Ευρωπαϊκές διασυνοριακές διαδικασίες

Transcript

1 Πρακτικό θέμα: «Επιλογή δωσιδικίας και τα μέτρα προσωρινής προστασίας» Ευρωπαϊκές διασυνοριακές διαδικασίες Project Using EU Civil Justice Instruments: Development of training materials and organisation of test seminars (Agreement No. JUST/2013/JCIV/AG/4686) This publication has been produced with the financial support of the Civil Justice Programme of the European Union. The contents of this publication are the sole responsibility of ERA and can in no way be taken to reflect the views of the European Commission.

2 Θέμα 2 Ευρωπαϊκές διασυνοριακές διαδικασίες Πρακτικό θέμα: «Επιλογή δωσιδικίας και τα μέτρα προσωρινής προστασίας» 1 Πρακτικό θέμα H Hulley GmbH είναι μια εταιρία, με επιχειρηματική δραστηριότητα, από τη Γερμανία. Το 2006, σύνηψε μακροχρόνια συμφωνία με τη Vivos SARL, μια εταιρία, με επιχειρηματική δραστηριότητα, από τη Γαλλία. Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η εταιρία Vivos ανέλαβε να προμηθεύσει την εταιρία Hulley με ειδικές βαλβίδες επαγωγής, τις οποίες χρησιμοποιεί η Hulley στην κατασκευή κινητήρων ντίζελ που πωλούνται σε εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου ανά τον κόσμο. Η Vivos συμφώνησε επίσης να μην παράσχει τις υψηλής ποιότητας βαλβίδες επαγωγής σε άλλη εταιρεία στη Γερμανία, εφόσον η Hulley αναλάβει να αγοράζει ένα ελάχιστο αριθμό των εν λόγω προϊόντων υψηλής αξίας κάθε χρόνο. Τον Ιούνιο του 2014, η Vivo ενημερώνει τη Hulley ότι επιθυμεί να τροποποιήσει τους όρους της σχέσης τους, προκειμένου να είναι σε θέση να πωλήσει τις υψηλής ποιότητας βαλβίδες επαγωγής σε άλλες εταιρείες στη Γερμανία. Η Vivos υποστηρίζει ότι θέλει να διευρύνει το μερίδιο αγοράς της στη Γερμανία και γι αυτό το λόγο χρειάζεται να είναι σε θέση να πωλεί σε άλλους πελάτες. Η Vivos προσθέτει ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι αντίθετη με τη συμφωνία, αφού έχει ήδη ενημερώσει τη Hulley από τον Φεβρουάριο του 2014 δια ηλεκτρονικής αλληλογραφίας σχετικά με την πρόθεσή της να αναζητήσει νέους πελάτες στη Γερμανία και η Hulley δεν απάντησε σε αυτή την αλληλογραφία. Σύμφωνα με τη Vivos, μπορεί να συναχθεί από το παραπάνω ότι τα μέρη συμφώνησαν την κατάργηση αποκλειστικότητας, την οποία αρχικά είχε αναλάβει η Vivos. Η Hulley είναι εξαγριωμένη και ισχυρίζεται ότι η αλλαγή αυτή συνιστά ουσιώδη παραβίαση της συμφωνίας. Η Hulley προσθέτει ότι αντιτάχθηκε σθεναρά την προτεινόμενη αλλαγή κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης μεταξύ των μερών τον Μάιο του Η Hulley έχει ένα εσωτερικό υπόμνημα όπου συνοψίζονται οι συζητήσεις που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της συνεδρίασης. Το υπόμνημα αυτό, ωστόσο, δεν κοινοποιήθηκε ποτέ στη Vivos. Η Hulley θα ήθελε να ζητήσει τη λήψη προσωρινών μέτρων από το δικαστήριο που να διατάσσει τη Vivos να απόσχει από την παράδοση των βαλβίδων επαγωγής υψηλής ποιότητας σε οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση στη Γερμανία, τουλάχιστον για τους επόμενους έξι μήνες. Η Hulley έχει ετοιμάσει επίσης μια αξίωση για αποζημίωση για ό, τι ισχυρίζεται ότι αντιστοιχεί σε σημαντική παραβίαση της σύμβασης από τη Vivos. H Hulley θα επιδιώξει ουσιαστική αποζημίωση για την εν λόγω παραβίαση. Η σύμβαση περιλαμβάνει ρήτρα διεθνούς δικαιοδοσίας υπέρ των δικαστηρίων της Γαλλίας για όλες τις διαφορές. Η επιλογή του δικαστηρίου έχει ως εξής: Όλες οι διαφορές θα επιλύονται αποκλειστικά από τα δικαστήρια της Λυών, στη Γαλλία. Η διαδικασία πρέπει να διεξάγεται αποκλειστικά στη γαλλική γλώσσα και θα πρέπει να διέπεται αποκλειστικά από το γαλλικό δίκαιο 1 Αναπτύχθηκε από τον καθηγητή Patrick Wautelet, Πανεπιστήμιο της Λιέγης 1

3 Τμήμα Ι: Μια πρώτη διερεύνηση της υπόθεσης από το δικαστήριο Ας υποθέσουμε ότι είστε ένα γερμανικό πρωτοβάθμιο δικαστήριο 2. Η εταιρία Hulley υποβάλλει αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα (ζητώντας να απαγορεύεται από τη Vivos η παροχή των υψηλής ποιότητας βαλβίδων σε κάθε άλλο ανταγωνιστή στη Γερμανία) και μία απαίτηση επί της ουσίας (ζητώντας αποζημίωση για την φερόμενη παραβίαση της σύμβασης). Ερώτηση 1 Μετά την παραλαβή του δικογράφου της αίτησης, η Vivos απάντησε στέλνοντάς σας ένα σύντομο μήνυμα. Σε αυτό το μήνυμα, η Vivos δηλώνει ότι «Για την υπόθεση αυτή δεν είστε αρμόδιος εσείς να αποφασίσετε", χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες ή εξηγήσεις. Πώς θα πρέπει να προσδιορίσετε αν έχετε τη δικαιοδοσία να αποφασίσετε για αυτήν την υπόθεση; 1. Πρώτη προσέγγιση: να βρεθούν ποιοι κανόνες είναι εφαρμοστέοι Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, αναφέρεται στον προσδιορισμό των σχετικών κανόνων. Κάθε κράτος μέλος έχει τους δικούς του κανόνες δικαιοδοσίας για τις διασυνοριακές υποθέσεις σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις 3. Παράλληλα με αυτούς τους κανόνες, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει διάφορους Κανονισμούς που περιλαμβάνουν ενιαίους κανόνες δικαιοδοσίας. Στις αστικές και εμπορικές υποθέσεις, το βασικό εργαλείο είναι ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια 4 Ο κανονισμός Βρυξέλλες Ια έχει υιοθετηθεί το Δεκέμβριο του Εφαρμόζεται από την 10η Ιανουαρίου Ο παρών κανονισμός αντικαθιστά τον Κανονισμό Βρυξέλλες I (Κανονισμός 44/2001), ο οποίος ο ίδιος αντικατέστησε τη Σύμβαση των Βρυξελλών της 27ης Σεπτεμβρίου Όλες αυτές οι προηγούμενες εκδόσεις παραμένουν, ωστόσο, χρήσιμες δεδομένου ότι η πρακτική των δικαστηρίων και ιδίως η πρακτική του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένει σε μεγάλο βαθμό σχετική με την ερμηνεία του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια. Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού δικαίου, ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια απολαμβάνει προτεραιότητα έναντι των προαναφερθεισών διατάξεων του εθνικού δικαίου που ασχολούνται με θέματα της διασυνοριακής δικαιοδοσία. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνεται αναφορά στους εθνικούς κανόνες διεθνούς δικαιοδοσίας, όταν εξετάζεται κατά πόσο τα δικαστήρια ενός κράτους μέλους έχουν δικαιοδοσία σε διασυνοριακή υπόθεση. 2. Ανακαλύπτοντας αν μπορεί να εφαρμοστεί ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια Κάθε Κανονισμός που υιοθετήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού χώρου δικαιοσύνης έχει ένα συγκεκριμένο πεδίο εφαρμογής. Ως πρώτο βήμα για την επίλυση μιας διαφοράς, είναι σημαντικό να 2 Σημείωση για τον υπεύθυνο της εκπαίδευσης: μπορείτε με ασφάλεια να τροποποιήσετε το στοιχείο αυτό και να αντικαταστήσετε τη Γερμανία με ένα άλλο κράτος μέλος. Σημειώστε, ωστόσο, ότι το τμήμα IV θα πρέπει να προσαρμοστεί, καθώς περιλαμβάνει αναφορές στο Γερμανικό Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας 3 π.χ. στις Κάτω Χώρες, οι κανόνες αυτοί μπορούν να βρεθούν στα άρθρα 1 έως 14 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας («Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering»). Σημείωση για τον υπεύθυνο της εκπαίδευσης: μπορεί να θέλετε να προσαρμόσετε την εν λόγω υποσημείωση και να κάνετε μια αναφορά στους κανόνες της διασυνοριακής δικαιοδοσίας που εφαρμόζονται στο κράτος μέλος σας για αστικές και εμπορικές υποθέσεις 4 Κανονισμός (ΕΕ) αρ.1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, σχετικά με τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις (αναδιατύπωση) ΕΕ, 20 Δεκεμβρίου 2012, L-351/1. 2

