Μηνιαία οικολογική Εφημερίδα Νοέμβριος 2011 Φύλλο 99 Τιμή φύλλου 0,01

Transcript

1 πράσινηπολιτική οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη Μηνιαία οικολογική Εφημερίδα Νοέμβριος 2011 Φύλλο 99 Τιμή φύλλου 0,01 Να φορολογηθεί ο πλούτος! του Ηλία Γιαννίρη Περιφερειακού συμβούλου με το συνδυασμό «Οικολογικός Άνεμος στο Βόρειο Αιγαίο» Στην αρχική ιστοσελίδα των Οικολόγων Πράσινων υπάρχει αυτό τον καιρό κοινή ελληνογερμανική έκκληση για φορολόγηση του πλούτου, όπου ο καθένας μπορεί να υπογράψει το σχετικό ψήφισμα. Τ ο θέμα είναι ουσιαστικό. Και αφορά όλα τα οριζόντια μέτρα που επιβάλλονται στην Ελλάδα, αντί να γίνει ακριβώς αυτό που ζητάει η έκκληση. Έτσι, βλέπουμε οριζόντιες νομιμοποιήσεις παρανομιών για εισπρακτικούς λόγους (ημιυπαίθριοι, αυθαίρετα), να πηγαίνει ακόμη και το Πράσινο Ταμείο κατά 95% (!) στους τόκους των δανείων, αλλά να βάζουν χέρι ακόμη και στα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί για τους πυρόπληκτους της Ηλείας. Στο απυρόβλητο μένει η μεγάλη ακίνητη περιουσία συμπεριλαμβανομένης και αυτής της εκκλησίας, η φορολόγηση των κερδών μεγάλων επιχειρήσεων συμπεριλαμβανομένων και των εφοπλιστών, οι μεγαλοκαταθέτες και τόσοι άλλοι που κατέχουν τον πλούτο αυτής της χώρας. Βλέπουμε να περικόπτονται οι συντάξεις, οι μισθοί, να κατεβαίνει το αφορολόγητο, να ανεβαίνει ο ΦΠΑ, να κινδυνεύει ο μειωμένος ΦΠΑ των νησιών, να επιβάλλονται άκριτες περαιώσεις, το χαράτσι της αλληλεγγύης και πρόσφατα το χαράτσι της ΔΕΗ. _σ. 5 O κ. Παπαδήμος, το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων και η επιδίωξη για «τέλος της πολιτικής» Τα υψηλά ποσοστά αποδοχής για το πρόσωπο του κ. Παπαδήμου δεν είναι δυσεξήγητα. Σε μια εποχή που το πολιτικό σύστημα έχει πλήρως χρεοκοπήσει, ο νέος πρωθυπουργός δεν είναι πολιτικός και δεν επιδίωξε ποτέ τη σημερινή του θέση. Επιπλέον, ως τεχνοκράτης είναι σίγουρα αρκετά επίπεδα πιο πάνω από τους περισσότερους Έλληνες τραπεζίτες. του Γιάννη Παρασκευόπουλου Γ ια τον μέσο πολίτη, λοιπόν, που νιώθει ήδη στο χείλος του γκρεμού και ζητά απεγνωσμένα κάποιον να εμπιστευτεί και να ελπίσει, τι πιο κατάλληλο από κάποιον με κύρος, που «ξέρει από οικονομία», έχει ήδη ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις μιας ανώτατης ευρωπαϊκής θέσης και διατηρεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τους δανειστές μας; Λιγότερο προφανής είναι όμως η απάντηση σε άλλα ερωτήματα: Ο κ. Παπαδήμος ήταν ήδη επίσημος άμισθος σύμβουλος του κ. Παπανδρέου για θέματα οικονομικής πολιτικής. Σύγκρουση ή απόκλιση αντιλήψεων μεταξύ τους δεν φαίνεται να υπήρξε. Αν λοιπόν οι κατευθύνσεις του απέτυχαν με πλήρη πρόσβαση του ίδιου στα ανώτατα κλιμάκια κυβερνητικής εξουσίας, πόσο βάσιμη είναι η ελπίδα ότι η ανάδειξή του στην πρωθυπουργία θα οδηγήσει αυτή τη φορά σε επιτυχία; ρασπίσει τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας που πλέον εκπροσωπεί; Κεντρικό έργο της μεταβατικής κυβέρνησης, παράλληλα με την εκταμίευση της 6ης δόσης, θα είναι να αποσαφηνίσει τις εκκρεμότητες της νέας Δανειακής Σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου. Στην αρθρογραφία του τις παραμονές της Συνόδου, ο κ. Παπαδήμος είχε αντιταχθεί πλήρως στην προοπτική «κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Με τι πειστικότητα θα διαπραγματευθεί τώρα κάτι που όλοι ξέρουν ότι δεν πιστεύει; _σ.8 Μια διέξοδος από την κρίση στην Ευρώπη Ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο κ. Παπαδήμος υπήρξε από τους αρχιτέκτονες της πολιτικής του «ισχυρού (δηλαδή σκληρού) ευρώ». Η πολιτική αυτή όμως κόβει τα πόδια των πιο ευάλωτων οικονομιών, όπως της ελληνικής, και χρειάζεται να αλλάξει πανευρωπαϊκά. Είναι ο νέος πρωθυπουργός σε θέση να αμφισβητήσει το προσωπικό του έργο για να υπετου Τάσου Κρομμύδα, εκπροσώπου Τύπου των Ο.Π. Τη Διακήρυξη του Παρισιού υιοθέτησαν, στο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στις Νοεμβρίου, οι εκπρόσωποι των κομμάτων-μελών του, συμπεριλαμβανομένων των Οικολόγων Πράσινων. Πρόκειται για ένα βαρυσήμαντο κείμενο που διερευνά τα χαρακτηριστικά της κρίσης στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη συνολικά και κυρίως αρθρώνει μια πρόταση 12 σημείων για διέξοδο από την τρέχουσα δημοσιονομική, κοινωνική και οικονομική κρίση. _σ.13 insideinformation Οι στρουθοκάμηλοι και το μέλλον του ευρώ. _σ. 2 Βολεύει τα ελληνικά κόμματα αλλά και πολλούς πολίτες, το παραμύθι ότι για όσα τραβάμε φταίει το ευρώ. Η αρχή της εναλλαγής _σ.3 Η αρχή της εναλλαγής είναι καταστατική ρύθμιση των Οικολόγων Πράσινων από τη δημιουργία τους. Aφιέρωμα Πολιτική συγκυρία _σ.8-9 Η κυβέρνηση Παπαδήμου και ο ρόλος της, η ακροδεξιά και οι πράσινες θέσεις και προτάσεις.

