ROOSTER EDITORIAL ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ. Rooster Review. Η επικαιρότητα του τελευταίου τριµήνου ασχολήθηκε

Transcript

1

2 2 Rooster Review ROOSTER EDITORIAL Η επικαιρότητα του τελευταίου τριµήνου ασχολήθηκε µε µερικά θέµατα που ξεφεύγουν της τερτιµµένης καθηµερινότητας. Η κρίση που προκλήθηκε από τα σκίτσα του Μωάµεθ στην Jyllands Posten έγινε αφορµή όχι για απλά για την αντιπαράθεση Ισλάµ- ύσης, αλλά και για την συνειδητοποίηση ότι οι θεµελιώδεις φιλελεύθερες αξίες του ιαφωτισµού δεν είναι δεδοµένες χωρίς τον συνεχή αγώνα µας. υστυχώς στη χώρα µας οι αξίες αυτές ποτέ δεν εµπεδώθηκαν επαρκώς και αυτό καθρεφτίζεται και σε πολλά απαράδεκτα, για µια φιλελεύθερη κοινωνία, άρθρα του Ελληνικού Συντάγµατος. Αυτή η διαπίστωση µας ώθησε να δηµιουργήσουµε, µαζί µε άλλους πολίτες του διαδικτύου µια νέα ιστοσελίδα αφιερωµένη στην επικείµενη αναθεώρηση του Συντάγµατος. Επισκεφτείτε την στην διεύθυνση H ψήφιση από το Συµβούλιο της Ευρώπης ενός µνηµονίου καταδίκης των εγκληµάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20 ου αιώνα, µεταξύ των οποίων και των πρώην κοµµουνιστικών καθεστώτων, δηµιούργησε στη χώρα µας αντιδράσεις από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσµα. υστυχώς οι εχθροί της δηµοκρατίας, του πολιτικού πλουραλισµού, των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της ανεξαρτησίας της σκέψης και της άποψης όχι µόνο δεν ηττήθηκαν στη χώρα µας, αλλά κατάφεραν να γίνουν ιδεολογικό κατεστηµένο. Εκτός απο τα κύρια άρθρα της σελίδας µας, σε αυτό το τεύχος θα βρείτε και µερικά επιλεγµένα άρθρα από το blog µας. Φώτης Περλικός Το Rooster Review δεν είναι κερδοσκοπική εµπορική δραστηριότητα. Μπορείτε να τυπώσετε, να φωτοτυπήσετε και να διαµείµεντε το Rooster Review ελεύθερα. Η πνευµατική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καµία διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Επισηµαίνεται πάντως ότι σύµφωνα µε το ν.2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί µε τον ν.2121/93, ν.2819/00 και ισχύει σήµερα) απαγορεύεται κάθε παραµόρφωση, περικοπή ή άλλη τροποποίηση του έργου και απαιτείται πάντα η µνεία του δηµιουργού και της πηγής. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Η ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΑ ΣΑΤΥΡΙΚΑ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ - Ανδρέας Ανδριανόπουλος...3 ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΧΟ ΣΤΟ ΚΑΪΡΟ - Karim EL- Gawhary...4 ΚΑΤΑ ΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΗΜΗΝ - Φώτης Περλικός ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΙΣΛΑΜ - Παύλος Μσάουελ BOYCOTT CARREFOUR - Φώτης Περλικός....8 MANIFESTO:TOGETHER FACING THE NEW TOTALITARIANISM9 ΓΙΑΤΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ; - Νίκος Μάντζαρης...10 Ο Ι ΙΟΤΥΠΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΖΝΤΑΝΟΦΙΣΜΟΣ - ηµήτρης Σκάλκος...12 ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΛΙΝΤΜΠΛΑΝΤ ΚΑΙ Ο ΑΡΒΙΝΟΣ-Τάκης Μίχας ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ - Φώτης Περλικός...14 ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ...ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ; - Λίνα Παπαδοπούλου.16 Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ - Σπύρος Μπλάτσιος Ο κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ - Τάκης Μίχας..20 ΟΙ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ Α - Νικήτας Λιοναράκης ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙ ΕΥΣΗ - Γεώργιος Κ. Μπήτρος ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ - Αµαλία Ηλιάδη ΑΝΑΓΚΗ; ΕΠΙΘΥΜΙΑ; ΘΥΜΑ! - Νίκος Μεντής ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙ ΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 15ο ΩΣ ΤΟ 19ο ΑΙΩΝΑ - Αµαλία Ηλιάδη ΤΟ ΕΚΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΠΟ ΗΛΑΤΕΙΣ - Κωνσταντίνος Κουκόπουλος ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙ ΕΥΣΗ & ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ Α ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ - Kωνσταντίνος Μιχαηλίδης.45 ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ: ΟΤΑΝ 3-4 ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΟΥΝ ΟΣΑ ΚΑΜΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - Γιάννης Λάριος...48 EΤΟΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟ Κυριάκος Μητσοτάκης...50 ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙ ΕΙΑ ΩΣ ΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ, ΗΜΟΣΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΑΠΑΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ - Σωκράτης Μεταξάς...52 ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ); - Χάρης Πεϊτσίνης...54 STEVEN PINKER: THE BLANK SLATE - Αλέξανδρος Νίξον..58 Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟ ΟΞΙΑΣ ηµήτης Σκάλκος...60 ΤΟ ΜΕΡΙΣΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - Φώτης Περλικός ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ - Παύλος Μσάουελ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ - Φώτης Περλικός Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚOΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ - Φώτης Περλικός..65 Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΙΚΤΑΤΟΡΑΣ - Φώτης Περλικός...66 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Φώτης Περλικός...68

3 Rooster Review 3 Η ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΑ ΣΑΤΥΡΙΚΑ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ Ανδρέας Ανδριανόπουλος υστυχώς η ύση και ολόκληρος ο µουσουλµανικός κόσµος έπεσε θύµα απάτης µε την ιστορία των σκίτσων του Προφήτη Μωάµεθ. εν θα ασχοληθώ εδώ µε την απαράδεκτη στάση πολλών δυτικών που προσέτρεξαν πρόθυµα να ζητήσουν συγγνώµη επειδή κάποιες εφηµερίδες έκαναν ακριβώς αυτό που επιβάλουν οι δυτικές αξίες του ιαφωτισµού και της ανοχής. Αλλά κυρίως µε το γεγονός πως η όλη φασαρία προκλήθηκε από σκόπιµες διαστρεβλώσεις του τι ακριβώς δηµοσίευσε η γνωστή ανέζικη εφηµερίδα από µια Ισλαµική οργάνωση που έχει σαν έδρα της την Κοπεγχάγη. Η οργάνωση «Ισλαµική Κοινότητα της ανίας» που έχει σαν επικεφαλής της ένα γνωστό ακραίο ισλαµιστή και πολέµιο της ύσης σε ταξίδι µελών της στην Μέση Ανατολή έδωσε στην δηµοσιότητα τρία προσβλητικά σκίτσα για το Ισλάµ (τα δύο φαίνονται παρακάτω) που όµως δεν είχαν ποτέ δηµοσιευθεί σε δυτικές εφηµερίδες. Ηταν κατασκευασµένα αποκλειστικά από τα µέλη της οργάνωσης αυτής µε στόχο να ερεθίσουν τους µουσουλµάνους εναντίον της ύσης. Και είναι φανερό πως το σχετικό τους σχέδιο πέτυχε απόλυτα!! Ενας προσευχόµενος µουσουλµάνος βιάζεται από ένα σκύλο Στην όλη ιστορία όµως υπάρχει και κάποια άλλη παρανόηση. Που επιβεβαιώνει έµµεσα τον υπονοµευτικό ρόλο της Ισλαµικής αυτής οργάνωσης. Πρώτον, δεν είναι αλήθεια πως στην µουσουλµανική παράδοση απαγορεύεται α απεικόνιση του Προφήτη. Όπως φαίνεται από τις δύο παλιές εικόνες που ενδεικτικά παραθέτω, στη διάρκεια της ιστορίας έχουν υπάρξει πολλές καλλιτεχνικές απεικονίσεις του Προφήτη Μωάµεθ: Από το Jami Al-Tawarikh (The Universal History του Rashid Al-Din) Ο Μωάµεθ σαν δαίµονας παιδεραστής Από χειρόγραφο στην Βιβλιοθήκη του Εδιµβούργου (Tabriz, Persia, c ) (Hat tip: Brett K.)

4 4 Rooster Review Το χειρότερο απ όλα όµως είναι πως έχουν υπάρξει δεκάδες σκίτσα σατυρικά του Μωάµεθ στην ύση τα τελευταία τουλάχιστον οκτώ χρόνια (παραθέτω δύο από αυτά παρακάτω) δίχως να έχει υπάρξει η παραµικρή αντίδραση. Ισλάµ σαν αρχές και αξίες. Θα υποκύψουµε τελικά στον διάφανο και απαράδεκτο αυτό σχεδιασµό; ηµοσιεύτηκε στο ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΧΟ ΣΤΟ ΚΑΪΡΟ Karim EL- Gawhary Το σκίτσο είναι του Steph Bergoul και στα Γαλλικά λέει: Μωάµεθ: «Πρόκειται περί δικαστικού λάθους! Είµαι ο Μωάµεθ, ο Προφήτης!» Αγιος Πέτρος: (µε το γιαταγάνι καρφωµένο στο στήθος) «Απόλυτα ΕΝΟΧΟΣ!». Από τον σκιτσογράφο Cabu στην σατιρική Γαλλική έκδοση Hebdo το H ταµπέλα πίσω γράφει: «Εκλογή της Μις Σάκκος µε Πατάτες που οργανώνει ο Μωάµεθ». Ο οποίος, πίνοντας και καπνίζοντας, δηλώνει:«ιάλεξα την Καλλονή του Φοντεναύ». (Αναφέρεται σε είδος πατάτας που προέρχεται από το οµώνυµο Παρισινό προάστιο, στο οποίο ζούν κυρίως µετανάστες - και στο οποίο ξέσπασαν ταραχές το 2005). Είναι λοιπόν αυτονόητο πως η σχετική εξέγερση είναι ενορχηστρωµένη µε στόχο την διάβρωση των αξιών του υτικού πολιτισµού. Με σκοπό δηλαδή η ύση να αρχίσει να υποχωρεί στις µουσουλµανικές απαιτήσεις αφήνοντας βαθµιαία να διαφανεί η «ανωτερότητα» του «εν έχουµε άραγε εδώ σοβαρότερα προβλήµατα, µε τα οποία οφείλουµε να ασχοληθούµε;» Κάιρο. Η γειτόνισσά µου Umm Rami κρέµασε χθες µια ανακοίνωση στην είσοδο της πολυκατοικίας µας. Με την ανακοίνωση προτρέπονται όλοι οι κάτοικοι της πολυκατοικίας να κάνουν νηστεία και να προσεύχονται, ώστε ο Θεός να µας δίνει δύναµη, να καταστρέψουµε όλους εκείνους, που πρόσβαλαν τον προφήτη µας Μωάµεθ. Η ίδια προτροπή µου ήρθε µε µήνυµα το προχθεσινό βράδυ. Ο θυρωρός της πολυκατοικίας µας, ο πολύ αγαπητός µας µπαρµπα-αχµάντ, µε ρώτησε ποια ήταν η γνώµη µου για όλα αυτά, λίγο προτού πάρω το αυτοκίνητο. Απαντώ µε µια αντερώτηση: 50 τοις εκατόν των νέων µας είναι άνεργοι, πριν λίγες µέρες ζήσαµε την ανικανότητα του κράτους µας και των θεσµών του, όταν πνίγηκαν 1000 άνθρωποι στην Ερυθρά θάλασσα. Στην γειτονία µας έχουµε έναν επαπειλούµενο εµφύλιο πόλεµο, δηλ. στο Ιράκ, παράλληλα δε την ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη. εν έχουµε στα σοβαρά κανένα πιο σοβαρό πρόβληµα, παρά τα λίγα σκίτσα που προέρχονται από µια χώρα µε το όνοµα ανία που µέχρι χθες δεν την γνωρίζαµε; Ο µπαρµπα-αχµάντ γέλασε κουρασµένος. Στο γραφείο µου στο Κάιρο βίωσα την άλλα πλευρά της «σύγκρουσης των πολιτισµών». Το τηλέφωνο χτυπάει: µια γερµανίδα συναδέλφισσα µιας εκποµπής ραδιοφώνου. «Κύριε Karim EL- Gawhary, θα µπορούσαµε να κουβεντιάσουµε µαζί το θέµα των σκίτσων;» Συµφωνώ σ αυτό. «Ε,ε! παρεµπιπτόντως, είστε ή δεν είστε µουσουλµάνος;», ακούγεται να λέει η άλλη φωνή. Αυτό είναι η τρίτη φορά, που µέσα σε 48 ώρες µε ρωτούσαν συνάδελφοι. Μια ερώτηση, που τα τελευταία 15 χρόνια της εργασίας µου ως

