Περιεχόμενα. Περιεχόμενα ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο : Βασικές Οικονομικές Έννοιες Βασικές Οικονομικές Έννοιες... 4

Transcript

1 Περιεχόμενα Περιεχόμενα... 1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο : Βασικές Οικονομικές Έννοιες Βασικές Οικονομικές Έννοιες Σπανιότητα ή στενότητα των πόρων Κόστος ευκαιρίας Καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων Το οικονομικό κύκλωμα και ο ρόλος του κράτους Η δράση των οικονομούντων ατόμων Το οικονομικό κύκλωμα Ο ρόλος του κράτους Οικονομικοί στόχοι και μέσα δράσης του κράτους ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ο : Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ Η έννοια της παραγωγής και τα χαρακτηριστικά της Ο χρονικός ορίζοντας της επιχείρησης Η συνάρτηση παραγωγής Συνολικό προϊόν Μέσο και οριακό προϊόν Ο νόμος της φθίνουσας η μη ανάλογης απόδοσης Η επίδραση της μεταβολής της τεχνολογίας στην παραγωγή Το κόστος παραγωγής στη βραχυχρόνια περίοδο Καμπύλες κόστους στη βραχυχρόνια περίοδο Μέσο Κόστος Οριακό κόστος... 28

2 2.12 Σχέσεις των καμπυλών μέσου και οριακού κόστους Σχέση καμπυλών μέσου προϊόντος - μέσου μεταβλητού κόστους και οριακού προϊόντος - οριακού κόστους Το κόστος παραγωγής στη μακροχρόνια περίοδο Οικονομίες και αντιοικονομίες κλίμακας ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Ο : ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ Έννοια της Οικονομικής Μονάδας Έννοια της Επιχείρησης Συστατικά μέρη μιας οικονομικής μονάδας Διαδικασία εφοδιασμού Παραγωγική διαδικασία Διαδικασία αποθήκευσης Διαδικασία συντήρησης Διαδικασία διάθεσης Χρηματοοικονομική λειτουργία Διοικητικό-λογιστική διαδικασία Συντελεστές παραγωγής Κατηγορίες Οικονομικών Μονάδων Διακρίσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων Λογιστικές εκθέσεις και λογιστικές καταστάσεις Ισολογισμός Επιχείρησης Κατάσταση Αποτελεσμάτων Χρήσης Πίνακας Διανομής Χρηματοοικονομική Ανάλυση Επιχείρησης Έννοια και σκοπός χρηματοοικονομικής ανάλυσης... 53

3 3.8.2 Αριθμοδείκτες Κατηγορίες Αριθμοδεικτών Στρατηγικές επιχειρήσεων ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Ο Η χρηματοοικονομική λειτουργία της επιχείρησης Ο στόχος της χρηματοοικονομικής διοίκησης Το χρηματοοικονομικό περιβάλλον της επιχείρησης Επένδυση Κριτήρια Επενδύσεων Χρηματοοικονομικές Αγορές Κατηγορίες Χρηματοδότησης Άμεση Χρηματοδότηση Έμμεση Χρηματοδότηση Αγορά χρήματος Αγορά κεφαλαίου Χρηματοοικονομική Αξιολόγηση Επενδύσεων Ο πίνακας ταμειακών ροών Τα μεγέθη του πίνακα των ταμειακών ροών ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ... 86

4 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο : Βασικές Οικονομικές Έννοιες 1.1 Βασικές Οικονομικές Έννοιες Οικονομική είναι η μελέτη του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να κατανείμουν τους σπάνιους πόρους τους. Λόγω της σπανιότητας δεν είναι δυνατόν να εκπληρωθούν όλες οι ανάγκες. Για κάθε οικονομική απόφαση πρέπει να παραιτηθούμε από κάτι για να κάνουμε κάτι άλλο. Υπάρχει λοιπόν ένα κόστος, το οριακό κόστος, και το κόστος αυτό μαζί με την επιπλέον χρησιμότητα, την οριακή χρησιμότητα καθορίζουν τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο μπορούμε να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο από εκείνο πού επιθυμούμε. Η οικονομική στηρίζεται λοιπόν στην σπανιότητα των πόρων, το κόστος και την οριακή ανάλυση Σπανιότητα ή στενότητα των πόρων Οι ανάγκες είναι απεριόριστες και αλλάζουν συνεχώς. Αντίθετα, οι πόροι είναι περιορισμένοι και πολλοί από αυτούς εξαντλούνται συνεχώς. Λόγω αυτής της σχετικής έλλειψης των πόρων και του απεριόριστου αριθμού των αναγκών, κάθε κοινωνία, πλούσια ή φτωχιά, αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα. Μπροστά στο πρόβλημα αυτό, κάθε κοινωνία είναι υποχρεωμένη να επιλέξει ποιες ανάγκες θα ικανοποιηθούν και ποιες δεν θα ικανοποιηθούν. Το οικονομικό πρόβλημα μας υποχρεώνει να κάνουμε ένα συμψηφισμό (trade-off). Η ικανοποίηση σε μεγαλύτερο βαθμό μιας ανάγκης προϋποθέτει την ικανοποίηση σε μικρότερο βαθμό κάποιας άλλης (Mankiw, 2002) Κόστος ευκαιρίας Υπάρχει ένα κόστος που ονομάζεται κόστος ευκαιρίας όταν ένας πόρος, για να χρησιμοποιηθεί στην παρούσα του χρήση, πρέπει να εγκαταλείψει όλες τις καλύτερες εναλλακτικές του χρήσεις. Η αξία των αγαθών που θα παραγόταν εάν ο πόρος χρησιμοποιούταν στην καλύτερη εναλλακτική του χρήση είναι το κόστος ευκαιρίας. Υπάρχει κόστος ευκαιρίας μόνο όταν το αγαθό ή ο πόρος χρησιμοποιείται ήδη και για να

