Βούζης. Περίληψη : Τόπος και Χρόνος Γέννησης. Τόπος και Χρόνος Θανάτου. Κύρια Ιδιότητα IΔΡΥΜA ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. 1. Βιογραφικά στοιχεία

Transcript

1 Βενέτης Ευάγγελος,, 2003, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Περίληψη : Ο γεννήθηκε στις αρχές του 6ου αιώνα στη Θράκη. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και κατέλαβε πληθώρα αξιωμάτων, ενώ από το 528 έλαβε ενεργό μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στο ανατολικό μέτωπο, όπου για ένα χρονικό διάστημα διατέλεσε ανώτατος διοικητής των βυζαντινών στρατευμάτων. Την περίοδο φυλακίσθηκε κατόπιν εντολής της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, ενώ το 549 έδρασε στην Παννονία. Αργότερα επέστρεψε στο ανατολικό μέτωπο, όπου διακρίθηκε εκ νέου. Πέθανε μετά το 556. Τόπος και Χρόνος Γέννησης αρχές 6ου αιώνα, Θράκη Τόπος και Χρόνος Θανάτου μετά το 556, τόπος άγνωστος Κύρια Ιδιότητα στρατιωτικός αξιωματούχος 1. Βιογραφικά στοιχεία Ο γεννήθηκε στις αρχές του 6ου αιώνα στη Θράκη. Η κοινωνική θέση της οικογένειάς του δεν είναι γνωστή. Ο πατέρας του πιθανώς λεγόταν Βιταλιανός. Ο είχε δύο αδελφούς, οι οποίοι ονομάζονταν Κούτζης και Βενίλος, καθώς και μία αδελφή, το όνομα της οποίας δεν είναι γνωστό. Σταδιοδρόμησε στο στράτευμα και έλαβε ενεργό μέρος στους πολέμους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α ( ) εναντίον των Περσών στο ανατολικό μέτωπο. Πέθανε μετά το 556, άγνωστο πότε ακριβώς ή σε ποιον τόπο. 2. Σταδιοδρομία 2.1. Η πρώιμη δράση του Βούζη στο ανατολικό μέτωπο ( ) Δε διαθέτουμε πληροφορίες για την πρώιμη στρατιωτική σταδιοδρομία του Βούζη. Στις πηγές πρωτοεμφανίζεται το έτος 528, κατέχοντας το αξίωμα του δούκα Λιβανησίας Φοινίκης (Dux Phoenices Libanensis). Η έδρα του βρισκόταν στην Παλμύρα της Συρίας, ενώ συνεργαζόταν με τον αδελφό του Κούτζη, ο οποίος ήταν και αυτός διοικητής στρατιωτικής μονάδας στην ίδια περιοχή. Το ίδιο έτος εστάλη μαζί με τον Κούτζη στο φρούριο Μίνδουος της Μεσοποταμίας, προκειμένου να ενισχύσουν το Βελισάριο εναντίον των Περσών, αλλά το βυζαντινό στράτευμα τελικά γνώρισε την ήττα. 1 Τον Ιούνιο του 530 ο διοικούσε απόσπασμα ιππικού κατά τη μάχη εναντίον των Περσών στο οχυρό Δάρας, ενώ τον Απρίλιο του 531 βρισκόταν στην Άμιδα της Μεσοποταμίας. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους υπερασπίσθηκε επιτυχώς τη Μαρτυρόπολη, η οποία πολιορκούνταν από τους Πέρσες. Τα επόμενα έτη συνέχισε να υπηρετεί στο ανατολικό μέτωπο, τη διοίκηση του οποίου ο Ιουστινιανός είχε πλέον χωρίσει στα δύο, αφήνοντας στο στρατηλάτη Ανατολής (magister militum per Orientem) τις περιοχές νότια του Ευφράτη και δημιουργώντας μια νέα διοίκηση, εκείνη του στρατηλάτη Αρμενίας (magister militum per Armeniam), για το βορειοανατολικό τμήμα του μετώπου. Το 539 ο αντικατέστησε το Σίττα, στρατηλάτη Αρμενίας, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από τον Αρταβάνη, ηγέτη των εξεγερμένων Αρμενίων. Αμέσως εκστράτευσε εναντίον των τελευταίων, με σκοπό να καταστείλει τη στάση τους. Στο πλαίσιο των επιχειρήσεων αυτών διέταξε τη δολοφονία του Αρμένιου ηγεμόνα Ιωάννη, πατέρα του Αρταβάνη. 2 Παράλληλα, κατόπιν εντολής του Ιουστινιανού, είχε αναλάβει την ηγεσία του βυζαντινού στρατού στις περιοχές νότια και ανατολικά του Ευφράτη, καθώς ο στρατηλάτης Ανατολής Βελισάριος είχε σταλεί διοικητής εκστρατευτικού σώματος στην Ιταλία. 3 Το 540 ο κατέφυγε μαζί με τις δυνάμεις του στην Ιεράπολη της Συρίας, προσπαθώντας να αποφύγει τις επιθέσεις των Σασσανιδών Περσών, με αποτέλεσμα να αφήσει το πεδίο ελεύθερο για τους εισβολείς, οι οποίοι τελικά κατέλαβαν την Δημιουργήθηκε στις 2/3/2017 Σελίδα 1/5

2 Βενέτης Ευάγγελος,, 2003, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Αντιόχεια. Λίγο αργότερα μετέβη στην Έδεσσα, όπου απέτρεψε την εξαγορά των Βυζαντινών τους οποίους είχε αιχμαλωτίσει ο Πέρσης βασιλιάς στην Αντιόχεια. Το 541 ήταν μεταξύ των ανώτατων διοικητών του βυζαντινού στρατού που συγκεντρώθηκαν στο Δάρας υπό το Βελισάριο και πιθανότατα συμμετείχε ενεργά στην κατάληψη του περσικού οχυρού των Σισαυράνων, κοντά στη Νίσιβη. Το επόμενο έτος, υπό την πίεση του περσικού στρατού, αναγκάσθηκε και πάλι να καταφύγει στην Ιεράπολη Φυλάκιση και επιχειρήσεις στην Παννονία ( , 549) Στα τέλη του 542 οι και Βελισάριος κατηγορήθηκαν ότι σε συζήτηση μεταξύ στρατιωτικών διοικητών είχαν αρνηθεί να αναγνωρίσουν την αυτοκράτειρα Θεοδώρα διάδοχο του Ιουστινιανού, σε περίπτωση που ο αυτοκράτορας πέθαινε από το θανατηφόρο λοιμό που μάστιζε τη Βασιλεύουσα. Η αντίδραση της Θεοδώρας υπήρξε άμεση. Κατόπιν εντολής της ο ανακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου επί 28 μήνες παρέμεινε φυλακισμένος υπό άθλιες συνθήκες σε ειδικό χώρο στα γυναικεία διαμερίσματα του Ιερού Παλατίου. 