Transcript

1 Πορεία πρὸ τ ὸ Πάθο κα ὶ τὴ Ἀάσταση

2 Πορεία πρὸ τ ὸ Πάθο κα ὶ τὴ Ἀάσταση Κυριακ ὴ τῶ Βαΐω - Τ ὰ ήπια «Ἐκ στόματο ηπίω κα ὶ θηλαζότω κατηρτίσω αἶο». Αὐτ ὴ ἡ ὄ μορφη φράση, παρμέη μέσα ἀπ ὸ τοὺ Ψαλμοὺ το ῦ Δαβίδ, ἀποτυπώει κατ ὰ τὸ καλύτερο τρόπο τὴ εἰκόα τῆ εἰσόδου τοῦ Χριστο ῦ στ ὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ εἴσοδο θριαμβευτική, ὅπω ταιριάζει σ ἕα Βασιλιά. Ἡ εἴ σοδο αὐτ ὴ ἴσω ἡ μοαδικ ὴ ἐπίγεια τιμ ὴ πο ὺ ἀπόλαυσε ὁ Κύριο, στὴ περιπέτεια τῆ ζωῆ Του. Ἡ ἔξοδό Του λίγε ἡμέρε μετά, ἀπ ὸ τ ὰ Ἱεροσόλυμα, ἦτα φέροτα τ ὸ Σταυρ ὸ στὸ ὦμο καὶ κατευθυόμεο στ ὸ Γολγοθά. Ἀπ ὸ τὸ θρίαμβο στὴ ἀτίμωση, θ ὰ μποροῦσε μελαγχολικ ὰ ὰ σημειώσει κάποιο! Ὅτα ἕα βασιλιὰ ἔκαε τὴ πορεία θριάμβου μετ ὰ ἀπ ὸ μία μεγάλη ίκη, τὸ ὑποδέχοτα οἱ πάτε, τοπικο ὶ ἡγεμόε, στρατιωτικο ὶ κα ὶ θρησκευτικο ὶ ἄρχοτε, ὅλο ὁ λαὸ μ ὲ ἰαχὲ καὶ θόρυβο, ἐ ῷ ὁ βασιλιὰ φρότιζε ὰ μοιράζει στοὺ ἀ θρώπου χρήματα, φαγητό, προόμια, δείχοτα τὴ μεγαλοκαρδία του κα ὶ τὴ ἀωτερότητα πο ὺ πήγαζε ἀπ ὸ τ ὸ θρίαμβό του. Τὸ συόδευα ἡ κουστωδία του, ο ἱ ξεχωριστοί, ο ἱ ἐκλεκτοί, κα ὶ ταπειωμέοι ὅλοι ὅσοι εἶ χα ἡττηθε ῖ στ ὴ μάχη, γι ὰ ὰ παραδοθοῦ στ ὴ χλεύη το ῦ λαο ῦ! Ὁ Χριστὸ μπαίει στ ὰ Ἱεροσόλυμα χωρὶ τὴ βασιλικ ὴ πολυτέλεια, καθισμέο ἐπ ὶ πώλου ὄ ου, ἀτ ὶ γι ὰ ροδοπέταλα κα ὶ τελετέ, τ ὰ μικρ ὰ παιδι ὰ κουοῦ τ ὰ βάγια τῶ φοιίκω, ἀτ ὶ ὰ τὸ ὑποδεχτοῦ ο ἱ πολιτικο ὶ κα ὶ θρησκευτικο ὶ ἡγέτε το ῦ τόπου, αὐτο ὶ εἶαι πο ὺ συωμοτοῦ ἐατίο, ἀτ ὶ ὰ μοιράσει ὑλικ ὰ ἀγαθά, δίει μόο τ ὰ λόγια τη ἀγάπη, τῆ θυσία, τῆ αἰωιότητα. Σ ἕα λα ὸ πο ὺ ζητ ᾶ ὰ χορτάσει τὴ μόιμη ὑλική του πεία, ὁ Χριστὸ προσφέρει τὴ πευματικ ὴ τροφ ὴ κα ὶ τ ὸ ζῶ ὕδωρ, πο ὺ θεραπεύει τὶ ὑπαρξιακὲ ἀάγκε τοῦ ἀθρώπου κα ὶ το ῦ δίει τὴ ἐλπίδα τῆ ὑπέρβαση το ῦ θαάτου! Τὸ συοδεύου ο ἱ Ἀπόστολοι, ταπειο ὶ ψαράδε, φοβισμέοι ἄθρωποι, πο ὺ θ ὰ σκορπίσου στὴ ἀηφόρα τῶ Παθῶ, δὲ ἔχει κοτά Του ταπειωμέου κα ὶ ἕτοιμου ὰ παραδοθοῦ στὴ χλεύη, μαζί Του ὅμω θ ὰ φέρει πάτοτε συτετριμμέου τ ὸ θάατο κα ὶ τὸ διάβολο, πο ὺ πλέο δὲ θ ὰ ἔχου καμία δύαμη οὐσιαστικ ὴ στὴ ἀθρώπιη ἱστορία, ὅσο κι ἂ τ ὸ προσπαθοῦ!

3 Ἀξίζει ὰ σταθοῦμε στ ὰ παιδιά, στ ὰ ήπια. Ἡ ἁγότητά του, ἡ χαρά του, ἡ ἐλευθερία κα ὶ ἡ ἀφοβία του ὰ δοξολογοῦ τὸ «ἐρχόμεο ἐ ὀόματι Κυρίου», ἀποτελοῦ τὴ ἀφορμ ὴ ἑὸ οὐσιαστικο ῦ προβληματισμο ῦ. Στὴ ταραγμέη ἀπ ὸ τ ὰ πάθη, τὶ βιοτικὲ φροτίδε, τὴ ἀ γωία γι ὰ τ ὸ μέλλο ψυχ ῆ κα ὶ καρδιά μα, τ ὰ ήπια καταρτίζου αἶο πρὸ τ ὸ Θε ὸ κα ὶ μᾶ προτρέπου ὰ ἀφήσουμε αὐτ ὴ τὴ παιδικότητα κα ὶ τὴ ἀθῳότητα πο ὺ ὁ καθέα μα κρύβει, ὰ βγε ῖ στὴ ἐπιφάεια! Ν ὰ ξεπεράσουμε τὴ κακία, ὰ μιλήσου στὴ ψυχή μα τ ὰ ὅσα φέρει ὁ Χριστό, ἡ ἀ άγκη ἀγάπη, ἐλευθερία κα ὶ χαρᾶ, πο ὺ ιώθου τ ὰ ήπια, ἀλλ ὰ κα ὶ ὅλοι ὅσοι ηπιάζου ὡ πρὸ τὴ ἁμαρτία, κα ὶ κυρίω ὰ μάθουμε ὅτι ἡ ζωή μα βρίσκει τ ὸ ἀληθιό τη όημα ὅ τα ιώθουμε τὴ ἐμπιστοσύη στ ὸ Θεό, ὅτα Τὸ δοξάζουμε γι ὰ ὅ,τι μα δίει, ὅτα ιώθουμε αὐτ ὴ τ ὴ βαθιὰ χαρ ὰ τῆ παρουσία Του, γιατ ὶ αὐτ ὴ εἶαι πο ὺ δίει στόχο κα ὶ ζω ὴ στὴ ὕπαρξή μα! Κα ὶ ἂ ἀφήσουμε τοὺ κάθε λογῆ ἰσχυροὺ ὰ συωμοτοῦ. Μᾶ ἀρκε ῖ ἡ ὀμορφι ὰ τῆ εἰκόα τῶ ηπίω! Ἄλλωστε, στ ὸ χαμόγελό του, ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα! Ἄλλωστε, στ ὴ φωή του, ξεκι ᾶ ἡ χαρά! Ἄλλωστε, ἡ παρουσία του, δὲ εἶαι τίποτε ἄλλο ἀπ ὸ τὴ εἰκόα τῆ αἰ ώια δοξολογία, χαρᾶ κα ὶ σωτηρία το ῦ ἀθρώπου, κοτ ὰ στὸ Βασιλι ὰ πο ὺ μπαίει στ ὴ ζωή μα θριαμβευτικά, τὸ Κύριό μα! Μεγάλη Δευτέρα - Ὁ Γάμο «Τὸ υμφῶα σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημέο, κα ὶ ἔδυμα οὐκ ἔχω, ἵα εἰσέλθω ἐ αὐτ ῷ». Αὐτ ὴ ἡ ὄμορφη φράση, πο ὺ ἀκούγεται στ ὸ ἐξαποστειλάριο το ῦ Ὄρθρου τῶ πρώτω ἡμερῶ τῆ Μ. Ἑβδομάδο, ἀποτυπώει κατ ὰ τὸ καλύτερο τρόπο τὸ τρόπο μ ὲ τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μα περιγράφει τ ὴ σχέση το ῦ Θεο ῦ μ ὲ τὸ ἄθρωπο. Ἡ σχέση αὐτ ὴ ὁρίζεται μ ὲ τὴ εἰκόα το ῦ γάμου, ὅπου ὁ Χριστὸ εἶαι ὁ υμφίο τῆ κάθε ψυχῆ, ἡ ὁποία καλεῖται ὰ μπεῖ στ ὸ υμφώα, τὴ Ἐκκλησία, γι ὰ ὰ γευθε ῖ τ ὴ χαρ ὰ τῆ ἀλλαγῆ, τῆ σωτηρία, τῆ ἀ γάπη πο ὺ προσφέρει ἀφειδώλευτα ὁ Κύριό μα! Ἔχουμε τὴ αἴσθηση ὅτι ἡ πίστη στ ὸ Θε ὸ εἶαι περίπου μία μαγικ ὴ βεβαιότητα, ἡ ὁ ποία ἀταποκρίεται στὴ ἀάγκη μα ὰ ὑπερβοῦμε τὴ ἀασφάλειά μα γι ὰ μετ ὰ τ ὸ θάατο, ὰ ὑπάρχει Κάποιο ὁ ὁποῖο ὰ μᾶ βοηθ ᾶ στὶ δύσκολε στιγμέ μα, ἰδίω ὅτα κλοίζεται ἡ ὑγεία μα ἀλλ ὰ κα ὶ σ ὲ περιόδου κρίσεω. Ἄλλοι, ἔχουμε τὴ αἴσθηση πὼ ἡ πίστη συεπάγεται τὴ ἐξωτερικ ὴ ἀλλαγ ὴ το ῦ ἀθρώπου, ἡ θρησκεία βοηθ ᾶ τὸ ἄθρωπο ὰ γίεται καλύτερο, ὰ ἀταποκρίεται στ ὰ κοιωικ ὰ κα ὶ ἐκπαιδευτικ ὰ ἰδεώδη. Ἄλλοι, ἀκολουθοῦμε τὴ πίστη ἀπὸ παράδοση, ἔτσι μάθαμε, ἐ ῷ ο ἱ εώτεροι ιώθου κάπω τὴ πίεση τῶ μεγαλυτέρω γι ὰ μία, ἔστω τυπικ ὴ παρουσία στὴ Ἐκκλησία, ἰδίω τὶ ἡμέρε αὐτέ! Ἐδ ῶ εἶαι πο ὺ ἔρχεται ὰ παίξει ἀποφασιστικ ὸ ρόλο ἡ παρουσία τῆ Ἐκκλησία ὡ θεσμο ῦ τοῦ κράτου. Δεσμευμέοι ἀπ ὸ τὴ ἱστορικ ὴ θέση τῆ Ἐκκλησία στ ὰ ἑλλαδικ ὰ δεδομέα, ἔ χουμε συηθίσει τοὺ ἄρχοτε ὰ παρουσιάζοται στὶ δοξολογίε κα ὶ τὶ μεγάλε ἑορτὲ κα ὶ ὰ παίρου περίοπτη θέση στοὺ Ναού, ὅλα τ ὰ μεγάλα ἔργα ὰ ξεκιοῦ μ ὲ ἁγιασμό, τ ὸ ἴδιο καὶ ο ἱ πολιτικέ, κοιωικέ, ἐκπαιδευτικὲ κα ὶ ἄλλε ἐκδηλώσει! Ἔτσι, δυσκολευόμαστε ὰ ἀποτιάξουμε αὐτ ὴ τὴ θεσμοποιημέη εἰκόα γι ὰ τὴ πίστη κα ὶ τ ὴ θρησκεία κα ὶ μᾶ εἶ αι ἀδύατο ὰ δοῦμε τὴ οὐσία τη! Γιατ ὶ ἡ οὐσία τῆ πίστη μα βρίσκεται ἀκριβῶ στὴ πρόταση το ῦ γάμου. Πιστεύω στ ὸ Θεὸ σημαίει θέλω ὰ ἔχω προσωπικ ὴ σχέση μαζί Του, θέλω ὰ ἀταποκριθ ῶ στὴ ἀ γάπη Του, θέλω ὰ μιμηθ ῶ τ ὸ παράδειγμα τῆ θυσία κα ὶ τῆ προσφορᾶ στὸ ἄθρωπο πο ὺ Αὐτὸ ἔ δειξε, ἀκολουθ ῶ στ ὴ ζωή μου τὴ ἐλευθερία πο ὺ ο ἱ ἐτολὲ Το ῦ ἐπαγγέλοται, ἀγωίζομαι ἐ ατίο το ῦ κακο ῦ ἑαυτο ῦ μου, πο ὺ ἀποτελε ῖ ἐμπόδιο στ ὴ χαρά, δὲ ζ ῶ μόο γι ὰ τὸ ἄρτο τὸ ἐπιούσιο, ἀλλ ὰ ἀπ ὸ ἀγάπη γι Αὐτὸ κα ὶ τὸ συάθρωπο, μ ὲ ὅ,τι αὐτ ὸ συεπάγεται, δ ὲ μέω στ ὰ δεδομέα τῆ ἐποχῆ μου πο ὺ μ ὲ καλοῦ ὰ εἶμαι σκληρό, ἀτομοκετρικό, ὀ ρθολογιστή, χρηματιστή... «Κα ὶ ἔδυμα οὐκ ἔχω, ἵα εἰσέλθω ἐ αὐτ ῷ». Μπροστ ὰ στὴ τέλεια ἀγάπη το ῦ Χριστο ῦ γιὰ