5 χρησιμοποιηθεί αλλού πρέπει να παραιτήσουμε την παρούσα χρήση του. Ο πόρος ή το αγαθό πρέπει να βρίσκεται ήδη σε πλήρη απασχόληση Καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων Η καμπύλη παραγωγικής δυνατότητας απεικονίζει τις εναλλακτικές δυνατότητες που έχει ένα άτομο, μια επιχείρηση ή μια οικονομία να παράγει ένα συνδυασμό αγαθών εάν όλοι οι διαθέσιμοι, σπάνιοι πόροι, χρησιμοποιηθούν πλήρως και αποτελεσματικά. Ένα αποτελεσματικό οικονομικό σύστημα λειτουργεί επί της καμπύλης παραγωγικών δυνατοτήτων. Το σύστημα αυτό επιτυγχάνει έτσι την αποτελεσματικότητα της παραγωγής (productive efficiency). Allocative efficiency είναι επίσης σημαντική διότι όταν επιτευχθεί καμία άλλη ανακατανομή του εισοδήματος δεν μπορεί να βελτιώσει την ευημερία ενός ατόμου χωρίς να μειώσει την ευημερία ενός άλλου ατόμου στην κοινωνία. Η αποτελεσματικότητα βοηθάει στην οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη (Προδρομίδης, 2003). Σχήμα 1.1

6 Η καμπύλη παραγωγικής δυνατότητας μετατίθεται προς τα δεξιά λόγω: 1. αυξήσεως των συντελεστών παραγωγής (επενδύσεις σε κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, ανακάλυψη νέων πόρων, κτλ.) 2. βελτίωσης της παραγωγικότητας αυτών των συντελεστών 3. καινοτομιών στην τεχνολογία, στη διοίκηση, στο μάρκετινγκ 4. αυξήσεως του καταμερισμού εργασίας (ειδίκευση, εμπόριο, κλπ) Η βελτίωση της παραγωγικότητας των συντελεστών μπορεί να προέλθει από: 1. τεχνολογικές αλλαγές και καινοτομίες 2. καλύτερη κατανομή των συντελεστών παραγωγής 3. ευνοϊκότεροι όροι εμπορίου 4. ποιοτική βελτίωση των συντελεστών παραγωγής (πιο μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό προσωπικό, κίνητρα για περισσότερη όρεξη για δουλειά, κτλ) 5. θεσμική και πολιτική ισορροπία 6. οικονομική πολιτική 2.1 Το οικονομικό κύκλωμα και ο ρόλος του κράτους Η δράση των οικονομούντων ατόμων Η λειτουργία ενός οικονομικού συστήματος είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, διότι τα οικονομούντα άτομα που δραστηριοποιούνται σε αυτό έχουν αντίθετα συμφέροντα μεταξύ τους. Τα οικονομούντα άτομα διακρίνονται σε νοικοκυριά (καταναλωτές) και επιχειρήσεις (παραγωγούς). Είναι φανερή η αλληλεξάρτηση μεταξύ τους αφού τα νοικοκυριά καταναλώνουν τα προϊόντα των επιχειρήσεων ενώ παράλληλα προσφέρουν την εργασία τους (και άλλους παραγωγικούς συντελεστές) σε αυτές για την παραγωγή των προϊόντων, εξασφαλίζοντας έτσι το εισόδημα που θα καταναλώσουν. Η συμπεριφορά των καταναλωτών αναλύεται έγκειται στην επιδίωξη της μεγιστοποίησης της χρησιμότητάς τους βάσει του διαθέσιμου εισοδήματός τους. Οι επιχειρήσεις επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, η οποία επιτυγχάνεται είτε

7 με την άριστη ποσότητα παραγωγής δοθέντος του κόστους παραγωγής, είτε με την ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής δοθείσας της παραγόμενης ποσότητας. Η συμπεριφορά των καταναλωτών διαμορφώνει τη ζήτηση των αγαθών ενώ η συμπεριφορά των παραγωγών διαμορφώνει την προσφορά τους. Οι τιμές των αγαθών θα καθοριστούν στην αγορά αγαθών, όπου δραστηριοποιούνται τα οικονομούντα άτομα (Προδρομίδης, 2003). Στο σημείο που η ζήτηση ισούται με την προσφορά, η αγορά ισορροπεί σε συγκεκριμένη τιμή και ποσότητα για κάθε αγαθό. Παράλληλα τα οικονομούντα άτομα δραστηριοποιούνται και στις αγορές των παραγωγικών συντελεστών (εργασία, κεφάλαιο, γη), όπου τα νοικοκυριά προσφέρουν παραγωγικούς συντελεστές, ενώ οι επιχειρήσεις ζητάνε, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν για την παραγωγή αγαθών. Η αγορά των παραγωγικών συντελεστών θα ισορροπήσει στο σημείο που η ζήτηση θα είναι ίση με την προσφορά και θα προκύψουν έτσι η τιμή2 και η ποσότητα ισορροπίας. Βέβαια στη διαμόρφωση της τιμής των παραγωγικών συντελεστών επιδρούν και άλλοι παράγοντες εκτός της λειτουργίας της αγοράς, όπως ο καθορισμός κατώτατων ορίων μισθών για την εργασία ή ο καθορισμός επιτοκίου από την Κεντρική Τράπεζα στην αγορά χρήματος και κεφαλαίου Το οικονομικό κύκλωμα Η διαδικασία που περιγράφηκε στην προηγούμενη ενότητα μπορεί να απεικονισθεί στο διάγραμμα 1, όπου παρουσιάζεται η συνεχής κίνηση του οικονομικού συστήματος, που συνήθως χαρακτηρίζεται με τον όρο οικονομικό κύκλωμα. Τα νοικοκυριά συμμετέχουν ταυτόχρονα σε δύο αγορές. Στην αγορά των παραγωγικών συντελεστών, όπου προσφέρουν τις υπηρεσίες των συντελεστών, τους οποίους κατέχουν και λαμβάνουν την αντίστοιχη αμοιβή (το εισόδημά τους) και στην αγορά αγαθών, όπου δαπανούν το εισόδημά τους για την απόκτηση αγαθών. Αντίστοιχα οι επιχειρήσεις δαπανούν χρηματικό κεφάλαιο για την απόκτηση των παραγωγικών συντελεστών και προσφέρουν τα παραγόμενα προϊόντα στην αγορά αγαθών, όπου ζητούνται από τους καταναλωτές. Οι συνεχείς ροές παραγωγικών συντελεστών από τα νοικοκυριά προς τις επιχειρήσεις και αγαθών από τις επιχειρήσεις προς τα νοικοκυριά συνοδεύονται από τη ροή χρήματος από τις επιχειρήσεις στα νοικοκυριά και στη συνέχεια προς τις