4 εξακριβωθεί κατά πόσον ένας δεδομένος Κανονισμός εφαρμόζεται ορθώς στη επίμαχη διαφορά. Η εφαρμογή του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια απαιτεί ότι η επίμαχη διαφορά διαθέτει μία διασυνοριακή διάσταση. Αυτό επιβεβαιώθηκε από το Δικαστήριο της ΕΕ 5 Δεν υπάρχει κανένας ακριβής ορισμός της εν λόγω απαίτησης. Το Δικαστήριο κατέστησε σαφές ότι η διασυνοριακή διάσταση μιας υπόθεσης ενδέχεται να προκύψει από τη συμμετοχή ενός αριθμού κρατών μελών, επειδή οι διάδικοι κατοικούν σε αυτά τα κράτη ή λόγω του αντικειμένου της διαφοράς που συνδέεται με τα κράτη αυτά. Μπορεί επίσης να προκύπτει από τη συμμετοχή τους στη διαφορά του ενός κράτους μέλους και μη κράτους μέλους. Στην προκειμένη περίπτωση, η διαφορά παρουσιάζει διασυνοριακή διάσταση, καθώς και τα δύο μέρη είναι εγκατεστημένα σε διαφορετικά κράτη μέλη. Το πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια καθορίζεται περαιτέρω από τρεις προκαταρκτικές ερωτήσεις, και συγκεκριμένα: (i) αν τα πραγματικά περιστατικά εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού (κατωτέρω, ενότητα 2.1); (ii) αν τα πραγματικά περιστατικά εμπίπτουν στο γεωγραφικό πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού (κατωτέρω, ενότητα 2.2) (iii) αν τα πραγματικά περιστατικά εμπίπτουν στο χρονικό πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού (κατωτέρω, ενότητα 2.3). 2.1 Πεδίο εφαρμογής Βάσει του άρθρου 1, ο Κανονισμός εφαρμόζεται σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Ορισμένες διαφορές, ωστόσο, εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού. Αυτό ισχύει κυρίως για τις διαφορές σε σχέση με τα θέματα της κοινωνικής ασφάλισης, τα θέματα αφερεγγυότητας και σε θέματα οικογενειακού δικαίου. Όλες αυτές οι εξαιρέσεις θα πρέπει να αντιμετωπιστούν λεπτομερώς, διότι είναι σχετικά δύσκολο να εφαρμοστούν και απαιτούν ακριβή προσδιορισμό. Θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε να γίνουν κατανοητά τα όρια του κάθε αποκλεισμού. Παίρνοντας την αφερεγγυότητα για παράδειγμα, δεν είναι όλες οι διαφορές που προκύπτουν από ή σε σχέση με μια κατάσταση αφερεγγυότητας που εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού. Αυτό είναι μόνο στην περίπτωση που η διαφορά απορρέει άμεσα από την κατάσταση αφερεγγυότητας και συνδέεται στενά με τη διαδικασία της αφερεγγυότητας 6. Η ακριβής έννοια της φράσης «αστικές και εμπορικές υποθέσεις», είναι δύσκολο να αποσαφηνιστεί. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, θα πρέπει να λάβει υπόψη του το αντικείμενο της διαφοράς και τη φύση της σχέσης μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών, προκειμένου να εκτιμήσουν κατά πόσον μια υπόθεση αφορά σε αστική ή εμπορική υπόθεση. Μπορεί να συναχθεί από τη νομολογία αυτή, ότι οι αστικές και εμπορικές υποθέσεις μπορούν να αντιταχθούν σε υποθέσεις όταν μια δημόσια αρχή έχει εμπλακεί σε μια διαφορά. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, καίτοι ορισμένες διαφορές μεταξύ δημόσιας αρχής και προσώπου ιδιωτικού δικαίου ενδέχεται να εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού, είναι διαφορετικά όταν η δημόσια αρχή ενεργεί κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, η έννοια «αστικές και εμπορικές υποθέσεις» πρέπει να θεωρηθεί ως αυτοτελής έννοια που πρέπει να ερμηνεύεται με γνώμονα όχι το δίκαιο των κρατών μελών, αλλά με τους σκοπούς και το σύστημα του Κανονισμού. 5 Βλ. π.χ. ΔΕΕ υπόθεση C-281/02, Owusu, (2005) ECR I-1383, παρ Βλ. υπόθεση 133/78, Gourdain κατά Nadier, στην παρ.4 3

5 Στην προκειμένη περίπτωση, ο Κανονισμός εφαρμόζεται. Η σύμβαση μεταξύ Hulley και Vivos εμφανίζεται πράγματι να καλύπτει μια εμπορική σχέση, δεδομένου ότι είναι μια σύμβαση για την προμήθεια αγαθών που η Hulley θα χρησιμοποιήσει για την περαιτέρω κατασκευή. Δεν εμπίπτει σε καμία από τις αποκλειόμενες περιπτώσεις. Η υπόθεση, ως εκ τούτου, εμπίπτει σαφώς στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού. 2.2 Γεωγραφικό πεδίο εφαρμογής Για να εφαρμοστεί ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια, η υπόθεση θα πρέπει να έχει άμεση σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αιτιολογική σκέψη 13 του προοιμίου δηλώνει σχετικά ότι «πρέπει να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των διαδικασιών στις οποίες εφαρμόζεται ο παρών Κανονισμός και στο έδαφος των κρατών μελών». Κατά κανόνα, αυτή είναι η περίπτωση, όταν ο εναγόμενος έχει την κατοικία του στο έδαφος κράτους μέλους. Αυτό προκύπτει από τα άρθρα 4 έως 6 του Κανονισμού. Σύμφωνα με την αιτιολογική σκέψη 13, «οι κοινοί κανόνες περί διεθνούς δικαιοδοσίας θα πρέπει, κατά κανόνα, να εφαρμόζονται όταν ο εναγόμενος έχει την κατοικία του στο έδαφος κράτους μέλους». Η έννοια της «κατοικίας» αντιμετωπίζεται με το άρθρο 62 και 63 του Κανονισμού. Για τα νομικά πρόσωπα, η κατοικία πρέπει να νοείται ως η καταστατική τους έδρα, η κεντρική διοίκηση ή η κύρια έδρα της εταιρείας. Κατά συνέπεια, ο Κανονισμός μπορεί να εφαρμοστεί σε μία εταιρία ή άτομο που είναι εγκατεστημένα εκτός της ΕΕ. Στην προκειμένη περίπτωση, αμφότερες οι Hulley και Vivos είναι εγκατεστημένες και ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα σε κράτη μέλη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι δεν έχουν την κατοικία τους σε αυτά τα κράτη μέλη. Σημειώστε ότι υπάρχουν λεπτές διαφορές και εξαιρέσεις στον κανόνα ότι ο Κανονισμός περιορίζεται κατ 'αρχήν στον καθού ο οποίος κατοικούσε στο έδαφος ενός κράτους μέλους. Αυτή είναι η περίπτωση, για παράδειγμα, σε σχέση με την άσκηση της αποκλειστικής αρμοδιότητας των κρατών μελών. Το άρθρο 24 του Κανονισμού καθιστά σαφές ότι αυτό ισχύει «ανεξάρτητα από την κατοικία των διαδίκων». Ομοίως, οι διατάξεις του Κανονισμού σχετικά με τις συμβάσεις καταναλωτών και τις συμβάσεις εργασίας μπορούν να εφαρμοστούν σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο εναγόμενος κατοικεί εκτός της ΕΕ (βλ. 18 (1) και 21 (2) του Κανονισμού). Μια άλλη λεπτή διαφορά πρέπει να βρεθεί στο άρθρο 25, το οποίο αφορά την επιλογή των συμφωνιών δωσιδικίας, και θα εξεταστεί κατωτέρω (τμήμα II - ερώτηση 1) 2.3 Χρονικό πεδίο εφαρμογής Σύμφωνα με το άρθρο 81, ο Κανονισμός εφαρμόζεται από τις 10 Ιανουαρίου Το άρθρο 66 καταδεικνύει ότι ο Κανονισμός εφαρμόζεται μόνο στις δικαστικές διαδικασίες που άρχισαν τότε ή μετά την ημερομηνία αυτή. Οι δικαστικές διαδικασίες που ξεκίνησαν πριν από την ημερομηνία αυτή, εξακολουθούν να υπόκεινται στον Κανονισμό Βρυξέλλες Ι. Το γεγονός ότι ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια τίθεται σε ισχύ, ενώ υπάρχουν εκκρεμείς υποθέσεις, δεν επιφέρει την άμεση εφαρμογή του Κανονισμού στις διαδικασίες αυτές Τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης δεν φανερώνουν πότε θα κατατεθεί το αίτημα. Δεδομένου ότι ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια πρόκειται να αντικαταστήσει τον κανονισμό Βρυξέλλες Ι, ξεκινάμε από την 4