4 μέα συαισθάομαι ὅτι τ ὰ ροῦχα τῆ ψυχῆ μου εἶαι πολ ὺ λεκιασμέα ἀπ ὸ τὴ ἁμαρτία καὶ τὴ ἀπιστία μου πρὸ Αὐτό. Μέω στὴ εἰκόα τῆ πίστη σ ἕα Θε ὸ πο ὺ δὲ ἀσχολεῖται μὲ τ ὰ ἀθρώπια κα ὶ πο ὺ τὸ θέλω στ ὴ ζωή μου ὅποτε «ιώθω τὴ ἀάγκη». Ὅμω ἡ ἀγάπη, ἡ γήσια κα ὶ θυσιαστική, εἶαι ὁλοκληρωτική, δ ὲ γωρίζει σύορα, μ ὰ βάζει τὸ ἄθρωπο σ αὐτὴ τὴ πορεία το ῦ γάμου, τῆ χαρᾶ, το ῦ ἀγώα, τῆ κοιῆ πορεία μ ὲ τὸ Ἀγαπημέο Ἰησο ῦ! Ἡ Ὀρθοδοξία εἶαι δρόμο ἀγάπη το ῦ Θεο ῦ πρὸ τὸ ἄθρωπο κα ὶ καρδιακῆ προσέγγιση τοῦ ἀθρώπου πρὸ τ ὸ Θεό! Αὐτ ὴ ἡ πορεία μετάοια κα ὶ σωτηρία ἀπέχει πολ ὺ ἀπ ὸ τ ὴ θεώρηση τῆ πίστη ὡ θεσμο ῦ ἢ ὡ μαγικῆ προσκόλληση σ ὲ μία παράδοση πο ὺ δὲ ξέρουμε! Ἂ ζήσουμε τὴ ἀγάπη, ὄχι ὡ ἁπλ ὴ ἀθρωπιστικ ὴ ἀρχή, ἀλλ ὰ ὡ σχέση κα ὶ στάση ζωῆ, τότε ὁ Φωτοδότη θ ὰ μᾶ λαμπρύει κα ὶ θ ὰ μᾶ σώσει! Μεγάλη Τρίτη - Ἡ Μυροφόρο «Κύριε, ἡ ἐ πολλαῖ ἁμαρτίαι περιπεσοῦσα γυή,..., μυροφόρου ἀαλαβοῦσα τάξι, ὀ δυρομέη μύρα σοι πρ ὸ το ῦ ἐταφιασμο ῦ κομίζει». Τ ὸ τροπάριο τῆ Κασσιαῆ δεσπόζει στὴ ἀ κολουθία τῆ Μ. Τρίτη. Μία γυαίκα ἁμαρτωλή, πόρη σώματι, καταλαβαίοτα τὴ κατάσταση στὴ ὁποία βρίσκεται, ἀαλαμβάει τ ὸ ρόλο τῆ Μυροφόρου, κα ὶ φέρει στ ὸ Χριστ ὸ μύρα, πρὶ ἀπὸ τὸ ἐταφιασμό Του. Μ ὲ μία συγκλοιστικ ὴ χειροομία ἀγάπη, σιωπηλή, ἀλείφει μ ὲ μύρο τὰ πόδια το ῦ Κυρίου, κα ὶ τ ὰ σκουπίζει μ ὲ τ ὰ δάκρυα κα ὶ τ ὰ μαλλιά τη, δείχοτα μ αὐτ ὸ τὸ τρόπο τὴ ἔμπρακτη μετάοιά τη, τὴ ὁποία ὁ Κύριο κάει ἀποδεκτή! Μυροφόρο ἡ πόρη γυαίκα, στὴ ψυχ ὴ τῆ ὁποία παρέμειε ἡ εὐαισθησία κα ὶ ἡ συαίσθηση τῆ ἁμαρτωλότητα. Δάκρυα, μύρα, ταπείωση, ἀακατεύοται μ ὲ τ ὰ αἰσθήματα ἀγάπη πρὸ Αὐτό, ὁ ὁποῖο τὴ λυτρώει ἀπ ὸ τὴ ἁμαρτία. Δὲ μιλ ᾶ, μοάχα πράττει. Δ ὲ φωάζει ὅ τι ἀγαπ ᾶ, μοάχα προσφέρει, δὲ δηλώει ὅτι εἶαι ἁμαρτωλή, μοάχα μεταοε ῖ, δὲ φοβᾶται τὴ κατακραυγή, προέχει ἡ σωτηρία, δὲ μέει ὰ χαρε ῖ γι ὰ τ ὸ ἔλεο το ῦ Θεο ῦ, μόο εἰσέρχεται στὸ ταμιεῖο τη, γι ὰ ὰ συειδητοποιήσει ὅτι ἐφ ὄρου ζωῆ ἔχει ἕα ἀβάσταχτο χρέο ἀ γάπη, συαίσθηση τῆ εὐεργεσία κα ὶ δοξολογία πρὸ τὸ Κύριο! Μυροφόρο εἶαι κα ὶ ἡ στάση κάθε ψυχῆ πο ὺ ιώθει ὅτι δὲ ἀταποκρίεται στὴ ἀγάπη τοῦ Χριστο ῦ γι αὐτή. Κάθε ἄθρωπο ἄλλωστε ζε ῖ μ ὲ ἄλλε ἀγάπε, ἔξω ἀπ ὸ τὴ ἀγάπη τοῦ Θεο ῦ! Τὶ περισσότερε φορὲ μάλιστα θεωρε ῖ πὼ αὐτ ὴ ἡ ἀγάπη εἶ αι φυλακή, κατααγκασμό, περιορισμό! Ἐπααστατε ῖ ἐατίο Του κα ὶ ζητ ᾶ τὴ ἐλευθερία Του, ὅπω τ ὸ παιδ ὶ ποὺ στρέφεται ἐατίο το ῦ γοιο ῦ του. Βρίσκει ἄλλε ἀγάπε, ἀλλ ὰ δὲ μπορε ῖ ποτ ὲ ὰ βρε ῖ τὴ γήσια κα ὶ μοαδικ ὴ ἀγάπη το ῦ Χριστο ῦ! Ὅτα λοιπὸ ιώθει ὅτι αὐτ ὴ το ῦ λείπει, ξεκι ᾶ τ ὸ δρόμο τῆ ἐπιστροφῆ. Σιωπηλά, διότι τὰ θαύματα γίοται στ ὴ σιωπή, μυστικά, διότι ἡ ἐλπίδα μυστικ ὰ κυοφορεῖται, μ ὲ τόλμη, ἐ ώπιο ὅλω, διότι γωρίζει ὅτι ὁ Χριστὸ δὲ ἀπορρίπτει, ἀλλ ὰ χαίρεται μ ὲ τὴ ἐπιστροφ ὴ τοῦ ἁμαρτωλο ῦ, ὁ ἄθρωπο πο ὺ ιώθει αὐτ ὴ τὴ ἀκρότατη ἐπιθυμία ὰ ξααβρε ῖ τ ὴ ζωή, ἀαλαμβάει μυροφόρου τάξι κα ὶ φέρει τ ὰ δικά του μύρα στ ὸ Χριστό! Ἀρεῖται τὴ κακία κα ὶ προσφέρει τ ὴ θυσία, ἀρεῖται τ ὴ σκληρότητα κα ὶ προσφέρει τ ὸ δάκρυ, ἀρεῖται τὸ ἐγωισμ ὸ κα ὶ προσφέρει τὴ ταπείωση, ἀρεῖται τ ὰ πάθη κα ὶ προσφέρει τὴ ἐπιθυμία τῆ καρδιᾶ γι ὰ κοιωία μ ὲ τ ὸ Χριστό, ἀρεῖται ὅ,τι ψεύτικο ἀγαποῦσε κα ὶ σιωπηλὰ ὁμολογε ῖ ὅτι ὁ Λυτρωτὴ εἶαι Αὐτὸ πού, χωρὶ ὰ τὸ ἀποκόψει ἀπ ὸ τ ὴ ζωή του, θ ὰ τοῦ δώσει έο όημα σ αὐτή! Ἡ ἀτίδραση το ῦ Χριστο ῦ στὴ πράξη τῆ μυροφόρου εἶαι ἡ ἴδια ὅπω κα ὶ σ ὲ κάθε ἀ θρώπιη ψυχή. Εἶαι ἡ σιωπηλ ὴ ἀποδοχ ὴ το ῦ μύρου, τῆ πράξη, το ῦ ἀδειάσματο τῆ ἁμαρτία κα ὶ τῆ εὐωδία τῆ ἀγάπη! Ὁ Χριστὸ μάλιστα δὲ δέχεται τὴ ἀτίδραση τῶ ἄλλω -ἀ άμεσά του κα ὶ τῶ μαθητῶ του-, ο ἱ ὁποῖοι διαμαρτύροται ὑποκριτικ ὰ γι ὰ τὴ ἀξία το ῦ μύρου ποὺ σπατάλησε ἡ μυροφόρο. Ἔτσι ἄλλωστε διαμαρτύροται ὅσοι θεωροῦ ὅτι μόο ἡ ἐξωτερικὴ καθαρότητα ἀποτελε ῖ τὴ ἀπόδειξη τῆ θρησκευτικῆ ζωῆ, ὅμω ὁ Χριστὸ δέχεται τὴ

5 ὁλοπρόθυμη καρδιακ ὴ ἀλλαγ ὴ το ῦ ἀθρώπου κα ὶ ὄχι τὴ ἐπίπλαστη ἀποδοχ ὴ τῶ λόγω Του! Ο ἱ καιροί μα μιλοῦ μ ὲ λόγια, μ ὲ ψέματα, μ ὲ ἐπιφάειε. Ὁ Χριστὸ προσφέρει ἀγάπη, οὐ σία, σωτηρία. Ἀρκε ῖ ὰ εἴμαστε ἕτοιμοι ὰ ἀαλάβουμε μυροφόροι στ ὸ πρόσωπό Του. Τότε τὰ δάκρυα τῆ λύπη θ ὰ μεταμορφωθοῦ στὴ πι ὸ γλυκι ὰ χαρά, αὐτ ὴ τῆ ἀποδοχῆ μα ὅ πω εἴμαστε, αὐτ ὴ τῆ εὕρεση τῆ γήσια κοιωία κα ὶ τῆ ἀγάπη ἀπ ὸ ἕα Θε ὸ πο ὺ δὲ ἀπορρίπτει, ἀλλ ὰ σῴζει ἄθρωπο κα ὶ κοιωία! Μεγάλη Τετάρτη - Ὁ Νιπτῆρα «Ταπειούμεο δι εὐσπλαχία, πόδα ἔιψα τῶ μαθητῶ σου, κα ὶ πρὸ δρόμο θεῖ ο τούτου κατεύθυα». Μ αὐτ ὴ τ ὴ φράση ἀποτυπώεται μία ἀπ ὸ τὶ κορυφαῖε σκηὲ ταπείωση στ ὴ ζω ὴ το ῦ Χριστο ῦ, μία ἀφάταστα παράξεη εἰκόα γι ὰ ἕα διδάσκαλο, ἕ α ἡγέτη, κάποιο πο ὺ θ ὰ μποροῦσε ὰ ἐξουσιάζει γ ῆ κα ὶ οὐραό! Ὁ Χριστὸ σκύβει κα ὶ πλέει τὰ πόδια τῶ μαθητῶ Του κα ὶ μάλιστα ἀρεῖται ὁποιαδήποτε συζήτηση σχετικ ὰ μ ὲ τ ὴ σκοπιμότητα τῆ πράξη. Ὁ Πέτρο, ἂ δὲ δεχτε ῖ τὴ ίψη, δὲ ἔχει καμία σχέση μ ὲ τὸ Κύριο, ἀ ποκόβεται, γιατ ὶ στ ὸ ὄομα τῆ ἀρήσεω τῆ ταπείωση κα ὶ τῆ προσφορᾶ, βιώει τὴ κυριαρχία τοῦ ἐγωισμο ῦ, πο ὺ ἀπορρίπτει τὴ προσφορά! Εἶαι παράξεο γι ὰ τοὺ ἡγέτε τῆ κάθε ἐποχῆ ὰ συμπεριφέροται ἐ ἁ πλότητι. Συοδευόμεοι ἀπ ὸ τοὺ σωματοφύλακε, τοὺ ἰσχυρού, αὐτοὺ πο ὺ τοὺ στηρίζου, ἠχοῦ στ αὐτι ὰ τοὺ ἀπελπιστικ ὰ χωρὶ ἀτίκρισμα φράσει ὅπω «οὐκ ἦλθο διακοηθῆαι, ἀλλὰ διακοῆσαι», «ὁ μείζω ἐ ὑμὶ γεέσθω ὡ ὁ εώτερο, κα ὶ ὁ ἡγούμεο ὡ ὁ διακοῶ». Ἔχοτα μάθει ὰ ἐξουσιάζου, ὰ παραδίδου μ ὲ πολλ ὴ δυσκολία τὴ ἐξουσία ἢ ὰ γατζώοται σ αὐτὴ χωρὶ διέξοδο, δὲ μποροῦ ὰ διαοηθοῦ ὅτι πρώτιστο χρέο το ῦ ἡ γέτη εἶαι ὰ ἀγαπ ᾶ, ὰ προσφέρει κα ὶ ὰ διακοε ῖ! Αὐτ ὸ εἶαι τ ὸ ἦθο κα ὶ ἡ πρόταση τῆ Ἐκκλησία στὸ κόσμο μα! Διακοεῖ ὅτα συγχωρεῖ, διακοεῖ ὅτα ἀαλώεσαι ἀκούγοτα τοὺ καημοὺ το ῦ ἄλλου, ὅτα τ ὸ ἀξίωμά σου, τὸ χάρισμά σου, τ ὸ ρόλο σου δὲ τὸ χρησιμοποιεῖ γι ὰ ὰ προβάλει τὸ ἑαυτό σου, ἀλλ ὰ γι ὰ ὰ προσφέρει στὸ ἄλλο, διακοεῖ ὅτα τ ὸ μέλημά σου δὲ εἶαι ὰ ἐξαπατήσει τὸ ἄλλο, ἀλλὰ ὰ το ῦ προσφέρει τὴ ἀλήθεια τῆ πραγματικότητα κα ὶ τὴ προσπάθεια μ ὲ σέα μπροστ ὰ γιὰ τὴ ἀλλαγ ὴ ἐπ ὶ τ ὰ βελτίω, διακοεῖ ὅτα τ ὸ ἐγώ σου, τ ὴ ίκη σου, τὸ θρίαμβό σου, τὸ μεταμορφώει σ ὲ θρίαμβο τῶ πολλῶ, σ ὲ παραίτηση ἀπ ὸ τὴ ἀτομική σου αὐτάρκεια, τὴ ἀτομική σου εὐτυχία, τὴ ἀτομική σου δόξα! Ἂ τ ὸ ἦθο αὐτ ὸ ἔβρισκε ἀταπόκριση σ ὲ ὅλη τὴ κοιωία, στ ὸ ἐπάγγελμα, τὴ πολιτική, στὴ οἰκογέεια, ἀλλ ὰ κα ὶ ἐίοτε στὴ Ἐκκλησία, τότε θ ὰ εἴχαμε μία μυστικ ὴ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου κα ὶ τῆ κοιωία σ ὲ σῶμα Χριστο ῦ, ὅπου τ ὰ μέλη θ ὰ ἔπασχα τ ὸ ἕα γι ὰ τ ὸ ἄ λλο, ὅπου καεὶ Δ ὲ θ ὰ ζητοῦσε τ ὰ ἑαυτο ῦ ἀλλ ὰ ἕκαστο τ ὰ το ῦ ἑτέρου, ὅπου ἡ ἀγάπη κα ὶ ἡ ταπείωση θ ὰ δημιουργοῦσα τὴ συαίσθηση πῶ τ ὰ πάτα στ ὴ ζω ὴ ἔχου ὡ σκοπ ὸ τὸ χαμόγελο το ῦ διπλαο ῦ σου, ἀκόμα κι ἂ αὐτ ὸ συεπάγεται λιγότερο κέρδο, χαμηλότερη παραγωγικότητα, λιγότερη ἀάπτυξη! Γιατ ὶ τί ὰ τὴ κάει τὴ ἀάπτυξη, ὅτα αὐτ ὴ κοστίζει σ ὲ χαμόγελο, ἀγάπη, καθαρ ὴ καρδιά, ἁπλότητα, χρόο γήσια ζωῆ; Ἡ ταπείωση το ῦ Χριστο ῦ πο ὺ ἔιψε τ ὰ πόδια τῶ μαθητῶ Του, εἶαι καρπὸ τῆ εὐ σπλαχία του, τῆ καρδιᾶ πο ὺ ἀγαπ ᾶ χωρὶ ὅρια τὸ ἄθρωπο. Ὁδηγε ῖ στ ὸ θεῖο δρόμο, αὐτ ὸ τῆ προσφορᾶ κα ὶ ὄχι τῆ ἀταμοιβῆ! Εἶαι ἕα ἦθο σπάιο κα ὶ δυσεύρετο, γιατ ὶ ἡ εὐ τυχία σήμερα μετριέται μ ὲ τὴ ἱκαοποίηση το ῦ ἀθρώπιου ἐγωισμο ῦ! Ὅλη ἡ πορεία το ῦ Ναζωραίου δὲ ἦτα τίποτε ἄλλο ἀπ ὸ ταπείωση. Κι ὅσοι τὸ ἀκολουθοῦ, αὐτ ὸ τ ὸ δρόμο ἀκολουθοῦ! Ἂ ἡ θρησκευτικότητα σήμερα ἀποτυγχάει ὰ ὁδηγήσει τὴ πλειοψηφία τῶ ἀθρώπω στὴ γήσια πίστη, αὐτ ὸ ὀφείλεται κα ὶ στ ὸ γεγοὸ ὅτι δ ὲ φαίεται καεὶ ὰ ίπτει τ ὰ πόδια τοῦ κόσμου, ὰ το ῦ προσφέρεται ὁλόψυχα, χωρὶ ὰ διατάζει, ὰ διακοε ῖ χωρὶ ὰ ἐ ξουσιάζει! Ἴσω, γιατ ὶ ἡ ταπείωση δὲ φωάζει, ὅπου κι ἂ ὑπάρχει! Κα ὶ εἶαι σίγουρο ὅτι ὑ πάρχει!

