24. Μνήμη Ορισμός Χαρακτηριστικά Λειτουργία και Γενικές Παρατηρήσεις

Transcript

1 24. Μνήμη Σύνοψη Μνήμη είναι η ιδιότητα του νευρικού συστήματος να συγκρατεί την προσλαμβανόμενη μέσω της εμπειρίας πληροφορία για μικρό η μεγάλο διάστημα και έτσι να τροποποιεί τη συμπεριφορά. Η μνημονική λειτουργία αποτελεί ένα σύνολο διαφορετικών και εξειδικευμένων νοητικών ικανοτήτων που είναι ζωτικές για την αποτελεσματικότητα της καθημερινής ζωής. Η μνημονική λειτουργία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η έκφραση μιας αδιάλειπτης δυναμικής διεργασίας εντός του νευρικού συστήματος, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει μικρότερες ή μεγαλύτερες τροποποιήσεις για μικρό η μεγάλο χρονικό διάστημα, και η οποία βασίζεται στην εξαιρετική ιδιότητα του νευρικού συστήματος για προσαρμοστικές μεταβολές της οργάνωσής του, οι οποίες συνίστανται κυρίως σε μεταβολές του τεράστιου αριθμού των συναπτικών συνδέσεων μεταξύ των νευρικών κυττάρων, δηλαδή βασίζεται στη συναπτική πλαστικότητα. Η μελέτη των μνημονικών φαινομένων έχει οδηγήσει στη διαπίστωση της ύπαρξης διαφορετικών ειδών μνήμης και διαφορετικών εγκεφαλικών δομών και νευρωνικών δικτύων που στηρίζουν τα είδη της μνήμης. Τα πειραματικά αποτελέσματα των μελετών των τελευταίων δεκαετιών γύρω από του μοριακούς και κυτταρικούς μηχανισμούς, στους οποίους μπορεί να στηρίζεται το εκπληκτικό φαινόμενο της μνήμης σε συνδυασμό με την ανάπτυξη θεωρητικών συλλήψεων, αποτελούν το βασικό πλαίσιο για την κατανόηση των μηχανισμών και γενικά της λειτουργίας της μνήμης. Προαπαιτούμενη γνώση Το περιεχόμενο του κεφαλαίου αυτού συνδέεται ουσιαστικά με όλα τα άλλα κεφάλαια. Για τη βαθύτερη κατανόηση των φαινομένων και εννοιών που αναφέρονται εδώ, καθώς και άλλων που συνδέονται με αυτές, ο αναγνώστης παραπέμπεται στα σχετικά κεφάλαια Ορισμός Χαρακτηριστικά Λειτουργία και Γενικές Παρατηρήσεις Μνήμη είναι η ικανότητα διατήρησης πληροφορίας, η οποία έχει προσληφθεί προηγούμενα μέσω της μάθησης, εντός ενός συστήματος αποθήκευσης με τρόπο, ώστε να μπορεί να είναι προσβάσιμη και να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά. Η μνήμη, ή το φαινόμενο της μνήμης, είναι μια λειτουργία η οποία εκφράζεται με τη συμπεριφορά, ενώ συγκροτείται μέσω συμμετοχής όλων των επιπέδων οργάνωσης του νευρικού συστήματος. Έτσι, η μνήμη μπορεί να οριστεί με ποικίλους τρόπους, όπως ως μετρήσιμη συμπεριφορά, ως διεργασία, ως κατάσταση, ως υποκειμενική εμπειρία, ως ικανότητα, ως εγκεφαλική δραστηριότητα ή πρότυπο νευρωνικής δραστηριότητας. Η μνήμη μπορεί να οριστεί από την πλευρά της συμπεριφορικής προσέγγισης με όρους μεταβολής, από την άποψη της πληροφορίας με όρους συγκράτησης και σύμφωνα με τη νευροβιολογική προσέγγιση με όρους αναπαραστάσεων, οι οποίες συγκροτούνται εντός των νευρωνικών δικτύων. Έτσι, η μνήμη μπορεί να οριστεί ως διαρκούσα μεταβολή στη συμπεριφορά, που προκύπτει μέσω της συμπεριφορικής εμπειρίας του υποκειμένου, ως συγκράτηση στον χρόνο της εκμαθημένης πληροφορίας και ως αναπαραστάσεις οι οποίες επαν-ενεργοποιούνται, ανακτώνται σε χρόνο κατοπινό από την πρωτο-δημιουργία τους (Davis, 2007 Dudai, 2004). Ο όρος συμπεριφορική εμπειρία αναφέρεται στο ευρύ φάσμα αισθητικών, κινητικών συγκινησιακών και γνωσιακών γεγονότων που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής (Dudai, 2004). Επίσης, ως συμπεριφορική λειτουργία σε σχέση με τη διαχειριζόμενη πληροφορία, η μνήμη μπορεί να οριστεί ως ικανότητα κωδικοποίησης, αποθήκευσης (στο παρόν επιλέγεται συνήθως ο όρος συγκράτηση), και ανάκτηση της πληροφορίας, αλλά και ως φαινομενολογική εμπειρία ενός υποκειμένου να «θυμάται». Επίσης, ως μνήμη αποδίδεται η υποθετική αποθήκη στον εγκέφαλο ή ακόμα και το περιεχόμενο αυτής της αποθήκης (R. Morris, Hitch, Graham, & Bussey, 2006). Η μνήμη υφίσταται μέσω της ανάκτησή της, και όσο δεν ανακτάται δεν μπορεί να υφίσταται (Moscovitch, 2007). Μνήμη είναι η ικανότητα του νευρικού συστήματος να επωφελείται από την εμπειρία. Είναι μια λειτουργία η οποία απαντάται σε όλες τις ανώτερες μορφές ζωής, και λαμβάνει πολλές μορφές, από απλές μέχρι τις πιο σύνθετες, από τις πιο εξειδικευμένες στις πιο γενικές. Στις πολλαπλές εκφράσεις της καθίσταται παρατηρήσιμη, διερευνήσιμη και μετρήσιμη σε πολυάριθμους οργανισμούς, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης από μια ποικιλία εποπτικών σημείων και πολλών διαφορετικών μεθοδολογικών προσεγγίσεων και τεχνικών, στον άνθρωπο δε φτάνει στην εξελικτική της κορύφωση (Tulving, 2000). Ο όρος μνήμη χρησιμοποιείται, για να δηλώσει σχεδόν όλους τους τρόπους μέσω των οποίων η τρέχουσα συμπεριφορά μπορεί να είναι ευαίσθη

