QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of. 29ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of of ANNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 22 SUPPLEMENT october 2009 p. x-xx Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) 29ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 5-8 Οκτωβρίου 2009 Ξενοδοχείο Porto Carras Χαλκιδική Τόμος Περιλήψεων 29th HELLENIC CONGRESS OF GASTROENTEROLOGY October 5-8, 2009 Porto Carras Hotel Chalkidiki Abstract Book The Journal is indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Volume 22 Supplement October 2009 ISSN

2

3

4 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Award of the Academy of Ατηενs (200) Annals of Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) EDITORIAL BOARD International Advisory Board Chairman E.V. Tsianos Editor J.K. Triantafillidis Former Editors I. Daniilides I. Karagiannis Assistant Editors Katerina Kotzampassi S. Manolakopoulos G. Papatheodoridis N. Viazis Members of the Editorial Board K. Barbati D. Christodoulou D. Dimitroulopoulos S. Dourakis Ch. Feretis S. Georgopoulos G. Kalabokis D. Karagiannis I. Karagiannis G. Karamanolis I. Karoubalis P. Katsinelos V. Komporozos G. Leontiadis G. Mantzaris Ch. Mavrogiannis E. Merikas S. Michopoulos I. Mouzas V. Panteris I. Papanikolaou Th. Peppas Th. Rokkas D. Samonakis S. Sgouros G. Stefanidis N. Tassopoulos Ch. Triantos E. Tsironi E. Tsochatzis M. Tzouvala M. Vaslamatzis E. Xirouchakis Statistical Advisor E. Delicha F. Bazzoli (Italy) M. Blaser (USA) G. Costamagna (Italy) J. Deviere (Belgium) A. Di-Bisceglie (USA) M.J.G. Farthing (UK) D.P. Jewell (UK) D. Koutsοmanis (France) A.J. Morris (UK) C. O Morain (Ireland) Ch. Pothoulakis (USA) D. Rampton (UK) L. Seeff (USA) C. Stanciu (Romania) R. Stockbrόgger (The Netherlands) P. Swain (UK) N. Tozun (Turkey) A. Tzakis (USA) Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (2009) President: I. Karagiannis A Vice President: G. Kitis B Vice President: E. Roma Secretary-General: S. Michopoulos Secretary: Ch. Tzathas Treasurer: K. Markoglou Members: V. Delis D. Tzilves Th. Tsionis HELLENIC SOClETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: annalsgastro@hsg.gr Publisher-Director J.K. Triantafillidis Printing supervision TECHNOGRAMMAmed 380 Mesogion Av Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Annual Subscriptions (VAT 4% included): Inland 23,50 EURO Students 4,70 EURO Organizations 29,40 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

5 4

6 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 29 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 5-8 Οκτωβρίου 2009 Ξενοδοχειο Porto Carras, Χαλκιδικη 5

7 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Πρόεδρος Ι. Καραγιάννης Α Αντιπρόεδρος Γ. Κητής Β Αντιπρόεδρος Ε. Ρώμα-Γιαννίκου Γεν. Γραμματέας Σ. Μιχόπουλος Ειδ. Γραμματέας Χ. Τζάθας Ταμίας Κ. Μάρκογλου Μέλη Β. Ντελής, Δ. Τζιλβές, Θ. Τσιώνης ΜΕΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος Ν. Βιάζης Πρόεδρος Χ. Μαυρογιάννης Γραμματέας Σ. Μανωλακόπουλος Αντιπρόεδρος Σ. Ντουράκης Μέλη Ε. Αρχαύλης Γραμματέας Χ. Λιάτσος Κ. Παπαξοΐνης Μέλη Κ. Μπαρμπάτη Α. Ηλίας Ε. Παπαβασιλείου ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Γ. Πασπάτης Πρόεδρος Γ. Αλεξανδράκης Αντιπρόεδρος Κ. Παρασκευά Αντιπρόεδρος Β. Βαμβακούσης Γραμματέας Π. Κασαπίδης Γραμματέας Φ. Γεωργόπουλος ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Α. Ταρπάγκος Πρόεδρος Α. Πρωτοπαπάς Αντιπρόεδρος Δ. Δημητρουλόπουλος Αντιπρόεδρος Γ. Καραμανώλης Γραμματέας Α. Αυγερινός Γραμματέας Η. Γρίβας ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Π. Λαφογιάννης Πρόεδρος Δ. Κολοβού Αντιπρόεδρος Δ. Γεωργιάδης Αντιπρόεδρος Ειρ. Καραγιάννη Γραμματέας Ι. Φούσκας Γραμματέας Β. Χασκώνη ΤΜΗΜΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Α. Ηλίας Δ. Χατζόπουλος Δ. Τζιλβές 6

8 29ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΜΗΜΑΤΩΝ Πρόεδρος Ε. Παρασκευάς Αντιπρόεδροι Σ. Λαδάς, Σ. Γεωργόπουλος Γεν. Γραμματέας Δ. Ξυνόπουλος Ειδικοί Γραμματείς Δ. Δημητρουλόπουλος, Α. Ηλίας, Κ. Τσαμακίδης Ταμίας Κ. Μάρκογλου Μέλη Ν. Βιάζης, Π. Μπομπότση, Α. Νταϊλιάνας, Γ. Πασπάτης, Δ. Ταμπακόπουλος, Δ. Τζιλβές, Δ. Χριστοδούλου ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Α. Αρχιμανδίτης Μέλη Ε. Ακριβιάδης, Ε. Ζουμπούλη-Βαφειάδη, Γ. Κητής Χ. Μαυρογιάννης, Α. Νάκος, Β. Νικολοπούλου, Θ. Ροκκάς, Ε. Ρώμα-Γιαννίκου, Ε. Τσιάνος Πρόεδροι Επιτροπών-Τμημάτων της ΕΓΕ: Επιτρ. Έκπαίδευσης: Ν. Βιάζης Επιτρ. Έρευνας: Χ. Μαυρογιάννης Ενδοσκοπικού: Γ. Πασπάτης Παγκρεατολογικού: Γ. Αλεξανδράκης Πρωκτολογικού: Α. Πρωτοπαπάς Ογκολογικού: Α. Ταρπάγκος Δοκίμων Μελών: Π. Λαφογιάννης Νοσηλευτικού: Δ. Κολοβού ΚΡΙΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ Ε. Ανδριώτης Δ. Κορκολής Κ. Τσαμακίδης Ε. Ζαμπέλη Δ. Κατσώχη Α. Φωτοπούλου Κ. Ζωγράφος Π. Κασαπίδης Ι. Καραϊτιανός Δ. Ξυνόπουλος ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ Triaena Tours & Congress Λεωφ. Συγγρού 206, Καλλιθέα Tel , , Fax

9 8

10 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

11 0 Η αξιοπιστια της ενδοσκοπησης περιορισμενου φασμα- ΤΟΣ (Narrow Band Imaging/NBI) στην διαφορικη διαγνω- ΣΗ μεταξυ αδενωματωδων και υπερπλαστικων πολυπο- ΔΩΝ του παχεος εντερου Σ.Δ. Γεωργόπουλος, Η. Ξηρουχάκης, Φ. Λαούδη, Π. Χριστοφορίδης, Χ. Σπηλιάδη 2 Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρικό Π. Φαλήρου, 2 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Ιατρικό Αθηνών Σκοπός: Σκοπός της προοπτικής αυτής μελέτης ήταν ο έλεγχος αξιοπιστίας της ενδοσκόπησης με ΝΒΙ για την διάκριση μεταξύ αδενωμάτων (ΑΔ) και υπερπλαστικών (ΥΠ) πολυπόδων του παχέος εντέρου. Υλικό-Μέθοδοι: Ανιχνεύθηκαν 272 πολύποδες σε 206 ασθενείς (0Γ/96Α, ηλικίας 38-85, μ.ο. 64) με τη χρήση του κολονοσκοπίου Olympus Exera II HD CV80 με ΝΒΙ, φωτογραφήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την δημιουργία βάσης δεδομένων. Αδενώματα θεωρήθηκαν οι πολύποδες με ένα ή περισσότερα από πέντε προκαθορισμένα ενδοσκοπικά (NBI) χαρακτηριστικά. Η παρουσία ενός ή περισσότερων χαρακτηριστικών αδενωματώδους τύπου χαρακτήριζαν ως εντόνως πιθανή την συγκεκριμένη διάγνωση ενώ η απουσία τους ή η παρουσία μικτών στοιχείων, ως λιγότερο πιθανή. Τα ενδοσκοπικά συγκρίθηκαν τυφλά με τα ιστολογικά ευρήματα. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 272 πολύποδες (υπερπλαστικοί 45%, αδενώματα 52%, και οδοντωτά αδενώματα 3%). 38 πολύποδες (5%) είχαν μέγεθος <5mm (82 ΥΠ, 54 ΑΔ), 06 (39%) μεταξύ 6-0mm (36 ΥΠ, 70 ΑΔ) και 28 (0%) >0mm (4 ΥΠ, 24 ΑΔ). Η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστική αξία και η συνολική ακρίβεια της μεθόδου NBI, για την αναγνώριση των αδενωμάτων, ήταν: 95,9%, 88,7%, 9%, 94,8 % και 92,6%, αντίστοιχα. Υψηλή υποψία ετέθη σε 72/78 (92,3%) ΑΔ, (p<0,000). Στά ΑΔ <5mm, υψηλή υποψία ετέθη στο 94% (p<0,000). Στα ΑΔ με υψηλή υποψία η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστική αξία και η ακρίβεια της μεθόδου ήταν: 98,5%, 96,4%, 97%, 98% και 97,5%, αντίστοιχα. Συμπεράσματα: Η διακριτική ικανότητα της μεθόδου NBI στην αναγνώριση ΑΔ είναι υψηλή. Η χρήση της θα μπορούσε να μειώσει το κόστος και τους κινδύνους από ανώφελες πολυποδεκτομές με δεδομένη την κατάλληλη ενδοσκοπική επιτήρηση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):0 ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΝ- ΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΟΝΕΞΙΝΗΣ 37 ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΒΙ- ΑΚΩΝ ΑΝΤΙΓΟΝΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ ΤΟΥ CROHN Α. Κουτσούμπας, Δ. Πολύμερος 2, Ζ. Τσιαμούλος 2, Θ. Καλλή 2, Γ. Καραμανώλης 2, Κ.Τριανταφύλλου 2, Δ.Π. Μπόγδανος 3, Σ.Δ. Λαδάς 4 Ενδοσκοπικό Τμήμα, ο Νοσοκομείο ΙΚΑ, Αθήνα, Ελλάδα, 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν, Αθήνα, Ελλάδα, 3 Institute of Liver Studies, King s College London School of Medicine at King s College Hospital, London, United Kingdom, 4 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Λαϊκό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, Αθήνα, Ελλάδα Εισαγωγή: Ελέγχοντας ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα γαστρεντερικού παρατηρήσαμε ότι ορός ασθενούς με νόσο του Crohn (NC) αντιδρούσε εντονότατα με πεπτίδιο της πρωτεΐνης connexin 37 (Cx37), μέλος των πρωτεϊνών χασματοσυνδέσεων (gap junction), εμπλεκόμενων στην παθογένεση της NC. Σκοπός: Να διερευνήσουμε εάν η Cx37 είναι αντιγόνο-στόχος στη NC και εάν η αντιδραστικότητα έναντι της Cx37 είναι αποτέλεσμα μοριακής μιμητικής ανάμεσά της και στα ομόλογά της μικροβιακά της αντιγόνα. Υλικό και Μέθοδοι: Το πρόγραμμα ψ-(psi)-blast χρησιμοποιήθηκε για σύγκριση αλληλουχιών αμινοξέων της Cx και μικροβιακών πρωτεϊνών. Η δέσμευση των αντισωμάτων από τα παρασκευασθέντα βιοτινισμένα πεπτίδια (Mimotopes, Clayton, Australia) που αντιστοιχούν στη Cx , τα μικροβιακά της ομόλογα και ένα μη ομόλογο πεπτίδιο-μάρτυρα ελέγχθηκε με ELISA, σε ορούς 32 ασθενών με NC. Αποτελέσματα: Ανευρέθηκε σημαντικότατη ομολογία της ανθρώπινης Cx με 9 μικροβιακές αλληλουχίες: lactococcus lactis(), human coxsackieviruses(3), human poliovirus(), rubella virus(), human herpes virus 5(), human enterovirus C(), mycobacterium tuberculosis(). Παρατηρήθηκε αντι-cx δραστηριότητα σε 28/32 (88%) ασθενείς. Κανείς δεν αντέδρασε με το πεπτίδιο-μάρτυρα. Από τους 28 αντιδρώντες, και οι 28 (00%) αντέδρασαν με human enterovirus C και lactococcus lactis, οι 24 (86%) με coxsackie virus B4 και οι 20 (7%) με coxsackie virus A24. Παρά την ομολογία αλληλουχίας, τα άλλα 5 ομόλογα μικροβιακά αντιγόνα δεν αντέδρασαν. Συμπεράσματα: Τα δεδομένα μας δείχνουν ταυτόχρονη αντιδραστικότητα στη Cx37 και στα ομόλογά της μικροβιακά αντιγόνα σε ασθενείς με NC. Η ειδικότητα της ανωτέρω αντιδραστικότητας είναι υπό διερεύνηση. Το γεγονός ότι μόνο 4 από τα 9 ομόλογα αντιγόνα αντιδρούν, υποδηλώνει ότι η παρατηρούμενη αντιδραστικότητα είναι ιδιαίτερη και ίσως έχει ρόλο στην αιτιοπαθογένεια της NC. 29 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 0 02 ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟ- ΠΗΣΗΣ ΜΕ NARROW BAND IMAGING ΜΕ ΛΗΨΗ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΩΝ ΒΙΟΨΙΩΝ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΛΗΨΗ ΒΙΟΨΙΩΝ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ SYDNEY ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΓΑΣΤΡΙΚΩΝ ΠΡΟΝΕΟΠΛΑΣΜΑ- ΤΙΚΩΝ ΒΛΑΒΩΝ (MEGANE STUDY) Η. Ξηρουχάκης, Σ.Δ. Γεωργόπουλος, Φ. Λαούδη, Χ. Σπηλιάδη 2, Π. Χριστοφορίδης, Λ. Τσαρτσάλη Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Ιατρικό Π. Φαλήρου, 2 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας Ιατρικό Αθηνών Σκοπός: Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η χρωμοενδοσκόπηση με Narrow Band Immaging(NBI) διακρίνει, με αξιοπιστία, την γαστρίτιδα και ορισμένες προνεοπλασματικές βλάβες(πνβ) όπως η ατροφία και η εντερική μεταπλασία(εμ). Ο σκοπός μας ήταν η σύγκριση της αξιοπιστίας της NBI ενδοσκόπησης με λήψη στοχευμένων βιοψιών (πρωτόκολλο Α) σε σχέση με συμβατική ενδοσκόπηση και λήψη βιοψιών με βάση το αναθεωρημένο πρωτόκολλο Sydney(ΑΠΣ) (πρωτόκολλο Β) για την διάγνωση γαστρικών βλαβών. Υλικό-Μέθοδοι: Xρησιμοποιήθηκε γαστροσκόπιο Olympus ExeraII-HD-CV80. Εξαιρέθηκαν ασθενείς: με κακοήθειες, επιτυχή H.pylori εκρίζωση, χρήση ΜΣΑΦ/ PPI s. Δύο, έμπειροι στην ΝΒΙ απεικόνιση, ενδοσκόποι αξιολογούσαν τις εικόνες με βάση 4 προκαθορισμένους τύπους (φυσιολογικός βλεννογόνος, γαστρίτιδα, ατροφία, ΕΜ). Εξειδικευμένη παθολογοανατόμος αξιολόγησε τυφλά τις βιοψίες που τελικά συγκρίθηκαν με τα ενδοσκοπικά ευρήματα. Η στατιστική σημαντικότητα καθορίστηκε στο <0.05. Αποτελέσματα: 4/60 συνεχόμενοι ασθενείς (20Γ/2Α, 2-74ετών, μ.ο.49έτη) συμπεριλήφθησαν στην μελέτη. 8/4(43%) ασθενείς είχαν ελικοβακτηριδιακή γαστρίτιδα, 3(7%) αυτοάνοση γαστρίτιδα, και 2(29%) μη ειδική γαστρίτιδα. 8/4(43%) ασθενείς είχαν ΠΝΒ. Η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστική αξία για την αναγνώριση της γαστρίτιδας με ΝΒΙ στο σώμα και άντρο ήταν αντίστοιχα 76% και 90,6%, 8% και 85%, 92% και 93,5%, και 56% και 76%. Η συμφωνία μεταξύ των δύο μεθόδων για την αναγνώριση φυσιολογικού βλεννογόνου (k=0.5), γαστρίτιδας (k=0.48) και ΠΝΒ (k=0.45) ήταν από φτωχή έως μέτρια ικανοποιητική. Επίσης, η σύγκριση των ευρημάτων μεταξύ του πρωτοκόλλου Α και του πρωτοκόλλου Β διέφεραν σε στατιστικά σημαντικό βαθμό (x 2 3.8,p=0.007). Συμπεράσματα: Η μέθοδος ΝΒΙ μπορεί να αναγνωρίσει τη γαστρίτιδα στο άντρο και στο σώμα ικανοποιητικά. Όμως η συμφωνία της σε σύγκριση με το ΑΠΣ στην διάκριση γαστρίτιδας και ΠΝΒ είναι μέτρια. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΕΥΕΡΕΘΙΣΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛ- ΛΗΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ N. Βιάζης, Γ. Παπαθεοδωρίδης 2, Ι. Βλαχογιαννάκος, Δ. Γεωργιάδης, Θ. Μαρκουτσάκη, Ε. Βιέννα, Ε. Κεϊμαλή, Δ. Γ. Καραμανώλης,2 Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», 2 Ελληνικό Ίδρυμα Γαστρεντερολογίας και Διατροφής Εισαγωγή - Σκοπός: Να εκτιμηθεί η επίπτωση, καθώς και τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου ευερεθίστου εντέρου (ΣΕΕ) στον ελληνικό πληθυσμό. Μέθοδοι: Αρχικά καταγράφηκε η επίπτωση του ΣΕΕ (βάσει των κριτηρίων Ρώμης ΙΙΙ). Στη συνέχεια, διεξήχθησαν προσωπικές συνεντεύξεις με πάσχοντες, με στόχο την καλύτερη κατανόηση της φυσικής ιστορίας της νόσου, του προφίλ των συμπτωμάτων, του ρόλου του θεράποντος γιατρού, καθώς και του ρόλου της θεραπευτικής αγωγής. Αποτελέσματα: Το δείγμα πληθυσμού αποτελείτο από 800 συμμετέχοντες (5% γυναίκες), 5-64 ετών, κατοίκους μεγάλων και μικρών αστικών κέντρων. Συμπτώματα ΣΕΕ αναφέρθηκαν από το 3% των συμμετεχόντων, πιο συχνά από τις γυναίκες (9% έναντι 8% των συμμετεχόντων αντρών, OR 2.70, 95% CI: , p < 0.000), και πιο συχνά στους άνω των 45 ετών, σε σύγκριση με εκείνους 8-44 ετών (9% έναντι % αντίστοιχα, OR:.90, 95% CI: , p<0.000). Τα κύρια συμπτώματα ήταν κοιλιακός πόνος (00%), με συνοδό μετεωρισμό και αίσθημα κορεσμού (45%). Διάρροια, δυσκοιλιότητα και παρουσία αερίων παρατηρήθηκαν σε ποσοστό 0%, 5% και 4% αντίστοιχα. Ιατρική συμβουλή ζητήθηκε από 40% των πασχόντων, κυρίως λόγω ανησυχίας για τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα επεισόδια κοιλιακού άλγους. Οι ασθενείς συνήθως επισκέπτονταν γενικούς ιατρούς/παθολόγους (60%) και/ή γαστρεντερολόγους (43%), ενώ ανέφεραν τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής (συνηθέστερα hyoscine- Buscopan) για συμπτωματική ανακούφιση σε 62% των επεισοδίων. Συμπεράσματα: Περίπου στους 8 Έλληνες (3%) υποφέρει από συμπτώματα ΣΕΕ. Τα συμπτώματα αυτά είναι πιο συχνά στις γυναίκες και στα άτομα άνω των 45 ετών και συχνά παρακινούν τους πάσχοντες να αναζητήσουν ιατρική συμβουλή. Οι περισσότεροι ασθενείς λαμβάνουν φαρμακευτικά σκευάσματα για την ανακούφιση των συμπτωμάτων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):0 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):0