8 επιχειρήσεις, κατά φορά αντίθετη προς την κατεύθυνση των συντελεστών και των προϊόντων. Το οικονομικό κύκλωμα του διαγράμματος 1 αποτελεί απλούστευση της πραγματικής διαδικασίας. Μπορεί να γίνει πιο περίπλοκο αν προστεθούν η αποταμιευτική δραστηριότητα των νοικοκυριών και η παρέμβαση του κράτους. Συνήθως τα νοικοκυριά δεν καταναλώνουν ολόκληρο το εισόδημά τους αλλά ένα μέρος τους το αποταμιεύουν. Η μείωση της κατανάλωσης από τα νοικοκυριά οδηγεί στη μείωση της παραγωγής καταναλωτικών αγαθών και αποδεσμεύει παραγωγικούς συντελεστές για να χρησιμοποιηθούν στην παραγωγή κεφαλαιούχων αγαθών4 (επενδύσεις). Τα νοικοκυριά προσφέρουν τις αποταμιεύσεις τους στις αγορές χρήματος και κεφαλαίων (κυρίως τράπεζες και χρηματιστήριο), όπου εμφανίζεται η ζήτηση αποταμιεύσεων εκ μέρους των επιχειρήσεων (των οποίων το εισόδημα έχει μειωθεί από τη μείωση της κατανάλωσης των νοικοκυριών) (Ferguson, 2004).

9 Το κράτος με την επιβολή φόρων απορροφά εισόδημα από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις ενώ παράλληλα προβαίνει σε δαπάνες με τις οποίες διοχετεύονται χρηματικά ποσά στο οικονομικό σύστημα. Κατ αυτόν τον τρόπο προστίθενται στο οικονομικό κύκλωμα δύο ακόμη ροές χρήματος, μία από το κράτος προς την υπόλοιπη οικονομία και μία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στο διάγραμμα 2 θα μπορούσαν να απεικονισθούν και οι ροές που προκύπτουν από τις συναλλαγές των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του κράτους με άλλες χώρες, κάτι που δεν κρίθηκε απαραίτητο αφού ήδη παρουσιάστηκε η αλληλεξάρτηση των βασικών οικονομικών μονάδων. Πρέπει πάντως να τονιστεί ότι οι ροές είναι συνεχείς (συμβαίνουν σε κάθε χρονική στιγμή) και ότι δεν έχουν πάντοτε το ίδιο μέγεθος (ο όγκος των συναλλαγών μπορεί να μεταβάλλεται, καθώς η παραγωγική δραστηριότητα αυξάνεται ή μειώνεται).

10 2.1.3 Ο ρόλος του κράτους Η ομαλή λειτουργία του οικονομικού κυκλώματος, όπως αναλύθηκε παραπάνω, βασίζεται σε υποθέσεις που στην πραγματικότητα δεν ισχύουν. Για παράδειγμα γίνεται η υπόθεση ότι τα οικονομούντα άτομα δρουν ορθολογικά σε περιβάλλον πλήρους ανταγωνισμού. Αυτό σημαίνει ότι οι τιμές ισορροπίας που διαμορφώνονται στις αγορές είναι βέλτιστες αφού ταυτόχρονα μεγιστοποιούν τις χρησιμότητες των καταναλωτών και τα κέρδη των επιχειρήσεων, κάτι που στην πραγματικότητα δεν ισχύει. Επίσης, μέσα σε αυτό το υποθετικό οικονομικό περιβάλλον δεν υφίσταται η περίπτωση κοινωνικών συγκρούσεων αφού ο μηχανισμός της αγοράς έρχεται και ρυθμίζει με ομαλό τρόπο τις σχέσεις των οικονομούντων ατόμων, παρά το γεγονός ότι η δράση τους πηγάζει από τελείως αντίθετα συμφέροντα. Όμως, επειδή το ατομικό συμφέρον δε συμβαδίζει με το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, είναι απαραίτητη η παρέμβαση του κράτους ώστε να εξισορροπούνται οι δυσμενείς κοινωνικές συνέπειες και να εξασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία της οικονομίας (Ferguson, 2004). Εκ των πραγμάτων, επειδή οι ανάγκες των ανθρώπων είναι απεριόριστες και οι παραγωγικοί συντελεστές περιορισμένοι, θα πρέπει να γίνει η καλύτερη δυνατή αξιοποίησή τους, για τη μέγιστη ικανοποίηση των αναγκών. Για τη λύση μιας σειράς σημαντικών θεμάτων που προκύπτουν, έχει αποδειχθεί ότι η λειτουργία της αγοράς από μόνη της δεν μπορεί να δώσει τις καλύτερες κοινωνικά απαντήσεις και επομένως είναι απαραίτητη η παρέμβαση του κράτους. Συγκεκριμένα, στο ερώτημα ποια προϊόντα θα παραχθούν και σε τι ποσότητα, ο μηχανισμός της αγοράς μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή προϊόντων που έχουν ζήτηση. Υπάρχουν όμως πολλά προϊόντα που δεν θα παρήγαγαν οι επιχειρήσεις επειδή δεν θα είχαν κέρδος και έτσι την παραγωγή τους αναλαμβάνει το κράτος. Τέτοια είναι τα δημόσια αγαθά που από τη φύση τους απευθύνονται σε όλο τον πληθυσμό είτε μπορεί να πληρώνει είτε όχι. Ένα τέτοιο προϊόν είναι η εθνική άμυνα που παρέχει ίδια προστασία σε όλο τον πληθυσμό ανεξάρτητα από το φόρο που πληρώνει ο καθένας. Υπάρχουν και άλλα προϊόντα τα οποία παράγονται από επιχειρήσεις για κοινωνικούς λόγους ύστερα από επιδότηση του κράτους, όπως τα ζημιογόνα δρομολόγια των αεροπορικών εταιρειών σε μη δημοφιλείς προορισμούς. Όσον αφορά την επιλογή της παραγωγικής μεθόδου, οι επιχειρήσεις μπορούν να

