Άγγελος Μιχαλόπουλος ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ

Transcript

1 Άγγελος Μιχαλόπουλος ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΑΘΗΝΑ 2016

2

3 Σ αυτούς που μετρούν το χρόνο τους σε χαμόγελα και όχι σε λεπτά

4

5 Σ αυτούς που αφήνουν την τέχνη ν ανοίγει μες στην ψυχή τους δρόμους για να μπορέσουν να σκαρφαλώσουν μέχρι τα κομμάτια της εκείνα τα οποία δεν τους ανήκουν ακόμα.

6 Άγγελος Μιχαλόπουλος ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ Άγγελος Μιχαλόπουλος, Copyright by Angelos Michalopoulos All rights reserved Έργα ζωγραφικής: Άγγελος Μιχαλόπουλος Φωτογραφία: Γιώργος Σίδερης, Βαγγέλης Πελεκανάκης, Ζωή Μιχαλοπούλου Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του συνόλου ή τμήματος του παρόντος έργου, με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, καθώς και η μετάφραση, η διασκευή, η προσαρμογή, η μετατροπή ή η εν γένει εκμετάλλευση αυτού με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας και της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και της εν γένει αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, για σκοπούς εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Ν. 2121/ Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία: Nota All About Print, ISBN:

7 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. Δεν έμαθα ποτέ από πού να ξεκινώ για ν αρχίσω να διαβάζω συνειδήσεις, έμαθα όμως, πριν αρχίσουν οι ίδιες να μου μιλούν, πώς ν ακούω αυτά που δεν θέλουν να μου πουν (Αναποδογύρισε τη σιωπή σου για να βρεις τι θες πραγματικά να πεις) Πόσο μ αρέσουν οι ιστορίες που λες στα παραμύθια μου! (Το κομμάτι του χαρακτήρα μου που πάντα βρίσκει τρόπο για να χωρέσει ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στην πρώτη αμφιβολία της ημέρας) Πίνοντας δυο γουλιές απ την αλήθεια σου ανακάλυψα ότι δεν θα γνωρίσω ποτέ τη γεύση της συνείδησής σου (Πάλι οι σκέψεις σου ξέχασαν να πάρουν το αντισυλληπτικό τους σήμερα) Ντύσου με την αγάπη που νιώθεις! (Πόσες φορές σήμερα άφησες τη ζωή σου να σε φιλήσει στο στόμα;) Η ημέρα που έπεισα το μυαλό μου να προσπαθήσει να με πείσει ότι είμαι καλύτερος απ την πραγματικότητα (Τα λάθη μου είναι έτοιμα ευθύς αμέσως να ξεκινήσουν ν αλλοιώνουν την επόμενη νίκη μου) Φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα χωράω ολόκληρος μες στο κατά λάθος θαύμα που έγινα (Ζώντας μία ζωή που δεν θέλησε ποτέ να μάθει τις αληθινές διαστάσεις της) Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο γίνομαι το νόθο παιδί των ρίσκων που παίρνω για να νιώσω ευτυχισμένος (Πού άραγε έμαθα να είμαι το αγαπημένο παιδί της μιας απόφασης στη ζωή μου που δεν μπορώ να πάρω;) Να σας διηγηθώ πώς έγινα ο λογαριασμός που πρέπει σύντομα να δώσω στην ευτυχία μου; (Αυτό που νιώθω κοιτάζοντας την ακάλυπτη επιταγή που μόλις έκοψαν τα ελαττώματά μου στο μέλλον μου) Στέκομαι ανάμεσα στην καρδιά μου και στη λογική μου για να μην αφήσω το φως της να λερώσει την ευτυχία μου (Έγινα ο άνθρωπος που δεν χωράει πλέον σ αυτά που θέλει να πει) Όταν ο άνθρωπος αφήσει την πιο ευφυή αοριστία του να τον ορίσει (Περπατώντας προς το σημείο του μυαλού σου που το αύριο έχει ήδη αρχίσει να ερωτεύεται τα ελαττώματά μου) Τα προτερήματά μου που βρήκα κόβοντας στα δυο ένα λάθος μου (Αυτά που έμαθα διακόπτοντας τη σιωπή μου όσο μιλούσε) Οι σιωπές ξέρουν να κάνουν τις πιο καλές ερωτήσεις (Κάθε σημαντικός πίνακας ζωγραφικής ξέρει πώς να κρύβει μέσα του τις δεκάδες μουντζούρες που τον γέννησαν)...37

8 13. Απογοητευμένος άρχισα να κόβω το πρώτο σκοτάδι που βρήκα μέσα μου σε τόσο πολλά μικρά κομματάκια μήπως και καταφέρω μες σ ένα απ αυτά να βρω την απάντηση στις ερωτήσεις που με ρωτάει η λάμψη μου (Ο αφόρητος πόνος τού να ξεκινάς την ημέρα σου φορώντας μία αξιοπρέπεια που είναι ένα νούμερο μικρότερη απ τη δική σου και ένα ψέμα που είναι ένα νούμερο μεγαλύτερο) Κοινή μας αλήθεια, άνοιξέ μας το πουκάμισό σου για να δούμε από ποιο κομμάτι των αυταρεσκειών μας σ έχουμε φτιάξει (Το σημείο ενός γάμου που δεν τολμούν πια να πάνε τα χαμόγελα) Ήρθε η ώρα να μη φοβάμαι πια τα συναισθηματικά μονοπάτια εκείνα που δεν θα μ αφήσουν ποτέ να πάρω το δρόμο του γυρισμού (Ενθουσιασμός είναι αυτό που μένει σ έναν άνθρωπο όταν η εσωτερική ομορφιά του αποφασίσει ξαφνικά να τον φιλήσει στο στόμα) Μακάρι να θυμόμουν σε ποια τσέπη της ψυχής μου έκρυψα την πιο όμορφη ημέρα του προηγούμενου καλοκαιριού (Γιατί τόσα χρόνια επιμένω να ζω μία ψυχή μακριά απ την αγαπημένη μου αγκαλιά;) Η αυτοπεποίθησή μου μόλις αποφάσισε να μ αγοράσει απ τα λάθη μου (Από κάθε πιθανό τέλος της λύπης μου διάλεξα αυτό που καταλάβαινα λιγότερο) Πόσο όμορφη είναι η ημέρα που στη διάρκειά της η χαρά μου αποφασίζει να με φιλήσει τουλάχιστον μία φορά στο στόμα! (Γιατί να είμαι καταδικασμένος να ζω διαρκώς ένα ελάττωμα μακριά απ τον καλύτερο εαυτό μου;) Τόσο ευτυχισμένος που να μπορείς να τραγουδάς με το στόμα κλειστό (Αυτό που νιώθω φυτεύοντας μία πανέμορφη σκέψη στο κέντρο της πιο άσχημης λέξης μου) Το κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν έβαλα μες στο αποχαιρετιστήριο γράμμα που έγραψα στην αθωότητά μου (Τι μ απελευθερώνει απ τον άνθρωπο που δεν θέλω να γίνω;) Γιατί ό,τι δεν έχω καταφέρει στη ζωή μου να πετύχω δεν σταματά να γράφει ακάλυπτες επιταγές σ αυτά που ήδη πέτυχα; (Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω τις νίκες μου γιατί να με θαυμάζουν λιγότερο απ τις ήττες μου) Πόσο δυστυχισμένος θα γινόμουν αν έχανα ποτέ τη δυνατότητα ν ανατριχιάζω (Πόσο ομορφαίνει μία καρδιά όταν από μόνη της αποφασίζει ν ανοίξει την πόρτα της στο άγνωστο χωρίς το ίδιο να την έχει καν χτυπήσει) Μες στην απογοήτευσή μου που έχασα, άρχισα να βρίζω τα ζάρια που ζουν μόνιμα μες στο μυαλό μου, αυτά που χρησιμοποιώ κάθε φορά για να βγάλω τις αποφάσεις που δεν μπορώ να βγάλω χρησιμοποιώντας μόνο τις δυνατότητές μου (Πότε θα σταματήσω να κάνω στον εαυτό μου εμβόλια κατά της ευτυχίας μου;)...58

9 24. Σταμάτα να ζητάς συγγνώμη απ τη μελαγχολία σου για όλες τις χαρές που της έδωσες (Αυτό που ένιωσες όταν έκατσες τρεις ευτυχισμένες λέξεις μακριά απ τον εαυτό σου) Γιατί είμαι διατεθειμένος να πολεμήσω για τα πάντα στη ζωή μου εκτός απ την απελευθέρωσή μου απ αυτό που έχω ο ίδιος υποχρεώσει τον εαυτό μου να γίνω; (Πάντα συμφωνούσα μ ό,τι δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήξερα ότι δεν θα μ άφηνε ποτέ να το νιώσω) Πάντα είχα αδυναμία στο κομμάτι του χαρακτήρα σου εκείνο που ήθελε να ζει στριμωγμένο ανάμεσα στην καρδιά μου και στη λύπη σου (Έχτισα μια εμπιστοσύνη από ένα χάδι που θέλει να λέει ψέματα μόνο στον ιδιοκτήτη του, και από δύο σκέψεις μου που εδώ και ώρα αρνούνται ν απαντήσουν στις ερωτήσεις της εντιμότητάς μου άρχισα να χτίζω μια ανθρωπιά) Την ημέρα που έγινα ο περιττός εχθρός της μνήμης μου (Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι μας εμπιστευόμασταν απόλυτα το πιο ντροπαλό θαύμα που κρύβουμε μέσα μας) Φιλώντας στο στόμα όποιο μειονέκτημά μου δεν έχει απαιτήσει να με γνωρίσει μέχρι τώρα (Υπάρχει άραγε η σωστή δοσολογία για μία συνείδηση;) Αυτό πρέπει να είναι το σημείο της ζωής ενός ανθρώπου που οι διάφορες τελείες που κατά καιρούς έχει βάλει στην ευτυχία του αποφασίζουν να του ορμήξουν και ν αρχίσουν να τον κατασκευάζουν απ την αρχή (Αν σ αγαπήσουν τα λάθη σου, είναι για πάντα) Γιατί η λύτρωση μιας ασχήμιας να είναι η απολογία μιας ομορφιάς; (Μήπως αυτός είναι ο τρόπος που μία αυτοπεποίθηση κρύβει τους πιο μεγάλους φόβους της μες στη δειλία του ιδιοκτήτη της;) Ήρθε η ώρα να σταματήσω να σταματάω (Είμαι άξιος να προσθέσω στη ζωή μου αυτά που δεν ξέρω πώς να της αφαιρέσω;) Πώς έφτασα στο χείλος του τελευταίου μου εγωισμού χωρίς να ξέρω αν πιο κάτω υπάρχει επόμενος (Δεν αντέχω πια να ζω μες στις αλήθειες εκείνες που απαιτούν να πονέσω για να μάθω πώς να τις διασχίζω) Ερωτευμένος μ εκείνες τις αμαρτίες της ζωής μου που θέλουν να παραμένουν αόρατες (Πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες μ ένα όνειρό σου που δεν θέλει να ξυπνήσει δίπλα σου το πρωί;) Αγγίζοντας το τέλος της πιο ανολοκλήρωτης αλήθειας μου άρχισα να ξαναφτιάχνω την ψυχή μου απ όλα τα χιλιάδες συναισθήματα που δεν βρήκα ποτέ το θάρρος στη ζωή μου να αισθανθώ (Αν θες να καταλάβεις πώς δουλεύει η ευτυχία σου, ψάξε να βρεις σε ποιον θέλει η κακία σου να σε μετατρέψει)...75

10 35. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι τα δάκρυά μου μπορούν να σου γιατί είμαι στεναχωρημένος (Βλέποντας τη γνησιότητά μου να συγχαίρει τον εαυτό της για τη φωτιά μες στο μυαλό μου που μόλις άναψε Έλα, κατενθουσιασμένε ζητιάνε! Ήρθε η ώρα ν ανακαλύψεις το τέλος που τόσο καιρό τώρα ζητιανεύεις για να σου δώσει οτιδήποτε στη ζωή σου δεν τόλμησες ποτέ ν αρχίσεις (Ευτυχισμένος είναι αυτός που μπορεί να κλέψει μέσ απ τις τσέπες της ίδιας της ψυχής του ό,τι τον στεναχωρεί) Έζησα μία ζωή στο κάθε λεπτό της οποίας χάριζα στην ευτυχία μου το κομμάτι της ψυχής μου που χρειαζόμουν περισσότερο (Πόσο θα ήθελα, όση ώρα τσακώνομαι με τον άνθρωπο που αγαπάω, να μπορούσα να καταλάβω ποιο μέρος του χαρακτήρα μου προσπαθώ να νικήσω) Αφήνοντας τις επόμενες λέξεις που θα σου πω να ξεριζώσουν την ανθρωπιά από μέσα μου για να την παραδώσουν στο κατώφλι της αλήθειας σου (Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος που μια ομίχλη αποκαλύπτει όποιο σκοτάδι δεν αντέχει πια να κρύβει μέσα της) Πώς το «σχεδόν» κατέληξε να είναι η δεύτερη πιο ακριβή λέξη στον κόσμο (Έχετε την εντύπωση ότι το «αν» θα θελήσει ποτέ να εγκαταλείψει τα πρωτεία του;) Είναι άραγε αυτό το σταυροδρόμι της ζωής μου που η λογική και η ψυχή μου διαλέγουν να πάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις; (Την ημέρα που τα ψέματα σταμάτησαν να θαυμάζουν τη σκιερή πλευρά των ιδιοκτητών τους) Ανέβηκα στην παλαίστρα για να παλέψω με την αυταρέσκειά μου ξέροντας ότι, αν καταφέρω να νικήσω, θα γίνω πιο λαμπερός απ ό,τι αντέχω (Πώς θα καταφέρω απ όλα τα λάθη που βλέπω γύρω μου να κάνω το ένα να είναι φθηνότερο) Φορώντας τον εγωισμό μου εκείνον που, κάθε φορά που χάνω, κάνει ότι δεν με αναγνωρίζει (Αυτά που ένιωσα ακούγοντας τη νύχτα να διαβάζει το βιογραφικό μου όσο πιο δυνατά μπορούσε μπροστά στους φόβους μου) Μία επανάσταση αρχίζει τη στιγμή που ο άνθρωπος αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά του και να πάει εκεί που η ψυχή του είναι ήδη (Τα πιο γερά κάγκελα στον κόσμο είναι φτιαγμένα από τις σκέψεις αυτές που δεν θα γίνουν ποτέ πράξεις) Πώς κατέληξα να είμαι όμηρος της πιο έξυπνης ερώτησης που έχω να κάνω στην ίδια τη ζωή μου; (Ίσως γιατί δεν θ απελευθερωθώ ποτέ απ την πιο χαζή απάντηση που δίνω στη μία ερώτηση που δεν σταματά να μου κάνει ο εγωισμός μου) Δάκρυ είναι άλλη μία υπόσχεση που ο άνθρωπος δίνει στην αλήθεια του την οποία ξέρει ότι δεν θα τηρήσει ποτέ (Γιατί ονομάζω «όνειρο» το κομμάτι της ψυχής μου που δεν θα καταφέρω ποτέ ο ίδιος ν αγγίξω;)...98

11 46. Όταν αισθάνεσαι την ευτυχία σου να έχει ξεκολλήσει απ την ψυχή σου και να φεύγει από κοντά σου για να πάει να ζητήσει την προστασία της αοριστίας σου (Δεν θα σταματήσω ποτέ να υπερασπίζομαι το μέλλον μου από τις επιθέσεις της λύπης μου εκείνης που επιμένει να ζει μόνο στο παρελθόν μου) Πρέπει να ψάξω να βρω σε ποιον άνθρωπο που δεν ξέρω πια πώς ν αγαπήσω πούλησα την εκδοχή μου εκείνη που ποτέ μου δεν έκανα απόλυτα δική μου (Γονατιστός μπροστά στη λογική μου την παρακαλώ εδώ και δύο λύπες να με συγχωρέσει) Πόσο μ ενοχλεί που κάθε ημέρα που μεγαλώνω γίνομαι καλύτερος στο να καταλαβαίνω πιο πολλά και να αισθάνομαι λιγότερα (Να πώς έμαθαν οι γνώσεις που χάρισε η ηλικία μου στο μυαλό μου να μ αρπάζουν μέσ απ τη ματαιοδοξία μου και να με πετούν πάνω στο ελάττωμά μου εκείνο που θέλει να με ταπεινώσει μπροστά σ όλα αυτά που δεν ξέρω) Ακούγοντας για ώρα τον βελούδινο ήχο που έχει μέσα της μία σιωπή που απαιτεί να την αφήσω να προσπαθήσει μόνη της να κατακτήσει την ψυχή του ανθρώπου που αγαπώ (Η παρακμή ενός ανθρώπου ζει για πάντα μες στις πανέξυπνες εκείνες λέξεις του που ο ίδιος άφησε ανείπωτες) Το σκιάχτρο που έστησα στη μέση της αλήθειας μου για να μην πλησιάσουν μεγαλύτερες αλήθειες μόλις υπέβαλε την παραίτησή του (Από τότε που χωρίσαμε, μόνο μες στο απόλυτο σκοτάδι αντέχω ν αγγίζω τα ελαττώματά μου) Δεν είμαι τόσο βλάκας ν ασχολούμαι διαρκώς με το πόσο έξυπνος είμαι (Ίσως να μην είμαι τόσο δυστυχισμένος ώστε ν ασχολούμαι διαρκώς με την ευτυχία μου) Απαισιοδοξία μου, σταμάτα, σε παρακαλώ, να με πουλάς στην επόμενη λύπη μου (Τα χαμένα κομμάτια του χαρακτήρα μου που βρήκα σπάζοντας τα τζάμια της βιτρίνας της λογικής μου) Οι ήττες μου με ξέρουν καλύτερα απ ό,τι ξέρω εγώ τον εαυτό μου (Τι έμαθα ξεχνώντας πώς να ακούω τον απόηχο των νικών μου) Η φιλόδοξη ομίχλη ψάχνει αγχωμένη να βρει σε ποιο σημείο των ανασφαλειών μου θα μπορούσε να ζήσει για να μου προσφέρει περισσότερες υπηρεσίες της (Μην ανησυχείς, πάντα στη ζωή μου πρόσεχα να μη γίνω πιο ευτυχισμένος απ την ευτυχία μου) Κάνοντας τα πάντα για να μη βρω τον πιο μικρό αιώνα λύπης μέσα μου (Υπάρχει τελεία που να μη θέλει να είναι τέλεια;) Έτσι αισθάνεται μία ψυχή που μόλις κατάφερε να χάσει και το τελευταίο συναίσθημα που είχε μέσα της (Πόσο πιο λίγα πράγματα θα ήθελες να ξέρεις για τον εαυτό σου;)...122

12 57. Την ημέρα που άφησα τον εαυτό μου να οριστεί απ την επιτυχία των αποτυχιών μου (Έτσι έγινα το πιο αχάριστο χαμόγελο μιας αισιοδοξίας που σιχαίνεται την ξαναγεννημένη μου δειλία) Ζω μες σε μία πραγματικότητα της οποίας περισσεύει συνεχώς μία γλυκιά γεύση (Αυτά που έμαθα επιδιορθώνοντας την αναπληρωματική μου αυτοπεποίθηση) Πέταξα έναν παράδεισο στο πιο βαθύ καλάθι αχρήστων που ξέβρασε μπροστά στα πόδια μου ένα κύμα που ήθελε να είναι κάτι λιγότερο από γαλάζιο (Μήπως αυτή είναι ακόμα μία αποτυχημένη προσπάθειά μου να σου πουλήσω κομμάτια του εαυτού μου που δεν αντέχω άλλο ν απαρνούμαι ότι είναι δικά μου;) Είμαι επιτέλους έτοιμος να μπω στη ζωή μου βγαίνοντας απ την αλήθεια μου (Γιατί πρέπει να ζω πιστεύοντας ότι κάθε λεπτό που περνάει το χρωστάω σε κάτι που δεν ξέρω;) Ο άνθρωπος είναι τόσο δυνατός όσο το πιο ευφυές μηδενικό που ζει μέσα του (Ο άνθρωπος αρχίζει να δυστυχεί όταν πιστέψει ότι είναι πιο δυνατός απ την ίδια την αλήθεια του) Γιατί συνεχίζω μετά από τόσα χρόνια κάθε πρωί να ερωτεύομαι το κομμάτι της ευτυχίας μου που ποτέ δεν κατάλαβα; (Γιατί να ξεκινήσω να επισκευάζω μία ηλικία που ακόμα δεν έχει χαλάσει;) Το τελευταίο βήμα κάθε ταξιδιού που έκανα στη ζωή μου ήταν το πρώτο βήμα μιας περιπλάνησης μες στην ψυχή μου (Πες μου γιατί μια μοναξιά θέλει πάντα να τελειώνει σ ένα φιλί που δεν ξέρει γιατί γεννήθηκε;) Γιατί η ευτυχία μου να είναι το αγαπημένο πεδίο βολής στο οποίο προπονούν το στόχο τους τα ψέματά μου; (Αυτά που έμαθα προσπαθώντας ν απελευθερωθώ από τη γνώμη που έχει η εντιμότητά μου για εμένα) Θα μοιραστείς μαζί μου, σε παρακαλώ, αυτό που πάλευες πριν από λίγο με νύχια και με δόντια να μη δείξεις στον καθρέφτη; (Προσπαθώντας να ξεκολλήσω απ τις χιλιάδες υποσχέσεις που κατά καιρούς έχω δώσει στο σώμα μου) Αυτές είναι λοιπόν οι χάρες που σου ζητά η σκιά μου να της κάνεις για να σ αφήσει ήσυχη; (Αυτό που μόλις είδες είναι τα συναισθήματα, ή, μάλλον, οι εκρηκτικές ύλες που έκρυψε η παιδική μου ηλικία μες στην κεντρική πλατεία της ψυχής μου!) Σε κάθε βήμα μου κουβαλάω στην πλάτη μου το κομμάτι του Θεού στο οποίο δεν πίστεψα ποτέ (Αυτά που έχουν να εξομολογηθούν στον ιδιοκτήτη τους οι τσέπες που γεννήθηκαν γεμάτες και με τον καιρό άδειασαν) Κοιτώντας σε στα μάτια, συνειδητοποίησα τι ζητώ απ την πίσω μεριά του χαμόγελού μου να σου δώσει (Όταν αποφάσισα να κρυφτώ μες στις απορίες ενός χειμώνα ο οποίος ψάχνει μες στην ευτυχία του πιο δυστυχισμένου ανθρώπου που ζει μέσα του να βρει σε ποιο σημείο της άνοιξης θα βάλει την τελευταία ημέρα του)...146

13 69. Την ημέρα που για πρώτη φορά πέφτοντας πάνω σ ένα σκοτάδι αποφάσισα να μη σταματήσω αλλά να προχωρήσω λίγο πιο πέρα (Θα μάθω άραγε ποτέ τι σημαίνει «ελάχιστο θάρρος»;) Κερατώνω την αλήθεια μου με την καλύτερη φίλη τής πίσω μεριάς της ζωής μου (Το κομμάτι της αξιοπρέπειάς μου που ο εγωισμός μου θεωρεί περιττό) Γιατί κάθε καινούριο είδος αλήθειας που ανακαλύπτεις έχει δυο είδη αυταπάτης μέσα του για να διαλέξεις ποιο σιχαίνεσαι λιγότερο; (Βλέποντας την άβυσσο που ζει μόνιμα μες στην καρδιά μου να στάζει σταγόνα σταγόνα όσο μαύρο δεν χρειάζεται η πιο φωτεινή μεριά της) Όσο πέρναγε η ώρα, η δημόσια περσόνα μου άρχισε να φαίνεται ταυτόχρονα όλο και λιγότερο καθαρή, αλλά και όλο και λιγότερο βρόμικη (Όταν έμαθα πώς να φοβάμαι σωστά, άρχισα να ελπίζω) Η μία στιγμή που μπορεί να σε κάνει από οδηγό επιβάτη στην ίδια σου τη ζωή (Μαζεύοντας τα κομμάτια του ονείρου μου που κατά λάθος πέταξα χθες το βράδυ στο δρόμο) Αυτό που χρωστάς σ εκείνα τα χαμόγελά σου που γεννιούνται από ολόχρυσα αδιέξοδα (Έλα να σου δώσω το κομμάτι της νίκης μου που έπρεπε να μοιραστώ με την ηττοπάθειά μου) Κάνοντας άσκοπες βόλτες στα σημεία του μυαλού μου που δεν έμαθα ποτέ πώς να εξουσιάζω (Πολλές φορές τα πιο όμορφα λουλούδια μεγαλώνουν σε χώμα στο οποίο οι άνθρωποι κάθε φορά που περνούσαν έφτυναν) Ο άνθρωπος που καλλιεργεί πόνους σ εκείνα τα χωράφια μες στο κεφάλι του που ανήκουν αποκλειστικά στις πιο πλούσιες ομίχλες του (Όποια εποχή και να είναι, προσπαθώ πάντα να κρατώ τουλάχιστον μία ανοιξιάτικη μέρα μέσα μου) Προσπαθώντας να διαπιστώσω πόσο ικανός πρεσβευτής της ψυχής μου έχω γίνει (Να πώς έμαθα να νικάω την ταυτότητά μου) Παρατήρησες ότι η αλήθεια για πρώτη φορά αρνήθηκε να μπει μαζί μας μες στη φωτογραφία που μόλις βγάλαμε; (Έφτασε άραγε η ώρα να κάνω το τραπέζι στην τύχη μου;) Στα όρια που φτάνει να ζωγραφίσει η ψυχή μου κάθε φορά που απλώνει τη φαντασία της τόσο μακριά που ξεπερνά την πραγματικότητα ζει η τυραννία τού να μην ξέρω ποιο σημείο της κανονικότητάς μου θα πρέπει ν ανατινάξω για να ψάξω να βρω στα συντρίμμια του τη φλόγα εκείνη που θα χρησιμοποιήσει το πάθος μου για να με ξαναφτιάξει απ την αρχή (Αν ήξερε η ζωή μου πώς να μη φοβάται το λευκό, δεν θα φορούσε μαύρα)...168

14 80. Σε λίγα πράγματα είναι ο άνθρωπος καλύτερος απ το να κατασκευάζει για τον εαυτό του αόρατα κλουβιά μες στα οποία τρέχει αγχωμένος να μπει τη στιγμή που η πίσω πλευρά της αυτοπεποίθησής του τα ανοίξει (Ποια είναι η διεύθυνση της αγαπημένης σου ανασφάλειας;) Όταν σταμάτησα να κλέβω ερωτήσεις μέσ απ τις τσέπες της αυριανής μου ευτυχίας (Δεν ζητώ πια απ τις βλάβες μου να μου εξηγήσουν τι σημαίνουν οι ήττες μου) Το κομμάτι της ζωής μου που δεν μπορώ να δω κάθε φορά που στέκομαι στο τέλος της αυτοπεποίθησής μου κοιτώντας τα λάθη μου να ψάχνουν να βρουν τρόπο να γεννήσουν καινούρια λάθη (Ψάχνοντας να βρω πώς τελειώνει μία λύπη η οποία δεν μου ζήτησε ποτέ να της πω γιατί άρχισε) Κάθε ταξίδι που ξεκίνησα προς το άγνωστο ήταν το ταξίδι επιστροφής στον εαυτό μου (Αν προσέξεις καλά, κάθε άνθρωπος που περπατά παρακολουθείται από έναν εντελώς διάφανο πανέξυπνο τοίχο που τον ακολουθεί όπου και αν πάει) Βάζοντας τη μία ήττα της γνώσης μου πάνω στην άλλη άρχισα να φτιάχνω μία αυτοπεποίθηση (Αυτά που έμαθα για τον εαυτό μου προσπαθώντας να τον πείσω ότι οι ήττες του μυαλού μου δεν είναι και δικές μου ήττες) Τις βραδιές εκείνες που, για να μπορέσω να κοιμηθώ, καταλήγω λίγο πριν τα μεσάνυχτα να δίνω καινούριο όνομα στην αυτοπεποίθησή μου (Ερωτευμένος μ όποιο συναίσθημά μου τη στιγμή εκείνη δεν άντεχα να νιώσω) Το κομμάτι της ευτυχίας μου που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θέλει να με κάνει ευτυχισμένο (Τυλιγμένος γύρω απ τις φράσεις σου εκείνες που δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθούν εδώ και ώρα να μου κρύψουν) Η λύπη μου είναι τo σταχτοδοχείο στο οποίο εδώ και χρόνια σβήνω τις λιακάδες μου (Συμφωνώ μ αυτά που λες, εάν με πείσεις ότι είσαι πιο έξυπνος απ τους φόβους σου) Συνέχισα να ρίχνω τα σκουπίδια της λύπης μου μες στην τελευταία έξοδο κινδύνου που είχε η ευτυχία μου μέχρι που κατάφερα να την κλείσω εντελώς (Ήταν η εποχή που η ζωή μου δεν είχε επόμενες μάχες, μόνο επόμενες επιτυχίες που δεν ήξεραν πώς να είναι ευτυχισμένες) Ξέρεις πώς είναι να ζεις φυλακισμένος στην απόλυτη ελευθερία; (Έλα, σε παρακαλώ, και αγκάλιασέ με μ αυτά τα συναισθήματα που δεν ξέρεις ακόμα πώς να αισθανθείς)...185

15 90. Για ν αποφύγω να γίνω η επόμενη λύπη μου, έγινα η προηγούμενη έκδοση της χαράς μου (Λέτε αυτό να είναι το σημείο της ζωής μου που μπορώ να μετρήσω τα πάντα εκτός από τις διαστάσεις μου;) Συνειδητοποίησε άραγε ο ουρανός πόσες λιακάδες πέρασαν από μέσα του σήμερα; (Συνειδητοποίησα άραγε πόσες ευτυχισμένες στιγμές πέρασαν από μέσα μου σήμερα;) Αγκαλιάζοντας την ομίχλη που έβγαινε μέσ απ την αυτοκυριαρχία σου ερωτεύτηκα την μπροστινή μεριά της δειλίας μου (Αν έπεφτες πάλι πάνω στο πρώτο λεπτό της προηγούμενης λύπης σου, τι θα είχες να του πεις;) Ο θάνατος είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου απ την ελευθερία του (Την ημέρα που ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μία χαρά απ όσο γαλάζιο δεν χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή ο ουρανός για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν έχει σύννεφα μέσα του) Όταν αρχίζεις να μην καταλαβαίνεις την τεράστια αξία των σκουπιδιών που πετάει η ψυχή σου στα μούτρα του μέλλοντός σου (Αφήνοντας το τέλος του ενθουσιασμού μου ν ανάβει διαρκώς φωτιές σ όποιο σημείο της χαράς μου τ αγριολούλουδα γεννιούνται ξερά) Αυτά που έμαθα για τον εαυτό μου στήνοντας ενέδρες στην επόμενη ευτυχισμένη μου στιγμή (Φτιάχνοντας λέξεις από αχρησιμοποίητα ψέματα) Μαζεύοντας απ το πάτωμα της βλακείας μας όσες ήττες μας δεν πρόλαβαν να γίνουν τύψεις (Αυτός άραγε ήμουν πριν γνωρίσω τον εγωισμό μου;) Δυστυχώς μόλις ανακάλυψα ότι η ασάφειά μου είναι έγκυος με το χαμόγελό μου (Μακάρι να ήξερα τι πιστεύει το γέλιο μου για εμένα) Ήρθε η ώρα να νιώσω αυτό που ήδη πιστεύω (Φοβάμαι πολύ ότι η αλήθεια μου θ αρχίσει σύντομα να μου λέει ψέματα) Αναποδογύρισα το μυαλό μου για να δω ποιος είναι ο κατασκευαστής του (Ελπίζω ότι η λύπη μου θα είναι το τελευταίο συναίσθημα στη ζωή μου που θα μάθει πώς να χαίρεται) Βλέποντας την αυτοκριτική μου να ψάχνει με μανία μες στο παρελθόν μου για να βρει αποδείξεις για το ποιος θα γίνω (Εγκλωβισμένος σ' αυτό που μένει στην ελευθερία μου αν της αφαιρέσω το δικαίωμα να με κρίνει) Μετρώντας τα χαρτονομίσματα που θα χρησιμοποιήσει η λύπη του για να τον αγοράσει απ την επόμενη ώρα της ζωής του (Τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι κατά λάθος μπήκε μες στη σκιά κάποιου άλλου)

16 102. Οι τύψεις μου μόλις με προειδοποίησαν ότι από εδώ και μπρος θα γεννούν μέσα μου, όποτε αυτές θέλουν, τις δικές τους ήττες (Άρχισα να μαζεύω απ το πάτωμα ό,τι περίσσεψε απ τα βλέμματα με τα οποία με κοίταγε η εικόνα μου) Έπιασα τις σιωπές μου να πουλούν ένα ένα τα μυστικά μου στα πιο μεγάλα σου ελαττώματα (Μόλις έδωσα άδεια στη δειλία μου να ναυαγήσει έξω απ το πάθους σου) Παίζοντας στο ρίξιμο μίας ζαριάς τη συγγνώμη που οφείλω στο μέλλον μου (Κάθε λάθος φτιάχνει μία ελάχιστη συνείδηση που θα χαρίσει στον ιδιοκτήτη του κατά τη διάρκεια του πρώτου λεπτού της επόμενης χαμένης μάχης) Μην ψάξεις ποτέ να βρεις ποια κομμάτια της καλοσύνης σου χρησιμοποιεί η κακία σου για να φαίνεται ομορφότερη απ τις λεκτικές γροθιές σου (Τα κρεβάτια δεν τα στρώνουν οι άνθρωποι, τα στρώνουν οι συνειδήσεις τους) Ο άνθρωπος τρελαίνεται όταν συνειδητοποιεί ότι θα πρέπει από εδώ και μπρος να ζήσει μες στο ίδιο μυαλό με τις σκέψεις του εκείνες που δεν μπορεί πια να σκεφτεί (Πότε άραγε άρχισα ο ίδιος να μετατρέπω κάθε όνειρό μου σε καταφύγιο για να καταφέρω να κρυφτώ απ τον εαυτό μου;) Μην ξέροντας ποιος άλλος μπορώ να γίνω έγινα ο καλύτερος φίλος της πλευράς της τιμιότητάς μου εκείνης που επιμένει να είναι πλαστή (Όλα αυτά που έμαθα προσπαθώντας να γιατρέψω τις πιο βαθιές πληγές της αγαπημένης μου ομίχλης) Έχεις δει ποτέ άνθρωπο τη στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή του το παρελθόν του αποφασίζει να τον εγκαταλείψει για πάντα; (Όταν τα σκοτάδια μιας ζωής ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο για να γίνουν πιο μαύρα) Δεν ξέρω πια αν είμαι ο πελάτης ή το προϊόν (Κι όμως ο ήλιος ανατέλλει μέσα από ένα χαμόγελο που όλοι πάντα του έλεγαν ότι γεννήθηκε ληγμένο) Τώρα που έφτασα στο τέλος της ευτυχίας μου, ήρθε η ώρα ν αρχίσω να ξελογιάζω ένα ένα τα πιστεύω μου (Η οδύσσεια μιας αυτοπεποίθησης που ποτέ δεν πίστεψε στη βλακεία του ιδιοκτήτη της) Οι διαστάσεις ενός χαμόγελου που δεν θέλει να τελειώσει ποτέ (Η ομορφιά έχει το θάρρος δέκα ασχημιών) Όταν η αλήθεια συνειδητοποίησε την άνεση που μου εξασφαλίζει το ψέμα μες στο οποίο ζω (Πόσο λίγα πράγματα για εσένα ξέρει ο παράδεισος που έφτιαξες στη μέση του μυαλού σου!)

17 17

18 1. Δεν έμαθα ποτέ από πού να ξεκινώ για ν αρχίσω να διαβάζω συνειδήσεις, έμαθα όμως, πριν αρχίσουν οι ίδιες να μου μιλούν, πώς ν ακούω αυτά που δεν θέλουν να μου πουν (Αναποδογύρισε τη σιωπή σου για να βρεις τι θες πραγματικά να πεις) Σε ικετεύω, μην προσπαθήσεις άλλο να με κάνεις σήμερα ν αγκαλιάσω τη γνησιότητά μου. Η κακομοίρα, επειδή ακόμα δεν αισθάνεται άνετα κάθε φορά που μένουμε μόνοι, έχει φύγει για λίγο από κοντά μου για να μην αναπνέει, να μη νιώθει τη γεύση που έχουν οι λέξεις οι οποίες βγαίνουν με φόρα έξω απ το στόμα μου για να γνωρίσουν το πεπρωμένο τους. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος μπορεί να κοιτάξει για πρώτη φορά το παρελθόν του χωρίς να αισθάνεται άσχημα όταν παραδεχτεί ότι η γροθιά και η βλακεία του είναι οι δυνάμεις που τον έφεραν εκεί που σήμερα είναι. Ε, λοιπόν, σαν να το ήξεραν, μ έχουν και οι δύο εδώ και λίγα λεπτά στήσει ένα μέτρο μακριά τους και είναι έτοιμες να μου αποδείξουν το πόσο αδύναμος γίνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι πιο δυνατός απ ό,τι πραγματικά είμαι. Μου το είχε πει κάποτε ένα παλιό μου δάκρυ πριν στεγνώσει πάνω στην επιφάνεια της πραγματικότητας μες στην οποία το ανάγκασα να ζήσει: «Άσε το μεγαλύτερο μειονέκτημά σου να σου δείξει πόσο έξυπνος θα σ αφήσει η βλακεία σου να γίνεις». Λέτε να έφτασε πάλι η στιγμή του χρόνου που η ασχήμια της ζωής μου πρέπει να συνειδητοποιήσει τι οφείλει στις αυταπάτες μου; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Λέτε γι αυτό να είναι το δάκρυ ο φόρος που μια στο τόσο πρέπει να πληρώσει η βλακεία στην πραγματικότητα για να μ αφήσει να περάσω στο επόμενο λεπτό της ζωής μου σώος και αβλαβής; Ψάχνοντας να βρω μία δεύτερη δουλειά στη λύπη μου όταν δεν την υποχρεώνω ν ασχολείται μαζί μου, έγινα ο ζητιάνος της πιο αγαπημένης μου μετριότητας. Η ελπίδα μου, ψάχνοντας να βρει πού πουλούν ηλιαχτίδες, καινούριες, μεταχειρισμένες δεν κάνει διαφορά γιατί της τέλειωσαν αυτές που είχε, εξαντλημένη, αρχίζει να βυθίζεται μετά από λίγο μες στην πανέμορφη απογοήτευση που της έχω από καιρό χαρίσει. Είναι αυτή η απογοήτευση που έχω φτιάξει από χιλιάδες όνειρα που δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν το είδος της αλήθειας που είχα βάλει μέσα τους για να καταφέρουν να γίνουν πραγματικότητα. Είναι αυτή η προκατασκευασμένη πραγματικότητα που με σπρώχνει να γίνω ο τελευταίος διαθέσιμος λιποτάκτης του θάρρους μου ο οποίος νομίζει ότι καταζητείται απ όποιο συναίσθημά του δεν έχει μάθει ακόμα πώς ν απογοητεύεται. 18

19 Τι έχω να προσφέρω σ όλα αυτά που μου συμβαίνουν τα οποία δεν μπορώ πια να καταλάβω; Τι έχω να προσφέρω πια στο δεσμό που έχει δημιουργήσει εδώ και αρκετές λύπες η εικόνα μου με το πιο ακατανόητό μου σκοτάδι; Δεν θα μάθω αν δεν καταφέρω να βρω τι φοβάται πιο πολύ το μηδέν αυτό της ζωής μου που μισώ πιο πολύ απ όλα. Μάλλον τη βλακεία του ιδιοκτήτη του. Φαίνεται ότι η τελευταία εκδοχή μου δεν έχει τελειώσει ακόμα να με σχεδιάζει. Ήρθε και σήμερα κουβαλώντας μες στην αγκαλιά της ένα πανέμορφο τετραγωνικό μέτρο σκοτάδι, το οποίο, με το που έφτασε μπροστά μου, άρχισε να το ξετυλίγει τελετουργικά αφήνοντάς το μπροστά στα πόδια μου προτρέποντας την κυνική ομορφιά του μαύρου να καταπιεί όλες τις ερωτήσεις που είχε να με ρωτήσει η γη γύρω μου. Πόση εντιμότητα έχει μέσα του ένα σκοτάδι που θέλει να τιμήσει το λόγο που το ίδιο υπάρχει, ίσως και το παρελθόν μες στο οποίο γεννήθηκε! Στιγμιαία η ζωή μου γέμισε από ένα διαφορετικό είδος παρελθόντος απ το δικό μου, ένα παρελθόν που με πρόσταξε να ξεκινήσω αμέσως να λύνω έναν έναν τους φόβους μου απ το σημείο γέννησης του καθενός τους. Ήθελε να τους αφήσω ν ανέβουν μέχρι το λαρύγγι μου για να εξατμιστούν με την επόμενή μου ανάσα, με τον επόμενό μου αναστεναγμό, με την επόμενή μου λέξη, μες στο αεράκι που σήμερα τ απόγευμα είναι ιδιαίτερα πρόθυμο να τους πάει μακριά, για να μην τους ξαναδώ για χρόνια μπροστά μου, ίσως και ποτέ. Μες στις σχεδόν τοξικές αλλά πανέμορφες αναθυμιάσεις του σκοταδιού αυτού μπόρεσα για πρώτη φορά στη ζωή μου να δω καθαρά με τι μοιάζει η υπογραφή της ψυχής μου, να βεβαιωθώ πως η ίδια υπογράφει, κάθε φορά που η λογική μου κοιτάζει αλλού, το κάτω δεξιά μέρος της κάθε άδειας σελίδας που της φέρνει μπροστά της η ζωή μου. Θα μπορέσω άραγε σήμερα να καταλάβω τη διαφορά ανάμεσα στις πραγματικές διαστάσεις της ψυχής μου και σ αυτές που η αυτοσυντήρησή μου με διαβεβαίωνε τόσα χρόνια ότι καλό θα ήταν να έβλεπε πάντα αυτή πρώτα για λογαριασμό μου πριν τις δω εγώ; Ποιος άλλωστε νομίζω ότι είμαι να τολμώ να πλησιάσω τις σκέψεις μου απ την πίσω μεριά τους; Αχ, πόσο θα ήθελα να είχα συνειδητοποιήσει από μικρός ότι η δειλία μιας κακίας έχει πάντα στη διάθεσή της πιο πολλά όπλα απ το θάρρος της! Αν το είχα καταφέρει, θα μπορούσα να είχα βάλει την οργή μου ανάμεσα σ αυτά που φοβάται η μετριότητά μου και σ εκείνα που απαιτεί από εμένα η τελειομανία μου και, αρπάζοντας τους πιο μεγαλόσωμους περιορισμούς που εγώ ο ίδιος έχω βάλει στη ζωή μου, θα μπορούσα να τη σπάσω σε χίλια κομμάτια για να δω επιτέλους από τι είναι φτιαγμένη. 19

20 Ίσως έτσι να μπορούσα να καταλάβω από πού αντλεί αυτή τη γοητευτική δύναμη που έχει ν αρπάζει απ τα χέρια το τιμόνι της ζωής μου όποτε της κάνει κέφι και να οδηγεί την ημέρα μου όπου αυτή θέλει. Έτσι έζησα για χρόνια ο πιο πετυχημένος σκλάβος που είχε ποτέ η ελευθερία μου, ένας ταλαίπωρος που χρειαζόταν ακόμα και τον τελευταίο μυ της δυστυχίας του για να τον βοηθήσει να σηκώσει οποιοδήποτε λεπτό της ζωής του κόντρα στην αλήθεια του για να μπορέσει να δει από τι είναι φτιαγμένο. Έλα, φιλεύσπλαχνε χειμώνα μου, σταμάτα να με κοιτάζεις με μισό μάτι, έλα και σκύψε από πάνω μου και με το τεράστιο, παγωμένο τσεκούρι σου άρχισε να σκάβεις μέσα μου για να βρεις και να κόψεις, να πάρεις ό,τι ήταν πάντα δικό σου! 20