ΒΙΟΛΟΓΙΑ ΟΜΑΔΑΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΘΕΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Transcript

1 8 Σεπτεμβρίου 2017 ΒΙΟΛΟΓΙΑ ΟΜΑΔΑΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΘΕΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Απαντήσεις Θεμάτων Επαναληπτικών Πανελλαδικών Εξετάσεων Ημερησίων και Εσπερινών Γενικών Λυκείων ΘΕΜΑ Α Α1. γ Α2. γ Α3. δ Α4. β Α5. β ΘΕΜΑ B B.1 Α υδροξύλιο Β πρωταρχικό τμήμα Γ θέση έναρξης αντιγραφής Δ φωσφορική ομάδα Ε τμήμα αλυσίδας DNA που συντίθεται με ασυνεχή τρόπο Ζ αλυσίδα DNA που συντίθεται με συνεχή τρόπο Στα ευκαρυωτικά κύτταρα η αντιγραφή πραγματοποιείται στον πυρήνα, όπου εδράζεται το κύριο γενετικό υλικό (DNA) του κυττάρου, καθώς και στα μιτοχόνδρια και τους χλωροπλάστες (ημιαυτόνομα οργανίδια) όπου διαθέτουν δικό τους γενετικό υλικό, το οποίο αυτοδιπλασιάζεται ανεξάρτητα από το γενετικό υλικό του πυρήνα. B.2 α) μόνο με ηλεκτρονικό β) και με οπτικό 1

2 γ) μόνο με ηλεκτρονικό δ) μόνο με ηλεκτρονικό ε) και με οπτικό B.3 Η ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης γίνεται με τρόπο διαφορετικό στους προκαρυωτικούς και τους ευκαρυωτικούς οργανισμούς. Στους προκαρυωτικούς οργανισμούς, η γονιδιακή ρύθμιση είναι απλούστερη και αφορά κυρίως τον έλεγχο της μεταγραφής των γονιδίων, μέσω οργάνωσης των γονιδίων που εξυπηρετούν την ίδια λειτουργία σε ομάδες, τα οπερόνια, στα οποία τα γονίδια βρίσκονται κάτω από κοινό μεταγραφικό έλεγχο και διαθέτουν ένα κοινό υποκινητή. Έτσι, εάν επαχθεί η μεταγραφή του οπερονίου, τότε μεταγράφονται όλα τα δομικά αυτά γονίδια και παράγονται όλες οι αντίστοιχες πρωτεΐνες. Αντίθετα, στους ευκαρυωτικούς οργανισμούς, όπου η ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης είναι απαραίτητη όχι μόνο για την προσαρμογή στο περιβάλλον (όπως στους προκαρυωτικούς), αλλά και την κυτταρική διαφοροποίηση, ο έλεγχος της γονιδιακής έκφρασης είναι πολύ πολύπλοκος και γίνεται σε πολλά επίπεδα από την έναρξη της μεταγραφής μέχρι το πρωτεϊνικό μόριο να γίνει λειτουργικό. 3 από αυτά τα επίπεδα αφορούν διαδικασίας που ακολουθούν μετά την ολοκλήρωση της μεταγραφής: σχ. Βιβλίο σελ. 42: «στο επίπεδο μετά τη μεταγραφή λειτουργική». B.4 Σχ. Βιβλίο σελ. 32: «Ο μηχανισμός της μεταγραφής.ενός γονιδίου». ΚΑΙ Σχ. Βιβλίο σελ. 36: «Κάθε μόριο trna αμινοξύ». ΘΕΜΑ Γ Γ.1 α. Παρατηρούμε ότι για το χαρακτηριστικό «χρώμα τριχώματος» υπάρχουν 3 διαφορετικοί φαινότυποι, καφέ, γκρι και μαύρο. Για να προκύψουν 3 φαινότυποι για ένα χαρακτηριστικό υποπτευόμαστε ότι μπορεί να υπάρχουν πολλαπλά αλληλόμορφα, ή να υπάρχουν 2 ατελώς επικρατή αλληλόμορφα (π.χ. Α1, Α2), τα οποία όταν βρίσκονται το κάθε ένα σε ομόζυγη κατάσταση (Α1Α1 ή Α2Α2) να δίνουν τους 2 φαινοτύπους (έστωα1 και Α2), ενώ όταν βρίσκονται σε ετερόζυγη κατάσταση, δηλαδή συνυπάρχουν στο γονότυπο ενός ατόμου (Α1Α2) να δίνουν τον τρίτο φαινότυπο (έστω Α3). Η περίπτωση των ατελώς επικρατών γονιδίων παρόλα αυτά απορρίπτεται, διότι σε αυτή την περίπτωση, η διασταύρωση των ατόμων Α1Α1 ή Α2Α2 μεταξύ τους, θα έδινε, βάσει του 1 ου νόμου του Mendel, 100% απογόνους με φαινότυπο Α1 ή Α2 αντίστοιχα (όμοιο με των 2