5 Rooster Review 5 ανταποκριτής για τη µέση Ανατολή, δεν µου τέθηκε ποτέ από την άλλη πλευρά. Ανταγωνισµός της θρησκευτικότητας Όσο αφορά την αντερώτηση που απεύθυνα στον θυρωρό µας, µπαρµπα-αχµάντ. Το ξανασκέφτηκα. Το θέµα των σκίτσων έγινε τεράστιο, διότι ακριβώς υπάρχουν τόσα πολλά (άλυτα) προβλήµατα. «Πάντοτε είναι ευκολότερο να διαµαρτύρεται κάποιος εναντίον του εξωτερικού παρά εναντίον της ίδιας του της Κυβέρνησης. Χωρίς κίνδυνο µπορεί έτσι ο λαός να απελευθερώσει την καταπίεση που τον καθυποβάλλουν.», εννοεί ο Hischam Quassem, ο διευθυντής σύνταξης της ανεξάρτητης αιγυπτιακής καθηµερινής εφηµερίδας «al-marsi al-yom». Ενάντια στις ανίκανες Κυβερνήσεις τους δεν µπορούν οι άνθρωποι (του αραβικού και µουσουλµανικού κόσµου) να διαµαρτυρηθούν, κι έτσι προκύπτει το αίσθηµα, ότι επιπλέον η ύση τους µεταχειρίζεται υπεροπτικά. Από την άλλη προσβάλλει η ύση τον «Προφήτη µας», έτσι αυτό που µένει, είναι ένας αναµενόµενος ανταγωνισµός στο δηµοφιλές «αγώνισµα», «ποιος αγαπάει και υπερασπίζεται πιότερο τον Προφήτη µας». Η γειτόνισσά µου αποδεικνύει έτσι την σταθερή της πίστη στο Ισλάµ, αποβάλλει µέρος της καταπίεσης (που εισπράττει καθηµερινά από τη διακυβέρνηση του τόπου), χωρίς να πρέπει να φοβάται τα αντίποινα της κυβέρνησής της. Και τι συµβαίνει µε την ίδια την Κυβέρνηση; Ο αρχισυντάκτης ο Hischam Quassem περιγράφει τις αντιδράσεις του αραβικού κόσµου ως «ιδανική απόδραση από την αποτυχία του». Το µήνυµα των Ισλαµιστών καθίσταται έτσι και στη ύση σαφές: αν η ύση θέλει διάλογο, τότε µόνο µαζί µας, γιατί εµείς ελέγχουµε το δρόµο (εννοούν οι Ισλαµιστές)! Στο αγώνα για το καλόπιασµα των πιστών οπωσδήποτε νικητές βγαίνουν οι Ισλαµιστές κι όχι οι Κυβερνήσεις. Οι Ισλαµιστές επωφελούνται περισσότερο όσο αφορά τα συναισθήµατα του λαού και ειδικά αυτά του θυµού. Οι πολίτες γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς, ότι (οι Κυβερνήσεις τους) δεν µπορούν να τους εγγυηθούν ένα αξιοσέβαστο κοινωνικό εισόδηµα και ελευθερίες. Και τώρα σκέφτονται, ότι το τελευταίο που έχουν, δηλ. η πίστη στο Θεό και στο Προφήτη, γίνεται αντικείµενο επίθεσης. Ο Karim EL- Gawhary εργάζεται εδώ και έξι χρόνια στην εφηµερίδα Die PRESSE ως ανταποκριτής για την περιοχή της µέσης Ανατολής. Εδώ κι δύο χρόνια διευθύνει το στούντιο της αυστριακής ραδιοτηλεόρασης για τον αραβικό κόσµο. Παράλληλα γράφει κατά τακτά χρονικά διαστήµατα σε δέκα γερµανικές και ελβετικές εφηµερίδες. Γεννήθηκε στο Μόναχο το 1963 από µητέρα γερµανίδα και πατέρα Αιγύπτιο. Σπούδασε στο «ελεύθερο Πανεπιστήµιο του Βερολίνου» ισλαµικές και πολιτικές επιστήµες µε ειδίκευση την µέση Ανατολή. Από το δεύτερο πόλεµο του κόλπου, το 1991, εργάζεται ως ελεύθερος ανταποκριτής στο Κάιρο, όπου ζει µε τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά. Μετάφραση: Μεταξάς Σωκράτης, Βιέννη Για περισσότερα στη γερµανική δείτε: ort=a&id= Εντωµεταξύ θέτουν µερικοί δηµοσιογράφοι µη ευχάριστες ερωτήσεις: «γιατί δεν υπήρχαν διαµαρτυρίες, όταν ισραηλινοί έποικοι απεικόνισαν τον προφήτη ως γουρούνι ή όταν το Κοράνι βεβηλώθηκε από τους Αµερικανούς στη φυλακή του Guantanamo», αναρωτιέται ο Imbrahim Eissa στην αιγυπτιακά εφηµερίδα «Saut al-umma». Η βαρύτητα της ανίας για τους εξουσιαστές του αραβικού κόσµου δεν αποτελεί κίνδυνο! Ας κοιτάξουµε τώρα τους ισλαµιστές (που ζουν στην Ευρώπη). Με χαρά δέχτηκαν τη αναπάντεχη κατάσταση στη ανία και µε ένα εκπληκτικό σέρβις πέτυχαν τον πολυπόθητο πόντο. Στη Συρία οργάνωσαν ανεπίσηµα τις διαµαρτυρίες των πιστών. Ήταν πράγµατι µια ευκαιρία να κατακτήσουν δηµόσιο χώρο στις αδερφές αραβικές χώρες κάτω από την σκιά των σκίτσων.

6 6 Rooster Review ΚΑΤΑ ΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΗΜΗΝ Φώτης Περλικός Οι ισλαµοφασίστες έχουν καταδικάσει ερήµην, στο δικαστήριο του φονταµενταλιστικού παραλογισµού, το σύνολο των κοινωνίων µας, όχι κάτι που έκαναν κάποιοι συγκεκριµένοι ανθρωποι αλλά γι αυτό που είµαστε όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή), για το πώς ζούµε και για το πώς ορίζουµε τις κοινωνίες µας. εν χρειάζεται καµία άλλη δικαιολογία για αυτούς. Μας έχουν τοποθετήσει στο ιδεολογικό προκρούστειο κρεβάτι τους, έτοιµοι να κόψουν ότι δεν ταιριάζει απόλυτα στον πνευµατικό τους µεσαίωνα. Η επίθεση στην ανία είναι µια επίθεση στον πυρήνα των αξιών του δυτικού κόσµου όπως διαµορφώθηκαν µε την Μεταρρύθµιση, τον ιαφωτισµό, την Βιοµηχανική Επανάσταση και µε τους αγώνες ενάντια στους ολοκληρωτισµούς της Καθολικής Εκκλησίας, του δεσποτισµού, του φασισµού και του κοµµουνισµού. Της ελευθερίας της ατοµικής έκφρασης, της προστασίας της ελευθεροτυπίας, του σεβασµού της ιδιωτικότητας, του περιορισµού της παρέµβασης του κράτους, της ανεξιθρησκείας, του χωρισµού κράτους-εκκλησίας και της εξάλειψης του κοσµικού πολιτικού ρόλου της οργανωµένης θρησκείας. Για όποιον νοµίζει ότι δεν θα µπορούσε να είναι η δική µας σηµαία η επόµενη στη θέση της δανέζικης ή ότι η χώρα µας δεν δίνει αφορµές για την ισλαµική τροµοκρατία απλά να θυµίσουµε την στηριξή µας στην γενοκτονία των µουσουλµάνων της Βοσνίας και του Κοσόβου, την µη ύπαρξη ή δηµιουργία τζαµιών στην Αττική, τις ακραίες αντιµουσουλµανικές θέσεις µεγάλης µερίδας της ελληνικής κοινωνίας λόγω ταύτισής του ισλαµισµού µε την Τουρκία, τις υπερβολές των Ελλήνων ορθοδοξοµουλάδων, την χρήση της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, το ότι είµαστε µέλος του ΝΑΤΟ κτλ κτλ. Εδώ καίνε πρεσβείες για γελοιογραφίες: Από το Οργισµένες διαδηλώσεις διαµαρτυρίας για τη δηµοσίευση των σκίτσων του Μωάµεθ σηµειώθηκαν την Κυριακή στη Βηρυτό, κατά τη διάρκεια των οποίων πυρπολήθηκε το προξενείο της ανίας και τραυµατίστηκαν τουλάχιστον 28 άτοµα σε συγκρούσεις µε τις αρχές. Η ανία καλεί τους υπηκόους της να εγκαταλείψουν το Λίβανο. Χιλιάδες διαδηλωτών, πολλοί από τους οποίους κρατούσαν πράσινες ισλαµικές σηµαίες, συγκεντρώθηκαν γύρω από φλεγόµενο κτίριο και φώναζαν θρησκευτικά συνθήµατα. Παράλληλα, όπως µεταδίδει το Reuters, κάποιοι είχαν ανέβει σε ένα από τα οχήµατα της πυροσβεστικής το οποίο κατέστρεψαν προκειµένου να αποτρέψουν την κατάσβεση της πυρκαγιάς. εν έχει γίνει ακόµη σαφές εάν το κτίριο του προξενείου ήταν άδειο της στιγµή του επεισοδίου. Σύµφωνα όµως µε τις εφηµερίδες του Λιβάνου, οι ανοί διπλωµάτες αναχώρησαν από τη Βηρυτό το βράδυ του Σαββάτου, µετά την πυρπόληση των πρεσβειών της ανίας και της Νορβηγίας στη αµασκό της Συρίας. Το Σάββατο Σύριοι διαδηλωτές έβανα φωτιά στις πρεσβείες της ανίας και της Νορβηγίας στη αµασκό. Επίσης προκάλεσαν ζηµιές στην πρεσβεία της Σουηδίας και επιχείρησαν να εισβάλουν στο κτίριο της γαλλικής διπλωµατικής αποστολής, αλλά δεν τα κατάφεραν

7 Rooster Review 7 προηγµένη κατανόηση των µηχανισµών της αγοράς των Σχολαστικών και της Σχολής της Σαλαµάνκα των 16ο αιώνα, που αποτελεί µουσουλµανική κληρονοµιά. ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΙΣΛΑΜ Παύλος Μσάουελ ιαβάζοντας τις πρόσφατες συζητήσεις εδώ και σε άλλα blogs παρατηρώ διάφορες παρανοήσεις. Αυτές προφανώς οφείλονται στην άγνοια των περισσοτέρων από εµάς περί του ισλαµισµού και ειδικότερα των διάφορων παραλλαγών και ερµηνειών του ανά τους αιώνες (λογική δεδοµένης της ιστορικής µας αντιπαλότητας µε τµήµατα του µουσουλµανικού κόσµου και την ορθόδοξη οµοιογένεια των ελλήνων). Σε αντίθεση λοιπόν µε ότι πολλοί πιστεύουµε το Ισλαµικό δόγµα κάθε άλλο παρά µία εκδοχή έχει. Η αίσθησή µου µάλιστα (ως άθεου που έχει εκτεθεί σε παρόµοιο βαθµό στη χριστιανική και µουσουλµανική πίστη) ήταν πάντοτε ότι στο δόγµα του το Ισλαµ περιέχει περισσότερους φιλελεύθερους "σπόρους" από ότι το χριστιανικό. Ο Μωάµεθ άλλωστε είναι ο µόνος "ηγέτης" µεγάλης θρησκείας που ήταν έµπορος στο επάγγελµα. Αυτό όµως είναι κάτι που αν µπορούσα να το αποδείξω σίγουρα θα απαιτούσε ένα αρκετά εκτενέστερο κείµενο από το παρών. Αυτό που θέλω όµως να δείξω είναι κάποια ενδεικτικά φιλελεύθερα σηµεία του Κορανίου ώστε οι αναγνώστες µας να πάρουν µία γεύση. Σε παλαιότερα κείµενά µας έχουµε ξανασυζητήσει γιατί το ισλαµ δεν είναι από τη φύση του επιθετικό δόγµα καθώς και τις τεράστιες επιρροές του µουσουλµανικού πολιτισµού στη υτική σκέψη και στην Αναγέννηση. Για τους νεότερους αναγνώστες µας καθώς και αυτούς που δεν έτυχε να τις διαβάσουν έχει σηµασία να γίνει ένα ακόµη ποστ. Θα πρέπει λοιπόν να επισηµάνουµε πρώτον ότι το Κοράνι (όπως και η Αγία Γραφή) δε διαβάζεται από όλους τους Μουσουλµάνους κατά λέξη. Αυτή είναι η πρακτική κυρίως των "ορθόδοξων" µουσουλµάνων (σουνίτες). Οι υπόλοιποι ενδιαφέρονται για το γενικότερο πλαίσιο σκέψης που παρέχει το Κοράνι, δίνοντας µία ευρύτερη ερµηνεία στο αρχικό κείµενο ενώ είναι φυσικά δυνατόν να "κτίσεις" πάνω στη διδασκαλία του Προφήτη. Έτσι, το Ισλαµ θεωρεί ιερό δικαίωµα την ατοµική ιδιοκτησία. Τα πάντα ανήκουν στον Θεό, και τον άνθρωπο ο Θεός δηµιούργησε ως το εκπρόσωπό του επι της γης. (Κοράνι, Κεφάλαιο 2, εδάφιο 30*). Ο κάθε άνθρωπος είναι ατοµικά υπεύθυνος για το µερίδιό του (το οποίο του εµπιστεύτηκε ο Θεός) και λογοδοτεί µόνο στον Θεό για τη διαχείρισή του. Η περιουσία του κάθε ατόµου δεν πρέπει ποτέ να χρησιµοποιείται µε τέτοιο τρόπο ώστε να κλέβει από τους συνανθρώπους του το δίκαιο µερίδιό τους.(κεφάλαιο 2, εδάφιο 188). Όταν, για παράδειγµα, σε κάποιον έχει εµπιστευτεί η περιουσία ορφανών, αυτός οφείλει να µην τη χρησιµοποιήσει προς το συµφέρον τουκαι µόνο (Κεφάλαιο 4, εδάφιο 10). Όταν τα ορφανά ωριµάσουν θα πρέπει να πάρουν πίσω τον έλεγχο της περιουσίας τους (Κεφάλαιο 4, εδάφιο 6). Τα κληρονοµικά δικαιώµατα όχι µόνο είναι σεβαστά (Κεφάλαιο 4, εδάφιο 33) αλλά επεκτείνονται ισότιµα και στα δικαιώµατα των γυναικών στην κληρονοµιά. Τα ιδιοκτησιακά δικαιώµατα των γυναικών είναι εξίσου ιερά µε των αντρών και σε άλλες περιπτώσεις (Κεφάλαιο 4, εδάφιο 32) ενώ η µεταχείριση των γυναικών ως εµπόρευµα απαγορεύεται αυστηρά (Κεφάλαιο 4, εδάφιο 19). Το Κοράνι επιτάσσει το σεβασµό της ατοµικής ιδιοκτησίας όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως θρησκείας (Κεφάλαιο 3, εδάφειο 75). Ο Μωάµεθ αντιπαθούσε τον κρατικό έλεγχο της οικονοµίας, τους δασµούς και τη φορολογία. εχόταν την παρέµβαση µόνο για τη προφύλαξη από την απάτη και τη συλλογή τόκων (ρίµπα). Ο Ουµάρ ο δεύτερος, ο µεταρρυθµίστής, έλεγε ότι "ο Θεός έφτιαξε τη γη και τη θάλασσα δίνοντας ως τα δικά Του σύνορα στον κόσµο. Εποµένως ας αφήσουµε τους έµπορους να ταξιδεύουν σε αυτά δίχως καµία παρέµβαση. Πώς µπορεί κανείς να παρέµβει αυθαίρετα ανάµεσα σε δύο ανθρώπους και την ιδιωτική τους συναλλαγή;". Πολλοί αναγνώστες µας θα εντυπωσιαστούν µε την έµφαση που δίνει το Κοράνι σε βασικά ατοµικά δικαιώµατα τα οποία αποτελούν και την πεµπτουσία της φιλελεύθερης υτικής σκέψης. Ο Murray Rothbard για παράδειγµα επισήµανε την εξαιρετικά

8 8 BOYCOTT CARREFOUR Φώτης Περλικός Rooster Review (και είµαι σίγουρος ότι την ίδια πρακτική έχουν εφαρµόσει κι άλλες εταιρίες) είναι απαράδεκτη και φασιστική. ιότι στερεί από τον Άραβα καταναλωτή την δυνατότητα της επιλογής αν θέλει ή όχι να µποϋκοτάρει τα δανέζικα προϊόντα. Και δεν είναι καθόλου δεδοµένο ότι όλοι οι Άραβες θα συµπεριφέρονταν έτσι. Tο µποϋκοτάζ έχει στόχο να στείλει ένα πολιτικό µύνηµα στη ύση. Με τις τακτικές όµως που εφαρµόζονται το µύνηµα δεν το στέλνουν οι µουσουλµάνοι πολίτες αλλά αυτοί χρησιµοποιούν την βία ή την απειλή της ως πολιτική και ιδεολογική τους έκφραση. Το µύνηµα που τελικά στέλνεται δεν είναι η αγανάκτηση για µερικά σκίτσα, αλλά ότι ο φανατισµός και η βία των ακραίων ισλαµιστών υπονοµεύει πολλά περισσότερα δικαιώµατα και ελευθερίες από όσα φαίνονται µε την πρώτη µατιά, κρατώντας εγκλωβισµένες και ανίσχυρες τις όποιες φωνές λογικής, εκδηµοκρατισµού ή ανοχής τολµούν να εµφανιστούν στις κοινωνίες τους. The only thing necessary for the triumph of evil is for good men to do nothing Edmund Burke Μια ιδιωτική εταιρία λιανεµπορίου έχει το δικαίωµα να επιλέγει τι προϊόντα θα πουλάει. Επίσης έχει το δικαίωµα να επιλέγει µε όποια κριτήρια θέλει τα προϊόντα που πουλάει. Το Carrefour λοιπόν αποφάσισε ότι δεν θέλει να πουλάει προϊόντα από εταιρίες της ανίας για δηλώσει την συµπαράστασή του στην ιερή αγανάκτηση κάποιων σκοταδιστών. Είναι όµως και µας δικαίωµά µας να µην ψωνίζουµε πλέον σε κανένα Carrefur και να καλέσουµε όλους όσους δεν συµµερίζονται τα ίδια πολιτικά κριτήρια επιλογής των προϊόντων τους να κάνουν το ίδιο!! Μπορεί να έγινε για να φανεί αρεστή η εταιρία στον σκοταδιστικό φανατισµένο όχλο και σε όσους τον καθοδηγούν (όπως πχ οι συµβιβασµοί του Google στην κινεζική του έκδοση). Μπορεί, ακόµα χειρότερα, η απόσυρση έγινε υπό την απειλή χρήσης βίας από τους οπαδούς του µεσαίωνα ώστε να εξασφαλιστεί η επιβολή της θέλησής τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Όπως και να έχει όµως, η απόφαση των Carrefur να αποσύρει τα δανέζικα προϊόντα λόγω των ισλαµοφασιστικών αντιδράσεων Σε µια ελεύθερη κοινωνία δεν ψηφίζουµε απλά κάθε τέσσερα χρόνια. Αντίθετα ψηφίζουµε κάθε µέρα. Όι καταναλωτικές µας επιλογές είναι άπειρα µικρά καθηµερινά δηµοψηφίσµατα που έχουν πολύ µεγαλύτερη πολιτική βαρύτητα από όση αντιλαµβανόµαστε και τελικά η αγορά αναδεικνύεται στην µήτρα της δηµοκρατίας. Τουλάχιστον εδώ που µπορούµε, ως µια σχετικά ελεύθερη χώρα, ας δηλώσουµε έµπρακτα την αποδοκιµασία µας στις απαράδεκτες πρακτικές όσων µεταφέρουν τον θρησκευτικό φανατισµό στα ράφια των καταστηµάτων αφαιρώντας την "ελευθερία της καταναλωτικής έκφρασης". MANIFESTO: TOGETHER FACING THE NEW TOTALITARIANISM After having overcome fascism, Nazism, and Stalinism, the world now faces a new totalitarian global threat: Islamism. We, writers, journalists, intellectuals, call for resistance to religious totalitarianism and for the promotion of freedom, equal opportunity and secular values for all. The recent events, which occurred after the publication of drawings of Muhammed in European newspapers, have revealed the necessity of the struggle for these universal values. This

9 struggle will not be won by arms, but in the ideological field. It is not a clash of civilisations nor an antagonism of West and East that we are witnessing, but a global struggle that confronts democrats and theocrats. Rooster Review 9 Like all totalitarianisms, Islamism is nurtured by fears and frustrations. The hate preachers bet on these feelings in order to form battalions destined to impose a liberticidal and unegalitarian world. But we clearly and firmly state: nothing, not even despair, justifies the choice of obscurantism, totalitarianism and hatred. Islamism is a reactionary ideology which kills equality, freedom and secularism wherever it is present. Its success can only lead to a world of domination: man's domination of woman, the Islamists' domination of all the others. To counter this, we must assure universal rights to oppressed or discriminated people. We reject «cultural relativism», which consists in accepting that men and women of Muslim culture should be deprived of the right to equality, freedom and secular values in the name of respect for cultures and traditions. We refuse to renounce our critical spirit out of fear of being accused of "Islamophobia", an unfortunate concept which confuses criticism of Islam as a religion with stigmatisation of its believers. We plead for the universality of freedom of expression, so that a critical spirit may be exercised on all continents, against all abuses and all dogmas. We appeal to democrats and free spirits of all countries that our century should be one of Enlightenment, not of obscurantism. 12 signatures Ayaan Hirsi Ali Chahla Chafiq Caroline Fourest Bernard-Henri Lévy Irshad Manji Mehdi Mozaffari Maryam Namazie Taslima Nasreen Salman Rushdie Antoine Sfeir Philippe Val Ibn Warraq ηµοσιεύτηκε στην Jyllads Posten Ayaan Hirsi Ali Ayaan Hirsi Ali, from somilian origin, is member of Dutch parliement, member of the liberal party VVD. Writter of the film Submission which caused the assasination of Theo Van Gogh by an islamist in november 2004, she lives under police protection. Chahla Chafiq Chahla Chafiq, writer from iranian origin, exiled in France is a novelist and an essayist. She's the author of "Le nouvel homme islamiste, la prison politique en Iran " (2002). She also wrote novels such as "Chemins et brouillard" (2005). Caroline Fourest Essayist, editor in chief of Prochoix (a review who defend liberties against dogmatic and integrist ideologies), author of several reference books on «laicité» and fanatism : Tirs Croisés : la laïcité à l'épreuve des intégrismes juif, chrétien et musulman (with Fiammetta Venner), Frère Tariq : discours, stratégie et méthode de Tariq Ramadan, et la Tentation obscurantiste (Grasset, 2005). She receieved the National prize of laicité in Bernard-Henri Lévy French philosoph, born in Algeria, engaged against all the XXth century «ism» (Fascism, antisemitism, totalitarism, terrorism), he is the author of La Barbarie à visage humain, L'Idéologie française, La Pureté dangereuse, and more recently American Vertigo. Irshad Manji Irshad Manji is a Fellow at Yale University and the internationally best-selling author of "The Trouble with Islam Today: A Muslim's Call for Reform in Her Faith" (en francais: "Musulmane Mais Libre"). She speaks out for free expression based on the Koran itself. Née en Ouganda, elle a fui ce pays avec sa famille musulmane d'origine indienne à l'âge de quatre ans et vit maintenant au Canada, où ses émissions et ses livres connaissent un énorme succès. Mehdi Mozaffari Mehdi Mozaffari, professor from iranian origin and exiled in Denmark, is the author of several articles and books on

10 10 islam and islamism such as : Authority in Islam: From Muhammad to Khomeini, Fatwa: Violence and Discourtesy and Glaobalization and Civilizations. Rooster Review Maryam Namazie Writer, TV International English producer; Director of the Worker-communist Party of Iran's International Relations; and 2005 winner of the National Secular Society's Secularist of the Year award. Taslima Nasreen Taslima Nasreen is born in Bangladesh. Doctor, her positions defending women and minorities brought her in trouble with a comittee of integrist called «Destroy Taslima» and to be persecuted as «apostate» Salman Rushdie Salman Rushdie is the author of nine novels, including Midnight's Children, The Satanic Verses and, most recently, Shalimar the Clown. He has received many literary awards, including the Booker Prize, the Whitbread Prize for Best Novel, Germany's Author of the Year Award, the European Union's Aristeion Prize, the Budapest Grand Prize for Literature, the Premio Mantova, and the Austrian State Prize for European Literature. He is a Commandeur of the Ordre des Arts et Lettres, an Honorary Professor in the Humanities at M.I.T., and the president of PEN American Center. His books have been translated into over 40 languages. Philippe Val Director of publication of Charlie Hebdo (Leftwing french newspaper who have republished the cartoons on the prophet Muhammad by solidarity with the danish citizens targeted by islamists). Ibn Warraq Ibn Warraq, author notably of Why I am Not a Muslim ; Leaving Islam : Apostates Speak Out ; and The Origins of the Koran, is at present Research Fellow at a New York Institute conducting philological and historical research into the Origins of Islam and its Holy Book. Antoine Sfeir : Born in Lebanon, christian, Antoine Sfeir choosed french nationality to live in an universalist and «laïc» (real secular) country. He is the director of Les cahiers de l'orient and has published several reference books on islamism such as Les réseaux d'allah (2001) et Liberté, égalité, Islam : la République face au communautarisme (2005). ΓΙΑΤΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ; Νίκος Μάντζαρης Στις /1 / 2005 διεξάγεται στο Στρασβούργο η Χειµερινή Σύνοδος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συµβουλίου της Ευρώπης. Την Τετάρτη 25/1/2005 πρόκειται να συζητηθούν δύο ψηφίσµατα υψηλής πολιτικής και ηθικής σηµασίας. Το ένα αφορά στην ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκληµάτων των ολοκληρωτικών κοµµουνιστικών καθεστώτων και το άλλο στην καταπολέµηση της αναβίωσης της ναζιστικής ιδεολογίας. Ταυτόχρονα, στην ατζέντα της Συνόδου περιλαµβάνονται προς συζήτηση και άλλα σοβαρότατα θέµατα όπως οι θρυλούµενες µυστικές κρατήσεις σε χώρες του Συµβουλίου της Ευρώπης (φυλακές της CIA), οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων στην Τσετσενική ηµοκρατία αλλά και άλλα θέµατα όπως η συνεισφορά της Ευρώπης στη διαχείριση των υδάτινων πόρων. Από όλα αυτά τα σηµαντικά, τα οποία κατά 99% δεν έχουν φθάσει στα αυτιά σας αν "ενηµερώνεστε" από την ελληνική τηλεόραση, το µόνο που ακούγεται τις τελευταίες µέρες είναι οι εναγώνιες - και ως συνήθως παραπλανητικές - κραυγές του ΚΚΕ που διαµαρτύρεται και διαδηλώνει για το ψήφισµα καταδίκης των εγκληµάτων των κοµµουνιστικών καθεστώτων, αποκρύπτοντας, για ευνόητους λόγους, όλα τα άλλα ζητήµατα της ατζέντας. Και λεω για ευνόητους λόγους γιατί είναι δύσκολο να κολλήσεις την ταµπέλα του "αντι-κοµµουνιστή" ή του "διώκτη" ή του "ιµπεριαλιστή" σε έναν οργανισµό που ευαισθητοποιείται ταυτόχρονα για όλα τα παραπάνω θέµατα. Έτσι, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιµία, το ΚΚΕ προσφέρει από σπόντα και µια µικρή επικοινωνιακή εκδούλευση στη CIA και την παρούσα αµερικάνικη διοίκηση του George W. Bush. ε νοµίζω βέβαια ότι ο τελευταίος γνωρίζει καν την ύπαρξή του KKE, πόσο µάλλον ώστε να πολυσκοτίζεται για τα καµώµατά του. Επί της ουσίας όµως, τι αναφέρει το ψήφισµα αυτό; Αναφέρεται στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων που διεπράχθησαν στα κοµµουνιστικά καθεστώτα (ατοµικές και µαζικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θάνατοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, λιµοί, απελάσεις, βασανιστήρια, καταναγκαστική εργασία κτλ). Σηµειώνει ότι τα εγκλήµατα αυτά δικαιολογήθηκαν εις το όνοµα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και

11 της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου και ότι η ερµηνεία που δόθηκε στις δύο αυτές αρχές νοµιµοποίησε τον "αφανισµό" ανθρώπων που θεωρούνταν επιβλαβείς για την εγκαθίδρυση µιας νέας κοινωνίας και, ως τέτοιοι, εχθροί των ολοκληρωτικών κοµµουνιστικών καθεστώτων. Αναγνωρίζει ότι παρά τα εγκλήµατα αυτά αρκετά Ευρωπαϊκά κοµµουνιστικά κόµµατα έχουν συµβάλει στο δρόµο προς τη δηµοκρατία. Αναγνωρίζει ότι παρά την πτώση των καθεστώτων αυτών τα εγκλήµατά τους δεν έχουν έρθει όλα στο φως και ζητά να διερευνηθούν και να δηµοσιοποιηθούν - παρά τους λόγους "εθνικού συµφέροντος" που µπορεί να επικαλεστούν κάποιες χώρες για την αποσιώπησή τους - έτσι ώστε η γνώση της ιστορίας να οδηγήσει στην αποφυγή διάπραξης παρόµοιων εγκληµάτων στο µέλλον. Πάνω απ' όλα, τονίζει ότι "τα θύµατα των εγκληµάτων αυτών που είναι ακόµα εν ζωή, ή οι οικογένειές τους, αξίζουν συµπάθειας, κατανόησης και αναγνώρισης για τα όσα υπέφεραν". Καλεί δε "όλα τα κοµµουνιστικά ή µετακοµµουνιστικά κόµµατα των Κρατών-Μελών του που δεν το έχουν ήδη κάνει να αναθεωρήσουν την ιστορία του κοµµουνισµού και το δικό τους παρελθόν, να διαχωρίσουν τους εαυτούς του από τα εγκλήµατα που διεπράχθησαν από αυτά τα καθεστώτα και να τα καταδικάσουν χωρίς αµφισηµία". Με άλλα λόγια τα καλεί να κοιταχτούν στον καθρέφτη και τίποτα παραπάνω. Γι' αυτό το κάλεσµα κοιτάγµατος στον καθρέφτη, το τόσο επίπονο και οδυνηρό, είναι που έχει ξεσηκωθεί το ΚΚΕ. Ή ίσως η αιτία να είναι το ότι στο ψήφισµα ζητείται να ξεκινήσει µια δηµόσια εκστρατεία ενηµέρωσης για τα εγκλήµατα αυτά, γεγονός που θα µπορούσε να µειώσει σηµαντικά το κοινό-στόχο των πιθανών ψηφοφόρων του στο µέλλον. Στο επεξηγηµατικό του κείµενο, ο συντάκτης του ψηφίσµατος, Σουηδός βουλευτής κ. Lindblad διευκρινίζει ότι δεν ζητείται η καταβολή κανενός είδους χρηµατικής αποζηµίωσης προς τα θύµατα αλλά µόνο η ηθική αποκατάστασή τους. Κατανοεί δε το φόβο ορισµένων πολιτικών που τρέφουν συµπάθεια προς κάποια επιµέρους στοιχεία της κοµµουνιστικής ιδεολογίας, όπως η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη, να εµφανισθεί το ψήφισµα καταδίκης των κοµµουνιστικών εγκληµάτων ως ψήφισµα καταδίκης της κοµµουνιστικής ιδεολογίας (κάτι το οποίο δεν είναι). Αναγνωρίζει δε και το φόβο αρκετών πολιτικών που βρίσκονται ακόµη στην ενεργό δράση και στήριξαν µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα κοµµουνιστικά καθεστώτα. Θεωρεί ωστόσο επείγουσα την ανάγκη δηµόσιας συζήτησης πάνω σε αυτό το ζήτηµα. Από κοντά βέβαια µε το ΚΚΕ προσέτρεξαν και πολλά άλλα εκτροφεία επίδοξων πολιτικάντηδων όπως ο ικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και η ΚΕ ΚΕ. Rooster Review 11 Παραπλανητικά δε, αφ' ενός ισχυρίζονται ότι το ψήφισµα αποτελεί προσπάθεια περιορισµού της ελευθερίας έκφρασης (!) αφ' ετέρου ζητούν να σταµατήσει άµεσα η επικείµενη συζήτηση στο Συµβούλιο της Ευρώπης (!). Μήπως είµαι ο µόνος που βλέπω µια κάποια αντίφαση στις δηλώσεις αυτές; Βέβαια, αν το περπάτηµα στα πεζοδρόµια του δήµου σας είναι σαν πορεία σε ναρκοπέδιο τώρα ξέρετε ποιες είναι οι σοβαρότερες ασχολίες που είχε ο δήµαρχός σας. Εξάλλου, έρχονται δηµοτικές εκλογές (οι οποίες, όπως πάντα, θα είναι "οι κρισιµότερες των τελευταίων ετών") και πρέπει να κρατηθούν οι ισορροπίες και να διαφυλαχθούν ανοιχτές ενδεχόµενες συµµαχίες µε το ΚΚΕ που παίζει συνήθως το ρόλο του µπαλαντέρ Ακόµη κι αν αυτό σηµαίνει ότι πρέπει να φτύσουν πάνω στους τάφους εκατό εκατοµµυρίων νεκρών Υ.Γ. ιαβάζοντας το blog του Νίκου ήµου βλέπω ότι από πολλούς, και από τον ίδιο τον κ. ήµου, να υπάρχει µια κατά τη γνώµη µου παρανόηση. Όπως αναφέρω σαφώς παραπάνω και όπως µπορεί να διαβάσει κάποιος και στο ίδιο το ψήφισµα προτείνεται η καταδίκη των εγκληµάτων των κοµµουνιστικών καθεστώτων και όχι καταδίκη ιδεολογίας (φυσικά, η διάπραξη των εγκληµάτων είχε και µία ιδεολογική κάλυψη στην οποία, αναπόφευκτα, γίνεται αναφορά). Την ατζέντα της Συνόδου και το πλήρες κείµενο του ψηφίσµατος µπορεί να τα διαβάσει κάποιος στο site του Συµβουλίου της Ευρώπης: CPID=1718 Εδώ θα βρείτε την ανακοίνωση της ΚΕ ΚΕ και του ΣΑ: doc ελτία%20 Τύπου&id=

12 12 Ο Ι ΙΟΤΥΠΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΖΝΤΑΝΟΦΙΣΜΟΣ ηµήτρης Σκάλκος «Κύριε πρόεδρε, τελικά ο Μαρξ υπήρξε πολύ σηµαντικός πολιτικός φιλόσοφος» Βύρων Πολύδωρας (Βουλή, ) Την περίοδο των περσινών χειµερινών διακοπών µου βρέθηκα στη µαγευτική Πράγα και, µεταξύ άλλων, επισκέφτηκα το µουσείο Κοµµουνισµού προκειµένου να ικανοποιήσω το ενδιαφέρον µου για την πολιτική ιστορία. Μάλλον φτωχά τα εκθέµατα. Αρκετά, ωστόσο, ώστε να νιώσεις ένα σφίξιµο στο στήθος και να χαλάσει η διάθεσή σου. Ελάχιστοι και οι επισκέπτες. Οι Τσέχοι, λαός φιλοσοφηµένος, έχουν επιλέξει τον δρόµο της λήθης, που για τον γάλλο φιλόσοφο Πωλ Ρικέρ αποτελεί αρετή, απηχώντας τον Νίτσε, ο οποίος έκανε λόγο για την µνήµη ως πηγή δυστυχίας. Άλλωστε, είναι ακόµη πολύ πρόσφατα τα βιώµατά τους. Αφήνοντας πίσω σου το µουσείο και τα παγερά βλέµµατα των τσέχων φίλων σου, συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεται να εντρυφήσεις στο συγκλονιστικό έργο των Στεφάν Κουρτουά, Νικολά Βερτ και Ζαν- Λουί Πανέ, (επιµ.), Η Μαύρη Βίβλος του Κοµµουνισµού (Εστία, 2001), ή στο ανατριχιαστικό βιβλίο του Donald Rayfield, Stalin and His Hangmen (Penguin Books, 2004), για να έρθεις αντιµέτωπος µε τα συγκλονιστικά ντοκουµέντα της κοµµουνιστικής απανθρωπιάς. εν είναι, επίσης, ανάγκη να διαβάσεις την Φάρµα των Ζώων του Όργουελ ή το Μηδέν και το Άπειρο του Άρθουρ Καίστλερ, για να αντιληφθείς την δοµική βαναυσότητα, το αναλώσιµο της ανθρώπινης ζωής, και την εγγενή ροπή προς τη βία του κοµµουνιστικού ολοκληρωτισµού. Υπό αυτό το πρίσµα το πρόσφατο µνηµόνιο του Συµβουλίου της Ευρώπης µε τίτλο «Ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκληµάτων ολοκληρωτικών κοµµουνιστικών καθεστώτων», πρέπει να ειδωθεί περισσότερο ως συµβολική αναγνώριση και δικαίωση των χιλιάδων θυµάτων της κοµµουνιστικής θηριωδίας στην Ευρώπη, παρά ως ένα σύγχρονο κυνήγι µαγισσών ή µία προσπάθεια πολιτικού ρεβανσισµού. Πρώτα αποδίδεις την οφειλόµενη δικαιοσύνη και µετά γυρνάς σελίδα και προχωράς. Rooster Review Οι αντιδράσεις των απολογητών του σοβιετικού ολοκληρωτισµού δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποκριτική απόσειση ευθυνών. Ιδιαίτερα επίµονη είναι η προσπάθεια της αποφυγής της σύγκρισης των εγκληµάτων του κοµµουνιστικού ολοκληρωτισµού µε εκείνα της ναζιστικής θηριωδίας. Αν σας ενδιαφέρει, σύντροφοι, η κατάταξη στη λίστα της παγκόσµιας πολιτικής κτηνωδίας, τότε µπορείτε να ησυχάσετε- ο Πολ Ποτ και οι Ερυθροί Χµερ υπήρξαν χειρότεροι καθώς, µέσα σε µόλις τέσσερα χρόνια εξολόθρευσαν το 25% του πληθυσµού της Καµπότζης. Αν πάλι µοναδικό ζητούµενο είναι ο δρόµος για την κόλαση να είναι στρωµένος µε καλές προθέσεις, απαλλάσσεστε- αν και ο αφελής µπορεί να είναι εξίσου ανήθικος. Και πάντως, όπως έλεγε ο Βολτέρος, πρέπει να κρίνουµε τις πράξεις και όχι τις προθέσεις. Στην εισαγωγή του πραγµατικά σπουδαίου βιβλίου του, Στάλιν- Η Αυλή του Κόκκινου Τσάρου (Ποταµός, 2005), ο Simon Sebag Montefiore γράφει χαρακτηριστικά (σελ. 18): «Ανέκαθεν υπήρχε η τάση να αποδίδονται τα βάρη για όλα τα εγκλήµατα σ έναν µόνο άνδρα- τον Στάλιν. Σήµερα υπάρχει στη ύση µια εµµονή µε τη µόδα της αχρειότητας: µια µακάβρια, αλλά βλακώδης σύγκριση µεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ για το ποιος ήταν ο πιο σατανικός δικτάτορας του κόσµου βάσει των θυµάτων τους. Αυτό λέγεται δηµαγωγία όχι ιστορία. Το µόνο που επιτυγχάνεται είναι να κατηγορηθεί ένας τρελός και δεν προσφέρει κανένα µάθηµα ούτε για τον κίνδυνο που ενέχουν οι ουτοπικές ιδεολογίες και τα κοινωνικά συστήµατα, αλλά ούτε και για την ευθύνη που φέρει το άτοµο ως µονάδα» Στη χώρα µας, η οµόφωνη καταδίκη του µνηµονίου από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και δηµοσιογραφικού κόσµου (ανάµεσα τους και η «φιλελεύθερη» δηµοτική παράταξη της Αθήνας) απέδειξε για ακόµη µία φορά την ιδεολογική ηγεµονία που απολαµβάνει η δογµατική Αριστερά, πραγµατικά µοναδικό φαινόµενο ανάµεσα στα σύγχρονα δηµοκρατικά καθεστώτα. Ο Στάλιν είχε αντιληφθεί την σηµασία των ιδεών στην πολιτική κυριαρχία. Ο ίδιος αντιµετώπιζε τους καλλιτέχνες ως «αρχιτέκτονες ψυχών» και µε τη βοήθεια του Ζντάνωφ ασκούσε ολοκληρωτικό έλεγχο στη διαµόρφωση και τη διακίνησή τους. Μάλιστα, ο ίδιος ο Καλός Πατερούλης αναλάµβανε συχνά ακόµη και τις διορθώσεις των σεναρίων των κινηµατογραφικών ταινιών! Αν µάλιστα ζούσε σήµερα ο σοβιετικός ηγέτης σίγουρα θα µελετούσε µε µεγάλο ενδιαφέρον την ελληνική περίπτωση. Και αν για το ΚΚΕ η άρνηση της ιστορικής πραγµατικότητας είναι κατανοητή επιλογή µε στόχο

13 την περιχαράκωση του πολιτικού του χώρου, η περίπτωση της συντηρητικής παράταξης χρίζει προσεκτικότερης ανάγνωσης. Rooster Review 13 υστυχώς οι ευκαιριακές συµµαχίες µε στόχο εκλογικά οφέλη δεν εξηγούν επαρκώς το ζήτηµα της ιδεολογικής συµπόρευσης Νέας ηµοκρατίας και ΚΚΕ. Ούτε και οι περισσότερο επιστηµονικές ερµηνείες περί της απουσίας εγχώριας αστικής τάξης. Μία εξήγηση ίσως θα ήταν η ιστορική συγκρότηση της εγχώριας πολιτικής σκηνής, όπου η επαγγελµατική και κοινωνική ανέλιξη καθορίζονταν σε µεγάλο βαθµό από το πλέγµα των τζακιών, της οικογενειοκρατίας και των πολιτικών φρονηµάτων. Υπό αυτές τις συνθήκες τα στελέχη της συντηρητικής παράταξης ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη να επεξεργαστούν και να αρθρώσουν ένα σύνολο ιδεών που να αντανακλά τους στόχους και τα ιδιαίτερα συµφέροντά τους, καθώς η άκοπη ανάδειξη στα κέντρα εξουσίας ήταν εξασφαλισµένη. Η διαιώνιση αυτής της κατάστασης οδήγησε σήµερα στην ανάδειξη µίας γενιάς πολιτικά απαίδευτων και ηµιµαθών στελεχών που συχνά εντυπωσιάζονται από εξίσου ηµιµαθείς αριστερούς διανοούµενους και τους πανεπιστηµιακούς του ενός συγγράµµατος (βασικά του διδακτορικού τους). Έτσι, ακόµη και σήµερα το στελεχιακό δυναµικό της Νέας ηµοκρατίας παραµένει, σε µεγάλο βαθµό, πολιτικά απαίδευτο, αδύναµο και απρόθυµο να αρθρώσει ένα συνεκτικό πολιτικό αντίλογο στη δογµατική Αριστερά, και υπεύθυνο για την καταθλιπτική έλλειψη ιδεολογικής αντιπαράθεσης στη χώρα µας, µε προφανείς επιπτώσεις στο πολιτικό σύστηµα. Στον Λένιν αποδίδεται (αν και αµφισβητείται η πατρότητά της) η φράση «χρήσιµοι ηλίθιοι», που περιέγραφε εκείνους τους αστούς των δυτικών δηµοκρατιών που εµφανίζονταν ως πρόθυµοι απολογητές του κοµµουνιστικού ολοκληρωτισµού. ιαβάζοντας το πραγµατικά απολαυστικό πρόσφατο αφιέρωµα του «Ιού» για την επιρροή του µαρξισµού στον πρόεδρο και τα στελέχη της Νέας ηµοκρατίας, µπαίνει κανείς στον πειρασµό να αναρωτηθεί µήπως ο ρώσος επαναστάτης, πέρα από την αναπόφευκτη οικοδόµηση του σοβιετικού κοµµουνιστικού παραδείσου, είχε προβλέψει και την εµφάνιση της ελληνικής εξιάς. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΛΙΝΤΜΠΛΑΝΤ ΚΑΙ Ο ΑΡΒΙΝΟΣ Τάκης Μίχας Οι συζητήσεις των τελευταίων ηµερών σχετικά µε την καταδίκη κοµµουνισµού / εθνικοσοσιαλισµού (ναζισµού) από το Συµβούλιο της Ευρώπης έφεραν ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για τις οµοιότητες/ διαφορές των δύο αυτών ιδεολογιών. Οπως έχει συχνά παρατηρηθεί, τόσο ο εθνικοσοσιαλισµός όσο και ο κοµµουνισµός αντιπροσωπεύουν τις ακραίες µορφές ενός τρόπου σκέψης που θέτει το σύνολο πάνω από τα άτοµα που το απαρτίζουν, ενώ παράλληλα αρνείται ότι τα φυσικά δικαιώµατα του ατόµου -στο βαθµό στον οποίο αναγνωρίζονταιυπερισχύουν των δικαιωµάτων του συνόλου (της φυλής, της τάξης κ.λπ.). Παράλληλα και οι δυο αυτές φιλοσοφίες τονίζουν ότι το άτοµο οφείλει να θυσιάζεται για το καλό του συνόλου. Απ' αυτή λοιπόν τη σκοπιά, οι δυο αυτές πολιτικές αντιλήψεις αποτελούν τις ακραίες µορφές ενός τρόπου σκέψης που σε λιγότερο ακραίες µορφές είναι ευρύτατα διαδεδοµένος. Για πολλά χρόνια αυτός ο τρόπος σκέψης εθεωρείτο ότι εναρµονιζόταν και είχε επιστηµονικό υπόβαθρο στη θεωρία της εξέλιξης. Συγκεκριµένα, στην περίφηµη θεωρία της «επιλογής της οµάδας». Σύµφωνα µε αυτή τη θεωρία, µια οµάδα της οποίας τα µεµονωµένα µέλη είναι πρόθυµα να θυσιαστούν για το καλό της έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει από µια ανταγωνιστική οµάδα, στην οποία τα άτοµα δίνουν προτεραιότητα στα εγωιστικά τους συµφέροντα. Αυτό θα είχε αποτέλεσµα όσον αφορά την εξέλιξη ότι αφενός ο κόσµος θα περιλάµβανε κυρίως οµάδες των οποίων τα µέλη θα ήσαν έτοιµα να θυσιαστούν για το καλό της οµάδας και αφετέρου ότι τα χαρακτηριστικά τα οποία θα έτειναν να επικρατήσουν στα άτοµα θα ήταν η αυτοθυσία και ο αλτρουισµός. Θα επιβίωναν, µε άλλα λόγια, τα άτοµα τα οποία θα ήταν έτοιµα να δράσουν «για το καλό της οµάδας» ή «για την επιβίωση του είδους». Ήταν ασφαλώς µια ελκυστική θεωρία στο βαθµό που εναρµονιζόταν µε τις κυρίαρχες ιδεαλιστικές αντιλήψεις για το ρόλο του ατόµου. Όµως πολύ γρήγορα τα ρήγµατα αυτής της αντίληψης δεν άργησαν να φανούν.

14 14 Το πρώτο πρόβληµα αφορά την ασάφεια της «οµάδας» που υποτίθεται ότι επιβιώνει. Ένας άνθρωπος ανήκει σε διάφορες οµάδες. Ανήκει π.χ. στο ΠΑΣΟΚ, στους Έλληνες, στους Καυκάσιους, στους ανθρώπους, στα θηλαστικά, κ.λπ. Στο επίπεδο ποιας οµάδας λειτουργεί η φυσική επιλογή; Στο όνοµα ποιας οµάδας θα πρέπει να θυσιαστεί το άτοµο; Το δεύτερο αντεπιχείρηµα στη θεωρία της επιλογής των οµάδων προέρχεται από τον βιολόγο Γουίλιαµς. Σύµφωνα µε τον Γουίλιαµς, ακόµη και σε µια οµάδα αλτρουιστών, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρχει µια µειονότητα (είτε γηγενής είτε αποτελούµενη από άτοµα που έχουν µεταναστεύσει από άλλες οµάδες) που θα αρνείτο να κάνει οποιαδήποτε θυσία. Αν υπάρχει έστω και ένας αντάρτης εγωιστής, έτοιµος να εκµεταλλευτεί τον αλτρουισµό των άλλων, τότε εξ ορισµού είναι πιθανό να επιβιώσει και να αποκτήσει απογόνους. Κάθε παιδί του θα έχει την τάση να κληρονοµήσει τα εγωιστικά χαρακτηριστικά του γονιού του. Μετά από µερικές γενεές, διά µέσου αυτής της φυσικής επιλογής, η αρχικά «αλτρουιστική οµάδα» θα αποτελείτο κυρίως από εγωιστικά άτοµα και δεν θα διακρινόταν από µια «εγωιστική οµάδα». Αυτό θα συµβεί, διότι η εγωιστική µειονότητα θα µεταβληθεί σταδιακά σε πλειονότητα, ευνοούµενη από το γεγονός ότι θα εκµεταλλεύεται τις θυσίες των άλλων, χωρίς να κάνει η ίδια αντίστοιχες θυσίες. Η υπονόµευση της θεωρίας της «επιλογής της οµάδας» οδήγησε σε µια επανεξέταση πολλών περιπτώσεων συµπεριφοράς που εθεωρούντο µέχρι τότε ότι τεκµηρίωναν την προβληµατική θεωρία. Ένα από αυτά ήταν το πήδηµα της γαζέλας. Όταν ένα αρπακτικό πλησιάζει κοντά σε ένα κοπάδι από γαζέλες, µια γαζέλα αρχίζει να πηδάει πάνω-κάτω, προκαλώντας εσκεµµένα την προσοχή του αρπακτικού. Η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι η γαζέλα συµπεριφερόταν έτσι προκειµένου να ειδοποιήσει τις άλλες, αν και µε αυτό τον τρόπο διακινδύνευε τη ζωή της, προκαλώντας την προσοχή του αρπακτικού. Το πήδηµά της, λοιπόν, αντιπροσώπευε µια κατεξοχήν εκδήλωση αυτοθυσίας. Όµως, ο βιολόγος Ζαχλαβι έδειξε ότι αυτό δεν ισχύει. Το ιδιόρρυθµο πήδηµα της γαζέλας δεν είναι σήµα προς τις άλλες γαζέλες, αλλά προς το αρπακτικό. Στην ουσία του λέει: «ες πόσο υγιής και γρήγορη είµαι, δεν µπορείς να µε πιάσεις, γι' αυτό προσπάθησε να πιάσεις κάποια άλλη, που δεν πηδάει τόσο ψηλά». Στο βαθµό που τα αρπακτικά προτιµούν εύκολη λεία (ηλικιωµένα και ασθενικά θηράµατα), το πήδηµα της γαζέλας αποτελεί µια στρατηγική ατοµικής της επιβίωσης και όχι αυτοθυσίας. Rooster Review σύνολο». Όµως, όπως παρατηρεί ο βιολόγος Ρίντλεϊ, αυτό δεν σηµαίνει ότι θέτουν την οµάδα µπροστά από τον εαυτό τους, αλλά ότι απλά χρησιµοποιούν την οµάδα για να επιτύχουν καλύτερα τους ατοµικούς τους στόχους. «Είµαστε ένα εξαιρετικά οµαδικό είδος», γράφει ο Ρίντλεϊ, «αλλά όχι ένα είδος που έχει επιλεγεί στη βάση οµάδων. εν φτιαχτήκαµε για να θυσιαζόµαστε για την οµάδα, αλλά για να εκµεταλλευόµαστε την οµάδα προς όφελός µας». ηµοσιεύτηκε στην εφηµερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 06/02/ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ Φώτης Περλικός Σαν αύριο πριν 50 χρόνια, στις 25 Φεβρουαρίου 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, µε την οµιλία του Νικήτα Χρουτσώφ, είχαµε την πρώτη ρωγµή στο µύθο της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας και την παραδοχή εκ µέρους του καθεστώτος ενός από τα µαζικότερα και διαρκέστερα εγκλήµατα του 20ου αιώνα, της σταλινικής δικτατορίας (δεύτερο σε αριθµό θυµάτων µόνο σε σχέση µε την µαοϊκή Κίνα και συγκρίσιµο σε αποκτήνωση µόνο µε τη ναζιστική Γερµανία). Ενός εγκλήµατος που σήµερα µόνο φανατικοί ιδεοληπτικοί (και όπως φαίνεται νοσταλγοί των πρακτικών του) αρνούνται να αναγνωρίσουν. Φυσικά, δεν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι οι άνθρωποι ωφελούνται ζώντας συνεργαζόµενοι µεταξύ τους, γεγονός που ασφαλώς ωφελεί το «κοινωνικό Σε µια κλειστή συνεδρίαση, µπροστά µόνο σε µέλη του κόµµατος, ο Γενικός Γραµµατέας του

15 παραδέχτηκε τα εγκλήµατα της σταλινικής εποχής, σε ότι αφορούσε εκκαθαρίσεις µελών του (και παρότι ο ίδιος ο Χρουτσώφ είχε σηµαντική ευθύνη και συµµετοχή σ'αυτά). Μια επιτροπή προετοιµασίας για το συνέδριο βρήκε 681,692 θύµατα. Αργότερα, στο 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο Χρουτσώφ παραδέχτηκε και τα εγκλήµατα του καθεστώτος ενάντια στα µη- µέλη, στον απλό λαό, προτείνοντας και την ανέγερση µνηµείου στος τιµήν τους (πράγµα που φυσικά δεν έγινε αφού προείχαν τα προγανδιστικά στρατευµένα έργα εξύµνησης της σοσιαλιστικής ουτοπίας και του σοβιετικού υπεράνθρωπου). Ασφαλώς και τα κίνητρα του Χρουτσώφ για την αναγνώριση των εγκληµάτων δεν ήταν στο ελάχιστο ανθρωπιστικά, αλλά το ίδιο κυνικά µε τα κίνητρα αυτών που τα διέπραξαν. Άλλωστε τα χέρια του έσταζαν από βάρος εκατοµµυρίων νεκρών, ιδίως κατά τη θητεία του στην Ουκρανία. Ενώ τα εκατοµµύρια των νεκρών και των εκτοπισµένων να θυσιάστηκαν στο βωµό της επιβίωσης της σταλινικής απολυταρχίας, η δηµοσιοποίησή των εγκληµάτων σε βάρος τους εξυπηρέτησε αργότερα τις µάχες πολιτικής εξουσίας στους κόλπους του κόµµατος, χτυπώντας τους πολιτικούς αντιπάλους του Χρουτσώφ. εν ήταν όµως µόνο αυτό. Ο Στάλιν έγινε το εξιλαστήριο θύµα για ένα ολόκληρο δολοφονικό µηχανισµό που διέπραξε απίστευτα εγκλήµατα και του οποίου τα µέλη και η ιδεολογία τους χρειάζονταν µια ηθική απενοχοποίηση. Rooster Review 15 υσυχώς, η έκταση των εγκληµάτων είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί µε ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σήµερα από επιστήµονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις (το 2004 ανακοινώθηκαν 1,345 εκατοµµύρια εξακριβωµένα ονόµατα θυµάτων), σε κάθε όµως περίπτωση µιλάµε για περισσότερα από 20 εκατοµµύρια θύµατα. Μέχρι το 1956 µπρούµε πρόχειρα να αναφέρουµε: -Την εκτέλεση δεκάδων χιλιάδων οµήρων και αιχµαλώτων χωρίς δίκη το Την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών και εργατών στις βίαιες καταστολές των εξεγέργσεών τους την ίδια περίοδο. -Την εκτόπιση και την εξολόθρευση των Κοζάκων του Ντον το Τις δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το Τον θάνατο περίου 5 εκατοµµυρίων στον λιµό του Την υποχρεωτική κολλεκτιβοποίηση της υπαίθρου και την εξόντωση των διαφωνούντων ιδιοκτητών. -Την εκτόπιση και την εκκαθάριση περίπου 2 εκατοµµυρίων κουλάκων (ανεξάρτητων µικροϊδιοκτητών γης) το Τον εσκεµµένο λοιµό και την αποµόνωση της Ουκρανίας που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατοµµύρια Ουκρανούς -Την εκκαθάριση σχεδόν ατόµων στις Μεγάλες Εκκαθαρίσεις του Τον εκτοπισµό εκατοµµυρίων Πολωνών, Ουκρανών, Πόντιων Ελλήνων, Αφγανών, Κορεατών, Κινέζων, κατοίκων των Βαλτικών Χωρών, της Μολδαβίας και της Βερασάβιας το και το Την εκτόπιση και την εκκαθάριση των Γερµανών του Βόλγα το Την εκτόπισση και την εγκατάλειψη των Τατάρων της Κριµαίας, των Τσετσένων και των Ινγκουσέτιων το Το 1953 υπήρχαν στα Γκούλαγκ πάνω από 2,5 εκατοµµύρια φυλακισµένοι, εκ των οποίων το 1,2 αµνηστεύτηκε 3 βδοµάδες µετά τον θάνατο του Στάλιν.

16 16 Όσοι διανοούµενοι προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτόν τον ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα αίµατος εκτοπίστηκαν, εκτελέστηκαν, κλείστηκαν σε ψυχιατρεία και ελάχιστοι τυχεροί εξορίστηκαν στο εξωτερικό (όπου κάποιοι όπως ο Μαρκώφ δολοφονήθηκαν). Το "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ" του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν ήταν µια σπάνια καθαρή µατιά κάτω από το σιδερένιο πέπλο της σταλινικής προπαγάνδας. Το έργο της Τσεκά, της GPU, της NKVD και της KGB δεν έλαβε ποτέ την "αναγνώριση" που του άξιζε. Rooster Review ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ...ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ; Λίνα Παπαδοπούλου Α. Η αποδόµηση ενός παµπάλαιου ορισµού Γάµος είναι η «ένωσις ανδρός και γυναικός και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», σύµφωνα µε τον κλασικό ορισµό του νοµοδιδασκάλου του Ρωµαϊκού δικαίου, Μοδεστίνου. Από τα θύµατα των πολιτικών διώξεων, µε ιδιαίτερη µανία καταδιώχθηκαν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάµεις του αριστερού χώρου. Μόνο το 1925 η GPU "εξάρθρωσε" 81 οργανώσεις αναρχικών, 14 οργανώσεις µενσεβίκων, 6 οργανώσεις σοσιαλεπαναστών της δεξιάς, 7 οργανώσεις σοσιαλεπαναστατών της αριστεράς, 117 οργανώσεις "διάφορων διανοούµενων", 24 οργανώσεις "µοναρχικών", 85 οργανώσεις "κληρικών" και "αιρετικών" και 675 οµάδες κουλάκων. Η επιθετική, αδιάλλακτη και βίαιη ιδεολογία του Λένιν και των Μπολσεβίκων πολέµησε µε λύσσα κάθε πολιτική διαφορετικότητα συνθλίβοντας κάθε αντίθετη φωνή, ακόµα και όσων τη βοήθεια χριεάστηκε στα πρώτα στάδια της επανάστασης. Και γι'αυτό αξίζει την καταδίκη της πρώτα και κύρια από τον χώρο που ξεκίνησε και στη συνέχεια έπνιξε. Αυτά που ένα αιµοσταγές καθεστώς είχε το θάρρος να αναγνωρίσει κάνοντας τη αυτοκριτική του, η σηµερινή ιδεολογική τύφλωση αρνείται ακόµα να τα δει. Αντί το µέγεθος και µόνο της θηριωδίας να τους παγώνει το αίµα, σήµερα γινόµαστε δέκτες της χονδροειδούς γκαιµπελικής προπαγάνδας τους. Οι εχθροί της δηµοκρατίας, του πολιτικού πλουραλισµού, των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της ανεξαρτησίας της σκέψης και της άποψης όχι µόνο δεν ηττήθηκαν στη χώρα µας, αλλά κατάφεραν να γίνουν ιδεολογικό κατεστηµένο, όπως απέδειξε η σύµπλευση µαζί τους του συνόλου σχεδόν του πολιτικού φάσµατος στο ζήτηµα της καταδίκης των εγκληµάτων των κοµµουνιστκών καθεστώτων από το Συµβούλιο της Ευρώπης. Τα περισσότερα από τα συστατικά στοιχεία του ορισµού αυτού επιβίωσαν στους αιώνες, για να αποδοµηθούν το ένα µετά το άλλο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα: αµφισβητήθηκε καταρχάς η δια παντός «συγκλήρωσις» του βίου, καθώς επιτράπηκε το διαζύγιο. Όσο και αν η ένωση των δύο βίων γινόταν δια θείου µυστηρίου, η αναγνώριση δυνατότητας λύσης του γάµου ήταν αναπόφευκτη προκειµένου ο θεσµός προσαρµοστεί στις πραγµατικές κοινωνικές ανάγκες και να επιβιώσει. Κατά δεύτερο λόγο, αµφισβητήθηκε η φύση του ως «θείου δικαίου κοινωνία». Ο θετικισµός και o κοσµικός χαρακτήρας του κράτους, παρακολούθηµα του διαφωτισµού και του ορθού λόγου, οδήγησαν σταδιακά στην αποθρησκειοποίηση του γάµου. Ο τελευταίος αποτελεί κυρίως µια σύµβαση του αστικού δικαίου µε έντονα τα προσωπικά στοιχεία, και γιαυτό διαφορετική από τις υπόλοιπες αστικές συµβάσεις, αλλά µε κύρια χαρακτηριστικά την ελεύθερη βούληση σύναψής της και τη δυνατότητα λύσης της. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας του γάµου επιβιώνει σε όλες τις θρησκείες, ένα κοσµικό και θρησκευτικά ουδέτερο συνταγµατικό κράτος, ωστόσο, οφείλει να συνδέει τις νοµικές συνέπειες του γάµου µε την πολιτική, δηλ. νοµική και όχι θρησκευτική, σύναψή του. Το τελευταίο στοιχείο που έρχεται να αφαιρεθεί από τον ορισµό και έχει ήδη αφαιρεθεί σε κάποιες χώρες, όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο, είναι η διαφορετικότητα των φύλων: η αστική σύµβαση του γάµου έχει καταστεί στις χώρες αυτές ανεξάρτητη από το φύλο των συµβαλλοµένων µερών, όπως και κάθε άλλη εξάλλου αστική σύµβαση, εξέλιξη που συναντά ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές αλλά και ορκισµένους εχθρούς. Το ζήτηµα έχει αναχθεί σε προµετωπίδα του πολιτικού φιλελευθερισµού και εξισωτισµού και σε αιχµή του δόρατος εναντίον των φιλελεύθερων ιδεών για τους νεοσυντηρητικούς κύκλους. Γιατί όµως? Ποια είναι

