
Το Δώρο της Καννόν
Βιβλίο Πρώτο
Ι. Το παράπονο του Μόνκου Ο νεαρός αγρότης Μόνκου δικαιολογούσε απόλυτα το όνομά του... Η ψυχή του ήταν γεμάτη παράπονο! Είχε μόλις ενηλικιωθεί, πήγαιναν μόνο λίγες μέρες που είχε κλείσει τα δεκαπέντε, και μπορούσε να δει καθαρά το ζοφερό μέλλον του... Θα περνούσε όλη του τη ζωή μονότονα, δεμένος με τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε! Κάθε χρόνο, λίγο πριν την Ισημερία της Άνοιξης, αυτός και η οικογένειά του θα όργωναν τις στενές, κλιμακωτές βραγιές του ορυζώνα τους. Όπου μπορούσε να φτάσει ο Καν, το πιστό τους βόδι, θα όργωναν με το άροτρο, ενώ στις πιο υπερυψωμένες και στενές βραγιές, όπου το βαρυκίνητο ζώο δεν θα μπορούσε ν ανέβει, θα χρησιμοποιούσαν αναγκαστικά το τσαπί. Κατά τα μέσα κάθε άνοιξης θα έσπερναν το ρύζι, κι εκεί που οι βραγιές ήταν πολύ φαρδιές, για να μην παρασύρει το νερό τους σπόρους θα το φύτευαν. Ύστερα, για τους αρκετούς μήνες που οι βραγιές θα χρειάζονταν συχνά και άφθονα ποτίσματα, η παροχή από τα αρδευτικά αυλάκια θα έπρεπε να ανοίγεται και να κλείνεται προσεκτικά, ενώ τα ίδια τα αυλάκια θα είχαν ανάγκη από τακτικό ξελάσπωμα ώστε να μην φράζουν. Κατόπιν θα σβάρνιζαν τις πλημμυρισμένες βραγιές, ώστε να θολώνουν τα νερά και να δημιουργείται λάσπη που να κατακάθεται επάνω στους σπόρους και τα φιντανάκια σκεπάζοντάς τα. Μετά οι βραγιές θα στεγνώνονταν και θ αερίζονταν και θα ξεβοτανίζονταν από τα ζιζάνια, για να πλημμυριστούν και πάλι με νερό, και η διαδικασία αυτή θα επαναλαμβανόταν τρεις τέσσερις φορές ακόμα, μέχρι την πρώτη πανσέληνο ύστερα από το Ηλιοστάσιο του Καλοκαιριού όπου τα φυτά του ρυζιού, καλά μεγαλωμένα πια, θα ξεσταχυάζονταν και θα δεματιάζονταν όπως ήταν, με τις ρίζες τους στη γη. Τις περισσότερες από αυτές τις δουλειές θα ήταν ανάγκη να τις κάνουν βουτηγμένοι μέχρι το γόνατο στην νερουλή λάσπη, με την υγρασία να τους κατατρώει τα κόκαλα μέχρι που, λίγο μετά την Ισημερία του Φθινοπώρου, θα έκοβαν την παροχή του νερού για να στεγνώσουν οι βραγιές και να θερίσουν, με τα δρεπάνια, την συγκομιδή της χρονιάς. Όμως μη νομίζετε πως τον υπόλοιπο καιρό θα κάθονταν! Μπορεί κάποιες από τις οικογενειακές εργασίες να ήταν κυρίως γυναικείες, όπως η φροντίδα του μικρού τους λαχανόκηπου, των λίγων πουλερικών τους και του καλού τους Καν ή, δόξα στους Θεούς, εντελώς γυναικείες όπως οι οικιακές και το μεγάλωμα των παιδιών, υπήρχαν όμως και άλλες αποκλειστικές για τους άντρες, αρκετές για να τους απασχολήσουν όλους τους μήνες που οι ορυζώνες, ακολουθώντας τον φυσικό τους ρυθμό, βυθίζονταν, σαν καλόβολοι γίγαντες, στον ετήσιο γαλήνιο ύπνο τους. Τα αναχώματα των βραγιών χρειάζονταν συντήρηση κατά της φθοράς που προξενούσαν οι χειμωνιάτικες κακοκαιρίες. Συντήρηση ακόμα χρειάζονταν και τα 20