3 γονέων τους), όπως φαίνεται παρακάτω: P: A1A1 x A1A1 Γαμέτες: Α1 Α1 F1: 100% A1A1 Φαινοτυπική αναλογία: 100% Α1 P: A2A2 x A2A2 Γαμέτες: Α2 Α2 F1: 100% A2Α2 Φαινοτυπική αναλογία: 100% Α2 Αντίστοιχα η διασταύρωση ατόμων ενδιάμεσου φαινοτύπου μεταξύ τους, θα έδινε την παρακάτω αναλογία απογόνων: P: A1A2 x A1A2 Γαμέτες: Α1,Α2 Α1,Α2 F1: Α1Α1 : Α1Α2 : Α2Α1 : Α2Α2 Γονοτυπική αναλογία: 1 (Α1Α1) : 2 (Α1Α2) : 1(Α2Α2) Φαινοτυπική αναλογία: 25% Α1, 50% Α3, 25% Α2 Αυτό όμως βλέπουμε ότι δεν ισχύει για κανέναν από τους 3 φαινότυπους, άρα η περίπτωση των ατελών επικρατών γονιδίων απορρίπτεται. Έτσι, υποψιαζόμαστε την ύπαρξη 3 πολλαπλών αλληλόμορφων, έστω Μ: μαύρο, μ: καστανό, μ γ : γκρι. Παρατηρούμε ότι από τις διασταυρώσεις μαύρο x μαύρο προκύπτουν τόσο καφέ (25%), όσο και γκρι (25%) απόγονοι. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι στις διασταυρώσεις αυτές, θα πρέπει οι γονείς να φέρουν αντίστοιχα το καφέ και το γκρι αλληλόμορφο. Άρα, συμπεραίνουμε ότι το αλληλόμορφο Μ (μαύρο) είναι επικρατές τόσο ως προς το καφέ, όσο και ως προς το γκρι αλληλόμορφο, αφού καλύπτει πλήρως την έκφρασή τους στους μαύρους γονείς. Ομοίως, από τη διασταύρωση 2 καστανών τρωκτικών προκύπτουν τόσο καστανοί (75%), όσο και γκρι (25%) ποντικοί. Έτσι, φαίνεται και πάλι ότι αφού οι καστανοί γονείς φέρουν το γκρι 3

4 αλληλόμορφο αναγκαστικά, τότε το καστανό αλληλόμορφο μ, είναι επικρατές του γκρι αλληλομόρφου μ γ. Τελικά, συμπεραίνουμε ότι υπάρχει η παρακάτω σχέση επικράτειας μεταξύ των αλληλομόρφων: Μ>μ>μ γ, όπου Μ: μαύρο, μ: καστανό, μ γ : γκρι. β. Πιθανοί γονότυποι: Μαύρο: ΜΜ, Μμ, Μμ γ Καστανό: μμ, μμ γ Γκρι: μ γ μ γ Επιβεβαιώνουμε τα προαναφερθέντα κάνοντας τις διασταυρώσεις που μας δίνονται στον πίνακα: Γκρι x Γκρι: P: μ γ μ γ x μ γ μ γ Γαμέτες: μ γ μ γ F1: μ γ μ γ Γονοτυπική αναλογία: 100% μ γ μ γ Φαινοτυπική αναλογία: 100% γκρι Καστανό x Καστανό Α περίπτωση P: μμ x μμ Γαμέτες: μ μ F1: μμ Γονοτυπική αναλογία: 100% μμ Φαινοτυπική αναλογία: 100% καστανό 4

5 Β περίπτωση P: μμ x μμ γ Γαμέτες: μ μ, μ γ F1: μμ, μμ γ Γονοτυπική αναλογία: 50% μμ, 50% μμ γ Φαινοτυπική αναλογία: 100% καστανό Γ περίπτωση: P: μμ γ x μμ γ Γαμέτες: μ, μ γ μ, μ γ F1: μμ, μμ γ, μ γ μ, μ γ μ γ Γονοτυπική αναλογία: 25% μμ, 50% μμ γ, 25% μ γ μ γ Φαινοτυπική αναλογία: 75% καστανό, 25% γκρι Μαύρο x Mαύρο Α περίπτωση P: MM x MM Γαμέτες: M M F1: MM Γονοτυπική αναλογία: 100% MM Φαινοτυπική αναλογία: 100% μαύρο Β περίπτωση P: Mμ x MM Γαμέτες: M, μ M F1: MM, μμ Γονοτυπική αναλογία: 50% MM, 50% μμ Φαινοτυπική αναλογία: 100% μαύρο 5

6 Γ περίπτωση P: Mμ γ x MM Γαμέτες: M, μ γ M F1: MM, μ γ Μ Γονοτυπική αναλογία: 50% MM, 50% μ γ Μ Φαινοτυπική αναλογία: 100% μαύρο Δ περίπτωση P: Mμ x Mμ Γαμέτες: M, μ M, μ F1: MM, Μμ, ΜΜ, ΜΜ Γονοτυπική αναλογία: 25% MM, 50% Μμ, 25% μμ Φαινοτυπική αναλογία: 75% μαύρο, 25% καστανό Ε περίπτωση P: Mμ γ x Mμ γ Γαμέτες: M, μ γ M, μ γ F1: MM, Μμ γ, ΜΜ, μ γ μ γ Γονοτυπική αναλογία: 25% MM, 50% Μμ, 25% μ γ μ γ Φαινοτυπική αναλογία: 75% μαύρο, 25% γκρι γ. Και οι δύο γονείς θα πρέπει να φέρουν το αλληλόμορφο μ γ προκειμένου να προκύψει ο γκρι απόγονος μ γ μ γ. Όπως είναι φυσικό, αφού κάθε γονιός έχει 2 αλληλόμορφα για το χαρακτηριστικό, εκτός από το γκρι αλληλόμορφο, ο ένας θα φέρει το καστανό (μ) και ο άλλος το μαύρο (Μ) αλληλόμορφο. Έτσι, ο ένας γονέας θα έχει γονότυπο Μμ γ και φαινότυπο μαύρο και ο άλλος θα έχει γονότυπο μμ γ και φαινότυπο καστανό 6

7 Η διασταύρωση προκύπτει ως εξής: P: Μμ γ x μμ γ Γαμέτες: Μ, μ γ μ, μ γ F1: Mμ, Μμ γ, μ γ μ, μ γ μ γ Γονοτυπική αναλογία: 1 Mμ : 1 Μμ γ : 1 μ γ μ: 1 μ γ μ γ Φαινοτυπική αναλογία: 50% μαύρο, 25% καστανό, 25% γκρι Ο αριθμός των απογόνων (3) είναι μικρός, άρα δε μας πειράζει που δεν τηρείται η φαινοτυπική αναλογία. Άρα, η υπόθεσή επιβεβαιώνεται. * Σε όλες τις παραπάνω διασταυρώσεις ισχύει ο 1 ος νόμος του Mendel Σχ. Βιβλίο σελ. 71 «Η κατανομή γονιδίων». Γ.2 Ο χαρακτήρας της έλλειψης του ενζύμου κληρονομείται με αυτοσωματική υπολειπόμενη κληρονομικότητα αφού το γονίδιο βρίσκεται στο αυτοσωματικό ζεύγος ομόλογων χρωμοσωμάτων 21. Θεωρούμε ότι η ποσότητα του παραγόμενου ενζύμου είναι αναλογική του αριθμού των αντιγράφων του φυσιολογικού αλληλομόφου Α. Ισχύει ο 1ος νόμος του Mendel Σχ. Βιβλίο σελ. 71 «Η κατανομή γονιδίων». Σχ. Βιβλίο σελ. 96 «Το σύνδρομο Down 19 ετών». Έστω: Α: φυσιολογικό αλληλόμορφο α: αλληλόμορφο έλλειψης ενζύμου Α>α Μητέρα ετερόζυγη: Αα Πατέρας ομόζυγος: αα Τέκνο με σύνδρομο Down: ΑΑα (Το παιδί θα έχει 3 αλληλόμορφα του γονιδίου αφού έχει 3 ομόλογα χρωμοσώματα 21 και θα διαθέτει 2 Α αλληλόμορφα, αφού παράγει 200 μονάδες του ενζύμου Α, ποσότητα διπλάσια της μητέρας του που έχει μόνο 1 φυσιολογικό αλληλόμορφο). Εφόσον ο πατέρας δε διαθέτει φυσιολογικό αλληλόμορφο Α, συμπεραίνουμε αντίστοιχα ότι το παιδί πήρε από τον πατέρα του φυσιολογικό γαμέτη που διέθετε το αλληλόμορφο α, ενώ από τη μητέρα του πήρε γαμέτη που διέθετε 2 αντίγραφα του 21 ου χρωμοσώματος, που περιείχαν τα 2 αλληλόμορφα Α. Άρα ο μη διαχωρισμός έγινε κατά την παραγωγή γαμετών 7

8 της μητέρας. Για να διερευνήσουμε εάν η δημιουργία του μη φυσιολογικού γαμέτη ΑΑ οφείλεται σε μη διαχωρισμό στην 1 η ή τη 2 η μειωτική διαίρεση παίρνουμε περιπτώσεις, γνωρίζοντας ότι κατά την 1 η μειωτική διαίρεση διαχωρίζονται φυσιολογικά τα ομόλογα χρωμοσώματα του κάθε ζεύγους (που μπορεί να φέρουν διαφορετικά αλληλόμορφα), ενώ στη 2 η οι αδελφές τους χρωματίδες του κάθε διπλασιασμένου χρωμοσώματος (οι οποίες έχουν προκύψει κατά την αντιγραφή και συνεπώς είναι γενετικά ταυτόσημες). Κατά την 1 η μειωτική διαίρεση Βλέπουμε ότι το τέκνο με σύνδρομο Down σε αυτή την περίπτωση θα είχε γονότυπο Ααα απορρίπτεται 8

9 Κατά τη 2 η μειωτική διαίρεση Βλέπουμε ότι το τέκνο με σύνδρομο Down σε αυτή την περίπτωση έχει γονότυπο ΑΑα ΔΕΚΤΟ Άρα ο μη διαχωρισμός έγινε στη 2 η μειωτική διαίρεση της μητέρας. ΘΕΜΑ Δ Δ.1 Σχ. Βιβλίο σελ. 57: «Οι περιοριστικές δίκλωνο DNA». Τυπικά, οι αλληλουχίες που αναγνωρίζουν οι περιοριστικές ενδονουκλεάσες είναι παλίνδρομες, δηλαδή έχουν την ίδια αλληλουχία βάσεων και συνεπώς «διαβάζονται» και στους δύο κλώνους με τον ίδιο τρόπο. Οι δύο κλώνοι του DNA έχουν πολικότητα, δηλαδή στο ένα άκρο κάθε κλώνου υπάρχει ελεύθερη φωσφορική ομάδα στον 5 άνθρακα της δεσοξυριβόζης και στο άλλο άκρο ελεύθερο υδροξύλιο στον 3 άνθρακα της δεοξυριβόζης. Επιπλέον, οι κλώνοι είναι μεταξύ τους αντιπαράλληλοι, δηλαδή απέναντι από το 5 άκρο του ενός υπάρχει 3 άκρο του άλλου. Έτσι, βάσει των τμημάτων που δίνονται στην Εικόνα 2 προκύπτουν οι δύο αλληλουχίες: 9