17 τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, κυρίως όµως δικαιοπολιτικά επιχειρήµατα που χρησιµοποιούν οι υποστηρικτές και οι πολέµιοι της αναγνώρισης του γάµου οµοφύλων αντίστοιχα; 1 Rooster Review 17 Αθήνα), αλλά αυτό σηµαίνει ότι επιλέγεται η καταπίεση της «φύσης» του ανθρώπου, και άρα το συνολικό επιχείρηµα περί «παρά φύση» σεξουαλικότητας υποσκάπτει εαυτό. Β. Το ουράνιο τόξο των απόψεων Ας εξετάσουµε σχηµατικά µεν αλλά κριτικά την παλέτα των απόψεων που µπορούν να υποστηριχθούν σχετικά µε την αναγνώριση γάµου οµοφύλων ξεκινώντας από την πλέον συντηρητική και φτάνοντας στην πλέον φιλελεύθερη: 1. Η ιερότητα του (ετερόφυλου) γάµου και η απαγόρευση νοµιµοποίησης της «ανωµαλίας» Η άποψη αυτή ξεκινάει από την ανθρωπολογικής υφής παρατήρηση ότι η οµοφυλοφιλία είναι «παρά φύση» και «ανωµαλία», καθώς δεν συναντάται στη φύση, και άρα θα έπρεπε να απαγορεύεται, ή πάντως, στην ήπια εκδοχή της άποψης αυτής, να µην αναγνωρίζεται κοινωνικά, πολλώ δε µάλλον νοµικά. Η αναγνώρισή της προστίθεται το επιχείρηµα- θα πολλαπλασίαζε τα «κρούσµατα» και το «κουσούρι» θα εξαπλωνόταν σαν άλλη χολέρα. Πρόκειται για την πλέον αντιδραστική άποψη, συνδεόµενη µε ηθικολογικές και θρησκευτικές αξιωµατικές παραδοχές, η οποία δεν µπορεί να αντισταθεί σε κριτική ορθού λόγου. Κι αυτό γιατί: πρώτον, η οµόφυλη σεξουαλική συµπεριφορά απαντάται και στα ζώα, άρα είναι «φυσική», δεύτερον, τι σηµασία έχει ακόµη και αν δεν είναι «φυσική», µήπως δεν είναι «παρά φύση» όλος ο πολιτισµός, τόσο ο διανοητικός, καλλιτεχνικός (culture), όσο και ο τεχνικός (civilization)? Οδηγεί η «παρά φύση» φύση τους σε απαγόρευση κοινωνικής αποδοχής και νοµικής αναγνώρισης της ύπαρξής τους; Ο δε ιερός χαρακτήρας του γάµου µε θρησκευτικούς όρους δεν αφορά µια κοσµική Πολιτεία, παρά µόνον ένα θεοκρατικό κράτος. Τέτοιο όµως δεν µπορεί να είναι το συνταγµατικό κράτος και µάλιστα µιας πολυπολιτισµικής, δοµηµένης στα διδάγµατα του διαφωτισµού κοινωνίας. Όσο για το φόβο της εξάπλωσης του ιού, πρόκειται για τη µεγαλύτερη παραδοχή, που ούτε οι φανατικοί υπέρµαχοι της οµοφυλοφιλίας ως ερωτικής επιλογής δεν θα τολµούσαν να αρθρώσουν, ότι δηλαδή όλοι, ή, έστω, οι περισσότεροι άνθρωποι µέσα σε συνθήκες ίσης και απροκατάληπτης αντιµετώπισης των ερωτικών επιλογών θα επέλεγαν την οµοφυλοφιλία ή πάντως την αµφιφυλοφιλία. Η κυριαρχία της αµφιφυλοφιλίας επιβεβαιώνεται µεν από κάποιες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις και εµπειρικά σε κάποιους πολιτισµούς (ας σκεφτούµε την αρχαία 2. Νοµική αναγνώριση ναι, γάµος όχι! Είτε µας αρέσει είτε όχι, η οµοφυλοφιλία υπάρχει και πρέπει να δεχόµαστε τους ανθρώπους µε τα «κουσούρια» τους, εξάλλου όλοι τέκνα του θεού είµαστε, άρα ας αναγνωρίσουµε κάποιες νοµικές συνέπειες σε µακρόχρονες σχέσεις οµοφύλων, που τους συνδέει η αγάπη, η συντροφικότητα, ο έρωτας. Εξάλλου, είναι κρίµα άνθρωποι που έζησαν µαζί για χρόνια, να µην µπορούν να επισκέπτονται ο ένας τον άλλον στο νοσοκοµείο, λόγω έλλειψης συγγένειας, να µην µπορούν να κληρονοµούν ο ένας τον άλλο, να µοιράζονται τα αποκτήµατα και την περιουσία, κατά τη διάρκεια ή µετά το πέρας της συµβίωσης. Εξάλλου, είναι καλύτερο να ενθαρρύνονται οι µακρόχρονες σχέσεις, από το να ωθούνται οι οµοφυλόφιλοι σε ευκαιριακές συνευρέσεις. Η άποψη αυτή παρουσιάζεται πιο φιλελεύθερη, καθώς αναγνωρίζει την ερωτική διαφορετικότητα, επιµένει ωστόσο στον ορισµό του γάµου ως ένωση ενός «άνδρα και µιας γυναίκας». Ο λόγος; Επειδή κάθε άλλο ζεύγος (άνδρας-άνδρας, γυναίκα-γυναίκα) δεν µπορεί να τεκνοποιήσει. Αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο: αποτελεί η επιθυµία ή ικανότητα τεκνοποίησης τυπική ή ουσιαστική προϋπόθεση σύναψης γάµου; Καλούνται οι µελλόνυµφοι να υπογράψουν σχετικά ρητή υποχρέωση και τελεί ο γάµος υπό τη διαλυτική αίρεση της απόκτησης κοινών τέκνων; Όχι βέβαια! Γιατί τότε να αποκλείονται µόνον οι οµόφυλοι από τη σύναψη γάµου και όχι π.χ. και οι (λόγω προβληµάτων υγείας ή ηλικίας) ανίκανοι προς τεκνοποίηση; Θα µπορούσε να αναγνωρίζεται και σύµφωνα µε µια άποψη έτσι είναι- ως οικογένεια µόνον η σχέση µεταξύ γονιών (ή γονέα) και κοινού τους τέκνου, αλλά αυτό δεν αφορά τη σύµβαση του γάµου. Ο τελευταίος στηρίζεται στην κοινή βούληση γέννησης δικαιωµάτων και ανάληψης συγκεκριµένων υποχρεώσεων, ανάµεσα στις οποίες δεν είναι εκείνη της απόκτησης τέκνων, και ούτε θα µπορούσε να είναι, καθώς θα ερχόταν σε αντίθεση µε το δικαίωµα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των ατόµων. 3. Ναι στην θεσµοθέτηση γάµου οµοφύλων! Ο γάµος αφορά στην ελεύθερη βούληση συµβίωσης δύο ανθρώπων που επιθυµούν να συνδέσουν τις ζωές τους, για όσο διάστηµα τους ενώνουν δεσµοί αγάπης, έρωτα ή / και αλληλεγγύης, οι λόγοι δικοί τους και ανεξερεύνητοι, έτσι κι αλλιώς δεν εξετάζονται ούτε στον ετερόφυλο γάµο, µπορεί να είναι και για να ενώσουν οι πατεράδες τους τα βασίλειά τους!

18 18 Συνεπώς, µια τέτοια σχέση µπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως φύλου! Κάποιοι άνθρωποι σταθερά ή σε κάποια φάση της ζωής τους επιλέγουν οµόφυλο σύντροφο και αυτό σε τίποτε δεν διαφοροποιεί το συναίσθηµά (ή µη), και πάντως την απόφασή τους, από εκείνους που προτιµούν ετερόφυλο. Η αντίρρηση από το συντηρητικό οπλοστάσιο είναι ότι γάµος υπήρξε πάντα (βλ. ορισµό ρωµαϊκού δικαίου) ο ετερόφυλος (!) και δεν µπορούµε να αλλάξουµε τις παραδόσεις! Εξάλλου, η συνταγµατική κατοχύρωση του (αναγκαστικά ετερόφυλου) γάµου υποσκάπτεται από την αναγνώρισή του και σε άλλους. Το επιχείρηµα µοιάζει µε αυτό που λέει ότι οι γυναίκες (κάποτε) και οι µετανάστες σήµερα δεν επιτρέπεται να αποκτήσουν δικαίωµα ψήφου, καθώς το Σύνταγµα το κατοχύρωνε µόνον για τους άρρενες Έλληνες πολίτες. Είναι προφανές ότι η αναγνώριση περισσότερων δικαιούχων ενός δικαιώµατος κάνει µια πολιτική πιο εξισωτική και αφαιρεί προνόµια από τους κατέχοντες το δικαίωµα. Οι αποκλεισµοί ωστόσο δεν µπορούν να χρησιµοποιηθούν ως συνταγµατικό επιχείρηµα! Είναι απλώς πολιτικό, στο βαθµό που στηρίζεται και στηρίζει τους κοινωνικούς και πολιτικούς αποκλεισµούς. Η συµπεριληπτική ισότητα στην απόλαυση των δικαιωµάτων αποτελεί διακύβευµα και αιτούµενου του πολιτικού φιλελευθερισµού και ως τέτοιο είναι αναµενόµενο να συναντάει την αντίθεση των συντηρητικών ιδεών και ιδεοληψιών. 4. Και µια πρόταση δικαστικού ακτιβισµού εν χρειάζεται καν να θεσµοθετηθεί γάµος οµοφύλων, πουθενά στο νόµο δεν αναφέρεται η διαφορά του φύλου ως προϋπόθεση σύναψης γάµου, αρκεί συνεπώς µια σύµφωνη µε το Σύνταγµα ερµηνεία του νόµου για να συναφθεί γάµος οµόφυλων ατόµων. Η συνταγµατική επιταγή αναγνώρισης γάµου οµοφύλων αποτελεί απόρροια της αρχής της ισότητας των φύλων στη σύγχρονη εκδοχή της: ισότητα φύλων δεν σηµαίνει πλέον απλώς και µόνον οι γυναίκες να µην είναι κατώτερες από τους άνδρες, σηµαίνει ότι το φύλο δεν µπορεί να θεωρείται καθοριστικό κριτήριο για τη γέννηση δικαιωµάτων, παρά µόνον εκεί όπου αυτά ανάγονται και συνδέονται µε τις βιολογικές διαφορές. Αφού ο γάµος δεν προϋποθέτει τεκνοποιία, δεν ανάγεται σε βιολογικές διαφορές και άρα δεν µπορεί η σύναψή του να έχει ως τυπική προϋπόθεση το φύλο των συµβαλλοµένων µερών. Το να µην µπορεί ο Α να συνάψει σύµβαση µε τον Β λόγω του φύλου του συνιστά απαγορευµένη διάκριση λόγω φύλου, ακόµη και αν και η Γ δεν µπορεί να συνάψει γάµο µε τη, κατά τον ίδιο λόγο που συνιστούσε διάκριση λόγω φυλής η απαγόρευση σύναψης γάµου ενός µαύρου Rooster Review µε µια λευκή (στην Αµερική του πρώτου µισού του 20ου αιώνα) ή ενός Γερµανού µε µια Εβραία (στο τρίτο Ράιχ), παρότι αντίστοιχα απαγορευόταν και σε έναν λευκό να παντρευτεί µια µαύρη (και σε έναν Εβραίο µια Γερµανίδα). Το ότι δηλαδή η απαγόρευση ισχύει και για τα δύο φύλα δεν της αφαιρεί την έµφυλη διάσταση, όπως η απαγόρευση και στις δύο φυλές δεν αφαιρούσε τη διάσταση της ρατσιστικής διάκρισης. Η άποψη αυτή νοµικά άψογη- µπορεί να αντιµετωπιστεί µόνον µε επιχειρήµατα δηµοκρατικής διαδικασίας και ιστορικής ερµηνείας των νόµων: ο ιστορικός νοµοθέτης είχε στο νου του το γάµο ως ένωση ετεροφύλων και αυτό µόνον ο νοµοθέτης και όχι ο δικαστής ή ο δήµαρχος µπορεί να το αλλάξει. Και µια τέτοια αλλαγή, καθώς αγγίζει ζητήµατα κοινωνικής ηθικής, πρέπει να αποτυπώνεται στην απόφαση του δηµοκρατικά εκλεγµένου νοµοθέτη, που απολαµβάνει αυξηµένης νοµιµοποίησης σε σχέση µε το δικαστή. Το τελευταίο αυτό επιχείρηµα είναι γνωστό και από άλλες περιπτώσεις, ανάγεται στη φύση και τη µορφή της δηµοκρατίας, στη διαλεκτική σύνθεση των διαδικαστικά δηµοκρατικών και ουσιαστικά δηµοκρατικών αλλά ουσιαστικά αριστοκρατικών συστατικών της στοιχείων και είναι αντικείµενο άλλης εκτενούς συζήτησης Γ. Αντί επιλόγου πολιτικός κατά νοµικού λόγου και η άρνηση του Λόγου! Είναι προφανές ότι όλες οι παραπάνω απόψεις εκκινούν από βασικές παραδοχές που ανάγονται στην πολιτική άποψη και συνειδητά ή ασυνείδητασε πολιτικές θεωρίες. Η υιοθέτηση της µιας ή άλλης από αυτές είναι συνεπώς περισσότερο θέµα ιδεολογικής τοποθέτησης. Η δογµατική καθαρότητα της τελευταίας άποψης βρίσκει τα όριά της στην πολιτική µας προαντίληψη και προκατάληψη. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι πέραν του Λόγου: υπάρχει η αγάπη που διατρέχει θρησκεία και πολιτική και τις ενώνει! Υπάρχει η αγάπη για τον άλλον και για τον Άλλον, όχι απλώς η ανοχή (tolerance) για το ιαφορετικό, αλλά η αποδοχή του ως κοµµάτι µας, ως πλούτος, και άρα η συµπερίληψή του. Το αιτούµενο του πολιτικού φιλελευθερισµού για συµπεριληπτική, ολοένα διευρυνόµενη ισότητα στην απόλαυση των δικαιωµάτων, δεν στηρίζεται τόσο σε επιχειρήµατα πολιτικής θεωρίας, όσο στην αγαπητική σχέση εαυτών προς αλλήλους. Ίσως γι αυτό οι πραγµατικοί Χριστιανοί, περισσότερο και από τους αριστερούς, θα έπρεπε να στηρίζουν την αναγνώριση του γάµου οµοφύλων!

19 *Η κ. Λίνα Παπαδοπούλου είναι λέκτωρ του Συνταγµατικού ικαίου στο τµήµα Νοµικής του Α.Π.Θ. ** ιαβάστε περισσότερες συζητήσεις για το Ελληνικό Σύνταγµα και τα ατοµικά δικαιώµατα στην ιστοσελίδα της Αναθεώρησης Και εδώ µια εννοιολογική αποσαφήνιση: συζητούµε για γάµο οµοφύλων και όχι οµοφυλοφίλων. Οι οµοφυλόφιλοι µπορούν και σήµερα να συνάψουν γάµο µεταξύ τους, εφόσον είναι ετερό-φυλοι, ανήκουν δηλαδή σε διαφορετικά φύλα. εν απαιτείται να είναι και ετερο-φυλό-φιλοι, να κατευθύνουν δηλαδή τις ερωτικές τους προτιµήσεις µε τρόπο σταθερό σε άτοµα του αντίθετου φύλου. Με άλλα λόγια, ένας οµοφυλόφιλος άνδρας µπορεί να συνάψει γάµο µε µια οµοφυλόφιλη γυναίκα. Κανένας έλεγχος της σεξουαλικότητας δεν γίνεται καιδεν µπορεί βέβαια να γίνει, όπως δεν µπορεί να γίνει έλεγχος της συνείδησης, πολιτικής ή θρησκευτικής, παρά µόνον των εκδηλώσεών της, γιατί τόσο η ερωτική προτίµηση όσο και η συνείδηση ανάγονται στην εσώτερη σφαίρα του ατόµου και βέβαια (µπορούν να) µεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ Σπύρος Μπλάτσιος Είναι κοινό µυστικό ότι ζούµε στην εποχή των δηµοσκοπήσεων. Όλοι πλέον παραγγέλνουν δηµοσκοπήσεις, από βιοµηχανίες, µέχρι τράπεζες και εµπορικές επιχειρήσεις. Οι δε εταιρίες δηµοσκοπήσεων έχουν τροµερή άνθηση και κάθε λίγο και λιγάκι ξεφυτρώνει και κάποια καινούρια, αφού πλέον οι υπάρχουσες δεν µπορούν να καλύψουν την «υψηλή πελατεία» τους. Και φυσικά καλύτεροι πελάτες απ όλους είναι οι πολιτικοί και τα πολιτικά κόµµατα, οι οποίοι θεωρούν τις δηµοσκοπήσεις «εργαλείο» και τις παραγγέλνουν µε κάθε ευκαιρία. ηµοσκοπήσεις για τις δηµοτικές εκλογές, δηµοσκοπήσεις για το ποιος είναι ο πιο δηµοφιλής πολιτικός, δηµοσκοπήσεις για την επόµενη εκλογική µάχη, για τον επόµενο ανασχηµατισµό, δηµοσκοπήσεις για τις δηµοσκοπήσεις. Κάποια δε κόµµατα, έφτασαν σε σηµείο να προσλάβουν δηµοσκόπους για image makers οι οποίοι µε κατάλληλες δηµοσκοπήσεις προσπαθούν να αναµορφώσουν το προφίλ των πολιτικών φορέων-εργοδοτών. Rooster Review 19 Τίποτα το µεµπτό ως εδώ θα µπορούσε να πει κάποιος καλοπροαίρετος αναγνώστης. Αλλά τα µεµπτά σηµεία όµως για κάποιον που δεν αρκείται σε µια επιφανειακή ανάγνωση αριθµών και φθηνούς εντυπωσιασµούς, είναι δύο. Ένα για τους ίδιους τους δηµοσκόπους, που στην προσπάθειά τους να µην δυσαρεστήσουν κάποιον πελάτη πολλές φορές «µαγειρεύουν» τις ερωτήσεις ή το δείγµα για να βγάλουν το επιθυµητό αποτέλεσµα. Φυσικά θα µου πείτε είναι αντιεπαγγελµατικό κλπ κλπ και δεν µπορεί κάποιος να θίγει ολόκληρο κλάδο, αλλά τέτοια φαινόµενα έχουν παρατηρηθεί και δυστυχώς συνεχίζουν να παρατηρούνται. Ας δει κάποιος για παράδειγµα τι αποτελέσµατα έδιναν οι δηµοσκοπήσεις και το exit poll συγκεκριµένης εταιρίας στο ΠΑΣΟΚ παραµονές των εκλογών του 2004, αλλά και τα αποτελέσµατα των δηµοσκοπήσεων που δίνει η ίδια εταιρία ακόµα και σήµερα.. Στην συνέχεια ας συνδέσει τα αποτελέσµατα µε την λεπτοµέρεια ότι ο διευθύνων σύµβουλος της εταιρίας ήταν ο image maker του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές αυτές. Αν ο κλάδος των εταιριών δηµοσκοπήσεων θέλει να προστατευθεί από παρόµοια περιστατικά σύγκρουσης συµφερόντων ας συντάξει κάποιους κανόνες δεοντολογίας για την διενέργεια των δηµοσκοπήσεων και ας φροντίσει να τους τηρούν όλα τα µέλη του κλάδου. Το δεύτερο µεµπτό σηµείο όµως είναι το πιο σηµαντικό. Έχει να κάνει µε τους ίδιους τους πολιτικούς αλλά και τα κόµµατα, οι οποίοι για να παραµείνουν δηµοφιλείς στις δηµοσκοπήσεις αλλάζουν θέσεις σαν τα πουκάµισα. Έτσι γίνονται κοινωνοί του χειρότερου λαϊκισµού, προσπαθώντας να συµφωνήσουν µε την απρόσωπη «µάζα». Ο πολιτικός πρέπει να έχει θέσεις, να γεννά ιδέες και να προτείνει λύσεις, και όχι να αντιγράφει και να οικειοποιείται τις θέσεις των δηµοσκοπήσεων, γλύφοντας έτσι τα αυτιά του κόσµου. υστυχώς όµως δεν το έχει αντιληφθεί κανένας αυτό ή µάλλον καλύτερα δεν θέλει να το αντιληφθεί. Έτσι βλέπουµε σήµερα π.χ. την όξυνση των θέσεων του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του, συνήθως αµέσως µετά από µια δηµοσκόπηση που δείχνει ότι δεν τραβάει, αλλά δυστυχώς αυτή η όξυνση είναι και άκαιρη και ανούσια µιας που επικεντρώνετε συνήθως σε δευτερευούσης σηµασίας θέµατα. Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για την κυβέρνηση αλλά και για τα υπόλοιπα κόµµατα. Αυτή η τακτική όµως είναι καταστρεπτική για τον τόπο και άκρως λαϊκίστικη. Ας δώσω ένα απλό παράδειγµα του πόσο καταστρεπτική θα µπορούσε να ήταν αυτή η τακτική. Έστω ότι προεκλογικά γίνεται µία δηµοσκόπηση για το πόσο άµεσο φόρο επιθυµεί να πληρώνει ο κάθε πολίτης. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι το αποτέλεσµα θα ήταν άλλο από το ότι οι πολίτες δεν επιθυµούν να πληρώνουν φόρους; Και σκεφθείτε λοιπόν κάποιον «φωτισµένο Νέστωρα» της πολιτικής

20 20 µας που οικειοποιείται µία τέτοια θέση µε σκοπό να κερδίσει µερικές ψήφους στις επερχόµενες εκλογές Τα αποτελέσµατα θα ήταν καταστροφικά για την οικονοµία αλλά και για την κοινωνική συνοχή (µιας που κατάργηση των άµεσων φόρων θα σήµαινε αύξηση των έµµεσων φόρων). Το ερώτηµα είναι λοιπόν ανάλογο του γνωστού «που βαδίζουµε κύριοι;». Έχει αντιληφθεί ο πολιτικός κόσµος το επικίνδυνο µονοπάτι που έχει διαλέξει; Είναι σίγουροι αυτοί που έχουν κάνει τις δηµοσκοπήσεις σηµαία τους ότι πράττουν το σωστό; Είναι σίγουρος ο λαός ότι αυτοί που κυβερνούν µε τις δηµοσκοπήσεις κυβερνούν σωστά; Ο κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ Τάκης Μίχας Αν οι πρόσφατες αναφορές στον Μαρξ του Ελληνα πρωθυπουργού Κ. Καραµανλή έγιναν για να προσελκύσουν ψήφους από την Αριστερά, τότε η στρατηγική ήταν τελείως λανθασµένη. ιότι σήµερα ο Μαρξ θα πρέπει να θεωρείται persona non grata σε µεγάλο τµήµα της ελληνικής Αριστεράς. Ας ξεκινήσουµε µε τις απόψεις του Μαρξ για τη θρησκεία. Σύµφωνα µε τον Γερµανό φιλόσοφο η θρησκεία ήταν ένα ψέµα το οποίο χρησιµοποιούν οι ισχυροί για να ντοπάρουν τις µάζες - η θρησκεία ως «όπιο του λαού» σύµφωνα µε τη γνωστή του ρήση. Εχετε ακούσει Ελληνα ηγέτη της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια να αναφέρεται µε αυτούς τους όρους στη θρησκεία; Εχετε ακούσει πολιτικό της Αριστεράς να ασκεί κριτική όχι στις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, αλλά στο ίδιο το θρησκευτικό συναίσθηµα της πλειοψηφίας των Ελλήνων; Προφανώς όχι. Σήµερα οι απόψεις της Αριστεράς στην Ελλάδα για τη θρησκεία κινούνται µεταξύ δύο πόλων. Στον έναν πόλο βρίσκεται η αντίληψη ότι η Ορθοδοξία αποτελεί ένα αντιδυτικό λαϊκό πολιτιστικό στοιχείο και κατά συνέπεια ένα χρήσιµο όπλο στον αγώνα εναντίον του «ιµπεριαλισµού» και της παγκοσµιοποίησης. Στον άλλο πόλο βρίσκεται η αντίληψη ότι η θρησκεία είναι µια ιδιωτική υπόθεση και ότι γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να υπάρξει χωρισµός Κράτους και Εκκλησίας. Αµφότερες οι απόψεις αποδέχονται ως θετικό (ή εστω ουδέτερο) το θρησκευτικό φαινόµενο και τη Rooster Review θρησκευτική πίστη. Αµφότερες είναι ξένες προς τη σκέψη του Μαρξ για τον οποίο ο στόχος δεν ήταν ποτέ η ανεξιθρησκεία ή η θρησκευτική ποικιλοµορφία, αλλά ο εξοβελισµός κάθε είδους θρησκευτικής πίστης από την κοινωνία. Ας περάσουµε τώρα στην απόρριψη της παγκοσµιοποίησης, ένα σύνθηµα που ενώνει όλες σχεδόν τις συνιστώσες της ελληνικής Αριστεράς. Και στο σηµείο αυτό οι απόψεις του Μαρξ θα προκαλούσαν τουλάχιστον αµηχανία. ιότι ο Γερµανός φιλόσοφος ποτέ του δεν υποστήριξε προστατευτικούς δασµούς, την εθνικοποίηση των βιοµηχανιών ή τον περιορισµό του ελεύθερου εµπορίου - δηλαδή όλα τα στοιχεία που συγκροτούν την πολιτική των πολέµιων της παγκοσµιοποίησης. Αντίθετα θα χαρακτήριζε ως «αντιδραστικούς» τους εχθρούς της παγκοσµιοποίησης: «Η µπουρζουαζία µέσω της εκµετάλλευσης της παγκόσµιας αγοράς», έγραφε στο Κοµµουνιστικό Μανιφέστο «έχει δώσει κοσµοπολίτικο χαρακτήρα σε παραγωγή και κατανάλωση σε κάθε χώρα. Προς µεγάλη απογοήτευση των αντιδραστικών έχει τραβήξει κάτω από τα πόδια της βιοµηχανίας το εθνικό έδαφος πάνω στο οποίο στεκόταν. Ολες οι καθιερωµένες εθνικές βιοµηχανίες έχουν καταστραφεί ή καταστρέφονται κάθε µέρα. Αυτές εκτοπίζονται από νέες βιοµηχανίες, η εισαγωγή των οποίων καθίσταται ζήτηµα ζωής ή θανάτου για κάθε πολιτισµένο έθνος, από βιοµηχανίες που δεν επεξεργάζονται πλέον ντόπιες πρώτες ύλες αλλά πρώτες ύλες που προέρχονται από τις πιο αποµακρυσµένες ζώνες, βιοµηχανίες τα προϊόντα των οποίων καταναλώνονται όχι µόνο στο εσωτερικό αλλά σε κάθε σηµείο του πλανήτη. Στη θέση των παλιών αναγκών που ικανοποιούνται µε την παραγωγή της χώρας βρίσκουµε νέες ανάγκες οι οποίες για την ικανοποίησή τους απαιτούν τα προϊόντα µακρινών τόπων µε ποικίλο κλίµα. Στη θέση του παλιού τοπικού και εθνικού περιορισµού και της αυτάρκειας έχουµε επαφή µε κάθε κατεύθυνση, έχουµε παγκόσµια αλληλοεξάρτηση των εθνών. Ο,τι ισχύει για την υλική παραγωγή ισχύει και για την πνευµατική παραγωγή. Οι πνευµατικές δηµιουργίες των ξεχωριστών κρατών γίνονται κοινή ιδιοκτησία. Η εθνική µονοµέρεια και η µυωπική οπτική καθίστανται όλο και περισσότερο αδύναµες». Είναι επίσης πολύ αµφίβολο αν ο Μαρξ έτρεφε οποιαδήποτε συµπάθεια για τα παραδοσιακά πολιτισµικά στοιχεία τα οποία ξερίζωνε η παγκοσµιοποίηση στο διάβα της. Αναφερόµενος π.χ. στην ινδική κουλτούρα έγραφε ότι προσδιορίζει έναν «αναξιοπρεπή, λιµνάζοντα και φυτοζωούντα» τρόπο ζωής», ενώ χαρακτήριζε την ινδουιστική πίστη ως «κτηνώδη λατρεία της φύσης, που δείχνει την εξαθλίωσή της από το γεγονός ότι υποχρεώνει τον άνθρωπο, τον κυρίαρχο της φύσης, να γονατίζει λατρεύοντας τη µαϊµού και την αγελάδα».