ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ρθε μια καινούρια. Για να την τσεκάρω» είπε η Σο- καθώς βολευόταν στον μεγάλο πάγκο όπου κα- «Ήνί, θόμασταν πάντα στα γεύματα που σερβίρονταν στην τραπεζαρία (μετάφραση: κυριλέ καφετέρια του λυκείου). «Δράμα, δίδυμη, σκέτο δράμα». Η φωνή της Έριν είχε τον ίδιο ακριβώς τόνο με της Σονί. Αυτές οι δύο είχαν μια ψυχική επικοινωνία που δημιουργούσε μια αλλόκοτη ομοιότητα μεταξύ τους, γι αυτό τους είχαμε βγάλει το παρατσούκλι «οι δίδυμες», παρόλο που η Σονί ήταν μια Τζαμαϊκανοαμερικανή από το Κονέκτικατ με επιδερμίδα στο καφέ του καπουτσίνο, ενώ η Έριν μια λευκή, ξανθιά γαλανομάτα από την Οκλαχόμα. «Ευτυχώς, θα είναι συγκάτοικος της Σάρα Φρίμπερντ». Ο Ντάμιεν έδειξε με το κεφάλι του ένα μικροκαμωμένο κορίτσι με κατάμαυρα μαλλιά που ξεναγούσε στην τραπεζαρία τη σαστισμένη καινούρια, ελέγχοντας με το κοφτερό έμπειρο μάτι του τα δύο κορίτσια από τα παπούτσια ως τα σκουλαρίκια μ ένα μόνο βλέμμα. «Προφανώς έχει καλύτερο γούστο στα ρούχα από τη Σάρα, παρά το στρες που της προκάλεσε το σημάδεμα κι η αλλαγή σχολείου. Ίσως να μπορέσει να βοηθήσει τη Σάρα στη θλιβερή ροπή της στα φρικαλέα παπούτσια». [ 7 ]
«Ντάμιεν» είπε η Σονί. «Πάλι μου κάνεις τα νεύρα» «κουρέλια με το σπαστικό λεξιλόγιό σου» συμπλήρωσε η Έριν. Ο Ντάμιεν κάγχασε παίρνοντας θιγμένο ύφος, υπεροπτικό, που τον έκανε να μοιάζει πιο γκέι από ποτέ (παρόλο που είναι αναμφίβολα γκέι). «Αν το λεξιλόγιό σου δεν ήταν τόσο ανεκδιήγητο, δε θα χρειαζόταν να κουβαλάς μαζί σου λεξικό για να με καταλαβαίνεις». Οι δίδυμες τον κοίταξαν στενεύοντας τα μάτια τους και πήραν μια βαθιά ανάσα για να εξαπολύσουν νέα επίθεση, την οποία ευτυχώς απέτρεψε η συγκάτοικός μου. Η Στίβι Ρέι απήγγειλε με τη βαριά προφορά της τους δύο ορισμούς σαν να συμμετείχε σε διαγωνισμό γνώσεων. «Ροπή η έντονη κλίση, η τάση για κάτι. Ανεκδιήγητος ο απερίγραπτος, ο γελοίος. Και τώρα μπορείτε να πάψετε να τσακώνεστε και να φερθείτε όμορφα; Πλησιάζει η ώρα της επίσκεψης των γονέων και δεν πρέπει να κάνουμε σαν καθυστερημένα όταν έρθουν οι δικοί μας». «Σκατά» είπα. «Το είχα ξεχάσει τελείως». Ο Ντάμιεν έσκυψε μ ένα βογκητό, ακούμπησε το κεφάλι του στο τραπέζι και το κοπάνησε, όχι και τόσο απαλά. «Κι εγώ το είχα ξεχάσει τελείως». Τον κοιτάξαμε συμπονετικά κι οι τέσσερις. Οι γονείς του Ντάμιεν δεν είχαν κανένα πρόβλημα που ο γιος τους σημαδεύτηκε, ήρθε στον Οίκο της Νύχτας και άρχισε να υφίσταται μια αλλαγή που είτε θα τον μετέτρεπε σε βρικόλακα είτε, στην περίπτωση που απέρριπτε ο οργανισμός του τη μεταμόρφωση, θα τον σκότωνε. Είχαν όμως χοντρό πρόβλημα που ήταν γκέι. Αλλά τουλάχιστον οι γονείς του Ντάμιεν δέχονταν κάτι πά- [ 8 ]
νω του. Αντίθετα, η μαμά μου και ο άντρας της αυτό το χαμένο κορμί ο πατριός μου, ο Τζον Χέφερ μισούσαν τα πάντα πάνω μου. «Οι δικοί μου δε θα έρθουν. Ήρθαν τον περασμένο μήνα. Αυτό τον μήνα δεν έχουν χρόνο». «Δίδυμη, αποδείξαμε άλλη μια φορά πως είμαστε δίδυμες» είπε η Έριν. «Οι δικοί μου μου έστειλαν ένα e-mail. Ούτε κι αυτοί θα έρθουν, γιατί έχουν κανονίσει να πάνε κρουαζιέρα στην Αλάσκα με τη θεία Αλέιν και τον θείο Ψευτοθόδωρο. Ή κάτι τέτοιο». Ανασήκωσε τους ώμους της ήταν φανερό ότι, όπως η Σονί, δεν είχε ενοχληθεί από την απουσία των γονιών της. «Έι, Ντάμιεν, μπορεί να μην έρθουν ούτε οι δικοί σου γονείς» είπε μ ένα χαμόγελο η Στίβι Ρέι. «Θα έρθουν» απάντησε ο Ντάμιεν αναστενάζοντας. «Έχω τα γενέθλιά μου αυτό τον μήνα. Θα φέρουν δώρα». «Καλό ακούγεται» είπα. «Δεν έλεγες ότι χρειάζεσαι καινούριο μπλοκ ζωγραφικής;» «Δε θα μου φέρουν μπλοκ ζωγραφικής» είπε. «Πέρσι ζήτησα ένα καβαλέτο. Μου έφεραν εξοπλισμό κάμπινγκ και μια συνδρομή στο περιοδικό Sports Illustrated». «Mπλιαξ» έκαναν με μια φωνή η Έριν κι η Σονί, ενώ η Στίβι Ρέι κι εγώ σουφρώσαμε τη μύτη μας και βγάλαμε επιφωνήματα αγανάκτησης. Ο Ντάμιεν, θέλοντας προφανώς ν αλλάξει θέμα, στράφηκε σ εμένα. «Θα είναι η πρώτη επίσκεψη των γονιών σου. Τι περιμένεις;» «Έναν εφιάλτη» αναφώνησα αναστενάζοντας. «Έναν φριχτό, απαίσιο εφιάλτη». «Ζόι; Σκέφτηκα να φέρω τη νέα μου συγκάτοικο να τη [ 9 ]
