Δημήτρης Παπαϊωάννου

Δημήτρης Παπαϊωάννου

6 Εικόνες με το φακό των Γιάννη Κυλπάση και Βασίλη Παπαϊωάννου 10 Editorial: Η πιο ωραία γιορτή Ένθετη περιοδική έκδοση της Εφημερίδας «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» ΕΚΔΟΤΗΣ: Θεόδωρος Η. Λουλούδης 12 Κωνσταντίνος Μάγνης: Ο πιο καλός ο φοιτητής 14 Πέτρος Ψωμάς: Πάσχα 2009- Πάσχα 2017 16 Ευτυχία Μεσίσκλη: Μαύρος γάτος, άσπρη γάτα ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Δημήτρης Σ. Αβραμίδης Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ: Δημήτρης Σ. Αβραμίδης Στέργιος Αλαμανής Λάμπρος Αραπάκος Νίκος Βαρθολομάτος Δημήτρης Γκιούλος Γιάννης Κυλπάσης Κωνσταντίνος Μάγνης Ευτυχία Μεσίσκλη Μαρίνα Ριζογιάννη Πέτρος Ψωμάς ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ: Λάμπρος Αραπάκος Ευτυχία Μεσίσκλη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Κυλπάσης Βασίλης Παπαϊωάννου Φαύστα Φραντζή ART DIRECTOR: Μαρία Μανωλοπούλου ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΑΤΕΛΙΕ: Κωνσταντίνος Γαλανόπουλος ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗΣ ΥΛΗΣ Χρήστος Τζουραμάνης ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ευάγγελος Πολίτης ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Χρήστος Γούρμος Θάλεια Περλέγκα Χρήστος Τζουραμάνης ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Fortosis printfactory Ιδιοκτησία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Κορίνθου 140 και Γκότση, 262 23, Πάτρα, τηλεφωνικό κέντρο 2610/312530-4, trip@pelop.gr. Κείμενα ή φωτογραφίες που αποστέλλονται στο περιοδικό για δημοσίευση δεν επιστρέφονται. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους του περιοδικού χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη. Το περιοδικό TRIP διανέμεται με την εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ». 18 Γεγονότα Χάουαρντ Μπάρκερ Γάμοι του Φίγκαρο OROXORO & ΔΗΠΕΘΕ Tiger Lillies 8 Songs 28 Τα «κακά παιδιά» του Λυκείου Δεμενίκων 32 Ημέρα-Νύχτα: Δώρα Ζαφειροπούλου και Ανέστης Καραφουλίδης 34 Συνέντευξη με το Δημήτρη Παπαϊωάννου 42 Πρόσωπα άντωνία Στεργίου/ Πάνω απ όλα γυναίκα Λένα Δροσάκη/ Σε μαγικό σκοπό Γιώργος Σαλεμής/ Όνειρο ετών 18 Κωνσταντίνος Λαλιώτης/ Άνθρωπος-ορχήστρα άρης Μπαλής/ Η αλήθεια δεν είναι αληθινή Ελίνα Μαυρίδη/ Η φωνή του πιάνου Βασίλης Σαβαρίκας/ Γίνε τα αυτιά μου Γιώργος Παπαπαύλου/ Στο δρόμο του Στρίντμπεργκ 56 Οι Music Always Gains και άσε τα λόγια 58 Το παραμύθι του Νίκου Βαρθολομάτου 60 Φτιάχνοντας την Άνοιξη με το φακό των Αλεξάνδρα Τσάτσου, Μητσιάν Μανωλόπουλου, Γιώργου Κύζα, Χρήστου Τζούτη, Καλυψώς Τίγκα, Κωνσταντίνου Βασταρούχα 66 Τα χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια 70 Η πιο σκληρή εικόνα της ζωής 74 Το Άουσβιτς-Μπιρκενάου προκαλεί πάντα δέος 78 Road Trip στα Βαλκάνια 84 Άμστερνταμ: Κόκκινα φώτα, ποδήλατα και πασατέμπος 88 Ο νέος κόσμος του Couchsurfing 92 Οι «Δαίμονες» του πατρινού βαρύτονου Νικόλα Καραγκιαούρη 98 Η σκληρή εφηβεία στην Πάτρα του 2013 106 Μπορεί να ξεκολλήσουμε από το internet; 112 Το θείο πάθος στον κινηματογράφο 138 Μόδα: Ανοιξιάτικες προσεγγίσεις στον Ιππικό Όμιλο 157 Γιορτινό τραπέζι 176 Βackstage 4

εικονες ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ γιαννης κυλπασησ ΚΕΙΜΕΝο ΔΗΜΗΤΡΗ Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ 6

Η φύση στην καλύτερη, στην πιο προκλητική και ερεθιστική της μορφή, μας προκαλεί πάντα με τους χυμούς, τα αρώματα και τα χρώματά της και τις ατέλειωτες παραλλαγές της. Ένα ανθισμένο χωράφι είναι σαν το ποτάμι του Ηράκλειτου. Δεν θα το δεις ποτέ σου δύο φορές ίδιο. Και μόνο ο φωτογραφικός φακός επιχειρεί το αδύνατο. Να αιχμαλωτίσει μια στιγμή από το άπειρο και το φευγαλέο. 7

εικονες ΦΩΤΟΓΡΑΦΙA βασιλησ παπαϊωαννου ΚΕΙΜΕΝo ΔΗΜΗΤΡΗ Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ 8

Το υλικό, ξύλο, πέτρα ή ακόμα και οι λέξεις, πάντα αντιστέκεται στο σχήμα που θέλει να του δώσει ο τεχνίτης. Και θέλει κόπο και τέχνη για να πάρει μορφή, να γίνει ο σταυρός ακριβώς πάνω στο δέσιμο της πέτρας με το ξύλο. Πώς κατασκευάστηκε και γιατί τοποθετήθηκε εκεί δεν θα το μάθουμε κι ούτε που έχει σημασία. Το ουσιώδες βρίσκεται στη μορφή και στην ανάγκη του μάστορα να φτιάξει και να βάλει εκεί το σταυρό. 9

ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ Μπορεί και να ναι η πιο ωραία γιορτή Απ όλες τις γιορτές της Χριστιανοσύνης το Πάσχα μ αρέσει πιο πολύ. Πήρε καιρό να καταλάβω το γιατί και δεν είναι ένας μονάχα ο λόγος. Πρώτα-πρώτα είναι ο καιρός, γιατί σε αντίθεση με τους βόρειους τόπους όπου «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός», στα δικά μας μέρη «ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν και γελούνε». Ζώντας τη φύση στην πιο καλή της στιγμή, η γιορτή αποκτά το δικό της άρωμα, που μάλιστα το ενσωματώνει. Στα λουλούδια, στα στεφάνια, στα κορίτσια που στολίζουν τον Επιτάφιο, στο μύρο και σ όλες αυτές τις θαυμάσιες μυρωδιές. Από κοντά είναι μια γιορτή εξαιρετικά θεατράλε. Ο ιερέας που αποκαθηλώνει τον Ιησού από το Σταυρό, η περιφορά του Επιταφίου, η Ανάσταση, η κλιμάκωση του δράματος από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι το Σάββατο της Ανάστασης, όλα υποβάλλουν και επιβάλλουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σε περιλαμβάνει θέλεις, δεν θέλεις. Μετά είναι τα κείμενα. Όλες οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας αποτελούν κορυφαίες στιγμές της εκκλησιαστικής ποίησης και της τέχνης του λόγου σε βαθμό που είναι αδύνατο να σταματήσεις σε ένα σημείο και να προσπεράσεις άλλα. Προσωπικά πάντως διαβάζω ξανά και ξανά τον Κατηχητικό Λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ένα μνημείο της ρητορικής τέχνης, κι εκείνο το «επίκρανεν αυτόν, γευσάμενος της σαρκός αυτού» χρόνια τώρα με τριγυρίζει. Κι ακόμα, ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το ποιος μπορεί να είναι αυτός «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», κι αν ο θρήνος αφορά τον γλυκύν Ιησού ή αν έρχεται από ακόμα πιο μακριά, αν είναι, λόγου χάριν, ο Άδωνις αυτός για τον οποίο ψάλλουν οι χορωδοί ή και κάποιος άλλος που μέχρι χθες μπορεί να κυκλοφορούσε δίπλα μας. Ναι, απ όλες τις γιορτές της Χριστιανοσύνης το Πάσχα μ αρέσει πιο πολύ. Και δεν λέω λέξη για τη νηστεία που προετοιμάζει την απόλαυση του αμνού και όλα εκείνα τα έξοχα τερψιλαρύγγια που μας ωθούν σε σκληρούς επιτραπέζιους αγώνες. Να χαίρεστε και μην τους ακούτε αναγνώστες και αναγνώστριες. Η Ανάσταση ακολουθεί πάντοτε.τ 10