12 ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ TNFα ΚΑΙ FcγRIIIα ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ ΕΝΤΕΡΟΠΑΘΕΙΑ (ΙΦΝΕ) ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΑΝΤΙ- TNFα ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ; Μ. Γαζούλη, Χ. Καρακόϊδας 2, Κ. Παπαμιχαήλ 2, Γ. Μάντζαρης 2 Εργαστήριο Βιολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, 2 Α Γαστρεντερολογικό Τμήμα Νοσοκομείο «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Οι αντι-tnfα παράγοντες συνιστούν αποτελεσματική θεραπεία για τις ΙΦΝΕ, νόσο του Crohn (NC) και ελκώδη κολίτιδα (ΕΚ). Ωστόσο, επειδή παρατηρείται μεγάλη ετερογένεια στην απόκριση των ασθενών στους αντι-tnfα παράγοντες είναι αναγκαία η ανάδειξη δεικτών ικανών να προβλέψουν την απόκριση αυτή. Σκοπός: Η διερεύνηση της συσχέτισης των πολυμορφισμών -238G/A, - 308G/A και -857C/T του υποκινητή του γονιδίου TNFα και του πολυμορφισμού FcγRIIIα-58 (V/F) με την απόκριση των ασθενών με ΙΦΝΕ στην αντι-tnfα θεραπεία. Υλικό-Μέθοδοι: Εξετάστηκαν 82 ασθενείς, 29 (35.36%) γυναίκες, 53 (64.63%) με NC, 32 με ΕΚ (39.02%), μέσης ηλικίας 32.5 (εύρος 7-65) έτη που έλαβαν Infliximab ή Adalimumab ή διαδοχική θεραπεία. Η γονοτύπηση πραγματοποιήθηκε με την μέθοδο PCR-RFLP ή αλληλοειδική PCR, σε DNA που απομονώθηκε από το περιφερικό αίμα των ασθενών. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έγινε με το στατιστικό πακέτο Graph Pad. Αποτελέσματα: Πενήντα τρεις (64.63%) ασθενείς εισήλθαν σε ύφεση με θεραπεία. Δεκαεννέα αρχικώς ανταποκριθέντες ασθενείς έχασαν προοδευτικά την ανταπόκριση πλήρως ή μερικώς, ενώ 0 (2.9 %) δεν ανταποκρίθηκαν καθόλου στη θεραπεία 2 εβδομάδων με αντι-tnfα παράγοντα. Δεν βρέθηκε καμία στατιστικώς σημαντική συσχέτιση μεταξύ των πολυμορφισμών του TNFα που εξετάστηκαν με την απόκριση στη θεραπεία. Αντιθέτως, σχετικά με τον πολυμορφισμό FcγRIIIα-58 (V/F), ο γονότυπος V/V ανιχνεύθηκε στο 73.6% των ανταποκριθέντων στη θεραπεία έναντι 48.38% των μη ανταποκριθέντων ασθενών (p = 0.03). Η ανίχνευση των γονότυπων V/F ή/και F/F συνδυάσθηκε με μειωμένη αλλά όχι στατιστικώς σημαντική, ανταπόκριση στη θεραπεία (5.7% έναντι 26.4% όσων ανταποκρίθηκαν). Συμπεράσμα: Οι ασθενείς με ΙΦΝΕ με γονότυπο FcγRIIIα-58 V/V παρουσίασαν καλύτερη κλινική απόκριση στους αντι-τνfα παράγοντες. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΔΥΟ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ (ΚΑΥΚΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ) ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ HCV- ΓΟΝΟΤΥΠΟΣ 4 - ΛΟΙ- ΜΩΞΗ ΚΑΙ ΥΨΗΛΟ ΙΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ, ΥΠΟ ΑΓΩΓΗ ΜΕ PEG-IFN ΚΑΙ ΡΙ- ΜΠΑΒΙΡΙΝΗ: ΤΑΧΕΙΑ (RVR) ΚΑΙ ΠΡΩΙΜΗ (EVR) ΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟ- ΚΡΙΣΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ Δ. Δημητρουλόπουλος, Ι. Ελευσινιώτης 2, Χ. Παυλίδης 3, Δ. Ξυνόπουλος, Κ.Τσαμακίδης, Σ. Πατσαβέλα, Δ. Κυπραίος, Α. Λούκου, Σ. Μπασιούκας, Α. Πουλάκης, Α. Φερδερίγου 4, Σ. Κουτσούνας 3, Γ. Σαρόγλου 2, Ε. Παρασκευάς Γαστρεντερολογική Κλινική, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα, 2 Παθολογική Κλινική, Νοσοκομείο «Έλενας Βενιζέλου», Αθήνα, 3 Κέντρο Αναφοράς Ιογενούς Ηπατίτιδας, ΙΚΑ, Αθήνα, 4 Βιοχημικό Τμήμα, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα Εισαγωγή: Παρά την πρόσφατη ευρεία διάδοση του ιού ηπατίτιδας C, γονότυπου 4 (HCV-4), στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ελάχιστα είναι γνωστά για την επίδραση φυλετικών παραγόντων στην έκβαση της θεραπείας ασθενών με χρόνια HCV-4 λοίμωξη. Σκοπός: Να συγκριθούν οι δείκτες ταχείας (RVR) και πρώιμης (EVR) ιολογικής ανταπόκρισης, ανταπόκρισης στις 24 εβδομάδες και στο τέλος της θεραπείας (48 εβδομάδες), καθώς και η παρατεταμένη ιολογική ανταπόκριση (SVR) μεταξύ 2 ομάδων ασθενών, Καυκάσιων και Αιγυπτίων με HCV-4 λοίμωξη. Επίσης, να εκτιμηθεί η ασφάλεια της θεραπείας σε σχέση με την κατάθλιψη και παθολογικές εργαστηριακές παραμέτρους. Ασθενείς και Μέθοδοι: Εξήντα ενήλικες ασθενείς (30 Καυκάσιοι-Ομάδα Α και 30 Αιγύπτιοι- Ομάδα Β) με χρόνια HCV-4 λοίμωξη, υπότυπος α, με αυξημένο ιικό φορτίο κατά την έναρξη της θεραπείας (> IU/ml), έλαβαν αγωγή για 48 εβδομάδες με peg-ifn a2a και ριμπαβιρίνη. Προσδιορισμός των επιπέδων HCV-RNA έγινε κατά την 4 η, 2 η, 24 η, 48 η και 72 η εβδομάδα. Αποτελέσματα: Τα βασικά χαρακτηριστικά, περιλαμβανομένης της βιοψίας ήπατος, ήταν παρόμοια μεταξύ των 2 ομάδων. Τα ποσοστά SVR ήταν 36.7% (/30) για την ομάδα Α και 30.0% (9/30) για την ομάδα Β (p= ΝS). Καμία στατιστικά σημαντική διαφορά δεν παρατηρήθηκε ως προς την EVR, RVR καθώς και τα ποσοστά αρνητικοποίησης του HCV-RNA στις εβδομάδες 24 και 48 της θεραπείας, μεταξύ των ομάδων Α και Β (26.7% vs 30.0% p=.000, 50.0% vs 46.7% p=.000, 53.3% vs 43.3% p= και 56.7% vs 36.7% p= 0.96, αντίστοιχα). Μείωση δόσης της ριμπαβιρίνης έγινε σε 5 (6.66%) ασθενείς της ομάδας Α και 2 (6.66%) της ομάδας Β. Μείωση δόσης της peg-ifn a2a χρειάστηκε σε 4 (3.33%) ασθενείς της ομάδας Α και 3 (0.0%) της ομάδας Β. Αντικαταθλιπτικά (μιτραζαπίνη) χορηγήθηκαν μόνο σε 4 (3.33%) ασθενείς της ομάδας Α. Στατιστικά σημαντικό ποσοστό παθολογικών τιμών αιμοσφαιρίνης, λευκών αιμοσφαιρίων, ουδετεροφίλων και αιμοπεταλίων δεν παρατηρήθηκε σε καμία ομάδα ασθενών. Οι ασθενείς της ομάδας Β παρουσίασαν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά παθολογικής τιμής AST κατά τις εβδομάδες 4 και 24 (53.3% vs 23.3% p= και 48.7% vs 3.3% p= 0.0, αντίστοιχα) καθώς και σημαντικά υψηλότερα ποσοστά παθολογικής τιμής ALT και γgt κατά την 24 η εβδομάδα (50.0% vs 20.0% p= και 40.0% vs 3.3% p= 0.04, αντίστοιχα). Συμπέρασμα: Η φυλετική καταβολή δεν δείχνει να επηρεάζει την έκβαση της θεραπείας ούτε τα ενδιάμεσα ποσοστά ανταπόκρισης πασχόντων από χρόνια HCV-4 λοίμωξη με υψηλό ιικό φορτίο. Η προτεινόμενη θεραπευτική αγωγή ήταν καλά ανεκτή από όλους τους ασθενείς και των 2 ομάδων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): 07 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΓΟΝΙΔΙΟΥ GNb3 ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΧΕΑ 5-Ht2A ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΥΕΡΕΘΙΣΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ Μ. Γαζούλη, Θ. Καραντάνος, Θ. Μαρκουτσάκη 2, Ν.Π. Ανάγνου, Σ. Λαδάς 3, Δ.Γ. Καραμανώλης 2 Εργαστήριο Βιολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, 2 Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα Νοσοκομείο «Ο Ευαγγελισμός», 3 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Λαϊκό» Εισαγωγή: Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (ΣΕΕ) αποτελεί λειτουργική διαταραχή του κατώτερου γαστρεντερικού συστήματος που χαρακτηρίζεται κυρίως από χρόνιο κοιλιακό πόνο, ευαισθησία, και διαταραχές στις εντερικές συνήθειες. Πρόσφατα δεδομένα υποστηρίζουν ότι ο πολυμορφισμός C825T στο γονίδιο που κωδικοποιεί για την β3 υπομονάδα της G πρωτεϊνης (GNb3) και πολυμορφισμοί στο γονίδιο του υποδοχέα της σεροτονίνης 5-Ηt2A σχετίζονται με το ΣΕΕ. Σκοπός: Η παρούσα μελέτη εστιάζει στη συσχέτιση των πολυμορφισμών -453G/A στο γονίδιο 5-Ht2A και C825T στο γονίδιο GNb3 με την αιτιοπαθογένεια του ΣΕΕ. Υλικό-Μέθοδοι: Εξετάστηκαν 95 ασθενείς και 2 υγιείς. Οι ασθενείς πληρούσαν τα κριτήρια της Ρώμης ΙΙ. Η γονοτύπηση πργαματοποιήθηκε με την μέθοδο PCR-RFLP σε DNA που απομονώθηκε από το περιφερικό αίμα των ασθενών και των υγιών. Η στατιστική ανάλυση έγινε το στατιστικό πακέτο Graph Pad. Αποτελέσματα: Οσον αφορά τον πολυμορφισμό C825T στο γονίδιο GNb3 ενώ η συχνότητα του ΤΤ γονοτύπου δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ ασθενών και υγιών (7.28% vs 3.3%), η συχνότητα του Τ αλληλίου βρέθηκε σημαντικά αυξημένη στους πάσχοντες με ΣΕΕ σε σχέση με τους υγιείς (44.2 vs 29.9%, p=0.003). Οσον αφορά τον πολυμορφισμό -453G/A στο γονίδιο 5-Ht2A τόσο η συχνότητα του ΑΑ γονοτύπου, όσο και η συχνότητα του Α αλληλίου βρέθηκαν σημαντικά αυξημένες σε σχέση με τον υγιή πληθυσμό (ΑΑ: 36.8% vs 22.32%, p = 0.03; Α: 58.95% vs 46.87%, p = 0.07). Συμπεράσμα: Τα αποτελέσματά μας υποστηρίζουν ότι οι πολυμορφισμοί στα γονίδια GNb3 και 5-Ht2A δύναται να σχετίζονται με την ευαιασθησία ανάπτυξης ΣΕΕ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): 08 Η ΜΟΡΙΑΚΗ ΜΙΜΗΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΑΥΡΟΥΜΕΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙ- ΚΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΗΣ ΙΛΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΕΝΤΕ- ΡΙΚΩΝ ΠΡΩΤΕΪΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ CROHN Ζ. Τσιαμούλος, Δ. Πολύμερος, Α. Κουτσούμπας 2, Α. Γάγλια, Γ. Καραμανώλης, Κ. Τριανταφύλλου, Δ.Π. Μπόγδανος 3, Σ.Δ. Λαδάς 4 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν, Αθήνα, Ελλάδα, 2 Ενδοσκοπικό Τμήμα, ο Νοσοκομείο ΙΚΑ, Αθήνα, Ελλάδα, 3 Institute of Liver Studies, King s College London School of Medicine at King s College Hospital, London, United Kingdom, 4 Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Λαϊκό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, Αθήνα, Ελλάδα Εισαγωγή: Η υπόθεση ότι ο ιός και το εμβόλιο της ιλαράς παίζουν ρόλο στην αιτιοπαθογένεια της νόσου του Crohn (NC) είναι αμφισβητούμενη. Σκοπός: Η διερεύνηση του ρόλου της μοριακής μιμητικής και της ανοσολογικής διασταυρούμενης αντιδραστικότητας μεταξύ αντιγόνων ιλαράς και ανθρώπινων εντερικών πρωτεϊνών στη NC. Υλικό και Μέθοδοι: Το πρόγραμμα BLAST 2 sequences χρησιμοποιήθηκε για τη σύγκριση αλληλουχιών αμινοξέων 5 πρωτεϊνών ιλαράς και 56 ανθρώπινων εντερικών πρωτεϊνών καταχωρημένων στη βάση πρωτεϊνών SWISS-PROT. Οι αντισωματικές απαντήσεις σε κατασκευασθέντα ομόλογα πεπτίδια (Mimotopes, Clayton, Australia) ιλαράς/ ανθρώπου ελέγχθηκαν με ELISA σε ορούς 50 ασθενών με NC (μέση ηλικία 39.2 χρ), 50 ασθενών με Ελκώδη Κολίτιδα (ΕΚ) (48. χρ), ως παθολογικών μαρτύρων, και 38 υγιών μαρτύρων (39.8 χρ). Αποτελέσματα: Ανιχνεύσαμε και κατασκευάσαμε δεκαεπτά ζεύγη 5μερών πεπτιδικών αλληλουχιών από 2 αντιγόνα ιλαράς (αιμαγλουτινίνη-νευραμινιδάση και γλυκοπρωτεΐνη τήξης) και από 0 ανθρώπινες εντερικές πρωτεΐνες υψηλού βαθμού ομοιότητας. Αντιδραστικότητα σε τουλάχιστο ένα ομόλογο πεπτίδιο ιλαράς βρέθηκε σε 27/50 (54%) ασθενείς με NC, σε 24/50 (48%) ασθενείς με ΕΚ (p=0.68) και σε 3/38 (34.2%) υγιείς μάρτυρες (p=0.08). Διπλή αντιδραστικότητα σε τουλάχιστο ένα ζεύγος ιλαράς/ανθρώπου βρέθηκε σε 4/50 (8%) NC ασθενείς, σε 3/50 (6%) ασθενείς με ΕΚ (p=0.99), σε 3/38 (7.9%) μάρτυρες (p=). Συμπεράσματα: Αντιδραστικότητα σε αλληλουχίες ιλαράς ομόλογες προς ανθρώπινες εντερικές πρωτεΐνες ανευρίσκεται συχνά, αλλά δεν είναι ειδική της NC. Διπλή αντιδραστικότητα σε ομόλογες αλληλουχίες ιλαράς/ανθρώπου απαντάται μόνο σε ελάχιστους ασθενείς με NC, ΕΚ και υγιείς μάρτυρες υποδηλώνοντας ότι δεν υπάρχει συμμετοχή των διασταυρούμενων χυμικών απαντήσεων και της μοριακής μιμητικής μεταξύ ομόλογων πρωτεϊνών ιλαράς/ανθρώπινου εντέρου στην αιτιοπαθογένεια της NC. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):