5 Μετά την αποφυλάκισή του (αρχές του έτους 545) η όρασή του ήταν μειωμένη και υπέφερε από σοβαρή ασθένεια. Προφανώς λόγω των προβλημάτων υγείας που του είχε προκαλέσει η μακροχρόνια φυλάκισή του, ο δεν αναφέρεται τα επόμενα έτη να λαμβάνει μέρος σε κάποια στρατιωτική επιχείρηση. Μόλις την άνοιξη του 549 τοποθετείται επικεφαλής ιππέων στην περιοχή της Παννονίας (σημερινή Ουγγαρία), προκειμένου να ενισχύσει τους Λογγοβάρδους, συμμάχους των Βυζαντινών, στην αντιπαράθεσή τους με τους Γεπίδες. Η αντιπαράθεση τελικά λύθηκε κατόπιν διαπραγματεύσεων και ο επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη Οι τελευταίες επιχειρήσεις στη Λαζική ( ) Το 554 ο επέστρεψε ως στρατιωτικός διοικητής στο ανατολικό μέτωπο, και συγκεκριμένα στη Λαζική. 6 Περί τα τέλη του 555 έλαβε μέρος στη μάχη στο φρούριο Ονόγουρις, κατά την οποία ο βυζαντινός στρατός ηττήθηκε από τους Σασσανίδες. Κατά τη διάρκεια της οπισθοχώρησης, ο διατήρησε τον έλεγχο μίας γέφυρας από την οποία πέρασαν πολλοί Βυζαντινοί στρατιώτες για να σωθούν από την καταδίωξη των Περσών. 7 Στις αρχές του 556 ο στρατοπέδευσε στη Νήσο, ένα νησί σε απόσταση περίπου 18 χλμ. από το στόμιο του ποταμού Φάσιδος, προκειμένου να την προστατεύσει από περσική επιβουλή. Αργότερα διατάχθηκε να παραμείνει στη Νήσο. Αυτή είναι και η τελευταία μνεία για το Βούζη στις γραπτές πηγές. 1. Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (επιμ.), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (επιμ.), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (επιμ.), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (επιμ.), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Προκόπιος, Ανέκδοτα, Haury, J. Wirth, G. (επιμ.), Procopii Caesariensis opera omnia 3 (Leipzig 1963), Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Keydell, R. (επιμ.), Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 2, Berlin 1967), Δημιουργήθηκε στις 2/3/2017 Σελίδα 2/5

3 Βενέτης Ευάγγελος,, 2003, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος 7. Αγαθίας, Σχολαστικός, Ιστορίαι, Keydell, R. (επιμ.), Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 2, Berlin 1967), Βιβλιογραφία : Θεοφάνης, Χρονογραφία, de Boor, C. (ed.), Theophanis Chronographia, Leipzig 1883 The Prosopography of the Later Roman Empire 3:1, Cambridge 1992 Kaegi W.E., Byzantine Military Unrest An Interpretation, Amsterdam 1981 Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Keydell, R. (ed.), Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque, Corpus Fontium Historiae Byzantinae 2, Berlin 1967 Θεοφάνης Ομολογητής, The Chronicle of Theophanes Confessor, Mango, C. Scott, R. (eds), Byzantine