6 παραδοχή ότι η υπόθεση ξεκίνησε την 11 Ιανουαρίου Ως εκ τούτου, η υπόθεση εμπίπτει επίσης στο χρονικό πεδίο εφαρμογής του νέου Κανονισμού. 3. Ο ρόλος του δικαστηρίου σύμφωνα με τον Κανονισμό Βρυξέλλες Ι: επαλήθευση της δικαιοδοσίας Στην περίπτωση αυτή, ο καθού έχει ειδοποιήσει το δικαστήριο ότι «Η υπόθεση αυτή δεν επαφίεται στην κρίση σου», χωρίς να δίνει περαιτέρω λεπτομέρειες. Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να εξετάσουν ποια είναι η συνέπεια της παρούσας ανακοίνωσης σχετικά με την υποχρέωση του δικαστηρίου να εξετάσει τη δικαιοδοσία του. Σύμφωνα με τους εθνικούς δικονομικούς κανόνες, το δικαστήριο μπορεί να εξετάσει αυτεπάγγελτα τη δικαιοδοσία του σε όλες τις περιπτώσεις. Όταν η διαφορά εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια, το ερώτημα είναι αν το δικαστήριο θα πρέπει να εξετάσει ενεργά τη δικαιοδοσία του ή μπορεί αντιθέτως να στηρίζεται στις αμφισβητήσεις που εγείρουν τα μέρη σε σχέση με τη δικαιοδοσία που αντιμετωπίζεται στα άρθρα 27 και 28. Σύμφωνα με αυτές τις διατάξεις, το δικαστήριο θα πρέπει να εξετάσει τη δικαιοδοσία του αυτεπαγγέλτως αν: η διαφορά αφορά σε ένα από τα θέματα για τα οποία το άρθρο 24 παρέχει αποκλειστική δικαιοδοσία, όταν η απαίτηση αφορά «κυρίως» μία από αυτές τις υποθέσεις (άρθρο 27); ο εναγόμενος δεν εμφανιστεί στο δικαστήριο, με την προϋπόθεση ότι έχει την κατοικία του σε ένα κράτος μέλος (άρθρο 28). Στην προκειμένη περίπτωση, δε φαίνεται να υπάρχει κάποιος λόγος για να εφαρμοστεί ο κανόνας της αποκλειστικής δικαιοδοσίας που διατυπώνεται στο άρθρο 24. Οι συμμετέχοντες πρέπει επίσης να αναλογιστούν το ερώτημα αν αυτό είναι μια περίπτωση ερημοδικίας, όπως προβλέπεται βάσει του άρθρου 28. Η Vivos απέστειλε στο δικαστήριο μία σύντομη ειδοποίηση σχετικά με το ζήτημα της δικαιοδοσίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν το δικαστήριο θα πρέπει να συνάγει σε αυτές τις περιπτώσεις ότι ο εναγόμενος παρέλειψε να εμφανιστεί. Καμία αναφορά δεν πρέπει να γίνεται στους εθνικούς κανόνες της πολιτικής δικονομίας του επιληφθέντος δικαστηρίου για να διαπιστωθεί αν ο κατηγορούμενος εμφανίστηκε. Η έννοια του εναγομένου που δεν εμφανίζεται που συμπεριλήφθηκε στο άρθρο 28 πρέπει να ερμηνευθεί έχοντας υπόψη το άρθρο 19 του Κανονισμού Επίδοσης εγγράφων 7. Το άρθρο 19 επιβάλλει επίσης την υποχρέωση σε ένα δικαστήριο που επιλαμβάνεται της απαίτησης, όταν ο «εναγόμενος δεν έχει εμφανιστεί». Το άρθρο 28 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια στην πραγματικότητα κάνει μία αναφορά στο άρθρο 19 του Κανονισμού Επιδόσεων. Αμφότεροι οι κανόνες έχουν σχεδιαστεί για την προστασία των εναγομένων που κατοικούν στα κράτη μέλη. Στην προκειμένη περίπτωση, το ερώτημα αν η Vivos εμφανίστηκε δεν έχει πρακτική σημασία: είτε κάποιος αποδέχεται ότι με την αποστολή της ειδοποίησης προς το γερμανικό δικαστήριο, η Vivos δηλώνει παράσταση, στην οποία περίπτωση δεν εφαρμόζεται το άρθρο 28, αλλά το δικαστήριο θα λάβει υπόψη την ειδοποίηση και να επαληθεύσει τη δικαιοδοσία του εφόσον η Vivos την αμφισβητεί, ή κάποιος αποδέχεται ότι η Vivos δεν έχει εμφανισθεί και το άρθρο 28 απαιτεί από το δικαστήριο να επαληθεύσει τη δικαιοδοσία του. Δεν υπάρχει γενικά αποδεκτός ορισμός της ευθύνης του δικαστηρίου να ελέγξει αυτεπαγγέλτως τη δικαιοδοσία του σύμφωνα με τους κανονισμούς της ΕΕ που ασχολούνται με διασυνοριακές υποθέσεις. Σε ορισμένους Κανονισμούς, το Δικαστήριο έχει περιορισμένη υποχρέωση να ελέγχει τη διεθνή δικαιοδοσία του αυτεπαγγέλτως - αυτή είναι η περίπτωση στο πλαίσιο του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια. Άλλοι κανονισμοί επιβάλλουν μία γενική υποχρέωση που απαιτεί από τα δικαστήρια των κρατών μελών να εξακριβώνουν τη δικαιοδοσία τους σε όλες τις περιπτώσεις - αυτή είναι η περίπτωση στο πλαίσιο του Κανονισμού Βρυξέλλες ΙΙα (άρθρο 17 του Κανονισμού 2201/2003), ο Κανονισμός Κληρονομικής διαδοχής (άρθρο 15 του Κανονισμού 650/2012) και ο κανονισμός Διατροφών (άρθρο 10 του κανονισμού 4/2009) 7 Κανονισμός (ΕΚ) 1393/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Νοεμβρίου 2007 σχετικά με την επίδοση, στα κράτη μέλη δικαστικών και εξώδικων πράξεων σε αστικές ή εμπορικές υποθέσεις (επίδοση εγγράφων), ΕΕ 10 Δεκεμβρίου 2007, L- 324/79. 5

7 Τμήμα II: Συμφωνία παρέκτασης Για το τμήμα αυτό, θα πρέπει να προχωρήσουμε με βάση την υπόθεση ότι η Vivos έχει ορθώς προσβάλει τη δικαιοδοσία του Γερμανικού πρωτοβάθμιου δικαστηρίου Ερώτηση 1 Είναι η επιλογή της πρόβλεψης δικαστηρίου που συμπεριλαμβάνεται στη συμφωνία μεταξύ της Vivos, και της Hulley έγκυρη και εκτελεστή; 1. Εισαγωγή Οι δύο εταιρείες που εμπλέκονται στη διαφορά είναι εγκατεστημένες σε διαφορετικά κράτη μέλη. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν το γερμανικό δικαστήριο που έχει επιληφθεί της διαφοράς έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την υπόθεση. Δεδομένου ότι η συμφωνία μεταξύ των μερών περιλαμβάνει μια ρήτρα επιλογής δικαστηρίου, πρέπει πρώτα να επαληθευτεί αν αυτή η συμφωνία παρέκτασης είναι σχετική και υπαγορεύει ποιο δικαστήριο έχει δικαιοδοσία. Στην προκειμένη περίπτωση, μια πρόσθετη δυσκολία προκύπτει καθώς η Hulley επιδιώκει καταρχήν μία προσωρινή ικανοποίηση (π.χ. με προσωρινή διαταγή στη Vivos για διάθεση σε ανταγωνιστές της). Ως εκ τούτου θα πρέπει να μελετηθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ των κανόνων διεθνούς δικαιοδοσίας επί της ουσίας και του ειδικού κανόνα διεθνούς δικαιοδοσίας που ασχολείται με τα ασφαλιστικά και συντηρητικά μέτρα (άρθρο 35). Ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια προσφέρει δύο δυνατότητες να ασκηθεί η δικαιοδοσία έναντι των απαιτήσεων για ασφαλιστικά ή συντηρητικά μέτρα: τέτοιοι ισχυρισμοί μπορούν πράγματι πάντοτε να παρουσιαστούν ενώπιον του δικαστηρίου που έχει δικαιοδοσία επί της ουσίας της διαφοράς. Στην υπόθεση Van Uden, το Δικαστήριο ανέφερε ότι ένα δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία επί της ουσίας της υπόθεσης, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κανονισμού, έχει επίσης διεθνή δικαιοδοσία να διατάξει κάθε ασφαλιστική η συντηρητικό μέτρο που αποδεικνύεται απαραίτητο 8. Μία αίτηση για μέτρα αυτού του είδους μπορεί επίσης να ασκηθεί ενώπιον δικαστηρίου που έχει ειδική δικαιοδοσία για λήψη τέτοιων μέτρων, σύμφωνα με την ειδική διάταξη που καλύπτει τη λήψη τέτοιων μέτρων, δηλαδή το άρθρο 35. Το άρθρο 35 του Κανονισμού προσθέτει άλλον ένα κανόνα διεθνούς δικαιοδοσίας που στοχεύει ειδικά στα αιτήματα για ασφαλιστικά ή συντηρητικά μέτρα. Ο κανόνας αυτός καθιστά δυνατό για ένα δικαστήριο να διατάξει συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα, ακόμη και αν δεν έχει δικαιοδοσία επί της ουσίας της υπόθεσης 9 Η διάκριση μεταξύ των δύο υποθέσεων είναι σημαντική δεδομένου ότι οι απαιτήσεις που πρέπει να πληρούνται για να έχει το δικαστήριο δικαιοδοσία, είναι διαφορετικές στις δύο περιπτώσεις: αν το δικαστήριο έχει δικαιοδοσία επί της ουσίας, αυτό έχει επίσης διεθνή δικαιοδοσία να διατάξει συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα «χωρίς να υπόκειται η δικαιοδοσία σε περαιτέρω προϋποθέσεις» 10. Αν από την άλλη πλευρά, το δικαστήριο έχει δικαιοδοσία μόνο με βάση το άρθρο 35, πρέπει να πληρούνται και άλλες προϋποθέσεις. Για να καθοριστεί στην προκειμένη περίπτωση αν τα γερμανικά δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία επί της ουσίας, η προσοχή θα πρέπει πρώτα να επικεντρωθεί την επιλογή της πρόβλεψης δικαστηρίου: αν η συμφωνία παρέκτασης είναι έγκυρη καιισχυρή, παρέχεται αποκλειστική αρμοδιότητα επί της ουσίας στα γαλλικά δικαστήρια (άρθρο 25). Ως εκ τούτου, τα γερμανικά δικαστήρια δεν θα είναι σε θέση να ισχυριστούν δικαιοδοσία επί της ουσίας (χρήση είτε του άρθρου 7 (1) του Κανονισμού ή του άρθρου 4 8 Van Uden Maritime Line κατά Firma Deco-Line, υπόθεση C-391/95, παρ. 19; Βλ. επίσης Mietz κατά Intermship Yachting Sneek BV, υπόθεση C-99/96, παρ Van Uden Maritime Line κατά Firma Deco-Line, υπόθεση C-391/95, παρ Van Uden Maritime Line κατά Firma Deco-Line, υπόθεση C-391/95, παρ 22. 6