13 2 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΣΥΓΚΛΕΙΣΗ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΤΟΜΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ T-ANCORS (COOK Medical ) ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΕΚΤΕ- ΛΕΣΗΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΤΟΝΕΟΣΚΟΠHΣΕΩΝ - ΒΙΟΨΙΩΝ ΣΕ ΖΩΪΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ NOTES Κ.Χ. Δελής, Π. Μιχελάκος, Π. Βαλίνος, Κ. Πετράκη, Α. Παπαλόης Νοσοκομείο METROPOLITAN, Πειραματικό και Ερευνητικό Κέντρο ELPEN Σκοπός: H (δια) Φυσικών Στομίων (Οπών) (Δι-) Ενδαυλική Ενδοσκοπική Χειρουργική, κατά την απόδοση του αγγλικού όρου Natural Orifice Transluminal Endoscopic Surgery, αφορά στην εφαρμογή καινοτόμων χειρουργικών τεχνικών, δια των οποίων επιτυγχάνεται η προσέγγιση διαφόρων οργάνων της κοιλίας δια μέσου φυσικών ανατομικών οπών (π.χ. στόμα), με σκοπό τη διενέργεια διαφόρων διαγνωστικών ή θεραπευτικών πράξεων. Η ασφαλής σύγκλειση της τομής εισόδου στην περιτοναϊκή κοιλότητα, στα πλαίσια της εφαρμογής τεχνικών ΝΟΤΕS, αποτελεί μείζονος σημασίας προϋπόθεση για την μελλοντική καθιέρωση τους στην καθημερινή κλινική πράξη. Μπορεί να επιτευχθεί με χρήση διαφόρων μέσων, ανάλογα με την τεχνική, όπως: συνδετήρες (clips), ράμματα κ.α. Κατατίθεται η εμπειρία μας, όσον αφορά στην σύγκλειση της χειρουργικής τομής εισόδου με χρήση ραμμάτων T-anchors (Cook Medical ), στα πλαίσια διεξαγωγής πειραματικών περιτονεοσκοπήσεων βιοψιών σε ζωϊκά πρότυπα με εφαρμογή τεχνικών NOTES. Υλικά-Μέθοδος: Σύμφωνα με τη διαδικασία, σε καθέναν από τέσσερις (4) συνολικά χοίρους, ευρισκόμενους υπό νάρκωση, έγινε εισαγωγή και προώθηση στην περιτοναϊκή κοιλότητα ενός εύκαμπτου ενδοσκοπίου (Olympus GIF-2T 60), διαμέσου γαστροτομής, γενομένης με ειδικό μαχαιρίδιο (needle knife), ενίοτε συνοδευμένης από περαιτέρω διάταση της τομής με μπαλλόνι διαστολής. Ακολούθησαν περιτονεοσκόπηση και λήψη εικονικών ηπατικών βιοψιών. Τέλος, έγινε ενδοσκοπική σύγκλειση της χειρουργικής τομής εισόδου, με χρήση ραμμάτων Τ-anchors (ένα ζεύγος ανά τομή, ένθεν κι ένθεν). Αποτελέσματα-Συμπεράσματα: Σε όλες τις περιπτώσεις επετεύχθη η πλήρης και ασφαλής σύγκλειση της χειρουργικής τομής εισόδου στην περιτοναϊκή κοιλότητα, όπως επιβεβαιώθηκε και από τα μετέπειτα εξετασθέντα νεκροτομικά ευρήματα. Παρά την φαινομενική της πολυπλοκότητα, η ανωτέρω τεχνική σύγκλεισης δείχνει αρκετά υποσχόμενη και χρήζει περαιτέρω αξιολόγησης μέσω επιπλέον εφαρμογών. 29 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 09 0 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΣΥΓΚΛΕΙΣΗ ΙΑΤΡΟΓΕΝΩΣ ΠΡΟΚΛΗΘΕΙΣΩΝ ΓΑ- ΣΤΡΟΤΟΜΩΝ ΜΕ TH ΧΡΗΣΗ OTSC CLIP (OVESCO) ΣΕ ΖΩΪΚΑ ΠΡΟ- ΤΥΠΑ Κ.Χ. Δελής, Π Βαλίνος, Π. Μιχελάκος, Α. Παπαλόης, Κ. Πετράκη Νοσοκομείο METROPOLITAN, Πειραματικό και Ερευνητικό Κέντρο ELPEN Ο σεβασμός της ακεραιότητας του τοιχώματος του γαστρεντερικού σωλήνα αποτελεί θεμελιώδη αρχή που καθορίζει τα όρια της ενδοσκόπησης. Η παραβίαση αυτής της αρχής μπορεί να οδηγήσει σε διάτρηση του τοιχώματος με απειλητικά για την ζωή του ασθενούς αποτελέσματα. Η ανάπτυξη αξιόπιστων ενδοσκοπικών τεχνικών αποκατάστασης τέτοιων επιπλοκών είναι εξαιρετικής σημασίας αφού έτσι μπορεί να αποτραπεί η χειρουργική παρέμβαση. Σκοπός: Επιχειρείται η παρουσίαση της εμπειρία μας σχετικά με την χρήση ενός νέου συστήματος σύγκλεισης τεχνητά προκληθεισών διατρήσεων στομάχων χοίρων, στα πλαίσια πειραματικών εφαρμογών ενδοσκοπικής χειρουργικής NOTES. Υλικό-Μέθοδος: Έγινε σύγκλειση 0 γαστροτομών σε χοίρους που προκλήθηκαν με βελόνα μαχαιρίδιο και επακόλουθη διαστολή με μπαλόνι. Χρησιμοποιήθηκε το σύστημα OTSC (Ovesco Endoscopy GmbH), ειδικά σχεδιασμένο για σύγκλειση διατρήσεων του σπλαχνικού τοιχώματος μετά από ενδοσκοπικές πράξεις. Ισάριθμα OTSC clips απελευθερώθηκαν από ειδικό κύλινδρο εφαρμογής τοποθετημένο στο άκρο του ενδοσκοπίου (Olympus GIF-2T 60) αφού προηγουμένως έγινε σύλληψη -σύγκλειση των χειλέων της τομής με την ειδική διπλή λαβίδα. Αποτελέσματα: Οκτώ από τις δέκα συγκλίσεις ήταν τεχνικά επιτυχείς και πλήρεις, όσον αφορά στην επάρκεια κάλυψης όλης της τομής αλλά και των στοιβάδων του γαστρικού τοιχώματος (ορογόνος με ορογόνο) όπως επιβεβαιώθηκε και ιστολογικά. Δύο εφαρμογές αστόχησαν λόγω μη επαρκούς σύλληψης ιστού στον ειδικό κύλινδρο εφαρμογής προφανώς λόγω της αρχικής απειρίας. Δεν υπήρξαν επιπλοκές κατά την εφαρμογή της μεθόδου η οποία κρίνεται ταχεία και σχετικά απλή για τον επεμβατικό γαστρεντερολόγο. Συμπεράσματα: Η ενδοσκοπική σύγκλειση γαστροτομών σε χοίρους με το σύστημα OTSC είναι είναι μια σχετικά απλή και αποτελεσματική μέθοδος που μπορεί να καθιερωθεί μελλοντικά στην ενδοσκοπική κλινική πράξη σε περιπτώσεις διατρήσεων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):2 ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΗ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΕΡΙΚΗΣ ΧΛΩΡΙΔΑΣ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΣΥΜΒΙΟΤΙΚΑ K. Κοτζάμπαση, E. Μπεζιρτζόγλου 2, X. Βοϊδάρου 2, A. Αλεξόπουλος 2, E. Ελευθεριάδης Α Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Ιατρικό Τμήμα Α.Π.Θ., 2 Εργαστήριο Μικροβιολογίας Βιοτεχνολογίας & Υγιεινής, Τμήμα Επιστήμης & Τεχνολογίας Τροφίμων, Δ.Π.Θ. Η μεταβολή της εντερικής χλωρίδας σε βαρέως πάσχοντες θεωρείται ότι συμβάλλει στη διάσπαση του βλεννογόνιου εντερικού φραγμού. Ερευνήθηκε η προϊούσα μεταβολή της εντερικής χλωρίδας σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς ΜΕΘ και η τροποποίηση της με συμβιοτικά. Εβδομήντα-πέντε ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε χορήγηση συμβιοτικού-[s] Synbiotic 2000Forte ή placebo-[p], μια φορά ημερησίως για 5μέρες. Συλλέχτηκαν κόπρανα στις 0, 4, 7, 5μ, για ταυτοποίηση μικροβίων και καταγράφθηκαν οι λοιμώξεις, σηπτικές επιπλοκές, θνητότητα, μέρες παραμονής στη ΜΕΘ και αναπνευστήρα. Η ομάδα-p έδειξε βαθμιαία καταστροφή της εντερικής χλωρίδας. Το E.coli εξαφανίσθηκε, ενώ τα μείζονα παθογόνα, Klebsiella, Kluyvera, Citrobacter, C. difficile, Hafnia, S. aureus, Proteus, Salmonella, Serratia υπεραναπτύχθηκαν. H ομάδα-s βρέθηκε να έχει πιο ισορροπημένη χλωρίδα: από την 7μ αυξήθηκαν τα είδη των Lactobacillus [p=0.045], Prevotella [p=0.027], Enterococcus [p=0.003], Bacteroides [p=0.05] και Clostridium-lec(-) [p=0.02] και την 5μ τα E.coli [p=0.05], Lactobacillus [p=0.005], Lactococcus [p=0.036], Pediococcus [p=0.036], Enterococcus [p=0.09], Bacteroides [p=0.005], Clostridium lec(-) [p=0.05], και C. perfringens-veg [x 2, p=0.05]. Μετρήσιμη αύξηση επίσης παρατηρήθηκε για το E.coli [p=0.039] και τα Lactobacillus [p=0.003] μεταξύ 7-5μ, συνοδευόμενη από μείωση της σπορογόνου μορφής του C. perfringens. Σε κλινικό επίπεδο, οι ασθενείς της ομάδας-s έδειξαν στατιστικά σημαντικά μειωμένη συχνότητα λοιμώξεων [p=0.0], SIRS, και βαρειάς σήψης [p=0.02], μειωμένες μέρες νοσηλείας στην ΜΕΘ [p=0.0], και στον αναπνευστήρα [p=0.00]. Η θνητότητα ήταν 4.3% vs 30%, αντίστοιχα. Συμπερασματικά φαίνεται ότι τα συμβιοτικά χορηγούμενα σε βαρέως πάσχοντες επί 5θήμερο, αντισταθμίζουν επιτυχώς την διαταραγμένη εντερική χλωρίδα με ευεργετικά αποτελέσματα που αντανακλώνται στην βελτιωμένη απάντηση του οργανισμού στη λοίμωξη και τη σήψη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):2 2 ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΜΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΙΔΑΖΟΛΑΜΗΣ, ΦΕΝΤΑΝΥΛΗΣ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΩΝ ΔΟΣΕΩΝ ΠΡΟΠΟΦΟΛΗΣ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Σ. Μιχόπουλος, Ε. Ζαμπέλη, Φ. Δημόπουλος, Χ. Γιαννόπουλος, Μ. Μαύρος, Ε. Χρυσανθοπούλου, Σ. Καραγιάννης, Π. Αναπλιώτης, Δ. Βαλσαμίδης Γαστρεντερολογική Κλινική & Τμήμα Αναισθησιολογίας, Γ.Ν.Α. «Αλεξάνδρα», Αθήνα Η χορήγηση καταστολής από μη αναισθησιολόγους κατά την ενδοσκόπηση είναι μια συνήθης, αλλά αμφιλεγόμενη πρακτική διεθνώς κυρίως αν το πρωτόκολλο περιέχει προποφόλη (Π). Σκοπός της μελέτης: Προοπτική εκτίμηση της χρήσης ενός σχήματος χαμηλής δόσης Π στην κολοσκόπηση. Ασθενείς-Μέθοδοι: Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε κολοσκόπηση στη διάρκεια ενός 3μήνου. Πρωτόκολλο: Αρχική χορήγηση Μιδαζολάμης (Μ: 2,5mg για <60ετών και mg για >60 ετών) και Φεντανύλης (Φ: μgr/kg για <60 ετών και 0,5 μgr/kg για >60 ετών). Ακολουθούσε εκτίμηση του ασθενούς και αναλόγως προσετίθεντο χαμηλές δόσεις Π (αύξηση ανά 0 mg). Καταγράφηκαν: κορεσμός, P CO2, καρδιακή συχνότητα και αρτηριακή πίεση προ, κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της εξέτασης, η διάρκεια της κολοσκόπησης και ο χρόνος ανάνηψης. Αποτελέσματα: 274 ασθενείς (2 άνδρες), μέση ηλικία 6,5±3,9 έτη. Δόσεις που καταγράφηκαν: Μ:,98±0,83mg, Φ:30,9±8,2 μg, Π αρχική (Πα): 26,6±6,6 και Π τελική (Πτ): 85,0±38,7mg. Το επίπεδο καταστολής ήταν: στο 24% των ασθενών επιπέδου ΙΙΙ, στο 69% ΙV και στο 7% V (κλίμακα Ramsey). Καταγράφηκαν 3 (4,74%) ελαφρές ανεπιθύμητες ενέργειες που βελτιώθηκαν όλες με αύξηση του Ο 2 και των υγρών χωρίς ανάγκη διασωλήνωσης. Ηλικία, κάπνισμα, ΒΜΙ και δόσεις των Μ, Φ, Π δεν συσχετίστηκαν με τις παρενέργειες. Ο χρόνος εισόδου στο τυφλό ήταν 0,3±6,2min και ήταν αντιστρόφως ανάλογος με την Πα (p=0,025). Ο χρόνος απόσυρσης ήταν 7,±8,2 min (2,7±4,0 αν δεν υπήρχαν πολύποδες). Η Πτ συσχετίστηκε θετικά με τον συνολική διάρκεια της εξέτασης (p=0,08). Ο χρόνος για πλήρη ανάνηψη ήταν 3,0±9,8min. 0 ασθενείς είχαν αμυδρή ανάμνηση της εξέτασης. ασθενής ήταν απρόθυμος να επαναλάβει την κολοσκόπηση. Συμπεράσματα: ) Η καταστολή με Μ και Φ σε συνδυασμό με χαμηλή δόση Π είναι ασφαλής, εφόσον τα φάρμακα χορηγούνται προσεκτικά 2) Στην πλειοψηφία των ασθενών το επίπεδο καταστολής ήταν μέτριο και σε κάποιες περιπτώσεις βαθύ. Συνεπώς η στενή παρακολούθηση είναι επιβεβλημένη με στόχο την πρόληψη ή/και την αναστροφή αρχομένων ανεπιθύμητων ενεργειών 3) Η ποιότητα καταστολής και ο χρόνος ανάνηψης εκτιμήθηκαν ως πολύ καλά. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):2

14 Ο ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗΣ ΕΝΤΕΡΟΚΛΥΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ CROHN: ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑ- ΦΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΟ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΗΜΑ ΚΟΙΛΙΑΣ ΚΑΙ PER-OS ΔΙΑΒΑΣΗ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΜΕ ΒΑΡΙΟ Ι.Κ. Τριανταφυλλίδης, Γ. Μαλγαρινός, Α. Φάκου 2, Π. Καζακίδης 2, Α. Γκίκας Γαστρεντερολογικό Τμήμα και Ακτινολογικό Εργαστήριο 2, Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να συγκριθεί η διαγνωστική αξία και προσφορά της μαγνητικής εντερόκλυσης (ΜΕ) με τρεις διαφορετικές τεχνικές μελέτης του λεπτού εντέρου: α) Αξονική τομογραφία κοιλίας (ΑΤΚ), β) Διαδερμικό υπερηχογράφημα κοιλίας (ΔΥΚ) και γ) διάβαση λεπτού εντέρου με βάριο (ΔΛΕΒ). Ασθενείς-Μέθοδοι: Είκοσι τέσσερις διαδοχικοί ασθενείς με διαγνωσμένη νόσο Crohn υποβλήθηκαν σε ΜΕ με χορήγηση σκιαστικού από του στόματος. Τα ευρήματα από τον βλεννογόνο, το εντερικό τοίχωμα και τους παρακείμενους ιστούς συγκρίθηκαν με αυτά της συμβατικής ΑΤΚ, του ΔΥΚ και της per-os ΔΛΕΒ. Αποτελέσματα: η ΜΕ και η ΔΛΕΒ κατέδειξαν τον αριθμό, το μήκος και την εντόπιση των πασχουσών περιοχών του λεπτού εντέρου σε ποσοστά που δεν διέφεραν στατιστικώς. Η κατάδειξη των στενωτικών περιοχών με το ΔΥΚ υστερούσε αν και κατεδείκνυε με ακρίβεια το πάχος του εντερικού τοιχώματος στην πάσχουσα περιοχή του εντέρου. Η ΑΤΚ δεν διέφερε από το ΔΥΚ όμως υστερούσε συγκριτικώς με την ΜΕ. Η ΜΕ κατέδειξε διαταραχές του βλεννογόνου όπως έλκη και πάχυνση των πτυχών σε ποσοστά μικρότερα του 50%, όμως η ευαισθησία στην κατάδειξη προστενωτικής διάτασης του εντέρου ήταν 00%. Ύπαρξη μεσεντερίου λεμφαδενίτιδος με την ΜΕ διαπιστώθηκε σε ποσοστό παρόμοιο με αυτό του ΔΥΚ και της ΑΤΚ. Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με προσβολή του λεπτού εντέρου από νόσο Crohn η ΜΕ αποτελεί πολύτιμη μέθοδο ακριβούς κατάδειξης των προσβεβλημένων περιοχών σε ποσοστά που υπερτερούν της ΑΤΚ και του ΔΥΚ. Εάν η μέθοδος καταστεί ευρέως διαθέσιμη στο εγγύς μέλλον θα αποτελέσει πιθανότατα την μέθοδο εκλογής στη μελέτη των ασθενών με νόσο Crohn του λεπτού εντέρου. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 3 4 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ INFLIXIMAB ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΛΚΩΔΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΕΥΝΟΪΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ N. Βιάζης, Ι. Βλαχογιαννάκος, Δ. Γεωργιάδης, Α. Κεγιόγλου, Θ. Μαρκουτσάκη, Π. Βασιανοπούλου, Π. Γκούμα, Δ.Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή-Σκοπός: Να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της θεραπείας με infliximab σε ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα. Μέθοδοι: Αναδρομική ανάλυση ασθενών με ελκώδη κολίτιδα που έλαβαν infliximab στο Τμήμα μας. Μελετήθηκαν η ανταπόκριση στη θεραπεία και οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις, ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκε πολυπαραγοντική ανάλυση για να εκτιμηθεί η επίδραση διαφόρων μεταβλητών στην ανταπόκριση. Αποτελέσματα: Συμπεριελήφθησαν 9 ασθενείς (45% άνδρες, μέση ηλικία 44±5 έτη) και η μέση διάρκεια παρακολούθησης ήταν 6.8 μήνες (διακύμανση 4-59). Το infliximab χορηγήθηκε σε δόση 5mg/Kg στις εβδομάδες 0, 2, 6 και κάθε 8 εβδομάδες στη συνέχεια. Η ένδειξη για τη χορήγηση του φαρμάκου ήταν νόσος ανθεκτική ή εξαρτώμενη από τα κορτικοειδή. Η νόσος ήταν πρωκτίτιδα σε 5 ασθενείς, αριστερή κολίτιδα σε 5 ασθενείς και πανκολίτιδα σε 9 ασθενείς. Ανταπόκριση παρουσίασαν 6 ασθενείς (84.2%), όμως ένας από αυτούς παρουσίασε απώλεια της ανταπόκρισης μετά από 0 μήνες παρακολούθησης. Οι υπόλοιποι 3 ασθενείς δεν παρουσίασαν ανταπόκριση (5.8%). Σε κολεκτομή οδηγήθηκαν 4 ασθενείς (2%); 3 που δεν ανταποκρίθηκαν και που έχασε την ανταπόκριση. Οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις από την έγχυση του φαρμάκου ήταν ήπιες. Σύμφωνα με την πολυπαραγοντική ανάλυση, η ηλικία, το φύλο, η διάρκεια της νόσου, η ένδειξη για τη χορήγηση του φαρμάκου (κορτικοανθεκτική/ κορτικοεξαρτώμενη νόσος) και η δραστηριότητα της νόσου δεν επηρέασαν την ανταπόκριση. Ο μόνος παράγοντας που σχετίστηκε με την ανταπόκριση ήταν η έκταση της νόσου (p=0.02). Συμπεράσματα: Η θεραπεία με infliximab είναι αποτελεσματική και ασφαλής σε ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα. Η έκταση της νόσου είναι, σύμφωνα με τα δεδομένα μας, η μόνη παράμετρος που σχετίζεται με την ανταπόκριση. 3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):3 ΕΝΤΕΡΟΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΚΑΨΟΥΛΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΤΕΛΗ ΕΙ- ΛΕΟ N. Βιάζης, Ι. Βλαχογιαννάκος, Δ. Γεωργιάδης, Ε. Κομνηνού, Α. Κεγιόγλου, Π. Βασιανοπούλου, Κ. Μάρκογλου, Δ. Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή-Σκοπός: Να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια της ενδοσκοπικής κάψουλας σε ασθενείς με ατελή ειλεό. Μέθοδοι: Αναδρομική ανάλυση 3 ασθενών, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ενδοσκόπηση με κάψουλα λεπτού εντέρου στο Τμήμα μας, από τον Ιανουάριο του 2003 έως τον Αύγουστο του 2008, για τη διερεύνηση επεισοδίων ατελούς ειλεού. Η ηλικία των ασθενών ήταν 20-8 έτη και όλοι τους είχαν προηγουμένως υποβληθεί σε γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, αξονική τομογραφία και ακτινολογικό έλεγχο λεπτού εντέρου (διάβαση λεπτού εντέρου ή εντερόκλυση), χωρίς όμως να τεθεί οριστική διάγνωση. Αποτελέσματα: Η κάψουλα λεπτού εντέρου έθεσε την οριστική διάγνωση σε 2 από τις 3 περιπτώσεις (38.7%). Σε 5 περιπτώσεις διαγνώσθηκε νόσος Crohn, σε όγκος λεπτού εντέρου, σε 2 υπήρχαν ευρήματα συμβατά με ισχαιμική εντερίτιδα, σε ανεβρέθηκε εκκολπωμάτωση και σε ακόμα ασθενή διαγνώσθηκε ευμεγέθης πολύποδας ειλεού. Κατακράτηση της κάψουλας συνέβη σε 2 από τους 3 ασθενείς (6.5%). Σε έναν ασθενή με νόσο Crohn η κάψουλα διήλθε της στένωσης μετά από φαρμακευτική αγωγή, ενώ στον δεύτερο ασθενή όπου υπήρχε στένωση λόγω όγκου τελικού ειλεού η κάψουλα αφαιρέθηκε χειρουργικά. Και στις δύο περιπτώσεις κατακράτησης της κάψουλας οι ασθενείς είχαν αρχικά υποβληθεί σε διάβαση λεπτού εντέρου, η οποία δεν ανέδειξε το πρόβλημα. Συμπέρασμα: Η ενδοσκόπηση με κάψουλα εμφανίζει υψηλή διαγνωστική ακρίβεια σε ασθενείς με ατελή ειλεό, δεδομένου ότι ανέδειξε όγκους λεπτού εντέρου ή νόσο Crohn, σε περιπτώσεις στις οποίες οι εξετάσεις ρουτίνας που προηγήθηκαν δεν είχαν επιτυχώς αναδείξει την υποκείμενη βλάβη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):3 5 6 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΛΕΠΤΙΝΗΣ ΚΑΙ ΓΚΡΕΛΙΝΗΣ ΟΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΟΣΤΙΚΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟ- ΝΩΔΕΙΣ ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΝΟΣΟΥΣ Χ. Ζαβός, Ι.Ε. Κουτρουμπάκης, Ι. Δαμηλάκης 2, Ν. Καρκαβίτσας 2, Γ. Παπαδάκης 2, Ι. Νεραντζουλάκης 3, Θ. Βουδούρη, Η.Α. Κουρούμαλης Γαστρεντερολογική Κλινική, 2 Τμήμα Πυρηνικής Φυσικής, 3 Τμήμα Ακτινοδιαγνωστικής, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης Εισαγωγή: Πρόσφατα δεδομένα στον πληθυσμό μας ανέδειξαν υψηλή συχνότητα μειωμένης οστικής πυκνότητας σε ασθενείς με ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις εντερικές νόσους (ΙΦΕΝ), ιδιαίτερα στη νόσο Crohn (NC) αλλά και στην ελκώδη κολίτιδα (ΕΚ). Σύμφωνα με περιορισμένα δεδομένα σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες με οστεοπόρωση, η λεπτίνη φαίνεται ότι καθορίζει την απώλεια της οστικής πυκνότητας, ενώ η γκρελίνη (ο ενδογενής συνδέτης υποδοχέα της αυξητικής ορμόνης) μάλλον προστατεύει την οστική πυκνότητα μέσω αντικαταβολικού μηχανισμού μειώνοντας την οστική επαναρρόφηση. Σκοπός: Η διερεύνηση της συσχέτισης μεταξύ της μείωσης της οστικής πυκνότητας και των επιπέδων ορού λεπτίνης και γκρελίνης σε φυσικά δραστήριους ασθενείς με ΙΦΕΝ. Ασθενείς-Μέθοδοι: Στη μελέτη περιελήφθησαν 8 ασθενείς με ΙΦΕΝ (64 ΝC: 54 ΕΚ), εκ των οποίων 40 (2 άνδρες, μέσης ηλικίας: 37±2 έτη) με T-score>-,0, που θεωρείται ως φυσιολογικό, 55 (35 άνδρες, μέσης ηλικίας: 49±3 έτη) με T-score μεταξύ -,0 και -2,5, ενδεικτικό οστεοπενίας, και 23 (0 άνδρες, μέσης ηλικίας: 56±8 έτη) με T-score<-2,5, ενδεικτικό οστεοπόρωσης. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε μέτρηση οστικής πυκνότητας με απορροφησιομετρία διπλής ενέργειας ακτίνων Χ (DXA) στον αυχένα του μηριαίου και στην οσφυϊκή μοίρα (Ο-Ο4). Σε όλους τους ασθενείς ελήφθη δείγμα ορού στο οποίο μετρήθηκαν οι συγκεντρώσεις λεπτίνης και γκρελίνης με RIA. Αποτελέσματα: Τα επίπεδα λεπτίνης ορού σε ασθενείς με φυσιολογική οστική πυκνότητα, οστεοπενία και οστεοπόρωση αντιστοιχα ήταν: 4,9±6,5, 0,9±,9, και 5,4±4,4 pg/ml (p=0,03) ενώ τα επίπεδα γκρελίνης ορού ανά ομάδα ήταν: 86,2±762,, 334,±482,4 και 2285,5±673,8 pg/ml (p=0,04). Ιδιαίτερα σημαντικές διαφορές και για τις δύο ορμόνες υπήρχαν στην σύγκριση μεταξύ ασθενών με οστεοπόρωση και ασθενών με φυσιολογική οστική πυκνότητα (p<0,05). Δεν υπήρχε διαφορά της ενεργότητας της νόσου μεταξύ των ομάδων της μελέτης. Ο δείκτης μάζας σώματος ήταν μάλλον χαμηλότερος στους ασθενείς με οστεοπόρωση σε σύγκριση με εκείνους με φυσιολογική οστική πυκνότητα, αν και δεν υπήρχε στατιστική διαφορά (23,6±3,7 έναντι 25,5±5,2 kg/m 2, p=0,06). Συμπεράσματα: Η λεπτίνη και η γκρελίνη πιθανόν να εμπλέκονται στον οστικό μεταβολισμό σε ασθενείς με ΙΦΕΝ. Εάν επιβεβαιωθούν τα ευρήματά μας από μελλοντικές μελέτες, δυνατόν να αποτελέσουν πρώιμους δείκτες και θεραπευτικούς στόχους της μειωμένης οστικής πυκνότητας στους ασθενείς αυτούς. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):3

