εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης. Ζήτω Το 1821 Γιατί η ελληνική σημαία είναι κυανόλευκη; Γιατί έχει εννιά λωρίδες; Πότε καθιερώθηκε ως επίσημη σημαία του Ελληνικού κράτους; ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 2018 τευχος 78ον Καταστροφή και Σφαγή της Χίου Σ τις 30 Μαρτίου 1822 έγινε η Καταστροφή και Σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Χίου από τους τούρκους κι εβραίους ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη. Χρονολογία 30 Μαρτίου 1822, η καταστροφή της Χίου: Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Τούρκους ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη. 7000 ενισχύσεις, συν οι Τούρκοι του νησιού Απώλειες: 20.000-25.000 νεκροί Ελληνες, 45.000 πουλήθηκαν Καταστροφή και Σφαγή της Χίου ως σκλάβοι από τους τουρκομογγόλους πλιατσικολόγους και από τους Τούρκους κι Εβραίους δουλέμπορους τους εβραίους δουλέμπορους. Καθ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν έλειψαν τα επαναστατικά κινήματα των υπόδουλων Ελλήνων. Σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις υψωνόταν και από μια σημαία, «εν πανίον», αυτοσχέδια επινόηση του κάθε αρχηγού, γεγονός φυσιολογικό εφόσον δεν υπήρχε ενιαία κρατική υπόσταση να επιβάλλει ένα κοινό έμβλημα. Οι περισσότερες σημαίες είχαν μερικά κοινά χαρακτηριστικά (βυζαντινή πορφύρα, δικέφαλος ή μονοκέφαλος αετός κ.α.), με κυριότερο όλων τον σταυρό, επειδή η Εκκλησία αποτελούσε τον κυριότερο παράγοντα συσπείρωσης των Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας. Συνέχεια στην σελίδα 5 Ο Θούριος του Κοραή Φίλοι μου συμπατριώται δούλοι ν άμεθα ως πότε; των αγρίων μουσουλμάνων της Πατρίδος των τυράννων. Έφθασεν ω φίλοι τώρα εκδικήσεως η ώρα. Η κοινή πατρίς φωνάζει με τα δάκρυα μας κράζει! Γίνομεν Γραικοί γενναίοι; δράμετ άνδρες τε και νέοι κι είπατε μεγαλοφώνως Είπατε όλοι τε συμφώνως Κι ασπαζόμεν εις τον άλλον μ ενθουσιασμόν μεγάλον έως πότε η τυραννία; Ζήτω η Ελευθερία! Τον θούριο αυτό που υιοθέτησαν και τραγουδούσαν οι Ιερολοχίτες το είχε συγγράψει το 1801 ο Αδαμ. Κοραής. Την 20η Απριλίου η σφαγή διαρκούσε ακόμη. Η σφαγή της Χίου αναφέρεται στην σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Χίου από τον Τουρκικό στρατό. Το γεγονός συνέβη τον Απρίλιο του 1822. Είχε προηγηθεί ο ξεσηκωμός του νησιού στις 11 Μαρτίου 1822, με την απόβαση εκστρατευτικού σώματος Σαμιωτών. Οι Τούρκοι (ντόπιοι και άλλοι που είχαν έλθει από την Ασία) κλείστηκαν έφθασε ο τούρκικος στόλος ο οποίος έλυσε την πολιορκία και άρχισε τη σφαγή του ελληνικού πληθυσμού με τη συμμετοχή και ατάκτων μουσουλμάνων που κατέφθαναν από τις ακτές της Μ. Ασίας με κάθε είδους πλεούμενο. [Σιμόπουλος ΚυριάΣυνέχεια στην σελίδα 3 κος, «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 21»] Ο πραγματικός ρόλος της Εκκλησίας κατά την Επανάσταση του 1821 O ι Έλληνες έχουμε κατηχηθεί από μικρή ηλικία, είτε απ το σχολείο είτε από τους εκκλησιαστικούς φορείς, ότι η εκκλησία διαφύλαξε την ταυτότητα του Γένους κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας κι ότι πρωτοστάτησε στα δρώμενα της ελληνικής επανάστασης του 1821, κι ακόμα κι αν κάποτε δίστασε να βοηθήσει ή και προέβη σε αρνητικές για τους επαναστατούντες Έλληνες ενέργειες, όπως π.χ. ο αφορισμός των μαχητών του Αλεξάνδρου Υψηλάντη κατά την πρώτη φάση της επανάστασης στο Φεβρουάριο του 1821 στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, αυτό έγινε έπειτα από έντονη πίεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για ισχυρότερα αντίποινα. Μας παρουσιάζεται δηλαδή η εκκλησία ως θεματοφύλακας της ελληνικής παράδοσης και κληρονομιάς, καταπιεσμένη από τον τουρσυνέχεια στην σελίδα 6 χρονογράφημα Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Επίκαιρος όσο ποτέ, φίλοι αναγνώστες, ο Εθνικός μας ποιητής. Η Ελλάδα μας είναι μεν ελεύθερη φαινομενικά, αλλά πολιορκημένη από παντού και εσωτερικά και εξωτερικά. Και νιώθουμε την μέγγενη να σφίγγει όλο και περισσότερο. Ζυγώνουν όμως και οι ιερές μέρες του Μάρτη και σύσσωμος ο απανταχού Ελληνισμός προετοιμάζεται για τον εορτασμό της Εθνικής μας παλιγγενεσίας του 1821. Και όσο μαύρη καταχνιά κι αν πλανάται πάνω από τον καταγάλανο Ελληνικό ουρανό, οι τρισμέγιστοι προπάτορες μας φρουροί και οδηγοί, μας δίνουν δύναμη και κουράγιο για να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα και αυτές τις προκλήσεις. Και είναι πολλές οι σημερινές προκλήσεις. Επικίνδυνα αρπαχτικά καιροφυλακτούν και θέλουν να μας διαμελίσουν και να μας αφανίσουν. Αλλά, πλανώνται πλάνην μεγάλην. Συνέχεια στην σελίδα 13 Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ
hellenic way Spring Equinox, 2018 2 Ελληνικός δρόμος Hellenic Way www.hellenicway.com Εκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων & Φιλελλήνων Καναδά Publisher :Cultural Association of Hellenes & Philhellenes of Canada 1010 Broadview Avenue, Suite 901 Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: 416 425-5728 Συντάσσεται από επιτροπή: Editor: Media Committee of the C.A.H.P.C. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται. We welcome submission of articles in the spirit of the newspaper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be published if they so wish. No articles will be returned Το παρόν τεύχος κυκλοφόρησε σε 3,000 φύλλα Η επόμενη έκδοση, στο Θερινό Ηλιοστάσιο. Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή», «Ενδοχώρα», «Δαυλός», «Ιχώρ», «Ελληνική Διεθνής Γλώσσα»... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό. Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά. Προς τον Hellenic Way 1010 Broadview Ave. Suite 901 Toronto On. M4K 2R8 Εμπρός! Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι. Μαυρίλα. Αστροπελέκι. Μα το σπαθί γοργάστραψε, και νά! η βροντή τουφέκι! Στον Πίντο απ τον Ταΰγετο, και στα Μπαλκάνια, ως πέρα, μια η φλόγα, μια η φοβέρα, κι ένας ο νους. Εμπρός! Εμπρός, αδέρφια, ατράνταχτοι! Κι αν πέφτει αστροπελέκι, να! το σπαθί γοργάστραψε, βρόντησε το τουφέκι. Κρήτη, ο Μωριάς, η Ρούμελη, εμπρός! η Ελλάδα λάμπει, αχολογάν οι κάμποι, καίνε οι καρδιές. Εμπρός! Κωστής Παλαμάς ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ Απ όλες τις πατρίδες εσύ σαι η πιο τρανή, Ελλάδα μου ωραία, Ελλάδα μου τρανή. Όσοι κι αν ήρθαν χρόνοι κι αν πέρασαν εχθροί, εσύ πάντα θα μένεις ορθή, πάντα ορθή! Γιατί έχεις για παιδιά σου τα πιο λαμπρά παιδιά, που πολεμούν γενναία για την Ελευθεριά ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ Ελλάδα μου, πατρίδα μου χώρα μου δοξασμένη πατρίδα ηρώων και πηγή ζωής στην οικουμένη Σε χαιρετούν πατρίδα μου απ' άκρη σ άκρη όλοι οι αιώνες που περάσανε απ το ωραίο σου κορμί. Γιατί είσαι λεβεντογή των Ακριταίων χώρα Ελλάδα μου πατρίδα μου Χώμα Αρχαίο, Ζωή. ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο» και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση: Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below: Name: Address: Tel.# Fax: E-mail address: I am enclosing $ 25η Μαρτίου 1821 Ακρίτα στης Ευρώπης τους πυλώνες η Μοίρα σ έχει τάξει, Μάννα Ελλάδα, τη λευτεριά να διαφεντεύεις στους αιώνες. Χαρά σου, όταν Φειδίες με λαμπεράδα στη γη σου πελεκούνε Παρθενώνες κι Αισχύλοι ανάβουν θεία ανέσπερη λαμπάδα. Μα ο πόνος σου βαθύς, όταν βαραίνει τυράννων μαύρη σκιά τ άγιο σου χώμα και της ελπίδας τους ανθούς αργομαραίνει. Κακό όμοιο εκράτει κάποτε -κι ακόμα πιο ασήκωτο- την όψη σου θλιμμένη. Κι ήταν πικρόχολο, που σώπαινε το στόμα Μια αυγή όμως -της φυλής την αμαρτία το πλήρωμα του χρόνου είχε ξεπλύνειτο βλέμμα ρίχνοντας στην που έσβηνεν εστία, Τινάχτεις, Κι ήταν Μάρτης, οι άσπροι κρίνοι ευώδιαζαν. Τινάχτεις την αιτία για να μετρήσεις του κακού, που φρένα λύνει. Κι ως στάθηκες ψηλά στο μετερίζι, με ορμή, που ξεπερνούσε και του ανέμου, το κοφτερό έσυρες σπαθί σου, που σπιθίζει. Και φώναξες τρανά: «Καιρός πολέμου. Με ανθούς του ονείρου η γη ξαναγεμίζει. Ανάστα τώρα με την άνοιξη, λαέ μου». Στέλιος Σπεράντσας 25η ΜΑΡΤΙΟΥ Αγια μέρα ξημερώνει ας γιορτάσουμε παιδιά με τραγούδια, με χαρά, μ' άγια φλόγα στην καρδιά. Χρόνια μαύρα, σκλαβωμένα καρτερούσ' η κλεφτουριά στην Ελλάδα να δει τη Λευτεριά. Αγια μέρα ευλογημένη σ' έχω πάντα στην καρδιά και σε νιώθω, σε θωρώ φως γεμάτη κι ομορφιά. Σε δοξάζω, σε θυμάμαι και φωνάζω με χαρά η Ελλάδα θα ζει παντοτινά. Δεν ξεχνώ πως έχω ακόμα αδελφούς μες στη σκλαβιά στης Ηπείρου τα λαγκάδια και στην Κύπρο τη γλυκιά. Μόνο εύχομαι να ζήσω, να τους δω στη Λευτεριά, την Ελλάδα ν' αντικρίσω πιο μεγάλη, πιο πλατιά Όταν συμπορεύεσαι με την Αλήθεια, αγαπητοί αναγνώστες, είναι πολύ εύκολο να διακρίνεις την υποκρισία και το ψέμα που διαφεντεύει την κοινωνία μας. Όπως λέει και ένας αγαπητός φίλος, «υποκρισία είναι το ψεύδος της αληθείας». Ειδικά τις ξέχωρες τούτες ημέρες που ο απανταχού Ελληνισμός προετοιμάζεται να εορτάσει την εθνική μας Παλιγγενεσία και να τιμήσει τους ήρωες του αθάνατου 1821. Αλλά να μην ξεχνάμε ό,τι: Οι «πρωτομάστορες» του ψεύδους και της υποκρισίας. Η κατάρα του Ελληνισμού. Αυτοί που μας έριξαν με τις μηχανορραφίες τους στο γιαταγάνι του Μωάμεθ. Και αυτοί που στην συνέχεια μας κράτησαν υπόδουλους για πάνω από τετρακόσια χρόνια στην δουλεία. Και όταν ακόμη μετά από τόσους αιώνες αφόρητης σκλαβιάς οι προπάπποι μας, οι τρισμέγιστοι ελευθερομάχοι σήκωσαν τα όπλα της επανάστασης. Αυτοί οι τρισκατάρατοι Ιεράρχες της ορθοδοξίας αυθωρεί και παραχρήμα τους αφόρισαν. Και έστειλαν «ιερούς εγκυκλίους» στους δεσποτάδες όχι μόνο να μην υποστηρίξουν τους επαναστάτες αλλά και να τους καταδώσουν στους Τούρκους. Είναι αυτοί οι ίδιοι που θέλουν να μας το παίζουν και ελευθερωτές και ήρωες. Δεν θα πρέπει κανείς μα κανείς συνειδητοποιημένος Έλληνας να μπερδεύει το ψέμα με την αλήθεια. Την Υποκρισία με την Πραγματικότητα. Τους Ήρωες με τους Προδότες. Τα ασύστολα Ψέματα με την καθαρή Αλήθεια. Το Ιερατείο της ορθοδοξίας είναι, αγαπητοί συνέλληνες, η αιτία των δεινών του έθνους μας. Μην έχετε καμία μα καμία αμφιβολία. Τα αδιάσειστα στοιχεία και αδιάψευστα ιστορικά δεδομένα το καταμαρτυρούν. Δεν έχετε παρά να ερευνήσετε ιστορικά αρχεία που δεν γράφτηκαν απ αυτούς τους ίδιους. Ο μεγάλος διαφωτιστής μας, ο Αδαμάντιος Κοραής μετά την απελευθέρωση και την δημιουργία του ανεξάρτητου Ελληνικού κρατιδίου, απογοητευμένος αναφώνησε, «Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, απ τον Τουρκικόν εις τον Χριστιανικόν. Και μέχρι σήμερα καλά κρατεί. Κράτος εν κράτει. Αντί σουλτάνο πρωθυπουργό. Και συ φουκαρά λαέ, περίμενε την δευτέρα παρουσία, ή μιαν άσπρη μέρα. Όσο, όμως θα μας κυβερνούν οι μαυροφορεμένοι ιεράρχες της ορθοδοξίας, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε. Οι επιλογές είναι ξεκάθαρες. Ή συνεχίζουμε κάτω από την Βυζαντινοκρατία. Ή ακολουθούμε τα γιγάντια βήματα των ελευθερομάχων του 21 και ελευθερώνουμε το έθνος μας από τα δεσμά του ιερατείου και αγκαλιάσουμε τον Οικουμενικό Ελληνισμό.
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 3 Καταστροφή και Σφαγή της Χίου Συνέχεια από την σελίδα 1 Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (τουρκ. Osmanlı İmparatorluğu) ήταν αχανές κι ανομοιογενές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από τουρκικά μογγολικά φύλα της Μικράς Ασίας και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α μέχρι την κατάλυσή της το 1918. Η σύγχρονη Τουρκία είναι μόνον ένα τμήμα της ιστορικής οθωμανικής αυτοκρατορίας παρόλο που οι όροι Τουρκία και Οθωμανική αυτοκρατορία χρησιμοποιούνται εναλλακτικά για να χαρακτηρίσουν μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες αυτοκρατορίες της σύγχρονης ιστορίας. Διείσδυσε σαν καρκίνος στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά από μια μακρά περίοδο απουσίας του Ισλάμ από την Ευρώπη (8ος αιώνας εισβολή των Μαυριτανών στην Ισπανία). Οι Τουρκομογγόλοι άρχισαν σταδιακά να απορροφούν με φωτιά και τσεκούρι, τα άλλα κρατίδια και κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ Β (1451-81) υπερσκέλισαν όλες τις άλλες τοπικές τουρκικές δυναστείες. Η οθωμανική αυτοκρατορία διήρκεσε μέχρι τον 20ο αιώνα. Παρόλο που οι ιστορικοί μιλούν για αυτοκρατορίες με όρους ανάπτυξης και παρακμής, οι Οθωμανοί παρέμειναν στρατιωτικά υπολογίσιμοι έως τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Το πραγματικό τέλος της οθωμανικής κουλτούρας ήρθε με την εκκοσμίκευση της Τουρκίας μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο σύμφωνα με δήθεν «ευρωπαϊκά» πρότυπα διακυβέρνησης. Η μετάβαση στο κοσμικό κράτος δεν έγινε ποτέ και οι επιπτώσεις της είναι ακόμη ορατές στη σύγχρονη τουρκική κοινωνία. Το οθωμανικό κράτος ήταν αρχικά ένα από τα πολλά μικρά κρατίδια που προέκυψαν στη Μικρά Ασία κατά τη διάρκεια και μετά την κατάρρευση του κράτους των Σελτζούκων Τούρκων, στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα. Το όνομά του προέρχεται από τον Οσμάν (ή Οθμάν) ιδρυτή της φερώνυμης δυναστείας των Οσμανλιδών, ή Οθωμανών, όπως είναι ευρύτερα γνωστή. Ο υπερισχύων νόμος της αυτοκρατορίας ήταν η Σαρία, ή Ιερός Νόμος, που ως ο θείος νόμος του Ισλάμ, ο Σουλτάνος δεν είχε την εξουσία να αλλάξει. Χρονολογία 30 Μαρτίου 1822 και η Χίος ήταν υπόδουλη στους Τούρκους Η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης εναντίον του τούρκου κατακτητή και δυνάστη βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας. Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821. Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν και μία σοβαρή δικαιολογία να αντιδρούν στον ξεσηκωμό: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Την περίοδο αυτή η Χίος διέθετε μία μεγάλη και ακμάζουσα ελληνική κοινότητα που ευημερούσε βασιζόμενη στην καλλιέργεια της μαστίχας. Απολάμβανε μάλιστα σημαντικά προνόμια από τους Τούρκους για τους οποίους η μαστίχα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό προϊόν. Συνέπεια των προνομίων ήταν η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού του νησιού, που αριθμούσε το 1822 περισσότερους από 120.000 κατοίκους. Ωστόσο, το 1822 ο πληθυσμός ζούσε κάτω από την τούρκικη καταπίεση. Για την πρόληψη επανάστασης, είχαν μεταφερθεί στο νησί στρατεύματα από την Ασία και είχε τοποθετηθεί ως διοικητής ο σκληρός Βαχίτ πασάς. Οι Χιώτες έκαναν καταναγκαστικές εργασίες για την ενίσχυση των οχυρώσεων και ταυτόχρονα αναγκάζονταν να συντηρούν αυτόν τον «μαχαιροφόρο όχλο» με την απειλή της βίας. Οι Τούρκοι σαν δυνάστες καθημερινά έκαναν αρπαγές και φόνους στην πόλη και τα χωριά, φυσικά ατιμωρητί. Σχέδια για εξέγερση στη Χίο γίνονταν από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης, το 1821, όπως προκύπτει από το ημερολόγιο του Τομπάζη. Τον Ιούλιο του 21 είχε αναλάβει την οργάνωση της εξέγερσης ο Ιωάννης Ράλλης, Χιώτης Φιλικός και άλλοτε έμπορος στην Οδησσό. Όμως Χιώτες έμποροι των Κυκλάδων τον έπεισαν ότι αυτή η επιχείρηση ήταν άκαιρη και επικίνδυνη, κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο Υψηλάντης. Το Μάρτιο του 1822 η Χίος επαναστάτησε, όταν ο Αντώνιος Μπουρνιάς που υπήρξε αξιωματικός του Ναπολέοντα κατά την Αιγυπτιακή εκστρατεία με διακόσιους άνδρες αποβιβάστηκαν στη Σάμο και κάλεσαν τον Λυκούργο Λογοθέτη να συμμετάσχει στην επανάσταση της Χίου. Αποφασιστική σημασία για την έκβαση της εξέγερσης είχε η απραξία της αυτοαποκαλούμενης και δήθεν κεντρικής κυβέρνησης η οποία δεν απέστειλε έγκαιρα βοήθεια στους επαναστάτες. Την καθυστέρηση της βοήθειας αναφέρει και ο Γάλλος εθελοντής Maxime Raybaud, γράφοντας ότι οι προετοιμασίες για την αποστολή δύο ολμοβόλων και ξένων στρατιωτικών κράτησαν 13 μέρες, ενώ μόνο για να πλεύσουν από την Πελοπόννησο μέχρι τα Ψαρά έκαναν 8 μέρες. Ο Γερμανός αξιωματικός Bellier de Launay γράφει ότι «αν είχαμε φτάσει 10 ημέρες νωρίτερα θα είχε σωθεί η Χίος». Όμως κάποιοι (οι γνωστοί) δεν ήθελαν να σωθεί η Χίος. Αναγνωρίζεται ωστόσο ότι αυτή η κυβέρνηση πρακτικά δεν είχε εξουσίες κι ότι ανοργάνωτες εξεγέρσεις γίνονταν και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Επίσης σημαντικό ήταν ότι η εξέγερση άρχισε Μάρτιο, οπότε ο καιρός επέτρεπε την επιχείρηση του τούρκικου στόλου. Οι μόνοι που έστειλαν βοήθεια στη Χίο ήταν οι Ψαριανοί.Εκτός των άλλων αιτίων, στην περαιτέρω αποδυνάμωση των επαναστατών συνέβαλε η διαμάχη και η διχόνοια μεταξύ των δύο ηγετών, του Μπουρνιά και του Λογοθέτη, που τσακώνονταν για το ποιός θα ήταν αρχηγός και ποιός υπαρχηγός!!! Ο Μπουρνιάς κατά την άτακτη υποχώρηση φώναζε το σύνθημα που είναι γνωστό στη Χίο: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» Είναι δε τέτοια η ντροπή για τη συμφορά αυτή που δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο της σφαγής στη Χίο. Οι ιστορικοί έχουν επισημάνει ότι η άρχουσα τάξη του νησιού ήταν απρόθυμη να ενταχθεί στην ελληνική εξέγερση, φοβούμενη την απώλεια της ασφάλειας και της ευημερίας της. Παρ όλα αυτά ο Α. Μπουρνιάς προσπάθησε να κάνει επανάσταση με διακόσιους άνδρες συν τους άνδρες του Λ. Λογοθέτη. Ο ξεσηκωμός του εύφορου νησιού εξαγρίωσε το Σουλτάνο Μαχμούτ Β αφού τον εξέλαβε ως αχαριστία των Χίων, που απολάμβαναν τόσα προνόμια, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα. Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλί πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες. Έτσι, ο τούρκικος στόλος υπό την ηγεσία του Καρά Αλί έπλευσε προς την Χίο για να καταστείλει την επανάσταση και αποβίβασε περί τους 7.000 στρατιώτες από τη Μικρά Ασία. Με την άφιξη του μεγάλου εχθρικού στόλου οι ελληνικές δυνάμεις αποχώρησαν από το νησί με εξαίρεση ένα τμήμα Ψαριανών που παρακολουθούσε από απόσταση τις κινήσεις των Τούρκων. Χωρίς σημαντική αντίσταση ο τούρκικος στρατός προχώρησε σε εκτεταμένες λεηλασίες και σφαγές άμαχου πληθυσμού, παρόλο που η συντριπτική πλειονότητα του νησιού δεν έκανε τίποτα για να προκαλέσει τη σφαγή καθώς δεν συμμετείχε στην εξέγερση κατά της Τούρκικης αυτοκρατορίας. Οι Τούρκοι έκαψαν σπίτια και σκότωσαν όλα τα παιδιά κάτω των 3 ετών, όλους τους άνδρες από 12 ετών και πάνω, καθώς και όλες τις γυναίκες από 40 ετών και πάνω, με εξαίρεση αυτούς που ήταν πρόθυμοι να ασπαστούν το Ισλάμ. Τελικά, περισσότεροι από 40.000 κάτοικοι του νησιού σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού διέφυγε προς τα Ψαρά, τις Κυκλάδες και την Πελοπόννησο. Συνέχεια στην σελίδα 7 ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ του Η.Λ.Τσατσόμοιρου Η Αποκρυπτογράφησις των σημασιών των 24 Γραμμάτων του Αλφαβήτου Συνέχεια από το προηγούμενο Φ Παρέθεσα και πάλι τις θέσεις των γραμματικών άνευ σχολίων, διότι, όπως θα διαπιστώσουμε, η ρίζα ΦΕΡ- του ρήματος «φέρω», εάν αναγνώσουμε τα γράμματά της, σημαίνει: Φυσώ και προκαλώ φως («Φ»), ώθησι («Ε») και ροήν των πάντων («Ρ») σ` όλον τον κόσμο(«ω»). Εάν δηλαδή θέταμε το ερώτημα «ποιός φέρει;», η απάντησι θα ήταν: το φως έφερε την ροή των πάντων σ`όλον τον κόσμο. Εδώ βεβαίως η έννοια φέρ-ω αναλύεται σ` όλους και όλα τα οποία διά του δικού τους φωτός («Φ») και των έργων τους ωθούν και στηρίζουν («Ε») την ροή της ζωής («Ρ») στον κόσμο(«ω»). Ριζική σημασία κατ`αρχάς του φέρω είναι το φέρνω, βαστώ, σηκώνω κάτι (ενεργητική φωνή). Ι. π.χ. «μέγα έργον, ό ού δύο γ άνδρε φέροιεν» Ιλ. Ε 303: τεράστιο (τραχύ) έργο (λίθος), το οποίο βέβαια ούτε δύο άνδρες δεν θα εσήκωναν}. Ή «μηδ` όν τινα γαστέρι μήτηρ /κούρον εόντα φέροι» { ούτε και αυτό το ευρισκόμενο (εισέτι)) στην κοιλιά της μητέρας του αρσενικό παιδί που σηκώνει (θα γλυτώση τον αφανισμό)}. ΙΙ. φέρω μετά παραλλήλου σημασίας κινήσεως: π.χ. «ταχέες δε πόδες φέρον»{ιλ. Ζ 514 τον έφερναν τα γρήγορα πόδια του }. ΙΙΙ. φέρω, υποφέρω, υπομένω, πάσχω, αντέχω π.χ. «ουδέ μεν εσθλοί ρηδίως φερέμεν δύναται» { Ησίοδ.,Έργα-Ημέρ.» στίχος 215: ούτε οι γενναίοι δυσκόλως την (αδικία) δύναται να σηκώσουν}. IV φέρω, προσάγω π.χ. «ει...θεός αυτόν ενήκοι» { Οδύσ Φ 196: εάν...κάποιος θεός τον φέρη}. Θα δώσω μερικά παραδείγματα; Ριζική σημασία κατ`αρχάς του φέρω είναι το φέρνω, βαστώ, σηκώνω κάτι (ενεργητική φωνή). Ι. π.χ. «μέγα έργον, ό ού δύο γ άνδρε φέροιεν» Ιλ. Ε 303: τεράστιο (τραχύ) έργο (λίθος), το οποίο βέβαια ούτε δύο άνδρες δεν θα εσήκωναν}. Ή «μηδ` όν τινα γαστέρι μήτηρ / κούρον εόντα φέροι» { ούτε και αυτό το ευ- Συνέχεια στην σελίδα 5 «ΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ» «Όπως η αυγή γιε μου να είσαι πάντα!»