11 επιλέξουν την πιο αποδοτική μέθοδο για αυτές. Αν η μέθοδος αυτή όμως δημιουργεί εξωτερικές επιβαρύνσεις, όπως μόλυνση του περιβάλλοντος, το κοινωνικό σύνολο επιβαρύνεται περισσότερο από ότι ωφελείται από την επιλογή αυτής της μεθόδου. Και εδώ η παρέμβαση του κράτους μπορεί να είναι καθοριστική με νομοθετική ρύθμιση για μια φιλική προς το περιβάλλον τεχνολογία ή με την επιβολή προστίμου ή φορολογίας για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Άλλο σημαντικό θέμα που τίθεται είναι η διανομή του παραγόμενου προϊόντος μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Μέσα από τη λειτουργία της αγοράς το κάθε άτομο λαμβάνει εισόδημα ίσο με την ποσότητα των παραγωγικών συντελεστών που παραχωρεί στην παραγωγική διαδικασία, επί την τιμή τους, όπως αυτή διαμορφώνεται στην αγορά. Αυτή η διανομή δεν μπορεί να θεωρηθεί δίκαιη γιατί εξαρτάται από την υφιστάμενη κατοχή πλούτου μεταξύ των πολιτών, ενώ δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλεψη για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού οι οποίες δεν μπορούν να εργαστούν. Αυτή την απαράδεκτη για μία ευνομούμενη κοινωνία κατάσταση, έρχεται να περιορίσει η (προοδευτική φορολογία, επιδόματα) (Προδρομίδης, 2003) Οικονομικοί στόχοι και μέσα δράσης του κράτους Οι βασικότεροι οικονομικοί στόχοι που θέτει μια κυβέρνηση είναι η πλήρης απασχόληση, η σταθερότητα του γενικού επιπέδου των τιμών, η ισορροπία στο ισοζύγιο πληρωμών, η δικαιότερη διανομή του εισοδήματος, η οικονομική μεγέθυνση. Οι στόχοι αυτοί δεν είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους. Αντίθετα, είναι αναπόσπαστα μέλη ενός περίπλοκου πλέγματος αλληλοεξαρτημένων σχέσεων, που περιγράφει τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος. Πολλές φορές μάλιστα, η επίτευξη ενός στόχου συνεπάγεται μερική, μηδενική ή και αρνητική εκπλήρωση κάποιου άλλου. Η ιεράρχηση άρα και η επιλογή των ανωτέρω στόχων εξαρτάται από την εκάστοτε επικρατούσα κατάσταση στην εθνική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή οικονομία. Κάθε κυβέρνηση με την κατάρτιση και εκτέλεση του προϋπολογισμού προσπαθεί να επιτύχει τους στόχους που θέτει για κάθε έτος. Τα μέσα που έχει στη διάθεσή της διακρίνονται στα δημοσιονομικά, νομισματικά και πιστωτικά, συναλλαγματικά και στους άμεσους ελέγχου (Mankiw, 2002).

12 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Mankiw G. N., (2002), Αρχές της Οικονομικής, εκδόσεις Τυπωθήτω- Γιώργος Δαρδάνος, Αθήνα Ferguson K., (2004), Βασικές Αρχές Οικονομικής Θεωρίας, εκδόσεις Κριτική Προδρομίδης Κ.,(2003), Αρχές Οικονομικής Πολιτικής, εκδόσεις Μπένου

