Η οµιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του Ιδρύµατος Zeit Stiftung της εφηµερίδας Die Zeit, στο Αµβούργο στις 29.09.2012, µε θέµα: «Could Euro(pe) survive without Greece?» («Θα µπορούσε το (η) Ευρώ(πη) να επιβιώσει χωρίς την Ελλάδα;») Κυρίες και Κύριοι, Είναι µεγάλη η χαρά µου που βρίσκοµαι ανάµεσά σας. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους διοργανωτές αυτής της συνάντησης για την τιµητική πρόσκλησή τους. Χαίροµαι γιατί θα µε κρίνετε, αφού µε ακούσετε. Και όχι έχοντας ακούσει ή διαβάσει άλλους για µένα. Χαίροµαι γιατί είµαι στη χώρα σας. Στη χώρα του πολιτισµού και της επιστήµης. Χαίροµαι γιατί είµαι στη Γερµανία, στη χώρα του Kant και του Goethe, του Beethoven και του Einstein, στη χώρα του Günter Graas και της Λογικής. Η Ευρώπη χρειάζεται τη Γερµανία και, ακόµα περισσότερο την απαράµιλλη λογική της, και νοµίζω, και η Γερµανία χρειάζεται την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ελλάδα. Ως Έλληνας δηµοκράτης και αριστερός, χαίροµαι ιδιαίτερα γιατί βρίσκοµαι στη χώρα που, µε ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη, άνοιξε αµέσως την αγκαλιά της στους αγωνιστές των αντιδικτατορικών χρόνων 1967-1974. Αυτά δεν ξεχνιούνται. Είναι στη µνήµη µας και στην καρδιά µας. Μας ενώνουν. Δεν ήρθα για να δικαιολογήσω τη σηµερινή Ελλάδα. Άλλωστε Ελληνική ήταν η κυβέρνηση που ζήτησε τα χρήµατά σας για να τα δώσει σε χρεοκοπηµένους τραπεζίτες. Και έθεσε τη χώρα µου υπό τον έλεγχο των δανειστών της. Η µοιραία κυβέρνηση Παπανδρέου. Ήρθα όµως για να σας εξηγήσω πόσο επικίνδυνο δρόµο ακολουθούµε για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Και πόσο παραπλανηµένος είναι ο Γερµανός φορολογούµενος, που πιστεύει ότι τα λεφτά που δίνει για την Ελλάδα, πηγαίνουν στον Ελληνικό λαό. Θέλω, λοιπόν, να απευθυνθώ σ εσάς µε τον πιο άµεσο τρόπο και να σας πω ορισµένες αλήθειες: 1. Πολύ µικρό µέρος των χρηµάτων που δίνετε φτάνει στον Ελληνικό λαό. Τα χρήµατα σας έχουν χρησιµοποιηθεί για να µειώσουν οι Ελληνικές και οι Ευρωπαϊκές τράπεζες, την έκθεση τους σε Ελληνικά οµόλογα. Όλες, πλέον ανεξαιρέτως οι δανειακές δόσεις δεσµεύονται σε ειδικό λογαριασµό υπό τον έλεγχο των δανειστών. Και χρησιµοποιούνται απευθείας για την αποπληρωµή των εξωτερικών δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. Δηλαδή, δάνεια αποπληρώνουν δάνεια. Και αυτό αποτελεί την αρχή ενός φαύλου κύκλου που αποτρέπει την αντιστροφή της βαθειάς ύφεσης και την τόνωση της αναπτυξιακής δυναµικής της χώρας µε µεγάλες επενδύσεις.