6 Ἄλλωστε, χάρι σ αὐτ ὴ τὴ κρυμμέη διακοία ζε ῖ αὐτ ὸ τ ὸ μικρ ὸ λείμμα πο ὺ θ ὰ παλεύει γιὰ τὴ μεταμόρφωση το ῦ κόσμου! Κα ὶ θ ὰ σκουπίζει μ ὲ τ ὸ λέτιο τῶ δακρύω κα ὶ τῆ προσευχῆ τ ὰ κουρασμέα πόδια ὅσω πορεύοται στὴ ἀγωία τῆ ζωῆ! Γι ὰ ὰ ἀφήσει ὰ σταλάζει στὶ κουρασμέε καρδιὲ τ ὸ κρυμμέο ἐκεῖο χαμόγελο τῆ ἀγάπη κα ὶ τῆ ἐλπίδα! Ὅπω ἀκριβῶ τ ὸ δικό Του! Μεγάλη Πέμπτη - Τ ὸ φιλί «Μισῶ ἐφίλει, φιλῶ ἐπώλει». Μ αὐτ ὴ τ ὴ φράση ἡ ὑμολογία τῆ Ἐ κκλησία μα περιγράφει τ ὴ στάση το ῦ Ἰούδα ἀπέατι στ ὸ Χριστό. Μία φράση κοφτή, σύτομη, ἁπλή, πο ὺ κρύβει πόο. Τ ὸ μίσο, τ ὸ φιλί, ἡ ἀγοραπωλησία! Τρεῖ στάσει πο ὺ στὴ περίπτωση το ῦ Ἰ ούδα συαρμόζοται, σ ὲ μία ἀκολουθία τραγῳδία γι ὰ τὴ ὕπαρξη το ῦ μαθητ ῆ, ἀλλ ὰ κα ὶ γι ὰ πολλοὺ ἀθρώπου πο ὺ βρίσκοται στ ὴ θέση του κα ὶ σήμερα! Τ ὸ μίσο πο ὺ ἐκφράζεται μ ὲ φίλημα, μία τελείω παράδοξη κα ὶ ἀτιφατικ ὴ συμπεριφορά. Τὸ φιλί, ἡ κορυφαία ἀπόδειξη τῆ ἀγάπη, ὁ τρόπο πο ὺ καεὶ δείχει ὅ,τι τὸ συδέει μ ὲ κάποιο! Τ ὸ μίσο, ἡ κορυφαία ἀπόδειξη τῆ διαστροφῆ τῆ ἀγάπη, το ῦ πληγωμέου ἐγωισμο ῦ τοῦ ἀθρώπου, καρπὸ τῆ ἀποτυχία το ῦ ἀθρώπου ὰ ἀγαπήσει ἀληθι ὰ κα ὶ ἐίοτε ὰ τὸ ἀγαπήσου! Ἡ ἀγοραπωλησία, ὁ ὑποβιβασμὸ τῶ αἰσθημάτω σ ὲ ἐπίπεδο συαλλαγῆ, ὁ ἄθρωπο πο ὺ πουλιέται γι ὰ ὰ ἱκαοποιηθε ῖ τ ὸ συμφέρο το ῦ ἀθρώπου, τ ὰ τριάκοτα ἀργύρια πο ὺ δείχου τὴ δουλεία το ῦ ἀθρώπου στ ὸ ἐγώ, στὸ κακ ὸ ἑαυτό του, στ ὸ ψεύτικο! Ἡ σχέση το ῦ μαθητ ῆ μ ὲ τ ὸ διδάσκαλο, ὄχι σχέση διαφωία, ἀτίθεση, ἄλλη ἄποψη, ἀλλὰ ἰσοπέδωση κα ὶ καταστροφῆ! Ἂ ὁ Ἰούδα ἔμεε στ ὸ μίσο γι ὰ τ ὸ Χριστό, θ ὰ ἦτα μία στάση! Ὁ καθέα θ ὰ μποροῦσε ὰ τὴ καταλάβει ὡ προερχόμεη ἀπ ὸ μία ἄλλη ματι ὰ τῆ ζωῆ. Ὁ Χριστὸ μιλ ᾶ γι ὰ τὴ ἀ γάπη, τὴ προσφορά, τ ὴ θυσία, τ ὴ μετάοια! Ὁ Ἰούδα ζε ῖ αὐτ ὸ τ ὸ κήρυγμα ὡ ἀφορμ ὴ γι ὰ τὴ ἱκαοποίηση τῆ ἀπληστία κα ὶ τῆ φιλαργυρία του, καθὼ ἐξασφάλιζε τ ὸ γλωσσόκομο, τὰ χρήματα πο ὺ το ῦ χρειάζοτα γι ὰ τὸ κορεσμ ὸ το ῦ πάθου του. Ὅμω, δὲ μέει ἐκε ῖ. Τ ὸ μίσο το ῦ γι Αὐτὸ πο ὺ ἤξερε τ ὸ πάθο του δὲ περιορίστηκε στ ὸ αἴσθημα. Πούλησε κα ὶ τὸ τελευταῖο ἴχο ἀξιοπρέπεια κα ὶ ἀτ ὶ ὰ φύγει ἀπ ὸ Ἐκεῖο, μ ὲ Τὸ ὁποῖο δὲ συμφωοῦ σε, προτίμησε ὰ Τὸ καταστρέψει, ὰ Τὸ πουλήσει, ὰ Τὸ ἀταλλάξει μ ὲ ἕα ἀσήματο ποσό! Κι ἔρχεται τ ὸ φίλημα! Ὁ ἀ-αίσθητο ἐκφράζεται μ ὲ τὸ πι ὸ ὡραῖο τρόπο ἀπεικόιση τοῦ αἰσθήματο! «Ἑταῖρε, ἐφ ᾧ πάρει», ἡ ἀπάτηση το ῦ Χριστο ῦ! Αὐτ ὴ ἡ σιωπηλ ὴ πίκρα γι ὰ τὸ κατάτημα ἑὸ ἀπ ὸ τοὺ δώδεκα ἀγαπητού Του εἶαι ἀπ ὸ τὶ χαρακτηριστικότερε στιγμὲ το ῦ Πάθου! Αὐτ ὴ ἡ ποεμέη φράση, ἡ ἀποδοχ ὴ το ῦ φιλήματο ὡ τελευταία, ἔστω καὶ ψεύτικη, ἀπόδειξη ὅτι ὁ ἄθρωπο, ἀκόμη κα ὶ αὐτὸ πο ὺ ἡ καρδι ὰ το ῦ εἶαι κλειστ ὴ καὶ τυφλωμέη, δὲ παύει ὰ εἶαι εἰκόα Θεο ῦ, γι ὰ τὴ ὁποία ὁ Χριστὸ θυσιάστηκε! Αὐτ ὸ τὸ σιωπηλ ὸ δάκρυ το ῦ Χριστο ῦ γι αὐτὸ πο ὺ ἔκλεισε ὁριστικ ὰ τὴ πόρτα τῆ σωτηρία γιὰ τριάκοτα ἀργύρια, τὴ μεγαλύτερη ψευδαίσθηση εὐτυχία! Μοιάζουμε καμι ὰ φορ ὰ ο ἱ ἄθρωποι το ῦ σήμερα μ ὲ τὸ Ἰούδα! Ἐ ῷ μα ἔχει ἀποκαλυφθε ῖ ἡ ἀλήθεια κα ὶ ἡ ἀγάπη το ῦ Χριστο ῦ, τὴ πουλᾶμε γι ὰ τ ὰ ἀργύρια τῆ καταξίωση, τῆ ἀποδοχῆ ἀπ ὸ τοὺ Φαρισαίου το ῦ κόσμου τούτου, γι ὰ ὰ σβήσει ἀπ ὸ μέσα μα ἡ φω ὴ τῆ συείδηση γι ὰ τὴ πορεία χωρὶ Θεό! Κα ὶ ἐ ῷ ζοῦμε χωρὶ αἰσθήματα, θεωροῦμε πολλὲ φορὲ ὅ τι ἀγαποῦμε ἢ ἐκφραζόμαστε μ ἐκεῖα τ ὰ ψεύτικα φιλι ὰ τῆ ἡδοῆ, τῆ ὑποκρισία, το ῦ δόλου! Ὁ Ἰησοῦ μα ἀτείζει σιωπηλά! Ἐκείη ἡ ματιά του, καθὼ περικυκλωμέο ἀπ ὸ τοὺ ἐ χθρού Του ἑτοιμάζεται γι ὰ τὴ τελική Του πορεία, δείχει ὅτι ἀκόμη κα ὶ τὴ ὕ στατη στιγμή, περιμέει ἀπ ὸ μᾶ κάτι. Ὄχι τὴ μεταμέλεια, ἀλλ ὰ τὴ μετάοια! Ὄχι τ ὸ μίσο, ἀλλ ὰ τὴ προσφορά! Ὄ χι τὴ ἡδοή, ἀλλ ὰ τὴ ἀγάπη! Ὄχι τ ὸ ψεύτικο φίλημα, ἀλλ ὰ τ ὸ δάκρυ τῆ πόρη, τ ὸ μύρο τῆ ἔμπρακτη ἐπιστροφῆ, τ ὸ φιλ ὶ τῆ κοιωία μαζί Του! Ὄχι στ ὸ πρόσωπο, μ ὲ τὴ θρασεία παρρησία το ῦ ψεύτη, ἀλλ ὰ στ ὰ πόδια, μ ὲ τὴ ταπείωση αὐτο ῦ πο ὺ ἀγαπ ᾶ! Κα ὶ ἡ σιωπηλή Του πορεία πρὸ τ ὸ Γολγοθά, θ ὰ ἔχει τὴ παρηγοριά, ὅτι δὲ πέθαε ἡ ἐλπίδα γιά μα, ὅτι ἔστω καὶ