hellenic way Spring Equinox, 2018 4 Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α., Μ.Α. 25η Μαρτίου εορτή της Ελληνικής ελευθερίας! Την εορτή αυτή, όμως, κατόρθωσαν να την αμαυρώσουν οι «ιερωμένοι» μας, επειδή τη συνέζευξαν με τον υποτιθέμενο «ευαγγελισμό της θεοτόκου». Η «διπλή γιορτή»! Δηλαδή ένα συνονθύλευμα ελευθερίας και θεοκρατίας. Ναι, ελευθερία και δημοκρατία του «άγιου» πνεύματος, των «ιερών ευαγγελίων» και των χριστιανικών «θαυμάτων». Και ο Ελληνικός λαός χαμένος μέσα στο σκοτάδι Αντί για ήρωες τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα, τον Περικλή, τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη οι οποίοι δόξασαν την Ελλάδα μας έχουμε για ήρωες τον σταυρωμένο Ιησού, τους διάφορους «άγιους» και τους «Τρεις Ιεράρχες», οι οποίοι έθαψαν την Ελλάδα μας! Ναι, ελευθερία από την Οθωμανοκρατία, αλλά όχι από τη Βυζαντινοκρατία! Η τραγική σύζευξη το εγκληματικό συνονθύλευμα, θα έλεγα της ελευθερίας και της δημοκρατίας με τη θεοκρατία, είναι πασιφανώς η αιτία για τα τεράστια κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα μας. Και η πάλαι ποτέ προ-χριστιανική και ένδοξη Ελλάδα μας, η οποία πρόσφερε το φως του κλασσικού πολιτισμού σε ολόκληρη την οικουμένη, δεν δύναται να ανέλθει στα σύγχρονα, υψηλά επίπεδα της πνευματικής, κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης τα οποία επίπεδα απολαμβάνουν σήμερα ορισμένες Ευρωπαϊκές και άλλες αναπτυγμένες χώρες ενόσω η Ελληνική μας Παιδεία βρίσκεται στο έλεος των «Τριών Ιεραρχών» δηλαδή, ενόσω είναι θεοκρατική. Και εξηγώ: Το επίθετο «ιερός» σύμφωνα με το λεξικό της Ελληνικής γλώσσας σημαίνει «ο ανήκων ή αναφερόμενος στον θεό ή τη λατρεία του και γενικά τη θρησκεία». Νοουμένου, λοιπόν, ότι ο θεός και τα «ιερά» θεωρούνται από τους πιστούς ως τέλεια και αμετάβλητα ναι, όπως τα «ιερά ευαγγέλια», οι «ιερές εικόνες», η «Ιερά Σύνοδος» κλπ. αυτό συνεπάγεται ότι η Ελληνική Παιδεία, η οποία γονατίζει μπροστά στα πόδια των «Τριών Ιεραρχών», αποκτά και αυτή ιερότητα και γίνεται τέλεια και αμετάβλητη είτε θεοκρατική. Εμείς, όμως, οι Έλληνες απόγονοι του μεγάλου φιλόσοφου Ηράκλειτου, γνωρίζουμε ότι «τα πάντα ρει». Τίποτα δεν είναι τέλειο και τίποτα δεν είναι αμετάβλητο. Η πρόοδος βρίσκεται σε συνεχή και ατέρμονη πρόοδο! Η «τέλεια» θρησκεία των Εβραίων, για παράδειγμα, δεν άρεσε πολύ στον ευλαβή Εβραίο Ιησού και αποκαλούσε τους Εβραίους «ιεράρχες» υποκριτές και προσπάθησε να «αναμορφώσει» την Εβραϊκή θρησκεία του. Μετέπειτα, οι οπαδοί του Ιησού τον αποκάλεσαν «Μεσσία» και «Χριστό» και δημιούργησαν τη καινούρια θρησκεία του χριστιανισμού. Μετά ήρθε ο Μωάμεθ, ο οποίος απέρριψε τα «ιερά» βιβλία των Εβραίων και των Χριστιανών και έγραψε το «ιερό» Κοράνι του. Ναι, τα «ιερά» και «όσια» μιας θρησκείας γίνονται τα ανθρώπινα σκουπίδια μιας άλλης θρησκείας. Και προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα και εξετάζοντας τη σημερινή εποχή μας βλέπουμε ότι οι κοινωνίες οι οποίες αγκάλιασαν τη σύγχρονη, επιστημονική γνώση, τη τεχνολογία και την ηθική, είναι πνευματικά, κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά αναπτυγμένες, ενώ οι θεοκρατικές κοινωνίες είναι υπανάπτυχτες. Ναι, είναι ζήτημα πολιτισμού και γνώσης δηλαδή πνευματικής ανάπτυξης και επιστημονικής γνώσης. Από τον πανάρχαιο καιρό που ο άνθρωπος ζούσε στη ζούγκλα και στα σπήλαια, έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Ο άνθρωπος πια δεν τρέχει κυνηγημένος για να ξεφύγει από τα λιοντάρια, τα φίδια, τους διαβόλους και τους θεούς, αλλά έχει πετάξει στους ουρανούς και κυνηγά τα αστέρια. Είναι αδιανόητο για τον σημερινό, μορφωμένο άνθρωπο, να γονατίζει μπροστά στα «άγια» πνεύματα, στους «παντογνώστες» θεούς και στους σοφούς «ιεράρχες», τους οποίους δόξαζαν οι πρωτόγονοι, ημιάγριοι και αμαθείς άνθρωποι. Δεν εισηγούμαι ότι οι «Τρείς Ιεράρχες» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος Μέγας, Γρηγόριος Ναζιανζηνός) ήσαν ηλίθιοι. Για την εποχή που έζησαν ήσαν «μορφωμένοι». Κατά τη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν, όμως από τους πρώτους μετά-χριστιανικούς αιώνες μέχρι σήμερα οι ανθρώπινες γνώσεις έχουν εμπλουτιστεί καταπληκτικά. Οι φυσικές επιστήμες, δεν έκαναν μόνο τεχνολογικά θαύματα (διαστημόπλοια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μηχανοποίηση της χειρονακτικής εργασίας, «έξυπνα» τηλέφωνα, κλπ.), επιπρόσθετα μάς έχουν διδάξει πάρα πολλά για τη γύρω μας φύση δεν φοβόμαστε πια τους διαβόλους, τον «όφι» και τις σκιές μας. Επιπρόσθετα, οι κοινωνικές επιστήμες μας έχουν διδάξει την ερμηνεία της ανθρώπινης ψυχολογίας και των μηχανισμών της ανθρώπινης κοινωνίας καθώς και των πολύπλοκων δεσμών μεταξύ των δύο. Αυτά είναι πράγματα τα οποία αγνοούσαν οι σεβαστοί τρεις ιεράρχες, και το γεγονός αυτό τους καθιστά, αν όχι αμαθείς, τουλάχιστον ημιμαθείς και ακατάλληλους για δάσκαλους μας! Επιπλέον και αυτή είναι η σημαντικότερη αδυναμία και η αιτία απαξίωσης των «Τριών», κατά τη γνώμη μου είναι ότι δίδασκαν τους πιστούς να γονατίζουν και να προσεύχονται στον πανάρχαιο θεό του Μωυσή και στον «Μεσσία» του. Αυτό και μόνο αυτό εξουδετερώνει παντελώς οποιαδήποτε πιθανή σχέση των παπάδων με τον ανυπέρβλητο, προ-χριστιανικό, Ελληνικό πολιτισμό. Ο Ελληνικός, κλασσικός πολιτισμός, ανέβλυσε μέσα από τη διαλεκτική, τη πολυφωνία και τη δημοκρατία, ενώ η διδασκαλία των παπάδων είναι «ιερά», θεοκρατική και, φυσιολογικά, δικτατορική ανεπίδεκτη διαλεκτικής συζήτησης, αναμόρφωσης, εμπλουτισμού και εξέλιξης. Είναι εδώ που αντιλαμβανόμαστε ότι οι θρησκείες πρέπει να γονατίζουν μπροστά στη γνώση και τη παιδεία και όχι η παιδεία μπροστά στις θρησκείες. Ενώ η παιδεία πρέπει να είναι επιδεκτική της νέας, σύγχρονης γνώσης, η θρησκεία και τα «ιερά ευαγγέλια» της παραμένουν για πάντα ιερά και αμετάβλητα. Οι θρησκείες δεν εξαρτώνται από τη λογική παρά μονάχα από τη πίστη. Για τις θρησκείες η λογική είναι παράλογη. Η μάνα Γη είναι «αμαρτωλή». Η ανθρώπινη σωτηρία είναι τα σύννεφα του ουρανού και τα χριστιανικά «θαύματα». Ναι, Είναι πιθανόν να υπάρχουν παπάδες, οι οποίοι αναγνωρίζουν το γεγονός ότι καμιά θρησκεία δεν θα επιζήσει για πάντα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Η παγκόσμια ιστορία μας διδάσκει ότι, με το πέρασμα του χρόνου, όλα τα «ιερά» και τα «όσια» των διάφορων θρησκειών, καταλήγουν στα μουσεία. Εδώ, όμως, δεν θα επιπλήξω κανένα για υποκρισία. Επιλέγω να κρίνω τους παπάδες μας ως αμαθείς τοποθετούν τη πίστη πιο ψηλά από τη γνώση! Και αυτή είναι η όντως εγκληματική τροχοπέδη της Ελληνικής Παιδείας. Μια παιδεία η οποία στηρίζεται στη πίστη αντί στη γνώση, δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλείται σύγχρονη παιδεία. Μια παιδεία η οποία στηρίζεται στη θρησκεία και στους «Τρεις Ιεράρχες», ίσως να έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «θρησκευτική παιδεία» και «χριστιανική παιδεία», αλλά ουδόλως έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «Ελληνική Παιδεία» είτε, απλώς, σύγχρονη Παιδεία Οι προ-χριστιανοί, Έλληνες πρόγονοι μας, γνώριζαν ότι οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν τίποτα με τις γονυκλισίες και τις προσευχές. Και για το λόγο αυτό, ποτέ δεν γονάτιζαν. Και όταν όρθιοι προσεύχονταν στη θεά της σοφίας, έλεγαν επίσης: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Οι προ-χριστιανοί Έλληνες ήσαν φιλόσοφοι δεν ήσαν προφήτες και «ιεράρχες». Γνώριζαν πως μόνο ο ανθρώπινος αγώνας οδηγεί σε επιτυχίες και κατορθώματα. Ο Ελληνικός, κλασσικός πολιτισμός θεμελιώθηκε πάνω στη γνώση και όχι πάνω στη πίστη. Ναι, χρειαζόμαστε γνώση, όχι πίστη! Γνώση, γνώση, γνώση φως! Ναι, η εορτή της Ελληνικής ελευθερίας η 25η Μαρτίου! Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια αλυσοδεμένοι στα κελεύσματα, στα «ευαγγέλια» και τη θρησκεία των «άγιων» και πορφυρογέννητων, Βυζαντινών αυτοκρατόρων! Φτου να μη βασκαθούμε! Ναι, έχουμε ντροπιάσει τις Ελληνικές ρίζες μας! Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί. ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ Το φως είναι η αιώνια αλλαγή, το σκοτάδι είναι η αιώνια «αλήθεια». Το φως είναι η κοινωνική γνώση, το σκοτάδι είναι η «θεϊκή» πίστη. Το φως είναι το ζωντανό σήμερα, το σκοτάδι είναι το νεκρό χθες. Το φως είναι ο ανθρώπινος αγώνας, το σκοτάδι είναι η γονυκλισία. Το φως είναι το σταθερό βήμα, το σκοτάδι είναι η ακινησία. Το φως είναι οι αχτίδες του ήλιου, το σκοτάδι είναι το μυστήριο του «θεού». Το φως είναι η δημοκρατία, το σκοτάδι είναι η θεοκρατία. Το φως είναι ο ατελής άνθρωπος, το σκοτάδι είναι ο τέλειος «άγγελος». Το φως είναι η επιστημονική αλήθεια, το σκοτάδι είναι η «άγια» αλήθεια. Το φως είναι η αγκάλη της μάνας Γης, το σκοτάδι είναι ο ουράνιος «παράδεισος». Το φως είναι να κτίζεις βιβλιοθήκες, το σκοτάδι είναι να κτίζεις εκκλησιές Ανδρέας Κωνσταντινίδης
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 5 Γιατί η ελληνική σημαία είναι κυανόλευκη; Γιατί έχει εννιά λωρίδες; Πότε καθιερώθηκε ως επίσημη σημαία του ελληνικού κράτους; Συνέχεια από την σελίδα 1 Πολύ γρήγορα ο σταυρός επιβλήθηκε ως θρησκευτικό και πολιτικό έμβλημα του υποταγμένου έθνους, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε κληρικοί ετίθεντο επικεφαλής εξεγέρσεων χρησιμοποιώντας ως σημαίες τα ιερά λάβαρα των εκκλησιών τους. Στις αρχές της Επανάστασης του 1821 εμφανίστηκαν πολλές σημαίες με διάφορες παραστάσεις, σύμφωνα με τη φαντασία καθενός αρχηγού, με βάση το μίσος που είχε κατά των Τούρκων, τις ιστορικές γνώσεις, τις οικογενειακές παραδόσεις και τη θρησκευτική του ευλάβεια. Αμέσως μετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ο Παπαφλέσσας έκοψε ένα κομμάτι από την εσωτερική πλευρά του ράσου του και ταυτόχρονα ζήτησε από τον οπλαρχηγό Παναγιώτη Κεφάλα να σχίσει δύο λωρίδες από τη λευκή του φουστανέλα. Πίνακας του Πέτερ φον Ες με θέμα την άλωση της Τριπολιτσάς. Ο Παναγιώτης Κεφάλας υψώνει την επαναστατική σημαία στις επάλξεις των τειχών της πόλης. Αν δεχθούμε τη συνεργασία του Παπαφλέσσα με τον Κεφάλα για την κατασκευή της σημαίας ως γεγονός, τότε ο Γερμανός καλλιτέχνης δεν απέδωσε στη σωστή θέση τα χρώματα. Με αυτά τα κομμάτια κατασκευάστηκε μια αυτοσχέδια σημαία (γαλάζια με λευκό σταυρό) η οποία υψώθηκε, κάτω από τις ιαχές των Ελλήνων πολεμιστών, στο πρώην τουρκικό διοικητήριο της πόλης. Αυτή αποτέλεσε το πρώτο σχέδιο της επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους μετά την απελευθέρωση. Η ιστοριογραφία των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων έδωσε και μια ρομαντική διάσταση στη σημαία, αποτέλεσμα συνεργασίας ενός στρατιώτη και ενός ιερέα, αναφέροντας πως η γενναιότητα του κλέφταρματολού στήριξε τις ελπίδες της στη χριστιανική πίστη. Την 1η Ιανουαρίου 1822 συνήλθε στην Πιάδα της Επιδαύρου η Α Εθνοσυνέλευση. Ανάμεσα στα πολλά που συζητήθηκαν τέθηκε και το ζήτημα της καθιέρωσης ενιαίας επαναστατικής σημαίας, ώστε να σταματήσει η σύγχυση που επικρατούσε μέχρι τότε από την εμφάνιση δεκάδων σημαιών. Με το ΡΔ άρθρο του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδας ορίστηκε η ενιαία σημαία να συμβολίζει «την Πάρεδρον του Θεού Σοφίαν, την Ελευθερίαν και την Πατρίδα» και καθιερώθηκε να φέρει ως σύμβολο τον σταυρό και ως χρώματα το κυανό και το λευκό. Στις 15 Μαρτίου 1822 στην Κόρινθο, το Εκτελεστικό Σώμα με το Διάταγμα 540 προσδιόρισε τις λεπτομέρειες της παραπάνω απόφασης. Η σημαία «των κατά γην δυνάμεων» θα ήταν τετράγωνη, κυανού χρώματος, με έναν λευκό σταυρό στη μέση. Η ναυτική σημαία διακρινόταν σε πολεμική και εμπορική. Η πολεμική διαιρέθηκε σε εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα. Στην άνω εσωτερική γωνία της υπήρχε κυανό τετράγωνο με λευκό σταυρό στη μέση. Τα παραπάνω ενέκρινε και επικύρωσε και το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδας στην Τροιζήνα (Μάιος 1827), ορίζοντας να μη μεταχειρίζονται οι Έλληνες άλλες σημαίες τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα. Η παραπάνω διαταγή εφαρμόστηκε καθολικά στην αρχή, καθώς προσέκρουσε στο έντονο τοπικιστικό πνεύμα των επαναστατών. Βαθμιαία όμως η κυανόλευκη επικράτησε, με συνέπεια να τερματιστεί η σύγχυση λόγω των ποικίλων χρωμάτων και σχημάτων. Στις 30 Ιουλίου 1828, ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας εξέδωσε ένα ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο «τα πολεμικά και εμπορικά πλοία της Ελλάδος θέλουν φέρει μιαν και την αυτήν σημαίαν, την μέχρι σήμερον πολεμικήν», αποκαθιστώντας έτσι μια μεγάλη αδικία σε βάρος του ελληνικού εμπορικού στόλου ο οποίος είχε σηκώσει το βάρος του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Όσον αφορά στο σκεπτικό της επιλογής των χρωμάτων (λευκού και κυανού), τις σειρές και τους συμβολισμούς που επιδιώχθηκαν υπάρχουν ποικίλες απόψεις, οι οποίες ακόμη και σήμερα οδηγούν σε διχογνωμία μεταξύ των ιστορικών. Συγκεκριμένα υποστηρίχθηκαν οι ακόλουθες απόψεις και εκδοχές αν και οι περισσότερες αποτελούν ρομαντικές θεωρήσεις και στερούνται αποδεικτικών στοιχείων. Οι εκδοχές που έχουν ακουστεί Πανομοιότυπο της σημαίας του Ιωάννη Σταθά *Ο κυανόλευκος συνδυασμός προέρχεται από τα χρώματα του πέπλου της θεάς Αθηνάς. *Τα συγκεκριμένα χρώματα επελέγησαν από τις κυανόλευκες σημαίες του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή την κυανόλευκη επίσημη ενδυμασία των Βυζαντινών αξιωματούχων ή από την αυτοκρατορική σημαία των Παλαιολόγων. *Τα χρώματα και το σχήμα είναι δανεισμένα από τη σημαία του φημισμένου οπλαρχηγού Ιωάννη Σταθά. *Το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα και τον καλό σκοπό των Ελλήνων που επιδίωκαν την ανεξαρτησία. Το κυανό χρώμα συμβολίζει τον ουρανό της Ελλάδας, την ουράνια δύναμη η οποία βοήθησε τον άνισο αυτό Αγώνα να τελειώσει ευνοϊκά για το ελληνικό έθνος (αυτή είναι και η επικρατούσα άποψη). *Τα χρώματα συμβολίζουν τον ουρανό (κυανό) και τον αφρό των κυμάτων της θάλασσας (λευκό). *Τα χρώματα είναι ο συνδυασμό της κυανής ναυτικής βράκας και της λευκής φουστανέλας. *Οι εννέα κυανές-λευκές οριζόντιες λωρίδες περιέχονταν στην αυτοκρατορική σημαία του Νικηφόρου Φωκά, τις οποίες διατήρησε στο οικόσημο της και στη σημαία της η οικογένεια των Καλλέργηδων πιστεύοντας ότι αντλούσε την καταγωγή της από τον εν λόγω αυτοκράτορα. *Οι εννέα οριζόντιες λωρίδες συμβολίζουν τις εννέα Μούσες. *Οι παράλληλες επαναλαμβανόμενες λωρίδες συμβολίζουν τη θάλασσα και τους κυματισμούς της. *Οι οριζόντιες λωρίδες επιλέχθηκαν με βάση τα πρότυπα της αμερικανικής σημαίας (πρόκειται για μια άποψη η οποία δεν στερείται σοβαρότητας). *οι εννέα λωρίδες είναι μια, για κάθε συλλαβή της φράσης «ελευθερία η θάνατος» Στο βιβλίο με τίτλο «Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1821-1997», εκδόσεις ΓΕΣ/ΔΙΣ, αναφέρεται: «Με την επιλογή του κυανού, του χρώματος του ουρανού, υποδηλώνεται η θεότητα του Αγώνα, αφού ο Θεός ενέπνευσε στο έθνος τη μεγαλουργή ιδέα, παρότι αδύνατο και άοπλο, να αναλάβει και να φέρει σε αίσιο πέρας τον άνισο εκείνο αγώνα. Με το λευκό υποδηλώνεται ο καθαρός, άμωμος και αγνός σκοπός των Ελλήνων που μοναδική τους επιδίωξη ήταν η απελευθέρωση και η ανεξαρτησία του έθνους και η απαλλαγή του από την πολύχρονη σκληρή τυραννία. Εξάλλου, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, οι εννέα κυανόλευκες ταινίες αντιπροσωπεύουν τις εννέα συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», που ήταν και ο όρκος των παλικαριών της Επαναστάσεως». Το βέβαιο είναι ότι σε κανένα από τα επίσημα κυβερνητικά έγγραφα, μέσω των οποίων καθιερώθηκε η εν λόγω σημαία, δεν υπάρχει η αιτιολόγηση για τη συγκεκριμένη χρωματική επιλογή και το σχήμα. Φαίνεται ότι η κυανόλευκη κρατά ακόμα καλά κρυμμένα τα μυστικά της. Ωστόσο, συνεχίζει να εμπνέει. Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός http://www.mixanitouxronou.gr Συνέχεια από την σελίδα 3 ρισκόμενο (εισέτι)) στην κοιλιά της μητέρας του αρσενικό παιδί που σηκώνει (θα γλυτώση τον αφανισμό)}. ΙΙ. φέρω μετά παραλλήλου σημασίας κινήσεως: π.χ. «ταχέες δε πόδες φέρον»{ιλ. Ζ 514 τον έφερναν τα γρήγορα πόδια του }. ΙΙΙ. φέρω, υποφέρω, υπομένω, πάσχω, αντέχω π.χ. «ουδέ μεν εσθλοί ρηδίως φερέμεν δύναται» { Ησίοδ.,Έργα-Ημέρ.» στίχος 215: ούτε οι γενναίοι δυσκόλως την (αδικία) δύναται να σηκώσουν}. IV φέρω, προσάγω π.χ. «ει...θεός αυτόν ενήκοι» { Οδύσ Φ 196: εάν...κάποιος θεός τον φέρη}. Φέρω παράγω εκ της γης, επί φυτών ή επί τόπων π.χ. «τη πλείστα φέρει ζείδωρος άρουρα φάρμακα» { Οδύσ Δ 229 διότι εκεί η ζωοδότις γη φάρμακα πλείστα παράγει}, ή «άμπελοι αί τε φέρουσιν οίνον εριστάφυλον» {αμπέλια τα οποία παράγουν κρασί από τα υπέροχα σταφύλια}. VI. φέρω μακράν π.χ. «ούς μή κήρες έβαν θανάτοιο φέρουσαι» { Ιλ. Β 302: όσους οι (αρπάζουσες τις ψυχές) «κήρες» δεν τους πήραν μαζί τους, όταν έφεραν τον θάνατο}. VII. επί οδού, επί μέρους χώρας ή διαμερίσματος, εκτείνομαι προς τι μέρος, άγω, συντελώ. VIII. φέρω ή έχω στο στόμα. ΙΧ. κουβαλώ Χ. τύχη, μοίρα και ακόμη φέρομαι ακουσίως, μάλιστα υπό ανέμων ή κυμάτων, επί ακουσίας και ανεξάρτητης κινήσεως, αποβαίνω κ.λ.π. V. Φέρω παράγω εκ της γης, επί φυτών ή επί τόπων π.χ. «τη πλείστα φέρει ζείδωρος άρουρα φάρμακα» { Οδύσ Δ 229 διότι εκεί η ζωοδότις γη φάρμακα πλείστα παράγει}, ή «άμπελοι αί τε φέρουσιν οίνον εριστάφυλον» {αμπέλια τα οποία παράγουν κρασί από τα υπέροχα σταφύλια}. VI. φέρω μακράν π.χ. «ούς μή κήρες έβαν θανάτοιο φέρουσαι» { Ιλ. Β 302: όσους οι (αρπάζουσες τις ψυχές) «κήρες» δεν τους πήραν μαζί τους, όταν έφεραν τον θάνατο}. VII. επί οδού, επί μέρους χώρας ή διαμερίσματος, εκτείνομαι προς τι μέρος, άγω, συντελώ. VIII. φέρω ή έχω στο στόμα. ΙΧ. κουβαλώ Χ. τύχη, μοίρα και ακόμη φέρομαι ακουσίως, μάλιστα υπό ανέμων ή κυμάτων, επί ακουσίας και ανεξάρτητης κινήσεως, αποβαίνω κ.λ.π. Η συνοπτική αυτή ανάπτυξι των σημασιών του «φέρω» πράγματι καλύπτει σχεδόν όλες τις καταστάσεις, κατά τις οποίες άνθρωπος και περιβάλλον φέρουν αμοιβαίως τις προσφορές των, τις οδύνες των ή την μοίρα των. Φυγή, εκ της ρίζας ΦΥΓ-παράγονται επίσης και οι λέξεις φυγάς, φύγα, φύξις, φεύγω. Η λέξι φεύγω έχει την σημασία του απομακρύνομαι τάχιστα εκ θέσεώς τινος ή διωκόμενος ή εκ φόβου, π.χ. «Τη ρα παραδρομέτην, φεύγων, ο δ` όπισθεν διώκων» ( Ιλ. Χ 157: Εκεί εύκολα επέρασαν τρέχοντας ο ένας φεύγοντας και ο άλλος όπισθεν διώκων}. Η φυγή, όπως ανέφερα στις γενικές παρατηρήσεις, ήταν ένα φαινόμενο, το οποίο εσημειώνετο οσάκις «άβεστος κέχυτο φλόξ» { Ιλ.Π 126: τεράστια φλόγα εξαπλώνετο ], αλλά δεν ήταν μόνο η «φλόγα» του πυρός, η οποία προκαλούσε τους γόους της φυλής, αλλά και η πλημμυρίς, τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ Συνέχεια στην σελίδα 7