2. Καµία χώρα στον ευρωπαϊκό Νότο δεν είναι από µόνη της βαρέλι δίχως πάτο. Είναι η λιτότητα, η οποία, µε την ύφεση που προκαλεί και ανακυκλώνει, ανοίγει τον πάτο του βαρελιού. Και καταπίνει τις θυσίες των πολιτών. Και αποζητά περισσότερα δάνεια. Γιατί αυξάνει το δηµόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αλλά, αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Και ο µόνος τρόπος για να σπάσει για την Ελλάδα, είναι η άµεση απαλλαγή της από το λεγόµενο Μνηµόνιο και η αντικατάστασή του µε ένα σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. 3. Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιµο. Και δε πρόκειται να γίνει βιώσιµο αν δε δηµιουργηθούν αµέσως προϋποθέσεις οικονοµικής ανάκαµψης. Αν η ανάκαµψη δε µειώσει το χρέος. Εµείς, λοιπόν, δεν σας ζητάµε περισσότερα δανεικά. Γιατί γνωρίζουµε ότι δεν αντιµετωπίζεις τον υπερδανεισµό µε νέο δανεισµό. Εµείς ζητάµε να µιλήσουµε επιτέλους τη γλώσσα της αλήθειας και να βρούµε από κοινού βιώσιµες λύσεις. Το Ελληνικό πρόγραµµα δε βγαίνει. Έχει έρθει το πλήρωµα του χρόνου να το παραδεχτούµε όλοι. Και η ελληνική και η Ευρωπαϊκή ηγεσία. Το τρίτο κούρεµα του ελληνικού χρέους είναι αναπόφευκτο, ας µη συζητάµε, λοιπόν, για το αν θα γίνει το τρίτο κούρεµα. Ας συζητήσουµε ειλικρινά για το πως θα αποφύγουµε το τέταρτο. Για αυτό ζητάµε λύση, ανάλογη µ εκείνη που συµφωνήθηκε για τη Γερµανία στη Διάσκεψη του Λονδίνου, το 1953 (London Debt Agreement, 1953). Όπου συµµετείχε και η Ελλάδα. Και εκεί η Γερµανία πέτυχε τη διαγραφή σηµαντικού µέρους της ονοµαστικής αξίας του συσσωρευµένου, ιδιωτικού και διακρατικού χρέους της. Μορατόριουµ στην αποπληρωµή του κεφαλαίου για µια πενταετία.. Και αποπληρωµή του υπόλοιπου σε διάστηµα τριακονταετίας, µε «ρήτρα ανάπτυξης». Ανάλογη µεταχείριση ζητάµε κι εµείς. Για αυτό και προτείνουµε µια πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το δηµόσιο χρέος των χωρών της Ευρώπης που θα δώσει οριστική λύση προοπτικής και βιωσιµότητας για τους λαούς της. Φίλες και φίλοι, Το µνηµόνιο έχει ήδη αποτύχει. Αυτό όλοι πια το παραδέχονται. Ιδιωτικά ή και δηµόσια. Γι αυτό και δεν µας λένε εφαρµόστε τη λιτότητα γιατί πέτυχε. Αλλά γιατί είναι υποχρέωσή σας. Και δεν απέτυχε η λιτότητα επειδή δεν εφαρµόστηκε. Απέτυχε ακριβώς επειδή εφαρµόστηκε. Οι περικοπές των µισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδοµάτων και δικαιωµάτων έχουν τηρηθεί στο ακέραιο. Και συνεχίζονται. Τα νέα µέτρα λιτότητας συνολικού ύψους, περίπου, 13,5 δις, που θα ανακοινωθούν τις επόµενες µέρες, είναι πρωτοφανή σε σκληρότητα. Ξεπερνούν ακόµα και εκείνα του πρώτου Μνηµονίου.
Θα βυθίσουν την Ελλάδα σε ακόµα πιο µεγάλη ύφεση και φτώχεια. Και δεν έχουν κανένα αντίδοτο. Ούτε, φυσικά, την επιµήκυνση της δηµοσιονοµικής προσαρµογής κατά δύο έτη. Γιατί δεν αποτελεί αντίδοτο η παράταση στο λάθος. Ακόµα χειρότερα, όµως, η εφαρµογή του Μνηµονίου, εδώ και δυόµισι χρόνια, έχει ανυπολόγιστο κόστος για την οικονοµία, την κοινωνία και τη Δηµοκρατία. Η Ελλάδα βρίσκεται για πέµπτη συνεχή χρονιά σε βαθειά ύφεση. Και δεν υπάρχει ιστορικό προηγούµενο στην Ευρώπη, για µια χώρα σε καιρό ειρήνης. Το 20% του προ κρίσης ΑΕΠ της χώρας έχει χαθεί. Και η απώλεια αυτή θα φτάσει το 25% το 2014. Στο τέλος του χρόνου, η ανεργία θα είναι στο 30%. Η φτώχεια στο 1/3 του πληθυσµού. Και αυτό ήδη φαίνεται στους δρόµους των πόλεων. Οι άρρωστοι περιµένουν δύο και τρεις ώρες στην ουρά για να βρουν φάρµακα. Οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας που σχετίζονται µε την κρίση έχουν αυξηθεί εφιαλτικά. Οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα. Η Ελλάδα αντιµετωπίζει ήδη ανθρωπιστική κρίση. Το Μνηµόνιο είναι το ισοδύναµο της Συνθήκης των Βερσαλλιών ή του µεταπολεµικού σχεδίου