δηλητήριο μπούχτισα φτάνει πια

Transcript

1 δηλητήριο μπούχτισα φτάνει πια Σε πλησιάζει ένας άνθρωπος στο δρόμο και σου δίνει ένα έντυπο Αυτό το έντυπο Μπορεί να τον ξέρεις, λιγότερο ή περισσότερο, μπορεί και καθόλου Δεν είναι διαφημιστικό, δεν είναι κομματικό, δε σου ζητά να πληρώσεις κάτι Μια ανησυχία φωνάζει Έναν νταλγκά Θέλω να μιλήσω ρε φίλε Να ακούσω Να επικοινωνήσω Να μοιραστώ Να συμφωνήσω Και να διαφωνήσω Να δημιουργήσω Και να καταστρέψω Δημιουργικά πάντα Γιατί κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα πράγματα και θέλω να στα πω Θέλω να στα πω γιατί είσαι δίπλα μου Και θέλω να σε ακούσω Θέλω να σε ακούσω γιατί είσαι δίπλα μου Ούτε μπρος, ούτε πίσω Ούτε πάνω, ούτε κάτω Δίπλα μου layout2_new_2.indd 1

2 μήνυμα #1 Πλωμάρι Μάιος 2010 layout2_new_2.indd 2

3 τα ψιλά γράμματα της ιστορίας Κεφάλαιο: Τα Αγγλικά δάνεια Οι Έλληνες ζήτησαν και πήραν από τους Άγγλους για τις ανάγκες του Αγώνα, δυο δάνεια, συνολικού ύψους λιρών. Το πρώτο συνομολογήθηκε το 1823 για λίρες, από τις οποίες οι Έλληνες πήραν στα χέρια τους μόλις λίρες. Το δεύτερο συνομολογήθηκε το 1825 για λίρες και πήραν μόνο λίρες. Η διαφορά κρατήθηκε από τους Άγγλους δανειστές αδελφούς Ρικάρντο, για προκαταβολές τόκων, έξοδα, προμήθειες και μεσιτείες των διαφόρων επιτήδειων. Τα δάνεια αυτά καθαρώς τοκογλυφικά και ληστρικά δεν είχαν προηγούμενο στις διεθνείς συναλλαγές και δεν χρησίμευσαν καθόλου για τους σκοπούς για τους οποίους συνομολογληθηκαν. Το γεγονός αυτό επισημαίνει ο Κοραής, σε επιστολή του προς τον Κουντουριώτη: «Το δάνειον το γινόμενον από το Αγγλικόν έθνος δεν πρέπει να το στοχάζεσθε ως ευεργεσίαν. Και αυτόν τον διάβολον ήθελον ούτοι μετά χαράς δανείσει αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει τα ενέχυρα». Το πρώτο κατασπαταλήθηκε στον εμφύλιο πόλεμο για την εξαγορά των Ρουμελιωτών και την εξόντωση των καπεταναίων του Μοριά, και το μέρος του καρπώθηκαν οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες. Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου δανείου γράφει ο George Finley, καταναλώθηκε από τους πλοιοκτήτες και τους ναύτες «και η μερίδα του λέοντος στους Αρβανίτες της Ύδρας και των Σπετσών» Το δεύτερο δάνειο προοριζόμενο για τη δημιουργία τακτικού στρατού και σύγχρονου πολεμικού ναυτικού, χάθηκε σε κερδοσκοπικές παραγγελίες πλοίων, που δεν ήλθαν ποτέ στην Ελλάδα και σε μεσιτείες, αμοιβές και προμήθειες. Ο ρόλος που έπαιξαν στις διαπραγματεύσεις, στη σύναψη και ακόμα στη διαχείριση αυτών των αισχρών δανείων, ο Ορλανδός και ο Λουριώτης, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία, για την οποία το Έθνος, έπρεπε να τους οφείλει ευγνωμοσύνη. Μόνος αντίθετος στα αγγλικά δάνεια ο Κολοκοτρώνης. Γι αυτό ούρλιαζε από το Λονδίνο ο Ορλανδός και ζητούσε εδώ και τώρα να τον κρεμάσουν, γιατί αυτή ήταν η επιθυμία των Άγγλων δανειστών. Έτσι όλα εξηγούνται. Και ο κατατρεγμός και η φυλάκιση του Γέρου του Μοριά. Όσο αυτός ήταν ζωντανός ή ισχυρός δεν θα μπορούσαν να φθάσουν οι λίρες υδραίικες και οι σπετσιώτικες τσέπες. Και για του λόγου το αληθές, στις 2 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίζεται στην Ύδρα ο Κολοκοτρώνης και ημέρες αργότερα, στις 7 Φεβρουαρίου υπογράφεται η συμφωνία για το δεύτερο δάνειο. Σαν βεβαιώθηκαν οι Άγγλοι τοκογλύφοι ότι δεν υπήρχε πρόβλημα -το εμπόδιο Κολοκοτρώνης είχε ξεπεραστεί- αποφάσισαν να υπογράψουν τη ληστρική συμφωνία. Έτσι στις 21 Απριλίου 1825 καταφθάνει στο λιμάνι του Ναυπλίου το Αγγλικό πλοίο Lively με αγγλικές λίρες. Η κυβέρνηση το υποδέχεται με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς. Η στρατιωτική μπάντα παίζει τον εθνικό Αγγλικό ύμνο Ο Θεός σώζοι τον Βασιλέα, ενώ το πλήθος κραύγαζε: Ζήτω ο Γεώργιος! Ζήτω ο βασιλιάς της Αγγλίας! Ζήτω, γιατί; Επειδή καταδέχτηκαν οι άνθρωποι του βασιλιά να μας στείλουν λίρες, ενώ υπογράψαμε για και οι υπόλοιπες πήγαν στις τσέπες των δανειστών, των κερδοσκόπων και στα κεμέρια των Αρβανίτικων οικογενειών! Σαράντα ημέρες στις 9 Ιουνίου 1825, γράφει από το Ναύπλιο, ο γνωστός μας συνταγματάρχης Φαβιέρος στο Φιλελληνικό Κομιτάτο του Παρισιού: «Η κυβέρνηση ξόδεψε πενήντα εκατομμύρια γρόσια: Είκοσι για να τσακίσει τον Κολοκοτρώνη, που τώρα τον αποκαλεί μοναδικό σωτήρα, πέντε ως έξι για τους αποστόλους στην Ευρώπη και για το δάνειο και το υπόλοιπο στους ναυτικούς και στους Ρουμελιώτες που λεηλάτησαν τον Μοριά και νέκρωσαν τους κατοίκους, έτσι που τώρα νοσταλγούν τους Τούρκους». Πικρές αλήθειες από έναν ξένο, αξιόπιστο, αντικειμενικό παρατηρητή που έζησε από κοντά τα γεγονότα. Τα Αγγλικά δάνεια ήταν ένα από τα μεγαλύτερα, ίσως το συνταρακτικότερο σκάνδαλο της εποχής του. Το πήραν είδηση και το ξεσκέπασαν οι αγγλικές εφημερίδες. Οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν ότι οι τραπεζίτες Ricardo, δύο από τους δανειστές, κράτησαν για τον εαυτό τους, ως προμήθεια λίρες. «Οι κ.κ. Ricardo τσέπωσαν λίρες. layout2_new_2.indd 1

