1 Η ΝΥΧΤΑ ΞΥΠΝΗΣΕ. Ένα μεθυσμένο αυτοκίνητο παίρνει χορεύοντας τη στροφή. Μια τούμπα, δύο, τρεις, στέκεται όρθιο πάλι. Ένας κρότος αλλόκοτος, μεταλλικός, σπάει την ησυχία, διαλύεται και χάνεται μακριά. Στην άκρη του δρόμου, ένας σωρός σκισμένες λαμαρίνες, τζάμια σαν χάντρες σκορπισμένα παντού κι ένα κρεμασμένο φανάρι να φωτίζει χλομά το χαντάκι υπογράφουν μακάβρια την κακιά την ώρα. Νύχτα στη λεωφόρο Διονύσου, περασμένα μεσάνυχτα και βάλε. Κάτι τρομαγμένα νυχτοπούλια χάνονται όπως όπως στο λόφο για να κρυφτούν απ το κακό. Μετά ησυχία. Η νύχτα ξανακοιμάται. Ο Αλέξης και η Έλενα αχνοφαίνονται απ τα σπασμένα παράθυρα σαν να κοιμούνται. Εκείνος, σφηνωμένος ανάμεσα στο τιμόνι και το κάθισμα, αναδεύεται λίγο και ανοίγει τα μάτια. «Θεέ μου, τι έγινε; Έλενα...» 5

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Ακούγεται ένα βογκητό πόνου. Το κεφάλι της κινείται λίγο και πέφτει ματωμένο μπροστά. Μια πληγή στο μέτωπο σαν από σφαίρα τρέχει και ποτίζει τα ρούχα της με αίμα κόκκινο, κόκκινο βαθύ. Προσπαθεί να θυμηθεί πού βρίσκεται, τι έγινε, πώς και γιατί. Όλα στο νου του είναι θολά κι ένα μαχαίρι τον καρφώνει στο γόνατο. Κινεί τα μέλη του, είναι καλά, μπορεί. Λύνει τη ζώνη με δυσκολία, η πόρτα πλάι του χάσκει κρεμασμένη σαν σελίδα βιβλίου έτοιμη να κοπεί. Γέρνει και πέφτει στο χώμα, πονάει, προσπαθεί να σηκωθεί ο πόνος στο γόνατο τον πεθαίνει, όμως στέκεται όρθιος, κρατιέται απ την τσαλακωμένη οροφή, κάνει δυο βήματα, πέφτει ξανά και αφήνεται εκεί πάνω στο χώμα με τ αγκάθια, τις πέτρες και τ αγριόχορτα. Στο νου του οι σκέψεις, πηχτές, αραιώνουν αργά και σχηματίζουν θαμπές εικόνες πίσω απ τα μάτια του. Ο καβγάς, ο ίδιος πάντα καβγάς, η άρνηση, η επιμονή, η ειρωνεία της, ο θυμός του και να το αποτέλεσμα, πανάθεμά την, αγύριστο εγωιστικό κεφάλι. Η μηχανή του αυτοκινήτου ακούγεται βραχνή σαν ρόγχος. Η σκέψη πως θα πάρει φωτιά τον πανικοβάλλει και βιάζεται να τη σβήσει. Το κλειδί στο χέρι του έχει αίμα, το αίμα της. Έλενα, μίλησέ μου, σε παρακαλώ! Έλενα! Την αγγίζει, την κουνάει, προσπαθεί να τη συνεφέρει. Άδικος κόπος. Στο ματωμένο καρπό κανένας παλμός, μόνο αίμα και μια παράξενη μυρωδιά πανικού, που του σφίγγει σαν αγχόνη το λαιμό. 6