Μοργκεντάου (Morgenthau Plan). Η οικονοµική πολιτική που εφαρµόζουµε στην Ελλάδα είναι η πολιτική του Χούβερ (Hoover) στις ΗΠΑ και του καγκελαρίου Μπρύνινγκ (Brüning) στη Γερµανία του 1930-33. Και γνωρίζετε πολύ καλά, από τη δική σας εµπειρία, που οδηγούν αυτές οι πολιτικές. Θα µου πείτε οι Έλληνες δεν έχετε ευθύνη; Δεν αρνούµαστε τις τεράστιες δικές µας ευθύνες για την ελληνική κατάσταση, τις ευθύνες µιας διεφθαρµένης πολιτικής ελίτ, την κατάσταση της φοροδιαφυγής και της πολύ κακής κρατικής λειτουργίας στην Ελλάδα. Αλλά µήπως είναι µόνο ελληνική η ευθύνη; Αυτή η πολιτική ελίτ που κυβέρνησε και κυβερνάει στην Ελλάδα, δεν υποστηρίχτηκε µέχρι και σήµερα, µε νύχια και µε δόντια, από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες; Η Siemens και άλλες εταιρείες δεν δωροδόκησαν µαζικά τους Έλληνες πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς; Δεν έχουν ευθύνες τα εποπτικά όργανα της ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Δεν έχει ευθύνες η Goldman Sachs για τη διόγκωση του Ελληνικού χρέους; Δεν θέλουµε να αγνοήσουµε τις ευθύνες µας, ούτε να τις φορτώσουµε σε άλλους. Θέλουµε να κάνουµε µια νέα αρχή. Αλλά αυτό απαιτεί να ξαναχτίσουµε την Ελλάδα σε νέα στέρεα θεµέλια. Όχι να τα διαλύσουµε όλα.
Να κάνουµε λοιπόν µεταρρυθµίσεις. Είναι αναγκαίο να προχωρήσουµε σε διαρθρωτικές αλλαγές για να κάνουµε αποτελεσµατικότερο το δηµόσιο τοµέα, να καταπολεµήσουµε τη φοροδιαφυγή και τη διαπλοκή οικονοµικής και πολιτικής εξουσίας. Αλλά οι µεταρρυθµίσεις που µας προτείνουν και εφαρµόζουν δεν είναι σε αυτή τη κατεύθυνση. Στοχεύουν στη βίαιη κατεδάφιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, ιδίως των πιο φτωχών, των τίµιων και παραγωγικών Ελλήνων, όχι των φοροφυγάδων. Και οδηγούν στη κατάργηση κάθε µορφής κοινωνικού συµβολαίου µεταξύ κράτους και πολιτών, οδηγούν στην απόλυτη ανασφάλεια, που συνιστά και ένα τεράστιο εµπόδιο για την οικονοµική ανάκαµψη. Δυστυχώς µπροστά σε αυτή την πραγµατικότητα η Ελληνική κυβέρνηση, τα κόµµατα που τη στηρίζουν, αλλά και ευρωπαίοι αξιωµατούχοι, καλλιεργούν ανασφάλεια και εντός της χώρας και διεθνώς σε σχέση µε τη θέση της Ελλάδας στο ευρω και το ίδιο το µέλλον του ευρω. Πρόκειται για µια επιλογή επικίνδυνη και αποσταθεροποιητική για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Αν µη τι άλλο, όσοι µε ελαφρότητα παίζουν το παιχνίδι µε τη φωτιά για το κοινό νόµισµα, αγνοούν τελείως τις κολοσσιαίες πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες µιας πιθανής εξέλιξης διάλυσης της ευρωζώνης, από το ντόµινο που θα ακολουθήσει την έξοδο µιας χώρας. Διαβάζω επίσης έκπληκτος ότι ορισµένοι υπολογίζουν πόσο θα στοιχίσει στις τράπεζες µια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και το συγκρίνουν µε το κόστος της διάσωσης. Και αναρωτιέµαι ποιος στα αλήθεια µπορεί να υπολογίσει το κόστος της αποτυχίας της ευρωπαϊκής ιδέας; Και πως µπορεί να αποτιµηθεί η επέκταση της κρίσης από το οικονοµικό στο γεωπολιτικό πεδίο; Αγαπητοί φίλοι, Ήδη βιώνουµε µε τραγικό τρόπο τη µεταφορά της κρίσης στην ίδια τη δηµοκρατία. Για πρώτη φορά από το 1974, η χώρα µου βιώνει τον πραγµατικό κίνδυνο εκφυλισµού της Δηµοκρατίας. Η λιτότητα µατώνει τη Δηµοκρατία. Και λειτουργεί ως επωαστήρας του νεο-ναζισµού. Έχει, κάνει την κοινωνία ευάλωτη στην πολιτική δηµαγωγία, τον εθνικισµό και στα µηνύµατα µίσους και οργής. Για πρώτη φορά, νεο-ναζιστική οργάνωση µπήκε στη Βουλή και αυξάνει επικίνδυνα την επιρροή της σε λαϊκά στρώµατα. Τα τάγµατα εφόδου της, έχουν ήδη εµφανιστεί στους δρόµους της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Πολλοί επισηµαίνουν τον κίνδυνο της Βαϊµάρης για την Ελλάδα. Αλλά τη Δηµοκρατία της Βαϊµάρης εξόντωσαν οι άδικοι και επαχθείς όροι της Συνθήκης των Βερσαλιών.