13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ο : Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ Α. ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ 2.1. Η έννοια της παραγωγής και τα χαρακτηριστικά της Τα οικονομικά αγαθά και οι υπηρεσίες είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας της παραγωγής. Με τον όρο παραγωγή εννοούμε τη διαδικασία με την οποία οι διάφοροι παραγωγικοί συντελεστές μετατρέπονται (μετασχηματίζονται) σε αγαθά χρήσιμα για τον άνθρωπο. Η παραγωγική διαδικασία είναι, συνεπώς, μια συνειδητή προσπάθεια των ανθρώπων να δώσουν στην ύλη χρήσιμες μορφές που να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Το αποτέλεσμα της παραγωγικής διαδικασίας είναι το προϊόν. Χαρακτηριστικά στοιχεία της παραγωγικής διαδικασίας είναι: (i) Η συνειδητή προσπάθεια για κάποιο τελικό αποτέλεσμα. (ii) Η χρονική διάρκεια από τη στιγμή που θα χρησιμοποιηθούν οι παραγωγικοί συντελεστές μέχρι την παραγωγή του προϊόντος. (iii) Η τεχνολογική σχέση ανάμεσα στις ποσότητες των παραγωγικών συντελεστών και την ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος. Τα στοιχεία της παραγωγικής διαδικασίας μπορούμε να τα διακρίνουμε και στην παραγωγή ενός γεωργικού προϊόντος (π.χ. σιταριού), και ενός βιομηχανικού προϊόντος (π.χ. αυτοκινήτου) ή μιας υπηρεσίας (π.χ. ιατρικής) (Mankiw, 2001). Στις παραπάνω περιπτώσεις η συνειδητή προσπάθεια αφορά την παραγωγή του σιταριού, του αυτοκινήτου και τη θεραπεία του ασθενούς. Η χρονική διάρκεια αναφέρεται στο διάσημα που πρέπει να περάσει από την καλλιέργεια μέχρι τη συγκομιδή του σιταριού, από την αρχή μέχρι το τέλος της κατασκευής του αυτοκινήτου, από την έναρξη της θεραπείας μέχρι την ίαση του ασθενούς. Η τεχνολογική σχέση συνδέεται με τη μέθοδο παραγωγής του σιταριού, του αυτοκινήτου και το είδος της ιατρικής θεραπείας. Η παραγωγή περιλαμβάνει όλες τις οικονομικές δραστηριότητες, γεωργία, βιομηχανία, μεταφορές, εμπόριο κτλ.

14 2.2. Ο χρονικός ορίζοντας της επιχείρησης Η παραγωγή προϋποθέτει τη χρησιμοποίηση παραγωγικών συντελεστών. Τη διαδικασία της παραγωγής αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις. Αυτές αποφασίζουν για το είδος και τις αναλογίες των συντελεστών που μπορούν να συνδυάσουν για την παραγωγή των διάφορων προϊόντων. Στις αποφάσεις της επιχείρησης σημαντικός παράγοντας είναι ο χρόνος. Η οικονομική επιστήμη διακρίνει δύο περιόδους παραγωγής, τη βραχυχρόνια και τη μακροχρόνια. Βραχυχρόνια περίοδος είναι το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο η επιχείρηση δεν μπορεί να μεταβάλει την ποσότητα ενός ή περισσότερων από τους συντελεστές που χρησιμοποιεί. Δηλαδή, στην περίοδο αυτή άλλοι συντελεστές είναι σταθεροί και άλλοι μεταβλητοί. Σταθεροί είναι αυτοί που η ποσότητά τους δεν μπορεί να μεταβληθεί στη βραχυχρόνια περίοδο και είναι συνήθως, αλλά όχι απαραίτητα, τα μηχανήματα, η τεχνολογία, η γη και γενικά ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός. Μεταβλητοί συντελεστές είναι αυτοί που η ποσότητά τους μπορεί να αυξομειωθεί, όπως οι πρώτες ύλες, εργασία κτλ. Μακροχρόνια περίοδος είναι το χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο η επιχείρηση μπορεί να μεταβάλει τις ποσότητες όλων των παραγωγικών συντελεστών. Όλοι οι συντελεστές είναι επομένως μεταβλητοί. Οι έννοιες της βραχυχρόνιας και της μακροχρόνιας περιόδου δεν αντιστοιχούν σε κάποια συγκεκριμένη ημερολογιακή περίοδο. Η διάκριση γίνεται με βάση τη δυνατότητα προσαρμοστικότητας των συντελεστών που χρησιμοποιεί η κάθε επιχείρηση, και αυτό εξαρτάται κυρίως από το αντικείμενο και το μέγεθος της επιχείρησης. Έτσι, μια αυτοκινητοβιομηχανία χρειάζεται περισσότερο χρόνο, για να μεταβάλει όλους τους παραγωγικούς της συντελεστές, από μια βιομηχανία τροφίμων. Συνεπώς, η βραχυχρόνια περίοδος γι' αυτήν την επιχείρηση είναι συγκριτικά μεγαλύτερη. Στο κεφάλαιο αυτό θα ασχοληθούμε με την παραγωγή στη βραχυχρόνια περίοδο (Varian, 2006) Η συνάρτηση παραγωγής Η συνάρτηση παραγωγής εκφράζει τη σχέση που συνδέει τη μέγιστη ποσότητα προϊόντος, που μπορεί να παραχθεί σε ορισμένο χρόνο, με συγκεκριμένες ποσότητες