12 ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο πιο καλός ο φοιτητής από τον Κωνσταντίνο Μάγνη Είναι ωραίο να διαβάζεις ιστορίες πλουσίων. Όπως αυτή του κυρίου που στα 47 του χρόνια έχει δέκα δισεκατομμύρια δολάρια περιουσία. Σπούδαζε, λέει, γιατρός και άρχισε να παίζει στο χρηματιστήριο. Όπως εμείς ως φοιτητές παίζαμε πόκα και δηλωτή. Με τη διαφορά ότι ο εν λόγω, ο ρώσος που αγόρασε τον Σκορπιό δηλαδή, βρέθηκε να κατέχει μετοχές σε εταιρεία πώλησης ποτάσας. Μάλλον πρέπει να ήταν πολλή η ποτάσα και πολλοί εκείνοι που αγόραζαν ποτάσα και βρέθηκε ο άνθρωπος με κάτι δις στα χέρια. Ξέρεις πού πουλάνε ποτάσα να πάμε να αγοράσουμε, να πουλήσουμε και από τα κέρδη να πάμε να αγοράσουμε την Παναγοπούλα; Αυτός που την έχει, όμως, την πουλάει; Αγαπούλα, Παναγοπούλα, πούλα. Ήταν η εποχή, λέει, που στη Ρωσία τρέχανε οι ιδιωτικοποιήσεις μαγικά. Τη μια μέρα, δηλαδή, ήσουνα ένας καθημερινός άνθρωπος και την επομένη ξύπναγες και είχες πέντε εργοστάσια και τη μισή Κασπία περιουσία, να βγάζεις οξύρρυγχο που δίνει το χαβιάρι. Και εσύ θέλεις να το φάω τώρα εγώ ότι χτύπησε ένας φοιτητής την πόρτα και του δώσανε την Αγία Πετρούπολη, την Αγία Άρτα και τα Άγια Γιάννενα μαζί. Πού ήτανε αυτή η ουρά; Μιλάτε ρε Και μετά λέει αυτός αγοράζει και αγοράζει και αγοράζει. Και έμαθε ότι ο Σκορπιός ήταν των Ωνασαίων, έμαθε ότι η Αθηνά (η Ωνάση, όχι αυτή που συγχωνεύει ΤΕΙ) πουλάει, για να έχει ρευστότητα και για να αντιμετωπίσει τα χαράτσια. Kαι πήγε και το αγόρασε το νησί, για να έχει μια παραλία για να ησυχάζει, διότι ο φορτωμένος με άγχη άνθρωπος, για να ηρεμήσει, θέλει ένα νησί, να ξαπλώνει βόρεια, να περπατάει νότια, να κάνει τζόκινγκ δυτικά και να στοχάζεται ανατολικά. Εμείς τι λάθος κάναμε ως φοιτητές και μάθαμε μόνο τον κούκο τον διπλό και όχι την ποτάσα; Γιατί δυσκολεύεται τόσο να το χωρέσει ο νους σου αυτό το «αγοράζω νησί»; Τι λέει ο πανάγαθος για όλα αυτά; Ο ίδιος έβαλε όρια στις δυνατότητες του ανθρώπου, εξαίρεσε όμως την τσέπη, η οποία έχει απεριόριστο όριο. Μπορείς σήμερα να αγοράσεις πόρσε, αύριο μια πολυκατοικία, μετά το οικοδομικό τετράγωνο, μετά ένα νησί. Αλλά όλα αυτά ούτε σε ψηλώνουν ούτε σε μεγαλώνουν. Παραμένεις το μπόι που ήσουνα και πριν. Αγοράζεις όμως το δικαίωμα να το παίζεις «καλός Αδάμ», τοποθετώντας τον εαυτό σου σε όποιον παράδεισο θες, και να σαι εσύ ο παράδεισος και οι αχινοί του. Μεγάλη δουλειά. Μένει να βρεις και σε τι χρησιμεύει. Τ 13

Πάσχα 2009, Πάσχα 2017 ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΨΩΜΑ Ας ταξιδέψουμε νοερά τέσσερα χρόνια πίσω, στην Άνοιξη του 2009. Πού βρισκόσασταν; Τι κάνατε; Πώς ήταν η ζωή σας; Κι αν θέλετε πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις, ιδού μία: Πού, πώς και με ποιους περάσατε εκείνο το Πάσχα; «Έπεσε» Απρίλη τότε, στις 19 του μήνα κι είχε λιακάδα αν βοηθάει. Δύσκολο για τους περισσότερους να απαντήσουμε, κι ας είναι μόνο τέσσερα χρόνια πριν... Είναι πολλά ή λίγα τα τέσσερα χρόνια; Άλλη μια δύσκολη απάντηση, καθώς τα πάντα είναι, εν τέλει, σχετικά. Αφήνουμε, λοιπόν, τις ερωτήσεις και περνάμε σε διαπιστώσεις: Τέσσερα χρόνια είναι το διάστημα που διαρκεί η θητεία κάθε κυβέρνησης στη χώρα. Σπάνια τηρείται. Ήταν κι ο χρόνος της θητείας των δημάρχων. Αλλάζει αυτό από του χρόνου. Στα αθλητικά είναι η περίοδος μεταξύ δύο μουντιάλ και δύο ολυμπιάδων. Αυτό ισχύει! Και τι δεν έγινε τα τελευταία τέσσερα χρόνια (σε μια Ολυμπιάδα μέσα, όπως μετρούσανε τα χρόνια οι πρόγονοί μας, δηλαδή)! Δεν είναι μόνο που συνέβησαν πολλά. Συνέβησαν τα αδιανόητα, τα απίθανα, τα απρόβλεπτα. Σκεφτείτε κάποιος, γύρω απ τον οβελία του 2009, να ανέφερε τις λέξεις «μνημόνιο», «τρόικα», «συγκυβέρνηση» ή να προφήτευε πως Τσοχατζόπουλος, Παπαγεωργόπουλος θα μπαίνανε στη φυλακή. Μάλλον στο κρασί θα αποδίδαμε τα λεγόμενά του. Γιατί προ τεσσάρων ετών δεν ήσαν και πολλοί αυτοί που θα προέβλεπαν πρωθυπουργία Σαμαρά, συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και παρουσία Χρυσής Αυγής στη Βουλή με 18 βουλευτές. Μήπως δεν θα περνούσαμε για τρελό όποιον μιλούσε για μη κομματικό δήμαρχο στην Πάτρα, για έναν (ίσον κανένα) Αχαιό βουλευτή ΠΑΣΟΚ ή για προφυλάκιση του τότε προέδρου του Επιμελητηρίου;. Πάμε αθλητικά. Ταξιδέψτε στο Πάσχα του 2009, σηκώστε το ποτήρι σας και προβλέψτε με στόμφο: «Σε τέσσερα χρόνια από σήμερα ο Παναθηναϊκός δεν θα βγει στην Ευρώπη, θα βγει όμως ο ΠΑΣ, η ΑΕΚ θα υποβιβάζεται στη Β' Εθνική και στους ημιτελικούς του Κυπέλλου θα αγωνίζονται ο Πανθρακικός και ο Αστέρας Τρίπολης». Ε, για άλλα αθλήματα δεν θα σας άφηναν να μιλήσετε. Αφού, λοιπόν, μέσα στα τελευταία τέσσερα έτη συνέβησαν πράματα και θάματα που ουδείς υποψιαζόταν και όχι μόνο σε πολιτική και ποδόσφαιρο, ας συνειδητοποιήσουμε πως όποια πρόγνωση για την επόμενη τετραετία, μάλλον έξω είναι καταδικασμένη να πέσει. Και δεν λέω θα το χαρώ το Πάσχα του 13, χωρίς να με αγχώνει η απορία για το αν, πού και με ποιους θα γιορτάσω το αντίστοιχο του 17. Αλλά δεν κρύβω πως συχνά αναρωτιέμαι πώς θα είναι η ζωή μας όταν σε μια τετραετία ακριβώς θα συμπληρώνουμε χρόνια... φαγούρας στο μηχανισμό στήριξης και περιμένω ανυπόμονα τη ζωή να με εκπλήξει ελπίζω ευχάριστα για το πώς σε δύο τετραετίες η πατρίδα θα γιορτάζει τα 200 χρόνια απ το 1821! ΥΓ. Το Πάσχα που φτάνει είναι το πλέον ανοιξιάτικο της τετραετίας, τουλάχιστον ημερολογιακά. Ας είναι και το καλύτερο! Χρόνια Πολλά. Τ 14

ευτυχως απο την eytyxia μεσισκλη Σκιτσο μιμικα Σπυριδωνοσ 16 Μαύρος Γάτος Το Πάσχα ήρθε. Μαζί του ένα σωρό περιπέτειες, σκάνδαλα, η δίαιτα της 24χρονης Πατρινής φοιτήτριας, πιστολίδια, ένας τρελός Βορειοκορέατης πρόεδρος και ένα μικρό μακελειό στο M.I.T. της Αμερικής. Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα είναι πια για Eκείνον και όσα μας «δίδαξε», αλλά για εμάς που ξέρουμε να τα γράφουμε στα ολοκαίνουρια toms μας. Τα πιο εγωκεντρικά, άπληστα, βίαια και παρανοϊκά πλάσματα του γαλαξία. Αμήν. Δεν θέλω να αρωματιστώ! Πώς το λένε; Όσο γλυκύτατες και αν είναι οι κοπέλες της Ρήγα Φεραίου, αυτή η αυταρχική επιβολή των αρωμάτων που προσφέρουν μου δημιουργεί εκνευρισμό. Μόλις μου έκλεψαν έξω από την τράπεζα 10.000 ευρώ από τον φανταστικό χαρτοφύλακα της φανταστικής ιστορίας που μόλις έπλασα. Δεν μου λείπουν τα αρώματα τώρα! Τι δεν καταλαβαίνεις; 14 εκατομμύρια ευρώ, λέει, ξόδεψαν για την κηδεία της Θάτσερ. Και θέλουν εμείς να το χάψουμε. Άλλοι έβγαιναν να δηλώσουν τι φιλανθρωπίες θα μπορούσαν να γίνουν με αυτά τα λεφτά, προβάλλοντας το τάχα ανθρωπιστικό εγώ τους. Μίσος, μίσος, μίσος. Δεν οδηγεί πουθενά. Και φωνάζοντας «the bitch is dead» πάλι σε αδιέξοδο θα οδηγηθείς. Κρετίνε, δημοκράτη, προοδευτικέ! Αν υπάρχει ένας σύλλογος σε αυτήν την πόλη που νοιάζεται, γαμώτο, είναι ο ΣΟΨΥ Πάτρας. Στερώντας τους την ευκαιρία να εργαστούν υπό ανθρώπινες, νόμιμες και αξιοπρεπείς συνθήκες, είναι σαν να στερείς από τον εαυτό σου ένα ποτήρι νερό. Και είσαι 3 μέρες διψασμένος. Αλήθεια, θα πέθαινες από δίψα; Δεν νομίζω Τάκη. Πρέπει να καταλάβουμε πως η ψυχική ασθένεια είναι σημαντική. Ας μπουν άλλα πράγματα σε δεύτερη μοίρα. Άσπρη γάτα Τα λατρεμένα αρώματα της άνοιξης... του καλοκαιριού. Ναι, με αυτά θέλω να λουστώ! Αρχίζει, κύριες και κύριοι, αυτή η εποχή. Η εποχή που διαολοστέλνουμε το χειμώνα, βάζουμε τα προβλήματα στο ντουλάπι και ψάχνουμε πυρετωδώς για μαγιό. Ή και τρόπους να το αποφύγουμε. Μην ανησυχείτε, καθώς ο ήλιος δεν κάνει διακρίσεις. Καίει θανάσιμα τόσο τον Ryan Gosling, όσο και τον Jack Black. Γι αυτό απολαύστε το αρνάκι σας. Η αλήθεια είναι πως έχουν αρχίσει να μου τελειώνουν οι άσπρες γάτες. Καθόμουν ώρες και κοιτούσα το ταβάνι, προσπαθώντας να βρω κάτι ευχάριστο να γράψω. Αλλά από ευχάριστα γιοκ. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται απογοήτευση ή έγκαυμα εγκεφάλου. Δεν μπορώ να χαίρομαι, όταν τα παπούτσια μου είναι γεμάτα λάσπες από τους παλιόδρομους και τα νοσοκομεία φουλ. Οκ, κάτι έγραψα. Ανυπομονώ για τα θερινά σινεμά. «Το» θερινό σινεμά, τέλος πάντων. Να μας κατασπαράζουν τα κουνούπια, να βλέπουμε για δεύτερη φορά τις ταινίες του χειμώνα, να νοσταλγούμε εκείνους τους καιρούς, όπου το θερινό σινεμά ήταν καλύτερο. Να γκρινιάζουμε και να απολαμβάνουμε το Django unchained, χωρίς να φοβόμαστε βέβαια μη μας πάρει καμιά ξώφαλτση. Την Κυριακή του Πάσχα θα πιω ένα ποτηράκι στην υγειά αυτών που κάνουν το Trip κάθε φορά καλύτερο, πιο βαβουριάρικο, σέξι και νεανικό. Τον Βασίλη και τον Γιάννη που μιλάνε πάντα κάτι κινέζικα για φακούς και μηχανές. Τον Δημήτρη Γκιούλο που μας έχει εξοντώσει με την πένα του, τον Στέργιο με τις περίεργες φωτό του, τη Μαρία Μανωλοπούλου για την υπομονή της, τη Δήμητρα και τον Ίωνα για το σπαστικά καλό γούστο τους στη μόδα και τον Λάμπρο μου για το "ψώνιο" του στη δουλειά. Χάρη σε αυτά τα μουρλά, κάθε φορά ανασταίνομαι. Και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πεθάνει. Καλό μας Πάσχα! Τ

ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΑΠΑΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Γιάννης Κυλπάσης Μάρτιος. ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Ανακαλύπτοντας τον Χάουαρντ Μπάρκερ Οι σκηνοθέτες Ελένη Μποζά, Θοδωρής Αμπαζής, οι 3 ηθοποιοί Γιάννη Δενδρινός, Αναστασία Γιαννάκη, Βιβή Πέτση και η θεατρολόγος Ρούλα Μπαλασοπούλου εξερεύνησαν το μυστήριο της γραφής του Χάουαρντ Μπάρκερ και δημιούργησαν μια ενδιαφέρουσα παράσταση η όποια ανέβηκε στον εκπαιδευτικό χώρο «Μπάρι», (Καρόλου και Σανταρόζα 7). Διπλή χαρά, λοιπόν, διότι από τη μία ερχόμαστε αντιμέτωποι με το έργο του Μπάρκερ και από την άλλη η Πάτρα αποκτά καινούρια θεατρική σκηνή. Η δουλειά αυτή εντάσσεται σε έναν κύκλο πειραματικών παραστάσεων που θα συστήνουν στο κοινό σημαντικούς θεατρικούς συγγραφείς. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι συντελεστές συνέδραμαν εθελοντικά για την παράσταση. Για το τέλος, παραθέτω λίγα λόγια του Χάουαρντ Μπάρκερ για το θέατρο: «Το Θέατρο πρέπει να αψηφήσει με αποφασιστικότητα τη λογική της πειθούς των Eιδήσεων και να επιστρέψει τα δικαιώματα της ερμηνείας στο Kοινό. Ελευθερωμένοι από την καταδυνάστευση του νοήματος, οι θεατές θα ανακαλύψουν την αναγκαιότητα του Θεάτρου ως μια πληθώρα δυνατοτήτων, στις οποίες η σταθερή επιταγή για άσκηση κριτικής έχει οικειοθελώς υποχωρήσει». 18

ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΛΑΜΠΡΟΣ ΑΡΑΠΑΚΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ 22-24/3/13. ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Οι Γάμοι του Φίγκαρο Προτείνοντας μια άλλη όπερα Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Θοδωρής Αμπαζής, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα εργαστήριο μουσικού θεάτρου, για να προσελκύσει τους λυρικούς τραγουδιστές της πόλης. Εξάλλου, η Πάτρα είχε μακρόχρονη σχέση με την όπερα: Το θέατρο Απόλλων εγκαινιάστηκε το 1872 με μια παράσταση του «Χορού μεταμφιεσμένων» του Βέρντι, ενώ για δεκαετίες υπήρξε έδρα κατά κύριο λόγο λυρικών παραστάσεων. Το εργαστήριο μουσικού θεάτρου του ΔΗΠΕΘΕ εμψύχωσαν ο συνθέτης και μουσικός διευθυντής Χαράλαμπος Γωγιός και ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ευκλείδης και το αποτέλεσμα του δίμηνου εντατικού και άκρως δημιουργικού εργαστηρίου ήταν η παρουσίαση σκηνών από την όπερα των Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και Λορέντσο ντα Πόντε «Οι γάμοι του Φίγκαρο». Η παράσταση ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Απόλλων, κατάφερε να σπάσει τα στερεότυπα που σχετίζονται με την όπερα και απέδειξε ότι υπάρχουν πολλοί και ταλαντούχοι λυρικοί τραγουδιστές στην Πάτρα με μακροχρόνιες μουσικές σπουδές που αναζητούν ευκαιρία για έκφραση Μια δουλειά πρόταση που οφείλει να επαναληφθεί. 20

ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΑΠΑΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ 29-30/3/13. Νήμα Σύγχρονος χορός που συγκινεί Σώματα που πλησιάζουν. Ενώνονται και φεύγουν. Φοβούνται την αλλαγή. Εξαρτημένοι από τη μοναχικότητα. Βουτηγμένοι στη πραγματικότητα. Ερωτευμένοι με την κανονικότητα. Αναπνοή. Αναπνοές. Μουσική. Λάθη. Πτώση. Πτώσεις. Φως που εξιστορεί συναίσθημα και βάζει πάθος στην πάλη. Χάος, ένα νήμα που σου λέει ότι πρέπει να πάρεις θέση και ένας καινούριος δρόμος που μοιάζει απάτητος. Θα τον φτάσεις; Μια υπέροχη παράσταση που χορογράφησε η ταλαντούχα Τριάδα Παπαγεωργίου και αποτελεί συμπαραγωγή της ομάδας της «OROXORO» και του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Μόλις τέλειωσε η παράσταση, ένα πράγμα πέρασε από το μυαλό μου: Οι «OROXORO» ανέβασαν τον πήχη. Περιμένουμε την επόμενη δουλειά τους: Κάτι καλό γεννιέται στην ομάδα τους. 22

ΓΕΓΟΝΟΣ Από τον Δημήτρη Γκιούλο ΦωτογραφίΑ: Γιάννης Κυλπάσης 6/4/13. Tiger Lillies Θεατρικότητα και φασαρία Ένας χώρος οικείος (Πολιτεία), ανοιξιάτικο βράδυ, μια μπάντα που την είχα ξαναδεί άλλες δύο φορές σε διαφορετικές της φάσεις, άλλωστε κουβαλάνε μια ιστορία πέραν της εικοσαετίας Η συναυλία γινόταν υπό τη σκέπη του mojo radio, οπότε όλα φάνταζαν γνωστά, αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν πως για πρώτη φορά θα ήμουν κάτι άλλο από απλός θεατής, μιας και θα έπρεπε να γράψω για αυτό. Το λοιπόν, o χώρος της Πολιτείας με την ιδιαίτερη ακουστική γεμάτος, όχι ασφυκτικά, αλλά σε ικανοποιητικό βαθμό, και εμείς φτάσαμε στη μέση του πρώτου τραγουδιού και κατ ευθείαν πήραμε την πρώτη μπύρα μας. Οι Tiger Lillies φρεσκότατοι, σε μια διαφορετική προσέγγιση από ό,τι τους έχουμε συνηθίσει, με τη θεατρικότητα πια να έγκειται στους ίδιους, στις κινήσεις και στις εκφράσεις του προσώπου τους, να μας ταξιδεύουν για δυόμιση ώρες (με ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα και 2 ανκόρ) σε μελαγχολικά μονοπάτια με blues πινελιές, θυμίζοντάς μας πως αυτός ο χειμώνας κράτησε πολύ. Άλλοτε προσέφεραν συγκίνηση και άλλοτε το ρυθμό, για να κουνήσουμε τα κορμιά μας. Οι διοργανωτές ήταν άψογοι και βασικά θα τελείωνα εδώ και θα σας έλεγα πως γυρίσαμε ευτυχισμένοι σπίτια μας σε μια ωραία βραδιά. Ωστόσο, πρέπει να μεταφέρω τη διάχυτη εντύπωση πως ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας και ανάμεσά τους αρκετοί γνωστοί συμπολίτες μας δεν ήξερε πιθανότατα πού είχε έρθει, μιλούσε πάνω στα κομμάτια, εκνευρίζοντας τους γύρω του, τους διοργανωτές, αλλά και την μπάντα και άφηνε την εντύπωση πως είχε έρθει να παρευρεθεί σε μια κοινωνική εκδήλωση τύπου γκαλά και όχι σε μια συναυλία. Μια συμπεριφορά τελικά που δεν σε άφηνε να χαρείς όπως της έπρεπε μια πολύ όμορφη κατά τ άλλα βραδιά. 24

ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΛΑΜΠΡΟΣ ΑΡΑΠΑΚΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ 12/4/13. Playground Noise. 8 Songs αρκετό καιρό να εμφανιστούμε ζωντανά απ το «Εχοντας καλοκαίρι του 2012 και με το γεγονός ότι η συγκεκριμένη βραδιά έγινε με την ευκαιρία της κυκλοφορίας της νέας μας δουλειάς 8 Songs, ήταν συγκινητικό να βλέπουμε φίλους μας να βρίσκονται στον χώρο και να στηρίζουν ένθερμα κι αυτή μας την προσπάθεια. Στην παρουσίαση αυτή εστιάσαμε κυρίως στο νέο μας υλικό και προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε με τον τρόπο που παίζουμε σήμερα κάποια παλιότερά μας τραγούδια. Με χαρά είδαμε τους ανθρώπους που παρακολούθησαν τη συναυλία να ανταποκρίνονται θετικά. Τους ευχαριστούμε όλους, αλλά παράλληλα ευχαριστούμε τον Lumiere Brother με την μπάντα του που έπαιξαν μαζί μας, τις μπάντες που πήραν τη σκυτάλη την επόμενη μέρα και την Inner ear που μας στηρίζει και οργανώνει φεστιβάλ σαν κι αυτό...», λένε στο Trip τα μέλη της πατρινής μπάντας, Playground Noise. Τ 26

Τα «κακά παιδιά» που προκάλεσαν ένα πανελλήνιο κύμα αλληλεγγύης «Μέχρι πρόσφατα το σχολείο μας είχε ακουστεί μόνο για αρνητικά πράγματα. Ό,τι κακό συνέβαινε η τηλεόραση και οι ιστοσελίδες έλεγαν ότι έχει συμβεί στο σχολείο των Δεμενίκων, χωρίς ποτέ να το ελέγξουν. Γενικά μας είχαν ότι είμαστε τα κακά παιδιά. Σήμερα λοιπόν καλούμε όλους αυτούς να μας πουν εάν υπάρχουν κακά παιδιά και ποια είναι». ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΝΑ ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΗ Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαϊωάννου Φιλοξενούμε τα «κακά» παιδιά του Λυκείου Δεμενίκων που μία απλή ενέργειά τους κι όπως αποδείχτηκε στην πορεία, γι αυτά ήταν μία φυσική ενέργεια, συγκλόνισε το Πανελλήνιο, ενεργοποιώντας εκκλησιαστικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες, ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Μία ενέργεια που έδειξε ότι μπορεί οι μεγάλοι να έχουν φέρει την Ελλάδα στη σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, αλλά οι νέοι της διαθέτουν αυξημένα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά κι επιλέγουν να διαμορφώσουν μία κοινωνία ανθρώπων που θα χαρακτηρίζεται από την αγάπη, το σεβασμό, την αλληλεγγύη. Οι πρωταγωνιστές αυτής της πράξης, οι μαθητές της Γ' τάξεως του Λυκείου, οι οποίοι χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν αντιλήφθηκαν την ανάγκη που είχε ο 15χρονος Μανώλης, έσπευσαν να διαθέσουν τα χρήματα της πενθήμερης εκδρομής τους, επέλεξαν να παραμείνουν στο παρασκήνιο ως αφανείς ήρωες. Την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα μιλάει γι αυτούς, αυτοί άφησαν την πράξη τους να μιλάει, παραμένοντας οι ίδιοι στην αφάνεια. «Είναι απόφαση όλων μας να μη φωτογραφηθούμε και να μη μιλήσουμε σε κανένα ΜΜΕ», μας είπε ο Ανδρέας, προβάλλοντας μία άλλη στάση ζωής. Μία στάση που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη σ αυτή που ζει η χώρα μας αρκετά χρόνια τώρα, στην οποία προπορεύεται ο λόγος, χωρίς στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να ακολουθεί η πράξη. Η απάντηση του Ανδρέα που ήταν απόλυτα ταυτισμένη με την απάντηση που μας έδωσε ο διευθυντής του σχολείου, Φώτης Μαυρουδής, όταν του διατυπώσαμε το αίτημά μας, μας αποθάρρυνε προς στιγμή, ενίσχυσε όμως ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον να ακούσουμε τις σκέψεις των μαθητών αυτού του σχολείου. Η πόρτα μάς άνοιξε από τον πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, Αντώνιο Γκόλφη, ο οποίος -με την ευκαιρία της ποδηλατάδας που διοργάνωσε το σχολείο, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος της UNICEF: «Σχολεία υπερασπιστές των παιδιών»- μας κάλεσε να βρεθούμε κοντά στα παιδιά και να μιλήσουμε με όσα επιθυμούν. Το ραντεβού μας δόθηκε στην πλατεία Γεωργίου. Οι μαθητές αρχικά μας πλησίασαν δισταχτικά, αλλά στη συνέχεια ίσως σκέφτηκαν ότι ήταν η ευκαιρία να στείλουν το δικό τους μήνυμα και να απαντήσουν σε όσους τους είχαν κατατάξει στην τάξη των κακών παιδιών. «Είναι πολύ σημαντικό για το σχολείο μας που βγήκε προς τα έξω όλη μας η προσπάθεια, καθώς μέχρι σήμερα είχαμε ακουστεί μόνον για αρνητικά πράγματα που κάποιοι διέρρεαν στις ιστοσελίδες και στην τηλεόραση. Κάποιοι μας θεωρούσαν ότι είμαστε τα κακά παιδιά. Μέχρι τώρα μας φόρτωναν όλα τα κακά κι αυτό το έχουμε παράπονο», μας είπε η Μαρία Ηλιοπούλου. 28

Στο ερώτημα τι ήταν αυτό που τους κινητοποίησε, ώστε να βρεθούν στο πλευρό του 15χρονου μαθητή, μας απάντησε: «Δεν χρειάστηκε κάτι ιδιαίτερο. Ο ένας πρέπει να βοηθάει τον άλλο, δεν είναι κακό. Ως Έλληνες έχουμε έναν περίεργο εγωισμό που μας πάει πάρα πολύ πίσω. Κι εδώ που φτάσαμε πρέπει να γυρίσουμε πίσω και να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και ουσιαστικοί. Από αυτή μας την κίνηση κερδίσαμε εμείς πολλά περισσότερα από ό,τι ο μαθητής που είχε ανάγκη. Μας δόθηκε η ευκαιρία να ευαισθητοποιήσουμε τη γειτονιά μας κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε». Ο πρόεδρος του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου, Νίκος Μάρκος, έσπευσε καταρχήν να αποδώσει την ιδέα και την έναρξη της πράξης αυτής στους μαθητές της Γ' τάξης. «Αυτοί μας έδωσαν το παράδειγμα και μας ευαισθητοποίησαν όλους. Μας έδειξαν ότι η ατομική τους διασκέδαση που ήταν η πενταήμερη εκδρομή, έστω κι αν την σχεδίαζαν τόσο καιρό, δεν είχε καμία αξία μπροστά στη ζωή αυτού του παιδιού. Για εμάς η ανταμοιβή είναι που ο συγκεκριμένος μαθητής πήγε στη Γερμανία κι επέστρεψε πάλι κοντά μας υγιής». Ο Διονύσιος Βυθούλκας μάς είπε ότι η ενέργειά τους αυτή αποτελεί μία απλή ανθρώπινη πράξη. «Είμαστε μία κοινωνία ανθρώπων κι ως τέτοια δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανέναν άνθρωπο να νιώθει μόνος του και αβοήθητος. Τουλάχιστον εμείς στο σχολείο μας με τους καθηγητές μας αυτό προσπαθούμε να το κάνουμε πράξη. Οι καθηγητές μάς έχουν διδάξει ότι, όταν θέλουμε κάτι και το προσπαθούμε, θα το πετύχουμε. Όταν είμαστε δε όλοι μαζί σε αυτή την προσπάθεια, μπορούμε να πετύχουμε πιο εύκολα και πιο γρήγορα αυτό που έχουμε βάλει στόχο». Η Σοφία Ρουμελιώτη δεν χρειάστηκε να μας πει πολλά. Η κόκκινη καρδιά που έχει σχεδιασμένη στην μπλούζα της απαντούσε στο κίνητρο που τους είχε οδηγήσει στην συγκεκριμένη πράξη. «Το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και η αγάπη. Όταν μπορείς να βοηθήσεις, γιατί να μην το κάνεις; Όταν αγαπάς τους ανθρώπους γύρω σου, πάντα βρίσκεις τρόπους να βρεθείς κοντά τους. Αρκεί να το θέλεις». «Άλλωστε», όπως συμπλήρωσε η Σοφία, «αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αντιληφθούμε ως κοινωνία ότι δεν χρειάζεται να γίνει κάτι τόσο τραγικό, για να ενδιαφερθούμε για τον συνάνθρωπό μας. Κάθε μέρα μπορούμε να κοιτάμε τι συμβαίνει δίπλα μας και να βοηθάμε. Κι αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν χρειάζονται πάντα χρήματα». Κι αυτό το απέδειξε το συγκεκριμένο σχολείο που, εκτός από τη βοήθεια στον 29

15χρονο Μανώλη, έχει αναπτύξει μία σειρά από κοινωνικές δράσεις (π.χ. κοινωνικό παντοπωλείο). Το ελπιδοφόρο είναι ότι δεν είναι το μοναδικό σχολείο που έχει αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες. Σχεδόν το σύνολο των σχολείων της Αχαΐας, με πρωτεργάτες τους εκπαιδευτικούς, έχει αναπτύξει δράσεις για τον άνθρωπο, καλλιεργώντας μία διαφορετική κουλτούρα στα παιδιά. «Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μία δύσκολη περιοχή. Οι καθηγητές όμως του σχολείου έχουν καταφέρει να ευαισθητοποιήσουν όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους», παραδέχτηκε ο κ. Γκόλφης την ώρα που κατέβαζε από το φορτηγό τα ποδήλατα των μαθητών. Το μήνυμα μας το έστειλαν οι μαθητές του ίδιου του σχολείου, τραγουδώντας προ ημερών στην πλατεία Γεωργίου, στο πλαίσιο της Εβδομάδας Ευαισθητοποίησης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το εξής: Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε, αφού η ιστορία σάς ανήκει, σαρώστε το λοιπόν, αν επιμένετε. Στ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις, το έργο το χω δει, μη με τρελαίνετε, το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε. Μένω μονάχος στο παρόν μου, να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται, κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου, συνένοχο στο φόνο δεν θα μ έχετε. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας, ξεγράψτε με απ τα κατάστιχά σας, στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας. Τ 30

ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ Από τον Λάμπρο Αραπάκο φωτογραφίεσ Βασίλης Παπαϊωάννου ΜΕΡΑ: Δώρα Ζαφειροπούλου 30, οδηγός ταξί, ποιήτρια μαύρης χλόης» είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής «Αριστείον συλλογής (εκδ. Ροές) της Δώρας που σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και δουλεύει ως οδηγός ταξί. «Έχω ανάγκη την ποίηση, οτιδήποτε και αν κάνω το συνοδεύει ο ρυθμός ενός ποιήματος, υπαρκτού ή ανύπαρκτου» Την ενοχλεί που οι άνθρωποι διαβάζουν όλο και λιγότερο. «Το γεγονός αυτό δεν δίνει ούτε ευκαιρίες ούτε κουράγιο σ αυτούς που θέλουν να συνεχίσουν να γράφουν. Δεν ξέρω αν θα βγάλω άλλο βιβλίο, πάντως σίγουρα η ποίηση θα με ακολουθεί. Είναι το καταφύγιό μου». Και το ταξί πώς μπήκε στη ζωή της; «Είναι οικογενειακή υπόθεση, είναι μια δουλειά που γνωρίζω από πάντα. Τα προβλήματά της, τις ομορφιές της, το κοινωνικό της εκτόπισμα και τις απαιτήσεις της. Ο πατέρας μου θα συνταξιοδοτηθεί όπου να ναι και επειδή οι εποχές είναι δύσκολες με ελάχιστες θέσεις εργασίας, ανέλαβα την πρωινή βάρδια». Νιώθει πικρία που δεν κάνει τη δουλειά που σπούδασε, όμως ξέρει να μην το βάζει κάτω. «Πρέπει να κάνεις ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Αυτό είναι το δικό μου άλμα. Η γενιά μου σε σχέση με τις προηγούμενες έχει τα εχέγγυα να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση, ακόμα και αν της πάρει καιρό». Ο κόσμος λόγω της κρίσης επιλέγει το ταξί για τις μετακινήσεις του; «Η κρίση έχει χτυπήσει τα πάντα και όχι μόνο ό,τι συνδέεται με χρήμα», απαντάει η Δώρα. Τα λιγότερα χρήματα που έχει κερδίσει μέσα σε μια βάρδιά της είναι 4 ευρώ και τα περισσότερα 30, «καθαρά». Λίγες φορές έχει δει πελάτες να μην την προτιμούν, επειδή είναι γυναίκα οδηγός. «Από άντρες κυρίως συμβαίνει αυτό. Από τις γυναίκες πελάτισσες είμαι ικανοποιημένη, οι περισσότερες μου χαμογελούν με συμπάθεια και οι μεγαλύτερες σε ηλικία παινεύουν τη γενναιότητά μου σ αυτόν τον κλάδο». Στο τέλος τη ρώτησα να μου πει ένα όνειρό της. Μου απάντησε με Σεφέρη «... τα μάτια των ανθρώπων, όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα χωρίς το φόβο στην καρδιά τους». 32

ΝΥΧΤΑ: Ανέστης Καραφουλίδης, 20, barman Δουλεύει νύχτα εδώ και ενάμισι χρόνο στο όμορφο και διαφορετικό Steps (X-Naja) στις σκάλες Γεροκωστοπούλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που ξενυχτάει, για να βγάλει μεροκάματο. «Εργάστηκα νύχτα και κατά τη διάρκεια της τρίτης λυκείου σε μια αίθουσα δεξιώσεων. Ήθελα να έχω μια μικρή ανεξαρτησία, να έχω τα δικά μου λεφτά για τα τσιγάρα μου και τους καφέδες μου». Του αρέσει να φτιάχνει ποτά και ν ακούει ιστορίες. Και με το φλερτ τι γίνεται; «Λίγο το αλκοόλ, λίγο η μουσική, λίγο το ωραίο κλίμα που επικρατεί στο μαγαζί βοηθούν, για να ταυτιστεί η νύχτα με το φλερτ». Μου εξηγεί ότι έφτυσε αίμα, για να βρει αυτήν τη δουλειά. «Δεν γίνεται να λες ότι δεν μπορείς να βρεις δουλειά, αν δεν ψάξεις. Δεν σημαίνει, αν πάρεις δύο φορές εφημερίδα, ότι ψάχνεις. Ψάξιμο σημαίνει να πας στα μαγαζιά ένα ένα και να ρωτάς αν θέλουν άτομο. Αυτός που δεν βρίσκει δουλειά είναι αυτός που δεν ψάχνει», δηλώνει με σιγουριά. Ο Ανέστης είναι φοιτητής του επιχειρηματικού σχεδιασμού και πληροφοριακών συστημάτων του ΤΕΙ Πάτρας και, αν δεν εργαζόταν, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τις σπουδές του. «Τα οικονομικά των γονιών μου πάνε προς το χειρότερο. Εγώ εδώ στην Πάτρα ζω σαν βασιλιάς σε σύγκριση με τους δικούς μου. Ντρέπομαι να τους ζητήσω λεφτά, έχουν χρέη, δάνεια, λογαριασμούς». Πάντως διαφωνεί με όλους αυτούς που λένε ότι οι φοιτητές που δουλεύουν, αφήνουν τις σπουδές τους πίσω. Ο ίδιος χρωστάει λίγα μαθήματα. Τις νύχτες που δεν δουλεύει είναι για πρόβες Είναι μέλος της ομάδας θεάτρου του ΤΕΙ Πάτρας «Κομπάρσοι» και αυτήν την περίοδο βρίσκονται σε πυρετώδεις πρόβες για τη νέα τους παράσταση «Ωδίνες τοκετού» που θ ανεβεί τον Ιούνιο στην Πάτρα. Θα ήταν παράλειψη να μην τον ρώταγα για όσα γίνονται στο ΤΕΙ με το σχέδιο Αθηνά. «Αντιδρούμε μέρα- νύχτα, διότι καταστρατηγούνται τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, το μέλλον μας, μας στέλνουν αλλού να σπουδάσουμε, καταστρέφοντας τις τσέπες των γονιών μας. Αγωνιζόμαστε και δεν αστειευόμαστε, ίσως μας δώσουν ψίχουλα, αλλά εμείς δεν θα τους πούμε ευχαριστώ, θα συνεχίσουμε». T 33

34

Δημήτρης Παπαϊωάννου «Η αποδοχή του εαυτού είναι από τα ουσιαστικά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου, δεν μπορείς χωρίς αυτό να βρεις χαρά» Το 1990 είναι 26 ετών, βρίσκεται στα πρώτα του βήματα και έρχεται στην Πάτρα με «Το τελευταίο τραγούδι», μια ανάθεση του Ιδρύματος Τοπάλη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, βρέχει και καίγεται το ηχητικό σύστημα -τα τελευταία 10 λεπτά γίνονται στη σιωπή Έπειτα, ξαναήρθε στην Πάτρα και με άλλες δουλειές του και -αν τα πράγματα πάνε καλά- θα μας επισκεφτεί το καλοκαίρι με την «Πρώτη Ύλη» Συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαϊωάννου, Μίλτος Αθανασίου 35

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ό,τι και αν κάνει, σημαδεύει την τέχνη. Κόμικς, ζωγραφική, χορό, τελετές Ολυμπιακών Αγώνων «Σαπφώ», «Μήδεια», «Ενός λεπτού σιγή», «Δράκουλας», «Για πάντα», «2», «Πουθενά», «Μέσα» είναι μερικές από τις παραστάσεις του που η συγκινησιακή έκρηξη δίνει στο μυαλό υπόσχεση για μνήμη και στην καρδιά βύθισμα. Ο καλλιτέχνης που άλλαξε δραστικά το τοπίο των παραστατικών τεχνών στην Ελλάδα διηγείται στο Trip τις στιγμές της ζωής του που τον έφεραν πιο κοντά στο αληθινό του εγώ. Στα 18 σου σηκώνεσαι και φεύγεις από το σπίτι σου. Γιατί; Ήθελα ν ασχοληθώ με την τέχνη αδιαπραγμάτευτα και ήθελα να ζήσω την ερωτική μου ζωή ανενόχλητος. Τίποτα από τα δύο δεν ήταν ανεκτό από το οικογενειακό μου περιβάλλον. Οπότε έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθώ, να μπω στο ρίσκο της αυτοσυντήρησης, για να μπορέσω ν ανακαλύψω τον εαυτό μου. Δύσκολη η αυτοσυντήρηση Η μεγάλη ανάγκη να ζήσω αληθινά δεν μ άφηνε να υπολογίσω ψύχραιμα τα πρακτικά ζητήματα και έτσι έγιναν δευτερεύοντα. Έρχομαι από ένα σπίτι, όχι πλούσιο. Δεν υπήρχε καμία αστική συνήθεια σε μένα εγκατεστημένη έτσι ώστε να φοβάμαι μη χάσω τις ανέσεις μου. Επίσης δεν ήξερα καλά καλά τι έκανα, εννοείται δεν είχα κουζίνα, πλυντήριο, ούτε ψυγείο, ούτε τηλεόραση. Ζούσα σ ένα δωμάτιο, έτσι. Η ανάγκη του να φύγεις ήταν πιο ισχυρή από οτιδήποτε άλλο; Ναι, και να δώσω στη σχολή Καλών Τεχνών και να ζήσω τη ζωή όπως την είχα φανταστεί. Και έρχεται η συνάντηση με τον Γιάννη Τσαρούχη. Είχε γίνει πιο πριν, στα 17 μου. Ο Τσαρούχης με στήριξε ηθικά στην απόφασή μου να φύγω από το σπίτι μου και μου έμαθε ότι η ζωή μέσα στην τέχνη είναι εφικτή. Εκείνα τα χρόνια ζεις στα Εξάρχεια και το περιθώριο μπαίνει στην καθημερινότητά σου. Τι σε ελκύει σ αυτό; Ένιωθα ότι είμαι στο περιθώριο Δεν υπήρχαν πολλοί στη γενιά μου που δεν συντηρούνταν από τους γονείς τους και ζούσαν μόνοι τους στην Αθήνα, ενώ η οικογένειά τους έμενε στην Αθήνα. Αναγκαστικά, ήμουν ένας εργαζόμενος φοιτητής. Έτσι και αλλιώς δίπλα από το κύριο ρεύμα το οποίο ακολουθούν οι άνθρωποι, υπάρχουν ρυάκια που για να πας σ αυτά σημαίνει ότι είσαι λιγότερο υπνοβάτης. Οπότε η παρέα με ανθρώπους που είναι λιγότερο υπνοβάτες είναι πιο ενδιαφέρουσα: Ψάχνεσαι, ερευνάς, αναζητάς ως καλλιτέχνης αυτό που γενικώς ονομάζουμε αλήθεια. Δεν υποκρίνεσαι στα στερεότυπα της τέχνης και ψάχνεις ν ανακαλύψεις κάτι χρήσιμο. Και ενώ στα 19 σου γίνεσαι γνωστός με τα κόμικς και τη ζωγραφική που κάνεις, αρχίζεις ν ασχολείσαι με το χορό και πηγαίνεις στη Νέα Υόρκη. Η Αμερική πώς προκύπτει; Τυχαίνει. Σπουδάζω 36

«Έφυγα από το σπίτι μου γιατί ήθελα ν ασχοληθώ με την τέχνη αδιαπραγμάτευτα και ήθελα να ζήσω την ερωτική μου ζωή ανενόχλητος. Τίποτα από τα δύο δεν ήταν ανεκτό από το οικογενειακό μου περιβάλλον». χορό, γνωρίζω τη Μαίρη Τσούτη, έχω μπει στην ομάδα της, ενώ παράλληλα είμαι στη σχολή Καλών Τεχνών και έρχεται από την Αμερική η Έλεν Στιούαρτ με το «La MaMa Experimental Theatre company». Ψάχνει να βρει ένα χορό από 10 Έλληνες και ο Θεόδωρος Τερζόπουλος που τότε ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής των Διεθνών Συναντήσεων Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς μου πρότεινε να πάω και με πήραν. Μετά την εμπειρία μαζί τους, μου έκαναν πρόταση να πάω στην Αμερική. Και λίγο με τη βοήθεια της Μαίρης Τσούτη και λίγο με τη ζωγραφική που πουλούσα και έβγαζα χρήματα και λίγο με την ενθάρρυνση της Έλεν Στιούαρτ, βρέθηκα στην Αμερική. Ήταν η εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή. Εκεί είδα σύγχρονη τέχνη, εμβολιάστηκα με τη σύγχρονη αντίληψη των πραγμάτων και όταν επέστρεψα το 1986 ίδρυσα την Ομάδα Εδάφους και δεν έπεσα στην παγίδα της ντόπιας επιφυλακτικότητας απέναντι στη σύγχρονη τέχνη. Άρα μιλάμε για ισχυρές επιρροές. Ναι. Επίσης πιστεύω ότι και οι ρίζες από τον Τσαρούχη ήταν ουσιαστικές και ότι δεν με άφησαν να πάω προς τη σύγχρονη τέχνη μ έναν επιπόλαιο τρόπο. Οι παραστάσεις της Ομάδας Εδάφους σού χάρισαν επιτυχίες Όμως η μεγάλη αναγνώριση ήρθε στις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που ανέλαβες τη σύλληψη, οργάνωση και εκτέλεση. Θεωρείς ότι η ζωή σου χωρίζεται σε δύο μέρη: πριν τους Ολυμπιακούς και μετά; Σε τρία. Πριν φύγω από το σπίτι μου, αφού έφυγα από το σπίτι και μετά τους Ολυμπιακούς. Ήσουν 37, όταν σου ανατέθηκαν οι τελετές των Ολυμπιακών αγώνων. Φοβήθηκες; Σαν παιδί και εγώ. Σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Όχι δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Σκέφτηκα ότι μπορεί ν αποτύχω. Δεν αντιμετώπισα μια τέτοια δυσκολία που να επέτρεπε μια > 37

«Είμαι εθισμένος στο διαδίκτυο Όταν είναι περίοδος που δεν εργάζομαι υπάρχουν εβδομάδες που κολλάω Είναι εύκολο να αντικαταστήσεις τη ζωή σου με μια ζωή μέσα από το διαδίκτυο». τέτοια υπεροπτική στάση: να το έχω αναλάβει και να το παρατήσω. Ήταν μια μεγάλη ευθύνη, μεγάλα τα benefits και εκκωφαντική η πτώση σε περίπτωση αποτυχίας. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Απόλαυσες τόσο, όσο εμείς, τις τελετές; Κατά τη διάρκεια της τρίχρονης προετοιμασίας τους απόλαυσα κατά στιγμές ωραία πράγματα. Για παράδειγμα, όταν πήγαμε στο Λιντς στην Αγγλία, για να κάνουμε σ ένα ανοιχτό χωράφι ένα πείραμα μεγάλων διαστάσεων. Στήσαμε το 1/5 της λίμνης που είχαμε στους Ολυμπιακούς και κρεμάσαμε 4 κομμάτια του κυκλαδικού κεφαλιού και αρχίσαμε να τα κινούμε, βάλαμε τον κύβο και ισορροπήσαμε έναν άνθρωπο επάνω, ανάψαμε μερικά φώτα και τότε είδα ότι είναι πραγματικά δυνατό να γίνει. Κατάλαβα πόσο πολύ μου άρεσε. Ήμουν μεθυσμένος από συγκίνηση. Μέχρι τότε, δουλεύαμε ενάμιση χρόνο και στην άκρη του μυαλού μου είχα ότι είναι λίγο κουλό να φανταζόμαστε ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα γλυπτό μέσα από το νερό, να το σπάσουμε και να κινήσουμε στον αέρα τα κομμάτια. Την ευγνωμοσύνη του κόσμου για τις τελετές τη συναντάς ακόμα; Την αντιμετωπίζω ακόμα καθημερινά, είναι ένα από τα καλά αυτής της ιστορίας. Ζω σε μια πόλη που οι συμπολίτες μου μου υπενθυμίζουν διαρκώς ότι είναι ευγνώμονες, μ έχουν τοποθετήσει σ ένα αυθεντικό κομμάτι της καρδιάς τους. Έχω την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι έχουν φυλάξει ένα καλό κομμάτι της εκτίμησής τους για μένα και μου το εκφράζουν, όταν με βλέπουν. Η πολιτεία, πάντως, δεν αξιοποίησε καθόλου το κομμάτι των τελετών. Όχι μόνο τη δική μου δουλειά, τίποτα δεν αξιοποίησε αυτή η πολιτεία, αλλά ας μην πιάσουμε αυτήν την γκρίνια, γιατί η πολιτεία είμαστε εμείς. Το 2004 νιώθαμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Σήμερα που όλα βουλιά- 38

ζουν αισθανόμαστε ντροπή για τη χώρα και πολλοί την κάνουν για έξω, για να σωθούν. Αρκετοί την κάνουν για έξω, γιατί θέλουν να βρεθούν σε κοινωνίες που υπάρχουν δουλειές. Και εγώ, αν ήμουν σε μια φάση στη ζωή μου που γινόταν να φύγω έξω, θα το έκανα αν ήταν να έβρισκα μια καλύτερη δουλειά Αν δεν συμμετείχες στη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, δεν έχεις ιδιαίτερο λόγο, για να είσαι περήφανος. Αν δεν αισθάνεσαι συνυπεύθυνος για την οικονομική κρίση, δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι. Γενικά το να αισθανόμαστε περήφανοι, όταν οι άλλοι αναγνωρίζουν ότι είμαστε «κάποιοι», και να αισθανόμαστε ντροπή, όταν οι άλλοι αναγνωρίζουν ότι είμαστε λαμόγια, σημαίνει ότι η αυτοεκτίμησή μας είναι απόλυτα εξαρτημένη από την εικόνα που δίνουμε στους άλλους. Καλύτερα να έχουμε το κούτελό μας καθαρό, την αξιοπρέπειά μας, να είμαστε στιβαροί μέσα μας για το τι βήματα διαλέγουμε να κάνουμε, ποιους ανθρώπους ψηφίζουμε και με ποιο τρόπο συμπεριφερόμαστε στο κοινωνικό και πολιτικό μας περιβάλλον και μετά οτιδήποτε πουν οι άλλοι ας σκεφτούμε πως είναι κάπως δευτερεύον. Έχεις μιλήσει ανοιχτά ότι είσαι gay. Τι έχεις να πεις στα νέα παιδιά που κρύβουν και δεν μπορούν να ομολογήσουν τη σεξουαλικότητά τους; Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το τι είναι η ζωή του ανθρώπου. Ας πάρουμε τη χειρότερη όπου λέει: Γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις, τέλος. Άρα, το τι είναι σημαντικό αξίζει τον κόπο να το αναρωτηθούμε. Ένα από τα πολύ σημαντικά πράγματα στο σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή είναι να είμαστε κοντά στις επιθυμίες μας. Αν δεχτούμε ότι η σεξουαλικότητα του ανθρώπου είναι καθοριστική για την ψυχική και τη σωματική του υγεία, είναι σημαντικό να ζούμε σε σχέση μ αυτή. Το ότι είμαστε κοινωνικά όντα και ζητάμε την αποδοχή των άλλων είναι σ ένα βαθμό καθοριστικό, άλλα όχι τόσο, ώστε να επιτρέπουμε να εμποδίζει την εξέλιξή μας. Οπότε αυτή η μαθηματική εξίσωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει ν αποδεχτούμε και να ζήσουμε τη σεξουαλικότητά μας, όπως και τα άλλα θεμελιώδη στοιχεία της προσωπικότητάς μας, όπως να κυνηγήσουμε και ν ακονίσουμε τη φυσική μας κλίση ακόμα και αν αυτό δεν το κάνουμε επάγγελμα Δυστυχώς, μόνο στα αστικά κέντρα μπορεί να βρει καταφύγιο και περισσότερη αποδοχή ένα ομοφυλόφιλο παιδί. Όποτε, αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει την ομοφυλοφιλία του με τη οικογένεια και το περιβάλλον του και ζει σε μια επαρχιακή πόλη, θα πρέπει αναγκαστικά να ρυθμίσει τη ζωή του έτσι, ώστε να βρεθεί σε μια μεγάλη πόλη, όπου τα πράγματα είναι πιο ανοιχτά. Η αποδοχή του εαυτού είναι από τα ουσιαστικά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου, δεν μπορείς χωρίς αυτό να βρεις χαρά. Πότε ένιωσες ότι αποδέχεσαι τον εαυτό σου; Σε σχέση με τη γενικότερη έννοια της αποδοχής, δεν φαντάζομαι ότι τα > 39