7 τὴ ὕστατη στιγμ ὴ τ ὸ συμφέρο θ ὰ μεταμορφωθε ῖ σ ὲ στάλε ἀγάπη κα ὶ εὐγωμοσύη πρὸ Αὐτὸ πο ὺ μᾶ σῴζει! Μ ὲ τὴ κοιωία το ῦ Σώματο κα ὶ το ῦ Αἵματό Του, ὅ πω κοιώησε ἀκόμη κι αὐτὸ πο ὺ κίβδηλα τὸ φίλησε! Μόο πο ὺ γι ὰ μᾶ ἡ συμμετοχ ὴ στὸ κύκλο Του θὰ εἶαι γι ὰ τ ὴ σωτηρία κα ὶ ὄχι γι ὰ τὴ αὐτοκαταστροφή! Μεγάλη Παρασκευή - Ὁ Εὐσχήμω «Ὁ εὐσχήμω Ἰωσὴφ ἀπ ὸ το ῦ ξύλου καθελῶ τ ὸ ἄχρατό σου σῶμα, σιδόι καθαρ ὰ εἰ λήσα κα ὶ ἀρώμασι, ἐ μήματι ἀπέθετο». Στὴ τραγῳδία το ῦ Πάθου το ῦ Κυρίου, μία μορφ ὴ περᾶ ξώφαλτσα ἀπ ὸ τὴ πρώτη γραμμ ὴ τῆ ἐπικαιρότητα. Κυριαρχοῦ ο ἱ δυ ὸ Ἀρχιερεῖ τῶ Ἰουδαίω, ὁ Ἄα κα ὶ ὁ Καϊάφα, ὁ ἕα σκληρότερο ἀπ ὸ τὸ ἄλλο. Ὀρθώεται τραγικ ὰ λίγη ἡ μορφ ὴ το ῦ Πιλάτου, ἑὸ ἡγεμόα ἀίκαου ὰ ἀρθε ῖ στ ὸ ὕψο τῶ περιστάσεω κα ὶ ὰ πάρει ἀποφάσει δικαιοσύη. Σὰ ἀστραπ ὴ περ ᾶ ἡ εἰκόα το ῦ Πέτρου πο ὺ κλαίει πικρά, μὴ μπορώτα ὰ ικήσει οὔτε κὰ ἕα ἀθῷο κορίτσι! Ἀκόμα κι ἡ εἰκόα το ῦ Βαραββ ᾶ, ποὺ γλιτώει τ ὴ ζωή του γι ὰ χάρη ἑὸ Ἀθῴου, θ ὰ μποροῦσε ὰ σταθε ῖ ἀχ ὴ μπροστά μα. Στὸ Σταυρ ὸ κυριαρχε ῖ ὁ λῃστή, ὁ Ἰωάη, ἡ Πααγία, μορφὲ πο ὺ ποοῦ! Κα ὶ πάω ἀπ ὅ λα, ἕα ἀτέλειωτο οὐρλιαχτ ὸ κοροϊδία ἀπ αὐτοὺ πο ὺ φαέρωα στὸ κόσμο ὅτι καμι ὰ ζω ὴ δὲ ἔχει ἀξία, ὅτα δὲ συμφωε ῖ μ ὲ τ ὰ δικά μα πιστεύω! Κι ὅμω, ὑπάρχει μία μορφ ὴ πο ὺ ἀήκει στοὺ δευτεραγωιστὲ το ῦ Πάθου, ἀλλ ὰ στὴ οὐ σία ἐκφράζει πολλ ὰ περισσότερα ἀπ ὸ τὸ ἑαυτό τη. Εἶαι ὁ Ἰωσὴφ ἀπ ὸ Ἀριμαθαία, βουλευτὴ ἐκείη τῆ ἐποχῆ, κρυφὸ μαθητὴ το ῦ Ἰησο ῦ, ὁ ὁποῖο «τολμήσα εἰσῆλθε πρὸ Πιλάτο καὶ ἠτήσατο τ ὸ σῶμα το ῦ Ἰησο ῦ». Τ ὸ ζήτησε, τ ὸ πῆρε, τ ὸ ἔθαψε! Μ ὲ μία ἁπλότητα στ ἀ λήθεια συγκιητική, ἀποδεικύει τὴ ἀγάπη το ῦ πρὸ τὸ εκρ ὸ Διδάσκαλο, ἀλλ ὰ κα ὶ ταυτόχροα ὅ τι δὲ χρειάζεται ὰ εἶαι καεὶ στ ὸ προσκήιο γι ὰ ὰ προσφέρει αὐτ ὸ πο ὺ ἡ καρδι ὰ το ῦ ιώθει. «Εὐσχήμω» χαρακτηρίζεται ὁ Ἰωσὴφ ἀπ ὸ τὸ εὐαγγελιστή, πο ὺ σημαίει ξεχωριστό, διαλεχτό, ἀρχοτικό. Καεὶ δὲ θ ὰ περίμεε ἀπ αὐτὸ ὰ δείξει μία τέτοια τόλμη, ὡστόσο τὰ θαύματα γίοται ἀπ αὐτοὺ πο ὺ δὲ τ ὸ περιμέει καεί! Ἐκε ῖ πο ὺ ο ἱ ἀγαπημέοι μαθητὲ το ῦ Κυρίου κρύφτηκα ἀπ ὸ φόβο μὴ ὁδηγηθοῦ στ ὰ ἴδια μοοπάτια μ ὲ τὸ Ἰησο ῦ, ὁ προσδεχόμεο τὴ βασιλεία το ῦ Θεο ῦ Ἰωσὴφ δὲ διστάζει ὰ προσφέρει τὶ τελευταῖ ε φροτίδε σ Αὐτὸ πο ὺ πιστεύει, καταπλήσσοτα κα ὶ τὸ Πιλάτο κα ὶ τοὺ περ ὶ αὐτό, ἴ σω κα ὶ τὸ ἴδιο του τὸ ἑαυτό! Ο ἱ περισσότεροι ἄθρωποι ἴσω εἴμαστε στὴ ἴδια κατηγορία μ ὲ τὸ Ἰωσήφ, εὐσχήμοε. Ἡ κοιωία ἔχει γι ὰ μᾶ καλ ὴ γώμη, δὲ προκαλοῦμε μ ὲ τ ὴ ζωή μα, εἴμαστε ὅπω ὅ λοι, παρακολουθοῦμε τ ὰ τεκταιόμεα στ ὴ ζω ὴ χωρὶ ὰ προκαλοῦμε, ἴσω στὴ προσωπική μα ζωὴ ὰ ἔχουμε αὐτ ὴ τὴ ἀρχοτι ὰ το ῦ Ἰωσήφ, αὐτ ὸ τ ὸ διαλεχτό, ἀλλ ὰ τ ὸ μοιραζόμαστε μόο μὲ τοὺ δικού μα ἢ τ ὸ στεό μα περιβάλλο! Ἴσω ὰ μᾶ συγκιε ῖ κα ὶ ὁ τρόπο τῆ βασιλεία το ῦ Θεο ῦ, ὰ προσπαθοῦμε ἀθόρυβα ὰ τ ὴ βιώσουμε στ ὴ ζωή μα, ἴσω κα ὶ πάλι κάτι ὰ περιμέουμε, ὰ ἀαζητοῦμε αὐτ ὸ τ ὸ μυστικ ὸ κάλεσμα το ῦ οὐραο ῦ! Ἔρχεται ὅμω ἡ στιγμ ὴ πο ὺ καλούμαστε ὰ δείξουμε τὴ τόλμη το ῦ Ἰωσήφ! Κα ὶ τότε, ὅπου καὶ ὰ βρισκόμαστε, στ ὸ ἐργασιακό, τ ὸ κοιωικό, τ ὸ οἰκογεειακ ὸ περιβάλλο, ὅπου κι ἂ ἀγωίζεται ὁ καθέα μα, ξυπ ᾶ μέσα μα αὐτ ὴ ἡ τόλμη, ξααβρίσκουμε ἕα εαικ ὸ θάρρο πο ὺ πηγάζει ἀπ ὸ τὴ πίστη στ ὸ γήσιο, τὴ πίστη σ Αὐτὸ πο ὺ βλέπουμε ὰ παθαίει, ὰ πεθαίει, ὰ θυσιάζεται γιά μα, κα ὶ ξυπ ᾶ μέσα μα ὁ εὐσχήμω πο ὺ κρύβουμε! Κα ὶ τότε ιώθουμε ὰ μᾶ πλημμυρίζει ἡ ἀάγκη τῆ μαρτυρία το ῦ Θεο ῦ, μία μαρτυρία πο ὺ δὲ δίεται μ ὲ κραυγέ, βία, φωέ, ἀλλ ὰ λειτουργε ῖ σιωπηλά, μ ὲ τὴ ἀγάπη πο ὺ δ ὲ γωρίζει σύορα, μ ὲ τὴ παρηγοριά, μ ὲ τὴ προσφορ ὰ χρημάτω ἀλλ ὰ κα ὶ ἑὸ καλο ῦ λόγου, μ ὲ τὴ προσφορὰ το ῦ χαρίσματο πο ὺ ἔχει ὁ καθέα ἀπ ὸ μᾶ ὅπλο μοαδικό, δῶρο Θεο ῦ, γήσια ἀ ταπόκριση στὸ Σταυρωμέο Ἀγαπημέο, πο ὺ βλέπουμε ὰ μᾶ δείχει τ ὸ δρόμο! Δὲ λείπουε ο ἱ εὐσχήμοε σήμερα, οὔτε θ ὰ λείψουε ποτέ! Ἡ παρουσία το ῦ Ναζωραίου δὲ θὰ

8 πάψει ποτ ὲ ὰ λειτουργε ῖ μυστικ ὰ κα ὶ ἁπλ ὰ στὶ ψυχὲ τῶ πολλῶ, ὅπου κι ἂ βρίσκοται, μὲ ὅ,τι κι ἂ ἀσχολοῦται! Ἄλλωστε, αὐτ ὴ εἶαι ἡ κοιωία το ῦ Ἰησο ῦ, ἡ βασιλεία πο ὺ ἀ γκαλιάζει τοὺ πάτε, χωρὶ ἐξαίρεση, ἀκόμα κι αὐτοὺ πο ὺ τὸ μισοῦ, ἀκόμα κι αὐτοὺ ποὺ προσπεροῦ ἀδιάφοροι στ ὴ θυσία Του, αὐτοὺ πο ὺ τ ὸ Πάσχα θ ὰ τοὺ βρε ῖ στ ὰ ἔθιμα κι ὄ χι στὴ Ἀάσταση! Μέγα Σάββατο - Σαρκ ὶ Σαββατίσα «Τοῦτο γὰρ ἐστι τ ὸ εὐλογημέο Σάββατο, αὕτη ἐστὶ ἡ τῆ καταπαύσεω ἡμέρα, ἐ ᾗ κατέπαυσε ἀπ ὸ πάτω τῶ ἔργω αὐτο ῦ, ὁ μοογεὴ Υἱὸ το ῦ Θεο ῦ, τ ῇ σαρκ ὶ σαββατίσα». Μ αὐτ ὴ τ ὴ φράση περιγράφεται στὴ ὑμογραφία τῆ Ἐκκλησία μα τ ὸ πέρασμα ἀπ ὸ τὴ ἐποχ ὴ το ῦ θαάτου στὸ καιρ ὸ τῆ ζωῆ, τ ὸ ξεκίημα τῆ έα ἡμέρα τῆ Δημιουργία, ποὺ ἔφερε ὁ θάατο κα ὶ ἡ Ἀάσταση το ῦ Κυρίου μα. Κα ὶ εἶαι ἡ ἡμέρα το ῦ Σαββάτου μεγάλη γιὰ τ ὴ ζωή μα, ὄχι μόο διότι διαπέεται ἀπ ὸ τὴ ἀαμο ὴ τῆ Ἀάσταση, ὅπω ὅλα μυστικ ὰ γύρω φωάζου, ἀλλ ὰ κα ὶ γιατ ὶ μέσα σ αὐτ ὴ τὴ ἡμέρα συτελεῖται τ ὸ μεγαλύτερο ἀπ ὸ ὅλα τὰ θαύματα το ῦ Κυρίου μα, πο ὺ δὲ εἶαι ἄλλο ἀπ ὸ τὴ συτριβ ὴ το ῦ θαάτου! Ἡ Δημιουργία το ῦ κόσμου συτελέστηκε μ ὲ τ ὸ δημιουργικ ὸ Λόγο το ῦ Θεο ῦ σ ὲ ἕξι ἡμέρε καὶ μ ὲ τὴ δημιουργία το ῦ ἀθρώπου ὡ το ῦ κατεξοχὴ ἀγαπημέου ἀπ ὸ τ ὸ Θε ὸ ὄτο. Ὁ Θεὸ τὴ ἕβδομη ἡμέρα ἀαπαύθηκε, βλέποτα ὅτι ὁ κόσμο ἦτα καλὸ λία. Ὁ Χριστό, στὸ ταλαιπωρημέο ἀπ ὸ τὴ ἁμαρτία κόσμο το ῦ Θεο ῦ, δημιουργε ῖ ξα ὰ μ ὲ τὴ ἐπίγεια ζωή Του, τὸ κήρυγμά Του, τὴ ἀγάπη, τὴ προσφορά Του κα ὶ τελικ ὰ τ ὴ Θυσία Το ῦ τὶ προϋποθέσει γι ὰ μία μεταμορφωμέη ζωή. Τὴ ἕβδομη ἡμέρα τῆ ἑβδομάδα θ ὰ σαββατίσει ὡ πρὸ τ ὴ σάρκα Του, θ ὰ ξεκουραστε ῖ τ ὸ σῶμα Το ῦ παραδομέο στ ὸ θάατο μ ὰ ὄχι στ ὴ φθορά! Ἡ ψυχή Του, θεαθρώπιη, θ ὰ κατέλθει στὸ Ἅδη κα ὶ θ ὰ κηρύξει τὴ Ἀάσταση, τὴ ἐπααφορ ὰ το ῦ κόσμου, ζώτω κα ὶ εκρῶ, στὴ ἀγκαλι ὰ το ῦ Θεο ῦ, κα ὶ τὴ στροφ ὴ στ ὸ «καλ ὰ λία» τῆ Δημιουργία. Κα ὶ μ ὲ τὴ Ἀάσταση λία πρω ὶ τῆ μία Σαββάτω, ὁ Κύριο θ ὰ σηματοδοτήσει τ ὸ ξεκίημα τῆ Νέα Δημιουργία, το ῦ μεταμορφωμέου ἀπ ὸ τ ὴ φθορ ὰ κόσμου, τῆ συτριβῆ το ῦ θαάτου κα ὶ το ῦ παγγέλαστου Ἅδη! Ἂ ἡ Ἐκκλησία κομίζει μήυμα στὸ ἄθρωπο κα ὶ τὸ κόσμο, αὐτ ὸ τ ὸ μήυμα ἔγκειται στὴ συτριβ ὴ το ῦ θαάτου. Αὐτὸ εἶαι ὁ ἔσχατο ἐχθρό μα, ἡ ἁλυσίδα πο ῦ συτρίβει τ ὴ ζωή μα, τ ὸ πλέο ἀκαταόητο γεγοό! Καεὶ δὲ μπορε ῖ ὰ ἀπατήσει μ ὲ τ ὴ λογικ ὴ το ῦ στ ὸ ἐ ρώτημα «γιατί πεθαίουμε;». Καεὶ δὲ μπορε ῖ ὰ ἐξηγήσει αὐτ ὴ τὴ μοαδικ ὰ σίγουρη προοπτικ ὴ γιὰ ὅλου! Ὅλα τ ὰ φιλοσοφικ ὰ κα ὶ θρησκευτικ ὰ συστήματα πο ὺ προσπαθοῦ ὰ δώσου τὴ δικαίωση στοὺ πιστού του, δὲ μποροῦ ὰ ἑρμηεύσου πειστικ ὰ τὴ ὁδ ὸ το ῦ θαάτου. Καὶ εἶαι θάατο ὄχι μόο τ ὸ βιολογικ ὸ τέρμα το ῦ ἀθρώπου, ἀλλ ὰ κα ὶ κάθε τί πο ὺ φθείρει τὸ σῶμα κα ὶ τὴ ψυχή, τ ὸ κακό, ἡ ἀκόρεστη ἱκαοποίηση τῶ ἐπιθυμιῶ, τ ὸ ἄγχο, ἡ ἀ ρρώστια! Μ ὰ πάω ἀπ ὅλα, θάατο εἶαι ἡ ἀπομάκρυση ἀπ ὸ τ ὸ Θεό, ἀπ ὸ τὴ ἐ λπίδα μα! Θάατο εἶαι ἡ ἀπώλεια κάθε ἐλπίδα. Θάατο εἶαι ὅτα καεὶ δὲ ἀγαπ ᾶ! Θάατο εἶαι ἡ μοαξιὰ κα ὶ ἡ ἰδιορρυθμία! Θάατο εἶαι κάθε ἀπώλεια οήματο κα ὶ δίψα γι ὰ τ ὴ ζωή! Ὁ Ἰησοῦ Χριστό, σαββατίσα τ ῇ σαρκί, ἀλλ ὰ κηρύξα τὴ Ἀάστασι κα ὶ «εἰ ὃ ἦ πάλι ἐπαελθώ, δι ὰ τῆ ἀαστάσεω, ἐδωρήσατο ἡμῖ ζωὴ τὴ αἰώιο». Αὐτὸ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μα ὡ τὸ Θεάθρωπο διδάσκαλο το ῦ τρόπου ίκη ἐατίο το ῦ θαάτου! Αὐτὸ εἶαι ἡ Ἀάσταση κα ὶ ἡ Ζωή. Γιατ ὶ ἡ ζω ὴ πο ὺ προτείει αὐτὸ δὲ περιλαμβάει τίποτα ἀπ ὸ τὸ θάατο το ῦ κόσμου. Ἀλλ ὰ εἶαι ἡ ἀγάπη πρὸ τ ὸ Θε ὸ κα ὶ τ ὸ συάθρωπο, ἡ πευματικ ὴ πάλη, ὁ ἀγώα κα ὶ ἡ ἄσκηση, εἶαι τ ὸ ξεπέρασμα το ῦ ἐγώ, εἶαι ἡ χαρ ὰ τῆ κοιωία μ Αὐ τό! Βιώοται ὅλα αὐτ ὰ μέσα στὴ Ἐκκλησία, πο ὺ εἴμαστε ὅλοι μέλη τη κα ὶ τὴ ἀποτελοῦμε, μὲ σκοπό μα ὰ ζήσουμε τὴ Ἀάσταση ψυχ ῇ τε κα ὶ σώματι! Ἂ στὶ μέρε μα τ ὸ μήυμα τῆ Ἐκκλησία ἔχει μετατραπε ῖ σ ὲ κήρυγμα, ἠ θικολογία, ἰδεολογία, γι αὐτ ὸ φταῖμε ὅλοι μα ὅσοι δὲ ζοῦμε τὴ Ἀάσταση! Ὅμω, τ ὸ τελικ ὸ όημα τῆ Μ. Ἑβδομάδο δὲ εἶαι ἄλλο ἀπ αὐτό. Εἶαι ἡ πορεία το ῦ Θεαθρώπου κα ὶ το ῦ κάθε