10 Ε1: 5 -G TCGAC-3 3 -CAGCT G-5 E3: 5 -C AATTG-3 3 -GTTAA C-5 Δ.2 Σχολικό βιβλίο σελ. 60 «Στους ανώτερους.προηγουμένως». Εφόσον το cdna παράγεται με καλούπι ώριμο mrna θα περιέχει και τα ίδια είδη αλληλουχιών. Το ώριμο mrna προκύπτει μετά την ωρίμανση του πρόδρομου mrna, προϊόντος της μεταγραφής, μετά την αφαίρεση των ενδιάμεσων αλληλουχιών που δεν κωδικοποιούν αμινοξέα, δηλαδή των εσωνίων. Η μεταγραφή αρχίζει αμέσως μετά από τον υποκινητή του γονιδίου και σταματά στις αλληλουχίες λήξης της μεταγραφής, με αποτέλεσμα τελικά το ώριμο mrna να περιέχει 5 αμετάφραστη περιοχή, εξώνια και 3 αμετάφραστη περιοχή. Συνεπώς και το cdna τις ίδιες αλληλουχίες. Έτσι, δεν θα υπάρχουν στο cdna του γονιδίου Χ: 1) ο υποκινητής (ο οποίος δε μεταγράφεται) και 3) Τα εσώνια (τα οποία αφαιρούνται κατά την ωρίμανση του πρόδρομου mrna). Δ.3 Βάσει των αλληλουχιών που αναγνωρίζονται από τις περιοριστικές ενδονουκλεάσες Ε1 και Ε3 που βρήκαμε παραπάνω, γνωρίζουμε ότι το cdna μας έχει αυτή τη μορφή: 5 -G TCGAC cDNA γονιδίου Χ C AATTG-3 3 -CAGCT G cdna γονιδίου Χ GTTAA C-5 Ε1 Ε3 10

11 Γνωρίζουμε ότι η μεταγραφή γίνεται από την RNA πολυμεράση πάντα με κατεύθυνση 5 3 στο mrna, από τον υποκινητή προς τις αλληλουχίες λήξης της μεταγραφής, με καλούπι τον μεταγραφόμενο κλώνο του γονιδίου, ο οποίος θα έχει κατά συνέπεια το 3 άκρο του στον υποκινητή, αφού είναι συμπληρωματικός και αντιπαράλληλος του mrna. Εδώ συνεπώς, ο μεταγραφόμενος κλώνος είναι ο κάτω. Για να ενσωματωθεί και να εκφραστεί σωστά λοιπόν το παραπάνω cdna στο πλασμίδιο, θα πρέπει αντίστοιχα ο κάτω κλώνος του παραπάνω cdna να ενσωματωθεί με το 3 άκρο του ακριβώς δεξιά από την αλληλουχία του υποκινητή του πλασμιδίου, όπως ορίζει η κατεύθυνση μεταγραφής του πλασμιδίου. Το cdna του γονιδίου θα κοπεί σε κάθε περίπτωση από τις περιοριστικές ενδονουκλεάσες Ε1 και Ε3, αφού αυτές τις αλληλουχίες διαθέτει στα άκρα του. Αν όμως χρησιμοποιηθούν οι ίδιες περιοριστικές ενδονουκλεάσες για να κοπεί το πλασμίδιο, τότε το 3 άκρο του μεταγραφόμενου κλώνου του cdna, που θα έχει κοπεί από την περιοριστική ενδονουκλεάση Ε1, θα τοποθετηθεί μακριά από τον υποκινητή (στη θέση Ε1), βάσει συμπληρωματικών μονόκλωνων άκρων, ενώ το άκρο που αντιστοιχεί στις αλληλουχίες λήξης της μεταγραφής (5 άκρο μεταγραφόμενου κλώνου) θα τοποθετηθεί δίπλα στον υποκινητή του πλασμιδίου στη θέση Ε3. Με άλλα λόγια, το cdna θα τοποθετηθεί με λάθος κατεύθυνση, αφού η κατεύθυνση μεταγραφής του πλασμιδίου θα είναι αντιπαράλληλη στη σωστή κατεύθυνση μεταγραφής του πλασμιδίου. Έτσι, το cdna δε θα εκφραστεί σωστά, αφού θα μεταγραφεί στην ουσία ο μη μεταγραφόμενος αντί του μεταγραφόμενου κλώνου. Για το λόγο αυτό θα χρησιμοποιήσουμε για την πέψη του πλασμιδίου τις περιοριστικές ενδονουκλεάσες Ε2 και Ε4. Η περιοριστική ενδονουκλεάση Ε2 αφήνει τα ίδια μονόκλωνα συμπληρωματικά τμήματα με την Ε3 (5 -ΑΑΤΤ-3 ), ενώ η περιοριστική ενδονουκλεάση Ε4 αφήνει τα ίδια μονόκλωνα συμπληρωματικά τμήματα με την Ε1 (5 -TCGA-3 ). Βάσει των θέσεων των αλληλουχιών Ε2 και Ε4 πάνω στο πλασμίδιο, εάν γίνει πέψη του πλασμιδίου με τις Ε2 και Ε4 και του cdna με τις Ε1 και Ε3 αντίστοιχα, τότε θα γίνει σωστή ενσωμάτωση του 3 άκρου του μεταγραφόμενου κλώνου του cdna δίπλα από τον υποκινητή του πλασμιδίου (θέση Ε4), ενώ το 5 άκρο του μεταγραφόμενου κλώνου θα τοποθετηθεί μακριά από τον υποκινητή (Θέση Ε2). Συνεπώς η κατεύθυνση μεταγραφής του πλασμιδίου θα είναι παράλληλη στην κατεύθυνση μεταγραφής του cdna και θα παραχθεί το σωστό mrna και, συνεπώς, λειτουργικό προϊόν του γονιδίου Χ. 11

12 Δ.4 Σχ. Βιβλίο σελ «Τα δύο είδη.αντιβιοτικό». Στην παρούσα περίπτωση η ενσωμάτωση του cdna του γονιδίου Χ θα γίνει όπως προαναφέρθηκε μεταξύ των θέσεων Ε4 και Ε2 του πλασμιδίου. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του γονιδίου Kan στα ανασυνδυασμένα πλασμίδια, αφού, λόγω της ύπαρξης της θέσης αναγνώρισης Ε4 στο εσωτερικό του, η αλληλουχία του θα καταστραφεί λόγω της ενσωμάτωσης του ξένου DNA. Η αλληλουχία του γονιδίου Amp θα παραμείνει ανέπαφη. Για την κλωνοποίηση χρησιμοποιούμε βακτήρια τα οποία αρχικά δε διαθέτουν πλασμίδιο, άρα δεν είναι ανθεκτικά σε κανένα αντιβιοτικό. Στο τέλος του μετασχηματισμού, μπορεί θεωρητικά να πάρουμε 3 κατηγορίες βακτηρίων: Βακτήρια μετασχηματισμένα με ανασυνδυασμένο πλασμίδιο: θα είναι ανθεκτικά στην αμπικιλλίνη, αλλά όχι στην καναμυκίνη λόγω της καταστροφής του γονιδίου κατά την ενσωμάτωση του cdna Βακτήρια μετασχηματισμένα με μη ανασυνδυασμένο πλασμίδιο, το οποίο ξαναέγινε κυκλικό, χωρίς να ενσωματώσει ξένο DNA: θα είναι ανθεκτικά και στα δύο αντιβιοτικά, αφού θα έχουν ανέπαφο το πλασμίδιο. Βακτήρια μη-μετασχηματισμένα, που δε δέχτηκαν πλασμίδιο: Δε θα είναι ανθεκτικά σε κανένα αντιβιοτικό. Παρατηρούμε στην Εικόνα 5 ότι πολλά βακτήρια έδωσαν αποικίες όταν καλλιεργήθηκαν σε θρεπτικό υλικό με αμπικιλλίνη (καλλιέργεια Α). Βάσει των ανωτέρω όλα τα μετασχηματισμένα βακτήρια (με ανασυνδυασμένο ή μη πλασμίδιο) αναμένονται ανθεκτικά στην αμπικιλλίνη, επομένως το εύρημα είναι αναμενόμενο. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι δεν παρατηρείται καμία αποικία στην καναμυκίνη. Αυτό σημαίνει ότι ο ανασυνδυασμός των πλασμιδίων ήταν 100% επιτυχής, με αποτέλεσμα να μην προκύψουν πλασμίδια που κυκλοποιήθηκαν χωρίς να ενσωματώσουν ξένο DNA, ή ότι εάν δημιουργήθηκαν τέτοια πλασμίδια, δεν έτυχε να ενσωματωθούν από κάποιο βακτήριο. Έτσι, αφού ούτε τα βακτήρια που έλαβαν ανασυνδυασμένο πλασμίδιο, ούτε τα βακτήρια που δεν έλαβαν καθόλου πλασμίδιο δεν είναι ανθεκτικά στην καναμυκίνη, δεν παρατηρείται στην καλλιέργεια Β καμία αποικία. 12