2 τη σε χρονικώς πρότερες εμπειρίες (Stillings et al., 1995). Υπό μία γενική έννοια, μνήμη είναι οι μηχανισμοί μέσω των οποίων προηγούμενες εμπειρίες επηρεάζουν την τρέχουσα συμπεριφορά. Μπορεί να γίνει διάκριση μεταξύ των «χώρων αποθήκευσης» της μνήμης και των διεργασιών που επενεργούν επί του περιεχομένου των αποθηκών αυτών (Purves et al., 2008). Η μνήμη δεν αποτελεί μια μοναδιαία οντότητα, αλλά συνίσταται σε ένα σύνολο διακριτών γνωσιακών ικανοτήτων που μπορούν να κατηγοριοποιηθούν με βάση διαφορετικά κριτήρια, τα οποία αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες διαστάσεις, όπως είναι η φύση της πληροφορίας και ο χρόνος (Lucas, 2005). Ένας απλός ορισμός της μνήμης δηλώνεται ως η ικανότητα συγκράτησης της πληροφορίας από το νευρικό σύστημα. Μνήμη είναι η διεργασία μέσω της οποίας δημιουργείται ένα πρότυπο του κόσμου μιας δεδομένης χρονικής στιγμής, εντός των νευρωνικών δικτύων. Οι διεργασίες μέσω των οποίων η εκμαθημένη πληροφορία αποθηκεύεται στον οργανισμό (Sweatt, 2010). Με μια πιο γενική έννοια, ως μνήμη αναφέρεται το σύνολο των εγκεφαλικών μηχανισμών μέσω των οποίων προηγούμενες, παρελθούσες εμπειρίες μπορούν να επηρεάζουν την τρέχουσα, παρούσα συμπεριφορά. Με την ευρεία έννοια, μνήμη είναι η νευρωνική αναπαράσταση των παρελθουσών εμπειριών, η οποία διατηρείται στον χρόνο (Buzsaki, 2006). Ένα βασικό χαρακτηριστικό της μνημονικής λειτουργίας είναι η ικανότητα συγκράτησης και κατοπινής ανάκτησης ποικίλου είδους πληροφορίας σε ένα μεγάλο εύρος χρονικών διαστημάτων, από δευτερόλεπτα μέχρι πολλές δεκαετίες. Μνήμη είναι η ιδιότητα του νευρικού συστήματος να δημιουργεί μια πραγματικότητα εσωτερικής φύσης, μέσω των εσωτερικών αναπαραστάσεων, με ορισμένο βαθμό συμφωνίας με τη συμβαίνουσα (εξωτερική και εσωτερική) πραγματικότητα συγκρατώντας τα σημαντικά για τον οργανισμό στοιχεία, συμβάλλοντας στην αποτελεσματική απόκριση του οργανισμού στις πανταχόθεν και συνεχείς μεταβολές του εξωτερικού και εσωτερικού περιβάλλοντος. Η μνήμη είναι μια προσαρμοστική λειτουργία και συνεπώς εμπεριέχει την έννοια της μεταβολής, ενώ ταυτόχρονα απαιτεί διατήρηση της μεταβολής στον χρόνο, κάτι το οποίο παραπέμπει στην έννοια της σταθερότητας. Ο ορισμός της μνήμης με όρους «διεργασίας» μάλλον, παρά «κατάστασης», συνήθως χρησιμοποιείται στο πεδίο της νευροψυχολογίας (Tulving, 2001). Η ιδέα της σταθερότητας, της μονιμότητας, της μη μεταβλητότητας που υπολανθάνει της έννοιας της μνήμης, θα μπορούσε να προέρχεται από τη γενικότερη ανάγκη μας για σταθερότητα, αλλά βέβαια και από το γεγονός της αδυναμίας μας, ακόμα, να συλλάβουμε την ευρύτητα της δυναμικής που συνοδεύει το φαινόμενο της μνήμης. Όμως, συνεχώς αυξανόμενος όγκος πρόσφατων πειραματικών δεδομένων δείχνει ότι η μνήμη, το μνημονικό αποτύπωμα είναι δύσκολο να νοηθεί ως μία σταθερή, αμετάβλητη στον χρόνο οντότητα, αντίθετα φαίνεται ότι η μνήμη είναι μια δυναμική διεργασία μεταβολής και προσαρμογής (Moscovitch, 2007). Η αντίληψη της μνήμης ως διεργασίας παρά ως κατάστασης της δομής δίνει έμφαση στην πραγματική συνθήκη της αλληλεπίδρασης του οργανισμού με το περιβάλλον, ενώ η έννοια της δομικής κατάστασης αντιμετωπίζει τη μνήμη κυρίως ως μία οντότητα εντοπισμένη εντός του οργανισμού (Rubin, 2007). Παρ ότι και οι δύο απόψεις μπορούν να εφαρμοστούν αποτελεσματικά στον χώρο του εργαστηρίου, το εξαιρετικά πιο πολυποίκιλο φυσικό περιβάλλον εντός του οποίου κυριαρχεί η μεταβολή περσσότερο παρά η σταθερότητα, μάλλον υπαγορεύει την ύπαρξη μιαάς δυναμικής μνημονικής λειτουργίας ως μιας συνεχώς ανανεούμενης διεργασίας, που να μπορεί να μεταβάλλεται, όταν απαιτείται προσαρμογή, ενώ θα συγκρατούνται σταθερά στον χρόνο τα στοιχεία της που προκύπτουν ως σημαντικά, αφού θα εμφανίζονται συχνά στο περιβάλλον. Η μάθηση και η μνήμη είναι θεωρητικές έννοιες που χρησιμοποιούνται για να ερμηνεύσουν το γεγονός ότι η εμπειρία επηρεάζει τη συμπεριφορά. Η μάθηση και η μνήμη δεν μπορούν να παρατηρηθούν, όπως συμβαίνει με την εμπειρία και τη συμπεριφορά (Rudy, 2008). Σε σχέση με τις αναπαραστάσεις, μνήμη θεωρούνται (μόνον) εκείνες οι αναπαραστάσεις που προκύπτουν μέσω της μάθησης. Η μνήμη είναι μια εγκεφαλική λειτουργία καθοριστική για την ομαλή και αποτελεσματική διαγωγή του ατόμου που περιλαμβάνει γεγονότα κατά τον τρέχοντα χωροχρόνο της καθημερινότητας μέχρι τη μακρόχρονη διεργασία συγκρότησης της προσωπικότητάς του και τη λειτουργία του στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο. Σχεδόν κάθε