ΣΥΝΑΡΤΗΣΕΙΣ Παραδείγματα χρήσης συναρτήσεων

Transcript

1 ΣΥΝΑΡΤΗΣΕΙΣ Παραδείγματα χρήσης συναρτήσεων ΠΟΛΛΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ Να γραφτεί ένα πρόγραμμα που να διπλασιάζει ένα ποσό που του δίνει ο χρήστης μεταξύ 0 και Να ελέγχει εάν το ποσό που εισήχθη είναι μεγαλύτερο από 1000 να βγάζει μήνυμα λάθους. int diplasio(int posogiadiplasiasmo); int apotelesma=0; int posoeisagomeno; cout<<"dose poso metaxy 0 kai gia na to diplasiaso: "; cin>>posoeisagomeno; cout<<"\nprin kaleso thn diplasio... "; cout<<"\neisagomeno poso: "<<posoeisagomeno<<" Diplasio: "<<apotelesma<<"\n"; apotelesma=diplasio(posoeisagomeno); if (apotelesma==-1) cout<<"\nepistrofh apo thn diplasio...\n"; cout<<"to poso pou edoses einai megalytero apo 10000\n\n"; else cout<< "\nepistrofh apo thn diplasio..."; cout<< "\neisagomeno poso: "<<posoeisagomeno<< " Diplasio: "<<apotelesma<< "\n\n"; int diplasio(int pragmatiko) if (pragmatiko<=10000) return pragmatiko * 2; else return -1; cout<<"den mporeite na pate edw\n"; Σημ. Η εντολή που βρίσκεται στην τελευταία γραμμή του προγράμματος δεν θα εκτελεστεί γιατί προηγείται αυτής το return -1. σελ. 1

2 ΠΕΡΑΣΜΑ ΟΡΙΣΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΙΜΗ (ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΣΑΝ ΤΟΠΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ) Να γραφτεί ένα πρόγραμμα που να κάνει αλλαγή θέσης 2 τιμών τοπικών μεταβλητών χωρίς να επηρεάζονται οι αρχικές μεταβλητές. void swap(int x, int y); int a,b; cout<<"dose a: "<<endl; cin>>a; cout<<"dose b: "<<endl; cin>>b; cout<<"main. Prin to swap, a: "<<a<<" b: "<<b<<"\n"; swap(a,b); cout<<"main. Meta to swap, a: "<<a<<" b: "<<b<<"\n"; void swap(int x, int y) int temp; cout<<"swap. Prin to swap, x: "<<x<<" y: "<<y<<"\n"; temp=x; x=y; y=temp; cout<<"swap. Meta to swap, x: "<<x<<" y: "<<y<<"\n"; Σημ. Σε αυτό το πρόγραμμα ένα αντίγραφο των τιμών των μεταβλητών a,b περνούν στις x,y. Στην έξοδο έχουμε την αντιστροφή των μεταβλητών x,y χωρίς να επηρεαστούν οι τιμές των μεταβλητών a,b σελ. 2

3 ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗ ΣΥΝΑΡΤΗΣΕΩΝ Να γραφτεί ένα πρόγραμμα που να χρησιμοποιεί μία συνάρτηση με υπερφόρτωση ώστε να κάνει τα εξής: I. Να τυπώνει στην οθόνη 50 μηδενικά (0), II. Να τυπώνει στην οθόνη 50 χαρακτήρες που θα καθορίζονται από την κλήση της συνάρτησης και III. Να τυπώνει στην οθόνη χαρακτήρες που ο χαρακτήρας αλλά και ο αριθμός των χαρακτήρων να καθορίζονται στην κλήση της συνάρτησης. void printfunc(); void printfunc(char ch); void printfunc(char ch, int n); void main() printfunc(); printfunc('/'); printfunc('%',40); void printfunc() for (i=0; i<50; i++) cout << "0"; void printfunc(char ch) for (i=0; i<50; i++) cout << ch; void printfunc(char ch, int n) for (i=0; i<n; i++) cout << ch; σελ. 3

4 ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗ ΣΥΝΑΡΤΗΣΕΩΝ (ΜΕ ΠΡΟΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΟΡΙΣΜΑΤΑ) Να γραφτεί το προηγούμενο πρόγραμμα που να χρησιμοποιεί μία συνάρτηση με υπερφόρτωση και προεπιλεγμένα ορίσματα - και 50 void printfunc(char ch='-', int n=50); void main() printfunc(); printfunc('/'); printfunc('%',40); void printfunc(char ch, int n) for (i=0; i<n; i++) cout << ch; Σημ. Εδώ το πρόγραμμα θα χρησιμοποιήσει (καλέσει) την συνάρτηση 3 φορές. Την πρώτη φορά το loop που βρίσκεται μέσα στον ορισμό της συνάρτησης θα χρησιμοποιήσει και τα δύο προεπιλεγμένα ορίσματα που βρίσκονται μέσα στο πρωτότυπο. Την δεύτερη φορά θα χρησιμοποιήσει το όρισμα της κλήσης συνάρτησης και το δεξί του πρωτοτύπου και την τρίτη φορά θα χρησιμοποιήσει τα ορίσματα που βρίσκονται στη κλήση της συνάρτησης. σελ. 4