8 του Κανονισμού, καθώς οι διατάξεις αυτές θα πρέπει να αποκλείονται από την επιλογή που έγινε από τα μέρη). Ως εκ τούτου, η μόνη δυνατότητα για να ασκήσουν τα δικαστήρια της Γερμανίας δικαιοδοσία στην αίτηση λήψης ασφαλιστικών μέτρων θα ήταν το άρθρο 35. Αν από την άλλη πλευρά, η συμφωνία παρέκτασης δεν είναι έγκυρη ή εκτελεστή, τα γερμανικά δικαστήρια μπορούσαν ενδεχομένως να ασκήσουν δικαιοδοσία επί της ουσίας της αίτησης, χρησιμοποιώντας το άρθρο 7 (1). Ως εκ τούτου, η εξέταση θα πρέπει πρώτα να στραφεί στην εγκυρότητα και την εκτελεστότητα της συμφωνία παρέκτασης. 2. Αρχή: η συμφωνία παρέκτασης πρέπει να επικυρωθεί Η σύμβαση μεταξύ Hulley και Vivos περιλαμβάνει μια επιλογή για τα δικαστήρια της Γαλλίας. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι εάν αυτή η επιλογή του δικαστηρίου είναι έγκυρη και εκτελεστή και αν αυτό μπορεί να έχει σημασία για τις διάφορες διαδικασίες που η Hulley θα ήθελε να ξεκινήσει, δηλαδή μία αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα και αγωγή επί της ουσίας. Ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια επιτρέπει στα μέρη να επιλέξουν το δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία για την εκδίκαση μιας διαφοράς. Αυτή η ελευθερία αναγνωρίζεται και ρυθμίζεται από το άρθρο 25. Η ελευθερία να επιλέξουν το δικαστήριο δεν περιορίζεται σε διαφορές από συμβάσεις, ακόμη και αν στην πράξη χρησιμοποιείται πιο συχνά όταν τα μέρη δεσμεύονται με συμβόλαιο. Θα μπορούσε επίσης να ασκηθεί όταν τα μέρη έχουν εμπλακεί σε μια διαφορά σχετικά με διασυνοριακή ευθύνη εξ αδικοπραξίας. Κατά κανόνα, ο Κανονισμός εφαρμόζεται μόνο εάν ένα από τα μέρη έχει την κατοικία του στο έδαφος κράτους μέλους (άρθρο 4-6). Ωστόσο, το άρθρο 25 διαθέτει ένα ευρύτερο πεδίο εφαρμογής. Πράγματι, μπορεί να εφαρμοστεί «ανεξάρτητα από την κατοικία τους». Κατά συνέπεια, η κατοικία των διαδίκων, δεν έχει σημασία, όταν πρόκειται για την εφαρμογή του άρθρου 25. Πρόκειται για μια τροποποίηση της προηγούμενης κατάστασης: σύμφωνα με το άρθρο 23 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ι, η διάταξη που αφορά στις συμφωνίες παρέκτασης εφαρμόζεται, μόνο αν τουλάχιστον ένα από τα μέρη (εναγόμενος ή ο ενάγων) έχει την κατοικία του σε ένα κράτος μέλος. Στην προκείμενη περίπτωση, είναι αναμφισβήτητο ότι το άρθρο 25 εφαρμόζεται εφόσον και τα δύο μέρη είναι εγκατεστημένα σε κράτη-μέλη. Προκειμένου οι συμφωνίες παρέκτασης να είναι έγκυρες και εκτελεστές σύμφωνα με τον Κανονισμό, πρέπει να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Τώρα θα ελέγξουμε αν οι προϋποθέσεις αυτές πληρούνται στην προκειμένη περίπτωση. Σημειώστε επιπλέον ότι η ΕΕ έχει υπογράψει τη Σύμβαση για συμφωνίες παρέκτασης της Χάγης της 30ης Ιουνίου, Η παρούσα Σύμβαση μπορεί σύντομα να τεθεί σε ισχύ. Η Σύμβαση προβλέπει τους κανόνες σχετικά με το κύρος και τα αποτελέσματα των συμφωνιών παρέκτασης. Απαιτεί από τα δικαστήρια των συμβαλλομένων κρατών για την εφαρμογή αυτών των συμφωνιών: τα δικαστήρια, που δεν έχουν επιλεγεί από τα συμβαλλόμενα μέρη υποχρεούνται να αναστείλουν ή να απορρίψουν τη διαδικασία (άρθρο 6), όποια δικαστήρια επιλέγονται από τα μέρη υποχρεούνται να εκδικάσουν την υπόθεση (άρθρο 5). Η Σύμβαση προβλέπει επίσης τα συμβαλλόμενα κράτη να αποκτήσουν ισχύ οι αλλοδαπές αποφάσεις που εκδίδονται από δικαστήριο στο οποίο είχε δοθεί αποκλειστική δικαιοδοσία από τα μέρη. Μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, ο Κανονισμού Βρυξέλλες Ια εξακολουθεί να ισχύει και δεν πρέπει να εκτοπιστεί από τη Σύμβαση της Χάγης. Ένα δικαστήριο κράτους μέλους υποχρεούται μόνο να εφαρμόσει τη σύμβαση, αν ένας από τους διαδίκους κατοικεί στο έδαφος συμβαλλόμενου κράτους που δεν είναι κράτος μέλος της ΕΕ (Άρθρο 26 (6) (α)), ή αν το θέμα αφορά στην αναγνώριση ή στην εκτέλεση μιας απόφασης που προέρχεται από ένα δικαστήριο σε ένα συμβαλλόμενο κράτος που δεν είναι κράτος μέλος της ΕΕ (άρθρο 26 (6) (β)) 7

9 .2.1 Ισχύς της συμφωνίας παρέκτασης Σύμφωνα με τον Κανονισμό Βρυξέλλες Ια, οι συμφωνίες παρέκτασης μπορούν να συναφθούν για όλες τις διαφορές που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού. Ο Κανονισμός, ωστόσο, προβλέπει μια εξαίρεση για ορισμένα είδη διαφορών. Η συμφωνία παρέκτασης μπορεί για παράδειγμα να μην υπερισχύσει της αποκλειστική δικαιοδοσίας που παρέχει το άρθρο 24 (άρθρο 22 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ι). Εάν ένα δικαστήριο έχει επιληφθεί και έχει δικαιοδοσία που βασίζεται σε μια συμφωνία παρέκτασης, οφείλει να διαπιστώσει την έλλειψη δικαιοδοσίας αυτεπαγγέλτως, εάν διαπιστώσει ότι η προκείμενη διαφορά εμπίπτει σε μία από τις πέντε περιπτώσεις αποκλειστικής δικαιοδοσίας που περιλαμβάνονται στο άρθρο 24 (άρθρο 22 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ι). Οι συμφωνίες παρέκτασης που εμφανίζονται σε ορισμένα είδη συμβάσεων, όπως στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τις συμβάσεις καταναλωτών και τις ασφαλιστικές συμβάσεις, υπόκεινται επίσης σε σημαντικούς περιορισμούς. Δεν μπορούν να ισχύουν, εκτός εάν έχουν συναφθεί από τα μέρη μετά τη γένεση της διαφοράς ή σε άλλες ειδικές περιπτώσεις 11. Κανένας από αυτούς τους περιορισμούς δε φαίνεται να υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση. Ως εκ τούτου, η συμφωνία παρέκτασης είναι εκ πρώτης όψεως σε ισχύ. 2.2 Τυπικό κύρος των συμφωνιών παρέκτασης Προκειμένου να είναι έγκυρες οι συμφωνίες παρέκτασης, πρέπει να πληρούν ορισμένες τυπικές προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις αυτές καθορίζονται στο άρθρο 25 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια. Δεν υπάρχει περιθώριο να εφαρμοστούν τυπικές απαιτήσεις που απορρέουν από τη νομοθεσία των κρατών μελών παράλληλα με τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Με λίγα λόγια, μια συμφωνία παρέκτασης είναι έγκυρη βάσει του άρθρου 25, εφόσον: - έχει συναφθεί εγγράφως. Μια συμφωνία παρέκτασης μπορεί να περιλαμβάνεται στην ατομική συμφωνία που υπογράφεται από τα δύο μέρη. Μπορεί επίσης να συμπεριληφθεί στους πρότυπους όρους και τις προϋποθέσεις του ενός εκ των συμβαλλομένων μερών. Στην τελευταία περίπτωση, μία ρητή αναφορά στους γενικούς όρους πρέπει να περιλαμβάνεται στη σύμβαση που υπογράφεται από τα μέρη ή τα παραστατικά που ανταλλάχθηκαν μεταξύ τους. Ειδικοί κανόνες εφαρμόζονται όταν η σύμβαση συνάπτεται σε σχέση με προηγούμενες προσφορές ή έγγραφα. Μια συμφωνία παρέκτασης θα μπορούσε επίσης να είναι έγκυρη εάν εμφανιστεί σε ένα έγγραφο που έχει συγγραφεί από το ένα από τα μέρη, η οποία έχει γνωστοποιηθεί στο άλλο μέρος, ακόμη και αν το τελευταίο δεν αντέδρασε, υπό την προϋπόθεση ότι τα μέρη έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν χρησιμοποιώντας το ίδιο σχήμα. Κατά την εξέταση αν τα μέρη έχουν πράγματι συνάψει έγγραφη συμφωνία, μπορεί να ληφθεί υπόψη οποιαδήποτε επικοινωνία με ηλεκτρονικά μέσα, όπως το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. έχει συναφθεί σε μια μορφή ανταποκρινόμενη στην πρακτική που έχουν καθιερώσει οι συμβαλλόμενοι στις μεταξύ τους σχέσεις. Αυτό προϋποθέτει ότι τα μέρη έχουν κάνει δουλειές μαζί στο παρελθόν σε επαναλαμβανόμενη βάση, χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο για τη σύναψη της συμφωνίας τους. 11 Βλ. άρθρο 19 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια για τις συμβάσεις καταναλωτών και άρθρο 23 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια για τις εργασιακές διαφορές 8