νευρολογική και ψυχιατρική διαταραχή περιλαμβάνει σε λιγότερο ή περισσότερο βαθμό μνημονικές διαταραχές (Boucher, Mayes, & Bigham, 2012 He et al., 2013 Tamminga, 2013 Tronson & Taylor, 2013 Winter, Elzinga, & Schmahl, 2014). Η μνήμη είναι μια περίπλοκη λειτουργία που εμπλέκει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχεδόν κάθε περιοχή του εγκεφάλου (Schacter, 2007). Η μνήμη φαίνεται ότι είναι η θεμελιωδέστερη γνωσιακή λειτουργία του εγκεφάλου. Μέσω της μνήμη αποκτούμε πρόσβαση στον κόσμο πέρα από τον χώρο της τρέχουσας αντίληψης. Η μνήμη είναι εκείνη που διαμορφώνει τη ζωή κάποιου σε ένα λογικό σύνολο (Kandel, 2008 Squire & Kandel, 2012). Στη λειτουργία της μνήμης βασίζεται η ικανότητα πρόβλεψης του μέλλοντος, επιτρέποντας την προσαρμοστική προετοιμασία του οργανισμού γι αυτό που θα μπορούσε να συμβεί. Διάφοροι επιστημονικοί κλάδοι, από τη νευροβιολογία και τη γνωσιακή νευροεπιστήμη μέχρι τα μαθηματικά και τη φιλοσοφία, συμβάλλουν στην αντιμετώπιση ερωτημάτων και τη συγκρότηση ιδεών που θα μπορούσαν μέσα από τον πειραματισμό να οδηγήσουν σε πληρέστερη αντίληψη και κατανόηση των φαινομένων και των μηχανισμών αυτού που καλούμε μνήμη (Matthews, 2011). Όπως έχει αναφέρει ο Larry Squire

3 «Η σημαντικότητα του φαινομένου της μνήμης στον άνθρωπο καθιστά μέγιστη πρόκληση για τη νευροεπιστήμη την κατανόηση των νευρωνικών μηχανισμών αυτής της ικανότητας του νευρικού συστήματος να κωδικοποιεί, να συγκρατεί κα να ανακαλεί εμπειρίες, καθώς επίσης και να μετασχηματίζει τα αρχικώς ασταθή μνημονικά αποτυπώματα σε διαρκούσες βιοχημικές και δομικές αλλαγές στο νευρικό σύστημα» (Squire, 1986). Μια βασική επιστημονική αρχή υπαγορεύει ότι ο απώτερος επιστημονικός στόχος για την κατανόηση μιας λειτουργίας του οργανισμού, της μνήμης εν προκειμένω, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα συγκροτημένης σύνθεσης φαινομένων και διεργασιών σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης, από το μοριακό μέχρι τη συμπεριφορά (Shepherd, 1994). Αυτό απαιτεί την κατανόηση όλων των υποκείμενων μηχανισμών. Όμως ακόμα ούτε έχουμε ένα ολοκληρωμένο νευροψυχολογικό πλαίσιο, ούτε γνωρίζουμε επαρκώς τους υποκείμενους μηχανισμούς για κανένα είδος μνήμης και αυτό συμβαίνει κυρίως, γιατί είναι εξαιρετικά απαιτητικό τόσο εννοιολογικά όσο και πρακτικά να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα δε να συνδεθούν μεταξύ τους οι παρατηρήσεις από διάφορα επίπεδα οργάνωσης και να συγκροτηθούν σε μία συνεκτική ενιαία εικόνα (R. G. Morris, 2006). Εδώ σημειώνεται ότι υπό μία ορισμένη έννοια, ο «μηχανισμός» ταυτίζεται συνήθως με τους μοριακοκυτταρικούς μηχανισμούς. Αυτή η εννοιολογική προσέγγιση, όμως, μπορεί να υποβαθμίζει την πολύ μεγάλη σημασία της οργάνωσης σε ανώτερα επίπεδα, όπως για παράδειγμα των διακυτταρικών επιδράσεων και της επικοινωνίας μεταξύ διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα, η ερευνητική προσέγγιση του φαινομένου της μνήμης μπορεί να ξεκινά από οποιοδήποτε επίπεδο οργάνωσης και να συνεχίζει σε μια προσπάθεια σύνδεσης των πειραματικών παρατηρήσεων στο επίπεδο αυτό με τις παρατηρήσεις σε άλλα επίπεδα Πειραματικές Προσεγγίσεις και Νευροβιολογία της Μνήμης Η επιστημονική προσέγγιση του φαινομένου της μνήμης συνοδεύεται από ορισμένες παραδοχές, οι οποίες βασίζονται ή έχουν επηρεαστεί εννοιολογικά από πειραματικές παρατηρήσεις ως προς τη λειτουργική οργάνωση του νευρικού συστήματος αλλά και γενικότερα την οργάνωση των βιολογικών συστημάτων (Eichenbaum, 2012). Οι παραδοχές αυτές με τη σειρά τους επιδρούν επί του τρόπου με τον οποίο πραγματοποιείται η επιστημονική προσέγγιση διαμορφώνοντας σχετικές θεματολογίες. Η πρώτη θεματολογία αφορά την έκφραση της λειτουργίας της μνήμης στο επίπεδο της συμπεριφοράς, ασχολείται δηλαδή με τις ψυχολογικές πτυχές του φαινομένου και εμπεριέχει το ερώτημα κατά πόσο η μνήμη σχετίζεται με τη νόηση. Συνιστά την ιστορικώς αρχική προσέγγιση στο φαινόμενο της μνήμης, αποτελώντας το υπόστρωμα για τη διάκριση της μνήμης σε διαφορετικά είδη, με ορισμένα από αυτά να είναι όντως «νοητικά» (δηλωτικές μορφές), ενώ άλλα όχι (μη δηλωτικές μορφές), όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Μια έννοια που αφορά στον εντοπισμό της λειτουργίας της μνήμης στον εγκέφαλο είναι η έννοια της διαμερισματοποίησης, η οποία σχετίζεται με τη γενικότερη αντίληψη του εντοπισμού των λειτουργιών στον εγκέφαλο και έχει οδηγήσει στη διαμόρφωση της έννοιας των μνημονικών συστημάτων και της αντίστοιχης ερευνητικής θεματολογίας. Στη θεματολογία αυτή εμπίπτουν ερωτήματα που