2 02 ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΕΜβριοσ 2011 Οι στρουθοκάμηλοι και το μέλλον του ευρώ οικονομίαεπι-χειρών του Γιάννη Τσιρώνη, αν. μέλους της Ε.Γ. των Ο.Π. Βολεύει τα ελληνικά κόμματα αλλά και πολλούς πολίτες, το παραμύθι ότι για όσα τραβάμε φταίει το ευρώ και οι πονηροί Φράγκοι, που επινόησαν την κρίση για να μας σκλαβώσουν, να μας φάνε τον εθνικό μας πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί. Ε ίναι βέβαια γεγονός, ότι οργανισμοί σαν την Goldman Sachs δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ληστές του μεσαίωνα, που καραδοκούσαν στα περάσματα για να αρπάξουν τα υπάρχοντα των περαστικών. Αυτή η απλή αλήθεια, όμως, υποκρύπτει το γεγονός ότι οι ληστές δεν ληστεύουν όσους προσέχουν να περιφρουρήσουν την περιουσία τους. Η μισή αλήθεια για τους κερδοσκόπους, που θέλουν να ληστέψουν την φτωχή Ελλαδίτσα, κρύβει την άλλη μισή αλήθεια: Ότι οι κερδοσκόποι δεν θα αλώνιζαν στον τόπο μας, εάν δεν είχαμε ανεχθεί επί δεκαετίες μία διεφθαρμένη πολιτεία, που μοίραζε δανεικά και κατέστρεψε τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Δεν μας αρέσει να παραδεχθούμε ότι μόνοι εξευτελίσαμε τον πλούτο μας, εμείς καταναλώναμε τα ξένα αγαθά και μπάσαμε στο σπίτι μας τους κλέφτες και τους τοκογλύφους. Παριστάναμε τους ισχυρούς με ξένα κόλλυβα, και αδιαφορούσαμε για τους κακορίζικους τους Μεξικάνους, τους Αφρικανούς και τους Ανατολίτες, όταν πίναμε τον φθηνό καφέ τους και φορούσαμε τα ακόμα φθηνότερα ρούχα τους. Δεν μας ενοχλούσε η πείνα και η δυστυχία που προκαλούσε η Goldman Sachs και οι όμοιοί της, σε άλλες χώρες. Μας βόλευε η δυστυχία τους, γιατί αγοράζαμε φθηνότερα τα προϊόντα τους, αφήνοντας χέρσα τα δικά μας χωράφια. Αν λοιπόν οι Έλληνες πρέπει να αρχίσουμε να λέμε αλήθειες, η αλήθεια ότι η Goldman Sachs ληστεύει δεν πρέπει να μας είναι αρκετή. Πολύ πιο χρήσιμη είναι η αλήθεια για το ποιος κατάντησε την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Αυτά για την Ελλάδα και τις ευθύνες της. Ωστόσο αν η μισή αλήθεια είναι ψέμα, η άλλη μισή αλήθεια είναι και αυτή ψέμα, που εδώ και χρόνια σερβίρεται στους Βόρειους Ευρωπαίους, τους Γερμανούς, τους Φινλανδούς και άλλους: Οι δικές τους κυβερνήσεις, φρόντιζαν εδώ και χρόνια να αποκρύψουν την δική τους ανευθυνότητα και να χρεώνουν όλα τα ευρωπαϊκά προβλήματα στους «τεμπέληδες» Έλληνες, στους Πορτογάλους ή τους Ισπανούς. Έκρυβαν από τους δικούς τους πολίτες την άλλη μισή αλήθεια: Ότι τα ελλείμματα της Ελλάδας, γίνονταν Γερμανικά και Φινλανδικά πλεονάσματα. Έκρυβαν ότι και ο δικός τους πλούτος με ξένα κόλλυβα αβγάταινε, και μάλιστα με τα κόλλυβα των απρόσεκτων και διεφθαρμένων Νότιων. Έκρυβαν ότι τόσα χρόνια βόλευε την Siemens και τις άλλες επιχειρήσεις τους η διαφθορά της Ελλάδας. Έκρυβαν ότι οι δικές τους επιχειρήσεις πουλούσαν διπλά και τρίδιπλα. Έκρυβαν από τους πολίτες ότι οι άγριοι κανόνες της αγοράς είχαν θύματα. Και το παραμύθι με τις δύο όψεις κρατούσε καλά, όσο φούσκωνε το ΑΕΠ: Οι Γερμανοί πουλούσαν, εμείς αγοράζαμε. Και η Goldman Sachs τσέπωνε τα πλεονάσματα των Γερμανών και τα δάνειζε στην Ελλάδα. Και σε αυτόν τον φαύλο κύκλο του χρήματος κανείς δεν νοιαζόταν ότι ο μόνος κερδισμένος ήταν οι τράπεζες. Επειδή όμως όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος, η φούσκα έσκασε. Και αντί οι Ευρωπαίοι ηγέτες να δουν το λάθος και να προσπαθήσουν να οικοδομήσουν έγκαιρα μία βιώσιμη οικονομία, έχασαν πολύτιμο χρόνο προσπαθώντας να χρεώσουν τον παραλογισμό στον αδύνατο κρίκο. Είχαν την αφέλεια να πιστεύουν ότι ξεζουμίζοντας την Ελλάδα θα κάλυπταν τα ελλείμματα, και η φούσκα θα άρχιζε να ξαναφουσκώνει. Χωρίς όμως Η μισή αλήθεια για τους κερδοσκόπους, που θέλουν να ληστέψουν την φτωχή Ελλαδίτσα, κρύβει την άλλη μισή αλήθεια: Ότι οι κερδοσκόποι δεν θα αλώνιζαν στον τόπο μας, εάν δεν είχαμε ανεχθεί επί δεκαετίες μία διεφθαρμένη πολιτεία, που μοίραζε δανεικά και κατέστρεψε τον παραγωγικό ιστό της χώρας. παραγωγικό ιστό, η Ελλάδα ήταν αδύνατον να καλύψει τα ελλείμματά της. Και η γύμνια της Ελλάδας ανάδειξε όλον τον παραλογισμό της Ευρωζώνης. Πριν 2 χρόνια είχα γράψει ότι εάν η Ε.Ε. είναι ανίκανη να λύσει ένα πρόβλημα μεγέθους Ελλάδας, τότε δεν κινδυνεύει η Ελλάδα, αλλά η αξιοπιστία του ευρώ και ολόκληρη η ευρωπαϊκή οικονομία. Δυστυχώς η απαισιόδοξη αυτή πρόβλεψη επαληθεύτηκε. Σήμερα οι αγορές δεν αρκούνται να κατασπαράξουν την Ελλάδα, όταν μπορούν να κερδίσουν πολλαπλάσια κατασπαράσσοντας την Ευρώπη Η κυρία Μέρκελ και οι συνεταίροι της οδηγούν τους λαούς τους στην καταστροφή. Δημιούργησαν ένα πολιτικό κεφάλαιο στηριγμένο στον εθνικισμό και τον λαϊκισμό. Έπεισαν τους πολίτες τους ότι οι Έλληνες είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα χάλια τους και πρέπει να πληρώσουν! Αυτή η μισή αλήθεια όμως δεν μπορεί να εξηγήσει στους Γερμανούς το γιατί καταρρέει το ευρώ. Εγκλωβισμένη στο ίδιο της το ψέμα, η κυρία Μέρκελ δεν μπορεί να εξηγήσει στους πολίτες της ότι χωρίς Ελλάδες, η Γερμανική οικονομία δεν έχει καμία ελπίδα να σταθεί απέναντι στις συμπληγάδες της Κίνας, της Ινδίας ή της Ρωσίας. Δεν μπορεί να τους εξηγήσει γιατί οι τζογαδόροι δεν αρκούνται να στοιχηματίσουν στην χρεοκοπία της Ελλάδας, και στοχοθετούν πλέον την ευρωζώνη. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αντί να αντιμετωπίσουν έγκαιρα τα αδιέξοδα αλλάζοντας πολιτική, προσπάθησαν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους, κρατώντας και την πίτα ολάκερη και το σκυλί χορτάτο. Προσπάθησαν να βολέψουν την κρίση στην νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, και να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αντί να χρεωθούν την παραδοχή ότι ήταν η πολιτική τους που οδήγησε στην κρίση. Η Ευρώπη δεν πληρώνει την απληστία της Goldman Sachs. Η Ευρώπη πληρώνει την δειλία και την ευθυνοφοβία των πολιτικών της ηγετών, που για να μην διακινδυνεύσουν τους θώκους τους, παρέδωσαν τα κλειδιά της εξουσίας τους στην Goldman Sachs. Δυστυχώς για αυτούς, η ιστορία έχει δείξει ότι την προδοσία πολύ αγάπησαν αλλά τον προδότη κανένας. Είτε τελικά σωθεί το ευρώ και ανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία, είτε καταρρεύσει και η Ευρώπη μπει στην μεγαλύτερη κρίση μετά τον πόλεμο, οι δειλοί πολιτικοί, που χάρισαν την ευρωπαϊκή οικονομία στους κερδοσκόπους, θα μείνουν στην ιστορία πλάι στους ανεύθυνους ηγέτες που ανέχθηκαν την άνοδο του φασισμού, οδηγώντας την ανθρωπότητα στην αιματηρότερη σελίδα της ιστορίας της. Θα μείνουν πλάι στους ηγέτες στρουθοκαμήλους, που οδήγησαν σε μελλοντικές καταστροφές, για να μην αντικρίσουν την επώδυνη πραγματικότητα. Αλλοίμονο στους λαούς, που τους κυβερνάνε «υπάλληλοι».