γνωρίσεις. Νταϊάνα, αποδώ η Ζόι Ρέντμπερντ, αρχηγός των Σκοτεινών Κορών». Ανακουφισμένη που δε θα ήμουν αναγκασμένη να μιλήσω για τα φοβερά προβλήματα με τους γονείς μου, γύρισα το βλέμμα μου μ ένα χαμόγελο στο άκουσμα της νευρικής, διστακτικής φωνής της Σάρα. «Ουάου, είναι αλήθεια!» αναφώνησε το καινούριο κορίτσι πριν προλάβω να πω «γεια». Κοιτούσε, όπως όλοι, το μέτωπό μου κι είχε αναψοκοκκινίσει. «Θέλω να πω ε συγγνώμη. Δεν ήθελα να γίνω αδιάκριτη» Η φωνή της έσβησε και με κοίταξε μουδιασμένη. «Δεν πειράζει. Ναι, είναι αλήθεια. Το σημάδι μου χρωματίστηκε και προστέθηκαν κι άλλα». Διατήρησα το χαμόγελό μου προσπαθώντας να την κάνω να χαλαρώσει, αν και, ειλικρινά, μου την έδινε που ένιωθα σαν το πρώτο νούμερο του τσίρκου των τεράτων. Πάλι. Ευτυχώς, παρενέβη η Στίβι Ρέι πριν το επίμονο βλέμμα της Νταϊάνα και η σιωπή μου κάνουν ακόμα πιο δυσάρεστη την ατμόσφαιρα. «Ναι, η Zι απέκτησε αυτό το φανταστικό δαντελωτό σπειροειδές τατουάζ στο πρόσωπο και στους ώμους της όταν έσωσε τον πρώην της από κάτι απαίσια φαντάσματα βρικολάκων» εξήγησε πρόσχαρα. «Έτσι μου είπε η Σάρα» είπε διστακτικά η Νταϊάνα. «Αλλά μου φάνηκε τόσο απίστευτο που ε» «Δεν το πίστεψες» συμπλήρωσε εξυπηρετικά ο Ντάμιεν. «Ναι. Συγγνώμη» επανέλαβε εξετάζοντας νευρικά τα νύχια της. «Εντάξει, δεν πειράζει». Της χαμογέλασα όσο πιο φιλικά [ 10 ]
μπορούσα. «Μερικές φορές μου φαίνεται κι εμένα τελείως κουφό, αν και ήμουν παρούσα». «Και τους άλλαξε τα φώτα» συμπλήρωσε η Στίβι Ρέι. Της έριξα ένα βλέμμα που σήμαινε «δε με βοηθάς μ αυτό τον τρόπο», αλλά το αγνόησε. Ναι, μπορεί μια μέρα να γινόμουν η μεγάλη ιέρειά τους, αλλά δεν ήμουν αυτό που λένε αφεντικό των φίλων μου. «Τέλος πάντων, μπορεί στην αρχή να σου φανεί πολύ παράξενο το σχολείο μας. Αλλά το συνηθίζεις» είπα στην καινούρια. «Ευχαριστώ» απάντησε με ειλικρινή θέρμη. «Καιρός να πηγαίνουμε. Θέλω να δείξω στην Νταϊάνα την αίθουσα που θα κάνει μάθημα την πέμπτη ώρα» είπε η Σάρα κι ύστερα, πριν φύγει, μ έκανε να ντραπώ αφάνταστα, γιατί σοβάρεψε απότομα και με χαιρέτησε με τον παραδοσιακό τρόπο των βρικολάκων, ακουμπώντας τη γροθιά της στο μέρος της καρδιάς της και σκύβοντας το κεφάλι. «Ειλικρινά, μου τη δίνει όταν το κάνουν αυτό» μουρμούρισα σκαλίζοντας τη σαλάτα μου. «Εμένα μ αρέσει» είπε η Στίβι Ρέι. «Αξίζεις τον σεβασμό που σου δείχνουν» σχολίασε ο Ντάμιεν με τη δασκαλίστικη φωνή του. «Είσαι η μοναδική μαθήτρια της Τρίτης τάξης που έγινε αρχηγός των Σκοτεινών Κορών και η μοναδική αρχάρια στα χρονικά που έχει συνάφεια και με τα πέντε στοιχεία». «Χώνεψέ το, Ζι» είπε η Σονί μασουλώντας μια μπουκιά σαλάτα καθώς μ έδειχνε με το πιρούνι της. «Είσαι ξεχωριστή» ολοκλήρωσε (ως συνήθως) η Έριν. Στον Οίκο της Νύχτας, ο μαθητής της Τρίτης τάξης είναι [ 11 ]