σχετίζονται με τις ακριβείς περιοχές, δομές του εγκεφάλου που συμμετέχουν στη λειτουργία της μνήμης. Οι σχετικές μελέτες έχουν οδηγήσει στην αντίληψη ότι ως γενικό φαινόμενο, η λειτουργία της μνήμης κατανέμεται ευρέως στον εγκέφαλο, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν διαφορετικά είδη μνήμης στα οποία συμμετέχουν συγκεκριμένες εγκεφαλικές περιοχές και νευρωνικά δίκτυα, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση της αντίληψης ύπαρξης «πολλαπλών μνημονικών συστημάτων». Η θεματολογία αυτή περιλαμβάνει επίσης τη διερεύνηση των πιθανών σχέσεων μεταξύ της μνήμης και άλλων εγκεφαλικών διεργασιών και λειτουργιών, όπως είναι για παράδειγμα η συγκίνηση και το σύστημα συντονισμού των κινήσεων. Μια βασική παραδοχή που προέρχεται κυρίως μέσα από την ανάπτυξη της σύγχρονης Βιολογίας και της μελέτης των βιολογικών συστημάτων, είναι αυτή που υποδεικνύει ότι η κατανόηση της λειτουργίας του εγκεφάλου και γενικότερα του νευρικού συστήματος θα γίνει εφικτή στον βαθμό που θα κατανοήσουμε τη λειτουργική συμβολή καθενός από τα διαφορετικά επίπεδα οργάνωσης του νευρικού συστήματος που συγκροτούν τη λειτουργία. Όπως αναφέρθηκε, αυτή η παραδοχή παίρνει τη μορφή αξιώματος, πηγάζει δε από την αντίληψη ότι η μνήμη αποτελεί έκφραση της οργάνωσης και λειτουργίας του νευρικού συστήματος. Μια συνακόλουθη παραδοχή, η οποία επίσης βασίζεται στις σύγχρονες γνώσεις μας (αυτών δηλαδή που αναπτύχθηκαν τα τελευταία περίπου εκατό χρόνια) για την οργάνωση του νευρικού συστήματος αφορά το βασικό επίπεδο ανάλυσης της λειτουργίας της μνήμης που συνίσταται στα δίκτυα των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου και των μεταξύ τους συνδέσεων, συνοψίζεται δε στην αντίληψη ότι το φαινόμενο της μνήμης βασίζεται στην ικανότητα ή ιδιότητα αλλαγής, στη δυνατότητα δηλαδή μεταβολής, τη μεταβλητότητα ή πλαστικότητα. Άμεση απόρροια ή μάλλον συνέχισης της προηγούμενης θεματολογίας είναι η έννοια της παγίωσης και αφορά το ερώτημα πότε και με ποιον τρόπο οι μνήμες καθίστανται μόνιμες. Είναι μια έννοια που ξεκίνησε πριν

4 τουλάχιστον έναν αιώνα από συμπεριφορικές παρατηρήσεις και αποτελεί ένα από τα πιο θερμά ζητήματα της σύγχρονης νευροβιολογικής έρευνας της μνήμης, ένα πεδίο με την πιο έντονη ερευνητική-πειραματική δραστηριότητα αλλά και συνοδευόμενο, αναμενόμενα, από έντονες συζητήσεις και αντιθέσεις. Η έννοια της παγίωσης, όπως συζητείται και στο ομώνυμο κεφάλαιο, έχει επηρεαστεί από κλασικές έννοιες και αντιλήψεις της Βιολογίας και αφορά βασικά χαρακτηριστικά της μνήμης, όπως είναι αυτό της (ύπαρξης ή μη) χρονικής σταθερότητας και της ακρίβειας της μνήμης. Σε συνδυασμό δε με το γεγονός ότι η παγίωση αφορά άμεσα τη λειτουργία των νευρωνικών δικτύων και την επικοινωνία μεταξύ των νευρικών κυττάρων, αποτελεί την έννοια στην οποία συγκλίνουν οι δρόμοι αναζήτησης των νευροβιολογικών μηχανισμών της μνήμης. Αποτελεί ίσως την πιο πολυσυζητημένη έννοια τα τελευταία χρόνια τόσο στο πεδίο της νευροψυχολογίας όσο και καθαυτής της νευροβιολογίας της μνήμης. Γενικά, η πειραματική μελέτη της μνήμης περιλαμβάνει βλάβες συγκεκριμένων εγκεφαλικών περιοχών σε συνδυασμό με συγκεκριμένες συμπεριφορικές δοκιμασίες και ελέγχους, μακροσκοπική παρατήρηση της εγκεφαλικής δραστηριότητας με νευροαπεικονιστικές μεθόδους, καταγραφή της νευρωνικής δραστηριότητας σε συνδυασμό με επιτέλεση συγκεκριμένης συμπεριφοράς από το υποκείμενο, την παρατήρηση της συναπτικής λειτουργίας, ενίοτε σε συνδυασμό με παρατήρηση της συμπεριφοράς, καθώς και συνδυασμούς μεταξύ αυτών των προσεγγίσεων. Πιο λεπτομερής ανάλυση των μηχανισμών στα πιο χαμηλά επίπεδα από αυτό της συμπεριφοράς και των σχετικά εκτεταμένων εγκεφαλικών νευρωνικών δικτύων, δηλαδή μηχανισμών στο επίπεδο των μοριακοκυτταρικών αλληλεπιδράσεων, συναπτικών διεργασιών και της λειτουργικής οργάνωσης των «μικρών», τοπικών νευρωνικών δικτύων, μπορεί να πραγματοποιείται ή απαιτεί τη χρησιμοποίηση απομονωμένων από τον οργανισμό παρασκευασμάτων εγκεφαλικού ιστού. Τυπικό παράδειγμα αυτής της ανάγκης αποτελεί το πεδίο μελέτης της συναπτικής πλαστικότητας, το οποίο συγκροτείται κυρίως από in vitro ερευνητικές προσεγγίσεις. Πράγματι, ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης έρευνας γύρω από το νευροβιολογικό υπόβαθρο του φαινομένου της μνήμης περιστρέφεται γύρω από τους μοριακοκυτταρικούς μηχανισμούς της συναπτικής πλαστικότητας. Πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι, προκειμένου να συνδεθούν τα διαφορετικά και οργανωτικώς «απομακρυσμένα» επίπεδα, θα πρέπει οι μελέτες να περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένες προσεγγίσεις, οι οποίες να περιέχουν και τα ανώτερα επίπεδα οργάνωσης. Η θεμελιώδης ιδιότητα της μνήμης είναι η αναγκαιότητα μεταβολής, αλλαγής στον εγκέφαλο, η οποία διαρκεί περισσότερο από το ερέθισμα που την προκάλεσε και, όπως αναφέρθηκε, οδηγεί στη θεμελιώδη παραδοχή στην επιστήμη της μνήμης είναι ότι η διεργασία μνημόνευσης, συγκράτησης της πληροφορίας, οδηγεί σε κάποιου είδους μεταβολή εντός των νευρωνικών δικτύων, η οποία παραμένει για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα. Θεωρείται ότι όλα τα είδη μνήμης, ανεξάρτητα του βιολογικού είδους (δηλαδή άνθρωπος, άλλα θηλαστικά, πτηνά, ασπόνδυλα, κ.