3 θέμα δημοκρατίας Η αρχή της εναλλαγής ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΕΜβριοσ του Μιχάλη Τρεμόπουλου Η αρχή της εναλλαγής είναι καταστατική ρύθμιση των Οικολόγων Πράσινων από την αρχή της δημιουργίας τους το Δεκέμβριο του 2002, που σημαίνει ότι όσοι εκλέγονται σε Βουλή και Ευρωβουλή εναλλάσσονται στο μέσο της θητείας τους. Τα δυόμισι χρόνια στην Ευρωβουλή συμπληρώνονται στις 16 Ιανουαρίου. Ο ι Οικολόγοι Πράσινοι, είναι ένα μη αρχηγικό κόμμα που βασίζει τη λειτουργία του σε αρχές άμεσης δημοκρατίας. Ο πρώτος Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, που εκλέχθηκε με καθολική ψηφοφορία των μελών ως πρώτος στη λίστα των υποψηφίων ευρωβουλευτών, προσφέροντας στο οικολογικό-πράσινο κίνημα στη χώρα μας μια μεγάλη νίκη με την είσοδό του στην Ευρωβουλή -παρά τις ιδιαίτερα δύσκολες πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας και στον ευρωπαϊκό Νότο- θα δώσει τη θέση του στον επόμενο. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν ανήκουν στον παλιό, φθαρμένο πολιτικό κόσμο. Πριν την απαξίωση της πολιτικής τα τελευταία ένα -δύο χρόνια, έχουν βάλει στο καταστατικό τους την αρχή της εναλλαγής στο μέσον της θητείας και έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι όντως δεν είναι δεμένοι με τις καρέκλες. Σε μια εποχή που οι βεβαιότητες θρυμματίζονται, που οι πολιτικοί χάνουν την αξιοπιστία τους και κανείς πια δεν πιστεύει στα μεγάλα λόγια, νιώθουμε την ανάγκη να θυμίσουμε ποιοι είμαστε. Ακριβώς επειδή το πρόγραμμά μας είναι οι αγώνες μας. Ακριβώς γιατί θα κάνουμε στο μέλλον ακόμη καλύτερα αυτά τα οποία με συνέπεια υπηρετούμε χρόνια τώρα. Εμείς είμαστε που αντισταθήκαμε στους πειρασμούς της εξουσίας, που αρνηθήκαμε τα βουλευτικά προνόμια, που δεν πιάσαμε καν στα χέρια μας το βουλευτικό αυτοκίνητο, που δεν πήραμε ποτέ δωρεάν οδηγό ή αστυνομικό φρουρό, πριν ακόμη την κρίση και την κατακραυγή των πολιτών. Εμείς είμαστε που αντισταθήκαμε στην πλήρη επαγγελματοποίηση της πολιτικής, που εφαρμόζουμε την εναλλαγή στα πόστα ευθύνης, που δίνουμε τη μισή βουλευτική αποζημίωση στο κόμμα μας και θα εφαρμόσουμε την εναλλαγή στη μέση της θητείας. Τα ελεγχόμενα από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα ΜΜΕ μπορεί να είχαν κάθε λόγο να μην προβάλουν το γεγονός αλλά οι πολίτες έχουν την ευκαιρία να συγκρίνουν με τα άλλα κόμματα το ότι ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων: δεν διορίστηκε από κανέναν αρχηγό αλλά εκλέχτηκε μετά από ψηφοφορία όλων των μελών του κόμματος, όπως και όλη η λίστα των υποψηφίων αρνήθηκε αμέσως το βουλευτικό αυτοκίνητο και όχι μετά τη φετινή κοινωνική κατακραυγή των πολιτών εναντίον των βουλευτικών προνομίων δεν πήρε αστυφύλακα -φρουρό δεν χρησιμοποίησε τη δυνατότητα για δεκάδες δωρεάν πάρκινγκ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που διατίθενται σε βουλευτές και τα κόμματα δίνει εξαρχής τη μισή βουλευτική αποζημίωσή του για ανάπτυξη οικολογικών και κοινωνικών δράσεων παραιτείται στο μέσον της θυσίας του λόγω του θεσμού της εναλλαγής που έχουν οι ΟΠ και κανένα άλλο κόμμα -ενώ κι αυτά που το είχαν εξαγγείλει ποτέ δεν το εφάρμοσαν. Αυτά που ανακαλύπτουν τώρα οι άλλοι ή έχουν εξαγγείλει και δεν εφάρμοσαν ποτέ, εμείς τα κάνουμε πράξη εδώ και καιρό. Ο ελληνικός λαός ελπίζουμε πως θα εκτιμήσει τις πολιτικές μας θέσεις και θα είμαστε στη νέα Βουλή στις ερχόμενες εκλογές, με μια δεμένη ομάδα και με πρότυπο το σημαντικό έργο που έχουμε παράξει και στο Ευρωκοινοβούλιο. *Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είναι ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων. Αυτά που ανακαλύπτουν τώρα οι άλλοι ή έχουν εξαγγείλει και δεν εφάρμοσαν ποτέ, εμείς τα κάνουμε πράξη εδώ και καιρό. Να ξαναβρούμε το νόημα της δημοκρατίας Προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων για αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς του Τάσου Κρομμύδα Διαβάστε τις αναλυτικές προτάσεις εδώ: Σ υχνά τονίζουμε πως η κρίση που έχει γονατίσει τη χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική και περιβαλλοντική. Καθόλου όμως δεν υποβαθμίζουμε και τις πολιτικές και θεσμικές διαστάσεις της κρίσης, οι οποίες μάλιστα συναποτελούν τμήμα των αιτιών που μας οδήγησαν ως εδώ αλλά και εμπόδιο για μια βιώσιμη και δημοκρατική διέξοδο. Το να διαπιστώνουμε τη χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος δεν αρκεί. Πολύ περισσότερο που η χρεοκοπία αυτή δεν αφορά μόνο τα παραδοσιακά κόμματα και τους πολιτικούς τους, αλλά και την φύση και την ποιότητα του θεσμικού πλαισίου της χώρας. Άλλωστε, στις κινητοποιήσεις πολιτών το τελευταίο διάστημα, αναδεικνυόταν ιδιαίτερα το αίτημα για πραγματική δημοκρατία, πιο άμεση και πλήρως υπόλογη στους πολίτες, μια δημοκρατία που να καθιστά και την κοινωνία «φορέα εξουσίας». Οι τραγικές επιπτώσεις της κρίσης και των αδιέξοδων μέτρων ήρθαν να συμπληρώσουν την αίσθηση των πολιτών ότι ελάχιστα επηρεάζουν τις εξελίξεις απέναντι σε ένα αναξιόπιστο, πελατειακό και συγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα. Η εύλογη οργή απέναντι σε αυτό το πολιτικό σύστημα είναι όμως απαραίτητο να μεταφραστεί σε περισσότερη δημοκρατία και όχι σε άνοδο του λαϊκισμού. Οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαν ανοίξει το δημόσιο διάλογο γύρω ακριβώς από το κρίσιμο ερώτημα για την καταλληλότερη μορφή διακυβέρνησης της χώρας ήδη από το Σεπτέμβριο, καταθέτοντας σχέδιο διαλόγου. Οι προτάσεις αυτές αποτέλεσαν αντικείμενο δύο δημόσιων συζητήσεων με τη συμμετοχή πανεπιστημιακών και συνταγματολόγων. Μετά από αυτόν τον κύκλο διαβούλευσης, οι Οικολόγοι Πράσινοι οριστικοποίησαν τις προτάσεις τους για τις αναγκαίες αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς στο Πανελλαδικό Συμβούλιο της Νοεμβρίου. Στην απόφασή τους οι Οικολόγοι Πράσινοι σημειώνουν ότι «για μας διακυβέρνηση σημαίνει διαμόρφωση ευρύτερα αποδεκτών στόχων και συντονισμός για την προώθησή τους. Μια τέτοια αντίληψη απαιτεί ριζικές αλλαγές και καινοτομίες όχι μόνο στις προτεραιότητες και στις πολιτικές, αλλά πρωτίστως στους ίδιους τους πολιτικούς θεσμούς. Η δικαιολογημένη οργή για τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, θέλουμε να γίνει δύναμη κοινωνικής χειραφέτησης, αυτοοργάνωσης και διεύρυνσης της συμμετοχής των πολιτών. Αν δε μεταφραστεί όμως η οργή αυτή σε περισσότερη δημοκρατία, εύκολα μπορεί να εκφυλιστεί σε άνοδο του λαϊκισμού, απαίτηση κρατικής προστασίας για όλους, αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, ακόμη και ανάδειξη «ισχυρών ηγετών» με ελάχιστο σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες.» Οι προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων για τις αναγκαίες πλέον αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς κινούνται στους παρακάτω 6 άξονες: Υπεράσπιση της συνταγματικής νομιμότητας απέναντι σε ένα κράτος που δε σεβάστηκε τους δικούς του θεσμούς, και παράλληλα προώθηση επειγουσών συνταγματικών αλλαγών, όπου χρειάζονται. Τα Δημοψηφίσματα να γίνουν εργαλείο ώστε η κοινωνία να γίνει πραγματικός φορέας εξουσίας. Οι πολίτες δικαιούνται να έχουν λόγο σε όλη τη διάρκεια της τετραετίας για τις πολιτικές που υιοθετούνται. Αποκέντρωση, με δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο και με νέα θεσμική συγκρότηση, από την Περιφέρεια προς το Κέντρο. Δημοκρατικό εκλογικό σύστημα, διαφάνεια και σεβασμός στο δημόσιο χρήμα, δραστική περικοπή του «κόστους του πολιτικού συστήματος». Ισχυρή περιβαλλοντική διακυβέρνηση, με ενσωμάτωση της περιβαλλοντικής διάστασης στις πολιτικές όλων των υπουργείων και δημιουργία αποτελεσματικών μηχανισμών εφαρμογής της περιβαλλοντικής πολιτικής. Όρια στην αυθαιρεσία των κυβερνήσεων. Η δικαιοδοσία τους οφείλει να σταματά εκεί που αρχίζουν οι εγγυήσεις για τα δικαιώματα των πολιτών. Το κείμενο καταλήγει: Οι Οικολόγοι Πράσινοι θέλουμε να βάλουμε τις βάσεις για ένα πρότυπο Βιώσιμης Ευημερίας, στηριγμένο στη διεύρυνση της δημοκρατίας, την αλληλεγγύη, τα συλλογικά αγαθά, την ποιότητα ζωής ως δικαίωμα για όλους ανεξάρτητα από αγοραστική δύναμη. Για ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο που να αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες, να εξασφαλίζει τη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων και να ξαναδίνει στη δημοκρατία το πραγματικό της νόημα.

