Πολεμικές Τέχνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Transcript

1 Πολεμικές Τέχνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα Ανέκαθεν στην ιστορία του ελληνικού και όχι μόνο πολιτισμού μεγάλο ρόλο διαδραμάτισαν οι πολεμικές τέχνες, οι οποίες μέσα στα χρόνια αναπτύχθηκαν και εξελίχτηκαν και πλέον αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι στο πολιτισμό πολλών λαών και εθνών. Αυτό οφείλεται στην αναγνώριση της αξίας της ισορροπίας ανάμεσα στα ψυχικά και σωματικά χαρίσματα. Τα παραπάνω καθιστούν τις πολεμικές τέχνες ως ιδανικό άθλημα για να ξεκινήσει κάποιος από νεαρή ηλικία να ασχολείται με αυτές. Η λέξη παιχνίδι είναι παράγωγο της λέξης παιδί. Το παιχνίδι είναι αναγκαίο στη ζωή του παιδιού. Σήμερα που οι απαιτήσεις της μάθησης είναι συνεχώς αυξανόμενες για τους νέους, υπάρχει επιτακτικά η ανάγκη μιας ώρας εκτόνωσης, ξεκούρασης, χαράς και παιχνιδιού και αυτό μπορεί να συμβεί μέσα από το τρίπτυχο πολεμικές τέχνες παιχνίδι προπόνηση. Κάθε άνθρωπος ξεκινά μια πολεμική τέχνη για διαφορετικό λόγο. Δουλειά του εκπαιδευτή είναι να έχει την απαιτούμενη γνώση ώστε να μεταφέρει αυτούσια τη διδασκαλία και ταυτόχρονα να έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει επιγραμματικά τα χαρακτηριστικά της τέχνης του σε κάποια μελλοντική εγγραφή. Κάθε υποψήφιος μαθητής θα πρέπει να έχει αποσαφηνίσει πλήρως πριν ξεκινήσει τα χαρακτηριστικά της τέχνης που επέλεξε. Φανταστείτε κάποιον προχωρημένης ηλικίας με τραυματισμούς και εγχειρήσεις στο ιατρικό ιστορικό του να επιθυμεί να ξεκινήσει κάποια αγωνιστική τέχνη πλήρους επαφής. Ο ρόλος του εκπαιδευτή πολλές φορές είναι η εξατομίκευση της εκπαίδευσης σε ανθρώπους οι οποίοι δε μπορούν να ακολουθήσουν την τάξη αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα αλλάξουμε τα χαρακτηριστικά, απλώς θα τα προσαρμόσουμε στη κάθε περίπτωση. Όλα τα παραπάνω που αναφέραμε για να αφομοιωθούν από το παιδί, θα πρέπει να διδαχθούν σωστά και από τον κατάλληλο παιδαγωγό-προπονητή. Γι αυτό οι γονείς, για την επιλογή του σωστού δασκάλου καλό θα ήταν να προτιμήσουν πτυχιούχους πανεπιστημίου και να ζητάνε από τον υποψήφιο δάσκαλο του παιδιού τους το πτυχίο της Γυμναστικής Ακαδημίας (ΤΕΦΑΑ). Παρακάτω θα αναφέρουμε κατά δημοφιλή σειρά τους λόγους για τους οποίους ξεκινάει κάποιος πολεμική τέχνη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συνεχίζει για τους ίδιους λόγους. Αυτοάμυνα είναι ο δημοφιλέστερος λόγος εγγραφής σε κάποια σχολή. Η πολεμική τέχνη είναι στο μυαλό του πληθυσμού σαν ο τρόπος που θα σε βοηθήσει να ανταπεξέλθεις αν βρεθείς τη νύχτα σε ένα στενό σοκάκι και

2 αντικρίσεις κάποιους τύπους να σε κοιτούν περίεργα. Άλλες φορές η αιτία είναι ένας ξυλοδαρμός που έχει ήδη συμβεί και τους οδηγεί στη σχολή για να μάθουν πως θα πάρουν το αίμα τους πίσω. Θα πρέπει λοιπόν ένα από τα πρώτα μαθήματα αυτοάμυνας να είναι ότι δεν περνάμε ποτέ τη νύχτα από σοκάκια και ότι προσπαθούμε με κάθε δυνατό τρόπο να αποφύγουμε τη συμπλοκή οποιασδήποτε φύσεως (σωματική, ψυχολογική). Ακόμα κάθε σχολή η οποία διδάσκει αυτοάμυνα θα πρέπει να ενημερώνει τους πελάτες της για τις νομικές συνέπειες της συμπλοκής. Θα πρέπει να είναι δεδομένο ότι οποιαδήποτε συμπλοκή έχει συνέπειες( σωματικές, ψυχολογικές, ποινικές) άρα πριν ενεργήσεις θα πρέπει να είσαι ενήμερος από αυτόν που διδάχθηκες για αυτές. Το να αναγνωρίζεις το κίνδυνο πριν ακόμα εκδηλωθεί είναι πολεμική τέχνη. Το να προλαμβάνεις καταστάσεις οι οποίες μπορούν να έχουν επιβλαβή τροπή για σένα ή για τους γύρω σου είναι πολεμική τέχνη. Όσο πιο ετοιμοπόλεμος είναι ο στρατός τόσο αποφεύγεται η μάχη. Κοινωνικός περίγυρος, το παιδί φεύγοντας από το σπίτι του μπαίνει σε ένα κύκλο παιδιών που ασχολούνται και αυτά με το ίδιο άθλημα, κάνει γνωριμίες, φιλίες και αναπτύσσει την κοινωνικότητά του, σε χώρο ελεγχόμενο (γυμναστήριο) όπου υπάρχει ο διακριτικός έλεγχος από γονείς και από τον προπονητή. Πολλοί μεγάλοι πρωταθλητές ξεκίνησαν μετά από παρακίνηση των φίλων τους σε μικρή ηλικία. Συνήθως οι παρέες της προεφηβικής-εφηβικής ηλικίας παρασύρονται να ασχοληθούν μεταξύ τους. Εδώ θα πρέπει εμπειρικά να σας πω ότι από μια ομάδα των πέντε ατόμων συνήθως 1-2 άτομα συνεχίζουν. Ο λόγος διακοπής του συνόλου δεν είναι η τέχνη ή ο εκπαιδευτής αλλά το γεγονός ότι κάποια στιγμή αυτοί που διέκοψαν κατάλαβαν ότι ο μόνος λόγος που ερχόντουσαν είναι για να βρίσκονται με τους φίλους τους. Προσπαθήστε να κρατήσετε όσους περισσότερους μπορείτε δείχνοντας τα οφέλη της τέχνης σε όλους χωρίς να αποκόψετε αυτούς που πιστεύετε ότι δεν θα συνεχίσουν. Το αποτέλεσμα μπορεί να σας εκπλήξει όταν θα διαπιστώσετε ποιοι συνέχισαν. Σωματική βελτίωση, χαρακτηριστικά εκάστοτε τέχνης. Το σωματικό πρότυπο που προβάλει η πολεμική τέχνη μπορεί να ελκύσει επίδοξους, μικρούς κυρίως, μαθητές. Αυτό το πρότυπο πρέπει να προσωποποιείται στο δάσκαλο και στους παλιούς μαθητές του. Δεν αρκεί να είναι υγιής μόνος ο δάσκαλος αλλά και όσοι ακολουθούν τις συμβουλές του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για να μπορέσουμε να πείσουμε θα πρέπει να παρουσιάσουμε αποτελέσματα και στους γύρω μας, όχι μόνο στον εαυτό μας. Τα χαρακτηριστικά της τέχνης είναι κατά τη γνώμη μου ο σωστότερος λόγος για να ξεκινήσει κάποιος πολεμική τέχνη. Γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά της προπόνησης στη τέχνη μπορείς να επιλέξεις με βάση τις δικές σου ανάγκες. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος όπου θα πρέπει να ζητάτε από κάθε