σπίτια και τα εργαλεία. Τέλος, οποτεδήποτε μέσα στη χρονιά δεν υπήρχαν επείγουσες δουλειές και το επέτρεπε ο καιρός, οι αγρότες διεκδικούσαν υπομονετικά με την τσάπα τους από τις κακοτράχαλες βουνοπλαγιές κι άλλη γη, που τη διαμόρφωναν, απομακρύνοντας τις πέτρες και χτίζοντας αναχώματα, σε νέες κλιμακωτές ρυζοβραγιές. Ίσως τώρα να νομίζετε πως ήταν ο βαρύς μόχθος της αγροτικής ζωής που απωθούσε τον νεαρό Μόνκου, σ αυτή την περίπτωση όμως λαθεύετε. Αντίθετα, ο νεαρός ήταν εξαιρετικά φιλόπονος, όμως τον τρόμαζε η προοπτική μιας ολόκληρης ζωής στο ίδιο μέρος, όπου κάθε χρονιά θα ήταν μονότονα ίδια με την προηγούμενη. Εκείνος ήθελε να ταξιδέψει, να δει νέους τόπους, να μιλήσει με άγνωστους ανθρώπους, να αποκτήσει πολλές γνώσεις, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε καινούργια, πολυποίκιλα και συναρπαστικά καθήκοντα!... Όμως ο Μόνκου ήταν αγρότης. Ήταν προορισμένος να ζήσει μια ζωή στενά συσχετισμένη με το ρυζοχώραφο του. Ο ορίζοντας των προοπτικών του τού φάνταζε κλειστός, περιορισμένος από τα ίδια βουνά που έκλειναν και το ορίζοντα της μικρής κοιλάδας όπου βρισκόταν το χωριό του. Εξ αιτίας των υποχρεώσεων της κοινωνικής του κάστας, δεν θα διένυε ποτέ περισσότερα από το ένα ρί 1 που χωρίζει το Νεμουί, το χωριουδάκι του, από το Γιαμασόν, το κεφαλοχώρι της Γιάμανοτάνι και δεν θα μάθαινε τίποτε παραπάνω από τις αγροτικές τέχνες και τους νόμους που διέπουν το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο, και από το οποίο, ζούσε, ενώ το πιο συναρπαστικό καθήκον που ίσως κάποτε να αναλάμβανε θα ήταν πιθανόν εκείνο του κοινοτικού επιστάτη, υπόλογου στον σαμουράϊ που διοικούσε τα χωριά της Γιάμανοτάνι για λογαριασμό του Κυουντάϊ Γιουούτa-σάμα, του ντάϊμιο που κυβερνούσε την ομώνυμη επαρχία στο νησί Χόνσσου. Συχνά σκεφτόταν πόσο ωραία θα ταν να μην ήταν ο Μόνκου, αλλά κάποιος άλλος, με περισσότερη ισχύ, ο συνομήλικος του γιος του Κυουντάϊ-σάμα ας πούμε, ο Κυουντάϊ Γιόσσι-σαν, που κι αυτός σαν τον Μόνκου, δικαιολογούσε με το παραπάνω το όνομά του! Ο Γιόσσι, σαν όλους τους νεαρούς της κάστας των σαμουράϊ, είχε εκπαιδευτεί στις τέχνες του πολέμου, της διαχείρισης, της διοίκησης και της διακυβέρνησης. Επιπλέον, όπως οι πιο ευκατάστατοι από την κάστα του, είχε μάθει αρκετά από τις τέχνες της μουσικής, της ζωγραφικής, της καλλιγραφίας, της ποίησης και του τσαγιού. Είχε πια ξεκινήσει, με την επιτήρηση του πατέρα του και των δασκάλων του, να συμμετέχει ενεργά στις υποθέσεις της φατρίας των Κυουντάϊ. Είχε ήδη πολεμήσει γενναία σε μάχες, είχε κιόλας ταξιδέψει σε μέρη μακρινά, λέγανε πως είχε φτάσει μέχρι το Κυότο, όπου γνώρισε αξιωματούχους και καλλιτέχνες της Αυτοκρατορικής Αυλής. Ήταν λοιπόν φανερό πως στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, αν δεν έβρισκε ξαφνικό και 1 Σχεδόν τέσσερα χιλιόμετρα 21