4 04 ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΕΜβριοσ 2011 αστικότοπίο Πράσινο Ταμείο και Πράσινα Άλογα Η βιωσιμότητα και η ποιότητα ζωής θυσία στο βωμό του χρέους; της Νατάσσας Τσιρώνη η δυσκολία μιας προσπάθειας Η ομάδα μπλάνκο ενεργούσε τους τελευταίους μήνες με συνέπεια και σε συνεργασία με τους εμπνευστές της ιδέας αρχιτέκτονες - point supreme architects - για την αναμόρφωση της πλατείας Δικαιοσύνης (Α.Τρίτση) στην οδό Πανεπιστημίου απέναντι από το Rex. Η φωτογραφία παραπάνω δίνει μια ειλικρινή εικόνα της προσπάθειας μας. Η τροπολογία στο «πολυνομοσχέδιο» που ψηφίστηκε πρόσφατα από την Ελληνική Βουλή και η οποία ουσιαστικά κατακρεουργεί το Πράσινο Ταμείο για την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας, είναι άλλη μια απόφαση καταστροφική για την ποιότητα ζωής, τον αστικό χώρο, το περιβάλλον και τη βιωσιμότητα. Η ιστορία του «Πράσινου» Ταμείου αποδεικνύει δυστυχώς ότι αυτό λειτούργησε πάντα ως «πράσινο» άλλοθι για τις αυθαιρεσίες της εκάστοτε κυβέρνησης. Έτσι, το πρώτο «Πράσινο» Ταμείο δημιουργήθηκε το 1972 από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Πρόκειται για το Εθνικό Ταμείο Εφαρμογής Ρυθμιστικών και Πολεοδομικών Σχεδίων (το πολύπαθο ΕΤΕΡΠΣ) με έσοδα από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στη βενζίνη και το πετρέλαιο κίνησης (το τάληρο στη βενζίνη). Το ΕΤΕΡΠΣ θα χρηματοδοτούσε πέραν των απαλλοτριώσεων για την εφαρμογή εγκεκριμένων ρυθμιστικών και πολεοδομικών σχεδίων- έργα προστασίας και αναβάθμισης του περιβάλλοντος, την περιβαλλοντική εκπαίδευση, τη λειτουργία φορέων διαχείρισης βιοτόπων, έργα απαλλοτρίωσης για δημιουργία χώρων αστικού και περιαστικού πράσινου καθώς και την απόκτηση και αποκατάσταση διατηρητέων κτηρίων. Το 1994, το ΕΤΕΡΠΣ χωρίστηκε σε «Πράσινο» (του ΥΠΕΧΩΔΕ) και «Γαλάζιο» Ταμείο (του Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας). Στο Πράσινο Ταμείο θα συγκεντρώνονταν τα πρόστιμα για περιβαλλοντική υποβάθμιση (πρόστιμα για αυθαίρετα, και για δραστηριότητες που ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα) με στόχο να αναδιανεμηθούν σε ΟΤΑ που υποβαθμίζονται, για χρηματοδότηση προγραμμάτων αποκατάστασης, αναβάθμισης και προστασίας του περιβάλλοντος. Στο Γαλάζιο Ταμείο θα αποδίδονταν αντίστοιχα πρόστιμα από παραβάσεις στο θαλάσσιο περιβάλλον. Τα χρήματα του ΕΤΕΡΠΣ ουδέποτε διετέθησαν για τους προβλεπόμενους σκοπούς. Το 2010 αποκαλύφθηκε όργιο ρουσφετιών με τα χρήματα του Πράσινου Ταμείου του ΕΤΕΡΠΣ από τον εκάστοτε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, για εξυπηρέτηση ημετέρων. Τα χρήματα του Γαλάζιου Ταμείου κάλυπταν «πάσης φύσεως λειτουργικές ανάγκες του Υπουργείου» ή χρηματοδότηση έργων που καμία σχέση δεν έχουν με περιβάλλον. Τα ετήσια έσοδα του αμαρτωλού ΕΤΕΡΠΣ ανέρχονταν σε εκατομμύρια Ευρώ. Το αποθεματικό του ανερχόταν το 2010, κατά δήλωση της κας Μπιρμπίλη, σε 260 εκατομμύρια Ευρώ (η υπουργός είχε τότε υποσχεθεί έλεγχο που θα ολοκληρωνόταν σε 10 ημέρες...) Οι συνολικοί όμως πόροι του ΕΤΕΡΠΣ στα χρόνια λειτουργίας του, εκτιμάται ότι μπορεί να ξεπερνούν το ένα τρισεκατομμύριο. Το νέο Πράσινο Ταμείο που ιδρύθηκε πέρυσι, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως «το κυριότερο εργαλείο εφαρμογής της πολιτικής του ΥΠΕ- ΚΑ». Σε αυτό θα ενσωματωνόταν το ΕΤΕΡΠΣ και ο Ειδικός Φορέας Δασών (στον οποίο κατέληγαν κατά κύριο λόγο τα έσοδα από τις άδειες κυνηγιού και την υλοτομία δημόσιων δασικών εκτάσεων). Θα συγκέντρωνε επίσης πόρους από κάθε είδους περιβαλλοντικές παραβάσεις (ημιυπαίθριοι, τακτοποίηση αυθαιρέτων, πρόστιμα από περιβαλλοντικά εγκλήματα κτλ.) προκειμένου τα ποσά αυτά να επιστρέφονται στους πολίτες μέσα από επενδύσεις για προστασία του περιβάλλοντος και αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, που παράλληλα θα δημιουργούσαν και θέσεις εργασίας. Συγκεκριμένα, το Πράσινο Ταμείο θα εξασφάλιζε τα απαραίτητα ποσά για απαλλοτρίωση και διαμόρφωση νέων χώρων πράσινου, για προγράμματα αστικής ανάπλασης, για φυτεύσεις, για περιβαλλοντική επανόρθωση σε «εκτός σχεδίου περιοχές», για απόκτηση, αποκατάσταση και συντήρηση ακινήτων πολιτιστικής σημασίας σε παραδοσιακούς οικισμούς, ιστορικά κέντρα πόλεων και εκτός σχεδίου περιοχές, και για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων. Σαν να μην έφτανε το έγκλημα της «περαίωσης» των ημιυπαίθριων και το χάρισμα προστίμων ύψους 10 δις στους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων (ουσιαστικά διαγράφεται το 85% των ποσών που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία), η κυβέρνηση της «πράσινης ανάπτυξης» αποφάσισε τώρα πως το 95% των πόρων του Πράσινου Ταμείου θα διοχετεύεται για εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, και μόλις το 5% θα χρησιμοποιείται για τους σκοπούς του Ταμείου. Έτσι, από τα 4 δις που εκτιμάται πως θα έχει συγκεντρώσει το 2014, τα 3,6 δις θα πεταχτούν στη μαύρη τρύπα του χρέους. Η απόφαση αυτή κινείται στα όρια της νομιμότητας, αφού το καθοριστικό επιχείρημα υπέρ της συνταγματικότητας των ρυθμίσεων για τους ημιυπαίθριους και τα αυθαίρετα ήταν ακριβώς πως τα σχετικά έσοδα θα επέστρεφαν στην προστασία του περιβάλλοντος μέσα από έργα που θα χρηματοδοτούνταν από το Πράσινο Ταμείο. Η κυβέρνηση δυστυχώς έχει μπερδέψει τη δημοσιονομική εξυγίανση με την επίθεση στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα της χώρας. Τα απομεινάρια της φρασεολογίας της «πράσινης ανάπτυξης» δεν πείθουν πλέον κανένα, εκτός ίσως από τους μεγαλοεργολάβους, πάντα πρόθυμους να καταθέσουν φαραωνικά σχέδια «πράσινων» επενδύσεων. Παρά την γενική οικονομική δυσπραγία, η ομάδα μπλάνκο ενεργοποίησε το δίκτυό της, και βρήκε χορηγό που ενδιαφέρεται να προσφέρει την τεχνογνωσία και τα υλικά της στην πόλη για να γίνει κάτι όμορφο. Προβλεπόμενα απευθυνθήκαμε στη δημοτική αρχή και η πρόταση μας βρήκε θερμό συμπαραστάτη στην αντιδήμαρχο αναπλάσεων κα Αγγελική Αντωνοπούλου, η οποία ενεργούσε επίσης προς υποστήριξη μιας πρότασης που θα έφερνε δροσιά και ζωή σ ένα ξεχασμένο κομμάτι της πόλης. Πληροφορηθήκαμε όμως ότι υπάρχει Φ.Ε.Κ 321/1997, με το οποίο η συγκεκριμένη πλατεία κηρύσσεται διατηρητέα! και ως εκ τούτου δεν υπάρχει περιθώριο σημαντικών παρεμβάσεων. Η ομάδα μπλάνκο δεν συνηθίζει να σχολιάζει αλλά να ενεργεί και να μην απογοητεύεται από την γραφειοκρατία. Αυτό θα κάνουμε και τώρα για να ευδοκιμήσει εκεί ή αλλού η πρότασή μας για περισσότερο νερό δροσιά και παρέα στην πόλη. Ωστόσο ας μας επιτραπεί από τους φίλους μας ένα και μόνο σχόλιο για την περίπτωση. Διατηρητέες να κηρύξουν οι διαχειριστές του ντόπιου πολιτισμού τις ιδεοληψίες τους που τις έχει ξεπεράσει η Ιστορία και να αφήσουν τη πόλη ήσυχη/ανήσυχη να μετασχηματίζεται σαν ζωντανός οργανισμός που είναι. Ευστάθιος Δ. Κεφαλούρος Ομάδα συμμετοχικής πολεοδομίας μπλάνκο Η «ομάδα συμμετοχικής πολεοδομίας μπλάνκο» είναι ένα think tank, που παράγει και προωθεί ιδέες και προτάσεις για τη βελτίωση του αθηναϊκού περιβάλλοντος καθώς επίσης τη συμβολή στην δημοτική/αστική συνειδητοποίηση του κατοίκου της Αθήνας. Το σκεπτικό: Παρατηρείται ήδη στην πόλη μας μια φιλαθηναϊκή φιλολογία, που όμως αυτή είτε πηγάζει από νοσταλγία για μια Αθήνα που δεν μπορεί να υπάρξει πια είτε αναφέρεται σε ουτοπίες που δεν βοηθούν την κατάσταση. Η ομάδα μπλάνκο βρίσκεται στη μέση. Σεβόμενοι την ιστορία της πόλης προσπαθούμε να βρούμε ή να επινοήσουμε ιδέες απλές, ρεαλιστικές και κυρίως εφαρμόσιμες. Η διαχρονική ληστρική πολιτική απέναντι στο Πράσινο Ταμείο ζημείωσε και συνεχίζει να ζημιώνει την ποιότητα ζωής μας και τη βιωσιμότητα.

