ΟΡΓΑΝΏΜΕΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΊΕΣ... Του Μάνου Ηλιάδη (Συγγραφέας, Αναλυτής Θεµάτων Ασφαλείας) Copyright: Manos Illiadis on line Σηµείωση: Το άρθρο αυτό δηµοσιεύθηκε στην εφηµερίδα ΕΠΕΝ ΥΤΗΣ στις 20 εκεµβρίου 2008. Το άρθρο δηµοσιεύεται στην ιστοσελίδα του RIEAS µε την άδεια του κ. Μάνου Ιλιάδη. Στην συνεχιζόµενη αναταραχή στην χώρα µας, µία ψύχραιµη προσέγγιση εµφανίζει ένα πρωτόγνωρο φαινόµενο. Το έντονα φορτισµένο γεγονός της τραγικής δολοφονίας ενό ανήλικου να προσλαµβάνει τέτοιες διαστάσεις και να περιβάλλεται από µία τεράστια επικοινωνιακή σύγχυση που να αποκρύπτει µείζονα πλέον φαινόµενα και καταστάσεις. Αποφεύγοντας τις σκοτεινές ατραπούς θεωριών συνωµοσίας και κυρίως της πολιτικής, που ουδέποτε απασχόλησε την στήλη στην εξέταση των θεµάτων ευθύνης της, επισηµαίνουµε ορισµένα οφθαλµοφανή γεγονότα τα οποία, σε συνδυασµό µε άλλα στοιχεία, επιτρέπουν µία διαφορετική προσέγγιση. Η µεθοδολογική προσέγγιση των γεγονότων µε βάση τα κλασικά εργαλεία αναλύσεως καταστάσεων µε καταστροφικά αποτελέσµατα, ανάλογα αυτών ενός περιορισµένης εκτάσεως «εµφυλίου πολέµου» ή (όπως θέλουν να την εµφανίσουν ορισµένοι) «λαϊκής εξάρσεως», βασίζεται σε δύο υποθέσεις εργασίας. Η πρώτη είναι ότι στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσµο, ουδέποτε µία δολοφονία -και η πλέον στυγνή ακόµη- ενός πολίτη οδήγησε από µόνη της, και χωρίς εσωτερική η εξωτερική καθοδήγηση και υποστήριξη, σε µείζονες πολιτικές εξελίξεις. Και η δεύτερη, ότι στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης τουλάχιστον, δεν υπάρχουν οι συνθήκες για µία γενική λαϊκή εξέγερση ή επανάσταση, ούτε καν οι απαρχές της προαπαιτούµενης ιδεολογικής ή άλλης προετοιµασίας προς τούτο. Μία βασική διαπίστωση είναι ότι µε βάση τα ανωτέρω και ασχέτως των όποιων λανθασµένων χειρισµών της Αστυνοµίας ή των πολιτικών της προϊσταµένων, η πραγµατική εικόνα έρχεται σε αντίθεση µε αυτήν που 1
καλλιεργούν και προβάλλουν προς τα έξω οι φορείς των αντιεξουσιαστών και των οργανωµένων... αναρχικών (άλλο παράδοξο τούτο), οι οποίοι προσπάθησαν για µία ακόµη φορά να νοθεύσουν τον πάντα δίκαιο αγώνα των φοιτητών και της νεολαίας γενικότερα. Μία εικόνα την οποία καταφέρνουν πάντως να περάσουν προς τα έξω, µέσω κυρίως του διαδικτυακού τόπου Indymedia και του ραδιοσταθµού τους 98FM, την οποία σπεύδουν να υιοθετούν όχι µόνο οι 70 περίπου ανά τον κόσµο παρόµοιες οργανώσεις, αλλά περιέργως και τα ΜΜΕ συγκεκριµένων χωρών. Στα παραπάνω προσθέτουµε δύο ακόµη λογικές παραδοχές. Πρώτον, ότι µία οµάδα 800-1000 ή και πλέον αναρχικών και αντιεξουσιαστών δεν µπορεί να επιτύχει αυτό που δεν επέτυχε προ ετών ένα οργανωµένο κοµµουνιστικό κίνηµα, µε δεκάδες χιλιάδες έµπειρους και καλά οπλισµένους µαχητές και ακόµη σηµαντική λαϊκή υποστήριξη, έντονη ιδεολογική δουλειά και προετοιµασίες ετών. Και δεύτερον, ότι η έντονη και δικαιολογηµένη αγανάκτηση του κόσµου για τον τερατώδη φόνο του ανήλικου Αλέξανδρου εκτονώθηκε και πνίγηκε ταχύτατα µέσα στο πλέγµα ενοχής όλων από τις τεράστιες καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και άλλες πόλεις και την διάλυση κάθε εννοίας του κράτους. Το γεγονός ότι η αναταραχή συνεχίζεται µε διάφορες εκδηλώσεις και έκτροπα, µε προκοινοποιούµενο διήµερο πλέον πρόγραµµα εκδηλώσεων, χωρίς την ευρεία συµµετοχή ή ακόµη και ανοχή του κόσµου, ο καθένας διερωτάται ή έχει συγκεκριµένες απόψεις, όπως π.