δοξασμένο θάνατο σε κάποιο πόλεμο, όπως συχνά συνέβαινε στους σαμουράϊ, θα είχε την ευκαιρία και το χρόνο να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο σε όλες τις τέχνες που είχε διδαχθεί, αλλά και να μάθει καινούργιες. Πιθανόν, για παράδειγμα, να μάθαινε τις τέχνες των μηχανικών, προκειμένου, όπως αρκετοί σαμουράϊ, να διοικεί μεγάλα εγγειοβελτιωτικά έργα, ενώ σίγουρα θα μάθαινε τις τέχνες της διπλωματίας και της πολιτικής ώστε να μπορέσει επάξια κάποτε να αναλάβει την διακυβέρνηση μιας τόσο μεγάλης φατρίας όπως οι Κυουντάϊ. Όπως και να είχε, σύντομη ή μακρά, ή ζωή του διαδόχου της φατρίας Κυουντάϊ προδιαγράφονταν συναρπαστική, γεμάτη περιπέτειες, ηρωικές μάχες, ενδιαφέρουσες αποστολές, δόξα και εκλεπτυσμένες απολαύσεις. Θα γνώριζε την φιλία και την εκτίμηση μεγάλων αρχόντων πολεμιστών, τον θαυμασμό και τον έρωτα γοητευτικών γυναικών, των οποίων η ομορφιά, η εξυπνάδα και η καλλιέργεια θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο μ εκείνη των παραμυθένιων γυναικών-κάμι. Ο Κυουντάϊ Γιόσσι θα ζούσε, λίγο ή πολύ δεν είχε είπαμε σημασία, με το ξίφος, το ευγενέστερο των όπλων, στο χέρι της δράσης και με το ρόδο, το ευγενέστερο των λουλουδιών, στο χέρι της καρδιάς, την οποία σαν ρόδο θα αφιέρωνε στα ανώτερα ιδανικά του μπούσιντο. Ο ορίζοντας του Γιόσσι φάνταζε στον Μόνκου απέραντος, απεριόριστος, σαν τον ορίζοντα της Μεγάλης Ανατολικής Θάλασσας, που ο ίδιος ποτέ δεν είχε δει, γιατί απείχε από το χωριό του εικοσιτρία ρι 2 πορεία μέσα από τα κακοτράχαλα βουνά, αλλά για την οποία είχε ακούσει κάποτε τον Μαντσόκου σενσέϊ να μιλάει πολύ παραστατικά... 2 Σχεδόν ενενήντα χιλιόμετρα 22
ΙΙ. Ένας Σενσέϊ στα όρια του θρύλου Ο Μαντσόκου σενσέϊ... Να ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Μολονότι αγρότης ο ίδιος, κατείχε γνώσεις πολύ ευρύτερες από τους συνηθισμένους άντρες τις κάστας του. Ήταν ακόμα αρκετά νέος όταν, για να ενισχύσει το εισόδημά του, άρχισε να εξασκεί παράλληλα με τις αγροτικές του δραστηριότητες και εκείνη του αγγειοπλάστη. Εγκατέστησε μια μικρή βιοτεχνία στην αυλή του σπιτιού του και σε λίγα χρόνια είχε εξελιχθεί σε αληθινό καλλιτέχνη. Κανείς δεν θυμόταν ακριβώς πότε ξεκίνησε να διακοσμεί τα βάζα και τα πιατικά του με χρώματα αρχικά, που στη συνέχεια μετασχηματίστηκαν σε απλά διακοσμητικά μοτίβα και κατόπιν σε όλο και πιο εκλεπτυσμένα αναπαραστατικά ζωγραφικά έργα, έτσι που κάποια στιγμή έπιασε να