Η ΝΔ μας λέει ότι μόνο η ΕΕ μπορεί να μας σώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι η ΕΕ μπορεί να μας σώσει αν δήθεν αλλάξει.

Transcript

1 Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι Αν και σε λιγότερο από 10 μέρες γίνονται οι ευρωεκλογές κανένα κόμμα εκτός του ΚΚΕ δεν μιλάει για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αναδεικνύει τις συνέπειες που έχει η πολιτική της στη ζωή των λαϊκών ανθρώπων. Οι δυο πυλώνες του δικομματισμού που φτιάχνει το σύστημα, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν τα πάντα προκειμένου να πείσουν το λαό ότι μια ένωση καπιταλιστών, μια ένωση που φτιάχτηκε για να ρουφάνε το αίμα των εργαζόμενων και των παιδιών του πιο αποτελεσματικά, μπορεί να έχει και φιλολαϊκά αποτελέσματα. Η ΝΔ μας λέει ότι μόνο η ΕΕ μπορεί να μας σώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι η ΕΕ μπορεί να μας σώσει αν δήθεν αλλάξει. Όταν όλες οι άλλες δυνάμεις μας έταζαν λαγούς με πετραχήλια, όταν μας καλωσόριζαν στον παράδεισο της ΕΕ και του ευρώ, ήταν το ΚΚΕ η μόνη πολιτική δύναμη που με συνέπεια και σταθερότητα πήγε ενάντια στο ρεύμα. Αποκάλυψε τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕE, εναντιώθηκε στις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, στις καταστροφικές συνέπειες αυτής της στρατηγικής. Σήμερα, που όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι διαπιστώνουν ότι η ΕΕ είναι όπλο και οχυρό των καπιταλιστικών ομίλων, υπάρχουν δυνάμεις που επιχειρούν και πάλι να μας εξαπατήσουν, λέγοντας ότι η ΕΕ τάχα μπορεί να μεταμορφωθεί, να γίνει φιλολαϊκότερη! Ό,τι και να πλασάρουν εν όψει εκλογών, οι ψηφοφόροι που θα φτάσουν στις κάλπες του Μάη βλέπουν ότι τα χρυσά κουτάλια της ΕΕ έχουν σκουριάσει και ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής του ως κοινωνικό σύστημα, γι αυτό γίνεται όλο και πιο επιθετικός στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα των εργαζομένων, όλο και πιο βάρβαρος, με όλο και πιο εμφανές το ταξικό του μίσος. Με όσες ελιές και ποτάμια και αν ρίξουν στην εκλογική αρένα οι πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας που είναι στην πραγματικότητα πολιτικές συντήρησης του προβλήματος θα παραμείνουν. Δεν μπορούν να δώσουν απάντηση τα ψίχουλα, τα ξεροκόμματα που επιδιώκουν να συνηθίσουν τους εργαζόμενους σε μειωμένες 1

2 απαιτήσεις, στο «δόξα τω θεό έχουμε ένα πιάτο φαΐ». Και αυτό μάλιστα σε συνθήκες που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δίνει τη δυνατότητα για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Τώρα, έχετε αρκετή εμπειρία, για να μην παγιδευτείτε στα κόμματα που λένε ότι δήθεν η ΕΕ «παραβιάζει τις αρχές και τους σκοπούς για τους οποίους ιδρύθηκε». Από το 1957 μέχρι σήμερα και όσο υπάρχει η ΕΕ, είτε διασπαστεί σε ένωση του βορά ή του νότου, είτε γίνει ομοσπονδία, είτε συνομοσπονδία, θα είναι ιμπεριαλιστική ένωση, κατά των λαών, της νεολαίας. Με το «Σύμφωνο για το Ευρώ» εξειδικεύουν ακόμα περισσότερο και λένε ότι «το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ». Δηλαδή οι μισθοί θα συγκρίνονται και θα μειώνονται ώστε να συγκλίνουν με τους μισθούς εξαθλίωσης που έχουν σε Κίνα, Ινδία και άλλους ανταγωνιστές της ΕΕ! Για σκεφτείτε: Τα άλλα κόμματα, άλλα ένθερμα, άλλα με ορισμένη κριτική, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ακόμα από την ίδρυση της ΕΟΚ, υιοθέτησαν τη λογική του μονόδρομου. Οι πρόδρομοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κι αν ονομάζονταν (ΕΡΕ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ, «ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ» ή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) ψήφισαν και με τα δύο χέρια, όλες τις αντιδραστικές Συνθήκες, συντάχθηκαν με αυτήν την σφηκοφωλιά, υπηρέτησαν τους σχεδιασμούς του συστήματος, που μας έφερε οικονομική κρίση, φτώχεια, ανεργία, πολέμους. Το ΚΚΕ δύο φορές, στις πιο κρίσιμες στιγμές, πήρε τη μόνη σωστή θέση, λέγοντας «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ», «ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ», προβάλλοντας τη μόνη συνεπή θέση για «ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ». Οι θέσεις αυτές τότε μπορεί να του στοίχησαν και εκλογικά αλλά ποιος είπε ότι κριτήριο για να πάρεις θέση είναι τα εκλογικά ποσοστά και όχι το δίκιο του λαού; Ποιος είπε ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να αλλάζει θέσεις για να αρέσει σε αυτούς που κλέβουν το μόχθο του λαού; Εμείς είπαμε και λέμε την αλήθεια και γι αυτό το ΚΚΕ μπόρεσε και οργάνωσε και στήριξε αγώνες με συγκεκριμένα αιτήματα, προκειμένου να 2

