ΒΡΑΣΜΟΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΡΜΗΣ (Από πρακτικής πλευράς)

Transcript

1 1 ΒΡΑΣΜΟΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΡΜΗΣ (Από πρακτικής πλευράς) 1. Το σοβαρότερο και κρισιµότερο ζήτηµα, από πρακτικής πλευράς, σε µια ποινική δίκη, που αφορά σε κατηγορία ανθρωποκτονίας από πρόθεση, πέραν των άλλων ενδεχόµενων ισχυρισµών του κατηγορουµένου, είναι και το, εάν αυτός ενήργησε, κατά τον χρόνο λήψης της απόφασης και τέλεσης της πράξης, σε ήρεµη ψυχική κατάσταση ή σε βρασµό ψυχικής ορµής (άρθρ.299 Π.Κ.). Έχει δε ιδιαίτερα µεγάλη σηµασία η διάκριση αυτή κατά το στάδιο της επιµέτρησης της ποινής, διότι, στη µεν πρώτη περίπτωση, δηλ. της ήρεµης ψυχικής κατάστασης του δράστη, είναι δυνατόν, να επιβληθεί σ αυτόν ακόµη και η εσχάτη των ποινών, δηλ. της ισόβιας κάθειρξης, στη δε δεύτερη περίπτωση, δηλ. του βρασµού ψυχικής ορµής, είναι δυνατόν, η ποινή να µειωθεί µέχρι και του ελαχίστου ορίου της κάθειρξης των πέντε (5) ετών. Τα όρια, βέβαια, αυτά µεταβάλλονται και εξαρτώνται και από άλλα στοιχεία και άλλες προϋποθέσεις µιας ποινικής απόφασης, όπως από την τυχόν αναγνώριση ελαφρυντικών περιστάσεων στο πρόσωπο του κατηγορουµένου, ή από το εάν το έγκληµα είναι σε απόπειρα ή τετελεσµένο κ.λπ. (περισσότερα κατωτέρω), οπότε οι επιβαλλόµενες ποινές είναι ακόµη µικρότερες. Για τον λόγο αυτό, δίδεται, και ορθώς, σε κάθε σχετική ποινική δίκη, από την υπεράσπιση του κατηγορουµένου, µεγάλη σηµασία στο υπό κρίση θέµα του βρασµού ψυχικής ορµής, ώστε, ορθώς, απεκλήθη το επιχείρηµα αυτό του βρασµού, ως το «Κλειδί των Ποινικολόγων» Όπως είναι γνωστό, η παραγ.1 του άρθρου 299 Π.Κ. ορίζει ότι «Όποιος µε πρόθεση σκότωσε άλλον, τιµωρείται µε ισόβια κάθειρξη». (Μετά την

2 2 κατάργηση και στη χώρα µας της θανατικής ποινής). Αντίθετα, η παραγ.2 του ιδίου άρθρου ορίζει «Αν η πράξη αποφασίστηκε και εκτελέστηκε σε βρασµό ψυχικής ορµής, επιβάλλεται η ποινή της πρόσκαιρης κάθειρξης», δηλ έτη. Στην πρώτη περίπτωση του άρθρου αυτού (299 παρ.1 Π.Κ.) γίνεται λόγος για την εν «ψυχρώ» αφαίρεση (ή απόπειρα αφαίρεσης) της ανθρώπινης ζωής, δηλ. ενέργεια σε ήρεµη ψυχική κατάσταση. Πρόκειται για έγκληµα προµελετηµένο, οργανωµένο και προσχεδιασµένο, µε ηρεµία και άνεση, σε όλες του τις λεπτοµέρειες. Αντίθετα, στη δεύτερη περίπτωση, του ιδίου άρθρου γίνεται λόγος για την µε «έ λ λ ε ι ψ η ψ υ χ ρ α ι µ ί α ς» αφαίρεση (ή απόπειρας) της ανθρώπινης ζωής, δηλ. σε κατάσταση βρασµού ψυχικής ορµής. Η περίπτωση αυτή είναι η ε λ α φ ρ ό τ ε ρ η από τις δύο διακρίσεις του εγκλήµατος της ανθρωποκτονίας µε πρόθεση και απαιτείται, να υπάρχει και να αποδειχθεί η κατάσταση αυτή του βρασµού ψυχικής ορµής του δράστη, τόσο κατά την λήψη της απόφασης, όσο και κατά την εκτέλεση της πράξης Το βασικότερο στοιχείο, για τη συγκρότηση του εγκλήµατος της ανθρωποκτονίας από πρόθεση είναι ο δ ό λ ο ς, (άρθρ. 27 Π.Κ.), ο οποίος συνίσταται στη θέληση του δράστη για αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής τρίτου. Ο δόλος αυτός, ειδικά και µόνο για το αδίκηµα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, (το οποίο κατέχει την πρώτη θέση, από πλευράς σοβαρότητος, µεταξύ των εγκληµάτων κατά της ζωής) δ ι α κ ρ ί ν ε τ α ι α) Στον προµελετηµένο δόλο και αφορά στη θανάτωση, που έγινε σε ήρεµη ψυχική κατάσταση (άρθρ.299 παρ.ι Π.Κ.) και β) Στον απροµελέτητο δόλο και αφορά στη θανάτωση, που έγινε σε κατάσταση βρασµού ψυχικής ορµής (άρθρ.299 παρ.2 Π.Κ.). Άλλη ενδιαφέρουσα διάκριση του δόλου, ιδίως από πλευράς πρακτικής εφαρµογής, είναι αυτή του ά µ ε σ ο υ και του ε ν δ ε χ ό µ ε ν ο υ δ ό λ ο υ

3 3 (άρθρ.27 Π.Κ.). Βεβαίως, για τη συγκρότηση του εγκλήµατος της ανθρωποκτονίας από πρόθεση είναι αρκετός και ο ενδεχόµενος δόλος, µε τις αυτές συνέπειες, αλλά σε κάθε τέτοια περίπτωση, το είδος του δόλου (άµεσος ή ενδεχόµενος) µπορεί να εκτιµηθεί ουσιαστικά από το δικαστήριο, και να επιβληθεί ανάλογη ποινή, εφόσον συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις Σε β ρ α σ µ ό ψ υ χ ι κ ή ς ο ρ µ ή ς βρίσκεται ο δράστης, όταν, ύστερα από ανάρµοστη συµπεριφορά του παθόντος ή άλλου και ύστερα από υπερδιέγερση κάποιου συναισθήµατός του, περιέρχεται σε κατάσταση βρασµού (συγχύσεως), όπως αυτός (ο βρασµός) προσδιορίζεται από τις φυσικές επιστήµες, από τις οποίες και ελήφθη αυτή η έννοια, ώστε να έχει, ως αποτέλεσµα, την έλλειψη στάθµισης των αιτίων, που τον ωθούν στην πράξη ή συγκροτούν αυτή. Τέτοια συναισθήµατα, που προκαλούν τον βρασµό της ψυχικής ορµής, είναι η οργή, ο έρωτας, η ζηλοτυπία, ο φόβος, η απότοµη θλίψη, ο τρόµος, κ.λπ. (Α.Π. 1217/99 Π.Χρ Ν σελ.614, Α.Π. 343/2000 Π.Χρ. Ν σελ.897, Α.Π. 809/97 Π.Χρ. ΜΗ σελ.248). Χαρακτηριστικό στοιχείο του βρασµού είναι η αιφνίδια ψυχική υπερένταση και υπερδιέγερση. Στην Ψυχολογία, το φαινόµενο αυτό, λέγεται «α ψ ι θ υ µ ί α» και είναι άγνωστος σ αυτή (στη ψυχολογία) ο όρος «βρασµός ψυχικής ορµής», αλλά, πάντως, ισοδυναµεί, από ψυχολογικής πλευράς, µε την έννοια της απλής «αψιθυµίας». Αψιθυµία, κατά την Ψυχολογία, είναι το ευέξαπτο και το ευερέθιστο του ανθρώπου. Αυτός που έχει τα χαρακτηριστικά του αψίθυµου, γίνεται οξύθυµος ή θυµώδης ή οργίλος ή παράφορος ή αψίκορος. Ψυχολογικώς, και ως προς το αποτέλεσµα συµπεριφοράς, εξεταζόµενη η αψιθυµία, εκδηλώνεται µε εκρήξεις του συναισθηµατικού κόσµου του ατόµου. Προκαλείται δε από ερεθίσµατα του περιβάλλοντος κάθε ατόµου και από γεγονότα της ατοµικής του ζωής, όπως είναι η οργή, ο έρωτας, η ζηλοτυπία, ο φόβος, η θλίψη, ο

4 4 τρόµος κ.λπ. Πρόκειται, δηλαδή, για τα ίδια φαινόµενα και συναισθήµατα, που προκαλούν και το βρασµό της ψυχικής ορµής. Άρα, ορθώς γίνεται δεκτό, ότι ο βρασµός ψυχικής ορµής, ως νοµική έννοια, ισοδυναµεί µε την αψιθυµία, που είναι έννοια της ψυχολογίας. Γενικά, ο βρασµός ψυχικής ορµής είναι µια διατάραξη της συνειδήσεως, που περιορίζεται µόνο στην υπερένταση του συναισθήµατος και του πάθους (βιολογικό στοιχείο) και δεν απαιτείται και η συναγωγή, στη συνέχεια, και αξιολογικής κρίσης, ότι, συνεπεία αυτού, επήλθε και ουσιαστική µείωση της ικανότητας του δράστη, ν αντιλαµβάνεται τον άδικο χαρακτήρα της πράξης του, ή να ενεργεί κατά τη συνείδησή του, γι αυτό ο βρασµός ψυχικής ορµής δεν είναι αναγκαίο να οφείλεται σε «δικαιολογηµένη αιτία» και ούτε αποκλείεται ο βρασµός µε υπαιτιότητα του δράστη. Είναι ενδιαφέρον να υπογραµµιστεί, ότι, όπως κρίθηκε, είναι δυνατόν να υπάρξει σε αιφνίδια συνάντηση βρασµός ψυχικής ορµής, ακόµη και επί προκληθείσης προ πολλού εξυβριστικής συµπεριφοράς εκ µέρους του παθόντος, αρκεί η συνάντησή τους και η αντίδρασή του εξυβρισθέντος να είναι αιφνίδια και όχι προσχεδιασµένη. Σε κάθε, όµως, περίπτωση, η διαπίστωση προµελέτης του δράστη αποκλείει τον βρασµό, καθώς και η επιµελής προπαρασκευή του εγκλήµατος (ιδ. sτο τέλος της παρούσης σχετική νοµολογία) Από πλευράς νοµικής επιστήµης και ιδιαίτερα στον χώρο του Ποινικού Δικαίου, βρασµός ψυχικής ορµής, βασικώς, θεωρείται η συναισθηµατική υπερδιέγερση, µε την οποία αποκλείεται η σκέψη ή το ορθότερο η ήρεµη σκέψη του ατόµου και γίνονται δεκτά, ως προς το θέµα αυτό, από τους θεωρητικούς νοµικούς επιστήµονες: Κατά τον Χωραφά, βρασµός ψυχικής ορµής νοείται η αιφνίδια υπερδιέγερση ενός συναισθήµατος, που αποκλείει την σκέψη, αλλά όχι και την χρήση του λογικού.

5 5 Κατά τον Μπουρόπουλο µε τον βρασµό ψυχικής ορµής καταλύεται η ήρεµη σκέψη του δράστη. Κατά τον Ανδρουλάκη, και άλλους επιστήµονες, δύο είναι τα χαρακτηριστικά στοιχεία του βρασµού ψυχικής ορµής, τα οποία, βεβαίως και πρέπει ν αποδειχθούν σε κάθε περίπτωση στο δικαστήριο, για να γίνουν δεκτά, ήτοι: 1) Το αιφνίδιο της απόφασης του δράστη, δηλ. δεν βρισκόµαστε προ καλώς σκηνοθετηµένου και από πριν προµελετηµένου εγκλήµατος, αλλά πρόκειται για έγκληµα της στιγµής. Και 2) Το απροπαρασκεύαστο της εκτέλεσης, δηλαδή δεν υπάρχει εκ µέρους του δράστη οργάνωση και, έτσι, τελείται το έγκληµα µε τα µέσα, που εκείνη την στιγµή βρέθηκαν στη διάθεσή του. Κατά Συµεωνίδου Καστανίδου ο βρασµός ψυχικής ορµής είναι µια διατάραξη της συνείδησης, που περιορίζεται µόνο στην υπερένταση του συναισθήµατος και του πάθους Πρέπει να γίνει η απαραίτητη και αναγκαία διάκριση, µεταξύ του βρασµού της ψυχικής ορµής (δηλ. του απροµελέτητου δόλου του άρθρ. 299 παρ.2 Π.Κ.) και της διατάραξης (µερικής ή ολικής) της συνείδησης των άρθρων 34 ή 36 Π.Κ., που η κατάσταση αυτή προκαλεί πλήρη ή ελαττωµένη ικανότητα για καταλογισµό. Η διάκριση αυτή είναι απολύτως απαραίτητη και προπαντός χρήσιµη, ιδίως από πρακτικής πλευράς και συνεπειών και βεβαίως και από πλευράς ποινικής µεταχείρισης, κάθε φορά, του δράστη. Έτσι, µε την παράγ.2 του άρθρου 299 Π.Κ. (βρασµός ψυχικής ορµής) αποκλείεται µόνο η οµαλή σκέψη του ατόµου και δεν αφορά και στη διατάραξη της συνειδήσεως, που προκαλεί ανικανότητα ή ελαττωµένη ικανότητα προς καταλογισµό, όπως προβλέπουν οι διατάξεις των άρθρων 34 και 36 Π.Κ. Όχι µόνον αυτό, αλλά βρασµός ψυχικής ορµής δεν νοείται στον

6 6 υπέρτατο βαθµό κατάλυσης της σκέψης, διότι στην περίπτωση αυτή, αίρεται ο καταλογισµός (πλήρως ή µερικώς), οπότε έχουν εφαρµογή οι παραπάνω διατάξεις των άρθρων 34 ή 36 Π.Κ. Άρα, πρέπει να τονισθεί, ότι η περίπτωση των άρθρ. 34 και 36 Π.Κ. (πλήρης ή µειωµένος καταλογισµός αντίστοιχα) είναι βαρύτερη µορφή εκτροπής από το φυσιολογικό, εν σχέσει µε το άρθρ Π.Κ. (βρασµός ψυχικής ορµής). Πρώτα δηλ. θα ελεγχθεί από το δικαστήριο, εάν υπάρχουν τα στοιχεία του βρασµού, που είναι ελαφρότερη περίπτωση και µετά θα προσφύγει στη βαρύτερη περίπτωση των άρθρ. 34 ή 36 Π.Κ. (πλήρως ή µερικώς ακαταλόγιστος). Πολλοί δικαστές, κατά την εκδίκαση σχετικών υποθέσεων, συνήθως αναζητούν, εσφαλµένα, να διαπιστώσουν στο βρασµό ψυχικής ορµής πλήρη κατάλυση της σκέψης και της λογικής του δράστη, αλλά αυτό είναι λάθος, διότι δεν πρόκειται περί αυτού και δεν απαιτείται στο βρασµό του άρθρ Π.Κ., ανικανότητα (πλήρης ή µερική), αλλά µόνο η κατάλυση της ήρεµης σκέψης του δράστη. Είναι ανάγκη, επίσης, να επισηµανθεί και έχει ιδιαίτερη πρακτική σηµασία ότι, πολλοί δικαστές κατά την εκδίκαση µιας υπόθεσης σκέπτονται περισσότερο, µε αυστηρώς ηθικά ή δογµατικά κριτήρια, και όχι µε καθαρά επιστηµονικά και νοµικά και δεν προβαίνουν στην αναγκαία διερεύνηση των πραγµατικών περιστατικών κάθε ειδικότερης περίπτωσης. Έτσι, επηρεάζονται, πολλές φορές, από τα ηθικά αυτά κριτήρια (ίσως και υπέρµετρα αυστηρά) και, εκ του λόγου αυτού και µόνον, αποκλείουν κάθε συζήτηση, κατά απόλυτο µάλιστα τρόπο, περί βρασµού ψυχικής ορµής. Αυτό, όµως, δεν είναι απλώς λάθος από ουσιαστικής και νοµικής πλευράς, αλλά ενέχει και πάρα πολλούς κινδύνους για τη σωστή απονοµή της Δικαιοσύνης. Η αναγνώριση ή µη της κατάστασης βρασµού ψυχικής ορµής, σε οποιοδήποτε δράστη, είναι έργο και υποχρέωση του Δικαστηρίου, και θα πρέπει, κάθε φορά, να ερευνάται το στοιχείο αυτό, µε καθαρά και µόνο νοµικά κριτήρια, αλλά και µε την

7 7 ελεύθερη συνείδηση του δικαστή, και βεβαίως µε βάση τα ουσιαστικά και πραγµατικά στοιχεία και δεδοµένα της αποδεικτικής διαδικασίας. Το στοιχείο δε αυτό πρέπει να ερευνάται από το Δικαστήριο, είτε αυτεπαγγέλτως, είτε κατόπιν αιτήµατος και ισχυρισµού του κατηγορουµένου Η µέχρι τώρα στατιστική για υποθέσεις, που φθάνουν στα ακροατήρια και εκδίδονται δικαστικές αποφάσεις, έχει δείξει, ότι η πλειοψηφία των ανθρωποκτονιών από πρόθεση γίνονται από δράστες, που βρίσκονται σε κατάσταση βρασµού ψυχικής ορµής. Μάλιστα, από το 1985 και µετά, η Νοµολογία του Αρείου Πάγου έχει αλλάξει ριζικά και δεν δέχεται, πλέον, όπως συνέβαινε παλαιότερα, ότι, η ήρεµη ψυχική κατάσταση είναι ο κανόνας στα εγκλήµατα αυτά των ανθρωποκτονιών από πρόθεση. Ο Άρειος Πάγος και τα Ουσιαστικά Δικαστήρια (ιδ. στο τέλος της παρούσης σχετική νοµολογία) δεν δέχονται, πλέον, ότι αρκεί η αναγραφή στο σκεπτικό κάθε απόφασης µόνο της φράσεως «εκ προθέσεως» και να τεκµαίρεται, έτσι, ως δεδοµένη, η ήρεµη ψυχική κατάσταση, αλλά θα πρέπει ρητά ν αναφέρεται, ότι υφίσταται αυτή, και, µάλιστα, να αιτιολογείται στην απόφαση, κατά τρόπο πλήρη και εµπεριστατωµένο, και αυτό, βεβαίως, εφόσον υποβληθεί νοµίµως σχετικός ισχυρισµός υπό του κατηγορουµένου ή του συνηγόρου του Η απειλούµενη από τον νόµο (άρθρ Π.Κ.) ποινή, όπως ήδη αναφέρθηκε, για ανθρωποκτονία από πρόθεση (τετελεσµένη) σε κατάσταση βρασµού ψυχικής ορµής είναι η πρόσκαιρη κάθειρξη 5-20 έτη, ενώ αντιθέτως η προβλεποµένη ποινή για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεµη ψυχική κατάσταση (άρθρ Π.Κ.) είναι, µετά την κατάργηση και στη χώρα µας της θανατικής ποινής, της ισόβιας κάθειρξης (για τετελεσµένη). Εάν, όµως, αναγνωρισθεί στον καταδικασθέντα, σε κατάσταση βρασµού ψυχικής ορµής, οποιαδήποτε ελαφρυντική περίσταση, είτε ειδική

8 8 (του άρθρου 84 Π.Κ.), είτε γενική (όπως απόπειρας, απλής συνέργειας, άρθρ. 36 Π.Κ. κ.λπ.), η ποινή µπορεί να µειωθεί µέχρι και τα δύο έτη φυλάκισης (άρθρ. 83 β Π.Κ.), ήτοι πλαίσιο ποινής (2-12 έτη). Διευκρινίζεται, ότι ποτέ δεν µειώνεται δύο φορές η προβλεπόµενη ποινή, λόγω αναγνώρισης δύο ή περισσοτέρων ελαφρυντικών (γενικών ή ειδικών), αλλά πάντοτε µόνο µία φορά. Ίσως όµως, µειώνεται περισσότερο και µέχρι του ελαχίστου ορίου, όταν αναγνωρίζονται περισσότερα του ενός ελαφρυντικά (άρθρ. 85 Π.Κ.), κάτι που εκτιµάται ελευθέρως από το Δικαστήριο. Εκ περισσού επισηµαίνεται, ότι ο βρασµός ψυχικής ορµής δεν είναι, ούτε ειδικό, ούτε γενικό ελαφρυντικό, και, εποµένως, δεν θεωρείται ανεπίτρεπτη διπλή µείωση της ποινής, όταν συντρέχει και περίπτωση ελαφρυντικών. Αντιθέτως, η απειλούµενη ποινή από τον νόµο, όπως ήδη αναφέρθηκε, σε περίπτωση τετελεσµένης ανθρωποκτονίας, σε ήρεµη ψυχική κατάσταση, είναι, πλέον, µόνο της ισόβιας κάθειρξης (µετά την κατάργηση της θανατικής ποινής). Σε περίπτωση δε αναγνώρισης ελαφρυντικής περίστασης στο δράστη (γενικής ή ειδικής) για ανθρωποκτονία από πρόθεση, σε ήρεµη ψυχική κατάσταση (άρθρ ), καταγιγνώσκεται πρόσκαιρη κάθειρξη τουλάχιστον δέκα (10) ετών (άρθρ. 83 α Π.Κ.). Ήτοι, το πλαίσιο της προβλεποµένης ποινής, στην περίπτωση αυτή, είναι έτη κάθειρξης. Το αυτό ισχύει και στην περίπτωση της απόπειρας ή της απλής συνέργειας, διότι, όπως προαναφέραµε, µία µόνο φορά γίνεται µείωση της ποινής (άρθρ.85 Π.Κ.). Ειδικότερα, εάν ένας δράστης ανθρωποκτονίας από πρόθεση, σε ήρεµη ψυχική κατάσταση, ενήργησε σε απόπειρα ή µε τη συµµετοχική µορφή της απλής συνέργειας και του αναγνωρισθεί, επιπλέον, και µία ή περισσότερες ελαφρυντικές περιστάσεις του άρθρ. 84 Π.Κ., και στην περίπτωση αυτή, το πλαίσιο της ποινής είναι της κάθειρξης των ετών, δηλ. σε καµία περίπτωση δεν µπορεί η επιβληθησόµενη ποινή να µειωθεί κάτω των 10 ετών, όσα ελαφρυντικά και εάν αναγνωρισθούν.

9 9 Εδώ, θα πρέπει να τονισθεί ότι είναι ανάγκη ν αντιµετωπισθεί το ζήτηµα αυτό νοµοθετικά, ώστε ν αποφεύγεται το αδιέξοδο του ελάχιστου ορίου ποινής των 10 ετών σε κάθε τέτοια περίπτωση. Είναι δηλ. δυνατόν, να έχουµε ένα κατηγορούµενο για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση, επειδή πυροβόλησε από απόσταση κατά του θύµατος, χωρίς καν να τον τραυµατίσει, αλλά δεν ήταν και σε κατάσταση βρασµού ψυχικής ορµής. Στην περίπτωση αυτή, βάσει των ισχυόντων και προεκτεθέντων, το ελάχιστο όριο της ποινής είναι πάντοτε των δέκα (10) ετών. Ορθό, εποµένως, θα ήταν, ο δικαστής, συνεκτιµώντας και τα άλλα στοιχεία, να έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει ποινή και κάτω των δέκα (10) ετών, άλλως, προκειµένου ν αποφύγει το αδιέξοδο αυτό, οδηγείται σε άλλους νοµικούς χαρακτηρισµούς της πράξης, ώστε να µπορεί να επιβάλλει µικρότερη ποινή. Είναι, όµως, δυνατόν και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις (απλής συνέργειας και απόπειρας), σύµφωνα µε τις διατάξεις των άρθρων 42 παρ.2 και 47 παρ. 2 Π.Κ., «εάν το δικαστήριο κρίνει, ότι η ελαττωµένη ποινή δεν επαρκεί, για να αποτρέψει τον υπαίτιο από την τέλεση άλλων αξιοποίνων πράξεων, µπορεί να επιβάλλει την ίδια ποινή µε αυτήν, που ο νόµος προβλέπει για την ολοκληρωµένη πράξη». Τέτοια δυνατότητα µη µείωσης της ποινής δεν παρέχεται κατά την αναγνώριση ελαφρυντικών περιστάσεων του άρθρ.84 Π.Κ., οπότε είναι υποχρεωτική, σε κάθε περίπτωση, η κατά τα άνω µείωση (άρθρ.83 Π.Κ.) Η αναγνώριση από το δικαστήριο στον κατηγορούµενο της κατάστασης του βρασµού ψυχικής ορµής (άρθρ Π.Κ.) είναι θέµα ουσιαστικό και πραγµατικό (και όχι ελαφρυντική περίσταση) και, για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να προβληθεί από τον κατηγορούµενο ή το συνήγορό του, ως ισχυρισµός και µάλιστα µε αιτιολογηµένο αίτηµα (βεβαίως µπορεί και αυτεπαγγέλτως το δικαστήριο να ερευνήσει και να δεχθεί την ύπαρξη κατάστασης βρασµού ψυχικής ορµής), ώστε το δικαστήριο, να είναι

10 10 υποχρεωµένο, να απαντήσει, κατά τρόπο αιτιολογηµένο, κάτι που υπόκειται και στον αναιρετικό έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να προκύψουν από τη διαδικασία σχετικά περιστατικά, που να δικαιολογούν την ύπαρξη του βρασµού ψυχικής ορµής. Για τον λόγο αυτό, καλό και σκόπιµο είναι, από πρακτικής ιδίως πλευράς, ο ισχυρισµός αυτός, περί βρασµού ψυχικής ορµής, και τα σχετικά πραγµατικά περιστατικά περί αυτού, να διαλαµβάνονται, κατά τρόπο ιδιαίτερα συνοπτικό, αλλά σαφή και ορισµένο, σε σχετικό γραπτό κείµενο, κατ άρθρ Κ.Π.Δ., το οποίο να παραδίδεται στον διευθύνοντα τη συζήτηση του Δικαστηρίου προς καταχώρηση στα οικεία πρακτικά της δίκης. Βεβαίως, όπως, τελευταίως, έγινε δεκτό από τη νοµολογία του Α.Π., θα πρέπει να γίνεται και προφορική ανάπτυξη προς το Δικαστήριο των ισχυρισµών αυτών, και αυτό, ότι δηλ. αναπτύχθηκαν και προφορικά, να προκύπτει από τα πρακτικά της δίκης. Είναι µία παραδοχή του Α.Π. σαφώς υπερβολική, διότι από τη στιγµή, που καταχωρούνται οι γραπτοί αυτοτελείς ισχυρισµοί στα πρακτικά, είναι αυτονόητο, ότι αναπτύχθηκαν και εν πάση περιπτώσει, ότι έλαβε γνώση αυτών το δικαστήριο, επί των οποίων και θα πρέπει αιτιολογηµένα ν απαντήσει. Όµως, και όσο δεν θα έχει µεταβληθεί η νοµολογία αυτή, θα πρέπει να προκύπτει από τα πρακτικά και η προφορική ανάπτυξη κάθε αυτοτελούς ισχυρισµού, άλλως απορρίπτεται ως αόριστος. Το αυτό ισχύει και για την αναγνώριση ελαφρυντικών περιστάσεων (ειδικών ή γενικών) στον κατηγορούµενο, και µάλιστα η προβολή προς το Δικαστήριο του αιτήµατος αυτού, περί αναγνώρισης ελαφρυντικών, θα πρέπει, από πρακτική πλευρά, να γίνεται, ως αυτοτελής ισχυρισµός, κατά τρόπο συγκεκριµένο και ορισµένο, άλλως το δικαστήριο, όπως πάγια από τη νοµολογία γίνεται δεκτό, δεν έχει υποχρέωση ν απαντήσει, διότι θεωρείται ο ισχυρισµός αυτός αόριστος και ανεπίδεκτος δικαστικής εκτίµησης. Είναι δε αυτοτελής ο ισχυρισµός, όταν η αποδοχή του συνεπάγεται την άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως, τον αποκλεισµό ή τη µείωση της

11 11 ικανότητας προς καταλογισµό, την εξάλειψη του αξιοποίνου ή τη µείωση της ποινής, εφόσον, όµως, ο ισχυρισµός αυτός περιέχει µε πληρότητα και σαφήνεια τα θεµελιούντα αυτόν πραγµατικά περιστατικά. Υπό τα δεδοµένα αυτά, είναι αυτονόητο ότι, τόσο οι αιτούµενες γενικές ελαφρυντικές περιστάσεις, όσο και οι ειδικές, συνιστούν, κατά τα άνω, αυτοτελείς ισχυρισµούς του κατηγορουµένου, και θα πρέπει και είναι καλύτερο και επιµελέστερο, να προβάλλονται και να αναπτύσσονται προς το δικαστήριο κατά το άρθρ Κ.Π.Δ., ενώ η απαιτούµενη αιτιολογία από το δικαστήριο, είτε στην περίπτωση της αποδοχής, είτε όχι, θα πρέπει να εκτείνεται και στους προβαλλόµενους από τον συνήγορο ή τον κατηγορούµενο αυτοτελείς ισχυρισµούς. Οι ισχυρισµοί αυτοί του κατηγορουµένου (περί βρασµού ψυχικής ορµής ή περί αναγνώρισης ελαφρυντικών περιστάσεων) θα πρέπει να προβάλλονται προς το δικαστήριο εγκαίρως και, πάντως, τουλάχιστον, προ της διακοπής της συνεδρίασης του δικαστηρίου προς διάσκεψη, για την έκδοση της περί ενοχής ή µη απόφασης. Το ορθότερο, βέβαια, είναι, να προβάλλονται προ της αγόρευσης περί της ενοχής ή µη του Εισαγγελέως της έδρας, ώστε να δοθεί η δυνατότητα, να τοποθετηθεί και να προτείνει και αυτός προς το Δικαστήριο και για τα θέµατα αυτά, άλλως δίδεται και πάλι ο λόγος στον Εισαγγελέα και, επίσης, στους συνηγόρους της πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης και βεβαίως και στον κατηγορούµενο, και ακολουθεί η περί ενοχής ή µη απόφαση και συγχρόνως η περί αναγνώρισης ή µη του βρασµού της ψυχικής ορµής και των ελαφρυντικών περιστάσεων Από πλευράς νοµολογίας και θεωρίας, το ζήτηµα του βρασµού ψυχικής ορµής και άλλων συναφών θεµάτων, έχει πλήρως αντιµετωπισθεί και διασαφηνισθεί. Επειδή η παρούσα εργασία έχει, κατά κύριο λόγο, πρακτική σηµασία για τους διακονούντες την Ποινική Δικαιοσύνη (Δικαστές,

12 12 Εισαγγελείς και Δικηγόρους), κρίνω σκόπιµο, ότι πρέπει ν αναφερθούν ορισµένες, κάπως πρόσφατες, αλλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικές, χρήσιµες και απολύτως σχετικές αποφάσεις, οι οποίες, µάλιστα, δίνουν λύσεις σε συγκεκριµένα θέµατα, και συγκεκριµένα: Α.Π. 909/1976 Π.Χρ. ΚΖ σελ.323. (Ο βρασµός ψυχικής ορµής, παρότι συνήθως έχει µικρή διάρκεια, γίνεται δεκτό ότι µπορεί να διαρκέσει και ώρες). Α.Π. 71/1976 Ποιν.Χρ. ΚΖ σελ.149 (Βρασµός, λόγω αποκάλυψης εξωσυζυγικών σχέσεων της συζύγου του). Α.Π. 1024/83 Π.Χρ. ΛΔ σελ. 67 (Υπάρχει βρασµός ψυχικής ορµής, επί προηγηθείσης υβριστικής συµπεριφοράς του παθόντος). Α.Π. 1847/1983 Π.Χρ. ΛΔ σελ.610 (Βρασµός του πυροβολήσαντος δράστη κατά του τραυµατίσαντος αυτόν στη διάρκεια κυνηγίου). Α.Π. 148/88 Π.Χρ. ΛΗ σελ.601 (Βρασµός του πυροβολήσαντος, επειδή είδε τον παθόντα τυχαίως και θυµήθηκε παλαιότερη προβολή). Α.Π. 1154/88 Π.Χρ. ΛΘ σελ.98 (Δεν συνιστά βρασµό του δράστη, που θανάτωσε τον αδελφό του, επειδή είχε βιάσει τη σύζυγό του, µεταβάς στην Αθήνα από την Κρήτη και αφού παραµόνευσε και τον σκότωσε). Α.Π. 200/89 Υπερ.1993 σελ.701 (Ο βρασµός ψυχικής ορµής, παρότι συνήθως έχει µικρή διάρκεια, γίνεται δεκτό ότι µπορεί να διαρκέσει και ώρες). Α.Π.541/89 Π.Χρ. Μ σελ.34 (Ο βρασµός επί προηγηθέντος επεισοδίου µε ιερόδουλο).

13 13 Α.Π. 1155/89 Π.Χρ Μ σελ.435 (Δεν συνιστά βρασµό του δράστη, που συνελήφθη επ αυτοφώρω να καλλιεργεί ινδική κάνναβη και πυροβόλησε κατά του συλλαβόντος αυτόν αστυνοµικού). Α.Π. 324/90 Π.Χρ Μ σελ.1047 (Δεν συνιστά βρασµό η κατάσταση µόνο απελπισίας και απόγνωσης του δράστη). Α.Π. 561/1990 Π.Χρ. ΜΑ σελ.43 (Έννοια βρασµού Αυτοτελής ισχυρισµός). Α.Π. 1204/92 Υπεράσπιση 1993 σελ.710 (Ο βρασµός ψυχικής ορµής είναι αναγκαίο να οφείλετο σε δικαιολογηµένα αίτια» - Αντίθετα Αιτ.Εκθ. σελ.454) Πληµ.Άρτας 73/1992 Π.Χρ. ΜΓ σελ. 329 (Έννοια βρασµού). Α.Π. 928/93 Π.Χρ. ΜΓ σελ.978 (Βρασµός λόγω φόβου και ταραχής). Α.Π. 1460/94 Π.Χρ. ΜΔ σελ.897 (Καταλογισµός του δράστη ανθρωποκτονίας). Α.Π. 1793/94 Π.Χρ. ΜΕ σελ.165 (Βρασµός, επειδή ο δράστης θεώρησε ύποπτη την κίνηση του θύµατος για πυροβολισµό). Συµβούλιο Πλ.Αθηνών 3922/1995 Π.Χρ. ΜΣΤ σελ.940 (Έννοια βρασµού Δεν είναι υποχρεωτικό το πόρισµα ιατρικής πραγµατογνωµοσύνης, αλλά πρέπει να αιτιολογείται η αντίθετη κρίση). Α.Π. 571/1996 Π.Χρ. ΜΖ σελ.238 (Πότε υπάρχει βρασµός. Αιτιολόγηση απόρριψης του βρασµού). Α.Π. 449/1996 Π.Χρ σελ.69 (Έννοια ανθρωποκτονίας από πρόθεση).

14 14 Συµβούλιο Α.Π. 581/1997 Π.Χρ. ΜΗ σελ.1998 (Αυτεπάγγελτη έρευνα του βρασµού. Ικανότητα προς καταλογισµό). Α.Π. 809/1997 Π.Χρ. ΜΗ σελ.248 (Πράξη υπό το κράτος ψυχικής υπερδιέγερσης συνιστά βρασµό ψυχικής ορµής). Α.Π. 1545/1997 Ποιν.Χρ σελ.483 (Έννοια βρασµού). Α.Π. 1697/1997 Π.Χρ ΣΕΛ.508 (Έννοια ανθρωποκτονίας από πρόθεση). Α.Π. 1553/97 Π.Χρ. ΜΣΤ σελ. 896 (Δεν συνιστά βρασµό η θρασεία συµπεριφορά του παθόντος, που προκάλεσε µεν ψυχική υπερδιέγερση στον κατηγορούµενο, όχι, όµως, σε σηµείο που ν αποκλείει τη σκέψη του). ΜΟΔ Αθ /1998 Ποιν.Χρ σελ.364 (Έννοια βρασµού) Α.Π. 696/1998 Π.Χρ σελ.156 (Έννοια βρασµού). Τριµ.Πλ.Θεσ.37/1998 Ποιν.Χρ σελ.527 (Έννοια βρασµού). Α.Π. 1217/99 Π.Χρ. Ν σελ.614 (Δεν συνιστά βρασµό η θανάτωση συµπαίκτη σε χαρτοπαίχνιο λόγω προηγηθείσης συνήθους έντασης και απειλής ότι θα τον σκοτώσει). Α.Π. 700/99 Π.Χρ Ν σελ.251 (Δεν συνιστά βρασµό η θανάτωση οπλοφόρου από πληρωµένο «προστάτη» σε νυκτερινό κέντρο). Α.Π. 1217/99 Π.Χρ. Ν σελ.614 (Πράξη υπό το κράτος ψυχικής υπερδιέγερσης συνιστά βρασµό ψυχικής ορµής). Α.Π. 1828/1999 Υπερ σελ.297

15 15 (Έννοια βρασµού) ΜΟΕ Θεσ /2000 Ποιν.Δικ σελ.819 (Έννοια βρασµού). Α.Π. 343/2000 Π.Χρ. Ν σελ.897 (Πράξη υπό το κράτος ψυχικής υπερδιέγερσης συνιστά βρασµό ψυχικής ορµής). Συµβούλιο Εφ.Αθ. 135/2001 Π.Χρ.ΝΑ σελ.552 (Διάκριση προµελετηµένου και απροµελέτητου δόλου Έννοια βρασµού. Ελεύθερη εκτίµηση της ψυχιατρικής γνωµάτευσης). Α.Π. 1935/2001 Π.Χρ.ΝΒ σελ.719 (Προϋποθέσεις βρασµού. Εάν δεν υποβληθεί ορισµένος ισχυρισµός βρασµού, δεν υποχρεούται ν απαντήσει το δικαστήριο). Συµβ. Εφ.Αθ. 135/2001 Ποιν.Χρ σελ.552 (Έννοια βρασµού). Α.Π. 1997/2001 Π.Χρ. ΝΒ σελ.790 (Έννοια βρασµού Έννοια αυτοτελών ισχυρισµών Άµυνα Παρατηρήσεις Κ.Βαθιώτη). Α.Π. 1955/2001 Ποιν.Δικαιοσύνη 2002 σελ.449 (Βρασµός, επειδή προηγήθηκε υβριστική συµπεριφορά του παθόντος, ενώ ο δράστης ζητούσε επιµόνως την πληρωµή χρέους του θύµατος προς αυτόν). Α.Π. 1935/2001 Π.Χρ. ΝΒ σελ.719 (Προϋποθέσεις βρασµού ψυχικής ορµής. Όταν δεν υποβάλλεται σχετικός ισχυρισµός, δεν υποχρεούται το Δικαστήριο να διαλάβει ειδική αιτιολογία για την έλλειψη βρασµού). Α.Π. 4530/2001 Π.Χρ. ΝΒ σελ.556 Έννοια βρασµού ψυχικής ορµής. Δέχεται βρασµό στον δράστη που θανάτωσε την πάσχουσα από καρκίνο και υποφέρουσα σύζυγό του). Συµβουλ. Πλ.Άρτας 187/2002 Π.Χρ. ΝΓ σελ.72

16 16 (Έννοια βρασµού, έννοια νοσηρής διατάραξης). Α.Π. 219/2002 Π.Χρ. ΝΒ σελ.904 (Προϋποθέσεις βρασµού ψυχικής ορµής. Δέχεται ήρεµη ψυχική κατάσταση του κατηγορουµένου, ο οποίος µετά τη συµπλοκή σε καφενείο, πήγε στο σπίτι γνωστού του και πήρε µαχαίρι, µε το οποίο επέφερε θανατηφόρα πλήγµατα). Α.Π. 870/2002 Π.Χρ. ΝΓ/2003 σελ.241 (Πότε υπάρχει βρασµός ψυχικής ορµής. Ήρεµη ψυχική κατάσταση, όταν ο δράστης ενήργησε, επειδή η ερωµένη του ανακοίνωσε σ αυτόν διακοπή του ερωτικού δεσµού και επειδή παρήλθε χρόνος πλέον των τριών ωρών). Α.Π. 1473/2002 Π.Χρ. ΝΓ σελ.520 (Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού) Α.Π. 1511/2002 Π.Χρ ΝΓ σελ.528 (Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού) Α.Π. 1601/2002 Π.Χρ. ΝΓ σελ.593 (Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού) Α.Π. 1742/2002 Π.Χρ. ΝΓ σελ.691 (Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού) Α.Π. 1936/2002 Π.Χρ ΝΓ σελ.715 (Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού) Πληµ.Αθηνών 5675/2002 Π.Χρ. ΝΔ 2004 σελ.1083 (Στοιχεία ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως. Πότε συντρέχει βρασµός ψυχικής ορµής. Απόπειρα ανθρωποκτονίας). Α.Π. 1/2003 Π.Χρ. ΝΓ/2003 σελ.972 (Έννοια βρασµού ψυχικής ορµής. Έλλειψη αιτιολογίας). Συµβούλ. Πλ.Ιωαννίνων 13/2003 Π.Χρ. ΝΓ σελ.943 (Έννοια βρασµού έννοια νοσηρής διατάραξης).

17 17 Α.Π. 118/2003 Π.Χρ. ΝΓ σελ.906 (Έννοια ανθρωποκτονίας από πρόθεση Έννοια βρασµού Έννοια διατάραξης πνευµατικών λειτουργιών Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού - Αιτιολογία). Α.Π. 234/2003 Π.Χρ. ΝΓ σελ.930 (Έννοια αυτοτελούς ισχυρισµού. Η αιτιολογία πρέπει να εκτείνεται και σε αυτόν). Συµβούλ. Α.Π. 1630/2003 Ποινικός Λόγος 5/2003 σελ.1839 (Πρόκειται περί της αυτής βαρύτητας των αδικηµάτων σε ήρεµη ψυχική κατάσταση και σε βρασµό ψυχής ορµής, αλλά απλώς προβλέπεται από την οικεία διάταξη η επιβολή µικρότερης ποινής). Πλ/κείο Ιωαννίνων 13/2003 Π.Χρ. ΝΓ/2003 σελ.943 (Έννοια βρασµού ψυχικής ορµής. Έννοια νοσηρής διατάραξης των πνευµατικών λειτουργιών. Στραγγαλισµός µε αυτοσχέδιο σχοινί ενδεκαετούς ανήλικης, προκειµένου, όπως ισχυρίστηκε, να εκπληρώσει τάµα). Α.Π.229/2003 Π.Χρ. ΝΓ/2003 σελ.987 (Προϋποθέσεις βρασµού ψυχικής ορµής. Σε ήρεµη ψυχική κατάσταση ενήργησε ο δράστης, ο οποίος λόγω προηγηθείσης λογοµαχίας (τι τρέχει, ποιος είσαι εσύ ρε) και γροθιάς στο πρόσωπο του, επέφερε το θάνατο δια πυροβολισµού µε πιστόλι). Πληµ.Ηρακλείου 349/2003 Π.Χρ. ΝΔ 2004 σελ.1088 (Στοιχεία ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Έννοια βρασµού ψυχικής ορµής. Προϋποθέσεις άµυνας. Τι είναι όπλο.) Α.Π. 373/2003 Ποιν.Χρ. ΝΔ 2004 σελ.25 (Στοιχεία ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Έννοια προµελετηµένου και απροµελέτητου δόλου επί ανθρωποκτονίας. Στοιχεία βρασµού ψυχικής ορµής. Έννοια απλής συνέργειας. Στοιχεία άµυνας).

18 18 Α.Π. 719/2003 Ποιν.Χρ. ΝΔ 2004 σελ.144 (Στοιχεία ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Έννοια προµελετηµένου και απροµελέτητου δόλου. Βρασµός ψυχικής ορµής. Στοιχεία άµυνας) Α.Π. 2292/2003 Ποιν.Χρ. ΝΔ 2004 σελ.890 (Στοιχεία ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Έννοια βρασµού ψυχικής ορµής. Έννοια νοσηρής διατάραξης των πνευµατικών λειτουργιών και διατάραξης της συνείδησης). Α.Π. 759/2004 Ποιν.Χρ. ΝΕ/2005 σελ.503 (Έννοια διατάραξης των πνευµατικών λειτουργιών και διατάραξη της συνειδήσεως. Μόνη η τοξικοµανία δεν οδηγεί σε έλλειψη της ικανότητας προς καταλογισµό. Ορθή και αιτιολογηµένη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεµη ψυχική κατάσταση) Α.Π. 1057/2004 Ποιν.Χρ. ΝΕ/2005 σελ.509 (Βρασµός ψυχικής ορµής. Άµυνα. Αιτιολογηµένη καταδίκη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε βρασµό ψυχικής ορµής του κατηγορουµένου, που ήταν ιδιοκτήτης µπαρ και πυροβόλησε λόγω προηγηθείσης λογοµαχίας) Βιβλιογραφία: - Ν.Ανδρουλάκης: «Η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σελ.36 Βρασµός σελ.47). - Στ.Παπαγεωργίου Γονατά: «Ο βρασµός ψυχικής ορµής στο Π.Δ. (2002)» - Στ.Παπαγεωργίου Γονατά «Μπορεί να συνυπάρχει το ακαταλόγιστο σε βρασµό ψυχικής ορµής» Ποιν.Χρ σελ Χ.Παπαχαραλάµπους (Ο βρασµός ψυχικής ορµής: Διαπίστωση χωρίς αξιολόγηση) Ποιν.Δικ.2000 σελ.1258

19 19 - Συµεωνίδου Καστανίδου Ε.: (Εγκλήµατα κατά της ζωής (άρθρ Π.Κ.) Βαθιώτης: «Σκέψεις για το γενικό δόλο και το βρασµό ψυχής σε µία περίπτωση κ.λπ.» Π.Χρ. ΝΒ σελ Δοµάζος: «Ορισµένες προβληµατικές πλευρές επί ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως» Π.Χρ. ΝΑ σελ Τσουµάκου: «Δύο περί φόνου διατάξεις του Π.Κ. άρθρ. 299 και 311», Θέµις ΞΒ σελ Μαγκάκης: «Η ποινής της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και αι ελαφρυντικαί περιστάσεις» Ποιν.Χρον. ΙΔ σελ.614 επ. - Καϊάφα - Γκµπάντι: «Δεν αποκλείεται ο βρασµός να οφείλεται σε υπαιτιότητα του δράστη». Υπερ σελ Αντ.Φούσας: «Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια και Εφετεία (ΜΟΔ & ΜΟΕ) Διαδικασία στο Ακροατήριο». Π.Χρ. ΜΖ σελ.4 επ