λπ.) στο οποίο εκφράζονται και τη συγκεκριμένη πειραματική δοκιμασία που χρησιμοποιείται για τον έλεγχό τους συνίστανται σε βιολογικές εσωτερικές αναπαραστάσεις (Dudai, 2004). Έτσι, παρόλο που η μάθηση και η μνήμη είναι θεωρητικές έννοιες, οι νευροβιολόγοι κατευθύνονται με την πεποίθηση ότι έχουν φυσική βάση στον εγκέφαλο. Ο στόχος τους είναι η κατανόηση του πώς ο εγκέφαλος προσλαμβάνει, αποθηκεύει και διατηρεί αναπαραστάσεις της εμπειρίας σε μια κατάσταση που επιτρέπει την ανάκληση της πληροφορίας που περιέχεται στην αναπαράσταση και ως εκ τούτου να επηρεάζει τη συμπεριφορά (Rudy, 2008). Οι διάφοροι εγκεφαλικοί και μοριακοκυτταρικοί μηχανισμοί που θεωρείται ότι συμβάλλουν στον σχηματισμό μνήμης εκτίθενται σε διάφορα κεφάλαια, όπως «Πλαστικότητα», «Μνημονικά Συστήματα», «Ιππόκαμπος», «Μνημονικό Αποτύπωμα», «Οξύαιχμα Κύματα - Ριπιδισμοί», «Παγίωση», και άλλα. Η σχολαστική πειραματική διερεύνηση των βιολογικών μηχανισμών που υφίστανται στη μνήμη, έπεται της θεωρητικής αναζήτησης για τους πιθανούς αυτούς μηχανισμούς, αν και ακόμα και οι ιδέες, ίσως οι πιο σημαντικές από αυτές, αναδύονται κυρίως μέσα από την παρατήρηση της φύσης, έστω και την αδρή και στοιχειώδη. Οι πρώτες ιδέες για το ποιες βιολογικές διεργασίες θα μπορούσαν να στηρίζουν το φαινόμενο της μάθησης και μνήμης είχαν εκφραστεί κυρίως από τους R. Cajal, W. James και R. Semon ήδη από τα τέλη του 19 ου και τις αρχές του 20 ου αιώνα, όταν η σύγχρονη έρευνα του νευρικού συστήματος και του φαινομένου της μνήμης ήταν ακόμα στην πρώιμη αρχή τους, για να τους ακολουθήσουν οι D. Hebb και J. Konorski στα μέσα του προηγούμενου αιώνα (για εκτενέστερη περιγραφή των ιδεών τους, βλ. τα κεφάλαια «Πλαστικότητα» και «Μνημονικό Αποτύπωμα»). Η πιο γενική ιδέα ότι μια μνήμη αντιπροσωπεύεται στον εγκέφαλο από μια φυσική αλλαγή, συνοψίζεται στην έννοια του εγγράμματος ή αλλιώς αποτυπώματος που επινοήθηκε από τον R. Semon ( ). Η υπόθεση της ύπαρξης ενός τέτοιου αποτυπώματος οδηγούσε στην ιδέα του εντοπισμού της μνήμης σε συγκεκριμένη ή συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, κάτι που αποπειράθηκε να διαπιστώσει ο K. Lasley τη δεκαετία του 20. Ο Lasley διερεύνησε τη μνημονική ικανότητα σε επίμυες στους οποίους είχε αφαιρέσει διάφορα τμήματα του εγκεφαλικού φλοιού, χωρίς όμως να καταλήξει στον εντοπισμό συγκεκριμένης περιοχής υπεύθυνης για τη μνήμη. Αργότερα, ο Καναδός νευροχειρούργος W. Penfield (1948) έδειξε

5 ότι κάποιου είδους μνήμη μπορεί όντως να αποθηκεύεται σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου. Σήμερα, είναι γνωστές διάφορες εγκεφαλικές περιοχές οι οποίες παίζουν καθοριστικό ή σημαντικό ρόλο σε συγκεκριμένα είδη μνήμης ή μνημονικές διεργασίες. Ορισμένα από αυτές τις εγκεφαλικές περιοχές, τα εγκεφαλικά δίκτυα, περιγράφονται στο κεφάλαιο «Μνημονικά Συστήματα», αλλά και σε αρκετά άλλα κεφάλαια. Επίσης, έχει συσσωρευθεί ένας τεράστιος όγκος πειραματικών δεδομένων αναφορικά με τις πλαστικές συναπτικές αλλαγές οι οποίες θεωρείται ότι αποτελούν τη βάση, την πεμπτουσία των φυσικών αλλαγών στον εγκέφαλο που απαιτούνται για την ύπαρξη της μνήμης. Έτσι, θεωρείται ότι η θεμελιώδης ιδιότητα της μνήμης συνίσταται στην απαίτηση για κάποιου είδους βιολογική μεταβολή εντός του εγκεφάλου, η οποία διαρκεί περισσότερο από τα ερεθίσματα που την προκάλεσαν. Η μεταβολή αυτή μπορεί να συνίσταται είτε σε παλίνδρομη, ανακυκλωτική δραστηριότητα εντός του νευρωνικού δικτύου του υπεύθυνου για τη συγκράτηση της πληροφορίας (οπότε θα πρόκειται για βραχύβια συγκράτηση, βραχύβια μνήμη, βλ. κεφ. «Ενεργός Μνήμη») ή πρόκειται για μία φυσική μεταβολή των νευρικών κυττάρων, που έτσι θα μπορεί να υποστηρίξει πιο μακρόχρονη συγκράτηση της πληροφορίας, μακρόχρονη μνήμη, όπως είναι οι αλλαγές στις συνάψεις (λειτουργικές αλλά και δομικές), αυτό που καλείται συναπτική πλαστικότητα (βλ. κεφ. «Πλαστικότητα» και «Παγίωση»). Είναι, λοιπόν, γενικά αποδεκτό ότι για τη μακρόχρονη αλλά και βραχύχρονη συγκράτηση της πληροφορίας, δηλαδή τη βραχύχρονη και μακρόχρονη μνήμη απαιτούνται κάποιες αλλαγές στη συναπτική επικοινωνία μεταξύ των νευρικών κυττάρων. Αυτή η παραδοχή αποτελεί ταυτόχρονα και ένα είδος αξιώματος στη νευροεπιστήμη της μνήμης. Θεωρείται, δηλαδή, ότι τέτοιες αλλαγές της συναπτικής διαβίβασης κατανεμημένες στα νευρωνικά δίκτυα του εγκεφάλου είναι ένας γενικός, αν και ακόμη ασαφής σε πολλά σημεία του μηχανισμός, βιολογική απαίτηση, για την ύπαρξη μνήμης. Η τρέχουσα γενική άποψη είναι ότι το περιεχόμενο της μνήμης συνίσταται σε αλλαγές των συναπτικών συνδέσεων μεταξύ των νευρώνων σε ευρέα δίκτυα, με την εμπειρία να αφήνει το αποτύπωμά της μέσω αυτών των μεταβολών στις συναπτικές συνδέσεις και έτσι διατηρείται και μπορεί να ανακτηθεί αργότερα, σε μελλοντικό χρόνο (Lynch & Baudry, 2015). Γενικά, η διεργασία σχηματισμού μνήμης σχετίζεται με τη δημιουργία συγκεκριμένων χωροχρονικών προτύπων νευρωνικής δραστηριότητας στο νευρικό σύστημα, αν και δεν είναι πολύ πιθανό η συγκράτηση, η αποθήκευση του μνημονικού περιεχομένου να συμβαίνει με αυτό τον τρόπο. Το εύρος των μηχανισμών που μπορούν να συμβάλλουν στη μνήμη, οι περισσότεροι εκ των οποίων προϋποθέτουν συναπτική πλαστικότητα, συζητείται σε πολλά σημεία του παρόντος συγγράμματος, περιλαμβανομένων των κεφαλαίων «Πλαστικότητα», «Παγίωση», «Μνημονικό Αποτύπωμα», «Αυτοσυνειρμικό Δίκτυο», «Κύτταρα Θέσης», «Οξύαιχμα Κύματα - Ριπιδισμοί», «Άδηλη Μνήμη», «Ενεργός Μνήμη» και «Αισθητική Μνήμη» Κατηγοριοποιήσεις - Είδη Μνήμης Ένα βασικό εύρημα κατά τη μελέτη του φαινομένου της μνήμης είναι ότι η μνήμη δεν είναι μία μονολιθική λειτουργία, αλλά αποτελείται από διαφορετικά φαινόμενα με κοινά στοιχεία. Έτσι, η μνήμη δεν είναι δυνατόν να γίνει αντικείμενο πραγμάτευσης ως μια ολότητα ούτε να γίνουν εύκολα γενικεύσεις, λόγω του ευρύτατου μεγέθους και της διαφορετικότητας των μνημονικών λειτουργιών. Γιατί αμέσως με την έναρξη της συζήτησης θα πρέπει, για παράδειγμα, να γίνουν διευκρινήσεις γύρω από το είδος της μνήμης, την πειραματική δοκιμασία ελέγχου της, τη συγκεκριμένη διεργασία ή το μνημονικό σύστημα στα οποία γίνεται αναφορά (Tulving, 2000). Όπως και στη μάθηση, οι διαφορές μεταξύ των διάφορων τύπων μνήμης μπορούν να εντοπιστούν στον οικολογικό τους ρόλο, στις υποκείμενες υπολογιστικές διεργασίες και στον τρόπο συγκρότησης και εφαρμογής των εσωτερικών αναπαραστάσεων εντός των νευρωνικών δικτύων (Dudai, 2004). Η μνήμη περιλαμβάνει πολύ διαφορετικά φαινόμενα, από τη σταθερή μεταβολή ενός αντανακλαστικού μέχρι τη συγκρότηση μιας δυναμικά μεταβαλλόμενης περίπλοκης αναπαράστασης ενός βιώματος. Η συγκρότηση της έννοιας των μνημονικών συστημάτων (βλ. ομώνυμο κεφάλαιο) ικανοποιεί την ανάγκη εξειδίκευσης διαφορετικών τύπων μνήμης. Έτσι, η διεργασία της μνήμης πραγματοποιείται στον εγκέφαλο μέσω πολλαπλών συστημάτων που λειτουργούν παράλληλα, καθένα εκ των οποίων με τα δικά του διακριτά χαρακτηριστικά και τη μεσολάβηση διαχωρισμένων εγκεφαλικών οδών (Eichenbaum, 2001). Τα ποικίλα είδη μνήμης μπορούν να κατηγοριοποιηθούν με βάση διαφορετικές διαστάσεις, όπως είναι ο χρόνος, η ενσυνειδητότητα, η συνειρμικότητα και η συμπεριφορική λειτουργία. Η πιο άμεσα αντιληπτή διάκριση των μνημών είναι αυτή που σχετίζεται με τη διάρκειά τους, τη χρονική διάρκεια συγκράτησης του περιεχομένου μιας «μνήμης» (Εικόνα 24.1), (Baddeley & Patterson, 1971 LaRocque et al., 2015). Έτσι, δύο αδρές κατηγορίες μνήμης είναι η βραχύχρονη και μακρόχρονη μνήμη, με όχι σαφή χρονικά όρια. Επίσης, ανεξάρτητα είδους, μπορούν να διακριθούν οι χρονικές μορφές της άμεσης ή αισθητικής μνήμης που συνίσταται στη νευρωνική δραστηριότητα της τρέχουσας εμπειρίας και της ενεργού μνήμης που αποτελεί ένα είδος μνημονικού «χώρου» παροδικής συγκράτησης πολυποίκιλης πληροφορίας. Οι διαφορετικές χρονικές μορφές μνήμης αναλύονται σε αντίστοιχα κεφάλαια