9 ἀθρώπου ἀπ ὸ τ ὸ Γολγοθ ὰ το ῦ Πάθου κα ὶ τῶ παθῶ στὴ Ἀάσταση τῆ χαρᾶ κα ὶ τῆ ίκη ἐάτια στ ὸ Θάατο! Ἂ διαλέξουμε φέτο τὴ ἐσωτερικ ὴ χαρ ὰ κα ὶ ἐλπίδα κι ἂ εἴ μαστε σίγουροι ὅτι τ ὸ «θαάτ ῳ θάατο πατήσα», ἰσχύει κα ὶ γι ὰ μᾶ κα ὶ γι ὰ ὅλου, κα ὶ ὰ γευτοῦ με ὁλόψυχα αὐτ ὴ τ ὴ χαρ ὰ τῆ ἄλλη βιοτῆ! Ἄλλωστε, αὐτ ὴ ἦτα, εἶαι κα ὶ θ ὰ εἶαι ἡ ἄγκυρα τῆ ἐλπίδα μα! Κυριακ ὴ τῶ Βαΐω - Ο ἱ ζητωκραυγέ Εἰκόα ἐτυπωσιακή. Καθαρ ὸ πρωιό. Στὴ μεγάλη πόλη ὅλοι ἔχου βγε ῖ ὰ ἀπολαύσου τὴ λιακάδα τῆ ἄοιξη. Ἄλλοι ἀμέριμοι περπατοῦ, ἄλλοι συζητοῦ γι ὰ τ ὰ τρέχοτα κα ὶ τὰ αἰώια, μητέρε χαίροται τὴ ὀμορφι ὰ τῆ φύση, παιδι ὰ παίζου εὐχαριστημέα. Τίποτε δὲ φαίεται ἱκα ὸ ὰ διαταράξει τὴ ἀμεριμησία το ῦ κόσμου. Ὅμω, σὰ ἀπ ὸ κάπου μακριά, μὰ κα ὶ ταυτόχροα τόσο κοτά, ἀρχίζει ὰ ἀκούγεται μία ὑπόκωφη βοή. Στὴ ἀρχ ὴ καεὶ δὲ μπορε ῖ ὰ διακρίει τί λέγεται, ὅμω ὅτα ο ἱ ἦχοι πλησιάζου, μαζ ὶ κα ὶ ο ἱ πρῶτοι δρομεῖ, τότε τ ὰ λόγια ἀκούγοται πι ὰ ξεκάθαρα. Εἶαι ὁ Μεσσία, ὁ βασιλιὰ το ῦ κόσμου, πο ὺ ἔρχεται στὴ πόλη του θριαμβευτή, καθισμέο ἐπ ὶ πώλου ὄου. Τὸ συτροφεύου ο ἱ ἐπιτελεῖ του, ἐκεῖοι ο ἱ φτωχο ὶ κα ὶ καταφροεμέοι, ὅλοι ὅσοι ἄκουσα τ ὸ «μακάριοι» στ ὸ Ὄρο, ὅλοι ὅσοι Τὸ ἀκολούθησα στὴ πορεία τῶ θαυμάτω, ὅλοι ὅσοι μαγεύτηκα ἀπ ὸ τ ὴ δύαμη τῶ λόγω Του, ὅλοι ὅσοι τὸ εἶδα ὰ ἀασταίει τ ὸ Λάζαρο. Ἦτα σίγουροι, ὅτι εἶχα βρε ῖ Αὐτὸ πο ὺ ἐπιθυμοῦσα, Αὐτὸ πο ὺ θὰ τοὺ ἔδιε τὴ ἐλευθερία, Αὐτὸ πο ὺ θ ὰ τοὺ βοηθοῦσε ὰ ξααφέρου τ ὴ δύαμη τῆ Ζωῆ στὸ Κόσμο. Κα ὶ καέα ἀπ ὸ τοὺ κατοίκου τῆ πόλη, πο ὺ ἐκεῖο τ ὸ πρωι ὸ ἀπολάμβαα τὶ ἀκτίε τῆ ἄοιξη, δὲ ἔμειε ἀσυγκίητο μπροστ ὰ στοὺ ἤχου το ῦ «Ὡσαά», μπροστ ὰ στ ὸ θέαμα ἕ α βασιλιὰ ὰ συτροφεύεται ὄχι ἀπ ὸ πάοπλου ὑπηρέτε, ἀλλ ὰ ἀπ ὸ ἀθρώπου πο ὺ τ ὸ μόο τοὺ ὅπλο ἦτα ἡ ἀγάπη κα ὶ ἡ ἐλπίδα τῆ μεταμόρφωση το ῦ κόσμου, ἀπ ὸ κόσμο ἀ δικία, ἐπιβολῆ τῶ συμφερότω τῶ ἰσχυρῶ, ἐκμετάλλευση, σ ὲ κόσμο ἀληθιῆ κοιωία, ἐλευθερία ἀπ ὸ τὶ ἀάγκε, κόσμο πο ὺ ὁ Θεὸ κα ὶ ὁ ἄθρωπο συμφιλιωμέοι, ξα ὰ θὰ πορεύοτα μαζ ὶ μέχρι ἐσχάτω τη γῆ! Αὐθόρμητη ἡ ζητωκραυγή, αὐθόρμητο τ ὸ κόψιμο τῶ κλαδιῶ τῶ φοιίκω, ὅπλα πι ὰ γίοτα τ ὰ βάγια, ὅπλα εἰρήη, ὅπλα καιούρια ζωῆ, ὅπλα πι ὸ ἰσχυρ ὰ κα ὶ ἀπ ὸ τ ὴ δυατότερη πολεμικ ὴ μηχαή, γιατ ὶ ἦτα ὅπλα το ῦ μέσα ἀθρώπου, τ ὰ ὅπλα τῆ δίψα τῆ ἀ θρώπιη φύση γι ὰ τὴ ἀφθαρσία, τ ὴ δικαιοσύη κα ὶ τὴ ἀγάπη. Κα ὶ σ αὐτὸ τ ὸ έο κόσμο, ὅ λοι στρώου τ ὰ ἱμάτιά του, μοιράζοται μ ὲ τὸ Ἀρχηγ ὸ τῆ Ζωῆ ὅ,τι πι ὸ πολύτιμο ἔχου, τοῦ προσφέρου τὴ καρδιά του! Δὲ θ ὰ κρατήσει γι ὰ πολ ὺ αὐτ ὸ τ ὸ ἀοιξιάτικο ὄειρο. Γρήγορα ο ἱ ζητωκραυγὲ θ ὰ γίου ἀρέ. Γρήγορα ο ἱ ἄρχοτε το ῦ ἄλλου κόσμου, ἐκείου πο ὺ ἡ προπαγάδα βαφτίζεται «ἀλήθεια», ἐκείου πο ὺ ἡ δύαμη το ῦ ἰσχυρο ῦ βαφτίζεται «δικαιοσύη», ἐκείου πο ὺ ἡ τυραία βαφτίζεται «φιλελευθερισμό», ἐκείου πο ὺ τ ὸ χρῆμα βαφτίζεται «ἀθρώπιο δικαίωμα», ἐ κείου πο ὺ τ ὰ ὅπλα το ῦ πολέμου βαφτίζοται «ἀθρωπιστικ ὴ παρέμβαση», θ ὰ κρίου πὼ «συμφέρει ἕα ὑπὲρ το ῦ λαο ῦ ἀπολέσαι». Κα ὶ θ ὰ τ ὸ πετύχου, θ ὰ ἐπιβάλου τ ὴ δική του τάξη. Κα ὶ ὅ πω θ ὰ πε ῖ ὁ ποιητῆ «Ὅπου ἀκούω γι ὰ τάξη, ἀθρώπιο κρέα μου μυρίζει» χρόια τώρα ο ἱ ἑκάστοτε ἐκφραστὲ τῆ παγκόσμια τάξη πίγου τέτοια ἀ οιξιάτικα πρωι ὰ στ ὴ δική του δύαμη. Ὅμω, ὅπω τίποτα τελικ ὰ δὲ μπόρεσε ὰ κρατήσει στὸ τάφο τὸ Ἀρχηγ ὸ τῆ Ζωῆ, ἔτσι κα ὶ ἡ κάθε έα τάξη πραγμάτω, πιστ ὸ ἀτίγραφο κάθε παλαιᾶ, θὰ βρίσκει τὴ ἀατροπ ὴ τῆ σ ἐκείη τὴ μυριόστομη ζητωκραυγ ὴ «Ὡσαά». Γιατ ὶ ἡ ἀ τίσταση κα ὶ ἡ ἐλπίδα εἶαι ἐσωτερικ ὴ ὑπόθεση το ῦ καθεὸ ἀπ ὸ μᾶ. Ὅσω ἐπιμέου ὰ ἀτιστέκοται. Κι εἶαι πολλο ὶ αὐτοί! Κα ὶ θ ὰ κρατοῦ πάτοτε. Γιατ ὶ τ ὰ βάγια κα ὶ ἡ ἄ οιξη, ὅσο κι ἂ ἀργοῦ, πάτοτε θ ὰ ἔρχοται. Ἀρκε ῖ ἡ κάθε τάξη, ὰ μὴ μπορέσει ὰ διαλύσει τὸ μέσα μα. Ἡ ἐπιλογ ὴ δική μα!

10 Μεγάλη Δευτέρα - Ὁ Νυμφίο Ὁ ἔρωτα εἶαι τ ὸ σῆμα κατατεθὲ τῆ ἐποχῆ μα. Ὅπου κι ἂ σταθε ῖ καεί, ὅπου κι ἂ βρεθε ῖ, γι αὐτὸ θ ἀκούσει ὰ μιλᾶ ε. Τραγούδια, ταιίε, θέατρο, λογοτεχία, διαφημίσει, μικροί, μεγάλοι, ζωγραφικ ὴ κα ὶ μαγειρική, τὸ ἔρωτα ὑμοῦ, τ ὰ πάθη το ῦ ἔ ρωτα περιγράφου, τὴ μυστηριώδη δύαμη πο ὺ ἕλκει τοὺ ἀθρώπου κα ὶ τοὺ κάει ὰ μὴ μποροῦ ὰ ζήσου ὁ ἕα χωρὶ τὸ ἄλλο. Τόσο πο ὺ ὰ ἀαρωτιέται καεί, ἂ ὄτω ἡ ὕπαρξή μα δὲ μπορε ῖ μὲ ἄλλο τρόπο ὰ σταθε ῖ, ὰ ζήσει. Γιατ ὶ ὁ ἔρωτα προβάλλεται ὡ ὁ μοαδικὸ τρόπο ζωῆ. Ὁ ἄλλο εἶαι ἐκεῖο τ ὸ ἰδιαίτερο στοιχεῖο πο ὺ λείπει, τ ὸ συμπλήρωμα, τ ὸ μισό. Κα ὶ χωρὶ τὸ μισ ὸ ὁ ἄθρωπο δὲ μπορε ῖ ὰ ιώσει ὁλόκληρο κα ὶ πληρωμέο βιωματικά. Γι αὐτ ὸ ὅ λοι σχεδὸ ο ἱ ἄθρωποι βρίσκοται σ ὲ μία διαρκ ῆ ἀαζήτηση το ῦ ἄλλου, προσπαθοῦ ὰ καλύψου τ ὸ κε ὸ πο ὺ αἰσθάοται μέσα ἀπ ὸ τὴ κοιωία μ ὲ τ ὸ πρόσωπο το ῦ ἄλλου. Αὐτ ὴ ἡ δίψα γιὰ κοιωία εἶαι τελικ ὰ ἕα ἀπ ὸ τ ὰ χαρακτηριστικ ὰ το ῦ ἀθρώπου, ὑποδηλώει τὴ αὐτοσυειδησία το ῦ ἀθρώπου κα ὶ τὴ ἑτερότητα, μία ἑτερότητα πο ὺ δὲ μπορε ῖ ὰ οηθε ῖ, παρ ὰ μόο σ ὲ ἀαφορ ὰ μ ὲ τ ὸ πρόσωπο το ῦ ἄλλου. Αὐτ ὴ τὴ ἀγάπη κα ὶ τὴ ἀαζήτηση το ῦ ἄλλου προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μα αὐτὲ τὶ μέρε, πέρα ἀπ ὸ ὁ,τιδήποτε. Ὁ Νυμφίο Χριστὸ εἶαι ἐκεῖο ὁ ἀλλιώτικο Ἄλλο, ὁ ὁποῖ ο πλησιάζει ἐ τ ῷ μέσ ῳ τῆ υκτό, στέκεται ἔξω ἀπ ὸ τὴ πόρτα τῆ καρδιᾶ μα, κτυπ ᾶ κα ὶ περιμέει ὰ το ῦ ἀοίξουμε. Περιμέει ὰ τὸ ἀφήσουμε ὰ μπε ῖ στὴ καρδιά μα, ὰ τὴ πληρώσει κα ὶ ὰ μᾶ δώσει ἐκείη τ ὴ γησιότητα καρδιᾶ, αἰσθημάτω κα ὶ αἰωιότητα, ὰ μᾶ δώσει τ ὸ ἔ παθλο το ῦ ἔρωτά του, πο ὺ δὲ εἶαι ἄλλο ἀπ ὸ τ ὴ σωτηρία! Μακάριο ὅποιο το ῦ ἀοίξει. Γιατ ὶ θ ὰ μάθει ὅτι κοιωε ῖ τ ὴ ζωή. Κα ὶ ἡ ζω ὴ δὲ κοιωεῖται μὲ τ ὰ πάθη, ἀλλ ὰ μ ὲ τ ὸ πάθο, δηλαδ ὴ μ ὲ τ ὴ θυσία γι ὰ τὸ ἄλλο. Κι εἶαι ἐκεῖο ὁ πρῶ το Ἄλλο, ὁ ὁποῖο ὑπέστη τ ὸ πάθο γι ὰ τὴ ξεχωριστ ὴ ὕπαρξη το ῦ καθεὸ ἀπ ὸ μᾶ. Κα ὶ μᾶ δείχει τ ὸ δρόμο. Ὅτι δὲ μπορεῖ ὰ κοιωήσει γήσια μ ὲ τὸ ἄλλο, δὲ μπορε ῖ ὁ ἄλλο ὰ γίει τ ὸ συμπλήρωμά σου, οὔτε ἐσ ὺ τ ὸ δικό του, ἂ δὲ ὑποστεῖ τ ὸ πάθο. Κοιωία δὲ ἐπιτυγχάεται μέσα στὴ ἁμαρτία, ἀλλ ὰ μ ὲ τ ὴ θυσία το ῦ ἐγωισμο ῦ κα ὶ τῆ κακία. Κοιωία δὲ ἐπιτυγχάεται μ ὲ τ ὸ συμφέρο, ἀλλ ὰ μ ὲ τὴ ἀγάπη πο ὺ ὑπερβαίει τὸ συμφέρο. Κοιωία δὲ ἐπιτυγχάεται μ ὲ τὴ γαστριμαργία το ῦ κατααλωτισμο ῦ, ἀλλ ὰ μ ὲ τὴ ἐγκράτεια κα ὶ τ ὴ ηστεία. Κοιωία δὲ ἐπιτυγχάεται μ ὲ τ ὴ δουλεία στοὺ διαμορφωτὲ τοῦ ο ῦ, ἀλλ ὰ μ ὲ τὴ ἐλευθερία ο ῦ κα ὶ ψυχῆ. Κοιωία δὲ ἐπιτυγχάεται μ ὲ λεκιασμέη συείδηση, ἀλλ ὰ μ ὲ μεταοημέη πορεία. Αὐτὸ ὁ Ἄλλο ἔρχεται ξα ὰ κα ὶ ξα ὰ στ ὴ ζωή μα. Δὲ εἶαι μόο τ ὸ Πάσχα. Ξέρει ὅτι ἡ καρδιά μα δὲ ἔχει κα ὶ πολλ ὰ περιθώρια ἀοίγματο, ἀλλ ὰ ἐπιμέει. Ἐπιμέει μ ὲ τ ὴ φλόγα τοῦ ἐρωτευμέου, ὁ ὁποῖο ὑπερικ ᾶ κάθε ἐμπόδιο προκειμέου ὰ φτάσει στ ὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπ ᾶ. Κα ὶ ἀφιερώει «ὄττω ἔραται» τ ὸ πάθο Του κα ὶ περιμέει τ ὴ δική μα δίψα γι ὰ γήσια κοιωία. Κι ὅπω ὁ ἐρωτευμέο ξεκι ᾶ ἔστω ἀπ ὸ μία ἁπλ ὴ ματι ὰ ἢ ἕα χαμόγελο τοῦ προσώπου πο ὺ ἀγαπ ᾶ, ἔτσι κι ὁ Νυμφίο θέλει ἕα μικρ ὸ τόπο στὴ καρδιά μα. Γι ὰ ὰ τὴ κάει ὰ πλημμυρίσει ἀπ ὸ μία γεύση διαφορετική. Τ ὴ γεύση τῆ Βασιλεία Του. Μεγάλη Τρίτη - Ὁ Χρήσιμο Χαρίσματα ἔχει ὁ κάθε ἄθρωπο, ἄλλο πολλά, ἄλλο λίγα. Ὁ κόσμο σήμερα τ ὰ λέει προσότα. Εἶαι τ ὸ κλειδ ὶ γι ὰ τ ὴ ἐπιτυχία το ῦ ἀθρώπου. Χωρὶ αὐτ ὰ καεὶ δὲ μπορε ῖ ὰ ἐργαστε ῖ, δὲ μπορε ῖ ὰ ζήσει, δὲ μπορε ῖ ὰ δημιουργήσει μία ἐπιτυχημέη οἰκογέεια, ὰ εἶαι εὐ υπόληπτο πολίτη στὴ κοιωία. Κα ὶ εἶαι αὐτ ὰ τ ὰ χαρίσματα - προσότα ἐδεικτικ ὰ μόρφωση τοῦ ἀθρώπου, ἐδεικτικ ὰ χαρακτήρα κα ὶ συαισθηματικο ῦ κόσμου, ἐδεικτικ ὰ οημοσύη, ἐδεικτικ ὰ ἐξωτερικῆ ἐμφάιση.