Η Έλενα είναι νεκρή. Παγώνει. Όχι, δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να συμβαίνει... Πανικός και τρόμος κόβουν την ανάσα του σε κομμάτια απόγνωσης. Η αυταρχική φωνή της μάνας του τον προσγειώνει: «Αλέξη, σκέψου! Μην αφήνεσαι». Ψάχνει τα τσιγάρα στην τσέπη του και ανάβει ένα, εκεί πάνω στη γη που βιώνει συμφορά, πάνω στα σπασμένα γυαλιά, στα κομμάτια του κάποτε ολόκληρου που διαλύθηκε σε χίλια τίποτα. Μια στιγμή, μια καταραμένη στιγμή θυμού, γκρέμισε όσα είχε χτίσει μια ζωή. Η καταστροφή έστηνε γύρω του χορό και το χαιρέκακο γέλιο της τον ειρωνευόταν. Η Έλενα ήταν νεκρή, αδύνατον να το πιστέψει. Το σκάνδαλο, η καριέρα του, η καταστροφή κι ο φόβος τον σέρνουν στα σκοτεινά υπόγεια της τρέλας δε θέλει πολύ το μυαλό για να ξεφύγει. «Ψυχραιμία, Αλέξη, πρέπει να ηρεμήσεις αν θέλεις να σωθείς», έρχεται ξανά η φωνή της μάνας του για να φορτίσει με ενέργεια το νου του. «Πρέπει να φύγεις, να φύγεις, πριν περάσει κάποιος και σας βρει. Κανένας δεν ήξερε πως ήσουνα μαζί της». Πλησιάζει την Έλενα, φοβάται. Πάντα φοβόταν τους νεκρούς. Αφουγκράζεται την άηχη ανάσα της και αγγίζει το χέρι της, βαμμένο με αίμα πηχτό. Το φεγγάρι φωτίζει αδύναμα το πρόσωπό της με τα καρφωμένα γυαλιά, κόκκινα βαμμένα κι αυτά σαν τα νύχια, τον παραλογισμό και το πείσμα της. 7

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ «Σβήσε την παρουσία σου, Αλέξη, σαν να μην ήσουν ποτέ εκεί και φύγε. Φύγε γρήγορα». Το μυαλό του αρχίζει να τρέχει. Με κόπο μεταφέρει το ματωμένο σώμα στη θέση του οδηγού και το δένει με τη ζώνη. Σκέφτεται πως αν φορούσε τη δικιά της, ίσως να ζούσε πότε όμως υπάκουσε σε κάτι; Το κεφάλι της, μετέωρο, πέφτει πάνω στο τιμόνι. Σκουπίζει το κλειδί της μηχανής πάνω της και το βάζει στη θέση του πάλι. Χωρίς να κοιτάξει πίσω, ακολουθεί στα τυφλά το χαντάκι. Θέλει να τρέξει, να βιαστεί, να εξαφανιστεί, αλλά θυμάται τα λεφτά έτσι κι αλλιώς δικά του ήταν. Από το πίσω κάθισμα παίρνει τη χάρτινη τσάντα με τις δεσμίδες, αλλά την τελευταία στιγμή κοντοστέκεται. Βγάζει με προσοχή το δαχτυλίδι απ το ματωμένο χέρι και το κολιέ απ το γερμένο της λαιμό εκεί που πήγε δεν της χρειάζονται πια. Τα ρίχνει στην τσάντα με τα χρήματα και το σκοτάδι καταπίνει τη σκιά του. Κουτσαίνοντας, αφήνει το χαντάκι, σκαρφαλώνει δύσκολα το λόφο, πονάει, πέφτει, σέρνεται, βρίσκει ένα ξύλο, στηρίζεται και περπατάει όπως μπορεί, χωρίς ανάσα, χωρίς καν εαυτό. Πόσες ώρες, πόσα χρόνια κράτησε η φυγή στη νύχτα; Ο χρόνος έχει χαθεί κι ο χώρος γύρω είναι άγνωστος, ψυχρός και αφιλόξενος. Γύρω χορτάρια, αγκάθια, δέντρα, σκοτάδι, κι αυτός, χαμένος μέσα τους, πορεύεται χωρίς πυξίδα και προορισμό. 8

Κάποτε συναντάει έναν οικισμό κοιμισμένων σπιτιών με χλομά φώτα ασφάλειας στις πόρτες. Περνάει μονοκατοικίες με κεραμίδια, αυλές με πυράκανθους, βίλες με ψηλές μάντρες και άδειες πισίνες, αλλά δε σταματάει. Όσο πιο μακριά αντέχει να πάει, τόσο πιο καλά. «Τι είναι εδώ;» αναρωτιέται. «Ρέα, Δροσιά, Σταμάτα, κάτι τέτοιο... τι σημασία έχει;» Πέρα μακριά, φέγγουν τα φώτα της λεωφόρου, ευτυχώς δεν έχει χαθεί. Στρίβει σ ένα δρομάκι, το φεγγάρι φωτίζει αχνά την μπλε πινακίδα: «Οδός Δρυάδων». Στην άκρη, κοντά στο ρέμα, μια μικρή παλιά μονοκατοικία, με κεραμίδια και κρεβατίνα στην αυλή, μοιάζει έρημη και ξεχασμένη. Πλάι της ορθώνεται μια οικοδομή στα μπετά με παρατημένα ξύλα, δοκάρια, τούβλα κι ένα συρμάτινο φράχτη πατημένο απ τα φορτηγά. Κάνει το γύρο σκυφτά σαν κλέφτης. Στο πίσω μέρος σπάει το τζάμι της κουζίνας με μια πέτρα. Βρίσκει το κλειδί, ξεκλειδώνει και επιτέλους βρίσκεται σε προστατευμένο χώρο, χώρο σπιτιού. Στέκεται μετέωρος μέχρι να συνηθίσει στο σκοτάδι και ανάβει τον αναπτήρα του. Καναπές, τζάκι, τραπεζαρία, μια παλιά ραπτομηχανή και πλάι της μια λάμπα. Την ανάβει. Μικρό συγκεντρωμένο φως φωτίζει την ξηλωμένη μαξιλαροθήκη, που έμεινε αδιόρθωτη μέχρι το άλλο καλοκαίρι. Έτσι είναι όμως τα καλοκαίρια. Έρχονται, φεύγουν και αφήνουν τις επιθυμίες μισές, ανολοκλήρωτες και ανοιχτές στα ενδεχόμενα. 9

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Σωριάζεται στον καναπέ. Δεν αντέχει ούτε ένα βήμα. Η κούραση τον λιώνει και η σκέψη του ρευστή, αχανής, αδύναμη. Πέρασαν ώρες, στο κενό, στην ανυπαρξία, στο βυθό, έξω απ όλα, ακόμα κι απ τον εαυτό του. Όταν κοίταξε το ρολόι η ώρα ήταν πέντε. «Θα την έχουν βρει άραγε;» Το κορμί του πονάει, το γόνατό του έχει πρηστεί και τα ρούχα του είναι ματωμένα. «Αλέξη, άλλοθί σου είναι το σπίτι, το δικό μας σπίτι, εκεί πρέπει να πας». Πάντα έχει δίκιο η Ελίζα, η μάνα του. Αλλά πώς; Πώς θα φτάσει στο σπίτι για να τη δικαιώσει κι αυτή τη φορά; Κάτι αλλόκοτες αρνητικές σκέψεις έρχονται ακάλεστες: «Κι αν η Έλενα δεν πέθανε;», «Μήπως έπρεπε να βάλω φωτιά για να είμαι σίγουρος;». «Όχι, θα γινόταν έκρηξη, θα φαινόταν, θα ακουγόταν». Ψάχνει στην ξύλινη ντουλάπα απέναντι. Ένα παλιό τζιν, κάποιο πουκάμισο, που δεν ξεχωρίζει το χρώμα, ένα πλαστικό μπουφάν με σήμα στην πλάτη, κάτι σαν αετός, κι ένα καπέλο για το γήπεδο είναι αρκετά για να τον μεταμορφώσουν σε ένα συνηθισμένο αλλοδαπό μεροκαματιάρη. Χρειάζεται μόνο ένα ζευγάρι γυαλιά, και τα βρίσκει πάνω στο τζάκι γυναικεία, ποιος νοιάζεται; Πλένει τα χέρια και το πρόσωπό του, καμιά πληγή. Μόνο το αίμα της Έλενας στα χέρια του βάφει ροζ το νερό και τον άσπρο νεροχύτη. Γδέρνει το δέρμα του, να απαλλαγεί απ το θάνατο, το αίμα και την ενοχή του. 10

Ο μπλε πλαστικός σάκος με τα ματωμένα ρούχα, τα χρήματα και τα κοσμήματα γίνεται η παρέα του στην τελευταία και πιο δύσκολη φυγή. Αγνώριστος κι ασήμαντος, βγαίνει στο δρόμο με την προσοχή σε επιφυλακή και τις αισθήσεις σε ετοιμότητα. Σκυλιά τον γαβγίζουν απ τις έρημες αυλές και ορμούν στα κάγκελα. Είναι χαράματα, τα πεύκα μοσχομυρίζουν και το χώμα υγρό, με σταγόνες δροσιάς, βουλιάζει στο πάτημά του. Ξημέρωμα καινούριας μέρας τι μέρα θα είναι αυτή; Από μακριά βλέπει τη στάση. Πλησιάζει αργά, αλλά δεν είναι μόνος. Άντρες και γυναίκες, που όμοιούς τους δεν είχε ποτέ συναντήσει, στέκονται εκεί και περιμένουν, νυστάζοντας ακόμα. Το πρώτο λεωφορείο φτάνει μουγκρίζοντας και μπαίνει απ την πίσω πόρτα μαζί με τους άλλους. Κάθεται μόνος στο τελευταίο κάθισμα. Κανείς δεν τον προσέχει. Κλείνει για λίγο τα μάτια και ακούει αλβανικά. Από το νοτισμένο παράθυρο βλέπει μια αλλιώτικη Αθήνα, μια πόλη κοιμισμένη για τους προνομιούχους και νυσταγμένη για ανθρώπους σαν αυτούς που ο Αλέξης για πρώτη και τελευταία φορά υποδυόταν. Στο Μαρούσι κατεβαίνει και σταματάει το πρώτο ταξί. Μαρασλή, στο Κολωνάκι. Φύγαμε! λέει ο αγουροξυπνημένος ταξιτζής κι ούτε τον κοιτάζει. Πίνει καφέ από ένα θερμός, μασουλάει φρυγανιές και ακούει ραδιόφωνο. 11

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η φλύαρη ραδιοφωνική παραγωγός, με τα νεύρα σε ενεργειακή πρίζα, μοιράζει αισιόδοξες καλημέρες και παίζει έντεχνα σουξέ της κατανάλωσης. Κλείνει τα μάτια για να αντέξει το κέφι της. Εδώ είμαστε. Σχεδόν δεν πιστεύει πως η Αθήνα γίνεται τόσο μικρή όταν θέλει. Έξω απ την πολυκατοικία δεν υπάρχει ψυχή. Τα μαγαζιά είναι κλειστά και το ωράριο της θυρωρού συμβαδίζει ευτυχώς μ εκείνο των ευκατάστατων εργοδοτών της. Το ασανσέρ είναι στο ισόγειο. Ανεβαίνει και σε ένα λεπτό βρίσκεται στο σπίτι του, στο άσυλο και άλλοθί του, δόξα τω Θεώ. Ξαπλώνει στον καναπέ, η Φιλιππινέζα έχει ρεπό, η Ελίζα λείπει στο Παρίσι κάτι είναι κι αυτό. Μια ακόμα πλαστική επέμβαση πρώτη φορά χαίρεται που πλήρωνε γι αυτόν τον ανόητο λόγο. Όσο κι αν η παρουσία της μέσα του τον δυναμώνει και τον στηρίζει, τώρα δε θα άντεχε την κριτική της. Τώρα θέλει μόνο να κοιμηθεί. Αλέξη, πρόσεχε, θα σκοτωθούμε! ήταν τα τελευταία λόγια της Έλενας. Θόρυβος, τζάμια, όλα στροβιλίζονται και σπάνε. Μετά, τίποτα. Μια φωνή την ξυπνάει: «Έλενα, Έλενα». Δεν μπορεί να 12

δει, δεν μπορεί να μιλήσει, μόνο ακούει και μυρίζει τον Αλέξη. Νιώθει τα χέρια του, αφήνεται στην αγκαλιά του, πονάει, δεν μπορεί να κινηθεί, όμως είναι ασφαλής, νυστάζει, χάνεται και του παραδίδεται με εμπιστοσύνη. «Το δαχτυλίδι μου, κάποιος παίρνει απ το χέρι μου το δαχτυλίδι του Γιάννου. Ορκίστηκα να το φοράω ως το θάνατο. Φαίνεται πως πέθανα». Ταξίδι στο κενό. Ο Αλέξης Κλωνόπουλος ξεχώριζε από παιδί. Γεννημένος έξυπνος, όμορφος, αξιαγάπητος και λαμπερός, δε δυσκολεύτηκε σε τίποτα ποτέ. Θα έλεγε κανείς πως είχε το σπάνιο χάρισμα να κερδίζει και να γοητεύει με την πρώτη ματιά δώρο που ο Θεός ξέρει να δίνει μόνο στους εκλεκτούς του. Οι άνθρωποι αυτοί, χωρίς να προσπαθούν, κερδίζουν εύκολα ανθρώπους, χρήματα, αξιώματα και δόξα. Αυτό είναι το χρίσμα της τύχης, το αστέρι, που λέμε. Με αυτό το αστέρι στο πέτο πορεύτηκε ο Αλέξης στη ζωή. Και τώρα, στην ωριμότητά του, μόνο επιτυχίες και χρήματα είχε να μετράει. Γνωστός δημοσιογράφος, ταλαντούχος τηλεπαρουσιαστής και εξαιρετικά γοητευτικός άντρας, έδειχνε να τα έχει όλα. Λεπτός, με γυμνασμένο σώμα, μοντέρνα ρούχα, ακριβό αυτοκίνητο, μηχανή μεγάλου κυβισμού και όλη την αίγλη 13

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ του επαγγέλματός του, έμοιαζε ακαταμάχητος όχι μόνο στον επαγγελματικό ανταγωνισμό αλλά και στις γυναίκες, τη μεγάλη του αδυναμία. Η παρουσία τους στη ζωή του, πάντα έντονη και εναλλασσόμενη, τον έκανε συχνά πρωτοσέλιδο σε κοσμικά και life style περιοδικά, που κυνηγούσαν να φωτογραφίσουν κάθε καινούρια του ερωτική σχέση ή έξοδο. Όλο αυτό, ενώ έδειχνε να τον ενοχλεί, κατά βάθος τον ευχαριστούσε. Σκοπός ήταν να ασχολούνται μαζί του με οποιοδήποτε τρόπο, γιατί έτσι λειτουργούν τα μίντια και η κατευθυνόμενη από αυτά κοινή γνώμη που τον αφορούσε. Όσο γι αυτές τις ίδιες τις γυναίκες, είχε την ικανότητα να τις πείθει πως προσπαθεί να τις κατακτήσει, ενώ ήταν κερδισμένες από χέρι. Τις έκανε να αισθάνονται βασίλισσες, ενώ ήταν ήδη σκλάβες κι αυτό το παιχνίδι τον διασκέδαζε και τον επιβεβαίωνε. Μοναχοπαίδι μιας επώνυμης αθηναϊκής οικογένειας ήταν ο Αλέξης, μιας οικογένειας γνωστής για την έντονη κοσμική της παρουσία, που δυστυχώς ήταν αντιστρόφως ανάλογη της οικονομικής κατάστασης του πατέρα του, Ανδρέα Κλωνόπουλου, χονδρέμπορου χάρτου. Μητέρα του ήταν η όμορφη, κομψή και πάντα νέα Ελίζα Κλωνοπούλου, περιζήτητη στα σαλόνια της πόλης, και όχι μόνο. Ψηλή, αδύνατη, με καστανά μάτια και μαλλιά, πάντα τραβηγμένα πίσω σε σικάτα σινιόν ή πιασμένα στον αυχένα με ιδιαίτερα φροντισμένο τρόπο. Η Ελίζα είχε τα χαρακτηριστικά της κλασικής ελληνικής 14

ομορφιάς, συνδυασμένα με τη λεπτότητα της γαλλικής φινέτσας, που γνώριζε, υπηρετούσε και υπογράμμιζε σωστά. Ανήκε στην κατηγορία των γυναικών-φιγουρίνι, που κάθε άντρας θα ήθελε να συνοδεύει, αλλά δεν ανήκε σ εκείνη που θα προκαλούσε τις ερωτικές επιθυμίες ή τις φαντασιώσεις του. Ανέδιδε ολόκληρη μια ψυχρή απόσταση, μια όψη ακριβής πορσελάνινης κούκλας, όμορφης, εύθραυστης, αλλά ψεύτικης και απρόσιτης. Η Ελίζα μεγάλωσε το γιο της με την αυστηρότητα, το λούστρο και την υπεροψία του κακομαθημένου αριστοκράτη. Απόφοιτος του Κολεγίου, με καλή γνώση αγγλικών και γαλλικών, χαμηλές επιδόσεις στα μαθήματα αλλά υψηλές στον αθλητισμό και στη θεατρική ομάδα. Οι παρέες του, πότε τυχαίες και πάντα επώνυμες, του εξασφάλισαν από νωρίς μια θέση στον καλό κόσμο του δήθεν, του ξεχωριστού και του αξιοπρόσεκτου. Όταν τέλειωσε το λύκειο, η σχολή δημοσιογραφίας ήρθε φυσικά και αναπόφευκτα. Η δοκιμασία των εξετάσεων και οι αξιολύπητοι βαθμοί του δεν είχαν καμιά ελπίδα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Όσο για τα ξένα, έστω και της σειράς, απαιτούσαν χρήματα, που εκ των πραγμάτων δεν υπήρχαν. Προς τα έξω η μητέρα του εξέφραζε τη δήθεν διαφωνία της με την απλοϊκή απόφασή του, θεωρώντας πως έτσι κλείνει τα στόματα εκείνων που τα παιδιά τους βρίσκονταν ήδη στο εξωτερικό και σχολίαζαν την εγχώρια επιλογή του. Όπως αποδείχτηκε, η Ελίζα είχε δίκιο. 15