ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΜΑ: ΜΗΤΣΙΚΑ ΑΚΡΙΒΗ ΤΑΞΗ: Γ 1 ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ: 2008-2009
Π ε ρ ι β ά λ λ ο ν Έχουν γραφτεί πολλά ποιήματα που άλλα έχουν μελοποιηθεί και άλλα όχι που έχουν σα θέμα τους το περιβάλλον. Αυτά με ένα δικό τους ξεχωριστό τρόπο μας υπενθυμίζουν πως δε πρέπει να ξεχνάμε πως η γη είναι το ένα και μοναδικό μας σπίτι και χρειάζεται τη φροντίδα του καθενός. υο τέτοια τραγούδια είναι : α) Τα χρώματα του ανέμου ( Colors of the wind ) β) Ο εφιάλτης της Περσεφόνης Τα χρώματα του ανέμου Θαρρείς απολίτιστη είμαι Στα μέρη που έχεις πάει είδες πολιτισμό Μα γιατί θεωρείς πώς οι άγριοι είμαστε εμείς Τι έχεις στο μυαλό σου αγνοώ Αγνοώ Θαρρείς αυτήν την γη πως την ορίζεις Σαν να 'ταν κάτι άψυχο, νεκρό Μα κάθε πέτρα ή δέντρο που γνωρίζεις Κρύβει μέσα του ένα πνεύμα ζωντανό Θαρρείς πως άνθρωποι είναι όσοι έχουν Μονάχα την δική σου την μορφή Μα αν ακολουθήσεις έναν ξένο Θε να δεις ό,τι δεν είχες φανταστεί Έχεις δει ποτέ σου μαύρους αετούς που ορμούν; Ρωτάς γιατί ο λύκος αλυχτά; Τραγουδάς ποτέ του δάσους τα σημάδια; Με τα χρώματα του ανέμου εσύ πετάς; Με τα χρώματα του ανέμου εσύ πετάς; Κρυφά του δάσους πάρε μονοπάτια οκίμασε γλυκούς καρπούς της γης Βουτήξου μες τα πλούτη αυτής της φύσης Και το κέρδος μην ζητάς αλλού να βρεις.
Αδέλφια μου η βροχή και το ποτάμι Παρέα μου τα άγρια πουλιά Και όλοι ενωμένοι προχωράμε Σε έναν κύκλο στης ζωής την αγκαλιά. Αν κάψεις ένα δέντρο Κόβεις μια ζωή Μια γλυκιά ζωή Και ποτέ σου δεν θ' ακούσεις αετούς να ορμούν Τι και αν είμαστε ερυθρόδερμοι ή λευκοί Μας χρειάζονται οι φωνές αυτού του δάσους Και τα χρώματα του ανέμου στην ψυχή Και αν κρατάς όλη την γη Θα ναι χώμα επειδή Λείπουν χρώματα του ανέμου στην ψυχή. Το τραγούδι αυτό ακούγεται στην ταινία «Ποκαχόντας» της Walt Disney και βραβεύτηκε το 1995 με το Oscar καλύτερης μουσικής. Μεταγλωττίστηκε στα ελληνικά και το τραγούδησε η Φιόνα Τζαβάρα. Με το τραγούδι αυτό η ηρωίδα, μια ινδιάνα πριγκίπισσα, που έχει ζήσει όλη της τη ζωή κοντά στη φύση και έχει μάθει να ακούει τους ήχους της, να σέβεται τα πλάσματά της, να απολαμβάνει τα δώρα της, προσπαθεί να μεταδώσει τα συναισθήματά της στον λοχαγό έποικο John Smith, που επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τα πλούτη της φύσης. Ακούγοντας αυτό το τραγούδι ταξιδεύω σε μαγικά τοπία όπου το ανθρώπινο χέρι δεν τα έχει βεβηλώσει.
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο. Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο. Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα. Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς. Το ποίημα αυτό σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική του Μάνου Χατζηδάκι κυκλοφόρησε το 1976 στο δίσκο «Τα παράλογα». Εδώ ο ποιητής νοσταλγεί τη φύση όπως ήταν κάποτε. Τη γη με τα αμέτρητα λουλούδια και βότανα, τη μεγαλοπρέπεια των αρχαίων ναών, τη θάλασσα που ήταν ευλογία για τον καθένα, τους κάμπους που έσφυζαν από ζωή. Τώρα με θλίψη βλέπει τα πουλιά να πέφτουν νεκρά, τους τουρίστες να μη σέβονται να μέρη που επισκέπτονται και τον κόσμο να απομακρύνεται από τη φύση. Γι αυτό παρακινεί την Περσεφόνη να μείνει για πάντα στον κάτω κόσμο και να μη βγει, όπως τη θέλει ο μύθος, ξανά στον πάνω κόσμο μιας και δεν υπάρχει τίποτα για να χαρεί. Το υπέροχο αυτό τραγούδι με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη έρχεται να μας ξυπνήσει ώστε να μη μείνει κανείς αδιάφορος και να κάνει ο καθένας ότι περνάει από το χέρι του για να σταματήσει η οικολογική καταστροφή.