hellenic way Spring Equinox, 2018 6 Ο πραγματικός ρόλος της Εκκλησίας Συνέχεια από την σελίδα 1 κατά την Επανάσταση του 1821 κικό ζυγό και με την ελπίδα της τελικής ανεξαρτησίας απ αυτόν. Όπως και με πολλά άλλα στοιχεία της ιστορίας όμως που παραποιούνται για να εξυπηρετηθούν ορισμένα συμφέροντα, έτσι έγινε και με την περίπτωση της σχέσης της Εκκλησίας με την Ελληνική Επανάσταση, στην προκειμένη περίπτωση για τη διαιώνιση της καλής σχέσης των Ελλήνων με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην πραγματικότητα η στάση της Εκκλησίας προς την επανάσταση δεν ήταν απλώς αποθαρρυντική, αλλά φανερά εχθρική. Πρώτα όμως θα πρέπει να καταρριφθούν ορισμένοι μεγάλοι μύθοι που μας έχουν περαστεί εντέχνως από πολύ μικρή ηλικία στο μυαλό. Ο πρώτος έχει να κάνει με την υποτιθέμενη συμβολή της Εκκλησίας στη διάσωση της ελληνικής γλώσσας, παράδοσης και πολιτισμού κατά τα καταπιεστικά χρόνια της Σκλαβιάς. Στην πραγματικότητα η Εκκλησία δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάσωση των ελληνικών στοιχείων. Η ελληνική γλώσσα για παράδειγμα σώθηκε επειδή ομιλούταν από αρκετά μεγάλους πληθυσμούς σε σχετική απομόνωση απ τους Τούρκους, όπως ακριβώς σώθηκαν κι άλλες μειονοτικές γλώσσες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που δεν είχαν καμία Εκκλησία να τις προστατεύει, π.χ. η αλβανική και η κουρδική, ακόμα και η Τσιγγάνικη. Η γλώσσα μεταδιδόταν προφορικά στις επόμενες γενιές, και μάλιστα ο περισσότερος λαός, ακόμα κι αρκετοί μοναχοί και κληρικοί μέχρι και τα πρώτα χρόνια του ελεύθερου ελληνικού κράτους, ήταν αγράμματοι, επομένως ο θεσμός του κρυφού σχολειού πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ, ή κι αν έγιναν προσπάθειες εκπαίδευσης του λαού, ήταν μεμονωμένες και σε καμία περίπτωση συντονισμένες απ το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Στην περίπτωση λοιπόν που το ελληνικό στοιχείο βρισκόταν σε στενή επαφή με το τουρκικό, η γλώσσα του πρώτου αλλοιωνόταν κι εκτουρκιζόταν, όπως έγινε με την Καππαδοκική διάλεκτο Διότι η τουρκική άλλωστε ήταν η κυρίαρχη γλώσσα της αυτοκρατορίας, επομένως αυτήν έπρεπε να μάθουν οι μειονότητες για να επικοινωνήσουν με τους κρατούντες. Η μόνη γλώσσα που διέσωσε η Εκκλησία ήταν η γλώσσα των ιερών κειμένων, περιορισμένης χρήσης, αρχαΐζουσα και συνεπώς μη κατανοητή στο μεγαλύτερο μέρος του λαού. Όσον αφορά τα άλλα εθνικά στοιχεία που διέσωσε η Εκκλησία, αυτά είναι πιο δύσκολο να οριστούν. Όταν εννοούν ελληνική παράδοση εννοούν και την αρχαιοελληνική; Γιατί σ αυτήν την περίπτωση η Εκκλησία δε συμμετείχε καθόλου, αντίθετα προσπάθησε να την αφανίσει, ιδίως στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, αλλά και στη συνέχεια, γιατί ενώ αργότερα φαινομενικά η μελέτη των αρχαίων συγγραφέων προωθήθηκε, αυτή γινόταν πάντοτε με μέτρο σύγκρισης κι εκτίμησης το χριστιανισμό και τις ιερές γραφές του. Όταν εννοούν τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα και τις αξίες τι εννοούν; Ο πολιτισμός τότε ήταν πάνω-κάτω κοινός σ όλους τους κατοίκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με κάποιες μικροδιαφορές ανά θρησκεία, π.χ. οι χριστιανοί βαφτίζονταν, γιόρταζαν Χριστούγεννα και Πάσχα, οι μουσουλμάνοι περιτέμνονταν και δεν έτρωγαν χοιρινό, πράγματα σχετικά μικρής σημασίας. Επίσης πολλά απ τα ήθη κι έθιμα του ελληνικού λαού με ειδωλολατρικές ρίζες όχι μόνο δε διατηρήθηκαν, αλλά καταδιώχθηκαν απ το Βυζάντιο και συνέχιζαν να καταδιώκονται και κατά την Τουρκοκρατία. Επομένως η συμβολή της Εκκλησίας στη διατήρηση του ελληνικού έθνους ήταν από μικρή έως μηδαμινή. Ο δεύτερος μεγάλος μύθος, άμεση συνάρτηση του προηγούμενου, είναι ότι η Εκκλησία λειτούργησε ως ενοποιητική δύναμη για τον ελληνισμό αποτρέποντας τον εξισλαμισμό των Ελλήνων, ο οποίος θα τους αφομοίωνε με τους Τούρκους. Πράγματι η Εκκλησία υπήρξε ενωτική δύναμη, όχι μόνο όμως για τους Έλληνες, αλλά και για άπαντες τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας, οι οποίοι όλοι τους αποτελούσαν ένα έθνος κατά τους Οθωμανούς, που είχαν ως μόνο κριτήριο κατατάξεων σε έθνη τη θρησκεία. Αρχικά πάντως η Εκκλησία αδυνατούσε ν αποτρέψει τους μαζικούς εξισλαμισμούς, οι οποίοι, παρά την παρουσίασή τους σ εμάς σήμερα εξαιτίας κάποιων περιπτώσεων είτε κατά τα πρώτα χρόνια της κατάλυσης του Βυζαντίου είτε μεμονωμένα αργότερα ή κατά αποτυχημένα επαναστατικά κινήματα ως βίαια γεγονότα, έγιναν ως επί το πλείστον με τη θέληση του λαού για την απαλλαγή απ τον κεφαλικό φόρο (χαράτσι) ή για την προσπάθεια απόκτησης κάποιων θέσεων στην οθωμανική διοίκηση. Ο περισσότερος λαός ήταν φτωχός κι εξαθλιωμένος όπως και πριν κατά το Βυζάντιο, οπότε θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε για να βελτιώσει τη ζωή του. Οι περισσότεροι εξισλαμισμένοι πληθυσμοί Ελληνικών περιοχών εξακολούθησαν να μιλούν τα ελληνικά, γι αυτό κατά την Ανταλλαγή των Πληθυσμών του 1923 απ την Ελλάδα έφυγαν αρκετοί ελληνόφωνοι, όπως και ήρθαν αρκετοί τουρκόφωνοι χριστιανοί, κυρίως της Καππαδοκίας, περίπου 10.000. Οι εξισλαμισμοί λοιπόν είχαν πάρει τόσο μεγάλη κλίμακα σε ορισμένες περιοχές, ώστε ο σουλτάνος Σελίμ β κατά τον 15ο αιώνα εξέδωσε φιρμάνι για τον περιορισμό των μεταστροφών στο ισλάμ ώστε να μη μειωθεί ο φορολογητέος πληθυσμός. Τα ποσοστά των μουσουλμάνων σε διάφορες πρώην χριστιανικές περιοχές της Ελλάδας είχαν φτάσει σε απίστευτα υψηλά επίπεδα, στη Μικρά Ασία για παράδειγμα το 90% του πληθυσμού είχε μεταστραφεί στο μουσουλμανισμό σύντομα μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, στην Κρήτη το 15ο αι. το 50%, αν και κατά το 19ο αι. το ποσοστό αυτό μειώθηκε σημαντικά εξαιτίας της προοπτικής ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, ενώ η Εύβοια, η Μακεδονία και η Θράκη είχαν επίσης αρκετά μεγάλα ποσοστά. Λένε μετά πως εάν οι Έλληνες εξισλαμίζονταν, ίσως έχαναν την ταυτότητά τους ή και ίσως κατέληγαν σε οπισθοδρόμηση όπως οι σημερινές φονταμενταλιστικές αραβικές χώρες. Η αλήθεια είναι ότι δε μπορούμε να προβλέψουμε την πορεία της ιστορίας αν γινόταν κάτι τέτοιο. Πάντως οι μουσουλμάνοι κάτοικοι άλλων βαλκανικών χωρών δηλώνουν κάτοικοι της χώρας τους κι όχι Τούρκοι, παρά τους πολλούς αιώνες της Τουρκοκρατίας, ενώ κι εδώ, αν δεν είχαμε τις εντάσεις με την Τουρκία, ίσως οι μουσουλμάνοι της Θράκης να θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες. Επίσης οι Τούρκοι, αν και μουσουλμάνοι, όχι μόνο φονταμενταλιστές δεν είναι, αλλά αντίθετα σήμερα αναπτύσσονται πολύ περισσότερο από μας. Ο φονταμενταλισμός δεν αποτέλεσε ποτέ σημαντικό ρεύμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά οι φρικαλεότητες κατά των χριστιανών από μέρους των Τούρκων, τις οποίες ν αναφέρω πως δεν παραδέχονται έως σήμερα, είχαν στην πράξη εθνικιστικό υπόβαθρο, με τη θρησκεία να παίζει το ρόλο του καλύμματος. (στη φωτογραφία ψηφιδωτό στο πατριαρχείο, στο οποίο Σουλτάνος και Σχολάριος ανταλλάσσουν έγγραφα). Τότε τι έκανε η Εκκλησία κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας; Αρχικά, με την αλλαγή της εξουσίας από χριστιανική σε μουσουλμανική, σίγουρα θα υπήρχαν κάποια προβλήματα με την εκ νέου ορισμένη εξουσία του πατριάρχη. Τα θέματα όμως αυτά διακανονίστηκαν σύντομα, κι ο πατριάρχης έγινε επίσημο όργανο του σουλτάνου υπεύθυνος για τα θέματα των χριστιανών υπηκόων, απολαμβάνοντας μάλιστα πολλά προνόμια, ακόμα και μέρος των φορολογικών εσόδων απ τους ταλαίπωρους χριστιανούς. Στη θέση λοιπόν αυτή, με τον απόλυτο πολιτικό και πνευματικό έλεγχο στους χριστιανούς, δεν είχε κανένα λόγο η εκκλησία να υποστηρίξει κάποιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Έτσι κύλησαν τα χρόνια μέχρι το 18ο αι., οπότε άρχισαν οι ιδέες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού υπέρ του ορθολογισμού και της εκπαίδευσης, κατά της θρησκευτικής ηγεμονίας και υπέρ των εθνικών κρατών, να εισρέουν στον υπόδουλο ελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσω των Ελλήνων διαφωτιστών, κυρίως λογίων του εξωτερικού, με συνέπεια Συνέχεια στην σελίδα 10 ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ
ελληνικός δρόμος Καταστροφή και Σφαγή της Χίου Συνέχεια από την σελίδα 3 Κατά τον ιστορικό Καστάνη που ήταν παρών στη σφαγή της Χίου ο πληθυσμός του νησιού έφθανε τους 180.000. Κατά τον ιστορικό Μαμούκα ο οποίος ήταν επίσης παρών στη σφαγή ο πληθυσμός ανερχόταν στους 140.000 με 150.000 και κατά τα κιτάπια των Τούρκων ο πληθυσμός ανερχόταν στους 120.000. Εκείνο που είναι γεγονός είναι ότι στο νησί της Χίου έμειναν περί τους 100.000 200.000 χιλιάδες άνθρωποι και περί τους 20.000 διέφυγαν. Όλοι οι υπόλοιποι εκτός των αγοριών από 3 12 ετών και των γυναικών από 3 40 ετών που αιχμαλωτίσθηκαν και πουλήθηκαν από Εβραίους δουλεμπόρους σε παζάρια της Δύσης και της Ανατολής, σφάχτηκαν ανελέητα. Κατά τη γαλλόφωνη εφημερίδα της Σμύρνης Spectateur Oriental, έως την 10-5-1822 στο τελωνείο της Σμύρνης είχαν καταβληθεί δασμοί για 40.000 σκλάβους. Τα παιδιά οδηγούνταν κατά ομάδες για εξισλαμισμό. Ο Άγγλος κληρικός Walsh γράφει ότι «μέσα σε μια μέρα έγιναν περισσότεροι προσηλυτισμοί από το Ευαγγέλιο στο Κοράνι απ όσοι απ το Κοράνιο στο Ευαγγέλιο σε έναν αιώνα». Οι αγοραπωλησίες σταμάτησαν στις 19 Ιουνίου 1822 ύστερα από επέμβαση της αδελφής του σουλτάνου, στην οποία ανήκε η Χίος ως φέουδο. Το γεγονός της Σφαγής των Ελλήνων στον αδιάφορο ευρωπαϊκό τύπο Ο τότε Τούρκος τοποτηρητής της Χίου Βα- χίτ πασάς, που κατέγραψε τα συμβάντα, αναφέρει ότι «τους μεν ηλικιωμένους επέρασαν (οι μουσουλμάνοι) γενναιότατα εν στόματι μαχαίρας, παρομοίως και τας ηλικιωμένας γραίας, την δε κινητήν περιουσίαν αυτών ελεηλάτησαν, τας δε ωραίας κόρας των και τους τρυφερούς νεανίσκους των ηχμαλώτισαν. Το αίμα έρρευσε ποταμηδον». Όταν ο ίδιος απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη αναφορά για την ανακατάληψη του νησιού, απέστειλε μαζί και 5 φορτία με κομμένα κεφάλια και 2 φορτία κομμένα αυτιά. Καταμετρώντας τους νεκρούς αναφέρει κεφάλια ιερέων, προεστών και ανταρτών 1.109, «τελειωθέντες εν στόματι μαχαίρας» 25.000, σκλαβωμένα αγόρια και κορίτσια 5.000. Έκοβαν τα αυτιά από τα κεφάλια και κατόπιν τα διατηρούσαν στην άλμη και τα τοποθετούσαν σε βαρέλια. Τα έστελναν στον Σουλτάνο ως απόδειξη της υποταγής τους ή ως δελτία της επιτυχίας τους. Ιδιαίτερη τιμή δινόταν αν τα επαναστατικά κεφάλια ανήκαν σε διακεκριμένους αρχιεπισκόπους, άρχοντες ή κληρικούς. Χίλια διακόσια κεφάλια είχαν ήδη καταγραφεί στην ιστορία της αμοιβής που δόθηκε για τον καθένα. Το βιβλίο της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών κάνει λόγο για 33.000 αιχμαλωτισμένους και 33.000 σφαγμένους. Εάν όμως συλλογιστούμε τα νούμερα των εναπομεινάντων μαζί με αυτούς που κατόρθωσαν και διέφυγαν τα νούμερα των χαμένων ελλήνων είναι κατά πολύ μεγαλύτερα κι αν λάβουμε υπ όψιν την εκτίμηση των Τούρκων όσον αφορά τον πληθυσμό. Το εμπόριο δούλων των Ελλήνων από Εβραίους και Τουρκομογγόλους Μια όψη της τουρκομογγολικής αγριότητας κατά του πληθυσμού της Χίου ήταν η πώληση κυρίως γυναικών και παιδιών ως δούλων. Μεταφέρονταν ως εμπορεύματα σε παζάρια της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης και πωλούνταν σε εξευτελιστικές τιμές. Ο Ολλανδός διπλωμάτης στην Κωνσταντινούπολη Gaspar Testa γράφει προς τον υπουργό του των εξωτερικών: «Το πιο σπαρακτικό θέαμα είναι τα σκλαβωμένα γυναικόπαιδα που έφεραν από τη Χίο. Αγόρια και κορίτσια σέρνονται στους δρόμους δεμένα το ένα με το άλλο και οδηγούνται στα σκλαβοπάζαρα. Κοπέλες κρατούσαν στο χέρι ένα χαρτί με το όνομα των Τούρκων κυρίων τους που έμειναν στην Χίο. Μη μπορώντας να τις συνοδέψουν οι ίδιοι, τις έστειλαν στη διεύθυνση των σπιτιών τους στην Πόλη» Ο Άγγλος πρόξενος στη Σμύρνη Francis Werry γράφει σε αναφορά του προς τη Levant Company: «Στο δρόμο των Φράγκων οδηγούνται πάνω-κάτω κοπάδια από παιδιά της Χίου για πούλημα». Στον Courrier Francais της 10-7-1822 αναφέρεται ότι «φανατικοί μουσουλμάνοι αγόραζαν το θύμα τους για 30 γρόσια και το έσφαζαν για να κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο». Πολλές γυναίκες αυτοκτόνησαν κατά την μεταφορά και άλλες πέθαναν από απεργία πείνας για να γλυτώσουν τον εξευτελισμό. Στην Allgemeine Zeitung δημοσιεύεται ότι μικρά παιδιά κάτω των 7 ετών που ήταν ακατάλληλα για το εμπόριο δένονταν και ρίχνονταν στη θάλασσα. Το σκηνικό του δουλεμπορίου περιγράφει και ο ιερέας της αγγλικής πρεσβείας R. Walsh αναφέροντας ότι από την 1η Μαΐου 1822 εκδόθηκαν 41.000 τεσκερέδες (έγγραφα ιδιοκτησίας δούλων) και ότι 5.000 πουλήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Η Σφαγή της Χίου (γαλλ. des massacres de Scio) του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά, 1824 Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι Η σφαγή της Χίου και η επακόλουθη ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη είχαν μεγάλη επίδραση στην κοινή γνώμη της Ευρώπης και στην ανάπτυξη του φιλελληνικού κινήματος. Οι Ευρωπαίοι συνειδητοποίησαν τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα και έδειξαν συμπάθεια προς τα θύματα και τους ήρωες ενός άνισου αγώνα. Η είδηση έφτασε στις ευρωπαϊκές εφημερίδες από την Κωνσταντινούπολη μέσω του Οθωμανικού ταχυδρομείου (στην Κων/πολη δεν εκδίδονταν εφημερίδες). Στην εφημερίδα της Βιέννης «Αυστριακός Παρατηρητής» δημοσιεύτηκε η είδηση την 14 Απριλίου (νέο ημ/γιο). Στις γαλλικές εφημερίδες δημοσιεύτηκε αρχικά την 25 Μαΐου 1822 αναπαραγόμενη από τον Αυστριακό Παρατηρητή ή από γερμανικές εφημερίδες. Αναγγέλλεται η απόβαση τουρκικού στρατού στο νησί και γενική σφαγή η οποία χαρακτηρίζεται «πέρα πάσης περιγραφής». Η παρισινή Constitutionnele αναπαράγοντας από τη γερμανική Allgemeine Zeitung αναφέρει ότι τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί στο Αϊβαλί είναι ασήμαντα μπροστά στη σφαγή της Χίου. Την 20η Απριλίου η σφαγή διαρκούσε ακόμη. Ούτε οι γυναίκες και τα παιδιά ετύγχαναν οίκτου. Ο καπετάν πασάς έσωσε μερικές εκατοντάδες στο φρούριο. Οι απώλειες των Τούρκων αναφέρονται στις 4.000. Ειδήσεις που έφτασαν από την Κωνσταντινούπολη τις επόμενες μέρες αναφέρουν τη δημόσια πώληση γυναικών και παιδιών από τη Χίο στα παζάρια της Πόλης. Φανατικοί μουσουλμάνοι πληρώνουν περί τα τριάντα πιάστρα για να αγοράσουν ένα θύμα που το σφάζουν αμέσως για να εξασφαλίσουν μια θέση στον παράδεισο, όπως υπόσχεται το κοράνιο για κάθε πιστό που θα έχει φονεύσει έναν άπιστο. Αυτές οι σκηνές προκάλεσαν τον οίκτο των Ευρωπαίων διπλωματών που βρίσκονται εκεί αλλά δεν υπήρξε κάποιο διάβημα. Ειδήσεις φτάνουν και από τη γαλλόφωνη Spectateur Oriental η οποία, παρ ότι ανθελληνική, αναφέρει ότι «η εκδίκηση και η παραφορά των Τούρκων υπερέβη τα όρια». Αυτή η εφημερίδα αποδίδει την ευθύνη στους επαναστάτες. Δημοσιεύονται και προσωπικές μαρτυρίες Χιωτών που σώθηκαν. Κάποιος αναφέρει ότι καθημερινά έρχονται από την Ασία στο νησί πλήθος Τούρκων κι ΕβραίΣυνέχεια στην σελίδα 8 Εαρινή Ισημερία, 2018 Συνέχεια από την σελίδα 5 7 η ύψωσι των υδάτων: «ήπειρον δε παλιρρόπιον φέρε κύμα, πλημυρίς εκ πόντοιο» {Οδ. Ι 485-486: στην χέρσο γη το παλιρροϊκό επέφερε κύμα πλημμύρα εκ το πόντου}, που επίσης γόους προκαλούσε. Ήταν δε ο «γόος» εξωτερικό σημείο θλίψεως, κλαυθμός, θρήνος, κραυγή ολολυγμός, πένθος, και βεβαίως στην παλλόμενη στο στήθος καρδία (ήτορ). «Φ» = φλόξ ή «Υ» = το υγρό στοιχείο, αμφότερα αν «Υ» -ψούμενα, προκαλούν γόους («Φ») στην ανθρώπινη καρδιά («Η») «Φυγή» επομένως ήταν έντονο συναίσθημα συνταράσσον εκ φρίκης τις φρένες του ανθρώπου: «ενί φρεσί μαίνεται ήτορ» {(Ιλ. Θ.413): στο στήθος (σας) μαίνεται η ψυχή}. Αυτό το έντονο συναίσθημα το προερχόμενο αρχικώς εκ του πυρός και του ύδατος προκαλούσε την ταχύτατη απομάκρυνσι του ανθρώπου (φυγήν), προκειμένου να αποφύγη τον θάνατο. «Φ» = φλόξ ή «Υ» = το υγρό στοιχείο, αμφότερα αν «Υ» -ψούμενα, προκαλούν γόους («Φ») στην ανθρώπινη καρδιά («Η») «Φυγή» επομένως ήταν έντονο συναίσθημα συνταράσσον εκ φρίκης τις φρένες του ανθρώπου: «ενί φρεσί μαίνεται ήτορ» {(Ιλ. Θ.413): στο στήθος (σας) μαίνεται η ψυχή}. Αυτό το έντονο συναίσθημα το προερχόμενο αρχικώς εκ του πυρός και του ύδατος προκαλούσε την ταχύτατη απομάκρυνσι του ανθρώπου (φυγήν), προκειμένου να αποφύγη τον θάνατο. Φωνή, εκ της ρίζας ΦΑ-:κυρίως ο ήχος ο διά του λάρυγγος παραγόμενος, φωνή είτε του ανθρώπου είτε άλλου ζώου έχοντος πνεύμονες και λάρυγγα. Στον Όμηρο συναντούμε την λέξι με τις ανωτέρω σημασίες. Στην Ιλιάδα όμως (Β 484-492) το «φωνή» τίθεται ομού με την λέξι «άρρηκτος». Η λέξι «άρρηκτος» αποκαλύπτει, ότι η ομιλία των «Μουσών» -όπως λέει (στί.484-είναι μη διασπώμενη, δηλαδή συνεχίζεται μεταφερόμενη πιστά και με την αυτήν επαλληλία στους ανθρώπους, διότι στηρίζεται στα Μουσεία Λόγων. Ομολογεί δε ακόμη ο Όμηρος, ότι «πληθύν δ`ουκ αν έγώ μυθήσωμαι ουδ`ονομήνω ουδ` εί μοι δέκα μεν γλώσσαι, δέκα δε στόματ` είεν», {το πλήθος (των νηών και των αρχόντων ) δεν μπορούσα να εξιστορήσω ούτε να αραδιάσω (με τ` όνομα του καθενός) ούτε κι`αν είχα δέκα γλώσσες και δέκα στόματα}. Στους στίχους αυτούς ο Όμηρος δίδει απάντησι στους «παραμυθάδες», που θεωρούν ότι από μνήμης των «ποιηταράδων γυρολόγων» διεσώθησαν τα έπη. Ο ίδιος τονίζει, ότι ούτε εάν είχε δέκα γλώσσες και δέκα στόματα, θα ήταν δυνατόν να απαριθμήση τα πλοία και τους άρχοντες κ.λ.π., που έλαβαν μέρος στα Τρωικά, αν οι Μούσες, που έχουν ως κατοικία τον Όλυμπο, δεν τα επανέφεραν στη μνήμη του και βεβαίως διά των γεγραμμένων. Διότι ουδεμία άλλη μέθοδος διασώζει στους μεταγενέστερους τα συμβάντα, «τα προ τ` εόντα», πλην των γραπτών αρχείων. Αυτή άλλωστε είναι η έννοια της «αρρήκτου φωνής», η οποία βεβαίως κατά δήλωσιν του Ομήρου δεν οφείλεται στην μνήμη του, αλλά στις Ολυμπιάδες Μούσες, οι οποίες κατέγραψαν αυτήν, ώστε Συνέχεια στην σελίδα 9 oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος
hellenic way Spring Equinox, 2018 8 Καταστροφή και Σφαγή της Χίου Συνέχεια από την σελίδα 7 ων για να λεηλατήσουν. Για τον αριθμό των θυμάτων αναφέρονται διάφορες πληροφορίες. Λεπτομερέστερες πληροφορίες προέρχονται από το Λονδίνο. Κατ αυτές, πριν από τη σφαγή οι κάτοικοι της Χίου ήταν 110.000 εκ των οποίων επιβίωσαν 20.000. Από τις 90.000 απώλειες οι 45.000 πωλήθηκαν ως δούλοι, αφού την 25 Μαΐου είχαν καταγραφεί στα κατάστιχα του τελωνείου ότι είχαν πληρωθεί τα τέλη εξόδου για 41.000 άτομα. Οι υπόλοιποι 25.000 εξοντώθηκαν. Από τους 20.000 που επέζησαν οι 5.000 απουσίαζαν από το νησί κατά την εξέγερση και 16.000 κατέφυγαν στα Ψαρά, τη Σμύρνη και αλλού. Η Spectateur Oriental εκτιμά τον αρχικό πληθυσμό του νησιού σε 120.000 κατοίκους. Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που πέρασαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν κι επόπτευαν το δουλεμπόριο. Πληροφορίες αναφέρουν και εκτελέσεις Χιωτών που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, των οποίων οι περιουσίες δημεύτηκαν και τα μέλη των οικογενειών πουλήθηκαν ως δούλοι. Στη Journal du Commerce δημοσιεύεται κατάλογος ονομάτων 207 Χίων εμπόρων που εκτελέστηκαν. Τον κατάλογο κατέγραψε έμπορος της Φλωρεντίας μετά από αίτηση γαλλικών, ιταλικών και γερμανικών εμπορικών οίκων που είχαν συναλλαγές με τους Χιώτες εμπόρους. Η είδηση της σφαγής της Χίου συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η στάση της οποίας μεταστράφηκε απέναντι στην ελληνική επανάσταση και πλέον υπήρξε θετική. Μετά το γεγονός αυτό το φιλελληνικό κίνημα φούντωσε και σημαντικός αριθμός Ευρωπαίων φιλελλήνων έσπευσαν στην επαναστατημένη Ελλάδα για να ενισχύσουν τα ελληνικά στρατιωτικά σώματα. Σημαντική επιρροή άσκησε το γεγονός σε Ευρωπαίους καλλιτέχνες. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έψαλλαν τη θλιβερά καταστροφή. Αρχισε να γίνεται λόγος για το ασυμβίβαστο των τουρκικών μουσουλμανικών -βαρβαρικών φύλων με τον ανθρωπισμό, ενώ όλοι συμφώνησαν και τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Εμπνευσμένος από την σφαγή της Χίου ο Ευγένιος Ντελακρουά ζωγράφισε τον ομώνυμο πίνακα που εκτέθηκε στο Παρίσι και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση της γαλλικής κοινής γνώμης για τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων. Το 2009, ένα αντίγραφο του πίνακα εκτέθηκε στο τοπικό Βυζαντινό μουσείο της Χίου. Πρόκειται για εν από τα καλύτερα αντίγραφα του έργου, με έτος δημιουργίας το 1919 (Ε. Ιωαννιδης) και εκτελέστηκε με εντολή του Γεωργίου Παπανδρέου που εκείνη την περίοδο εκτελούσε χρέη Γενικού Διευθυντή Νήσων Αιγαίου. Ένα ακόμα εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό μουσείο στην Αθήνα σε μικρότερη κλίμακα (Λ. Κογεβινας) κι ένα ακόμη στην σχολή καλών τεχνών της Πράγας. Η ΝΕΜΕΣΙ στο πρόσωπο ενός Άριστου του Κωνσταντίνου Κανάρη Ο ελληνικός στόλος ήταν πολύ μικρότερος από τον οθωμανικό και δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει σε μάχη. Γι αυτό το λόγο πάρθηκε η απόφαση από τους Έλληνες να εκδικηθούν την καταστροφή της Χίου με πυρπολικά. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης από τα Ψαρά και ο Γιώργης Πιπίνος από την Ύδρα κατόρθωσαν με τα πυρπολικά τους να μπουν μέσα στο λιμάνι της Χίου, τη νύχτα της 6ης Ιουνίου (1822), όταν οι Τούρκοι γιόρταζαν το Μπαϊράμ και συμποσίαζαν στα πλοία τους. Ο ναύαρχος Καρά Αλής είχε καλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου για ολονύχτιο γλέντι. Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη του Νικηφόρου Λύτρα Ο Κανάρης κατόρθωσε να γαντζώσει το πυρπολικό του στη ναυαρχίδα και να του βάλει φωτιά. Ο Πιπίνος το κόλλησε στην υποναυαρχίδα, αλλά δεν το γάντζωσε καλά, αυτό ξεκόλλησε και παρασυρμένο από τον αέρα κάηκε χωρίς να κάνει ζημιά. Όμως το πυρπολικό του Κανάρη μετέδωσε τη φωτιά στη ναυαρχίδα και γρήγορα πήρε φωτιά η μπαρουταποθήκη της, τινάζοντας τη ναυαρχίδα στον αέρα. Αποτέλεσμα 2.000 Τούρκοι βρήκαν το θάνατο μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο αρχηγός του στόλου, ο Καρά Αλή, ο οποίος χτυπημένος από ένα καιόμενο κομμάτι κατάρτι μπήκε σε μία βάρκα και ξεψύχησε μόλις έφτασε στην ακτή. Το κατόρθωμα αυτό ενθουσίασε την Ελλάδα και όλο τον κόσμο και ενέπνευσε πολλούς σημαντικούς ξένους λογοτέχνες. Η ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας εκλαμβάνεται στον ευρωπαϊκό τύπο σαν εκδίκηση και ένδειξη ηρωισμού. Η All. Zeitung γράφει ότι «η ιστορία θα καταστήσει γνωστόν εις τας επομένας γενεάς το θάρρος των Ελλήνων ναυτικών». Ο Γερμανός ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρις (1887-1945) ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τη Χιακή Διασπορά, που προέκυψε από τη Σφαγή της Χίου. Έλεγε ότι καταγόταν από την οικογένεια του Έλληνα Ψαριανού ναυάρχου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, φημισμένου μπουρλοτιέρη και μετέπειτα πολιτικού Κωνσταντίνου Κανάρη. Ήταν Γερμανός ναύαρχος και κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος Αρχηγός της Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας (Abwehr) του γερμανικού Γενικού Επιτελείου. Συγκεκριμένα ο ίδιος φέρεται να είχε αναφέρει πως αναζητώντας το γενεαλογικό δένδρο της οικογενείας του είχε βρει πως η οικογένειά του καταγόταν άμεσα από τον Θωμά Κανάρη, που είχε εγκατασταθεί στην Γερμανία στη περιοχή της λίμνης Κόμο περί τα τέλη του 17ου αιώνα. Πράγματι, το επίθετο Κανάρις δείχνει ότι ίσως να υπάρχει κάποια σχέση, πλην όμως η ακριβής καταγωγή του δεν διασταυρώθηκε. Το γεγονός ότι ο Κανάρις έκανε λαμπρή σταδιοδρομία στο Ναυτικό και έφθασε στο βαθμό του Ναυάρχου είναι ένα επιπλέον στοιχείο υπέρ της συγγένειάς του, καθώς και το ότι ήταν και είναι μέχρι σήμερα συχνό στις παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες να κρατούνται οι παραδόσεις και στα επαγγέλματα. Σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης απεβίωσε το 1877. Είχε έξι ή επτά παιδιά. Το πιο πιθανό είναι ο Κανάρις, αν είναι όντως συγγενής του Κωνσταντίνου, να είναι παιδί του Λυκούργου Κανάρη, ο οποίος σπούδασε νομικά και την περίοδο εκείνη, και λόγω βαυαροκρατίας, εστάλη από τον πατέρα του στην Γερμανία για σπουδές. Από άποψη χρονολογιών είναι η πιο πιθανή περίπτωση. Απόγονος του Κανάρις υπήρξε ο Κλάους Βίλχελμ Κανάρις (Claus-Wilhelm Canaris), καθηγητής της Νομικής στην Γερμανία. Σύμφωνα με έρευνα του Ιακώβου Χονδροματίδη, διπλωματούχου στρατιωτικής ιστορίας της φιλοσοφικής Σχολής Άαχεν, ο Κανάρις βρέθηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά με τους γονείς του σε διακοπές το Καλοκαίρι του 1902. Τότε γνώρισε τα περί του Έλληνα Κανάρη, η ιστορία του οποίου και κέντρισε τη φαντασία του περί της θάλασσας και της ναυτικής τέχνης. Αυτό είχε ως συνέπεια αργότερα ο πατέρας του να του χαρίσει μικρό ομοίωμα της προτομής του Έλληνα ναυάρχου. Κατά μαρτυρία επίσης Έλληνα διπλωμάτη, ο Κανάρις όταν είχε πλέον αναλάβει Αρχηγός της Άμπβερ είχε αναρτημένο στο σαλόνι της οικίας του στο Βερολίνο το πορτραίτο του Κωνσταντίνου Κανάρη. Όμως ο φον Κανάρις ήταν πολύ περισσότερα απ όσα μας λένε οι ιστορικοί. Μελέτησε το άρθρο Οι Δύο Φατρίες Που Κυβερνούν Τον Πλανήτη! Μετά την αποτυχία της απόπειρας δολοφονίας του Hitler, πολλοί από τους κοντινούς συμμάχους του Canaris διέφυγαν στις ΗΠΑ. Οι υπόλοιποι βασανίστηκαν φρικτά και δολοφονήθηκαν. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ο ναύαρχος Canaris φυλακίστηκε και ετοιμάζονταν να τον βασανίσουν για να αποκαλύψει την αλήθεια της συνωμοσίας, όταν κατάπιε κυάνιο και πέθανε. Σύμφωνα όμως με πηγές από τα παιδιά των ανδρών της Abwehr, ο ναύαρχος Canaris διέφυγε στις ΗΠΑ και έζησε στην Oklahoma με το όνομα Samuel Randall Pitman, ως δικηγόρος. Οι ίδιες πηγές λένε ότι πέθανε το 1973 στην Oklahoma. Ο σύγχρονος Κινέζος ζωγράφος Yue Minjun φιλοτέχνησε ένα πίνακα που ονόμασε «Η σφαγή της Χίου». Πουλήθηκε το 2007 σε δημοπρασία έναντι 4,1 εκατομμυρίων δολαρίων. Άλλαξε κάτι από τότε ως σήμερα; Ναι, δεν υπάρχουν πλέον πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο Ντελακρουά, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ούτε Άριστοι όπως ο Κωνσταντίνος Κανάρης κι άλλοι ανάλογου ψυχικού και πολεμικού μεγέθους, για να διαπιστώσουν δημόσια το ασυμβίβαστο και παράλογο της τουρκικής βαρβαρικής μουσουλμανικής φυλής, σε σχέση με τον ανθρωπισμό, την φιλοσοφία, τον διαφωτισμό, όπως και την αδυναμία συνύπαρξης πολιτισμένων ανθρώπων και φανατικών μουσουλμάνων κι όσοι κι αν υπάρχουν, χαρακτηρίζονται από τον αμόρφωτο όχλο «φασίστες» και «ρατσιστές». Το Ελληνόπουλο (1828) Βίκτωρ Ουγκώ Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα. Η Χίο, τα όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα, με τα κρασιά, με τα δεντρά τ αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια καθρέφτιζε μεσ τα νερά. Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο, στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη μεσ την αφάνταστη φθορά. Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες για να μην κλαις λυπητερά, τ ήθελες τάχα να χες για να τα ιδώ τα θαλασσά ματάκια σου ν αστράψου- Συνέχεια στην σελίδα 17 ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 9 Η ισημερία Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο, όταν η γη διέρχεται από τα σημεία τομής της εκλειπτικής (ελλειπτική τροχιά της γης) και του ουράνιου ισημερινού. Στην αστρονομία τα σημεία αυτά συμβολίζονται διεθνώς με τα γράμματα γ και γ. Στη συγκεκριμένη στιγμή η γραμμή ηλίου - γης είναι κάθετος στον άξονα περιστροφής της γης, με αποτέλεσμα η ημέρα και η νύχτα να έχουν ίση διάρκεια σε οποιοδήποτε σημείο της γήινης επιφάνειας[1]. Η ισημερία συμβαίνει γύρω στις 21 Μαρτίου και 23 Σεπτεμβρίου. Το όνομα ισημερία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ίσος και ημέρα, ενώ το διεθνές αντίστοιχο όνομα, equinox, προέρχεται από το λατινικό aequus (ίσος) και nox (νύχτα). Χρονική στιγμή Η εαρινή ισημερία πραγματοποιείται περίπου στις 21 Μαρτίου. Η φθινοπωρινή ισημερία γίνεται περίπου στις 23 Σεπτεμβρίου. Οι ονομασίες εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία είναι σχετικές και αναφέρονται σε περιοχές του βόρειου ημισφαιρίου, καθώς στις αντίστοιχες ημερομηνίες στο νότιο ημισφαίριο οι εποχές είναι αντίθετες[2]. Στα σημεία των δύο πόλων δεν έχει έννοια η ισημερία, όπως στα σημεία του ισημερινού είναι διαρκής. Ερμηνεία Στην αστρονομία ισημερία καλείται η αστρική ημέρα κατά την οποία το κέντρο του ηλιακού δίσκου βρίσκεται ίσο χρονικό διάστημα πάνω και κάτω από τον ορίζοντα κάθε τόπου, διαγράφει δηλαδή ίσα τόξα (ημερήσιο και νυκτερινό), και κατά τη διάρκεια της οποίας οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν κατακόρυφα στον ισημερινό.. Το φαινόμενο οφείλεται στην περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και στην κλίση του άξονα περιστροφής της. Καθώς η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο και επειδή ο άξονας περιστροφής της δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς η διάρκεια της ημέρας αλλάζει. Δύο φορές το χρόνο η γη βρίσκεται σε τέτοια θέση που οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν εντελώς κατακόρυφα στον ισημερινό. Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρίως λόγω της λατινικής προέλευσης του (λατινικά aequinoctium). Οι ισημερίες συμβαίνουν μεταξύ των ηλιοστασίων, του χειμερινού ηλιοστασίου και θερινού ηλιοστασίου. Το φαινόμενο της ισημερίας παρουσιάζεται σε όλους τους πλανήτες κάθε ηλιακού συστήματος οι οποίοι παρουσιάζουν κλίση του άξονα περιστροφής ως προς το επίπεδο περιφοράς. Γήινες ισημερίες Ο φωτισμός της γης από τον Ήλιο στην εαρινή ισημερία. Στη γη, λόγω της τροχιάς της γύρω από τον Ήλιο, δημιουργείται η εντύπωση μιας φαινομενικής τροχιάς του Ηλίου στην εκλειπτική. Διάγραμμα των εποχών όπως φαίνονται από τον Βορρά. Άκρο δεξιά: Ηλιοστάσιο Δεκεμβρίου. Διάγραμμα των εποχών όπως φαίνονται από τον νότο. Άκρο δεξιά: Ηλιοστάσιο Ιουνίου. Αγαπητοί Φίλοι και αναγνώστες του «ελληνικού δρόμου», ανανεώστε την Συνδρομή σας. Όσοι είναι συνδρομητές, παρακαλούνται όπως ανανεώσουν την συνδρομή τους. Για νέα μέλη παρακαλείστε να συμπληρώσετε το δελτίο συνδρομής στην δεύτερη σελίδα και να μας το ταχυδρομήσετε. www.hellenicway.com o «ελληνικός δρόμος» στα πέρατα της οικουμένης Συνέχεια από την σελίδα 7 να δύναται ο ενδιαφερόμενος να την πληροφορηθή: «ει μη Ολυμπιάδες Μούσαι, Διός αιγιόχοιο / θυγατέρες, μνησαίαθ` όσοι υπό Ίλιον ήλθον» Μετά την μικρήν αυτή παρέκβασι, αναγκαία, διότι, όπως ήδη ανέπτυξα, ο Όμηρος αναφέρει την «γραφή» από τα πανάρχαια χρόνια του Βελλερεφόντη (Ιλ.ζ 169: «γράψας εν πίνακι πτυκτώ» κ.λ.π.), συνεχίζω με τα της λέξεως «φωνή» βάσει των Ομηρικών επών. Εκτός της «φωνής» της προερχομένης εκ των ανθρώπων, επίσης και η κραυγή των ζώων απεκαλείτο «φωνή» π,χ. «βοών δ` ως γίγνετο φωνή» (Οδ. Μ 396) ή «της ήτοι φωνή μεν όση σκύλακος νεογιλής γίγνεται» ( Οδ.Μ 86) ή «Οι δε συών μεν έχον κεφαλάς φωνήν τε τρίχας τε». Όπως βλέπουμε, η λέξι «φωνή» χρησιμοποιείται και για τις κραυγές των ζώων. Αλλά και πας ήχος παραγόμενος υπό αψύχων πραγμάτων «ενοπή» ωνομάσθη; δηλαδή κραυγή, φωνή, π.χ. «αυλών,συρίγγων τ`ενοπή» (Ιλ. Κ 13) ή «βροντήν τε στεροπήν τε και εθαλόεντα κεραυνόν...φέρονδ`ιαχήν τ`ενοπην τε» («Θεογ.», στιχ.707-708). Όπως διαπιστώνουμε, πάντα ήχον εκ του λάρυγγος και του στόματος προερχόμενον ωνόμασαν «φωνήν», όπως και πάντα ήχον εκ των άλλων πραγμάτων «ενοπήν» (ενέπω=ομιλώ). Θεώρησαν δηλαδή, ότι και τα πράγματα παράγουν ή έχουν ομιλία, δηλαδή φωνή, ομιλούν. Με τους ήχους δηλαδή της φωνής και ενοπής των πραγμάτων, τα οποία περιέβαλλαν τον έλλοπα κάτοικο της πανάρχαιας γης, αυτός κατώρθωσε, μιμήμουνος, να ονομάση τα πράγματα, ώστε διά των ονομάτων, μιμήσεων δηλαδή της φωνής των πραγμάτων, να κατορθώση διεγείροντας την ακουστική μνήμη των συμφυλετών του να επιτύχη την επικοινωνία. Φωνήγλώσσα-γραφήομιλια-έναρθρος λόγος-πολιτισμός-μουσεία Λόγων-οικουμενικότης, όπως διαπιστώσαμε, υπήξαν σταθμοί του ελλού-πελασγού έλληνος κατά την πορεία του στην διάρκεια των χιλιετιών που επέρασαν από της παρουσίας του κατά την εποχή του Δευκαλίωνος - για να επακολουθήση η τελευταία έξαρσί του με την παρουσία των Μακεδόνων και του Αλεξάνδρου, έξαρσι απαραίτητη για την διατήρησι της εστίας του οικουμενικού λόγου, ο οποίος απειλείτο υπό της στρατηγικής οργανώσεως των βαρβάρων, η οποία, ενώ ανεμένετο εξ ανατολών, προήλθε τελικώς εκ της δύσεως (Ρώμη). Φωνή-γλώσσα-γραφή-ομιλια-έναρθρος λόγος-πολιτισμός-μουσεία Λόγωνοικουμενικότης, όπως διαπιστώσαμε, υπήξαν σταθμοί του ελλού-πελασγού έλληνος κατά την πορεία του στην διάρκεια των χιλιετιών που επέρασαν από της παρουσίας του κατά την εποχή του Δευκαλίωνος - για να επακολουθήση η τελευταία έξαρσί του με την παρουσία των Μακεδόνων και του Αλεξάνδρου, έξαρσι απαραίτητη για την διατήρησι της εστίας του οικουμενικού λόγου, ο οποίος απειλείτο υπό της στρατηγικής οργανώσεως Συνέχεια στην σελίδα 13 Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ
hellenic way Spring Equinox, 2018 10 Ο πραγματικός ρόλ κατά την Επανά Συνέχεια από την σελίδα 3 την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης και υποκατάσταση στη διοίκηση του κράτους ορισμένες αποτυχημένες επαναστατικές Το ελληνικό κράτος τελικά όμως των Ελληνόφωνων από τους Οθωμανούς, πράξεις μικρής κλίμακας. ιδρύθηκε, φυσικά με την υποστήριξη των όπως είχαν υποκαταστήσει πριν από κάποιους Η Εκκλησία από τότε, αισθανόμενη την Μεγάλων Δυνάμεων (για να μην έχουμε αιώνες, με άλλες διαδικασίες, οι απειλή προς το μονοπώλιο της εξουσίας ψευδαισθήσεις ότι θα μπορούσαμε να Ελληνόφωνοι τους Ρωμαίους ηγέτες. της, έκανε ευρεία εκστρατεία κατά των το καταφέρουμε μόνοι μας), και τότε η Η εγγύηση και νομιμοποίηση γι αυτήν καινοφανών ιδεών, με αναθέματα και Εκκλησία πήρε άλλη πορεία πλεύσης, την συνέχεια προερχόταν από τη διαχρονική αφορισμούς προς Ευρωπαίους κι Έλληνες τώρα προς θεοκρατικοποίηση του κρά- συνεργασία του χριστιανικού εκκλησι- διαφωτιστές, π.χ. προς το Βολταίρο τους, καταδικάζοντας π.χ. τον Όθωνα ως αστικού μηχανισμού με την πολιτική εξου- ή τον Αδαμάντιο Κοραή, με παραινετικές αντίθεο ρωμαιοκαθολικό και επιθυμώντας σία, μόνο που τώρα λειτουργούσε παράλληλα έως κι απειλητικές εγκυκλίους προς τοπικούς την καθαίρεσή του, ενώ υπήρχαν και και ο μωαμεθανικός θρησκευτικός εκκλησιαστικούς ηγέτες ανά την σκληροπυρηνικοί όπως ο Όσιος Χριστό- μηχανισμός και η συναλληλία είχε πλέον αυτοκρατορία, που αποκήρυτταν αυτές τις φορος Παππουλάκος στα μέσα του 19ου τρεις συντελεστές. Το θεμελιώδες που άλλαξε ιδέες υποστηρίζοντας αντ αυτού υπακοή αι., που επιθυμούσαν επιστροφή σε μια με βεβαιότητα πλέον είναι ότι, με την στην οθωμανική εξουσία και διατυπώνοντας χειρότερη απ το Μεσαίωνα κατάσταση, επικυριαρχία των Οθωμανών που διέθε- ενίοτε ακραίες θέσεις, π.χ. ότι η με απόρριψη κάθε ευρωπαϊκής επιρροής, ταν σχετικά πενιχρό πολιτισμικό παρελ- υπακοή στην οθωμανική κυριαρχία τεχνολογίας κι επιστήμης. θόν και δεν τους απασχολούσε η μόρφω- είναι θεόσταλτη δοκιμασία όπως η Σταδιακά, εφόσον το ελληνικό κράτος ση, ούτε καν για τους μωαμεθανούς υπηκόους, αντίστοιχη περίοδος της ειδωλολατρικής ήταν πραγματικότητα κι αναπτυσσόταν, ήταν εξασφαλισμένη η περαιτέρω Ρωμαΐκής Αυτοκρατορίας, κατά ενώ η Εκκλησία της Ελλάδας είχε ανεξαρ- μορφωτική υποβάθμιση των λαών της Ρω- μια εγκύκλιο του 1798 του Πατριαρχείου τητοποιηθεί από το πατριαρχείο (κι εδώ μανίας - ανάμεσά τους και του ελληνικού Ιεροσολύμων, κι επομένως, εφόσον η γήινη δεν έλειψαν οι ακραίες αντιδράσεις κληρι- ζωή δεν έχει σημασία, οι χριστιανοί θα κών), οι ακρότητες της Εκκλησίας μειώθη- Αυτή η συνέχεια του Βυζαντίου πρέπει να υπομείνουν τα βάσανα μέχρι καν, αν κι ως σήμερα κάποτε η Εκκλησία, στην οθωμανική εξουσία φαίνεται να πέρασε να περάσουν στην αιώνια βασιλεία του ωσάν απομεινάρι εκείνης της εποχής, και στην αντίληψη του πληθυσμού, Θεού. αντιδρά παράλογα έντονα για διάφορα γιατί ακόμα στις αρχές του 19ου αιώνα Το ίδιο διάστημα δρούσε και ο μέγας πολιτικά και κοινωνικά θέματα, λες και οι απλοί άνθρωποι ανέφεραν π.χ. «βυζαντινό λαοπλάνος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο βρισκόμαστε σε θεοκρατία. στόλο» και εννοούσαν τον τουρκικό οποίος υποστήριζε καθαρά χριστιανική, (βλέπε Σπυρίδωνος Τρικούπη, «Ιστορία όχι εθνική ή κοσμική εκπαίδευση, ενώ Πρέπει πάντως ν αναφερθεί ότι ο απλός της Ελληνικής Επαναστάσεως»). Η υιοθέτηση προπαγάνδιζε στον αφελή λαό ότι η οθωμανική λαός είχε συνδέσει την Επανάσταση, στην του ονόματος «Βυζάντιο» και η διοίκηση τέθηκε απ το θεό στους οποία συμμετείχαν και κληρικοί παρά τις μεταλλαγή του από την αρχική απαξιω- μόνους πραγματικούς πιστούς (στους πατριαρχικές εντολές, με αγώνα των χριστιανών τική, όπως είχε εισαχθεί από την εποχή ορθοδόξους, όχι στους παπικούς), με εναντίον των μουσουλμάνων κατα- της Αναγεννήσεως, σε θετική έννοια, έγιτική, σκοπό να διαφυλάξει την πίστη τους. Παράλληλα πιεστών, ώστε σήμερα πολλοί λανθασμένα νε από την ελλαδική ιστοριογραφία του η Εκκλησία αναζωπύρωνε παλιά να υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για κυρίως 19ου αιώνα για να πλεχτεί ευκολότερα η αντιρωμαιοκαθολικά πάθη που προέρχονταν θρησκευτική επανάσταση. Οι περισσότεροι μυθιστορία περί ανεξάρτητου και αυτό- απ τις εποχές του Σχίσματος και των των διαφωτιστών δεν αποκήρυξαν ευθέως νομου μεσαιωνικού ελληνικού κράτους σταυροφορικών επιδρομών στο Βυζάντιο, τη θρησκεία στα γραπτά τους, διότι ήταν (ή και αυτοκρατορίας, ακόμα καλύτερα!) προσθέτοντας επίσης στους εχθρούς και σίγουρο πως έτσι δε θα κέρδιζαν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του απλού θρη- τους προτεστάντες, με σκοπό τη στροφή Περίπου 10 αιώνες μετά την του λαού εναντίον του ευρωπαϊκού πνεύματος. σκόληπτου λαού. επιβολή του χριστιανισμού σε βάρος των εθνικών θρησκειών, αντιστράφηκαν λοισκόληπτου Η κοσμική κι επιστημονική εκπαίδευση πόν οι ρόλοι και το 15ο αιώνα αναπτυσσόμενη και διαδιδόμενη θρησκεία με κρατική επίσης καταδικάστηκε, εφόσον θεωρούταν Η τουρκοκρατία πως απομακρύνει τον άνθρωπο απ υποστήριξη ήταν τώρα ο μωαμεθανισμός, το λόγο του θεού και οδηγεί στην αθεΐα, Με την απόδοση της πτώσης του ενώ ο χριστιανισμός βρισκόταν πλέον και με πλέον γνωστό το ανάθεμα κατά μαθηματικών και θετικών επιστημών από τον Βυζαντίου στις αμαρτίες του στα Βαλκάνια σε υποχώρηση! Ένα τμήμα λαού και με τις «προφητείες» του πληθυσμού της σημερινής Ελλάδας πατριάρχη γρηγόριο ε το 1819 που, ως ότι το κράτος θα επανακάμψει με την εξισλαμίστηκε (Κρήτη, Εύβοια, Κοζάνη, γνωστόν, απαγχονίστηκε απ τους Τούρκους σύντομα μετά την έκρηξη της επα- αναστροφή του αιτίου, όταν δηλαδή Κιλκίς κ.ά.). εκτιμάται μια σχέση 80-20 «μετανοήσουν οι αμαρτωλοί Ρωμιοί» μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών σε νάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες (Γεώργιος Ερμώνυμος- Χαριτώνυμος), όλη τη Βαλκανική. Υποστηρίζεται μάλιστα το 1821, επειδή δε μπόρεσε να εμποδίσει η μεν ηγεσία (πατριαρχείο) αποκτούσε την Ελληνική εξέγερση. ελευθερία κινήσεων στο νέο έργο της για διατήρηση του λαού στην υποταγή, ο ίδιος ο λαός όμως που δεν θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για τους τυχοδιωκτισμούς της εξουσίας, συνέχισε την μικρασιατική πρακτική, να προσχωρεί δηλαδή με κάθε αφορμή στη θρησκεία του ισχυρού, άλλοτε για να απαλλαγεί από τον κεφαλικό φόρο (τζίζιε) και άλλοτε για να συμμετέχει στη διανομή θέσεων στη διοίκηση του οθωμανικού κράτους. Στην φωτογραφία, επίσκοπος ταξιδεύει συνοδευόμενος από διάκους και γενίτσαρους Σύγχρονοι Τούρκοι Ιστορικοί θεωρούν ότι η «ανατολική αυτοκρατορία» συνέχισε να υπάρχει και μετά το 1453, με Στην εικόνα φαίνεται ένας πατριάρχης της Κων/πολης με ανώτερους κληρικούς του ΙΣΤ αιώνα, οι οποίοι φέρουν σαρίκια και άμφια όμοια με αυτά των αξιωματούχων του σουλτάνου, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη. Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 11 ος της Εκκλησίας σταση του 1821 ότι η συνήθης φιλοχρηματία των ανώτερων κληρικών προκάλεσε στο ορθόδοξο ποίμνιο την προσχώρηση στο Ισλάμ από «αντίδραση και απελπισία» (Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού). Ειδικότερα στην Κρήτη, στην οποία εκτός από στρατιωτικούς διαφόρων εθνικοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν εγκαταστάθηκε ποτέ αξιόλογος όγκος τούρκικου πληθυσμού, ο εξισλαμισμός είχε φτάσει σε απίστευτους για τη σημερινή αντίληψή μας και για την καθοδηγούμενη σύγχρονη «ελληνο-ορθόδοξη υπερηφάνεια» αριθμούς. Ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο της τουρκικής κατοχής, ο εξισλαμισμός των Κρητών ήταν εντυπωσιακός. Ήδη το 1657, δώδεκα χρόνια πριν από την άλωση του Χάνδακα (Ηράκλειο), οι εξισλαμισμένοι ανέρχονταν σε 60.000, ενώ στο τέλος του πρώτου αιώνα της τουρκικής κατοχής στην Κρήτη, ο μισός σχεδόν πληθυσμός της είχε περάσει στο Ισλάμ. Στα μέσα του 18ου αιώνα, η πλειοψηφία των 260.000 κατοίκων της Κρήτης ήταν μουσουλμάνοι, αλλά κατά το 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου αντιστράφηκαν οι εξελίξεις: με τη σταδιακή εδαφική υποχώρηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την προοπτική ένωσης της Κρήτης με το ελληνικό κράτος, αυξήθηκε σημαντικά ο χριστιανικός πληθυσμός (Λιλή Μακράκη). Πάντως, στις αρχές του 20ου αιώνα στο Ρέθυμνο υπήρχαν αισθητά περισσότεροι μουσουλμάνοι παρά χριστιανοί, πράγμα που επιβεβαιώθηκε 20 χρόνια αργότερα όταν, με την ανταλλαγή των πληθυσμών κατά το 1923 σε εφαρμογή της ελληνο-τουρκικής συμφωνίας της Λοζάνης, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη του Ρεθύμνου περί τα 2/3 του πληθυσμού της ως μωαμεθανοί, σχεδόν όλοι ελληνόφωνοι. Η εξάλειψη του χριστιανισμού και στο βαλκανικό χώρο θα ήταν σχεδόν ολοκληρωτική, όπως συνέβη στη Μ. Ασία (90% μωαμεθανοί στο τέλος του 15ου αιώνα), αν δεν είχε περιορίσει με φιρμάνι ο σουλτάνος (Σελήμ Β, 1566-1574) τις συνεχείς προσχωρήσεις στο μωαμεθανισμό, επειδή μειωνόταν ο φορολογητέος πληθυσμός (20-30% του οθωμανικού προϋπολογισμού ήταν το τζίζιε από αλλόθρησκους). Αυτές οι προσχωρήσεις γίνονταν μερικές φορές με εξαναγκασμό, παρ ότι λειτουργούσε το «σύστημα ανεκτικότητας των μιλέτ» (Φ. Μαλιγκούδης) που είχαν εγκαθιδρύσει οι Οθωμανοί. Συχνότερα προσχωρούσαν όμως χριστιανοί στο μωαμεθανισμό έναντι περιουσιακών και επαγγελματικών ανταλλαγμάτων. Με το σύστημα των μιλέτ, αρμόδιο και υπεύθυνο για κάθε ενδοχριστιανική υπόθεση (π.χ. εκπαίδευση, ληξιαρχικές υποθέσεις, ειδική φορολόγηση κ.ά.) που δεν σχετιζόταν με τους Οθωμανούς, ήταν το Πατριαρχείο. Η προβαλλόμενη σήμερα «διάσωση της ελληνικής γλώσσας» από την Εκκλησία (αλλά τότε και της βουλγαρικής, της σέρβικης, αρμένικης, γεωργιανής κ.ά.) ήταν ανειλημμένη αρμοδιότητα από τις συμφωνίες του Σχολάριου- Γεννάδιου με τους Οθωμανούς και όχι αυτοθυσιαστική προσφορά του εκκλησιαστικού μηχανισμού στον Ελληνισμό! Πέρα απ αυτό, χρήσιμο είναι να αναλογιστούμε ότι «διασώθηκαν» επίσης τα αλβανικά, τα εβραϊκά, τα κουρδικά, τα αραβικά και άλλες γλώσσες μη χριστιανικών λαών που βρέθηκαν για αρκετούς αιώνες υπό τον έλεγχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, προφανώς χωρίς καμιά συμβολή της ορθόδοξης ή άλλης χριστιανικής εκκλησίας. Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι λοιπόν ότι οι γλώσσες κατακτημένων λαών δεν διασώζονται από τις ενέργειες κάποιου μηχανισμού, ιδίως όταν ο συγκεκριμένος μηχανισμός βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τους κατακτητές, αλλά από τις ανάγκες επικοινωνίας που εξυπηρετούν αυτές οι γλώσσες. Όταν εκλείψουν οι ανάγκες, εξαφανίζονται και οι γλώσσες. Η εξαγορά του πατριαρχικού θρόνου Με εμπνευστή και πρωτοπόρο το Σχολάριο-Γεννάδιο καθιερώθηκε έτσι στην Ανατολή μία παράδοση συναλληλίας μεταξύ οθωμανικής διοίκησης και ορθόδοξης εκκλησίας, η οποία εξασφαλιζόταν, άλλοτε με την επιλογή «οικουμενικού πατριάρχη» από κύκλο ευνοουμένων του εκάστοτε σουλτάνου (εκτός του Γεννάδιου, π.χ. οι Ισίδωρος, Ιωάσαφ, Μάρκος Ξυλοκαράβης κ.ά.), άλλοτε δε με ανάθεση σε όποιον προσέφερε μεγαλύτερο ποσόν (πεσκές) για την εξαγορά του πατριαρχικού θρόνου. Το «έθιμο» της εξαγοράς άρχισε με τους Τραπεζούντιους, οι οποίοι επιχείρησαν να ανεβάσουν έναν δικό τους άνθρωπο στον πατριαρχικό θρόνο κι επειδή συναντούσαν διάφορα εμπόδια, κατέφυγαν στη δωροδοκία. Έστειλαν τότε στο σουλτάνο χίλια φλουριά, μαζί με το αίτημα να διορίσει τον άνθρωπό τους. Έτσι ανακηρύχθηκε οικουμενικός πατριάρχης ο εκλεκτός των Τραπεζούντιων, Συμεών. Ο διαγκωνισμός για την κατάληψη του πατριαρχικού θρόνου προφανέστατα δεν είχε θεολογικούς στόχους. Από το έτος 1474 είχε αποκτήσει ο εκκλησιαστικός μηχανισμός το δικαίωμα να εισπράττει από τους χριστιανούς και να αποδίδει στην οθωμανική Πύλη τον ετήσιο φόρο (Δ.Γ. Αποστολόπουλος: «Ιστορία των Ελλήνων»). Καθένας γνωρίζει ότι οι υπηρεσίες και τα άτομα που διαχειρίζονται χρήματα, αποτελούν πόλο έλξης και συσπείρωσης κάθε είδους εκμεταλλευτών, καιροσκόπων και λαθρόβιων στοιχείων, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σταδιακά αυτός ο οικονομικός πόλος σε στόχο για επαγγελματική, κοινωνική και «πνευματική» ανέλιξη. Όσο πλήθαιναν οι φιλοδοξίες των Ελλήνων κληρικών, τόσο μεγάλωνε και το πεσκές και τόσο πυκνότερες έκαναν οι Οθωμανοί τις ευκαιρίες για την είσπραξή του. Γράφει ο Sir Paul Rycaut, (1628-1700): «Παλαιότερα η Εκκλησία δεν πλήρωνε στον μεγάλο Αφέντη περισσότερα από δέκα χιλιάδες τάλιρα για κάθε αλλαγή πατριάρχη, αλλά το πλήθος των εραστών του αξιώματος ύψωσε την τιμή σε είκοσι πέντε χιλιάδες τάλιρα». Ο J. Aymonαναφέρει ότι το 1671, μέσα σε έναν και μόνο έτος τουλάχιστον πέντε «οικουμενικοί πατριάρχες» (Παΐσιος, Διονύσιος Θεσσαλονικεύς, Παρθένιος, Μεθόδιος και Διονύσιος ο Λαρισινός) εξαγόρασαν το πατριαρχικό αξίωμα και ανέβηκαν ο ένας μετά τον άλλον στο θρόνο, αναλαμβάνοντας την πολιτική και πνευματική ηγεσία των χριστιανικών λαών που ζούσαν στην οθωμανική αυτοκρατορία. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1700, έγραφε ο J. Pitton de Tournefort (1656-1708): «Το αξίωμα αυτό πουλιέται σήμερα για εξήντα χιλιάδες τάλιρα». Ανάλογα «τιμολόγια» πρέπει να ίσχυαν για την κατάληψη και των υπόλοιπων, ιεραρχικά υποδεέστερων πατριαρχικών θρόνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία Στην «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου Έλληνος περιγράφεται ως εξής ο μηχανισμός της άθλιας συναλλαγής για την κατάκτηση του πατριαρχικού θρόνου από τους «πνευματικούς ηγέτες» των χριστιανών επί τουρκοκρατίας: «Η Σύνοδος αγοράζει τον πατριαρχικόν θρόνον από τον οθωμανικόν αντιβασιλέα διά μίαν μεγάλην ποσότητα χρημάτων, έπειτα τον πωλεί ούτινος της δώση περισσότερον κέρδος, και τον αγοραστήν τον ονομάζει πατριάρχην. Αυτός, λοιπόν διά να ξαναλάβη τα όσα εδανείσθη διά την αγοράν του θρόνου, πωλεί τας επαρχίας, ήτοι τας αρχιεπισκοπάς, ούτινος δώσει περισσοτέραν ποσότητα, και ούτως σχηματίζει τους αρχιεπισκόπους, οι οποίοι πωλώσι και αυτοί εις άλλους τας επισκοπάς των. Οι δε επίσκοποι τας πωλώσι των χριστιανών, δηλαδή γυμνώνουσι τον λαόν, διά να εβγάλωσι τα όσα εξώδευσαν. Και ούτος εστίν ο τρόπος, με τον οποίον εκλέγονται των διαφόρων ταγ- Συνέχεια στην σελίδα 14 «Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.
hellenic way Spring Equinox, 2018 12 ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Σύμφωνα με μία κοινή πεποίθηση των σοφών των αρχαίων λαών και τις δοξασίες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, οι ψυχές των όντων σε αυτήν, την εδώ κάτω ζωή, κατήλθαν από κάποιο μακρινό νοητό τόπο, αφού πρώτα διέσχισαν τον ουράνιο θόλο. Η κάθοδος των ψυχών στα σώματα συνδυάζεται συνήθως με την αναμενόμενη ανοδική επιστροφή σε εκείνον τον υπερουράνιο τόπο καταγωγής, είτε στη μετά θάνατον ζωή, είτε χάρη σε κάποιες εκστατικές εμπειρίες. Για τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πλωτίνο, που έζησε τον 3ο αι. μ.x., η κάθοδος και η άνοδος της ψυχής εντάσσεται στο σύστημά του και απορρέει από αυτό. Ο Πλωτίνος χρησιμοποίησε τις μυστηριακές δοξασίες των θρησκειών της εποχής του, που μιλούσαν για την ψυχανωδία, δηλ. το ανοδικό ταξίδι της ψυχής. Στο έργο του, που ο μαθητής του Πορφύριος ονόμασε Ἐννεάδες χωρίζοντάς το σε 6 βιβλία των 9 πραγματειών το καθένα [1], η ιδέα της πτήσης συνδυάζεται τόσο με τη μυστική εμπειρία, όσο και με την οντολογική του θεωρία. Για τον Πλωτίνο, αλλά και για τους μεταγενέστερους νεοπλατωνικούς τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, διότι μετά τον Πλωτίνο προσθέτουν ιεραρχικά επίπεδα και οντότητες - ο κόσμος αποτελείται από τρεις υποστάσεις, το Εν ή το Αγαθό, το Νου και την Ψυχή. Με βάση την κάθετη απορροή από το πάνω προς τα κάτω, στην ιεραρχία των υποστάσεων αυτών, παράγεται η ύλη διαμέσου των διαμορφωτικών αρχών ή λόγων. Ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ανέλθει με την ψυχή του στην Καθολική Ψυχή και κατόπιν στο Νου, πριν του επιτραπεί η θέα του Ενός ή Αγαθού. Η πορεία της ψυχής προς τον νοητό κόσμο προϋποθέτει, ωστόσο, την αστρική πτήση, δηλ. τη διαδικασία της ανάβασης [2]. Τώρα το αστρολογικό και αστρονομικό κοσμοείδωλο στην ύστερη αρχαιότητα, προϋπέθετε τους επτά πλανήτες να περιστρέφονται γύρω από τη γη στον ουρανό (Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Ήλιος, Άρης, Ζευς, Κρόνος), άλλοτε σύμφωνα με την «Αιγυπτιακή» και άλλοτε σύμφωνα με τη «Χαλδαϊκή» (και Πτολεμαϊκή) τάξη (με τον Ερμή και την Αφροδίτη πάνω από τον Ήλιο και κάτω από τον Ήλιο αντίστοιχα). Η αστρολογική αυτή εικόνα συνδέθηκε με την ελληνική αστρονομία για να αποκτήσει ένα επιστημονικό περίβλημα. Μέσα σε αυτό το αρχαίο κοσμοείδωλο θεμελιώνεται και το σχήμα των μετενσαρκώσεων της ψυχής, η οποία μεταβαίνει από τον ουρανό διά των πλανητικών σφαιρών στη γη, για να ανέλθει ξανά πίσω στη συνέχεια από τον ίδιο δρόμο. Μακρινή κοιτίδα του ανθρώπου λοιπόν, είναι τα έμψυχα άστρα μακριά από τη γη. Ο ίδιος ο άνθρωπος ως μικρόκοσμος είναι φτιαγμένος κατά το πρότυπο του μακρόκοσμου. Ο Πρόκλος γράφει: «Και πρέπει να εξετάσει κανείς τον άνθρωπο σε βάθος, όπως πράξαμε για τον κόσμο, διότι είναι και αυτός ένας κόσμος σε μικρογραφία. Διότι έχει όπως το σύμπαν, μία νόηση, ένα λόγο, ένα θεϊκό σώμα, ένα θνητό σώμα και οι διαιρέσεις του είναι ανάλογες με εκείνες του Παντός» [3]. Στη συνέχεια ο Πρόκλος αντιστοιχεί τον άνθρωπο με τον κόσμο: νοητικό μέρος-κρόνος, πολιτικόν-δίας, θυμοειδές-αρης, φωνητικόν-ερμής, επιθυμητικόν-αφροδίτη, αισθητικόν Ήλιος, αυγοειδές σχήμα-ουρανός εν γένει, θνητό σώμα-υποσελήνιος κόσμος. Ήδη στο μεταφυσικό σύστημα του Ιάμβλιχου δεν υπάρχουν μόνο οι ανθρώπινες ψυχές, αλλά και των «κρειττόνων γενῶν», δηλαδή οι θεοί, οι άγγελοι, οι αρχάγγελοι, οι δαίμονες, οι άρχοντες και οι ήρωες. Οι ψυχές όλων αυτών των όντων κινούνται σε ένα διαμεσολαβητικό διάστημα ανάμεσα στον εγκόσμιο και υπερκόσμιο χώρο. Το μεταφυσικό σύστημα του Ιαμβλίχου, το οποίο αντικατοπτρίζει το αστρικό κοσμοείδωλο του, είναι μία μετάλλαξη της διαβάθμισης των γενών και των ειδών, όπως π.χ. την περιέγραψε ο Πλάτων. Επίσης, όπως στον Πλωτίνο στο βαθμό που ανέρχονται οι ψυχές ως προς την τάξη, αυξάνει η οντολογική αξία τους και η ποιότητά τους. Όταν αντίθετα μία ψυχή κατέρχεται σε αυτή την κλίμακα των γενών χάνει σταδιακά ως προς την ουσία της ή, για να ακριβολογήσουμε, ως προς τη συμμετοχή της στο κατ ουσία Αγαθό, που αποτελεί τον δεύτερο θεό στην Ιαμβλίχεια ιεράρχηση. Τούτο συμβαίνει, διότι ο πρωταρχικός θεός ή το Έν ή το Αγαθό παραμένει, όπως και για τον Πλωτίνο, επέκεινα ουσίας. Το κατ ουσία Αγαθό αποτελεί τον ενοποιητικό και συνεκτικό οντολογικό σύνδεσμο ανώτερων και κατώτερων γενών. Η ψυχή για αυτά τα ταξίδια της χρησιμοποιεί ένα «όχημα» ή «αστρικό σώμα». Συνέπεια αυτής της βαθμιδωτής οντολογίας είναι ότι η σχέση της ψυχής με το όχημα της περιορίζεται, όσο λιγότερο συμμετέχει η ψυχή στο Έν. Όλοι οι νεοπλατωνικοί είναι συνεπείς ως προς αυτήν την οντολογική ιεραρχία. Η κάθοδος στην ύλη σηματοδοτεί τη μείωση ως προς την ουσία, ενώ η επάνοδος στον υπερουράνιο κόσμο, πέρα ακόμη από τους ορατούς θεούς μέχρι τους αόρατους, οδηγεί στην πλήρη «αϋλοποίηση» της ψυχής και την μεγαλύτερη συμμετοχή της στην αγαθότητα. Ο μόνος τρόπος για την ανοδική πορεία είναι για την ψυχή οι καθαρτικές διεργασίες. Ας σημειωθεί ότι για τους αρχαίους και ιδιαίτερα για τους Νεοπλατωνικούς οι πλανήτες είναι θεοί, άρα έμψυχα όντα. Ο Πλωτίνος δεν πιστεύει ότι οι «αστροθεοί» επηρεάζουν απαραίτητα τους θνητούς ανθρώπους, εφόσον αυτοί οι τελευταίοι είναι υπεύθυνα πλάσματα [4]. Η γνώμη του για την αστρολογία είναι πως αποτελεί μία απλή οιωνοσκοπία. Η επίδραση των άστρων αφορά μόνο στο κατώτερο σωματικό μέρος των ανθρώπων και όχι τον ανώτερο εαυτό, που προσηλώνεται στο Αγαθό[5]. Το αχανές πεδίο του διαστήματος, μέσα ακόμη και από την εικόνα του που ίσχυε στην εποχή του Πλωτίνου [6], προκαλεί τον τρόμο και για τούτο η ψυχή είναι ανάγκη να ενσωματωθεί, να καλυφθεί και να αποκτήσει ένα «αστρικό σώμα» ή ένα «όχημα» ή ένα «σκάφος» πριν κατέλθει στα γήινα σώματα. Για την άνοδό της, επίσης, η ψυχή έχει ανάγκη από ένα παρόμοιο περίβλημα. Είναι άραγε η ένωσή της με την υπέρτατη αρχή μία πράξη απελευθέρωσης, τόσο από το γήινο, όσο και από το αστρικό σώμα; Είναι την αληθινή ζωή την οποία έρχεται να συναντήσει η ψυχή ταξιδεύοντας στο διάστημα ή την εξαφάνιση σε μία απέραντη κοσμική χοάνη; Ό,τι και εάν ισχύει, παραμένει σαφές ότι με τη θεωρία του οχήματος προδιαγράφηκε η έντονη λαχτάρα του ανθρώπου να στραφεί προς τα άστρα, ακολουθώντας το εσωτερικό και εξωτερικό του πεπρωμένο. Παραπομπές - Σημειώσεις [1] Η περισσότερο έγκυρη έκδοση των Ἐννεάδων του Πλωτίνου είναι Plotini, Opera, Ed. P. Henry and H.-R. Schwyzer, Editio maior, tom. I-III, Paris-Bruxelles-Leiden 1951-1973. Συντομευμένη έκδοσή της είναι η Plotini, Opera, Ed. P. Henry and H.-R. Schwyzer, Editio minor, tom. I-III, Oxford Classical Texts, Oxford 1964-1982. Το ίδιο κείμενο με αγγλική μετάφραση περιέχεται στο έργο: Plotinus, Enneads, Text with English translation by A.H. Armstrong, vol. I-VII, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts/ William Heineman Ltd, Loeb Classical Library, London 1966-1988 [2] Ἐννεάδες ΙV.3.26. [3] Πρόκλος, Εἰς Τίμαιον 5. 237, Commentaire sur le Timée. Tom. 1-5, Traduction et notes par A. J.Festugière, Bibliothèque des textes Philosophiques, J. Vrin, Paris 1966-1968 [4] Ἐννεάδες ΙΙΙ.3. Το θέμα της επιρροής της αστρολογίας στους ανθρώπους το εξετάζει ο Πλωτίνος στη πραγματεία ΙΙ.3 (Περὶ τοῦ εἰ ποιεί τὰ ἄστρα). Τα άστρα δεν είναι κακοποιοί δυνάστες, αλλά συνεργοί στην υπέροχη ευταξία του σύμπαντος. Η κίνηση τους δεν γίνεται αυθαίρετα αλλά εξαρτάται από την ενέργεια και εκδήλωση της ψυχής του κόσμου. (Πλωτίνου, Εννεάς Δευτέρα. Αρχαίο Κείμενο, Μετάφραση, Σχόλια Παύλος Καλλιγάς, Κέντρον Εκδόσεως Έργων Ελλήνων Συγγραφέων, Ακαδημία Αθηνών, Βιβλιοθήκη Α. Μανούση, Αθήναι 1997, σ. 226). [5] Ἐννεάδες VI.8.7.1-2. Καθώς η επίδραση των άστρων δεν αφορά το ανώτερο τμήμα της ψυχής του ανθρώπου, τούτο σημαίνει ότι αυτός είναι προετοιμασμένος για την άνοδο δια μέσου των υποστάσεων έως την αρχή των πάντων, το Εν. Αντίθετα, κατά τον Πρόκλο, είναι ολόκληρη η ψυχή που καταπίπτει στον κόσμο των σωμάτων. (Πρόκλου, Στοιχείωσις Θεολογική, Εισαγωγή E.R. Dodds, Μετάφραση Ιγνάτιος Σακαλής, Εκδ. Πολύτυπο, χ.τ., 1982, σ. 255). Αυτό δεν συμβαίνει λόγω της απαισιοδοξίας του, αλλά διότι η ψυχή οφείλει να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις της ώστε να ανέλθει και πάλι δια μέσου της αστρικής οδού στο νοητό βασίλειο. Άρα αποδίδεται στον άνθρωπο μεγαλύτερο μέρος ευθύνης και ελευθερίας σε σχέση με τον προγενέστερο Νεοπλατωνισμό του Πλωτίνου. [6] E.R. Dodds, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μία εποχή αγωνίας. Όψεις της θρησκευτικής εμπειρίας από τον Μάρκο Αυρήλιο ως τον Μ. Κωνσταντίνο. Μτφρ. Κ. Αντύπας, Εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1995, σ. 27 Πηγή...Περισσότερα: http://www.schizas.com Ει θεοί εισί κακοί, ουκ εισί θεοί. Ευριπίδης
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 13 Συνέχεια από την σελίδα 9 των βαρβάρων, η οποία, ενώ ανεμένετο εξ ανατολών, προήλθε τελικώς εκ της δύσεως (Ρώμη). Μετά από αυτήν την ανάπτυξι της λέξεως «φωνή» και της συμμετοχής της στην διαδικασία του οικουμενικού λόγου, ας δούμε τι ephemera ephimera εφήμερα ephemeral ephimeros εφήμερος αποκαλύπτουν τα γράμματα της λέξεως. Το ephemerid ephimerida εφημερίδα «Φ» είναι, για να θυμηθούμε τον πρώτο ερευνητή, τον φιλόσοφο Πλάτωνα, γράμμα «πνευ- ephemeris ephimeris εφημερίς ephemeron ephimeron εφήμερον ματώδες», και δι`αυτού ο άνθρωπος το «φυσώδες μιμείται». Πράγματι η φωνή ως προ- ephor ephoros έφορος epiblast epivlasti επιβλάστη ερχόμενη εκ της ανθρώπινης πνοής διά των epiboly epivoli επιβολή «φυσημάτων» όχι μόνον άναβε την κοιλότητα epic epikos επικός της εστίας του πυρός αλλά και την εγκεφαλική κοιλότητα του νοήματος του ανθρώπου, epical epikos επικός epicalyx epikalix επικάλυξ ώστε και στο σκότος διά της φωνής να αναγνωρίζη τα προκαλούντα στο περιβάλλον του epicarp epikarpio επικάρπιο epicedium epikidion επικήδειον τους δονητικούς ήχους, οι οποίοι ερέθιζαν την ακοή του. Κατ`αυτόν τον τρόπο ο φθόγγος «ΦΑ» προκάλεσε «φως» και ο άνθρωπος είδε αυτό που άκουσε. Αυτή η φανέρωσι έδωσε φως («Φ») δηλαδή φώτισε τα πράγματα του περιβάλλοντός του και ο φθόγγος τους, η μίμησι δηλαδή του ήχου τους απ`τον ανθρώπινο λάρυγγα, γέννησε το όνομα («Ο») του κόσμου («Ο»), της νοήσεως («Ν») και της epicene epikinos επίκοινος ψυχής («Η»), Αυτή είναι, φίλε αναγνώστη, η epicentre epikentro επίκεντρο ανάγνωσι της λέξεως Φ.Ω.Ν.Η. epiclesis epiklisis επίκλησις epicure Epicurean Epicureanism Epicurus epicycle epicyclic Epidaurus epidemic epidemical epikourios epikourios epikourizmos epikouros epikiklos epikiklikos epidavros epidimia epidimikos επικούρειος επικουρειος επικουρισμός Επίκουρος επίκυκλος επικυκλικός Επίδαυρος επιδημία επιδημικός Χρονογράφημα Συνέχεια από την σελίδα 1 Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Όσο βαριές κι αν είναι οι αλυσίδες της σκλαβιάς και όσο σωματικά εξουθενωμένος κι αν είναι ο Έλληνας, η ψυχή του, αγαπητοί μου συμπατριώτες, ποτέ δεν παραδίνεται και ποτέ δεν σκλαβώνεται. Ας μην το ξεχνούν αυτό οι άσπονδοι εχθροί μας. Αλλά δεν πρέπει και μεις να ξεχνούμε τη καταγωγή μας. Ούτε την ιστορία μας. Ούτε τους θρυλικούς ήρωες μας και πάνω απ όλα την ιστορική μας διαδρομή και τον εθνικό μας προορισμό Γεννηθήκαμε να δίνουμε φώτα στην ανθρωπότητα και όχι σκοτάδια. Με οδηγό τις αξίες του οικουμενικού Ελληνισμού καλούμεθα να ξελασπώσουμε την χώρα μας από την οικονομική δυσπραγία που περιήλθε και να την ξαναβάλουμε στην θέση του οδηγού. Εκεί που τις αρμόζει. Θα μου πείτε βέβαια, πώς είναι δυνατόν να ξεβγάλουμε την πατρίδα μας από το τέλμα που έχει περιέλθει και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει όχι μόνο οικονομικά αλλά και εθνικά; Εξ ανατολών ο Τούρκος εποφθαλμιά. Από βορρά οι Αλβανο- Σλαβο-Βούλγαροι θέλουν να σφετεριστούν την Μακεδονία μας και από δυσμάς, οι Αλβανοί δεν τους φτάνει που μας έκλεψαν την βόρειο Ήπειρο, τώρα απαιτούν και την υπόλοιπη Ήπειρο μας. Και το χειρότερο απ όλα είναι τα πολιτικά σκάνδαλα και οι ανίκανοι που μας κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Τί πρέπει να κάνουμε, για να λύσουμε την πολιορκία και να ανακτήσουμε την ελληνική εθνική μας αξιοπρέπεια; Πρώτα απ όλα θα πρέπει να διαχωρίσουμε την Εκκλησία από το κράτος. Δεύτερον, να απεμπολήσουμε τον κοινοβουλευτισμό, που είναι η κατάρα της Δημοκρατίας. Τρίτον, να επαναφέρουμε την Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον εξοστρακισμό για τους προδότες πολιτικούς. Το οφείλουμε στους αγωνιστές του 21. Τους θρυλικούς ήρωες της αρχαιότητας μας ήθελαν να μιμηθούν και να μοιάσουν οι ελευθερομάχοι του 1821 και για μια τέτοια Ελλάδα θυσιάστηκαν στον βωμό της Ελευθερίας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει, ώ ανυπέρβλητοι και αθάνατοι ήρωες μας. Αιωνία Τιμή και Δόξα στην Μνήμη σας. Ο Φιλαλήθης Το «Φ» είναι, για να θυμηθούμε τον πρώτο ερευνητή, τον φιλόσοφο Πλάτωνα, γράμμα «πνευματώδες», και δι`αυτού ο άνθρωπος το «φυσώδες μιμείται». Πράγματι η φωνή ως προερχόμενη εκ της ανθρώπινης πνοής διά των «φυσημάτων» όχι μόνον άναβε την κοιλότητα της εστίας του πυρός αλλά και την εγκεφαλική κοιλότητα του νοήματος του ανθρώπου, ώστε και στο σκότος διά της φωνής να αναγνωρίζη τα προκαλούντα στο περιβάλλον του τους δονητικούς ήχους, οι οποίοι ερέθιζαν την ακοή του. Κατ`αυτόν τον τρόπο ο φθόγγος «ΦΑ» προκάλεσε «φως» και ο άνθρωπος είδε αυτό που άκουσε. Αυτή η φανέρωσι έδωσε φως («Φ») δηλαδή φώτισε τα πράγματα του περιβάλλοντός του και ο φθόγγος τους, η μίμησι δηλαδή του ήχου τους απ`τον ανθρώπινο λάρυγγα, γέννησε το όνομα («Ο») του κόσμου («Ο»), της νοήσεως («Ν») και της ψυχής («Η»), Αυτή είναι, φίλε αναγνώστη, η ανάγνωσι της λέξεως Φ.Ω.Ν.Η. Φθία: Θα κλείσω τα παραδείγματα με την λέξι «Φθία», με το οποίο ονομάζει ο Όμηρος την πατρίδα του Αχιλλέως. Έχω ήδη ομιλήσει περί αυτής, όταν έγραψα για το όνομα «Γραικός» (ίδε λήμμα Γ). Εδώ βεβαίως δεν θα επαναλάβω τα όσα περί αυτής έγραψα, θα συνεχίσω όμως αναλύοντας και αναγιγνώσκοντας την λέξι «φθίω» και τα γράμματα Φ.Θ.Ι.Α. ώστε δι`αυτών να κα- Συνέχεια στην σελίδα 15 ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ (...) ΠΛΑΤΩΝ.