11 Ἡ πραγματικότητα σήμερα συηγορε ῖ ὑπὲρ ἑὸ χαρίσματο, αὐτο ῦ το ῦ φαίεσθαι. Ἀρκε ῖ ὰ φαίεται ὁ ἄθρωπο ὄμορφο, ἀρκε ῖ ὰ φαίεται ὁ ἄθρωπο δημαγωγό, ἀρκε ῖ ὰ φαίεται τίμιο, ἀρκε ῖ ὰ φαίεται ὅτι εἶαι κάτι. «Ὅ,τι δηλώσει, εἶσαι», ἔλεγα κάποτε. Ἡ κοιωία τοῦ ἔχει ὅμω σήμερα ἔχει παραφράσει τ ὸ ἀξίωμα κα ὶ τ ὸ ἔχει κάει «Εἶμαι ὅ,τι φαίομαι». Δὲ ἔ χει σημασία ἂ καεὶ εἶαι κα ὶ πραγματικ ὰ ὅ,τι φαίεται. Ἀρκε ῖ ὰ φαίεται. Ἀπ ὸ κε ῖ κα ὶ πέρα θριαμβεύει ὁ χρήσιμο ἄθρωπο. Ἂ καεὶ μπορε ῖ ὰ προσφέρει ὑ πηρεσίε στοὺ ἰσχυρού τη κοιωία, ἂ καεὶ μπορε ῖ ὰ ὑποκρίεται τόσο θαυμάσια ὥστε ὰ μὴ ἀποκαλύπτει τ ὰ πραγματικά του χαρίσματα, ἂ καεὶ δημιουργε ῖ ἄλλη εἰκόα γι ὰ τὸ ἑ αυτό του ἀπ ὸ ὅ,τι εἶαι, ἀλλ ὰ κυρίω ἂ καεὶ δὲ θίγει τ ὰ κακῶ κείμεα τῆ κοιωία, ἂ προβάλλει τὴ συτήρηση κα ὶ τὴ ὑποταγ ὴ ὡ ἀξίωμα ζωῆ κα ὶ πρότυπο στάση, τότε εἶαι ὁ ἄ θρωπο πο ὺ θ ὰ προχωρήσει στὴ κοιωία. Ὁ χρήσιμο εἶαι τ ὸ ἰδαικ ὸ το ῦ σήμερα. Ἀκόμα κα ὶ στὴ Ἐκκλησία τ ὸ χρήσιμο Χριστὸ προτιμᾶμε. Αὐτὸ πο ὺ μᾶ βολεύει. Αὐτὸ πο ὺ μᾶ ὑπόσχεται χαρ ὰ κα ὶ εὐτυχία, ἔστω κα ὶ στὴ ἄλλη ζωή, αὐτὸ πο ὺ δὲ μᾶ ἀφήει ὰ ἀποφασίζουμε μόοι μα, ἀλλ ὰ ἀποφασίζει πρὶ ἀπὸ μᾶ γι ὰ μᾶ. Αὐτὸ πο ὺ μᾶ κάει ὰ ἐδιαφερόμαστε μοάχα γι ὰ ὅ,τι μᾶ συμφέρει. Ἀπέατι στὸ χρήσιμο ἄθρωπο το ῦ σήμερα, ἀποστεωμέο ἀπ ὸ ἀγάπη κα ὶ προσφορ ὰ καὶ ἐταγμέο μέσα σ ἕα ἀτέλειωτο παιχίδι δημόσιω σχέσεω, ὑπάρχει ὁ ἄθρωπο πο ὺ δὲ ἔ χει προσότα, ἀλλ ὰ χαρίσματα. Αὐτὸ πο ὺ ἔχει τάλατα ἀπ ὸ τ ὸ Θε ὸ κα ὶ τ ὰ προσφέρει ἀπ ὸ ἀ γάπη στοὺ ἄλλου. Αὐτὸ πο ὺ εἶαι ἄχρηστο γι ὰ τὴ οοτροπία τῶ πολλῶ, γιατ ὶ δὲ συμβιβάζεται μ ὲ τὴ πευματικ ὴ ἀελευθερία, μ ὲ τὴ μιζέρια το ῦ κατααλωτισμο ῦ, πο ὺ δὲ μπαίει στ ὸ παιχίδι το ῦ συμβιβασμο ῦ ἀξιῶ, ἰδεῶ, τρόπου ζωῆ. Αὐτὸ πο ὺ ξέρει μ ὲ τί τὸ ἔχει προικίσει ὁ Θεὸ κα ὶ δὲ τ ὰ κρατ ᾶ γι ὰ τὸ ἑαυτό του, οὔτε τ ὰ θάβει στ ὸ χῶμα τῆ κακία, τῶ παθῶ, τῆ μ ὲ κάθε μέσο ἐπιβίωση, ἀλλ ὰ τ ὰ καρποφορε ῖ μ ὲ ταπείωση, μ ὲ ἐπίγωση καὶ μ ὲ πεῦμα διακοία. Στὸ χρήσιμο Χριστ ὸ το ῦ κόσμου, αὐτὸ πο ὺ βολεύει γιατ ὶ δὲ ἔχει τ ὴ μάχαιρα τῆ ἀγάπη, τῆ προσφορᾶ κα ὶ τῆ θυσία, αὐτὸ πο ὺ δὲ θίγει τ ὰ συμφέροτα τῶ ἰσχυρῶ, ἡ Ἐ κκλησία ἀτιπαραθέτει τὸ «ἄχρηστο» Χριστό. Αὐτὸ πο ὺ γοιμοποιε ῖ τ ὰ χαρίσματα το ῦ καθεό, χαρίζει τὴ ἐλευθερία καί, κυρίω, δὲ βολεύεται μ ὲ τὴ ἁμαρτία, τὴ κάθε λογῆ. Αὐτὸ πο ὺ δὲ ζητᾶ τυπικότητα, συμβιβασμό, ὑπηρεσίε, ἀλλ ὰ γησιότητα, ἀγάπη κα ὶ θυσία. Αὐτὸ πο ὺ ἔρχεται ὰ σταυρωθε ῖ κα ὶ ὰ ἀαστηθε ῖ, ὡ πράξη ἔσχατη ταπείωση κα ὶ προσφορᾶ ὅλω Του τῶ χαρισμάτω, Αὐτὸ πο ὺ ἔρχεται ὰ βάλει μάχαιρα κα ὶ ὄχι ὰ βολευτε ῖ. Τὸ δικό τη, ἀληθιὸ Χριστό! Μεγάλη Τετάρτη - Ἡ ἁμαρτωλό Παίρει κα ὶ ἡ ψυχ ὴ αὐτ ὴ μέρο στ ὸ θεῖο δράμα. Ἐκε ῖ, στ ὸ περιθώριο το ῦ Πάθου, παίζει κι αὐτ ὴ τ ὸ ρόλο τη, τὸ τόσο διδακτικ ὸ παρ ὅλη τὴ ἄφροη ζωή τη, τὸ τόσο τίμιο παρ ὅ λη τή, μέχρι τότε, ἀτιμωτικ ὴ διαγωγή τη. Ὁ Κύριο, λίγε ἡμέρε πρ ὸ το ῦ Πάθου, κάθεται προσκεκλημέο στ ὸ τραπέζι το ῦ πλουσίου Σίμωο. Δὲ εἶαι φάγο κα ὶ πότη. Μ ὰ ἐδ ῶ πρόκειται ὰ γίη κάτι πο ὺ «ὅπου ἐὰ κηρυχθ ῇ τὸ Εὐαγγέλιο... ἐ ὅλ ῳ τ ῷ κόσμ ῳ, λαληθήσεται κα ὶ ὃ ἐποίησε αὕ τη» (Ματθ. 26, 13). Πρόκειται μία ψυχ ὴ ἀποδείξη μ ὲ τρόπο χειροπιαστ ὸ τ ὴ συτριβή τη πο ὺ συτρίβει τ ὰ δεσμ ὰ τῆ ἁμαρτία. Μία ψυχ ὴ πού, γι ὰ τὸ Χριστό, ἔχει ἀξία ἀείπωτη, περισσότερη ἀπ ὅ,τι ἔχου ὅ λα μαζ ὶ τ ἀγαθά του Σίμωο. Πρὸ χάρι τῆ ψυχῆ αὐτῆ ὁ Κύριο γίεται συδαιτημῶ στὸ δεῖπο το ῦ Φαρισαίου. Κα ὶ ὰ ὅτι μέσα στ ὴ λαμπρ ὴ ἐκείη ἀτμόσφαιρα, πού, παρ ὅλη τὴ ἐπιφάεια, κρύβει βαθειὰ ὑποκρισία κα ὶ κακότητα, διασκελίζει τ ὸ κατώφλι το ῦ σπιτιο ῦ μία γυαίκα. Δὲ εἶαι ἄ γωστη. Ὄχι. Εἶαι ἡ παραστρατημέη τῆ γειτοιᾶ... Γωστ ὴ σ ὲ ὅλου πού, σὰ τὶ λευκὲ κι ἀμόλυτε περιστερέ, περιτριγυρίζου τώρα τὴ ἐσάρκωση τῆ ἁγιότητα, τὸ Κύριο. Ἡ