15 4 29 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 7 ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ INFLIXIMAB ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ ΕΝΤΕ- ΡΟΠΑΘΕΙΑ Ε. Αρχαύλης, Κ. Παπαμιχαήλ, Χ. Καρακόιδας, Α. Σμυρνίδης, Γ. Αγάλος, Ι. Θεοδωρόπουλος, Δ. Τζιβράς, Ν. Κανελλόπουλος, Π. Κωνσταντόπουλος, Ι. Δρούγας, Ν. Ράπτης, Γ.Ι. Μάντζαρης Α Γαστρεντερολογική Κλινική, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός» Σκοπός: Να μελετηθεί το ποσοστό ασθενών με ιδιοπαθή φλεγμονώδη εντεροπάθεια (ΙΦΝΕ) με δευτεροπαθή μη ανταπόκριση (ΔΜΑ) στη θεραπεία με infliximab (ΙFX). Μέθοδος: Προοπτική, μονοκεντρική μελέτη σε ασθενείς με μέτρια ή βαρειά ελκώδη κολίτιδα (ΕΚ) ή νόσο Crohn (NC) με/χωρίς περιεδρική νόσο που έλαβαν IFX (5mg/kg, 0,2,6 και μετά κάθε 8 εβδομάδες). Κάθε έγχυσης προηγήθηκε χορήγηση 250mg υδροκορτιζόνης iv. Η συγχορήγηση ανοσοτροποιητικών επιτράπηκε. Ως ΔΜΑ θεωρήθηκε η διακοπή της θεραπείας λόγω αλλεργίας ή επιμονής συμπτωμάτων παρά την αύξηση της δόσης (0mg/kg) ή/και τη μείωση των μεσοδιαστημάτων θεραπείας (4 εβδομάδες). Εξαιρέθηκαν ασθενείς με πρωτοπαθή μη ανταπόκριση (ΠΜΑ) που ορίσθηκε ως κολεκτομή στην ΕΚ ή απουσία κλινικής ανταπόκρισης στη NC (CDAI < 70 μονάδες από τα προθεραπευτικά επίπεδα) μετά maximum 2 εβδομάδων θεραπείας. Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθηκαν 94 ασθενείς με πλήρη δημογραφικά και νοσολογικά στοιχεία [55 θήλεις, μέσης ηλικίας 33.8 (εύρος 8-65) έτη, 60 με NC, που έλαβαν κατά μέσο όρο 4 (εύρος -45 εγχύσεις)]. Αποκλείσθηκαν 4 ασθενείς με ΕΚ και 5 με NC λόγω ΠΜΑ. Διέκοψαν τη θεραπεία εξ αιτίας ΔΜΑ 7/85 (20%) ασθενείς, 5/30 (6.8%) με ΕΚ (αλλεργία 3) και 2/55 (22%) με NC (αλλεργία 5, εντερική στένωση 3, μη κλινική ανταπόκριση 4). 0/7 (59%) διέκοψαν την αγωγή το πρώτο έτος (αλλεργία 8). Το ποσοστό ΔΜΑ μετά το 2 ο έτος ήταν περίπου 4.5%/έτος. Δύο ασθενείς με ΕΚ και 3 με NC διέκοψαν την αγωγή λόγω σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών. Τα ανοσοτροποποιητικά απέτρεψαν μερικώς τις αλλεργικές αντιδράσεις. Συμπέρασμα: Πρώιμη ΔΜΑ στην προγραμματισμένη θεραπεία με IFX οφείλεται συνήθως σε αλλεργική αντίδραση. Το ετήσιο ποσοστό κλινικής ΔΜΑ είναι μικρό μετά τον πρώτο χρόνο. 8 ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ 24ΩΡΗ ΕΜΠΕΔΗΣΗ-ΠΕΧΑΜΕΤΡΙΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΝΘΕΚΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ- ΤΑ: «ΜΕ» Η «ΧΩΡΙΣ» ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΑΑΠ ; Γ. Καραμανώλης, Α. Γαγλία, Θ. Καλλή, Ζ. Τσιαμούλος, Δ. Πολύμερος, Κ. Τριανταφύλλου, Θ. Λιακάκος, Σ.Δ. Λαδάς 2 Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, «ΑΤΤΙΚΟΝ» ΠΓΝ Γ Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, «ΑΤΤΙΚΟΝ» ΠΓΝ, 2 Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, «ΛΑΙΚΟ» ΓΝΑ Εισαγωγή: Σε ασθενείς με συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης (ΓΟΠ) ανθεκτικά στην χορήγηση ΑΑΠ, η ταυτόχρονη 24ώρη εμπέδηση-πεχαμετρία (ΜΙΙ-pH) αποτελεί την μέθοδο εκλογής για την συσχέτιση των συμπτωμάτων με τα παλινδρομικά επεισόδια. Δεν είναι όμως τεκμηριωμένο αν η εξέταση πρέπει να γίνετε «με» ή «χωρίς» θεραπεία με ΑΑΠ. Σκοπός: Να μελετήσουμε την καλύτερη στρατηγική χρήσης της 24ώρης ταυτόχρονης ΜΙΙ-pH για την διάγνωση της ΓΟΠ σε ασθενείς με ανθεκτικά στην θεραπεία συμπτώματα. Μέθοδος: Μελετήσαμε 7 (9 άνδρες, μέση ηλικία: 58 έτη) ασθενείς με τυπικά παλινδρομικά συμπτώματα (καύσο, όξινες αναγωγές, οπισθοστερνικό πόνο) που δεν ανταποκρίνονταν σε διπλή δόση ΑΑΠ. Οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε ταυτόχρονη 24ώρη ΜΙΙ-pH: 9 ενώ ήταν σε θεραπεία με ΑΑΠ και 8 μετά από διακοπή των ΑΑΠ για 5 ημέρες. Τα παλινδρομικά επεισόδια ταξινομήθηκαν σε όξινα και μη-όξινα. Σε κάθε μέτρηση προσδιορίσαμε και τον συμπτωματικό δείκτη (ΣΔ). Αποτελέσματα: Η χορήγηση των ΑΑΠ δεν επηρέασε τον συνολικό αριθμό των παλινδρομικών επεισοδίων. Κατά την διάρκεια της μέτρησης «με» ΑΑΠ, τα όξινα επεισόδια ήταν λιγότερα (4 +/- 27 «χωρίς» ΑΑΠ vs 8 +/- 4 «με» ΑΑΠ), ενώ τα μη όξινα ήταν περισσότερα (8 +/- «χωρίς» ΑΑΠ vs 40 +/- 26 «με» ΑΑΠ). Ο ΣΔ ήταν θετικός σε 7/9 ασθενείς (77.8%) «χωρίς» ΑΑΠ και σε 2/8 (25%) «με» ΑΑΠ (p<0.05). Συμπεράσματα: Η ταυτόχρονη 24ώρη ΜΙΙ-pH «χωρίς» θεραπεία με ΑΑΠ φαίνεται να αποτελεί την καλύτερη στρατηγική για να τεκμηριώσουμε την ΓΟΠ σε ασθενείς με ανθεκτικά στην θεραπεία συμπτώματα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):4 ΥΠΕΡΕΧΕΙ Η ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΕΜΠΕΔΗΣΗ PHΜΕΤΡΙΑ ΣΤΗ ΜΕΛΕ- ΤΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΑΝΘΕΚΤΙΚΗ ΓΑΣΤΡΟΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗ ΠΑΛΙΝ- ΔΡΟΜΙΚΗ ΝΟΣΟ? Θ. Καλλή, Γ. Καραμανώλης, Ζ. Τσιαμούλος, Α. Γαγλία, Δ. Πολύμερος, Κ. Τριανταφύλλου, Θ. Λιακάκος, Σ.Δ. Λαδάς 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, 2 η Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, ΑΤΤΙΚΟ ΠΓΝ 3 η Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, ΑΤΤΙΚΟ ΠΓΝ, 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, η Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, ΛΑΙΚΟ ΓΝ Στους ασθενείς με γαστροοισοφαγική παλινδρομική νόσο (ΓΟΠΝ) τα συμπτώματα υπό θεραπεία μπορεί να οφείλονται σε επιμένουσα όξινη ή μη όξινη παλινδρόμηση. Αν και η ταυτόχρονη εμπέδηση-phμετρία (ΜΙΙ-pH) φαίνεται να υπερτερεί της phμετρίας στους ασθενείς με ανθεκτικά συμπτώματα υπό PPIs, η χρησιμότητα της στην καθημερινή κλινική πρακτική δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Στόχος: Να εκτιμηθεί προοπτικά η διαγνωστική απόδοση της ταυτόχρονης ΜΙΙ-pH συγκριτικά με την phμετρία σε ασθενείς με συμπτώματα ανθεκτικά στην θεραπεία. Μέθοδος: Από τον Ιούλιο 2007 έως Σεπτέμβριο 2008, 55 διαδοχικοί ασθενείς με ΓΟΠΝ (32 άνδρες, μέση ηλικία 48έτη) υπό (35% σε απλή και 65% σε διπλή δόση) υποβλήθηκαν σε ΜΙΙ ph λόγω ανθεκτικών συμπτωμάτων (70% με τυπικά και 30% με άτυπα). Αποτελέσματα: Σε 2/55 (22%) ασθενείς με παθολογική phμετρία: 6% λάμβαναν διπλή και 33% απλή δόση PPIs. Στους ασθενείς με φυσιολογική phμετρία, η ταυτόχρονη ΜΙΙ ph ανέδειξε παθολογική παλινδρόμηση σε 2/43 (49%): ασθενώς όξινη στο 22% και μη όξινη στο 78%. Η προσθήκη εμπέδησης αύξησε το ποσοστό παθολογικής παλινδρόμησης σε σχέση με την phμετρία από 33% σε 48% στους ασθενείς υπό απλή δόση και στους ασθενείς υπό διπλή δόση PPIs από 6% σε 33%. Συμπέρασμα: Η συχνότητα παθολογικών ευρημάτων στην phμετρία σε ασθενείς με ανθεκτική ΓΟΠN υπό θεραπεία είναι σχετικά χαμηλή ειδικά στους ασθενείς υπό διπλή δόση PPIs. Η ταυτόχρονη ΜΙΙ ph υπερέχει στη ανεύρεση εμμένουσας παλινδρόμησης σε σχέση με την phμετρία: παθολογική παλινδρόμηση βρίσκεται περίπου στους μισούς ασθενείς χωρίς παλινδρόμηση στην phμετρία. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΟΙΣΟ- ΦΑΓΟΥ BARRETT (ΟΒ) ΜΕ ΡΑΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ (HALO) Α. Γραμματόπουλος, Κ. Δελής, Χ. Καραλής, Ι. Κατσογριδακής 2, Α. Κογεβίνας 3, Π. Κωστόπουλος 4, Σ. Μιχόπουλος 3, Δ. Ξυνόπουλος 5, Γ. Στεφανίδης 6 Ομάδα GR-HALO Γαστρεντερολογικά τμήματα ή κλινικές Νοσοκομείων: Metropolitan, Κυανού Σταυρού, 2 Μονάδας Αθήνας, 3 Αλεξάνδρας, 4 25 Αεροπορίας, 5 Αγίου Σάββα & 6 Ναυτικού Αθηνών Ο ΟΒ αυξάνει τον κίνδυνο αδενοκαρκινώματος του οισοφάγου. Καταστροφή του ΟΒ με το σύστημα HALO φαίνεται εξαιρετικά ελπιδοφόρα. Σκοπός της μελέτης: Η καταγραφή όλων των περιστατικών καταστροφής ΟΒ με HALO στην Ελλάδα και ο έλεγχος ως προς την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα. Ασθενείς-Μέθοδοι: Σύσταση της ομάδας από όλους τους Έλληνες ιατρούς που πραγματοποίησαν τη μέθοδο. Ακριβή συλλογή των δημογραφικών, ενδοσκοπικών και ιστολογικών δεδομένων σε ενιαία βάση. Η καταστροφή του ΟΒ έγινε είτε με HALO-360 είτε με HALO-90. Αποτελέσματα: 6 ασθενείς (5 άνδρες), μέσης ηλικίας 55,5±2,4 ετών, 7 ενεργοί καπνιστές, μέσο ΒΜΙ κατά την επέμβαση 27,0±3,4. Πραγματοποίησαν HALO-360 οι 7 με μήκη ΟΒ (C2M4, C9M, C5M7, C5M7, C4M5, C3M5, C3M5). Ιστολογικά 2 είχαν υψηλόβαθμη επιθηλιακή δυσπλασία (ΥΕΔ), 2 χαμηλόβαθμη ΕΔ (ΧΕΔ) και 3 ΟΒ χωρίς ΕΔ. Πραγματοποίησαν HALO-90 οι 9 με μήκη ΟΒ (C3M5, C2M5, C2M4, C2M4, C0M3, C0M3, C0M2, C0M2,, C0M2). Ιστολογικά όλοι είχαν ΧΕΔ. /9 είχε υποβληθεί σε EMR για ΥΕΔ και εμφάνιζε ΧΕΔ σε 2 μεταγενέστερες ενδοσκοπήσεις. Δεν υπήρξε σοβαρή επιπλοκή. Οι ασθενείς με HALO-360 εμφάνισαν οπισθοστερνικό άλγος ή/και οδυνοφαγία μέχρι και 8 ημέρες μετά την επέμβαση. Οι ασθενείς με HALO-90 εμφάνισαν ήπιο άλγος έως 2 24ώρα μετά. Η συλλογή των βιοψιών συνεχίζεται μέχρι να συμπληρωθούν τουλάχιστον 8 εβδομάδες από την επέμβαση για όλους όπου θα αναλυθούν κεντρικά ως προς πιθανό υπολειμματικό ΟΒ ή δυσπλασία. Συμπεράσματα: ) Η καταστροφή του ΟΒ με τα συστήματα HALO-360 και HALO-90 φαίνεται ότι είναι ασφαλής και χωρίς σημαντικές επιπλοκές 2) Η συγκέντρωση των στοιχείων σε ενιαία βάση θα επιτρέψει την καταγραφή της Ελληνικής εμπειρίας 3) Η σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας της μεθόδου και οι ακριβείς ενδείξεις της αποτελούν μέχρι σήμερα αντικείμενο διεθνούς έρευνας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):4