5 ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΤΙΜΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΩΝ Να γραφτεί ένα πρόγραμμα που να υπολογίζει τον όγκο ενός κύβου. Χρησιμοποιούνται προκαθορισμένες τιμές. int ogkoskyvou(int mhkos, int platos = 30, int ypsos = 2); int mhkos = 50; int platos = 20; int ypsos = 5; int ogkos; ogkos = ogkoskyvou(mhkos, platos, ypsos); cout << "1h Klhsh Synarthshs o ogkos einai: " << ogkos << "\n"; ogkos = ogkoskyvou(mhkos, platos); cout << "2h Klhsh Synarthshs o ogkos einai: " << ogkos << "\n"; ogkos = ogkoskyvou(mhkos); cout << "3h Klhsh Synarthshs o ogkos einai: " << ogkos << "\n"; ogkoskyvou(int mhkos, int platos, int ypsos) return (mhkos * platos * ypsos); Σημ. Εδώ το πρόγραμμα θα χρησιμοποιήσει (καλέσει) την συνάρτηση 3 φορές με διαφορετικές κάθε φορά παραμέτρους κατά την κλήση. Την πρώτη φορά θα υπολογιστεί ο όγκος χρησιμοποιώντας τις τιμές των παραμέτρων που έχουν οριστεί μέσα στην main. Την δεύτερη φορά χρησιμοποιώντας τις τιμές δύο εκ των παραμέτρων που έχουν οριστεί μέσα στην main και την τελευταία στη σειρά στο πρωτότυπο και τη Τρίτη φορά χρησιμοποιώντας την τιμή της μιας παραμέτρου που έχει οριστεί μέσα στην main και την 2 η και 3 η κατά σειρά στο πρωτότυπο. σελ. 5

6 ΚΛΗΣΗ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ Να γραφτεί ένα πρόγραμμα που να υπολογίζει εάν ο αριθμός που εισάγει ο χρήστης είναι άρτιος ή περιττός. Εάν δοθεί σαν επιλογή ο αριθμός 0 τότε το πρόγραμμα να τερματίζει. void peritos(int a); void artios(int a); do cout<<"dose enan arithmo (0 gia EXODO): "; cin>>i; peritos(i); while (i!=0); void peritos(int a) if ((a%2)!=0) cout<<"o arithmos pou edoses einai PERITOS.\n"; else artios(a); void artios(int a) if ((a%2)==0) cout<<"o arithmos pou edoses einai ARTIOS.\n"; else peritos(a); Σημ. Εδώ το πρόγραμμα θα βρει εάν ο αριθμός που εισήχθη είναι άρτιος ή περιττός με την χρήση κλήσης συνάρτησης από συνάρτηση. Η πρώτη συνάρτηση καλείται μέσα στην main. Εκεί ελέγχεται εάν ο αριθμός που εισήχθη είναι το 0 κάτι που προκαλεί το τερματισμό του προγράμματος. Στην πρώτη συνάρτηση (peritos) ελέγχεται εάν το υπόλοιπο της διαίρεσης του αριθμού δεν είναι 0 τότε ο αριθμός είναι περιττός αλλιώς καλείται η δεύτερη συνάρτηση (artios) που ελέγχει με την σειρά της εάν ο αριθμός είναι άρτιος. σελ. 6

7 INLINE ΣΥΝΑΡΤΗΣΕΙΣ Πρόγραμμα που διπλασιάζει 3 φορές διαδοχικά μια τιμή εισόδου με την χρήση INLINE συνάρτησης. inline int Diplasio(int); int timh; cout<<"dose MIA TIMH: "; cin>>timh; cout<<"\ndiadoxikos DIPLASIASMOS TIMHS\n"; cout<<"\narxikh TIMH: "<<timh<<endl; timh=diplasio(timh); cout<<"timh1 (ARXIKH TIMH x 2): "<<timh<<endl; timh=diplasio(timh); cout<<"timh2 (TIMH1 x 2): "<<timh<<endl; timh=diplasio(timh); cout<<"timh3 (TIMH2 x 2): "<<timh<<endl; cout<<endl; int Diplasio(int timh) return 2*timh; Σημ. Εδώ έχουμε ορίσει μία inline συνάρτηση (Diplasio) που την καλούμε μέσα στην main τρεις φορές. Ουσιαστικά ο compiler αντιγράφει τον κώδικα της συνάρτησης σε κάθε σημείο της main που καλείται η συνάρτηση. Με αυτό τον τρόπο δεν έχουμε τρεις μεταπηδήσεις από την main στην συνάρτηση και έτσι κερδίζουμε χρόνο κατά την εκτέλεση του προγράμματος. Χρησιμοποιούμε inline συναρτήσεις όταν η συνάρτηση έχει μία έως δύο εντολές και χρειάζεται να την καλέσουμε μέσα στην main πολλές φορές. σελ. 7