15 συντελεστών και με δεδομένη την τεχνολογία παραγωγής. Δηλαδή, στη συνάρτηση παραγωγής διακρίνουμε την τεχνολογική σχέση ανάμεσα στις ποσότητες των συντελεστών που χρησιμοποιούνται και στην ποσότητα του προϊόντος που παράγεται. Επίσης διακρίνουμε την παραγωγική αποτελεσματικότητα που είναι η καλύτερη δυνατή, αφού επιδίωξη των επιχειρήσεων είναι η παραγωγή όσο το δυνατόν μεγαλύτερων ποσοτήτων του προϊόντος, με σκοπό το μεγαλύτερο κέρδος (Varian, 2006). Η συνάρτηση παραγωγής ενός αγαθού μπορεί να έχει την εξής μορφή: Q = f(x1, x2,... xν), όπου Q = η ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος, f = η συγκεκριμένη "συνάρτηση παραγωγής", δηλαδή ο τρόπος μετασχηματισμού των συντελεστών παραγωγής σε προϊόν, x= η ποσότητα του χρησιμοποιούμενου συντελεστή παραγωγής I (για i= 1,2,3..ν) Συνήθως υποθέτουμε για ευκολία ότι στη βραχυχρόνια περίοδο υπάρχει ένας μεταβλητός συντελεστής, η εργασία (L) και ένας τουλάχιστον σταθερός συντελεστής για παράδειγμα το κεφάλαιο (Κ), οπότε η συνάρτηση παραγωγής γράφεται ως εξής: Q = f(l,k) 2.4. Συνολικό προϊόν Συνολικό προϊόν (Total Product, TP ή Q) είναι η ποσότητα του προϊόντος που παράγεται, όταν οι ποσότητες όλων των άλλων συντελεστών παραμένουν σταθερές και μεταβάλλεται μόνο η ποσότητα του συντελεστή που μας ενδιαφέρει. Παράδειγμα: Έχουμε μια αγροτική εκμετάλλευση, στην οποία το έδαφος είναι ο σταθερός συντελεστής, έστω 10 στρέμματα. Ο παραγωγός χρησιμοποιεί και άλλους συντελεστές, σπόρους, λιπάσματα, κτλ., που μπορούμε να αγνοήσουμε εδώ για την απλούστευση του παραδείγματος. Υποθέτουμε ότι μεταβάλλεται μόνον η ποσότητα της εργασίας (L) στις διάφορες καλλιεργητικές περιόδους και ότι τα αγροτεμάχια είναι ίδιας απόδοσης. Επίσης η εργασία είναι ομοιογενής, δηλαδή κάθε εργάτης είναι εξίσου ικανός και κάθε αύξηση που προκαλείται στην παραγωγή δεν οφείλεται σε διαφοροποίηση της εργατικής του ικανότητας. Έτσι έχουμε τα αποτελέσματα του Πίνακα 2.1

16 Πίνακας 2.1 Συνολικό Προϊόν Στην πρώτη στήλη δίνεται η ποσότητα του εδάφους που είναι σταθερή, στη δεύτερη η ποσότητα της εργασίας που χρησιμοποιείται και στην τρίτη η αντίστοιχη ποσότητα προϊόντος, δηλαδή το συνολικό προϊόν (Mankiw, 2001). Μπορούμε να παρουσιάσουμε τα δεδομένα του πίνακα 2.1 γραφικά στο διάγραμμα 2.1. Διάγραμμα 3.1 Καμπύλη συνολικού προϊόντος

17 Στον κάθετο άξονα φαίνεται η ποσότητα του προϊόντος και στον οριζόντιο η ποσότητα της εργασίας. Η καμπύλη που προκύπτει είναι η καμπύλη του συνολικού προϊόντος της εργασίας. Η καμπύλη του συνολικού προϊόντος ενός μεταβλητού συντελεστή εκφράζει τη σχέση ανάμεσα στο συνολικό προϊόν και στην ποσότητα του μεταβλητού συντελεστή για κάθε δεδομένη χρονική περίοδο. Το συνολικό προϊόν αυξάνεται στην αρχή με ταχύτερο ρυθμό. Αυτό συμβαίνει μέχρι και τον πέμπτο εργάτη. Έπειτα ο ρυθμός αύξησης μειώνεται, ώσπου να φτάσει το προϊόν στο ανώτατο επίπεδο τιμής, όγδοο εργάτη, και στη συνέχεια μειώνεται. 2.5 Μέσο και οριακό προϊόν Μέσο προϊόν (Average Product, ΑΡ) είναι ο λόγος του συνολικού προϊόντος προς τις μονάδες του μεταβλητού συντελεστή. Στο παράδειγμά μας μεταβλητός συντελεστής είναι η εργασία και το μέσο προϊόν δείχνει το προϊόν ανά εργάτη. Υπολογίζεται ως εξής: Οριακό προϊόν (Marginal Product, MP) ενός συντελεστή είναι η μεταβολή που επέρχεται στο συνολικό προϊόν, όταν μεταβάλλεται ο μεταβλητός συντελεστής κατά μία μονάδα (Βουδούρης, Κουρούνη Μαλλιαράκη, 1996). Υπολογίζεται ως εξής: Το οριακό προϊόν μετρά το ρυθμό μεταβολής του συνολικού προϊόντος, εξαιτίας της προσθήκης κάθε φορά στην παραγωγή του τελευταίου εργάτη. Πρέπει να σημειωθεί ότι το οριακό προϊόν της εργασίας δεν είναι το προϊόν που παράγει κάθε φορά ο συγκεκριμένος επιπλέον εργάτης, αλλά η μεταβολή που επέρχεται στις συνθήκες

18 παραγωγής και, συνεπώς, στο συνολικό προϊόν, εξαιτίας της παρουσίας του επιπλέον εργάτη. Στον Πίνακα 2.2 δίνονται οι τιμές του συνολικού μέσου και του οριακού προϊόντος για τα δεδομένα του παραδείγματος. Πίνακας 2.2. Μέσο και Οριακό Προϊόν Διάγραμμα 2.2. Καμπύλες μέσου και οριακού προϊόντος