3 δυσκολέψει την εφαρμογή των κοινοτικών αποφάσεων. Κάνω αυτή την εισαγωγή αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι γιατί για μας, είναι πράγματι πολύ σημαντικό κριτήριο η στάση κάθε κόμματος απέναντι στην ΕΕ, και γι αυτό, στη σημερινή εισήγηση θέλω γύρω από αυτό το θέμα να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα: Ερώτημα πρώτο: Τι έχει ανάγκη ο λαός και τα παιδιά του και τι κατευθύνσεις δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ερώτημα δεύτερο: Γιατί τα κάνει αυτά η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ερώτημα τρίτο: Πώς έχει εκφραστεί αυτή η πολιτική από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις στην Ελλάδα και τι έφερε ή θα φέρει για τα λαϊκά στρώματα; Ερώτημα τέταρτο και τελευταίο: Τι λέει το ΚΚΕ για να λυθούν τα προβλήματα και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές και νεανικές μορφωτικές ανάγκες; ********* Ερώτημα πρώτο: Τι έχει ανάγκη ο λαός και τα παιδιά του και τι κατευθύνσεις δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ας μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με τα δικαιώματα του μικρού παιδιού. Έχει ανάγκη από σταθερότητα, υγιεινές συνθήκες ζωής, χρόνο με τους γονείς του και κυρίως με τη μάνα του. Όμως η ΕΕ άλλα κάνει, εντελώς αντίθετα. Στο όνομα της ισότητας, καταργεί δικαιώματα και κατακτήσεις που κέρδισε με αίμα ο λαός μας, οι γυναίκες του λαού μας. Εμπορευματοποιεί τα πάντα, το δικαίωμα στη μητρότητα είναι υπό αίρεση. Και όταν μιλάμε για δικαίωμα στη μητρότητα εννοούμε όχι μόνο το δικαίωμα στη γυναίκα να κάνει παιδιά, αλλά και το δικαίωμα του παιδιού να χαρεί τη μάνα του. Πηγαίνοντας πια στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, βλέπουμε ότι αυτά έχουν ανάγκη από παιχνίδι, ομαδικό και ατομικό, ελεύθερους χώρους, πράσινο, παιδικές χαρές, κ.α. Όμως η ΕΕ αλλού το πάει. 3

4 Ο κόσμος του νηπίου, το «πρωτάκι» του Δημοτικού και η ψυχή του είναι αντικείμενο κερδοφορίας! Όχι μόνο όταν μεγαλώσει, αλλά εδώ και τώρα! Ο φθηνός και υποταγμένος εργαζόμενος χτίζεται από πολύ νωρίς. Δεν πρόκειται για υποθέσεις αλλά για απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, υποτάσσει πιο οργανικά το σχολείο και το νηπιαγωγείο στον ύψιστο καπιταλιστικό νόμο, το νόμο του κέρδους. Στην έκθεση της ΕΕ με τίτλο «Σχετικά με τις βασικές ικανότητες για έναν κόσμο που αλλάζει», ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην προσχολική βαθμίδα. Ακούστε πώς προσεγγίζει τη νηπιακή ηλικία η Ευρωπαϊκή Ένωση: «Το ευρωκοινοβούλιο εφιστά την προσοχή στη σημασία της προώθησης μιας νοοτροπίας ανάγνωσης από την προσχολική ηλικία και εξής, καθώς και στη σημασία της πρόσβασης σε αναγνωστικό υλικό από την προσχολική κιόλας ηλικία και υπογραμμίζει τη σημασία της πολυγλωσσίας για την κινητικότητα: για τον λόγο αυτόν, καλεί τα κράτη μέλη να εισαγάγουν την εκμάθηση δεύτερης γλώσσας σε πρώιμο στάδιο». Το ίδιο ισχύει και με παιδιά του Δημοτικού. Κι αυτά θέλουν χώρους για να παίξουν, να αθληθούν και την ίδια στιγμή είναι κατεύθυνση της ΕΕ η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δηλαδή για να το πούμε απλά, κάποιοι να βγάζουν κέρδος από την ανικανοποίητη κοινωνική και λαϊκή ανάγκη για άθληση ή για δημιουργία. Πέρα από αυτό όμως τα παιδιά του Δημοτικού θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο, να πάρουν ολόπλευρη, ζωντανή μόρφωση. Αντί γι αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει κατεύθυνση να αλλάξει το περιεχόμενο του εκπαιδευτικού έργου. Ο εκπαιδευτικός κρίνεται σαν να είναι η διδασκαλία σύνολο κόλπων, συνταγών για να κερδίσει τα παιδιά, και όχι σαν να είναι η διδασκαλία ουσιαστική μετάδοση γνώσεων, στοιχείο της διαπαιδαγώγησης. Κι έτσι ήρθαν τα σχολικά βιβλία του Αν ανατρέξει κανείς σε αυτά θα βρει ακριβώς αυτές τις προσαρμογές και το διαμεσολαβητικό ρόλο που επιφυλάσσει το σύστημα στον 4

5 εκπαιδευτικό. Έτσι, οι συνταγές μαγειρικής αντικατέστησαν τους κλασσικούς λογοτέχνες, η πρόσκληση στο πάρτυ του Θερβάντες, τα άρθρα από τις αστικές εφημερίδες τον Σαίξπηρ και τον Ρίτσο. Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι τα προηγούμενα σχολικά βιβλία ήταν τα καλύτερα, έδιναν τουλάχιστον ένα περιθώριο στον εκπαιδευτικό να στηριχθεί σε κλασσικά κείμενα. Για παράδειγμα στην Ε και την ΣΤ τάξη, στα βιβλία της Γλώσσας υπάρχει πληθώρα κειμένων που έχουν χαμηλή, ελάχιστη έως και καθόλου λογοτεχνική, διαπαιδαγωγητική αξία, να το πούμε κι αλλιώς: όχι μόνο δεν καλλιεργούν το νου των παιδιών αλλά και δεν διαμορφώνουν την παιδική ψυχή. Υπάρχουν κείμενα για το ποδόσφαιρο, χάρτες του μετρό. Που πήγαν όμως οι κλασικοί λογοτέχνες και ποιητές; Στα προηγούμενα βιβλία, αντίθετα, υπήρχε ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Λουντέμης, κ.α. Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί τα παιδιά δεν έχουν λέει «παιδεία» Φυσικά κάποιος μπορεί να πει: όλα χρειάζονται. Θα συμφωνήσουμε αλλά θα ρωτήσουμε: πότε; σε ποια ηλικία; Και γιατί πρέπει να μάθουμε τη γλώσσα μας μέσα από συνταγές και προσκλήσεις σε πάρτυ; Μήπως γιατί αντιμετωπίζουν τη γλώσσα απλά σαν εργαλείο επικοινωνίας και τίποτα άλλο, όχι σαν μέσο σκέψης και έκφρασης. Και μήπως γιατί θέλουν την πλειοψηφία των παιδιών, των παιδιών του λαού να είναι φθηνοί εργαζόμενοι που δεν τους χρειάζονται και πολλές-πολλές γνώσεις; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θέλουν τον εκπαιδευτικό να παραχαράσσει την ιστορία, να εξωραΐζει το καπιταλιστικό σύστημα, την Ε.Ε., τις επιχειρήσεις και να υποτάσσει τη νέα γενιά σ' αυτά. Δεν είναι τυχαίο που όλο το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων είναι γεμάτο από τις κατευθύνσεις αυτές της Ε.Ε. Όταν μιλάμε πια για εφήβους, για παιδιά γυμνασίων και λυκείων, τότε στις ανάγκες που ήδη αναφέραμε προστίθενται κι άλλες. Ο νέος θέλει να δημιουργήσει, να προετοιμαστεί για να κάνει μια ώριμη επαγγελματική επιλογή. Να γίνει ολόπλευρα μορφωμένος άνθρωπος. Κι όμως η ΕΕ έχει άλλα σχέδια για τα παιδιά μας. 5

