ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΥΛΟΥ ΧΡΗΣΤΙ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Transcript

1 ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΥΛΟΥ ΧΡΗΣΤΙ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝ ΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ «ΕΛΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014 Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, για να γνωριστούµε και µε όλους, είµαι ο Γραµµατέας της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ. Όσο πλησιάζουµε στην έξοδο από την εποχή του µνηµονίου, όπως το γνωρίσαµε τα τελευταία χρόνια, τόσο γίνεται εµφανές το σηµάδι που αφήνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στον οργανισµό της πατρίδας µας. Οι κοινωνικές συνέπειες της πολιτικής που εφαρµόστηκε είναι διαρκείς και απαιτούν λύσεις, που θα περιλαµβάνουν αφενός άµεσες απαντήσεις και αφετέρου µεσοµακροπρόθεσµο σχεδιασµό απαλειφής και αποκατάστασης των ανισοτήτων που προκλήθηκαν. Η βελτιωµένη µακροοικονοµική εικόνα της χώρας είναι σηµαντική, αλλά δε θα φέρει τα επιθυµητά αποτελέσµατα αν δε συνοδευτεί από την ανασυγκρότηση της πραγµατικής οικονοµίας. Οι παραγωγικές δυνάµεις του τόπου, ηλικιακά και οικονοµικά, ασφυκτιούν σε ένα καθεστώς που κυριαρχεί η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η φορολαγνεία, η ανύπαρκτη τραπεζική ροή και σε επίπεδο ιδεών η αναξιοκρατία, η διαπλοκή και η διαφθορά.

2 Ταυτόχρονα ο δηµόσιος τοµέας παραµένει δυσλειτουργικός και ο ιδιωτικός κρατικοδίαιτος, ενώ ενεργειακά παραµένουµε πλήρως εξαρτηµένοι. Είναι λοιπόν σωστή η αντίληψη ότι ο µεγαλύτερος κίνδυνος που αντιµετωπίζουµε είναι η µεταµνηµονιακή ελλάδα να κουβαλάει ακριβώς τις παθογένειες της παλιάς, σε επίπεδο πολιτικό, σε επίπεδο αξιακό, κοινωνικό και εντέλει οικονοµικό. Σηµείο-τοµή κατά την άποψή µου για την επόµενη µέρα είναι η κατανόηση της απόλυτης αλλαγής στη σύνθεση και την υφή του κοινωνικού ιστού της χώρας, που επέφερε η µνηµονιακή περίοδος. Η µεσαία τάξη έχει εξανεµιστεί, ενώ σηµαντικά τµήµατα του ελληνικού λαού νοιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν πια τίποτα. Αυτές οι κοινωνικές µεταβολές είναι που µετέτρεψαν τα κόµµατα της µεταπολίτευσης σε οργανισµούς παρωχηµένους, αυτές οι κοινωνικές µεταβολές είναι που δηµιουργούν τις συνθήκες δηµιουργίας νέων φορέων, που θα εκφράζουν και θα δηµιουργούν τις νέες συνθήκες και θα εκφράζουν τα νέα αιτήµατα. Αυτά είναι τα πλατειά τµήµατα του ελληνικού λαού που έχουν ανάγκη τη δηµοκρατική παράταξη. Ποιος λοιπόν ήταν και ποιος είναι ο ρόλος της δηµοκρατικής παράταξης; Η επιλογή του 2010 στήριξε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, η οποία σήµερα την καθιστά ακόµα και µετά από έξι χρόνια ύφεσης ως την πιο στέρεη και αξιόπιστη ηµοκρατία της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Η οργανωτική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ δεν µπορεί να αντιµετωπίζεται άλλο ως µία σύγχρονη θησεία της Ιφιγένειας, το κίνηµά µας ανέλαβε εξ ολοκλήρου το βάρος της ευθύνης της σωτηρίας της χώρας, όταν ο κ. Σαµαράς και ο κ. Τσίπρας αποτελούσαν τις διαφορετικές όψεις του νοµίσµατος της δραχµής. Ήταν τότε ακριβώς που η τυφλή διαµαρτυρία γιγάντωσε νεοφασιστικές αντιλήψεις και έδωσε σάρκα και οστά στη Χρυσή Αυγή. Ήταν λίγο µετά, όταν οι τακτικισµοί του κ. Σαµαρά οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές, που έθεσαν σε κίνδυνο την πορεία της στην Ευρώπη και σε ψευδεπίγραφα διλήµµατα που οδήγησαν σε έναν νέου τύπου διχασµό. 2

3 Οι διπλές εκλογές του 2012 ήταν ένα λάθος, που οδήγησε στη δηµιουργία ενός διπόλου που διευρύνει τις παθογένειες του µεταπολιτευτικού συστήµατος, µε τη Νέα ηµοκρατία αφενός σήµερα να καπηλεύεται τις θυσίες του ελληνικού λαού ξεχνώντας τις προεκλογικές υποσχέσεις των Ζαππείων και το ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετεί το µεγαλύτερο τµήµα της παλαιοκοµµατικής αριστοκρατίας υποσχόµενο την επιστροφή στο παρελθόν. Όµως φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, λάθη έκανε και το ΠΑΣΟΚ και όχι µόνο την περίοδο , αλλά και παλαιότερα. Το ΠΑΣΟΚ και τα µεγαλοστελέχη του βολεύτηκαν στην αναπαυτική πολυθρόνα του κρατισµού και του κυβερνητισµού, οι πρωτοπόρες ιδέες που πάντα ακολουθούσαν το κίνηµά µας χάθηκαν γιατί κανείς ποτέ από τους ιθύνοντες δεν τις ήθελε, είχαν την εξουσία και πίστευαν ότι θα την έχουν για πάντα. Η εσωτερική δηµοκρατία των κοµµάτων εξουσίας όπως διαµορφώθηκε όλα τα τελευταία χρόνια είχε και έχει τους νέους ως συµπληρώµατα, συµπληρώµατα αφισοκόλλησης, κινητοποίησης και φωτογραφιών. εν ήταν αυτό που ονειρευτήκαµε, δεν είναι αυτό που ονειρευόµαστε και είναι πράγµατι πολύ δυσάρεστο να βλέπουµε νέους ανθρώπους να λειτουργούν µε παλαιές νοοτροπίες, χρησιµοποιώντας ακριβώς την ίδια λογική πατερναλισµών που χρησιµοποίησαν πολλές γενιές παλαιότερων αφυδατώνοντας κάθε προσπάθεια. Μπαίνουν οι ίδιοι στη θέση των βαµπίρ-πολιτικών του παρελθόντος, που χρησιµοποίησαν τις νεώτερες γενιές για να ζουν οι ίδιοι. Κι εδώ οφείλω να µιλήσω για τις φωνές εκατοντάδων συντρόφων της ΠΑΣΚ σε όλη τη χώρα που µε όραµα την αλλαγή πάλεψαν στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ χωρίς προσωπικές στρατηγικές. εν µπορώ να ξεχάσω τις φωνές που πνίγηκαν επειδή δεν ήταν αρεστές, δεν µπορώ να περιφρονήσω ότι τα αποτελέσµατα για τα οποία σήµερα υπερηφανευόµαστε σε επιστηµονικούς και επαγγελµατικούς χώρους στηρίζονται κυρίως στους χθεσινούς πασπίτες που τόσο λοιδορήθηκαν και σήµερα είναι ξεχασµένοι στα ιδρύµατά τους. Ποιος όµως ήταν και ποιος είναι και ο ρόλος της Ευρώπης στην περίοδο της κρίσης; Η σκληρή επιλογή λιτότητας που επέβαλε το δίδυµο 3

4 Μέρκελ και Σαρκοζί κατέστησε την Ευρωπαϊκή Ένωση όµηρο των εγγενών προβληµάτων της Συνθήκης του Μάαστριχ. Εµείς κι εγώ προσωπικά δεν πιστεύουµε σε µία Ευρώπη παρακολούθηµα νεοφιλελεύθερων αγορών, δεν πιστεύουµε σε µια συντηρητική ηγεσία που σκέφτεται και δρα καθυστερηµένα και δεν πιστεύουµε ούτε στην όψιµη αλληλεγγύη κάποιων σοσιαλδηµοκρατών που τρία χρόνια σιωπούσαν και σήµερα εµφανίζονται για να πανηγυρίσουν µαζί µας την έξοδο από την κρίση. Ο ελληνικός λαός πλήρωσε τη σιωπή τους. Θέλουµε µια Ευρώπη µε πρότυπους θεσµούς εκπροσώπησης, µε µηχανισµούς ελέγχων και στήριξης, αλληλέγγυα στα προβλήµατα, στις λύσεις και όχι τιµωρητική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα αλλάξει ή θα πεθάνει. Συζητώντας όµως στο παρόν για το παρελθόν, χάνουµε το µέλλον. Έτσι κι αλλιώς την παράταξη της θλίψης των ηµετέρων και του ωχαδερφισµού, την Ελλάδα της κατήφειας, της κοινωνικής απαξίωσης, της αξιακής απαξίωσης, πρέπει να την αφήσουµε πίσω. Ήρθε η ώρα να µιλήσουµε µεταξύ µας ειλικρινά για το µέλλον της παράταξης και το µέλλον της χώρας. Ήρθε η ώρα να κλείσουµε οριστικά τους λογαριασµούς µε το παρελθόν, να κάνουµε τον απολογισµό µας ως πολιτικό υποκείµενο και να χαράξουµε νέους δρόµους, που είναι ιστορικά αναπόφευκτο να ανοίξουν. Όµως θα πρέπει να προσέξουµε, η πολιτική, όπως και η ζωή, δε λειτουργεί µε όρους αυτονόητου. Επειδή γεννηθήκαµε σε µια Ελλάδα µε αυτά τα σύνορα δε σηµαίνει ότι θα πεθάνουµε µε τα ίδια σύνορα. Επειδή είµαστε κοντά στην έξοδο από το µνηµόνιο δε σηµαίνει ότι θα βγούµε από αυτό. Επειδή πιστεύουµε ότι εµείς είµαστε η δηµοκρατική παράταξη, δε σηµαίνει ότι αυτό πάντα θα παραµένει. Για όλα αυτά χρειάζεται κόπος, πίστη και αγώνας. Πρέπει να παλέψουµε και να πιστέψουµε στην εθνική κυριαρχία της χώρας µας και να παλέψουµε γι αυτήν, να προστατεύσουµε τα εθνικά µας συµφέροντα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πρέπει να βγούµε από το µνηµόνιο και να µοχθήσουµε γι αυτό, πρέπει να ανασυγκροτήσουµε τη δηµοκρατική παράταξη και να ιδρώσουµε γι αυτό, µόνο µε ευχές δε βάφονται αυγά. 4

5 Πως µπορούµε όµως να κάνουµε το άλµα πέρα από το κενό; Οφείλουµε πολύ γρήγορα να ανασυγκροτηθούµε συντρόφισσες και σύντροφοι, αναλογιζόµενοι τις ιδέες που µας ενώνουν και όχι τα µικροσυµφέροντα που µας χώρισαν και εξακολουθούν να µας χωρίζουν. Οφείλουµε να θυµηθούµε το ρόλο ύπαρξης της δηµοκρατικής παράταξης, της ραχοκοκαλιάς κάθε εθνικής προσπάθειας και επιτυχίας, να αναλογιστούµε ότι η ανασυγκρότησή της δεν έχει να κάνει µε το ατοµικό συµφέρον κάποιων, αλλά µε την αδήριτη ανάγκη να µην πέσει η χώρα σε µια νέα περιπέτεια, όπου το υπάρχον πολιτικό σύστηµα θα εναλλάσσεται στην εξουσία µε γρήγορους ρυθµούς και οι κυρίαρχες δυνάµεις θα είναι η ακροδεξιά και η συντηρητική δήθεν αριστερά. Οφείλουµε να αποκτήσουµε ξανά αναφορές στο εργατικό κίνηµα, στους αγρότες, στους φοιτητές και τους σπουδαστές, να αναλογιστούµε την αναγκαιότητα κατάργησης της ασύµµετρης ηµοκρατίας, η οποία αναδεικνύει το ατοµικό συµφέρον έναντι των συλλογικών, κοινωνικών και λαϊκών δικαιωµάτων, την ανάγκη ανατροπής της αντίληψης που µας οδηγεί να σκεπτόµαστε µόνο το άµεσο προσωπικό όφελος και όχι το γενικό καλό, µέσω του οποίου θα έρθει η ατοµική πρόοδος. Επειδή λοιπόν αµφιβάλω αν όντως το 2010 είδαµε την κρίση ως ευκαιρία για τη χώρα, ας τη δούµε τουλάχιστον το 2014 για τη δηµοκρατική παράταξη και το πολιτικό σύστηµα. Το σηµερινό πολιτικό σύστηµα είναι πλήρως αναντίστοιχο µε την κοινωνική διαστρωµάτωση που έχουν επιφέρει οι συνέπειες της κρίσης, είναι διεφθαρµένο και διαπλεκόµενο σε µεγάλο βαθµό, ανήµπορο να νοιώσει τις ανάγκες της γενιάς µας, είναι πελατειακό και λειτουργεί µε όρους big brother, όπου social media και ΜΜΕ αναδεικνύουν προσωπικότητες και όχι πολιτικές, αναδεικνύουν λεπτοµέρειες για να σκανδαλίσουν και όχι για να ενηµερώσουν. Η σταδιακή µεταµόρφωση του πολίτη και εντέλει των Πολιτικών από homo politicus σε homo economicus εξασθένησε τη ηµοκρατία µας. Τα συλλογικά υποκείµενα, κόµµατα, φορείς, συνδικάτα, διαβρώθηκαν και εντέλει απαξιώθηκαν. Η συνεργασία και η αλληλεγγύη έδωσε τη θέση της στον αχαλίνωτο ανταγωνισµό και σε κάθε έκβαση της κοινωνικής ζωής και του δηµοσίου λόγου. Από το σχολείο στον επαγγελµατικό στίβο, από την καφετέρια στο γήπεδο και ως τη Βουλή. 5

6 Η υπέρβαση όλων αυτών των παθογενειών ξεκινάει από µία ενδελεχή αυτοκριτική και κριτική, από µία ψύχραιµη ανάλυση των αιτιών που µας οδήγησαν εδώ και από κάποιες συνθήκες που κατά την άποψή µου πρέπει όλοι µαζί να συνοµολογήσουµε. 1. Η δηµοκρατική παράταξη χρειάζεται όλα της τα ρεύµατα, όλες τις συνιστώσες και την παράδοση ΕΑΜικής αντίστασης και αυτή της Ένωσης Κέντρου. 2. Χρειάζεται και η πνευµατική πρωτοπορία και η λαϊκή αναφορά. 3. Χρειάζεται η θεσµική τους λειτουργία να διαπνέει κάθε της απόφαση, όπως επίσης και το σεβασµό στις αποφάσεις αυτές. Αποκλεισµοί δε χωράνε, υστεροβουλίες δε βοηθούν. Η νεολαία ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΚ είναι εδώ και θέλουν και µπορούν να προσφέρουν. Τέλος, χρειάζεται να αντιληφθούµε ότι τα πρόσωπα δεσµεύονται αλλά και προστατεύονται από τη συλλογικότητα. Η ηθική απαξίωση προσώπων που προσέφεραν στο κίνηµα, αλλά και συγκεκριµένα των Αρχηγών του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι διετέλεσαν όλα τα τελευταία χρόνια, του Κώστα Σηµίτη, του Γιώργου Παπανδρέου, του Βαγγέλη Βενιζέλου, πολλές φορές από κοινού ή συνηθέστερα εξατοµικευµένα, υποσκάπτει την πορεία µας. Συντρόφισσες και σύντροφοι, αυτό που µας ένωσε και µας έβαλε όλους µαζί στη µάχη ήταν η πίστη σε µια Ελλάδα που κυριαρχούσε η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό είναι που πρέπει να µας ξαναενώσει. Το µέλλον θα δείξει αν θα πετύχουµε, εµείς θα είµαστε εκεί. Σας ευχαριστώ πολύ. 6