16 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 2 ΕνδοσκΟπηση ανωτερου πεπτικου στα παιδια: εμπειρια ενος κεντρου Σ. Καρύδα, Ε. Γιαλαμά, Ό. Γιουλεμέ 2, Κ. Σουφλέρης 2, Ν. Γραμματικός 2, Ν. Ευγενίδης 2, Ν. Νικολαΐδης 2, Κ. Πατσιαούρα 3, Μ. Μυλωνά 4 Α Παιδιατρική Κλινική ΑΠΘ, 2 Β Προπαιδευτική Κλινική ΑΠΘ, 3 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, 4 Αναισθησιολογικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, Θεσσαλονίκη Η ενδοσκόπηση του ανώτερου πεπτικού (ΕΑΠ) αποτελεί χρήσιμη μέθοδο διερεύνησης αλλά και αντιμετώπισης πολλών παθήσεων από το ανώτερο πεπτικό. Σκοπός της αναδρομικής αυτής μελέτης ήταν να εκτιμηθεί η διαγνωστική συμβολή της ΕΑΠ και ο ρόλος της στην παιδική ηλικία. Υλικό-Μέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικά οι φάκελοι 48 παιδιών τα οποία υποβλήθηκαν σε ΕΑΠ (Α: 72 Θ: 76, ηλικίας 3 μηνών έως 7 ετών). Χρησιμοποιήθηκε το παιδιατρικό ενδοσκόπιο FUJINON. Σε όλα τα παιδιά, η ΕΑΠ έγινε με γενική αναισθησία από αναισθησιολόγο. Στα 48 παιδιά έγιναν συνολικά 229 ενδοσκοπήσεις. Είκοσι τρία παιδιά έκαναν περισσότερες από ΕΑΠ, είτε για επανέλεγχο είτε για θεραπευτική αντιμετώπιση. Αποτελέσματα: Οι κυριότερες ενδείξεις για ΕΑΠ ήταν: επιγαστραλγία, πυλαία υπέρταση-κιρσοί, συμπτώματα ΓΟΠ, σύνδρομα δυσαπορρόφησης, αιμορραγία από το ΓΕΣ. Πενήντα τρεις ενδοσκοπήσεις ήταν φυσιολογικές (23%). Παθολογικά ενδοσκοπικά ευρήματα του οισοφάγου, στομάχου, και 2δακτύλου παρατηρήθηκαν στο 54%, 38%, και 23% των παθολογικών ενδοσκοπήσεων αντίστοιχα. Βιοψίες πάρθηκαν από 02 ασθενείς και αφορούσαν 4% στον οισοφάγο, 78% στο στόμαχο και 48% στο 2δάκτυλο. Το CLO test για H. pylori ήταν θετικό στο 27% εκείνων που εξετάσθηκαν. Η ΕΑΠ συνέβαλε στην τελική διάγνωση στο 74% των ασθενών και στην αντιμετώπιση, στο 70%. Σε κανένα από τα παιδιά δεν παρουσιάστηκαν επιπλοκές από την ενδοσκόπηση ή την αναισθησία. Συμπεράσματα:. Η ΕΑΠ αποτελεί χρήσιμο διαγνωστικό εργαλείο για τη διερεύνηση συμπτωμάτων από το πεπτικό στην παιδική ηλικία. 2. Είναι ασφαλής και καλά ανεκτή σε έμπειρα χέρια και καλά οργανωμένο ενδοσκοπικό εργαστήριο. 3. Η ΕΑΠ συμβάλλει στην αποτελεσματική αντιμετώπιση παθήσεων του ανώτερου πεπτικού σε παιδιατρικούς ασθενείς. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΓΙΑ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ ΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ Σ. Κοιλάκου, Π. Λαφογιάννης, Χ. Τζάθας Γαστρεντερολογική Κλινική Γ.Ν.Πειραιά «Τζάνειο» Σκοποί: Η καταγραφή: α) του ελέγχου της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης στην κοινότητα, β) του τρόπου χορήγησης και αποτελεσματικότητας ης και 2 ης γραμμής θεραπείας εκρίζωσης και η αναφορά ενδιαφερόντων επιδημιολογικών χαρακτηριστικών. Ασθενείς-Μέθοδοι: Καταγράφησαν 00 διαδοχικοί ασθενείς, από Σεπτέμβριο 2008 έως Ιούνιο 2009, με ελικοβακτηριδιακή λοίμωξη διαγνωσθείσα με τεστ αναπνοής ουρίας (0%) και CLO τεστ ή ιστολογική εξέταση κατόπιν γαστροσκόπησης (90%). Έλαβαν θεραπεία εκρίζωσης και επανελέγθησαν μετά από διάστημα > 4 εβδομάδων από τη λήξη της με τεστ αναπνοής ουρίας (95%) και CLO τεστ ή ιστολογική εξέταση (5%). Αποτελέσματα: 58% των ασθενών ήταν γυναίκες, 35% καπνιστές, 25% υπό συστηματική λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, ενώ 7% είχαν οικογενειακό ιστορικό γαστρικού καρκίνου. Το κύριο σύμπτωμα ήταν η δυσπεψία (78%), ενώ το 48% είχε και συμπτώματα από παλινδρόμηση. Το 83% είχε παραπεμφθεί για έλεγχο από γαστρεντερολόγο ή παθολόγο, το % από ιατρό άλλης ειδικότητας και μόνο το 4% παρακινούμενο από το κοινωνικό περιβάλλον ή τα ΜΜΕ. Στο 95% των ασθενών είχε δοθεί ης γραμμής θεραπεία με αμοξικιλλίνη, κλαριθρομυκίνη και ΡΡΙ για 0 (στο 63%) ή 4 (στο 37%) ημέρες με ποσοστά επιτυχίας 68% και 00% αντίστοιχα. Κοινό χαρακτηριστικό των θεραπειών 2 ης γραμμής (επιλογή από τον εκάστοτε θεράποντα ιατρό μεταξύ 4 διαφορετικών κατά περίπτωση σχημάτων) ήταν η 00% αποτελεσματικότητα όταν η διάρκειά τους ήταν 4 ημέρες, ανεξαρτήτου σχήματος. Όλες οι θεραπείες 2 ης γραμμής που ελήφθησαν για 0 ημέρες ή λιγότερο απέτυχαν. Συμπέρασμα: Στη συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών η αρχική διάγνωση της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης γίνεται με επεμβατικά τεστ (CLO-βιοψία), ενώ ο επανέλεγχος μετά θεραπεία με τεστ αναπνοής ουρίας. Η θεραπεία εκρίζωσης που λαμβάνεται για 4 ημέρες υπερτερεί ανεξαρτήτως σχήματος εκείνης που λαμβάνεται για μικρότερα διαστήματα ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):5 ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΚΟΙΛΙΟΚΑΚΗ, ΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΠΑΣΧΟ- ΝΤΩΝ ΑΠΟ IBS ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ROME II Κ.Α. Μανουσάκης, Κ. Πετράκη 2 Γαστρεντερολόγος, Πειραιάς, 2 Παθολογοανατόμος, Διευθύντρια Παθολογοανατομικού Εργαστηρίου Metropolitan Hospital Σκοπός: Η ανίχνευση με ορολογικές μεθόδους ασθενών πασχόντων από κοιλιοκάκη και που αντιμετωπίστηκαν αρχικά σαν πάσχοντες από σύνδρομο ευερεθίστου εντέρου σύμφωνα με τα κριτήρια Ρώμης ΙΙ. Υλικό: Στο χρονικό διάστημα , 669 εν συνόλω ασθενείς (97 άνδρες και 472 γυναίκες) ταυτοποιήθηκαν σαν πάσχοντες από σύνδρομο ευερεθίστου εντέρου, σύμφωνα με τα κριτήρια Rome II, είχαν δε αντιμετωπιστεί ανάλογα θεραπευτικά. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία βρέθηκαν και ανακλήθηκαν 568 από αυτούς (67 άνδρες και 40 γυναίκες) και δέχθηκαν να επανεξετασθούν με ορολογικούς δείκτες 527 από αυτούς (42 άνδρες και 385 γυναίκες) προκειμένου να εξακριβωθεί πιθανός αριθμός ασθενών με κοιλιοκάκη που διέφυγε της σωστής διαγνώσεως. Ο διαγνωστικός έλεγχος ολοκληρώθηκε εντός χρονικού διαστήματος περίπου 8 μηνών. Αποτελέσματα: Βρέθηκαν συνολικά 6 οροθετικοί ασθενείς (2 άνδρες και 4 γυναίκες) και έγινε σε όλους ενδοσκοπική και ιστολογική επιβεβαίωση. Αναλύονται τα αποτελέσματα των διαγνωστικών εξετάσεων, γίνεται ανασκόπηση της βιβλιογραφίας και εξάγονται ωφέλιμα συμπεράσματα σχετικά με τη χρησιμότητα της ορολογικής ανίχνευσης ασθενών με εντεροπάθεια από γλουτένη, στον υποπληθυσμό πασχόντων που πληρούν τα κριτήρια Rome ΙΙ για σύνδρομο ευερεθίστου εντέρου (IBS).- ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΙΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΛΟΥΤΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΟΣΤΙΚΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΠΡΩΤΟΔΙΑΓΝΩΣΘΕΙΣΑ ΚΟΙΛΙΟΚΑ- ΚΗ Κ. Παπαμιχαήλ, Ε. Αρχαύλης, Ι Θεοδωρόπουλος, Δ. Τζιβράς, X. Καρακόιδας, Ε. Κοκκινάκης 2, Β. Κομεσίδου 3, Α. Σμυρνίδης, Γ. Αγάλος, Γ.Ι. Μάντζαρης. Α Γαστρεντερολογική Κλινική, 2 Γ Παθολογική κλινική, 3 Διαιτολογικό Τμήμα, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Η κοιλιοκάκη προκαλώντας σύνδρομο δυσαπορρόφησης (σδ) διαταράσσει τον οστικό μεταβολισμό και επηρεάζει την οστική πυκνότητα (ΟΠ). Σκοπός: Η επίδραση της δίαιτας χωρίς γλουτένη (ΔΧΓ) στην ΟΠ ασθενών με πρωτοδιαγνωσθείσα κοιλιοκάκη. Μέθοδοι: 22 ασθενείς (5 γυναίκες) με τεκμηριωμένη ορολογικά και ιστολογικά κοιλιοκάκη, μέσης ηλικίας 33 (2-69) ετών, υποβλήθηκαν σε μέτρηση ΟΠ στη διάγνωση και ένα έτος μετά από πλήρη ορολογική και ιστολογική αποκατάσταση με ΔΧΓ. Μετρήσεις της οστικής πυκνότητας αλάτων (Τ-/Ζ-scores) έγιναν με μέθοδο DEXA στην οσφυϊκή μοίρα (ΟΜΣΣ) και την μηριαία κεφαλή (ΚΜ). Προσδιορίστηκαν επίσης βιοχημικοί παράγοντες του οστικού μεταβολισμού [ασβέστιο (Ca), φωσφόρος (P), παραθορμόνη (PTH) και 25(ΟΗ)D3]. Εξαιρέθηκαν ασθενείς ηλικίας κάτω των 2 ετών. Αποτελέσματα: 5/5 γυναίκες ήταν εμηνοπαυσμένες και είχαν οστεοπόρωση. Οι 3/5 διαγνώσθηκαν λόγω κλινικού σδ. Οι 0/5 γυναίκες και οι 7 άνδρες είχαν μόνο οστεοπενία. Θεραπεία υποκατάστασης (Ca-vit D) έλαβαν μόνο οι 3 εμμηνοπαυσμένες γυναίκες που είχαν κλινικό σδ. Ένα έτος μετά ΔΧΓ όλοι οι ασθενείς είχαν αρνητικό ορολογικό έλεγχο (ΕΜΑ, αντι-ttg) και ιστολογική αποκατάσταση του εντερικού βλεννογόνου. Οι 3/5 εμμηνοπαυσμένες γυναίκες με οστεοπόρωση είχαν μόνο οστεοπενία. Οι υπόλοιποι 9/22 ασθενείς είχαν φυσιολογική ΟΠ, και οι περισσότεροι δείκτες οστικού μεταβολισμού ήταν στατιστικώς βελτιωμένοι (Πίνακας ). Πίνακας. Παράμετροι Διάγνωση έτος ΔΧΓ P BMD (ΟΜΣΣ) mean±sd.027±0.042.± T-score (ΟΜΣΣ) mean±sd -,93±,37-0,55±0,48 < 0.00 Z-score (ΟΜΣΣ) mean±sd -2,3±,24-0,88±0,3 < 0.00 BMD (ΚΜ) mean±sd.007± ± T-score (ΚΜ) mean±sd -2,26±,05-0,83±0,29 < 0.00 Z-score (ΚΜ) mean±sd -2,2±0,65-0,69±0,2 < 0.00 Ca (mg/dl) mean±sd 8,8±,0 9,43±0,65 < 0.00 P (mg/dl) mean±sd 3,08±,22 3,6±,5 > 0.5 PTH (pg/ml)mean±sd 53,6±22, 5,7±22,6 > (OH)D3 (nmol/l) mean±sd 32,6±22,6 58,5±30,7 < 0.00 Συμπεράσματα: Η ΔΧΓ επαρκεί αφ εαυτής να αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την ΟΠ ασθενών με κοιλιοκάκη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):5

17 6 29 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 25 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΜΕΤΡΙΚΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ, ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΘΡΕΠΤΙΚΩΝ ΣΥ- ΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΣΤΗ ΓΕΝΕΣΗ ΠΟ- ΛΥΠΟΔΩΝ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Β. Καραγιάννη, Π. Χαιρακάκης, Φ. Γεωργόπουλος, Μ. Μυλωνάκη, Β. Παντερής, Γ. Μαλγαρινός, Χ. Μάλλη, Ι. Φούσκας, Ι.Κ. Τριανταφυλλίδης Γαστρεντερολογικό Τμήμα Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας Εισαγωγή: Παρά το γεγονός ότι, διεθνώς, έχει μελετηθεί ευρέως η επίδραση διαφόρων ανθρωπομετρικών χαρακτηριστικών, θρεπτικών συστατικών και τροφίμων στην ορθοκολική καρκινογένεση, σχετικά μικρός αριθμός μελετών έχει διερευνήσει τη συσχέτιση των ίδιων μεταβλητών με τη γένεση πολυπόδων του παχέος εντέρου (ΠΠΕ). Η παρούσα μελέτη είναι η πρώτη που διερεύνησε την επίδραση των ανθρωπομετρικών χαρακτηριστικών, του επιπέδου φυσικής δραστηριότητας, των καπνιστικών συνηθειών, της πρόσληψης θρεπτικών συστατικών και της κατανάλωσης τροφίμων στη γένεση ΠΠΕ στον Ελληνικό πληθυσμό. Ασθενείς και Μέθοδοι: Στην προοπτική μας μελέτη, την ομάδα των ασθενών αποτέλεσαν 27 άτομα, άνδρες και γυναίκες, ηλικίας ετών, με ενδοσκοπικά επιβεβαιωμένους advanced (διαμέτρου >cm) ΠΠΕ. Ο ιστολογικός τύπος, αριθμός και μέγεθος των πολυπόδων καταγράφηκαν. Την ομάδα ελέγχων απετέλεσε ίσος αριθμός υγιών ατόμων του ιδίου φύλου και ηλικίας. Σε ό,τι αφορά στα ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά, προσδιορίστηκε το ύψος, το σωματικό βάρος και ο Δείκτης Μάζας Σώματός (BMΙ Kg/m 2 ). Η κεντρική παχυσαρκία προσδιορίστηκε με μέτρηση της περιφέρειας μέσης (waist circumference), ενώ το ποσοστό σωματικού λίπους προσδιορίστηκε με τη μέθοδο της βιοηλεκτρικής εμπέδησης (BIA). Ο προσδιορισμός της συχνότητας κατανάλωσης συγκεκριμένων θρεπτικών συστατικών και τροφίμων έγινε με βάση το Ερωτηματολόγιο Συχνότητας Κατανάλωσης Τροφίμων (Food Frequency Questionnaire, FFQ) κατά Willett (σταθμισμένο από την Eating at America s Table Study). Η εκτίμηση της ημερήσιας πρόσληψης των επιμέρους θρεπτικών συστατικών έγινε με χρήση του λογισμικού πακέτου Diet Analysis Plus. Τέλος, για τη διερεύνηση των συσχετίσεων πραγματοποιήθηκε πολυπαραγοντική ανάλυση με χρήση του στατιστικού πακέτου SPSS 0.0. Αποτελέσματα: Στην πολυπαραγοντική ανάλυση οι παράγοντες οι οποίοι παρέμειναν στατιστικά σημαντικοί όσον αφορά στη εμφάνιση πολυπόδων του παχέος εντέρου ήσαν η κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η λήψη αλκοόλης και η κεντρική παχυσαρκία. Η ύπαρξη στην ιστολογική εξέταση αδενωματώδους ή/και θηλώδους στοιχείου καθώς και το μέγεθος των πολυπόδων συσχετίσθηκε θετικά με τους δύο σημαντικότερους διατροφικούς παράγοντες δηλαδή την κατανάλωση κόκκινου κρέατος και την λήψη αλκοόλης. Συμπέρασμα: Τα αποτελέσματα της παρούσης μελέτης υποστηρίζουν ότι οι ίδιοι διατροφικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες που συμμετέχουν στην ορθοκολική καρκινογένεση συμμετέχουν και στη γένεση πολυπόδων του παχέος εντέρου στον ελληνικό πληθυσμό. 26 ΣΥΓΚΛΕΙΣΗ ΜΕ ENDOCLIPS ΟΡΘΟΚΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΜΕΤΑ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΕΚΤΟΜΗ Η ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΑ ΕΚΤΟΜΗ Ν. Τσεσμελή, D. Coumaros, Δ. Τζιλβές Ηπατογαστρεντερολογική κλινική, Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Στρασβούργου, IRCAD/EITS, Γαλλία Εισαγωγή: Η αυξανόμενη εφαρμογή της βλεννογονεκτομής ή ενδοσκοπικής υποβλεννογόνιας εκτομής (ΕΥΕ) μπορεί να μεταφραστεί σε ένα δυνητικά υπολογίσιμο κίνδυνο επιπλοκών. Σκοπός: Να εκτιμήσουμε τα αποτελέσματα της μη επεμβατικής αντιμετώπισης της ορθοκολικής διάτρησης λόγω βλεννογονεκτομής ή ΕΥΕ με endoclips. Μέθοδοι: Από τον Ιανουάριο 200 μέχρι και Απρίλιο 2008, μελετήθηκαν 5 περιπτώσεις ορθοκολικής διάτρησης λόγω βλεννογονεκτομής () ή ΕΥΕ (4). Αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά 2 ελάχιστες διατρήσεις ορθού (< 3 mm) και χειρουργικά 3 τυφλού (~ cm, βλεννογονεκτομή με χρήση δακτυλίου). Σε 0 ασθενείς (8 άνδρες) μέσης ηλικίας 73 ετών (6-87) εφαρμόστηκε ενδοσκοπική θεραπεία στο παχύ (7) ή ορθό (3) με endoclips. Επτά διατρήσεις προκλήθηκαν από βλεννογονεκτομή ( παχέος, χρήση δακτυλίου) και 3 από ΕΥΕ βλαβών επίπεδων (8) ή άμισχων (2): 9 αδενωμάτων (6 με μη διηθητικό αδενοκαρκίνωμα, χαμηλόβαθμης δυσπλασίας, 2 δαντελωτών) και καρκινοειδούς. Μέση μέγιστη διάσταση εκτομής: 3.7 (.3-8) cm, διάτρησης (0.5-2) cm. Αποτελέσματα: Έγινε βήμα προς βήμα συμπλησίαση των χειλέων τοποθετώντας ένα μέσο αριθμό 7 endoclips (5-9): περιστρεφόμενα μεταλλικά Olympus, κλασσικά (5 περιπτώσεις) ή μακριά (5 περιπτώσεις), και συμπληρωματικά Boston Scientific (2 περιπτώσεις). Βλεννογονεκτομή βλάβης τυφλού 6 cm ολοκληρώθηκε κατόπιν τοποθέτησης endoclips σε διάτρηση 2 cm. Πνευμοπεριτόναιο παρατηρήθηκε σε 2 περιπτώσεις παρακεντήθηκε με βελόνα. Μικρά ποσά αέρα απεικονίστηκαν οπισθοπεριτοναικά (), περισιγμοειδικά () και περι-ορθικά (3). Εφαρμόστηκε ενδοφλέβια αντιβίωση και επανασίτιση εντός 2-5 ημερών με ομαλή πορεία. Μέσος χρόνος μετά-διάτρηση νοσηλείας: 5.5 (3-7) ημέρες. Συμπεράσματα: Χάρη στην άμεση αναγνώριση της ορθοκολικής διάτρησης, η σύγκλειση της με ενδοclips μπορεί να αποτρέψει την χειρουργική επέμβαση και να περιορίσει την θνητότητα από διάτρηση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΑ ΕΚΤΟΜΗ ΕΠΙΘΗΛΙΑΚΩΝ ΝΕ- ΟΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΕΙΔΩΝ ΟΡΘΟΥ Ν. Τσεσμελή, D. Coumaros, Δ. Τζιλβές Ηπατογαστρεντερολογική κλινική, Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Στρασβούργου, IRCAD/EITS, Γαλλία Εισαγωγή: Η ενδοσκοπική υποβλεννογόνια εκτομή (ΕΥΕ) αναπτύχθηκε προσφάτως στην Ιαπωνία για en-bloc εξαίρεση των επιθηλιακών νεοπλασμάτων (ΕΝ) του παχέος. Σκοπός: Η αναφορά της εμπειρίας ενός ευρωπαικού κέντρου στην ΕΥΕ ΕΝ καρκινοειδών ορθού. Μέθοδοι: ΕΥΕ εφαρμόστηκε σε 8 ασθενείς (μέσης ηλικίας 60.8 έτη (46-80), άνδρες/γυναίκες 3/5). Οι 3 παραπέμφθηκαν κατόπιν απόπειρας βλεννογονεκτομής και λόγω εκτεταμένης μετεγχειρητικής υποτροπής. Τα καρκινοειδή εκτιμήθηκαν με ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα (20 MHz μικροκαθετήρα). Χρησιμοποιήθηκαν ενδοσκόπιο με water-jet (Olympus, GIF-T 40), περιφερικός δακτύλιος, γεννήτρια (ΕRΒΕ, VIO 200), αιμοστατική λαβίδα (Olympus, Coagrasper). Έγινε υποβλεννογόνια έγχυση φυσιολογικού ορού υαλουρονικού οξέος (5) ή γλυκερόλης (), βλεννογονική διατομή με Flex-knife (7) ή ΤΤ-knife (), υποβλεννογόνια εκτομή με Flex-knife (8) Hook-knife (3) ή ΤΤ-knife (). Αποτελέσματα: Αφαιρέθηκαν 4 αδενώματα ( δαντελωτό, χαμηλόβαθμης, 2 υψηλόβαθμης δυσπλασίας), με καλά διαφοροποιημένο m2 αδενοκαρκίνωμα, ανωτέρου (2) ή κατωτέρου ορθού (3) ορθοπρωκτικής συμβολής (2) και 3 καρκινοειδή. Μέσο μέγεθος ΕΝ: 5.8 ( ) εκατοστά, καρκινοειδών 0.5 ( ). En-bloc αφαιρέθηκαν 5 (3 καρκινοειδή, 2 ΕΝ), 4 με οριακά πλάγια και/ ή βασικά χείλη (2 καρκινοειδή, 2 αδενώματα en-bloc/τμηματικά). Μέση διάρκεια επέμβασης: 50 (60-20) λεπτά, άνευ καταστολής (5). Ήπια αιμορραγία ελέγχθηκε με αιμοστατική λαβίδα (), συμπληρωματική έγχυση αδρεναλίνης (:20000) (2). Μικροδιατρήσεις μικρά ποσά αέρα περιορθικά (), οπισθοπεριτοναικά (2) αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά (clips σε 2). Επανέλεγχοι 8 (3-9) μηνών: 2 υπολειμματικά αδενώματα και ορθοπρωκτική στένωση αντιμετωπίστηκαν ενδοσκοπικά (-2 συνεδρίες). Συμπεράσματα: Η ΕΥΕ δείχνει ασφαλής και υποσχόμενη για τα ΕΝ και καρκινοειδή ορθού ακόμη και όταν προηγηθούν απόπειρες αφαίρεσης. Στην Ευρώπη τουλάχιστον, απαιτεί καταλληλότερα ενδοσκόπια και πλουσιότερη εμπειρία εκπαίδευση σε μοντέλα ζώων. ΑυτοδιατεινΟμενΕΣ πλαστικες ΕΝΔΟΠΡΟΘΕΣΕΙΣ σε ανεγχειρητες κακοηθεις στενωσεις στον τραχηλικο οισοφαγο Δ. Ξυνόπουλος, Σ. Π. Μπασιούκας, Δ. Κυπραίος, Δ. Δημητρουλόπουλος, Δ. Κορκολής 2, Γ. Στάινχάουερ 3, Σ. Πατσαβέλα, Ε. Παρασκευάς Γαστρεντερολογική Κλινική, 2 Α Χειρουργική Κλινική, 3 Ακτινολογικό Τμήμα, Ελληνικό Αντικαρκινικό Ίδρυμα, Νοσοκομείο «Άγιος Σάββας», Αθήνα Εισαγωγή: Η δυσφαγία και οι αναπνευστικές επιπλοκές αποτελούν τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με κακοήθη στένωση του τραχηλικού οισοφάγου. Σε ανεγχείρητες περιπτώσεις η παρηγορητικού τύπου επεμβάσεις αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της θεραπείας. Σκοπός και μέθοδος: Ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν η αξιολόγηση της χρήσης των αυτοδιατεινόμενων επανατοποθετούμενων πλαστικών ενδοπροθέσεων σε αυτήν την ομάδα ασθενών. Μελετήθηκαν αναδρομικά 23 περιπτώσεις ασθενών που έπασχαν από κακοήθη απόφραξη του τραχηλικού οισοφάγου. Δέκα ασθενείς που έπασχαν από καρκίνο οισοφάγου, 7 από καρκίνο του λάρυγγας, 5 από καρκίνο του πνεύμονα με διήθηση του οισοφάγου και ένας από μεταστατικό καρκίνο του μαστού, τοποθετήθηκαν πλαστικές ενδοπροθέσεις υπό ενδοσκοπική και ακτινοσκοπική καθοδήγηση. Τράχειο-οισοφαγικό συρίγγιο συνυπήρχε σε 5 ασθενείς. Το επίπεδο τεχνικής επιτυχίας, η βελτίωση του βαθμού δυσφαγίας και οι σχετιζόμενες με την ενδοπρόθεση επιπλοκές αξιολογηθήκαν μετά την τοποθέτηση. Αποτελέσματα: Επιτυχής τοποθέτηση της ενδοπρόθεσης επετεύχθη σε 20 ασθενείς στην πρώτη προσπάθεια και σε 3 μετά από δεύτερη προσπάθεια επανατοποθέτησης. Ο βαθμός δυσφαγίας βελτιώθηκε μετά από 24 ώρες σε όλους τους ασθενείς. Σοβαρές επιπλοκές συνέβησαν σε 2 ασθενείς, οι όποιες αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς χωρίς την ανάγκη εξαγωγής της ενδοπρόθεσης. Κλείσιμο των τράχειο-οισοφαγικών συριγγίων διαπιστώθηκε με βαριούχο γεύμα σε όλες τις περιπτώσεις. Αίσθημα ξένου σώματος με σταδιακή αποκατάσταση μέσα σε μια εβδομάδα μετά την τοποθέτηση της ενδοπρόθεσης διαπιστώθηκε σε 8 ασθενείς. Υποτροπή της δυσφαγίας συνέβη σε 3 ασθενείς λόγω ανάπτυξης υπερπλαστικού ιστού (2) και καρκινικής υπερανάπτυξης () στα άκρα της ενδοπρόθεσης. Μετανάστευση της ενδοπρόθεσης σημειώθηκε σε έναν ασθενή 67 ημέρες μετά την τοποθέτηση. Συμπέρασμα: Η τοποθέτηση πλαστικών αυτοδιατεινόμενων ενδοπροθέσεων αποτελεί μια αποτελεσματική και ασφαλή παρηγορητικού τύπου θεραπεία σε περιπτώσεις κακοήθους στένωσης του τραχηλικού οισοφάγου. Κύριο πλεονέκτημα αποτελεί η ευκολία επανατοποθέτησης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):6

18 ΤοποθΕτηση ενδοπροθεσεων για την αντιμετωπιση της οξειας κακοηθους εντερικης αποφραξης: κλινικη εφαρμογη και αποτελεσματα Δ. Ξυνόπουλος, Δ. Κυπραίος, Σ. Π. Μπασιούκας, Δ. Δημητρουλόπουλος, Δ. Κορκολής 2, Κ. Τσαμακίδης, Σ. Πατσαβέλα, Ε. Παρασκευάς Γαστρεντερολογική Κλινική, 2 Α Χειρουργική Κλινική, Ελληνικό Αντικαρκινικό Ίδρυμα, Νοσοκομείο «Άγιος Σάββας», Αθήνα Εισαγωγή: Η οξεία απόφραξη του αριστερού τμήματος του παχέος έντερου παρουσιάζεται στο 7-30% των ασθενών με κόλο-ορθικό καρκίνο. Η χειρουργική αντιμετώπιση περιπλέκεται με σημαντική νοσηρότητα και θνησιμότητα καθώς και με αυξημένη πιθανότητα μόνιμης κολοστομίας. Η είσοδος των εντερικών ενδοπροθέσεων αποτελεί μια αξιόπιστη εναλλακτική μέθοδο αποκατάστασης της εντερικής βατότητας. Σκοπός και Μέθοδος: Στην παρούσα αναδρομική μελέτη παρουσιάζουμε την εμπειρία μας σε 42 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε τοποθέτηση μεταλλικής αυτοδιατεινόμενης ενδοπρόθεσης (SEMS), από το 2000 έως το 2008, λόγω οξείας κακοήθους εντερικής απόφραξης. Οι υποψήφιοι προς θεραπεία ασθενείς ήταν ανεγχείρητοι λόγω μεταστατικής νόσου, υψηλού χειρουργικού κινδύνου ή κατάλληλοι για τοποθέτηση SEMS ως «γέφυρα» για χειρουργική αναστόμωση σε ένα χρόνο και αποφυγή προσωρινής κολοστομίας. Η τοποθέτηση των μεταλλικών ενδοπροθέσεων έγινε υπό ενδοσκοπικό και ακτινοσκοπικό έλεγχο μετά τη είσοδο οδηγού σύρματος δια της στένωσης και αξιολογηθήκαν η τεχνική και κλινική επιτυχία της μεθόδου, οι επιπλοκές καθώς και η επιβίωση των ασθενών. Αποτελέσματα: Επιτυχής τοποθέτηση επετεύχθη σε 40 ασθενείς (95.2%). Δύο ασθενείς υποβλήθηκαν σε χειρουργική αντιμετώπιση λόγω μη εισόδου του οδηγού σύρματος δια της στένωσης. Κλινική επιτυχία σημειώθηκε σε 38 ασθενείς (95%). Σε 2 ασθενείς δεν καταστεί δυνατή η ανάκτηση της βατότητας του εντερικού αυλού λόγω εξωγενούς πίεσης από μη εντερικό νεόπλασμα. Πέντε ασθενείς υποβλήθηκαν σε χειρουργική εξαίρεση του όγκου μετά την αποκατάσταση της εντερικής λειτουργίας. Εντερική διάτρηση παρατηρήθηκε σε ασθενή που αντιμετωπίστηκε συντηρητικά, ενώ μετανάστευση της ενδοπρόθεσης σε 2 ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με τοποθέτηση 2 ης ενδοπρόθεσης. Η μέση συνολική επιβίωση των ασθενών κυμάνθηκε στους 0.5 μήνες (από 2 έως 24 μήνες). Οι ασθενείς που χειρουργήθηκαν είναι εν ζωή. Συμπέρασμα: Η τοποθέτηση SEMS μπορεί να εφαρμοστεί είτε ως παρηγορητική θεραπεία ή ως «γέφυρα» προς το χειρουργείο με αποτελεσματικό και ασφαλή τρόπο στις περιπτώσεις οξείας κακοήθους εντερικής απόφραξης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):7 ΕνδοσκοπικΗ αντιμετωπιση της αιμορραγικης μετακτινικης ορθοσιγμοειδιτιδας: ΣΥγκριση καυτηριασμου με ΔιοδικΟ Laser και φωτοπηξιας με Argon Plasma Δ. Ξυνόπουλος, Σ.Π. Μπασιούκας, Δ. Κυπραίος, Δ. Δημητρουλόπουλος, Δ. Κορκολής 2, Κ. Τσαμακίδης, Α. Λούκου, Ε. Παρασκευάς Γαστρεντερολογική Κλινική, Α Χειρουργική Κλινική, Ελληνικό Αντικαρκινικό Ίδρυμα, Νοσοκομείο «Άγιος Σάββας», Αθήνα Εισαγωγή: Η χρόνια προκαλούμενη μετακτινική ορθοσιγμοειδίτιδα αποτελεί μια συχνή και σοβαρή επιπλοκή της πυελικής ακτινοθεραπείας και οδηγεί σε αιμορραγία από το ορθό στο 6-8% των περιπτώσεων. Η φαρμακευτική αγωγή και η χειρουργική αντιμετώπιση θεωρούνται αναποτελεσματικές και υψηλής νοσηρότητας, αντίστοιχα. Εναλλακτικά, οι ενδοσκοπικές μέθοδοι καυτηριασμού αποτελούν θεραπεία εκλογής, λόγω της υψηλής αποτελεσματικότητας και ασφάλειας στον έλεγχο της αιμορραγίας που σχετίζεται με τις μετακτινικές αλλοιώσεις. Σκοπός και Μέθοδος: Στόχος αυτής της αναδρομικής ανάλυσης είναι η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας, της ασφάλειας και του κόστους 2 διαφορετικών ενδοσκοπικών μεθόδων για την αντιμετώπιση της αιμορραγικής μετακτινικής ορθοσιγμοειδίτιδας. Από το 997 έως το 2002, 38 ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με Διοδικό Laser (Ομάδα Α) και μεταξύ 2002 και 2008, 59 ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με θερμοπηξία με Argon plasma (APC) (Ομάδα Β). Αξιολογηθήκαν η συχνότητα της αιμορραγίας, ο αριθμός μεταγγίσεων, το επίπεδο αιμοσφαιρίνης και η ενδοσκοπική εικόνα του βλεννογόνου (κλίμακα 0-4) πριν την έναρξη της θεραπείας και στον ο, 3 ο και 6 ο μήνα μετά το τέλος αυτής. Καταγράφηκαν οι ενδοσκοπικές συνεδρίες, οι επιπλοκές και οι νοσηλείες για τη μελέτη κόστους των 2 μεθόδων. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς της Ομάδας Α, κατά τη διάρκεια μέσης παρακολούθησης 26 μηνών υποβλήθηκαν σε συνεδρίες (2-7, 2.9 ανά ασθενή), ενώ της Ομάδας Β σε 4 συνεδρίες (-5,.93 ανά ασθενή) με μέσο διάστημα παρακολούθησης 36 μήνες. Τα αποτελέσματα σημειώνονται στον πίνακα. Οι επιπλοκές περιλάμβαναν πρωκτικό άλγος (Ομάδα Α/Β:28.9%/20.3%) και σχηματισμό συριγγίου (7.9%/3.3%). Χειρουργικά αντιμετωπίστηκαν 2 ασθενείς της Ομάδας Α (5.3%) και 2 της Ομάδας Β (3.3%). Η χρήση του Διοδικού Laser είχε υψηλότερο μέσο κόστος ανά ασθενή (543 ) σε σχέση με το APC (758 ). Πίνακας. Ομάδα A (n:38) Ομάδα B (n:59) Κλινικοί παράμετροι Προ θεραπείας Μετά θεραπείας (%) Προ θεραπείας Μετά θεραπείας (%) (%) (%) Αιμορραγία 33 (86.8%) 6 (5.8%) 50 (84.7%) 4 (6.8%) Μεταγγίσεις 6 (42%) 3 (7.9%) 28 (47.5%) 3 (5.%) Επίπεδο 9.4mg%.5mg% 9.2mg%.4mg% αιμοσφαιρίνης (μέσο) Ενδοσκοπική εικόνα (κλίμακα 0-4) Συμπέρασμα: Η ενδοσκοπική φωτοπηξία με APC των μετακτινικών αλλοιώσεων στην ορθοσιγμοειδική περιοχή είναι ασφαλής, κλινικά μακροπρόθεσμα επιτυχής και χαμηλότερου κόστους μέθοδος σε σχέση με το Διοδικό Laser. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ SCREENING ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΥΟ ΠΙΛΟΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕ- ΝΕΡΓΗΘΗΚΑΝ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2008 ΚΑΙ 2009 Ι.Κ. Τριανταφυλλίδης,2, Π. Κοσμίδης, A. Παπαλόης, E. Mερίκας, Π. Χαιρακάκης,2, Β. Γκοβόσδης Δ. Νικολάκης, Β. Παντερής,2, I. Σκούρτα 3, I. Toύντας 4, E. Σπανός 5, Φ. Kαρκάνης 6, Χ. Γκόλγκα 6 Ελληνική Εταιρεία Ογκολογίας Πεπτικού, Γαστρεντερολογικό Τμήμα Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας 2, Μη-κυβερνητική Οργάνωση «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ» 3, Τμήμα Κοινωνικής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών 4, Εργαστήρια Βιοιατρική Αθήνα 5, Φαρμακευτική Εταιρεία Roche Hellas 6 Σκοπός: Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων δύο μελετών εφαρμογής της ανοσοχημικής δοκιμασίας ανίχνευσης αιμοσφαιρίνης κοπράνων (ifobt) σε Ελληνικό πληθυσμό μέσου κινδύνου. Υλικό-Μέθοδοι: Διενεργήθηκαν δύο μελέτες στη διάρκεια του μηνός Μαρτίου (διεθνής μήνας κατά του καρκίνου του παχέος εντέρου) των ετών 2008 και Η πρώτη μελέτη διενεργήθηκε στην ευρύτερη περιφέρεια των Αθηνών ενώ η δεύτερη εκτός από την Αθήνα περιέλαβε την Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο Κρήτης. Εκλήθησαν μέσω ραδιοτηλεοπτικών προβολών, φυλλαδίων και διαφημιστικών καταχωρήσεων στον τύπο άτομα αμφοτέρων των φύλων ηλικίας 55 έως 70 να υποβάλλουν δείγμα κοπράνων στο πλησιέστερο εργαστήριο «Βιοϊατρικής». Για την ανίχνευση της αιμοσφαιρίνης των κοπράνων χρησιμοποιήθηκε το LINEAR immunochemical FOBT, το οποίο ανιχνεύει μόνο ανθρώπινη αιμοσφαιρίνη. Στατιστική ανάλυση: Με στόχο να περιληφθεί στην ανάλυση ποσοστό μεγαλύτερο του 90% οι εξετασθέντες το έτος 2009 διαιρέθηκαν σε τρεις ομάδες 55-60, 6-66, και ετών αντιστοίχως. Με σκοπό τον υπολογισμό odds ratios οι τιμές των ηλικιών μετατράπηκαν από αριθμητικές σε ονομαστικές. Για τη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε το Pearson Χ 2 test. Αποτελέσματα: η Μελέτη, (Mάρτιος 2008): Ο συνολικός αριθμός των εξετασθέντων ήταν 400. Το ποσοστό θετικότητος ήταν 9.83% (394/400). Μεταξύ των θετικών δειγμάτων 30.2% αντιστοιχούσαν σε άτομα ηλικίας ετών, 35.3% σε άτομα ηλικίας 6-65 ετών και 34.5% σε άτομα ηλικίας ετών. 2 η Μελέτη (Mάρτιος 2009): Ο συνολικός αριθμός των εξετασθέντων ήταν 7079 [33 (44.2%) άνδρες και 3948 (55.8%) γυναίκες]. Το ποσοστό θετικότητος ήταν.% (786/7079) ελαφρώς υψηλότερο από αυτό του έτους Το ποσοστό θετικότητος στους άνδρες (.9%) (373/33) ήταν μεγαλύτερο συγκριτικώς με τις γυναίκες (0.5%) (43/3948) (P=0.057). Η μέση ηλικία των θετικών ατόμων ήταν σημαντικά μεγαλύτερη συγκρινόμενη με αυτή των αρνητικών (62.4 vs 6.9, P=0.0). Άτομα ηλικίας ετών είχαν.36 και.26 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα για θετικό test συγκριτικώς με άτομα των ομάδων και 6-66 ετών αντιστοίχως. Παρατηρήθηκαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές στο ποσοστό θετικότητος μεταξύ των τριών περιοχών της χώρας. Ο τόπος κατοικίας ευθύνεται για ποσοστό 6.9% της διαφοράς μεταξύ των τριών περιοχών (Eta statistic). Συμπέρασμα: Το ποσοστό θετικότητος του ifobt στην Ελλάδα είναι διαχρονικά παρόμοιο και αρκούντως υψηλό συγκρινόμενο με αντίστοιχες μελέτες της διεθνούς βιβλιογραφίας. Παρά την έντονη διαφημιστική προσπάθεια το ποσοστό συμμετοχής του πληθυσμού φαίνεται να είναι χαμηλό. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ΜΕΛΕΤΗ ΚΟΣΤΟΥΣ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙ- ΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΛΟΗΘΩΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΤΙΚΩΝ ΣΤΕΝΩΣΕ- ΩΝ ΣΤΟ ΟΡΘΟ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΜΕΤΑΛΛΙΚΩΝ ΕΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΥΔΡΟ- ΣΤΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΟΛΕΩΝ Δ. Ξυνόπουλος, Δ. Κυπραίος, Σ. Μπασιούκας, Δ. Δημητρουλόπουλος, Δ. Κορκολής 2, Κ. Τσαμακίδης, Σ. Πατσαβέλα, Α. Λούκου, Ε. Παρασκευάς ΓαστρεντερολογικόΤμήμα, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα, 2 Α Χειρουργική Κλινική, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα Σκοπός: Να συγκριθούν ως προς το κόστος και την αποτελεσματικότητα δύο τεχνικές ενδοσκοπικών διαστολών σε καλοήθεις αναστομωτικές στενώσεις του ορθού. Ασθενείς και Μέθοδοι: Μεταξύ Ιανουαρίου Μαΐου 2008, 34 ασθενείς (7-7, μέση ηλικία 65 έτη) με μετεγχειρητική στένωση ορθού αντιμετωπίστηκαν ενδοσκοπικά. Ένδειξη θεραπείας αποτελούσε η αδυναμία διόδου του ενδοσκοπίου δια της στένωσης. Στην ομάδα Α (5 ασθενείς) χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικές ελαίες διαμέτρου Fr, υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο. Στην ομάδα Β (9 ασθενείς) χρησιμοποιήθηκαν υδροστατικοί διαστολείς CRE TM δια του ενδοσκοπίου, διαμέτρου 30-60Fr, υπό άμεσο ενδοσκοπικό και ακτινολογικό έλεγχο. Επανέλεγχος όλων των ασθενών ορίστηκε στους 3, 6, 2 μήνες καθώς και επί εμφάνισης αποφρακτικών συμπτωμάτων. Οι μεταλλικές ελαίες είναι πολλαπλών χρήσεων, πρακτικά άφθαρτες, (κόστος ~7000 για ένα σετ 29-58Fr), σε αντίθεση με τα μίας χρήσης σετ CRE TM (κόστος ~300 για κάθε σετ). Αποτελέσματα: Η διαδικασία της διαστολής ήταν τεχνικά επιτυχής σε όλους τους ασθενείς. Στην ομάδα Α, στο τέλος του πρώτου έτους ο συνολικός αριθμός συνεδριών ήταν 8, με μέση τιμή.2 διαστολών ανά ασθενή και κόστος υλικού Στην ομάδα Β, ο συνολικός αριθμός συνεδριών στο τέλος του πρώτου έτους ήταν 33, με μέσο όρο.74 διαστολών ανά ασθενή. Ο μέσος αριθμός σετ CRE TM ανά συνεδρία ήταν 2.3, ενώ το συνολικό κόστος υλικού Μείζονες επιπλοκές δεν παρατηρήθηκαν. Αυτοπεριοριζόμενη αιμορραγία παρουσιάστηκε σε 3 ασθενείς της ομάδας Α και 2 της ομάδας Β. Συμπέρασμα: Στην περιοχή του ορθού, η χρήση μεταλλικών ελαιών δείχνει να εξασφαλίζει μία αποτελεσματικότερη και οικονομικά συμφέρουσα λύση στην αντιμετώπιση καλοήθων αναστομωτικών στενώσεων, με μικρό κίνδυνο επιπλοκών. 7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):7

19 8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):8 29 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 33 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΩΝ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΝΤΕ- ΡΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΙΜΗΣ ΑΡΤΗΡΙΟΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ: ΜΕΤΑ-ΑΝΑΛΥΣΗ Δ. Πιστιόλας, Θ. Ροκκάς, Π. Σεχόπουλος, Γ. Μαργαντίνης, Γ. Κουκούλης Γαστρεντερολογική κλινική, Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν Εισαγωγή: Τα ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (ΙΦΝΕ) αποτελούν χρόνιες φλεγμονώδεις παθήσεις που διαγιγνώσκονται κυρίως σε ενήλικες νεαρής ηλικίας. Τα τελευταία χρόνια, νοσήματα που χαρακτηρίζονται από χρόνια φλεγμονή έχουν συσχετιστεί με πρώιμη αρτηριοσκλήρυνση. Ωστόσο δεν είναι σαφές αν ασθενείς με ΙΦΝΕ διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο πρώιμης αρτηριοσκλήρυνσης. Σκοπός: Κύριος σκοπός της μελέτης ήταν να εξετάσει τη πιθανή συσχέτιση μεταξύ των ΙΦΝΕ και του πάχους έσω μέσου χιτώνα καρωτίδων, ο οποίος αποτελεί ισχυρό δείκτη πρώιμης αρτηριοσκλήρυνσης. Δευτερεύοντες σκοποί ήταν η διερεύνηση πιθανών πηγών ετερογένειας μεταξύ των μελετών καθώς και παρουσίας publication bias. Μέθοδοι: Έγινε αναζήτηση στο Medline όλων των σχετικών μελετών που δημοσιεύθηκαν μέχρι και το Μάιο του 2009, στην αγγλική γλώσσα. Οι αναλύσεις έγιναν με την μεθοδολογία fixed και random effects. Η ετερογένεια μεταξύ των μελετών εκτιμήθηκε με το τεστ Cochran Q ενώ η πιθανότητα παρουσίας publication bias προσδιορίστηκε με τη δημιουργία κατάλληλων γραφημάτων (funnel plots). Η συμμετρία των γραφημάτων ελέγχθηκε με το Begg and Mazumdar adjusted rank correlation test και με το Egger s regression test. Αποτελέσματα: Από τις 40 σχετικές μελέτες που εντοπίσθηκαν στην βιβλιογραφία, 4 πληρούσαν τα κριτήρια εισαγωγής στην μετα-ανάλυση (case control studies). Σε σύγκριση με μάρτυρες προέκυψαν υψηλά σημαντικές διαφορές πάχους έσω μέσου χιτώνα καρωτίδων [OR =2.9, 95% CI ( ), Z=4.24, p<0.000]. Δεν υπήρχε ετερογένεια μεταξύ των μελετών (Q=5.47,df(Q)=3, p=0.4, I 2 =45.2). Επίσης δεν προέκυψε σημαντική publication bias (p= με Begg and Mazumdar adjusted rank correlation test και p=0.94 με Egger s regression test). Συμπεράσμα: Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν αυξημένο πάχος έσωμέσου χιτώνα καρωτίδων σε ασθενείς με ΙΦΝΕ σε σχέση με υγιείς μάρτυρες, υποδεικνύοντας ότι οι ασθενείς αυτοί βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο πρώιμης αρτηριοσκλήρυνσης. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΕΥΚΡΙΝΕΙΑΣ (HIGH DEFINITION - HD) ΚΟΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΠΟΛΥΠΟΔΩΝ: ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ Γ. Τριμπόνιας, Κ. Κωνσταντινίδης, Α. Θεοδωροπούλου, Ε. Βάρδας, Κ. Καρμίρης, Α. Βιδάκη, Ε. Καργάκη, Γ. Χλουβεράκης 2, Γ.Α. Πασπάτης Γαστρεντερολογικό τμήμα, «Βενιζέλειο-Πανάνειο» ΓΝ Ηρακλείου, 2 Τμήμα Κοινωνικής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ηράκλειο, Κρήτη Στόχοι: Η μελέτη σχεδιάστηκε με σκοπό να συγκρίνει την ικανότητα ανίχνευσης πολυπόδων μεταξύ ενός HD, ευρείας γωνίας κολονοσκοπίου και ενός συμβατικού κολονοσκοπίου. Μέθοδοι: Συνολικά συμπεριλήφθησαν στη μελέτη 390 ασθενείς, ηλικίας >50 ετών, οι οποίοι προσήλθαν στο τμήμα μας για διαγνωστική κολονοσκόπηση ρουτίνας. Έγινε τυχαιοποιημένη κατανομή των ασθενών σε ομάδα HD κολονοσκόπησης (HD group, n = 93) και ομάδα συμβατικής κολονοσκόπησης (SC group, n = 97). Ο υπολογισμός μεγέθους δείγματος ανέδειξε ότι 82 ασθενείς ήταν απαραίτητοι σε κάθε ομάδα, προκειμένου να επιτευχτεί μία στατιστική ισχύς της τάξεως του 80% για την ανίχνευση 5% περισσότερων πολυπόδων μεταξύ των 2 ομάδων, στο επίπεδο σημαντικότητας του 5%. Αποτελέσματα: Η ανά ασθενή ανάλυση δεν στοιχειοθέτησε στατιστικά σημαντική διαφορά στο ρυθμό ανίχνευσης πολυπόδων συνολικά (P=0,085), μεγάλων πολυπόδων (μέγεθος 0mm; P=0,29) και ενδιάμεσων πολυπόδων (0mm> μέγεθος 5mm; P=0,83). Αντιθέτως, στατιστικά σημαντική διαφορά παρατηρήθηκε στο ρυθμό ανίχνευσης μικρών πολυπόδων (μέγεθος <5mm; SC, 0.32 ± 0.86; HD, 0.7 ±.65; P=0,004). Επιπροσθέτως, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στο ρυθμό ανίχνευσης αδενωμάτων συνολικά, μεγάλων αδενωμάτων, ενδιάμεσων αδενωμάτων, μεγάλων και ενδιάμεσων υπερπλαστικών πολυπόδων. Από την άλλη μεριά, οι ρυθμοί ανίχνευσης μικρών αδενωμάτων (SC, 0.9 ± 0.6; HD, 0.4 ±.4; P=0,02), μικρών υπερπλαστικών πολυπόδων (SC, 0.0 ± 0.36; HD, 0.25 ± 0.6; P=0,003) και υπερπλαστικών πολυπόδων συνολικά (SC, 0.9 ± 0.47; HD, 0.34 ± 0.67; P=0,0) διέφεραν στατιστικά σημαντικά μεταξύ των 2 ομάδων. Συμπεράσματα: Η αυξημένης ευκρίνειας κολονοσκόπηση οδήγησε σε μία στατιστικά σημαντική αύξηση του ρυθμού ανίχνευσης μικρών πολυπόδων, συμπεριλαμβανομένων των μικρών αδενωμάτων και των μικρών υπερπλαστικών πολυπόδων. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ADALIMU- MAB ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ CROHN Ο. Χριστοπούλου, Φ. Σαμανταρά, Χ. Ταλουμτζής, Α. Μπέλτσης, Θ. Μάρης, Α. Ηλίας, Δ. Καπετάνος, Α. Αυγερινός, Π. Ξιάρχος, Γ. Κητής Γαστρεντερολογική Κλινική ΓΝ Θεσσαλονίκης «Γ. Παπανικολάου» Εισαγωγή: Ο ανθρώπινος anti-tnf παράγοντας Adalimumab είναι μια νέα σχετικά θεραπεία για την αντιμετώπιση της νόσου του Crohn. Σκοπός: Η εμπειρία της κλινικής μας από την χορήγηση του Adalimumab σε ασθενείς με νόσο Crohn. Ασθενείς-Μέθοδοι: Το διάστημα Ιούνιος Φεβρουάριος ασθενείς (Α: 2 Γ: 4, φάσμα 8-68) με κορτικοεξαρτώμενη νόσο Crohn έλαβαν αγωγή με Adalimumab. Η τοπογραφία της νόσου ήταν:τελική ειλεϊτις:4, ειλεοκολίτις:8, Crohn κολίτις:4. Σε 8 ασθενείς το φάρμακο χορηγήθηκε λόγω απώλειας της ανταπόκρισης, αλλεργίας στο Infliximab. Oχτώ ασθενείς είχαν συριγγοποιητική περιπρωκτική νόσο. Το φάρμακο χορηγήθηκε υποδόρια σε δόση 60 mg στην εβδομάδα 0, 80 mg στην εβδομάδα 2 και στη συνέχεια 40 mg κάθε 2 εβδομάδες. Σε έναν μειώθηκαν τα μεσοδιαστήματα χορήγησης των 40 mg κάθε εβδομάδα λόγω μη ανταπόκρισης στην προηγούμενη τακτική χορήγηση. Σε δύο ασθενείς μειώθηκαν τα μεσοδιαστήματα χορήγησης των 40 mg κάθε εβδομάδα για 3 μήνες λόγω υποτροπής της νόσου. Η ανταπόκριση στη θεραπεία χαρακτηριζόταν ως ύφεση με εξαφάνιση της συμπτωματολογίας ή/και της εκροής των συριγγίων, ή ως απάντηση με ελλάτωση των συμπτωμάτων και/ή μείωση της εκροής των συριγγίων. Αποτελέσματα: Ο συνολικός αριθμός των εγχύσεων ανήλθε σε 49 (ΜΟ: 8.88/ ασθενή, φάσμα (8-56). Μέσος χρόνος παρακολούθησης των ασθενών 9.2 μήνες (2-24). Ύφεση παρουσίασαν 6 ασθενείς (6.5 %), απάντηση στην αγωγή 8(30.7%) ασθενής (3.9%) διέκοψε λόγω μη ανταπόκρισης της νόσου και (3.9 %)χρειάστηκε χειρουργική αντιμετώπιση. Κανένας ασθενής δεν παρουσίασε ανεπιθύμητες ενέργειες. Από τους 8 ασθενείς με συριγγοποιητική νόσο 4 (50 %) εμφάνισαν ύφεση, 2 (25 %) απάντηση και 2 (25%) διέκοψε. Συμπέρασμα: H χορήγηση του Αdalimumab σε ασθενείς με νόσο του CROHN είναι αποτελεσματική και απόλυτα ασφαλής. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΗ ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΛΙ- ΠΩΔΗ ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ (NAFLD) Κ. Μαργαρίτη, Γ. Παπαθεοδωρίδης, Μ. Ντόϊτς, Σ. Μανωλακόπουλος, Α.Ι. Αρχιμανδρίτης Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Ιπποκράτειο» Εισαγωγή/Σκοπός: Η NAFLD αποτελεί ένα από τα συχνότερα νοσήματα στις Δυτικές χώρες με αναφερόμενο επιπολασμό 5-30%, αλλά τα χαρακτηριστικά της στη χώρα μας δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς. Γι αυτό εκτιμήσαμε τα χαρακτηριστικά των ασθενών μας με NAFLD και τα συσχετίσαμε με την παρουσία παχυσαρκίας. Μέθοδοι: Συνολικά, μελετήσαμε 4 ασθενείς με NAFLD που παρακολουθήθηκαν μεταξύ 0/999-6/2009. ΝΑFLD διαγνώσθηκε σε ασθενείς με αυξημένη ALT και/ή γgt σε 3 μετρήσεις, υπερηχογραφικά ευρήματα λιπώδους διήθησης ήπατος και αποκλεισμό κάθε άλλου αιτίου ηπατικής βλάβης. Καταγράφηκαν πλήρη επιδημιολογικά, σωματομετρικά και εργαστηριακά χαρακτηριστικά. Παχύσαρκοι θεωρήθηκαν όσοι είχαν δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) 30kg/m 2. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς ήταν 59% άνδρες και είχαν μέση ηλικία 47±5 έτη και μέσο ΔΜΣ 30±5kg/m 2 (25-30:39%, 30:46%). Από αυτούς, 64% είχαν χοληστερόλη 200mg/dl, 43% τριγλυκερίδια 50mg/dl, 6% σακχαρώδη διαβήτη και 27% αρτηριακή υπέρταση. Ειδικότερα, 7%, 9%, 36%, 9% και 9% των ασθενών είχαν 4-5, 3, 2, και κανένα παράγοντα μεταβολικού συνδρόμου, αντίστοιχα. Οι παχύσαρκοι σε σχέση με μη παχύσαρκους ασθενείς είχαν μεγαλύτερη ηλικία (50±4 έναντι 43±4 έτη, Ρ=0.00), μεγαλύτερη περίμετρο μέσης (3± έναντι 98±0 cm, Ρ<0.00), συχνότερα υπέρταση (36% έναντι 7%, Ρ=0.033), συχνότερα αυξημένη (>0mg/dl) γλυκόζη νηστείας (37% έναντι 2%, Ρ=0.00) και συχνότερα μεταβολικό σύνδρομο (57% έναντι 23%, Ρ<000). Πολυπαραγοντική ανάλυση έδειξε ότι η παχυσαρκία σχετιζόταν ανεξάρτητα μόνο με αυξημένη περίμετρο μέσης (Ρ=0.05). Συμπεράσματα: Συμπερασματικά, οι Έλληνες ασθενείς με NAFLD είναι συνήθως υπέρβαροι/παχύσαρκοι με τουλάχιστον παράγοντα μεταβολικού συνδρόμου. Εντούτοις, περίπου 0% των περιπτώσεων NAFLD έχουν φυσιολογικό ΔΜΣ και κανένα παράγοντα μεταβολικού συνδρόμου. Η περίμετρος μέσης αποτελεί τον κύριο προγνωστικό παράγοντα παχυσαρκίας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):8

20 ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΗΠΑΤΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ (ΗΚΚ) ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Β (ΧΗΒ) ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΚΙΡΡΩΣΗ (ΚΙ) ΥΠΟ ΑΝΤΙΙΚΑ: ΑΠΟ- ΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ (HEP- NET.GREECE, ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ.) Γ. Παπαθεοδωρίδης, Σ. Μανωλακόπουλος, Γ. Τουλούμη 2, Γ. Βουρλή 2, M. Ραπτοπούλου-Γιγή 3, Ε. Βαφειάδη-Ζουμπούλη 4, Θ. Βασιλειάδης 5, K. Μιμίδης 6, Χ. Γώγος 7, Ι. Κετίκογλου 8, Ε. Μάνεσης 9, Ομάδα μελέτης HEPNET. Greece Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών; 2 Τμήμα Υγιεινής & Eπιδημιολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών; 3 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης; 4 Α Πανεπιστημιακή Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών; 5 Β Πανεπιστημιακή Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης; 6 Α Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θράκης; 7 Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Πάτρας; 8 Κρατική Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Ιπποκράτειο»; 9 Τομέας Παθολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών Yπόβαθρο/Σκοπός: Η αντιική θεραπεία έχει βελτιώσει σημαντικά την έκβαση της ΧHB, αλλά η επίδρασή της στον κίνδυνο ΗΚΚ παραμένει ασαφής. Σε μία πολυκεντρική Ελληνική μελέτη από 0ετίας, εκτιμήθηκε η επίπτωση ΗΚΚ σε ασθενείς με ΧΗΒ υπό αντιικά. Mέθοδοι: Συμπεριλήφθηκαν 63 ενήλικες ασθενείς με ΧHB±ΚΙ υπό αντιικά για 2 μήνες. Αποκλείσθηκαν ασθενείς με HΚΚ εντός 6μήνου ή HCV/HDV/HIV συλλοίμωξη. Η διάμεση παρακολούθηση (ανά 6μηνο) ήταν 3 (IQR:2-5) έτη. Με βάση ιστολογικά και/ή κλινικά/απεικονιστικά ευρήματα, 70% των ασθενών είχαν ΧHB χωρίς ΚΙ, 2% αντιρροπούμενη ΚΙ και 9% μη-αντιρροπούμενη ΚΙ. Αποτελέσματα: HΚΚ αναπτύχθηκε σε 26/63 (4%) ασθενείς σε 3.3 ( ) έτη. Η -, 2-, 3- και 5-ετής αθροιστική επίπτωση HΚΚ ήταν σηματικά υψηλότερα σε μη-αντιρροπούμενη ΚΙ (3%, 6%, 27%, 45%) από αντιρροπούμενη ΚΙ (%, 4%, 6%, 7%) από ΧΗΒ (0%, 0%, %, 2%) (P<0.00 by log-rank). Η πιθανότητα HΚΚ ήταν υψηλότερη σε μεγαλύτερη ηλικία [HR ανά έτος:.08 (95% CI:.04-.2), P<0.00] και άνδρες [HR:5.9 ( ), P=0.07], αλλά δεν σχετιζόναν με ALT, HB- VDNA ή HBeAg. Σε πολυπαραγοντική Cox ανάλυση, ο κίνδυνος HΚΚ σχετιζόταν ανεξάρτητα με πιο προχωρημένη νόσο [ΧHB-HR:.0, αντιρροπούμενη ΚΙ-HR:3.5, P=0.04; μη-αντιρροπούμενη ΚΙ-HR:6.5, P<0.00], μεγαλύτερη ηλικία [HR ανά έτος:.08 (.03-.2), P=0.00] και άρρεν φύλο [HR:0.0 ( ), P=0.003]. Συμπεράσματα: Ο κίνδυνος HΚΚ παραμένει υψηλός σε ασθενείς με ΧHB+ΚΙ υπό αντιικά, που χρειάζονται στενή επιτήρηση. Η επίπτωση HΚΚ είναι μέγιστη σε μη-αντιρροπούμενη ΚΙ, αλλά είναι επίσης υψηλή σε αντιρροπούμενη-ιστολογική ΚΙ (5ετία:>5%) παρά τη λήψη αντιικών, που ίσως επιτυγχάνουν αναστροφή της ΚΙ. Άρρεν φύλο και μεγάλη ηλικία αποτελούν ανεξάρτητους παράγοντες ΗΚΚ ακόμη και υπό αντιική θεραπεία. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΥΝ- ΔΥΑΣΜΟΥ ΑΔΕΦΟΒΙΡΗΣ ΚΑΙ ΛΑΜΙΒΟΥΔΙΝΗΣ ΣΤΟΥΣ ΗΒEAG (-) ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Β ΚΑΙ ΑΝΤΟΧΗ ΣΤΗ ΛΑΜΙΒΟΥ- ΔΙΝΗ Α. Στρίκη, Σ. Μανωλακόπουλος, Μ. Μελά 2, Γ. Παπαθεωδορίδης, M. Deutsch, Ε. Μάνεσης, Δ. Τζουρμακλιώτης 2, Α.Ι. Αρχιμανδρίτης Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Αθηνών, 2 Πολυκλινική Αθηνών Εισαγωγή-Σκοπός: Η προσθήκη αδεφοβίρης(adv) στη λαμιβουδίνη(lam), στους ασθενείς με HΒeAg-αρνητική χρόνια ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ) και ιολογική διαφυγή εξαιτίας αντοχής στη λαμιβουδίνη, σχετίζεται με υψηλή αποτελεσματικότητα και χαμηλά ποσοστά αντοχής σε μελέτες βραχυχρόνιων σχημάτων. Τα αποτελέσματα μακρόχρονης παρακολούθησης είναι περιορισμένα. Μέθοδοι: Αναλύσαμε τα δεδομένα παρακολούθησης από όλους τους ασθενείς με HΒeAg-αρνητική ΧΗΒ με αντοχή στη LAM που έλαβαν για τουλάχιστον 2 μήνες θεραπεία με LAM+ADV. Αποτελέσματα: Συμπεριλάβαμε 45 ασθενείς υπο LAM+ADV (35 άντρες, μέση ηλικία=56 έτη) μετά από διάμεσο χρόνο παρακολούθησης 34 μήνες (2-72). Κατά την έναρξη θεραπείας με LAM+ADV, η διάμεση τιμή του HBV- DNA ήταν 4x0 4 IU/ml (44-.2x0 8 ) και η μέση τιμή ALT=5±05IU/ml (6-376). Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μη ανιχνεύσιμο HBV-DNA επετεύχθη στους 27/45 (60%), στους 32/42 (76%) και στους 37/38(97%) ασθενείς στο τέλος του ου,2 ου και 3 ου έτους. Φυσιολογικές τρανσαμινάσες επέτυχαν οι 36/45 (80%), 40/42 (95%) και 40/40 (00%) ασθενείς αντίστοιχα. Η μέση τιμή κρεατινίνης ορού αυξήθηκε σημαντικά κατά τη διάρκεια της θεραπείας [.05±0.40 vs.24±0.59 mg/dl, p<0.05] και 2 ασθενείς (4.4%) παρουσίασαν αύξηση της κρεατινίνης κατά > 0.5mg/dl μετά από μια μέση περίοδο 54 μηνών. Ιολογική διαφυγή σημειώθηκε σε έναν ασθενή, 2.5 έτη μετά την έναρξη της θεραπείας συνδυασμού. Η γονοτυπική ανάλυση απεκάλυψε μεταλλάξεις rta8v, rtn236t και ο ασθενής έλαβε τενοφοβίρη + LAM. Συμπέρασμα: Από τα δεδομένα μας προκύπτει ότι σε HΒeAg-αρνητικούς ασθενείς, η μακράς διάρκειας θεραπεία συνδυασμού LAM+ADV είναι εξαιρετικά αποτελεσματική. Το 4.4% των ασθενών χρειάσθηκε τροποποίηση της δόσης λόγω αύξησης της κρεατινίνης. 9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):9 ΠΑΧΥΣΑΡΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΙΠΩΔΕΣ HΠΑΡ: ΚΛΙΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΙ- ΚΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗ Κ. Κίτσιος, Μ. Παπαδοπούλου, Α. Κολοβού 2, Α. Σαββίδου 2, Θ. Καραγκιόζογλου-Λαμπούδη 2 Ενδοκρινολογική μονάδα Γ ΠΔ Κλινικής ΑΠΘ. Ιατρείο Παχυσαρκίας Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, 2 Εργαστήριο Κλινικής Διατροφής, Τμήμα Διατροφής-Διαιτολογίας, Σχολή Τεχνολογίας Τροφίμων-Διατροφής, ΑΤΕΙΘ Η μη αλκοολική λιπώδης διήθηση του ήπατος, αποτελεί ολοένα και πιο αναγνωρίσιμη μορφή χρόνιας πάθησης του ήπατος στα παιδιά. Συνδέεται με την παχυσαρκία και το μεταβολικό σύνδρομο. Ωστόσο, δεν αναπτύσσουν λιπώδη διήθηση όλα τα παχύσαρκα παιδιά και δεν είναι σαφές ποιοι είναι οι καθοριστικοί παράγοντες. Σκοπός της μελέτης είναι η ανάδειξη των ειδικών χαρακτηριστικών των παχύσαρκων παιδιών με λιπώδες ήπαρ σε σχέση με παχύσαρκα παιδιά χωρίς λιπώδες ήπαρ προκειμένου ν αναδειχτούν οι κύριοι προδιαθεσικοί παράγοντες. Υλικό: Μελετήθηκαν 69 παχύσαρκα παιδιά (39 αγόρια και 30 κορίτσια), μέσης ηλικίας, ετών. Μέθοδοι: Η κατάταξη των παιδιών ως παχύσαρκα πραγματοποιήθηκε βάση του ΔΜΣ, σύμφωνα με τα κριτήρια του ΙΟΤF. Η διάγνωση της λιπώδους διήθησης του ήπατος τέθηκε με υπέρηχογράφημα ήπατος. Πραγματοποιήθηκαν: α) μετρήσεις βάρους, ύψους, περιμέτρου μέσης, ισχίου, αρτηριακής πίεσης (συστολική, διαστολική), θερμιδικής δαπάνης ηρεμίας με έμμεση θερμιδομετρία β) εργαστηριακός έλεγχος με γενική αίματος, SGOT, SGPT, γgt, CRP, ομοκυστεΐνη, ινωδογόνο, TSH, έλεγχος ινσουλινοαντίστασης (HOMA) και λιπιδαιμικό προφίλ γ) εβδομαδιαία καταγραφή διαιτολογικού ιστορικού και ανάλυση (FoodProcessor). Υπολογίστηκε ο Δ.Μ.Σ των γονέων. Αποτελέσματα: Όταν οι ασθενείς ταξινομήθηκαν ανάλογα με τα ευρήματα του υπερηχογραφήματος προέκυψαν 2 ομάδες: ομάδα α) 37 παιδιά με ΛΔ (23 Α, 4 Κ, διάμεση ηλικία.4, εύρος 6-6 ετών), ομάδα β) 32 παιδιά χωρίς ΛΔ (6 Α, 6 Κ, διάμεση ηλικία 0.7, εύρος 6-6 ετών). ΒΜΙ Μέση/ AΠ ΛΔ Περ. μέσης Περ. ισχιών ασθενούς μητέρας πατέρα υ ψος συστ διαστ + n=37 3,9±8,9 3,6±7,3 32,2±6,0 02,7±3,6 03,9±2, 0,68±0,06 8±0,5 76±7,0 - n=32 28,3±3,2 27,9±5,8 27,4±4,5 92,8±0,3 96,6±2,8 0,63±0,05 0±0,7 70±7,7 p 0,0002 0,004 0,0004 0,00 0,09 0,0003 0,006 0,002 ΛΔ γgt SGOT SGPT ινωδογόνο HOMA TSH + n=37 2,5±9,3 27,±7, 28,7±3,5 446,2±94,2 6,3±5,3 3,65±,4 - n=37 5,±3,6 22,±4, 7,7±5,7 380,6±2,7 4,03±2, 2,8±,2 p 0,0003 0,0006 0, ,0 0,04 0,0 Δεν διαπιστώθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές όσον αφορά την ενεργειακή δαπάνη ηρεμίας και την πρόσληψη τροφής όπως αυτή εκφράζεται με τη συνολική ενεργειακή πρόσληψη και την πρόσληψη των επιμέρους μακροθρεπτικών συστατικών. Δεν διαπιστώθηκαν διαφορές στο λιπιδαιμικό προφίλ. Συμπέρασμα: Τα παχύσαρκα παιδιά με λιπώδες ήπαρ, διαπιστωμένο με υπερηχογράφημα, αποτελούν μια ομάδα με σαφή κλινικά και εργαστηριακά χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε οικογενειακή προδιάθεση για παχυσαρκία, κεντρική κατανομή λίπους, σοβαρότερη παχυσαρκία, σοβαρότερο μεταβολικό σύνδρομο, και φλεγμονώδη δραστηριότητα. χωρίς διαφορές στη διατροφική πρόσληψη. Δεδομένου ότι δεν προέκυψαν ποσοτικές διαφορές στις τιμές της ενεργειακής δαπάνης ηρεμίας, της διατροφική πρόσληψης και του λιπιδαιμικού προφίλ συνιστάται να μελέτηθούν ποιοτικοί παράγοντες για να διευκρινιστεί ποια από τα χαρακτηριστικά αποτελούν κύριους προδιαθεσικούς παράγοντες και ποια δευτερεύοντες. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl): Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΧΕΙΑΣ (RVR) ΚΑΙ ΠΡΩΙΜΗΣ (EVR) ΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ ΚΑΥΚΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ HCV ΛΟΙΜΩΞΗ-ΓΟΝΟΤΥΠΟ 4 ΚΑΙ ΥΨΗΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ HCV-RNA, ΥΠΟ ΑΓΩΓΗ ΜΕ PEG-IFN A2A ΚΑΙ ΡΙΜΠΑΒΙΡΙΝΗ Δ. Δημητρουλόπουλος, Ι. Ελευσινιώτης 2, Χ. Παυλίδης 3, Δ. Ξυνόπουλος, Κ. Τσαμακίδης, Σ. Πατσαβέλα, Δ. Κυπραίος, Α. Λούκου, Σ. Μπασιούκας, Α. Πουλάκης, Α. Φερδερίγου 4, Δ. Κορκολής 5, Σ. Κουτσούνας 3, Γ. Σαρόγλου 2, Ε. Παρασκευάς Γαστρεντερολογική Κλινική, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα, 2 Παθολογική Κλινική,Π.Γ.Ν «Έλενα Βενιζέλου», Αθήνα, 3 Κέντρο Αναφοράς Ιογενούς Ηπατίτιδας, ΙΚΑ, Αθήνα, 4 Βιοχημικό Τμήμα, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα, 5 Α Χειρουργική Κλινική, Α.Ο.Ν.Α «Άγιος Σάββας», Αθήνα Εισαγωγή: Παρά την πρόσφατη ευρεία διάδοση του ιού ηπατίτιδας C- γονότυπος 4 (HCV-4) στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ελάχιστα είναι γνωστά σχετικά με την επίδραση φυλετικών παραμέτρων στην έκβαση της θεραπείας ασθενών με HCV-4 λοίμωξη. Σκοπός: Να συγκριθούν οι ακόλουθοι δείκτες ιολογικής ανταπόκρισης: ταχεία (RVR), πρώιμη (EVR), στις 24 εβδομάδες θεραπείας, στο τέλος της θεραπείας και παρατεταμένη ιολογική ανταπόκριση (SVR) μετά το πέρας της θεραπείας, μεταξύ δύο ομάδων ασθενών, Καυκάσιων και Αιγυπτίων, με HCV-4 λοίμωξη. Ασθενείς και Μέθοδοι: Εξήντα ενήλικοι ασθενείς (30 Καυκάσιοι - Ομάδα Α και 30 Αιγύπτιοι - Ομάδα Β) με χρόνια HCV-4, υπότυπος α, λοίμωξη και υψηλό ιικό φορτίο (> IU/ml) κατά την έναρξη της θεραπείας, έλαβαν αγωγή για μία προκαθορισμένη περίοδο 48 εβδομάδων με peg-ifn a2a και ριμπαβιρίνη. Κατά τη διάρκεια της μελέτης, τα επίπεδα HCV-RNA προσδιορίζονταν στις εβδομάδες 4, 2, 24, 48 και 72. Αποτελέσματα: Τα βασικά χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένης της βιοψίας ήπατος, ήταν παρόμοια μεταξύ των δύο ομάδων. Τα ποσοστά σταθερής ιολογικής ανταπόκρισης (SVR) ήταν 36.7% (/30) στην ομάδα Α και 30.0% (9/30) στην ομάδα Β (p=0.784). Καμία στατιστικά σημαντική διαφορά δεν παρατηρήθηκε μεταξύ των δύο ομάδων όταν συγκρίθηκαν οι δείκτες ταχείας (RVR) και πρώιμης (EVR) ιολογικής ανταπόκρισης (26.7% έναντι 30.0%, p=.000 και 50.0% έναντι 46.7%, p=.000, αντίστοιχα) ούτε και στα ποσοστά αρνητικοποίησης του HCV-RNA κατά τις εβδομάδες 24 και 48 της θεραπείας (53.3% έναντι 43.3%, p=0.605 και 56.7% έναντι 36.7%, p=0.96, αντίστοιχα). Συμπέρασμα: Η φυλετική διαφορά δεν δείχνει να επηρεάζει την έκβαση της θεραπείας, ούτε και τους ενδιάμεσους δείκτες ανταπόκρισης, σε ασθενείς με χρόνια HCV-4a λοίμωξη και υψηλό ιικό φορτίο κατά την έναρξη της θεραπείας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2009;22(Suppl):9