αυτό που λέμε πρωτάκι, της Τετάρτης είναι ο δευτεροετής και πάει λέγοντας. Και, ναι, ήμουν η μοναδική μαθήτρια της Τρίτης που έγινε ποτέ αρχηγός των Σκοτεινών Κορών. Ποιος τη χάρη μου. «Μια και μιλάμε για τις Σκοτεινές Κόρες» είπε η Σονί. «Αποφάσισες ποιες θα είναι οι καινούριες προϋποθέσεις για να γίνει κανείς μέλος;» Έπνιξα την παρόρμηση να φωνάξω: Όχι βέβαια, ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως κάνω εγώ κουμάντο! Αντί γι αυτό, περιορίστηκα να γνέψω αρνητικά και αποφάσισα με μια μεγαλοφυή έμπνευση, όπως ήλπιζα να φορτώσω σ αυτούς ένα μέρος από το βάρος. «Όχι, δεν ξέρω ποιες πρέπει να είναι οι καινούριες προϋποθέσεις. Βασικά, ήλπιζα να με βοηθήσετε εσείς. Έχετε καμιά ιδέα;» Όπως το περίμενα, κατάπιαν τη γλώσσα τους κι οι τέσσερις. Ετοιμαζόμουν ν ανοίξω το στόμα μου και να τους ευχαριστήσω για τη μουγγαμάρα τους, όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα του σχολείου η προστακτική φωνή της μεγάλης μας ιέρειας. Προς στιγμή χάρηκα για τη διακοπή, αλλά μετά συνειδητοποίησα τι έλεγε και σφίχτηκε το στομάχι μου. «Οι μαθητές και οι καθηγητές να περάσουν, παρακαλώ, στην αίθουσα υποδοχής. Ήρθε η ώρα για τη μηνιαία επίσκεψη των γονέων». Κόλαση. «Στίβι Ρέι! Στίβι Ρέι! Ω, Θεέ μου, πώς μου έλειψες!» «Μαμά!» αναφώνησε η Στίβι Ρέι καθώς ριχνόταν στην αγκα- [ 12 ]
λιά μιας γυναίκας που της έμοιαζε πολύ, μόνο που ήταν είκοσι πέντε κιλά βαρύτερη και είκοσι χρόνια μεγαλύτερη. Ο Ντάμιεν κι εγώ στεκόμασταν αμήχανα στην είσοδο της αίθουσας υποδοχής, που είχε αρχίσει να γεμίζει με νευρικούς ανθρώπους γονείς και μερικά αδέλφια, αρχάριους μαθητές και κάμποσους βρικόλακες καθηγητές. «Α, να οι γονείς μου» είπε μ έναν αναστεναγμό ο Ντάμιεν. «Ας τελειώνω μια ώρα αρχύτερα. Τα λέμε». «Τα λέμε» μουρμούρισα και τον είδα να πλησιάζει δύο τελείως συνηθισμένους ανθρώπους που κρατούσαν ένα τυλιγμένο δώρο. Η μαμά του τον αγκάλιασε κι ο μπαμπάς του του έσφιξε το χέρι με πολύ αντρίκειο τρόπο. Ο Ντάμιεν ήταν χλωμός και αγχωμένος. Κατευθύνθηκα στο μακρύ τραπέζι με το λινό τραπεζομάντιλο που κάλυπτε κατά μήκος τον έναν τοίχο. Ήταν γεμάτο ακριβά τυριά, πιατέλες με κρεατικά, γλυκά, καφέ, τσάι και κρασί. Ήμουν έναν μήνα στον Οίκο της Νύχτας, κι όμως εξακολουθούσε να με σοκάρει κάπως το γεγονός ότι το κρασί σερβίρεται τόσο εύκολα εδώ. Ο ένας λόγος είναι απλός το σχολείο ακολουθεί τα πρότυπα των ευρωπαϊκών Οίκων της Νύχτας. Φαίνεται ότι στην Ευρώπη το κρασί στο τραπέζι είναι ό,τι το τσάι ή τα αναψυκτικά στην Αμερική κάτι συνηθισμένο. Ο άλλος λόγος είναι θέμα γενετικής οι βρικόλακες δε μεθάνε και οι αρχάριοι μόλις που ζαλίζονται (τουλάχιστον από το αλκοόλ το αίμα, δυστυχώς, είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση). Έτσι, το κρασί συνηθίζεται εδώ, ωστόσο σκέφτηκα ότι θα μ ενδιέφερε να δω πώς θ αντιδρούσαν οι γονείς από την Οκλαχόμα στο θέμα του κρασιού στο σχολείο. «Μαμά! Πρέπει να γνωρίσεις τη συγκάτοικό μου. Θυμάσαι [ 13 ]
που σου μίλησα γι αυτή; Είναι η Ζόι Ρέντμπερντ. Ζόι, αποδώ η μαμά μου». «Γεια σας, κυρία Τζόνσον. Χαίρω πολύ» είπα ευγενικά. «Αχ, Ζόι! Είμαι τόσο χαρούμενη που σε γνωρίζω. Και, ποπό! Το σημάδι σου είναι τόσο όμορφο όσο είπε η Στίβι Ρέι». Με ξάφνιασε μ ένα τρυφερό μητρικό αγκάλιασμα και ψιθύρισε: «Σ ευχαριστώ που προσέχεις τη Στίβι Ρέι. Ανησυχούσα για εκείνη». Την έσφιξα και ψιθύρισα: «Κανένα πρόβλημα, κυρία Τζόνσον. Η Στίβι Ρέι είναι η καλύτερή μου φίλη». Και παρόλο που ήταν τελείως ανεδαφικό, ευχήθηκα να με αγκάλιαζε έτσι κι η μαμά μου και ν ανησυχούσε για μένα όπως η κυρία Τζόνσον για την κόρη της. «Μαμά, μου έφερες καθόλου σοκολατένια κούκις;» ρώτησε η Στίβι Ρέι. «Ναι, μωρό μου, σου έφερα, αλλά τώρα θυμήθηκα ότι τα άφησα στο αυτοκίνητο». Η μαμά της Στίβι Ρέι μιλούσε με την προφορά της Οκλαχόμα, όπως κι η κόρη της. «Έλα μαζί μου να με βοηθήσεις να τα φέρω μέσα. Έφτιαξα λίγα παραπάνω για τους φίλους σου». Μου χαμογέλασε καλοσυνάτα. «Θέλεις να έρθεις κι εσύ μαζί μας, Ζόι;» «Ζόι». Η φωνή ήχησε σαν παγωμένος αντίλαλος της θερμής στοργής της κυρίας Τζόνσον και, κοιτάζοντας πάνω απ τον ώμο μου, είδα τη μαμά μου και τον Τζον να μπαίνουν στην αίθουσα. Η καρδιά μου κατέβηκε στο στομάχι μου. Τον είχε φέρει μαζί της. Γιατί στο καλό δεν ήρθε μόνη της, να τα πούμε μια φορά ήσυχα οι δυο μας; Ήξερα όμως την απάντηση. Δε θα της το επέτρεπε εκείνος. Και κάτι που δεν επέτρεπε ο Τζον η μαμά δε θα [ 14 ]