Σήµερα η Ευρώπη δεν πρέπει να επαναλάβει το ίδιο λάθος. Η ιστορία µας έχει διδάξει. Μπορούµε και πρέπει να αποτρέψουµε την καταστροφή. Και κλείνω απαντώντας στο βασικό ερώτηµα της σηµερινής µου οµιλίας: Μπορεί να επιβιώσει η ΕΕ µιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ; Η απάντησή µου είναι ένα κατηγορηµατικό όχι. Και δεν αναφέροµαι µόνο στις οικονοµικές συνέπειες µιας τέτοιας εξέλιξης, όσο στο κολοσσιαίο πολιτικό της µήνυµα. Μια ελληνική «αποτυχία», µια ρήξη Ελλάδας και Ευρώπης θα είναι µια αποτυχία της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας, θα είναι ένας θρίαµβος των αγορών, που θα έχουν επιβάλλει στα ευρωπαϊκά κράτη όχι µόνο την οικονοµική τους πολιτική, αλλά θα έχουν καταργήσει και την ίδια την ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, την ιδέα µιας ζώνης ειρήνης, ευηµερίας και δηµοκρατίας, που θα αποτελούσε φάρο και αναντικατάστατο παράγοντα σταθερότητας και προόδου, οικολογικής, οικονοµικής, γεωπολιτικής ασφάλειας και δηµοκρατικής εξέλιξης για όλη την ανθρωπότητα. Δυστυχώς η ευρωπαϊκή ηγεσία αναγνώρισε σε κέντρα εκτός Ευρώπης, όπως το ΔΝΤ τη δυνατότητα να καθορίζουν τα του οίκου µας και να οργανώνουν τον ανταγωνισµό των ευρωπαϊκών λαών ως «διαιτητές» και «ρυθµιστές». Έδωσε δηλαδή τη δυνατότητα σε κέντρα πολιτικής και οικονοµικής ισχύος εκτός Ευρώπης να κυριαρχήσουν έτσι ξανά στην ήπειρό µας. Ωστόσο. Οι µεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη και η δυνατότητα µιας µεγάλης πολιτικής ανατροπής στην Ελλάδα, δείχνουν ότι τα πράγµατα µπορούν ν αλλάξουν. Η διαµόρφωση µιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, τόσο σε κάθε κράτος- µέλος ξεχωριστά, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι το επόµενο βήµα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το βήµα που θα ενώσει τους λαούς της Ευρώπης και θ ανοίξει τον εναλλακτικό δρόµο. Τον δρόµο της Δηµοκρατίας. Το δρόµο της αλληλεγγύης και της συνοχής. Όχι της νέας, αποσταθεροποιητικής διαίρεσης ανάµεσα στον πλούσιο Βορρά των πιστωτών και τον φτωχό Νότο των χρεωστών. Όχι το δρόµο των εθνικών εγωισµών. Ή του «γερµανικού εθνικού εγωισµού», που στηλίτευσε, στις αρχές αυτής της εβδοµάδας, ο Χέλµουτ Σµιτ. Αλλά το δρόµο για µια ανοιχτή, δηµοκρατική, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη. Για να ξαναβρούµε το ιστορικό νήµα του Διαφωτισµού και της πολιτικής δηµοκρατίας. Και, να είστε βέβαιες και βέβαιοι, ότι θα το ξαναβρούµε. Σύντοµα. Σας ευχαριστώ για την τιµητική παρουσία σας και την προσοχή σας. επιµέλεια : http://no-press-gr.blog.de/