6 Όχι πολλή-πολλή μόρφωση, όχι σχέδια για το μέλλον. Αντίθετα, η πλειοψηφία των νέων πρέπει σύμφωνα με την ΕΕ να στρέφεται από πολύ νωρίς στη μαθητεία και την μισοκατάρτιση, να αναγκάζονται να επιλέγουν επάγγελμα στα 14 και τα 15 τους όταν όλοι ξέρουν ότι σε αυτήν την ηλικία δεν έχει ωριμάσει ακόμα ο νέος. Ερώτημα δεύτερο: Γιατί τα κάνει αυτά η Ευρωπαϊκή Ένωση; Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν η μάθηση και όχι μόρφωση γίνεται ο βασικός στόχος όλης της εκπαιδευτικής διαδικασίας από την ΕΕ. Όμως η μάθηση αποτελεί μια διαδικασία που μπορεί να γίνει και εκτός σχολείου. Κι όταν γίνεται στόχος του σχολείου τότε είναι φυσικό να αλλάξει και ο ρόλος του εκπαιδευτικού και να του ανατίθεται το καθήκον «να μάθει στο μαθητή πώς να μαθαίνει»! Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση γνώση είναι το αποτέλεσμα της αφομοίωσης πληροφοριών μέσω της μάθησης. Φυσικά η μάθηση είναι μια διαδικασία που δεν ταυτίζεται με την εκπαίδευση. Μαθαίνω στο δρόμο ότι ο Γιώργος χώρισε με τη Μαρία, αλλά αυτό δεν είναι γνώση! Η επιλογή αυτή από την πλευρά του κεφαλαίου δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε είναι προϊόν άγνοιας. Εκεί ακριβώς το πάνε. Η μάθηση να είναι η ομπρέλα στην εκπαιδευτική διαδικασία, γι αυτό και η δια βίου μάθηση θεωρείται σε όλα τα ευρωενωσιακά κείμενα, η βασική-στρατηγική επιλογή που καθορίζει όλες τις άλλες. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του όρου μάθηση, αντί εκπαίδευση, μόρφωση, διαπαιδαγώγηση. Ο όρος μάθηση σε διάκριση από τις παιδαγωγικές αυτές έννοιες αφορά τις διαδικασίες διαμόρφωσης προσωπικής πείρας, δεν αποτελεί κοινωνικά θεσμοποιημένη διαδικασία, αλλά μια υπόθεση που επαφίεται και εξαρτάται κυρίως από την προσωπική ατομική προσπάθεια και δυνατότητα (οικονομική, κοινωνική, μορφωτική). Η «μάθηση» μπορεί να συντελεστεί στο σπίτι από τον Η/Υ, ή με άλλες φτηνές μορφές «διδασκαλίας Το ερώτημα που καλοπροαίρετα μπορεί κάποιος να θέσει είναι: 6

7 μα δεν χρειάζονται «πρακτικές γνώσεις», δεξιότητες; Μήπως, τελικά, υπερασπίζεται το ΚΚΕ μια εκπαιδευτική διαδικασία πιο «κλασσική», θεωρητίστικη, που έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις στην παραγωγή και στην επιστήμη; Ή αλλιώς, δεν υπάρχει ανάγκη αλλαγών και μεταρρυθμίσεων; Αυτό που αλλάζει στο σχολείο δεν είναι και φιλολαϊκή επιλογή. Η κριτική που ασκούμε ως Κόμμα στη στρατηγική της δια βίου μάθησης αφορά την υποκατάσταση του σκοπού της εκπαίδευσης -που κατά τη γνώμη μας πρέπει να είναι η μόρφωση και η συνολική διαπαιδαγώγηση- από τη «μάθηση»». Ο δρόμος της δια βίου μάθησης, είναι ο δρόμος για να φτιαχτεί ένα σχολείο που θα είναι διαφορετικό ανά δήμο και περιοχή, στην πορεία θα έχει διαφορετικά βιβλία, ειδικά στο Λύκειο που άλλωστε δεν είναι υποχρεωτικό. Ο δρόμος της δια βίου μάθησης είναι ο δρόμος για τη δια βίου περιπλάνηση του νέου, του αυριανού εργαζόμενου που όχι μόνο πρέπει να είναι φθηνός αλλά να είναι πεισμένος ότι αυτό είναι σωστό, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, που χωρίς δυσκολία θα αφήνει παιδιά, γυναίκα και οικογένεια, φίλους και γειτονιά και θα πηγαίνει στο εξωτερικό. Αυτό άλλωστε είναι κινητικότητα. Ερώτημα τρίτο: Πώς έχει εκφραστεί αυτή η πολιτική από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις στην Ελλάδα και τι έφερε ή θα φέρει για τα λαϊκά στρώματα; Από το 92 και μετά όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν υλοποιήσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ και έχουν ενσωματώσει τις κοινοτικές πολιτικές που αφορούν την εκπαίδευση. Το κόστος από τη μη ικανοποίηση των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών που τελικά πληρώνει η λαϊκή οικογένεια ήταν 4,5 δις ευρώ για το 2008, και προσέξτε, το 2013 το ποσό που δινόταν μέσα στην κρίση ήταν 5,2 δις! Η πολιτική της ενίσχυσης της κερδοφορίας, της παιδείας ως χώρου ιδιωτικής κερδοσκοπίας, έχει ως συνέπεια: Οι ιδιωτικές δαπάνες για την προσχολική εκπαίδευση (δίδακτρα / τροφεία βρεφονηπιακών / παιδικών σταθμών και ιδιωτικά νηπιαγωγεία) ανέρχονται σε 380 εκατ. ευρώ. Στα 603 εκατ. ευρώ έφτασαν οι δαπάνες για την πρωτοβάθμια 7