το έκανε με καμιά κυβέρνηση. Τελεία και παύλα. Έληξε το θέμα. Από τότε που παντρεύτηκε τον Τζον Χέφερ, η μαμά μου δε χρειαζόταν ν αγχώνεται για τα λεφτά. Ζούσε σε μια σπιταρόνα σε μια ήσυχη συνοικία των προαστίων. Ήταν μέλος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Ασχολούνταν δραστήρια με τα θέματα της εκκλησίας. Αλλά τα τρία χρόνια του «τέλειου» γάμου της είχε χάσει απόλυτα κι ολοκληρωτικά τον εαυτό της. «Συγγνώμη, κυρία Τζόνσον. Βλέπω τους γονείς μου, πρέπει να πηγαίνω». «Αχ, γλυκιά μου, θα χαρώ πολύ να γνωρίσω τη μαμά σου και τον μπαμπά σου». Και, σαν να βρισκόταν σε μια συνηθισμένη σχολική εκδήλωση, η κυρία Τζόνσον γύρισε χαμογελαστή να γνωρίσει τους γονείς μου. Η Στίβι Ρέι κι εγώ κοιταχτήκαμε. Συγγνώμη, της είπα κουνώντας βουβά τα χείλη μου. Εντάξει, δεν ήμουν σίγουρη πως θα συνέβαινε κάτι κακό, αλλά με τον χαμένο τον πατριό μου να έρχεται προς το μέρος μας σαν κορδωμένος στρατηγός που οδηγεί τη στρατιά του θανάτου, σίγουρα υπήρχαν πολλές πιθανότητες να προκληθεί κάποια εφιαλτική σκηνή. Και τότε ξαναγύρισε η καρδιά μου στη θέση της και ξαφνικά όλα φάνταζαν πολύ πολύ καλύτερα, γιατί πίσω από τον Τζον ξεπρόβαλε το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο και μου άνοιξε την αγκαλιά του. «Γιαγιά!» Μόλις μ αγκάλιασε, με τύλιξε αμέσως το γλυκό άρωμα της λεβάντας που τη συνόδευε πάντα, σαν να κουβαλούσε ένα κομμάτι του πανέμορφου κτήματός της όπου κι αν πήγαινε. «Αχ, Ζόιμπερντ!» Μ έσφιξε πάνω της. «Μου έλειψες, ουγουι-τσι α-τζι-χου-τσα». [ 15 ]
Χαμογέλασα μέσ από τα δάκρυά μου, λατρεύοντας τον ήχο της λέξης των Τσερόκι για την κόρη σήμαινε ασφάλεια και αγάπη κι αποδοχή χωρίς όρους. Όλα αυτά που δεν ένιωθα στο σπίτι μου τα τρία τελευταία χρόνια αυτά που, πριν έρθω στον Οίκο της Νύχτας, τα έβρισκα μόνο στο κτήμα της γιαγιάς μου. «Κι εμένα μου έλειψες, γιαγιάκα. Είμαι τόσο χαρούμενη που ήρθες!» «Θα πρέπει να είστε η γιαγιά της Ζόι» είπε η κυρία Τζόνσον όταν τελείωσε το σφιχταγκάλιασμά μας. «Έχετε ένα θαυμάσιο παιδί». Η γιαγιά χαμογέλασε θερμά κι ετοιμάστηκε ν απαντήσει, αλλά παρενέβη ο Τζον με το γνωστό υπεροπτικό ύφος του. «Βασικά, το παιδί που επαινείτε είναι δικό μας». Η μητέρα μου, σαν να ήταν μια από τις υπάκουες συζύγους της ταινίας Οι γυναίκες του Στέπφορντ, βρήκε επιτέλους τη λαλιά της. «Ναι, είμαστε οι γονείς της Ζόι. Λέγομαι Λίντα Χέφερ κι αποδώ ο σύζυγός μου, ο Τζον, και η μητέρα μου, η Σίλβια Ρέντ» Κι εκεί, και ενόσω πρόφερε τις τόσο ευγενικές συστάσεις της, εδέησε να με κοιτάξει, κι η φωνή της έγινε ένα πνιχτό επιφώνημα έκπληξης στη μέση της λέξης. Χαμογέλασα βεβιασμένα, αλλά ένιωθα το πρόσωπό μου καυτό και ξερό σαν πηλό που έμεινε ξεχασμένο ώρες στο λιοπύρι και θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια αν δεν πρόσεχα. «Γεια σου, μαμά». «Για τ όνομα του Θεού, τι έκανες στο σημάδι σου;» Η μαμά πρόφερε τη λέξη σημάδι σαν να έλεγε καρκίνος ή παιδοφιλία. «Έσωσε έναν νεαρό κι απέκτησε θεϊκή συνάφεια με όλα τα στοιχεία. Ως ανταμοιβή, η Νύχτα της χάρισε σημάδια ασυνή- [ 16 ]