6 Εικόνα 24.1 Σχηματική αναπαράσταση της χρονικής κατηγοριοποίησης της μνήμης, καθώς και ορισμένες από τις θεωρούμενες σχέσεις μεταξύ των διάφορων χρονικών μορφών μνήμης που υποδηλώνουν την πορεία επεξεργασίας της υπό μνημόνευση πληροφορίας. Να σημειωθεί ότι θεωρείται πως είναι δυνατόν να υπάρχουν εναλλακτικές «διαδρομές» στην πορεία αυτή. Για παράδειγμα, το υλικό της ενεργού μνήμης μπορεί να αποθηκευθεί μακροπρόσθεσμα χωρίς να έχει προηγούμενα συγκρατηθεί βραχυπρόθεσμα. Επίσης, από ορισμένους ερευνητές η βραχύχρονη μνήμη ταυτίζεται με την ενεργό (βλ. αντίστοιχα ομώνυμα κεφάλαια). Η πιο θεμελιώδης διαίρεση της μνήμης σχετίζεται με τη διάκριση μεταξύ συμπεριφοράς και σκέψης (Graf & Schacter, 1985 Tulving, 2000). Πολλές μορφές μάθησης και μνήμης μπορούν να εκφραστούν μέσω της συμπεριφοράς, δηλαδή κάνω κάτι, διεκπεραιώνω μια διαδικασία, με το περιεχόμενο αυτών να συνίσταται ουσιαστικά σε μια αλληλουχία αισθητικοκινητικών δράσεων του νευρικού συστήματος, ενώ άλλες μορφές εκφράζονται μέσω της σκέψης: σκέφτομαι κάτι, θυμάμαι κάτι, έχω επίγνωση για το περιεχόμενο ενός συμβάντος, κ.λπ. Έτσι, τα διαφορετικά είδη μνήμης μπορούν να ταξινομηθούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες με κριτήριο το κατά πόσο το μνημονικό περιεχόμενο μπορεί να εκφραστεί δηλωτικά, ρητά, δηλαδή μέσω απευθείας συνειδητής πρόσβασης στην πληροφορία. Έτσι, διαμορφώνεται η κατηγορία της καλούμενης δηλωτικής ή έκδηλης μνήμης και αυτή της μη δηλωτικής ή άδηλης μνήμης, η οποία εκφράζεται άρρητα, μέσω της συμπεριφοράς ή φυσιολογικών αποκρίσεων χωρίς συνειδητή πρόσβαση στο μνημονικό περιεχόμενο. Στις θεωρούμενες μέγιστες αυτές κατηγορίες διακρίνονται διαφοροποιήσεις που οδηγούν σε περαιτέρω διαιρέσεις. Έτσι, στις δηλωτικές μορφές μνήμης ανήκουν η βιωματική και η σημασιολογική μνήμη, ενώ ο χώρος των μη δηλωτικών μνημών περιλαμβάνει τις δεξιότητες, τις συνήθειες και μορφές εξαρτημένης μάθησης και μνήμης. Τα διάφορα είδη μνήμης παρουσιάζονται συνοπτικά στην εικόνα 24.2, σε συνδυασμό με τις κύριες εγκεφαλικές δομές που συμμετέχουν σε καθένα από αυτά, καθώς και με ενσωματωμένο το «χρονικό» είδος της ενεργού μνήμης. Τα διάφορα είδη μνήμης παρουσιάζονται αναλυτικά σε ξεχωριστά κεφάλαια. Όπως έγινε σαφές. η μνήμη συνίσταται σε διακριτά, πολύ διαφορετικά φαινόμενα. Ενώ τα θεμελιώδη στοιχεία και διεργασίες μπορεί να είναι κοινά μεταξύ των διάφορων μνημονικών φαινομένων στους διάφορους οργανισμούς, οι διεργασίες που στηρίζουν τα διαφορετικά αυτά είδη μνήμης διαφέρουν μεταξύ τους. Αναμένεται να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των κοινών και διαφορετικών στοιχείων με τέτοιο τρόπο, ώστε, ενώ η πίεση οικονομίας κατά την εξέλιξη προάγει την ύπαρξη κοινών στοιχείων, η ανάγκη για ανάπτυξη νέων ικανοτήτων θα μπορούσε να ευνοεί την προσθήκη νέων στοιχείων είτε αυτά είναι νευρωνικά δίκτυα, είτε μοριακοκυτταρικές διεργασίες ή ακόμα υπολογιστικές διεργασίες (Dudai, 2004). Με αυτόν τον τρόπο ποικίλες μνημονικές ικανότητας μπορούν να στηρίζονται σε κοινούς θεμελιώδεις παράγοντες και διεργασίες, όπως ένας υποδοχέας νευροδιαβιβαστή (βλ. υποδοχέας NMDA και συναπτική πλαστικότητα), αλλά εξυπηρετούν διακριτές λειτουργικές ανάγκες του οργανισμού

7 Εικόνα 24.2 «Ειδολογική» κατηγοριοποίηση της μνήμης. Παρατηρήστε ότι οι διάφορες «ποιοτικές» κατηγορίες μνήμης αφορούν τη μακρόχρονη μνήμη. Έγινε προσπάθεια συγκερασμού της ποιοτικής και χρονικής κατηγοριοποίησης όλων των μορφών μνήμης. Στο κάτω μέρος κάθε είδους μνήμης αναφέρονται οι κύριες εγκεφαλικές περιοχές που στηρίζουν το συγκεκριμένο είδος μνήμης. Η κατηγοριοποίηση βασίζεται σε (Milner, Squire, & Kandel, 1998 Shepherd, 1994 Squire, Knowlton, & Musen, 1993 Squire & Zola-Morgan, 1988). Πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε κατηγοριοποίηση του φαινομένου της μνήμης είναι σε κάποιο βαθμό σχετική και παιδευτική, υποστηρικτική στην προσπάθειά μας να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο, στο οποίο να περιέχονται τα αποτελέσματα των παρατηρήσεών μας και να προωθεί την κατανόηση του όλου, της μνήμης ως ενιαίου φαινομένου. Για παράδειγμα, παρόλο που η κλασική εξαρτημένη μάθηση και μνήμη καταχωρείται παραδοσιακά ως μία μορφή μη δηλωτικής μνήμης, αυτό ισχύει για την «υποκατηγορία» της εξαρτημένης μάθησης μέσω καθυστέρησης (delay conditioning), αλλά δεν ισχύει για την εξαρτημένη μάθηση μέσω αποτυπώματος (trace conditioning), η οποία είναι έκδηλη και στην οποία εμπλέκεται ο ιππόκαμπος (βλ. επίσης κεφάλαιο «Εκμάθηση & Απαλοιφή Φόβου»). Έτσι, προφανώς καμία κατηγοριοποίηση δεν πρέπει να λαμβάνεται ως απόλυτη και αμετάκλητη. Αυτό εκφράζεται χαρακτηριστικά από την ύπαρξη πολλαπλών εναλλακτικών κατηγοριοποιήσεων. Η σημασία των κατηγοριοποιήσεων έγκειται στο ότι προωθούν τη θεωρητική μας αντίληψη του φαινομένου της μνήμης, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, και στην επαγόμενη διεύρυνση των πειραματικών προσεγγίσεων του φαινομένου