8 εκπαίδευση (τη μερίδα του λέοντος στη βαθμίδα αυτή παίρνουν τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών). Οι δαπάνες των ελληνικών νοικοκυριών εκτοξεύονται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, φτάνοντας τα 1,7 δισ. ευρώ. Απ' αυτά γύρω στα 800 εκατομμύρια ευρώ 56,9% πηγαίνουν για φροντιστήρια και ιδιαίτερα, 500 εκατομμύρια ευρώ % για ξένες γλώσσες. Οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση των παιδιών της λαϊκής οικογένειας έχουν ως αποτέλεσμα: 4 στους 10 έλληνες χωρίς βασική εκπαίδευση. Κάθε χρόνο εγκαταλείπουν το Δημοτικό σχολείο 8000 παιδιά. Το 14% των νέων εγκαταλείπει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σύμφωνα και με το νόμο για το νέο λύκειο, φαίνεται ότι αυτό θα γίνει και με τη βούλα αφού τα ΣΕΚ που θέλει η κυβέρνηση να δημιουργήσει και μάλιστα εδώ στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά θα φτιαχτούν τέσσερα ΣΕΚ ενώ στα βόρεια Προάστια κανένα, αυτά τα ΣΕΚ λοιπόν δεν είναι σχολείο, δεν είναι τυπική εκπαίδευση όπως γράφεται και στο νόμο αλλά μη τυπική εκπαίδευση, αφού αν δει κανείς και το πρόγραμμά του, δεν έχει καθόλου μαθήματα γενικής παιδείας παρά μόνο τζάμπα εργασία, μαθητεία και κάποια μαθήματα εργαστηρίου. Κι όλα αυτά για παιδιά 15 ετών! Η ταξική διαφοροποίηση στην εκπαίδευση είναι ολοφάνερη: Στα βόρεια προάστια της Αττικής πάνω από 40% έχει πτυχίο ΑΕΙ-ΤΕΙ και πάνω. Το 45 % των φοιτητών της Ιατρικής έχουν γονείς επιστήμονες ή στελέχη. Την ίδια στιγμή το 60% των σπουδαστών στα ΤΕΙ εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους. Περίπου ένας στους δυο σπουδαστές των ΤΕΙ εγκαταλείπει τις σπουδές του. Αυτές οι αλλαγές, οι αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση, δεν έχουν να κάνουν μόνο και ούτε κυρίως με την κρίση, ούτε φυσικά με τα μνημόνια που είναι άλλωστε εξειδίκευση της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνθήκες κρίσης στην Ελλάδα. Η εκδήλωση της κρίσης επιτάχυνε τους ρυθμούς εφαρμογής αυτών των αλλαγών. Όμως οι αλλαγές αποτελούν στρατηγικές επιλογές που έρχονται από πολύ μακριά και κυρίως στοχεύουν 8

9 πολύ μακριά, στην ανάκαμψη του κεφαλαίου με χειρότερους όρους ζωής, δουλειάς και μόρφωσης για τη λαϊκή οικογένεια. Και το σχολείο που πριν από την κρίση είχαν στόχο να φτιάξουν ήταν ένα: σχολείο ακριβό για το λαό, φθηνό για το κράτος, κερδοφόρο για τους επιχειρηματίες. Σχολείο που θα είναι ταξικά κατηγοριοποιημένο, με άλλα βιβλία στην πορεία, με άλλους εκπαιδευτικούς, και μάλιστα αξιολογημένο γιατί δήθεν αυτό και οι εκπαιδευτικοί του φταίνε που δεν θα έχει καλά μαθησιακά αποτελέσματα. Σαν να φταίει δηλαδή ο εκπαιδευτικός και το σχολείο για το ότι υπάρχουν παιδιά που γυρίζουν από το σχολείο σε ένα σπίτι με άδειο ψυγείο, χωρίς ρεύμα, που ζουν το άγχος της καθημερινής επιβίωσης. Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα αγαπητοί φίλοι είναι που χαρακτηρίζει όλες τις αποφάσεις των κυβερνήσεων στην Ελλάδα και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο διαχωρισμός του σχολείου σε δημοτικόγυμνάσιο-λύκειο. Γιατί σπάνε τις βαθμίδες άραγε και γιατί συνεχίζουν να τις έχουν έτσι; Είναι επιβεβαιωμένο από πολλές εκπαιδευτικές έρευνες ότι ακριβώς στο σημείο καμπής που αφορά τη μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στο Λύκειο σημειώνεται και η έκρηξη της σχολικής διαρροής. Εδώ όμως εκδηλώνεται και η προτεραιότητα των αστικών σχεδιασμών για την πρώιμη κατάρτιση σε βάρος της Γενικής βασικής εκπαίδευσης, η διαφοροποίηση της λεγόμενης μεταϋποχρεωτικής εκπαίδευσης (ΓΕΛ-ΕΠΑΛ-ΣΕΚ). Στην Ελλάδα θέλουν πιο πολλά παιδιά, να πηγαίνουν στην πρώιμη επαγγελματική κατάρτιση. Το προσπάθησε ο Αρσένης, το προσπάθησαν και άλλοι αργότερα. Σημείο καμπής που επιχειρεί να επιταχύνει τη στροφή στην ψευτοκατάρτιση αποτελεί και η ψήφιση (το 2013) του νόμου για την αναδιάρθρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αξιοποιώντας και τις συνθήκες της κρίσης, την πίεση στη λαϊκή οικογένεια. Δείτε για παράδειγμα το πρόβλημα με την τράπεζα θεμάτων που προχωράει φέτος για πρώτη φορά με βάση το νόμο για το νέο λύκειο. Μιλάμε για ταξικό ξεσκαρτάρισμα από την Α λυκείου, για παιδιά που δεν θα αντέξουν τους ρυθμούς και θα στραφούν σε ΣΕΚ, θα φύγουν από τα σχολεία 9