θιστα για αρχάριο» είπε η Νεφερέτ με την ήρεμη μελωδική φωνή της, καθώς πλησίαζε την αμήχανη παρέα μας κι άπλωνε το χέρι της στον χαμένο τον πατριό μου. Η Νεφερέτ ήταν όπως οι περισσότεροι ενήλικοι βρικόλακες εκπληκτικά τέλεια. Ψηλή, με μακριά κυματιστά πυρρόξανθα μαλλιά και λαμπερά αμυγδαλωτά μάτια σε μια ασυνήθιστη, σκούρα απόχρωση του πράσινου. Οι κινήσεις της είχαν μια χάρη και μια αυτοπεποίθηση που σαφώς δεν ήταν ανθρώπινες και το δέρμα της ήταν τόσο υπέροχο, θαρρείς και τη φώτιζε ένα εσωτερικό φως. Για την περίσταση φορούσε ένα κομψό μεταξωτό ταγέρ σε μπλε ρουαγιάλ, με ασημένια σκουλαρίκια σε σχήμα σπείρας (που συμβόλιζαν τον δρόμο της θεάς, αν και αυτό δεν το ήξεραν οι περισσότεροι γονείς). Μια ασημένια σιλουέτα της θεάς με τα χέρια υψωμένα ήταν κεντημένη στο αριστερό της στήθος, όπως και στο στήθος των υπόλοιπων καθηγητών. Το χαμόγελό της ήταν εκτυφλωτικό. «Κύριε Χέφερ, είμαι η Νεφερέτ, η μεγάλη ιέρεια του Οίκου της Νύχτας, αν και ίσως είναι πιο εύκολο για σας να με σκέφτεστε σαν μια συνηθισμένη διευθύντρια λυκείου. Σας ευχαριστώ που ήρθατε στη νύχτα της επίσκεψης γονέων». Τον είδα να πιάνει μηχανικά το χέρι της. Ήμουν σίγουρη ότι θ αρνιόταν αν δεν τον είχε αιφνιδιάσει. Η Νεφερέτ, μετά από μια σύντομη χειραψία, στράφηκε στη μαμά μου. «Κυρία Χέφερ, χαίρομαι που γνωρίζω τη μητέρα της Ζόι. Είμαστε τόσο ευχαριστημένοι που την έχουμε κοντά μας στον Οίκο της Νύχτας». «Ω, σας ευχαριστώ!» είπε η μαμά μου, αφοπλισμένη από την ομορφιά και τη γοητεία της μεγάλης ιέρειας. Όταν η Νεφερέτ χαιρέτησε τη γιαγιά μου, το χαμόγελό της δεν ήταν απλώς ευγενικό, έγινε ακόμα πιο πλατύ. Πρόσεξα [ 17 ]
ότι έσφιξαν τα χέρια τους με τον παραδοσιακό τρόπο των βρικολάκων, πιάνοντας η μία τον πήχη της άλλης. «Σίλβια Ρέντμπερντ, είναι πάντα χαρά μου να σε βλέπω». «Νεφερέτ, κι η δική μου καρδιά χαίρεται όταν σε βλέπω και σ ευχαριστώ που τηρείς τον όρκο σου να προσέχεις την εγγονή μου». «Είναι ένας όρκος που δε με κουράζει η τήρησή του. Η Ζόι είναι τόσο ξεχωριστό κορίτσι». Τώρα το χαμόγελο της Νεφερέτ αγκάλιασε με τη ζεστασιά του κι εμένα. Στη συνέχεια στράφηκε στη Στίβι Ρέι και τη μητέρα της. «Κι αποδώ η συγκάτοικος της Ζόι, η Στίβι Ρέι Τζόνσον, και η μητέρα της. Ακούω ότι οι δυο τους είναι αχώριστες και ότι ακόμα και η γάτα της Ζόι συμπαθεί τη Στίβι Ρέι». «Ναι, είναι αλήθεια. Χτες το βράδυ που βλέπαμε τηλεόραση καθόταν στην αγκαλιά μου» είπε γελώντας η Στίβι Ρέι. «Και η Νάλα δε συμπαθεί κανέναν άλλον εκτός από τη Ζόι». «Γάτα; Δε θυμάμαι να δώσαμε την άδεια να πάρει γάτα η Ζόι» είπε ο Τζον, κι εμένα μου ήρθε να ξεράσω. Λες και τον τελευταίο μήνα είχε μπει στον κόπο να μου μιλήσει οποιοδήποτε μέλος της οικογένειάς μου εκτός από τη γιαγιά. «Δεν καταλάβατε, κύριε Χέφερ, στον Οίκο της Νύχτας οι γάτες κυκλοφορούν ελεύθερες. Αυτές διαλέγουν τον ιδιοκτήτη τους και όχι το αντίστροφο. Η Ζόι δε χρειαζόταν άδεια όταν τη διάλεξε η Νάλα» είπε ήρεμα η Νεφερέτ. Ο Τζον έβγαλε ένα γρύλισμα, που προς μεγάλη μου ανακούφιση το αγνόησαν όλοι. Τι βλαμμένος, Χριστέ μου. «Μπορώ να σας προσφέρω ένα αναψυκτικό;» Η Νεφερέτ έδειξε το τραπέζι με μια κίνηση όλο χάρη. «Ω, Θεέ μου! Τώρα θυμήθηκα τα κούκις που άφησα στο αυ- [ 18 ]