3 σχολή μερικά δωρεάν μαθήματα πριν εγγραφείτε. Αν δε σας αρέσουν τα ψηλά λακτίσματα και η έντονη αγωνιστικότητα μπορείτε να επιλέξετε μια μορφή πάλης με λιγότερο αγωνιστικό χαρακτήρα. Αν δε σας ενδιαφέρει η εθιμοτυπία και οι παραδόσεις και αναζητάτε μια έντονη προπόνηση με άμεσα αποτελέσματα στην υποταγή του αντιπάλου πάλι μπορείτε να βρείτε. Οι πολεμικές τέχνες σήμερα μπορούν να εξυπηρετήσουν οποιαδήποτε ανάγκη. Θα πρέπει να ψάξετε και να δοκιμάσετε πριν καταλήξετε. Χαμηλό κόστος Στη κρίση που διανύουμε η πολεμική τέχνη είναι μια δραστηριότητα η οποία συνδυάζει πολλά οφέλη σε πολύ χαμηλή τιμή. Είναι σίγουρα ένα μέσο έλξης γιατί κάθε άνθρωπος προσπαθεί να βρει κάτι έτσι ώστε να ασκηθεί χωρίς τεράστια έξοδα εξοπλισμού, χωρίς ειδικές εγκαταστάσεις και έξοδα μετακίνησης. Επίσης ο συνδυασμός των προηγούμενων με τα σωματικά και πνευματικά οφέλη που προσφέρει την κάνουν πολύ προσιτή σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ψυχική βελτίωση Είναι ένας συμπληρωματικός λόγος για να ξεκινήσει κάποιος την ενασχόληση αλλά ο σημαντικότερος λόγος για να συνεχίσει. Μέσα από τις τέχνες παρατηρείται ανάπτυξη όλων των εγκεφαλικών κυττάρων. Υπάρχουν κύτταρα μη ενεργοποιημένα, τα οποία ενεργοποιούνται μόνο με την κίνηση και ειδικότερα με τις συνδυασμένες κινήσεις χεριών και ποδιών. Ταυτόχρονα οξυγονώνεται καλύτερα ο εγκέφαλος και αποκτά μεγαλύτερη αντοχή στην πνευματική κόπωση (διάβασμα). Τα αποτελέσματα στο ψυχισμό εμφανίζονται από τις πρώτες προπονήσεις και εξελίσσονται προοδευτικά με την πάροδο του χρόνου. Είναι εμφανή ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες από τις πρώτες κιόλας προπονήσεις. Στον αντίποδα της αθλητικής επιστήμης που μελετά τη συνεχή βελτίωση της απόδοσης και του ρεκόρ και της αθλητικής ψυχολογίας που έχει σαν κύριο στόχο τη ψυχική διάπλαση πρωταθλητών βρίσκεται η πολεμική τέχνη η οποία διδάσκει ηθικές αξίες ταυτόχρονα με τη σωματική άσκηση. Στόχος της πολεμικής τέχνης δεν είναι το βάθρο αλλά η σωματική και πνευματική καλλιέργεια με μέτρο. Στη πολεμική τέχνη διδάσκεται η αγωνιστικότητα και όχι η ανταγωνιστικότητα. Η ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες είναι η μοναδική δραστηριότητα η οποία έχει οφέλη και μετά το τέλος της προπόνησης. Ωστόσο όλα τα ψυχοσωματικά χαρίσματα χάνονται εάν το άτομο δεν είναι προσγειωμένο και συγκροτημένο. Δηλαδή αν δεν έχει το απαραίτητο κοντρόλ. Αυτό το κοντρόλ ψυχικό και σωματικό, σφυρηλατείται μέσα στην πειθαρχεία των πολεμικών τεχνών. Πειθαρχία στον δάσκαλο, πειθαρχία του εαυτού μας (αυτοέλεγχος). Στη σημερινή κοινωνία με τις υψηλές απαιτήσεις, τους γρήγορους ρυθμούς και τις υψηλές

4 δόσεις άγχους, το ψυχικό σθένος είναι απαραίτητο στο νέο για την ένταξή του στην κοινωνία. Εθιμοτυπία, Τοπικές παραδόσεις Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η στολή του Aikido με το παραδοσιακό Χακάμα (ιαπωνικό παραδοσιακό φαρδύ παντελόνι). Ο ρουχισμός το εθιμοτυπικό, η περιγραφή των τεχνικών με τους αυτούσιους τοπικούς όρους μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα το οποίο να προσελκύει, έστω και σαν πρώτη εικόνα. Το γεγονός ότι κάποιες πολεμικές τέχνες διατηρήθηκαν διαμέσου των αιώνων κάνει τη συνέχιση όλων των στοιχείων που την απαρτίζουν απαραίτητη. Ωστόσο, στόχος της πολεμικής τέχνης μέσα από τη διατήρηση του εθιμοτυπικού είναι να αναδείξει τις σημαντικότερες εκφάνσεις του τότε πολιτισμού και όχι να δημιουργήσει σαμουράι στον 21ο αιώνα. Τρόπος ζωής σε μια παγκόσμια κοινωνική και οικονομική αστάθεια της οποίας οι συνέπειες βρίσκονται σε όλους τους τομείς δημιουργείται το γόνιμο έδαφος για τις πολεμικές τέχνες. Τα οφέλη των πολεμικών τεχνών μπορούν να στηρίξουν το σύγχρονο άνθρωπο στα καθημερινά προβλήματα και τη διάθεση για αγώνα που του προσφέρει. Κάθε εμπόδιο της ζωής μπορεί να γίνει μια πρόκληση για ένα πολεμοτεχνίτη. Υπομονή, επιμονή, τόλμη, αποφασιστικότητα είναι στοιχεία που εισχωρούν μέσα στη ψυχή όσων ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες χωρίς καν να το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πολλές φορές. Η ωριμότητα και η ταπεινοφροσύνη είναι χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τα οποία είχαν χαθεί στις μέρες μας και μόνο η πολεμική τέχνη μπορεί επαρκώς να τα καλλιεργήσει. Αυτός είναι ο νέος τρόπος ζωής. Με αρχές, αξίες και αγάπη για το συνάνθρωπο. Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση μπορεί να διαμορφώσει τις πολεμικές τέχνες που ευδοκιμούν σε μια περιοχή. Για παράδειγμα σε μια περιοχή της Αθήνας με υψηλή εγκληματικότητα, κλοπές, βιασμούς, βανδαλισμούς δε μπορεί να ανθίσει μια τέχνη όπου το κύριο χαρακτηριστικό της θα είναι οι αργές φόρμες, τα Κάτα και ο διαλογισμός. Σε μια περιοχή όπου οι κάτοικοι βιώνουν καθημερινά τη βία, ο μόνος λόγος για εγγραφή σε μια σχολή πολεμικών τεχνών είναι για την ασφαλή αντιμετώπιση της όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα. Είναι παρατηρημένο ότι ακόμα και η ίδια τέχνη αλλάζει ανάλογα με τη κοινωνική κατάσταση αυτού που την εφαρμόζει.

5 Παρ όλα αυτά είναι αδύνατον όλοι οι άνθρωποι να παρουσιάζουν ενδιαφέρον για μια μόνο πολεμική τέχνη. Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη για την ύπαρξη περισσοτέρων πολεμικών τεχνών. Παρακάτω θα αναλύσουμε τις πιο διαδεδομένες στην χώρα μας. ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ Η λέξη "Παγκράτιο" και το επίθετο "Παγγρατής" δεν αναφέρονται μόνο στον αθλητικό χώρο. Πρωτίστως χρησιμοποιούνται στον θρησκευτικό χώρο αφού, τόσο στην αρχαιότητα όσο και κατά τους χριστιανικούς χώρους, χρησιμοποιούνται προς δήλωση της παντοδυναμίας της θεότητας έχοντας την έννοια του πανίσχυρου. Η λέξη Παγκράτιο προέρχεται απο το Παν + Κράτος που δηλώνει αυτόν που κατέχει την απόλυτη δύναμη και υπερισχύει παντού και πάντοτε. Το Παγκράτιο θεσπίσθηκε σαν άθλημα πολύ πριν θεσπισθούν οι Ολυμπιάδες στην αρχαιότητα. Επομένως, είναι το πρώτο άθλημα του είδους των μαχητικών τεχνών που εμφανίστηκε στην γη.

6 Όσοι στην αρχαιότητα ασχολούνταν να ανακαλύψουν τις ρίζες των αθλημάτων υποστήριζαν, ότι ο βασιλιάς των Αθηνών Θησέας είναι ο εφευρέτης του Παγκρατίου αθλήματος. Αυτοί λένε ότι κατά την περίοδο της Μινωικής παντοκρατορίας ο Θησέας νίκησε το Μινώταυρο όχι έχοντας ξίφος, αλλά πάλεψε μαζί του εφαρμόζοντας τις τεχνικές του Παγκράτιο

7 Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, το Παγκράτιο είναι πρώτα απ'όλα μία πανάρχαια ελληνική πολεμική τέχνη. Σε αυτό συνηγορούν όλες σχεδόν οι μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων. Όντως οι Παγκρατιαστές ήταν ικανότατοι στο να χρησιμοποιούν τα χέρια τους σαν τέλεια πολεμικά όπλα. Από αναμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία γνωρίζουμε ότι στην λαμπρή περίοδο του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού, οι Έλληνες εκπαιδέυονται μαζικά στο Παγκράτιο, θεωρώντας το όχι μόνο ως αθλητική δραστηριότητα, αλλά κυρίως ως πολεμική τέχνη, την οποία εφάρμοσαν με μεγάλη επιτυχία στους εθνικούς αγώνες στις Πλαταιές, στις θερμοπύλες και στον Μαραθώνα επειδή στο Παγκράτιο εφαρμόζονταν όλες οι γνωστές τεχνικές του άοπλου πολέμου και ο εξασκημένος σε αυτό έβγαινε πάντα νικητής. στον πόλεμο κατά των εχθρών της πατρίδας του, γι'αυτό είχε και την προσωνυμία "Πάμμαχον". Ο Ξενοφώντας ονόμαζε το Παγκράτιο και "δεινό" (σκληρό, επιδέξιο, θαυμαστό) άθλημα. Για τον Φιλόστρατο, όπως και για όλους τους αρχαίους Έλληνες, το Παγκράτιο ήταν το "κάλλιστον" άθλημα για άνδρες, από όλα τα άλλα που τελούνταν στην Ολυμπία. Ο νικητής του Παγκρατίου, στις Ολυμπιάδες γινόταν ξακουστός σε όλο τον Ελληνικό κόσμο, ενώ τον ονόμαζαν Παραδοξονίκη, εάν νικούσε και στην Πάλη, διότι η διπλή νίκη φαινόταν στους θεατές ακατόρθωτο επίτευγμα για τους κοινούς θνητούς.