10 Και απέναντι σε όλα αυτά τι λέει η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, τι λένε; Δεν παίρνουν κάποιοι τα γράμματα και γι αυτό να πάνε να μάθουν καμιά τέχνη. Καταρχήν πρέπει όλοι εμείς που ανήκουμε σε λαϊκά στρώματα να προβληματιστούμε γιατί όταν το λένε αυτό, μιλάνε για τα παιδιά μας. Δεν λένε τίποτα τέτοιο για τα παιδιά του Ψυχικού και της Κηφισίας. Γιατί άραγε; Όλα αυτά γεννήθηκαν με μαγικές ιδιότητες ή όλα αυτά είναι καλοί μαθητές; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τα δικά μας παιδιά τα θέλουν φθηνούς εργάτες, χωρίς δικαιώματα, να περιπλανούνται από εδώ και από εκεί. Τα δικά τους παιδιά έχουν βρει τις άκρες τους ακόμα κι αν είναι «κακοί μαθητές». Έχει επιστημονικά αποδειχτεί πως δεν υπάρχουν τέτοια παιδιά αλλά αντίθετα οι μαθησιακές δυσκολίες αποτυπώνουν τους ταξικούς φραγμούς και μάλιστα από την πρώτη στιγμή της σχολικής εκπαίδευσης. Σε μια κοινωνία με πλούσιους και φτωχούς το παιδί κουβαλά στο σχολείο από το σπίτι του την αρνητική επίδραση των ταξικών, κοινωνικών και μορφωτικών ανισοτήτων. Οι μαθητές δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Μέσα στο σχολείο διαμορφώνεται πιο ισχυρά η τάση ενός παιδιού να «μην θέλει να μάθει» ή να «μην παίρνει τα γράμματα». Και μια που λέμε μαθησιακό αποτέλεσμα σκεφτείτε την αξιολόγηση του σχολείου με βάση τα μαθησιακά αποτελέσματα και τι σημαίνει αυτό για εμάς. Σκεφθείτε ότι καλός εκπαιδευτικός είναι αυτός που τρέχει την ύλη χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το ρυθμό των μαθητών. Ας δούμε όμως και την πείρα που βγαίνει από την επίθεση που ενιαία κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση κάνουν στο ρόλο και στα δικαιώματα του εκπαιδευτικού. Οι εκπαιδευτικοί ως το ν. 2525/1997 είχαν δεδομένο ότι πτυχίο ίσον δικαίωμα στη διεκδίκηση μόνιμου διορισμού, αρκεί φυσικά να ερχόταν η σειρά τους με βάση την ημερομηνία λήψης του πτυχίου και κατά δεύτερο το βαθμό αποφοίτησης. Κάτι τέτοιο όμως ερχόταν σε αντίθεση με τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ που εκτιμούσαν ότι οι εκπαιδευτικοί «Είναι απαραίτητο να προσλαμβάνονται κατ επιλογήν και όχι με βάση την επετηρίδα» (ο ΟΟΣΑ σε σχετική έκθεσή του 1995). 10

11 Αρκετά χρόνια αργότερα με απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου που ψήφισαν όλα τα ελληνικά κόμματα εκτός ΚΚΕ (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ- ΛΑΟΣ), το Σεπτέμβρη του 2008, έμπαινε κατεύθυνση: «Η καθιέρωση ανταγωνιστικών διαδικασιών επιλογής στη διαδικασία πρόσληψης των εκπαιδευτικών». Το «Νέο Σχολείο» του 2010 επί ΠΑΣΟΚ αποτελεί και σήμερα κορωνίδα των εκπαιδευτικών αλλαγών στην Ελλάδα. Αυτό το πλαίσιο αρχών, όπως γράφεται «έχει ενσωματώσει τις προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Βελτίωση των Ικανοτήτων για τον 21οΑιώνα (Ιούλιος 2008)». Είναι με λίγα λόγια εξειδίκευση της στρατηγικής της ΕΕ. Και ήταν ο νόμος 3848/2010 που επιτάχυνε τις αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, οι ελαστικές μορφές εργασίας εκτινάχθηκαν στα ύψη αφού καθιερώθηκαν 5 είδη ελαστικής μορφής εργασίας με υποκατηγορίες. Ήταν αυτός ο νόμος που εγκαινίασε τη νέα φάση της αξιολόγησης και ήταν κι αυτός που έγραφε στην αιτιολογική έκθεσή του ότι ο νόμος υπηρετεί «τη σύγκλιση με τους στόχους που έχουν τεθεί για την εκπαίδευση από την Ε.Ε.». Με το ν. 3848/2010 καθιερώθηκε και το πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας που είναι επίσης κατεύθυνση της Ε.Ε. και βάζει ένα ακόμα εμπόδιο στη σύνδεση πτυχίου-εργασίας. Σήμερα πια υπάρχει αρκετά συσσωρεμένη πείρα απ όλους τους εκπαιδευτικούς για την πορεία σταδιακής υποβάθμισης του παιδαγωγικού ρόλου των εκπαιδευτικών, τη μετατροπή τους σε μεσάζοντα πληροφοριών, σε κυνηγό χορηγών και προγραμμάτων. Όλα αυτά έχουν άμεσες συνέπειες στη μορφωτική συγκρότηση των παιδιών, στη διαπαιδαγώγησή τους. Γιατί το παιδί και ο νέος έχει ανάγκη από σταθερές, βασικές γνώσεις που μπορούν να επιβεβαιώνονται συνεχώς μέσα από την εξέλιξη της πραγματικότητας. Μόνο σε αυτό το έδαφος μπορούν να ανθήσουν οι όποιες ικανότητες για το επάγγελμα. Το παιδί έχει ανάγκη παιχνίδι, ελεύθερους χώρους και χρόνο και όχι από την ηλικία των έξι να στήνεται μπροστά σε οθόνες και να πιθηκίζει ξένες γλώσσες, όταν δεν έχει μάθει ακόμα τη μητρική του. Κι όμως όλα αυτά είναι κατεύθυνση της ΕΕ! Σε φόρουμ της ΕΕ με τίτλο «Εκπαίδευση και Επιχειρήσεις,