and Near Eastern History, A.D , Oxford 1997 Adontz N., Armenia in the Period of Justinian, London 1970 Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, Dindorf, L. (ed.), Ioannis Malalae Chronographia, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn 1831 Cameron A., Procopius and the Sixth Century, London 1985 Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia, 1-2, Leipzig Προκόπιος, Ανέκδοτα, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 3, Leipzig 1963 Ψευδο-Ζαχαρίας Ρήτωρ, Εκκλησιαστική Ιστορία, E. W. Brooks, Historia Ecclesiastica 1-4, Corpus Scriptorum Christianorum Orientalium (Scriptores Syri) 3/5-6, Paris Γλωσσάριo : δούκας, ο (λατ. dux) Αρχαιότητα: Ρωμαίος στρατιωτικός αξιωματούχος ο οποίος σε ορισμένες επαρχίες είχε και διοικητικές αρμοδιότητες. Βυζάντιο: Κατά κανόνα ανώτατος στρατιωτικός αξιωματούχος. Από το β μισό του 10ου αιώνα ο όρος δηλώνει το στρατιωτικό διοικητή μεγάλης περιφέρειας. Μετά το 12ο αιώνα οι δούκες εμφανίζονται ως διοικητές μικρών θεμάτων. στρατηλάτης, ο (λατ. magister militum) Ανώτατος στρατιωτικός διοικητής κατά τη Ρωμαϊκή και την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο. Το αξίωμα το έφερε ο επικεφαλής στρατεύματος επαρχίας με έδρα την αντίστοιχη επαρχία magister militum per Armeniam: στρατηλάτης Αρμενίας (δημιουργήθηκε από τον Ιουστινιανό Α ), magister militum per Illyricum: του Iλλυρικού, magister militum per Orientem: των ανατολικών επαρχιών, magister militum praesentalis (στρατηλάτης του Πρεσέντου): επικεφαλής του στρατού με έδρα στην αυτοκρατορική αυλή, magister utriusque militiae (στρατηλάτης εκατέρας δυνάμεως): ο επικεφαλής όλων των στρατιωτικών δυνάμεων ξηράς, δηλαδή του ιππικού (equitum) και του πεζικού (peditum). Πηγές Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), 1, 13, 5, 2, 3, 28 31, 6, 1 2. Προκόπιος, Ανέκδοτα, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 3 (Leipzig 1963), Δημιουργήθηκε στις 2/3/2017 Σελίδα 3/5

4 Βενέτης Ευάγγελος,, 2003, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Keydell, R. (ed.), Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 2, Berlin 1967), Παραθέματα Η πρώτη μνεία του Βούζη ως στρατιωτικού διοικητή στην Ανατολή (528): Ταῦτα ἐπεὶ βασιλεὺς ἤκουσεν (οὐ γὰρ οἷός τε ἦν Βελισάριος Πέρσας ἐνθένδε τῷ παρόντι στρατῷ ἀποκρούεσθαι), ἄλλην τε στρατιὰν ἐπήγγελλεν αὐτόσε ἰέναι καὶ Κούτζην τε καὶ Βούζην, οἳ τῶν ἐν Λιβάνῳ στρατιωτῶν ἦρχον τότε. τούτω δὲ ἀδελφὼ μὲν ἐκ Θρᾴκης ἤστην, νέω δὲ ἄμφω καὶ οὐ ξὺν τῷ ἀσφαλεῖ τοῖς πολεμίοις εἰς χεῖρας ἰόντε. Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Ο Βούζης καταπνίγει την εξέγερση των Αρμενίων (539): Τελευτήσαντος δὲ Σίττα Βούζην βασιλεὺς ἐπὶ τοὺς Ἀρμενίους ἐκέλευσεν ἰέναι ὃς ἐπεὶ ἄγχιστά που ἐγένετο, ἔπεμψε πρὸς αὐτοὺς βασιλεῖ τε καταλλάξειν Ἀρμενίους ὑποσχόμενος ἅπαντας καὶ ὑπὲρ τούτων ἐς λόγους οἱ ἐλθεῖν ἀξιῶν τῶν δοκίμων τινάς. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι οὔτε πιστεύειν τῷ Βούζῃ εἶχον οὔτε τοὺς λόγους ἐνδέχεσθαι τοὺς αὐτοῦ ἤθελον. ἦν δέ τις αὐτῷ μάλιστα φίλος ἀνὴρ Ἀρσακίδης, Ἰωάννης ὄνομα, Ἀρταβάνου πατὴρ, ὃς δὴ τῷ Βούζῃ τότε ἅτε φίλῳ θαρσήσας ξύν τε Βασσάκῃ τῷ κηδεστῇ καὶ ἄλλοις ὀλίγοις τισι παρ αὐτὸν ἦλθεν οἳ δὴ ἐν χωρίῳ γενόμενοί τε καὶ αὐλισθέντες, ἔνθα τῷ Βούζῃ τῇ ὑστεραίᾳ ἐντυχεῖν ἔμελλον, ᾔσθοντο ἐς κύκλωσιν πρὸς τοῦ Ρωμαίων στρατοῦ ἥκοντες. πολλὰ μὲν οὖν τὸν Ἰωάννην Βασσάκης ὁ γαμβρὸς ἐλιπάρει δρασμοῦ ἔχεσθαι. ἐπεὶ δὲ αὐτὸν πείθειν οὐκ εἶχε, μόνον ἐνταῦθα καταλιπὼν ξὺν τοῖς ἄλλοις ἅπασι λαθὼν τοὺς Ρωμαίους, ὁδῷ τῇ αὐτῇ ὀπίσω αὖθις ἀπήλαυνε. Βούζης τε τὸν Ἰωάννην μόνον εὑρὼν ἔκτεινε, καὶ ἀπ αὐτοῦ οὔτε τινὰ ἐλπίδα ἐς Ρωμαίους Ἀρμένιοι ξυμβάσεως πέρι τὸ λοιπὸν ἔχοντες οὔτε βασιλέα τῷ πολέμῳ ὑπεραίρειν οἷοί τε ὄντες παρὰ τὸν Περσῶν βασιλέα ἦλθον, Βασσάκου σφίσιν ἡγουμένου, δραστηρίου ἀνδρός. Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Ο ιστορικός Προκόπιος αναφέρεται στη διοίκηση του Βούζη: Ἐτύγχανε δὲ ὀλίγῳ ἔμπροσθεν βασιλεὺς ἀρχὴν τῆς ἕω τὴν στρατηγίδα διελὼν δίχα, καὶ τὰ μὲν ἄχρι ἐς ποταμὸν Εὐφράτην ἐς τὸ Βελισαρίου απολιπὼν ὄνομα, ὃς ξύμπασαν τὴν ἀρχὴν τὰ πρότερα εἶχε, τὰ δὲ ἐνθένδε μέχρι τῶν Περσικῶν ὁρίων τῷ Βούζῃ ἐπιτρέψας, ὃν δὴ ἁπάσης ἐπιμέλεσθαι τῆς ἑῴας ἀρχῆς, ἕως Βελισάριος ἐξ Ἰταλίας ἐπανήκοι, ἐκέλευε. διὸ δὴ ὁ Βούζης ἅπαντα τὸν στρατὸν ἑπόμενον ἔχων τὰ μὲν πρῶτα ἐπὶ τῆς Ἱεραπόλεως ἔμενεν. Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 1 (Leipzig 1962), Ο Προκόπιος περιγράφει τις άθλιες συνθήκες φυλάκισης του Βούζη από τη Θεοδώρα: Πέτρος τε γὰρ ὁ στρατηγὸς καὶ Ἰωάννης, ὅνπερ ἐπίκλησιν Φαγᾶν ἐκάλουν, Βελισαρίου τε καὶ Βούζου ἐκεῖνα λεγόντων ἰσχυρίζοντο ἀκηκοέναι ἅπερ μοι ἀρτίως δεδήλωται. ταῦτά γε ἡ βασιλὶς Θεοδώρα ἐπικαλέσασα ἐφ ἑαυτῇ τοῖς ἀνθρώποις εἰρῆσθαι μεστὴ ἐγεγόνει. ἅπαντας οὖν εὐθὺς μετακαλέσασα ἐς Βυζάντιον, ζήτησίν τε τοῦ λόγου τούτου ποιησαμένη, τὸν Βούζην μετεπέμψατο εἰς τὴν γυναικωνῖτιν ἐξαπιναίως, ὥς τι αὐτῷ κοινολογησομένη τῶν ἄγαν