hellenic way Spring Equinox, 2018 14 Ο πραγματικός ρόλος της Εκκλησίας Συνέχεια από την σελίδα 11 κατά την Επανάσταση του 1821 μάτων τα υποκείμενα, δηλαδή ο χρυσός». Η αντικατάσταση πατριαρχών που συνέβη αρκετές φορές με παρέμβαση της οθωμανικής Πύλης, σχετίζεται, πέρα από εποχές επαναστατικών και αποσχιστικών κινημάτων χριστιανών υπηκόων, τα οποία δεν είχε καταφέρει να ελέγξει ο εκδιωκόμενος πατριάρχης, κυρίως με την αδυναμία του Πατριαρχείου να συγκεντρώσει το προβλεπόμενο ποσό του ετήσιου φόρου (Δ.Γ. Αποστολόπουλος: «Ιστορία των Ελλήνων). Υπάρχουν εγκύκλιοι πατριαρχών, στις οποίες περιγράφεται η αμέλεια ή η αδυναμία διαφόρων μητροπόλεων στη συγκέντρωση του αναλογούντος φόρου, ο οποίος έπρεπε να είναι διαθέσιμος προς απόδοση κατά τις ημέρες του χριστιανικού Πάσχα ή το αργότερον κατά τη γιορτή του Αγ. Γεωργίου. Συχνά αναγκαζόταν ο πατριάρχης να συλλέξει συμπληρωματικούς φόρους ή να δανειστεί χρηματικά ποσά από εύπορους πολίτες, χριστιανούς ή μουσουλμάνους. Αποτέλεσμα ήταν να βρίσκεται ο πατριαρχικός θεσμός υπό τον έλεγχο και τον εκβιασμό των δανειοδοτών, οι οποίοι έτσι αποσπούσαν διάφορα προνόμια. Πάντως, η ιδέα για εγκατάλειψη του προνομίου είσπραξης φόρων από το Πατριαρχείο δεν φαίνεται να συζητήθηκε ποτέ σοβαρά, δεδομένου ότι αυτό ακριβώς το προνόμιο αποτελούσε τη συνεκτική ουσία λειτουργίας του πατριαρχικού θεσμού και τη βάση της αρχοντικής διαβίωσης πατριαρχών, επισκόπων και του κύκλου που αυτοί δημιουργούν κατά κανόνα γύρω τους. Τα ορθόδοξα συγχωροχάρτια Η αναρρίχηση στον πατριαρχικό θρόνο με την εξαγορά ήταν το πρώτο βήμα για μια πορεία συσσώρευσης πλούτου και επέκτασης εξουσιών. Ένας από τους συνηθέστερους τρόπους πλουτισμού των πατριαρχών ήταν η διακίνηση των συγχωροχαρτιών, μια δραστηριότητα που φαίνεται να άρχισε κατά το 15ο αιώνα, πριν ακόμα αλωθεί η Πόλη από τους Οθωμανούς, και να τελείωσε στα μέσα του 20ου, πιθανόν περί το 1957 (πατριάρχης Ιεροσολύμων Τιμόθεος)! Αν και σήμερα αποσιωπούνται τα συγχωροχάρτια στην επίσημη (σχολική) Ιστορία και η μόνη αναφορά σ αυτά γίνεται σε σχέση με την παπική Εκκλησία, ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος έγραφε το έτος 1715 ότι τα ορθόδοξα συγχωροχάρτια αποτελούν «συνήθεια και παράδοσιν αρχαία». Το έτος 1727 επικύρωσε μια ορθόδοξη σύνοδος τη «νομιμότητα» αυτών των χαρτιών με μόνο περιορισμό να εκδίδονται από τα πατριαρχεία Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Ιερουσαλήμ και Αντιοχείας και όχι από άλλους κληρικούς, προφανώς για να αποφευχθεί κάποια πληθωριστική διακίνηση. Μάλιστα στα πρακτικά της συγκεκριμένης ορθόδοξης συνόδου παρέχονται και υπηρεσίες ορολογίας: «...η μεν ανατολική του Χριστού Εκκλησία ονομάζει συγχωροχάρτια, Λατίνοι δε ταύτα καλούσιν ιντουλγκέντζας» (βλέπε Φίλιππος Ηλιού: «Τα συγχωροχάρτια», Περιοδικό «Τα Ιστορικά») Τα συγχωροχάρτια αγοράζονταν, τόσο από συγκεκριμένα πρόσωπα, όσο και από ομάδες, π.χ. «κάτοικοι Κυδωνίας Κρήτης», χωρίς να εξετάζεται αν είχαν επισκεφτεί αυτά τα άτομα ή οι αντίστοιχες ομάδες κάποιο πατριαρχείο ή κάποια επισκοπή. Όχι ότι θα έπαιρνε αυτή η ιστορία εμπορικής εκμετάλλευσης της όποιας «πίστης» κάποια διαφορετική σημασία, αν είχε θεσπιστεί η αυτοπρόσωπη παρουσία. H «διευκόλυνση» στην απόκτηση των χειρόγραφων ή τυπωμένων συγχωροχαρτιών δείχνει όμως ότι αποκλειστικός στόχος τους ήταν ο πλουτισμός του εκδότη τους και δεν υπήρχε ούτε ίχνος, έστω παραστρατημένης θεοσέβειας! Συνήθως κυκλοφορούσε ένας εκπρόσωπος κάθε πατριαρχείου και διέθετε σε κάθε ενδιαφερόμενο τέτοια χαρτιά, έναντι του σχετικού αντιτίμου. Όταν μάλιστα παρουσιαζόταν καθ οδόν μεγαλύτερη από την αναμενόμενη ζήτηση και τελείωναν τα έντυπα, στα οποία χρειαζόταν απλώς να συμπληρωθεί το όνομα του «συγχωρουμένου» προσώπου, εζητείτο γραπτώς από τη διοίκηση του εκάστοτε πατριαρχείου η αποστολή νέων. Αυτή η αλληλογραφία με απολογισμό εσόδων έχει εν μέρει διασωθεί κι έτσι έχουν γίνει γνωστά διάφορα περιστατικά (Φίλιππος Ηλιού) Το είδος των αμαρτημάτων που «συγχωρούνταν» δεν αναγραφόταν στα έντυπα, αλλά εκάλυπταν αμαρτίες νεκρών (κυρίως από το πατριαρχείο Κων/ πολης) και αμαρτίες ζωντανών, αμαρτίες εξομολογημένες και αμαρτίες ανομολόγητες, ως και αμαρτίες που επρόκειτο να διαπραχθούν νυν και αεί. ήταν λοιπόν συγχωροχάρτια «γενικής δράσης». Συχνά αναφερόταν δε ότι ο «αναμάρτητος», πλέον, είχε καταβάλει το απαιτούμενο χρηματικό ποσό! Στη Δύση πρέπει να εμφανίστηκαν τα συγχωροχάρτια επί πάπα (άγιου) Γρηγορίου Ζ (Hildebrand της Sovana), τον 11ο αιώνα. Η συστηματική εκμετάλλευσή τους έγινε από τον Ουρβανό Β (Odo de Chatillon), στα χρόνια της 1ης Σταυροφορίας, και δίδονταν σ όσους συμβάλανε οικονομικά στην ανοικοδόμηση της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Ο ίδιος έδωσε το προνόμιο έκδοσης συγχωροχαρτιών για τη γερμανική Σαξονία σε μια αδελφή του. Aπό εκεί κληρονόμησε αργότερα το εκδοτικό προνόμιο ένας άπληστος επίσκοπος, ο οποίος πλημμύρισε τη Γερμανία σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκαλέσει αργότερα την αγανάκτηση του Λούθηρου. Κάποια μεταγενέστερη εποχή φαίνεται να εξεδήλωσε ο πάπας της Ρώμης τη δυσφορία του για την καταπάτηση του αποκλειστικού «δικαίωματός του» (!) λόγω έκδοσης συγχωροχαρτιών από τους Ορθοδόξους, οπότε η αντίδραση των Ανατολικών ήταν αποφασιστική, όπως συμβαίνει πάντα σε θέματα θεολογικών αρχών: «...το δε λέγειν αποκεκληρωμένος έχει την εξουσίαν του διδόναι ταύτα μόνον ο Ρώμης Πάπας, ψεύδος εστί προφανές και της των Λατίνων ατόπου καινοτομίας» (Ι.Ν. Καρμίρης: Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία). Στα τέλη του 17ου αιώνα εκδηλώθηκε στάση από τον ηγούμενο της μονής του Σινά, Ανανία, ο οποίος βρισκόταν σε ανταγωνισμό με την Ιερουσαλήμ για την προσέλκυση «πιστών» στα προσκυνήματα. Με την ανεξαρτητοποίησή του εξέδωσε ο Ανανίας δικά του συγχωροχάρτια, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την έχθρα των τεσσάρων ορθόδοξων πατριαρχών. Του καταλόγισαν λοιπόν σε πατριαρχική σύσκεψη την αποστασία αλλά πρωτίστως την οικειοποίηση του «δικαιώματός» τους για έκδοση χαρτιών συγχωρήσεως από πάσης αμαρτίας: «... ετόλμησε διαμερίζειν και συγχωροχάρτια στάμπινα ο ηγούμενος, όπερ μόνον τοις Πατριάρχαις εφειμένον εστί», όπως αναφέρεται σε εγκύκλιο που εξέδωσε το έτος 1689 ο πατριάρχης Κων/πόλεως Καλλίνικος. Εδώ μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο ηγούμενος Ανανίας έδειξε κλασική αχαριστία παραγιού, ο οποίος έμαθε την τέχνη πλουτισμού κοντά στους μαΐστορες και θεώρησε καλό να αυτονομηθεί και να «δουλεύει» πλέον για δικό του λογαριασμό... Κατά τα τελευταία χρόνια, μετά τις δημοσιεύσεις του Φ.Ηλιού θυμήθηκαν διάφοροι εκκλησιαστικοί παράγοντες να ασχοληθούν με το «ξεχασμένο» και «αποσιωπημένο θέμα» των ορθόδοξων συγχωροχαρτιών. Kατάληξη αυτής της ενασχόλησης ήταν, αρχικά η ομολογία ότι αυτά (φυσικά) υπήρχαν και στη συνέχεια ακολουθούσε η προσπάθεια συσκότισης: ήταν για καλό σκοπό τα ορθόδοξα συγχωροχάρτια, όχι σαν τα παπικά, τα οποία ήταν για εμπόριο. «Η παπική θεολογία, το παπικό υπόβαθρο που σχετίζεται με τα Συγχωροχάρτια δεν υπάρχει σε μας. Απλούστατα απαντούν στον λαό, ότι «Κι εμείς συγχωρούμε» και βγάλανε αυτά τα κείμενα που είναι ΣΑΝ Συγχωροχάρτια, «οιωνεί Συγχωροχάρτια»» (κληρικός και καθηγ. πανεπιστημίου Γ. Μεταλληνός). Καταρχάς, η δήθεν απουσία «θεολογικού» υποβάθρου για τα συγχωροχάρτια στην Ανατολή που διαπιστώνει με ευχαρίστηση ο κ. Μεταλληνός, αποτελεί ανακρίβεια, αφού υπάρχει απόφαση πατριαρχικής συνόδου του 1727. Συνεδρίασαν οι πατριάρχες χωρίς τη συνδρομή του Αγίου Πνεύματος; Σίγουρα, δεν έχει εντοπιστεί ή αποκρύπτεται στα αρχεία κάποια μακροσκελής αιτιολόγηση, πιθανόν επειδή δεν βρέθηκε ή δεν τόλμησε κανείς να αμφισβητήσει δημόσια τα συγχωροχάρτια κι έτσι έμεινε Συνέχεια στην σελίδα 17
Τέλος οι σπείρες είναι περιοχές ενός γαλαξία όπου υπάρχει συγκέντρωση αστέρων, σκόνης και αερίων, οι οποί- ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 15 Συνέχεια από την σελίδα 13 Η Χρυσή Τομή Φ τανοήσουμε το ιστορούμενο συμβάν. Φθίω κατά το λεξικό (L.-S.) σημαίνει κλίνω προς το τέλος, ελαττούμαι. Επί ανθρώπων φθείρομαι, μαραίνομαι, χάνομαι. Με τις σημασίες αυτές συναντούμε το ρήμα στον Όμηρο (Οδ. Α 183 ες δημιουργούνται όταν κάποιος άλλος γαλαξίας περάσει ή Λ 330 ή Κ 470), επί συμβάντων και επί προσώπων (Οδ. Β368 ή Σ 446). σε κοντινή απόσταση. Φαίνεται λοιπόν ότι η Χρυσή Τομή αποτελεί έναν αριθμό με «παγκόσμιες»ιδιότητες, παρόμοιο Οι λέξεις «φθίω» και «φθία» προυποθέτουν με τον αριθμό π = 3,14 ο οποίος ισούται με το πηλίκο της την παρατήρησι και την σύγκρισι, η οποία περιφέρειας ενός κύκλου διά τη διάμετρο του. έχει ως σταθερό σημείο την στάθμη των πραγμάτων για τον άνθρωπο π.χ. και τα ζώα είναι η υγεία, για τα πράγματα η σταθερά των μορφή, π.χ. της λίμνης η στάθμη των υδάτων, αυτών που καλύπτουν μια συγκεκριμένη έκτασι, την οποίαν οι κατοικούντες πέριξ αυτής γνωρίζουν. Ο φθειρόμενος, ο μαραινόμενος από κάποια νόσο άνθρωπος έλαττούται καθ`όλας τας εκδηλώσεις του. Αυτή η ελάττωσι γίνεται φανερή στη φωνή και τους ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ Η ΑΡΧΑΙΑ οφθαλμούς του. Η φωνή του χαμηλώνει σε ΕΛΛΑΔΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΘΕΙΟ τόνο και οι οφθαλμοί του δεν δέχονται το άπλετο φως. Στα πράγματα η ελάττωσι εμφανίζεται,εάν π.χ. πρόκειται για λίμνη, διά της Ο Χρυσός Λόγος Φ ή Χρυσή Τομή Φ ή Χρυσός Κανόνας Φ ή Θεϊκή Αναλογία ορίζεται ως το πηλίκο των πτώσεως της στάθμης μέχρι της απόλυτης θετικών αριθμών όταν ισχύει που ισούται περίπου με 1,618. εξαφανίσεως της, εάν δε πρόκειται για φυτά Δίνει αρμονικές αναλογίες και για το λόγο αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στην αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, τόσο κατά και ζώα, μέχρι του θανάτου των. Το «συμβάν» πρέπει να μας βοηθήση στην ανεύρεσι την Αρχαία Ελλάδα όσο και κατά την Αναγέννηση. της αιτίας και ερμηνείας του δοθέντος ονόματος «φθία» στην ίδια την περιοχή, η οποία Την χρυσή τομή εισήγαγε και υπολόγισε ο Πυθαγόρας, (-585 έως -500) που γεννήθηκε στη Σάμο, και ίδρυσε σημαντικότατη φιλοσοφική σχολή στον Κρότωνα της Μεγάλης άλλοτε ήταν η ενδοχωρική λίμνη, «ένθα σήμερον Θεσσαλίη». Όπως η επιστήμη της γεωλογίας δέχεται (ίδε κεφ. «Φυσικό και Γεωγρα- Ελλάδας (Κάτω Ιταλία). Η χρυσή τομή συμβολίζεται με το γράμμα Φ προς τιμήν του Φειδία, ίσως τον γνωστότερο φικό Πλαίσιο»). Αυτή η εξαφάνισι πρέπει γλύπτη της Ελληνικής Αρχαιότητας, και τον σημαντικότερο ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ να συνωδεύετο από γεωλογικά φαινόμενα π.χ. της κλασικής περιόδου. ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΛΟΓΟ Φ σεισμών, καταβυθίσεων, κατακρημνίσεων, Ο χρυσός λόγος ήταν γνωστός στους Πυθαγορείους. παλιρροϊκών μεγάλου ύψους κυμάτων του Στο μυστικό τους σύμβολο, την πεντάλφα, ο χρυσός λόγος Οι Αρχαίοι Έλληνες για τις αποστάσεις χρησιμοποιούσαν σαν μονάδα μέτρησης το «στάδιο».υπάρχει μία υγρού στοιχείου και μάλιστα της θάλασσας. εμφανίζεται στις πλευρές του αστεριού. Με βάση το χρυσό Τα φαινόμενα αυτά όχι μόνον φωνήν έχουν λόγο δημιουργήθηκαν πολλά έργα της κλασσικής εποχής, απίστευτη Γεωγραφική συμμετρία των αποστάσεων ή των αλλά «φωνή έως θανάτου», η οποία δεν όπως ο Παρθενώνας, και της αναγεννησιακής εποχής, όπως γεωμετρικών σχημάτων που σχηματίζουν σημαντικά μνημεία της Ελληνικής Αρχαιότητας π.χ επιτρέπει σε κανέναν ζώντα οργανισμό να είναι ζωγραφικά έργα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ακόμη και διαφύγη - και σ`αυτόν ακόμη τον άνθρωπο. σήμερα χρησιμοποιείται για την απόδοση της αρμονίας σε Σχηματίζεται ένα ισοσκελές τρίγωνο μεταξύ της Ακρόπολης της Αθήνας, με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο κόσμο»ω» και «Φ» -ωνή «Θ»-ανάτου»Ι» «Φ»..ωνή «Θ»..ανάτου «Ι» -σχει σ` όλο τον έργα, ή στην πλαστική χειρουργική για την ωραιοποίηση του ανθρώπινου προσώπου. και τον ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα με απόσταση -σχει την «Α» νθρωπότητα. Αν οι άνθρωποι επιλέγουν τη Χρυσή Τομή για αισθητικούς λόγους, τι μπορούμε να πούμε για τη φύση, που 242 στάδια. επιλέγει τη λογαριθμική σπείρα για να «κατασκευάσει» μια πληθώρα από δομές; Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει με έκπληξη ότι η λογαριθμική σπείρα εμφανίζεται σε σχήματα φυσικών αντικειμένων με εντελώς διαφορετικές ιδιότητες. Στη μικρότερη κλίμακα εμφανίζεται στα όστρακα πολλών θαλάσσιων οργανισμών, όπως για παράδειγμα είναι ο ναυτίλος. Στην ενδιάμεση κλίμακα εμφανίζεται στο σχήμα των κυκλώνων, όπως αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στις φωτογραφίες των μετεωρολογικών δορυφόρων. Τέλος στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα εμφανίζεται στο σχήμα των σπειροειδών γαλαξιών, τεράστιων σχηματισμών από εκατοντάδες δισεκατομμύρια αστέρια, τους οποίους μπορούμε να απολαύσουμε στις φωτογραφίες των σύγχρονων τηλεσκοπίων. Ποιος είναι άραγε ο βαθύτερος λόγος που κάνει έναν αριθμό, κατασκευασμένο με βάση μια αφηρημένη μαθηματική ιδιότητα, να έχει τόσο σημαντικές εφαρμογές στη φύση, και μάλιστα σε τόσο διαφορετικά συστήματα; Τα όστρακα, οι κυκλώνες και οι γαλαξίες δεν έχουν καμία κοινή ιδιότητα και διέπονται από εντελώς διαφορετικούς φυσικούς νόμους. Η ανάπτυξη των οστράκων επηρεάζεται από τον διαθέσιμο χώρο. Η δημιουργία των κυκλώνων οφείλεται στη ροή του υγρού αέρα από περιοχές υψηλής πίεσης σε περιοχές χαμηλής. Λόγω της περιστροφής της Γης, τα ρεύματα του αέρα αποκλίνουν από την ευθεία, έτσι ώστε στο βόρειο ημισφαίριο όλοι οι κυκλώνες να περιστρέφονται αντίθετα από τη φορά των δεικτών του ρολογιού ενώ στο νότιο ημισφαίριο αντίστροφα. Σε κάθε γνωστό μνημείο της Αρχαίας Ελλάδας (π.χ μαντείο των Δελφών, το ιερό νησί της Δήλου, το ιερό της Δωδώνης κ.λπ.) όταν «χαράξουμε» Κύκλο με κέντρο το μνημείο και ακτίνα ένα άλλο μνημείο, τότε η νοητή περιφέρεια του κύκλου θα περάσει και από άλλο ένα μνημείο ή πόλη! (πχ κέντρο «την Δωδώνη» και ακτίνα κύκλου «την Αθήνα». τότε η περιφέρεια του Κύκλου θα περάσει από την Σπάρτη! Κέντρο η «οι Δελφοί» ακτίνα η Αθήνα θα περάσει η περιφέρεια και από την Ολυμπία, Δήλος Αργος Μηκύνες. και πάρα πολλά άλλα παραδείγματα ). Η Χαλκίδα απέχει απ την Θήβα και το Αμφιάρειο, 162 (Φ*100) στάδια (το ίδιο). Η απόσταση Θήβας Αμφιαρείου είναι 262 στάδια (162 x 1.62 = 2.62 αλλά και 100 x φ2= 262) το τρίγωνο υπακούει στην αρμονία του χρυσού αριθμού φ. Η Χαλκίδα ισαπέχει επίσης απ την Αθήνα και τα Μέγαρα 314 στάδια. Δηλαδή παρουσιάζονται ο χρυσός αριθμός φ και το π εκατονταπλασιασμένα. Η Σμύρνη ισαπέχει απ την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (1620 στάδια). (Φ x 1000). Εκτός από την Ιερή Γεωγραφία της Αρχαίας Ελλάδος, είναι γνωστό ότι το Παρθενώνας έχει κατασκευαστεί με αναλογίες και συνδυασμούς του ΧΡΥΣΟΥ αριθμού Φ = 1,618034 και του π =3,1415927. Είναι τυχαίο ότι θεωρείται από το πιο λαμπρά μνημεία στην ιστορία της ανθρωπότητας; Είναι τυχαία και συμπτωματική η χρήση στην κατασκευή του ναού, του ΧΡΥΣΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ Φ; ΠΗΓΗ Φθία: Θα κλείσω τα παραδείγματα με την λέξι «Φθία», με το οποίο ονομάζει ο Όμηρος την πατρίδα του Αχιλλέως. Έχω ήδη ομιλήσει περί αυτής, όταν έγραψα για το όνομα «Γραικός» (ίδε λήμμα Γ). Εδώ βεβαίως δεν θα επαναλάβω τα όσα περί αυτής έγραψα, θα συνεχίσω όμως αναλύοντας και αναγιγνώσκοντας την λέξι «φθίω» και τα γράμματα Φ.Θ.Ι.Α. ώστε δι`αυτών να κατανοήσουμε το ιστορούμενο συμβάν. Φθίω κατά το λεξικό (L.-S.) σημαίνει κλίνω προς το τέλος, ελαττούμαι. Επί ανθρώπων φθείρομαι, μαραίνομαι, χάνομαι. Με τις σημασίες αυτές συναντούμε το ρήμα στον Όμηρο (Οδ. Α 183 ή Λ 330 ή Κ 470), επί συμβάντων και επί προσώπων (Οδ. Β368 ή Σ 446). Εδώ κλείνω το παράδειγμα του γράμματος Φ. Πρέπει να δηλώσω στον αναγνώστη, ότι η επιλογή των λέξεων δεν σημαίνει ευκολία ή δυσκολία, αλλά αδυναμία χρονική να διεξέλθω τις χιλιάδες των προ-θεογονικών και προ-ομηρικών λέξεων. Εδώ άλλωστε σκοπός Συνέχεια στην σελίδα 17 «Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ ανάριθμοι ουδ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος
hellenic way Spring Equinox, 2018 16 Η ΚΑΤΑΣΤΕΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ Ο Ορφέας υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και επηρέασε αποφασιστικά την φιλοσοφική σκέψη πάνω στην οποία στηρίχτηκαν όλοι οι Έλληνες στοχαστές και φιλόσοφοι της αρχαιότητας. Έζησε στην απώτατη αρχαιότητα χαρακτηριζόμενος, αυτός μεταξύ όλων των αρχαίων σοφών παλαιότατος. Σχημάτισε ίσως το πρώτο συγκροτημένο σε συλλόγους φιλοσοφικό ρεύμα το οποίο έδρασε ως κίνημα αναμορφωτικό όλων των πτυχών του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα κατ ακέραιο αποτέλεσμα, αν και έδρασε και εκτός αυτής. Ο ίδιος ο Ορφέας εξημέρωσε την απορρυθμισμένη, επί των ημερών του, κοινωνία με την διδασκαλία του της λύρας την οποία επανέφερε αναβαθμισμένη, ενώ συνέστησε σε ιδιοφυές φιλοσοφικό σύστημα Κοσμογονία- Θεογονία- Οντογονία- Ψυχογονία. Η Ορφική Διδασκαλία υπήρξε ένα ρωμαλέο φιλοσοφικό κοινωνικό ρεύμα το οποίο άντλησε από πανάρχαιες όσιες παραδόσεις, με την μοναδική χάρη του Ορφέως, υιού του Οιάγρου και της Καλλιόπης, η δε λάμψη του εξακτινώθηκε μέχρι τα πέρατα της Οικουμένης. Άσκησε καθοριστική επιρροή στην όλη διαμόρφωση της θεολογικής σκέψεως και στην καθιέρωση των Μυστηριακών Τελετών, χάρις στις οποίες οι άξιοι εγίνοντο κοινωνοί των μυστικών έως και της Συμπαντικής και της, προοντολογικής του αισθητού, Αλήθειας. Ο Ορφέας, όπως και «οι περί αυτόν», υπήρξαν όχι επινοητές αλλά βελτιωτές και αναμορφωτές της αρχαϊκής κοινωνίας μέσω της όλης θεολογικής, φιλοσοφικής επιστημονικής, πλατιάς διαφωτίσεως του λαού Πλήθος θρύλων έχουν πλεχτεί για την φωτεινή σαγήνη της μουσικής του Ορφέα, ενώ πολλές παραστάσεις τον εικονίζουν ως μουσικό- λυράρη τριγυρισμένo από ζώα και στοιχεία της φύσεως γαληνεμένα. Η θέσμιση της έμμετρης μουσικής, ήταν, επίσης, μια επανάσταση πολιτισμική, θρησκευτική και γενικώς κοινωνική. Η μουσική και οι ωδές με τις οποίες έθελγε ο Ορφεύς δεν ήταν απλώς «ωραία και ευχάριστα». Η Απολλώνιος κιθάραλύρα «ρυθμίζει την λειτουργία και την αρμονία των πόλων (δηλ. του άξονος) του Σύμπαντος (Κόσμου)»[i]. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ Η αιτία του θανάτου του δίνεται από τον Ερατοσθένη[ii] «Ομοίως ο ίδιος ο Ορφεύς δεν τιμούσε τον Διόνυσο (από τον οποίο προήλθε και η δόξα του), αλλά έκρινε ότι μέγιστος των θεών είναι ο Ήλιος, τον οποίον αποκαλούσε και Απόλλωνα...Γι αυτό εξοργίσθηκε ο Διόνυσος εναντίον του και έστειλε τις Βασσαρίδες, τις Βάκχες της Λυδίας και της Θράκης, οι οποίες τον διασπάραξαν και διεσκόρπισαν τα μέλη του μακρυά το ένα από το άλλο. Αλλά οι Μούσες, αφού τα συμμάζεψαν, τα έθαψαν στά Λείβηθρα, όπως λέγονται. Όμως επειδή δεν είχαν, δεν εύρισκαν, την λύρα του, για να την βάλουν στον τάφο του, ζήτησαν από τον Δία να την μετατρέψει σε αστερισμό, για να στηθεί ανάμεσα στα άστρα, αθάνατο σήμα, μνημόσυνο αιώνιο, εκείνου και αυτών των ίδιων των Μουσών...»[iii]. Στην καταστέριση της λύρας του Ορφέα αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο έργο του «Φυσικά. Περί Ποταμών» λέγοντας: «... αφού διεσπάραξαν τον Ορφέα οι γυναίκες, έρριξαν τα μέλη του στον ποταμό Έβρο. Κι ενώ η κεφαλή του θνητού εκείνου με την πρόνοια των θεών μετεμορφώθη σε δράκοντα, η λύρα του έγινε αστερισμός όπως το θέλησε ο Απόλλων...»[iv] Η ΚΑΤΑΣΤΕΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗΣ Σύμφωνα με τον μύθο, η λύρα του Ορφέα καταστερίστηκε στον γνωστό αμφιφανή αστερισμό ΛΥΡΑ, που βρίσκεται νότια των αστερισμών του Δράκοντος και του Κύκνου. Και οι τρεις αστερισμοί θα μπορούσαν να συνδέονται με τον Ορφέα αφού μετά τον θάνατό του η κεφαλή του μεταμορφώθηκε σε δράκοντα, ενώ ο ίδιος ζήτησε από τον Δία να μετεμψυχωθεί μετά τον θάνατό του σε κύκνο[v]. Σημαντικό στοιχείο για τον προσδιορισμό, κατά προσέγγιση, της εποχής όπου έζησε ο πρώτος Ορφέας, υιός του Οιάγρου, αποτελεί ο καταστερισμός της λύρας του στον ομώνυμο αστερισμό του οποίου ο φωτεινότερος αστέρας είναι ο Βέγας, όπως θα αναπτυχθεί παρακάτω. Σχετικώς προς την παλαιότητα του Ορφέα έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις: 1/ Η χρονολόγηση της Αργοναυτικής Εκστρατείας, στην οποία έλαβε μέρος ο Ορφέας, είναι ένα στοιχείο που θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη. Ο Αθαν. Σταγειρίτης στην ΩΓΥΓΙΑ δίδει χωρίς αιτιολόγηση το έτος 1360 ή 1350 π.χ. 2/ Από το «Πάριον Χρονικόν» ή «Πάριον Μάρμαρον»[vi] δίδονται δύο χρονολογίες ως εξής: «Από τότε που ο Εύμολπος, ο γιός του Μουσαίου, που από τον Ορφέα ετελέσθη μύστης, φανέρωσε στην Ελευσίνα και παρέδωσε σε μας τα έργα του πατέρα του Μουσαίου, κατά τα έτη ΧΗΔ, όταν βασίλευε στας Αθήνας ο Ερεχθεύς, ο γιός του Πανδίονος...». Η χρονολογία αυτή «ΧΗΔ» (σ.σ.χηδ=1110 + 264 (π.χ. : έτος κατασκευής της πινακίδος) = 1374 π.χ. είναι απολύτως ασύμβατη προς τα δεδομένα της αρχαιότητος, τόσο των Ελευσινίων Μυστηρίων, όσο, βέβαια, και της βασιλείας του Ερεχθέως, που είναι συνδεδεμένος με την εισαγωγή της λατρείας της Αθηνάς, θεάς των Πελασγών πρώτων κατοίκων των Αθηνών, και είναι δεύτερος βασιληάς της τότε πόλεως, που διήνυε το αρχικό γεωργοκτηνοτροφικό στάδιο. Ο Ερεχθεύς έζευξε πρώτος, σύμφωνα με τον μύθο, τα βόδια στο άροτρο. Αλλά και οι παράμετροι όλου του σχετικού με εκείνον μύθου ανάγονται σε παλαιότατες πεποιθήσεις και ψυχοδιανοητικούς τρόπους. Παραδείγματος χάριν, η οφιοειδής μορφή του σώματός του, ο ρόλος της Γαίας στην κυοφορία κ.λπ. Η δεύτερη χρονολογία δίνεται πάλι από το Πάριον Χρονικόν[vii] του 264 π.χ.: «...Τότε που ο Ορφεύς, ο γιος του Οιάγρου και της Καλλιόπης, δημοσίευσε την ποίησή του, όπου διηγείται την αρπαγή της Κόρης και της Δήμητρος την αναζήτηση και ομιλεί για τον σπόρο του σίτου που ανεκαλύφθη από εκείνην, και για το πλήθος των ανθρώπων που τον δέχθηκαν με αγαλλίαση, και όπου, ακόμη, ομιλεί για την δική του κατάβαση και αναζήτηση στον Άδη και την ευφρόσυνη μοίρα του αναφέρομαι στα έτη ΧΗΔΔΔΓ (σ.σ.1135+264=1399 π.χ.) όταν βασίλευε στας Αθήνας ο Ερεχθεύς». Συμφωνα με το Πάριον Χρονικόν έχομε την διαδοχή: ο Ορφεύς, του Οιάγρου και της Καλλιόπης που ύμνησε την αρπαγή της Κόρης το 1399 π.χ., γεννά τον Μουσαίο που ίδρυσε τα Ελευσίνια, ο δε Μουσαίος γεννά τον Εύμολπο που μυήθηκε από τον Ορφέα το 1374 π.χ. και όλα αυτά σε 25 μόλις χρόνια! Πάντως το αναφερόμενο από τον Αθ. Σταγειρίτη, ποίημα του Ευμόλπου, επι- καλούμενο ως πηγές τον Στράβωνα και τον Παυσανία,[viii] αφορά την έναρξη της λατρείας της Ίσιδος στην Αττική και όχι την πολύ παλαιότερη αυτής λατρεία της Δήμητρας, της οποίας τα Μικρά (εν Άγραις) Μυστήρια ετέλεσε στην Αθήνα ο γιός του Ορφέως Μουσαίος. Λέγει ο Αθ. Σταγειρίτης για τον ιδρυτή των Μυστηρίων:«κατά δε την Ελλάδα νομίζεται ο Ιερός ποιητής Ορφεύς, πρώτος τούτου του καταστήματος επειδή άλλος προ αυτού δεν γνωρίζεται...». 3/Μία πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη για τον υπολογισμό της ηλικίας των Ορφικών Ύμνων και συνεκδοχικώς της ιστορικότητας του Ορφέα και τον προσδιορισμό της εποχής κατά την οποία αυτός έζησε έχει διατυπωθεί από τον Έλληνα αστρονόμο Κων. Χασάπη η οποία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως από τον Ιω. Πασσά στο βιβλίο του «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ»[ix]. Η μελέτη αυτή στηρίζεται στον Ορφικό Ύμνο XXXIV ΑΠΟΛΛΩ- ΝΟΣ και ειδικά στον στίχο 21«μίξας χειμώνος θέρεός τ ίσον αμφοτέροισιν». Ο Κων. Χασάπης υπολόγισε αστρονομικώς τον χρόνο κατά τον οποίο συνέβη αυτή η ισό- τητα των εποχών. Ο υπολογισμός αυτός, Συνέχεια στην σελίδα 18
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 17 Ο πραγματικός ρόλος της Εκκλησίας κατά την Επανάσταση του 1821 Συνέχεια από την σελίδα 14 η «θεολογική πραγματεία» στα αζήτητα. Είναι γνωστό ότι πολύ συχνά κατήγγειλαν εκκλησιαστικοί κύκλοι στην οθωμανική διοίκηση αντιφρονούντες χριστιανούς ως «αιρετικούς» ή «στασιαστές» και από εκεί κατέληγαν οι καταγγελόμενοι σε βασανιστήρια και σε εκτέλεση (θα δημοσιεύσουμε σύντομα σχετικά καταγγελτικά κείμενα του οικουμενικού πατριαρχείου κατά δυστροπούντων χριστιανών). Αλλά και στην απλούστερη των δυνατών εκδοχών, ο κ. Μεταλληνός ισχυρίζεται ότι κυκλοφόρησαν οι Ανατολικοί τα συγχωροχάρτια, περίπου επί 5 αιώνες, μόνο για λόγους ανταγωνισμού, για να μην φανούν υποδεέστεροι των Δυτικών! Νέο καπέλο εσείς, νέο κι εμείς, νέο αμάξι εσείς, νέο κι εμείς! Ο κ. Μεταλληνός προσπαθεί να μας πείσει ότι με αυτό το μικροαστικό σκεπτικό ενεργούσαν οι πατριάρχες, τη στιγμή που ξέρουμε ότι προέκυπτε ζεστό χρήμα από το εμπόριο αυτών των προϊόντων «πίστης και αφοσίωσης»! Ο επίσης θεολόγος και καθηγ. πανεπιστημίου Σάββας Aγουρίδης υποστηρίζει, για το ίδιο θέμα, ότι πρόκειται για «πράγματα, για τα οποία η Ανατολική Εκκλησία κατηγορεί τη Δυτική, στην ουσία τα εφαρμόζει όμως και ή ίδια με πολύ ασήμαντες παραλλαγές...» (Σ. Χαραλαμπάκη: «Τα ανάποδα της θρησκείας»). Πάντως και η καθολική εκκλησία σε κείμενά της «Τί είναι και τί δεν ήταν τα συγχωροχάρτια», περίπου τα ίδια ισχυρίζεται, κάτι «σαν συγχωροχάρτια» μοίραζαν κι εκείνοι, αλλά κάποιοι κακοί τα εκμεταλλεύτηκαν... Διάφοροι εκκλησιαστικοί «ερμηνευτές» λόγων και γεγονότων υποστηρίζουν ότι τα συγχωροχάρτια ήταν επιβεβαιωτικά κάποιας προϋπάρχουσας ή μελλοντικής συγχώρησης από τον ενοριακό ιερωμένο, αλλά δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί εκδίδονταν αυτά ακόμα και για ήδη πεθαμένους ή γιατί μπορούσε να τα προμηθευτεί μαζικά οποιοσδήποτε στα Ιεροσόλυμα και αλλού και να τα διανείμει, μετά την επιστροφή του, ως δώρο σε συγγενείς και φίλους, αφού συμπλήρωνε στην προβλεπόμενη θέση το όνομα του αποδέκτη (κάτι σαν λαχνούς σε πολυκαταστήματα). Όπως αναφέρει στα άρθρα του ο Φ. Ηλιού, πολλά από τα συγχωροχάρτια που εκδόθηκαν για ζώντες, έχουν χαθεί επειδή τοποθετούνταν στα χέρια των αποθανόντων στο φέρετρο. Καθένας μπορεί να αντιληφθεί σε ποιου είδους «πίστη» καθοδηγείτο και καθοδηγείται ακόμα ο αμαθής λαός με την προώθηση τέτοιων «βεβαιώσεων» από την ανατολική και τη δυτική χριστιανική Εκκλησία. Ενδιαφέρον είναι εδώ να επαναλάβουμε ότι, ενώ τα παπικά συγχωροχάρτια αναφέρονταν και περιγράφονταν στα ελληνικά σχολικά βιβλία, για τα ορθόδοξα ποτέ και πουθενά δεν γινόταν κουβέντα, έστω και υποστηρικτικά - μια και συζητιέται αυτή την εποχή το θέμα ενός σχολικού βιβλίου Ιστορίας. Έπρεπε να έρθει ο μακαρίτης Φ. Ηλιού να βγάλει τα συγχωροχάρτια από το σεντούκι της λησμονιάς και να αναγκάσει τους Χριστόδουλους να σιωπούν και τους Μεταλληνούς να επινοούν μύριες ανοησίες για να δικαιολογήσουν αυτή την αθλιότητα. Η ειλικρινής ομολογία ότι ο εκκλησιαστικός μηχανισμός ενδιαφερόταν για το χρήμα, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές του λαού, τους είναι αδιανόητη, αφού σε όλη την ιστορία του χριστιανισμού μόνο το ψεύδος, η συκοφαντία και η αποσιώπηση τους εξυπηρέτησε! Και φυσικά, πρέπει να υποβληθεί δραστική ένσταση εναντίον αυτού του σχολικού βιβλίου Ιστορίας, αφού παραλείπει ένα σημαντικό και αναμφισβήτητο γεγονός - εκτός αν το αναφέρει κάπου και δεν το είδα, τόσο γρήγορα που το διάβασα. Σ αυτή τη διεύθυνση περιέχονται σε μορφή πρακτικού οι επισκέψεις και οι εισπράξεις ενός Χρύσανθου Νοταρά (1663-1731, από το 1707 πατριάρχης Ιεροσολύμων), μερικές από τις οποίες οφείλονται σε συγχωροχάρτια, ενώ άλλες αναφέρονται απλά ως «εισφορές». Στο επόμενο η Συνέχεια. Στέλιος Φραγκόπουλος, Καταστροφή και Σφαγή της Χίου Συνέχεια από την σελίδα 8 νε, να ξαστερώσουν πάλι και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι με τα μαλλάκια τα χρυσά; Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω ριχτά στους ώμους σου πλατιά μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη και σαν την κλαίουσα την ιτιά; Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι; Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει; Μην ο καρπός απ το δεντρί που μεσ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει, μεσ απ τον ίσκιο του να βγει; Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα; Τι θες κι απ όλα τα αγαθά τούτα; Πες. Τα` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί; -Διαβάτη, μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι: Βόλια, μπαρούτι θέλω. Νά. Μετάφραση στα ελληνικά: Κωστής Παλαμάς Terrapapers Newsletter www.hellenicway.com o «ελληνικός δρόμος» στα πέρατα της οικουμένης ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Συνέχεια από την σελίδα 15 των αναλύσεων είναι η επαλήθευσι των διαδικασιών, οι οποίες ανέπτυξαν την ελληνική γλώσσα. Εάν οι Έλληνες θελήσουν να συνεχίσουν την ανάπτυξι των λέξεων του πανάρχαιου λόγου, τότε θα σχηματισθή εκ νέου μια τεράστια «βιβλιοθήκη» της αρχαίας σοφίας αλλά και μια νέα ιστορική αφήγησι της ζωής της ανθρωπότητος. Χ «Χαρά δε τη διαχύσει και ευπορία της ροής της ψυχής έοικε κεκλημένη». (Πλάτων, «Κρατύλος» 419c) { H χαρά φαίνεται, ότι έχει ονομασθή έτσι από την διάχυσι και ευτυχία ( αιθρία) των κινήσεων της (ανθρώπινης ) ψυχής}. Η χαρά πράγματι φαίνεται στο ανθρώπινο γέλιο: «άσβεστος δ` άρ ενώρτο γέλως.. θεοίσι» { Ιλ. Α 599: γέλιο δε ασταμάτητο ξέσπασε στους θεούς}. Είναι φανερό, ότι η λέξι «χαρά» με αρκτικό γράμμα το σύμβολο «Χ» και η λέξι «γέλως» συνδέονται ένεκα της φύσεως του όντος άνθρωπος και αποτελούν ενότητα. Ο άνθρωπος, όταν γελά, ξεσπά σε ένα φθόγγο, τον οποίο απετύπωσαν διά του «Χ» («ΧΑ,ΧΑ» ή «ΧΙ,ΧΙ»). Όταν όμως ο άνθρωπος γελά, ανοίγει τα χείλη του, «χ-αράζει», λέμε, το γέλιο στο στόμα του. Θα υπενθυμίσω στον αναγνώστη ότι: το γράμμα Γ είναι και σύμβολο παντός οξέος οργάνου, με το οποίο ο άνθρωπος διανοίγει ή χαράζει ή γράφει κ.λ.π. Εκτός όμως του γέλωτος, ο οποίος προεκάλεσε τον ήχο «ΧΑ» ή «ΧΙ», ο άνθρωπος επίσης ενστικτωδώς θερμαίνει τα χέρια του φυσώντας «θερμήν εκπνοήν» σ` αυτά εκ των πνευμόνων του. Είναι γνωστός ο φθόγγος «ΧΟΥ» σ` όλους μας και η νεώτερη λέξι η προελθούσα εκ του φθόγγου αυτού «χουχουλιάζω». Είναι επίσης βέβαιο, ότι ο άνθρωπος του ελληνικού χώρου παρετήρησε, ότι και η γη αποπνέει θερμότητα, η οποία μεταβάλλει την υγρασία σε «ά-χ-νη» (ομί-χ-λην). Αυτή ανέρχεται ως νέφος θολούσα την ατμόσφαιρα «ευτ` όρεος κορυφήσι νότος κατέχευεν ομίχλην» ( Ιλ.Γ 10 ). Η χαρά πράγματι φαίνεται στο ανθρώπινο γέλιο: «άσβεστος δ` άρ ενώρτο γέλως.. θεοίσι» { Ιλ. Α 599: γέλιο δε ασταμάτητο ξέσπασε στους θεούς}. Είναι φανερό, ότι η λέξι «χαρά» με αρκτικό γράμμα το σύμβολο «Χ» Συνέχεια στην σελίδα 19
hellenic way Spring Equinox, 2018 18 Η ΚΑΤΑΣΤΕΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ Συνέχεια από την σελίδα 16 του οποίου η παράθεση βρίσκεται στο ως άνω βιβλίο, έδωσε 2 χρονολογίες: Η πρώτη το 1.366 π.χ. Η δεύτερη το 11.835 π.χ. Ο Κων. Χασάπης θεώρησε την δεύτερη «αναντιρρήτως απορριπτέα διότι μεταθέτει τα γεγονότα κατά 10.369 έτη προς το απώτερον παρελθόν κατά το οποίον ουδεμία ένδειξις υπάρχει και επομένως πιθανότης διά να εγράφησαν οι ύμνοι». Αξιοσημείωτη είναι η αντίθετη θέση του Ιω. Πασσά[x] ο οποίος θεωρεί ότι η δεύτερη χρονολογία πρέπει να ληφθεί σοβαρώς υπ όψιν διότι «το έτος 11.835 συμβιβάζεται με τα λεχθέντα εις τον Σόλωνα από τον Αιγύπτιον ιερέα της Ίσιδος, εις Σάιν, όπως αναφέρει ταύτα ο Πλάτων εις τον Τίμαιον και εις τον Κριτίαν και συμφώνως προς την οποίαν, κατά την ομολογίαν του Αιγυπτίου ιερέως οι Έλληνες φέρονται ως παλαιότεροι των Αιγυπτίων κατά 9.000 έτη». Περαιτέρω ο Ιω. Πασσάς αναφέρει και άλλα σοβαρά επιχειρήματα που συνηγορούν στην ύπαρξη πανάρχαιου πολιτισμού στον Ελλαδικό χώρο, όπως π. χ. τα ευρήματα του σπηλαίου Φράγχθι της Ερμιονίδος όπου «ανεκαλύφθη πολιτισμός πέραν των 25.000 ετών». Πράγματι στο σπήλαιο αυτό ευρέθησαν σημαντικά στοιχεία πολιτισμού χρονολογηθέντα από την ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή (40.000-10.000 π.χ.) έως την Νεολιθική (7.000-3000 π.χ.) όπως: εργαλεία Μηλίου, δηλαδή Μινυακού, οψιδιανού, πήλινα σκεύη, αγαλματίδια και κοσμήματα που φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου. Σε πλείστα μέρη της Ελλάδος, άλλωστε, ως γνωστόν, έχουν ευρεθεί στοιχεία και αποδείξεις υπάρξεως πανάρχαιου πολιτισμού. Όσον αφορά στην παραδοχή του Αιγυπτίου ιερέως προς τον Σόλωνα τον Αθηναίο (7ος -6ος αι. π.χ.), αυτή ανάγει τον πολιτισμό των Ελλήνων σε παλαιότατες εποχές: 9.000 χρόνια προ του Aιγυπτιακού πολιτισμού. Ως αφετηρία του Αιγυπτιακού πολιτισμού θεωρείται η προδυναστική περίοδος: 5.400 π.χ.- 3.000 π.χ., εποχή κατά την οποία, σύμφωνα με τον Αιγύπτιο ιστορικό Μανέθωνα (280 π.χ.) ανεπτύχθησαν στην Αίγυπτο η ιερογλυφική γραφή, λίθινα εργαλεία, θρησκευτικές πεποιθήσεις περί αθανασίας της ψυχής κ.λπ. Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός εξελίχθηκε περαιτέρω κατά την πρωτο-δυναστική περίοδο: 3.000-2.575 π.χ. Τις πολιτιστικές αυτές περιόδους ορίζει ο Μανέθων στα «Αιγυπτιακά» συνδυάζοντας ιστορικά γεγονότα με τις 30 βασιλικές δυναστείες. Το συμβατικό αυτό σύστημα αποδέχονται και οι σύγχρονοι ιστορικοί. Με βάση τα λεχθέντα από τον Αιγύπτιο ιερέα προς τον Σόλωνα και αν λάβουμε υπ όψη ότι ο Αιγυπτιακός πολιτισμός της προδυναστικής περιόδου θα πρέπει, το πιθανότερο, να ωρίμασε περί το μέσον της, υπόθεση κατά προσέγγιση βέβαια, προκύπτει χρονολογία πλησίον της δεύτερης (απορριφθείσης) χρονολογίας του Κων. Χασάπη δηλαδή το έτος 11.835 π.χ. αφού: ( ~5.400x1/2) + 9.000 + 600 π.χ.(όταν ζούσε ο Σόλων) = ~12.300 π.χ. 4/ Θεωρώ σκόπιμο να προσθέσω μία δική μου θεωρία/ μελέτη προσδιορισμού της εποχής κατά την οποία έζησε ο Ορφεύς η οποία συσχετίζει αναφορές αρχαίων πηγών και αστρονομικά δεδομένα. Η θεωρία αυτή, εξ όσων γνωρίζω, διατυπώνεται για πρώτη φορά παγκοσμίως. Βασίζεται στην έμμεση αναφορά του Πλάτωνος στον Τέλειο Αριθμό ή Μέγα Ενιαυτό («Πολιτεία» 546 c, «Τίμαιος» 38a 39d). Ως «τέλεο Ενιαυτό» θεωρεί ο Πλάτων (με αρκετή ασάφεια πάντως) το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο πανομοιότυπες θέσεις όλων των ουρανίων σωμάτων (απλανών και πλανητών) στον ουράνιο θόλο. Στην «Πολιτεία» ο Πλάτων υπολογίζει τον τέλειο αριθμό σε 36.000 χρόνια (= 12.960.000 ημ.=36.000 χρόνια των 360 ημερών, ή 1 /100 έτη κατά τον Ίππαρχο). Σήμερα η περίοδος του Μεγάλου Ενιαυτού (για τους απλανείς) υπολογίζεται αστρονομικώς σε 25.920 έτη. Ως γνωστόν, ο άξων της Γης διερχόμενος από το κέντρο της και εκτεινόμενος προς Β. και Ν., τέμνει την γήινη σφαίρα στα σημεία του γεωγραφικού Β και Ν πόλου αντιστοίχως, προεκτεινόμενος δε συναντά τον Β ουράνιο πόλο σε σημείο κοντά στον σχετικά λαμπρό αστέρα α της «Μικράς Άρκτου» (AlphaUrsaeMi- noris) και αντιστοίχως στον αμυδρό αστέρα σ του «Οκτάντος» στον Ν ουράνιο πόλο. Ο AlphaUrsaeMinoris είναι ο γνωστός μαςπολικός Αστέρας που χρησιμοποιήθηκε για χιλιάδες χρόνια για τον προσανατολισμό στην ναυσιπλοΐα. Γνωρίζουμε επίσης ότι η Γη κατά την περιστροφή της ταλαντεύεται, ο δε άξονάς της σχηματίζει με την πάροδο των αιώνων 2 νοητούς συμμετρικούς κώνους με κοινή κορυφή το κέντρο της Γης και γενέτειρα τον άξονά της που εκτείνεται στο άπειρο. Αυτή η γενέτειρα τέμνει την ουράνιο σφαίρα σε 2 παράλληλους συμμετρικούς κύκλους πάνω στην περιφέρεια των οποίων βρίσκονται τα πολικά σημεία Βορρά και Νότου. Για το Β ημισφαίριο που μας ενδιαφέρει ο πολικός αστέρας είναι ο AlphaUrsaeMinoris. Λόγω της μεταπτώσεως του άξονος της Γης, τα σημεία τομής της ουράνιας σφαίρας από τον γήινο άξονα κινούνται κυκλικά στον Β και Ν ουράνιο θόλο, χρειάζονται δε, όπως ήδη αναφέρθηκε, 25.920 χρόνια για μία πλήρη περιφορά. Έτσι, ενώ σήμερα για το Β ημισφαίριο «πολικός αστήρ» είναι ο AlphaUrsae Minoris, σύμφωνα με τους αστρονόμους μετά 5.500 έτη θα είναι ο α Κηφέως, μετά 8.000 έτη ο α Κύκνου και μετά πάροδο περίπου 12.000 ετών θα είναι ο λαμπρός αστέρας α Λύρας ο Βέγας (Vega). Ανατρέχοντας προς τα οπίσω κατά ένα πλήρη Μεγάλο Ενιαυτό, διαπιστώνουμε ότι Πολικός Αστέρας του Βορρά το ~12.000 π.