ζωγραφίζει σε ριζόχαρτο, που έμαθε να φτιάχνει μόνος του, και εξελίχθηκε σε εξαιρετικό ζωγράφο. Δεν περιορίστηκε όμως εκεί... Φαίνεται πως του είχε περάσει η ιδέα ότι αφού μπορούσε να πλάθει πήλινα σκεύη, που με τον καιρό του έβγαιναν όλο και ωραιότερα, θα μπορούσε να δοκιμάσει να δημιουργήσει διακοσμητικά αντικείμενα και αγαλματίδια. Έβαλε την ιδέα του σε εφαρμογή και κατέληξε να φτιάχνει τόσο όμορφα έργα από πηλό που δεν άντεξε να μην αποπειραθεί να τα σκαλίσει και σε ξύλο. Τελικά είχε κατορθώσει να γίνει τόσο σπουδαίος ξυλογλύπτης, όσο και ζωγράφος. Όπως καταλαβαίνετε, στο σημείο αυτό το βήμα για να ασχοληθεί και με την ξυλοχαρακτική ήταν πολύ μικρό και φυσικά το έκανε, ώστε σε σύντομο διάστημα έμαθε να δημιουργεί και εμπνευσμένες ξυλοτυπίες. Τα έργα του τα πρόσεξε πρώτη η Κυουντάϊ Γιουζούκι σάμα, η γιαγιά του Κυουντάϊ Γιόσσι, που ήταν αρχόντισσα των Κυουντάϊ πριν πολλά χρόνια, την εποχή που ο Μαντσόκου δεν ήταν καλά-καλά είκοσι χρονών. Ταξιδεύοντας μαζί με τον άντρα της σε μια περιοδεία του, η κυρά είχε καταδεχτεί να επισκεφθεί με τις ακόλουθές της την μικρή αγορά του Γιαμασόν, ψάχνοντας να ανακαλύψει όμορφα υφάσματα και αντικείμενα ανάμεσα στην πραμάτεια που πουλούσαν οι βιοτέχνες και οι λαϊκοί καλλιτέχνες της κοιλάδας. Έτσι ήταν η κυρά, ας έχει η ψυχή της την γαλήνη του Πεφωτισμένου, είχε εμπιστοσύνη στην αυθόρμητη καλαισθησία του λαού. Με το που αντίκρισε τα πήλινα, τα ξυλόγλυπτα και τις ζωγραφιές του, νεαρού τότε, Μαντσόκου, κατάλαβε πως είχε έναν ταλαντούχο εικαστικό καλλιτέχνη μπροστά της. Τον ρώτησε ποιος ήταν ο δάσκαλός του και εκείνος απάντησε με αθωότητα πως ήταν αυτοδίδακτος! Στην παρατήρηση της κυράς πως έμοιαζε να τον είχαν διδάξει τα ίδια τα κάμι των εικαστικών τεχνών ο νέος κατακοκκίνισε και αποκρίθηκε πολύ συνεσταλμένα πως για να μάθει του είχε φτάσει να συλλογίζεται πάνω στα θέματά του, να παρατηρεί τα μοντέλα του, και να πειραματίζεται με τα υλικά που χρησιμοποιούσε για την αναπαράστασή τους τόσο πολύ, ώστε να γίνεται ένα με όλ αυτά. Η αρχόντισσα, 23
σχολιάζοντας πως η απάντησή του έμοιαζε να προέρχεται από γέροντα σοφό μοναχό μάλλον, παρά από νεαρό αγρότη, αγόρασε όλη του την πραμάτεια και, το σπουδαιότερο, έγινε η προστάτιδα της τέχνης του έτσι που, λίγα χρόνια αργότερα τα δημιουργήματα του Μαντσόκου κοσμούσαν πολλά από τα σπίτια των σαμουράϊ και των πλούσιων εμπόρων σε όλη την επαρχία Κυουντάϊ αλλά και στην ευρύτερη περιοχή μέχρι και βορειότερα απ' το Κυότο! Μολονότι η Τέχνη του τον είχε κάνει πλούσιο, ο Μαντσόκου δεν σκέφτηκε ουδέποτε να εγκαταλείψει την αγροτική του δραστηριότητα, για την οποία ήταν περήφανος. Οι γνώσεις του για το ρύζι και τ άλλα καλλιεργήσιμα φυτά, αλλά και για τα δέντρα, το χώμα, την πέτρα, τα ζώα και τα πουλιά, τα υπόγεια και επιφανειακά νερά, τα φυσικά φαινόμενα και τον κύκλο των εποχών ήταν τόσο βαθιά, που συχνά οι συγχωριανοί του τον ρωτούσαν μήπως μιλάει μυστικά με τα κάμι της Φύσης! Εκείνος απαντούσε πάντα πως αρκούσε να μελετά κανείς τη Φύση με τις αισθήσεις και το μυαλό, να Την αγαπά με την καρδιά του και να Της έχει εμπιστοσύνη με τη διαίσθησή του. Απ όποια πάντως πηγή, θεϊκή ή όχι, και να είχε αντλήσει τις φυσιοδιφικές του γνώσεις, το σίγουρο ήταν πως χάρις σ αυτές, αυτός και η πολυάριθμη οικογένειά του καλλιεργούσαν τη γη τους με τρόπους τόσο έξυπνους, εφευρετικούς και πρωτοποριακούς που το υποστατικό τους ευημερούσε. Μαζί μ εκείνο του Μαντσόκου, ευημερούσαν και όλα τα υποστατικά του χωριού, καθώς και αρκετά από άλλα χωριά, μια και δεν αρνιόταν ποτέ να χαρίσει τις συμβουλές του και να κοινοποιήσει τις ανακαλύψεις του σε όποιον ερχόταν να του τις ζητήσει και ερχόντουσαν πολλοί, συχνά μάλιστα από μακριά. Τα ταλέντα του Μαντσόκου όμως δεν τελείωναν εδώ. Ήταν ακόμα πολύ νέος, λίγο μετά που η Κυουντάϊ Γιουζούκι σάμα τον είχε θέσει υπό την προστασία της, όταν η ληστοσυμμορία του Φουκιγιόσσι άρχισε να λυμαίνεται τα χωριά της Γιάμανοτάνι. Παρά την καλή του θέληση, την γενναιότητα και την ικανότητά του, ο επιφορτισμένος με την προστασία των χωριών σαμουράϊ δεν μπορούσε να βοηθήσει και πολύ... Οι στρατιωτικές δυνάμεις που είχε στην διάθεσή του ήταν ελάχιστες καθώς εκείνα τα δύσκολα χρόνια η Αυτοκρατορία ταρασσόταν συνεχώς από έντονους φατριαστικούς ανταγωνισμούς, έτσι που οι Κυουντάϊ ήταν αναγκασμένοι να δεσμεύουν όλους τους σχεδόν τους στρατιωτικούς πόρους σε έναν συνεχή, πολυμέτωπο εμφύλιο πόλεμο. Οι χωρικοί έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους εγκληματίες με τις δικές τους κυρίως δυνάμεις. Τότε βγήκε μπροστά ο Μαντσόκου. Πλησίασε τους προεστούς των χωριών της κοιλάδας και τους πρότεινε να διδάξει στους χωρικούς στοιχειώδεις μεθόδους αυτοάμυνας. Στην αρχή τον αντιμετώπισαν όλοι με αμήχανη δυσπιστία έως και ειρωνική εχθρότητα. Απ όσο τους προέκυπτε, ο Μαντσόκου δεν είχε μαθητεύσει ποτέ κοντά σε κάποιον δάσκαλο του κάρα-τε και του κόμπου-ζούτσου. Με ήρεμη και σεμνή επιμονή ο νεαρός κατόρθωσε να πείσει κάποιους να του δώσουν μια ευκαιρία να δείξει τις ικανότητές του. Οργανώθηκε μια ημέρα φιλικών 24