τοκίνητο. Η Στίβι Ρέι κι εγώ ήμασταν έτοιμες να πάμε να τα πάρουμε. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα όλους». Και μ ένα γρήγορο αγκάλιασμα σ εμένα κι ένα γνέψιμο στους υπόλοιπους, η Στίβι Ρέι κι η μητέρα της δραπέτευσαν, αφήνοντάς με εκεί, αν και θα προτιμούσα να μουνα οπουδήποτε αλλού. Έμεινα κοντά στη γιαγιά, πλέκοντας τα δάχτυλά μου με τα δικά της καθώς πλησιάζαμε στο τραπέζι, ενώ σκεφτόμουν μέσα μου πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν με είχε επισκεφτεί μόνο εκείνη. Έριξα μια κλεφτή ματιά στη μαμά μου. Ένα μόνιμο συνοφρύωμα ήταν θρονιασμένο στο πρόσωπό της. Χάζευε τα άλλα παιδιά ολόγυρα χωρίς να κοιτά καθόλου προς το μέρος μου. Γιατί ήρθες; ήθελα να της φωνάξω. Γιατί παριστάνεις ότι νοιάζεσαι ότι σου λείπω κι ύστερα δείχνεις τόσο απροκάλυπτα ότι αδιαφορείς για μένα; «Λίγο κρασί, Σίλβια; Κύριε και κυρία Χέφερ;» είπε η Νεφερέτ. «Ευχαριστώ, κόκκινο» είπε η γιαγιά. Ο Τζον έδειξε τη δυσαρέσκειά του σφίγγοντας τα χείλη του. «Όχι. Δεν πίνουμε». Έκανα υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην κοιτάξω απηυδισμένη το ταβάνι. Από πότε δεν έπινε; Στοιχημάτιζα τα τελευταία πενήντα δολάρια του αποταμιευτικού λογαριασμού μου ότι αυτή τη στιγμή στο ψυγείο του σπιτιού μας υπήρχε μια συσκευασία με έξι μπίρες. Και η μαμά μου έπινε κόκκινο κρασί σαν τη γιαγιά. Την είδα μάλιστα να ρίχνει μια λοξή ματιά ζήλιας στη γιαγιά, η οποία απολάμβανε το εκλεκτό κρασί που της είχε σερβίρει η Νεφερέτ. Αλλά όχι, δεν έπιναν. Τουλάχιστον δημόσια. Τι υποκριτές. «Έλεγες λοιπόν ότι η Ζόι απέκτησε τα καινούρια σημάδια [ 19 ]
της επειδή έκανε κάτι σπουδαίο;» Η γιαγιά έσφιξε το χέρι μου. «Μου είπε ότι έγινε αρχηγός των Σκοτεινών Κορών, αλλά δε μου εξήγησε πώς ακριβώς». Με κυρίευσε ξανά ένταση. Ειλικρινά, δε θ άντεχα τη σκηνή που θα προκαλούσαν σίγουρα η μαμά κι ο Τζον αν μάθαιναν ότι αυτό που είχε γίνει ήταν ότι η προηγούμενη αρχηγός των Σκοτεινών Κορών σχημάτισε έναν κύκλο τη νύχτα του Χάλοουιν (γνωστού στον Οίκο της Νύχτας και ως Σάουιν, τη νύχτα που εξασθενεί το παραπέτασμα που χωρίζει τον κόσμο μας από τον κόσμο των πνευμάτων), κάλεσε μερικά πολύ τρομακτικά πνεύματα βρικολάκων κι ύστερα έχασε τον έλεγχό τους, όταν εμφανίστηκε ξαφνικά ο πρώην μου, ο Χιθ, που μ έψαχνε. Στο μεταξύ εγώ δεν ήθελα ν αναφερθεί ποτέ κάτι που ήξεραν μόνο δύο πρόσωπα, ότι ο Χιθ μ έψαχνε επειδή είχα γευτεί το αίμα του, με αποτέλεσμα να προσκολληθεί πάνω μου, κάτι που παθαίνουν εύκολα οι άνθρωποι που συναναστρέφονται βρικόλακες ακόμα κι αρχάριους, δυστυχώς. H Αφροδίτη, λοιπόν, η πρώην αρχηγός των Σκοτεινών Κορών, έχασε τελείως τον έλεγχο των φαντασμάτων, που όρμησαν να καταβροχθίσουν τον Χιθ. Κυριολεκτικά. Και το χειρότερο ήθελαν να πάρουν μεζεδάκι κι από εμάς τους υπόλοιπους, μεταξύ των οποίων και από τον αφάνταστα σέξι Έρικ Νάιτ, τον νεαρό βρικόλακα που, όπως είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσω, δεν είναι πρώην μου, αλλά βγαίνουμε εδώ κι έναν μήνα και είναι σχεδόν το αγόρι μου. Τέλος πάντων, κάτι έπρεπε να κάνω, κι έτσι, με λίγη βοήθεια από τη Στίβι Ρέι, τον Ντάμιεν και τις δίδυμες, δημιούργησα τον δικό μου κύκλο, αντλώντας δύναμη από τα πέντε στοιχεία: τον άνεμο, τη φωτιά, το νερό, τη γη και το πνεύμα. Χάρη στη συνάφειά μου με τα στοι- [ 20 ]
χεία, κατάφερα να ξαποστείλω τα φαντάσματα εκεί όπου ζουν (ή δε ζουν;). Όταν έφυγαν, είχαν εμφανιστεί στο δέρμα μου αυτά τα καινούρια τατουάζ, μια σειρά από φίνες σαν δαντέλα σπείρες, σε ζαφειρένιο χρώμα, που πλαισίωναν το πρόσωπό μου κάτι ανήκουστο για μια απλή αρχάρια, και ίδια σημάδια, όπου παρεμβάλλονταν κάτι ωραία σύμβολα σαν ρούνοι, στους ώμους μου, κάτι που δεν είχε ποτέ κανείς, βρικόλακας ή αρχάριος. Έτσι, αποκαλύφθηκε πόσο ανίκανη κι επικίνδυνη αρχηγός ήταν η Αφροδίτη, και η Νεφερέτ την έδιωξε, βάζοντας εμένα στη θέση της. Τώρα λοιπόν εκπαιδευόμουν για να γίνω μεγάλη ιέρεια της Νύχτας, της θεάς των βρικολάκων. Αν τα μάθαιναν όλα αυτά οι σούπερ θρησκόληπτοι κι επικριτικοί γονείς μου, θα φρίκαραν. «Έγινε ένα μικρό ατύχημα. Χάρη στην ετοιμότητα και τη γενναιότητα της Ζόι, δεν έπαθε κανείς τίποτα και ταυτόχρονα εκδηλώθηκε το μοναδικό χάρισμά της ν αντλεί ενέργεια κι από τα πέντε στοιχεία». Η Νεφερέτ χαμογέλασε περήφανα και η επιδοκιμασία της με πλημμύρισε χαρά. «Τα τατουάζ δεν είναι παρά ένα εξωτερικό σημάδι της εύνοιας της θεάς». «Αυτό που λέτε είναι βλασφημία». Ο Τζον μίλησε με κοφτή, αυστηρή φωνή, καταφέρνοντας να της δώσει μια χροιά περιφρονητική και θυμωμένη ταυτόχρονα. «Βάζετε σε κίνδυνο την αθάνατη ψυχή της». Η Νεφερέτ έστρεψε πάνω του τα πράσινα μάτια της. Δεν έδειχνε θυμωμένη. Βασικά έδειχνε να το διασκεδάζει. «Πρέπει να είστε πρεσβύτερος του Λαού της Πίστης». Το στενό του στήθος φούσκωσε από υπερηφάνεια. «Ναι, ναι, είμαι». «Τότε ας ξεκαθαρίσουμε κάτι μια για πάντα, κύριε Χέφερ. [ 21 ]
Εγώ δε θα ερχόμουν ποτέ στο σπίτι σας ή στην εκκλησία σας να μιλήσω απαξιωτικά για τα πιστεύω σας, αν και διαφωνώ ριζικά μαζί τους. Δεν έχω την απαίτηση να λατρεύετε τον ίδιο θεό μ εμένα. Και δε θα σκεφτόμουν ποτέ να προσπαθήσω να σας προσηλυτίσω, αν και πιστεύω βαθιά, ακλόνητα στη θεά μου. Το μόνο που σας ζητώ, λοιπόν, είναι να μου δείξετε τον ίδιο σεβασμό που σας δείχνω εγώ. Όταν βρίσκεστε στο σπίτι μου, σεβαστείτε τα πιστεύω μου». Τα μάτια του Τζον είχαν γίνει δυο στενές μοχθηρές σχισμές και τον έβλεπα να σφίγγει και να ξεσφίγγει το σαγόνι του. «Ο τρόπος που ζείτε είναι λανθασμένος κι αμαρτωλός» είπε θυμωμένος. «Αυτό το λέει ένας άνθρωπος που λατρεύει έναν θεό ο οποίος ενοχοποιεί την ευχαρίστηση, υποβιβάζει τη γυναίκα στον ρόλο της υπηρέτριας και της φοράδας αναπαραγωγής, αν και είναι η ραχοκοκαλιά της εκκλησίας σας, και προσπαθεί να ελέγξει τους πιστούς του μέσω της ενοχής και του φόβου». Η Νεφερέτ γέλασε σιγανά, αλλά το γέλιο της δεν ήταν πρόσχαρο κι είχε μια βουβή προειδοποίηση που μου σήκωσε την τρίχα. «Προσέξτε πώς κρίνετε τους άλλους ίσως πρέπει να καθαρίσετε πρώτα τα του οίκου σας». Με πρόσωπο κατακόκκινο, ο Τζον πήρε μια βαθιά ανάσα κι άνοιξε το στόμα του για να κάνει μια απ τις συνηθισμένες διαλέξεις του για το πόσο σωστά ήταν τα πιστεύω του και πόσο λανθασμένα όλα τ άλλα, αλλά πριν προλάβει ν απαντήσει τον έκοψε η Νεφερέτ. Δεν είχε υψώσει τη φωνή της, αλλά ξάφνου ήταν φορτισμένη με όλο το κύρος της μεγάλης ιέρειας κι ανατρίχιασα από τον φόβο μου, αν και δεν ήμουν εγώ ο στόχος της οργής της. [ 22 ]
«Έχετε δύο επιλογές. Μπορείτε να επισκέπτεστε τον Οίκο της Νύχτας ως προσκεκλημένοι, πράγμα που σημαίνει ότι θα σέβεστε τις αντιλήψεις μας και θα κρατάτε για τον εαυτό σας τη δυσαρέσκεια και τις επικρίσεις σας. Ή θα φύγετε και δε θα ξανάρθετε εδώ. Ποτέ. Αποφασίστε τώρα». Οι δύο τελευταίες λέξεις πάγωσαν το αίμα μου και χρειάστηκε να κάνω προσπάθεια για να μη μορφάσω. Είχα προσέξει ότι η μαμά μου κοίταζε τη Νεφερέτ με γυάλινα γουρλωμένα μάτια και πρόσωπο άσπρο σαν χαρτί. Το πρόσωπο του Τζον είχε πάρει το αντίθετο χρώμα. Τα μάτια του ήταν στενεμένα και τα μάγουλά του βαμμένα μ ένα άκρως αντιαισθητικό άλικο χρώμα. «Λίντα» είπε μέσ από τα δόντια του. «Φεύγουμε». Κι ύστερα με κοίταξε με τόση αηδία και μίσος, που οπισθοχώρησα ένα βήμα. Θέλω να πω, ήξερα πως δε με χώνευε, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ. «Σου αξίζει να βρίσκεσαι σ αυτό το μέρος. Η μητέρα σου κι εγώ δε θα ξαναπατήσουμε εδώ. Βγάλ τα πέρα μόνη σου». Έκανε μεταβολή και κίνησε για την πόρτα. Η μαμά μου δίστασε και για ένα δευτερόλεπτο νόμιζα πως θα έλεγε κάτι όμορφο για παράδειγμα, θα ζητούσε συγγνώμη για λογαριασμό του, ή θα έλεγε ότι της έλειψα και να μην ανησυχώ, εκείνη θα ερχόταν να με βλέπει ό,τι κι αν έλεγε ο πατριός μου. «Ζόι, είναι απίστευτη η κατάντια σου». Κούνησε το κεφάλι της και, ως συνήθως, ακολούθησε το παράδειγμα του Τζον κι έφυγε. «Αχ, καρδούλα μου, λυπάμαι, λυπάμαι τόσο πολύ». Η γιαγιά, που δεν είχε φύγει, με πήρε αμέσως στην αγκαλιά της κι άρχισε να ψιθυρίζει καθησυχαστικά. «Εγώ θα έρχομαι, πουλάκι μου. Σ το υπόσχομαι. Είμαι τόσο περήφανη για σένα!» [ 23 ]
Μ έπιασε από τους ώμους και χαμογέλασε δακρυσμένη. «Οι πρόγονοί μας οι Τσερόκι είναι περήφανοι κι αυτοί. Το νιώθω. Έχεις την εύνοια της θεάς και την αφοσίωση των φίλων σου». Κοίταξε τη Νεφερέτ και πρόσθεσε: «Και των σοφών καθηγητών σου. Μια μέρα θα μπορέσεις να συγχωρέσεις τη μητέρα σου. Μέχρι τότε να θυμάσαι πως είσαι η θυγατέρα της καρδιάς μου, ου-γουι-τσι α-τζι-χου-τσα». Με φίλησε. «Τώρα πρέπει να πηγαίνω κι εγώ. Έφερα το αυτοκινητάκι σου για να σ το αφήσω, έτσι πρέπει να φύγω μαζί τους». Μου έδωσε τα κλειδιά του Σκαραβαίου μου. «Αλλά να θυμάσαι πάντα ότι σ αγαπώ, Ζόιμπερντ». «Κι εγώ σ αγαπώ, γιαγιά». Tης ανταπέδωσα το φιλί και την αγκάλιασα σφιχτά, ανασαίνοντας βαθιά το άρωμά της σαν να μπορούσα να το κρατήσω στα πνευμόνια μου για να τη νιώθω κοντά μου ως την επόμενη επίσκεψή της. «Γεια σου, καρδούλα μου. Τηλεφώνησέ μου όταν μπορέσεις». Με φίλησε ξανά και έφυγε. Την κοίταζα καθώς απομακρυνόταν χωρίς να συνειδητοποιώ ότι κλαίω, ώσπου τα δάκρυα κύλησαν από το πρόσωπο στον λαιμό μου. Είχα ξεχάσει πως η Νεφερέτ στεκόταν ακόμη δίπλα μου και ξαφνιάστηκα όταν μου έδωσε ένα μαντίλι. «Λυπάμαι γι αυτό που έγινε, Ζόι» είπε σιγανά. «Εγώ όχι». Φύσηξα τη μύτη μου και σκούπισα τα μάτια μου πριν την κοιτάξω. «Σ ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες». «Δεν ήθελα να διώξω και τη μητέρα σου». «Δεν την έδιωξες. Αυτή επέλεξε να τον ακολουθήσει. Όπως κάνει τα τρία τελευταία χρόνια». Ένιωσα να μαζεύονται ξανά καυτά δάκρυα στα μάτια μου και μίλησα βιαστικά, για να τα συγκρατήσω. «Παλιά ήταν τελείως διαφορετική. Είναι κουτό, [ 24 ]
το ξέρω, αλλά κάπου μέσα μου ελπίζω ότι θα ξαναγίνει όπως πρώτα. Φυσικά, δεν έχει νόημα. Είναι λες κι ο Τζον σκότωσε τη μαμά μου κι έβαλε στο σώμα της μια άγνωστη». Η Νεφερέτ με αγκάλιασε από τους ώμους. «Μ άρεσε αυτό που είπε η γιαγιά σου ότι ίσως μια μέρα να βρεις τη δύναμη να συγχωρέσεις τη μητέρα σου». Κοίταξα την πόρτα απ όπου μόλις είχαν βγει οι τρεις τους. «Αργεί πολύ εκείνη η μέρα». Η Νεφερέτ έσφιξε παρηγορητικά τους ώμους μου. Την κοίταξα, τόσο χαρούμενη που ήταν μαζί μου, κι ευχήθηκα για χιλιοστή φορά να ήταν αυτή η μητέρα μου. Κι ύστερα θυμήθηκα τι μου είχε πει πριν από έναν μήνα ότι η δική της μητέρα είχε πεθάνει όταν ήταν μικρούλα κι ότι ο πατέρας της την κακοποιούσε, σωματικά και ψυχικά, μέχρι που τη σημάδεψε ο ανιχνευτής και γλίτωσε. «Εσύ συγχώρεσες τον πατέρα σου;» ρώτησα διστακτικά. Η Νεφερέτ με κοίταξε βλεφαρίζοντας κάμποσες φορές, σαν να έβγαινε αργά από μια θύμηση που την είχε παρασύρει πολύ, πολύ μακριά. «Όχι. Όχι, δεν τον συγχώρεσα ποτέ, αλλά όταν τον σκέφτομαι τώρα είναι σαν να θυμάμαι τη ζωή μιας άλλης. Αυτά που μου έκανε τα έκανε σ ένα παιδί των ανθρώπων, όχι στη μεγάλη ιέρεια και βρικόλακα. Και για μια μεγάλη ιέρεια και βρικόλακα, αυτός, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι παντελώς αδιάφορος». Τα λόγια της έδειχναν σιγουριά και δύναμη, αλλά όταν κοίταξα στα βάθη αυτών των πράσινων ματιών είδα να τρεμολάμπει κάτι παλιό, οδυνηρό και σίγουρα όχι ξεχασμένο, κι αναρωτήθηκα πόσο ειλικρινής ήταν με τον εαυτό της [ 25 ]