8 Η εκπαίδευση των νέων στο Παγκράτιο ξεκινούσε με τις βασικές αρχές της Πυγμαχίας και της Πάλης. Απαρτιζόταν, αρχικά, από τις πτώσεις, τις κυβιστήσεις, τις επιθετικές πυγμές και τα λακτίσματα καθώς και τις σκιαμαχίες. Οι σκιαμαχίες είναι Πάλη προς κάποιον φανταστικό αντίπαλο, στις οποίες ο αθλητής εξασκείται συνέχεια σε ό,τι έχει μάθει, δηλαδή στους επιθετικούς και αμυντικούς συνδυασμούς Πάλης, προτού ανιμετωπίσει έναν αντίπαλο στην παλαίστρα. Ένα χρήσιμο εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι Παγκρατιαστές στην εκπαίδευση τους ήταν ο "κώρυκος" δηλαδή σάκος γεμισμένος με άμμο ή ροκανίδι για να γυμνάζουν τους ώμους, τα δάχτυλα, το κεφάλι, την πλάτη και τα πόδια τους. Παράλληλα, βελτίωναν την στήριξη και την ισορροπία τους. Επίσης ανέπτυαν τη σταθερότητα τους κατά την αντίσταση του σώματος τους, όταν επαναφερόταν ο "κώρυκος" μετά από κάθε χτύπημα. Στο άθλημα που μελετάμε χρησιμοποιούνται χτυπήματα των χεριών (άνω Πάλη), των ποδιών (κάτω Πάλη), του κεφαλιού, ή και ο συνδυασμός αυτών, τα οποία συνήθως συνοδεύονται από άρπαγμα ("δράττειν"), αναποδογυρίσματα ("ράσσειν") και διάφορες λαβές, οι οποίες χρησιμοποιούνται για να φέρουν τον αντίπαλο αθλητή σε θέση ακινητοποίησης. Στους αγώνες, τώρα, του Παγκρατίου επιτρέπονταν τα πάντα στους αθλητές, εκτός από το να δαγκώνουν, να βγάζουν τα μάτια και να γδέρνουν με τα νύχια τους τον αντίπαλο. Εκτός από το να παλεύουν όρθιοι, μπορεί να συνεχίσουν τον αγώνα τους και στο έδαφος. Τότε ο αγώνας ονομάζεται κάτω Παγκράτιο ή Αλίνδησις. Ακόμα, ο Παγκρατιαστής έχει το ελεύθερο, κατά την ώρα της πάλης, να επινοεί νέες τεχνικές.

9

10 Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στο Παγκράτιο άθλημα των αρχαίων Ελλήνων βρίσκονται οι ρίζες όλων των ασιατικών και αμερικανικών μαχητικών τεχνών. Η κλασσική στάση άμυνας και επίθεσης στις πολεμικές τέχνες είναι αυτή που παρατηρούμε σε αμφορέα που βρίσκεται σήμερα στο Μόναχο. Με τη στάση αυτή ο αθλητής έχει την κατάλληλη θέση τόσο για άμυνα όσο και για επίθεση. Τα δάχτυλα είναι ελαφρώς λυγισμένα ώστε ανάλογα με την περίσταση να αρπάξουν ή να γρονθοκοπήσουν τον αντίπαλο. Το κορμί στηρίζεται περισσότερο στο πίσω πόδι. Τα γόνατα είναι ελαφρώς λυγισμένα. Ο αθλητής βρίσκεται σε ημιπλάγια θέση σε σχέση με τον αντίπαλο του. Το αριστερό του πόδι είναι έτοιμο να "λακτίσει" στην κοιλιά. Με την πλάγια θέση του σώματος του είναι έτοιμος να αποφύγει κάθε επίθεση, ενώ η θέση των χεριών και του αριστερού ποδός είναι κατάλληλη για αποτροπή επίθεσης αλλά και για επιθετική κίνηση. Όσον αφορά την ενδυμασία τους, οι αθλητές υποχρεούνται να φορούν κατά τη διάρκεια του αγώνα λευκά ή κυανά χειρόκτια (γάντια τα οποία αφήνουν ελεύθερα τα δάχτυλα για την εφαρμογή του (Δράττειν) και λευκές ή κυανές περικνημίδες.

11 Επιπλέον, οι αθλητές δύναται να φορούν προστατευτικά οδοντοστοιχείας. Απαιτείται το μακρύ μπλε παντελόνι (περισκελίς) και το χιτώνιο (πάνω σακάκι). Οι αγώνες ξεκινάνε με χαιρετισμό προς τον προπονητή "έρρωσο ώ προπονητά" και έπειτα μεταξύ των αντιπάλων "έρρωσθε"

12 Ο αγωνιστικός χρόνος εις το "Παγκράτιον Παίδων" είναι 2 λεπτά, ενώ εις το "Παγκράτιον" 3 λεπτά. Οι αγώνες διακρίνονται και σε "Παλαίσματα" (δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 2 λεπτά) καθώς και στον "Πολυδάμα" ( που επίσης δεν διαρκεί περισσότερο από 2 λεπτά) "Παγκράτιο Παίδων" 14- Ετών ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΙΛΩΝ Παίδες (45, 50, 55, 60, 66, 72, 72+) Κορασίδες (42, 47, 52, 57, 63, 69, 69+) Ετών

13 Έφηβοι (55, 60, 65, 70, 75, 80, 80+) Νεανίδες (48, 53, 58, 63, 68, 73, 73+) "Παγκράτιον" Ετών Νέοι Άνδρες (58, 65, 72, 79, 85, 92, 92+) Νέες Γυναίκες (49, 54, 59, 64, 70, 76, 76+) 20 Ετών και Άνω Άνδρες (60, 66, 71, 78, 85, 95, 105, 105+) Γυναίκες (57, 62, 68, 76, 83, 90, 90+) "Παλαίσματα"

14 Νέοι Άνδρες (αγένεοι) Νέες Γυναίκες Ετών Άνδρες - Γυναίκες 20 Ετών και Άνω "Πολυδάμας" Νέοι Άνδρες - Νέες Γυναίκες Ετών Άνδρες - Γυναίκες 20 Ετών και Άνω

15 ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ PROJECT ΣΤΟΝ <<Α.Σ. ΚΑΡΑΝΤΑΝΑΣ>>

16

17 ΠΑΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ

18 Η πάλη εμφανίστηκε σε όλους τους πολιτισμένους λαούς της αρχαιότητας και αποτέλεσε βασικό μέσο αγωγής για τους νέους, ιδιαίτερα στην αρχαία Ελλάδα. Η πάλη για τους Έλληνες ήταν ενδεικτικό της δύναμης, της αντοχής,της επιμονής, της καρτερικότητας, της ανθεκτικότητας, αλλά και της εξυπνάδας. Απαιτούσε σώμα ευκίνητο ευλύγιστο, δυνατό να υποφέρει και να υπομένει. Σε παραστάσεις τοιχογραφιών και ανάγλυφων βλέπουμε άνδρες να παλεύουν. Επίσης στη Μινωική εποχή η πάλη ήταν γνωστή, παραστάσεις κοσμούσαν τους τοίχους των ανακτόρων και απέδιδαν εύστοχα τη μυολογία και την ένταση του αγώνα. Η πάλη στην Κρήτη είχε χαρακτήρα ειρηνικό και οι αθλητές φορούν ειδικά ενισχυμένα κράνη με παραγναθίδες άγνωστα στους πολεμιστές. Στη Μυκηναϊκή Ελλάδα ο χαρακτήρας της κοινωνίας είχε εντονότερη πολεμική χροιά, οι Μυκηναΐοι αντέγραψαν μερικά αθλητικά γυμνάσματα, την πυγμή και την πάλη. Αγγειογραφία του 13ου αι. π.χ. αποδεικνύει ότι Μυκηναΐοι άποικοι μετέφεραν την πάλη στην Κύπρο.

19 Η πάλη εισήχθη στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 708 π.χ. ( 18η ολυμπιάδα) μαζί με το πένταθλο. Η προετοιμασία των αθλητών γινόταν από τον παιδοτρίβη, τον γυμναστή και τον αλείπτη. Αρχαιότερος ήταν ο παιδοτρίβης, που το όνομά του προέρχεται από το ρήμα τρίβω, με την έννοια του «ασκώ, προετοιμάζω, προπονώ». Η προετοιμασία για τους αγώνες στην πάλη δεν ήταν μια δοκιμασία μόνο σωματική αλλά και ψυχική. Οι αθλητές κληρώνονταν σε ζευγάρια, εάν περίσσευε ένας αθλητής ήταν ο τυχερός της κλήρωσης. Αυτόν τον έλεγαν έφεδρο και πάλευε στο τέλος ξεκούραστος. Μπορούσε ένας αθλητής να ανακηρυχθεί νικητής χωρίς να αγωνιστεί, αυτήν τη νίκη την έλεγαν ακονιτί, χωρίς να πέσει κάτω στο χώμα, στην «κόνιν» (Φιλόστρατος) και δινόταν ιδιαίτερη σημασία στη θεά τύχη όπως και οι αθλητές αγωνίζονταν γυμνοί, γιατί πίστευαν η γύμνια δεν είναι ντροπή όταν είσαι ντυμένος με αρετή. Πρώτη η Ελλάδα από όλους τους λαούς της γης δίδαξε τον τρόπο του «αγωνίζεσθε» και έβαλε τον αγώνα σε πλαίσια ηθικά, θρησκευτικά, πολιτικά, παιδαγωγικά, ψυχολογικά και κοινωνικά.

20 Αγγείο των παλαιστών από το μουσείο του Άργους Τα χαρακτηριστικά και τα είδη της πάλης Η πάλη απαιτεί συνδυασμό τέχνης, ευκινησίας και δύναμης. Αποτελούσε μέρος του πεντάθλου αλλά και αγώνισμα ανεξάρτητο στους πανελλήνιους αγώνες. Τα είδη πάλης είναι δύο, η όρθια ή ορθοπάλη και η αλίνδησης ή κύλισης ή κάτω πάλη. Στην πρώτη αρκούσε ο παλαιστής να ρίξει τον αντίπαλό του στο σκάμμα. Στην δεύτερη δεν αρκούσε η πτώση αλλά να «απαγορεύσει» ένας από τους δυο, δηλαδή να παραδεχθεί την ήττα του. Ο αθλητής ύψωνε το χέρι με τον δείκτη ή και τον μέσο τεντωμένο για να τον δει ο κριτής. Η αρχική στάση του παλαιστή ήταν με τα δυο του πόδια λίγο ανοιχτά και λυγισμένα, η οποία ονομάζεται σύστασις ή παράθεσις. Ανάλογα με το σημείο του σώματος που γινόταν η λαβή, οι τεχνικές, τα παλαίσματα, οι λαβές έπαιρναν το ανάλογο όνομα. Εντυπωσιακή λαβή είναι η μεσολαβή, το σήκωμα του αντιπάλου από τη γη οπότε εύκολα τον έριχνε στο χώμα. Τα προσόντα του παλαιστή και σπουδαίοι Αρχαίοι παλαιστές Kατά τον Φιλόστρατο, ο παλαιστής πρέπει να έχει καλό ανάστημα και συμμετρική κατασκευή σε όλο το κορμί. Τους κανόνες της πάλης τους έχει θεσπίσει ο Ορίκαδμος από τη Σικελία. Η πάλη προετοίμαζε τους άντρες με ψυχικό σθένος, με

21 σιδερένια σωματική αντοχή γιατί στην πάλη νικούσε εκείνος που διέθετε θέληση, δύναμη και καρτερία. Διεκδικούσε με πείσμα τη νίκη και σέβονταν τους κανονισμούς ενώ οι θεατές επευφημούσαν το νικητή που πετύχαινε καθαρή νίκη. Ο Πλούταρχος ονομάζει την πάλη «τεχνικότατον και πανουργότατον» των αθλημάτων. Στις διάφορες πόλεις είχαν αναπτυχθεί ιδιαίτερες τεχνικές και μέθοδοι πάλης. Γνωστές ήταν η Θεσσαλική πάλη, η Σικελική και η Λακωνική. Θαυμάστηκε για την παλαιστική του τέχνη ο Κρατίνος από την Αίγειρα της Αχαΐας και του έδωσαν το δικαίωμα να στήσει στην Άλτη και το άγαλμα του παιδοτρίβη του, αλλά φημισμένος παλαιστής ήταν ο Μίλωνας ο Κροτωνιάτης, ο Τιμασίθεος ο Κροτωνιάτης που νίκησε τον Μίλωνα όταν για έκτη φορά θέλησε να διεκδικήσει το βραβείο στην Ολυμπία.

22 Η ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΑΛΗ Χάρη στη μεγαλύτερη ελευθερία στην τεχνική που παραχωρήθηκε στους αθλητές της ελευθέρας πάλης, το στυλ αυτό έγινε πιο δημοφιλές στα ολυμπιακά τουρνουά, από την πρώτη του εμφάνιση το Παρά τη μεγαλύτερη και πιο ένδοξη ιστορία της ελληνορωμαϊκής πάλης, η οποία χρονολογείται από τους αρχαίους χρόνους, με τις τροποποιήσεις στο ελεύθερο στυλ πολλοί από αυτούς τους περιορισμούς δεν ισχύουν και οι αθλητές μπορούν να χρησιμοποιούν όλα τα μέρη του σώματος στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν και να νικήσουν έναν αντίπαλο. Εκτός από τις τεχνικές δεξιότητες που απαιτούνται για να τελειοποιήσει ένας αθλητής τα κρατήματα και τα πετάγματα προκειμένου να ρίξει έναν αντίπαλο, οι παλαιστές πρέπει επίσης να διαθέτουν μεγάλες αντοχές για να διατηρούν τις επιθέσεις τους σε ένα από τα πιο έντονα αθλήματα που υπάρχουν.

23 Ένας αγώνας μπορεί να τελειώσει νωρίς σε περίπτωση που ένας παλαιστής κερδίσει με διαφορά δέκα πόντων ή "καρφώσει" τους ώμους του αντιπάλου του στο έδαφος. Ωστόσο, σε περίπτωση που δεν συμβεί κανένα από τα δύο, νικητής ανακηρύσσεται ο αθλητής με τους περισσότερους πόντους μετά τους τρεις γύρους. Εάν ο αθλητής περάσει πίσω από τον αντίπαλο του μετά από επιθετική ενέργεια τότε κερδίζει 2 πόντους, εάν περάσει από πίσω μετά από άμυνα τότε κερδίζει 1 πόντο, εάν ρίξει τον αντίπαλο του με τέτοιο τρόπο ώστε να ακουμπήσει στην πλάτη τότε κερδίζει 4 πόντους. Πριν την εισαγωγή του συστήματος πόντων, οι αγώνες πάλης συνεχίζονταν μέχρι να πέσει ένας παλαιστής στο έδαφος, γεγονός που σημαίνει ότι μερικοί αγώνες διαρκούσαν ώρες πριν αναδειχθεί ο νικητής. Με τη σημερινή μορφή του αθλήματος, κάθε γύρος έχει διάρκεια 3 λεπτών, με ένα διάλειμμα 30 δευτερολέπτων ανάμεσα σε κάθε γύρο. Στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012 υπάρχουν επτά κατηγορίες ελευθέρας πάλης για τους άνδρες και τέσσερις για τις γυναίκες, οι οποίες αγωνίστηκαν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το Οι αγώνες ελευθέρας πάλης διεξάγονται με σύστημα αγώνων νοκ άουτ, όπου οι δυο νικητές των ημιτελικών μάχονται για το χρυσό. Στα ρεπεσάζ, κάθε παλαιστής ο οποίος είχε χάσει από τους δυο φιναλίστ του τελικού σε οποιαδήποτε φάση του τουρνουά, έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί για το

24 χάλκινο μετάλλιο. Οι κυρίαρχες δυνάμεις στο χώρο της ελευθέρας πάλης είναι παραδοσιακά η Ρωσία, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, ενώ έχουν αξιοσημείωτες επιτυχίες και το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν.

25 ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΛΗ

26 Από το 1896 η πάλη, συμπεριλήφθηκε στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα αλλά αμφισβητήθηκε έντονα. Από τότε ένα είδος πάλης ονομάστηκε ελληνορωμαϊκή, προς τιμήν των πολιτισμών της αρχαιότητας, του ελληνικού και του ρωμαϊκού. Από το 1906 που η ελληνορωμαϊκή επανήλθε, μέχρι και σήμερα σε όλες τις Ολυμπιάδες οι αθλητές αγωνίζονται στο είδος της ελληνορωμαϊκής πάλης. [1] Τον Φεβρουάριο του 2013, η εκτελεστική επιτροπή της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ψήφισε την εξάλειψη της ελευθέρας και Ελληνορωμαϊκής πάλης από τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες αρχής γενομένης από το 2020.Αλλά εν τέλει η πάλη θα συνεχίσει να παραβρίσκεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

27 Περιγραφή αγωνίσματος Ο παλαιστής που αγωνίζεται έχει το ίδιο περίπου σωματικό βάρος με τον αντίπαλο, Ο αγώνας γίνεται πάνω σε κυκλικό δάπεδο (παλαίστρα) και προσπαθεί να τον νικήσει εφαρμόζοντας ορισμένες λαβές. Ο αγώνας διαρκεί 2 γύρους των 3 λεπτών με 30 δεύτερα διάλειμμα μεταξύ των 2 γύρων. Νικητής είναι αυτός που θα ρίξει τον αντίπαλο με την πλάτη στο έδαφος (πτώση) ή τον καθηλώσει με τους ώμους στο έδαφος. Υπάρχουν και λαβές που απλά δίνουν βαθμούς και όποιος υπερτερεί κερδίζει. Κανόνες

28 Στην ελληνορωμαϊκή πάλη οι αθλητές αγωνίζονται μόνο μα τα χέρια για να ρίξουν τον αντίπαλο κάτω χωρίς χτύπημα. Σε αντίθεση με την ελευθέρα πάλη, στην ελληνορωμαϊκή απαγορεύονται τα χτυπήματα και τα κρατήματα κάτω από τη μέση, γενικότερα οι επιθέσεις κάτω από τη μέση, οι τρικλοποδιές. Ελληνικές Συμμετοχές Ελλάδα έχει παράδοση στην πάλη, κυρίως στην ελληνορωμαϊκή. Συμμετέχει στους αγώνες από την Α Ολυμπιάδα του 1896 και έχει πολλές διακρίσεις. Συνολικά οι Έλληνες παλαιστές, στην ελληνορωμαϊκή, έχουν κατακτήσει έντεκα μετάλλια: ένα χρυσό, τρία ασημένια και πέντε χάλκινα Αναλυτικός πίνακας μεταλλίων Στέλιος Μηγιάκης: 1980 ελληνορωμαϊκή (62 κ.) Γεώργιος Τσίτας: 1896 ελληνορωμαϊκή (ανοιχτή κατηγορία) Πέτρος Γαλακτόπουλος: 1972 ελληνορωμαϊκή (ημιμέσων βαρών: κ.) Δημήτρης Θανόπουλος: 1984 ελληνορωμαϊκή (82 κ.)

29 Στέφανος Χρηστόπουλος: 1896 ελληνορωμαϊκή (ανοιχτή κατηγορία). Πέτρος Γαλακτόπουλος: 1968 ελληνορωμαϊκή (ελαφρών βαρών: κ.) Μπάμπης Χολίδης 1984 ελληνορωμαϊκή (57 κ.) Μπάμπης Χολίδης 1988 ελληνορωμαϊκή (57 κ.) Αρτιόμ Κιουρεγκιάν: 2004 ελληνορωμαϊκή (55 κ.) Γυναικεία πάλη Η πάλη και στα δύο της στυλ, διατίθεται και για το γυναικείο φύλλο ακόμα και στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η γυναικεία πάλη είναι ευρέως διαδεδομένη, οι κανόνες είναι ίδιοι με την αντρική και είναι πολύ θεαματική. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ

30 1.Ένα ολόσωμο ένδυμα, που μοιάζει σε μαγιό, φτιαγμένο από spandex, ειδικό υλικό, που θα πρέπει να παρέχει μια σφιχτή και άνετη εφαρμογή για τον παλαιστή. Είναι κατασκευασμένο από νάιλον. Ένας παλαιστής αγωνίζεται συνήθως με ένα κόκκινο «μαγιό» και ο άλλος με ένα μπλε. 2.Ένα ύφασμα-μαντήλι, που ονομάζεται επίσης μια bloodrag και βρίσκεται στο μαγιό πάνω. Σε περίπτωση αιμορραγίας, ο παλαιστής θα αφαιρέσει το ύφασμα από το «μαγιό» του και θα προσπαθήσει να σταματήσει την αιμορραγία 3.Ένα ειδικό ζευγάρι παπούτσια που φοριούνται από τον παλαιστή για να αυξήσει την κινητικότητα και την ευελιξία του. Τα παπούτσια αυτά είναι ελαφρά και ευέλικτα, ώστε να παρέχουν τη μέγιστη άνεση και κίνηση. Συνήθως φτιάχνονται με σόλα από καουτσούκ, τα οποία βοηθούν τα πόδια του παλαιστή σε μια καλύτερη λαβή στο ταπί. 4.Κάλυμμα κεφαλής, που τοποθετείται γύρω από τα αυτιά για την προστασία του παλαιστή, είναι προαιρετική στην ελληνορωμαϊκή. ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΙΛΩΝ Ελευθέρας αντρών 57 kg (126 lb) 61 kg (134 lb) (non-olympic class) 65 kg (143 lb) 70 kg (4 lb) (non-olympic class) 74 kg (163 lb) 86 kg (190 lb) 97 kg (214 lb) 97 to 125 kg (214 to 276 lb) Ελληνορωμαϊκή αντρών 59 kg (130 lb) 66 kg (146 lb) 71 kg (7 lb) (non-olympic class) 75 kg (165 lb) 80 kg (176 lb) (non-olympic class) 85 kg (187 lb) 98 kg (216 lb) 98 to 130 kg (216 to 286 lb)

31 Γυναικεία πάλη 48 kg (106 lb) 53 kg (117 lb) 55 kg (121 lb) (non-olympic class) 58 kg (128 lb) 60 kg (132 lb) (non-olympic class) 63 kg (138 lb) 69 kg (2 lb) 69 to 75 kg (2 to 165 lb) ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ Την πάλη την συναντάμε έντονα τόσο στην ιστορία όσο και στην μυθολογία καθώς βλέπουμε την επική μάχη μεταξύ Δία και τον πατέρα του Κρόνο στην οποία βγαίνει νικητής ο Δίας και γίνεται διοικητής της γης, επίσης βλέπουμε ότι ο Ηρακλής και ο Θησέας ήταν διάσημοι για τις παλαιστικές τους ικανότητες ενάντια σε ανθρώπους και τέρατα. Στο αθάνατο έργο του Ομήρου «Ιλιάδα», 9ος - 8ος αιώνας π.χ., περιγράφεται πολύ έντονα η μονομαχία μεταξύ δυο ηρώων - του Αίαντα και του Οδυσσέα. Κατά τον Όμηρο οι αγώνες διοργανώθηκαν κατά τη διάρκεια του ενταφιασμού του φίλου του Αχιλλέα, Πάτροκλου, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Έκτορα. Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες οι μονομαχίες διοργανωνόταν για διαφορετικές αιτίες και είχε κυρίως δυναμικό χαρακτήρα με απαραίτητη προϋπόθεση τη μεγάλη αντοχή των παλαιστών. ΣΥΝΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΛΗ Ακόμη και τότε στην πάλη χρησιμοποιούνταν λαβές οι οποίες υπάρχουν στη σύγχρονη αθλητική πάλη όπως τα σηκώματα, οι ρίψεις, τρικλοποδιές, καταρρίψεις, κρατήσεις κ.λπ. τα οποία είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Οι κανονισμοί της πάλης καθορίζονταν από τους διοργανωτές των αγώνων και επέτρεπαν τη διεξαγωγή τους ελεύθερα, αλλά με ακριβή τήρηση των οδηγιών των διοργανωτών. Επέτρεπαν: την πάλη ως την τελική νίκη, την πάλη με τρεις νίκες, την ισόπαλη πάλη. Για κάθε παλαιστή καθορίζονταν και ανάλογα βραβεία.

32 Σε πολλούς αρχαίους αμφορείς υπήρχαν παραστάσεις παλαιστών, μονομαχιών και πάλης, όπως η μονομαχία του Ηρακλή με τον Ανταίο η πάλη μεταξύ δυο παιδιών ενώ τα παρατηρεί ο προπονητής τους με ραβδί στο χέρι και πολλές άλλες παραστάσεις της πάλης, και αγάλματα παρίσταναν παλαιστές. Ακόμη στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν ειδικά σχολεία (παλαίστρες), στα οποία υπό την καθοδήγηση έμπειρων δασκάλων τα παιδιά μάθαιναν τις βασικές αρχές της σωματικής αγωγής και μερικές παραλλαγές των σύγχρονων αθλημάτων, με τεχνική παρόμοια σε σύνθεση με τη σύγχρονη. ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ PROJECT ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΡΕΩΝ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

33

34

35 KICKBOXING Το kickboxing είναι μαχητικό άθλημα που συνδυάζει πυγμαχία και λακτίσματα. Έλκει την καταγωγή του απ την ταυλανδέζικη πυγμαχία και είναι ευρύτατα διαδεδομένο σε όλο τον κόσμο λόγω της πρακτικότητας του. Η προέλευση του είναι απ' την Ιαπωνία και τη Βόρεια Αμερική, και περιλαμβάνει τις τεχνικές της πυγμαχίας και λακτίσματα απ το καράτε ντο και το ταεκβοντό. Στην δεκαετία του 1970 άρχισαν να διεξάγωνται οι πρώτοι αγώνες kickboxing, ενώ το 1977 ιδρύθηκε και η παγκόσμια ομοσπονδία του αθλήματος, η World Kickboxing Association (WKA). Το αγωνιστικό kickboxing χωρίζεται στο ερασιτεχνικό kickboxing, στο οποίο οι αθλητές φοράνε προστατευτικά, και στο επαγγελματικό όπου δεν επιτρέπεται η χρήση τους. Η μεγαλύτερη διοργάνωση του kickboxing σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το Κ-1. Την Ελλάδα στο επαγγελματικό kickboxing εκπροσωπεί ο παγκόσμιος πρωταθλητής Μιχάλης Ζαμπίδης, ο οποίος με τις νίκες του στο Ιαπωνέζικο και στο Αυστραλιανό Κ-1, έχει ενταχθεί ανάμεσα στους κορυφαίους kickboxers του κόσμου. Υπάρχουν πολλά αγωνιστικά στυλ στο kickboxing και διαβάθμιση

36 σ'αυτά, το full contact, semi contact, light ή medium contact, body contact και τα low kicks. Επίσης υπάρχουν πολλά αθλήματα που σχετίζονται με το kickboxing και ποικίλουν ανάλογα με την χώρα προέλευσης τους. Το πιο γνωστό απ'αυτά είναι το Μάι Τάι, ή Τάι μπόξινγκ, που είναι το εθνικό άθλημα της Ταυλάνδης και αποτελείται απ' το παραδοσιακό Μούι τάι, το Μούι μπόραν, και το αγωνιστικό. Οι τεχνικές της ταυλανδέζικης πυγμαχίας είναι ίδιες με αυτές του kick boxing με την διαφορά ότι στο Μάι Τάι επιτρέπεται η χρήση των αγκώνων και των γονάτων. Άλλο γνωστό στυλ του kickboxing είναι το Savate το οποίο προέρχεται απ την Γαλλία και οι τεχνικές του είναι σχεδόν ίδιες με αυτές του αμερικάνικου kickboxing. Αναφορικά με το στιλ, το Kickboxing έχει σημαντικές ομοιότητες στην εξάσκηση και την πρακτική του, με το Full contact Karate, το Thai boxing, το Savate, ακόμη και το αρχαίο ελληνικό Παγκράτιο. Η πιο στενή του

37 συγγένεια, αναμφίβολα είναι με το Thai boxing, το οποίο μαζί με το στιλ Κ1 του Kickboxing κατακτούν ολοένα και περισσότερους οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Το Kickboxing αποτελεί εξέλιξη του δυναμικού Κarate (Full Contact Karate), ένα στιλ που ξεκίνησε να καλλιεργείται στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στην Αμερική και στην Ιαπωνία από αθλητές διάφορων μαχητικών στιλ όρθιας μάχης. Ας κάνουμε όμως μια πρώτη γνωριμία μαζί του μέσω των βασικών του μορφών και κανόνων: Semi Contact Είναι στιλ ημί-επαφής με αγωνιστικούς κανόνες πολύ αυστηρούς και ανάδειξη νικητή με πόντους. Kick Light Contact Είναι στιλ ήπιας έντασης με συνεχόμενη ροή χτυπημάτων, κλωτσιές και γροθιές πάνω και κάτω από τη ζώνη καθώς επίσης και κλωτσιές στους μηρούς του αντιπάλου, με αυστηρούς κανόνες για την προφύλαξη του αθλητή. Στο στιλ αυτό δεν επιτρέπεται η πλήρης επαφή και το Νοκ Άουτ. Full Contact

38 Ειναι στιλ πλήρους επαφής και οι αθλητές διαγωνίζονται μέσα σε ρινγκ πυγμαχίας μέχρι τελικής πτώσεως! Στο στιλ αυτό πάλι τα χτυπήματα επιτρέπονται πάνω από την ζώνη και ο αγώνας τελειώνει είτε στα σημεία ή με Νοκ Άουτ. Low Kicks Είναι το ίδιο στιλ με το Full Contact μόνο που επιτρέπονται και οι κλωτσιές στους μηρούς του αντιπάλου. Κ1 Rules Είναι το πιο ολοκληρωμένο στιλ του Kickboxing. Συνδυάζει χτυπήματα πυγμαχίας καράτε και Muay Thai με πλήρη επαφή μέχρι τελικής πτώσης. Είναι το πιο διαδεδομένο και πιο δύσκολο στιλ γιατί χρειάζεται περισσότερες δεξιότητες άλλα και μακροχρόνια εκμάθηση και τριβή. Στα βασικά πράγματα που θα χρειαστείτε με το ξεκίνημα του kick boxing είναι τα γάντια box, την επίδεση (bandage), το προστατευτικό δοντιών (μασελάκι) και τις επικαλαμίδες με κουτουπίε ή απλές επικαλαμίδες χωρίς κουτουπίε και τα προστατευτικά μποτάκια. Όσο προχωράνε τα μαθήματα kick boxing, πολλοί προπονητές επίσης χρησιμοποιούν επιπρόσθετο εξοπλισμό όπως κάσκες ή σπασουάρ

39 ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ PROJECT ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ «FIGHTCLUB» ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

40

41

42

43 ΠΥΓΜΑΧΙΑ Η πυγμαχία, κοινώς μποξ ή μπόξινγκ (αγγλ. boxing), είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αγωνίσματα και μαχητικές πολεμικές τέχνες, που στηρίζεται στην ικανότητα των αντιπάλων (που είναι δύο πάντα) να αντικρούσουν μόνο με τις γροθιές τους ο ένας τον άλλο και να καταφέρουν, με εύστοχα και γερά κτυπήματα, να βγάλουν εκτός μάχης ο καθένας τον αντίπαλό του. Σε όλα τα είδη αγώνων απαγορεύεται τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (δηλαδή χαμηλότερα από τος γοφούς), στην πλάτη, στο πίσω μέρος του κεφαλιού ή στον αυχένα. Κατατάσσεται στις πολεμικές τέχνες. Υπό την ευθύνη της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πυγμαχίας (ΕΟΠ) διεξάγονται όλα τα εθνικά πρωταθλήματα καθώς και η συγκρότηση της Εθνικής Ελλάδος. Ο πρώτος γνωστός πρωταθλητής σε παγκόσμια κλίμακα ήταν ο Άγγλος Τζων Μπράουτον κι αυτός είναι που εφάρμοσε τους κανονισμούς του αθλήματος. Μετά, το αγώνισμα μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου και διαδόθηκε πολύ. Με αυτό πιο πολύ ασχολήθηκαν οι μαύροι της χώρας αυτής, που ανάδειξαν κατά καιρούς πολλά αστέρια της πυγμαχίας όπως τον Μοχάμεντ Άλι και τον Μάικ Τάισον. Την Ελλάδα στην επαγγελματική πυγμαχία στις ΗΠΑ εκπροσωπεί ο Μιχάλης Αρναούτης στην κατηγορία ελαφρών βαρών (κάτοχος του τίτλου WBO-NABO). Το Αμερικάνικο κανάλι μετάδοσης αθλημάτων, ESPN, έχει κατατάξει την πυγμαχία ως το πιο δύσκολο άθλημα στον κόσμο. Η πυγμαχία ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα αθλήματα των αρχαίων Ελλήνων, που πρώτοι απ' ότι φαίνεται την καθιέρωσαν και που διεξαγόταν σε κάθε Ολυμπιακό αγώνα.

44 Στιγμιότυπο επαγγελματικής πυγμαχίας(χωρίς προστατευτική κάσκα) Ιστορική Εξέλιξη Σύμφωνα με αναφορές στην Ιλιάδα, στην Αρχαία Ελλάδα,πριν από περίπου χρόνια θεμελιωνόταν το άθλημα της Πυγμαχίας. Υπάρχουν αρχαιολογικές αποδείξεις σε τοιχογραφίες καθώς επίσης και ζωγραφιές σε ευρήματα αμφορέων πως οι Έλληνες ασκούσαν το άθλημα της πυγμαχίας κατά την μινωική και μακεδονική περίοδο. Υπάρχουν αναρίθμητοι θρύλοι για την γενέτειρα πόλη και αρχική καταγωγή του αθλήματος της πυγμαχίας στην Αρχαία Ελλάδα. Ένας θρύλος λέει πως ο Θησέας ο βασιλιάς της Αθήνας στην ελληνική μυθολογία, γιος του Αιγέα και της Αίθρας, είχε εφεύρει ένα είδος πυγμαχίας όπου οι δυο αντίπαλοι τοποθετούσαν τους εαυτούς τους πρόσωπο με πρόσωπο και γρονθοκοπούσαν ο ένας τον άλλον μέχρι τελικής πτώσεως που έφτανε και μέχρι το θάνατο. Με την πάροδο των χρόνων, πυγμάχοι άρχισαν να παλεύουν φορώντας γάντια και υφασμάτινες κορδέλες στα χέρια τους και στους αγκώνες τους ενώ άλλοι πολεμούσαν εντελώς γυμνοί. Οι Σπαρτιάτες πίστευαν πως δεν είναι αναγκαίο να φοράει κανείς κράνος κατά την διάρκεια του αγώνα. Επίσης την πυγμαχία την χρησιμοποιούσαν για την εκπαίδευσή τους ώστε να μαθαίνουν να αντέχουν τα σφοδρά χτυπήματα στο κεφάλι κατά την μάχη. Ωστόσο οι Σπαρτιάτες ποτέ τους έκαναν αγώνες πυγμαχίας με αθλητικό χαρακτήρα αλλά καθαρά για πολεμικούς σκοπούς και δεν σέβονταν ιδιαίτερα τους χαμένους.

45 Μέχρι το 500ΠΧ οι ιμάντες χρησιμοποιούνταν για προστασία των αρθρώσεων των δακτύλων του χεριού. Οι ιμάντες ήταν λουριά από δέρμα βοδιού 3 με 3.7 μέτρα μακρύ και το τύλιγαν γύρω από τα δάχτυλα και γύρω από την παλάμη μέχρι τον καρπό πολλές φορές μέχρι να σφίξει. Οι πιο διάσημοι πυγμάχοι ήταν: Γλαύκος ο Καρύστιος, Κλειτόμαχος ο Θηβαίος, Διαγόρας ο Ρόδιος, Κλεόξενος από την Αλεξάνδρεια, Ιππόμαχος από την Ηλεία, ο Μελαγκόμας από την Μικρά Ασία και πολλοί άλλοι. Οι πρώτες απεικονίσεις πυγμαχίας βρέθηκαν στα ερείπια ενός αρχαίου ναού στην Σουμερία και χρονολογούνται περίπου στο 5000 π.χ.. Επίσης διάφορες απεικονίσεις του 3000 π.χ. στην Αίγυπτο δείχνουν σκηνές πυγμαχίας. Το 900 π.χ. οι λαοί της θάλασσας εξέλιξαν την πυγμαχία σε μεγάλο βαθμό. [1] Η πυγμαχία έγινε για πρώτη φορά ολυμπιακό αγώνισμα το 688 π.χ. στους 23ους Ολυμπιακούς αγώνες. Πρώτος ολυμπιονίκης πυγμάχος ήταν ο Ονόμαστος από την Σμύρνη. [1] Την εποχή της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας η πυγμαχία έγινε αιματηρό αγώνισμα αφού εφαρμόζονταν γάντια εξοπλισμένα με μολυβδένιες αιχμές. Η αιματηρή αυτή μορφή της πυγμαχίας απαγορεύτηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο. [1] Μετά την πτώση της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας το άθλημα της πυγμαχίας έχασε την αίγλη του και από κει και ύστερα δεν υπάρχουν πολλά τεκμήρια για αγώνες. Στην Γερμανία του Μεσαίωνα έχουμε αναπαραστάσεις της τεχνικής της πυγμαχίας σε ένα εγχειρίδιο του Άλμπρεχτ Ντύρερ περί ξιφομαχίας το οποίο παρήγκειλε ο Αυτοκράτορας Μαξιμίλιαν. Η σύγχρονη μορφή της πυγμαχίας πήρε την μορφή της στην Αγγλία του Το 1719 ο Τζέημς Φιγγ που ήταν δάσκαλος της ξιφασκίας ανέλαβε τον τίτλο του «Champion of England» της πυγμαχίας και ίδρυσε το πρώτο αθλητικό γυμναστήριο για αυτό το άθλημα. [1] Η πυγμαχία γυναικών χρονολογείται από το 1994.

46 Αγώνισμα Κάθε αγώνας έχει δύο γύρους με διάλειμμα ενός λεπτού μεταξύ τους. Τα επαγγελματικά παιχνίδια περιλαμβάνουν 4 έως 12 γύρους των τριών λεπτών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι συναντήσεις έχουν 4 γύρους των 2 λεπτών. Η νίκη καθορίζεται με διάφορους τρόπους: με απόφαση των διαιτητών σύμφωνα με τα χτυπήματα που έχει δεχτεί ένας πυγμάχος στον αγώνα, με νοκ-άουτ (όταν ο αθλητής πέσει κάτω και δεν καταφέρει να σηκωθεί μέσα σε 10 δευτερόλεπτα), με διακοπή του αγώνα αν εγκατάλειψη η με ντισκαλιφιέ του ενός αντιπάλου. Ντισκαλιφιέ (αγγλ.disqualification) ή DQ, παραχωρείται για αντιαθλητική συμπεριφορά ή για πολλά τεχνικά φάουλ (δηλαδή χτυπήματα αντίθετα με τους κανονισμούς). Ερασιτεχνική και επαγγελματική πυγμαχία Υπάρχουν σημαντικές διαφορές στους κανονισμούς μεταξύ ερασιτεχνικής ή Ολυμπιακής και επαγγελματικής πυγμαχίας. Οι επαγγελματίες δεν φορούν φανέλες η προστατευτικό κράνος και οι αγώνες τους δεν έχον περισσότερους γύρους. Κοινοί κανονισμοί είναι: οι αθλητές πρέπει να φορούν ειδικά γάντια και να ζυγίζονται, να κατατάσσονται σε κατηγορίες αναλόγως του βάρους τους, να αγωνίζονται σε ρίνγκ ίδιων διαστάσεων, οι αγώνες να γίνονται σε τρίλεπτους γύρους με ένα λεπτό διάλειμμα και να μετράται μέχρι το 10 αν ένας αθλητής πέσει κάτω. Στην τελευταία περίπτωση, αν δεν σηκωθεί σε αυτό το διάστημα, ο αντίπαλός του ανακηρύσσεται νικητής.

47 Στιγμιόυπο ερασιτεχνικής πυγμαχίας Εξοπλισμός Γάντια Στην πυγμαχία χρησιμοποιούνται από αθλητές ειδικά γάντια. Είναι συνήθως ελαφριά για να βολεύουν σε χτυπήματα τον αθλητή. Είναι μαλακά για να μην του τραυματίζουν το χέρι στο χτύπημα και έχουν διάφορα μεγέθη αναλόγως σε ποια κατηγορία ανήκει ο αθλητής. Σάκος του μποξ Ο σάκος του μποξ είναι ένα αντικείμενο το οποίο χρησιμοποιείται για την προπόνηση σε χτυπήματα. Είναι ένας μεγάλος δερμάτινος σάκος (που συνήθως κρέμεται) κυλινδρικού σχήματος οποίος έχει ύψος περίπου 1 μέτρο. Πάνω του μπορεί κανείς να προπονήσει όλων των ειδών τα χτυπήματα. Στο εσωτερικό του έχει συμπαγές υλικό αλλά όχι τόσο όσο να μπορεί να τραυματίσει. Το βάρος του κυμαίνεται γύρω στα 50 με 60 κιλά. Σπιντ μπαγκ Το σπιντ μπαγκ (speed bag, γνωστό και σαν αχλάδι λόγω της οπτικής ομοιότητας με το φρούτο) είναι ένα μικρός δερμάτινος σάκος σε σχήμα αχλαδιού που χρησιμοποιούν οι πυγμάχοι. Προορίζεται για έμπειρους αθλητές αφού χρειάζεται καλή τεχνική και καλό συγχρονισμό στα χέρια. Ο σάκος με κάθε χτύπημα που δέχεται χτυπάει αλλού και επιστρέφει πίσω. Αυτό επαναλαμβάνεται και γίνεται σε διάφορες ταχύτητες και με διαφορετική δύναμη, αναλόγως το πόσο εξοικειωμένος είναι αυτός που δίνει τα χτυπήματα.

48 Επιστόμιο Χρησιμοποιείται για την προστασία των δοντιών του αθλητή. Είναι υποχρεωτικό σε όλα τα είδη αγώνων (ελεύθερη προπόνηση,επίδειξη κλπ.) Χτυπήματα Τα βασικά χτυπήματα στην πυγμαχία είναι 4: Hook (Χούκ), Uppercut (Άπερκατ), Cross (Κρός) και Jab ή Direct (Τζάμπ) - (Ντιρέκτ). Hook Το χτύπημα αυτό εκτελείτε είτε με το αριστερό χέρι είτε με το δεξί γυρίζοντας και το σώμα μαζί με το χέρι καθώς και το πόδι. Σκοπός του χτυπήματος είναι να δοθεί ένα ισχυρό γυριστό χτύπημα είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ανάλογα με το χέρι από το οποίο εκτελείτε η κίνηση Uppercut Το χτύπημα αυτό εκτελείται είτε με το αριστερό χέρι είτε με το δεξί. Σκοπός του χτυπήματος είναι να δοθεί ένα ισχυρό χτύπημα από κάτω προς τα πάνω, προς κάποιο σημείο του σώματος του αντιπάλου. Θεωρούμε uppercut το χτύπημα είτε εκτελείτε προς το κεφάλι - πηγούνι είτε προς κάποιο άλλο σημείο του σώματος του αντιπάλου πλευρά, στομάχι, στέρνο κλπ. Το χτύπημα αυτό θεωρείτε δυνατό αλλά και τεχνικό. Jab Λέγεται και Direct. Είναι το χτύπημα που μεταφέρεται από τον έναν αθλητή στον άλλον άμεσα με ευθεία κίνηση. Το Direct θεωρείται από τα σπουδαιότερα χτυπήματα και από τα ποιο επικίνδυνα για κάθε αθλητή που το δέχεται. Cross To Cross χτύπημα είναι το δεξί ευθύ χτύπημα. Το χτύπημα ξεκινάει από το πηγούνι μας που καλύπτει, στρίβει το πόδι προσθέτοντας βάρος στο χτύπημα και καταλήγει στον αντίπαλό μας. Θωρείται ισχυρό χτύπημα καθότι γίνεται με το δυνατό μας χέρι. Πρέπει να προσέχουμε όταν δίνουμε Cross χτύπημα καθότι αποκαλύπτουμε τις διαθέσεις μας και μένουμε ακάλυπτοι. Για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε γρήγοροι στην εκτέλεση, και γρήγοροι στην επαναφορά.

49 Κατηγορίες κιλών Στην πυγμαχία υπάρχουν 11 κατηγορίες κιλών: - 48 κ. Κατηγορία Ελαφριάς Μύγας (Light fly weight) - 51 κ. Κατηγορία Μύγας (Fly weight) - 54 κ. Κατηγορία Πετεινού (Bantam weight) - 57 κ. Κατηγορία Φτερού (Feather weight) - 60 κ. Κατηγορία Ελαφριών Βαρών (Light weight) - 64 κ. Κατηγορία Σούπερ Ελαφριών Βαρών (Light welter weight) - 69 κ. Κατηγορία Ημιμεσαίων Βαρών (Welter weight) - 75 κ. Κατηγορία Μεσαίων Βαρών (Middle weight) - 81 κ. Κατηγορία Ελαφριών Βαρέων Βαρών (Light heavy weight) - 91 κ. Κατηγορία Βαρέων Βαρών (Heavy weight) κ. Κατηγορία Υπερβαρέων Βαρών (Super heavy weight)

50 Στιγμιότυπο ερασιτεχνικής πυγμαχίας παλαιοτέρων ετών χωρίς προστατευτική κάσκα.

51 Οι δυσάρεστες επιπτώσεις χωρίς προστατευτική κάσκα! Βέβαια η εικόνα δεν προδικάζει το αποτέλεσμα.

52

53 ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ 2 ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗ ΘΕΟΦΑΝΗ

54

55

56

57 ΤΖΟΥΝΤΟ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΖΟΥΝΤΟ Αν και αποτελεί μετεξέλιξη των άοπλων ιαπωνικών μεθόδων πάλης (Τζουτζούτσου), το Τζούντο είναι στην ουσία δημιουργία ενός ανθρώπου, του Τζίγκορο Κάνο ( ). Ο Κάνο, χαρακτηριστικό δείγμα της «νέας Ιαπωνίας» σπούδασε λογοτεχνία, πολιτικές επιστήμες, οικονομία και ξένες γλώσσες, όμως επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στη δημιουργία ενός συστήματος φυσικής αγωγής που θα συνδύαζε τις αξίες του Δυτικού κόσμου με την παράδοση και τα ιδεώδη του κλασσικού Ιάπωνα πολεμιστή. Καρπός της προσπάθειάς του ήταν το Τζούντο το οποίο στηρίχτηκε βασικά σε δύο κλασσικές σχολές άοπλης μάχης, τις Τέντζιν Σίνγιο Ρίου (Tenjin Shinyo Ryu) και Κίτο Ρίου (Kito Ryu). Ήδη από την αρχή ο Κάνο ο οποίος υπήρξε και μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής προσπάθησε να κάνει το Τζούντο Ολυμπιακό αγώνισμα, κάτι που έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το Έκτοτε, το Τζούντο παραμένει ένα από τα δημοφιλέστερα αθλήματα στον κόσμο με διασπορά μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή του ποδοσφαίρου. Το τζούντο γεννήθηκε στην Ιαπωνία. «Πατέρας» του αθλήματος θεωρείται ο Τζιγκόρο Κάνο (28 Οκτωβρίου 1860, Μικάγκε-Χιόγκο) πτυχιούχος πολιτικών και οικονομικών επιστημών αλλά και άριστος γνώστης της παιδαγωγικής της φυσικής αγωγής και των πολεμικών τεχνών, οι οποίες στο τέλος του 19ου αιώνα ήταν μια συλλογή διαφόρων τεχνικών χωρίς αληθινό νόημα. Το Tζούντο, λοιπόν, ήλθε να καλύψει αυτό το κενό. Λέγεται ότι ο Κάνο κατέληξε στο Τζούντο αναζητώντας τρόπους και νέες τεχνικές με τις οποίες θα αντιμετώπιζε τους μεγαλύτερους μαθητές του ζίου ζίτσου. Η αλήθεια είναι ότι υιοθέτησε πολλές από τις τεχνικές του Ζίου Ζίτσου και ταυτόχρονα εφάρμοσε καινούργιες. Οριοθετώντας, όμως, ως βασικό στόχο του αθλήματος, εκτός από τη διάπλαση του ανθρώπινου σώματος και τη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα μέσω της πνευματικής και ηθικής πειθαρχίας, μετέτρεπε το Τζούντο από μια νέα πολεμική τέχνη, σε πραγματικό τρόπο ζωής. Το 1882 ο Τζιγκόρο Κάνο ίδρυσε

58 το Kadokan Judo που σιγά-σιγά άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Το 1907 υπολογίζεται ότι είχε ήδη αθλητές - μέλη. Το 1903 ο Γιαμασίτα κατ εντολή του Κάνο πήγε στις ΗΠΑ όπου διέδωσε το Τζούντο εκπαιδεύοντας ακόμη και τον Αμερικανό πρόεδρο Θεόδωρο Ρούσβελτ. Παρά τις φυσιολογικές αλλαγές, οι βασικοί κανόνες του Τζούντο παραμένουν ίδιοι όπως και η βασική φιλοσοφία του πατέρα του Τζούντο ο οποίος ήθελε μια νέα πολεμική τέχνη, ένα άθλημα, με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς. Για τριάντα χρόνια ο Τζιγκόρο Κάνο αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση και εξάπλωση του αθλήματος. Βασικός συνεργάτης του Βαρόνου Πιερ Ντε Κουπερτέν, είχε ενεργό ρόλο στο Ολυμπιακό Κίνημα, όντας και μέλος της ΔΟΕ. Ο Τζιγκόρο Κάνο δεν πρόλαβε να δει εν ζωή (πέθανε το 1938), την είσοδο του Τζούντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (το 1964 στο Τόκιο) ούτε την ίδρυση της Διεθνούς Ομοσπονδίας (το 1951), την οποία είχε προτείνει ο ίδιος από τη δεκαετία του 30. Για την ακρίβεια ήταν 12 Μαΐου του 1951 όταν σε ένα δωμάτιο του κινέζικου εστιατορίου Choy s στο Λονδίνο, εννέα χώρες υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Αυτή τη στιγμή η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο (IJF) έχει στα μητρώα της περισσότερες από 180 χώρες-μέλη. Νωρίτερα, το 1948, είχε ιδρυθεί η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τζούντο ενώ το 1951 διεξήχθη και το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η εισαγωγή των κατηγοριών επηρέασε άμεσα την ανάπτυξη του Τζούντο, ενώ οκτώ χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 1964, στην ίδια πόλη, διεξήχθη το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με συμμετοχή 31 αθλητών από 21 χώρες. Το 1980 διεξήχθη, για πρώτη φορά, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και για τις γυναίκες. Δώδεκα χρόνια, αργότερα, το 1992 στη Βαρκελώνη το Τζούντο γυναικών συμπεριλαμβάνεται και στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αν και οι μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος θεωρούνται η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Κούβα και η Ρωσία, η διασπορά των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αρκετά μεγάλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ τα 56 μετάλλια του αθλήματος μοιράστηκαν 25 χώρες, μια περισσότερη σε σχέση με τους αγώνες της Αθήνας το Στην Ελλάδα το Τζούντο εμφανίστηκε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Το 1977 αναγνωρίστηκε επίσημα, ως άθλημα και εντάχθηκε στον ΣΕΓΑΣ ενώ το 1985 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο που σήμερα αριθμεί 0 και πλέον σωματεία με μια δύναμη αθλητών και αθλητριών.

59 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ Το Τζούντο είναι μια μορφή πάλης που περιλαμβάνει ρίψεις, ακινητοποιήσεις και εξαρθρώσεις τόσο από όρθια στάση όσο και στο έδαφος. Η βάση του είναι το ρητό του Κάνο «Μέγιστης αποτελεσματικότητας χρήση της ισχύος», δηλαδή το πώς μπορεί κανείς χρησιμοποιώντας τους φυσικούς μοχλούς του σώματος να έχει πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του τόσο στα τατάμι (στρώματα) όπου γίνεται η εξάσκηση και οι αγώνες, όσο και σε μια κατάσταση αυτοάμυνας. Παρά τις θεαματικές του τεχνικές το Τζούντο μπορεί να είναι ένα από τα ασφαλέστερα αθλήματα και η ολοκληρωμένη του προπονητική θεωρία και πρακτική το κάνουν ιδανική άσκηση και για παιδιά. Αν και η σημερινή του μορφή δίνει περισσότερο βάρος στην (πρωτ)αθλητική του διάσταση, το «κλασσικό» Τζούντο του Ινστιτούτου Κόντοκαν που ίδρυσε ο ίδιος ο Κάνο, περιλαμβάνει εκπαίδευση και σε κάτα (φόρμες) και μάλιστα απέναντι τόσο σε άοπλες όσο και σε ένοπλες επιθέσεις. Τα βασικά στοιχεία των κανονισμών Οι δύο αθλητές (τζουντόκα) φορώντας την χαρακτηριστική στολή (τζουντόγκι), ο ένας μπλε και ο άλλος λευκή, αγωνίζονται για πέντε λεπτά. Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ οι τζουντόκα φορούσαν μόνο λευκές στολές. Στο Σίδνεϊ καθιερώθηκε και το μπλε τζουντόγκι για την ευκολότερη διάκριση των αθλητών. Ο αγώνας διευθύνεται από έναν κεντρικό διαιτητή και δύο κριτές με ισότιμη γνώμη. Οι αποφάσεις λαμβάνονται με τον κανόνα της πλειοψηφίας και το αποτέλεσμα ανακοινώνεται από το διαιτητή με χαρακτηριστική κίνηση του χεριού και αναφώνηση του βαθμού ή της ποινής. Ένας αθλητής αναδεικνύεται νικητής άμεσα όταν πάρει ippon (ένας βαθμός = 10 πόντοι) πραγματοποιώντας μία επιτυχημένη τεχνική με την οποία ρίχνει τον αντίπαλό του στο έδαφος κάτι που σημαίνει ότι τελειώνει ο αγώνας. Υπάρχουν τεχνικές, οι οποίες αξιολογούνται με μικρότερης αξίας βαθμούς όπως waza-ari (7 πόντοι), yuko (5 πόντοι) και koka (3 πόντοι). Υπάρχουν και αντίστοιχης αξίας ποινές που μπορούν να δοθούν σε ένα αθλητή για μικρές παραβάσεις, shido (=koka), 2 shido (=yuko), 3 shido (=waza-ari) και 4 shido (=ippon). Υπάρχει επίσης και ποινή για μεγάλες παραβάσεις, hansoku make (=ippon), που όπως και στην περίπτωση των τεσσάρων shido, αποφέρει την άμεση ήττα του αθλητή. Δύο waza-ari προστίθενται για να γίνουν ippon. Το ίδιο ισχύει και όταν ένας αθλητής έχει ήδη πάρει waza-ari και ο αντίπαλός του στη συνέχεια δέχεται τρίτο shido. Το yuko και το koka δεν προστίθενται. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί ippon, νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής που

60 έχει τον μεγαλύτερης αξίας βαθμό, μετά το πέρας των πέντε λεπτών. Ο βαθμός ippon δίνεται όταν ο αθλητής, εφαρμόζοντας μία τεχνική ρίψεων, ρίξει τον αντίπαλό του με την πλάτη με πολλή δύναμη, ταχύτητα και έλεγχο. Το Waza-ari δίνεται όταν ο διαιτητής και οι κριτές θεωρήσουν ότι λείπει ένα από τα στοιχεία του ippon από μια ρίψη. Για παράδειγμα εάν ο αντίπαλος δεν πέσει με την πλάτη ή όταν θεωρήσουν ότι ο αθλητής δεν βάλει αρκετή δύναμη. Το Yuko δίνεται όταν λείπουν δύο από τα απαιτούμενα στοιχεία στη ρίψη. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί όταν π.χ. ο αντίπαλος έχει πέσει πλάγια και χωρίς ταχύτητα. Το Κοkα δίνεται όταν ο αντίπαλος πέσει με τον ώμο, με το μηρό ή με τους γλουτούς. Επίσης, ο βαθμός ippon δίνεται όταν ο αθλητής, εφαρμόζοντας μία τεχνική ακινητοποίησης, κρατήσει τον αντίπαλό του στο έδαφος για 25 δευτερόλεπτα. Ο διαιτητής ανακοινώνει την αρχή και το τέλος της ακινητοποίησης osaekomi. Το Waza-ari δίνεται όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την ακινητοποίηση σε χρόνο ίσο με 20 και έως 24. Το Υuko δίνεται όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την ακινητοποίηση σε χρόνο ίσο με και έως 19. Το Koka δίνεται όταν ο αντίπαλος ξεφύγει από την ακινητοποίηση σε χρόνο ίσο με 10 και έως 14. Τέλος, ο βαθμός ippon δίνεται όταν ο αθλητής, εφαρμόζοντας τεχνική πνιγμού ή τεχνική εξάρθρωσης, αναγκάσει τον αντίπαλό του να εγκαταλείψει τον αγώνα χτυπώντας ελαφρά δύο ή περισσότερες φορές με το χέρι ή το πόδι του ή λέγοντας maitta ( εγκαταλείπω ). Κατηγορίες κιλών Στο Τζούντο υπάρχουν 7 κατηγορίες κιλών για τους άνδρες και 7 για τις γυναίκες: ΑΝΤΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ -60 κιλά -48 κιλά -66 κιλά -52 κιλά