έχω καταφέρει. Σε σχέση με τη σεξουαλικότητά μου λίγο πριν φύγω από το σπίτι. Ασχολείσαι αρκετές ώρες με το facebook. Έχεις κολλήσει; Είμαι εθισμένος στο διαδίκτυο, όπως οι περισσότεροι, και πρέπει κάτι να κάνω γι αυτό. Όταν είναι περίοδος που δεν εργάζομαι, υπάρχουν εβδομάδες που κολλάω! Στα σοβαρά σκέφτομαι να το κλείσω. Είναι εθιστικό σαν το κάπνισμα. Υπάρχει μια αίσθηση ότι επικοινωνείς, η οποία δεν είναι σε όλο της το φάσμα αληθινή. Είναι εύκολο να αντικαταστήσεις τη ζωή σου με μια ζωή μέσα από το διαδίκτυο. Δεν νομίζω ότι είναι χρήσιμος εθισμός. Δεν ανησυχώ πολύ για τον εαυτό μου, γιατί είμαι μεγάλος πια. Βρίσκομαι στη μέση ηλικία και αν δω ότι καταντάει ανθυγιεινό για την ψυχική μου υγεία, θα το κόψω, όπως έκοψα το κάπνισμα πριν 2 χρόνια. Όλο αυτό που γίνεται με τη Χρυσή Αυγή, πώς το αντιμετωπίζεις; Και με τρομάζει και με ανησυχεί. Προτιμώ να το βλέπω σαν ένα σημείο αυτής της αίσθησης της παρακμής που ζούμε, αυτής της διάψευσης των προσδοκιών μας, παρά σαν κάτι πραγματικό που θα έχει διάρκεια. Δε θα μ αρέσει να κρατήσει. Στην Πάτρα έχεις έρθει με παραστάσεις Έχουμε κάνει την «Ανθρώπινη δίψα», «Τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ» και τη «Μήδεια» στην Υψικάμινο. Επίσης η πρώτη μου συνεργασία με τον Νίκο Αλεξίου, πριν μπούμε στην κατάληψη, ήταν στην Πάτρα με το Πανεπιστήμιο Πατρών. Ήταν το «Τελευταίο τραγούδι», ένα ντουέτο με την Αγγελική Στελλάτου. Αυτή η παράσταση έγινε στο χώρο του Πανεπιστήμιου, έβρεξε στη μέση, κάηκε το ηχητικό μας σύστημα και κάναμε τα τελευταία 10 λεπτά στη σιωπή. Είχε πλάκα, ήταν ωραία Ίσως παρουσιάσουμε στην Πάτρα το καλοκαίρι την «Πρώτη Ύλη», το πιο πρόσφατο έργο μου. Πρόκειται για ένα no budget έργο-ντουέτο που παρουσιάστηκε πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το χειμώνα θα ετοιμάσεις νέα δουλειά; Κατά πάσα πιθανότητα ναι, μια καινούρια δουλεία. Στο Παλλάς; Όχι, η βόλτα σ αυτή τη μεριά της πόλης είναι σε παύση. Την ψάχνω διαφορετικά. Και κάτι τελευταίο. Οι γονείς σου τι λένε σήμερα για την πορεία σου; Η μητέρα μου δεν ζει πια. Νομίζω ότι ο πατέρας μου αισθάνεται ένα είδος υπερηφάνειας. Σου είπε ποτέ ότι «καλά έκανες που στα 18 σου έφυγες, γιατί πήρες το δρόμο σου»; Όχι αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει ποτέ, αλλά πιστεύω ότι έχει καταλάβει ότι δεν θα μπορούσε το ρεύμα που με διαπερνούσε να αναχαιτιστεί και να μηv εκφραστεί Τ ΟΙ φωτογραφιες ειναι απο την παρασταση "Πρωτη υλη". Στο https://vimeo.com/49349755 μπορείτε να παρακολουθήσετε αποσπάσματα από το έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου τα τελευταία 10 χρόνια. 40

42

Αντωνία Στεργίου Αθλήτρια, ετών 28 Πάνω απ όλα γυναίκα απο την ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΙΣΚΛΗ φωτογραφία ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ Απόφοιτος του τμήματος Οικονομικών Επιστημών και πρωταθλήτρια στίβου στο άλμα εις ύψος. Έχει αφιερώσει παραπάνω από τη μισή της ζωή στον αθλητισμό και τα τελευταία 10 χρόνια κάνει πρωταθλητισμό. Από διακρίσεις τι να πρωτοπούμε; 2η θέση στο πανευρωπαϊκό νέων, 3η στους μεσογειακούς, 6 χρόνια πρωταθλήτρια Ελλάδος, πολλές συμμετοχές με την εθνική ομάδα στο ευρωπαϊκό κύπελλο, σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά, καθώς και 2 συμμετοχές στους Ολυμπιακούς. Στους αγώνες του Λονδίνου κέρδισε τη 13η θέση. Το ρεκόρ της; 1.97. Η δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα. Ταλαντούχα, εργατική, μετρημένη. Στοιχεία που αναδεικνύουν το φωτεινό πρόσωπο της χώρας. Γιατί υπάρχει. Πόσο απέχει ο πρωταθλητισμός από το χόμπυ στην Ελλάδα του 2013; Ο στίβος, το άθλημα το οποίο υπηρετώ, ανήκει στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Αυτό συνεπάγεται λιγότερα χρήματα και άμεση εξάρτηση από το κράτος. Για έναν αθλητή υψηλού επιπέδου δεν είναι χόμπι, καθώς αμείβεται. Έστω και με λίγα. Για κάποιον όμως μικρότερης ηλικίας, τα πράγματα είναι δύσκολα. Λείπει το κίνητρο και τον τελευταίο καιρό είναι πολλοί οι αθλητές που διακόπτουν τις προπονήσεις για οικονομικούς λόγους... Γιώργος Κατίδης και Βούλα Παπαχρήστου. Δύο αθλητές που φόρεσαν το εθνόσημο. Κρίνεις ότι η τιμωρία τους ήταν δίκαιη; Νομίζω ότι έγιναν λάθη και από τις δύο πλευρές. Από τη μία τα παιδιά δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της προβολής που έχουν, αγνοώντας τη βαρύτητα κάποιων πραγμάτων και από την άλλη αυτοί που έλαβαν την απόφαση της τιμωρίας χρησιμοποίησαν λάθος κριτήρια. Ποια είναι η σημασία της διάκρισης; Η επίτευξη ενός προσωπικού στοιχήματος ή η κοινωνική καταξίωση; Για μένα η σημασία της διάκρισης τα περιλαμβάνει όλα. Αρχικά την προσωπική ικανοποίηση, το προσωπικό στοίχημα, όπως λέτε... Κάτι που παλεύεις χρόνια! Ακολούθως, έρχεται η κοινωνική καταξίωση. Η σωματική σου διάπλαση σε απομακρύνει καθόλου από τη γυναικεία σου φύση; Δεν νομίζω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς το αγώνισμα που κάνω προϋποθέτει να είσαι ψηλή και αδύνατη, οπότε δεν παραμορφώνεται το σώμα. Πάνω από όλα είμαι γυναίκα και μετά αθλήτρια. Ονόμασε δύο πράγματα που σε κάνουν να ξυπνάς χαρούμενη το πρωί. Αν εγώ και τα αγαπημένα μου πρόσωπα έχουμε υγεία και καταφέρνω να κάνω δημιουργικά πράγματα, τότε έχω πάντα δύο λόγους να χαμογελάω το πρωί... 43

ΠΡΟΣΩΠΑ Λένα Δροσάκη Ηθοποιός Στον μαγικό της «σκοπό»... απο την ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΙΣΚΛΗ φωτογραφία ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ Χορεύει μεθυστικά. Λατρεύει το καλοκαίρι. Αναπνέει με μουσική. Αλλάζοντας αρκετές σχολές υποκριτικής, ξεκινώντας από την Πάτρα, κατέληξε στο ελεύθερο σχήμα του Στέλιου Παυλίδη. Μετρά συνεργασίες με εξαιρετικές προσωπικότητες του χώρου, όπως με τους σκηνοθέτες Θάνο Παπακωνσταντίνου για την παράσταση «Venison» και Γιάννη Σκουρλέτη για τις ξεχωριστές παραστάσεις της ομάδας bijoux de kant. «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα» (με Στράτο Τζώρτζογλου και Ιούλιο Τζιάτα) και «Ούτε μια νότα, αγάπη μου». Χαρακτηριστικό γέλιο. Έντονο και ζωηρό. Αυτό που ενέπνευσε τον μουσικό της ομάδας, Κώστα Δαλακούρα, να φτιάξει τους ήχους για την πρώτη τους παράσταση. Μας αρέσει η Λένα. Έχει κάτι σπάνιο. Χαμογελά όμορφα. Και σίγουρα. Πόνος, έρωτας, απουσία, απώλεια. Πώς φεύγεις μακριά από όλα αυτά; Γιατί συνδέουμε τον έρωτα με τα άλλα τρία; Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη και συνταρακτική, αλλά αυτή είναι όλη η τραγωδία της. Χωρίς ομορφιά, αγάπη ή κίνδυνο θα ήταν σχεδόν βαρετό να ζεις. Παίζεις και χορεύεις. Χωρίς το χειροκρότημα έχει αξία; Όπως είπες, είναι ένα παιχνίδι. Μπορεί να συμβεί με έναν ηθοποιό και έναν θεατή! Το θέμα είναι πως πρέπει κάπου να απευθύνεται, για να είναι θέατρο! Η ουσία δεν βρίσκεται στο χειροκρότημα. Βέβαια είναι μαγικό να σε αποδέχονται με το χειροκρότημα. Ποια συνεργασία σε έκανε να νιώσεις ευγνώμων; Είμαι τυχερή που συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους για την παράσταση «Venison»: την Ιωάννα Μιχαλά, την Ελένη Μολέσκη, το Μάριο Παναγιώτου, την Ελεάνα Γεωργιάδου, τη Νίκη Ψυχογιού, τη Δήμητρα Λιάκουρα και τη Χαρά Κότσαλη. Περάσαμε αξέχαστες, δημιουργικές, αλλά και δύσκολες στιγμές. Το αποτέλεσμα μας έκανε υπερήφανους. Αλλά το ίδιο θα πω και για την ομάδα bijoux de kant. Η συνταγή που χρησιμοποιούν στις εικαστικές performances είναι αξεπέραστη... «Γυναίκα που στοχεύει να γίνει ίση με έναν άνδρα έχει έλλειψη φιλοδοξίας» είχε πει η Μέριλιν... Ποια είναι η άποψή σου για τη σύγχρονη γυναίκα; Επίσης είχε πει: «Είμαι καλή, αλλά δεν είμαι άγγελος. Αμαρταίνω, αλλά δεν είμαι ο διάβολος. Είμαι απλώς ένα μικρό κορίτσι σ ένα μεγάλο κόσμο που ψάχνει να βρει κάποιον ν αγαπήσει». Νομίζω πως δε θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε καλύτερα! Κοιμάσαι ποτέ χαμογελαστή; Μόνο στα όνειρά μας είμαστε ελεύθεροι και χαμογελαστοί. Τον υπόλοιπο καιρό, χρειαζόμαστε μισθούς 44

Γιώργος Σαλεμής Τραγουδιστής, ετών 18 Όνειρο ετών 18 απο την ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΙΣΚΛΗ φωτογραφία ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ Αχ, αυτό το παιδί! Από το σχολείο ακόμα ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Τραγουδούσε σε συναυλίες, διοργάνωνε σχολικά parties, συμμετείχε σε άκρως καυτά event γνωστών club της πόλης και ευρύτερα. Είχε τις δικές του live εκπομπές στο ραδιόφωνο του Yes και You FM και σήμερα τον απολαμβάνουμε στο Γυάλινο Live Stage σε ένα φρέσκο και εντυπωσιακό μουσικό σχήμα. Την εμφάνισή του στην έναρξη του Καρναβαλιού ξεχωρίσαμε χωρίς πολλά διλήμματα Σύντομα θα κυκλοφορήσει τη νέα του δουλειά με τη Sony Music Entertainment και εμείς περιμένουμε να εκπλαγούμε κι άλλο. Αχ, αυτό το παιδί! Και όταν «μεγαλώσεις», που λένε, τι θέλεις να γίνεις; Θα ήθελα να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη μουσική και συγκεκριμένα το τραγούδι. Έχω ξεκινήσει να το κάνω επαγγελματικά εξάλλου από τα 16 μου χρόνια. Είναι το μέσο έκφρασης των συναισθημάτων και των ονείρων μου. Φυσικά θέλω να κάνω και τον κόσμο να περνάει καλά! Σου αρέσει να είσαι δημοφιλής; Διάσημοι τραγουδιστές είναι πολλοί. Οι καλοί όμως είναι λίγοι. Και εγώ δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι δημοφιλής, αλλά μέτριος καλλιτέχνης. Μια τρελή τρελή σκέψη που ακόμα δεν έχεις κάνει πραγματικότητα; Μεγάλο μου όνειρο είναι να καταφέρω να κάνω τεράστιες συναυλίες, γεμίζοντας στάδια! Το μεγαλύτερό μου όνειρο και συγχρόνως η πιο τρελή μου σκέψη. Τι γουστάρεις να τραγουδάς; Ποπ, αλλά και επιτυχίες του Μιχάλη Χατζηγιάννη, των Onirama, του Μύρωνα Στρατή και πολλών ακόμη Παρά το νεαρό της ηλικίας σου έχεις αρχίσει να δουλεύεις ως τραγουδιστής. Αντιδράσεις από συγγενείς και φίλους υπάρχουν; Υπήρχε αρχικά μια επιφύλαξη από τους συγγενείς, επειδή το επάγγελμα εμπλέκεται στη νύχτα, αλλά, όταν φάνηκα αποφασισμένος να ακολουθήσω το όνειρό μου, στάθηκαν στο πλευρό μου και με στήριξαν. Όσο για τους φίλους, που δεν είναι πολλοί, είναι πάντα παρόντες στις εμφανίσεις μου, δίνοντάς μου δύναμη για τη συνέχεια. Η απότομη δημοσιότητα σε τρομάζει; Η απότομη άνοδος συνήθως φέρνει και απότομη κάθοδο Κάτι που ισχύει σε όλα τα επαγγέλματα. Βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις. Εγώ όμως θα προτιμούσα να φτάσω στο στόχο με αργά και σταθερά βήματα. Να γεμίσω εμπειρίες και να αντέξω στο χρόνο. Αγαπημένο τραγούδι που θα αφιέρωνες στα παιδιά της γενιάς σου... Το «Θα χαθώ» του Πέτρου Θεοτοκάτου, ένα κομμάτι που δεν λείπει ποτέ από τις εμφανίσεις μου 45

Κωνσταντίνος Λαλιώτης Καραγκιοζοπαίχτης, ετών 23 Ο άνθρωπος «ορχήστρα» απο την ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΙΣΚΛΗ φωτογραφία ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ Λάτρεψε τον Καραγκιόζη από πολύ μικρή ηλικία, απέκτησε τις πρώτες του φιγούρες μόλις 3 ετών, μαθήτευσε στο πλευρό του Κώστα Μακρή και ξεκίνησε μια περίλαμπρη πορεία στο θέατρο σκιών. Βραβεύτηκε, συνεργάστηκε με το Γιάνναρο και δίνει παραστάσεις τόσο σε σχολεία, όσο και στο πλαίσιο ποικίλων εκδηλώσεων της πόλης μας. Σήμερα ζωγραφίζει τις δικές του φιγούρες, μελετά σε βάθος την παράδοση του Καραγκιόζη και προοδεύει... Μιλάμε για έναν νεαρό Καραγκιοζοπαίχτη που δίνει το είναι του στην τέχνη, διαβλέπει την παιδική ψυχή και χαστουκίζει την «ψευτο-κουλτουριάρικη» οπτική. Καιρός ήταν να φάει και αυτή τα χαστούκια της. Πόσο δύσκολο είναι σε αυτή την ηλικία να είσαι καραγκιοζοπαίχτης; Αισθάνεσαι αρκετά ώριμος; Η τέχνη του ελληνικού λαϊκού θεάτρου σκιών είναι μια δύσκολη τέχνη όπου ένας καλείται να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Είσαι ο άνθρωπος ορχήστρα! Πόσο μάλλον να είσαι και νέος στον χώρο αυτό. Μαζί τώρα με τα ευτράπελα που συμβαίνουν, όπως κόντρες ή πισώπλατα μαχαιρώματα, θέλει γερό στομάχι και κότσια. Από τη στιγμή λοιπόν που τα αντιμετωπίζω όλα αυτά με ηρεμία και ψυχραιμία, αισθάνομαι αρκετά ώριμος. Ευτυχώς. Άλλωστε η ίδια η τέχνη σε ωριμάζει. Ο Καραγκιόζης είναι μια σημαντική ελληνική παράδοση. Σηματοδοτεί μια βασανισμένη, συντηρητική, όμως δοξασμένη εποχή για την Ελλάδα Πώς μπορεί να προσαρμοστεί στο «σήμερα»; Ο Καραγκιόζης είναι εκ φύσεως διαχρονικός. Τόσο ως ήρωας, όσο και ως θέαμα-θέατρο. Όσο το αντιλαμβανόμαστε αυτό, πάντα θα γράφονται με επιτυχία καινούργια έργα και έτσι θα είναι πάντα επίκαιρος ο Καραγκιόζης. Σήμερα εξάλλου έχει πάρα πολλά να πει Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη δυναμική του ή απλώς κοιτούν; Έχω εκπλαγεί με το ενδιαφέρον και την αγάπη που δείχνουν τα παιδιά στις παραστάσεις. Το παιδί θέλει σεβασμό. Δεν το ξεγελάς με τίποτα. Ισχύει αυτό που λένε ότι είναι ο αυστηρότερος κριτής! Αν το σεβαστείς, θα σε σεβαστεί. Αν το κοροϊδέψεις, θα σου γυρίσει την πλάτη. Ποια νέα στοιχεία θα συναντήσει κανείς στις παραστάσεις σου; Ακολουθώ λοιπόν την παραδοσιακή γραμμή στο θέμα του παιξίματος. Έτσι όπως την αγάπησα και την διδάχτηκα. Διαφωνώ με το διαχωρισμό «έντεχνος καραγκιόζης», «παραδοσιακός καραγκιόζης», «σύγχρονος καραγκιόζης» κοκ. Ο καραγκιόζης είναι ένας και βαδίζει πάντα ανάλογα με την εποχή του. Όποιο έργο κι αν παίζεις, ακόμα και ηρωική παράσταση να κάνεις, θα πετάξεις 2-3 ατάκες για τη σημερινή κατάσταση. Τι σε κάνει να νιώθεις θλίψη; Θλίψη μού προκαλεί το ότι στην Πάτρα, τη γενέτειρα του ελληνικού Καραγκιόζη, ο Καραγκιόζης είναι δυστυχώς νόθο της παιδί Αδιαφορία, κοροϊδία και σχεδόν όλοι όσοι πλησιάζουν τον Καραγκιόζη δήθεν για να τον βοηθήσουν, ουσιαστικά βρίσκουν άλλη μια καλή ευκαιρία αυτοπροβολής τους. Ψευτοκουλτουριάρηδες, συγγραφείς του θεάτρου σκιών της «πλάκας», φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Επί της ουσίας τίποτα, μόνο υποσχέσεις για μουσεία Εάν σε 800 χρόνια αλλάξει ο τρόπος σκέψης τους, ίσως να γίνει κάτι ωραίο που θα τιμά τον Καραγκιόζη και τον πατρινό πρωτεργάτη του, τον Μίμαρο. Θυμήσου το πιο όμορφό σου Πάσχα... Πάνε αρκετά χρόνια, Κυριακή του Πάσχα στο σπίτι μου. Όταν όλοι ήταν ακόμα εν ζωή και το απόγευμα τους μάζεψα στο σαλόνι να τους παίξω Καραγκιόζη... 46