12 Μάρτη 2010, υποστηρίχτηκε «Για να είναι ικανή να προωθήσει το πνεύμα των επιχειρήσεων, η σχολική ηγεσία [ ]απαιτεί εκπαιδευτικούς καταρτισμένους σε ομαδική εργασία και συνεργασία, δημιουργική συμπεριφορά και την ικανότητα να παρατάς κουρασμένες φόρμουλες προκειμένου να δουλέψεις με τις επιχειρήσεις για να φτιάξεις νέες μαθησιακές ευκαιρίες για τους μαθητές». Ο προσανατολισμός σε μια τέτοιου τύπου εκπαίδευση φέρνει και την εξατομίκευση των εκπαιδευτικών διαδρομών. Ο εκπαιδευτικός δεν επιφορτίζεται με την αποστολή να οδηγεί μια ομάδα-τάξη στη συλλογική κατάκτηση γνώσεων, αλλά να οδηγεί τους μαθητές να ασκήσουν και να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, και ο καθένας με τον δικό του ρυθμό. Εδώ εντάσσεται και το πρόβλημα της εκπαίδευσης και της επιμόρφωσής των εκπαιδευτικών. Ο εκπαιδευτικός σήμερα έχει ένα συγκεκριμένο επιστημονικό και ιδεολογικό φορτίο που κουβαλά, όπως και κάποια εργαλεία που χειρίζεται. Έχει γνώσεις και αντιλήψεις που έχει πάρει από το πανεπιστήμιο στις οποίες έχει εξεταστεί, έχει σχολικά βιβλία, αναλυτικά προγράμματα που του δίνει το αστικό κράτος. Η προετοιμασία αυτή γίνεται μεθοδικά μέσα από τα προγράμματα σπουδών των παιδαγωγικών τμημάτων, των «καθηγητικών σχολών», των επιμορφώσεων, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ και τα θέματά τους, η διαδικασία της αξιολόγησης τους στην συνεχεία κτλ. Η αξιολόγηση αποτελεί το βασικό εργαλείο ελέγχου και αποτίμησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Η εργασιακή ανασφάλεια, περιπλάνηση και πιθανόν απόλυση των εκπαιδευτικών, θα ενταθεί το επόμενο διάστημα με τον αντιδραστικό κρατικό έλεγχο, τη λεγόμενη αξιολόγηση που είναι επιταγή της Ε.Ε. και ήδη εφαρμόζεται σε όλα τα ευρωπαϊκά προγράμματα στην εκπαίδευση. Με την αξιολόγηση θέλουν να ελέγξουν κατά πόσο η εκπαίδευση, εκπαιδευτικοί και σχολικές μονάδες, έχει προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ως προς τη δομή και το περιεχόμενό της, ώστε να παράγει τους αυριανούς ημιμαθείς, ευέλικτους φτηνούς απασχολήσιμους εργαζόμενους, για να εξασφαλιστεί η 12

13 ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου και κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης και μετά από αυτήν. Ερώτημα τέταρτο και τελευταίο: Τι λέει το ΚΚΕ για να λυθούν τα προβλήματα και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές και νεανικές μορφωτικές ανάγκες; Περνάω αγαπητοί φίλοι στο τελευταίο ερώτημα. Η πείρα από την επέλαση των αντιδραστικών αλλαγών στην παιδεία επιβεβαιώνει ότι: α) οι στοχεύσεις για παιδιά, νέους, εκπαιδευτικούς και λαό ως προς την παιδεία είναι ενιαίες, με ή χωρίς μνημόνια, με ή χωρίς κρίση, εντός ή εκτός ευρώ. Αυτό που τις ενώνει είναι το μαντρί της ΕΕ. β) δεν υπάρχει ούτε βήμα ικανοποίησης των λαϊκών μορφωτικών αναγκών, βήμα αναβάθμισης του παιδαγωγικού ρόλου του εκπαιδευτικού αν δεν συγκρουστείς με τη στρατηγική της ΕΕ. Όχι στα λόγια αλλά με πράξεις, αιτήματα, στόχους πάλης και διέξοδο που εξ αντικειμένου δεν χωράνε εντός των τειχών της ΕΕ. Η πείρα επιβεβαιώνει και κάτι άλλο όμως: Ότι ο λαός δεν μπορεί να ακολουθεί και να ταυτίζεται με τα επιχειρήματα που οι εκμεταλλευτές βάζουν και στα ζητήματα της παιδείας. Άλλα είναι τα λαϊκά κριτήρια και άλλα τα αστικά. Κάποιοι καλοθελητές θα πουν. Καλά τα λέτε αλλά στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή σε άλλα «πολιτισμένα κράτη» δεν υπάρχει αυτό το χάλι που μάλιστα επιδείνωσε η κρίση και το μνημόνιο. Ο στόχος τους είναι να βγάλουν λάδι την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου απέναντι στους λαούς και τα παιδιά τους. Η διεθνής πείρα είναι αποκαλυπτική: Στη Βρετανία από το 1985 με το πρόγραμμα «Σκέφτομαι επιχειρηματικά» τα σχολεία οδηγήθηκαν στην ίδρυση μικρών επιχειρήσεων τις οποίες διαχειρίζονται για την εξασφάλιση του προς το ζειν. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν τραγικά. Το 75% των σχολείων λειτουργούν με άθλιες συνθήκες ενώ ο μέσος όρος αμόρφωτων αποφοίτων είναι ο υψηλότερος στην Ε.Ε. Να λοιπόν για ποια σύγκλιση μας μιλούν, ότι θα γίνουμε Ευρωπαίοι. Στη Βρετανία αναγνωρίζεται το δικαίωμα των 13