5 έργα&σια ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΕΜβριοσ η Νοεμβρίου 2011: Πότε τελικά τελειώνει η μεταπολίτευση; του Νίκου Σαραντάκη, Κοινωνιολόγου Τώρα που κάθησε για τα καλά η σκόνη και από την φετεινή επέτειο της εξέργερσης του Πολυτεχνείου, κατά την οποία «απολαύσαμε» και πάλι όλες τις καθιερωμένες εθυμοτυπίες της ημέρας (μολότωφ, χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», μπλοκ αντιεξουσιαστών, μπλοκ κουκουλοφόρων υπερ-εξουσιαστών, «προληπτικές προσαγωγές» προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, ΠΑΜΕ, ΕΛΑ, ΦΥΓΕ, κλπ.) και οδεύουμε πλησιστίως προς τις χαρμόσυνες μέρες των Χριστογέννων, θα μπορούσαμε ίσως να αναρωτηθούμε: Πότε τελικά τελειώνει η μεταπολίτευση; Ο Κωστάκης μας είχε διαβεβαιώσει, όταν πριν από όχι πολλά χρόνια είχε αναλάβει το πηδάλιο της χώρας, ότι «η μεταπολίτευση μόλις είχε τελειώσει». Αλλά πέραν τούτης της σημαίνουσας δήλωσης, ουδέν τεκμήριον της αληθείας αυτής μας εκόμισε. Επόμενως, δια της ατόπου απαγωγής, ορθώς συμπεράναμε ότι το τέλος της ως άνω εποχής εσήμανε αυτοδικαίως - και μάλιστα με αδίρητη αναγκαιότητα και άρα εισήλθαμε στην νέα εποχή (the K.K. Era ) μόνο και μόνο δια της αναρριχήσεως του εν λόγω πληθωρικού πολιτικού ανδρός στην πολιτική (και προσεχώς γιατί όχι - πολιτειακή;) ηγεσία. Μόλα ταύτα, εάν δεν με απατά οικτρώς η μνήμη μου, νομίζω ότι και κατά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον προκάτοχο του ως άνω ανδρός κ. Καθηγητή, υπήρξαν επιφανείς αναλυτές του (ευρύτερου ή στενότερου, δεν έχει και τόση σημασία εν προκειμένω...) περιβάλλοντός του, που παρομοίως μας διαβεβαίωσαν εμβριθώς ότι η μεταπολίτευση είχε μόλις τελειώσει. Και για να έρθουμε στο σήμερα, όπου οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις είναι αυτή τη φορά πραγματικά κατακλισμιαίες, η μεταπολίτευση τελειώνει και πάλι (για τρίτη τουλάχιστον - φορά) σύμφωνα με πολύ περισσότερους (αλλά και κάποιους πιο αποστασιοποιημένους) σχολιαστές με δημόσιο λόγο. Για πρώτη φορά τώρα κατονομάζεται συγκεκριμένα τι είναι αυτό που έχει τελειώσει για την Ελλάδα και τι ήταν αυτή η μεταπολιτευτική περίοδος (κλασσικά παραδείγματα: πελατειακό, διεφθαρμένο και παρασιτικό κράτος, ιδιωτικός τομέας χωρίς πραγματική παραγωγική βάση, καταναλωτισμός χωρίς κοινωνική συνείδηση και συλλογικότητα και πολλά ακόμα ). Και με όλα αυτά δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, παρά την εύλογη θλίψη που προκαλεί το γεγονός ότι αυτοί που τώρα αναμασούν αυτάρεσκα όλα αυτά, είναι οι ίδιοι που εν πολλοίς τα δημιούργησαν και τα εξέθρεψαν. Και μάλιστα όλοι αυτοί φαίνεται να έχουν κάθε δικαίωμα να ελπίζουν ότι θα αποτινάξουν με αυτόν τον τρόπο τα βάρη του παρελθόντος τους, θα «αναβαπτιστούν» και θα διαιωνιστούν ως εξουσιαστικά όντα. Και αυτό το δικαίωμα τους το δίνει η έλλειψη του στίγματος του καινούργιου, καθώς και των ανθρώπων που θα το ενσαρκώσουν πολιτικά και κοινωνικά. Μήπως λοιπόν το τέλος (που όλοι βλέπουμε) διαρκέσει πολύ, περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει ένας κόσμος που, είτε υφίσταται περισσότερο ή λιγότερο τις συνέπειες της συνολικής καθίζησης της χώρας μας, πάσχει πρωτίστως από έλλειψη ελπίδας; Πριν από 38 χρόνια ο εχθρός των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου ήταν ορατός. Τουλάχιστον ξέραμε ότι θέλουμε να βαδίσουμε στην αντίθετη κατεύθυνση. Τι γίνεται όμως τώρα που ο εχθρός δεν είναι μόνο ο «κακός εαυτός μας», είναι και η τρομακτική δύναμη που ξαφνικά ανακάλυψαμε ότι παραδώσαμε αμαχητί στις «αγορές» που ταλανίζουν ολόκληρη την Ευρώπη... Με έναν περίεργο και ειρωνικό τρόπο, ανακαλύπτουμε πως «αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας» (όπως έλεγε ο ποιητής χωρίς τότε να φαντάζεται ίσως το σήμερα) «είναι δικός τους και δικός μας». Μήπως λοιπόν δεν αρκεί πια να βρούμε τον δικό μας βηματισμό, τον βηματισμό της παρέας μας, του κόμματός μας για κάποιους, αλλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε και χωρίς τον δικομματισμό του μαύρου-άσπρου της μεταπολίτευσης, ότι η ενδεχόμενη απογοήτευσή μας από την σημερινή συγκυβέρνηση δεν σημαίνει απαραίτητα και ματαίωση κάθε πιθανότητας δημιουργικής πολιτικής συνεννόησης στην χώρας μας, σε μία Ευρώπη που καλείται να αποδείξει ότι θα μπορέσει να συναγωνιστεί σε ενότητα και στρατηγική τις «αγορές» που προς το παρόν προηγούνται στο σκορ... Να φορολογηθεί ο πλούτος (Συνέχεια από το πρωτοσέλιδο) Το θέμα του χαρατσιού της ΔΕΗ μπήκε για συζήτηση κατά τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Βορείου Αιγαίου της 22ας Νοεμβρίου 2011 από τη Λαϊκή Συσπείρωση (ΚΚΕ). Το αρχικά προτεινόμενο ψήφισμα καλούσε, μέσα από τη γνωστή ξύλινη γλώσσα τους, όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μην πληρώσουν τίποτε παραπάνω από τον λογαριασμό της ΔΕΗ και τα δημοτικά τέλη, καταγγέλλοντας τον εκβιαστικό τρόπο είσπραξής του υπό το φόβο διακοπής του ρεύματος. Στην αίθουσα υπήρχαν και δεκάδες πολίτες της νεοσύστατης 16μελούς λαϊκής επιτροπής αγώνα της πόλης της Σάμου για το χαράτσι της ΔΕΗ, που παρενέβαιναν και διέκοπταν τη συνεδρίαση. Το όλο οξυμένο κλίμα δεν προδιέθετε ότι ένα σωστά διατυπωμένο ψήφισμα θα μπορούσε να αποκτήσει ομοφωνία απόφασης. Τι στάση θα έπρεπε να κρατήσει ο οικολογικός συνδυασμός που συμμετέχει στο Περιφερειακό Συμβούλιο; Τίποτε παραπάνω από το να βάλει νηφάλια τα πράγματα στη θέση τους, με προτάσεις. Η παρέμβαση του περιφερειακού συμβούλου του συνδυασμού «Οικολογικός Άνεμος στο Βόρειο Αιγαίο» υπήρξε καταλυτική. Χαρακτήρισε το μέτρο κεφαλικό και τόνισε ότι παράλληλα αποτελεί και μια υπεκφυγή και αναβολή φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αφού πέρα από τις διαβαθμίσεις με την τιμή ζώνης, το εισπρακτικό ύψος του εξετάζεται ανά ακίνητο και όχι από το σύνολο της ακίνητης περιουσίας που κατέχει ο κάθε πολίτης. Χρησιμοποίησε τη γνωστή έκφραση του Πάγκαλου ότι για να πληρώσω το φόρο της ΔΕΗ, ίσως χρειαστεί να πουλήσω ένα από τα 52 ακίνητα μου, αναφέροντας ότι αν στη Σουηδία υπήρχε (που δεν υπάρχει) ανάλογη περίπτωση κατοχής τόσων ακινήτων, δύσκολα ο κάτοχος τους θα μπορούσε να διατηρήσει κάποια απ αυτά, με την τρέχουσα και όχι έκτακτη φορολόγησή τους. Επισήμανε ότι τα κινήματα του δεν πληρώνω σηματοδοτούν μια οριζόντιου τύπου φοροαποφυγή. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα κίνημα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, μια δικτύωση αλληλοβοήθειας, όπως έκαναν οι παππούδες μας. Και ζήτησε να προστεθεί στο ψήφισμα, ότι πέρα από ευπαθείς κατηγορίες πληθυσμού, που χρειάζονται με ακρίβεια να προσδιοριστούν, εξαίρεση απαιτείται να υπάρχει και για ένα ύψος τετραγωνικών πρώτης κατοικίας, σχετικά ανάλογο του αριθμού των μελών της οικογένειας του ιδιοκτήτη. Και παράλληλα να θεσπιστεί σε μόνιμη βάση η κλιμακωτή φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, όπως εφαρμόζεται στο σύνολο περίπου των χωρών της ΕΕ. Τέλος, ανέφερε ότι είναι απαράδεκτο να συνδέεται η φοροληψία με τους λογαριασμούς Κοινής Ωφέλειας. Με λίγα λόγια, διατυπώθηκαν θέσεις και προτάσεις. Οι επόμενοι ομιλητές, ανεξαρτήτως παρατάξεως, λίγο πολύ κοντοστάθηκαν στη προβληματική μας, έστω και στρογγυλοποιώντας κάποιες εκφράσεις τους. Στην ψηφοφορία, η Λαϊκή Συσπείρωση υποχώρησε προκειμένου να βγει ένα ομόφωνο ψήφισμα καταδίκης του χαρατσιού, όπως και έγινε, περιλαμβάνοντας αρκετά από όσα αναφέραμε. Το ψήφισμα είχε αποδέκτες τον Πρωθυπουργό, τα σχετικά υπουργεία και την Ένωση Περιφερειών (ΕΝΠΕ), όπου και θα συζητηθεί, όπως ανέφερε ο Περιφερειάρχης, στην επόμενη συνεδρίασή της. Δεν περιμένουμε να υπάρχουν ευήκοα ώτα στην κυβέρνηση. Ξέρουμε όμως ότι η τοπική κοινωνία ακούει. Και τελικά θα διακρίνει στους οικολογικούς συνδυασμούς εκείνες τις δυνάμεις που δεν κάνουν στείρα αντιπολίτευση, αλλά μιλάνε με καθαρότητα για τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπιστεί σε βάθος χρόνου η κρίση σε όλα τα επίπεδα: Οικονομικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό. Και μια τελευταία διαπίστωση: Συχνά επισημαίνει ο συνδυασμός μας ότι τέτοια ζητήματα που σχετίζονται με την κρίση, όπως το χαράτσι της ΔΕΗ, το ζήτημα της συρρίκνωσης του ΕΚΑΒ, το θέμα των υγειονομικών επιτροπών, της πυροπροστασίας, της μείωσης των νοσοκομειακών κλινών κλπ, θα πρέπει «αυτόματα» να έρχονται στο Περιφερειακό Συμβούλιο από την πλειοψηφία αντί να τα εισηγούνται οι παρατάξεις της μειοψηφίας. Αυτό όμως είναι δύσκολο να το κάνει μια πλειοψηφική αυτοδιοίκηση που αισθάνεται και συμπεριφέρεται όπως οι κεντρικές κυβερνήσεις και ταυτίζεται με τις επιλογές τους.

6 06 ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΕΜβριοσ 2011 οxygenergy Ενεργειακά Ρεκόρ στην αύξηση εκπομπών CO2 το 2010 Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature / Climate Change, τα τελευταία 20 χρόνια οι παγκόσμιες εκπομπές CO2 έχουν αυξηθεί κατά 49%. Το 2010 η αύξηση των εκπομπών έφτασε το 5,9%, ποσοστό σημαντικά ψηλότερο από τον ετήσιο μέσο όρο αύξησης της περασμένης 20ετίας 3,1%. Η έρευνα διαπιστώνει επίσης πως αν οι παγκόσμιες εκπομπές δεν αρχίσουν να μειώνονται δραστικά το αργότερο το 2020, η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη θα είναι με βεβαιότητα μεγαλύτερη των 2oC. Η αύξηση αυτή των παγκόσμιων εκπομπών το 2010 ήρθε σε συνέχεια μιας μικρής μείωσης της τάξης του 1% το 2009 ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης της περιόδου. Το γεγονός αυτό κάνει διπλά ανησυχητικά τα δεδομένα της έρευνας, καθώς το αποτέλεσμα μιας τόσο σημαντικής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν ήταν παρά μια προσωρινή λακκούβα στην έντονα ανοδική τροχιά των παγκόσμιων εκπομπών. Εγκλωβιζόμαστε σε ένα μη βιώσιμο ενεργειακό μέλλον Αυτός είναι ο τίτλος της ανακοίνωσης της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας κατά την παρουσίαση της ετήσιας έκθεσης World Energy Outlook. Σύμφωνα με την πάντα συγκρατημένη ΔΥΕ, μόλις τα επόμενα πέντε χρόνια αναμένεται να κατασκευαστούν τόσες εγκαταστάσεις κατανάλωσης ενέργειας με μεγάλη διάρκεια ζωής (μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, κτίρια, εργοστάσια) που θα είναι πλέον αδύνατο να συγκρατηθεί η κλιματική αλλαγή σε ασφαλή επίπεδα. Τέτοιες εγκαταστάσεις που κατασκευάζονται τώρα, θα συνεχίσουν να εκπέμπουν CO2 για δεκαετίες. Αυτό ακριβώς το κλείδωμα εκπομπών είναι, σύμφωνα με τη ΔΥΕ, ο παράγοντας με το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για την αλλαγή του κλίματος, και αν αυτή η τάση δεν αλλάξει άμεσα, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφικές. Η Έκθεση ξεκινά από τον προϋπολογισμό άνθρακα που έχει στη διάθεσή της η ανθρωπότητα προκειμένου να μην διαταράξει σημαντικά την ισορροπία του κλίματος, δηλαδή να συγκρατήσει τη συγκέντρωση CO2 στην ατμόσφαιρα στα 450ppm (μέρη στο εκατομμύριο). Οι σημερινές υποδομές μας έχουν ήδη δεσμεύσει το 80% αυτού του προϋπολογισμού. Με τις σημερινές τάσεις, η προσθήκη νέων ενεργοβόρων υποδομών μέχρι μόλις το 2017 θα δεσμεύσει το σύνολο του διαθέσιμου προϋπολογισμού άνθρακα, μην αφήνοντας έτσι κανένα περιθώριο. Οι επιλογές που θα κάνουμε για το ενεργειακό μας σύστημα αυτά εδώ τα χρόνια, θα καθορίσουν όχι μόνο το πώς θα ζήσει η δική μας γενιά, αλλά δυστυχώς και το πώς θα ζήσουν ίσως όλες οι επόμενες. Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ζεστός... Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει με βεβαιότητα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας (ΠΟΜ) σε πρόσφατη έκθεσή του, προσθέτοντας ότι για αυτό ευθύνονται ανθρώπινες δραστηριότητες και προειδοποιώντας ότι θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για εντονότερους καύσωνες, πλημμύρες, ξηρασίες και γενικότερα ακραία φαινόμενα. Σύμφωνα με τον ΠΟΜ τα 13 θερμότερα έτη καταγράφηκαν την τελευταία 15ετία. Το 2011 αναμένεται να είναι το 10ο θερμότερο έτος, αλλά το θερμότερο με εμφάνιση του φαινομένου La Nina. Ο όγκος του αρκτικού πάγου αναμένεται να είναι ο μικρότερος στην ιστορία. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο ΠΟΜ είχε δημοσιεύσει μια άλλη έκθεση, για τις συγκεντρώσεις αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με αυτήν: H μέση συγκέντρωση CO2 στην ατμόσφαιρα το 2010 έφτασε τα 389,0 ppm (μέρη στο εκατομμύριο), σημειώνοντας αύξηση κατά 2,3 ppm σε σχέση με το Τη δεκαετία του 90 η μέση ετήσια αύξηση ήταν 1,5ppm ενώ την περασμένη δεκαετία 2,0 ppm. Τα 10 χιλιάδες χρόνια πριν τη βιομηχανική επανάσταση, η μέση συγκέντρωση ήταν πρακτικά σταθερή στα 280ppm. Σημειώνουμε πως για αποφυγή σημαντικής κλιματικής αλλαγής, οι επιστήμονες εκτιμούν πως η συγκέντρωση πρέπει να σταθεροποιηθεί στα ppm μέσα στον αιώνα μας. 169 δις το ετήσιο κόστος της ατμοσφαιρικής ρύπανσης από βιομηχανικές εγκαταστάσεις Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος δημοσίευσε έκθεσή του στην οποία κοστολογεί τις επιπτώσεις της ατμοσφαιρικής ρύπανσης από μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, χωρίς δηλαδή να συνεκτιμά τη ρύπανση από δραστηριότητες όπως η αυτοκίνηση, τα κτίρια ή η γεωργία. Σύμφωνα με την έκθεση, το κόστος της ατμοσφαιρικής ρύπανσης από τις 10 χιλιάδες μεγαλύτερες εγκαταστάσεις στην Ευρώπη ήταν το 2009 μεταξύ 102 και 169 δις ευρώ. Οι μονάδες ηλεκτροπαραγωγής ευθύνονταν για τα 2/3 του κόστους ( δις). Για την Ελλάδα το κόστος εκτιμάται στα 3,3-5,2 δις, ή ισοδύναμα ευρώ κατά κεφαλήν. Ο σταθμός της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη αναδεικνύεται ως η εγκατάσταση με το υψηλότερο κόστος ρύπανσης ανά μονάδα παραγωγής, ενώ στη 13η θέση βρίσκεται ο σταθμός του Αγίου Δημητρίου. Ανά μονάδα ΑΕΠ, η Ελλάδα είχε το 8ο υψηλότερο κόστος ρύπανσης στην ΕΕ των 27 και το υψηλότερο από τις παλιές χώρες. Παρωδία οι δοκιμές αντοχής της ΕΕ στους πυρηνικούς σταθμούς Σε συνέχεια της κατακραυγής μετά την καταστροφή στη Fukushima, η ΕΕ προανήγγειλε την πραγματοποίηση δοκιμών αντοχής (stress tests) στους πυρηνικούς σταθμούς στην Ευρώπη. Οι Πράσινοι στο Ευρωκοινοβούλιο παρουσιάζοντας πρόσφατα μια νέα ανεξάρτητη μελέτη, κατηγόρησαν την Κομισιόν πως δεν πρόκειται παρά για μια άσκηση δημοσίων σχέσεων προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Η μελέτη υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι δοκιμές αυτές θα αποτύχουν παταγωδώς να εκτιμήσουν τους κινδύνους που αντιπροσωπεύουν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες στην Ευρώπη. Όχι μόνο δεν εκτιμούν εσωτερικούς κινδύνους όπως πυρκαγιές, ανθρώπινες αστοχίες ή ποιοτική υποβάθμιση, αλλά παραλείπουν να εκτιμήσουν εξωτερικές απειλές όπως πρόσκρουση αεροσκάφους. Η μελέτη επισημαίνει επίσης το χάσμα μεταξύ των προδιαγραφών ασφαλείας των δοκιμών αντοχής και εκείνων που θεωρούνται αναγκαίες για τους νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Στα πρώτα συμπεράσματά της η Κομισιόν σημειώνει πως 12 κράτη μέλη δεν έχουν ακόμα ενσωματώσει στη νομοθεσία τους την Οδηγία του 2009 για την πυρηνική ασφάλεια. Αποφεύγει επίσης να τοποθετηθεί στο τι θα συμβεί με τους σταθμούς που θα αποτύχουν στις δοκιμές. Παράλληλα, η Greenpeace σε έκθεσή της σημειώνει πως κρίσιμα στοιχεία φαίνεται πως αγνοήθηκαν ή λείπουν από τα αποτελέσματα και εκτιμά πως 12 πυρηνικοί σταθμοί σε ανατολικοευρωπαϊκές χώρες είναι επικίνδυνοι και θα πρέπει να κλείσουν. Το θέμα έφερε στο Ευρωκοινοβούλιο με ερώτησή του ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. Ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων ρώτησε την Κομισιόν τι προτίθεται να κάνει για να καλυφθούν τα κενά που διαπιστώθηκαν αλλά και για τις εθνικές ρυθμιστικές αρχές που δεν δημοσιοποίησαν τα αποτελέσματα των δοκιμών. Μείωση της πυρηνικής ενέργειας το 2011 Σύμφωνα με έκθεση του Worldwatch Institute < το 2011 παρατηρήθηκε μείωση της παγκόσμιας εγκατεστημένης ισχύος πυρηνικών μονάδων στα GW, σε σχέση με GW στα τέλη του Αυτό αποδίδεται στον απόηχο της καταστροφής στη Fukushima αλλά και σε αύξηση του κόστους παραγωγής και στην επιβράδυνση της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας. Πιο συγκεκριμένα, τη διετία έκλεισαν πυρηνικοί σταθμοί συνολικής ισχύος 11.5 GW. Μόνο στη Γερμανία έκλεισαν φέτος σταθμοί ισχύος 8,4 GW, ενώ οι υπόλοιποι σταθμοί που έκλεισαν βρίσκονταν στη Γαλλία, την Ιαπωνία και τη Βρετανία. Ο μέσος όρος ηλικίας των σταθμών που έχουν αποσυρθεί έφτασε τα 23 χρόνια. Το ίδιο διάστημα τέθηκαν σε λειτουργία σταθμοί συνολικής ισχύος 5 GW στην Κίνα, την Ινδία, το Ιράν, το Πακιστάν, τη Ρωσία και τη Ν. Κορέα. Το 2011 ξεκίνησε η κατασκευή 2 νέων πυρηνικών σταθμών (σε Ινδία και Πακιστάν) ενώ το 2010 είχε ξεκινήσει η κατασκευή 16 σταθμών, 10 εκ των οποίων στην Κίνα. Αυτή τη στιγμή κατασκευάζονται συνολικά 65 πυρηνικοί σταθμοί. Η κατασκευή όμως 20 από αυτούς ξεκίνησε πριν τουλάχιστον 20 χρόνια. Επιμέλεια: Τάσος Κρομμύδας Στα πρώτα συμπεράσματά της η Κομισιόν σημειώνει πως 12 κράτη μέλη δεν έχουν ακόμα ενσωματώσει στη νομοθεσία τους την Οδηγία του 2009 για την πυρηνική ασφάλεια. Αποφεύγει επίσης να τοποθετηθεί στο τι θα συμβεί με τους σταθμούς που θα αποτύχουν στις δοκιμές. ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ Αθήνα: Πλ. Ελευθερίας 14, , τ , f Θεσ/νίκη: Πλάτωνος 1 & Εγνατία , τ , f ecogreen@otenet.gr ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗ- ΜΕΡΙΔΑ Ιδιοκτησία: ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟΣ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Κολοκοτρώνη 31, , Αθήνα, τ , f Διαχειριστική Επιτροπή ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟΥ Όλγα Κήκου, Πρόεδρος Τηλέμαχος Σπασίδης, Εκδότης Νατάσσα Τσιρώνη, Γραμματέας Αντώνης Πετρόπουλος, Ταμίας Γιάννης Χαραλαμπάκης, Μέλος Συντακτική Επιτροπή Εφημερίδας Αντώνης Ξενικός (Διευθυντής) Κώστας Γεωργιάδης (Σύμβουλος Έκδοσης - Υπεύθυνος Σύνταξης) Νατάσσα Τσιρώνη (Συντονισμός Ύλης) Κώστας Λουκέρης (από το ΠΣ) Γιώργος Μπλιώνης (από το ΠΣ) Τηλέμαχος Σπασίδης (από τον ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟ) Γιάννης Χαραλαμπάκης (από τον ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟ) ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: Sereal Designers ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: UDF ΕΠΕ

7 οικο-λογία ΠΡΑΣΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΕΜβριοσ Η οικολογία στις αρχές του 21ου αιώνα - II (Συνέντευξη με τον Εδουάρδο Τζαρέλλι, καθηγητή Ιστορίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνιας, επιστημονικό σύμβουλο σύνταξης του εκδοτικού οίκου «Αριάννα». Μετάφραση-ερμηνεία: Γιώργος Δημητρίου) Ποια τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης οικολογικής σκέψης; Η οικολογία γεννιέται το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα σε θετικιστικές βάσεις, προσδιοριζόμενη σαν το σύνολο των επιστημών των σχέσεων ενός οργανισμού με το περιβάλλον του. Ανεξάρτητα όμως από την πολιτισμική εξέλιξη του όρου, η επιστημονική διάσταση της γένεσής του σφραγίζει ακόμη τον σύγχρονο περιβαλλοντισμό: το παρατηρούμενο είναι αποκομμένο από τον παρατηρητή και ο άνθρωπος αυτοπροστατεύεται, δυιστικά, δίχως καμία προσπάθεια μεταλλαγής των σχέσεών του με την «φύση». Αυτό ακριβώς αποτελεί και το εργαλείο αποκωδικοποίησης των αντιφάσεων του οικολογισμού και των συνιστωσών του: ο τρόπος θεώρησης της «φύσης», από οντολογικής και αξιολογικής σκοπιάς, αναφορικά με την έννοια που αποδίδεται στο «περιβάλλον». Η «φύση» ενέχει μιας ζωντανής, σχετίζουσας, πολυπλοκότητας η οποία της προσδίδει μια διάσταση σαφώς διασταλτικότερη από εκείνη του απλού αθροίσματος των μερών των οποίων επεξηγεί τις σχέσεις. Η ελληνική ετοιμολογία του όρου δεν την προσδιορίζει σαν απλό άθροισμα των φυσικών οντοτήτων που την συνθέτουν - χλωρίδα, πανίδα, οργανικός και ανόργανος κόσμος - αλλά σαν αξίωμα και αρχή που καθορίζει γένεση, κίνηση και κύκλο ζωής. Η έννοια του «περιβάλλοντος», αντίθετα, ταυτίζεται με αυτό το οποίο «υπάρχει γύρω» και γύρω από τον άνθρωπο, ο οποίος περιορίζει το όλον σε ότι του χρειάζεται ή σε ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει. Η αναγωγή της «φύσης» σε «περιβάλλον» διατηρεί μία σχέση γνήσια λειτουργική με την πολιτισμική μας συνείδηση, η οποία οδηγεί έως τα μηδενιστικά τεχνάσματα της σύγχρονης τεχνοκρατίας της οποίας ο πολιτικός περιβαλλοντισμός αποτελεί ουσιαστική συνιστώσα. Για την ιστορία, η κοινωνική και πολιτική συγκρότηση του οικολογισμού θα λάβει χώρα μεταξύ των δεκαετιών του 60 και του 70 του περασμένου αιώνα, όταν οι επιπτώσεις της περιβαλλοντικής μόλυνσης θα προβληθούν σε πρώτο πλάνο χάριν της διεύρυνσης του μαζικού καταναλωτισμού σε όλο τον δυτικό κόσμο. Το σημείο αναφοράς θα αποτελέσει η Ραχήλ Κάρσον και το γνωστό της «Σιωπηρή Άνοιξη», αφιερωμένο στην ολοκληρωτική απουσία του έμβιου κόσμου στις απέραντες βιομηχανικές μονοκαλλιέργειες που ξεχειλίζουν ζιζανιοκτόνο. Η πραγματική όμως στροφή, σε πολιτισμικό επίπεδο και επίπεδο υπαρξιακής αυτογνωσίας, θα πραγματοποιηθεί δέκα χρόνια αργότερα, μεταξύ του 80 και του 90, μέσω του οικολογικού ριζοσπαστισμού της επιλεγόμενης και οικολογίας του βάθους. Ο οικολογικός ριζοσπαστισμός θα αποτελέσει σημείο αναφοράς που θα συσπειρώσει τους πλέον ετερογενείς στοχαστές, από τον Βέντελ Μπέρρυ και τον Εντουαρτ Γκόλντσμιθ έως τους Μπάρρυ Κομμόβερ, Αρνε Νες και Γκάρυ Σνάιντερ. Αν και από διαφορετικές οπτικές και με διαφορετικές ευαισθησίες, διεκδικούν όλοι τους την πρωτιά της ανάδειξης της πραγματικής διάστασης και αξίας της «φύσης» και της θέσης του ανθρώπου στο εσωτερικό της, μέσω μιας εύστοχης κριτικής στον επιστημονικό και τεχνολογικό πολιτισμό. Ο ριζοσπαστικός οικολογισμός ξεπερνά τις προσεγγίσεις ακριβούς επιστήμης για να ολοκληρώσει την οπτική του στο πεδίο της αυτόεπίγνωσης, της αυτό-συναίσθησης και της συνειδητοποίησης του «φυσικού» και της «φύσης». Ο άνθρωπος προσλαμβάνει την ολιστική του διάσταση σαν μέρος ενός «όλου» αλληλοσυσχετισμών και αλληλοεπιδράσεων. Γεννιέται η οικοκεντρική οπτική σύμφωνα με την οποία η «φύση» προστατεύεται ακριβώς για αυτό που είναι και για την αξία της ανεξάρτητα από την εργαλειακή ή/ και την διαγενεαλογική της χρησιμότητα. Η επιχειρούμενη προσέγγιση είναι γνήσια ριζοσπαστική: επείγει η ανάγκη δραστικής αναθεώρησης των δομών της σύγχρονης κοινωνίας, των πολιτισμικών μορφών της και της θέσης του ανθρώπου στην «φύση». Επείγει η επέμβαση στις αιτίες και όχι στα αποτελέσματα. Δεν χρειάζονται «καινοτομίες». Αρκεί η επικαιροποίηση κάτι πάρα πολύ παλιού, σχεδόν αρχαϊκού, με λίγα λόγια η επάνοδος «στην πηγή» των πραγμάτων: η βαθιά κατανόηση της σοφίας της Γης και των οικοσυστημικών ισορροπιών ή η συνειδητοποίηση της ομοιοστατικής συμβίωσης του έμβιου κόσμου. Επάνοδος «στην πηγή» των πραγμάτων σημαίνει αποδόμηση της τεχνόμορφης μηχανής του επιστημονισμού, μέσω της υπέρβασης κάθε μερικής προσέγγισης αναγωγιστικού χαρακτήρα και της οντολογικής ταύτισης με αυτόν τον κόσμο. Οι πλέον ριζοσπαστικές μορφές της προσέγγισης αυτού του τύπου φθάνουν στην υπόθεση της ολικής απαγόρευσης της φύσης για τον άνθρωπο, ακριβώς στον αντίποδα της καρτεσιανής παραδοχής της εκστατικής της ατένισης και της μηχανιστικής της εκμετάλλευσης ενώ οι πιο ακραίες θεματικές τους, όπως αυτές που απορρέουν από την οπτική της «άγριας φύσης», ανάγουν το «αμόλυντο» σε κάλεσμα του χαμένου ενστικτώδους του «πολιτισμένου» ανθρώπου εν είδη ανάγκης επανασύνδεσης με την έμβιο κοινότητα ή και φυσιοκρατικού σολιψισμού. Ο σεβασμός του έμβιου κόσμου δεν προϋποθέτει την αποδοχή μιας άκριτης ισότητας μεταξύ ανθρώπου, ζωικού και φυτικού βασιλείου και ορυκτού κόσμου, αλλά την επίγνωση της διαφορετικότητας και του αλληλοσυσχετισμού τους. Κατά συνέπεια, το πρόβλημα έγκειται στον εντοπισμό μιας «δίκαιας» οδού από την οπτική της ολιστικής επανισορρόπισης μεταξύ «φύσης» και πολιτισμικής διάστασης. Αυτό είναι και το έργο του οικολογισμού. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Eurovelo Συντονιστικό Κέντρο Ευρωπαϊκού Δικτύου Ποδηλατικών Διαδρομών δημιουργείται στην Ελλάδα για το φιλόδοξο δίκτυο ποδηλασίας. του Γιώργου Φαρφαρά Ε γκρίθηκε η αίτηση που κατέθεσε η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδηλατών (ECF) για την λειτουργία Εθνικού Συντονιστικού Κέντρου για το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ποδηλατικών Διαδρομών Eurovelo. Στην αίτηση που υποστήριξε η ΓΓ Τουρισμού συμμετείχαν επίσης η ΜΚΟ «Φίλοι του Ποδηλάτου Αθηνών», η Μονάδα Βιώσιμης Κινητικότητας του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και ο Τομέας Συγκοινωνιακών και Υδραυλικών Έργων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανάμεσα στις δραστηριότητες του Εθνικού Κέντρου θα είναι ο συντονισμός των διαδρομών, σύμφωνα με τη εγχειρίδιο ανάπτυξης διαδρομών Eurovelo, η αξιολόγηση των κρίσιμων τμημάτων, ο σχεδιασμός και άσκηση πίεσης για τις απαραίτητες βελτιώσεις και η παρακολούθηση της κατάστασης των διαδρομών. Επίσης, ο συντονισμός των εθνικών προτύπων (ή άσκηση πιέσεων για εθνικά πρότυπα, εάν είναι απαραίτητο) προκειμένου να ενσωματωθούν στους πίνακες σύμφωνα με το εγχειρίδιο σήμανσης Eurovelo. Στον τομέα της επικοινωνίας, το Εθνικό Κέντρο θα αναλάβει την πληροφόρηση σχετικά με το δίκτυο Eurovelo σε εθνικό επίπεδο, στο πλαίσιο των εθνικών και περιφερειακών δικτυακών τόπων, συμπεριλαμβανομένων των πληροφοριών σχετικά με τις υπηρεσίες (δημόσιες μεταφορές, διαμονή, ενοικίαση ποδηλάτων και προσφορές κράτησης) και την ενσωμάτωση σε εθνικό επίπεδο των διαδρομών Eurovelo σε υπάρχοντα και σε νέα έντυπα προϊόντα όπως χάρτες και οδηγοί διαδρομών. Το EuroVelo μπορεί να προσφέρει σύμφωνα με τις εκτιμήσεις 5δις EURO κάθε χρόνο στην οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσφέροντας ένα ποιοτικό και βιώσιμο τουριστικό προϊόν. Ήδη τον προηγούμενο μήνα, σε ειδική τελετή στις Βρυξέλλες, εγκαινιάσθηκαν οι δύο νέες γραμμές του Eurovelo και πάνω από χιλιόμετρα προστέθηκαν στο δίκτυο των Ευρωπαϊκών Ποδηλατοδρόμων. Οι δύο νέες διαδρομές που προστέθηκαν στο δίκτυο είναι: το περίφημο Iron Curtain Trail στα ίχνη του σιδηρού παραπετάσματος (EV13), το οποίο εκτείνεται σε πάνω από 9000 χιλιόμετρα και διασχίζει 20 χώρες, διασχίζοντας τα απομεινάρια του σιδηρού παραπετάσματος που χώριζε την Ευρώπη για σχεδόν μισό αιώνα και η διαδρομή του Ρήνου (EV15) που εκτείνεται από την Ελβετία, μέσω Γερμανίας και Γαλλίας προς τις Κάτω Χώρες, μια καταπληκτική τουριστική διαδρομή με θέα από κάστρα και αμπελώνες κατά μήκος του. Το δίκτυο των ευρωπαϊκών ποδηλατικών διαδρομών Eurovelo αποτελείται πλέον από 14 διαδρομές. Την Ελλάδα διασχίζουν 3 ποδηλατικές διαδρομές Eurovelo: από τα Ανατολικά στα δυτικά, είναι η Μεσογειακή Οδός EV8 (5,388 χλμ.), που ξεκινά από το Καντίζ της Ανδαλουσίας στην Ισπανία και καταλήγει στην Αθήνα. από τον Βορά στον Νότο, η διαδρομή EV 11 (5,964 χλμ) ξεκινά από το Βόρειο Ακρωτήριο της Νορβηγίας και καταλήγει στην Αθήνα και η νέα διαδρομή EV 13 (6,800 χλμ), που ξεκινά από τον Αρκτικό Ωκεανό και τη θάλασσα του Μπάρεντς στα σύνορα Νορβηγίας και Ρωσίας και καταλήγει στην Μαύρη Θάλασσα διασχίζοντας την Ελλάδα στην περιοχή του Έβρου στην αρχική της σχεδίαση καθώς ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί η τελική διαδρομή. Το συνολικό δίκτυο αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το 2020.