Έ ρ ω τ α ς Τι πιο φυσικό, τι πιο απλό στη ζωή, από το να ερωτευτείς; Όση όμως δύναμη έχει ο έρωτας για να ανεβάσει κάποιον στον ουρανό, άλλη τόση δύναμη έχει για να τον ρίξει στον Άδη. Ένας κίνδυνος ιδιαίτερα επίπονος είναι όταν τα συναισθήματα δεν είναι αμοιβαία και για τους δύο ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση, αυτός που νιώθει περισσότερα ενδέχεται να πληγωθεί. Γι αυτόν τον πόνο έχουν γραφτεί άπειρα τραγούδια. Τέτοια τραγούδια είναι : α) Έλα πάρε μου τη λύπη β) Μίλησέ μου Έλα πάρε μου τη λύπη Είσαι ένα περιστέρι που πετά στον ουρανό πάμε να βρούμ' έν' αστέρι σ' ένα κόσμο μακρινό Είσαι ένα περιστέρι που πετά ψηλά στον ουρανό. Είσαι ένα καρδιοχτύπι μου 'χεις κόψει τα φτερά έλα πάρε μου τη λύπη έλα δώσ' μου τη χαρά. Είσαι ένα καρδιοχτύπι μου 'χεις κόψει τα φτερά Τα γαρίφαλα σου μέτρα σ' αγαπώ όσο κανείς κάνω την καρδιά μου πέτρα και προσμένω να φανείς. Έλα και σε περιμένω στη γωνιά του δρόμου να φανείς. Το ποίημα αυτό σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκι, κυκλοφόρησε το 1958 στο δίσκο «Στην εποχή του ονείρου» Έκτοτε έχει χιλιοτραγουδηθεί. Η πρώτη εκτέλεση ανήκει στη Νανά Μούσχουρη. Ο ποιητής μέσα από αυτό το ποίημα περιγράφει μια κοπέλα που είναι σαν ένα άπιαστο όνειρο γι αυτόν. Της εκφράζει τα συναισθήματά του γι αυτήν και προσπαθεί να την πείσει για αυτά. Στο τέλος την εκλιπαρεί να τον συναντήσει και της λέει ότι θα την περιμένει για πάντα.
Μίλησέ μου Άνοιξα στον κήπο μου πηγάδι, να ποτίζω τα πουλιά, να ρχεσαι κι εσύ πρωί και βράδυ σα μικρή δροσοσταλιά. Ήρθες μια βραδιά με τον αγέρα, αναστέναξ η καρδιά, σου' πα με λαχτάρα "καλησπέρα" και μου είπες "έχε γεια". δε σε φίλησα ποτέ μου. πώς να σε ξεχάσω πες μου. δε σε φίλησα ποτέ μου. μόνο στ' όνειρό μου σε φιλώ. Φύτεψα στην πόρτα σου χορτάρι Να 'χεις ίσκιο και δροσιά, Κι ρθα πριν αλλάξει το φεγγάρι να σου φέρω ζεστασιά. Σ' έβγαλα στου ήλιου τ' ανηφόρι Στα σοκάκια τα πλατιά, μα ήρθε παγωνιά και ξεροβόρι και δε μ άναψες φωτιά. Το ποίημα αυτό σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκι, κυκλοφόρησε το 1970 στο δίσκο «Επιστροφή».Επίσης κυκλοφόρησε και το 2002 σε CD «Για το Γιάννη». Για πρώτη φορά τραγουδήθηκε από το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο ποιητής απευθύνεται σε μια κοπέλα και της θυμίζει τις θυσίες που έκανε αυτός για να την κατακτήσει. Το μόνο που πήρε σαν αντάλλαγμα ήταν το δικό της αντίο και την αδιάφορη συμπεριφορά της. Όμως δεν παραπονιέται και το μόνο που της ζητάει είναι να του μιλήσει έστω και στο όνειρό του,γιατί όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να την ξεχάσει.
Α ν ε κ π λ ή ρ ω τ ε ς ε π ι θ υ μ ί ε ς Η λέξη "Αθανασία " σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "Θάνατος ". Η αθανασία (ή αιώνια ζωή) είναι η έννοια της διαβίωσης για ένα άπειρο χρονικό διάστημα. Έχει αποτελέσει το αντικείμενο κερδοσκοπίας, φαντασίας, και συζήτησης σε πολλές φιλοσοφίες και θρησκείες, αλλά και καλλιτεχνικής αναζήτησης. Μια τέτοια αναφορά γίνεται και στο παρακάτω ποίημα. Αθανασία Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά Σ' αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς Το ποίημα αυτό σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκι, πρωτοκυκλοφόρησε στο δίσκο «Αθανασία» το 1976 και επανεκδόθηκε το 2002. Η πρώτη εκτέλεση έγινε από τη ήνητρα Γαλάνη. Αργότερα κυκλοφόρησε και σε άλλους δίσκους όπως: «Μεθυσμένο κορίτσι» - 1980 «Μάνος Χατζηδάκις στη Ρωμαϊκή Αγορά» - 1986 «Μαζί» - 2003 Εδώ ο ποιητής απευθύνεται στην Αθανασία, δηλαδή στην αιώνια ζωή που όλοι ζητούν, σαν να είναι υπαρκτό πλάσμα δίνοντας σάρκα και οστά σε μια πανανθρώπινη επιθυμία και τη ρωτάει τη θέλει από αυτόν. Την κατηγορεί ότι παίζει με τους ανθρώπους, είναι σκληρή και ανελέητη μαζί τους,και στο τέλος κανείς, μα κανείς δεν καταφέρνει να την αποκτήσει.