χ. ήταν πάλι ο Βέγας (Vega) του αστερισμού της Λύρας. Ήτοι, λαμβάνοντας ως βάση το έτος 0 υπολογίζουμε: 0+2.000 +~12.000 ~26.000 = (~) - 12.000 Όμως, σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση, μετά τον θάνατο του Ορφέα η λύρα του ΚΑΤΑΣΤΕΡΙΣΤΗΚΕ στον ομώνυμο αστερισμό «Λύρα» (Lyra) του Βορείου Ημισφαιρίου ο οποίος μάλιστα συνορεύει με τους αστερισμούς του «Δράκοντος» (Draco) και του «Κύκνου» (Cygnus) που όπως αναφέρθηκε παραπάνω σχετίζονται και αυτοί με την μεταθανάτιο τύχη του Ορφέα. Από αυτά ευλόγως συνάγεται ότι η εποχή κατά την οποία έζησε ο Ορφέας του Οιάγρου πρέπει να ήταν περί το 12.000 π.χ. Η χρονολόγηση στην οποία καταλήξαμε, με βάση τον Πλατωνικό «Τίμαιο» και το αστρονομικό φαινόμενο της μεταπτώσεως των ισημεριών, συμφωνεί τόσο με τα λεχθέντα προς τον Σόλωνα από τον Αιγύπτιο ιερέα: ~12.300 π.χ. όσο και με την δεύτερη χρονολόγηση του Κων. Χασάπη: 11.835 π.χ. Ο όλος ως άνω συλλογισμός ιδιαιτέρως υποστηρίζεται και από τον Ύμνο Απόλλωνος (XXXIV) στον οποίο επαναλαμβάνεται ότι ο θεός- έφορος της ηλιακής και της όλης συμπαντικής ισορροπίας, «αρμόζει», «κινεί», «συνδέει» κ.ά. τους πόλους με την Λύρα. Η αναφορά είναι επίμονη και συγκεκριμένη, αντί π.χ. των λέξεων; «δύναμη», «σοφία» κ.τ.ό. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι πανάρχαιοι Έλληνες είχαν σημαντικές αστρονομικές γνώσεις, γνωρίζοντες μάλιστα ότι ο σφαιρικός Ουρανός (Σύμπαν) διέπεται από τον Ουράνιο Νόμο. Ο Ορφικός Ύμνος LXIV «ΝΟΜΟΥ» λέγει: «Αθανάτων καλέω και θνητών αγνόν άνακτα ουράνιον Νόμον, αστροθέτην, σφραγίδα δικαίην... φύσεως το βέβαιον, ακλινές, αστασίαστον... οίσιν άνωθε φέρων μέγαν ουρανόν αυτός οδεύει....» Ο Ουράνιος Νόμος, λοιπόν, άρχει θεών και ανθρώπων, έχει τοποθετήσει τα άστρα σε σταθερές θέσεις, διατηρεί την Φύση σταθερή, και αδιατάρακτη, κατευθύνει τα πάντα και κυριαρχεί στον Μέγα Ουρανό. Οι αστρονομικές αυτές γνώσεις μαρτυρούν μία μακραίωνη παρατήρηση και μελέτη που ασφαλώς δεν μπορεί να άρχισε ξαφνικά τον 14ον π.χ. αιώνόπως ισχυρίζονται διάφοροι μελετητές. Άλλωστε όλοι οι αρχηγικοί Τιτάνες- θεοί και βασιλείς του Αργυρού Γένους είχαν την ιδιότητα (και) του αστρονόμου. Εγνώριζαν, συνεπώς, αστρονομία οι άνθρωποι της εποχής του Ορφέα και συνέδεσαν τον θάνατό του με ένα εξόχως αναγνωρίσιμο ουράνιο σημείο τον τότε Πολικό Αστέρα Βέγα που ανήκει στον αστερισμό της Λύρας όπου συμβολικά καταστερίστηκε η λύρα του Ορφέα. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν για μία ακόμη φορά ότι η Ελληνική Μυθολογία δεν είναι μία παράθεση φανταστικών ιστοριών και μυθευμάτων αλλά ενσωματώνει επιστημονικές γνώσεις ενός ιδιαίτερα προικισμένου λαού και καταγραφή πραγματικών γεγονότων και καταστάσεων του απωτάτου παρελθόντος. Ιανουάριος 2018 Μαρία Σίδερη
ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2018 19 Η καταστροφή των Ψαρών Συνέχεια από την σελίδα 20 ακρωτήρι Λιμνιονάρι των Ψαρών τα ξημερώματα της 3ης Ιουλίου 1824. Σε σύσκεψη, που ακολούθησε, αποφασίσθηκε να πραγματοποιηθεί άμεση απόβαση στο νησί. Το ελληνικό αποβατικό σώμα αριθμούσε 1500 άνδρες, ενώ τα Ψαρά υπερασπίζονταν 600 Τουρκαλβανοί. Οι Έλληνες κατέβαλαν διά περιπάτου τους υπερασπιστές του νησιού, οι περισσότεροι από τους οποίους κατέφυγαν στα τουρκικά πλοία, που ναυλοχούσαν στο λιμάνι των Ψαρών. Γύρω στους 150 δεν μπόρεσαν να φθάσουν στα πλοία και ταμπουρώθηκαν στα σπίτια των Ψαρών, προσπαθώντας να αποκρούσουν τους επιτιθέμενους Έλληνες, που είχαν καταλάβει όλες τις οχυρωματικές θέσεις, μεταξύ αυτών και το Παλαιόκαστρο. Τα πληρώματα των 25 εχθρικών πλοίων, προσπάθησαν να αντιδράσουν, αλλά όταν πληροφορήθηκαν από τους πανικόβλητους τουρκαλβανούς, ότι οι Έλληνες ήταν κύριοι σχεδόν όλου του νησιού, έλυσαν τους κάβους και προσπάθησαν να διαφύγουν στην Λέσβο. Ο Μιαούλης τους καταδίωξε και στ ανοιχτά της Χίου συνήφθη ναυμαχία, που κράτησε σχεδόν 5 ώρες, με νικηφόρο αποτέλεσμα για τους Έλληνες Μόνο 5 από τα 20 τουρκικά σκάφη έφθασαν σώα στον προορισμό τους, ενώ σύμφωνα με τις αναφορές του Μιαούλη οι απώλειές τους ξεπέρασαν τους 1000 άνδρες. Οι Έλληνες είχαν μόνο ένα νεκρό και έξι τραυματίες. Μετά τη νικηφόρα ναυμαχία, ο Μιαούλης και τα πλοία του επέστρεψαν στα Ψαρά. Αντί, όμως, οι ελληνικές δυνάμεις να φροντίσουν να διώξουν τους λίγους τουρκαλβανούς που παρέμειναν οχυρωμένοι στα σπίτια και να γίνουν κύριοι του νησιού, άρχισαν το πλιάτσικο. Ναύτες και πλοίαρχοι επιδόθηκαν σε αρπαγή κανονιών, τροφίμων και εμπορευμάτων, όσων είχαν απομείνει στο νησί, για να τα μεταφέρουν ο καθένας στα πλοία του. Τα περισσότερα κανόνια ήταν λάφυρα των Οθωμανών από την καταστροφή του ψαριανού στόλου, ενώ τα τρόφιμα και τα εμπορεύματα τα είχαν αρπάξει οι τουρκαλβανοί από τα σπίτια πλουσίων Ψαριανών, μετά το Ολοκαύτωμα. Η διαταγή του ναυάρχου Μιαούλη να θεωρηθούν τα κανόνια περιουσία του ελληνικού κράτους δεν εκτελέσθηκε ποτέ. Η διαμάχη για τη μοιρασιά της λείας παρέλυσε την πειθαρχία του στόλου. Με επιστολή του στους προκρίτους της Ύδρας, στις 6 Ιουλίου, ο Μιαούλης διεκτραγωδούσε την κατάσταση: «Σας αφήνω να στοχασθήτε οποία ακαταστασία, ασυμφωνία και ιδιοτέλεια βασιλεύει εις τον στόλο μας και αν εις τοιαύτην κατάστασιν ευρισκομένου του στόλου εμπορούμεν να βάλωμεν βάσιν και να ελπίζομεν εις αυτόν». Προφητική διαπίστωση, που θα επαληθευθεί μια μέρα αργότερα. Στις 7 Ιουλίου, η γολέτα του Τομπάζη, που έπλεε μεταξύ Χίου και Ψαρών, ειδοποίησε ότι μοίρα του οθωμανικού στόλου κατευθυνόταν προς τα Ψαρά. Ο Μιαούλης διέταξε τον στόλο να τεθεί σε πολεμική ετοιμότητα. Από τα 51 ελληνικά πλοία μόνο τα 14 πειθάρχησαν. Ο τουρκικός στόλος κατόρθωσε να επιβιβάσει ενισχύσεις στο νησί, που ενώθηκαν με τους ολίγους πολιορκούμενους τουρκαλβανούς. Στις 10 Ιουλίου 1824 ο Μιαούλης βλέποντας την κακή κατάσταση του στόλου έλυσε την πολιορκία και εγκατέλειψε την περιοχή με τα πλοία του. Κατέφυγε στο Σούνιο, όπου περίμενε διαταγές από την Ύδρα, ενώ τα υπόλοιπα ελληνικά πλοία κατευθύνθηκαν προς το Κάβο-Ντόρο. Έτσι, η εκστρατεία του ελληνικού στόλου για την ανακατάληψη των Ψαρών δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, εκτός από την καταστροφή της τουρκικής ναυτικής μοίρας. Το νησί θα παραμείνει υπό οθωμανική κυριαρχία ως το 1912, οπότε θα ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. ΝΑ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία. Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε το κρασί του δεν γίνηκε απ τις δικές του πατούσες. Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ εγκώμια τον τραμπούκο σαν ήρωα και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη θεωρεί ευεργέτη. Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους μοναχά στα ονείρατα μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει. Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή σε κηδείες μονάχα και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία. Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι. Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του και που η τέχνη του είναι τέχνη πιθηκισμού και μπαλωμάτων. Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα» για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι. Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν κι οι σπουδαίοι του άντρες είν ακόμα στην κούνια. Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος. Χαλίλ Γκιμπράν, από τον Κήπο του Προφήτη, 1933 Περισσότερα: http://www.schizas.com Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω! Συνέχεια από την σελίδα 17 και η λέξι «γέλως» συνδέονται ένεκα της φύσεως του όντος άνθρωπος και αποτελούν ενότητα. Ο άνθρωπος, όταν γελά, ξεσπά σε ένα φθόγγο, τον οποίο απετύπωσαν διά του «Χ» («ΧΑ,ΧΑ» ή «ΧΙ,ΧΙ»). Όταν όμως ο άνθρωπος γελά, ανοίγει τα χείλη του, «χ-αράζει», λέμε, το γέλιο στο στόμα του. Θα υπενθυμίσω στον αναγνώστη ότι: το γράμμα Γ είναι και σύμβολο παντός οξέος οργάνου, με το οποίο ο άνθρωπος διανοίγει ή χαράζει ή γράφει κ.λ.π. Εκτός όμως του γέλωτος, ο οποίος προεκάλεσε τον ήχο «ΧΑ» ή «ΧΙ», ο άνθρωπος επίσης ενστικτωδώς θερμαίνει τα χέρια του φυσώντας «θερμήν εκπνοήν» σ` αυτά εκ των πνευμόνων του. Είναι γνωστός ο φθόγγος «ΧΟΥ» σ` όλους μας και η νεώτερη λέξι η προελθούσα εκ του φθόγγου αυτού «χουχουλιάζω». Είναι επίσης βέβαιο, ότι ο άνθρωπος του ελληνικού χώρου παρετήρησε, ότι και η γη αποπνέει θερμότητα, η οποία μεταβάλλει την υγρασία σε «ά-χ-νη» (ομί-χ-λην). Αυτή ανέρχεται ως νέφος θολούσα την ατμόσφαιρα «ευτ` όρεος κορυφήσι νότος κατέχευεν ομίχλην» ( Ιλ.Γ 10 ). Μία άλλη παρατήρησι συνδέουσα την ρήξι και την διάχυσι, τώρα, θερμού υγρού κατά την γέννησιν ενός νέου ανθρώπου (θεού) εκ της «νηδύος» (μήτρας) στον «νηόν» (σπήλαιο) είχε, και έχει και τώρα, ως αποτέλεσμα την διάχυτη εικόνα της ευτυχίας (χαράν) των οικείων και γέλωτος και επομένως την σύνδεσι όλων των επί μέρους στοιχείων, μη δ` εξαιρουμένων και των χειρών των άλλων γυναικών, οι οποίες βοηθούν τον τοκετό, των «μογοστόκων Ήρης θυγατέρων» (Ιλ.Π 187), σε ένα κοινό σύμβολο με αυτές τις βασικές σημασίες, το σύμβολο «Χ». Μία άλλη παρατήρησι συνδέουσα την ρήξι και την διάχυσι, τώρα, θερμού υγρού κατά την γέννησιν ενός νέου ανθρώπου (θεού) εκ της «νηδύος» (μήτρας) στον «νηόν» (σπήλαιο) είχε, και έχει και τώρα, ως αποτέλεσμα την διάχυτη εικόνα της ευτυχίας (χαράν) των οικείων και γέλωτος και επομένως την σύνδεσι όλων των επί μέρους στοιχείων, μη δ` εξαιρουμένων και των χειρών των άλλων γυναικών, οι οποίες βοηθούν τον τοκετό, των «μογοστόκων Ήρης θυγατέρων» (Ιλ.Π 187), σε ένα κοινό σύμβολο με αυτές τις βασικές σημασίες, το σύμβολο «Χ». Και είναι εντελώς φυσικό ο άνθρωπος του ελληνικού λόγου να συνέλαβε και την γέννησι του κόσμου κατά παρόμοιο τρόπο. Η «Θεογονία» λέγει «Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γενετ` αυτάρ έπειτα Γαί ευρύστερνος πάντων έδος ασφαλές αιεί ηδ` Έρος... Εκ χάεος δ` Έρεβος μέλαινά τε Νυξ εξεγένοντο...γαία δε τοι πρώτον μεν εγείνατο ίσοι ε αυτή Ουρανόν αστερόενθ`...» (ίδε κεφ. «Μουσεία Λόγων». Η «αρχή», το πρώτον συμβάν για τους πρώτους κοσμολόγους υπήρξε το κτύπημα το οποίο προεκάλεσε το ρήγμα (χάος). Από το ρήγμα και το έρεβος εχύθη το φως ( ο έναστρος ουρανός). Αυτή δε η μάζα της ύλης, η οποία έγινε βάσι αναπτύξεως όλων των όντων, είναι ίση προς τον αστερόπληθον ουρανόν. Η Συνέχεια Στο Επόμενο
20 Η καταστροφή των Ψαρών hellenic way Spring Equinox, 2018 καταστροφής δίνει με τον πιο παραστατικό τρόπο ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο περίφημο επίγραμμά του: Πίνακας λαϊκού ζωγράφου ατά το τέταρτο έτος της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ο σουλτάνος Μαχμούτ βρισκόταν σε αδυναμία να καταστείλει την Επανάσταση και ζήτησε τη βοήθεια του υποτελούς του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου. Το Μάρτιο του 1824 συνήφθη μεταξύ των δύο ανδρών συμφωνία, με την οποία ο Μεχμέτ Αλή δεχόταν να συμπράξει, υπό τον όρο να του παραχωρηθεί η Κρήτη, η Κύπρος και να διορισθεί ο θετός γιος του, Ιμπραήμ, διοικητής της Πελοποννήσου. Την ίδια ώρα, οι ελληνικές δυνάμεις, ευρισκόμενες στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου, είχαν φθαρεί και αποσυντονισθεί. Οι Τουρκοαιγύπτιοι έδιδαν πρωταρχική σημασία στις κατά θάλασσα επιχειρήσεις, γιατί αν δεν καταστρεφόταν ο ελληνικός στόλος και δεν εξουδετερώνονταν οι ναυτικές βάσεις των Ελλήνων, δεν θα ήταν δυνατό να ευδοκιμήσουν οι κατά ξηρά προσπάθειές τους. Αποφασίσθηκε, λοιπόν, ο αιγυπτιακός στόλος υπό τον περιβόητο Χουσεΐν να προσβάλλει την Κάσο και ο τουρκικός υπό τον Χοσρέφ Πασά τα Ψαρά. Τα Ψαρά, ένα μικρό νησί στα βορειοδυτικά της Χίου, είχε σπουδαία θαλασσινή παράδοση και ήταν η τρίτη ναυτική δύναμη της Ελλάδας, μετά την Ύδρα και τις Σπέτσες, με ονομαστούς πυρπολητές, όπως ο Παπανικολής, ο Κανάρης και ο Πιπίνος. Ο Χοσρέφ είχε εντολή από τον σουλτάνο να εξαφανίσει από προσώπου γης τα Ψαρά, που τόσα προβλήματα δημιουργούσαν στον δυσκίνητο τουρκικό στόλο. Κ Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη περπατώντας η Δόξα μονάχη μελετά τα λαμπρά παλληκάρια και στην κόμη στεφάνι φορεί γινωμένο από λίγα χορτάρια πούχαν μείνει στην έρημη γη. Από τα περίπου 100 πλοία των Ψαριανών, μόνο 16 διασώθηκαν, καθώς και 7 πυρπολικά με τον Κανάρη. Όσοι από τους κατοίκους των Ψαρών γλίτωσαν από το γιαταγάνι των Οθωμανών εγκαταστάθηκαν στη Μονεμβασιά και μετά την απελευθέρωση στην Αρχαία Ερέτρια, που πήρε την ονομασία Νέα Ψαρά. Η Καταστροφή των Ψαρών υπήρξε δεινό πλήγμα για την Επανάσταση. Χάθηκε μία από τις σημαντικές βάσεις του ελληνικού ναυτικού, ενώ διέτρεξαν άμεσο κίνδυνο οι υπόλοιποι. Η άμεση κινητοποίηση και η αντίδραση των υπόλοιπων δυνάμεων της μαχόμενης Ελλάδας έσωσε την κατάσταση. Προσπάθεια ανακατάληψης Το ολοκαύτωμα των Ψαρών συγκλόνισε την επαναστατημένη Ελλάδα και ιδιαίτερα τα νησιά, που απειλούνταν πλέον Μετά την καταστροφή των Ψαρών, Νικόλαος Γύζης άμεσα από τον οθωμανικό στόλο. Όμως, ο Χοσρέφ Πασάς, αντί να επιτεθεί στη Σάμο, όπως ήταν σχεδιασμένο, προτίμησε να επιστρέψει στη Λέσβο για να γιορτάσει το μπαϊράμι. Με πρωτοβουλία τότε του υδραίου Λάζαρου Κουντουριώτη συγκροτήθηκε στόλος υπό τους Σαχτούρη και Μιαούλη, προκειμένου να ανακαταλάβει το μαρτυρικό νησί και να εκδικηθεί τους Οθωμανούς για τη μεγάλη σφαγή. Οι ναυτικές μοίρες των δύο ναυάρχων συναντήθηκαν στο Συνέχεια στην σελίδα 19 Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερατείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) Το πρωί της 20ης Ιουνίου ο τουρκικός στόλος απέπλευσε από το Σίγρι Μυτιλήνης με προορισμό τα Ψαρά. Αποτελείτο από 176 πλοία (πολεμικά και φορτηγά) και 12 χιλιάδες άνδρες (τούρκους και τουρκαλβανούς). Η τουρκική αρμάδα έφθασε στον αβαθή ορμίσκο Κάναλος, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, το απόγευμα της ίδιας μέρας. Τη στιγμή εκείνη, άρχισε μία εκ των πλέον δραματικών δοκιμασιών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Έπειτα από ισχυρό κανονιοβολισμό, οι Τούρκοι πέτυχαν την απόβαση των αγημάτων τους. Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους Έλληνες. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων. Οι κάτοικοι του νησιού ανέρχονταν σε 30.000, οι 7.000 ντόπιοι και οι υπόλοιποι πρόσφυγες από τη Χίο και τις ακτές της Μικράς Ασίας. Το υπερασπίζονταν 1.300 Ψαριανοί, 700 πάροικοι και 1027 μισθοφόροι από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία. 386 Με έδικτο της 16ης Ιουνίου απαγορεύεται κάθε συντήρηση ή φροντίδα των ναών. Μαζικές συλλήψεις πυρπολήσεις και εκτελέσεις Εθνικών. Ο επίσκοπος Μάρκελλος ( Άγιος) καταστρέφει τον ναό του Διός Βήλου στην Απάμεια. Οι μαχητές των Ψαρών υπέπεσαν σε ένα σοβαρό λάθος, καθώς αποφάσισαν να περιορισθεί ο αγώνας στην άμυνα της νήσου. Έτσι, έθεσαν σε απραξία τον στόλο και δεν χρησιμοποίησαν καθόλου τα πυρπολικά. Μάλιστα, αφαίρεσαν τα πηδάλια των πλοίων. Ακόμη, διασκόρπισαν τις δυνάμεις τους στην ξηρά και δεν έδιωξαν τα γυναικόπαιδα. Οι αποβιβασθέντες Τούρκοι του Χοσρέφ κατέβαλαν με σχετική ευκολία τους αμυνομένους και μέσα σε δύο μέρες είχαν καταλάβει το νησί. Επακολούθησε η φοβερή καταστροφή. Το πλήθος έσπευσε να σωθεί στα λίγα πλοία, από τα οποία δεν είχαν αφαιρεθεί τα πηδάλια. Λίγοι τα κατέφεραν, καθώς ο στόλος του Χοσρέφ είχε περικυκλώσει το νησί. Εντύπωση προκαλεί η φράση διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε 387 Απαγορεύονται οι εθνικές εορτές των Ρωμαίων και καταδικάζονται όσοι μελετούν τα Μαθηματικά (Θεοδος. Κώδιξ 9, 16, 8 ) Ο επίσκοπος Μεδιολάνων(Μιλάνου) Αμβρόσιος αναλαμβάνει πνευματικός καθοδηγητής (σύμβουλος) του αυτοκράτορα Φλάβιου Θεοδόσιου. Μόνη εστία αντίστασης παρέμεινε το Παλαιόκαστρο, η οχυρή θέση που δεσπόζει της Χώρας. Οι υπερασπιστές του, ανάμεσά τους και πολλά γυναικόπαιδα, αμύνθηκαν σθεναρά εναντίον 6.000 Τούρκων που τους πολιορκούσαν. Όταν η αμυντική γραμμή τους έσπασε και το φρούριο πλημμύρισε από Τούρκους, ο Αντώνιος Βρατσάνος έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη για να μην πέσουν στα χέρια των εισβολέων. 388 Οι διωγμοί συνεχίζονται με την μεγαλύτερη βία και φανατισμό πλήθη φανατισμένων χριστιανών και ευνουχισμένοι καλόγεροι επιτίθενται με ξύλα πέτρες σίδερα λεηλατούν και καταστρέφουν σπίτια Εθνικών, ναούς και έργα τέχνης ανεπανάληπτης ομορφιάς. Ο Λιβάνιος στέλνει την έκκληση υπέρ των ιερών στον αυτοκράτορα και τον παρακαλεί να σταματήσουν οι διωγμοί για να διαφυλαχτούν οι ναοί και τα έργα τέχνης. Η καταστροφή και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε τρομερή. Από τους 30.000 κατοίκους του νησιού, οι 18.000 θανατώθηκαν ή πωλήθηκαν ως σκλάβοι. Την εικόνα της 389 Όλες οι μέθοδοι χρονολόγησης πέραν της χριστιανικής καταργούνται διά νόμου. Η συνέχεια στο επόμενο Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός