Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο. υποχρεωμένη να εφαρμόσει τα πιο σκληρά αντικοινωνικά

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 553 / Σάββατο 20 Ιουλίου 2013 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο ΝΑ ΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΕΛΟΙΟ Βγήκε στην T-V -από ιδιωτικό στούντιογια να βγάλει διάγγελμα. Για τη μείωση του ΦΠΑ στα φαγάδικα από 23% στο 13%, δοκιμαστικά για λίγους μήνες. Τόσο σπουδαία ανακοίνωση δεν μπορούσε να την κάνει ο τμηματάρχης της γενικής γραμματείας εμπορίου ή έστω κάποιος υφυπουργός. Χρειαζόταν διάγγελμα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αυτοπροσώπως. Κι έκανε δοκιμές, για το ποίημά του, ο Αντωνάκης, και τάκανε σαρδάμ. «Θα το ξαναπώ» φώναξε κι έφυγε από το βήμα. Εμβρόντητοι οι τηλεθεατές άκουσαν τον κύριο πρωθυπουργό να λέει: «γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα». Μετά άκουσαν και την διορθωμένη εκδοχή του διαγγέλματος. Βλέπετε δεν είχε την ΕΡΤ να του διορθώνει τις μαλακίες! Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς έχει κάθε λόγο να αισθάνεται έτσι. Τα προγράμματα της Τρόικας που πιστά εφαρμόζει δεν βγάζουν τη χώρα από την κρίση, παρά τον πόνο και τα δάκρυα που φέρνουν στα λαϊκά στρώματα. Η κυβέρνησή του αποσαθρώνεται μετά και την «ηρωική» έξοδο του λιπόψυχου Κουβέλη. Κι ενώ είναι τόσο αδύναμη η κυβέρνησή του είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τα πιο σκληρά αντικοινωνικά μέτρα, με μαζικές απολύσεις, ανεργία και φτώχεια, πυροδοτώντας κοινωνική αναταραχή, διαδηλώσεις και γενικές απεργίες κατακαλόκαιρο. Mπροστά του έχει ν αντιμετωπίσει ένα γιγάντιο μαζικό κίνημα, που παρά τις προδοσίες και την πολιτική δειλία των γραφειοκρατικών και των ρεφορμιστικών ηγεσιών, δεν μπορεί να το τιθασεύσει. Και ξέρει ότι ο πολιτικός του χρόνος του είναι μετρημένος. Και δεν θα τον σώσει ο Σόιμπλε για χάρη του οποίου κινητοποίησε όλη την αστυνομική δύναμη της ΕΛ.ΑΣ και απαγόρευσε τις συναθροίσεις στο ταξίδι-αστραπή της 18ης Iουλίου. Oύτε ο χρεοκοπημένος Bενιζέλος, ούτε οι ακροδεξιοί υπουργοί και σύμβουλοί του που ανταγωνίζονται τους «καθαρόαιμους» ναζιστές της X.A. Ατμός πολύς έχει συσσωρευτεί στο κοινωνικό καζάνι που βράζει. Όμως, χρειάζεται να υπάρξει ένα έμβολο που να συγκεντρώνει τον ατμό, όλα τα ρυάκια και ποτάμια της λαϊκής αγανάκτησης να γίνουν χείμαρρος ανατροπής. Για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, για μια εργατική διέξοδο από τη θανάσιμη κρίση του καπιταλισμού, για την αντιμετώπιση των νεκρόφιλων νοσταλγών του Xίτλερ και του Mεταξά. Xρειαζόμαστε μια επαναστατική οργάνωση, ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, οπλισμένο με τη μαρξιστική θεωρία και μέθοδο και ένα πρόγραμμα δράσης, που θα ενώνει την εργατική τάξη στην οργάνωση μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Mε στρατηγικό στόχο την ανατροπή του θνήσκοντος καπιταλισμού, την συντριβή του καπιταλιστικού κράτους και του φασιστικού παρακράτους και την κατάληψη της εξουσίας από αυτούς που παράγουν τον πλούτο όλης της κοινωνίας κι είναι απαλλοτριωμένοι από κάθε πλούτο. Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ Σ αυτό το φύλλο Μέτρα της ΕΕ για την ανεργία 0,39 ευρώ την ημέρα για κάθε άνεργο σελ. 3 Διαμαρτυρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για τη δίωξη του Σάββα Μιχαήλ σελ. 8-9 Τουρκία Η κυβέρνηση Ερντογάν σε δύσκολη θέση σελ Ζαπατίστας Ξεπληρώνοντας ένα πολιτικό χρέος σελ Ιστορίες από την Κολιμά σελ

2 Το τριήμερο Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο οποίο μετείχαν περισσότερες από 160 οργανώσεις, συλλογικότητες, κοινότητες μεταναστών με συμμετοχή πλήθους κόσμου. Κεντρικό σύνθημα του φεστιβάλ ήταν «Να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο, να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Το ΕΕΚ ήταν παρόν και στις 3 μέρες του Φεστιβάλ με τον δικό του χώρο, ενώ παράλληλα οργάνωσε και συμμετείχε σε δύο πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις - συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια της διοργάνωσης. Την Παρασκευή 5/7 το ΕΕΚ οργάνωσε την εκδήλωση με τίτλο: «Οι εξαρτήσεις στην εποχή της κρίσης. Η ελπίδα μάς δόθηκε για τους απελπισμένους» με ομιλήτρια την επιστημονική υπεύθυνη του 18 Άνω, Κατερίνα Μάτσα. Στην τοποθέτησή της η σ. Κατερίνα Μάτσα μίλησε για τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομικές αλλά και βαθιά ανθρωπιστικές και οι οποίες ωθούν τους ανθρώπους να αναζητήσουν διέξοδο στις εξαρτήσεις, όντας περιθωριοποιημένοι από το κράτος, τον κοινωνικό περίγυρο, ακόμη και την οικογένεια τους. Η ομιλήτρια ανέφερε επίσης πως η ελπίδα για αυτούς τους ανθρώπους βρίσκεται στις κοινωνικές διαδικασίες που βασίζονται στην αλληλεγγύη και στο όνειρο για μια καινούρια κοινωνία που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την εκμετάλλευση και την αποξένωση και η οποία θα προβάλλει πάνω από τα εγώ το εμείς. Την εισήγηση ακολούθησε πλούσια συζήτηση με ερωτήσεις και τοποθετήσεις από σελίδα 2 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 ΠΛΗΘΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός τους παραβρισκόμενους στην εκδήλωση. Το Σάββατο 6/7 πραγματοποιήθηκε η μεγάλη διεθνής κεντρική εκδήλωση με τίτλο «Οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία» με πλήθος ομιλητών από χώρες στις οποίες εκδηλώθηκαν πρόσφατα κινήματα και εξεγέρσεις, όπως η Τουρκία, Βουλγαρία, Πορτογαλία, Σουηδία και Ιταλία, οι οποίοι μετέφεραν τις εμπειρίες τους. Στην εκδήλωση συμμετείχε η Armağan Tulunay μέλος του DIP (Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος Τουρκίας) αδερφού κόμματος του ΕΕΚ στην CRFI. H σ. Armağan μίλησε για το πως εκδηλώθηκε αλλά και πως εξαπλώθηκε η πρόσφατη εξέγερση στην Τουρκία (που ξεκίνησε από την αντίδραση ορισμένων κατοίκων στην κοπή ορισμένων δέντρων στο πάρκο Gezi και εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την χώρα), αλλά και πως αυτή συνδέεται με τις πρόσφατες εξεγέρσεις που σημειώθηκαν στην Μεσόγειο, με τον Ελληνικό εκέμβρη του 08, την Αραβική Άνοιξη, αλλά και με τα κινήματα των πλατειών που εμφανίστηκαν στην Ισπανία και σε άλλες Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@ hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα χώρες της Μεσογείου. Μίλησε επίσης για την πολιτική ισλαμοποίησης του τρόπου ζωής που προωθεί ο Ερντογάν και την βίαιη καταστολή που εξαπέλυσε κατά της εξέγερσης, αλλά και κάθε πρόθεσης διαμαρτυρίας, όπως συνέβη στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Ακόμη αναφέρθηκε στα ετερογενή στοιχεία που εκφράζονται μέσα από την εξέγερση, από αστούς δημοκράτες ενταγμένους πλήρως στον δυτικό τρόπο ζωής έως και τους εκφραστές της εργατικής τάξης αλλά και στην ουδετερότητα που κράτησε το Κουρδικό κίνημα. Τέλος αναφέρθηκε στον αγώνα που δίνει το DIP στην προσπάθειά του να κινητοποιηθούν οι μάζες αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης μέσα στην εξέγερση ώστε να εξαπλωθεί και να μετατραπεί σε επανάσταση. Να σημειώσουμε ότι στο φεστιβάλ συμμετείχαν οι εργάτες του κατειλημμένου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ, οι οποίοι διέθεταν τα καθαριστικά προϊόντα οικιακής χρήσης που παράγουν, ενώ συμμετείχαν με ομιλητή και στην Συνέλευση των Κινημάτων που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή. Στο απόηχο του φεστιβάλ αντιπροσωπεία του ΕΕΚ με την παρουσία τόσο της Κατερίνας Μάτσα όσο και της Armağan Tulunay ήρθε σε επικοινωνία με τους εργαζόμενους και πραγματοποίησε επίσκεψη στους χώρους του κατειλημμένου εργοστασίου, όπου ξεναγήθηκαν από εργαζομένους. Ακόμη, στο φεστιβάλ είχε στηθεί ειδικό τραπεζάκι από το ΕΕΚ στο οποίο συλλέγονταν υπογραφές ενάντια στην δίωξη του Σάββα Μιχαήλ και του πρώην πρύτανη του ΕΜΠ Μουτζούρη, μετά από μήνυση της Χρυσής Αυγής. Βάγιος Τζαχρήστας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΚΚΑΣ! Ο Κώστας Σακκάς αποφυλακίστηκε μετά από 2,5 χρόνια προφυλάκισης και 38 μέρες απεργία πείνας, ύστερα από απόφαση του Συμβουλίου Εφετών την Πέμπτη 11 Ιουλιου. Του επιβλήθηκαν, φυσικά (!;), εκδικητικής φύσεως περιοριστικοί όροι, καθώς και εγγύηση ευρώ. Συγκεκριμένα, του επιβάλλεται: Aπαγόρευση εξόδου από τη χώρα Κάθε Δευτέρα δήλωση παρουσίας στο Α.Τ. της περιοχής του Υποχρεωτική διαμονή στη δηλωμένη οικία του Aπαγόρευση εξόδου από το Νομό Αττικής Απαγόρευση επικοινωνίας με τους συγκατηγορούμενούς του για την υπόθεση της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» Αφαίρεση ταυτότητας και διαβατηρίου Καταβολή εγγύησης ευρώ. Ο K. Σακκάς, κρατείτο παράνομα κατηγορούμενος για την υπόθεση της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς», μετά τη παρέλευση του 18μηνου, και με το κράτος να μην δίνει καμιά εξήγηση γι αυτή του τη παρανομία. Η απόφασή του να ξεκινήσει απεργία πείνας συγκίνησε το πανελλήνιο και διεθνώς, ξεσηκώνοντας ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης. Σε καμιά περίπτωση η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών δεν μπορεί να θεωρηθεί «χάρη». Όχι απλά οι στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: περιοριστικοί όροι, αλλά κι οι συνεχείς αρνήσεις στα αιτήματα αποφυλάκισης του Σακκά, ακόμα κι όταν έφτασε ένα βήμα πριν το θάνατο παρά τις απελπισμένες εκκλήσεις των γιατρών του, δείχνουν μια εξουσία ανάλγητη και απάνθρωπη. Η απόφαση του Συμβουλίου πάρθηκε κάτω από την πολιτική πίεση του κινήματος. Η ίδια πίεση ανάγκασε, μόλις μια μέρα πριν την απόφαση αποφυλάκισης, τους πραίτορες του Δένδια, να χτυπήσουν σπασμωδικά κι αναίτια την πορεία αλληλεγγύης στον Σακκά στο Θησείο, με κατάληξη τραυματισμούς και συλλήψεις. Για την συγκέντρωση του χρηματικού ποσού της εγγύησης ο Κ. Σακκάς αρνήθηκε το άνοιγμα λογαριασμού σε τράπεζα. Αντ αυτού, κουτί οικονομικής ενίσχυσης υπάρχει στο ΒΟΞ στα Εξάρχεια όπως και διάφορες εκδηλώσεις έχουν αρχίσει πανελλαδικά. Άντα Π. ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Αποφασισμένη να απολύσει σχεδόν δημοσίους υπαλλήλους έως το 2014 και, έτσι, να ανοίξει το δρόμο στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο, στην παραχώρηση των τομέων που το Κράτος «εγκαταλείπει» σε ιδιώτες εργολάβους και στην υποβάθμιση κάθε προνοιακής παροχής, εμφανίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου. Βάζοντας μπροστά -πέρα από τον δοκιμασμένο υπάλληλο της Τρόικας και υπουργό Οικονομικών, Στουρνάρα- έναν ακροδεξιό κολλητό του, τον Μιχελάκη ως υπουργό Εσωτερικών και έναν ακραιφνή νεοφιλελεύθερο, τον Μητσοτάκη ως υπουργό ιοικητικής Μεταρρύθμισης, ο Σαμαράς προχωρά στο διαμελισμό του ημοσίου (πλην Αστυνομίας και Ενόπλων υνάμεων, φυσικά ). Κόντρα σε όσα λέει η άθλια κυβερνητική και αστική μιντιακή προπαγάνδα, πέραν από τους απολυμένους του δημοσίου, θύματα αυτού του διαμελισμού θα είναι όλοι οι εργαζόμενοι και άνεργοι του «ιδιωτικού» τομέα της οικονομίας και όλοι οι εναπομείναντες δημόσιοι υπάλληλοι. Και αυτό γιατί: Πρώτα απ όλα, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα χάσουν άμεσα τη δουλειά τους, πυκνώνοντας τις ουρές των ανέργων, αυξάνοντας τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και εντείνοντας την κοινωνική απελπισία που φέρνει η ήδη ανεξέλεγκτα μεγάλη ανεργία σ αυτή τη χώρα. Στο απυρόβλητο αυτού του διαμελισμού δεν θα βρεθούν, όμως, όσοι δημόσιοι υπάλληλοι παραμείνουν στις θέσεις τους καθώς θα βρίσκονται διαρκώς υπό την πίεση ενός τεράστιου όγκου δουλειάς, μιας σκληρής επιτήρησης από τον κάθε προϊστάμενο γκαουλάιτερ του Στουρνάρα και, προπαντός, υπό την απειλή της απόλυσης. ΤΡΟΪΚΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ Τσακίζουν το βιός χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ Προπαντός ολόκληρη η εργατική τάξη θα πληρώσει ακριβά την καταστροφική υποβάθμιση που θα φέρει στη δημόσια υγεία, ασφάλιση, υγεία, παιδεία κλπ. η ερήμωση και ιδιωτικοποίηση ολόκληρων τομέων που κάλυπτε έως τώρα το δημόσιο. Ένα μεγάλο κομμάτι των υπηρεσιών που παρέχει το δημόσιο θα δοθεί βορά στην κερδοσκοπική «ιδιωτική πρωτοβουλία». Απολύοντας τους σχολικούς φύλακες, για παράδειγμα, θα μισθώσουν αργότερα εταιρείες security δίνοντας τα μισά λεφτά στους σεκιουριτάδες από όσα στους σχολικούς φύλακες. Απολύοντας εκπαιδευτικούς διαφόρων ειδικοτήτων από τα τεχνικά Λύκεια, στέλνουν τους μαθητές στα ακριβά ιδιωτικά ΙΕΚ. Αρκεί να μάθει κανείς πως οι -γνωστοί για τις ικανότητες φύλαξης που έχουν- σεκιουριτάδες πληρώνονται συνήθως με έξι μήνες καθυστέρηση ή πως πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ένα πολύ γνωστό ΙΕΚ «έφαγε» τις ασφαλιστικές εισφορές των εκπαιδευτικών του, για να καταλάβει πόσο «ποιοτικές» υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει ο «ιδιωτικός» τομέας «Φταίει» το ημόσιο για το χάλι του Ιδιωτικού τομέα; Η τρόικα και η κυβέρνηση των υποτακτικών της ισχυρίζεται πως για όλα τα κακά αυτής της χώρας ευθύνεται το ημόσιο γενικά και οι δημόσιοι υπάλληλοι ειδικότερα. Μήπως, όμως, ο «ιδιωτικός τομέας» της οικονομίας έχει αφεθεί στην ησυχία του από την Τρόικα; Από πού προέκυψαν οι περισσότεροι άνεργοι μέσα τρία χρόνια αν όχι από τις μαζικές απολύσεις και από το «πάγωμα» των προσλήψεων από πλευράς ιδιωτικών επιχειρήσεων ; Σε ποιον «τομέα» μειώθηκε ο κατώτατος μισθός κατά 22-32% πριν ενάμισι χρόνο; Σε ποιον «τομέα» επεκτάθηκαν δραματικά οι επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, ρίχνοντας κατά 20-30% τους μισθούς; Σε ποιον «τομέα» καταργήθηκε η μετενέργεια των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η μονομερής προσφυγή στον Οργανισμό Μεσολάβησης και ιαιτησίας; Σε ποιον τομέα παραβιάζονται ωράρια και πάνε σύννεφο οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης ; Για όλα αυτά, «φταίνε» οι δήθεν υπεράριθμοι, ακριβοπληρωμένοι και τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας; Ποιος μπορεί στ αλήθεια, να το πιστέψει αυτό. Αν οι κρατικές δαπάνες ξεπέρασαν τα φορολογικά έσοδα, οδηγώντας έτσι σε ένα τεράστιο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό (σ.σ. δημοσιονομικό έλλειμμα) και, έπειτα, σε ένα μεγάλο δανεισμό του κράτους και σε ένα ακόμα μεγαλύτερο κρατικό χρέος δεν φταίνε οι ίδιες οι δήθεν υψηλές δαπάνες αλλά τα χαμηλά κρατικά έσοδα. ηλαδή, ήταν τα φορολογικά έσοδα εκείνα που είχαν αρχίσει να καταρρέουν πριν το Μνημόνιο και καταποντίστηκαν πλήρως από τότε που ξεκίνησε η εφαρμογή του, εκείνα τα καταλυτικά στοιχεία που οδήγησαν στο μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα. Μήπως δεν πλήρωναν και δεν πληρώνουν ως επί το πλείστον οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι στο δημόσιο και ιδιωτικό «τομέα» τους φόρους τους; Φυσικά πλήρωναν και συνεχίζουν, όσο μπορούν ακόμα, να πληρώνουν. Ήταν η σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 3 φορολογική ασυλία που είχε δοθεί άμεσα (πχ μέσω χαμηλών φορολογικών συντελεστών) ή άμεσα (φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή) στους καπιταλιστές από το ίδιο το δικό τους και όχι «δικό μας» ή των δημοσίων υπαλλήλων Κράτος εκείνη που ευθύνεται κατά πρώτο λόγο για την κατάρρευση των εσόδων, το υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος. Ήταν, επίσης, το ίδιο αυτό αστικό και όχι «δημοσιοϋπαλληλικό» Κράτος που ενθάρρυνε τους καπιταλιστές να προβαίνουν σε φθηνό δανεισμό από τις τράπεζες και εκείνες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να «επενδύουν» πολύ λίγο στην παραγωγή και μάλιστα σε εκείνη που πραγματοποιούνταν εκτός Ελλάδας (πχ Βαλκάνια), περισσότερο στις αεριτζίδικες υπηρεσίες και ακόμα περισσότερο στα διάφορα χρηματιστικά παράγωγα που έδιναν υψηλές αποδόσεις χωρίς κόπο. Αυτή η αντεστραμμένη «πυραμίδα» έχει πλέον καταρρεύσει και τη «διάσωση» των τραπεζών έχει αναλάβει πάλι το αστικό Κράτος μεταβιβάζοντας τις ζημιές των καπιταλιστών πάνω στις πλάτες του λαού, μαζί και των δημοσίων υπαλλήλων. Τα χρήματα με τα οποία έχουν υποστηριχθεί οι τράπεζες από τους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς «διάσωσης» από το 2008 έως τώρα θα έφθαναν για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι για επτά χρόνια!!! Απ αυτήν την άποψη, οι εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι εργάτες πρέπει να παλέψουν ενάντια στις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Πρέπει, ταυτόχρονα, να γίνει σαφές πως δεν μπορούμε, ούτε θα πρέπει να υποστηρίξουμε καμία επιστροφή στο παλιό καθεστώς του ημοσίου, στον παλιό τρόπο ύπαρξης του αστικού Κράτους. Κάθε κοινωνική κατάκτηση που συνδέθηκε με αυτό μπορεί να διαφυλαχθεί, να αποκατασταθεί στην ουσία της και διευρυνθεί, μόνο από ένα εργατικό «κράτος», μόνο από την εξουσία των ίδιων των εργατών και από τη διαρκή επαναστατική τους κινητοποίηση για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και το σοσιαλισμό..κ. 0,39 ευρώ ημερησίως για κάθε άνεργο! ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ Ε.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ Με κάτι λιγότερο από 0,4 ευρώ την ημέρα για κάθε άνεργο θα επιχειρήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να απαλύνει το δράμα των ανέργων νέων των χωρών της νότιας Ευρώπης. Συνολικά θα διαθέσουν περί τα 143 ευρώ γιά κάθε άνεργο, ανά έτος, μέχρι το Αυτά υπόσχονται οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους ανέργους νέους έως 29 ετών των χωρών της Νότιας Ευρώπης και συγκεκριμένα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας για τα επόμενα επτά χρόνια. Πως προκύπτει αυτό το ποσό; Είναι απλό. Ο νέος κοινοτικός προϋπολογισμός για την επόμενη επταετία προβλέπει 6 δισ. ευρώ για την στήριξη των 6 εκατομμυρίων άνεργων Νοτιοευρωπαίων νέων. Αν διαιρέσει κανείς τα δισ. ευρώ που προϋπολογίζουν οι Ευρωπαίοι αστοί ηγέτες προς τα εκατομμύρια των ανέργων και, έπειτα, προς τα χρόνια κατά οποία αυτοί θα στηριχθούν θα βρει αυτό το αποτέλεσμα: 143 ευρώ για κάθε άνεργο κάθε χρόνο ή 0,39 ευρώ ανά ημέρα! Αυτό είναι το... πηλίκο των συναντήσεων επί συναντήσεων των επικεφαλής των κρατών μελών της Ε.Ε. από τις Βρυξέλλες μέχρι το Βερολίνο και τανάπαλιν εδώ και ένάμισυ μήνα. Η Ελλάδα, όντας πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια στην ανεργία των νέων, έχοντας περίπου απ αυτούς στην επικράτεια της (66% της εν λόγω ηλιακής ομάδας και το 35% του συνόλου των ανέργων ανεξαρτήτως ηλικίας) δικαιούται χοντρικά λιγότερα από το 10% από τα 6 δισ. ευρώ της Ε.Ε. δηλαδή 600 εκ. ευρώ, λόγω της μεγάλης πληθυσμιακής διαφοράς της, κυρίως, σε σχέση με την Ισπανία. Συνεπώς ο κάθε άνεργος νέος στην Ελλάδα θα πρέπει να περιμένει από τον επόμενο χρόνο, λίγο... περισσότερα λεφτά από το μέσο Ευρωπαίο άνεργο νέο και συγκεκριμένα 170 ευρώ κάθε χρόνο για επτά χρόνια. Με ποιον τρόπο θα λάβει αυτή τη στήριξη ο άνεργος νέος στην Ελλάδα; Με την επιδότηση των αφεντικών να προσλάβουν νέους εργάτες στις επιχειρήσεις τους με μισθό κατώτερο από τον κατώτατο που προβλέπει η σκιά, πλέον, της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αλλιώς κοντά στο επίδομα ανεργίας (375 ευρώ). Το επίδομα, αυτό, προσωρινής ημι-απασχόλησης θα το παίρνει κάποιος νέος μόλις για 4-5 μήνες και μετά έξω από την πόρτα..κ.

3 σελίδα 4 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 5 ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΡΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣH «Μονόδρομος» για την Τρόικα Η εμμονή της τρόικας στις απολύσεις στο δημόσιο δεν ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία. ιαβάζοντας κανείς στα ψιλά γράμματα του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος (που ψηφίστηκε τον περασμένο Νοέμβρη από το ελληνικό κοινοβούλιο), της τελευταίας αξιολόγησης του ΝΤ (Ιούνιος 2013) αλλά και τα στοιχεία αποχωρήσεων προσλήψεων στο δημόσιο που δημοσιεύει το υπουργείο ιοικητικής Μεταρρύθμισης θα... ανατριχιάσει, καθώς θα αντιληφθεί το εξής: Αν δεν προχωρήσουν οι απολύσεις στο δημόσιο, τότε -σύμφωνα με την Τρόικα- όχι μόνο δεν θα επιτευχθούν εν πολλοίς οι δημοσιονομικοί στόχοι του Μνημονίου μέχρι το 2016 (πλεόνασμα στον προϋπολογισμό), αλλά θα αμφισβητηθεί ακόμα και η βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους στο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας (σ.σ. πρέπει να είναι κάτω από το 120% του ΑΕΠ). Ας πάρουμε, όμως, την ιστορία από την αρχή. Το Μνημόνιο προβλέπει ταυτόχρονα την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά ή κατά 20% στο διάστημα και τη μείωση των κρατικών δαπανών για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων κατά αντίστοιχο ποσοστό (ή 4 δισ. ευρώ) στο ίδιο διάστημα. Με την πλήρη κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, τη συνταξιοδότηση περίπου υπαλλήλων ( καθαρές αποχωρήσεις αν αφαιρέσει κανείς τις προσλήψεις), την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου κλπ. η κυβέρνηση θα καταφέρει να εξοικονομήσει περίπου τα περίπου 2 δισ. μέχρι τέλος του οι απολύσεις στο δημόσιο Μένουν, συνεπώς, να εξοικονομηθούν τα άλλα μισά, δηλαδή επιπλέον 2 δισ. ευρώ προκειμένου να επιτευχθεί ο συνολικός μνημονιακός στόχος μέχρι το 2016, όπως προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω μέτρα έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητες εξοικονόμησής τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, είναι ότι ο ρυθμός συνταξιοδοτήσεων μειώνεται από χρόνο σε χρόνο και αναμένεται μηδενισθεί στον επόμενο ένα - ενάμισι χρόνο και, συνεπώς, τίθεται σε αμφισβήτηση ο στόχος καθαρής μείωσης του προσωπικού κατά επιπλέον τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Αν, όμως, όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλων δεν μπορούν να φύγουν με σύνταξη (μόλις α αυτούς είναι πάνω από 60 χρονών αυτή τη στιγμή), πως αλλιώς θα μπορέσουν να φύγουν; Με απολύσεις απαντά η τρόικα και αναπαράγει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου Αν κάτι τέτοιο δεν γίνει, τότε μαζί με το μνημονιακό στόχο μείωσης του αριθμού και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων αμφισβητείται ευθέως και ο μνημονιακός στόχος μείωσης του ελλείμματος στον κρατικό προϋπολογισμό έως το 2016 (ή ακριβέστερα διατήρησης του πλεονάσματος που πρέπει εμφανισθεί από φέτος...). Και αυτό γιατί το 30% των χρημάτων που πρέπει να βρει η κυβέρνηση τα επόμενα τρία χρόνια πρέπει ακριβώς να βρεθούν από τη μισθολογική δαπάνη στο δημόσιο. Συνεπώς, δεδομένης της εξάντλησης όλων των μέχρι τώρα μέτρων (μειώσεις μισθών, «πάγωμα» προσλήψεων, μαζικές συνταξιοδοτήσεις) δημιουργείται σιωπηρά μία αντίστοιχου εύρους τρύπα στους κρατικούς προϋπολογισμούς όλων των επομένων χρόνων Το ΝΤ, όμως, φαίνεται πως είχε... προβλέψει την αδυναμία της κυβέρνησης να μειώσει τις κρατικές δαπάνες τα επόμενα χρόνια, ένα μήνα πριν βάλει δημοσίως το μαχαίρι στο λαιμό των δημοσίων υπαλλήλων. Συγκεκριμένα, είχε συνδέσει το ενδεχόμενο να μην καταφέρει η κυβέρνηση να μειώσει τις κρατικές δαπάνες με το ρυθμό που είχε δεσμευθεί προηγούμενα, με το ενδεχόμενο να μην μπορεί να αναχρηματοδοτηθεί το υπέρογκο ελληνικό δημόσιο χρέος ή αλλιώς με το ενδεχόμενο της κρατικής στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς δανειστές. Πού φαίνεται αυτό; Στην τελευταία έκθεσή του, ένα μόλις μήνα πριν, ο διεθνής οργανισμός καταθέτει δύο σενάρια για την εξέλιξη του χρέους μέχρι τέλος της δεκαετίας, ένα αισιόδοξο -με βάση το οποίο εκτελείται το Μνημόνιο στην Ελλάδα- και ένα απαισιόδοξο. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο, καθορίζονται από πως θα εξελιχθούν τέσσερις βασικοί παράγοντες: το ΑΕΠ, τα επιτόκια δανεισμού του κράτους, ο πληθωρισμός και οι κρατικές δαπάνες. Τόσο στο αισιόδοξο, όσο και στο απαισιόδοξο σενάριο όλοι οι παράγοντες που θα καθορίσουν το ύψος του χρέους τα επόμενα χρόνια προβλέπεται ότι θα είναι ως επί τω πλείστον οι ίδιοι. Ο μόνος παράγοντας, ο οποίος, ενδέχεται -σύμφωνα με το ΝΤνα μεταβληθεί προς το χειρότερο, εκτινάσσοντας παραπέρα το δημόσιο χρέος, είναι ο ρυθμός μείωσης των κρατικών δαπανών -μεταξύ αυτών, φυσικά, και των δαπανών για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Συγκεκριμένα, για να μπορεί το κράτος να εξυπηρετεί το χρέος του και, έτσι, αυτό να πέσει κάτω από το 120% μετά το 2020 θα πρέπει να μειώνει κατά μέσο όρο κάθε χρόνο κατά 4% τις δαπάνες του για μισθούς, συντάξεις κλπ. Αυτό είναι το... αισιόδοξο σενάριο. Αν το κράτος δεν μπορεί να το κάνει αυτό και μειώνει, αντ αυτού, τις σχετικές δαπάνες μόνο κατά 2%, τότε το χρέος δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί, δηλαδή το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο και το κράτος θα χρεοκοπήσει. Φυσικά, δεν απαντά η τρόικα σε ένα άλλο ερώτημα: Τι θα συμβεί εάν μειωθούν όσο ζητά οι κρατικές δαπάνες για μισθούς; Θα έχουμε βαθύτερη ύφεση και, έτσι, θα εκτοξευθεί ακόμα ψηλότερα, σε μη βιώσιμα επίπεδα το δημόσιο χρέος (σαν ποσοστό του ΑΕΠ), ακόμα και αν έχουν καταστραφεί οι ζωές χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και άλλων εργαζομένων. Τελικά, η έξοδος από τον καπιταλισμό, η ουτοπική λύση, φαίνεται να είναι η μόνη ρεαλιστική!.κ. EΦOPIAKO ΑΛΑΛΟΥΜ Αλαλούμ και τραγέλαφος χαρακτηρίζουν τις κινήσεις και τα μέτρα του Υπουργείου Οικονομικών ως προς την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων είτε φυσικών είτε νομικών προσώπων. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και η υπεραισιοδοξία των στελεχών της για μια ικανοποιητική περίοδο υποβολής φορολογικών δηλώσεων από την 1η Φεβρουαρίου μέχρι την 30η Ιουνίου, αποδείχθηκε σενάριο επιστημονικής φαντασίας και σάτιρας στις επιθεωρήσεις. Πολίτες πανικόβλητοι τηλεφωνούν στους λογιστές τους για τις προθεσμίες που εκπνέουν χωρίς οι ίδιοι να έχουν λάβει τα εκκαθαριστικά των συντάξεών τους, μερικά εκ των οποίων την έκδοση την έχουν αναθέσει στους λογιστές, κατ επέκταση το κόστος επιβαρύνει τον συνταξιούχο. Έτσι το Ι.Κ.Α. και ο Ο.Γ.Α. μετακυλούν το κόστος της αποστολής των εκκαθαριστικών σημειωμάτων στους ίδιους τους φορολογούμενους, με την δικαιολογία ότι οι Έλληνες είναι φανατικοί χρήστες του Ιντερνέτ και στην περίπτωση των ηλικιωμένων θα αναλάβει ο εγγονός να σώσει την κατάσταση. Στα όσα διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες, με τα συστήματα του TAXIS να αναβαθμίζονται καθώς δίνουν μικρές παρατάσεις ενώ δεν είναι έτοιμοι για κάποιες εφαρμογές (για να μην τους φύγει ο πελάτης), πάει στράφι και η περιβόητη εμπιστοσύνη του κράτους απέναντι στον πολίτη, αφού πλέον τα πιστωτικά σημειώματα δεν εκδίδονται από τους αποστολείς των δηλώσεων, παρά όταν το Υπουργείο Οικονομικών αφού εισπράξει τα χρεωστικά θα δώσει στους δικαιούχους τα ανάλογα. Οπότε οι λίγοι μισθωτοί και συνταξιούχοι που ήλπιζαν σε κάποια επιστροφή φόρου από τους παρακρατηθέντες για να πάνε διακοπές ή να πληρώσουν κάποιους λογαριασμούς, θα περιμένουν το Φθινόπωρο. Πλέον τα λογιστήρια έχουν γίνει οι εισπράκτορες της αγανάκτησης όλων των πολιτών με αυτούς τους εμπαιγμούς και τον πανικό που διακατέχει τους κυβερνώντες, γιατί ο θυμός και η αγανάκτηση γίνονται ανάγκη για αλλαγή εκ θεμελίων όλου αυτού του σάπιου συστήματος. Συντροφικά, Πάρις Καμπόζης ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΙΑ ΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΗΜΟΣΙΟ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΙΑΡΚΕΙΑΣ Θεσσαλονίκη Στα πλαίσια της γενικής απεργίας που κήρυξαν η ΓΣΕΕ και η Α Ε Υ την Τρίτη 16 Ιουλίου ενάντια στις απολύσεις καθηγητών, δημοτικών υπαλλήλων και σχολικών φυλάκων στην Αθήνα και σ όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας οργανώθηκαν απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ ξεχώριζε για τη μαζικότητά της. Στη Θεσσαλονίκη, με την ΕΡΤ- 3 στο επίκεντρο (καθώς μπροστά στο κατειλημμένο της κτίριο καλούσαν τόσο οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ- Α Ε Υ όσο και τα Πρωτοβάθμια Σωματεία), αλλά και με πολύ λιγότερο κόσμο απ όσο οι ανάγκες απαιτούσαν, πραγματοποιήθηκε η απεργιακή συγκέντρωση της Τρίτης 16/7 στην Θεσσαλονίκη. Τα μπλοκ του Συντονισμού Σωματείων βάσης, Εργαζομένων, Ανέργων και Συλλογικοτήτων που καλούσε σε ανεξάρτητη από τους γραφειοκράτες ταξική απεργιακή συγκέντρωση, ξεκίνησαν από την Καμάρα και με πορεία κατευθύνθηκαν και αυτά στην ΕΡΤ-3. Στο κάλεσμα του Συντονισμού ανταποκρίθηκαν το Σωματείο Εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ, το Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων αλλά και εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ, στην Ραδιοφωνία και σε άλλους χώρους δουλειάς. Από τον χώρο του τηλεοπτικού σταθμού ξεκίνησε πορεία με κατεύθυνση το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, ενώ δεν έλειψαν και μικροεντάσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και ημοτικούς Αστυνόμους οι οποίοι επιχείρησαν να παρεισφρήσουν -εν πλήρη περιβολή- σε διάφορα μπλοκ για να διαδηλώσουν ενάντια στις απολύσεις τους. Μετά το τέλος της πορείας το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και μέλη του Συντονισμού πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το ταχυφαγείον «Ζωή και Κότα» το οποίο απέλυσε τρεις διανομείς, επειδή ζήτησαν να τους καταβληθεί δώρο του Πάσχα και στο οποίο έχουν κάνει επανειλημμένα την εμφάνισή τους αναγνωρισμένα μέλη της Χρυσής Αυγής, σε μια (μάταιη πέρα για πέρα) προσπάθεια του ιδιοκτήτη να τρομοκρατήσει τα μέλη του Σωματείου και τους αλληλέγγυους και να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Βάγιος Τζαχρήστας Βόλος Θεσσαλία ΑΝ ΖΗΣΕΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΖΗΣΕΙ ΚΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ Άλλη μια 24ωρη απεργιακή τουφεκιά στον αέρα ακούστηκε από το χαλασμένο όπλο που βρίσκεται στα χέρια της ΓΣΕΕ και της Α Ε- Υ. Αυτή τη φορά ο ήχος, πνιχτός και υπόκωφος, προσπάθησε να διαγράψει άλλη μια τροχιά από τα κέντρα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για τους εργαζόμενους, χωρίς αυτούς, προς τα υπουργεία ως κέντρα αποφάσεων για όλη τη χώρα. Όμως δεν είχε και μεγάλη απόσταση να διανύσει αφού τα δυο κέντρα δυστυχώς συμπίπτουνε έχοντας μπερδευτεί στους διαδρόμους του ενός τα σκοτεινά συμφέροντα του άλλου. Οι εργατοπατέρες του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού προσπάθησαν και στο Βόλο να δημιουργήσουνε κλίμα υποτιθέμενης ρήξης και ανατροπής με το κατεστημένο, ξεκινώντας με επαναστατικές ομιλίες, στην κεντρική πλατεία Ελευθερίας, που όμως έσβησαν, μέσω μιας υποτονικής πορείας περίπου 300 ατόμων προς το κλειστό γραφείο της υφυπουργού υγείας Ζ. Μακρή! Αντίθετα, η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, σύσσωμη βρέθηκε από τα χαράματα στην πρώτη γραμμή της απεργίας με μόνο σύνθημα αυτό της ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΙΑΡΚΕΙΑΣ- ΕΡ- ΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, περιφρουρώντας την απεργία της Β ΒΙΠΕ Βόλου και καλώντας δυναμικά, στην συγκέντρωση κι ενάντια στους γραφειοκράτες, όλα τα σωματεία, συλλογικότητες, αγωνιστές που θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή της κυβέρνησης και του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, σε κοινή πορεία προς το κατειλημμένο, από καθηγητές που απολύονται, κτίριο της Β βάθμιας εκπαίδευσης Βόλου. Μετά το τέλος της πορείας, ακούγονταν έντονα παράπονα για το πρόγραμμα που καταρτίστηκε από τους γραφειοκράτες και της πασιφανούς ανάγκης τους να εκτονωθεί η πίεση κι όχι να δοθεί προοπτική. Το ΠΑΜΕ συγκέντρωσε στην δεύτερη συγκέντρωση της περιοχής περίπου 150 άτομα που αφού έκαναν πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης με ταξικά συνθήματα διαλύθηκαν, μέχρι την επόμενη φορά που θα υπάρξει ανάγκη πορείας, προφανώς μόνο για μέλη του κόμματος και του ΠΑΜΕ αφού ξέχασαν ότι λίγες ώρες πιο πριν στην περιφρούρηση της Β ΒΙ.ΠΕ έβαλαν διαχωριστικές γραμμές με συντρόφους από άλλες οργανώσεις συκοφαντώντας τους. Λάρισα Στην απεργιακή κινητοποίηση της Λάρισας το ΕΕΚ συμμετείχε με το πανό της νεοσύστατης ομάδας για τον ελευθεριακό κομμουνισμό και την αταξική κοινωνία με κεντρικό σύνθημα «ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΙΑΡ- ΚΕΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑ- ΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕ ΝΤΙΚΑ-ΚΑΤΑ- ΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ - ΕΞΕ- ΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ». Η γενικότερη εικόνα της απεργίας δεν ξέφυγε από την υποτονική συμμετοχή πανελλαδικά. Η προσυγκέντρωση καλέστηκε στην πλατεία Νομαρχίας μαζί με την Ανταρσυα και τον αντιεξουσιαστικό χώρο και στην συνέχεια η πορεία κατευθύνθηκε στην κεντρική πλατεία, στην συγκέντρωση του εργατικού κέντρου Λάρισας με συνολική συμμετοχή 700 περίπου ατόμων. Σε άλλη πλατεία η ΓΣΕΕ-Α Ε Υ με την παραδοσιακή συμβολή του Σύριζα δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τον αριθμό των 50 διαδηλωτών. Η παρουσία της νέας ομάδας συντρόφων, με σαφή ταξικό και εργατικό προσανατολισμό, έγινε πιο αισθητή όταν, με την συνδρομή μερικών συναγωνιστών του αντιεξουσιαστικού χώρου, μετά το τέλος της πορείας, κατέληξε στο κεντρικό υποκατάστημα της ΕΗ όπου με την εισβολή στο γραφείο του ιευθυντή απαιτήθηκε και έγινε η επανασύνδεση του ρεύματος σε άνεργη μητέρα. ΚΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ του ΕΕΚ Μπραχάμι ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΚ ΗΛΩΣΗ Οι εργαζόμενοι του δήμου Αγ. ημητρίου είναι πάνω από δέκα μέρες σε κινητοποίηση. Το κατειλημμένο δημαρχείο έχει γίνει σημείο συγκέντρωσης και οργάνωσης του αγώνα ενάντια στην Κυβέρνηση. Έτσι, την Κυριακή 14 Ιούλη πραγματοποιήθηκε επιτυχημένη εκδήλωση- συζήτηση με θέμα «Γιατί απεργούμε οι δημοτικοί υπάλληλοι;» με στόχο να υπάρξει ενημέρωση και συζήτηση με τους εργαζόμενους της περιοχής. Η αίθουσα συνελεύσεων του κατειλημμένου ημαρχείου γέμισε με πάνω από 150 κόσμο. Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Το μεγάλο φαγοπότι» που φτιάχτηκε από την δημοσιογραφική ομάδα Infowar προκειμένου να παρουσιάσει τα σχέδια εκμετάλλευσης των απορριμμάτων από κυβερνήσεις και επιχειρηματίες. Την εισήγηση όπως και το κλείσιμο της εκδήλωσης έκανε ο πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων του ήμου σ. Γιώργος Μαγκλής. Ανέλυσε τις συνέπειες που έχουν τα βάρβαρα κυβερνητικά μέτρα σε όλο το λαό. Επίσης τόνισε τις προοπτικές του αγώνα θέτοντας ξεκάθαρα το στόχο ανατροπής της Κυβέρνησης και όλων εκείνων που έχουν το κεφάλαιο και την εξουσία στα χέρια τους. Τέλος κάλεσε τους εργαζόμενους να οργανωθούν για να διεξάγουν τον ταξικό πόλεμο που έχει κλιμακωθεί. Καλεσμένος ομιλητής ήταν και ο Λεωνίδας Βατικιώτης ένας από τους δημοσιογράφους που επιμελήθηκαν το ντοκιμαντέρ. Στην ομιλία του μίλησε για το σκανδαλώδες ζήτημα της εκμετάλλευσης των απορριμμάτων με τους μύθους των μνημονιακών κυβερνήσεων περί «διάσωσης της χώρας». Η πασοκικής προέλευσης δημοτική αρχή, που στην εκδήλωση εκπροσωπήθηκε από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, έχει πιέσει τους εργαζόμενους να «κρατήσουν» τον αγώνα τους μέσα σε κάποια όρια επικαλούμενη την ανάγκη κοινού μετώπου με τους δημότες. Την ίδια στιγμή βέβαια η εκρηκτική κατάσταση μέσα στην οποία γίνεται η σύγκρουση με την Κυβέρνηση (εκτίναξη της ανεργίας και των λουκέτων στα μαγαζιά της περιοχής) δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμών και υποχωρήσεων. Σημαντική ήταν η ανταπόκριση που βρήκε η παρέμβαση του σ. Γιώργου Μητροβγένη εκ μέρους της Μαχόμενης Αριστερής ύναμης Ανατροπής- άφνης/ Υμηττού και του ΕΕΚ, στην οποία μίλησε για την ανάγκη οργάνωσης Γενικής Πολιτικής Απεργίας ιαρκείας για την ανατροπή της αδύναμης και επικίνδυνης κυβέρνησης και στόχο την κατάληψη της εξουσίας από τους εργαζόμενους. Τέλος στη συζήτηση συμμετείχε αγωνιζόμενος απολυμένος σχολικός φύλακας, εργαζόμενη στην κοινωνική υπηρεσία «Βοήθεια στο Σπίτι», άνεργος εκπαιδευτικός καθώς και αλληλέγγυοι κάτοικοι. Η εκδήλωση έκανε ξεκάθαρη πλέον την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα που υπάρχει, να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα εργαζομένων και ανέργων στο Μπραχάμι. Ε.Α

4 σελίδα 6 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 7 Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Θυμηδία και σκεπτικισμό μάς προκάλεσε η επίσκεψη (9/7/2013) του προέδρου της «Ελληνικής ημοκρατίας» στο Άουσβιτς- Μπίρκεναου. Σ έναν τόπο δηλαδή που έχει μείνει στη συλλογική μνήμη ως άλλη μια μαύρη σελίδα στο αιματοβαμμένο βιβλίο της ιστορίας, των χώρων εκτοπισμού, βασανισμού και εξόντωσης ανεπιθύμητων ή και επικίνδυνων για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια κοινωνικών ομάδων. Όπως έχουμε τονίσει σε προηγούμενο κείμενό μας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν τις ρίζες τους σε χώρους όπου ομάδες του πληθυσμού απομονώθηκαν για υγειονομικούς λόγους, τους αφαιρέθηκε κάθε δικαίωμα και η όποια ανθρώπινή τους υπόσταση και πέθαναν σε βαθύ πόνο. Οι ακόλουθοι συνειρμοί είναι λοιπόν αναπόφευκτοι. Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι μια σκηνή από την αριστουργηματική ταινία του Τ. Τσάπλιν «Ο Μεγάλος ικτάτωρ» όπου ο Γκαίμπελς λέει στον Χίτλερ «Ας καταδιώξουμε τους Εβραίους. Έτσι ο κόσμος θα ξεχάσει την πείνα του». Πράγματι, σε περιόδους όπου ολοένα και αυξανόμενα κομμάτια του πληθυσμού έρχονται αντιμέτωπα με το τέρας της φτώχειας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι εξαιρετικά χρήσιμοι στο καθεστώς που επιβάλλει την κυριαρχία του με όπλο την καλλιέργεια φόβου και την περιρρέουσα ανασφάλεια. Έτσι για την πείνα των υπηκόων φταίνε οι πεινασμένοι και όχι οι εξουσιαστές τους. Με τον όρο αποδιοπομπαίος τράγος στο ιστορικό του πλαίσιο εννοούμε τη θυσία ενός τράγου όπως περιγράφεται στη βίβλο, κεντρικό τμήμα μιας εξιλαστήριας τελετής. Οι τελετουργίες αυτές υπήρξαν σε πάμπολλους πολιτισμούς και έχουν περιγραφεί με αναλυτική δεινότητα από κοινωνικούς ανθρωπολόγους. Απεικονίζουν ένα μέσο ανανέωσης της επαφής με το ηγετικό πνεύμα της κοινωνίας και αποτελούν προσπάθεια εξωραϊσμού των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα όπως οι πανδημίες, η βία, ο θάνατος, η φυσική και ψυχική οδύνη, η αίσθηση της αμαρτίας και της ενοχής. Σε τέτοιες τελετές η ενοχή μεταφέρεται με μαγικό τρόπο σε άλλα πρόσωπα, ζώα, φυτά ή άψυχα αντικείμενα. Τα δεινά μιας κοινωνίας θεωρούνται λίγο-πολύ ένα είδος μόλυνσης που μπορεί να εγκλειστεί- περιοριστεί σ ένα αντικείμενο μετατρέποντάς το σε ενσαρκωμένη μόλυνση που μπορεί πλέον να εκδιωχθεί με φυσικό τρόπο. Στην αναλυτική ψυχολογία με τον όρο σύμπλεγμα του αποδιοπομπαίου εννοείται η ασυνείδητη ατομική ή ομαδική προβολή ενός πλέγματος ανεπιθύμητων σκέψεων πάνω σε δεδομένο άτομο ή ομάδα του πληθυσμού. Κατανοούμε πλήρως λοιπόν, υπό αυτό το πρίσμα, ότι το καθεστώς έχει βρει τους σημερινούς «Εβραίους», τους αποδιοπομπαίους τράγους του, γιατί ο κόσμος πρέπει να ξεχάσει την πείνα του. Πως αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την επαναφορά της υγειονομικής διάταξης του Λοβέρδου (Γ.Υ. 39α/ ΦΕΚ 1002/02/04/2012), από τον υπουργό Υγείας, τηλεπλασιέ βιβλίων ναζιστικού περιεχομένου παρωχημένης παραδοξολογίας, Άδωνη Γεωργιάδη; Tους βρήκε και τους φωτογραφίζει στα πρόσωπα των τοξικοεξαρτημένων, των οροθετικών, των μεταναστών, των εκδιδόμενων ατόμων και των αστέγων. Σταχυολογώντας φράσεις από τη διάταξη τερατούργημα, «όπως επιβάλλεται καταρχήν υποχρέωση υγειονομικής εξέτασης και κατά περίπτωση νοσηλείας και θεραπευτικής αγωγής», «επιβάλλεται απομόνωση, περιορισμός-καραντίνα σε συγκεκριμένα νοσήματα. «Ειδικά για τον HIV, HBV, HCV θα υπάρχει ειδικός έλεγχος για τα άτομα που κάνουν χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών και τα εκδιδόμενα άτομα». Πιο κάτω: «το ΚΕΕΛ- ΠΝΟ αποτελεί την αρμόδια αρχή που παρέχει την τεχνογνωσία και καθορίζει τη διαδικασία ελέγχου που αφορά την εξέταση των μεταναστών από το αρμόδιο ιατρικό προσωπικό συμπεριλαμβανομένων των αστέγων». «Οι αστυνομικές αρχές παρέχουν κάθε νόμιμη συνδρομή στην περίπτωση απομόνωσης, περιορισμού, καραντίνας, νοσηλείας και θεραπευτικής αγωγής που μετά τη γνώμη του ΚΕΕΛ- ΠΝΟ κρίνεται επιβεβλημένη». Ο δεύτερος συνειρμός μας αφού κατανοούμε την «επιβεβλημένη» αγαστή συνεργασία ιατρών και αστυνομικών για το «καλό της δημόσιας υγείας» είναι ο ακόλουθος. Με το Άουσβιτς, που επισκέφτηκε ο πρόεδρος της «ημοκρατίας», συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του ο γιατρός Μένγκελε, ιστορικά γνωστός σαν ο Άγγελος του θανάτου. Αφού εργάστηκε στο ναζιστικό ευγονικό «Ινστιτούτο Κληρονομικότητας, βιολογίας και Φυλετικής Υγιεινής» το οποίο επέβαλλε υποχρεωτικές στειρώσεις και την κατάταξη του εβραϊκού και του τσιγγάνικου πληθυσμού, τόσο χρήσιμη για την εξόντωση μετά, συνέχισε την «καριέρα» του κάνοντας πειράματα σε ανθρώπους που θεωρούσε υποδείγματα «ανωμαλίας» ουσιαστικά βασανίζοντάς τους μέχρι να βρουν φριχτό θάνατο. Ο Άγγελος του θανάτου διέφυγε στην Αργεντινή και πέθανε ατιμώρητος. Οι σημερινοί άγγελοι του θανάτου εγκληματίες ιατροί και εξαγριωμένοι αστυνομικοί κυκλοφορούν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι έτοιμοι να τσακίσουν με βαναυσότητα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όσων εξ αυτών κρίνουν ως «υποδείγματα ανωμαλίας» και στρέφονται κατά των κολασμένων αυτής της χρεοκοπημένης σε όλα τα επίπεδα κοινωνίας γιατί αισθάνονται ότι κανείς δε θα φωνάξει για αυτούς. Ο Μ. Φουκώ κάπου λέει ότι «η ζωή έχει γίνει αντικείμενο της εξουσίας». Η εξουσία σαν βιοεξουσία εκδηλώνεται ως μορφή ελέγχου στις συνειδήσεις, στις κοινωνικές σχέσεις και πλέον στα ΣΩΜΑΤΑ των ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Η βιοεξουσία κατά τον Γάλλο φιλόσοφο είναι ένα σχέδιο υπολογισμένης διαχείρισης της ατομικής ζωής και του πληθυσμού ως σύνολο. Αυτό συμβαίνει σε διάφορα πεδία, στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στα στρατόπεδα, στις φυλακές, στα ψυχιατρεία και εκδηλώνεται με το κρατικό ενδιαφέρον για τον ρυθμό των γεννήσεων, για το προσδόκιμο επιβίωσης του πληθυσμού, για τη δημόσια υγεία, τη στέγαση και την μετανάστευση. Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητα στοιχεία όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και για την διαιώνιση του καπιταλισμού. Τώρα λοιπόν, που το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα, μας είναι περισσότερο ξεκάθαρο από ποτέ γιατί έχει ξαμολήσει τους αγγέλους του θανάτου να σπείρουν πόνο, δυστυχία και φόβο στον πληθυσμό. Εμείς που παιχνιδίζαμε καθημερινά με το θάνατο, τώρα αντιστεκόμαστε καθαροί και συνειδητοποιημένοι και επανεκτιμούμε τα ύψιστα αγαθά της υγείας και της ζωής και τα υπερασπιζόμαστε με κάθε μέσο. Ναι, είμαστε ζωντανοί, ενάντια στην καλλιέργεια του φόβου και αλληλέγγυοι στα άτομα και στις κοινωνικές ομάδες που βάλλονται. Υπερασπιζόμαστε λοιπόν μια καθαρή ζωή με αξιοπρέπεια, ίσες ευκαιρίες και δίχως αποκλεισμούς και είμαστε έτοιμοι να κόψουμε τα φτερά των αγγέλων του θανάτου και των αφεντικών τους και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν, «στους σκουπιδοντενεκέδες» της σύγχρονης ιστορίας. ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 18ΑΝΩ Site: draseis18ano@gmail.com ΠΡΩΤΟ ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ENOΣ ΑΚΡΑIΦΝΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ Υπουργείο Ρατσισμού, Υπουργείο Απανθρωπισμού, Υπουργείο Αρρώστιας, ή όπως θέλει ας το ονομάζει, πλέον ο καθένας, αλλά επ ουδενί Υπουργείο Υγείας, όπως, έστω κατ όνομα, ήταν μέχρι τώρα. Ο Αδωνις έβαλε από την πρώτη μέρα την φαιόχρωμη σφραγίδα του. Δεν είναι τυχαίο που ένας από τους πρώτους ανθρώπους που συνάντησε αμέσως μόλις ορκίστηκε ως Υπουργός, ήταν ο Λοβέρδος, προφανώς για να τον μυήσει σε όσα ρατσιστικού/ φασιστικού χαρακτήρα είχε ο ίδιος εισάγει, αλλά έμειναν στη μέση. Η σύλληψη, φυλάκιση και διαπόμπευση των οροθετικών ιερόδουλων και η στρατοπεδοποίηση της κοινωνίας μέσω της δημιουργίας «υγειονομικής ζώνης» για τον εγκλεισμό των μεταναστών (αλλά, εν συνεχεία, και των τοξικοεξαρτημένων και των αστέγων) ως «επικινδύνων» για την «δημόσια υγεία», ήταν το έργο που σημάδεψε οριστικά αυτόν τον χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της σύγχρονης «κοινοτοπίας του κακού», που εμβληματικός της, ιστορικά, εκπρόσωπος ήταν, για την Χάνα Αρεντ, ο Αϊχμαν. Ο Λοβέρδος ανήκει στην ίδια οικογένεια. Ο Αδωνις Γεωργιάδης συνιστά το «βήμα παραπέρα» σ αυτό το ακροδεξιό/ νεοναζιστικό τόξο, που ακουμπά χωρίς καμιά, πλέον, «συστολή», την Χρυσή Αυγή και που συσπειρώνεται για ένα αμείλικτο κοινωνικό πόλεμο εξόντωσης των κάθε είδους «διαφορετικών», αποκλεισμένων και εξαθλιωμένων. Δεν είναι τυχαίο που ένα άτομο με το προφίλ του Αδωνι τοποθετήθηκε σ ένα χώρο όπως αυτός της Υγείας που, ιστορικά, αποτελεί, πέραν των άλλων, και ένα βασικό μοχλό κοινωνικού ελέγχου, μέσα από την λειτουργία του υγειονομικού θεσμού ως τέτοιου, μέσα από τις «υγειονομικές ζώνες», τον στρατοπεδικό εγκλεισμό/ καραντίνα, τις διάφορες κατασταλτικές μεθοδεύσεις διαμέσου της «ιατρικοποίησης» της εκάστοτε κρίσης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος εγκλεισμός των εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους ναζί, πριν το Αουσβιτς και τους θαλάμους των αερίων, ήταν με το πρόσχημα του κινδύνου που υποτίθεται ότι, «ως εβραίοι», αντιπροσώπευαν για την «δημόσια υγεία», κυρίως για επιδημία φυματίωσης - καληώρα όπως ήδη θεωρούσε ο Αδωνις για τους μετανάστες πριν καν αναλάβει ως Υπουργός Υγείας. Με το κλείσιμο και νοσοκομείων επί θύραις, τις μετακινήσεις και απολύσεις προσωπικού και από τον χώρο της Υγείας να επαπειλούνται και την περαιτέρω δημιουργία των όρων για τον αποκλεισμό της πλειονότητας της κοινωνίας εκτός πάσης δυνατότητας λήψης υπηρεσιών υγείας, η στρατηγική της τρόικας, μέσω προσώπων ακραιφνώς ρατσιστικής, εθνικιστικής και φασιστικής κοπής όπως ο Αδωνις, είναι η κλιμάκωση ενός κοινωνικού/ταξικού πολέμου μέχρις εσχάτων, με μια προσπάθεια συσπείρωσης των πιο εξαθλιωμένων και απελπισμένων στρωμάτων, της κοινωνικής σκόνης που παράγει η κρίση, σπέρνοντας αποπροσανατολισμό, σύγχυση και παθητικοποίηση, καλλιεργώντας την κοινωνική παράλυση και ευελπιστώντας ακόμα και στην ενεργητική κινητοποίηση κάποιων εξ αυτών, στην λογική του κοινωνικού κατακερματισμού και κανιβαλισμού, στο έργο της κατεδάφισης ακόμα κι αν αυτή η κατεδάφιση στρέφεται εν τέλει και εναντίον τους. Ισως, όμως, μια κυβέρνηση με έναν Αδωνι στο Υπουργείο Υγείας (όπως και με ένα Κυριάκο Μητσοτάκη από την άλλη) να είναι και σημάδι ότι το τέλος της είναι κοντά. 2/7/2013 psyspirosi.gr Η αρτοβιομηχανία Κατσέλης, παίρνει σειρά στον ατέλειωτο κύκλο των πτωχεύσεων που κατακλύζουν την ελληνική οικονομία. Ο Όμιλος Nutriart το προϊόν της συγχώνευσης του Κατσέλη με Αλλατίνη και Plaza- κατέθεσε αίτηση κήρυξης σε πτώχευση προς το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, στις 21 Ιουνίου. Η υπόθεση θα εκδικαστεί στις 18 Σεπτέμβρη Oι 480 οικογένειες που ζούσαν από τον Κατσέλη (χωρίς να συνυπολογίζονται άλλοι συνεργαζόμενοι), πετιούνται στο δρόμο, έχοντας ειδοποιηθεί μόλις λίγες μέρες πριν. Απολυμένοι, χωρίς να περιμένουν καν αποζημίωση, αν το δικαστήριο εγκρίνει την αίτηση πτώχευσης. Οι κινητοποιήσεις τους, μπροστά στο εργοστάσιο στο Μενίδι, στο Υπουργείο Εργασίας, αλλά και στη Βουλή έχουν ένα αίτημα: να μείνει το εργοστάσιο ανοιχτό, να μη ριχτούν κι αυτοί στην ανεργία. Κακοδιαχείριση και τραπεζική κρίση Ως αιτίες της πτώχευσης, η εργοδοσία αναδεικνύει την επιδείνωση της κρίσης και το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να πετύχουν «χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση με τις τράπεζες». Αναδιάρθρωση που ήταν απαραίτητη για την βιωσιμότητα της εταιρείας, με το χρέος της προς αυτές να φτάνει τα 130 εκατομμύρια ευρώ. Οι αναλυτές τοποθετούν την απαρχή του προβλήματος στο 2008, με την ανάληψη της ιδιοκτησίας από την οικογένεια αυίδ, εκτοπίζοντας με αδιαφανείς διαδικασίες κι εξαγορές μετόχων, τον μεγαλομέτοχο Νίκο Κατσέλη, με τον οποίο έκτοτε «σέρνονται» στα δικαστήρια. Η νέα διοίκηση αποφασίζει να συνενώσει τον κερδοφόρο Κατσέλη με την Αλλατίνη και την Plaza, παρά το γεγονός ότι στους επιχειρηματικούς κύκλους αυτό θεωρήθηκε ως «εγκληματικό» λάθος κατά της ακμάζουσας ως τότε αρτοβιομηχανίας. Επιπλέον, τα περίπου ευρώ που χρειάστηκαν για την εξαγορά του Κατσέλη, προήλθαν εξολοκλήρου από δάνειο από την Proton Bank -χωρίς ούτε ένα ευρώ να βγαίνει από την τσέπη της οικογένειας αυίδ- το οποίο «φορτώθηκε» ως χρέος στην εταιρεία. Η συνέχεια είναι εξίσου καταστροφική: η αποστελέχωση της επιχείρησης, η διάλυση του δικτύου διανομής, η κατασπατάληση πόρων (δαπάνη 1,5 εκατομμυρίου ευρώ για σύστημα ERP που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ), «δένουν» απόλυτα με το περιβάλλον της κρίσης που έχει ήδη ξεκινήσει να συνθλίβει την οικονομία. Η πτώση της αξίας των ακινήτων, μαζί κι αυτών που αποτελούν περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας, αποτέλεσε εξίσου ισχυρό χτύπημα. Η επιχείρηση παίρνει για τα καλά την κατιούσα. Τα χρέη προς τράπεζες ανέρχονται σε ευρώ και το άνοιγμα προς προμηθευτές και εμπορικούς συνεργάτες σε Από τα μέσα του 2011 αναζητεί «χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση» συζητώντας με 14 πιστώτριες τράπεζες. Οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα και η εν γένει διαλυτική κρίση στην οποία βρίσκεται, την καθυστερούν αποφασιστικά για το μέλλον της εταιρείας. Η πιστωτική ασφυξία πνίγει τον Κατσέλη και τον οδηγεί στο λουκέτο. Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης της παραγωγής και της τραπεζικής κρίσης, ολοκληρώνεται: οι εταιρείες, αδυνατώντας να πληρώσουν τα χρέη τους, «φεσώνουν» τις τράπεζες επιτείνοντας τη κρίση τους, κι οι τράπεζες κλείνοντας τη κάνουλα της πίστωσης, βουλιάζουν ακόμη περισσότερο τις επιχειρήσεις μέσα στο βάλτο της έλλειψης ρευστού. Ένας διορισμός με περίεργη «οσμή» Όμως η ιστορία με τον Κατσέλη, περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από μια «λεπτομέρεια», διόλου ασήμαντη. Σχεδόν ταυτόχρονα με την πτώχευση της εταιρείας, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας διόρισε νέο επικεφαλής στη «κρατικοποιημένη» Eurobank. Η νέα διοίκηση είναι «ειδικής αποστολής». Οι επικεφαλής του ΤΧΣ έχουν δώσει κάθε εγγύηση και διαπιστευτήριο στην Τρόικα πως η νέα διοίκηση θα εκπληρώσει την αποστολή της, που είναι παράλληλα κι η μοναδική της δέσμευση προς τους Τροϊκανούς. ηλαδή, πως θα εφαρμόσει αυτό που προβλέπει η επικαιροποίηση του Μνημονίου, στο κομμάτι που αφορά στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών: την άμεση δρομολόγηση της ιδιωτικοποίησης της Eurobank. Ως εδώ, τα γεγονότα μοιάζουν αρκετά συνηθισμένα. Όμως, το «ποιος» είναι ο νέο-διορισθέντας διοικητής της Eurobank, έχει και αυτό τη σημασία του. Το όνομα αυτού, Γιώργος αυίδ, o λεγόμενος Mr. Coca Cola ΗΒC. Ο συγκεκριμένος «Κροίσος», λοιπόν, ήταν ο άνθρωπος που χρεοκόπησε τον Κατσέλη, αφήνοντας χρέος προς τις τράπεζες ευρώ. Από αυτά, τα 5,7 εκατομμύρια ευρώ, είναι προς την Eurobank. Εν ολίγοις, τοποθετείται διοικητής μιας τράπεζας ένας επιχειρηματίας που τις ίδιες μέρες την «φέσωσε» με ένα τέτοιο αστρονομικό ποσό Τα ερωτηματικά που γεννιούνται για την συγκεκριμένη απόφαση, είναι ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΤΣΕΛΗΣ ΛΟΥΚΕΤΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΟΣΜΕΣ πολλά και εύλογα. Εικασίες όμως, χωρίς στοιχεία, για το τι συζητήθηκε και συμφωνήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες γραφείων θεσμικών κι οικονομικών παραγόντων, δεν είναι δόκιμες. Γεγονός είναι πάντως, πως η υπόθεση έχει μια περίεργη «οσμή», την οποία υπογραμμίζουν οι ίδιοι οι εργάτες της επιχείρησης, διαμέσου των εκπροσώπων του Σωματείου τους, θεωρώντας πως έχουν παιχτεί άσχημα «παιχνίδια» στις πλάτες τους Αναμφίβολα, χρήζει απάντησης το ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας, τη συγκεκριμένη στιγμή, για τη συγκεκριμένη δουλειά. «Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί» Τα ερωτήματα όμως είναι πολύ πιο φλέγοντα από αυτά που γεμίζουν τις στήλες των οικονομικών εφημερίδων. Το κυρίαρχο είναι: θα ριχτούν άλλες 500 οικογένειες στην κόλαση της ανεργίας; Αυτοί που έκαναν το όνομα Κατσέλης μεγάλο και τρανό ζυμώνοντας τόνους ψωμί εδώ και δεκαετίες, θα απομείνουν τώρα χωρίς μπουκιά από αυτό πάνω στο οικογενειακό τραπέζι; Η εργοδοσία ήδη ανακοινώνει πως σχεδιάζει να εκποιήσει τον εξοπλισμό του εργοστασίου. Αυτή η προοπτική, δεν μπορεί να θεωρηθεί λύση για τους εργάτες, που θέλουν το εργοστάσιο ανοιχτό και δουλειά για να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειες τους. εν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργάτες του Κατσέλη, όπως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργάτες όλων των εργοστασίων που κλείνουν, για να μην ριχτούν στην ανεργία. Οι εργάτες πρέπει να παλέψουν για να κρατήσουν τα εργοστάσια ανοιχτά, όσο οι καπιταλιστές κι η κρίση τους τα κλείνουν. Ένας είναι μοναχά ο δρόμος: Κατειλημμένα όλα τα εργοστάσια, να μην πάρουν ούτε γρανάζι από μέσα τα αφεντικά, να μην γίνει πουθενά καμιά απόλυση, να μη χαθεί ένας μισθός, να μη μπει ένα λουκέτο. Συντονισμός σε Κέντρα Αγώνα και κοινή πάλη για Γενική Πολιτική Απεργία ιαρκείας, χτίζοντας ανεξάρτητα όργανα μάχης σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε συνοικία. Να ξαναλειτουργήσουμε τα εργοστάσια με τους δικούς μας όρους, απαλλοτριώνοντας τα αφεντικά χωρίς πεντάρα αποζημίωση, παλεύοντας για τη δική μας, εργατική εξουσία. Είναι η κύρια προϋπόθεση για να έχουμε πραγματικό εργατικό έλεγχο στη παραγωγή, δουλειά για όλους, αξιοπρεπή ζωή. Κ. Αποστολόπουλος Την Παρασκευή 5/7 πραγματοποιήθηκε στους κεντρικούς δρόμους της Κορίνθου η προγραμματισμένη αντιφασιστική πορεία, στην οποία καλούσε η Αντιρατσιστική-Αντιφασιστική πρωτοβουλία Κορίνθου, το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γερανείων, το ΕΕΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συλλογικότητες και η νεολαία Συνασπισμού. Αφορμή για την οργάνωση της πορείας στάθηκε η γκανστερικού τύπου επίθεση που δέχθηκαν 2 αντιφασίστες από 10 ναζιστές της Χρυσής Αυγής με σιδηρογροθιές και αλυσίδες την Παρασκευή 28/6. Οι φασίστες επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά ανάμεσα σε πλήθος κόσμου καθώς οι δρόμοι της Κορίνθου ήταν κατάμεστοι λόγω της τοπικής γιορτής του Αποστόλου Παύλου. Τα θύματα της επίθεσης νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο, ενώ οι φασίστες διέφυγαν με την αστυνομία, ως είθισται, να μην καταφέρνει να τους εντοπίσει. Στην πορεία συμμετείχαν 150 άτομα από διάφορες περιοχές της Κορινθίας και σύντροφοι από Αθήνα. Το ΕΕΚ συμμετείχε με δικό του μπλοκ, συνθήματα και κείμενο-προκήρυξη, ενώ υπήρχε και το πανό της αντιφασιστικής πρωτοβουλίας Κορίνθου, που προπορευόταν. Τα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν κατά κύριο λόγο αντιφασιστικά, αλλά και για ένδειξη αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Κ.Σακκά και στους μετανάστες (μην ξεχνάμε ότι στην Κόρινθο βρίσκεται το στρατόπεδο συγκέντρωσης), καθώς και κατά της κυβέρνησης και των μπάτσων. Να τονίσουμε ότι πρώτη φορά γίνεται αντιφασιστική πορεία στην Κόρινθο, με αρκετή συμμετοχή κόσμου για τα δεδομένα της Κορίνθου και με μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας. Η πορεία κινήθηκε μέσα από κεντρικούς δρόμους της ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ πόλης και μέσα από καφετέριες, όπου μοιράστηκαν κείμενα. Σταμάτησε λίγο πιο κάτω από τα άδεια γραφεία της Χρυσής Αυγής, όπου τα προστάτευε μισή διμοιρία των ΜΑΤ. Οι φασίστες ήταν εξαφανισμένοι. Την ίδια μέρα που ήταν προγραμματισμένη η αντιφασιστική πορεία, οι φασίστες ανακοίνωσαν στη σελίδα τους ότι το Σάββατο 6/7 θα είχαν ανοιχτή εκδήλωση στα γραφεία τους -για να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις από την αντιφασιστική πορεία. Όμως, δεν είχαν υπολογίσει σωστά, καθώς το Σάββατο, λίγη ώρα πριν ξεκινήσει η εκδήλωσή τους, 35 άτομα κινήθηκαν προς τα γραφεία της Χ.Α κι έγινε το έλα να δεις με τον βολευτή Μπούκουρα να ρίχνει (αυτός είπε για εκφοβισμό στον αέρα, αλλά σε βίντεο φαίνεται να ρίχνει ευθεία). Οι φασίστες τσακίστηκαν κι ένας δικός τους βρέθηκε στο νοσοκομείο, μάλλον από μάρματο που οι ίδιοι πέταξαν από την ταράτσα των γραφείων τους. Οι αναρχικοί έφυγαν με πορεία από τα γραφεία. Την επόμενη μέρα, ήρθε ένα πούλμαν με χρυσαυγίτες, που έμεινε όλη μέρα στην Κόρινθο. Ματατζήδες, ουσιαστικά περιφρουρούσαν τα γραφεία των χρυσαυγιτών. Αφού έφυγαν τα ΜΑΤ ανέλαβαν δράση τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, που τριγύριζαν μέσα στην πόλη ανά ομάδες των 5 ατόμων, ενώ το βράδυ πέταξαν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στην αυλή του γειτονικού σπιτού ενός ενεργού μέλους της τοπικής οργάνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αντιφασιστικού αγώνα στην Κόρινθο. ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ! Α.Π.

5 σελίδα 8 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 ΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ Α ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΞΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ MΙΧΑΗΛ Ο Σάββας Μιχαήλ μιλάει στην πρόσφατη διεθνή συνδιάσκεψη που οργάνωσε το ΕΕΚ στην Αθήνα Στην Eλλάδα αλλά και στο εξωτερικό προκαλεί έντονες αντιδράσεις η δίωξη του γραμματέα του EEK Σάββα Mιχαήλ. Ως γνωστόν ο Σάββας Mιχαήλ, μαζί με τον πρώην πρύτανη του Eθνικού Mετσόβιου Πολυτεχνείου Kωνσταντίνο Mουτζούρη παραπέμπονται σε δίκη την Tρίτη 3 Σεπτεμβρίου στο Πρώτο Mονομελές Πλημμελειοδικείο Aθήνας (κτήριο 2 της Eυελπίδων), ύστερα από μήνυση μελών της Xρυσής Aυγής. Την μηνυτήρια αναφορά υπογράφουν ο νυν βουλευτής του ναζιστικού κόμματος H. Παναγιώταρος, η γνωστή φυγόδικος Θέμις Σκορδέλη και άλλα μέλη της λεγόμενης επιτροπής κατοίκων Aγίου Παντελεήμονα, με αφορμή αντιφασιστική προκήρυξη του EEK τον Mάιο του O κ. K. Mουτζούρης κατηγορείται για τη λειτουργία του γνωστού εναλλακτικού διαδικτυακού site Athens Indymedia σε χώρο του Πολυτεχνείου. Στη μηνυτήρια αναφορά των ναζιστών κατηγορείται το σύνολο της ελληνικής αριστεράς, από την KOA του KKE, μέχρι τον ΣYPI- ZA Eξαρχείων, οργανώσεις της ANTAPΣYA και το EEK. Aπό το πλήθος των κατηγορουμένων η Εισαγγελία Πρωτοδικών Aθήνας (εισαγγελέας κ. Eλευθερία Παντελάκη) επέλεξε δύο. Tον πρώην πρύτανη κ. K. Mουτζούρη, προφανώς λόγω της λειτουργίας του Indymedia και τον Σάββα Mιχαήλ. O Σάββας Mιχαήλ παραπέμπεται με τις κατηγορίες της «συκοφαντικής δυσφήμισης», «διέγερσης πολιτών σε βιαιοπραγίες και αμοιβαία διχόνοια» και «διατάραξης κοινής ειρήνης». Eδώ, φαίνεται ότι δεν «μέτρησε» απλά η πολιτική του EEK στην κοινωνική-πολιτική πάλη στην Ελλάδα και διεθνώς. Είναι η εβραϊκή καταγωγή του Σάββα Mιχαήλ ή Σαμπετάι Μάτσα. Eίναι ο βαθύς αντισημιτισμός και ρατσισμός που ωθεί το συνονθύλευμα των παρακρατικών ναζιστών και τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους σε αυτή τη δίκη. Aυτή η φασιστικής έμπνευσης αντισημιτική δίωξη δεν πρέπει να περάσει. Είναι ζήτημα τιμής για όλο το εργατικό κίνημα, για όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, να αποκρουστεί η δίωξη. Αν ένας άνθρωπος διώκεται για τις ιδέες του και πολύ περισσότερο για την φυλετική καταγωγή του κανένας δεν είναι ελεύθερος. Aν σήμερα διώκεται ο Σάββας Mιχαήλ όλη η εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι διανοούμενοι, όλοι οι κοινωνικοί αγωνιστές και αποκλεισμένοι διώκονται. εν θα επιτρέψουμε στους νοσταλγούς του Xίτλερ να μας γυρίσουν στις διώξεις για την καθαρότητα του αίματος. H βαρβαρότητα του «εγέρθητου» πρέπει να αποκρουστεί. Σε τούτη τη χώρα που δεινοπάθησε από τη ναζιστική/ φασιστική κατοχή, οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής δεν θα περάσουν. Πανεπιστημιακοί και διανοούμενοι, εργάτες, συνδικαλιστές και αγωνιστές του εργατικού κινήματος από τη Pωσία μέχρι την Λατινική Aμερική, τις HΠA και τον Kαναδά, τη νότια Aφρική, την Tουρκία και τις χώρες της υτικής Eυρώπης υπογράφουν ψηφίσματα διαμαρτυρίας και πολλοί είναι διατεθειμένοι να παραστούν ως μάρτυρες υπεράσπισης εκ μέρους των οργανώσεών τους και παρατηρητές του διεθνούς Τύπου. Ανάμεσά τους ο γνωστός και στην Eλλάδα αριστερός αγωνιστής, φιλόσοφος και καθηγητής πανεπιστημίου στο γαλλικό CNRS Michael Lowy (κείμενο του δημοσιεύουμε σε διπλανή στήλη), ο γνωστός συγγραφέας κι αγωνιστής της διεθνούς Αριστεράς Tάρικ Άλι, ο Χόρχε Αλταμίρα, ηγέτης του Εργατικού Κόμματος (Partido Obrero) και του Μετώπου της Αριστεράς της Αργεντινής, ο Ραφαέλ Φερνάντεζ του Κόμματος Εργαζομένων (ΡΤ) της Ουρουγουάης, ο Μάρκο Φερράντο, ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργαζομένων της Ιταλίας (PCL), ο Φράνκο Γκριζολία, στέλεχος της Γενικής Συνομοσπονδίας CGIL της Ιταλίας, ο Σουνγκούρ Σαβράν του Επαναστατικού εργατικού κόμματος (DIP) της Τουρκίας, ο Oσβάλντο Kοτζιόλα καθηγητής και πρώην πρύτανης του πανεπιστημίου του Σάο Πάολο της Βραζιλίας, o Iβάν Λεμέτρ, ηγετικό στέλεχος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝPA) της Γαλλίας, η γαλλική ελευθεριακή ένωση Societé Louise Michel, o I. Γκ. Άμπραμσον του Πολιτικού Γραφείου του Ρωσικού Κόμματος Κομμουνιστών (ΡΠΚ), ο Σαΐντ Γκαφούροφ, οικονομολόγος και γνωστός δημοσιολόγος-δημοσιογράφος, ο Μιχαήλ Κόνασεφ της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, ο Μπερτέλ Όλμαν, διεθνώς γνωστός φιλόσοφος και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο Χιλέλ Τίκτιν, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης της Σκωτίας, ο Λατίφ Πάρκερ της ιστορικής νοτιοαφρικανικής κίνησης Unity και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του βρετανικού θεωρητικού περιοδικού Critique και πάρα πολλοί άλλοι που στρατεύονται ενάντια στην δίωξη του Σάββα Μιχαήλ (οι υπογραφές ξεπερνούν τις 2000 και συνεχίζουν να συρρέουν). Aπό την Eλλάδα, αναφέρουμε ενδεικτικά: την Κωνσταντίνα Κούνεβα, συνδικαλίστρια και θύμα της ατιμώρητης ακόμα δολοφονικής επίθεσης τον εκέμβρη του 2008, την Πέπη Ρηγοπούλου, καθηγήτρια στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τον Γιάγκο Ανδρεάδη καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, τον γνωστό αγωνιστή της κομμουνιστικής αριστεράς και καθηγητή του πανεπιστημίου Iωαννίνων Eυτύχη Mπιτσάκη, τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο Aθήνας Xάγκεν Φλάισερ, τον καθηγητή του ημοκρίτειου πανεπιστημίου Θράκης και π. πρόεδρο της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας Νίκο Τζαβάρα, την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Ρίκα Μπενβενίστε, την Αφροδίτη Κουκουτσάκη καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, τον Γεράσιμο Μακρή του Παντείου, τον Σταύρο Ζουμπουλάκη, π. διευθυντή της «Νέας Εστίας» και τώρα του Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, τον Σωκράτη Σκαρτσή, ποιητή και καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών, τον π. πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών Λυκουργιώτη, τον Γιώργο Οικονομάκη του Πανεπιστημίου Πατρών, τον Ενάντια στη δίωξη του Σάββα Μιχαήλ μπορείτε να υπογράφετε στο: απορριφθεί-η-μήνυση-των-ναζιστών ημήτρη Πατέλη του Πολυτεχνείου Κρήτης, τον Μανόλη αφέρμο του Πανεπιστημίου Κρήτης, τον Παναγιώτη Σωτήρη του Πανεπιστημίου Αιγαίου, την Ρένα Μόλχο, ιστορικό, την ζωγράφο Mαρία Kοκκίνου, τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Σάββα Στρούμπο, τον μουσικό Nότη Mαυρουδή, τον κριτικό Aλέξη Zήρα, τον θεατρικό συγγραφέα Mάριο Ποντίκα, την κινηματογραφίστρια Eύα Στεφανή, την κινηματογραφίστρια και εικαστικό Αντουανέτα Αγγελίδη, την ζωγράφο Εύα Μπέη, την Bίκη Σκούμπη, αρχισυντάκτρια του περιοδικού Αλήthεια, τον ημήτρη Βεργέτη ψυχαναλυτή και διευθυντή του περιοδικού Αλήthεια, τον Κώστα Κρεμμύδα, ποιητή και διευθυντή του περιοδικού «Μανδραγόρας», τον Θόδωρο Mεγαλοοικονόμου, ψυχίατρο, διευθυντή στο ΨΝΑ, τον ποιητή Γιάννης Πατίλη, την ποιήτρια Ξένη Σκαρτσή (και πολλούς ποιητές και κριτικούς από το Συμπόσιο Ποίησης που έγινε πρόσφατα στην Πάτρα), τον ιστορικό Mάριο Eμμανουηλίδη, τους δημοσιογράφους Γιάννη Αγγέλη, Iωάννα Σωτήρχου, Κατερίνα Σχινά, Aφροδίτη Tζιαντζή, Bαγγέλη Kαραγιώργο, την βουλευτίνα του ΣYPIZA Nάντια Bαλαβάνη, τον ημοσθένη Παπαδάτο- Aναγνωστόπουλο του Rednotebook και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, τον Πέτρο Kωνσταντίνου δημοτικό σύμβουλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ήμο της Aθήνας και επικεφαλής της ΚΕΕΡΦΑ, τον Γιώργο Mητροβγένη δημοτικό σύμβουλο της ΜΑΡΙ Α στον δήμο άφνης-υμηττού, την Βλασία Παπαθανασίου, πρόεδρο της ΠΕΚΟΠ, την Βάσω Τσούνη, γραμματέα της ΠΕΚΟΠ, την συνδικαλίστρια των δασκάλων της ΟΕ Nτίνα Pέππα, τον Hρακλή Γκότση, μέλος του.σ σωματείου εργαζομένων ΨNA, τον Nίκο Πελεκούδα της πολιτικής πρωτοβουλίας «ιεθνιστής», τον Aντώνη ραγανίγο, ηγετικό στέλεχος του ΝΑΡ, τον Γιώργο Mητραλιά, δημοσιογράφο και επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αντιφασιστικής Κίνησης και πάμπολλους άλλους που υπέγραψαν και συνεχίζουν να στέλνουν τις υπογραφές τους στο ψήφισμα καταγγελίας ή εκδίδουν ψηφίσματα με ανάλογο περιεχόμενο. Aπό τις οργανώσεις και συλλογικότητες της αριστεράς, καταγγελία δημοσιοποιήσανε η ΑNTAPΣYA, η νεολαία του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, η Aντιπολεμική ιεθνιστική Kίνηση, η εφημερίδα ράση. Αξίζει να σημειωθεί αρνητικά η εκκωφαντική σιωπή που τηρεί δημόσια το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας (ΚΙΣΕ), ο «επίσημος», «θεσμικός» εκπρόσωπος του Ελληνικού Εβραϊσμού, πιθανόν για να μην ενοχληθεί η κυβέρνηση Σαμαρά -Βορίδη -Άδωνη. Θόδωρος Kουτσουμπός ΕΛΛΑΔΑ: του MICHAEL LÖWY Eνας Εβραίος μαρξιστής σύρεται στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για «συκοφαντική δυσφήμηση» από τους ναζί. Είμαστε στην Γερμανία του 1933; Καθόλου: Βρισκόμαστε στη δημοκρατική (με πολλά εισαγωγικά) Ελλάδα του Ο εν λόγω κατηγορούμενος είναι ο Σάββας Μιχαήλ, λαμπρός διανοούμενος και ηγέτης μιας εκ των οργανώσεων της ελληνικής επαναστατικής μαρξιστικής Αριστεράς. Ο Σάββας Μιχαήλ είναι ένας εξαιρετικά ασυνήθιστος και αντικομφοριστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη νεοελληνική ποίηση, τον Χέγκελ και τον Μαρξ -για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του ενώ μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της σκέψης του είναι η προσπάθεια επανερμηνείας του μαρξισμού και της επαναστατικής θεωρίας υπό το φως του μεσσιανικού και του ιουδαϊκού μυστικισμού - και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια παράδοξη και επινοητική προσέγγιση - όπως αυτή του Ερνστ Μπλοχ και του Βάλτερ Μπένγιαμιν, δύο από τους αγαπημένους του συγγραφείς που διερευνά τον θρησκευτικό αθεϊσμό, ή, αν θέλετε, τον κοσμικό μεσσιανισμό. Αυτός ο προβληματισμός αντιμετωπίζεται για πρώτη φορά ως κεντρικό θέμα σε μια αξιόλογη συλλογή από δοκίμια που δημοσιεύθηκαν το 1999, με τίτλο Μορφές του Μεσσιανικού. Το τελευταίο έργο του Σάββα Μιχαήλ Γκόλεμ ή Περί υποκειμένου και άλλων φαντασμάτων (2010) αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της άθεης θρησκευτικής και εβραιο-μαρξιστικής προσέγγισης. Πρόκειται για μια συλλογή από δοκίμια που αφορούν όχι μόνο το Γκόλεμ αλλά επίσης τον Κάφκα, τον Χέλντερλιν, σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 9 Νομιμοποιείται ο αντισημιτισμός; τον Λακάν, τον Φιλίπ Λακού-Λαμπάρτ, τον Χέγκελ, τον Μαρξ και κάποιους σύγχρονους Έλληνες ποιητές όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Η λογική συνοχή του βιβλίου αποδίδεται με τρόπο, αρκετά ασυνήθιστο, καθότι ο συγγραφέας συνδέει, δομεί και συγχωνεύει τον εβραϊκό μυστικισμό, την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία και τον επαναστατικό μαρξισμό. Ο Σάββας Μιχαήλ δεν έκρυψε ποτέ τις αντιφασιστικές πεποιθήσεις του, και δεν σταμάτησε τα τελευταία χρόνια να καταγγέλλει την ολέθρια δράση της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» -που θα έπρεπε να ονομάζεται «Αιματοβαμμένο ηλιοβασίλεμα». Ωστόσο, το 2009, η οργάνωση που υποστηρίζει με φανατισμό την κληρονομιά του Τρίτου Ράιχ, παρουσίασε στην Ελληνική ικαιοσύνη, μια μήνυσηκαταγγελία εναντίον ενός μεγάλου αριθμού προσωπικοτήτων από διαφορετικά ρεύματα της αριστεράς και της άκρας αριστεράς. Με απόφαση του εισαγγελέα του διορισμένου από την νεο-φιλελεύθερη δεξιά κυβέρνηση η αστυνομία κάλεσε το 2012 τα πρόσωπα αυτά για ανάκριση. Όλοι, με κοινή απόφασή τους, αρνήθηκαν να παρουσιαστούν, αλλά έστειλαν διά της νομικής οδού υπεύθυνες δηλώσεις αντικρούοντας τις κατηγορίες. Μετά την εξέταση των στοιχείων των κατηγορουμένων, ο Εισαγγελέας αποφάσισε να παραπέμψει στο δικαστήριο δύο από αυτούς τους ανθρώπους: τον Σάββα Μιχαήλ και τον πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου, Κωνσταντίνο Μουτζούρη που κατηγορείται ότι βοήθησε το Indymedia -ένα εναλλακτικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης- να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου για τις εκπομπές του. Ο Σάββας Μιχαήλ είχε κατηγορηθεί για «δυσφήμιση» κατά των νεοναζί επειδή τους αποκάλεσε εγκληματίες - «υποκινητής της βίας» γιατί απηύθυνε κάλεσμα πάλης εναντίον του φασισμού - και «της απειλής της κοινωνικής ειρήνης», σε ένα φυλλάδιο διαμαρτυρίας εναντίον της Χρυσής Αυγής. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες νεοναζί ηγούνται μιας φρενήρους αντισημιτικής εκστρατείας κατά του Σάββα Μιχαήλ, καταγγέλλοντάς τον ως «πράκτορα της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας κατά του ελληνικού έθνους, που θέλει να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο και να εγκαθιδρύσει ένα εβραιο-μπολσεβίκικο καθεστώς». Παράξενο, έχουμε την εντύπωση ότι κάπου το έχουμε ξανακούσει Η υπόθεση αυτή προκάλεσε πολλές διαμαρτυρίες στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά παρόλα αυτά η απόφαση θα κριθεί την προβλεπόμενη ημερομηνία, στις 3 Σεπτεμβρίου Το διακύβευμα είναι σημαντικό: Πέραν των άδικα κατηγορουμένων προσώπων πρόκειται μάθουμε εάν στο μέλλον θα υπάρξει στην Ελλάδα, ελευθερία έκφρασης των φασιστικών ιδεών. Η υπόθεση αυτή απεικονίζει όχι μόνο το απερίγραπτο θράσος των κυρίων της «Χρυσής Αυγής», αλλά και την όλο και πιο ορατή συνενοχή και συνεργασία της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, του Αντώνη Σαμαρά, με τους Έλληνες φασίστες. Αρκετοί υπουργοί αυτής της όλο και πιο αυταρχικής και καταπιεστικής κυβέρνησης, προέρχονται από την άκρα δεξιά: ο υφυπουργός Μετανάστευσης, Κωστούλας, είναι ο συγγραφέας ενός εγχειριδίου που πραγματεύεται την άρνηση του Ολοκαυτώματος προς τιμήν του Τρίτου Ράιχ, και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, ο βουλευτής Μάκης Βορίδης, πρώην Γενικός Γραμματέας της Νεολαίας της Ε.Π.ΕΝ. -κόμματος, το οποίο είχε ιδρύσει μέσα από τη φυλακή ο έγκλειστος επικεφαλής της Χούντας των Συνταγματαρχών Γεώργιος Παπαδόπουλος ( ), - δήλωσε ότι είναι φίλος του Jean- Marie Le Pen. Επιπλέον, η πρόσφατη απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να κλείσει με το έτσι θέλω την ΕΡΤ, τον ελληνικό δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, κόβοντας το σήμα από τους πομπούς του -μια απόφαση που προκάλεσε κυβερνητική κρίση, με την αποχώρηση του κόμματος της ημοκρατικής Αριστεράς έτυχε της ένθερμης υποστήριξης της Χρυσής Αυγής.. Στις 3 Σεπτεμβρίου, θα μάθουμε εάν ο αντισημιτισμός νομιμοποιείται στην Ελλάδα ή αν εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη κάποιες δημοκρατικές εγγυήσεις. Mετάφραση: Άννα Kόκκαλη

6 σελίδα 10 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 11 ΤΟΥΡΚΙΑ Η κυβέρνηση του AKP σε δύσκολη θέση Sungur Savran Η εκκένωση του πάρκου Gezi από την αστυνομία το βράδυ της 15ης Ιουνίου, με ευρεία χρήση δακρυγόνων, και για πρώτη φορά, αντλιών με νερό χημικά επεξεργασμένο, δεν έχει σβήσει τη φωτιά της εξέγερσης στην Τουρκία. Είναι αλήθεια, ότι η εξέγερση που ακολούθησε την εκκένωση, με ολονύχτιες πορείες και καταλήψεις πλατειών στις διάφορες γειτονιές της Κωνσταντινούπολης και των πόλεων σε όλη τη χώρα, ήταν σύντομης διάρκειας. Όμως, από τη συνεχιζόμενη ενέργεια των μαζών ξέσπασαν νέες μορφές δράσης, όπως «Ο άνθρωπος που στέκεται» και «η γυναίκα που στέκεται», στην οποία τα άτομα στέκονται σιωπηλά για ώρες σε ένα χώρο όπου κατά τα άλλα δεν επιτρέπονται οι διαδηλώσεις. Αυτή η μορφή δράσης απομονώνει σίγουρα το ένα άτομο από το άλλο, δεν μπορεί να εκφράσει ρητά αιτήματα, και συνεπώς αποτελεί μια κατώτερη μορφή διαμαρτυρίας. Αλλά στο συγκεκριμένο πλαίσιο, όπου ήταν σχεδόν αδύνατο να υπάρξουν δράσεις στην πλατεία Ταξίμ, αποφασίστηκε η επιστροφή των μαζών στον τόπο της έντονης διαμαρτυρίας και του αγώνα η οποία ανέβασε το ηθικό του κινήματος, μετά την υποχώρηση λόγω της εκκένωσης του πάρκου (ακολουθούμενη συμπτωματικά, από την εκκένωση των κατειλημμένων πλατειών και σε άλλες πόλεις). Πολύ πιο σημαντική όμως ήταν η σύγκληση των λεγόμενων «forums» ή «λαϊκών συνελεύσεων» κάθε βράδυ σε πάρκα σε όλη την Κωνσταντινούπολη. Αυτή είναι μια άμεση εφαρμογή του συνθήματος «Η Taksim είναι παντού, αντίσταση παντού!» -ένα κέντρο αγώνα- η φωνή της εξέγερσης από την έναρξή της, τώρα μπαίνει σε εφαρμογή! Αυτά τα φόρουμ συνιστούν πλήρως δημοκρατικές συζητήσεις που ολοκληρώνονται τις πρώτες πρωϊνές ώρες, συζητήσεις μέσω των οποίων το μαζικό κίνημα προσπαθεί να επανατοποθετήσει τον εαυτό του και να προγραμματίσει τις μελλοντικές του δράσεις. Το ότι αυτές οι νυχτερινές συνελεύσεις έδωσαν στην εξέγερση μια νέα παράταση ζωής επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Δευτέρας 24 Ιουνίου, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν έξω από ένα πάρκο σε κεντρική συνοικία της Κωνσταντινούπολης, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απελευθέρωση ενός αξιωματικού της αστυνομίας ο οποίος αναγνωρίστηκε σε ένα βίντεο ως ο υπεύθυνος για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός διαδηλωτή στην Άγκυρα. Οι λαϊκές συνελεύσεις και τα forums τώρα εξαπλώνονται και σε άλλες πόλεις, όπως την Άγκυρα και τη Σμύρνη. Έτσι, η εξέγερση μπορεί να έχει υποστεί μια υποχώρηση, αλλά εξακολουθεί να είναι ακόμα ζωντανή. Πώς θα προχωρήσει και με ποιο τελικό προορισμό, είναι ερωτήματα εντελώς ανοικτά που εξαρτώνται από τις κινήσεις των διαφορετικών δυνάμεων μέσα στο κίνημα. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όσο περισσότερο αυτό το κίνημα έχει διάρκεια, τόσο περισσότερο η κυβέρνηση του AKP του Ταγίπ Ερντογάν απειλείται. Μια κυβέρνηση που έμοιαζε ακλόνητη μόλις πριν από ένα μήνα, ακόμη και σε πολύ κόσμο μέσα στην Αριστερά τώρα απειλείται. Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΚΡ Η εκτίμηση αυτή ήταν, φυσικά, εσφαλμένη. Είναι αλήθεια ότι υπό τη στενά εκλογική σκοπιά, το ΑΚΡ ήταν μέχρι πρόσφατα συντριπτικά ισχυρότερο από οποιαδήποτε άλλη μαχόμενη δύναμη. Όμως, η συσσώρευση των αποτυχιών σε πολλά μέτωπα είχε ήδη ξεκινήσει να υπονομεύει τη βάση της εξουσίας της κυβέρνησης. Για να καταλάβουμε τι συνέβη με το ΑΚΡ, ακόμη και πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης στις 31 Μαΐου, είναι χρήσιμο πρώτα να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τους παράγοντες που ενίσχυσαν την εξουσία του ΑΚΡ κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας που ήταν στην εξουσία. Χωρίς να εξαντλήσουμε το θέμα εδώ, μπορούμε να εντοπίσουμε αρκετά σημαντικούς παράγοντες. Πριν από αυτό, όμως, θα πρέπει να αναφέρω έναν άλλο παράγοντα, πιο διαρθρωτικού χαρακτήρα και λιγότερο πιθανό να αλλάξει στο άμεσο μέλλον. Αυτός έχει να κάνει με την τουρκική ιδιαιτερότητα στον ισλαμικό κόσμο. Υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, του ιδρυτή της Δημοκρατίας, η Τουρκία υιοθέτησε ουσιαστικά τα νομικά, εκπαιδευτικά και πολιτιστικά πρότυπα της Δύσης. Καμία άλλη χώρα στον ισλαμικό κόσμο δεν αγκάλιασε τόσο πολύ τον δυτικό κόσμο. Αυτό οδήγησε σε ένα καθεστώς όπου το Ισλάμ κρατήθηκε υπό τον αυστηρό έλεγχο του κράτους και της άρχουσας τάξης, και έγινε χωρίς συμβιβασμούς φιλοδυτικό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα σύστημα ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης εμφανίστηκε επίσης στις εργαζόμενες μάζες ως ένα σύστημα πολιτιστικού διαζυγίου μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων. Ενάντια σε αυτή την κατάσταση μια νέα ισλαμική φράξια της αστικής τάξης προέκυψε. Πρώτον, με τη μορφή μιας κατώτερης σειράς μεσαίου μεγέθους καπιταλιστών, κυρίως έξω από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα της χώρας. Αλλά από τη δεκαετία του 1980 και μετά, μετατράπηκαν σε βασική συνιστώσα του χρηματιστικού κεφαλαίου, ή, με άλλα λόγια, στο μονοπωλιακό κεφάλαιο της Τουρκίας. Το ΑΚΡ είναι η τελευταία πολιτική έκφραση αυτής της πτέρυγας της αστικής τάξης. Εκμεταλλευόμενη την παραπλανητική ταύτιση της ταξικής καταπίεσης με το πολιτιστικό χάσμα μεταξύ της αστικής τάξης και των μαζών, η πολιτική ηγεσία της ισλαμικής αστικής τάξης, με την ανατολίτικη κουλτούρα και την συντηρητική της νοοτροπία, έχει ένα προβάδισμα έναντι των εκπροσώπων της Δυτικής-κοσμικής πτέρυγας. Ο Ερντογάν, ένας αυτοδημιούργητος καπιταλιστής με ρίζες πληβείου, φαντάζει μέσα στο πλήθος των αστικών και φτωχών αγροτών ως «ένας από αυτούς». Αυτή η δομική διαίρεση της τουρκικής κοινωνίας έχει ολοκληρωτικά χρησιμοποιηθεί και κακοποιηθεί από τον Ερντογάν σε όλη την δεκαετία που παραμένει στην εξουσία. Διατήρησε ζωντανή μια πολιτική κοινωνικής πόλωσης ανάμεσα σε ό,τι που αυτός αποκαλεί «ολιγαρχία» (μαζί με το λεγόμενο «λόμπι των επιτοκίων»), αφενός, και τον αυθεντικά τουρκικό και μουσουλμανικό λαό της χώρας, από την άλλη. Αυτό είναι ένα πρόβλημα δύσκολα αντιμετωπίσιμο βραχυπρόθεσμα, και μπορεί να ξεπεραστεί μόνο εάν η αριστερά -σε μεγάλο βαθμό ένα τμήμα των αστικών, προοδευτικών κινημάτων της κοσμικής, κεμαλικής παράδοσης- μπορέσει να επουλώσει το πολιτιστικό χάσμα με την εργατική τάξη. Υπάρχουν, ωστόσο, άλλες εξηγήσεις γιατί το ΑΚΡ έχει διατηρηθεί στην εξουσία για τόσο μεγάλο διάστημα σε σχέση με τις εύθραυστες κυβερνήσεις συνασπισμού της δεκαετίας του Η μια είναι καθαρά τεχνικής φύσεως. Το εκλογικό όριο του 10%, σύμφωνα με το οποίο κανένα κόμμα με ποσοστό μικρότερο δεν μπορεί να μπει στη βουλή, έχει συμβάλλει ευνοϊκά υπέρ του ΑΚΡ. Το εκλογικό σώμα των μικρότερων δεξιών κομμάτων έχει επιλέξει όλα αυτά τα χρόνια, να ψηφίζει υπέρ του του ΑΚΡ, ανεβάζοντας ψηλά τα ποσοστά του έως και 50% στις τελευταίες εκλογές του Μια άλλη εξήγηση είναι οικονομική. Η Τουρκία έχει επιτύχει αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη κάτω από την εξουσία του AKP. Με την εξαίρεση μιας σύντομης περιόδου στον απόηχο της κατάρρευσης της Lehman Brothers, όταν η Τουρκία υπέστη συρρίκνωση του ΑΕΠ της της τάξης του 5%, η οικονομία έχει αναπτυχθεί ραγδαία την τελευταία δεκαετία, φτάνοντας μια ανάπτυξη κοντά στο 10% το 2010 και το Κατά μία έννοια αυτή η ταχεία ανάκαμψη προέκυψε από καθαρή τύχη. Η Τουρκία είχε υποστεί προηγουμένως μια τεράστια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση το 2001 και 2002, ακριβώς πριν το ΑΚΡ αναλάβει την εξουσία. Η τουρκική οικονομία, και ειδικότερα το τραπεζικό σύστημα, ήταν εξορθολογισμένο και πειθαρχημένο για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, και έτσι το ΑΚΡ ανέλαβε μια οικονομία που είχε ήδη εκσυγχρονιστεί με βάση τις απαιτήσεις της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Αυτή, στη συνέχεια, ανέβηκε ψηλά στην κορυφή της εντυπωσιακής ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας μέχρι το Και επειδή κατά κάποιο τρόπο η Τουρκία είχε ήδη περάσει τη δική της τραπεζική κρίση το 2001, το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποδείχθηκε εξαιρετικά ανθεκτικό την περίοδο και η τουρκική ύφεση ήταν πολύ σύντομη. Αν και η οικονομική επιτυχία ήταν σε μεγάλο βαθμό κληρονομιά της προγενέστερης περιόδου, θα πρέπει ωστόσο να αναγνωριστεί ότι ως κόμμα των καπιταλιστών, το ΑΚΡ έχει πετύχει αυτό που οι προηγούμενες κυβερνήσεις συνασπισμού δεν ήταν σε θέση να κάνουν. Για τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης στηρίχθηκε στην υπερ-εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Με βάση την ισχυρή υποστήριξή του, το ΑΚΡ επιτέθηκε στα κεκτημένα δικαιώματα της εργατικής τάξης σε όλους τους τομείς και ακολούθησε μια πολιτική εξαθλίωσης της φτωχής αγροτιάς. Και το πέτυχε αυτό μέσω της τακτικής τού διαίρει και βασίλευε, αποκτώντας δραστικά τον έλεγχο πάνω σε ένα τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος, επιτιθέμενο με αγριότητα σε άλλα συνδικάτα. Ένας τρίτος παράγοντας για την επιτυχία του Ερντογάν είναι η εξωτερική του πολιτική. Ο ίδιος έχει κρατήσει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της νομιμοφροσύνης στις παραδοσιακές δεσμεύσεις της Τουρκικής άρχουσας τάξης στη δυτική συμμαχία του ισλαμικού κόσμου και των ισλαμικών καθεστώτων και κινημάτων. Με αυτή την πολιτική έχει αποκτήσει σημαντικό κύρος σχετικά με αυτό που οι δυτικοί σχολιαστές αποκαλούν «ο αραβικός δρόμος». Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η συμμαχία που έχει αναπτύξει με τον φιλόδοξο ιμάμη Γκιουλέν Φετουλάχ, ο οποίος προεδρεύει μιας ισχυρής αυτοκρατορίας ιεραποστολικών σχολείων σε όλο τον κόσμο και ενός ισχυρού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτιστικού δικτύου εντός της Τουρκίας. Ένας τελευταίος παράγοντας είναι η σχετική ηρεμία που ο Ερντογάν απολαμβάνει σε σχέση με το Κουρδικό μέτωπο. Αυτό έγινε κυρίως επειδή ο Οτσαλάν, ο ηγέτης των Κούρδων ανταρτών, πιάστηκε από τη CIA και παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος το Έτσι, ο Ερντογάν ήταν σαφώς τυχερός σε αυτόν τον τομέα, επίσης. Η ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΣ Όλοι αυτοί οι παράγοντες της ισχύος του AKP είχαν ήδη αρχίσει να ανατρέπονται πριν από την έκρηξη της εξέγερσης στα τέλη του Μαΐου. Αφετέρου, η οικονομική ανάπτυξη ήταν χαμηλότερη κατά 2% σε σχέση με την περσινή χρονιά. Οι αδυναμίες της τουρκικής οικονομίας είναι τώρα αισθητές, ιδιαίτερα το διαρθρωτικό πρόβλημα του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών και το πολύ υψηλό και αυξανόμενο χρέος του ιδιωτικού τομέα σε ξένο νόμισμα. Η πρόσφατη δήλωση του προέδρου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Bernanke σχετικά με το χρονοδιάγραμμα της σταδιακής κατάργησης της ποσοτικής χαλάρωσης έχει, μαζί με την έλλειψη εμπιστοσύνης σε καπιταλιστικούς κύκλους που προκάλεσε η εξέγερση, οδηγήσει σε σοβαρή αστάθεια τις τουρκικές χρηματοπιστωτικές αγορές. Η Τουρκία για άλλη μια φορά γίνεται ο αδύναμος κρίκος στην παγκόσμια οικονομία. Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης έχει δεχθεί διαδοχικά πλήγματα. Η «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» πολιτική του υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου έχει τελματώσει. Η Τουρκία ακολουθεί μια πολιτική εχθροπραξιών με τουλάχιστον τρεις από τους ανατολικούς και νότιους γείτονές της. Ξεκίνησε με τη Συρία και συνεχίζει με το Ιράν και το Ιράκ επίσης. Στην περίπτωση της Συρίας, η προσδοκία της κυβέρνησης Ερντογάν για μια γρήγορη πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία αποδείχθηκε λανθασμένη, με σοβαρές συνέπειες για την Τουρκία. Η πρόσφατη δολοφονία τουλάχιστον 52 ατόμων στην Reyhanli, μια μικρή πόλη κοντά στα σύνορα με τη Συρία, ως αποτέλεσμα δύο εκρήξεων βομβών και το γεγονός ότι ο Ερντογάν επιδοκιμάστηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον στα μέσα Μαΐου, από τον Ομπάμα για τον υπερβολικό του ζήλο στην αντιμετώπιση της Συρίας με στρατιωτικά μέσα, έχουν προκαλέσει σημαντική απώλεια γοήτρου για την κυβέρνηση. Οι διενέξεις με τον Γκιουλέν Φετουλάχ αυξήθηξαν μετά το 2010, όταν ο ιμάμης αποκήρυξε τον στολίσκο υπό την ηγεσία του Mavi Marmara, και υποστήριξε το Ισραήλ, σε έκπληξη πολλών βαθμοφόρων και αρχειο-ισλαμιστών. Άλλα ζητήματα επίσης τοποθετούν τις δύο ισχυρές προσωπικότητες σε αντιφατικές πορείες. Παρά τον ισλαμισμό του, ο Γκιουλέν Φετουλάχ διακρίνεται από ένα εξαιρετικά ρεαλιστικό και ευέλικτο πολιτικό ύφος και θα μπορούσε, κατά τη διάρκεια των αρκετών εκλογικών αναμετρήσεων το 2014, να δημιουργήσει μια συμμαχία με πιο κοσμικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτό που απομένει για τον Ερντογάν καθώς οι πηγές της ισχύος του στερεύουν είναι η δημοτικότητά του στα πιο συντηρητικά τμήματα του πληθυσμού -ένα μάλλον δομικό πλεονέκτημα- και η πολιτική του στο Κουρδικό ζήτημα για μια ειρηνική λύση. Αν και η πολιτική του περιβάλλεται από τέτοιο μυστήριο που κάποιος υποψιάζεται ότι μπορεί να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή, προς το παρόν τουλάχιστον αυτή η πολιτική του έχει δώσει παράταση ζωής στη διάρκεια της εξέγερσης, καθώς το Κουρδικό κίνημα έχει κρατηθεί στο περιθώριο φοβούμενο μην διαταράξει την εύθραυστη «ειρηνευτική διαδικασία». Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Αυτή η υπόγεια μετατόπιση του εδάφους κάτω από τα πόδια του Ερντογάν κατέστησε μερικώς δυνατή την πρόσφατη εξέγερση, η οποία έχει προκαλέσει ένα σοβαρό πλήγμα στην εξουσία του. Ο ίδιος τώρα είναι σε σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές προστάτες του. Έχει δει την αναζωπύρωση της σύγκρουσης με την πτέρυγα της τουρκικής αστικής τάξης που υποστηρίζει τη Δύση. Και έχει ακόμη εναντιωθεί σε ρωγμές εντός του δικού του κυβερνώντος ΑΚΡ. Ο Αμπντουλάχ Γκιούλ, ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι πλέον ένας σοβαρός αντίπαλος για τις επόμενες προεδρικές εκλογές, υποστηριζόμενος φανερά από το CHP, το τουρκικό τμήμα της κακώς αποκαλούμενης Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Εάν, όπως είναι πιθανό, ο Γκιουλέν υποστηρίξει τον Γκιούλ, ο Ερντογάν θα αντιμετωπίσει την πρώτη σοβαρή εκλογική πρόκληση από την άνοδό του στην εξουσία. Ο Ερντογάν δεν αντιμετωπίζει απλά μια απώλεια της εκλογικής του δύναμης. Εάν η εξέγερση συνεχιστεί περαιτέρω και αναζωπυρωθεί πάλι, ο Ερντογάν θα πιεστεί πάρα πολύ ακόμη και για το αν θα παραμείνει στην εξουσία πριν από τις εκλογές. Πίσω από το προφίλ του αμετακίνητου και ακλόνητου ισχυρού άντρα της Τουρκίας, ο καθένας αντιλαμβάνεται τη φθορά της εξουσίας και του γοήτρου, ως αποτέλεσμα του μεγαλειώδους αγώνα των μαζών. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΑΚΡ είναι καταδικασμένο σε πτώση. Η μοίρα του Ερντογάν καθώς και η δική μας εξαρτάται από το μέλλον του κινήματος, τις ικανότητές μας και την δυνατότητά μας να προωθήσουμε το κίνημα μπροστά. Δεν υπάρχει περιθώριο για την παραμικρή απογοήτευση. [ ] 28 Ιουνίου 2013 Mετάφραση Δημ. Kαλ.

7 σελίδα 12 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 13 Ξεπληρώνοντας ένα πολιτικό χρέος ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ του JEREMY LESTER* Mέρος δεύτερο (τελευταίο) Μετά από τρεις μέρες ερωτήσεων, και έχοντας περάσει με επιτυχία όλους τους απαιτούμενους ελέγχους και κόντρα ελέγχους, μου επιτράπηκε να ξεκινήσω μόνος μου για την ελεγχόμενη από τους Ζαπατίστας ιθαγενή περιοχή Tzozz choi της Morelia, ψηλά στους λόφους, γύρω στα 120 χιλιόμετρα απόσταση από το San Cristobal. Τα 120 χιλιόμετρα μπορεί να μη φαίνονται μεγάλη απόσταση αλλά πάνω στους λόφους πολλές κοινότητες των Ζαπατίστας ή άλλες χάνονται πολλές φορές από το δρόμο και μπορεί να χρειασθούν πολλές ώρες και πολλά μέσα μεταφοράς για να φτάσεις τελικά στον προορισμό σου (όπως ήταν η δική μου περίπτωση). Έτσι, έχοντας φτάσει τόσο μακρυά, σίγουρα δεν επρόκειτο να αφήσω να με αποθαρρύνουν μερικά βρώμικα κάρα και μερικά καθόλου ελκυστικά και σχεδόν σπασμένα φορτηγά (με ένα χώρο για να σταθείς στο πίσω ακάλυπτο μέρος). Φτάνοντας στην κύρια θέση του caracol της Morelia, έμαθα γρήγορα ότι η οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα που μου είχε δώσει τη συστατική επιστολή δεν αστειευόταν όταν έλεγε ότι αυτό δεν αποτελούσε εγγύηση για την είσοδο εκεί. Εάν υπήρχε ένας βαθμός ευφορίας και υπερηφάνειας που έφτασες επιτόπου, αυτό γρήγορα το διαδεχόταν μια πολύ μεγάλη, γεμάτη άγχος αναμονή, προτού σου δοθεί τελικά η άδεια να μπεις. Επαναλαμβάνω, μπορεί κανείς να κατανοήσει πλήρως την ανάγκη και το πλαίσιο για αυτά τα μέτρα προφύλαξης. Ακόμα και στις πιο καλές περιστάσεις υπάρχει συχνά μια λεπτή διάκριση που διαχωρίζει τον «επισκέπτη» από τον «εισβολέα». Παρόμοια, μπορεί κανείς να καταλάβει καλά και να εκτιμήσει ότι αυτοί τώρα έχουν το προνόμιο να αποφασίζουν ποιος έχει και ποιος δεν έχει το δικαίωμα να μπει στο στρατόπεδό τους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις για (λευκούς, αρσενικούς) «ξένους» στα δικά τους «σύνορα». Εάν η αναμονή είχε ως στόχο να με κάνει να αισθανθώ άβολα και ίσως ανεπιθύμητος, εκτός τόπου, ανοίκεια, τότε αυτά είναι τα αισθήματα που και εκείνοι βίωναν σε όλη τους τη ζωή και επί πολλές προηγούμενες γενιές για αυτήν την δικαιωματικά πατρογονική τους εστία. Πρέπει επίσης να θυμάται κανείς ότι, πέρα από τη συνεχιζόμενη τωρινή απειλή της παραστρατιωτικής βίας, η Morelia έχει υπάρξει στο παρελθόν τόπος αληθινού, σωματικού βασανισμού, δολοφονίας και καταπίεσης και αυτές οι μνήμες παραμένουν ζωντανές στο νου όσων ζουν στην περιοχή. Στις δύο ημέρες που έμεινα εδώ ποια ήταν τα πιο σημαντικά ευρήματα; Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να πει κανείς, βέβαια, είναι ότι δύο μέρες είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα και οποιαδήποτε «συμπεράσματα» βγάλει, μπορεί να είναι μόνο περιορισμένα, υποκειμενικά και να μένουν εντελώς στο επίπεδο των εντυπώσεων. Αυτό πρέπει να το τονίζουμε και να το θυμόμαστε πάντα. Αν υπάρχει μια εντύπωση μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη που πήρα μαζί μου φεύγοντας, είναι η συγκεκριμένη έκταση στην οποία η κοινότητα και οι Ζαπατίστας σαν σύνολο έχει σε ακραίο βαθμό απομονωθεί. Μου φαίνεται ότι υπάρχουν τρεις διαστάσεις, αλληλοσυνδεόμενες, αυτής της απομόνωσης. Πρώτον, όπως ανέφερα προηγουμένως, υπάρχει η απομόνωση, που πηγάζει από το γεγονός ότι με το πέρασμα του χρόνου το ενδιαφέρον για τους Ζαπατίστας και την υπόθεσή τους τόσο διεθνώς όσο και εθνικά έχει σε σημαντικό βαθμό μειωθεί. Άλλες υποθέσεις, άλλοι αγώνες, άλλες μορφές κινημάτων έχουν αρχίσει να έχουν προτεραιότητα και όσο ο έξω κόσμος «τους αφήνει» ή «κουράζεται» απ αυτούς, τόσο πιο αναπόφευκτο γίνεται να αποσύρονται όλο και περισσότερο στο καβούκι τους. εύτερο, οι εχθροί τους -πρώτα απ όλα εδώ το ελεγχόμενο από τη εξιά μεξικανικό κράτος- έχουν γίνει, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο αποτελεσματικοί στο να τους απομονώνουν. Οι προηγούμενες προσπάθειες να καταστρέψουν τον EZLN και να τον ξεκάνουν με στρατιωτικά μέσα κατέληξαν σε παταγώδη αποτυχία. Όμως, όσο περνά ο καιρός, οι Ζαπατίστας τώρα όλο και περισσότερο καταβάλλονται από τον ισχυρό συνδυασμό της καθημερινής πίεσης των τακτικών παραστρατιωτικών επιθέσεων και αντι-εξεγέρσεων, καθώς και από την αυξανόμενη εισβολή του ξένου κεφαλαίου στην περιοχή τους με στόχο την «ανάπτυξη». Όσον αφορά την τελευταία, υπάρχουν ουσιαστικά πέντε οικονομικοί τομείςκλειδιά πίσω από την «ανάπτυξη» της περιοχής των Τσιάπας το πετρέλαιο, τα βιοκαύσιμα, ο χαλκός, τα ορυχεία (ιδιαίτερα του χρυσού) και ο (οικο)-τουρισμός. Και οι πέντε τομείς προσελκύουν σημαντικό ενδιαφέρον και επενδύσεις από το εξωτερικό και παρά τα επιζήμια αποτελέσματα σε ό,τι αφορά τους πολύ φτωχούς όρους εργασίας σε όλες αυτές τις περιοχές, κάποια από τα παραγόμενα κέρδη χρησιμοποιούνται ανοιχτά για να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις κοινότητες που ελέγχονται από τους Ζαπατίστας λόγω των καλύτερων οικονομικών προοπτικών που προσφέρονται. Αυτό φοβούνται περισσότερο οι ίδιοι οι Ζαπατίστας, δηλαδή αυτή την μετανάστευση που γίνεται λίγο-λίγο και που έχει δυνητικά τη δυνατότητα να καταστρέψει την ίδια την υφή της κοινότητας που αγωνίζονται να εγκαθιδρύσουν και να οικοδομήσουν. Τρίτον, ακριβώς επειδή έχουν όλο και περισσότερο απομονωθεί από τους άλλους, έχουν εξίσου αν όχι περισσότερο φτάσει να απομονώνονται και μόνοι τους. Και για πολλούς εξωτερικούς παρατηρητές αυτή η αυτοαπομόνωση αποδεικνύεται πιο επικίνδυνη. Επαναλαμβάνω, υπάρχουν πολλές πλευρές του ζητήματος. Σε ένα επίπεδο, για παράδειγμα, βλέπει κανείς πολύ λίγα σημάδια του «διεθνισμού» που βγαίνει προς τα έξω και αποτελούσε χαρακτηριστικό στοιχείο της πρώτης περιόδου της εξέγερσης των Ζαπατίστας. Στην πραγματικότητα, περισσότερο και από αυτό, οι ίδιοι δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται και πολύ για ό,τι συμβαίνει σε άλλα μέρη του κόσμου. Κάθε προσπάθεια, για παράδειγμα, να εμπλέξει κανείς την junta σε οποιαδήποτε συζήτηση για την τρέχουσα διεθνή κατάσταση και την αναπτυσσόμενη κρίση του καπιταλισμού αντιμετωπιζόταν με σιωπή και φανερή άγνοια για όσα συμβαίνουν. Φαίνεται πως το επαναλαμβανόμενο μήνυμα του Μάρκος ότι «δεν δίνει δεκάρα» για τις σημαντικότερες πλευρές των εξελίξεων σε άλλα μέρη του κόσμου έχει διαπεράσει τον καθένα μέσα στις κοινότητες. Και, φυσικά, υπάρχει μια έντονη αίσθηση ότι οι σκέψεις των ανθρώπων της κοινότητας κυριαρχούνται από το απόφθεγμα: «άσε τον κόσμο να γυρίζει γύρω-γύρω όσο αυτός σε αφήνει στην ησυχία σου». Επιπρόσθετα, αυτό το είδος αυτο-απομόνωσης δεν μπορεί παρά να έχει και άλλες συνέπειες, όπως αυτές που επηρεάζουν την καθημερινή συμπεριφορά και την ψυχολογική συγκρότηση των ανθρώπων στις κοινότητες. Για να δώσω ένα παράδειγμα: Η «συστατική μου επιστολή» υποδείκνυε ότι ήμουν κατάλληλος για να έχω συνομιλίες ή να πάρω συνέντευξη από τα μέλη της junta πάνω σε μια σειρά ζητημάτων. Για μένα οι λέξεις «συνομιλίες» και «συνέντευξη» είναι συνώνυμες με το διάλογο και δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από ένα διάλογο. Όμως για τα μέλη της junta ο διάλογος ήταν το τελευταίο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους. Για αυτούς, μια συνέντευξη σήμαινε να τους δώσω (τουλάχιστον μια μέρα πριν) μια λίστα ερωτήσεων, επί των οποίων θα έδιναν, μετά από σκέψη, μια απάντηση την επόμενη μέρα. Όμως, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το μεγαλύτερο μέρος των ερωτήσεων απλά αγνοήθηκε. Και όσο για τις απαντήσεις στις άλλες, αυτές ήταν σύντομες. Εκείνο, όμως, που με εντυπωσίασε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα. Και στις δύο συναντήσεις την πρώτη για να δώσω τις ερωτήσεις και τη δεύτερη για να πάρω τις απαντήσεις τα μέλη της junta κάθισαν στο ένα άκρο του δωματίου που προοριζόταν για τις καθημερινές υποθέσεις της «καλής κυβέρνησης» (buen gobierno), ενώ εγώ καθόμουν σε ένα πάγκο σε μεγάλη απόσταση από αυτούς. Και επιπλέον, όλοι αυτοί κάθονταν σε γραφεία, τα οποία βρίσκονταν σε ένα υπερυψωμένο επίπεδο του πατώματος, ενώ εγώ καθόμουν πιο χαμηλά από αυτούς. Εν ολίγοις, όλο αυτό αποτελούσε μια χορογραφία του τρόπου που καθόμασταν με σκοπό να με κρατήσει σε απόσταση. Ο χώρος ανάμεσά μας αποτελούσε ένα αγεφύρωτο χάσμα. Και ακόμα περισσότερο, όχι μόνο δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα ουσιαστικού διαλόγου ή οποιασδήποτε αυθόρμητης έκφρασης σε όλα αυτά, αλλά επιπλέον δεν υπήρχε και καμιά επιθυμία για διάλογο ή αυθορμητισμό. Γιατί; Μήπως υπήρχε φόβος για το διάλογο; Αυτός ο τρόπος να με κρατήσουν σε απόσταση διατηρούνταν σταθερά και συνειδητά: Μόνο πολύ σπάνια ήταν δυνατό με κάποια μέλη της κοινότητας να γεφυρώσεις την απόσταση και να δημιουργήσεις μια αμοιβαία, γεμάτη νόημα και από τις δύο πλευρές σχέση διαλόγου μαζί τους. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, με μια νέα γυναίκα που μου ανοίχτηκε. Από τη μια πλευρά, για παράδειγμα, ήθελε να καταλάβω καλά πως ήταν η ζωή της όταν ήταν πολύ νέα, γιατί εντάχθηκε στους Ζαπατίστας, τους αγώνες στους οποίους είχε πάρει μέρος και πως άλλαξε η ζωή της από τότε που ανήκει στο κίνημα και είναι μέλος της κοινότητας. Από την άλλη μεριά, ενδιαφερόταν πολύ να μάθει τι συνέβαινε στον κόσμο και τι συνέπειες θα μπορούσε αυτό να έχει πάνω στη δική τους κατάσταση. Το δώρο των λόγων της και το άνοιγμα που έκανε είναι κάτι που θα θυμάμαι με συγκίνηση. Τι κρίμα που απαγορευόταν να πάρω φωτογραφίες των ανθρώπων της κοινότητας, αφού αργά ή γρήγορα, η εικόνα της θα εξαφανισθεί από το μυαλό μου. Με εξαίρεση αυτή τη νέα γυναίκα και λίγους ακόμα, επαναλαμβάνω, η απόσταση ανάμεσά μας ήταν αγεφύρωτη 4. Στ αλήθεια, όλο αυτό είναι μέρος της σημασίας που έχει ένα caracol. ηλαδή, ενώ η εξωτερική άκρη του κοχυλιού είναι ευλύγιστη και μπορεί να ανοίξει, το εσωτερικό μέρος του κοχυλιού είναι σκληρό (από την σκοπιά της προστασίας). Όμως, παρ όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να σκεφθείς ότι είναι υπερπροστατευτικό (κάποιες φορές) και ότι η κοινότητα είναι πολύ απομονωμένη, πολύ φοβισμένη μήπως «μολυνθεί από τους απέξω» και πολύ καχύποπτη απέναντι στον εξωτερικό κόσμο. Μ αυτό τον τρόπο, ριψοκινδυνεύουν να κλειδωθούν μόνοι τους και να μείνουν μακρυά απ όλους, ατενίζοντας μόνο τους εαυτούς τους. Σ αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει κανείς. Μπορεί μόνο να θυμηθεί τα λόγια του Franz Kafka: «ένα κλουβί αναζήτησε ένα πουλί». Επαναλαμβάνω, προσπαθώντας να είμαι δίκαιος με αυτούς που «με φιλοξένησαν», πρέπει να αναγνωρίσω ότι αυτή η αποκοπή από τον έξω κόσμο και η συγκέντρωσή τους στις μικρές φιλοδοξίες τους που αφορούν το να έχουν καλύτερη (στο επίπεδο της πρόληψης) φροντίδα υγείας, εκπαίδευση, πολιτιστική ανάπτυξη και οικονομική αυτάρκεια είναι το δύσκολα κατακτημένο δικαίωμα και προνόμιό τους. Όμως και με την καλύτερη θέληση του κόσμου δεν μπορείς να ξεφύγεις από το γεγονός ότι πρόκειται για μια στρατηγική καταδικασμένη να αποτύχει. Η δύναμη της πραγματικότητας που τους περιέβαλε είναι πολύ μεγάλη για να της αντισταθούν. Απλά, δεν μπορούν να χτίσουν για τους εαυτούς τους και να ζήσουν μέσα σ ένα «γυάλινο σπίτι». εν είναι τίποτε περισσότερο από ένα γεμάτο φαντασία, ουτοπικό όνειρο το να σκέφτονται ότι μια τέτοια απομόνωση θα τους κάνει εντελώς ελεύθερους και θα τους αφήσει στην ησυχία τους να χτίσουν τις κλινικές τους, τα σχολεία τους, να κάνουν τη γη να παράγει καρπούς, να φέρουν δικαιοσύνη και καλή κυβέρνηση όσο διάστημα το θελήσουν. Έχουν σίγουρα καταφέρει πάρα πολλά σ αυτούς τους τομείς, και όλα όσα έχουν κατακτήσει αξίζουν το μεγαλύτερο έπαινο, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν ο χρόνος είναι σύμμαχός τους. Οι εξωτερικές δυνάμεις που προανέφερα και είναι εχθρικές σ αυτούς σκοπεύουν να διεισδύσουν όλο και πιο βαθειά στο δικό τους χώρο και εφόσον το επιτρέψουν οι περιστάσεις να καταβροχθίσουν και να καταπιούν το πείραμα των Ζαπατίστας. Σίγουρα, σε ορισμένα μέρη της περιοχής που ελέγχουν οι Ζαπατίστας, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη μέρα με τη μέρα και οι κοινότητες αγωνίζονται σκληρά για να τα βγάλουν πέρα. Και πιο μεγάλη ειρωνεία είναι ότι οι πιο πολλές αυτόνομες κοινότητες δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν αν δεν είχαν τις προσφορές των ομάδων της διεθνούς υποστήριξης που παραμένουν πιστές στη δική τους υπόθεση. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην περιοχή των Ζαπατίστα δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου το πόσο μου θυμίζουν μια σύγχρονη σέκτα μοναχών πολύ υπερήφανων (και όχι χωρίς λόγο) για τον λιτό τρόπο ζωής τους και τους ισχυρούς δεσμούς αδελφότητας και αλληλεγγύης μεταξύ εκείνων που ήταν έτοιμοι να το δεχθούν. Είναι μια σύγκριση, που ενισχύθηκε πολύ όταν διάβασα την τελευταία μελέτη του Giorgio Agamben, που αφορούσε αυτούς ακριβώς τους μοναστικούς κανόνες και τους τρόπους ζωής της πρώιμης Χριστιανοσύνης. Όπως με τους μοναχούς στο παρελθόν, υπάρχει και εδώ μια αυτονομία και μια διεκδίκηση της λιτότητας και της φτώχειας, όπως και μια ορισμένη έννοια χρήσης, που αποκλείει κάθε ιδέα «ιδιοποίησης» που αξίζει να διερευνηθεί σε βάθος. Πραγματικά, όπως σημειώνει ο Agamben, η μοναστική ζωή ειδικά με την φραγκισκανή μορφή της αντιπροσώπευε μια πρόκληση απέναντι σε όλες τις μορφές του κράτους δικαίου. Και ας μην ξεχνάμε ότι και οι δύο τρόποι ζωής οι μοναχοί στα μοναστήρια τους και οι Ζαπατίστας στις περιχαρακωμένες κοινότητες τους σήμερα αποτελούν με πολλούς τρόπους παραδείγματα προσπαθειών διαφυγής από τον περιβάλλοντα κόσμο και αναζήτησης ενός καταφυγίου μακρυά από αυτόν τον κόσμο. Αλλά, όπως συνεχίζει ο Agamben, η πρόκληση που θέτει η μοναστική ζωή δεν θα μπορούσε εύκολα να τα βρει με το ευρύτερο πλαίσιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, ούτε βέβαια και με την αυξανόμενη εξουσία των αναδυόμενων καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και παραγωγής. Μ αυτήν την έννοια το ίδιο τους το παράδειγμα «να σκεφτείς τη ζωή σαν κάτι που ποτέ κανείς δεν μπορεί να κατέχει ως ιδιοκτησία αλλά μόνο ως κοινή χρήση» ήταν αναπόφευκτα καταδικασμένο να αποτύχει εκείνη ειδικά την εποχή. «το μοναστήρι (είναι) ένα πεδίο δυνάμεων που διασχίζονται από δύο αντίθετες τάσεις που την ίδια στιγμή αλληλοσυνδέονται και μέσα από την αμοιβαία τους ένταση κάτι νέο και ανήκουστο, δηλαδή μια μορφή ζωής προσεγγίζει σταθερά την πραγμάτωσή της και με την ίδια σταθερότητα τη χάνει 5». Αλλά μια ακόμη παρατήρηση που πρέπει να γίνει εδώ, γιατί αφορά αυτήν την έννοια της (αυτο) απομόνωσης και του (αυτο) αποκλεισμού. Σε πολλές μελέτες του κινήματος των Ζαπατίστας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις τελευταίες εξελίξεις του, γίνονται συχνά παραλληλισμοί με τα αγροτικά κινήματα των Xωρίς Γη στη Βραζιλία MST, Movimento dos Trabalhadores Rurals Sem Terra τόσο ως προς τα ιδανικά όσο και ως προς τις πρακτικές δραστηριότητες. Ως προς ορισμένους βασικούς τρόπους η σύγκριση ευσταθεί. Όμως, υπήρξε πάντα και σίγουρα εξακολουθεί να υπάρχει μια απόλυτα θεμελιακή διαφορά μεταξύ των δύο δυνάμεων. Και είναι μια διαφορά που πάντα τονιζόταν, σε κάθε ευκαιρία, από τον κύριο εκπρόσωπο του MST τον Joao Pedro Stedile. Η θεμελιακή διαφορά είναι η παρακάτω: το MST ήταν πάντα μια ισχυρή ταξική δύναμη και έχει κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να διαμορφώσει και να αναπτύξει τις ισχυρότερες μορφές ταξικής συνείδησης ανάμεσα στα μέλη του. Αυτό δεν έγινε ποτέ στην περίπτωση των Ζαπατίστας. Όπως έλεγε ο ίδιος ο Stedile: «Οι σχέσεις μας με τους Ζαπατίστας είναι απλά σχέσεις αλληλεγγύης. Ο αγώνας τους είναι δίκαιος, αλλά η κοινωνική του βάση και η μέθοδός του είναι διαφορετική από τη δική μας. Ο δικός τους αγώνας αρχικά ήταν ο αγώνας των ιθαγενών για αυτονομία και αν πρέπει να κάνει κανείς κριτική στην εμπειρία τους αυτή θα αφορούσε την αργή πρόοδό του εξαιτίας της ανικανότητάς τους να τον διευρύνουν σε ταξικό, εθνικό αγώνα. Έχουν αποδεχθεί τους όρους της μάχης για μια ορισμένη εθνότητα, σε μια ιδιαίτερη περιοχή ενώ στη δική μας περίπτωση έχουμε ένα κίνημα (χωρικών) που έχει μεταμορφωθεί και έχει πολιτικοποιηθεί ως αποτέλεσμα της προόδου του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού» 6. Επιπλέον, όπως ο ίδιος σημειώνει στην ίδια συνέντευξη: «ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η αξιοπρέπεια που οι άκληροι (sem terra) έχουν κερδίσει. Μπορούν να περπατούν με το κεφάλι ψηλά, με αυτοσεβασμό. Ξέρουν γιατί παλεύουν. εν αφήνουν τις ερωτήσεις αναπάντητες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη. Κανείς δεν μπορεί να εξαλείψει αυτή την ταξική συνείδηση 7». Εδώ, μέσα σε ένα κοχύλι, βρίσκεται το γιατί το ένα κίνημα απομονώνεται όλο και περισσότερο και κλείνεται στον εαυτό του, ενώ το άλλο κοιτάζει συνεχώς προς τα έξω και επεκτείνεται. Σκεφτείτε το ρόλο και την επιρροή του MST σήμερα, όχι μόνο στην ύπαιθρο της Βραζιλίας, αλλά και στα κινήματα μέσα στις πόλεις σ όλο το μήκος και το πλάτος της χώρας. Και πρέπει να προσθέσουμε τον αποφασιστικό διεθνή ρόλο οργανώσεων, όπως η Via Campesina και η Μπολιβαριανή Συμμαχία των Λαών της δικής μας Αμερικής (ALBA). Για να συνοψίσουμε: οι Ζαπατίστας περισσότερο ίσως από οποιοδήποτε άλλο κίνημα, στις σκοτεινές, καταθλιπτικές μέρες των αρχών της δεκαετίας του 1990, βοήθησαν να ξαναγεννηθούν μορφές επαναστατικής ελπίδας και αντίστασης, που έχουν από τότε ωριμάσει και δυναμώσει με πολλούς, σημαντικούς τρόπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Συνέχεια στη σελ. 14

8 σελίδα 14 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σάββατο 20 Ιουλίου 2013 σελίδα 15 Ξεπληρώνοντας ένα πολιτικό χρέος Συνέχεια από τη σελ. 13 Αυτές οι μορφές είναι τώρα πολύ διαφορετικές από εκείνες των Ζαπατίστας και από τους στόχους που τους ενέπνευσαν και όσο περνά ο καιρός η αυτοαπομόνωση των Ζαπατίστας έχει κάνει το κίνημα όλο και πιο εσωστρεφές και εύθραυστο. Αλλά δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε ποτέ να ξεχάσουμε ότι αυτοί ήταν οι αποδέκτες και οι φορείς της ελπίδας σε μια εποχή που λίγοι τολμούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο. Γι αυτό το λόγο έχουμε απέναντί τους ένα πολιτικό χρέος, και χαίρομαι, από μια προσωπική σκοπιά έκφρασης της ευγνωμοσύνης μου προς αυτούς, που είχα την ευκαιρία να ξεπληρώσω το χρέος. Το αν το έλαβαν καλώς ή όχι δεν είμαι εγώ αυτός που θα το πει. Και χαίρομαι που το χρέος ξεπληρώθηκε τώρα, γιατί δεν είμαι σίγουρος για τον τύπο του μέλλοντος που έχουν οι Ζαπατίστας, ή αν έχουν, στην πραγματικότητα, κάποιο μέλλον. Φοβάμαι ότι βαθμιαία καταναλώνονται. Και το χειρότερο απ όλα, φοβάμαι ότι βαθμιαία καταναλώνουν τον εαυτό τους. Υστερόγραφο Στην λακανική εμπνευσμένη ανάλυση του υψηλού (sublime) ιδεολογικού κόσμου στον οποίο κατοικούμε, ο Σλαβόι Ζίζεκ μας θυμίζει ότι όλα τα ζωντανά προορίζονται να πεθάνουν όχι μόνο μία αλλά δύο φορές. Αυτό που είναι σημαντικό εδώ δεν είναι απλώς η διαφορά μεταξύ των δύο μορφών επικείμενου θανάτου, αλλά αυτό που υπάρχει στο διάστημα μεταξύ των δύο θανάτων. ιευκρινίζω ότι ο Ζίζεκ αναφέρεται στην κλασική, αρχετυπική σκηνή: «μια γάτα πλησιάζει στην άκρη ενός γκρεμού αλλά δεν σταματά, προχωρεί ήρεμα, και μολονότι κρέμεται ήδη στον αέρα, χωρίς έδαφος κάτω από τα πόδια της, δεν πέφτει πότε πέφτει; Τη στιγμή που κοιτάζει κάτω και συνειδητοποιεί το γεγονός ότι κρέμεται στον αέρα. Η ουσία αυτού του ανόητου ατυχήματος είναι ότι όταν η γάτα περπατά αργά στον αέρα, φαίνεται σαν το Πραγματικό (Real) να ξέχασε για μια στιγμή τη γνώση του: όταν η γάτα τελικά κοιτάζει κάτω, θυμάται ότι πρέπει να ακολουθεί τους νόμους της φύσης και πέφτει» 8. Κατά τον Ζίζεκ, στην ίδια λογική αναφέρεται και ο Φρόυντ σε κάποιο σημείο της «Ερμηνευτικής των Ονείρων», όταν αναφέρεται στην περίπτωση ενός «πατέρα που δεν γνωρίζει ότι είναι νεκρός». Η ουσία και εδώ είναι ότι επειδή δεν γνωρίζει ότι είναι νεκρός, εξακολουθεί να ζει πρέπει να θυμηθεί το θάνατό του ή για να δώσουμε στην κατάσταση μια κωμική χροιά, εξακολουθεί να ζει γιατί ξέχασε να πεθάνει. Έτσι πρέπει να διαβασθεί η φράση memento mori: μην ξεχνάς να πεθάνεις 9. Μ άλλα λόγια, υπάρχει ένα «πραγματικός θάνατος» και ένας «συμβολικός θάνατος». Στο μεταξύ, για τον Ζακ Λακάν η θεμελιακή διαφορά μεταξύ των δύο θανάτων βρίσκεται στη σφαίρα της «συμβολοποίησης»: «Αυτή η θέση, «μεταξύ των δύο θανάτων», μια θέση υψηλής ομορφιάς αλλά και τρομακτικών τεράτων, είναι ο τόπος [ ] του πραγματικά τραυματικού πυρήνα μέσα στη συμβολική τάξη. Αυτή η θέση ανοίγει από την συμβολοποίηση / ιστορικοποίηση: η διαδικασία της ιστορικοποίησης συνεπάγεται μια άδεια θέση, έναν μη ιστορικό πυρήνα γύρω από τον οποίο διαρθρώνεται το συμβολικό δίκτυο 10». Για να εκπληρωθεί ο συμβολικός προορισμός πριν επέλθει ο συμβολικός θάνατος, είναι αναγκαίο να τακτοποιηθούν όλοι οι λογαριασμοί και να ξεπληρωθούν όλα τα χρέη. Μετάφραση: Κατερίνα Μάτσα * O Jeremy Lester είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Reading και εκδότης του περιοδικού Counter - Hegemony 4 Αξέχαστη θα μου μείνει η αντίδραση που είχαν πολλοί κάτοικοι στο άκουσμα ενός μικροσκοπικού οργάνου που έπαιζε τη ιεθνή. Τους συνεπήρε και τους γοήτευσε. Τα πρόσωπα όλων όσων άκουγαν γέμισαν παιδιάστικη χαρά και απορία. 5 Giorgio Agamben Antissima poverta. Regole monastische e forma di Vita (Vicenza: Neri Pozza, 2011, p Joáo Pedro Stedile Landless Battalions New Left Review, 15 May June 2002, p ό.π., σελ Slavoi Zizek The Sublime Object of Ideology (London, Verso, 1989), p ο.π., σ ο.π., σ. 135 βιβλιοπαρουσίαση BAPΛAM ΣAΛAMOΦ «Ιστορίες από την Κολιμά», μετάφραση από τα Pωσικά πρόλογος Eλένη Mπακοπούλου, εκδόσεις Ίνδικτος, Aθήνα 2011, σελ Iστορίες από την Kολιμά Oι «Iστορίες από την Kολιμά» είναι το έργο ζωής του Pώσου συγγραφέα και ποιητή Bαρλάμ Σαλάμοφ ( ). Kεντρικό θέμα είναι ο σταλινικός ζόφος στην Kολιμά, έναν τόπο στη κυριολεξία κολασμένο, στην Άπω Aνατολή, που άνοιξε τις πύλες του το Στις πύλες του υπήρχε η επιγραφή: «H εργασία είναι ζήτημα τιμής, ζήτημα δόξας, ζήτημα ανδρείας και ηρωισμού». Ήταν ο σταλινικός παράλληλος στο Arbeit macht frei (η εργασία απελευθερώνει) του ναζιστικού Άουσβιτς. Ποιοι ζούσαν στο στρατόπεδο εργασίας της Kολιμά; Yπήρχαν όλων των ειδών οι κρατούμενοι, «πολιτικοί και ποινικοί». O Σαλάμοφ ανήκε στους πρώτους, καθώς καταδικάστηκε αρχικά το 1929 (περίοδος που συμπίπτει με την εξορία του Tρότσκι) για διακίνηση της «ιαθήκης του Λένιν», που καταδίκαζε τον Στάλιν και ζητούσε την αντικατάστασή του από τη θέση του γραμματέα του KKΣE. Για δεύτερη φορά καταδικάστηκε την περίοδο των μεγάλων σταλινικών εκκαθαρίσεων (1937) ως «τροτσκιστής και εχθρός του λαού». H τρίτη δεκαετής καταδίκη του το 1943, βασίστηκε απλώς στην δήλωσή του ότι ο Pώσος συγγραφέας Iβάν Mπούνιν είναι ένας «κλασσικός Pώσος συγγραφέας». Έζησε 20 χρόνια στα σταλινικά γκουλάγκ, 3 χρόνια στη Bισερά και 17 χρόνια στην Kολιμά. Όπως το Άουσβιτς για τα ναζιστικά στρατόπεδα, έτσι η Kολιμά έγινε εμβληματική για τα γκουλάγκ. Πολικό ψύχος, δεκατετράωρη δουλειά, ελάχιστος ύπνος, μοναδικό φαγητό το ψωμί και η σούπα και όποτε βρίσκανε τρώγανε γάτες, σκύλους, σκίουρους, κοράκια και, φυσικά, φόφια άλογα (σ. 854), σ ένα τόπο όπου θερίζανε αρρώστιες όπως το σκορβούτο, η φυματίωση, ο τύφος και η γάγγραινα. Mια μέρα τον ζυγίζουν και τον βρίσκουν 48 κιλά. «Tο ύψος μου είναι 1,80, το κανονικό μου βάρος 80 κιλά. Tο βάρος των οστών μου 42% του συνολικού βάρους, δηλ. 32 κιλά. Eκείνο το παγωμένο βράδυ μου απέμειναν 16 κιλά για όλο το υπόλοιπο: δέρμα, σάρκα, εσωτερικά όργανα και εγκέφαλο» (σ.232). Aν η παγωνιά πέσει στους -40 βαθμούς Kελσίου, η «ζέστη» θα κρατήσει δυο μέρες ακόμα. Aυτό είναι ένα τυπικό σχόλιο του Σαλάμοφ. Eυθύβολο, λιτό, καυστικό. Στην Kολιμά το ψύχος δεν άφηνε τα πτώματα να σαπίσουν. Tον λάκο με τα πτώματα τον σκέπαζαν με πέτρες, αλλά η γη δεν δεχόταν τους νεκρούς. «Ήταν καταδικασμένοι να μη λιώσουν ποτέ στο αιώνιο ψύχος του αρκτικού βορρά». (σ. 727) Tα ευγενή αισθήματα, όπως η φιλία, έχουν σβήσει. Tο μεγαλύτερο έγκλημα στο στρατόπεδο είναι η άρνηση εργασίας. «Στις τρεις αρνήσεις, τουφεκισμός» (σ. 1459). O θάνατος σε τέτοιες μαρτυρικές συνθήκες αποτελούσε λύτρωση. Tο σοβιετικό δικαστικό σύστημα ήταν τόσο αυστηρό, ώστε η σύλληψη ισοδυναμούσε αυτόματα με καταδίκη. Aν κάποιοι κατηγορούνταν ως «τροτσκιστές», ως εχθροί του λαού, αυτομάτως καθιστούσαν «ύποπτα» τα μέλη της οικογένειάς τους. Στις δίκες εκτυλίσσονταν στιγμές «απείρου κάλλους» και παραλόγου. Στις ερωτήσεις του Σαλάμοφ «γιατί οι μάρτυρες είναι πάντα οι ίδιοι», αυτοί απαντάνε: «η ερώτηση δεν άπτεται του θέματος». Όσο για τα βασανιστήρια οι βιρτουόζοι της NKVD αποκαλούνται «χημεία και φυσική», οι δύο σχολές ανάκρισης (σ.644). Tρομερό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αργκό του στρατοπέδου. Oι άνθρωποι αποκαλούνται «δέντρα». H απόδραση «πράσινος εισαγγελέας», η φήμη «αρβύλα», ο θάνατος «αποστολή στο φεγγάρι». Tα βασανιστήρια περιγράφονται ως ένα «τζαζ οκτέτο», όπου εφτά βαρούν κι ένας φυσάει. Eνώ την πείνα οι γιατροί την αποκαλούσαν κατ ευφημισμόν «δυσθρεψία». Oι χαρές ελάχιστες. Mια απ αυτές η «μαχόρκα», δηλαδή ο καπνός, που είναι η ύψιστη χαρά του κρατουμένου, η συνέχιση της ζωής (σ. 1722). Oι γυναίκες βιάζονταν ομαδικά και χωρίς πολλά-πολλά, «χωρίς Πούσκιν και χωρίς Σέξπηρ» (σ. 1006). Σε μια άλλη περίπτωση ένας δεκανέας πυροβόλησε έναν δραπέτη και στη συνέχεια του έκοψε τα χέρια και τα πήρε μαζί του για τα αποτυπώματα. O δραπέτης δεν είχε ακόμη πεθάνει. Σηκώθηκε κάποια στιγμή και επέστρεψε στο στρατόπεδο, χωρίς χέρια, για να νοσηλευτεί. Γύρω μου, γράφει ο Σαλάμοφ, έχουν πεθάνει πολλοί περισότεροι άνθρωποι απ ό,τι σε οποιαδήποτε μάχη που ξέρω. Πέθαναν χωρίς κανένα πόλεμο, πριν από οποιονδήποτε πόλεμο (σ. 443). Tο πεπρωμένο μας είναι ένα έγκλημα, το μεγαλύτερο έγκλημα του αιώνα (σ.480). Όπως γράφει ο Σαλάμοφ, οι συλλήψεις της δεκαετίας του 30, ήταν συλλήψεις τυχαίες (σ. 603), ενώ το σταλινικό δρεπάνι του θανάτου, θέριζε τους πάντες, χωρίς διαφοροποίηση (σ. 798). O ατιμώρητος διωγμός εκατομμυρίων ανθρώπων, πέτυχε ακριβώς γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν αθώοι. Ήταν μάρτυρες, όχι ήρωες (σ.729). Oι συγγραφείς του μέλλοντος θα γράψουν μόνο για ό,τι ξέρουν, ό,τι είδαν. H αξιοπιστία. Nα ποια θα είναι η πρόζα του μέλλοντος (σ. 192). Πόσο αξιόπιστος είναι ο ίδιος; O Σολζενίτσιν έγραφε: «Aναγνωρίζω με σεβασμό ότι ο Σαλάμοφ και όχι εγώ, κατάφερε να αναδείξει το βάθος της αγριότητας και της απελπισίας στα οποία μας έρριχνε η καθημερινότητα των στρατοπέδων». O Σαλάμοφ δεν είναι ένας «διανοουμενίζων» συγγραφέας, αλλά ένας οξυδερκής παρατηρητής της ζωής και του θανάτου. Eυαίσθητος, λυρικός, ειρωνικός. «H ειρωνεία είναι το όπλο των αόπλων» (σ. 978) και ποτέ διδακτικός. «Tο ηθικό μέτρο είναι ένα μέτρο πολύ σημαντικό για τον κρατούμενο. Eίναι το βασικό πρόβλημα της ζωής του. Aν παρέμενε άνθρωπος ή όχι» (σ. 797). Tις «Iστορίες από την Kολιμά» διαπνέει ένα πανίσχυρο ηθικό σθένος, που ο αναγνώστης αποκλείεται να μη νοιώσει σε βάθος. εν είναι ένα σθένος με την φτηνή έννοια του «τι ωραία που δεν περνώ όλα αυτά τα μαρτύρια», αλλά με την ακριβή έννοια του «ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες ένας άνθρωπος ενδέχεται να διαθέτει αρκετή δύναμη και αξιοπρέπεια ώστε να επιβιώσει». O Σαλάμοφ μοιάζει σαν να επιβίωσε μόνο και μόνο για να [.] H δεύτερη θύελλα που συγκλόνισε τη γη της Kολιμά ήταν οι ατέλειωτες εκτελέσεις μέσα στα στρατόπεδα, η επονομαζόμενη «γκαρανινιάδα». H εκκαθάριση των «εχθρών του λαού», η εκκαθάριση των «τροτσκιστών». Για πολλούς μήνες, μέρα και νύκτα, στα πρωινά και νυκτερινά προσκλητήρια, διαβάζονταν αναρίθμητα διατάγματα για τουφεκισμούς. Mέσα στην παγωνιά των πενήντα βαθμών οι κρατούμενοι μουσικοί του «κοινού δικαίου» έπαιζαν πριν την ανάγνωση και μετά την ανάγνωση των διαταγμάτων αυτών. Oι καπνίζοντες δαυλοί της βενζίνης που δεν μπορούσαν να διασπάσουν το σκοτάδι προσέλκυαν πάνω στις παχνισμένες λεπτές σελίδες, όπου ήταν τυπωμένες τόσο τρομακτικές λέξεις, εκατοντάδες ζευγάρια μάτια. Kαι την ίδια στιγμή σαν να μη γινόταν λόγος για μάς. Σαν να ήταν όλα αυτά ξένα, υπερβολικά φρικτά για να είναι πραγματικότητα. Aλλά η ορχήστρα υπήρχε, την ακούγαμε. Tα χείλη των μουσικών ξεπάγιαζαν σφιγμένα πάνω στα στόμια των φλάουτων, της ασημένιας τούμπας και των κορνέτων.. Tο τσιγαρόχαρτο καλυπτόταν από πάχνη, κι όλο και κάποιος ιθύνων που διάβαζε το διάταγμα θα σκούπιζε με το γάντι του τα λεπτά κρυσταλλάκια του χιονιού από τη σελίδα, για να διακρίνει και να ανακοινώσει το όνομα του επόμενου τουφεκιζόμενου. Kάθε λίστα τέλειωνε με τον ίδιο τρόπο : «H απόφαση εκτελέστηκε. O διευθυντής της OύΣBITΛ [ ιεύθυνση Bορειο-ανατολικών Aναμορφωτικών Στρατοπέδων Eργασίας ], συνταγματάρχης Γκαράνιν». Eίχα δει τον Γκαράνιν καμιά πενηνταριά φορές. Σαράντα πέντε χρονών, ευρύστερνος, με κοιλίτσα, φαλακρίτσα, σκούρα ζωηρά μάτια, περιφερόταν στα βόρεια κοιτάσματα νυχθημερόν με το μαύρο του αυτοκίνητο ZIΣ-110. Aργότερα λέγανε ότι είχε εκτελέσει προσωπικά κάμποσους. Όχι, δεν είχε εκτλέσει κανέναν προσωπικά, απλώς υπέγραφε τα διατάγματα. O Γκαράνιν ήταν πρόεδρος της τρόικας που αποφάσιζε τις εκτελέσεις. ιατάγματα διαβάζονταν μέρα και νύκτα: «H απόφαση εκτελέστηκε. O διευθυντήες της OύΣBITΛ, συνταγματάρχης Γκαράνιν». Σύμφωνα με τη σταλινική παράδοση εκείνων των εποχών, ο Γκαράνιν έπρεπε να πεθάνει. Πράγματι, συνελήφθη, φυλακίστηκε, κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γιαπωνέζων και τουφεκίστηκε στο Mαγκαντάν. Kαμιά από τις πολυάριθμες καταδικαστικές αποφάσεις της εποχής του Γκαράνιν δεν ακυρώθηκε ποτέ.o Γκαράνιν ήταν ένας από τους πολυάριθμους σταλινικούς δήμιους που σκοτώθηκαν Πιότρ Μπέλοφ: Το κανάλι της Λευκής Θάλασσας καταγράψει τις εμπειρίες του. «Ήξερα ότι δεν θα επιτρέψω στη μνήμη μου να ξεχάσει τίποτε απ όσα είδα» (σ. 1122). Mπορεί ο συγγραφέας να λέει ότι στην Kολιμά «πέρασα με δυο δεκάδες λέξεις» (σ. 680), αλλά με την απελευθέρωσή του οι λέξεις τον ξαναβρήκαν, τις ξαναβρήκε κι αυτός και με την αρωγή τους έκτισε ένα μνημείο ανθρωπιάς για τις μνημειώδεις θηριωδίες που βίωσε μαζί με τόσους άλλους στα σταλινικά γκουλάγκ. Kι όταν ο Σαλάμοφ γράφει «πρόλαβα τον θάνατο του Στάλιν κι επέστρεψα στη Mόσχα» (σ. 1488), εμείς οι πνευματικά και ηθικά εξυψωμένοι αναγνώστες του, αναγνωρίζομε σήμερα που η επανάσταση μάς χτυπά την πόρτα, ποιος από τους δυο άντρες ήταν ο πραγματικός νικητής. Έτσι επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη του Tρότσκι: «H μνήμη των ανθρώπων είναι μεγαλόψυχη όταν τα ΠΩΣ APXIΣAN OΛA από κάποιον άλλο δήμιο την δέουσα στιγμή. Για να εξηγηθεί η σύλληψη και ο θάνατός του ρίχτηκε στην κυκλοφορία ένας «αποπροσανατολιστικός μύθος». Ότι ο πραγματικός Γκαράνιν είχε δολοφονηθεί δήθεν από έναν κατάσκοπο της Iαπωνίας καθώς πήγαινε στην υπηρεσία του, και τον κατάσκοπο ξεσκέπασε η αδελφή του Γκαράνιν που ειχε πάει να τον επισκεφθεί. O μύθος αυτός ήταν ένα από τα δεκάδες χιλιάδες παραμύθια με τα οποία η σταλινική εποχή μπούκωνε τ αυτιά και τα μυαλά των ιθαγενών. Για ποιο λόγο σε εκτελούσε ο συνταγματάρχης Γκαράνιν; Για ποιο λόγο σε σκότωνε; «Για αντεπαναστατική προπαγάνδα» - έτσι αποκαλείτο ένα από τα άρθρα των διαταγμάτων του Γκαράνιν. Kανένας δεν περιμένει να του πούμε τι ήταν η «αντεπαναστατική προπαγάνδα» για όσους ήταν ελεύθεροι ο Παίνεψες ένα ρωσικό μυθιστόρημα του εξωτερικού; - δέκα χρόνια με το άρθρο «άσα» [αντισοβιετική αγκιτάτσια]. Eίπες ότι οι ουρές για κρεμοσάπουνο είναι μεγάλες; - πέντε χρόνια «άσα». Kαι κατά τη ρωσική παράδοση, σύμφωνα με το ρωσικό χαρακτηριστικό, όποιος πήρε πέντε χρόνια χαίρεται που δεν πήρε δέκα. Πήρε δέκα και χαίρεται που δεν είναι είκοσι πέντε, και πήρε είκοσι πέντε, δρακόντεια μέτρα μπαίνουν στην υπιηρεσία μεγάλων ιστορικών σκοπών. Aντίθετα η Iστορία δεν θα συγχωρήσει ούτε για μια σταλαγματιά αίμα που προσφέρθηκε στον καινούργιο Mολώχ της αυθαιρεσίας και του προνομίου O Στάλιν θα εξαφανιστεί από την σκηνή κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του, σαν ο νεκροθάφτης της επανάστασης κι η πιο απαίσια μορφή της ιστορίας». M. Γεωργίου χοροπηδάει από χαρά που δεν τουφεκίστηκε. Στο στρατόπεδο αυτή η διαβάθμιση δεν υπάρχει. Tο να πεις φωναχτά ότι η δουλειά είναι σκληρή αρκεί για να σε τουφεκίσουν. H σιωπή είναι πραπαγάνδα, αυτό είναι γνωστό, καιρό τώρα. Σε κάθε ορυχείο οι λίστες των μελλοντικών, των αυριανών νεκρών καταρτίζονταν από τους ανακριτές στη βάση καταδόσεων, από τις αναφορές των «καρφιών» τους, των πληροφοριοδοτών και των πολυάριθμων εθελοντών, των ενορχηστρωτών της γνωστής στρατοπεδικής ορχήστρας οκτέτο «εφτά φυσούν ένας χορεύει» - οι παροιμίες του κόσμου των κακοποιών είναι εκφραστικές. «Yπόθεση» δεν υπήρχε καν. Έρευνα δεν γινόταν καμιά.στο θάνατο μπορούσαν να σε οδηγήσουν κάτι απλά έγγραφα της «τρόικας», γνωστού θεσμού των σταλινικών χρόνων, Kαι παρότι οι κάρτες διαβάθμισης δεν ήταν ακόμα τότε γνωστές, οι στατιστικολόγοι των στρατοπέδων προσπαθούσαν να ελαφρύνουν τη δουλειά τους ρίχνοντας στην κυκλοφορία «έντυπα» με ειδικά χαρακτηριστικά. Tο έντυπο με την μπλε διαγώνια γραμμή ήταν οι φάκελοι των «τροτσκιστών». Oι πράσινες (ή λιλά ) γραμμές ήταν για τους «αμετανόητους» - εννοείται τους πολιτικούς αμετανόητους. H ταξινόμηση είναι ταξινόμηση. εν μπορείς να βάψεις τα έντυπα με οποιοδήποτε αίμα. Για ποιον ακόμα λόγο τουφέκιζαν; Για «προσβολή της φρουράς του στρατοπέδου». Tι είναι αυτό; Eδώ εννοούσαν τη λεκτική προσβολή, την όχι επαρκώς σεβαστική απάντηση, την οποιαδήποτε «κουβέντα» εις απάντησιν των ξυλοδαρμών, των γρονθοκοπημάτων, των κλωτσιών. Στη συνομιλία με το φρουρό, η λίγο πιο έντονη χειρονομία του κρατούμενου ερμηνευόταν ως «επίθεση στη φρουρά» «Για άρνηση εργασίας». Πάρα πολλοί άνθρωποι χάθηκαν χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει τον θανατηφόρο κίνδυνο της ενέργειάς τους αυτής. Aνίσχυρα γεροντάκια, πεινασμένοι, ταλαιπωρημένοι άνθρωποι δεν ήταν σε θέση να κάνουν ούτε ένα βήμα έξω από την πύλη στο πρωινό ξεκίνημα για τη δουλειά. H άρνηση καταγραφόταν σε δικαστικά έντυπα: «Yποδήματα, ρούχα αντίστοιχα της εποχής». Tα δικαστικά έντυπα ήταν σε φωτοτυπίες, στα πλούσια ορυχεία μάλιστα τα παράγγελναν και στο τυπογραφείο, εκεί χρειαζόταν απλώς να συμπληρώσεις το επίθετο και τα στοιχεία: έτος γέννησης, άρθρο, ποινή Tρεις αρνήσεις σήμαινε τουφεκισμός. Kατά το νόμο. [ ]

9 ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013 Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ 30 μήνες μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ η φλόγα της Επανάστασης παραμένει ζωντανή Σάββατο 20 Ιουλίου 2013 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: Επίσκεψη Σόιμπλε Η αλήθεια για το «ελληνικό επενδυτικό ταμείο» Μετά από το ευρωπαϊκό ταμείο «διάσωσης» του ελληνικού αστικού κράτους των ελληνικών τραπεζών (με τα γνωστά αποτελέσματα ), ο γερμανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να συστήσει και ένα ταμείο «διάσωσης» των μικρομεσαίων ελληνικών λέειεπιχειρήσεων. Το όνομα του περιβόητου Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου είναι Ιnstitution for Growth (Ίδρυμα για την Ανάπτυξη), θα έχει μάλλον Έλληνα μάνατζερ αλλά πανευρωπαϊκό διοικητικό συμβούλιο και στόχο τη δανειακή χρηματοδότηση των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα προκειμένου αυτές να αντέξουν τις ζημιές που έχουν υποστεί από την πτώση της κατανάλωσης στο εσωτερικό, αλλά και των εξαγωγών τους στην Ε.Ε. Τις ζημιές αυτές δεν μπορούν να τις καλύψουν, πλέον με μειώσεις στους μισθούς, ούτε με απολύσεις, ενώ οι κάνουλες των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών παραμένουν και θα παραμείνουν για πολύ ακόμα κλειστές. Οι υπογραφές για το νέο ταμείο «διάσωσης» των ντόπιων επιχειρήσεων έπεσαν στην Αθήνα την περασμένη Πέμπτη 18 Ιουλίου από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, τον Έλληνα ΥΠΟΙΚ, Γιάννη Στουρνάρα και τον Υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη. Τα λεφτά θα τα βάλει βασικά η γερμανική κρατική επενδυτική τράπεζα KfW, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα διαθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. και το ελληνικό Κράτος. Παρότι λέγεται ότι θα ενισχυθούν με αυτό το ταμείο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, κανένας εκπρόσωπος των βασικών ενώσεων των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, δηλαδή της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ δεν παρέστη στο πανηγυράκι (σ.σ. την ομιλία του Σόϋμπλε στο Χίλτον) που οργάνωσαν το Ελληνογερμανικό εμπορικό και βιομηχανικό επιμελητήριο και η Γερμανική Πρεσβεία, με την πλήρη υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα με αυτό το ελληνικό παράρτημα της KfW, θα στηριχθούν οι ελληνικές αντιπροσωπείες των Γερμανικών εταιρικών κολοσσών αλλά και όσες άλλες ελληνικές επιχειρήσεις θέλουν να παράγουν «φασόν» για τις γερμανικές βιομηχανίες. Συνεπώς γιατί να συμμετάσχουν στην όλη διαδικασία οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που απευθύνονται ουσιαστικά μόνο στην καθημαγμένη ελληνική αγορά; Εξάλλου, η κυβέρνηση έχει σαμποτάρει ανοιχτά την προσπάθεια της ΓΣΕΒΕΕ, της ΕΣΕΕ και των ελληνικών συνεταιριστικών τραπεζών να ιδρύσουν μια δική τους τράπεζα μικρομεσαίων. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς και γι αυτό έχουν «μεριμνήσει» οι Γερμανοί: Πριν ενάμισι μήνα, ένας άλλος γερμανικός κολοσσός, το δίκτυο τοπικών γερμανικών ταμιευτηρίων, το Sparkasse, ανακοίνωσε την επέκτασή του και στην ελληνική περιφέρεια και συγκεκριμένα στην Πελοπόννησο (Πάτρα ή Καλαμάτα) και τη Μακεδονία (Βέροια ή Κατερίνη). Δ.Κ. Η εξουσία του Μοχάμεντ Μόρσι και των Αδερφών Μουσουλμάνων αποτελεί παρελθόν για την Αίγυπτο. Η έφοδος των σκούρων μαζών του αιγυπτιακού λαού στο ιστορικό προσκήνιο δεν τερμάτισε απλώς την προεδρία του Μόρσι, άλλα εγκαινίασε ένα νέο κεφάλαιο στην Αιγυπτιακή Επανάσταση. εν είναι τα συρματοπλέγματα του στρατού γύρω από τις εγκαταστάσεις της Προεδρικής Φρουράς και τα άρματα μάχης γύρω από το Νείλο που καθόρισαν τα γεγονότα. Ένα αδύναμο και δειλό στρατιωτικό πραξικόπημα όπως εκείνο της 3ης Ιούλη κατάφερε σαν ταχυδακτυλουργικό κόλπο να κρύψει από τα μάτια όχι μόνο των αστών αναλυτών αλλά και μεγάλου κομματιού της αριστεράς μια από τις μεγαλύτερες μαζικές κινητοποιήσεις στην Ιστορία. Η νιτσεϊκή ρήση Η πλάνη δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία εξηγεί γλαφυρά την πηγή της εθελοτυφλίας. Η αστική τάξη αρνείται να δει το ορμητικό ποτάμι που έρχεται να την ανατρέψει και η ρεφορμιστική ή κεντριστική αριστερά αρνείται να έρθει σε ρήξη με το συντηρητισμό της και να δουλέψει για τη νίκη ενός νέου επαναστατικού κύματος το οποίον είναι ΠΑΡΟΝ. Οι διαδηλώσεις της 30ης Ιούνη οργανώθηκαν από το κίνημα της νεολαίας Ταμαρόντ (αραβικά για τη λέξη Εξέγερση) απαιτώντας, στην πρώτη επέτειο από την εκλογή του, την παραίτηση του προέδρου Μόρσι. Περισσότεροι από 17 εκατομμύρια άνθρωποι κατέκλυσαν τους δρόμους της Αιγύπτου σε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές κινητοποιήσεις στην Ιστορία. Η άρνηση του Μόρσι να παραιτηθεί και η κινητοποίηση των οπαδών του κόμματός του για να υποστηρίξουν την παραμονή του στην προεδρία ενίσχυσαν την αποφασιστικότητα του επαναστατικού κινήματος των μαζών που διακήρυξε πως αν μέχρι την Τρίτη 2 Ιούλη στις 5 μμ ο Μόρσι δεν έχει παραιτηθεί τα 22 εκατομμύρια μέλη του Ταμαρόντ θα ξεκινήσουν δράσεις πολιτικής ανυπακοής. Ο στρατός άμεσα παρενέβη στα γεγονότα προσπαθώντας να αποτρέψει τη μετατροπή του κινήματος σε κοινωνική επανάσταση εκδίδοντας το δικό του τελεσίγραφο μαζί με έναν οδικό χάρτη για την εύρεση πολιτικού διεξόδου ενσωματώνοντας τα βασικά αιτήματα του Ταμαρόντ: την παραίτηση του Μόρσι, το σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών και την άμεση διοργάνωση νέων εκλογών. Το τελεσίγραφο εκπνέει μέσα σε ένα κλίμα εντεινόμενης πολιτικής κρίσης και ο Μόρσι συλλαμβάνεται ενώ άρματα μάχης κατεβαίνουν στους δρόμους. Το στρατιωτικό πραξικόπημα είναι γεγονός αλλά παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα. Ζητά τη συνδρομή του συνόλου των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, αντιπροσώπων των θρησκευτικών κοινοτήτων και κάθε θεσμικού παράγοντα που μπορεί ο στρατός να βρει διαθέσιμο για να αποκρύψει το γεγονός ότι υπήρξε ποτέ πραξικόπημα. εν τους αρκεί η λαϊκή αποδοχή που συναντάει το πραξικόπημα σε μεγάλα τμήματα των διαδηλωτών της πλατείας Ταχρίρ. Ο διχασμός του στρατοπέδου των διαδηλωτών γύρω από το ζήτημα της στρατιωτικής παρέμβασης απηχεί τη διαφορετική ταξική φύση των διαφορετικών τμημάτων της ηγεσίας των διαδηλωτών. Οι νεολαίοι επαναστάτες όπως οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές αρνούνται κατηγορηματικά κάθε συνεργασία με το στρατό. Ο φιλοδυτικός φιλελεύθερος Ελ-Μπαραντέι από το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, αντίθετα, έτρεξε πρώτος να συναντηθεί με τον στρατηγό Αλ-Σίσι ο οποίος στάθηκε επικεφαλής του πραξικοπήματος της 3ης Ιούλη. Η επιλογή του νέου υπουργού οικονομικού σχεδιασμού Αλ-Αραμπί να αναβάλει τις διαπραγματεύσεις με το ΝΤ και τη λήψη του διαβόητου δανείου των 4,8 δις δολαρίων στηριζόμενος στην οικονομική υποστήριξη των χωρών του Κόλπου που δάνεισαν τις τελευταίες δύο εβδομάδες στην Αίγυπτο 12 δις δολάρια, δείχνει ακριβώς την πολιτική αστάθεια που επιτάσσει την αποφυγή κάθε προστριβής με τις εργατικές-λαϊκές μάζες. εν υπάρχει κανένα ενθαρρυντικό στοιχείο στην αιγυπτιακή οικονομία που να δικαιολογεί αυτήν την επιλογή. Όσοι βιάζονται να δηλώσουν πως βιώνουμε το ρέκβιεμ της επανάστασης στον αραβικό κόσμο αδυνατούν να βγάλουν τα πιο στοιχειώδη μαθήματα από την εμπειρία τουλάχιστον των 30 μηνών των μαζικών κινητοποιήσεων στην Αίγυπτο, από την ανατροπή του Μουμπάρακ μέχρι σήμερα. Η Αιγυπτιακή Επανάσταση εισέρχεται σε ένα δεύτερο στάδιο. Η αντιφατική μορφή της ανατροπής του Μόρσι μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος δεν αλλάζει τις κινητήριες δυνάμεις του Συμβάντος. Νίκος Τζιρής