10 - έχει συναφθεί στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές, σε μια μορφή, τη χρήση της οποίας που γνωρίζουν ή οφείλουν να γνωρίζουν τα μέρη και η οποία είναι ευρέως γνωστή και έχει παρατηρηθεί τακτικά από τους συμβαλλόμενους σε συμβάσεις του είδους στις συγκεκριμένες εμπορικές συναλλαγές Στην προκειμένη περίπτωση, μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι η μακροπρόθεσμη συμφωνία προμήθειας μεταξύ της Vivos και της Hulley είχε συναφθεί γραπτώς, όπως φαίνεται σε μια σύμβαση που υπογράφεται και από τα δύο μέρη. Κατά συνέπεια, η συμφωνία παρέκτασης συμμορφώνεται με τις τυπικές προϋποθέσεις του άρθρου 25. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να εξετάσουμε τις περαιτέρω απαιτήσεις. Είναι αρκετό ότι η συμφωνία παρέκτασης είναι έγκυρη με βάση ένα από τα σενάρια που προβλέπονται από το άρθρο 25. Μια συμφωνία επιλογής δικαστηρίου μπορεί επίσης από την άποψη του ουσιαστικού της κύρους. Σύμφωνα με το άρθρο 25 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια, αυτό πρέπει να γίνει με τη χρήση αποκλειστικά και μόνο του δικαίου του κράτους μέλους του οποίου τα δικαστήρια έχουν επιλεγεί από τα μέρη. Αυτό περιλαμβάνει μια αναφορά στους κανόνες σύγκρουσης του εν λόγω κράτους μέλους. Στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει συνεπώς να εφαρμοστεί το γαλλικό δίκαιο. Δε φαίνεται να υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος αμφισβήτησης για την επιλογή της ουσιαστικής εγκυρότητας του δικαστηρίου, εν προκειμένω, κατά το γαλλικό δίκαιο. 3. Ισχύς των συμφωνιών παρέκτασης Εφόσον είναι σαφές ότι η επιλογή του δικαστηρίου είναι έγκυρη και εκτελεστή, θα πρέπει καταρχήν να εφαρμοστεί. Ως εκ τούτου, η αρμοδιότητα θα πρέπει να ασκηθεί από το δικαστήριο που έχει επιλεγεί από τα μέρη. Εάν ένα μέρος ξεκινήσει τις διαδικασίες ενώπιον άλλου δικαστηρίου από το δικαστήριο που έχει επιλεγεί, το δικαστήριο που έχει επιληφθεί, ωστόσο, δεν απαιτείται να ελέγξει τη δική του δικαιοδοσία του. Θα πρέπει να περιμένετε έως ότου ένας από τους διαδίκους αμφισβητήσει τη δικαιοδοσία του. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να ελέγξει την αρμοδιότητά του. Αν ο εναγόμενος δεν αμφισβητήσει την αρμοδιότητα του δικαστηρίου, το δικαστήριο θα πρέπει να συνάγει ότι έχει δικαιοδοσία, ακόμη και αν τα μέρη μπορεί να έχουν χορηγήσει δικαιοδοσία σε άλλο δικαστήριο με τη συμφωνία τους. Το γεγονός ότι η καθής δεν αμφισβήτησε τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου σημαίνει ότι ο διάδικος αυτός αποδέχτηκε τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου (άρθρο 26). Ωστόσο, όπως έχει επεξηγηθεί, ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια καθιστά δυνατό να ζητηθούν συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα όχι μόνο από το δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία επί της ουσίας, αλλά και από ένα δικαστήριο που έχει ειδική δικαιοδοσία σύμφωνα με το άρθρο 35. Είναι, συνεπώς, αναγκαίο να εξεταστεί ποια είναι η συνέπεια της συμφωνίας παρέκτασης στο άρθρο 35. Ερώτηση 2 Ποιο είναι το αποτέλεσμα στην πρόβλεψη της επιλογής δικαστηρίου σχετικά με τη δυνατότητα η Hulley να ζητήσει ασφαλιστικά μέτρα; 1. Σύνταξη συμφωνίας παρέκτασης σε γενικές γραμμές Υποθέτοντας ότι η συμφωνία παρέκτασης είναι έγκυρη και εκτελεστή, μια τελευταία ερώτηση απομένει να εξεταστεί, δηλαδή αν η συμφωνία εφαρμόζεται και όταν ο ενάγων επιδιώκει συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα. Εκ πρώτης όψεως, αυτό μπορεί να φαίνεται να είναι ένα μάλλον θεωρητικό ζήτημα. Μπορεί, ωστόσο, να έχει σημαντικές πρακτικές συνέπειες. Μια συμφωνία παρέκτασης μπορεί να παράγει δύο τύπους συνέπειες: πρώτον, παρέχει δικαιοδοσία 9

11 στο δικαστήριο που θα επιλεγεί (το λεγόμενο αποτέλεσμα «παρέκτασης); δεύτερον μπορεί να έχει επίσης ως αποτέλεσμα την εξαίρεση της αρμοδιότητας όλων των άλλων δικαστηρίων (το λεγόμενο αποτέλεσμα «παρέκκλισης») Εξετάζοντας το αποτέλεσμα της παρέκτασης, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί εάν τα μέρη της μακροπρόθεσμης συμφωνίας προμήθειας, είχαν σκοπό να χορηγήσουν αρμοδιότητα στο γαλλικό δικαστήριο, όχι μόνο για να διευθετήσει τη διαφορά επί της ουσίας, αλλά και να διατάξει συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα. Αυτό είναι ζήτημα ερμηνείας ή σύνταξης της συμφωνία παρέκτασης. Οι συμφωνίες αυτές είναι καταρχήν πράγματι συμβάσεις και μπορούν επομένως να ερμηνευθούν όπως άλλες συμβάσεις. Στην περίπτωση επιλογής παρέκτασης, το ερώτημα ερμηνείας στρέφεται επί του ζητήματος αν τα μέρη έχουν την πρόθεση το επιλεγέν δικαστήριο να είναι επίσης αρμόδιο για διαφορές σχετικά με συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα ή αν η πρόθεσή τους ήταν να κατοχυρωθεί αρμοδιότητα για τα γαλλικά δικαστήρια μόνο σε σχέση με την εξέταση επί της ουσίας. Σύμφωνα με το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ερμηνεία αυτή πρέπει να γίνει από το δικαστήριο που έχει επιληφθεί. Το Δικαστήριο έκρινε, εξάλλου, ότι εναπόκειται στα εθνικά δικαστήρια να επιλύσουν ζητήματα ερμηνείας του πεδίου εφαρμογής των συμφωνιών παρέκτασης, προκειμένου να προσδιοριστεί ποιες διαφορές εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής αυτών (Powell Duffryn plc κατά. Petereit, υπόθεση C-214/89, παρ 30).. Στη βάση αυτή, το Δικαστήριο έχει κρίνει ότι εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει αν η συμφωνία παρέκτασης, που επικαλείται ενώπιόν του, η οποία αναφέρει ότι «κάθε διαφορά σχετικά με την ερμηνεία, την εκτέλεση ή«άλλα ζητήματα»της συμβάσεως», επίσης καλύπτει τις διαφορές σχετικά με το κύρος της σύμβασης (Francesco Benincasa κατά Dentalkit Srl, υπόθεση C-269/95, παρ. 31). Δεν είναι σαφές, σύμφωνα με ποιο δίκαιο θα πρέπει να συναφθεί η συμφωνία παρέκτασης. Το άρθρο 25 (5) του Κανονισμού προβλέπει ότι η συμφωνία που απονέμει δικαιοδοσία, αποτελεί μέρος της σύμβασης «θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως συμφωνία ανεξάρτητη από τους λοιπούς όρους της σύμβασης». Ωστόσο, αυτό δε δίνει ακριβείς ενδείξεις σχετικά με την διαδικασία επιλογής της ρήτρας δικαστηρίου. Η ερμηνεία της επιλογής του δικαστηρίου στρέφεται καταρχήν στη διατύπωση που χρησιμοποιείται από τα μέρη. Είναι πολύ συνηθισμένο στοιχείο για τις συμφωνίες παρέκτασης είναι να περιλαμβάνουν τουλάχιστον κάποια προδιαγραφή σχετικά με το πεδίο εφαρμογής τους, δηλαδή σχετικά με τον προσδιορισμό των διαφορών που καλύπτονται από την επιλογή. Έχει γίνει ευρέως αποδεκτό από την άποψη αυτή να συντάσσονται οι συμφωνίες παρέκτασης με την αναφορά σε «όλες τις διαφορές που προκύπτουν από ή σε σχέση με» μία σύμβαση. Είναι πολύ λιγότερο σύνηθες για τις συμφωνίες διεθνούς δικαιοδοσίας να περιλαμβάνουν οποιαδήποτε ένδειξη σχετικά με τη φύση των διαφορών που καλύπτονται, δηλαδή αν οι μόνες ουσιαστικές διαφορές καλύπτονται ή επίσης, καλύπτουν και μέτρα προσωρινού χαρακτήρα. Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί κανείς να δει μια επιλογή παρέκτασης, η οποία αναφέρει συγκεκριμένα αξιώσεις για ενδιάμεσες διαδικασίες, οι οποίες εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της. 2. Σύνταξη συμφωνίας παρέκτασης: αίτημα για επιδίωξη συντηρητικών ή ασφαλιστικών μέτρων; Στην προκειμένη περίπτωση, η συμφωνία παρέκτασης αναφέρεται σε «όλες τις διαφορές», χωρίς καμία περαιτέρω ένδειξη. Η αξίωση επί της ουσίας εμπίπτει σαφώς στους τέσσερις άξονες αυτής της επιλογής παρέκτασης. Εάν η αξίωση για την αποκατάσταση επί της ουσίας δεν ενέπιπτε στη συμφωνία παρέκτασης, 10