12 ὑποκριτικ ὴ ψυχή του, τοὺ ἀαγκάζει ὰ τῆ ρίξου βλέμματα περιφροητικά. Κα ὶ ταυτόχροα ὰ διερωτηθοῦ, σὰ τί ἄραγε ὰ ζητοῦσε στ ὸ σπίτι αὐτό, ἡ διεφθαρμέη... Τ ὸ βάδισμά τη εἶαι διστακτικό. Καμμι ὰ προκλητικότητα στὶ βαρειέ τη κιήσει. Τ ὰ μάτια τη πού, ἄλλοτε, ἔπαιζα πρωτεύοτα ρόλο, στὴ ἄγρα τῶ θυμάτω, τώρα κατεβασμέα, χαμηλωμέα, ταπειά, βλέπου τ ὴ γ ῆ μέσα ἀπ ὸ φακοὺ βρεγμέου. Τ ὰ μαλλιά τη πο ὺ χύοται στοὺ ὤμου τη, τούτη τ ὴ βραδι ὰ φαίεται πὼ κάποιο ἄλλο ρόλο ἑτοιμάζοται ὰ παίξου. Τὸ φέρσιμό τη, συσταλτικό, εἶαι τόσο δαφορετικό, τόσο ἐπιβλητικ ὸ ἀπόψε, λὲ κι ἀπότομα ἄ λλαξε σκοποὺ ἡ γυαίκα, κι ἔχει κάτι τ ὸ βαρυσήματο ὰ πε ῖ κα ὶ ὰ κάει. Κα ὶ ά! Μ ὲ βῆμα ἤρεμο, σιγαλ ὸ μ ὰ κα ὶ σταθερό, πλησιάζει Ἐκεῖο πο ὺ εἶαι ὁ τιμώμεο τῆ βραδιᾶ. Κι Ἐκεῖο τὴ παρακολουθε ῖ. Κα ὶ τὴ ἀφήει. Νοιώθοτα, μ ὲ τ ὸ ἀλάθητο αἰσθητήριό τη, τ ὴ μεγαλοσύη Του, πλησιάζει κοτά. Κι ἐ ῷ τὰ μάτια στυλώοται στ ὴ γ ῆ, τ ὰ γόατα λυγίζου κα ὶ τ ὰ δάκρυα χύοται μ ἀαφιλητ ὰ καὶ στεαγμού. Κι ἐκε ῖ, τ ὴ στιγμ ὴ πο ὺ ἕα πλάσμα πεσμέο στ ὰ πόδια το ῦ Πλάστη κα ὶ Θεο ῦ του, ζητ ᾶ τὴ ἐξιλέωση κα ὶ βρίσκει τ ὴ γαλήη, ἡ ἀθρώπιη κακία, ξεκιώτα ἀπ ὸ διαφορετικὲ σκοπιέ, εἴτε μ ὲ τ ὴ μορφ ὴ το ῦ Φαρισαίου, εἴτε μ ὲ τ ὴ μορφ ὴ το ῦ Ἰούδα, σπεύδει ὰ βυθιστεῖ στὴ ἄβυσσο το ῦ Θαάτου. Ὁ Κύριο εὐσπλαχίζεται. Δέχεται τ ὴ μετάοια. Παραχωρε ῖ τὴ ἄφεση. Γιατ ὶ ἂ ὁ Κύριο μισεῖ θαάσιμα τὴ ἁμαρτία κα ὶ τὴ ἀποστρέφεται μ ὲ ὀργή, ὅμω ἀγαπ ᾶ στοργικά, πατρικά, ἀ έφελα τὸ ἁμαρτωλ ὸ κα ὶ τὸ συααστρέφεται. Γι ὰ τοὺ ἄλλου ἦτα μία ἀποκάλυψη αὐτ ὸ πο ὺ ἔγιε στ ὸ σπίτι το ῦ Φαρισαίου. Γιατ ὶ γι ὰ πρώτη φορ ὰ ἔβλεπα ὰ ἐγκαιιάζεται μία έα τάξι πραγμάτω, τελείω διαφορετικ ὴ ἀπ ὸ ἐκείη πο ὺ ἡ τυπικότη κα ὶ αὐστηρότητα το ῦ Νόμου εἶχε ἐγκαθιδρύσει. Ἔπαιρα σὰ προσωπική του ἐμπειρία ὁ καθέα τ ὸ όημα τῆ Χάριτο πού, ἐ ἀτιθέσει πρὸ τὸ Νόμο, ἐρχότα πλέο ὰ σφραγίση τ ὴ έα Διαθήκη το ῦ Θεο ῦ μ ὲ τοὺ ἀθρώπου. Ἡ πράξη τῆ γυαίκα ἐκείη ἔμειε στὴ ἱστορία. Γιατ ὶ ὄχι μόο ἦτα μία παραφωία γι ὰ τὴ ἐποχή τη, ἀλλ ὰ ἀκόμα γιατ ὶ προδίκαζε τ ὴ στάση το ῦ Θεο ῦ ἀπέατι στ ὸ μεγάλο πρόβλημα τῆ ἁμαρτία. Δυ ὸ θαυμάσια διδάγματα ξεπηδοῦ ἀπ τὴ ἱστορία. Τ ὸ ἕα ἀπ ὸ μέρου το ῦ πομπο ῦ -τῆ γυαίκα. Τ ὸ ἄλλο ἀπ ὸ μέρου το ῦ δέκτου -το ῦ Ἰησο ῦ. Ἡ γυαίκα στ ὴ μορφ ὴ τῆ κρύβει ὅλου μα. Ἂ μ ὴ παραξεευθε ῖ καεὶ ὅτι δῆθε τὸ παρομοιάζουμε μ ὲ μία τέτοια βδελυρ ὴ προσωπικότητα. Γιατ ὶ ἂ ὁ ἄθρωπο ἔμαθε ὰ κάη διακρίσει κα ὶ ὰ κατατάσσει σ ὲ ποιότητε τὶ ἁμαρτίε του, δὲ συμβαίει βέβαια τ ὸ ἴδιο κα ὶ μὲ τὸ Θεό. Γι αὐτὸ δὲ ὑπάρχου ἁμαρτίε μεγάλε κι ἁμαρτίε μικρέ, βδελυρὲ ἢ ἐ λαφρέ, σοβαρὲ ἢ ἐπιπόλαιε. Ἀπέατί Του ὅλοι μα βρισκόμαστε στὸ ἴδιο παροομαστή. Ἀφο ῦ ὁ «πταίσα ἐ ἐ ὶ γέγοε πάτω ἔοχο». Ἔτσι τ ὴ συτριβ ὴ πο ὺ ἡ γυαίκα ἐκείη αἰσθάθηκε, θὰ πρέπη ὅλοι μα ὰ αἰσθαθοῦμε στὸ ἴδιο, ἂ ὄχι σ ὲ μεγαλύτερο, βαθμό. Κι αὐτ ὸ ἀδιάφορο, ἄ, κατ ὰ τὴ ὑποκειμεική μα κρίσι, ἐμεῖ ἀπέχομε πολ ὺ ἀπ τ ὸ βάραθρο ὅπου ἐκείη εἶ χε καταπέσει. Ἂ ἀφήσουμε τὶ ὑποκειμεικότητε κα ὶ τὶ συμβατικότητε τῆ ζωῆ. Κι ἂ διδαχθοῦμε τὸ μάθημα τῆ συτριβῆ μπρὸ στὸ ὕψιστο Θεό. Ἡ γυαίκα πο ὺ τ ὴ βραδι ὰ ἐκείη «ἤπλωσε τὰ τρίχα» πρὸ τὸ Δεσπότη, κα ὶ μ ὲ τ ὸ μύρο ἄλειψε τοὺ πααχράτου Του πόδα, ἂ γίη χειραγωγό μα -κα ὶ αὐτ ὴ ἡ παραστρατημέη- πρὸ τὸ Χριστό, τὸ Μέγα Εὐεργέτη. Κι ἂ κιήσει κα ὶ στὶ δικέ μα ψυχέ, τὶ εὐαίσθητε χορδὲ πο ὺ ἡ συείδησή μα φέρει, προκειμέου ὰ ὁδοποιήση τὴ πορεία τῆ ἐπιστροφῆ μα πρὸ τὸ Χριστό. Κα ὶ κάτι ἄλλο. Στὴ ἀγαθ ὴ πρόκλησή τη, ὁ Κύριο ἀπατ ᾶ καταφατικά. Δέχεται τ ὴ μετάοια, ἀκούει τοὺ στεαγμού, ὑπολογίζει τ ὰ δάκρυα, αἰσθάεται τ ὸ θρῆο, δὲ ἀγοε ῖ τὴ συτριβή. Ἡ στάση Το ῦ ξαφιάζει. Καεὶ δὲ τὴ περιμέει. Γιατ ὶ κα ὶ καεὶ δὲ εἶ χε μάθει μέχρι τότε πὼ σκέπτεται ὁ Θεό.

13 Τώρα γλυκοχαράζει στὸ ὁρίζοτα ἡ αὐγ ὴ τῆ Νέα Διαθήκη. Ἀπ τ ὸ ἕα μέρο μαζί με τὴ ἁμαρτωλό, ὅλοι ἐμεῖ ο ἱ κατάδικοι, ο ἱ ἐξόριστοί του Παραδείσου, ο ἱ αἰχμάλωτοι τῶ παθῶ, προσμέουμε μ ὲ ἐλπίδα. Κι ἐκε ῖ, πάω ἀπ τὴ κορφ ὴ το ῦ βουο ῦ, ἀατέλλει ὁ λαμπρὸ ἥ λιο τῆ ἀγάπη πο ὺ θ ὰ διαλύσει τὴ παγωι ὰ κα ὶ θ ὰ θερμάει τὶ ψυχρὲ καρδιέ. Ὅπω ἀ εβαίει στ ὸ στερέωμα σιγὰ-σιγά, στέλει τὶ ἀκτίε το ῦ πρὸ ὅλου. Ὅλοι πρέπει ὰ μάθου τί ἀξίζει ἡ γλυκιά του θαλπωρή. Κι ὅλοι πρέπει ὰ τρέξου ἀποθέσου, στο ῦ ἥλιου αὐτο ῦ τ ὴ θέα, τὸ βάρο τῆ ἐοχῆ πο ὺ τοὺ πιέζει. Σήμερα, ἔπειτα ἀπ ὸ 20 αἰῶε, ἡ πράξη τῆ ἁμαρτωλο ῦ μᾶ συγκιε ῖ. Κα ὶ μᾶ διδάσκει πόσο διαφορετικ ὰ κρίει ὁ κόσμο κα ὶ πόσο διαφορετικ ὰ κρίει ὁ Θεό. Κι εἶαι αὐτ ὸ τ ὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο, τ ὸ πι ὸ σηματικ ὸ δίδαγμα γι ὰ ὅλου μα. Μεγάλη Πέμπτη - Ὁ Μυστικό Ἡ ἐποχή μα χαρακτηρίζεται ἀπ ὸ μία διαρκ ῆ λογοδιάρροια. Ὅπου κα ὶ ὰ σταθε ῖ κα ὶ ὰ βρεθεῖ καεὶ λόγο ἀκούει, λόγο στ ὰ ΜΜΕ, λόγο στὴ πολιτική, λόγο στὸ ἀθλητισμό, λόγο στὴ τέχη, λόγο κα ὶ στὴ Ἐκκλησία. Ἡ ποιότητα το ῦ ἐκφερόμεου λόγου εἶαι συήθω προβληματικ ὴ καὶ ἀμφίβολη, ἀαφέρεται στὴ καθημεριότητα κα ὶ τ ὸ τελικ ὸ βεληεκὲ το ῦ λόγου δὲ μπορε ῖ ὰ ξεπεράσει τὴ μιζέρια το ῦ σήμερα. Τ ὸ δικαίωμα λόγου κα ὶ ἔκφραση εἶαι αὐτοόητο στὴ δημοκρατικ ὴ κα ὶ πλουραλιστικὴ κοιωία μα κα ὶ θεωρεῖται ἀαφαίρετο ἀθρώπιο δικαίωμα. Καεὶ δὲ μπορε ῖ ὰ τὸ περιορίσει κα ὶ οὔτε θ ὰ ἦτα σωστό. Ἐδ ῶ ἐξακολουθε ῖ ὰ ἰσχύει τ ὸ ἀπόφθεγμα πευματικῆ ἀεκτικότητα το ῦ Βολτέρου: «Δὲ συμφω ῶ μ ὲ τίποτα ἀπ ὸ ὅσα λέ, θ ὰ ὑπερασπίζω ὅμω, καὶ μ ὲ τ ὸ τίμημα τῆ ζωῆ μου ἀκόμη, τ ὸ δικαίωμά σου ἐλεύθερα ὰ λὲ ὅσα πρεσβεύει». Εἶαι αὐτοόητο πὼ ἡ Ἐκκλησία δὲ θεωρε ῖ πὼ πρέπει ὰ ὑπάρχει περιορισμὸ στ ὸ δικαίωμα το ῦ ἀθρώπου ὰ ἐκφέρει λόγο κα ὶ ὰ ἔχει σκέψη. Ἐίοτε ὅμω ἡ Ἐκκλησία κάει λόγο γι ὰ μία ἐκούσια παραχώρηση το ῦ δικαιώματο το ῦ λόγου, ἐίοτε ἡ Ἐκκλησία συστήει στὸ ἄθρωπο τὴ σιωπ ὴ ὡ μέσο γήσια ἐπικοιωία μ ὲ τ ὸ Θε ὸ κα ὶ τ ὸ συάθρωπο, ὡ ἀφορμ ὴ γι ὰ ὰ ἀφουγκραστε ῖ ὁ ἄθρωπο τὸ ἐσωτερικό του κόσμο κα ὶ ὰ πιαστε ῖ ἀπ ὸ τὶ ἄκρε τῶ αἰσθημάτω του, τ ὰ ὁποῖα συήθω ἡ ἄκρατη λογοδιάρροια καταπίγει. Ὁ Χριστὸ καθ ὅλη τ ὴ διάρκεια τῆ ἐπίγεια δράση Το ῦ κήρυττε, χρησιμοποιοῦσε τ ὸ λόγο ὡ Λόγο το ῦ Θεο ῦ. Στ ὸ κρισιμότερο σημεῖο τῆ παρουσία του στὸ κόσμο ὅμω ἀπέφυγε ὰ μιλήσει. Στ ὴ Γεθσημα ὴ ἄφησε τοὺ μαθητὲ μόου του κα ὶ πῆγε ὰ προσευχηθε ῖ στ ὸ Θε ὸ - Πατέρα Του. Στὴ ἀάκριση το ῦ Πιλάτου ἦτα σιωπηλό, «οὐδὲ ἀπεκρίατο, ὥ στε θαυμάζει τὸ ἡγεμόα λία». Κα ὶ τ ὸ αὐτ ὸ στ ὸ Σταυρό, στοὺ ὀειδισμοὺ τῶ Ἰουδαίω κα ὶ στὶ προτροπέ του ὰ κατεβε ῖ ἀπ ὸ τ ὸ Σταυρ ὸ γι ὰ ὰ τὸ πιστέψου, ἡ σιωπ ὴ ἦτα ἡ ἀ πάτησή Του. Εἶαι μία προτροπ ὴ ἡ στάση αὐτ ὴ το ῦ Χριστο ῦ, τὴ ὁποία ἡ Ἐκκλησία τὴ ἐπιδοκιμάζει καὶ ἐφαρμόζει στὴ ηπτικ ὴ ἄσκηση τῆ ἱστορία τη. Ὅτα μιλ ᾶ καεὶ διαρκῶ, δὲ ἔχει τὴ δυατότητα ὰ σταθε ῖ κα ὶ ἀκούσει τὸ ἑαυτό του, γιατ ὶ ὁ λόγο παίρει συήθω τὸ χαρακτήρα τῆ αὐτο-δικαίωση, μία διαρκοῦ ἀπολογία ἀπόψεω, ἰδεῶ, κιήτρω πράξεω. Βέβαια ὁ λόγο εἶαι ἡ κατεξοχὴ λειτουργία τῆ ἐπικοιωία κα ὶ κοιωία, ὡστόσο ἡ κατάχρησή του ἀαιρε ῖ αὐτ ὴ τ ὴ δυατότητα, γιατ ὶ δὲ ἀφήει περιθώρια ὰ ἀκούσει καεὶ τὸ Ἄλλο, εἴτε αὐτὸ εἶαι ἡ συείδηση το ῦ ἀθρώπου, εἴτε ὁ συάθρωπο, εἴτε ἡ κοιωία. Χρειάζεται ἐκείη ἡ μυστικ ὴ θεώρηση τῶ πραγμάτω, πο ὺ βασίζεται στὴ λαλοῦσα σιωπή. Στὴ κακία το ῦ κόσμου, στὴ ὕβρη κα ὶ τὴ περιφρόηση, στὸ ἀκατάσχετο ἀκτιβισμό, ἡ σιωπ ὴ τῆ προσευχῆ, ἡ σιωπ ὴ τῆ ὑπομοῆ, ἡ σιωπ ὴ τῆ ἀγάπη δίει τ ὸ μυστικ ὸ ἐκεῖο όημα τοῦ Οὐραο ῦ. Ἰδίω στὶ μέρε μα, τὶ τόσο πολύβουε κα ὶ ἐλάχιστα ηπτικέ.