σπουδαίων. ἦν δέ τι οἴκημα ἐν Παλατίῳ κατάγειον, ἀσφαλές τε καὶ λαβυρινθῶδες καὶ οἷον Ταρτάρῳ εἰκάζεσθαι, ἵνα δὴ τοὺς προσκεκρουκότας ὡς τὰ πολλὰ καθείρξασα ἐτήρει. καὶ ὁ Βούζης οὖν εἰς τὸ βάραθρον τοῦτο ἐμβέβληται, ἐνταῦθά τε ἀνὴρ ἐξ ὑπάτων γενόμενος ἄγνωστος ἀεὶ τοῦ παρόντος καιροῦ ἔμεινεν. οὔτε γὰρ αὐτὸς ἐν σκότῳ καθήμενος διαγινώσκειν οἷός τε ἐγεγόνει πότερον ἡμέρα ἢ νύκτωρ εἴη οὔτε ἄλλῳ τῳ ἐντυχεῖν εἶχεν. ἄνθρωπος γὰρ, ὅσπερ οἱ ἐς ἡμέραν ἑκάστην τὰ σιτία ἐρρίπτει, ὥσπερ τι θηρίον θηρίῳ ἄφωνος ἀφώνῳ ὡμίλει. καὶ πᾶσι μὲν τετελευτηκέναι εὐθὺς ἔδοξε, λόγον μέντοι ἢ μνήμην ποιεῖσθαι αὐτοῦ τινα <ἐτόλμα> οὐδείς. ἐνιαυτοῖν δὲ δυοῖν ὕστερον πρὸς μησὶ τέσσαρσιν οἰκτισαμένη τὸν ἄνδρα ἀφῆκε. καὶ ὃς ὥσπερ ἀναβεβιωκὼς ἅπασιν ὤφθη. ξυνέβη τε τῷ ἀνθρώπῳ ἐνθένδε ἀεὶ ἀμβλυώττειν τε καὶ τὸ ἄλλο σῶμα νοσώδει εἶναι. Προκόπιος, Ανέκδοτα, Haury, J. Wirth, G. (eds), Procopii Caesariensis opera omnia 3 (Leipzig 1963), Δημιουργήθηκε στις 2/3/2017 Σελίδα 4/5

5 Βενέτης Ευάγγελος,, 2003, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Έπαινος του Βούζη από τον ιστορικό Αγαθία: Τοιγάρτοι στράτευμα μέγιστόν τε καὶ ἀλκιμώτατον ἐνταῦθα ἔταξε καὶ στρατηγοὺς ἐπέστησε τοὺς ἀρίστους. Βέσσας τε γὰρ καὶ Μαρτῖνος καὶ Βούζης ἡγεῖτο, ἄνδρες ἐν τοῖς μάλιστα γεγενημένοι καὶ πολέμους συχνοὺς ἀγωνισάμενοι. Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Keydell, R. (ed.), Agathiae Myrinaei Historiarum libri quinque (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 2, Berlin 1967), Χρονολόγιο αρχές 6ου αιώνα: Γέννηση του Βούζη στη Θράκη 528: Λαμβάνει το αξίωμα του δούκα Λιβανησίας Φοινίκης. Αποστέλλεται προς ενίσχυση του Βελισαρίου Ιούνιος 530: Τίθεται επικεφαλής βυζαντινού ιππικού στη μάχη στο οχυρό Δάρας 531: Συμμετέχει σε επιχειρήσεις στην Άμιδα και τη Μαρτυρόπολη. Αποκρούει περσική επίθεση στην τελευταία 539: Αντικαθιστά το Σίττα ως στρατηλάτη Αρμενίας (magister militum per Armeniam). Καταστέλλει την επανάσταση των Αρμενίων 540: Αναλαμβάνει προσωρινά τη γενική διοίκηση του ανατολικού μετώπου και προσπαθεί, χωρίς επιτυχία, να αποκρούσει μεγάλη περσική εισβολή 541: Συμμετοχή στην άλωση των Σισαυράνων τέλη 542: Ανακαλείται στην Κωνσταντινούπολη και φυλακίζεται κατόπιν εντολής της αυτοκράτειρας Θεοδώρας αρχές 545: Αποφυλάκιση του Βούζη, ο οποίος υποφέρει από προβλήματα υγείας 549: Συμμετοχή σε επιχειρήσεις στην Παννονία : Συμμετοχή στις επιχειρήσεις στη Λαζική μετά το 556: Θάνατος του Βούζη Δημιουργήθηκε στις 2/3/2017 Σελίδα 5/5