12 θα ήταν άχρηστη. Είναι πιο δύσκολο, ωστόσο, να προσδιοριστεί αν τα μέρη αποσκοπούσαν να κατοχυρώσουν τη δικαιοδοσία των γαλλικών δικαστηρίων για τα αιτήματα που επιδιώκουν μέτρα προσωρινής προστασίας. Από τη μία πλευρά, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η γενική φράση που χρησιμοποιείται στη συμφωνία μεταξύ ΗυΙΙey και Vivos δεν προορίζεται να καλύψει τα αιτήματα για ενδιάμεσες διαδικασίες. Αν τα μέρη ήθελαν καλύψουν τέτοιου είδους αιτήματα, θα μπορούσαν να το πουν ρητώς. Επιπλέον, η συμφωνία παρέκτασης εμπίπτει επί της ουσίας σε ένα ολοκληρωμένο πρότυπο που χρησιμοποιείται ευρέως στις διασυνοριακές πρακτικές των συμβάσεων. Είναι όντως συνηθισμένο για να περιγράφεται το πεδίο εφαρμογής της συμφωνία παρέκτασης με την αναφορά "όλες οι διαφορές που προκύπτουν από ή σε σχέση με την παρούσα συμφωνία». Επομένως, μπορεί κάλλιστα να είναι ότι τα μέρη να μην είχαν την πρόθεση να επεκτείνουν το πεδίο εφαρμογής της συμφωνίας παρέκτασης στις διαδικασίες ασφαλιστικών μέτρων.. Από την άλλη πλευρά, μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι το κείμενο της συμφωνίας παρέκτασης δεν επιτρέπει τη διάκριση μεταξύ των απαιτήσεων επί της ουσίας και των απαιτήσεων για ενδιάμεσες διαδικασίες. Ένα άλλο βασικό επιχείρημα είναι ότι τα μέρη που εμπλέκονται σε μια εμπορική σχέση μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν την πρόθεση όλες οι διαφορές τους να διευθετούνται από ένα και το ίδιο δικαστήριο (τεκμήριο υπέρ μιας «λύσης δικαιοδοσίας σε μία στάση»). Αυτό θα ευνοήσει την εφαρμογή της συμφωνίας παρέκτασης, ακόμη και για τις αξιώσεις για μέτρα προσωρινής προστασίας. Δεν υπάρχει ακόμα καμία καθοδήγηση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το θέμα αυτό. Η τρέχουσα πρακτική των δικαστηρίων των κρατών μελών φαίνεται να είναι σε περίπτωση μη ρητής διατύπωσης για το αντίθετο, οι συμφωνίες παρέκτασης που έχουν συνταχθεί σε γενικές γραμμές μπορεί να ερμηνευθούν ότι επεκτείνονται επίσης στα αιτήματα για συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα 12. Με άλλα λόγια, τα δικαστήρια αποδέχονται ότι ελλείψει ενδείξεων περί του αντιθέτου στη συμφωνία παρέκτασης, μια επιλογή για τα δικαστήρια ενός κράτους μέλους παρέχει δικαιοδοσία σε αυτά τα δικαστήρια τόσο για την αποκατάσταση επί της ουσίας και όσο και για τα ασφαλιστικά μέτρα. Μπορείτε επίσης να σημειώσετε ότι η Σύμβαση για συμφωνίες παρέκτασης της Χάγης του 2005 δεν λύνει το ζήτημα. Το άρθρο 7 προβλέπει πράγματι ότι οι ενδιάμεσες διαδικασίες δε διέπονται από τη Σύμβαση. Κατά συνέπεια, η Σύμβαση "ούτε απαιτεί ούτε αποκλείει τη χορήγηση, άρνηση ή την άρση των ασφαλιστικών μέτρων προστασίας" από το δικαστήριο και "δεν επηρεάζει αν ένας διάδικος μπορεί να ζητήσει ή ένα δικαστήριο να χορηγήσει, να αρνηθεί ή να διακόψει τέτοια μέτρα". Ως εκ τούτου, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι:: Είναι απολύτως βέβαιο ότι οποιαδήποτε αξίωση επί της ουσίας θα πρέπει να κατατεθεί στη Γαλλία, όπως απαιτείται από τη συμφωνία παρέκτασης.. Μπορεί εύλογα να υποτεθεί ότι τα γαλλικά δικαστήρια η δικαιοδοσία των οποίων, έχει επιλεγεί από τα μέρη, μπορούν επίσης σε αυτή τη βάση να επιληφθούν μιας απαίτησης για συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα. Ερώτηση 3 Μήπως η συμφωνία παρέκτασης αποτρέπει τη ΗυΙΙey από την επιδίωξη συντηρητικών και ασφαλιστικών μέτρων ενώπιον γερμανικού δικαστηρίου; Στην προηγούμενη ενότητα, κατέστη σαφές ότι ΗυΙΙey θα μπορούσε να αναζητήσει συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα από τα δικαστήρια που έχουν επιλεγεί από τα μέρη, δηλαδή τα γαλλικά δικαστήρια. Μένει τώρα να εξεταστεί αν η ΗυΙΙey θα μπορούσε επίσης να επωφεληθεί από τη δυνατότητα που 12 Βλ. πχ. CA Orleans, 7 Νοεμβρίου 2012, Revue critique de droit international prive, 2003, 326, με σχόλια από Ancel. Βλ. επίσης τις αναφορές που αναφέρονται στο Magnus/Mankwski, 2 η έκδοση, Άρθρο 23, αρ

13 παρέχει το άρθρο 35 του Kανονισμού και να επιδιώξει την αποκατάσταση από ένα δικαστήριο στη Γερμανία. Το ερώτημα είναι με μεγαλύτερη ακρίβεια αν μια συμφωνία παρέκτασης όχι μόνο αποκλείει τη δυνατότητα για δικαστήρια άλλων κρατών μελών να εξετάσουν την ουσία της υπόθεσης, αλλά αποκλείει επίσης τη δυνατότητα για άλλα δικαστήρια να έχουν δικαιοδοσία βάσει του άρθρου 35, να εκδώσουν συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα. Αν συνέβαινε αυτό, το αποτέλεσμα εξαίρεσης της συμφωνίας παρέκτασης δεν θα κάλυπτε μόνο τη δικαιοδοσία επί της ουσίας για όλα τα άλλα δικαστήρια έναντι του δικαστηρίου που επιλέχθηκε, αλλά θα επεκτεινόταν και στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων να χορηγούν μέτρα προσωρινής προστασίας. Πάλι στην πρώτη θέση ένα θέμα βρίσκεται το θέμα της ορθής σύναψης της συμφωνίας παρέκτασης: με δεδομένο το κείμενο της συμφωνίας, μπορεί κανείς να δεχθεί ότι με τη χορήγηση διεθνούς δικαιοδοσίας στα δικαστήρια ενός κράτους μέλους, τα μέρη αποσκοπούσαν να αποκλείσουν για κάθε άλλο δικαστήριο να επιληφθεί μιας απαίτησης για ασφαλιστικά μέτρα; Στην πράξη, αυτό θα συμβεί πολύ σπάνια ότι δηλαδή τα μέρη διευκρινίζουν στη συμφωνία παρέκτασης αν το αποτέλεσμα εξαίρεσης επεκτείνεται και στα μέτρα προσωρινής προστασίας. Πρέπει κανείς να εξετάζει και άλλα στοιχεία για να προσπαθήσει να εξακριβώσει τι σκοπό είχαν τα μέρη. Το να διαπιστωθεί σε τι αποσκοπούσαν τα μέρη, ωστόσο, δεν είναι αρκετό για να λύσει αυτό το ζήτημα. Η δυνατότητα να επιδιώξουν συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα θα μπορούσε πράγματι να αποδειχθεί πολύ σημαντική σε πολλές περιπτώσεις. Το άρθρο 35 έχει ως στόχο να εγγυηθεί τη δυνατότητα να ζητηθεί άμεση αποκατάσταση σε επείγουσες περιπτώσεις. Υπό αυτήν την έννοια, η δυνατότητα αυτή αποτελεί μέρος του δικαιώματος πρόσβασης σε δικαστήριο, το οποίο κατοχυρώνεται από το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αυτό εξηγεί γιατί είναι γενικά αποδεκτό ότι η ύπαρξη μιας έγκυρης και εκτελεστής συμφωνίας παρέκτασης για τη χορήγηση διεθνούς δικαιοδοσίας στα δικαστήρια κράτους μέλους, δεν εμποδίζει τα δικαστήρια άλλου κράτους μέλους να ασκήσουν τη δικαιοδοσία βάσει του άρθρου Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα της εξαίρεσης της συμφωνίας διεθνούς δικαιοδοσίας δεν επεκτείνουν τη δυνατότητα για έκδοση ασφαλιστικών μέτρων. Ακόμη και αν τα μέρη έχουν συνάψει τη συμφωνία παρέκτασης σε πολύ γενικές γραμμές, περιλαμβάνοντας όχι μόνο αποκατάσταση επί της ουσίας, αλλά και την προσωρινή προστασία, μπορεί να υποστηριχθεί ότι αυτό δεν αποκλείει τη δυνατότητα εφαρμογής του άρθρου 35. Δεν υπάρχουν ακόμα οδηγίες για το θέμα αυτό από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πρακτικές στα δικαστήρια των κρατών μελών είναι περιορισμένες, αλλά φαίνεται να δείχνουν ότι, τουλάχιστον όσον αφορά την επείγουσα αποκατάσταση που απαιτείται για τη διασφάλιση εμπορευμάτων ή προσώπων, μια συμφωνία παρέκτασης δεν αντικαθιστά το άρθρο Στην προκειμένη περίπτωση, είναι αλήθεια ότι αμφότερες οι αιτήσεις από τη ΗυΙΙey (η αίτηση για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων και η αίτηση για την αποκατάσταση επί της ουσίας) προκύπτει με σαφήνεια γιατί η ΗυΙΙey και η Vivos δεσμεύονται από τη σύμβαση και η εν λόγω σύμβαση περιλαμβάνει μια συμφωνία παρέκτασης. Αυτό δεν θα εμποδίσει, ωστόσο, τη ΗυΙΙey να ζητήσει από την επιδίωξη προσωρινή προστασία στη Γερμανία, υπό τον όρο ότι τα γερμανικά δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία σύμφωνα με το άρθρο 35. Το ερώτημα παραμένει, επομένως, αν τα γερμανικά δικαστήρια θα έχουν δικαιοδοσίασύμφωνα με το άρθρο 35 του Κανονισμού για να δικάσουν αυτό το αίτημα για ασφαλιστικά μέτρα 13 π.χ.magnus / Mankowski, 2η έκδ., άρθρο 23, αρ. 152 και οι αναφορές σε άλλα έργα 14 Βλ. π.χ. CFI Ρότερνταμ, 7 Απριλίου 2009, JOR 2009/266, με σχόλια Bertrams (το δικαστήριο έκρινε ότι μπορούσε να ασκήσει τη δικαιοδοσία για έκδοση ασφαλιστικών μέτρων, ακόμη και αν η συμφωνία μεταξύ των μερών προέβλεπε την επίλυση των διαφορών από τα δικαστήρια της Ουγγαρίας, δεδομένου ότι η δυνατότητα να εκδίδει ασφαλιστικά μέτρα ήταν ένα θέμα δημόσιας τάξης) Εφετείο των Βερσαλλιών (Γαλλία), 18ης Νοεμβρίου 2009, Ν 07/01777 (διατίθεται σε - όπου το Δικαστήριο έκρινε ότι μια έγκυρη επιλογή για τα ελβετικά δικαστήρια κατέστησε αδύνατο για τα γαλλικά δικαστήρια να διατάσσουν προσωρινά μέτρα, επειδή η αποκατάσταση που ζητούνταν δεν ήταν ένα επείγον μέτρο που αποσκοπούσε στην κατοχύρωση της ασφάλειας των προσώπων ή τη διατήρηση εμπορευμάτων 12