αναμετρήσεων, άοπλων και ένοπλων, ανάμεσα στον Μαντσόκου και σε ομάδες από γεροδεμένους αντιπάλους, μερικοί μάλιστα από τους οποίους ήσαν εμπειροπόλεμοι στρατιώτες της μικρής τοπικής φρουράς του Γιαμασόν. Πολλοί που πήγαν να παρακολουθήσουν την επίδειξη μόνο για να σπάσουν κέφι, χαζεύοντας τον αλαφροΐσκιωτο, όπως πίστευαν, καλλιτέχνη να ξυλοφορτώνεται, έμειναν εμβρόνητοι μπροστά στην πολεμική δεινότητα του Μαντσόκου, αντάξια ενός εκλεκτού του Χατσιμάν. Το νέο κυκλοφόρησε σε δυο μόλις μέρες σε όλη την κοιλάδα, έτσι που αρκετές δεκάδες νέοι αγρότες παρουσιάστηκαν στον Μαντσόκου, προκειμένου να τους διδάξει να μάχονται ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και με αξιοπρέπεια τους θρασείς ληστές του Φουκιγιόσσι. Λίγους μήνες μετά η συμμορία είχε διαλυθεί από τους αγρότες και από τότε, η εγκληματικότητα είναι σχεδόν άγνωστη στην Γιάμανοτάνι. Παρέμενε βέβαια μυστήριο το πού είχε μάθει ο νεαρός να μάχεται τόσο δεινά. Διαδόθηκε ευρύτατα η φήμη πως, ο Μαντσόκου από μικρό παιδί ανήκε σε κάποια από τις μυστικές οικογένειες των Νίνχα, οι οποίοι τον είχαν εκπαιδεύσει. Ο ίδιος διέψευδε πάντα κατηγορηματικά αυτή την εικασία και εξηγούσε κάθε φορά πως για να γίνει πολεμιστής, χρειάστηκε μονάχα να παρατηρεί πολύ προσεκτικά πως μάχονταν μεταξύ τους τα ζώα, τα πουλιά, τα έντομα, τα φυτά, καθώς και τα στοιχεία της Φύσης, το νερό με τη φωτιά ας πούμε, ή ο άνεμος με τα σύννεφα... Όταν τα παρατηρήσεις πολύ προσεκτικά γίνεσαι ένα μ αυτά, διαβεβαίωνε, έτσι που σου μεταδίδουν τις ικανότητές τους. Με τον ίδιο μάλιστα τρόπο, όπως ισχυριζόταν, είχε γίνει και βιρτουόζος του σακουχάτσι, απλά ακούγοντας με βαθιά προσήλωση το κελάηδημα των πουλιών Έβρισκε λοιπόν ο Μόνκου πολύ παράξενο το γεγονός πως, ενώ ο Μαντσόκου είχε αδιαμφισβήτητα κερδίσει τον τίτλο του σενσέϊ για πολύ περισσότερες από μία, όπως είδαμε, τέχνες, τις οποίες επιπλέον δίδασκε σε πολλούς μαθητευόμενους, ο ίδιος δεν είχε μαθητεύσει ποτέ, κοντά σε κανέναν. Δεν θα μπορούσε άλλωστε γιατί, απ όσο ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν οι γεροντότεροι, ο Μαντσόκου σενσέϊ δεν ταξίδεψε ποτέ έξω από την Γιάμανοτάνι, όπου κανείς ποτέ πριν απ αυτόν δεν είχε διδάξει σε τόσο ψηλό επίπεδο οτιδήποτε! Ακόμα και ο συνήθης του ισχυρισμός πως από πολύ νέος μαθητεύει κοντά στο Σύμπαν, δεν εξηγούσε πολλά. Πως μπόρεσε, για παράδειγμα, να περιγράψει τόσο ζωντανά στον Μόνκου την Μεγάλη Ανατολική Θάλασσα, ενώ δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ; Ο πατέρας του Μόνκου τον έστελνε στον Μαντσόκου σενσέϊ, θέλοντας ο γιος του να μάθει πρωτοποριακές τεχνικές για την καλλιέργεια του ρυζιού. Έτσι ο νέος σκέφτηκε να εμπιστευτεί τις ανησυχίες του στον σεβάσμιο γέροντα - ήταν πια πολύ ηλικιωμένος, αν και απίστευτα ακμαίος. Αυτός, που φαινόταν να έχει απαντήσεις για τόσα πράγματα, ίσως να είχε και για τον Μόνκου μια καλή συμβουλή... 25 Κατέβασε ολόκληρο το e-book, με 1,5, από το https://payhip.com/b/rj5l