19 Η καμπύλη του μέσου προϊόντος περιγράφει τη σχέση ανάμεσα στην ποσότητα της εργασίας και στο αντίστοιχο μέσο προϊόν της. Η καμπύλη του οριακού προϊόντος περιγράφει τη σχέση ανάμεσα στην ποσότητα της εργασίας και στο αντίστοιχο οριακό προϊόν της. Όπως προκύπτει από τους πίνακες 2.1, 2.2 και τα διαγράμματα 2.1, 2.2, όσο αυξάνεται ο αριθμός των εργαζομένων, το συνολικό προϊόν αυξάνεται, μέχρι και την είσοδο στην παραγωγή του έβδομου εργάτη. Η είσοδος στην παραγωγική διαδικασία του όγδοου εργάτη αφήνει το συνολικό προϊόν αμετάβλητο, ενώ ο ένατος εργάτης, που προστίθεται, οδηγεί σε μείωση του. Με ανάλογο τρόπο το μέσο προϊόν αυξάνεται μέχρι και τον έκτο εργάτη, όπου λαβαίνει την τιμή δέκα (10), και στη συνέχεια μειώνεται. Το οριακό προϊόν αυξάνεται μέχρι και τον πέμπτο εργάτη, όπου η τιμή του είναι δέκα επτά (17), και στη συνέχεια μειώνεται, γίνεται μηδέν στον όγδοο εργάτη και αρνητικό στον ένατο, με αποτέλεσμα να μειώνεται και το συνολικό προϊόν. Η συμπεριφορά αυτή του συνολικού, μέσου και οριακού προϊόντος εξηγείται από το νόμο της φθίνουσας ή μη ανάλογης απόδοσης (Βουδούρης, Κουρούνη Μαλλιαράκη, 1996). 2.6 Ο νόμος της φθίνουσας ή μη ανάλογης απόδοσης Ο νόμος της φθίνουσας ή μη ανάλογης απόδοσης δηλώνει ότι στη βραχυχρόνια περίοδο παραγωγής, δηλαδή στην περίοδο που υπάρχει ένας τουλάχιστον σταθερός παραγωγικός συντελεστής, υπάρχει ένα σημείο μέχρι το οποίο η διαδοχική προσθήκη ίσων μονάδων του μεταβλητού συντελεστή δίνει συνεχώς μεγαλύτερες αυξήσεις στο συνολικό προϊόν. Πέρα από το σημείο αυτό κάθε διαδοχική ίση αύξηση του μεταβλητού συντελεστή θα δίνει όλο και μικρότερες αυξήσεις στο συνολικό προϊόν, δηλαδή, το οριακό προϊόν του μεταβλητού συντελεστή αρχικά αυξάνεται και μετά μειώνεται (Varian, 2006). Για τη μελέτη του νόμου, ας συγκεντρώσουμε τα στοιχεία του παραδείγματος, που έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει, στον παρακάτω πίνακα 2.3 και ας αποδώσουμε γραφικά στο διάγραμμα 2.3 τις καμπύλες του συνολικού, του μέσου και του οριακού προϊόντος.

20 Πίνακας 2.3 Συνολικό, Μέσο και Οριακό Προϊόν Διάγραμμα 2.3 Καμπύλες Συνολικού, Μέσου και Οριακού προϊόντος Από τον πίνακα 2.3 και το διάγραμμα 2.3 παρατηρούμε τα εξής: (i) Όταν το οριακό προϊόν μειώνεται, δεν αρχίζει συγχρόνως να μειώνεται και το συνολικό προϊόν. Αντίθετα, συνεχίζει να αυξάνεται, αλλά με φθίνοντες ρυθμούς, (ii) Όταν το οριακό προϊόν γίνεται μηδέν, το συνολικό προϊόν αποκτά τη μέγιστη τιμή του. Αν όμως

21 εξακολουθεί να αυξάνεται η ποσότητα του μεταβλητού συντελεστή, τότε το οριακό προϊόν λαμβάνει αρνητικές τιμές και το συνολικό προϊόν μειώνεται. Στο παράδειγμά μας αυτό συμβαίνει στον ένατο εργάτη, (iii) Η καμπύλη του οριακού προϊόντος τέμνει πάντοτε την καμπύλη του μέσου προϊόντος από πάνω προς τα κάτω στη μέγιστη τιμή του. Στο παράδειγμα μας αυτό συμβαίνει στον έκτο εργάτη. Το μέσο προϊόν στη συνέχεια μειώνεται. Αυτό οφείλεται στην παρακάτω σημαντική σχέση ανάμεσα στο μέσο και οριακό προϊόν. Όταν το οριακό προϊόν είναι μεγαλύτερο από το μέσο, το μέσο προϊόν αυξάνεται με την αύξηση της εργασίας, ενώ, όταν το οριακό προϊόν είναι μικρότερο από το μέσο, το μέσο προϊόν μειώνεται με την αύξηση της εργασίας, (iv) Οι μεταβολές του μέσου προϊόντος είναι μικρότερες από αυτές του οριακού. Αυτό οφείλεται στο ότι το μέσο προϊόν ως μέσος όρος επηρεάζεται και από τις προηγούμενες μονάδες του μεταβλητού συντελεστή (εργασίας) και του προϊόντος, ενώ το οριακό προϊόν μόνον από την τελευταία μεταβολή του μεταβλητού συντελεστή και του προϊόντος. Ο νόμος της φθίνουσας απόδοσης είναι μια εμπειρική διαπίστωση που ισχύει για κάθε παραγωγική διαδικασία (Varian, 2006). Ο νόμος αυτός ισχύει, επειδή μεταβάλλονται οι αναλογίες που υπάρχουν κάθε φορά ανάμεσα στους σταθερούς και μεταβλητούς συντελεστές. Στο παράδειγμα μας ο πρώτος εργάτης συνδυάζεται με δέκα στρέμματα γης αναλογία 10:1. Η απόδοση είναι μικρή, γιατί θα πρέπει να εκτελέσει όλες τις εργασίες μόνος του. Όταν προστεθεί ο δεύτερος εργάτης, η αναλογία γίνεται 10:2 και βελτιώνεται η απόδοση κάθε εργάτη, γιατί μπορούν να συντονίσουν την εκτέλεση του έργου τους. Όταν προστεθεί τρίτος εργάτης, ο συντονισμός είναι καλύτερος και το προϊόν αυξάνει ακόμη περισσότερο. Προσθέτοντας εργάτες, χωρίς να μεταβληθεί η καλλιεργούμενη έκταση, αυξάνεται η παραγωγή, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' άπειρον. Στο παράδειγμα μας, όταν η αναλογία γίνει 10:6, το οριακό προϊόν μειώνεται και το συνολικό αυξάνεται με φθίνοντα ρυθμό, γιατί ο συντονισμός των εργατών μεταξύ τους και σε σχέση με το έδαφος δεν έχει άλλα περιθώρια βελτίωσης. Όταν η αναλογία γίνει 10:8, το οριακό προϊόν γίνεται μηδέν, επειδή δεν υπάρχει έδαφος για καλλιέργεια για τον όγδοο εργάτη. Όταν η αναλογία γίνει 10:9, το οριακό προϊόν γίνεται αρνητικό και το συνολικό μειώνεται, γιατί πλέον οι εργάτες δυσκολεύονται στην εκτέλεση του έργου, ενοχλούν ο ένας τον άλλον κτλ.