14 Τμήμα III: Προσωρινά και συντηρητικά μέτρα Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η συμφωνία επιλογής δικαστηρίου που περιλαμβάνεται στη σύμβαση μεταξύ Vivos και Hulley δεν εμποδίζει την εφαρμογή του άρθρου 35 του Kανονισμού. Ερώτηση 1 Μπορεί το γερμανικό δικαστήριο να θεωρήσει ότι το αίτημα για λήψη ασφαλιστικών μέτρων από τη Hulley συνιστά αξίωση για συντηρητικά ή προσωρινά μέτρα σύμφωνα με το Άρθρο 35; Προκειμένου να απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση, παρακαλώ θεωρείστε ότι η Vivos δεν έχει διερευνήσει ακόμα τη γερμανική αγορά και δεν έχει βρει νέους πελάτες για τις υψηλής ποιότητας βαλβίδες επαγωγής που διαθέτει. 1. Εισαγωγή Όπως προκύπτει από την απάντηση στο Τμήμα ΙΙ, η Hulley δεν είναι υποχρεωμένη να ζητήσει την προσωρινή προστασία από τα δικαστήρια στη Γαλλία. Θα μπορούσε να επιδιώξει αυτήν την προστασία από άλλο δικαστήριο, υπό την προϋπόθεση ότι το δικαστήριο έχει αρμοδιότητα σε κάποια άλλη βάση από τη συμφωνία παρέκτασης. Η προτιμώμενη λύση για τη Hulley θα είναι κατά πάσα πιθανότητα να επιδιώξει προστασία από τα γερμανικά δικαστήρια, καθώς είναι εγκατεστημένη στη Γερμανία, και πιθανότατα έχει μία καλύτερη κατανόηση του πώς τα δικαστήρια λειτουργούν στη Γερμανία. Θα πρέπει, συνεπώς, να εξεταστεί αν τα δικαστήρια της Γερμανίας θα μπορούσαν να ασκήσουν δικαιοδοσία για τέτοια αξίωση. Ο μόνος πιθανός λόγος της δικαιοδοσίας μπορεί να στηριχθεί στο άρθρο 35 του Κανονισμού. Ο κανόνας αυτός καθιστά δυνατό για ένα δικαστήριο να διατάξει συντηρητικά ή ασφαλιστικά μέτρα, ακόμη και αν δεν έχει δικαιοδοσία ως προς την ουσία της υπόθεσης 15. Για να εφαρμόζεται το άρθρο 35, πρέπει να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις, οι οποίες θα εξεταστούν. Η πρώτη από αυτές τις προϋποθέσεις αφορά στον ορισμό των συντηρητικών και ασφαλιστικών μέτρων. 2. Τι είναι τα συντηρητικά και ασφαλιστικά μέτρα; Το άρθρο 35 δεν καθορίζει ποιο συντηρητικό ή ασφαλιστικό μέτρο πρέπει να διαταχθεί. Αυτή η διάταξη αναφέρεται μόνο στα προσωρινά μέτρα τα οποία προβλέπονται από το δίκαιο του κράτους στο δικαστήριο όπου υποβλήθηκε η αίτηση. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία των διαθέσιμων μέτρων στο δίκαιο των διαφόρων κρατών μελών. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο έχει προσπαθήσει να σφυρηλατήσει έναν ευρωπαϊκό ορισμό των μέτρων αυτών τα οποία μπορούν να χαρακτηριστούν ως προστατευτικά ή προσωρινά.. Σύμφωνα με το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα συντηρητικά και ασφαλιστικά μέτρα είναι τα μέτρα τα οποία «αποσκοπούν στη διατήρηση μιας πραγματικής ή νομικής κατάστασης, ούτως ώστε να προστατευθούν τα δικαιώματα η αναγνώριση των οποίων ζητείται από το δικαστήριο που έχει διεθνή δικαιοδοσία ως προς την ουσία της υπόθεσης» 16. Σε μια μεταγενέστερη υπόθεση, το Δικαστήριο προσέθεσε ότι «η χορήγηση αυτού του είδους μέτρου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή από την πλευρά του εν λόγω δικαστηρίου και λεπτομερή γνώση των πραγματικών περιστατικών σύμφωνα με τα οποία επιδιώκεται να τεθεί σε ισχύ το μέτρο. Ανάλογα με την κάθε περίπτωση και τις εμπορικές πρακτικές, ιδίως, το δικαστήριο πρέπει να μπορεί να θέσει χρονικό όριο στην επιβολή του μέτρου ή, όσον αφορά τη φύση των περιουσιακών στοιχείων ή των εμπορευμάτων που αποτελούν αντικείμενο των μέτρων που εξετάζονται, να απαιτεί τραπεζική εγγύηση ή να διορίζει μεσεγγυούχο και γενικά να υποβάλει την ισχύ του σε όλους τους όρους που θα εγγυώνται τον προσωρινό ή προστατευτικό χαρακτήρα του μέτρου που 15 van Uden Maritime Line κατά Firma Deco-Line, υπόθεση C-391/95, παρ Reichert κατά της Dresdner Bank (Νο 2), υπόθεση C-261/90, παρ