4 Το κομψό αυτό ποσό που κράτησαν για τον εαυτόν τους οι εκδότες του δευτέρου δανείου είναι διπλάσιο των συνεισφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης, Κομιτάτων, συλλόγων σχολείων, πανεπιστημίων, συναυλιών. Το ελληνικό δάνειο είχε την τύχη του ταξιδιώτη εκείνου που πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών και δεν είχε την τύχη να βρει τον καλό Σαμαρείτη. Η Ελλάδα έχασε όλα τα πλεονεκτήματα που περίμενα από το δάνειο. Η υπόθεση της Ελλάδας προδόθηκε. Και προδόθηκε στην Αγγλία. Θα θριάμβευε σήμερα το ελληνικό ζήτημα, χωρίς την Αγγλία και το αγγλικό χρηματιστήριο». *Από το βιβλίο του Θ. Παναγόπουλου «ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ, 2009 η χώρα χρεωποπεί κι αυτοί αγοράζουν οπλα Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου και την αλλαγή κυβέρνησης στη χώρα, αποκαλύφθηκαν αρκετά στοιχεία για τα δημόσια οικονομικά της χώρας, στοιχεία που οι καραμανλαίοι απέκρυβαν από όλους, ακόμα και από τους ευρωπαίους αφέντες τους. Το γεγονός ότι μια κυβέρνηση μπορεί να κοροϊδεύει ολόκληρη την ε.ε. στέλνοντας ψεύτικα στοιχεία για την οικονομική κατάσταση της χώρας της είναι από μόνο του ενδιαφέρον. Πρεμούρα και οργή έπιασαν τους ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες, καθότι η λαμογιά των καραμανλαίων είναι μια καλή ιδέα για διάφορα ημιχρεοκοπημένα κράτη της ε.ε., τύπου ουγγαρία, βαλτικές χώρες κλπ. Το ψέμα της ελληνικής κυβέρνησης ανησύχησε σφόδρα της ευρωπαϊκές κεφαλές, καθότι η ελλάς είναι και μέλος της ευρωζώνης των 16 πλέον. Εμείς, μέσα σε αυτό το θέατρο παρελαυνόντων πολιτικών Στην ευρωζώνη ανήκουν οι χώρες που έχουν προχωρήσει σε οικονομική κα νομισματική ένωση, ονε δηλαδή και τεχνοκρατών μαθαίνουμε λίγα περισσότερα για την τύχη του πλούτου μας, πόσος σπαταλήθηκε στη γιγάντωση της κρατικής γραφειοκρατίας και πόσος έχει φαγωθεί από τους γνωστούς-άγνωστους μεγαλοκαρχαρίες. Στην παρούσα φάση της κοινωνικής ειρήνης πλούτος «μας» δεν θεωρείται ο πλούτος που παράγουμε (το ΑΕΠ της χώρας), αφού έχουμε αποδεχτεί ότι την πίτα θα την μοιράζουν οι κεφαλαιοκράτες κρατώντας όσο θέλουν γι αυτούς και δίνοντας μας ότι προαιρούνται. Πλούτος «μας» (σαν κοινωνία, πέρα από τον προσωπικό πλούτο του καθενός) θεωρείται ο πλούτος που βάζουμε σε ένα κοινό ταμείο που το διαχειρίζεται το κράτος. Προέρχεται βασικά από τη φορολόγηση μας, συν κάποια έσοδα από τις όλο και λιγότερες δημόσιες επιχειρήσεις. Με τα χρήματα της φορολόγησης, το κράτος υπόσχεται δωρεάν υγεία και παιδεία, προστασία των συνόρων και εσωτερική ασφάλεια, υποδομές, συντάξεις για όλους και όλες όσες φορολογούνται. Αντί για αυτά, ο πλούτος μας πηγαίνει στη layout2_new_2.indd 2

5 γιγάντωση μιας εξοντωτικής κρατικής μηχανής, φωλιά αναπαραγωγής της φαυλότητας και της κομματοκρατίας. Μην κοροϊδεύεστε. Τα ταμεία της χώρας είναι σε ξένα χέρια εδώ και καιρό. Πάνω από 100 χρόνια, από την πρώτη επίσημη χρεοκοπία (Τρικούπης 1898). Ακόμα και το πρώτο πρώτο δάνειο που πήρε η επαναστατημένη ελλάδα, από την Αγγλία το 1823, φαγώθηκε το περισσότερο από ημετέρους. Το είδος του σφουγγοκωλάριου της εξουσίας ενδημεί στα μέρη μας πριν από το ελληνικό κράτος ακόμα. Απόγονοι κοτζαμπάσηδων και φαναριωτών, οι Καραμανλήδες, Κωλλέτηδες, Παπανδρέοι, Σοφούληδες, Δεληγιάννηδες, Βενιζέλοι, όλοι τους πάντα εκεί, να μεσολαβήσουν στις μεγάλες δυνάμεις, να πάρουν χρήμα ή δόξα, ανάλογα τα γούστα του ο καθείς, πουλώντας μας κι αγοράζοντας μας κατά περίσταση. Κι αυτό το ξέρουν όλοι. Ας παρατήσουμε λοιπόν τη συζήτηση για τη χρεοκοπία και ας προσπαθήσουμε να δούμε μέσα από τη σύγχυση που καλλιεργεί η σύγχρονη υπερπληροφόρηση. «Η ξένη εξάρτηση είναι δυστυχώς δεδομένη. Οφείλουμε όλοι να τη συνηθίσουμε. Όπως ο κουφός συνηθίζει την κουφαμάρα του» Γεώργιος Παπανδρέου, 196κατι Ένα μεγάλο μέρος του κοινού μας πλούτου πηγαίνει στην ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία σούμπιτο. Όλη η ανάπτυξη μας τεχνικά οφείλεται σε ευρωπαϊκή τεχνογνωσία: οι γέφυρες, τα αεροδρόμια, ο μετροπόντικας, οι τηλεπικοινωνίες. Ας δούμε το παράδειγμα της ολυμπιάδας: κανείς στην ελλάδα, πλην μιας δράκας μεγαλομανών κεφαλαιούχων, δε ζήτησε αυτή τη σπατάλη δημόσιου χρήματος που έγινε με την ολυμπιάδα του Ακόμα και οι περισσότεροι μωροί που ήθελαν την ολυμπιάδα για τη δόξα, δεν φαντάζονταν αυτό το μάταιο της ανέγερσης γηπέδων που χρησιμοποιήθηκαν για ένα μήνα και μετά έγιναν μπάζα. Κι όμως με αυτή τη σαφώς ανυπόφορη για τα δημόσια οικονομικά της ελλαδίτσας σπατάλη, δούλεψε κομμάτι της ευρωπαϊκής βιομηχανίας για κάποια χρόνια: ανοίξαμε το πορτοφόλι και μοιράσαμε χρήμα, για την ολυμπιάδα θέλουν μόνο το καλύτερο. Και ίσως γι αυτό ήταν τότε οι έλεγχοι των τεχνοκρατών της ε.ε. μαζεμένοι, δεν έλεγαν ξεκάθαρα το προφανές: ότι μια τόσο χρεωμένη και με τέτοια έλλειψη υποδομών χώρα δεν μπορεί να σπαταλάει λεφτά σε γιορτές. Δεν ξεχνάμε φυσικά και την ηρωική είσοδο της ελλαδίτσας στην ονε με την δημιουργική λογιστική του κυρίου Σημίτη. Τότε που η χώρα μας, ομοίως χρεοκοπημένη όπως και σήμερα, εμφανίστηκε μέσα σε ενάμισι χρόνο να μειώνει το έλλειμμα και το χρέος της, στέλνοντας τα χρέη 20 χρόνια μπροστά, με κάτι φοβερά «εργαλεία» που έφτιαξαν κάτι φοβεροί τραπεζίτες και για τα οποία πληρώθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Τότε ήταν προφανές και στον πιο αφελή οικονομολόγο ότι κάποιο μαγείρεμα έγινε, με τον Σημίτη μάλιστα να υλοποιεί και εξοπλιστικό πρόγραμμα 21 δις την εξαετία ο Σημίτης ουσιαστικά αγόρασε την είσοδο της χώρας στην ονε, με στοιχεία προφανώς πλαστά, αγοράζοντας χύδην όπλα και πουλώντας ελληνικές υποδομές στην ευρωπαϊκή βαριά βιομηχανία. Με τα δικά μας λεφτά δουλεύουν οι γαλλικές rafal, dasseau, οι γερμανικές thyssen, siemens, hohtief οι σουηδικές saab, erickson και πόσες ακόμα. Και γι αυτό σήμερα, η πρεμούρα των τεχνοκρατών της ε.ε. για το νοικοκύρεμα των δημοσίων οικονομικών της χώρας δε λέει κουβέντα για μείωση των αμυντικών δαπανών: μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση έμμεσων φόρων (φπα, τσιγάρα, βενζίνη κλπ). Ούτε ένας από τους ψαρωτικούς τεχνοκράτες που παρελαύνουν τον τελευταίο καιρό δεν είπε ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να εξοικονομήσει σοβαρά έσοδα αν καθαρίσει τη διαφθορά και τη ρεμούλα σε 5 κλάδους της οικονομίας (φαρμακευτικές, τηλεπικοινωνίες, κατασκευαστικές, τράπεζες), ότι μπορεί να συμμαζέψει το δημόσιο χρέος της κόβοντας δραστικά τις δαπάνες για άμυνα και ασφάλεια. Και ούτε πρόκειται να πουν ποτέ τέτοια πράγματα οι εξωτικοί τεχνοκράτες, γιατί δουλειά τους είναι να στήνουν τέτοια κόλπα και όχι να τα χαλάνε. Όσο έχει η αγ-ελλάδα να δώσει χρήμα, θα το αρμέξουν. Θα πουλήσουν κι άλλα αυτοκίνητα κι άλλη άσφαλτο κι άλλους μηχανικούς και άλλα φάρμακα και άλλα αεροπλάνα και άλλους ασύρματους και άλλα ραντάρ και άλλους πυραύλους και άλλους γερανούς και άλλα καλώδια, όσο έχουμε να αγοράζουμε. Αν τύχει και μας τελειώσουν τα λεφτά, που θα γίνει κι αυτό κάποτε, θα μας πάρουν για πειραματόζωα. Το ίδιο μας το σώμα ξεχρέωνε και ξεχρεώνει τις κρατικές ρεμούλες, την πολυεθνική συμμορία του κεφαλαίου. Σήμερα για την εξυπηρέτηση του χρέους μας δίνουμε κάθε Με την τελευταία αύξηση του φόρου στα τσιγάρα, το κράτος προσδοκά κοντά 1 δις ευρώ επιπλέον έσοδα. Με τόσα λεφτά το χρόνο, ποιο υπουργείο να κάτσει να συνεχίσει την εκστρατεία, της ε.ε. πάλι, για μείωση του καπνίσματος; Εδώ θα έπρεπε το κράτος να δημιουργήσει ακόμα ιδανικότερες συνθήκες και να οδηγήσει ακόμα περισσότερους πολίτες στο κάπνισμα, μπας και βγάλει κάνα φράγκο! 3 layout2_new_2.indd 3

6 χρόνο το 30% του ΑΕΠ, του συνόλου της παραγωγής μας. Αφού αυτά τα λεφτά τα χρωστάμε κυρίως σε ανώνυμους-επώνυμους μεγαλοεπενδυτές, μπορούμε να πούμε ότι αυτοί οι τύποι μας τρώνε το 30% του πλούτου μας κάθε χρόνο, για να μας δανείζουν κατόπιν χρήματα να αγοράζουμε τα προϊόντα των φίλων και συνεταίρων τους. Αυτές είναι μπίζνες, να έχεις ολόκληρες χώρες να δουλεύουν για πάρτη σου. Είναι οι ίδιοι τραπεζίτες που αργότερα «κατέρρευσαν», δεν είχαν λεφτά τάχα μου. Η ανώνυμη εταιρεία «τράπεζα» χρεοκοπεί, αλλά το πρόσωπο «τραπεζίτης» (ή μέτοχος ή δικηγόρος) βγαίνει από την εταιρεία με τρελά κέρδη. Είναι προφανές ότι το παιχνίδι είναι στημένο από αυτούς γι αυτούς και η λεία είναι το αποτέλεσμα των κόπων μας, είτε αυτό λέγεται προσωπικός είτε συλλογικός πλούτος. Σ αυτό το στημένο παιχνίδι έπαθλο είναι οι ίδιες μας οι ζωές. Σε ένα όλο και πιο κοντινό προσεχώς, οι πολλοί δεν θα μπορούμε να έχουμε νερό, γιατρό, εξετάσεις, δασκάλους, φάρμακα, θάλασσα. Σε ένα όλο και πιο κοντινό προσεχώς δεν θα υπάρχει η έννοια καν του δημόσιου, όλα θα έχουν πουληθεί κι αγοραστεί, όλα θα είναι χρήμα. Όσοι και όσες βιώσαμε και θυμόμαστε τον κόσμο της αλληλεγγύης, το λαϊκό πολιτισμό της αλληλεγγύης, έχουμε χρέος να τον συνεχίσουμε, στήνοντας τείχη συνείδησης ενάντια στην καπιταλιστική απειλή. Αυτή τη στιγμή η κοινωνική μας αποταμίευση, τα λεφτά δηλαδή που αποταμιεύσαμε στα ασφαλιστικά μας ταμεία, έχουν φαγωθεί από το γνωστό-άγνωστο σύμπλεγμα εξουσίας που μας κυβερνά. Ετοιμάζονται να υποθηκεύσουν και τη μελλοντική μας αποταμίευση. Είναι χρέος μας να οργανώσουμε τις αντιστάσεις ώστε να μπορέσουμε να εμποδίσουμε την αρπαγή του πλούτου που με κόπο παράγουμε, του πλούτου που περιμένουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Τόσο καιρό περίμενες άγρυπνος την καθέλκυση του πλοίου, όμως καμία σαμπάνια δεν έσπασε πάνω του. Ήταν τότε που όλοι περίμεναν την επίσημη γνωμάτευση του γιατρού για να τρελλαθούν και να πάνε σε ήδη γνωστά μέρη για να κάνουν ήδη γνωστά πράγματα. Κάποια φορά κουράστηκες και κοιμήθηκες για πολύ λίγο και ξύπνησες με τον ήχο του πλοίου που ακουμπούσε για πρώτη φορά τη θάλασσα. Η σαμπάνια ήταν όπως πάντα άθικτη στο σκοινί της. Έτρεξες και φώναξες αλλ απάντηση δεν πήρες. Και ήρθαν οι εποχές που σε καμάρωναν οι γείτονες και οι συγγενείς και τα γραμματόσημα και οι φάκελλοι τελείωσαν πια και έτσι περίμενες ώρες ατέλειωτες μπροστά σε μια τηλεόραση ένα γυμνό γράμμα σε ένα μπουκάλι, από ένα μεγαλειώδες ναυάγιο ή ένα ναυαγισμένο μεγαλείο. Ντίνος Πετράκης [από την συλλογική έκδοση ποιημάτων «Από την Κερπινή ως την Ταϊβάν»] 4 layout2_new_2.indd 4

7 η τύχη μιας σύνταξης Μπροστά σ αυτήν την οικονομική κρίση και νιώθοντας την ανάγκη να προσφέρει κάτι από το υστέρημα της για να σωθεί η ελληνική οικονομία, η «συντρόφισσα» Νάνα Μούσχουρη παραιτήθηκε από τη σύνταξη που λάμβανε ως ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο Η Μούσχουρη σχεδόν όλη της τη ζωή μένει μόνιμα στην Ελβετία, ζώντας μια ζωή μέσα στον πλούτο και διατηρώντας σχέσεις με την ελληνική και ευρωπαϊκή ελίτ. Από οικονομικής πλευράς δεν της κοστίζει τίποτα να παραιτηθεί από τη σύνταξη της, ευρώ το χρόνο λιγότερα γι αυτήν δεν σημαίνει τίποτα. Ταυτόχρονα, όμως, περνάει στην συνείδηση του κόσμου ως εθνική ευεργέτισσα. Κάποια στιγμή μην ξεχάσουμε να την κάνουμε και άγαλμα. Όλη της τη ζωή υπηρετούσε το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό, με την κίνηση αυτή θέλει να μας δείξει ότι το καπιταλιστικό σύστημα διαθέτει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, νοιάζεται για την ευημερία των ελλήνων. Αλήθεια, ξέρει κανείς να μας πει τον καιρό που ήταν ευρωβουλευτής τι ακριβώς έκανε και ποιο ήταν το έργο της για το οποίο πληρωνόταν από τον έλληνα φορολογούμενο, χωρίς να την απασχολεί τότε η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Το χειρότερο απ όλα είναι ότι αυτή η κίνηση βρίσκει μιμητές σε εργαζόμενους και συνταξιούχους. Όπως ο συνταξιούχος από τη Πάτρα που έδωσε τη σύνταξη του των 700 ευρώ για να σωθεί η χώρα. Όπως με ύφος συγκινητικής απόγνωσης είπε ο Γιώργος Παπανδρέου ότι τον σταματούν στο δρόμο άνθρωποι του μόχθου και του λένε ότι είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες αρκεί να σωθεί η χώρα. Βλέπουμε καθαρά ότι αυτό που έκανε η Μούσχουρη λειτουργεί προπαγανδιστικά υπέρ του συστήματος. Δηλαδή, από τη μια μεριά το ίδιο το σύστημα να ξεζουμίζει με την υψηλή φορολόγηση και αύξηση των τιμών τούς εργαζόμενους και από την άλλη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες για να σώσουν ένα σύστημα που τους εξαναγκάζει στη φτώχια. Αυτή είναι η πραγματική αξία αυτού που έκανε η Μούσχουρη. Να δημιουργήσει ενοχές «πρέπει να κάνω κι εγώ κάτι» Να τονώσει τον εθνικισμό «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» Να διαστρεβλώσει την αλήθεια που λέει ότι αυτή τη κρίση τη δημιούργησε το τραπεζικό κατεστημένο και να βάλει στο παιχνίδι ως συνυπεύθυνους μισθωτούς και εργαζόμενους. Επί της ουσίας δεν με ενδιαφέρει καθόλου τη έκανε ή γιατί το έκανε η Μούσχουρη. Αυτό ανήκει στο δικό της κόσμο, στο δικό της σκεπτικό. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι ο αντίκτυπος που έχει η κίνηση της στην ελληνική κοινωνία, και συγκεκριμένα τι προσάπτει σ αυτήν και τι προπαγανδίζει, ακόμα και ερήμην της. Όπου ερήμην της σημαίνει το ρόλο που έπαιξαν τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ στην χρησιμοποίηση αυτής της κίνησης, περισσότερο ως διαφήμιση παρά ως είδηση, στην περίπτωση βέβαια που κάτι τέτοιο μπορεί να χαρακτηρισθεί είδηση. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι με την οικονομική αφαίμαξη μεγάλου μέρους του πληθυσμού αυτό που επιδιώκεται είναι η σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος; Ενός συστήματος που δεκαετίες τώρα διαιωνίζει τον πλούτο των λίγων. Τι σημαίνει όταν ακούμε ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες για να βγούμε από την κρίση; Σημαίνει ότι πρέπει να σωθεί το ίδιο το σύστημα και όχι ότι μετά το τέλος της κρίσης θα ξυπνήσουμε μια ωραία μέρα και δεν θα έχουμε οικονομικά προβλήματα, ανεργία και εργασιακή ανασφάλεια. Άλλωστε, ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών είπε ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν θα έχουν ΜΟΝΙΜΟ χαρακτήρα. Η εποχή των κολίγων επιστρέφει, εμείς θα δεχτούμε να παίξουμε αυτό το ρόλο για ακόμη μια φορά; 5 layout2_new_2.indd 5

8 εμείς ανήκουμε στη φύση και όχι αυτή σ εμας Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή (μέσα Φλεβάρη αρχές Μάρτη) φυτεύω τους σπόρους από ντόπιες ποικιλίες, για να κάνω φυντάνια που θα μεταφυτευτούν το Μάιο. Κάνοντας αυτή την διαδικασία θυμήθηκα μια κουβέντα που είχα με μια φίλη μου παλιότερα. Εγώ υποστήριζα ότι η όλη προσπάθεια μου (με το να φυτεύω και να συλλέγω ντόπιες ποικιλίες) ξεκινάει από το να έχω μια καλή ποιότητα στην τροφή μου και να είναι καθαρή από κάθε λογής χημικά σκευάσματα και λιπάσματα. H φίλη μου, που και αυτή έκανε μια ανάλογη προσπάθεια, υποστήριζε ότι το κίνητρο της ήταν πρωτίστως πολιτικό, και σε δεύτερο βαθμό ήταν η ποιότητα και η υγεία. Για μένα σήμερα και οι δυο εκδοχές του θέματος (ποιότητα τροφής, πολιτική εκμετάλλευση της τροφής) είναι εξίσου σημαντικά. Το να φυτεύουμε ντόπιες ποικιλίες δεν είναι πλέον μια καταγγελία, αντίθεση και σύγκρουση με το υπάρχων μονοπωλιακό καθεστώς της παραγωγής σπόρων, είναι επίσης δημιουργία μιας διαφορετικής πραγματικότητας. Η ζωή που επιλέγουμε να ζήσουμε είναι και η πραγματική φιλοσοφία μας. Οι σπόροι αυτοί μας ταΐζουν χιλιάδες χρόνια τώρα. Την αξία τους μας την δείχνουν συνέχεια. Δεν θέλουν πολύ νερό, είναι προσαρμοσμένοι στο φυσικό περιβάλλον και ως εκ τούτου έχουν αντοχή στης ασθένειες. Δεν χρειάζονται λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Κάθε χρόνο θα έχουμε τους δικούς μας σπόρους, χωρίς να αγοράζουμε καινούργιους και να εξαρτόμαστε από τις πολυεθνικές. Όταν κρατήσεις μέσα στη χούφτα σου μερικούς ντόπιους σπόρους και τους κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις την ιστορία του τόπου σου. Σε ξέρουν και τους ξέρεις. Τα υβρίδια και οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι και προϊόντα δημιουργήθηκαν για να γίνουν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα του κέρδους. Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε σωστά. Η επιλογή μας αντανακλά τον τρόπο σκέψης και ζωής μας. Η σημερινή οικολογική κρίση μας θέτει αντιμέτωπους με το νόημα και την οργάνωση της ίδιας μας της κοινωνικής ύπαρξης. Από οικολογική άποψη πλησιάζουμε προς ένα αδιέξοδο και οι λύσεις που προτείνονται από τις διάφορες εξουσιαστικές ελίτ είναι ξεκάθαρα παράλογες και εγκληματικές. Βλέπε τα δυο συνέδρια αρχηγών κρατών για τις κλιματικές αλλαγές που έγιναν σε Κιότο και Κοπεγχάγη και πως στέφθηκαν με πλήρη αποτυχία. Για να γυρίσουμε στα της διατροφής μας, εξέχον παράδειγμα αποτελούν οι εφαρμογές της γενετικής μηχανικής, ιδίως σε ότι σχετίζεται με την ανθρώπινη τροφή και υγεία, δηλαδή τη γεωργία, τη κτηνοτροφία και την ιατρική. Οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, τα γνωστά μας μεταλλαγμένα, είναι οργανισμοί στων οποίων τα χρωμοσώματα έχουν εισαχθεί από τον άνθρωπο ένα ή περισσότερα γονίδια άλλων ειδών. Έτσι π.χ. μέσω των εφαρμογών της γενετικής μηχανικής στο εργαστήριο δημιουργήθηκε ένα νέο είδος «ντομάτας» που έχει την ικανότητα να φύεται σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, αφού στο DNA της έχει προστεθεί ένα συγκεκριμένο γονίδιο από ένα ψάρι της Ανταρκτικής. Αυτά τα καινούργια προϊόντα δημιουργήθηκαν με το πρόσχημα ότι η τροφή δε φτάνει για όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Δημιουργήθηκαν από εταιρίες κολοσσούς (Monsanto, Depont κ.α.) σε συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ και των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, με μοναδικό σκοπό τον έλεγχο της τροφής σε παγκόσμιο επίπεδο. Εμείς μπροστά σ όλα αυτά πρέπει να οραματισθούμε ένα μέλλον πέρα από τον καπιταλισμό, που σημαίνει να σκεφτόμαστε πέρα από τον κόσμο όπως είναι σήμερα. Να θέτουμε τους εαυτούς μας στο πλαίσιο ενός διαφορετικού κόσμου, δομημένου μ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, ενός κόσμου που έχει ανα- 6 layout2_new_2.indd 6 20/6/2010 2:28:21 ìì

9 πτύξει κάποιες από τις κοινωνικές και οικολογικές δυνατότητες τις οποίες βλέπουμε σήμερα σε μια διαστρεβλωμένη μορφή. Αυτό σημαίνει να προσπαθούμε να βλέπουμε τον κόσμο όχι μόνο όπως είναι, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι. Να μην αφήσουμε την τροφή, την υγεία μας, τη ζωή μας την ίδια στα χέρια καμίας πολυεθνικής. Με το να οραματιζόμαστε έναν τέτοιο κόσμο προτάσσουμε τη δημιουργικότητα ενάντια στην καπιταλιστική ερήμωση, τη συντροφικότητα ενάντια στην ιδιώτευση, την αλληλεγγύη ενάντια στις ψεύτικες σχέσεις. Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική η συλλογή και η διάθεση ντόπιων σπόρων, η δημιουργία καινούργιων σχέσεων μεταξύ παραγωγού καταναλωτή, άμεσων χωρίς την παρέμβαση κάθε λογής μεσαζόντων. Όταν ένας παραγωγός χρησιμοποιεί μεταλλαγμένους σπόρους υποχρεώνεται να αγοράζει και τα ανάλογα χημικά σκευάσματα για να υποστηρίξει την καλλιέργεια του. Θα μας λένε τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε φάση της καλλιέργειας. Η δική μας γνώση και εμπειρία δε θα παίζουν κανένα ρόλο. Κατά συνέπεια πρέπει να αποσπάσουμε χώρους από το σύστημα για να αναπτύξουμε σ αυτούς κοινοτικές εμπειρίες, γιατί μόνο όταν μια δραστηριότητα αλλάζει πραγματικά και ριζικά μια πραγματικότητα, ακόμη και με προσωρινό τρόπο, θεμελιώνονται οι βάσεις για να προχωρήσουμε πέρα από μια απλή αλλά πάντοτε απαραίτητη αντίθεση στο σύστημα και διαμορφώνεται μια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση που το αμφισβητεί έμπρακτα. Για μένα η πρωταρχική σκέψη είναι ότι «Εμείς ανήκουμε στη φύση και όχι η φύση σ εμάς». Δεν είμαστε οι κυρίαρχοι της φύσης, δεν είναι δυνατόν, και δεν πρέπει να γίνουμε. Πρέπει να απελευθερωθούμε από τη θέληση να κυριαρχούμε και να επιβαλλόμαστε, ξεκινώντας να γευόμαστε τη χαρά και την ευχαρίστηση, να είμαστε σε αρμονία με τον κόσμο αναπνέοντας τον καθαρό και υγιή αέρα της ελευθερίας και όχι τον μολυσμένο αέρα της κυριαρχίας. 7 layout2_new_2.indd 7 20/6/2010 2:28:21 ìì

10 σε 3 κινήσεις ματ μια σκακιστική ιστορία Το πρωινό λούζονταν στο φως, ο χειμώνας άκουγε στη λέξη Φεβρουάριος, κι ένας, υποχόνδριος σχεδόν, βοριάς καθάριζε την ατμόσφαιρα. Δύο σκακιστές συναντήθηκαν όχι σε τουρνουά όπως συνηθίζονταν, αλλά σε ένα καφενεδάκι που έβλεπε εκείνο το πέλαγος που οι γεωγράφοι ονομάζουν Θρακικό. Το καφενείο αυτό ήταν της προτίμησής τους, πιθανότατα, γιατί βρίσκονταν στο μοναδικό σημείο μιας ισόπεδης πολιτείας, όπου το υψόμετρο μπορούσε να μετρηθεί με δεκάδες. Πιο απλά σε ένα λόφο. Η ώρα ήταν 10 π. μ όταν λίγο πριν ξεκινήσει μια παρτίδα σκάκι κι ενώ τα πάντα ήταν στημένα στην εντέλεια, τα πιόνια άρχισαν να συμπεριφέρονται με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Βασικά, κάποια άρχισαν να αποχωρούν... Συγκεκριμένα, οι λευκοί στρατιώτες αρνήθηκαν την οριζόντια στοίχισή τους και σχημάτισαν ένα λευκό περίγραμμα κύκλου. Από την άλλη, οι μαύροι στρατιώτες επέλεξαν ένα σχήμα περισσότερο ωοειδές παρά κυκλικό, με μαύρη, φυσικά, περίμετρο. Η σκακιέρα ρυτίδιασε, ελαφρώς, από αμηχανία. Βλέπετε τα τετράγωνα αλώθηκαν ήταν η πρώτη φορά που επάνω τους συνέβη κίνηση καμπυλωτή. Όπως πιθανολογείται, οι 8 στρατιώτες-πιόνια της κάθε πλευράς ήταν σύμφωνοι για ένα τουλάχιστον πράγμα: Ο πόλεμος είναι κάτι το απάνθρωπο ή, για την περίπτωσή τους, κάτι το απαπιονίστικο! Κι εδώ που τα λέμε, όντως, μάλλον πρέπει να έχεις τεράστια υπομονή για να είσαι πιόνι-στρατιώτης σε ένα πεδίο μάχης-σκακιέρα, να κάνεις ένα - ένα τα βήματα που οι άλλοι τα κάνουν μονομιάς και μάλιστα με δυνατότητα διόρθωσης, να είσαι, τέλος, στην πρώτη γραμμή και να γλιτώνεις το τομάρι σου μόνο αν κινείσαι διαγώνια, ή ακριβέστερα παραπατώντας. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μία εξέγερση που ήταν αδύνατο να προβλεφθεί από τους μελετητές του παιχνιδιού, καθότι, ως γνωστόν, ο ξεσηκωμός είναι πιο κοντά στη δημιουργία παρά στο αποτέλεσμα. Είναι περισσότερο ένας κόμπος χωρίς χτένι παρά ένας κόμπος που φτάνει στο χτένι, αφού ότι μπορεί να προβλεφθεί μπορεί και να αποφευχθεί, ή αλλιώς ότι χτενίζεται ξορκίζεται. Οι λευκοί στρατιώτες, με άμεσο τρόπο, έλαβαν την απόφαση να πάρουν με το μέρος τους τούς δύο στρατηγούς. Τούς εξήγησαν πόσο παράλογο είναι να κινείσαι διαγώνια και μάλιστα μονόχρωμα. Επέλεξαν τους δύο αυτούς κυρίους γιατί, πολύ απλά, είχαν ακούσει πολλούς από το σκακιστικό περίγυρο να τους αποκαλούν «τρελούς». Εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού τούς θεώρησαν έμπιστους, καθότι στη γλώσσα τους, όπως και στη δική μας, η τρέλα ξεκινάει με «Τ», ακριβώς όπως η Τόλμη. Οι μαύροι, από την πλευρά τους, αποφάσισαν να απευθυνθούν και να παρασύρουν τα άλογα. Πηγές αναφέρουν ότι οι στρατιώτες αυτού του χρώματος ήταν εθισμένοι στην ετυμολογία των λέξεων. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι μάλλον- η επιλογή αυτή έχει να κάνει με το ότι το άλογο προέρχεται από το α-λογο, παναπεί χωρίς λογική, κάτι που, βέβαια, ελάχιστα απέχει από τον τρελό... Παρατηρήθηκε, έτσι, άλογα λευκά δίχως χαλινάρια και σέλες ν αλωνίζουν στη σκακιέρα και μαύροι στρατηγοί να καταριούνται τα γαλόνια τους και το πρωινό ξύρισμα, ορεγόμενοι μαλλιά μακριά και γένια σγου- ρά. Εν κατακλείδι, λιγότερους ψυχαναγκασμούς. Όλοι μαζί ενώθηκαν κι η γλώσσα που μιλούσαν δεν ήταν ούτε άσπρη ούτε μαύρη, αλλά ασπρόμαυρη, ακριβώς όπως ένα θέατρο σκιών ή ένα όνειρο κινηματογραφικό. Όσον αφορά τους δύο σκακιστές, ε, μπορούμε να πούμε ότι τα έχασαν όταν είδαν όλα αυτά να συμβαίνουν παρουσία τους. Στην αρχή θύμωσαν, ωστόσο όταν οι εξεγερμένοι όρθωσαν πανό όπου εξηγούσαν το σκεπτικό τους, αποφάσισαν να ανάψουν τσιγάρο. Τα πανό έγραφαν: Η γνώση της άρνησης είναι ισχυρότερη από την άρνηση της γνώσης και, δεδομένου ότι οι αποφάσεις είναι προτιμότερες από τις αποβάσεις, αποφασίσαμε να αποβιβάσουμε τη στράτευση από το μυαλό μας, μια για πάντα! Και σε τόνο αποφθεγματικό: Το ερωτηματικό είναι το μοναδικό σημείο στίξης που συνδιαλέγεται ακόμα και με τον εαυτό του. Μακάριοι οι ερωτώμενοι που δε φοβήθηκαν το εύρος των απαντήσεων. Η σιωπηρή αμηχανία που απλώθηκε στο χώρο υπήρξε ολιγοδευτερόλεπτη. Όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις κάποιοι εναντιώθηκαν. Οι λόγοι αυτής της εναντίωσης οφείλονται, μάλλον, στην υπεράσπιση της έννοιας «κυριαρχία» (της οποίας το φλερτ με την πατρωνία και την ιεραρχία είναι γνωστό σε όλα τα λεξικά που φέρουν τον τίτλο «Συνώνυμα και Συγγενικά»). Γιατί ναι μεν οι στρατιώτες-πιόνια επιδίωκαν τη μη σύρραξη, προέτασσαν όμως, την ίδια στιγμή, την κατάργησή της εις το διηνεκές. Υπεύθυνους, για αυτή την κατάσταση, θεωρούσαν τους σκακιστές που, ερήμην τους, οργάνωναν πολέμους. Από την άλλη, οι σκακιστές δεν ήταν τυχαίοι. Απεναντίας, ήταν αρκετά έξυπνοι ώστε να ορίσουν αντιπροσώπους, ή αλλιώς φορείς της εξουσίας τους. Αυτοί ήταν ο βασιλιάς και η βασίλισσα κάθε χρώματος. Καθώς, λοιπόν, οι στρατιώτες ύψωναν τα πανό με τις ιδέες-αποφάσεις τους, οι βασίλισσες, όντας περισσότερο ευκίνητες στην κίνηση επί των τετραγώνων, σε συνεννόηση με τους πύργους που ήξεραν να κινούνται μόνο γραμμικά, δηλαδή μονότονα, στήθηκαν περιμετρικά της σκακιέρας. Είχαν αποφασίσει, βλέπετε, να υπερασπιστούν το παιχνίδι. Έτσι, παρότι όλοι ξέρουμε ότι το «παιχνίδι» χρησιμοποιούσε τα πιόνια και όχι το αντίστροφο, οι παραπάνω κύριοι και κυρίες θεώρησαν ότι ελλείψει παιχνιδιού παύουν και οι ίδιοι να υπάρχουν. Ήταν αδύνατο, βλέπεις, να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο πέρα από αυτό που πάντα έκαναν. Υπερασπίζονταν, έτσι, αυτό που ήξεραν, ίσως από φόβο, ίσως από Συμφέρον... Οι ξεσηκωμένοι, έψαχναν το τέρμα των τετραγώνων. Γνώριζαν, βέβαια, ότι αν συναντούσαν στο δρόμο τους κάποια από τα υπόλοιπα πιόνια, που δε συμφωνούσαν με το σκεπτικό τους, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα... Ωστόσο, ήταν η πρώτη φορά που οι ίδιοι είχαν επιλέξει κάτι, κι αυτό τους φάνηκε πιο πραγματικό απ ό,τι πραγματικό είχαν μέχρι τώρα βιώσει. Κι ήταν τότε που συμφώνησαν πως, από εδώ κι εμπρός, όταν μιλάνε για layout2_new_2.indd 8 20/6/2010 2:28:23 ìì

11 βίωμα δε μπορεί να εννοούν κάτι λιγότερο από τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και τα συναισθήματα σε χρόνο ενεστώτα. Με τον τρόπο αυτό και τις σκέψεις αυτές, κάποια στιγμή έφτασαν στο τέρμα κάποιων ακριανών τετραγώνων. ΠΡΟΣΟΧΗ: Να σημειωθεί ότι οι μαύροι στρατηγοί και τα λευκά άλογα είχαν επιλέξει την ουδετερότητα, ή καλύτερα την αδιαφορία ως στάση. Αυτοί ήταν που με ανέντιμο, είναι η αλήθεια, τρόπο πληροφόρησαν τις βασίλισσες και τους πύργους για την πορεία των εξεγερμένων πιονιών. Παρατεταγμένοι λοιπόν όλοι αυτοί, όμοια με συνοριοφύλακες, περίμεναν! Στην επικείμενη συνάντηση έγινε η εξής διαπίστωση: Εκτός τετραγώνων καμία βασίλισσα δεν είναι ανώτερη από κανένα στρατιωτάκι. Με πρωτοβουλία, λοιπόν, των βασιλικών πιονιών αλλά και για να μειωθεί το ηθικό των εξεγερμένων η μάχη έγινε με Quiz Κάπως έτσι, διαπιστώνεται ότι η ανωτερότητα για την οποία καυχιόντουσαν τα πιόνια-συνοριοφύλακες ήταν νοητικού περιεχομένου και, αφού ως γνωστόν οι έξυπνοι αρέσκονται στην επίδειξη, τέθηκαν στους εξεγερμένους κάποιες κατηγορίες ερωτήσεων. Τα στρατιωτάκια, τα μαύρα άλογα και οι λευκοί στρατηγοί αφού χάζεψαν τις κατηγορίες επέλεξαν αυτήν με την ονομασία «Μαθηματικά και επίλυση προβλημάτων». Αμέσως τους δόθηκε ένα σιέλ χαρτάκι, το οποίο έγραφε: = 550 κι από κάτω: Προσθέστε μία γραμμούλα ώστε να ισχύει η παραπάνω ισότητα. Τα μυαλά άστραψαν κι οι γραμμές έδιναν κι έπαιρναν.. Η αγωνία των στρατιωτών κρύβονταν στις μασχάλες τους κι οι όπλες των αλόγων μούδιαζαν ιδρώτας στα μουστάκια των στρατηγών. Λοιπόν; Εδώ; Όόόόόχι!! Μήπως εκεί; Μπααααα!! Κανείς καμιά ιδέα; Μήπως... εκεί; Ναι ναι εκεί! Πιο κει, ε-κεί! Αυτό είναι! Το βρήκαμεεε!! Η απάντηση ήταν σωστή. Ανέλπιστο ενδεχόμενο, ωστόσο πραγματικό. Τώρα, ήταν η σειρά τους να ανακοινώσουν στα πιόνια - συνοριοφύλακες τις κατηγορίες των ερωτήσεων...για να επιλεχθεί, τελικά, η κατηγορία: «Ζωικό βασίλειο και Γλώσσα». Το χαρτάκι, αυτή τη φορά, ήταν φούξια κι έγραφε: Έχω μέσα μου ένα χοίρο μοιάζω όμως μ αχινό, τι κρίμα να σαι συμπαθής και να γυροβολάς τα βράδια γιατί στερείσαι χάδια! κι από κάτω: Ζ, Χ, Τ, Ν, Σ, Σ, Ρ, Κ, Α, Ι, Ο, Ο, Ο Y Η λύση του αινίγματος είναι η λέξη που φτιάχνεται από τα παραπάνω μπερδεμένα γράμματα. Τα πιόνια-συνοριοφύλακες άρχισαν να σκέφτονται (Κοιτώντας τα κανείς, νομίζω, σίγουρα θα έμενε εντυπωσιασμένος/ η, αν παρατηρούσε ότι οι βασίλισσες και οι πύργοι έκαναν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Ήταν, για παράδειγμα, σα να υπήρχε μία βασίλισσα -αντί για δύο- με τον αντικατοπτρισμός της!)... Το αίνιγμα φαινόταν να τους δυσκολεύει... Η βασίλισσα τώρα μπορούμε να μιλάμε για μία, αφού κι οι δύο τα ίδια έκαναν- φαινόταν πάρα μα πάρα πολύ ανήσυχη. Φαινόταν, ελαφρώς, παγιδευμένη. Αφού έμεινε κάμποση ώρα ακίνητη, έβγαλε το στέμμα της κι άρχισε να ξύνει τις μπούκλες της, μήπως και σκεφτεί καλύτερα. Τα χείλη της κινούνταν κι ήταν σα να ψιθύριζε: Ξύνω, ξύνω, ξύνω μα απάντηση δε δίνω αχού, τι θα απογίνω(;) αν απάντηση δε βρω πάει, θα ρεζιλευτώ Κι ήταν τότε που, μέσα στην ηττοπάθεια της βασίλισσας, τα πιόνια - στρατιώτες άρπαξαν την κορώνα της κι αφού παραβίασαν τον πύργο, που φαινόταν πιο αδίστακτος από ποτέ, την έκρυψαν κάτω από τις σκάλες. Η βασίλισσα μόλις αντιλήφθηκε ότι της λείπει η απόδειξη της μεγαλοσύνης της, πάνιασε κι άρχισε να τρέχει γρήγορα προς τον πύργο. Μπήκε μέσα φανερά αναστατωμένη και άρχισε να ψάχνει. Τα πιόνια-στρατιώτες δεν έχασαν χρόνο. Μεμιάς, πέρασαν ατσάλινο λουκέτο στην πόρτα του πύργου, παγιδεύοντας, έτσι, καί τη βασίλισσα καί τον πύργο, αφού τώρα έπρεπε να ανέχονται ο ένας την άλλη και η άλλη τον άλλον, τουλάχιστον, μέχρις ότου βρεθεί κάποιος να τους ξεκλειδώσει. Όμως, αυτός ο κάποιος ήταν πάρα, πάρα, πάρα πολλά τετράγωνα μακριά. Ήταν ολομόναχος, χωρίς βασίλισσα, χωρίς πύργο και «ροκέ», χωρίς, τέλος, υπηκόους. Εν συντομία, ένας βασιλιάς που με τίποτα δε θα μπορούσε να είναι βασιλιάς... Έτσι, τα εξεγερμένα πιόνια κατάφεραν -τουλάχιστον αρχικά γιατί, είναι η αλήθεια, ποτέ κανείς δεν ξαναέγραψε γι αυτά- να ερμηνεύσουν και να διατυπώσουν διαφορετικά την «πραγματικότητα», αχρηστεύοντας, μάλιστα, το πιόνι, χάριν του οποίου συμβαίνουν τόσα δεινά σε μία παρτίδα σκάκι. Όσο για τους σκακιστές, ε, πρόκειται για εκείνους τους μετέπειτα παραμυθάδες, που στις ιστορίες τους ασχολιούνται, με φοβερή εμμονή, μόνο με βασίλισσες φυλακισμένες και βασιλιάδες υπέρ-ήρωες και ποτέ με οποιονδήποτε άλλον ή άλλη από τον κοινωνικό περίγυρο. Λέγεται, μάλιστα, ότι κάποτε ο ένας από αυτούς κατάφερε να απελευθερώσει τη βασίλισσα, υποστηρίζοντας ότι αυτή έριξε τα πολύ μακριά (πιθανότατα είχαν περάσει χρόνια πολλά από την ιστορία μας) μαλλιά της για να ανέβει το βασιλόπουλο, ωστόσο ποιος θα μπορούσε να πάρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο στα σοβαρά; Λυσσάρι = ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ 9 layout2_new_2.indd 9 20/6/2010 2:28:24 ìì

12 Ο Φλώμος εκδίδεται από ανθρώπους με συγκλίνουσες απόψεις και ιδέες πάνω στην κυρίαρχη πραγματικότητα. Η επιθυμία για αντιπληροφόρηση και για την ύπαρξη ενός αντιθεσμικόυ λόγου, γέννησε αυτό το έντυπο. Για επικοινωνία: 10 layout2_new_2.indd 10 20/6/2010 2:28:24 ìì