χ. το ΚΚΕ (σ.σ.: που κατά την γνώµη µας ετήρησε µία σοβαρή και υπεύθυνη στάση) για το τι ακριβώς συµβαίνει. Χωρίς να θέλουµε να προβούµε, για λόγους συντοµίας, σε µία µορφολογική θεώρηση αυτής της υποτιθέµενες λαϊκής εξεγέρσεως, µία απλή θεώρηση της πραγµατικής της φύσεως δεν την εντάσσει σε καµία από τις γνωστές µορφές πάλης λαϊκών κινηµάτων για την ανατροπή ενός καθεστώτος ή την βίαιη διεκδίκηση της εξουσίας. Μία ακόµη σύγκριση των µεθόδων δράσεως των ίδιων οργανώσεων σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ (οι οποίες είναι του ίδιου επιπέδου µε αυτές των µόνιµα άκακων εκδηλώσεων των Greenpeace - ευτυχώς το Indymedia παρέχει αυτή την ευκαιρία) µε αυτά που βιώσαµε εδώ, δίνει µία ακόµη διαφωτιστική εικόνα. Μία αντίστοιχη µελέτη των επιλεγέντων στόχων της «εξεγέρσεως» και του συνόλου των δραστηριοτήτων της ή ανάλυση περιεχοµένου της προπαγάνδας της, θα οδηγούσε στο ίδιο συµπέρασµα για την πραγµατική φύση και δυνατότητες αυτής της περίεργης εξεγέρσεως. Η οποία, να σηµειωθεί, έχει και ένα ακόµη ιδιαίτερο αν όχι και µοναδικό 2
χαρακτηριστικό που την καθιστά από ελάχιστα σοβαρή έως ύποπτη: εν έχει αργηγούς! Όλα γίνονται -υποτίθεται- αυθόρµητα, µε µία απλή επικοινωνία των αναρχικών µεταξύ τους -µέσω διαδικτύου ή SMS- όλα γίνονται από µόνα τους, χωρίς κανένας να αναλαµβάνει επωνύµως την ευθύνη ή κάποια προσπάθεια αναδείξεως της ηγετικής φυσιογνωµίας κάποιων, µε σκοπό την εξασφάλιση ευρύτερων λαϊκών ερεισµάτων και όµως, όλα γίνονται µε έναν άριστο συντονισµό και τρόπο που έχει εµφανή σηµάδια ενός οργανωµένου και άριστα κατευθυνόµενου «στρατού». Ενός στρατού που, όπως αναφέραµε και στο προηγούµενο φύλλο του ΚτΕ, διαθέτει ένα ιδιότυπο «σύστηµα C4 I», µε δυνατότητες µεταδόσεως σε πραγµατικό χρόνο των πληροφοριών που συλλέγουν τόπου τα µέλη του, σαφώς δοµηµένο (και όχι ανέξοδο) σύστηµα διανοµής των πληροφοριών που συλλέγονται, τεχνικές συνεχούς επιτηρήσεως του στόχου (για εκτίµηση ζηµιών και επανάληψη της επιθέσεως, αν χρειασθεί), άριστη εφαρµογή αρκετών αρχών του πολέµου, όπως χρήση του στοιχείου του αιφνιδιασµού, εµµονή στην αρχή της διατηρήσεως της πρωτοβουλίας, οικονοµία δυνάµεων, χρήση του ελιγµού κ.ά. Όσο οργανωµένος, όµως, και να είναι ένας τέτοιος στρατός, µε κανένα από τα ηγετικά του µέλη να επιδιώκει να καρπωθεί δικαιολογηµένα τα φυσιολογικά -σε κάθε επανάσταση- ωφελήµετα στην περίπτωση επιτυχίας των «σκοπών του πολέµου», δεν µπορεί να ανατρέψει την όποια κυβέρνηση ενός σύγχρονου κράτους, έστω και µε την µορφή του δικού µας. Το µόνο που µπορεί να επιτύχει είναι µία προσωρινή αποσταθεροποίηση, πράγµα το οποίο οι δράστες των γεγονότων επέτυχαν, προβάλλοντας µε ιδιαίτερη επιµέλεια τις σχετικές εικόνες κυρίως στο εξωτερικό. Οι ζηµίες από την δράση αυτή δεν περιορίσθηκε στις τεράστιες καταστροφές που έγιναν στο στο κέντρο της Αθήνας και άλλες πόλεις. Γιατί η κύρια ζηµία ήταν η εικόνα που, όπως προανεφέρθη, προεβλήθη στο εξωτερικό, η οποία δεν ήταν άλλη από την εικόνα µία χώρας εκτός ελέγχου και µε το κράτος της υπό διάλυση. Από τεχνικής απόψεως ήταν µία κανονική ψυχολογική επιχείρηση, µε αποδέκτες του µηνύµατος (γιατί αυτό είναι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, αποστέλλουν ένα µήνυµα σε συγκεκριµένο ακροατήριο-στόχο) όχι τον λαό που υποτίθεται ότι αφορούσε, αλλά άλλους αποδέκτες στο εξωτερικό. Και αυτό έγινε σε µία περίπτωση που η χώρα προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της µε τεράστια δάνεια από το εξωτερικό (περί τα 50 δισ. ευρώ για το 2009), πράγµα που τώρα θα γίνει µε επιτόκια ακόµη πιο υψηλά. Γιατί αυτό που 3
καθορίζει το επίπεδο των επιτοκίων δανεισµού δεν είναι µόνο οι δείκτες της οικονοµίας µίας χώρας αλλά και η πολιτική της σταθερότητα. Αν τούτο µάλιστα επισυµβαίνει σε περιβάλλον της παρούσης παγκόσµιας κρίσεως και της καταστάσεως της δικής µας οικονοµίας, η οποία είναι στην ουσία άοπλη να αντιµετωπίσει την κρίση, λόγω των περιορισµό που έθεσε η Ε.Ε. για χώρες µε το δικό µας έλλειµµα και δηµόσιο χρέος, τότε το ζητούµενο είναι ποιος ή ποίοι είναι αυτοί που επιδιώκουν να προσπορισθούν οφέλη από µία τέτοια κατάληξη, ποιά είναι αυτά και φυσικά γιατί. Γιατί σοβαρά κοινωνικά φαινόµενα όπως οι πόλεµοι, ή καταστάσεις όπως αυτές, δεν γίνονται εν αιθρία και χωρίς κανέναν λόγο, ούτε κάποιος χάνει χωρίς κάποιος άλλος να κερδίζει τίποτε. Και το όφελος εδώ σίγουρα δεν πηγαίνει στους ελάχιστους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές και τις ανύπαρκτες πολιτικώς ηγεσίες τους που, ανικανοποίητοι µέσα στις ψευδαισθήσεις τους για µία ακόµη κατάληψη των χειµερινών ανακτόρων, περιορίζονται στην κατάληψη κάποιων αποµακρυσµένων δηµαρχείων. Αστείο, αλλά όχι και τόσο, αν ληφθεί υπ όψιν η εικόνα που περνάει έξω (ο «εξεγερµένος λαός» άρχισε να καταλαµβάνει ήδη τις πρώτες βαθµίδες της διοικήσεως...). Το µόνο που θα ήθελε να επισηµάνει η στήλη κλείνοντας, είναι ότι δράσεις και µάλιστα αυτής της εκτάσεως και µε τόση προετοιµασία, αφήνουν ίχνη. Και τα ίχνη αυτά και αρκετά άλλα στοιχεία που έχουν ήδη συγκεντρωθεί πρέπει να τύχουν προσεκτικής επεξεργασίας γιατί η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να σταµατήσει εδώ. Ο συγγραφέας του παραπάνω άρθρου συνεχίζει µε σχόλια του στην επόµενη στήλη (ΕΝ- AΜΥΝΗ) στην εφηµερίδα ΕΠΕΝ ΥΤΗΣ (20 εκεµβρίου 2008): εν µας έφταναν οι δικοί µας ταραξίες, είχαµε και εισαγωγές από το εξωτερικό. Οι αρµόδιες υπηρεσίες εντόπισαν αρκετές ύποπτες αφήξεις δεκάδων Αλβανοσκοπιανών να εισέρχονται από τα βόρεια σύνορα, ενώ παρόµοιες αφήξεις παρατηρήθηκαν και από την Κύπρο και από την Ιταλία, µέσω Πάτρας, καθώς και από την κεντρική Ευρώπη. Μία από τις τελευταίες ήταν από την Φρανκφούρτη, µε τις εδώ αρµόδιες υπηρεσίες να εντοπίζουν καµιά εικοσαριά περίπου άτοµα, όλα ντυµένα µε µπλουτζίν και µπουφάν ή φούτερ, να 4
εισέρχονται κατά οµάδες στην χώρα χωρίς αποσκευές παρά µόνο µε ένα σακκίδιο στην πλάτη. Από τις εκδηλώσεις και µάλιστα στην αιχµή τους, δεν έλλειψαν και τα παράξενα. Μεταξύ άλλων, οι αρµόδιες υπηρεσίες επεσήµαναν δύο αυτοκίνητα µε πλαστές, όπως διαπιστώθηκε πινακίδες, σταθµευµένα ένα στην περιοχή της ΑΣΟΕ και ένα στην περιοχή του Παντείου. Οταν τα αυτοκίνητα έφυγαν, ανεκαλύφθη µετά από παρακολούθηση ότι το ένα από αυτά πήγε σε διπλωµατική αντιπροσωπεία γειτονικής χώρας, από την οποία βγήκε λίγο αργότερα µε κανονικές πινακίδες.σ. 5