22 2.7 Η επίδραση της μεταβολής της τεχνολογίας στην παραγωγή Ο νόμος της φθίνουσας ή μη ανάλογης απόδοσης ισχύει στη βραχυχρόνια περίοδο με δεδομένη και αμετάβλητη τεχνολογία. Αν η τεχνολογία μεταβληθεί, τότε έχουμε μεταβολή και στη συνάρτηση παραγωγής. Αν έχουμε βελτίωση της τεχνολογίας σ' ένα αγαθό, τότε με τις ίδιες ποσότητες παραγωγικών συντελεστών αυξάνεται η παραγόμενη ποσότητα, ενώ, αν έχουμε χειροτέρευση, η παραγόμενη ποσότητα μειώνεται (Varian, 1996). Στο διάγραμμα 2.4, που ακολουθεί, η ποσότητα εργασίας με τιμές 20, 50 και 100 στην αρχική συνάρτηση παραγωγής (TP) αντιστοιχεί σε προϊόν 40, 100 και 120. Μετά τη βελτίωση της τεχνολογίας η καμπύλη του συνολικού προϊόντος (TP) μετατοπίζεται προς τα πάνω, και στις ίδιες ποσότητες εργασίας αντιστοιχεί προϊόν 50, 120 και 150. Σε περίπτωση που η τεχνολογία χειροτερεύει, η καμπύλη του συνολικού προϊόντος μετατοπίζεται προς τα κάτω, και στις ίδιες ποσότητες εργασίας αντιστοιχεί προϊόν 20, 50 και 60. Διάγραμμα 2.4 Η επίδραση της τεχνολογίας στη συνάρτηση της παραγωγής

23 2.8 Το κόστος παραγωγής στη βραχυχρόνια περίοδο Για την παραγωγή προϊόντων, η επιχείρηση χρησιμοποιεί παραγωγικούς συντελεστές. Για την απόκτησή τους καταβάλλει συνήθως χρήματα. Το ύψος της δαπάνης αυτής εξαρτάται από την ποσότητα και τις τιμές των συντελεστών. Η συνάρτηση παραγωγής δείχνει τις ποσότητες προϊόντος που μπορεί να παράγει κάθε επιχείρηση με συγκεκριμένους παραγωγικούς συντελεστές. Συνεπώς, υπάρχει σχέση μεταξύ των παραγόμενων ποσοτήτων και των χρηματικών δαπανών της επιχείρησης. Τη σχέση αυτή την εκφράζει η συνάρτηση κόστους. Για την ανάλυσή της είναι απαραίτητο να είναι γνωστή η τιμή απόκτησης κάθε συντελεστή, ώστε να μπορεί να υπολογίσει η επιχείρηση το κόστος της. Θα υποθέσουμε ότι οι τιμές αυτές είναι σταθερές. Στη βραχυχρόνια περίοδο, στην οποία υπάρχουν σταθεροί και μεταβλητοί συντελεστές, το κόστος διαμορφώνεται από τις χρηματικές δαπάνες που καταβάλλονται και για τις δύο κατηγορίες συντελεστών (Mankiw, 2001). Οι δαπάνες που καταβάλλονται για τους μεταβλητούς συντελεστές, δηλαδή γι' αυτούς των οποίων η ποσότητα μεταβάλλεται καθώς μεταβάλλεται η ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος, αποτελούν το μεταβλητό κόστος (Variable Cost, VC). Τέτοιες είναι οι δαπάνες για πρώτες ύλες, ημερομίσθια, καύσιμα κ.τ.λ. Αντίθετα, σταθερό (Fixed Cost, FC) είναι το κόστος που δε μεταβάλλεται καθώς μεταβάλλεται η ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος και αφορά τις δαπάνες που καταβάλλονται για τους σταθερούς συντελεστές. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι δαπάνες για τα ενοίκια των κτιρίων, τα ασφάλιστρα των επιχειρήσεων κ.τ.λ.. Το άθροισμα του μεταβλητού και του σταθερού κόστους είναι το συνολικό (Total Cost, TC) βραχυχρόνιο κόστος μιας επιχείρησης. Συνολικό κόστος = Σταθερό Κόστος + Μεταβλητό Κόστος TC = FC + VC