14 Μεγάλη Παρασκευ ὴ - Ὁ Ἱεροεξεταστή Γιατί ἦρθε ὁ Χριστὸ στὸ κόσμο; Γιατί τελικ ὰ σταυρώθηκε; Εἶαι Θεὸ ἢ δὲ εἶ αι; Μήπω ἦτα ἁπλῶ ἕα πολ ὺ καλὸ ἄθρωπο, πο ὺ δημιούργησε ἕα ὡραῖο φιλοσοφικ ὸ καὶ ἰδεολογικ ὸ σύστημα, στ ὸ ὄομα το ῦ ὁποίου ἔγια τελικ ὰ ὁ μεγαλύτερε ἀδικίε το ῦ κόσμου; Αὐτὲ εἶαι ἀπόψει πο ὺ ἀκούγοται κατ ὰ καιροὺ γι ὰ τ ὸ πρόσωπο το ῦ Χριστο ῦ. Κι ὄ χι μόο αὐτό, ἀλλ ὰ στὴ πράξη, γι ὰ τ ὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῆ κοιωία ὁ Χριστὸ βιώεται ὡ μία εὐχάριστη παρέθεση στὴ καθημεριότητα, ὡ μία φολκλορικ ὴ ἐπιβίωση παλαιῶ ἐθίμου καὶ ἑὸ πολιτισμο ῦ πο ὺ φαιομεικ ὰ συγκιε ῖ, στὴ οὐσία δὲ ἀγγίζει ὅμω τὶ ζωέ μα. Βιώουμε ἕα ἀκίδυο Χριστό, ὁ ὁποῖο δὲ μπορε ῖ ὰ μεταμορφώσει τὸ τρόπο πο ὺ ἀ τιμετωπίζουμε τ ὰ πράγματα, γιατ ὶ στὴ οὐσία δὲ ἔχουμε τὴ τόλμη κα ὶ τ ὸ θάρρο ὰ ἐ πιχειρήσουμε μεγάλε ἀλλαγὲ στ ὴ ζωή μα. Ὁ Ντοστογιέφσκυ, στ ὸ βιβλίο το ῦ Ἀδελφο ὶ Καραμαζόφ, βάζει στ ὸ στόμα ἑὸ ἀπ αὐτού, τοῦ Ἰβά, μία θαυμάσια ἱστορία πο ὺ τ ὴ ἐπιγράφει «Ὁ Μέγα Ἱεροεξεταστή». Ὁ Χριστὸ ξαακατεβαίει στ ὴ γ ῆ, στ ὴ Σεβίλλη τῆ Ἱσπαία, ὅτα ἡ Ἱερ ὰ Ἐξέταση κυριαρχε ῖ. Κάει θαύματα πάλι, συγκλοίζει τοὺ ἀθρώπου, ἐκτὸ ἀπ ὸ τὸ Μεγάλο Ἱεροεξεταστή, ἕ α γέρο καρδιάλιο, ὁ ὁποῖο τὸ συλλαμβάει, τὸ κλείει σ ἕα κελί, πι ὸ σκοτει ὸ ἀπ ὸ τ ὴ φυλακὴ το ῦ Πιλάτου, κα ὶ τὸ ἀακρίει, κάοτα ἀαφορ ὰ στ ὰ κομβικ ὰ σημεῖα τῆ διδασκαλία του, τ ὰ ὁποῖα φοβοῦται ο ἱ περισσότεροι ἄθρωποι. Ὁ Χριστὸ ἦρθε στ ὴ γ ῆ γι ὰ ὰ φέρει τὴ ἐλευθερία, ὄχι μόο τὴ ἐξωτερική-πολιτικ ὴ ἐ λευθερία, ἀλλ ὰ τὴ ἐλευθερία ὰ ἀποφασίζει καεὶ κα ὶ ὰ ἀαλαμβάει τὴ εὐθύη τῶ ἐπιλογῶ του. Ὁ Ἱεροεξεταστὴ το ῦ λέει ὅτι ἔπρεπε ὰ δώσει ψωμ ὶ στοὺ ἀθρώπου (μία κατηγορία ποὺ διατυπώεται συχ ὰ κα ὶ ἐατίο τῆ Ἐκκλησία, ὅτι δὲ ἀτιμετωπίζει τ ὰ κοιωικὰ προβλήματα, λὲ κα ὶ αὐτὸ εἶαι ὁ σκοπὸ τῆ παρουσία τη στὸ κόσμο), γι ὰ ὰ τὸ ἀκολουθήσου ὁμαδό. Ὁ Χριστὸ ὅμω κάλεσε ἐλεύθερα τοὺ ἀθρώπου ὰ τὸ ἀκολουθήσου κι αὐτ ὸ προϋποθέτει μία ἀτίληψη γι ὰ τὴ πίστη πο ὺ εἶαι ζητούμεο στὴ ἐ ποχή μα. Ὁ Χριστὸ ἦρθε στ ὴ γ ῆ γι ὰ ὰ φέρει τὴ ἀγάπη στὸ ἄθρωπο, γι αὐτ ὸ ἄλλωστε καὶ σταυρώθηκε, ἀπ ὸ ἀγάπη. Ὁ Ἱεροεξεταστὴ το ῦ λέει ὅτι θ ὰ ἔπρεπε ὰ στηρίζει τ ὴ διδασκαλία Του στ ὸ θαῦμα κα ὶ τ ὸ μυστήριο, γιατ ὶ αὐτ ὰ ἐδιαφέρου τὸ ἄθρωπο, ἡ μαγικ ὴ πλευρ ὰ τῆ πίστεω δηλαδή. Αὐτ ὴ τὴ μαγικ ὴ πίστη βιώουμε ὅτα κοιωοῦμε γι ὰ τ ὸ καλό του χρόου, ὅτα πηγαίουμε στὴ Ἐκκλησία μόο γι ὰ ὰ μᾶ δώσει ὁ Θεὸ αὐτ ὸ πο ὺ ἔχουμε ἀάγκη, ὅ τα σπεύδουμε ἐκε ῖ πο ὺ γίοται θαύματα κα ὶ θεωροῦμε πὼ αὐτ ὸ εἶαι ἀρκετ ὸ γι ὰ ὰ εἴ μαστε καλ ὰ πευματικά. Ἡ ἀγάπη ὅμω προϋποθέτει θυσία το ῦ ἑαυτο ῦ μα. Ὁ Χριστὸ ζητ ᾶ ἀπ ὸ μᾶ ὰ πάψουμε ὰ προτάσσουμε τ ὸ ὑλικ ὸ συμφέρο, τ ὸ χρῆμα, τὸ κατααλωτισμό, τὴ ἀτομικότητα καὶ καλοπέραση κα ὶ ὰ δώσουμε τὴ καρδιά μα, μ ὲ ὅ,τι αὐτ ὸ συεπάγεται. Ὁ Ἱεροεξεταστὴ λέει στ ὸ Χριστ ὸ ὅτι ἂ παραδιότα στ ὸ πεῦμα το ῦ κόσμου τούτου κα ὶ στ ὴ οοτροπία αὐτῆ τῆ ζωῆ, καεὶ δὲ θ ὰ ἐοχλοῦτα ἀπ αὐτ ὸ κα ὶ ἀκόμα περισσότεροι θ ὰ ἀκολουθοῦσα, ἔ στω κα ὶ τυπικ ὰ τ ὰ βήματά Του, γιατ ὶ θ ὰ βολεύοτα στὴ πίστη πο ὺ Αὐτὸ δίδαξε. Αὐτὲ τὶ μέρε κυριαρχε ῖ ἕα ρεῦμα θρησκευτικότητα στὴ μισ ὴ ζωή μα. Στὴ ὑ πόλοιπη συεχίζουμε ἀμέριμα ὰ τραγουδοῦμε τ ὸ σκοπ ὸ το ῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστ ῆ. «Προσμέουμε ὰ γίει κάποιο θαῦμα», ὅπω λέει ὁ ποιητῆ, χωρὶ ὰ θέλουμε τελικ ὰ ὰ ζήσουμε μ ὲ τὴ ἐλευθερία τῆ εὐθύη, τ ὴ γησιότητα τῆ ἀγάπη κα ὶ τ ὴ θυσία τῆ πίστη. Στὴ ἄ λλη πλευρά, ἐξακολουθε ῖ ὰ μᾶ περιμέει ὁ εκρωμέο γι ὰ τὶ ἁμαρτίε μα Χριστό. Θ ὰ τολμήσουμε τὸ μεγάλο βῆμα ἢ θ ὰ παραμείει κα ὶ ἡ φετι ὴ Ἀάσταση μία ἀκόμη χαμέη εὐκαιρία; Καιρὸ τοῦ σπείρει, καιρὸ το ῦ θερίζει. Πάσχα: Ἀαζητώτα τ ὸ χαμέο όημα

15 Ἔφτασε ξα ὰ τ ὸ Πάσχα, ἑορτῶ ἑορτ ὴ κα ὶ παήγυρι παηγύρεω, ὅπω μα λέει ἕα ἀπ ὸ τὰ τροπάρια τῆ ἑορτῆ. Μέσα στὸ κατακλυσμ ὸ ὅ μω μηυμάτω, διαφημίσεω, προτιμήσεω, κατααλωτικῶ εἰδῶ, προκύπτει τ ὸ πρόβλημα το ῦ πραγματικο ῦ οήματο τῶ ἡμερῶ. Χάουμε τὶ περισσότερε φορὲ τ ὸ ἀληθι ὸ όημα τῆ ἑορτῆ, τ ὸ ἀτικαθιστοῦμε μὲ ὑποκατάστατα, πο ὺ εἶαι ὅλο αὐτὸ ὁ κατααλωτικὸ θρίαμβο, συειδητ ὰ ἢ ἀ συείδητα προσπεροῦμε τὴ οὐσία κα ὶ μέουμε στ ὸ κέλυφο. Τί δὲ εἶαι Πάσχα; Πάσχα δὲ εἶαι τ ὸ ἀρί, δὲ εἶαι τ ὸ κόκκιο αὐγό, δὲ εἶαι τ ὸ τσουρέκι, δὲ εἶαι ἡ λαμπάδα, δὲ εἶαι τ ὰ καιούρια ροῦχα, δὲ εἶαι ἡ παρουσία μα στὴ Ἐ κκλησία δέκα λεπτ ὰ πρὶ τ ὸ «Χριστὸ Ἀέστη» κα ὶ ἕα λεπτ ὸ μετά. Πάσχα δὲ εἶαι ἡ λατρεία τοῦ φαγητο ῦ, τ ὸ παηγύρι, ὁ χορὸ κα ὶ τ ὸ ποτό. Πάσχα δὲ εἶαι ο ἱ σοῦβλε στ ὸ δρόμο, δὲ εἶαι ἡ ἀταλλαγ ὴ εὐχῶ, δὲ εἶαι ἡ ἐπιστροφ ὴ στ ὸ χωριό. Ἤ, τουλάχιστο, δὲ εἶαι μόο αὐτά. Πάσχα εἶαι πάω ἀπ ὅλα ἡ γεύση τῆ Βασιλεία το ῦ Θεο ῦ, ἡ φω ὴ το ῦ Οὐραο ῦ πο ὺ ἔ ρχεται μέσα μα, ὅτα μεταλαμβάουμε στὴ Θεία Λειτουργία. Τότε ἡ ψυχή μα, ἔστω κα ὶ γι ὰ λίγο, μεταμορφώεται, ἠρεμε ῖ, ιώθει κάτι ἀπ ὸ τὴ συγγώμη κα ὶ τὴ ἀγάπη πο ὺ ἀατέλλει μέσα ἀπὸ τὸ Τάφο. Τότε, ιώθουμε πὼ μ ὅλο τὸ κόσμο εἴμαστε ἀδέλφια, γιατ ὶ μετέχουμε το ῦ κοιοῦ ποτηρίου τῆ Ζωῆ. Πάσχα εἶαι ἡ ἀλλαγ ὴ τῆ ζωῆ μα, ἡ ἀάστασή μα ἀπ ὸ τ ὰ πάθη κα ὶ τὶ κακίε πο ὺ μᾶ δέρου. Δὲ ἀξίζει ὰ λέμε ὅτι ἦρθε τ ὸ Πάσχα κι ἐμεῖ δὲ εἴμαστε συμφιλιωμέοι μ ὲ τ ὸ Θεό, τ ὸ συάθρωπο, τ ὸ γείτοα, τὸ ἑαυτό μα, ὅτι δὲ ιώθουμε πι ὸ ἐλεύθεροι ἀπ ὸ τ ὰ δεσμ ὰ τῆ κακία κα ὶ το ῦ θαάτου. Πάσχα ἄλλωστε εἶαι ἡ συτριβ ὴ το ῦ ἔσχατου ἐχθρο ῦ τη ἀ θρώπιη φύση, πο ὺ εἶαι ὁ θάατο: Θαάτω θάατο πατήσα... Πάσχα εἶαι ἡ ἀφορμ ὴ γι ὰ ἑότητα, ἑότητα μεταξ ὺ τῶ λαῶ κα ὶ τῶ κοιωιῶ. Δὲ γίεται ὰ λέμε ὅτι γιορτάζουμε τὴ Ἀάσταση κα ὶ ὁ πόλεμο κα ὶ ἡ διχόοια κυριαρχε ῖ στὶ ψυχέ μα. Δὲ γίεται ὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε στ ὰ μηύματα το ῦ Χριστο ῦ κα ὶ ὰ ἐπικαλούμαστε αὐτ ὴ τὴ ἰδιότητά μα κα ὶ ὰ συτρίβουμε λαού, ὑ πολήψει, συειδήσει, συαθρώπου, πλησίο, ἀδελφού μα. Δὲ γίεται ὰ κάουμε Πάσχα μ ὲ κακία γι ὰ τοὺ ἄλλου, ὅποιοι κι ἂ εἶ αι αὐτοί, ὅ,τι κι ἂ μᾶ ἔχου κάει! Πάσχα δὲ μπορε ῖ ὅμω ὰ οηθε ῖ κα ὶ μακρι ὰ ἀπ ὸ τὴ Ἐκκλησία. Ὅλα ὅσα περιλαμβάει τὸ φολκλορικ ὸ κα ὶ παραδοσιακ ὸ μέρο τῆ ἑορτῆ, ἀποκρυσταλλώοται μ ὲ τ ὴ βίωση τῆ Πασχαλιῆ χαρᾶ μέσα στὴ Ἐκκλησία. Ἂ δὲ ἀκουστοῦ ο ἱ καμπάε τ Οὐραο ῦ μέσα στὶ ψυχέ μα, ἂ δὲ ιώσουμε ὅτι ὁ Θεὸ εἶαι πατο ῦ, ἀλλ ὰ κυρίω στ ὸ χῶρο το ῦ Ναο ῦ, μικροῦ ἢ μεγάλου δὲ ἔχει σημασία, τότε εἶαι σ ὰ ὰ γιορτάζουμε ὅπω ο ἱ Ἰουδαῖοι, πο ὺ σταύρωα ἕα Ἀθῷο κα ὶ δὲ ἔμπαια μέσα στὴ αὐλ ὴ το ῦ Πιλάτου γι ὰ ὰ μ ὴ μολυθοῦ! Τὴ ὥρα το ῦ Πάσχα ἡ φύση βάζει τὴ πι ὸ καλ ὴ κα ὶ πι ὸ γλυκιά τη ὥρα. Ἡ Ἀάσταση ἀποτελεῖ τὴ κορυφαία γιορτ ὴ το ῦ πολιτισμο ῦ μα γιατ ὶ ἀποτυπώει τ ὸ θρίαμβο τῆ ἀγάπη κα ὶ τῆ ζωῆ : ὁ Χριστὸ ἀγαπ ᾶ τὸ καθέα ἀπ ὸ μᾶ κα ὶ ζε ῖ ἀαστημέο γι ὰ τὸ καθέα ἀπ ὸ μᾶ. Μᾶ καλε ῖ ὰ ξααβροῦμε τ ὸ ἀληθι ὸ όημα το ῦ Πάσχα, τ ὸ ὁποῖο φωλιάζει στ ὴ Λαμπριάτικη ἀτμόσφαιρα, ὄχι μόο ἐξωτερικά, ἀλλ ὰ κυρίω ἐσωτερικά. Γιατ ὶ ἐκε ῖ βρίσκεται τ ὸ μόο καὶ ἀληθι ὸ όημα, στὴ μεταμόρφωση τῆ καρδιᾶ μα, μ ὲ τ ὴ χάρη το ῦ Θεο ῦ. Ἔστω κα ὶ γι ὰ μία ἡμέρα, Χριστὸ Ἀέστη! *Τι ὰ ἐκ τῶ ἀωτέρω ἐλήφθησα ἐκ το ῦ Διαδικτυακο ῦ τόπου τῆ Ἱερᾶ Μητροπόλεω Δημητριάδο. Πηγή: