CHIMERES the neuron stimulating zine τεύχος 008 [180905] διανέμεται χωρίς αντίτιμο www.chimeres.gr Ουτοπικοί είστε και φαίνεστε! Ονειροπόλος είναι ο χαρακτηρισμός Που μου δίνετε για να με σνομπάρετε Και να με απομονώσετε Ο ακρωτηριασμός του πνεύματος Δεν θα πετύχει κυρίες και κύριοι Που κατέχετε την εξουσία Διότι καμία εξουσία δεν έχετε πάνω μου Όπου βρίσκω πλάστες ανθρώπων Τους σπάω τους κάνω καυσόξυλα Για την φωτιά μου Η ακεραιότητα μου Η ακεραιότητα μας Θα μείνει ανέπαφη Ότι πολυτιμότερο έχουμε Δεν θα φοβηθώ να γίνω «δόγμα της απόλυτης εξέγερσης, της καθολικής ανυποταγής, του γενικού σαμποτάζ» θέλουμε την ανάπλαση της αίσθησης την οδήγηση του πνεύματος σε νέες κατευθύνσεις θέλω να αναμορφώσω τον κόσμο, τον κόσμο μου, τον κόσμο σου, τον κόσμο μας θέλω να αλλάξω την ζωή! θέλω να αλλάξω τον κόσμο!
identity ii chimeres: the neuron stimulation zine [ideas; articles; viruses; senses; stupidity; madness; painkillers; little green people; interviews; mad writers; madder readers; brain pollution; literature; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; quantum determinations; comics; prophecies; questioning answers; answering questions; experiments; psychoanalysis practice; non-lobotomized brains;] discover it: web [www.chimeres.gr] feel free to reproduce them; feel free to communicate; feel free to contribute: mail: [mail@chimeres.gr] web: [www.chimeres.gr/mail.php] index το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] πόλεμος [inosiro] ηλιοβασίλεμα [baphomet] insert a coin [garden_in_black] γρήγορες, κοφτές, απόμακρες [cham.kor.] persona [comzeradd] dada is my water [june de bonde] η μούμια [pessoa] το δικαίωμα στην ανάγνωση [stallman] εξανδραποδισμός [comzeradd] μαριονέτες [bergman] οριοθέτηση [εμπρηστής] η απαρχή της ιστορίας [baphomet] η καθημερινότητα που δεν αντέχουμε [cham.kor.] οι όμορφες ειδήσεις, όμορφα καίγονται iii iv v vii x xii xiii xiv xvi xviii xx xxiii xxv xxviii xxix «όλα είναι καλύτερα στον καλύτερο δυνατό κόσμο.» - leibniz [ σκέψεις εξωφύλλου: cham. kor. ]
so-called editorial iii το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Συμβιβάστηκα πολύ τους τελευταίους μήνες που παραλίγο να με διώξουν απ την κλινική. Ο γιατρός μου, μου είπε πως θεραπεύτηκα. Κούνια που τους κούναγε! Του πέταξα στα μούτρα τη σούπα που μας ταΐζουν τόσα χρόνια και τώρα είμαι πάλι στην απομόνωση. Θέλω πολλά ηλεκτροσόκ ακόμα... Έχεις σταματήσει ποτέ να κοιτάξεις γύρω σου; Το δοκίμασα προχθές κι ακόμα να συνέλθω. Τι παράνοια είναι αυτή που μας κυκλώνει; Δες αυτό το απλό παράδειγμα: Η νιγηρία έχει 900$ κατά κεφαλήν εισόδημα, πολύ μικρό σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα (η γερμανία έχει 27000$, η ελλάδα 17500$). Παρόλα αυτά μια παρατεταμένη απεργία σ αυτή τη χώρα της αφρικής μπορεί να ανεβάσει αρκετά δολάρια την τιμή του πετρελαίου. «Ποτέ τόσος πλούτος δεν επέφερε τόση φτώχεια». Πόσα πρέπει ακόμα να γίνουν (πόσα χρόνια ακόμα θα ανεχόμαστε τη σούπα που μας ταΐζουν) για να σηκωθεί ο άνθρωπος; (για τις πέτρες ούτε λόγος να γίνεται.) Έχουμε την αίσθηση πως όλα αυτά συμβαίνουν μακριά. Έξω απ τα τείχη της φυλακής μας. Αλλά ο κόσμος δεν αποτελείται από μικρές φυλακές. Μια φυλακή είναι ολόκληρος ή μια κλινική (διαλέγεις και παίρνεις). Αν ψάχνεις να βρεις εχθρούς αλλού, σε μια μακρινή γη, εις μάτην. Ο εχθρός είναι εδώ! Ενίοτε χτυπά την πόρτα του διπλανού σου. Μην γελιέσαι, (κι) εσένα ψάχνει... ΥΓ. Επ αφορμή των αθώων θυμάτων της τρομοκρατίας: Μήπως ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε άλλοθι; Αθώα είναι σίγουρα τα θύματα που ζουν κάτω απ τη μεσόγειο....όλοι μας είμαστε άνθρωποι ξεκομμένοι από την πραγματικότητα, όλοι μας βρισκόμαστε στο περιθώριο. Έχουμε χάσει τόσο πολύ την επαφή μας με τη ζωή, ώστε κάποτε φτάνουμε στο σημείο να κοροϊδεύουμε την πραγματικότητα, και δεν ανεχόμαστε να μας την παρουσιάζουν έτσι μπροστά μας....δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε, τι να παρατηρήσουμε, ή τι να αγαπήσουμε και τι να περιφρονήσουμε. Τότε πια ντρεπόμαστε γιατί είμαστε άνθρωποι, και λέμε ότι όλα αυτά είναι πολύ κατώτερα απ την αξιοπρέπεια μας και επιδιώκουμε να αποκτήσουμε μια προσωπικότητα γενικού, ή επιπόλαιου, τεχνητού τύπου....ναι, όλοι μας έχουμε γεννηθεί νεκροί, και δεν γεννιούνται πια άλλα παιδιά από ζωντανούς πατεράδες, επειδή νιώθουμε όλο και πιο πολύ ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας. dostoevsky Αναρωτιέμαι (κι απάντηση δεν βρίσκω): Μήπως όσοι ζούμε πάνω απ τη μεσόγειο και πέρα απ τον ατλαντικό είμαστε όλοι ένοχοι; (Είτε αδιαφορώντας είτε συμμετέχοντας;)
entrenchment iv πόλεμος [inosiro] Σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι της αναδιανομής που επανεκκίνησε και αναζωπυρώθηκε με νέους όρους μετά την κατάρρευση, ο καθένας από τους παίκτες-πόλους, που συμμετέχουν διεκδικώντας και προωθώντας τη θέση του, προσέρχεται και καταθέτει τις μεθόδους του. Καθόλου παράξενο λοιπόν. Γι αυτό κάθε υποτιθέμενη αντίσταση που επιδιώκει τη μεταρρύθμιση, αναγνωρίζοντας περιθώρια και κάθε άλλη δομή που ενδιαφέρεται για την επιβίωση (σε βάρος της υπόθεσης όπως την υπόσχεται μόνο ένας) αυτο-οργανώνεται μεταφέροντας το δικό μας μέσα στις σκέψεις των άλλων σε όλο τον κόσμο. Η δική μου θέση είναι αυτή ακριβώς. Θα είμαστε ο εσωτερικός εχθρός ή δεν θα είμαστε τίποτα. Διεξάγεται ήδη εδώ και το πραγματικό ζήτημα σήμερα δεν περιορίζεται στην ανάπτυξη αλλά στην νοοτροπία. Σε αυτήν την έξυπνη διαδικασία αυτολογοκρισίας που επιτηρώντας το μυαλό ρυθμίζει κατάλληλα κάθε φορά το επιλεγμένο πακέτο αισθητικής.
charade v ηλιοβασίλεμα [baphomet] Το ξυπνητήρι ακούστηκε. Ήταν πια ώρα να σηκωθεί. Ο ρενέ σηκώθηκε από το κρεβάτι προσπαθώντας να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του λουίζ και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. Τράβηξε διακριτικά τις κουρτίνες επιθυμώντας να θαυμάσει τη θέα του ποταμού, στις όχθες του οποίου έπαιζε ανέμελα όταν ήταν παιδί. Απογοητεύτηκε όμως καθώς αντί για τον γαλάζιο ποταμό αντίκρισε τις γκριζωπές πολυκατοικίες που υψώνονταν απειλητικές απέναντι του. Κόντευε να συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που είχε φύγει από την τουλούζη, για να εγκατασταθεί εξαιτίας της δουλειάς του στο παρίσι. Του είχε προταθεί αυτή η θέση σχεδόν εκβιαστικά, καθώς έμμεσα του είχαν αφήσει να γίνει αντιληπτό πως σε τυχόν άρνηση μετάθεσης του, το μέλλον του στην εταιρία κρινόταν ουσιαστικά αβέβαιο. Μμμ ανοησίες. Δεν υπήρχε λόγος να τα θυμάται πάλι όλα αυτά και να στεναχωριέται. Σήμερα ήταν Παρασκευή και θα ακολουθούσε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο το οποίο σκόπευε να το αφιερώσει εξ ολοκλήρου στα παιδιά του, τον μισέλ και την μικρή άννα. Τα φίλησε απαλά, μην θέλοντας να διαταράξει τον ύπνο τους και ξεκίνησε για το γραφείο. Άλλη μια μέρα στη δουλειά σκέφτηκε ο ρενέ, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που φαινόταν να τον απασχολεί ήταν το πόσο διαφορετικά είχε κυλήσει αυτή η εβδομάδα. Όλοι φαίνονταν να τον προσπερνούν χωρίς να του δίνουν την παραμικρή σημασία. Ακόμα και στην εργασία του συνέβαινε αυτό. Ήξερε βέβαια πως δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός μετά κιόλας από την άρνηση του να συμμετάσχει σε κάποια από τις ήδη υπάρχουσες αντικρουόμενες ομάδες συμφερόντων, αλλά δεν περίμενε ότι θα έφταναν μέχρις τέτοιου σημείου. Η αδιαφορία τους προς το πρόσωπό του ήταν πλήρης. Οι συμβουλές του, οι παραινέσεις του, ακόμα και οι απειλές που διατύπωσε όλες φαίνονταν να πέφτουν στο κενό. Αλλά το χειρότερο είχε συμβεί μόλις χθες, όταν μπαίνοντας στο γραφείο του είδε να κάθεται κάποιος άλλος στην καρέκλα του. Ε, λοιπόν αυτό ήταν, η υπομονή του είχε εξαντληθεί. Κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να το αφήσει να περάσει έτσι. Αποφάσισε να πάει να μιλήσει με τον πρόεδρο της εταιρίας, όταν βγαίνοντας από το γραφείο του άκουσε από μια συζήτηση τρίτων ότι ο πρόεδρος έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι από το οποίο θα επέστρεφε στις αρχές, της επόμενης εβδομάδας. Έπρεπε λοιπόν να περιμένει μέχρι τότε. Στο διάλειμμα του το μεσημέρι και καθώς καθόταν μόνος του στην τραπεζαρία της εταιρίας έφερε στο μυαλό του τα αγαπημένα του πρόσωπα, της γυναίκας του και των παιδιών τους. Τώρα που το παρατηρούσε είχε την εντύπωση πως και η οικογένεια του φερόταν κάπως διαφορετικά τις τελευταίες μέρες. Σαν να ήταν κάπως ψυχροί απέναντι του. Λες και τον θεωρούσαν υπεύθυνο για κάτι. Τα παιδιά δεν έδειχναν πια τον ενθουσιασμό που ένιωθαν, βλέποντας τον πατέρα τους να γυρνάει από τη δουλειά, όπως συνέβαινε άλλοτε. Αλλά για ποιον λόγο συνέβαινε αυτό δεν μπορούσε να καταλάβει. Μήπως τους είχε υποσχεθεί κάτι που δεν το είχε πραγματοποιήσει; Πραγματικά όσο κι αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να θυμηθεί. Καθώς γύριζε το απόγευμα σπίτι του, σταμάτησε κάπου για να παρακολουθήσει τη δύση του ηλίου. Πάντα του άρεσε να το κάνει αυτό. Από μικρό παιδί θυμάται τον εαυτό του να τρέχει ξέγνοιαστο στην εξοχή μαζί με τον αδερφό του ώστε να βρουν το καλύτερο σημείο για να δουν το ηλιοβασίλεμα. Ο μικρός του αδερφός, ο ζεράρ, του άρεσε να παρατηρεί την αλλαγή
charade vi των χρωμάτων. Τον θυμάται σαν τώρα να φωνάζει τις διαδοχικές αποχρώσεις, κίτρινο, πορτοκαλί και τώρα κόκκινο! Του είχε στοιχίσει πολύ ο θάνατος του αδερφού του. Οι γονείς του φοβόντουσαν ότι δεν θα συνέλθει ποτέ όταν του ανακοίνωσαν εκείνο το απόγευμα πως ο ζεράρ είχε πέσει θύμα αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Κι όμως εκείνος σε πείσμα όλων κατάφερε να συνεχίσει τη ζωή του και να φτιάξει πια τη δική του οικογένεια. Αλλά τι παράξενο, αν θυμόταν καλά την προηγούμενηπ παρασκευή είχαν συμπληρωθεί τριάντα χρόνια από την απώλεια του αγαπημένου του ζεράρ. Πράγματι ο ρενέ δεν γελιόταν. Είχαν όντως περάσει τριάντα χρόνια από εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, όπου η μοίρα είχε αποφασίσει να του στερήσει ότι πολυτιμότερο είχε στον κόσμο. Ποτέ πια η ζωή του δεν θα ήταν η ίδια. Και τότε σκεφτόμενος όλα αυτά και παρατηρώντας τον ήλιο που κρυβόταν δειλά δειλά πίσω από τις πολυκατοικίες, κατάφερε να θυμηθεί τι είχε συμβεί τις τελευταίες μέρες. Όλα άρχισαν την παρασκευή, όταν γυρνώντας από τη δουλειά ξεκίνησαν για ένα ταξίδι που είχαν αποφασίσει από καιρό να κάνουν. Θα πήγαιναν για το σαββατοκύριακο στους γονείς της λουίζ. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα με την ιδέα ότι θα πήγαιναν και πάλι στην εξοχή και δεν έβλεπαν την ώρα να ξεκινήσουν. Η διάθεση όλων ήταν στα ύψη και σίγουρα τίποτα δεν προμήνυε το τι θα ακολουθούσε. Η ώρα ήταν εφτά και έχοντας ήδη αφήσει πίσω τους την πόλη, ο ρενέ οδηγούσε πια στον περιφερειακό δρόμο. Με την άκρη του ματιού του παρατήρησε τον ήλιο που ετοιμαζόταν να δύσει. Γρήγορα όμως τράβηξε το βλέμμα του, γνωρίζοντας πως η διαδρομή ήταν επικίνδυνη και με απότομες στροφές, γεγονός που απαιτούσε όλη του την προσοχή και την αυτοσυγκέντρωσή του. Η θέλησή του όμως να δει το ηλιοβασίλεμα ήταν πολύ ισχυρή. Έβλεπε τη ζωή του σε εικόνες να διαδέχονται η μία την άλλη και τότε θα ορκιζόταν πως άκουσε μία φωνή να του ψιθυρίζει. Ήταν ο ζεράρ, ο αγαπημένος του ζεράρ που τον καλούσε κοντά του. Τα μάτια του βούρκωσαν και καθώς ετοιμαζόταν να περάσει μια δύσκολη στροφή το φως του ήλιου έπεσε για μερικά δευτερόλεπτα κατευθείαν στα μάτια του μειώνοντας στο ελάχιστο την ορατότητά του. Δευτερόλεπτα που όμως φάνηκαν αρκετά για να απολέσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Ήταν πια χαμένος. Αυτός και η οικογένεια του ήταν νεκροί, από αυτοκινητιστικό ατύχημα. Το ξυπνητήρι ακούστηκε. Ήταν πια ώρα να σηκωθεί
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΣ Μετά από έρευνα που διενήργησε εταιρεία ερευνών, διαπιστώθηκε πως στην εταιρεία μας οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν μεταξύ τους ένα λεξιλόγιο κάπως ανάρμοστο και πολλές φορές γεμάτο ύβρεις. Επιθυμώντας η εταιρεία μας να διατηρήσει την πιστοποίηση ποιότητας ISO- 9002 λήφθηκε η απόφαση πως τέτοιες συμπεριφορές δε θα γίνονται εφεξής αποδεκτές. Θέλοντας να συμβάλλουμε στην ομαλότερη μετάβαση σε ένα επίπεδο επικοινωνίας πιο εκλεπτυσμένο δημιουργήθηκε η παρακάτω λίστα περιπτώσεων με τις προτεινόμενες αλλαγές: Να γίνεται χρήση: Σοβαρά; Απίστευτο! Εντυπωσιακό! Αντί: Πω, πω κουφάθηκα ρε πούστη! Να γίνεται χρήση: Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος Αντί: Μήπως να σου πάρω και καμία πίπα; Να γίνεται χρήση: Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ζήτημα Αντί: Στ αρχίδια μου! Να γίνεται χρήση: Μου αρέσουν οι προκλήσεις Αντί: Γαμώ την τύχη μου! Κι άλλη στραβή! Να γίνεται χρήση: Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα Αντί: Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ με αυτή την παπαριά! Να γίνεται χρήση: Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειές μας Αντί: Να πάει να γαμηθεί και να το κάνει μόνος του ο καριόλης! Να γίνεται χρήση: Ναι, οπωσδήποτε σήμερα θα μπορέσω να δουλέψω μερικές ώρες παραπάνω Αντί: Ωραία! Και κερατάς και δαρμένος! Να γίνεται χρήση: Δε γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα Αντί: Είναι εντελώς μαλάκας! Να γίνεται χρήση: Με συγχωρείτε Αντί: ΕΕ! Εσύ! Να γίνεται χρήση: Με συγχωρείτε κύριε Αντί: ΕΕ! Εσύ! Ναι, εσύ ρε μαλάκα! Να γίνεται χρήση: Ο προϊστάμενος δεν έμεινε ιδιαίτερα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα Αντί: Είστε όλοι άχρηστοι! Να γίνεται χρήση: Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σε εξυπηρετήσω Αντί: Δε γαμιέσαι λέω γω!
Να γίνεται χρήση: Επιτέλους αναγνωρίστηκαν οι προσπάθειές της Αντί: Τι; Πήρε προαγωγή; Αναρωτιέμαι πόσους από το διοικητικό συμβούλιο έχει τσιμπουκώσει Να γίνεται χρήση: Μήπως θυμάσαι που τοποθέτησες τα έγγραφα που σου έδωσα; Αντί: Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα; Να γίνεται χρήση: Νομίζω πως η πρότασή σου είναι ανεφάρμοστη Αντί: Καλά, σκατά έχεις στο μυαλό σου; Να γίνεται χρήση: Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε Αντί: Πάλι τα αρχίδια μου πήρε! Να γίνεται χρήση: Πρέπει να συσπειρωθούμε όλοι οι συνάδελφοι Αντί: Πάμε παιδιά! Όλοι μαζί να τους γαμήσουμε τους κωλοκαπιτάλες! Να γίνεται χρήση: Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω ανέλιξη Αντί: Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμα κλητήρας! Να γίνεται χρήση: Το φωτοτυπικό έχει τεθεί εκτός λειτουργίας Αντί: Πάλι χάλασε η μπακατέλα! Να γίνεται χρήση: Οι συνθήκες εργασίας δεν είναι οι ιδανικότερες Αντί: Μπουρδέλο έχουμε καταντήσει! Να γίνεται χρήση: Ο ανελκυστήρας δε λειτουργεί Αντί: Από τα σκαλιά και άμα σ αρέσει! Να γίνεται χρήση: Νομίζω πως ο προϊστάμενος είναι σήμερα σε καλή διάθεση Αντί: Είναι ακόμα τύφλα από χθες Να γίνεται χρήση: Πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειές σας Αντί: Σκουλήκια! Θα δουλέψετε μέχρι να λιώσετε! Να γίνεται χρήση: Το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό Αντί: Καλά τόση ώρα για αυτή τη μαλακία; Να γίνεται χρήση: Καλημέρα κύριε Διευθυντά! Αντί: Καλώς τ αρχίδια μας τα δυο Να γίνεται χρήση: Έχετε αναπτήρα; Αντί: Δώσε φόκο! Να γίνεται χρήση: Το κάπνισμα πρέπει να το περιορίσουμε Αντί: Ρε σεις! Τεκέ το κάναμε εδώ μέσα! Να γίνεται χρήση: Η εταιρεία μας σκέφτεται Αντί: Μας έχουν γραμμένους!
life x γρήγορες, κοφτές, απόμακρες [cham.kor.] Πριν από εμένα Πριν από εσένα Πριν από αυτόν Εγώ είμαι Το τέλος ήρθε Η αρχή ήρθε Αυτή ήρθε Το τέλος θα ξανάρθει Η παρουσία μου Τα σημάδια θα μείνουν Του παρόντος Θα οδηγήσει Το μέλλον Του παρελθόντος Πέθανε Θα μείνει Το μέλλον δεν τη νοσταλγία το παρών είναι αυτή εσύ χωρίς αυτόν αυτή είναι το τέλος ανάγκη την αρχή και το στέρεο τα πόδια μου τα χέρια μου ο ουρανός όχι χωρίς εμένα ήσουν εσύ ήταν αυτός ήμουν εγώ πριν από το τέλος στα μέσα της αρχής πριν από αυτήν στα μέσα του τέλους πριν μυριστεί την παρουσία μου δεν θα αφήσει σημάδια απ τις πατημασιές το παρών το μέλλον χρειάζεται τα χνάρια το παρελθόν η νοσταλγία μα δεν είναι παρών έχει ανάγκη το τώρα δεν είναι το παρών είμαι εγώ χωρίς εσένα αυτός χωρίς αυτή το τέλος δεν έχει η αρχή είναι στερεή είναι αέρας στηρίζουν τη γη τον ουρανό υπάρχει το εγώ δεν είναι εγωισμός
life xi ο ιστός είναι εύκολα τον διαλύουν και το μυαλό θα κάνει ανακωχή η καρδιά θα δουλευτεί το τέλος δεν είναι ο θάνατος είναι ένα τέλος είσαι εσύ αυτός οι συμπληγάδες και το μυαλό άλλοτε αργά άλλοτε πολύ η σκέψη και το συναίσθημα η πράξη η γνώση αποκτιέται μην πουληθείς και η ζωή έρχομαι φτάνω έφτασα είμαι εδώ αδύναμος το φως είναι το μέλλον επιτέλους με την καρδιά και δεν τη νοιάζει το τέλος είναι η αρχή είμαι εγώ είναι εκεί αυτή δεν είναι πέτρες δουλεύει συνέχεια άλλοτε καθόλου και γρήγορα ζηλεύει το συναίσθημα την πράξη θέλει γνώση μα δεν πουλιέται μην σταματήσεις
inspiration xii persona (εμπνευσμένο απ την ομώνυμη ταινία του ingmar bergman) [comzeradd] Κρύφτηκα μες στη σιωπή. Απέτυχα να ξεφύγω. Η ζωή διαπότισε τα πάντα. Ακόμα και τους απόγονους άφησα πίσω μου. Τα ψεύτικα λόγια αφάνισαν τη σκέψη μου. Μόνο ο φόβος για το τέλος με διώχνει απ' την κρυψώνα μου. Το καρφί που μπήγεται στο χέρι μου πονάει μόνο όταν το βλέπω. Σαν ξύλινα ομοιώματα. Σαν την ηλέκτρα ξεχασμένη. Ο ρόλος του ευτυχισμένου απαιτεί υποκρισία. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε μέσα μου η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Όταν η σύγκρουση καταλήξει το νησί της μοναξιάς μου θα γίνει χερσόνησος. Το απελπισμένο όνειρο της ύπαρξης. Η αίσθηση ασφάλειας για το μέλλον είναι ένας τυφλός που δεν ξέρει. Ψέμα, προσποίηση, τίποτα.
science fiction xiii dada is my water [june de bonde] Είναι όπως όλα τα άλλα μου είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο, πριν προλάβω να πάρω ανάσα. Tέτοιες αναλογίες ούτε στα λίγα όνειρά μου είπα και κατέβασα το ακουστικό και το πρόσωπό μου σε οριζόντια θέση. 21:23 Τέσσερις ημέρες έχουν μείνει για την σύγκλιση και δεν έχω καταλάβει τι γίνεται ή δεν θέλουν να καταλάβω, σε περίπτωση πέμπος ταρά. Ανατρίχιασα και στην ιδέα μόνο. 78:15 Γυρίζω όλα τα κανάλια της μικρής λούτρες και δεν βρίσκω ανοιχτό κανένα όκσιντζεν, δεν θέλω να μπω για ύπνωση πριν τις 90:00 που θα γίνει η σύγκλιση. Θέλω να δω τον κόκκινο μενάνδα να κινείται πέρα από τις προσδοκίες όλων των δυναμό. 89:50 Οι φίλοι μου στην πρόνοια μου λένε να τα παρατήσω με την παρακολούθηση της σύγκλισης. Ο ντ***ν μου λέει ότι είναι πιο τρελό και από την εποχή που είχα μπλεχτεί με την επιδημία των ευγενικών. Συμφωνώ. Άλλη μια βουτιά στο κενό της πληροφόρησης, λίγα νανολεπτά και θα με γράφουν οι επιστολές της πορτοκαλί αυτοκρατορίας. Θα ήθελα να νομίζω. Δεν έχω τόσες ευκαιρίες πια. Δεν είναι χάρισμα, είναι ένα κενό, ένα μπλε κενό που δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά 7 αυτοκρατορίες τώρα. «Μην ξηλώνεις τις παροχές στο δωμάτιο», μου φώναξε η **** με το που όρμηξε απ το πουθενά, «θα μας φανούν χρήσιμες μετά την σύγκλιση». 04:30 Είχα πάρει τους 2 φακέλους που μου ζητήθηκαν από την επιτροπή και έτρεχα σαν τρελός στο ελικοδρόμιο. Η ειδικότητά μου είναι οι υποκλοπές σημάτων νέστα, αλλά μετά την αλλαγή των δεδομένων στην υπηρεσία, είχα μείνει χωρίς αντικείμενο εργασίας. «Θα πρέπει να φύγω για λίγο για να τα βρω με τον εαυτό μου», μου είπε και μου κάρφωσε την πόρτα μπροστά στο βλακώδες και έκπληκτο βλέμμα μου. Δεν είχα καταλάβει γιατί μπήκα σε τόσο γαμημένο κόπο για να «δεθώ» με την ******α, θα πρέπει να είχα ενταχθεί στην λατρεία του κόμη μαζόχ, χωρίς να το έχω πάρει είδηση. 09:11 Μετά από ένα τονωτικό έλεπαα με μέλι, ένιωθα ότι σήμερα θα μπορούσε να είναι και η τελευταία συνεδρία της μικρής αλλά περιπετειώδους ψυχιατρικής περιπέτειάς μου. Τηλέφωνο: Έρχομαι Πόρτα: Δυνατά Δρόμος: Ανύπαρκτος Πύλη: Γεμάτη συνθήματα Συμβούλιο: Θανατερά σοβαρό Στιγμή: Αιωνιότητα Ώρα: 12:28 Ώρα: 12:29 Ξαφνικά βγαίνω έξω από το λίμπο που είχα πέσει και αρχίζω και πετάω φράσεις. Ότι μπορώ να σώσω βέβαια. Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, βλέπω τον β***** να μου κάνει νοήματα για τον πίνακα ορωθεσικών τελών, ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΑ 12:38 ΤΟΝ Ξέχασα «Με ένα μάτι παρακολουθώ όλους αυτούς που ζουν σε σοκάκια στον ουρανό, χωρίς οξυγόνο και μνήμη», έλεγε ο φρατζέσκο. Η αυταπάρνηση της μνήμης μας φέρνει πιο κοντά, έλεγα πάντα.
paranormal xiv η μούμια (απόσπασμα) [fer. pessoa] Ποιανού είναι το βλέμμα Που κατασκοπεύει μέσα από τα μάτια μου; Όταν σκέφτομαι τι βλέπω Ποιος συνεχίζει να βλέπει Ενώ σκέφτομαι; Από ποιους δρόμους φεύγουν, Όχι τα θλιμμένα μου βήματα, Μα η πραγματικότητα Η δική μου να φέρνω βήματα μαζί μου; Πότε πότε, στο μισοσκόταδο Του δωματίου μου, όταν εγώ ο ίδιος Για τον εαυτό μου Σαν ψυχή μόλις που υπάρχω, Παίρνει μια άλλη σημασία Μέσα μου το σύμπαν Είναι μια κηλίδα που ξεθωριάζει Αφού είμαι συνειδητός Στην ιδέα μου για τα πράγματα. Αν ανάψουν τα κεριά Και δεν έχει πια ούτε Το θολό φως του έξω Δεν ξέρω ποιος φανοστάτης Αναμμένος οπουδήποτε μες στο δρόμο Θα έχω θαμπωμένες επιθυμίες Αφού δεν υπάρχει ποτέ τίποτε περισσότερο Μέσα στο άπειρο και μέσα στη ζωή Από τη σκοτεινή στιγμή Που είναι τώρα η ζωή μου; Μια στιγμή παραπόταμος Ενός ποταμού που πάντα φεύγει Που ξεχνά πως υπάρχει, Ανάμεσα σ έρημα διαστήματα Που δεν έχουν καμιά σημασία Και χωρίς να είναι απολύτως τίποτε. Και έτσι η ώρα περνά Μεταφυσικά.
το δικαίωμα στην ανάγνωση (Άρθρο που δημοσιεύτηκε το φλεβάρη του 1997 και περιλαμβάνετε στο «free software, free society: the selected essays of r. stallman» - http://www.gnu.org/doc/book13.html) [r. stallman] (Από το «ο δρόμος προς το tycho», μια συλλογή από άρθρα για τα χρονικά της λουναριανής επανάστασης δημοσίευση: 2096 πόλη luna) Για τον dan halbert, ο δρόμος προς το tycho ξεκίνησε στο κολλέγιο, όταν η lisa του ζήτησε να δανειστεί τον υπολογιστή του. Ο δικός της είχε χαλάσει και αν δεν μπορούσε να δανειστεί κάποιον άλλο, θα αποτύγχανε στις εξετάσεις της. Δεν υπάρχει κανένας άλλος που να τολμούσε να ρωτήσει, εκτός απ τον dan. Αυτό έβαλε τον dan σε δίλημμα. Έπρεπε να τη βοηθήσει, αλλά αν της δάνειζε τον υπολογιστή της, μπορεί να διάβαζε τα βιβλία του. Εκτός από τα γεγονός ότι μπορεί να μπεις φυλακή για αρκετά χρόνια αν αφήσεις κάποιον να διαβάσει τα βιβλία σου, η ιδέα και μόνο τον σοκάρισε. Όπως κι όλοι οι άλλοι, είχε διδαχθεί από το δημοτικό, ότι το να μοιράζεσαι τα βιβλία σου ήταν κάτι ανήθικο και λάθος, κάτι που μόνο πειρατές κάνουν. Και δεν υπήρχε και πολύ μεγάλη πιθανότητα, ότι η ΑΠΛ η αρχή προστασίας λογισμικού θα αποτύγχανε να τον πιάσει. Στην τάξη λογισμικού, ο dan είχε μάθει ότι κάθε βιβλίο είχε έναν copyright ανιχνευτή, που μετέδιδε πότε, που και από ποιον διαβάστηκε, στα κεντρικά της Αρχής. Χρησιμοποιούσαν αυτές τις πληροφορίες για να πιάσουν πειρατές παράνομης ανάγνωσης, αλλά και για να πουλήσουν προσωπικές πληροφορίες στους πωλητές. Την επόμενη φορά που ο υπολογιστής θα έμπαινε στο δίκτυο, η Αρχή θα ήξερε. Αυτός, ως κάτοχος του υπολογιστή, θα λάμβανε σκληρή τιμωρία, που δεν πήρε μέτρα να αποσοβήσει το έγκλημα. Βέβαια, η lisa δεν ήταν απαραίτητο πως σκόπευε να διαβάσει τα βιβλία του. Μπορεί να ήθελε τον υπολογιστή του μόνο για να ολοκληρώσει την εργασία της. Αλλά ο dan ήξερε ότι η lisa προερχόταν από μεσο-αστική οικογένεια και δύσκολα θα μπορούσε να αντέξει τα δίδακτρα για ιδιαίτερα, πολύ περισσότερο τα τέλη ανάγνωσης. Διαβάζοντας τα βιβλία του, ίσως ήταν ο μόνος τρόπος για να αποφοιτήσει. Καταλάβαινε την κατάσταση. Ακόμα κι ο ίδιος αναγκαζόταν να πληρώνει για όλα τα συγγράμματα και βιβλία που έπρεπε να διαβάζει. Το 10% αυτών των χρημάτων πήγαιναν στους ερευνητές που τα είχαν γράψει, κι αφού κι ο dan σκόπευε να κάνει ακαδημαϊκή καριέρα, έλπιζε ότι και τα δικά του συγγράμματα, αν διαβάζονταν αρκετά, θα του απόφεραν αρκετά. Αργότερα θα μάθαινε ο dan, ότι υπήρχε μια εποχή που ο οποιοσδήποτε μπορούσε να πάει σε μια βιβλιοθήκη και να διαβάσει άρθρα από περιοδικά, ακόμα και βιβλία, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει. Αλλά απ τα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι εκδότες τόσο των μη κερδοσκοπικών, όσο και των εμπορικών περιοδικών, είχαν αρχίσει να χρεώνουν για την ανάγνωση. Το έτος 2047, οι βιβλιοθήκες που πρόσφεραν ελεύθερη πρόσβαση σε βιβλία ήταν απλά μια θαμπή ανάμνηση. Υπήρχαν βέβαια τρόποι να παρακάμψεις την ΑΠΛ. Άλλωστε κι αυτή ακόμα παρανομούσε. Ο dan είχε έναν συμφοιτητή στην τάξη λογισμικού, τον frank martucci, ο οποίος είχε αποκτήσει ένα παράνομο πρόγραμμα (debugger), που το χρησιμοποιούσε για να παρακάμψει τον ανιχνευτή copyright όταν διάβαζε βιβλία. Αλλά το είχε πει σε τόσους πολλούς, που ένας από αυτούς τον ανέφερε στην ΑΠΛ (οι μαθητές με βαθύ το αίσθημα καθήκοντος ήταν επιρρεπείς στην προδοσία). Το 2047 ο frank ήταν φυλακή, όχι για παράνομη ανάγνωση, αλλά για την κατοχή του debugger.
Ο dan αργότερα θα μάθαινε ότι υπήρχε μια εποχή που ο οποιοσδήποτε μπορούσε να έχει στην κατοχή του ένα τέτοιο πρόγραμμα. Υπήρχαν ακόμα και δωρεάν τέτοια προγράμματα που ήταν διαθέσιμα σε cd ή μέσω internet. Αλλά επειδή όλο και περισσότεροι χρήστες τα χρησιμοποιούσαν για να παρακάμψουν τον ανιχνευτή copyright, τελικά κηρύχθηκαν παράνομα και τους προγραμματιστές που τα έφτιαχναν τους έστειλαν φυλακή. Παρόλα αυτά οι προγραμματιστές ακόμα χρειάζονταν τέτοια προγράμματα κι έτσι το 2047 διανεμήθηκε ένας περιορισμένος αριθμός ελεγχόμενων αντιγράφων και μόνο στους νόμιμους και ελεγχόμενους προγραμματιστές. Ο debugger, που ο dan χρησιμοποιούσε στην τάξη λογισμικού, χρησιμοποιούταν μόνο για τις εκπαιδευτικές ανάγκες του μαθήματος. Υπήρχε ακόμα τρόπος να παρακάμψεις τους ανιχνευτές copyright εγκαθιστώντας ένα τροποποιημένο λειτουργικό σύστημα. Ο dan ανακάλυψε ότι υπήρχαν ελεύθερα δωρεάν λειτουργικά συστήματα, που κυκλοφόρησαν περίπου το 2000. Πλέον όχι μόνο ήταν παράνομα, αλλά απαγορευόταν να τα εγκαταστήσεις και στον υπολογιστή σου αν τύχαινε να έχεις ένα. Ο dan κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να δανείσει τον υπολογιστή του στην lisa. Αλλά δεν μπορούσε και να αρνηθεί να τη βοηθήσει, γιατί την αγαπούσε. Κάθε ευκαιρία για να της μιλήσει τον γέμιζε ενθουσιασμό. Και το γεγονός ότι επέλεξε αυτόν για να του ζητήσει βοήθεια, ίσως να σήμαινε ότι τον αγαπούσε κι εκείνη. Ο dan έλυσε το δίλημμα με τρόπο ακόμα πιο απερίσκεπτο. Της δάνεισε τον υπολογιστή του και της είπε και τον προσωπικό του κωδικό. Μ αυτό το τρόπο, αν η lisa διάβαζε τα βιβλία του, η Αρχή Προστασία Λογισμικού θα νόμιζε ότι ήταν αυτός που τα διάβαζε. Ήταν βέβαια παράνομο να της δώσει τον κωδικό του, αλλά η Αρχή δεν θα το μάθαινε ποτέ. Θα το μάθαιναν μόνο αν η lisa τον ανέφερε. Φυσικά αν το σχολείο μάθαινε ότι είχε δώσει τον προσωπικό του κωδικό στην lisa, θα τους τιμωρούσαν και τους δύο, ανεξάρτητα από το πώς τον είχε χρησιμοποιήσει η lisa. Η πολιτική του σχολείου ήταν, πως οποιαδήποτε ανάμειξη με τους τρόπους που είχαν να παρακολουθούν τη χρήση των υπολογιστών των μαθητών, ήταν αιτία πειθαρχικής τιμωρίας. Δεν είχε σημασία αν έκανες κάτι παράνομο ή όχι. Υπέθεταν ότι έκανες απαγορευμένη χρήση του υπολογιστή κι απλά δεν ήξεραν τι. Συνήθως δεν έδιωχναν τους μαθητές για αυτό, τουλάχιστον όχι απευθείας. Αντιθέτως τους απαγορευόταν η χρήση των υπολογιστών, με συνέπεια να αποτύχουν σ όλα τους τα μαθήματα. Αργότερα θα μάθαινε ο dan ότι αυτού του είδους η πανεπιστημιακή πολιτική άρχισε μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν άρχισαν οι φοιτητές να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο υπολογιστές. Μέχρι τότε τα πανεπιστήμια ακολουθούσαν διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της πειθαρχίας, τιμωρούσαν μόνο επιβλαβείς δραστηριότητες, κι όχι αυτές που απλώς κινούσαν υποψίες. H lisa δεν ανέφερε τον dan στην ΑΠΛ. Η απόφαση του να τη βοηθήσει οδήγησε στο γάμο τους, και επίσης τους οδήγησε να αμφισβητήσουν όλα αυτά που είχαν μάθει για την πειρατεία όταν ήταν παιδιά. Το ζευγάρι άρχισε να διαβάζει την ιστορία του copyright. Μετακόμισαν στη luna, όπου βρήκαν κι άλλους, που είχαν ξεφύγει απ το μακρύ χέρι της Αρχής Προστασίας Λογισμικού. Όταν η εξέργεση του tycho ξέσπασε το 2062, το καθολικό δικαίωμα στην ανάγνωση έγινε ένας απ τους κεντρικούς στόχους.
social-engineering xvii εξανδραποδισμός [comzeradd] Ας υποθέσουμε (κι ας μείνουμε εκεί) ότι επιθυμώ την πλήρη προσωπική μου εκμετάλλευση από κάποιον άλλο, όχι (απαραιτήτως) έναντι αμοιβής (ή άλλης απαίτησης), αλλά δωρεάν. Με μία λέξη σκλάβος. Δέξου επίσης το (αμφίβολο) τεκμήριο της νοητικής μου ισορροπίας και το (ακόμα πιο αμφίβολο) ανεκβίαστο της απόφασής μου. Δύναμαι; Η απάντηση είναι αρνητική. Γιατί; Διότι έρχεται σε αντίθεση με τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου τα οποία τυγχάνει να ισχύουν εδώ και αρκετά χρόνια η τήρηση των οποίων λειτουργεί αυτοβούλως προς την προστασία μου, είτε το επιθυμώ είτε όχι. Ο λόγος έγκειται, κυρίως κι όχι αποκλειστικώς, στις δύο αμφίβολες παραδοχές (και κυριότερα της δεύτερης), που έγιναν παραπάνω και στην αδυναμία ελέγχου της εγκυρότητας τους. Πώς θα μπορούσε να ελέγξει κάποιος αν πίσω από την επιθυμία μου δεν κρύβεται ένα δέλεαρ, ένας εκβιασμός, μία ανάγκη; Υπάρχει ένα γνωστό παράδειγμα (ιστορικό, και προς τούτο διδακτικό) κάποιας χώρας της αφρικής (ονόματα δεν λέμε), στην οποία καταδικάστηκε μια γυναίκα, σε θάνατο δια λιθοβολισμού επειδή υπέπεσε (προφανώς όχι μόνη της), στο ειδεχθές ολίσθημα της προγαμιαίας εγκυμοσύνης (άκουσον-άκουσον). Αίφνης, διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις, παρενέβησαν, πίεσαν και τελικώς πέτυχαν την αναβολή (ίσως κι ακύρωση) της ποινής. Σ αυτή την περίπτωση όλοι δεχόμαστε (ελπίζω), πως ορθά έπραξαν κι απέτρεψαν το θάνατο μιας γυναίκας, παρόλο που η πλειοψηφία, της περί ου ο λόγος κοινωνίας, θεωρούσε τις πράξείς της παράνομες. Εμείς, τα μέλη μιας άλλης χώρας της αφρικής ε... συγνώμη της ευρώπης, οφείλουμε (;) να αναρωτηθούμε κατά πόσο ακολουθούμε τις ίδιες αρχές. Αν δεχόμαστε, δηλαδή, ότι η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι διασφαλισμένη ακόμα κι αν η πλειοψηφία επιθυμεί το αντίθετο [άλλωστε η δημοκρατία (θα πρεπε να) βασίζεται, όχι μόνο στις επιθυμίες της λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά και σε αρχές που εμποδίζουν την τυραννία της πλειοψηφίας (γνωστή απ τις αριστοτελικές εκτροπές των πολιτευμάτων, ως οχλοκρατία)], ακόμα κι αν το ίδιο το υποκείμενο επιθυμεί να αρθούν τα δικαιώματά του [εν είδη προστασίας του από διάφορους καλοθελητές (πλείστα τα ιστορικά παραδείγματα), που θα επιχειρήσουν να τα καταπατήσουν, είτε βασιζόμενοι στο αιρετό τους αξίωμα, είτε σε ένα αναπόδεικτο (σιωπηρό) εκβιασμό]. Είχαμε την ατυχία να ζήσουμε τέτοιες περιπτώσεις στην κοινωνία μας. Δεν αναφέρομαι σε γεγονότα καταγεγραμμένα απ την ιστορία (άλλωστε αυτά τα έζησαν οι πρόγονοί μας), αλλά σε πρόσφατα συμβάντα. Ακόμα είναι νωπές οι μνήμες από συγκεντρώσεις-λαοσυνάξεις που εξέφραζαν την επιθυμία της πλειοψηφίας (ή μιας μεγάλης μειοψηφίας) για καταπάτηση του στοιχειώδους ανθρωπίνου δικαιώματος της προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, της μη αποκάλυψης προσωπικών πεποιθήσεων, απόψεων, αντιλήψεων.
social-engineering xix Αλλά ακόμα πιο οδυνηρό είναι ίσως αυτό, που ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια με τη τηλεοπτική μετάδοση του «παιχνιδιού big brother» και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε διάφορες παραλλαγές: την παρακολούθηση, κινηματογράφηση και μερική στέρηση της ελευθερίας των παιχτών, με το αιτιολογικό της συγκατάθεσής τους, το οποίο όμως έρχεται σε αντίθεση με την αυτόβουλη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για την οποία έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου απ την αρχή του παρόντος). A propos, στο άρθρο 15, 3 του συντάγματος ορίζεται ο έλεγχος προς τις τηλεοπτικές εκπομπές για «σεβασμό της αξίας του ανθρώπου». Φανταστείτε στο εγγύς μέλλον την πιθανή προβολή ενός αντίστοιχου παιχνιδιού, με τη διαφορά ότι οι συμμετέχοντες θα είναι οπλισμένοι και νικητής θα να ανακηρύσσεται ο τελευταίος επιζών. Θα μπορούσε πάλι να γίνει επίκληση στη συγκατάθεση των υποψήφιων θυμάτων; Ε... πατριώτη! Για την αφρική καλά πάω; Δείτε: battle royale (2000) Μια τάξη μαθητών οδηγούνται και αφήνονται σ ένα απομονωμένο νησί, με χάρτη, τρόφιμα και διάφορα όπλα. Έχουν διορία 3 μέρες για να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι να μείνει μόνο ένας (ο νικητής ).
cinemascope xx μαριονέτες [ing. bergman] [επιμέλεια: stamen_feson] Μια αρρωστημένη σχέση ένας αρρωστημένος γάμος καλύτερα μπαίνει στο μικροσκόπιο αυτού του φιλόσοφου των διαπροσωπικών σχέσεων του μεγάλου κινηματογραφικού δημιουργού ingmar bergman. Η σαπίλα μιας σχέσης που έπρεπε να έχει τελειώσει καιρό τώρα, μιας σχέσης που έχει πεθάνει και αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι περιβάλλονται απ αυτή. Ο φόβος όμως για το αύριο κρατά δεμένους σφικτά στο μεσαίο κατάρτι τους δύο πρωταγωνιστές. Στο κατάρτι της ταπείνωσης και της απαισιοδοξίας για το αύριο. Μια από τις τραγικά άρρωστες ερωτικές ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ για τον κινηματογράφο. (Ο άρθουρ μπρένερ καταλαβαίνει αμέσως ότι η κατάσταση είναι σοβαρή, δεν πρόκειται για έναν από τους συνηθισμένους καβγάδες. Η καταρίνα έχει όψη ανθρώπου ρημαγμένου, έχει κλάψει και φαίνεται φοβισμένη.) Καταρίνα: Ήταν ευγενικό από μέρους σου να έρθεις. Βρισκόμουν σε απόγνωση, δεν ήξερα τι να κάνω, είσαι ο μοναδικός μας φίλος. Ίσως μπορέσεις να του μιλήσεις. Συνήθως δε με τρομάζουν τα ξεσπάσματά του, αλλά αυτή τη φορά ω, είναι φοβερό. Έχει ανέβει στη σκεπή. (Είναι αλήθεια. Ο πίτερ βρίσκεται στη σκεπή, δεκαπέντε ορόφους πάνω απ την παιδική χαρά. Έχει σκαρφαλώσει πάνω στο κιγκλίδωμα της ταράτσας και βρίσκεται στην άκρη της σκεπής. Φοράει πιτζάμες και είναι ξυπόλητος. Κουνιέται πέρα δώθε μ έναν παράξενα μηχανικό τρόπο, κοιτάζοντας επίμονα το κενό που τον ζαλίζει.) Άρθουρ: Το να πέσεις είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά είναι απάνθρωπο και ταπεινωτικό να βασανίζεις μ αυτό τον τρόπο τους δικούς σου ανθρώπους. Πίτερ: Τι ώρα είναι; Άρθουρ: Εφτάμισι. Κάποιος θα σε δει σύντομα και θα φωνάξει την αστυνομία. Κρυώνεις; Πίτερ: Ναι. Άρθουρ: Μπορώ τουλάχιστον να σου φέρω το γούνινο παλτό σου; Πίτερ: Ναι, αν δε σε πειράζει. (Ο άρθουρ πηγαίνει μέσα και ζητεί απ την καταρίνα το παλτό. Το παίρνουν από το χολ και όταν γυρίζουν ο πίτερ στέκεται όρθιος στο σαλόνι. Τυλίγεται στο παλτό και κάθεται σε μια βαθιά πολυθρόνα, κοιτάζοντας γύρω του. Είναι ένα όμορφο σπίτι, όλα σε αυτό αποδεικνύουν το εκλεπτυσμένο και καλό γούστο της καταρίνα. Γονατίζει και τρίβει τα κρύα του πόδια με τα χέρια της.) Πίτερ: Τι προσποίηση ε; (Βάζει το πόδι του πάνω στον ώμο της και την κλοτσά προς τα πίσω. Εκείνη πέφτει με την πλάτη και μένει εκεί. Ο άρθουρ, ο οποίος στέκεται με τα χέρια στις τσέπες του παλτού δεν είχε καιρό να βγάλει αυτά που φορούσε έξω, κοιτάζει τι υπάρχει στο μπαρ. Σερβίρει τρία ποτήρια μπράντι, ύστερα πηγαίνει και σκύβει πάνω από την καταρίνα.) Άρθουρ: Έλα κάθισε μαζί μου. Καταρίνα: Είμαι εντάξει εδώ στο πάτωμα. (Ακουμπά το ποτήρι κάτω στο πάτωμα δίπλα της, τεντώνει τα μακριά, δυνατά της πόδια και ρίχνει ένα σκοτεινό βλέμμα στον πίτερ, που πίνει μια γουλιά μπράντι. Ο άρθουρ ακουμπά το ποτό του πάνω σ ένα γυάλινο τραπεζάκι, βγάζει το παλτό του και βουλιάζει στην πιο κοντινή πολυθρόνα.) Άρθουρ: Η μάρθα στέλνει την αγάπη της. Καταρίνα: Καημένη, μάρθα, θα αναστατώθηκε, φυσικά. Άρθουρ: Καθόλου. Έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο παίδων για μια πρωινή εγχείρηση.
cinemascope xxi Καταρίνα: Πίναμε με τον γιόχαν και τη μαριάννα. Ήθελαν να βγούμε έξω για να φάμε κάτι, πήγαμε, λοιπόν, σ εκείνο το καινούριο ιταλικό εστιατόριο, ξέρεις αυτό κοντά στο θέατρο. Εκεί συναντήσαμε τον μέλκερς και τη γυναίκα του. Μας κάλεσαν να πάμε στο σπίτι τους. Ήταν ήδη μία η ώρα. Δεν είχα όρεξη, αλλά ο πίτερ επέμενε, είπε πως δεν ήθελε να πάει σπίτι. (Κρύβει το πρόσωπό της με τα χέρια της, τα πυκνά της μαλλιά πέφτουν μπροστά, αποκαλύπτοντας το λαιμό της, όπου φαίνεται ένα βαθύ κόκκινο σημάδι.) Άρθουρ: Τι έκανες στο λαιμό σου; Καταρίνα: Χα! Πίτερ: Έσπασε το κολιέ της. Άρθουρ: Το βλέπω. Πίτερ: Συνέβη ν αρπάξω το κολιέ της και να το τραβήξω. Έσπασε. Άρθουρ: Πρόσεξε, μην πάθεις μόλυνση. Καταρίνα: Χα! Πίτερ: Η καταρίνα θέλει να μ εγκαταλείψει, λέει. Εγώ της λέω: άφησε με, μ όλη τη σημασία της λέξης, θα μου κάνεις μεγάλη χάρη. Τότε λέει πως δεν μπορώ να τα καταφέρω χωρίς αυτή. Τότε εγώ λέω πως τα καταφέρνω καλύτερα χωρίς αυτή, παρά μ αυτή. Τότε εκείνη λέει πως είμαι ανίκανος. Τότε εγώ λέω πως μόνο μαζί της είμαι ανίκανος. Και πάει λέγοντας. Καταρίνα: (αποκαμωμένα) Ο καβγάς άρχισε όταν ο πίτερ μ έθιξε στο εστιατόριο. Στην αρχή γελούσαμε, γιατί ήταν πολύ διασκεδαστικός, αλλά μετά άρχισε να με μιμείται και όλοι σκέφτηκαν ότι ήταν ενοχλητικό κι εγώ άρχισα να κλαίω. Πίτερ: Η καταρίνα διαισθάνεται πότε ακριβώς είναι η κατάλληλη στιγμή για να κλάψει. Καταρίνα: Τώρα θα σου πω γιατί έγινε καβγάς. Πίτερ: Η μεγάλη άρια! Άρθουρ: Πάψε μια στιγμή, πίτερ. Έδωσες την παράστασή σου. Καταρίνα: Όταν ήρθαμε σπίτι το πρωί, ο πίτερ ήταν ερεθισμένος και ήθελε να κάνουμε έρωτα. Ήμουν κουρασμένη και σκέφθηκα, εντάξει, με την προϋπόθεση να τελειώσουμε γρήγορα. Αλλά, ο πίτερ είχε στο μυαλό του κάτι ιδιαίτερο, έπρεπε να γίνει το μεγάλο σόου. Τα χω καταφέρει στο παρελθόν, κι εφόσον έχω πιει, αντέχω. Λοιπόν, κατέβασα πάλι μερικά ποτήρια και γθύθηκα και αυτός άρχισε να με πηδάει προτού ξεντυθώ εντελώς. Δεν είχα πλυθεί καν. Είχα εξοργιστεί, αλλά δεν είπα τίποτα, μόνο σκεφτόμουν, πάμε, λοιπόν, πρέπει απλώς να τελειώσουμε το πρόγραμμα και μετά μπορώ να κοιμηθώ. Μετά ήθελε να με πηδήξει από πίσω, αλλά δεν μπορούσε να μου τον βάλει, προφανώς ήταν πολύ μεθυσμένος και εγώ άρχισα να γελάω κι αυτός έχασε την ψυχραιμία του και μου φώναξε, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Είπα να του κάνω τσιμπούκι, αυτό συνήθως του αρέσει, αλλά μ άρπαξε από το κολιέ, και το έστριψε στο λαιμό μου έτσι που παραλίγο να πνιγώ. Πιθανόν να με είχε στραγγαλίσει, αν δεν έσπαζε το κολιέ. Μετά ήρθε πάλι κοντά μου, είχε τρελαθεί, με χτυπούσε στο πρόσωπο συνέχεια, αν και όχι πολύ δυνατά. Σκέφτηκα, όσο διατηρώ την ψυχραιμία μου και δε λέω τίποτα, θα σταματήσει και θα κοιμηθεί. Πίτερ: Η καταρίνα μου είπε πως έχει εραστή, έτσι άρχισαν όλα. Είπε πως αυτός ο αναθεματισμένος μέλκερς, με τον οποίο φάγαμε μιλανέζικο σπαγγέτι, την είχε πηδήξει μόλις χθες και αρκετές φορές πριν. Καταρίνα: Ο πίτερ το ήξερε. Του τα λέω όλα. Αλλά ο πίτερ ποτέ δεν τολμά να πει την αλήθεια. Αυτός... Πίτερ: (φωνάζοντας) Μπορώ να σε ικανοποιήσω. Ξέρω το κόλπο της καταρίνα έγκερμαν. Να σου πω πώς το κάνω; Καταρίνα: Στη διάρκεια δέκα χρόνων που ζούμε μαζί, πρέπει να μ φτάσε σε οργασμό οκτακόσιες τριάντα δύο φορές. Πεντακόσιες δεκατρείς φορές προσποιήθηκα, πήγα στο μπάνιο και αυνανίστηκα. Άλλες φορές είχα έναν αξιοθρήνητο, μικρό σπασμό, είν αλήθεια. Είμαι απέραντα ευγνώμων. Ο πίτερ έγκερμαν μ έκανε να αισθανθώ γυναίκα. Πίτερ, κακόμοιρη αδερφή. Λυπάμαι για σένα. Στ αλήθεια, λυπάμαι για σένα.
cinemascope xxii Πίτερ: Πάντα συνεχίζει έτσι, όταν θέλει να με κάνει κομμάτια. Είναι ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα κόλπα της καταρίνα: η τελετουργία του τεμαχισμού. Καταρίνα: Στ αλήθεια, υποτίθεται πως πρέπει να το υπομείνω αυτό; Πίτερ: Τώρα θ αρχίσει να μιλάει για την αφοσίωσή της. Καταρίνα: Η αφοσίωση είναι μια ανωμαλία του χαρακτήρα μου, που δεν έχει καμία σχέση μ εσένα. Πίτερ: Τώρα ακούς το δίσκο με την παρεξηγημένη αφοσίωση της καταρίνα. Θα διασκεδάσουμε το φίλο μας μ άλλο ένα από τα παιχνίδια της μοίρας μας; Καταρίνα: Πώς φλυαρεί! Είναι σαν να φοβάται τη σιωπή. Πίτερ: Στη σιωπή ακούει κανείς την αλήθεια. Δηλαδή, ακούει την αλήθεια της καταρίνα. Εγώ δεν έχω καμιά. Έχει συμφωνηθεί συμβόλαιο ζωής ανάμεσα στην καταρίνα και την αντικειμενική και αυθεντική παγκόσμια αλήθεια. Ο λόγος είναι από τη μία, το ότι είναι γυναίκα, κι επειδή είναι γυναίκα έχει τιμητικά πλαστεί από ιδιαίτερο χώμα και με φλογερή αντίληψη, και από την άλλη, το ότι είναι και η καταρίνα, η εκλεκτή του θεού που πλάστηκε σε μια στιγμή εύνοιας. Νομίζω πως πρέπει να πάω να ξαπλώσω για λίγο. Πότε πρέπει να είμαστε στους μπάουερ; Άρθουρ: Στις δέκα. Έχεις τουλάχιστον μία ώρα καιρό για να κοιμηθείς. Και κάνε ένα καλό, ζεστό μπάνιο. Μετά θα αισθανθείς άλλος άνθρωπος. Καταρίνα: Να σε βοηθήσω; Πίτερ: Είναι πολύ γλυκό από μέρους σου, καταρίνα, αλλά τα καταφέρνω και μόνος μου. Σ ευχαριστώ που ήρθες, αγαπητέ μου άρθουρ, είσαι στ αλήθεια φίλος. Βλέποντας εσένα μαζί με την καταρίνα καταλαβαίνω ξαφνικά τι γοητευτικό ζευγάρι θα ήσασταν. Όπως είπε ο χριστός στο σταυρό: «Γυναίκα, ιδού ο γιος σου. Ιδού η μήτηρ σου!» (Χαμογελά αλλά το πρόσωπό του είναι τραβηγμένο, τα μάτια του είναι μεγάλα και σκοτεινά, τα χείλη του τρέμουν. Η καταρίνα έχει σηκωθεί. Απλώνει το χέρι της σαν να θέλει να συμφιλιωθεί. Αλλά αυτός προσποιείται πως δεν το κατάλαβε. Ο άρθουρ πηγαίνει και κάθεται στην πολυθρόνα του, σιγομουρμουρίζοντας. Ο πίτερ κλείνει την πόρτα. Η καταρίνα πηγαίνει στο παράθυρο και κοιτάζει τη θέα της μεγάλης πόλης. Είναι ένα μελαγχολικό πρωινό και ο ουρανός είναι συννεφιασμένος. Ακούγεται ο σιγανός ήχος από την κίνηση του δρόμου και από πάνω τους ο εκκωφαντικός θόρυβος ενός αεροπλάνου που δεν φαίνεται.) (...) (Οι κουρτίνες στην κρεβατοκάμαρα είναι μισάνοιχτες. Ο πίτερ είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, έχει γδυθεί, τα μάτια του είναι κλειστά. Είναι πολύ χλομός, το στόμα του είναι μισάνοιχτο. Η καταρίνα ξαπλώνει στο άλλο κρεβάτι που είναι δίπλα του. Μακριά σιωπή.) Καταρίνα: Κοιμάσαι; Πίτερ: Όχι. Καταρίνα: Πώς αισθάνεσαι; Πίτερ: Πολύ καλά. Είμαι πολύ καλά. Καταρίνα: Να σε ξυπνήσω σε μια ώρα; Πίτερ: Δεν έχει κανένα νόημα να κοιμηθώ. Καταρίνα: Φέρθηκα σαν υστερική γριά παραδουλεύτρα. (Ο πίτερ δεν απαντά) Καταρίνα: Τι σκέφτεσαι; Πίτερ: Σκέφτομαι πως παίζεις το δίσκο με το ρεφρέν: «Ήταν δικό μου το λάθος, συγχώρεσε με, αγάπη μου». Όποιος βάλει πρώτος αυτό το δίσκο να παίζει, είναι ο νικητής. Καταρίνα: Αλλά αν πραγματικά νομίζω ότι συμπεριφέρθηκα σαν υστερική γριά παραδουλεύτρα, δεν πρέπει να το πω; Πίτερ: Όχι. Καταρίνα: Και αντί γι αυτό, τι πρέπει να κάνω; Πίτερ: Τίποτα. Καταρίνα: Όπως θέλεις. (Απότομα) Πίτερ!
reportage xxiii Πίτερ: Δε με πειράζει να ξαπλώσεις εδώ, εφόσον το βουλώσεις. Καταρίνα: (κλαίγοντας) Πίτερ! Πίτερ: Σταμάτα να κλαψουρίζεις. Καταρίνα: Ναι. Πίτερ: Δε θα σε βγάλει πουθενά. Καταρίνα: Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο; Πίτερ: Όχι. Καταρίνα: Τουλάχιστον, δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε; Πίτερ: Έχουμε προσπαθήσει εκατοντάδες χιλιάδες φορές. Στην επόμενη μάχη θα χρησιμοποιήσουμε ό,τι είπαμε ο ένας στον άλλο σαν όπλο. Καταρίνα: Θυμάσαι τον πρώτο καιρό του γάμου μας; Την προσπάθεια που κάναμε; Πίτερ: Είχαμε ένα κεφάλαιο ένα κεφάλαιο αγάπης, αν θέλεις. Το σπαταλήσαμε όλο και δε βάλαμε τίποτα στη θέση του. Και ξέρεις γιατί; Δεχθήκαμε τους κανόνες του παιχνιδιού χωρίς να ξέρουμε πώς παίζεται. Κι έτσι πέσαμε έξω. Ξέρεις τι με τρομάζει πιο πολύ απ όλα; Μήπως δεν είμαι ικανός να πάω στη δουλειά μου, μήπως δεν μπορώ να διαβάσω την εφημερίδα μου, μήπως δεν τρώω κανονικά. Με φοβίζει η αϋπνία, η δυσκοιλιότητα, μήπως χαλάσει το αυτοκίνητο. Ξέρω πως κάθε διατάραξη απειλεί το προσεκτικά μελετημένο σύστημα ασφαλείας μου. Καταρίνα: Αν ήταν έτσι όπως τα λες, δε θα έπινες. Πίτερ: Πίνω για να δώσω στον εαυτό μου το κουράγιο να διαταράξει το σύστημά μου. Καταρίνα: Και τι κερδίζεις μ αυτό; Πίτερ: Κάνω τον εαυτό μου να πετάγεται στον ουρανό. Καταρίνα: Και τι απομένει; Πίτερ: Ένα είδος πολτού που αποτελείται από αίμα και νεύρα. Καταρίνα: Και αυτό είναι κάπως καλύτερο; Πίτερ: Όπως και να χει, πρέπει να μοιάσω περισσότερο στον κόσμο που με περιβάλλει. οριοθέτηση [εμπρηστής] Πώς μπορεί ένας έρωτας έτσι να ζήσει και να γεύεται τάχα τα δικά μας προνόμια Τη μαγεία του μέσα στο σκοτάδι να κλείσει αφού θα ναι νεκρός στα δικά μας τα όρια. Η χαρά των φίλων μας κρατάει όσο εμείς δίνουμε χρόνο στο όνειρο να υπάρξει Κι αν είναι όνειρο άλλης εποχής βλέπουμε πόσο οι φίλοι έχουν αλλάξει. Πλέουμε σε κρύσταλλα νερά όταν στηθούν στα μέτρα μας σημαίες Ξένα καράβια σε άγνωστα νερά οι σκέψεις μας που χρήσθηκαν γενναίες.
memories xxv η απαρχή της ιστορίας [baphomet] Το σύνολο των γεγονότων της ανθρώπινης ζωής στο παρελθόν και η διαδικασία της έρευνας, που οδηγεί στη γνώση τους, ονομάζεται ιστορία. Αντικείμενο της είναι το σύνολο της συμπεριφοράς και των επιτευγμάτων του ανθρώπου σε όλους τους τομείς της δραστηριότητάς του. Το πρώτο σημαντικό σημείο αναφοράς ήταν, όταν για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν εργαλεία, η παραγωγή των οποίων αποτέλεσε ιδιομορφία της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι αλήθεια, πως με τη χρήση των εργαλείων ο άνθρωπος της εποχής εκείνης άρχισε να διευρύνει τους στενούς του, έως τότε ορίζοντες. Επιπλέον, καταλαβαίνοντας την αδυναμία του μπροστά στους κινδύνους της φύσης και για να εξασφαλίσει την τροφή του αποτελεσματικότερα, άρχισε να ζει ομαδικά. Η ομαδικότητα αυτή της ζωής του και η δημιουργία κοινωνιών ήταν το δεύτερο μεγάλο βήμα, που δημιούργησε τη βάση για την ανάπτυξη του πολιτισμού και τη βαθμιαία κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση, επιφέροντας βέβαια και τις ανάλογες συνέπειες. Η γνώση της πορείας αυτής του ανθρώπινου είδους, από το απώτατο μέχρι το πρόσφατο παρελθόν του, μας δίνει τη δυνατότητα να ασκήσουμε την ιστορική μας σκέψη και μέσα από την κατανόηση των πεπραγμένων γεγονότων να αξιοποιήσουμε καλύτερα την εποχή μας. Γνωρίζοντας άλλωστε τι προσφέρει η κάθε γενιά και η κάθε εποχή στον πολιτισμό μας, αισθανόμαστε ικανοποίηση για τα δημιουργήματα του ανθρώπου ή ντροπή για τους πικρούς καρπούς πολλών πράξεων του και συναισθανόμαστε περισσότερο τις ευθύνες μας. Προϋπόθεση γι αυτό είναι η βαθύτερη κατανόηση της ιστορίας που πετυχαίνεται με μελέτη ιδίως κριτική. Η προϊστορία του ανθρώπου χάνεται στα βάθη εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων. Τα πρώτα αρχαιολογικά ευρήματα χρονολογούνται γύρω στα 700.000 χρόνια π.χ. Είναι η παλαιολιθική εποχή (700.000 9.000 π.χ.) όπου ο άνθρωπος αρχίζει να δίνει στο λίθο, με χονδροειδή επεξεργασία, μια πολύ πρωτόγονη μορφή εργαλείου ή όπλου. Αγνοεί όμως το συστηματικό κυνήγι και τη γεωργία. Τρέφεται με ρίζες και καρπούς ενώ σπάνια καταφέρνει να πιάσει κάποιο θήραμα. Μπορεί να φτιάχνει για κατοικία κλαδόπλεκτες καλύβες, εξακολουθεί όμως να εξελίσσεται με εξαιρετικά αργό ρυθμό. Σε αντίθεση με τις εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια της παλαιολιθικής, η μεσολιθική (9.000 6.000 π.χ.) και η νεολιθική (6.000 3.000 π.χ.) εποχή διαρκούν συγκριτικά πολύ λίγο. Στη μεσολιθική περίοδο ο άνθρωπος κατεργάζεται επιδεξιότερα το λίθο. Εξημερώνοντας το σκύλο και οργανώνοντας αποτελεσματικότερα το κυνήγι και το ψάρεμα μπαίνει σε μια περίοδο ενός στοιχειώδους πολιτισμού. Στη νεολιθική εποχή με επίμονη λείανση και όχι πια με απλή επεξεργασία, ο άνθρωπος συνεχίζει να ασχολείται με το λίθο. Εξημερώνει αρκετά ζώα και μαθαίνει την κτηνοτροφία, ενώ καθώς έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με τη γεωργία, την κεραμική και την υφαντική, σημειώνει έτσι μια πολύ σημαντική και ραγδαία πρόοδο. Η εποχή του μετάλλου τέλος, φέρνει τις σημαντικότερες επιτυχίες στο μακροχρόνιο και τιτανικό αγώνα του ανθρώπινου είδους για τη δημιουργία πολιτισμού. Η πρώτη της φάση, που ονομάζεται εποχή του Χαλκού, διαρκεί από το 3.000 έως το 1400 π.χ. περίπου.
memories xxvi Κρίνεται σκόπιμο εδώ να σημειωθεί ότι τα χρονικά όρια της περιόδου αυτής (και όχι μόνο) δεν είναι ακριβώς τα ίδια σε κάθε περιοχή. Διότι σε άλλες χώρες η χρήση του χαλκού για παράδειγμα έγινε γνωστή νωρίτερα (μέση ανατολή) και αλλού αργότερα. Τα χρονολογικά λοιπόν όρια είναι συμβατικά. Πρέπει δηλαδή να κατανοηθεί ότι οι χρονολογίες που ορίζουν την αρχή και το τέλος των ιστορικών περιόδων χρησιμοποιούνται για λόγους καθαρά πρακτικούς. Γιατί, όπως κάθε γεγονός έχει εσωτερική συνάφεια με το προηγούμενο και το επόμενο, το ίδιο συμβαίνει και με τις ιστορικές περιόδους, που δεν πρέπει να τις εξετάζουμε μεμονωμένα αλλά ως πορεία ανθρώπινης ζωής, που έχει συνέχεια, συνέπεια και ενότητα. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε βαθύτερα μια εποχή, αν δεν ξέρουμε τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. Ούτε είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τη συμβολή της στον πολιτισμό, αν δεν γνωρίζουμε τι κληρονόμησε από την προηγούμενη ιστορική περίοδο. Σε τελική ανάλυση, η μάθηση της ιστορίας δε σημαίνει απομνημόνευση ονομάτων, δυναστειών ή χρονολογιών αλλά βαθύτερη γνώση του παρελθόντος, αποκομίζοντας έτσι τη δυνατότητα να κατανοήσουμε την εποχή την οποία βιώνουμε, αφού αποτελεί συνέχεια και αναπόσπαστο κομμάτι του παρελθόντος. Εξάλλου η μορφωτική αξία της ιστορικής γνώσης δε βρίσκεται μόνο στην καλλιέργεια που προσδίδει ή στο ενδιαφέρον που αφυπνίζει αλλά στη βαθύτερη γνώση εγρήγορση, που μετουσιώνεται σε εμπειρία χρήσιμη για τη δραστηριότητα του ανθρώπου στην καθημερινή του ζωή και στα προβλήματά της. ο θάνατος του παλαιολιθικού ανθρώπου «Ανακάθισε και σκάλισε τη φωτιά. Για κανένα λόγο δεν έπρεπε να την αφήσει να σβήσει. Ήταν το μοναδικό όπλο που του απόμεινε. Ακούμπησε την πλάτη του στο βράχο της σπηλιάς κι άφηνε τη φωτιά να καίει μπροστά στα πόδια του, πύρινο τείχος ανάμεσα σ αυτόν και στα θηρία που κατοικούσαν στον ίδιο χώρο. Δε νοιαζόταν τόσο για το ζευγάρι τα λιοντάρια που χαιδολογιούνταν στο βάθος. Θυμόταν πολύ καλά πως δεν ορμούν ποτέ, αν δεν είναι πεινασμένα. Και μόλις είχαν κατασπαράξει ένα ταλαίπωρο ελάφι, που δεν μπορούσε να ξεφύγει τρέχοντας, καθώς η σπηλιά ήταν άβολη για κάτι τέτοιο. Ούτε οι ρινόκεροι τον τρόμαζαν. Εκεί που είχε καθίσει, ήταν πολύ δύσκολο να τον φτάσουν. Φοβόταν την ύπουλη ύαινα και, πάνω απ όλα, τις αγριόγατες, που δεν το είχαν σε τίποτα να πηδήξουν πάνω από τις φλόγες και να του χιμήξουν. Κοίταξε το τσεκούρι του. Η κόψη από χαλαζία αντιφέγγιζε στη φλόγα. Ανώφελο όπλο. Χρειαζόταν δύναμη, σβελτάδα και επιδεξιότητα για να το χειριστεί. Δεν ήταν πια για τέτοια. Είχε γεράσει. Κόντευε τα 25 του, ίσως τα τριάντα. Δεν ήξερε. Το ένιωθε όμως πως ήταν πια γέρος. Κρύωνε. Βόλεψε καλύτερα τα δέρματα που σκέπαζαν την πλάτη του και τα σμιξε καρφιτσώνοντας τα με την κοκάλινη παραμάνα που του χε φτιάξει ο γιος του.
memories xxvii Πάλι κρύωνε. Σίμωσε στη φωτιά. Ίσως έφταιγε αυτή η καταραμένη βροχή, που μέρες τώρα δεν έλεγε να σταματήσει. Κυνηγοί που χαν φτάσει από τα νότια του λεγαν πως αυτή η βροχή είχε κάνει τους πάγους να λιώσουν σε μερικά σημεία. Θα θελε να ζήσει να το δει αυτό με τα μάτια του. Δεν μπορούσε να φανταστεί ύπαιθρο δίχως πάγο. Ατελείωτες γενιές οι πρόγονοι του γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν με τους πάγους συντροφιά. Γνώριζε όμως πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει. Καταλάβαινε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Η τροφή του είχε τελειώσει. Χρησιμοποίησε κάμποσο από το ψημένο κρέας, για να διώξει τις ύαινες. Πετούσε ένα κομμάτι, όταν η πείνα τις έκανε να πλησιάζουν απειλητικά. Και τα ποντίκια του είχαν φάει αρκετό, όταν τον πήρε ο ύπνος. Και οι άντρες και οι γυναίκες της φυλής αργούσαν να γυρίσουν. Κρύωνε όλο και περισσότερο. Τα βλέφαρα βάραιναν. Η φωτιά λιγόστευε, αλλά δεν άντεχε να την τροφοδοτήσει. Σκεπάστηκε καλύτερα με τα δέρματα. Κι αποκοιμήθηκε για να μην ξαναξυπνήσει πια (α. Λαζάρου η ιστορία από τις πηγές, σ.7) Συνέβη στη σπηλιά των πετραλώνων της χαλκιδικής, πριν από 700.000 χρόνια. Ποτέ δε θα μάθουμε το όνομα του προγόνου μας που πέθανε εκεί. Οι ειδικοί τον βαφτίσανε αρχάνθρωπο των πετραλώνων. Οι άνθρωποι κατοίκησαν τη σπηλιά για 100.000 ακόμη χρόνια, ώσπου οι προσχώσεις την έκλεισαν. Ο αρχάνθρωπος θάφτηκε εκεί από τα στοιχεία της φύσης, που τον σκέπασαν με πετρώματα και χώμα. Έμειναν μόνο το κρανίο του, τα όπλα του και στάχτες από τη φωτιά.
routine xxviii η καθημερινότητα που δεν αντέχουμε [cham.kor.] βράζουμε στο ζουμί μας μια παρατεταμένη παρακμή προχωράμε μα δεν εξελισσόμαστε φτηνές απομιμήσεις παπαγάλου καταντήσαμε αναμασάμε ότι χειρότερο πετάνε τα μαγειρεία της παρακμής όλο και περισσότερο στον αφρό ότι κινείται, ότι φαίνεται, ότι γυαλίζει το δήθεν σε όλο το μεγαλείο τι να το κάνω που τα μέσα είναι περισσότερα όταν δεν τα χρησιμοποιούμε για καλό όταν τα χρησιμοποιούμε στραβά ευτυχώς που οι αγαθοί, οι ταπεινοί, οι δίκαιοι βαστάνε ακόμα, φρενάρουν τον κατήφορο που καθημερινά γίνεται όλο και πιο έντονος. Ολοένα πιο σιχαμερός. Τα lifestyle καθημερινά, στον δρόμο, στις βιτρίνες, στα cafe, στα bar, στις τηλεοράσεις, στα μ.μ.ε., στις παρέες, στις σχέσεις. Χάνουν όλα το νόημα τους. Εκφυλίζονται οι έννοιες, οι ιδέες. οι λέξεις. Όλα με το ζύγι, όλα συναλλαγή. Η φιλία, η σχέση, ο έρωτας. Τι σου δίνω, τι μου δίνεις. Θα με θυμηθείς όταν σε έχω ευεργετήσει. Θα με αγαπήσεις όταν σε ξελασπώσω. Θα με χρειαστείς όταν βάλεις στην κατάψυξη την θετική σου ενέργεια. Θα με πάρεις τηλέφωνο, όταν θα σε έχουν κλάσει όλοι οι άλλοι, όταν δεν θα έχεις λεφτά να πληρώσεις τον λογαριασμό. Με μνημονεύεις σε συζητήσεις σου, όταν θες να πεις ποιος είσαι και τι έχεις κάνει στους άλλους. Μα δεν έχεις κάνει τίποτα. Θα μου την πέσεις να επιβεβαιωθείς. Θα κάνεις έρωτα μαζί μου να ικανοποιήσεις το απωθημένο σου. Όταν προσωρινά θα σ έχουν απορρίψει οι σφοδρές σου επιθυμίες. Φοβάμαι πως η σθεναρή αντίσταση των ταπεινών, των αγαθών και των δίκαιων απλά καθυστερεί την πλήρη διάλυση των πάντων. Απλά επιβραδύνει την γενική ολική ξεφτίλα, τον διασυρμό. Τι είναι θεμιτό και τι αθέμιτο έχει γίνει ένα από τα ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς ανθρώπους...