15 διατάσσεται.» 17 Το ζήτημα του προσωρινού χαρακτήρα των επιδιωκόμενων μέτρων είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν ο ενάγων επιδιώκει μια ενδιάμεση πληρωμή. Σε αυτή την περίπτωση, η επιστροφή του ποσού στον εναγόμενο πρέπει είναι εγγυημένη, ώστε τα μέτρα να είναι προσωρινά, υπό την έννοια του άρθρου 35. Για να είναι ένα μέτρο προσωρινό, θα πρέπει ως εκ τούτου να είναι αναστρέψιμο, εάν αποδειχθεί ότι δε δικαιολογείται καταρχήν η διαδικασία επί της ουσίας. Η εξέταση θα πρέπει να επικεντρωθεί σχετικά με το σκοπό και τα αποτελέσματα των μέτρων που ζητήθηκαν. Δεν είναι, ωστόσο, απαιτούμενο για τα μέτρα προστασίας που χαρακτηρίζονται ως προσωρινά, ότι ο διάδικος που επιδιώκει τη προσωρινή προστασία έχει ήδη καταθέσει δικόγραφα επί της ουσίας. Εναπόκειται στο επιληφθέν δικαστήριο να καταστήσει την απόφασή του υποκείμενη σε περιορισμούς που κρίνει ότι εξασφαλίζουν τον προσωρινό χαρακτήρα του μέτρου. Με τον τρόπο αυτό, το δικαστήριο θα πρέπει να εξισορροπήσει τα συμφέροντα των δύο μερών και να λάβει υπόψη τις ειδικές περιστάσεις της υπόθεσης. Στην προκειμένη περίπτωση, η Hulley ζητά προσωρινό μέτρο έναντι της Vivos να μην διαθέτει ορισμένα προϊόντα στους ανταγωνιστές για μια δεδομένη χρονική περίοδο. Εάν ένα τέτοιο μέτρο μπορεί να χαρακτηριστεί ως προστατευτικό, κατά την έννοια του άρθρου 35, δεν μπορεί να απαντηθεί γενικώς. Πρέπει κανείς να προσέξει τις πιθανές συνέπειες αυτών των μέτρων. Όπως η Vivos δεν έχει ακόμη βρει νέους πελάτες στη Γερμανία, μεταξύ των ανταγωνιστών της Hulley, οι οποίοι θα είναι πρόθυμοι να αγοράσουν υψηλής ποιότητας βαλβίδες επαγωγής του, ένα προσωρινό μέτρο δεν θα επηρέαζε με τις υπάρχουσες συμφωνίες που έχουν συναφθεί από τη Vivos. Αντίθετα, το αποτέλεσμά του θα ήταν να εμποδίσει τη Vivos από την αναζήτηση αυτών των νέων πελατών. Αυτό είναι λιγότερο παρεμβατικό στην ικανότητα της Vivos στο εμπόριο από ό, τι ένα ασφαλιστικό μέτρο που θα επηρέαζε τις συμβάσεις με νέους πελάτες. Περαιτέρω, καθώς η Hulley ζήτησε ασφαλιστικά μέτρα για έξι μήνες, αυτό θα καθυστερήσει μόνο τη δυνατότητα της Vivos να βρει νέους πελάτες στη Γερμανία για υψηλής ποιότητας βαλβίδες επαγωγής. Παραμένει, ωστόσο, ότι το προσωρινό μέτρο, ακόμη και με περιορισμένη χρονική διάρκεια, μπορεί να επηρεάσει τον κύκλο εργασιών της Vivos. Επιπρόσθετα σε έναν περιορισμό στο χρόνο των αποτελεσμάτων του προσωρινού μέτρου, το δικαστήριο μπορεί να εξαρτήσει το ασφαλιστικό μέτρο για την καταβολή από τη Hulley με μία τραπεζικής εγγύησης ή κατάθεση. Αυτό θα βοηθήσει να διασφαλιστεί ότι τυχόν ζημία που υπέστη η Vivos μπορεί να αποζημιωθεί, αν αργότερα προκύψει ότι η υπόθεση Hulley επί της ουσίας δεν είναι πειστική. Το ποσό αυτό πρέπει να καθοριστεί λαμβάνοντας υπόψη την αξία των αγαθών που διακυβεύονται και την πιθανή ζημιά που μπορεί να υποστεί η Vivos. Ερώτηση 2 Μπορεί το γερμανικό δικαστήριο να δεχθεί ότι υπάρχει επαρκής σύνδεση με τις διαφορές ώστε να τεθεί σε εφαρμογή το άρθρο 35; Για να λυθεί αυτό το ζήτημα, παρακαλούμε να θεωρηθεί ότι η σύμβαση μεταξύ της Vivos, και της Hulley ζήτησε από τη Vivos να παραδώσει όλες τις βαλβίδες επαγωγής στις εγκαταστάσεις της στη Γαλλία και ότι τα μέρη πράγματι λειτουργούν σε αυτή τη βάση κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών. Σημειώστε επίσης ότι η Vivos σκόπευε να δημιουργήσει ένα ίδρυμα στη Γερμανία, που θα εξυπηρετούσε όλους τους νέους της πελάτες στην αγορά υψηλής ποιότητας στη Γερμανία. 1. Εισαγωγή Σε αντίθεση με άλλες διατάξεις του Κανονισμού, το άρθρο 35 δεν περιλαμβάνει καμία συγκεκριμένη ένδειξη που πρέπει να χρησιμοποιείται προκειμένου να προσδιοριστεί ποιο δικαστήριο έχει δικαιοδοσία. Αντίθετα, το άρθρο 35 είναι μια διάταξη δυνητική: καταδεικνύει ότι τα προσωρινά και ασφαλιστικά μέτρα 17 van Uden Maritime Line κατά Firma Deco-Line, υπόθεση C-391/95, παρ

16 "μπορεί" να ζητηθούν από τα δικαστήρια των κρατών μελών. Φαίνεται ότι το άρθρο 35, ως εκ τούτου, αφήνει στα μέρη μια πλήρη ελευθερία να επιλέξουν το δικαστήριο που θα εξετάσει ένα αίτημα για τη λήψη προσωρινών μέτρων. Αυτή η ελευθερία έχει οριστεί, ωστόσο, από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Δικαστήριο προσπάθησε να περιορίσει τον κίνδυνο ότι τα δικαστήρια που επιλαμβάνονται βάσει του άρθρου 35 θα παραβούν τη δικαιοδοσία άλλων δικαστηρίων. Για να το πετύχει αυτό, το Δικαστήριο φρόντισε η εφαρμογή του άρθρου 35 να εξαρτάται από μία σειρά προϋποθέσεων. 2. Η προϋπόθεση του «συνδετικού δεσμού» Η κύρια απαίτηση είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένας «πραγματικός συνδετικός δεσμός» ανάμεσα στο δικαστήριο που έχει επιληφθεί και το αντικείμενο των μέτρων που επιδιώκονται 18. Παραμένει ένα ζήτημα αμφισβήτησης, αν δηλαδή η απαίτηση αυτή αποκλείει τα μέτρα με διασυνοριακές επιπτώσεις. Τι σημαίνει ένα «συνδετικός δεσμός» θα πρέπει να προσδιορίζεται από υπόθεση σε υπόθεση. Η εφαρμογή της εξέτασης του συνδετικού δεσμού εξαρτάται από τις επιπτώσεις του αιτούμενου προσωρινού μέτρου. Μπορεί να είναι όταν η προσωρινή διαταγή εκδίδεται σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία. Αυτή θα είναι η περίπτωση όταν η διαταγή επιβάλλει στο ένα μέρος να μην μεταβιβασθεί ένα περιουσιακό στοιχείο, όπως οι αποφάσεις δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων. Σε αυτή την περίπτωση, θεωρείται ότι η διαταγή δεν μπορεί να εκτελεσθεί όταν όλα τα σχετικά περιουσιακά στοιχεία βρίσκονται σε άλλη δικαιοδοσία. Θα υπάρχει μόνο ένας συνδετικός δεσμός, αν τα περιουσιακά στοιχεία σε ένα μεγάλο βαθμό βρίσκονται -στο έδαφος του κράτους μέλους. Η εφαρμογή αυτής της εξέτασης μπορεί να αποδειχθεί εύθραυστη όταν η διαταγή στοχεύει σε χρηματοοικονομικά στοιχεία χωρίς φυσική παρουσία. Μπορεί επίσης να είναι δύσκολο να εφαρμοστεί εάν σύμφωνα με τους διαδικαστικούς κανόνες του δικαστηρίου, η διαταγή δεν αποσκοπεί άμεσα στα περιουσιακά στοιχείων, αλλά μάλλον στο πρόσωπο που τα κατέχει (διάταξη «in personam» και όχι «in rem»). Η εφαρμογή της εξέτασης του συνδετικού δεσμού είναι πιο δύσκολη, αν τα προσωρινά μέτρα δεν στοχεύουν άμεσα στα περιουσιακά στοιχεία, αλλά μάλλον σε ένα πρόσωπο, το οποίο έχει οριστεί να κάνει ή να απέχει από κάτι (όπως το διασκορπισμό των περιουσιακών του στοιχείων). Μπορεί ο ενδιαφερόμενος να ανήκει στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου. Ωστόσο, τα περιουσιακά στοιχεία του θα μπορούσαν να βρίσκονται σε διάφορα άλλα κράτη μέλη. Στην προκειμένη περίπτωση, τα προσωρινά μέτρα που ζητούνται αφορούν στην παράδοση των προϊόντων από μια γαλλική εταιρεία σε γερμανικές εταιρίες. Η Hulley ζητά συγκεκριμένα από το δικαστήριο να διατάξει στη Vivos την παράδοση ορισμένων προϊόντων σε γερμανικές εταιρείες. Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι απίθανο το αιτούμενο μέτρο διαθέτει έναν πραγματικό συνδετικό δεσμό με τα γερμανικά δικαστήρια. Εάν η διαταγή πρόκειται να εκτελεστεί, αυτό θα πρέπει πράγματι να γίνει στη Γαλλία, όπου η Vivos λειτουργεί και όπου θα πρέπει να απέχει από την προμήθεια των ανταγωνιστών της Hulley. Είναι αλήθεια ότι η Vivos αποσκοπούσε να δημιουργήσει εγκατάσταση στη Γερμανία, από την οποία θα μπορούσε να εξυπηρετήσει όλα τους νέους υψηλής ποιότητας πελάτες της στη Γερμανία. Αν η εγκατάσταση αυτή είχε ήδη τεθεί σε λειτουργία, θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί ότι η ζητούμενη διαταγή παρουσίαζε σημαντικό δεσμό με τη Γερμανία, καθώς θα είχε εκτελεστεί στον τόπο όπου βρισκόταν η εγκατάσταση. Σε περίπτωση απουσίας της εγκατάστασης, το ασφαλιστικό μέτρο θα πρέπει να εκτελεστεί στη Γαλλία. Ως εκ τούτου, ο πραγματικό συνδετικός δεσμός ελλείπει. Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι διαφορετική αν η Vivos είχε ήδη συνάψει συμβάσεις με τους 18 van Uden Maritime Line κατά Firma Deco-Line, υπόθεση C-391/95, παρ