14 σχολείων, να διαφοροποιούνται από το αναλυτικό πρόγραμμα που ισχύει σε εθνική κλίμακα ώστε να επιλέγουν 12χρονοι μαθητές ποια μαθήματα θέλουν να παρακολουθήσουν στο Γυμνάσιο και ποια όχι (το κριτήριο με το οποίο θα γίνονται οι επιλογές είναι δεδομένο: η καλύτερη προετοιμασία για τις εξετάσεις). Όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για την εκπαίδευση στις ΗΠΑ, εύκολα μπορούν να καταλάβουν ότι από εκεί η Ε.Ε. αντλεί τα πρότυπά της. Υπόδειγμα δηλαδή είναι μια χώρα, που έχει αδιαμφισβήτητα το μεγαλύτερο ποσοστό αναλφαβητισμού και αγραμματοσύνης στον αναπτυγμένο κόσμο, μια χώρα που σε μια από τις πιο φημισμένες πολιτείες της, την Καλιφόρνια, το 53% των μαθητών δεν πηγαίνει σχολείο, εκπαιδεύεται στο σπίτι ή πουθενά, μια χώρα όπου τα σχολεία διαγκωνίζονται πιο θα περισυλλέξει τα περισσότερα καπάκια αναψυκτικών για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τον χορηγό του, την Κόκα Κόλα ή την Πέπσι και η Μόμπιλ παραδίδει μαθήματα προστασίας του περιβάλλοντος μετά από την καταστροφή που η ίδια προξένησε με τη διαρροή πετρελαίου από τα πετρελαιοφόρα της. Στη Γερμανία που επίσης έχει προχωρήσει η αξιολόγηση, τα παιδιά δίνουν εξετάσεις από την Πέμπτη Δημοτικού και κατατάσσονται ανάλογα με την επίδοση σε τύπους σχολείων και από νωρίς στην επαγγελματική κατάρτιση. Στη Φινλανδία, με το περίφημο μοντέλο της, πολλοί πανεπιστημιακοί της χώρας κατηγορούν το υπάρχουν εκπαιδευτικό σύστημα και τη σημασία που δίνει στις δεξιότητες για την αδυναμία των μαθητών να έχουν ισχυρές μαθηματικές βάσεις. Τι να το κάνεις λοιπόν αν είσαι, ή μάλλον ήσουν, πρώτος σε ένα διαγωνισμό που αυτά που ζητάει και εξετάζει δεν είναι φιλολαϊκά; *** Εμείς σαν Κόμμα χωρίς να κρύψουμε λόγια λέμε ξεκάθαρα ότι η προοπτική βρίσκεται στη ρήξη με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Λύση βρίσκεται στη σύγκρουση με την πολιτική για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Και δεν παραπέμπουμε τη λύση των προβλημάτων σε ένα απώτερο μέλλον όταν το λέμε αυτό. Παλεύουμε σήμερα ώστε να υπάρχουν κατακτήσεις, αξιοποιώντας όλες τις μορφές δράσης, 14

15 πρωτοβουλίες ανάδειξης προβλημάτων. Το κύριο σήμερα να ενισχυθεί η νεανική λαϊκή αντιπολίτευση που θα μπορεί να βάζει εμπόδια στη λαίλαπα, να επιβάλλει παραχωρήσεις και αυτό απαιτεί και ενίσχυση του ΚΚΕ παντού. Ωστόσο, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρύψουμε την αλήθεια από το λαό και τη νεολαία ότι δήθεν μπορεί να απαλλαχτεί από τις συνέπειες της κρίσης και συνολικότερα της αντιλαϊκής πολιτικής χωρίς να στοχεύσει στα αίτια της, την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και χωρίς να χτυπήσει τα θεμέλια της σάπιας κοινωνίας, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την εξουσία μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Δεν μπορούμε δηλαδή και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα παραπέμψουμε όλα στον καπιταλισμό και στις συνταγές διαχείρισής του, που είναι από χέρι αντιλαϊκές. Δείτε για παράδειγμα όχι μόνο τι λέει αλλά και τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο τελευταίο του πρόγραμμα για την παιδεία (Ιούλης 2013) δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στη στρατηγική της ΕΕ στην εκπαίδευση άρα και η ανάγκη εναντίωσης με αυτή. Ακόμα παραπέρα υπάρχουν θετικές αναφορές και παραδείγματα προς μίμηση στο επίπεδο της ΕΕ! Πιο συγκεκριμένα: Στήριξε και στηρίζει την ευρωενωσιακή πολιτική για την εκπαίδευση, ψηφίζοντας αποφάσεις που κάνουν λόγο για συνύπαρξη ιδιωτικών και κρατικών ΑΕΙ στα πλαίσια του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος (Έκθεση Α5-0183/2002 του Ευρωκοινοβουλίου). Ο Α. Τσίπρας με δηλώσεις του όπως ότι «δεν είμαστε εχθρικοί προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια». Είναι υπέρ της διαφοροποίησης και της αποκέντρωσης του σχολείου, των νέων βιβλίων και αναλυτικών προγραμμάτων. Αποδέχεται την ύπαρξη του διπλού ανισότιμου σχολικού δικτύου. Όχι μόνο αποδέχτηκε τη γραμμή των αναδιαρθρώσεων αλλά έβαλε πλάτη στην αποφασιστική προώθησή τους, π.χ. μπήκε μπροστά στη συγγραφή των νέων σχολικών βιβλίων αλλά και στην υπεράσπισή τους. Αποτελεί τον πιο ένθερμο οπαδό των ευρωπαϊκών προγραμμάτων στην εκπαίδευση. Ασπάζεται τη στρατηγική της κυβέρνησης για αποσύνδεση 15

16 πτυχίου-επαγγέλματος και την αποδοχή της πιστοποίησης στην παιδαγωγική επάρκεια. Άλλωστε οι δυνάμεις του ψήφισαν υπέρ του κειμένου της ΕΕ όπου τονίζεται η ανάγκη για «καθιέρωση ανταγωνιστικών διαδικασιών επιλογής στη διαδικασία πρόσληψης των εκπαιδευτικών» (Βελτίωση της ποιότητας της κατάρτισης των εκπαιδευτικών, ΙΝΙ/2008/2068, Τ6-0422/2008, 23/09/2008). Αγαπητοί φίλοι Η πρόταση του ΚΚΕ είναι πρόταση ρεαλιστική και αναγκαία. Είναι αποτέλεσμα της μελέτης των εξελίξεων στην οικονομία, των δυνατοτήτων που δίνει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Θέλουμε ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει, ένα σχολείο που δεν θα χωρίζει τα παιδιά. Γι αυτό λέμε ενιαίο σχολείο μέχρι τα 18 χρόνια. Θέλουμε σχολείο που θα δίνει προετοιμασία για το αύριο άλλα δεν θα βάζει ταμπέλες στα παιδιά μας, γιατί ξέρουμε ότι τα παιδιά δεν μπορούν και δεν πρέπει να κάνουν επαγγελματικές επιλογές στην ηλικία των ετών. Άρα το σχολείο πρέπει να είναι υποχρεωτικό μέχρι τα 18 για να μπορεί να διαλέξει πιο ώριμα: είτε επαγγελματικές σχολές, είτε ενιαία ανώτατη εκπαίδευση. Το σχολείο αυτό θα έχει χαρακτήρα πολυτεχνικό, δηλαδή θα μαθαίνει σε όλα τα παιδιά και την τεχνολογία αλλά και τα γράμματα. Γιατί κανένας, ό,τι και να γίνει δεν μπορεί να μην ξέρει απλά πράγματα, γιατί και το παιδί του εργάτη και ο εργάτης, ο υπάλληλος πρέπει να ξέρει από τέχνη, από γράμματα αλλά και αυτό που θα γίνει δικηγόρος πρέπει να ξέρει πώς αλλάζει η λάμπα, πώς δουλεύει η μηχανή, με τι ιδρώτα παράγεται ο κοινωνικός πλούτος. Κυρίως γιατί το παιδί του εργάτη, είναι αυτό που πρέπει να πάρει την εξουσία, όπως έλεγε κι ο Μπρέχτ Τα βασικά χαρακτηριστικά του ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου, τα καθήκοντα που του ανατίθενται από τη σοσιαλιστική κοινωνία, φέρνουν και νέες απαιτήσεις για το διδακτικό προσωπικό. Είναι σαφές ότι το Ενιαίο δωδεκάχρονο, πολυτεχνικού χαρακτήρα σχολείο, «απαιτεί» έναν εκπαιδευτικό που θα έχει ολοκληρωμένη- 16

17 επιστημονική συγκρότηση, ικανότητα δημιουργικής εφαρμογής των παιδαγωγικών αρχών, υψηλή μόρφωση στις ειδικές επιστήμες και τέλος, ενίσχυση της ικανότητάς του στην ερευνητική μεθοδολογία, τη σύνδεση θεωρίας και πράξης. Θεμέλιο όλων των παραπάνω αποτελεί η μελέτη και γνώση της φιλοσοφίας ώστε ο εκπαιδευτικός να κατέχει σε βάθος ένα σύστημα θεώρησης του κόσμου στο οποίο θα εντάσσονται οργανικά οι επιμέρους γνώσεις. Η κατεύθυνση είναι η ενιαιοποίηση της εκπαίδευσης τους στα πλαίσια ενιαίων παιδαγωγικών σχολών όπου εντός τους θα υπάρχει διαφοροποίηση ανάλογα με τις ηλικίες, τις τάξεις και τις ειδικότητες. Η ενότητα του επιστημονικού αντικειμένου θα εκφράζεται στο γεγονός ότι δε διαχωρίζονται παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ειδίκευσης. Στο πλαίσιο αυτό και ανάλογα με τις ανάγκες που προκύπτουν στην εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με τη δυνατότητα σωστής και έγκαιρης πρόβλεψης των αναγκών για συγκεκριμένες ειδικότητες αλλά και λαμβάνοντας υπόψη την τάση για εναλλαγή σε επιστημονικές ειδικότητες από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, στις παιδαγωγικές σχολές μπορούν να επιμορφώνονται ή να συμπληρώνουν γνώσεις οι εκπαιδευτικοί προκειμένου να αλλάξουν ειδικότητα. Στις παιδαγωγικές σχολές θα λειτουργούν τα προγράμματα τακτικής επιμόρφωσης όλων των εκπαιδευτικών, καθώς και του διοικητικού προσωπικού των σχολείων, μέσω μόνιμων τμημάτων επιμόρφωσης. Το σχολείο αυτό είναι αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν. Καμία πολιτική δύναμη δεν το λέει αυτό, δεν μιλάνε για κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην παιδεία, την θέλουνε εμπόρευμα γιατί είναι ταγμένοι στο κυνηγητό του κέρδους. Και στο ερώτημα που καλοπροαίρετα μπορεί κάποιος να θέσει: καλά είναι δυνατόν στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης να μιλάτε για σύγχρονες υποδομές, δημόσιες και δωρεάν για όλα τα παιδιά, όταν δεν υπάρχει ευρώ για φωτοτυπικό χαρτί, θα σας απαντήσω ως εξής: Κάντε βόλτα στα βόρεια προάστια και δείτε κάτι υπερσύγχρονα ιδιωτικά σχολεία με γήπεδα, πισίνες, χώρους δημιουργίας, εργαστήρια, κ.α. Σκεφθείτε ότι όλα αυτά είναι ιδρώτας του εργαζόμενου που καρπώνεται ο καπιταλιστής και επενδύει στην 17

18 παιδεία για να βγάλει κέρδη. Να λοιπόν ποια είναι η λύση. Να φύγουν οι καπιταλιστές από τη μέση και έτσι να πάψει το κέρδος να είναι ο σκοπός της παραγωγής και της οικονομίας. Όταν γίνει αυτό, τότε και σχολεία σύγχρονα θα φτιαχτούν και όλα τα παιδιά θα έχουν πρόσβαση σε αυτά. Να λοιπόν γιατί λέμε ότι είναι και ανάγκη και δυνατότητα. Ο πλούτος που παράγει η ανθρωπότητα το έχει κάνει ήδη πραγματικότητα το καλό σχολείο. Το ποιος έχει πρόσβαση σε αυτό και ποιος κερδίζει από αυτό είναι ζήτημα πολιτικής εξουσίας. Σε αυτό το δρόμο, ο άνθρωπος η πιο σημαντική παραγωγική δύναμη δεν απαξιώνεται, η μόρφωσή του δεν είναι ούτε πολυτέλεια, ούτε κόστος άλλα αναγκαιότητα. Στο πλαίσιο αυτής της οικονομίας και κοινωνίας, όχι μόνο δεν περισσεύει κανείς εκπαιδευτικός, αλλά πολύ περισσότεροι είναι αναγκαίοι και με αναβαθμισμένες σπουδές. Κυρίως όμως, κανένα παιδί δεν αντιμετωπίζεται σαν ανήμπορο στη γνώση. Η κοινωνία και οι θεσμοί της είναι υπεύθυνοι για τη μόρφωση του παιδιού και την επαγγελματική αποκατάσταση του και όχι η οικογένεια όπως στον καπιταλισμό που φορτώνεται τα βάρη. Αν θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να μπορούν να αποκτήσουν ουσιαστική μόρφωση και πραγματικά εφόδια για τη ζωή, αν θέλουμε να έχουν δουλειά σταθερή και με δικαιώματα, πρέπει να θυμόμαστε κάτι που πλέον είναι ξεκάθαρο: ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της πολιτικής της Ε.Ε. Η Ε.Ε. δεν είναι των λαών. Είναι των μονοπωλίων. Γι αυτό και η μόνη ωφέλιμη και ρεαλιστική πρόταση για τους εργαζόμενους είναι αυτή του ΚΚΕ, η πρόταση για ανυπακοή, απειθαρχία, ρήξη και τελικά αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λύση υπάρχει! Βρίσκεται στην πρόταση για μονομερή διαγραφή του χρέους, για αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας, κυρίαρχο και αφέντη στον πλούτο που παράγει. 18