8 Βιβλιογραφικές Αναφορές Baddeley, A. D., & Patterson, K. (1971). The relation between long-term and short-term memory. Br Med Bull, 27(3), Boucher, J., Mayes, A., & Bigham, S. (2012). Memory in autistic spectrum disorder. Psychol Bull, 138(3), doi: /a Buzsaki, G. (2006). Rhythms of the brain. Oxford: Oxford University Press. Davis, M. (2007). Forgetting: Once again, it s all about representations. In H. L. Roediger III, Y. Dudai & S. M. Fitzpatrick (Eds.), Science of Memory: Concepts (pp ). Oxford: Oxford University Press. Dudai, Y. (2004). Memory froma to Z: Oxford Univeristy Press. Eichenbaum, H. (2001). From Conditioning to Conscious Recollection. New York: Oxford University Press. Eichenbaum, H. (2012). The Cognitive Neuroscience of Memory New York: Oxford University Press. Graf, P., & Schacter, D. L. (1985). Implicit and explicit memory for new associations in normal and amnesic subjects. J Exp Psychol Learn Mem Cogn, 11(3), He, D., Zhang, Y., Dong, S., Wang, D., Gao, X., & Zhou, H. (2013). Pharmacological treatment for memory disorder in multiple sclerosis. Cochrane Database Syst Rev, 12, Cd doi: / CD pub3 Kandel, E. R. (2008). Αναζητώντας τη Μνήμη: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. LaRocque, J. J., Eichenbaum, A. S., Starrett, M. J., Rose, N. S., Emrich, S. M., & Postle, B. R. (2015). The short- and long-term fates of memory items retained outside the focus of attention. Mem Cognit, 43(3), doi: /s y Lucas, J. A. (2005). Disorders of memory. Psychiatr Clin North Am, 28(3), , 594. doi: /j. psc Lynch, G., & Baudry, M. (2015). Brain and memory: Old arguments and new perspectives. Brain Res, 1621, 1-4. doi: Matthews, P. M. (2011). The Mnemonic Brain: Neuroimaging, Neuropharmacology, and Disorders of Memory. In S. Nalbantian, P. M. Matthews & J. L. McClelland (Eds.), The Memory Process: Neuroscientific and Humanistic Perspectives. (pp ). Cambridge, Massachusetts.: MIT. Milner, B., Squire, L. R., & Kandel, E. R. (1998). Cognitive neuroscience and the study of memory. Neuron, 20(3), Morris, R., Hitch, G., Graham, K., & Bussey, T. (2006). Learning and Memory. In R. Morris, L. Tarassenko & M. Kenward (Eds.), Cognitive Systems. Information Processing Meets Brain Science (pp ): Elsevier, Academic Press. Morris, R. G. (2006). Elements of a neurobiological theory of hippocampal function: the role of synaptic plasticity, synaptic tagging and schemas. Eur J Neurosci, 23(11), doi: /j x Moscovitch, M. (2007). Memory: Why the engram is elusive. In H. L. Roediger III, Y. Dudai & S. M. Fitzpatrick (Eds.), Science of Memory: Concepts (pp ). Oxford: Oxford University Press. Purves, D., Brannon, E. M., Cabeza, R., Huettel, S. A., LaBar, K. S., Platt, M. L., & Woldorff, M. G. (2008). Principles of Cognitive Neuroscience. Sunderland, Massachusetts.: Sinauer Associates, Inc. Rubin, D. C. (2007). Forgetting: Its role in the science of memory. In H. L. Roediger III, Y. Dudai & S. M. Fitzpatrick (Eds.), Science of Memory: Concepts (pp ). Oxford: Oxford University Press. Rudy, J. W. (2008). The Neurobiology of Learning and Memory. Sunderland, Massachusetts.: Sinauer Associates, Inc. Schacter, D. L. (2007). Memory: Delineating the core. In H. L. Roediger III, Y. Dudai & S. M. Fitzpatrick (Eds.), Science of Memory: Concepts (pp ). Oxford: Oxford University Press. Shepherd, G. M. (1994). Neurobiology (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press. Squire, L. R. (1986). Mechanisms of memory. Science, 232(4758), Squire, L. R., & Kandel, E. R. (2012). Μνήμη. Από του Νου στα Μόρια. Αθήνα: Κάτοπτρο. Squire, L. R., Knowlton, B., & Musen, G. (1993). The structure and organization of memory. Annu Rev Psychol, 44, doi: /annurev.ps Squire, L. R., & Zola-Morgan, S. (1988). Memory: brain systems and behavior. Trends Neurosci, 11(4), Stillings, N. A., Weisler, S. E., Chase, C. H., Feinstein, M. H., Garfield, J. L., & Rissland, E. L. (1995)

9 Cognitive Science. An Introduction (2nd ed.). Cambridge, MA: The MIT Press. Sweatt, D. J. (2010). Mechanisms of Memory: Academic Press. Tamminga, C. A. (2013). Psychosis is emerging as a learning and memory disorder. Neuropsychopharmacology, 38(1), 247. doi: /npp Tronson, N. C., & Taylor, J. R. (2013). Addiction: a drug-induced disorder of memory reconsolidation. Curr Opin Neurobiol, 23(4), doi: /j.conb Tulving, E. (2000). Introduction. In M. Gazzaniga (Ed.), The New Cognitive Neurosciences (pp ). MA: The MIT Press. Tulving, E. (2001). Episodic memory and common sense: how far apart? Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci, 356(1413), doi: /rstb Winter, D., Elzinga, B., & Schmahl, C. (2014). Emotions and memory in borderline personality disorder. Psychopathology, 47(2), doi: /