þÿ ¹» ÀÀ Å, ½ÄÁ Neapolis University

Transcript

1 Neapolis University HEPHAESTUS Repository School of Health Sciences Master Degree Thesis 2015 þÿÿ¹ ÃżÆɽ µâ ÅÁ Ç Â - ½ þÿ³µ³ ½Ìı ÀÁ¹½ º±¹ ¼µÄ Ĺ þÿ żÆɽ µâ º±¹ ¹ ÃŽ Àµ¹µÂ þÿºåàá¹±ºì µ»» ½¹Ã¼Ì þÿ ¹» ÀÀ Å, ½ÄÁ þÿ Á̳Á±¼¼± ÃÄ ½»» ½¹ºÌ»¹Ä¹Ã¼Ì, Ç» À¹ÃÄ ¼Î½ ³µ ±Â, ±½µÀ¹ÃÄ Downloaded from HEPHAESTUS Repository, Neapolis University institutional repository

2 ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΖΥΡΙΧΗΣ - ΛΟΝΔΙΝΟΥ Τα γεγονότα πριν και μετά τις Συμφωνίες και οι συνέπειες για τον κυπριακό ελληνισμό. ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΝΤΡΗ ΦΙΛΙΠΠΟΥ Σεπτέμβρης 2015 i

3 ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΖΥΡΙΧΗΣ - ΛΟΝΔΙΝΟΥ Τα γεγονότα πριν και μετά τις Συμφωνίες και οι συνέπειες για τον κυπριακό ελληνισμό. της ΑΝΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου Πάφος, Κύπρος 2015 Υποβληθείσα σε μερική εκπλήρωση των απαιτήσεων για την απόκτηση του Μεταπτυχιακού Τίτλου Master of Arts στον Ελληνικό Πολιτισμό ii

4 Άντρη Φιλίππου iii

5 ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΖΥΡΙΧΗΣ - ΛΟΝΔΙΝΟΥ Τα γεγονότα πριν και μετά τις Συμφωνίες και οι συνέπειες για τον κυπριακό ελληνισμό. Διπλωματική Εργασία Επιβλέπων Καθηγητής Δρ Ανδρέας Αγαθοκλέους Εξεταστική Επιτροπή Δρ Ανδρέας Αγαθοκλέους Καθ. Δημήτρης Παπαδής Δρ Διοτίμα Παπαδή Σχολή Νομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου iv

6 Σύνθεση Εξεταστικής Επιτροπής Δρ Ανδρέας Αγαθοκλέους Καθ. Δημήτρης Παπαδής Δρ Διοτίμα Παπαδή v

7 Τίτλος ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΖΥΡΙΧΗΣ - ΛΟΝΔΙΝΟΥ Τα γεγονότα πριν και μετά τις Συμφωνίες και οι συνέπειες για τον κυπριακό ελληνισμό. 1

8 Περίληψη Η εργασία πραγματεύεται τα ιστορικά γεγονότα που μεσολάβησαν στη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, λίγο πριν τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και καταλήγει στα γεγονότα του Συγκεκριμένα μελετούμε την επιβολή των Συμφωνιών στον αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τους Ελληνοκύπριους από τις εγγυήτριες δυνάμεις, την προσπάθεια άσκησης αδέσμευτης πολιτικής εκ μέρους της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας και την προσπάθεια πλήρους διεθνοποίησης του κυπριακού προβλήματος. Παράλληλα, εξετάζονται τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ακολούθησαν της εισήγησης του αρχιεπισκόπου Μακαρίου για αναθεώρηση του συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας το Η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου λόγω και της στρατηγικής σημασίας του νησιού, καθιστούσε ιδιαίτερα δύσκολη την όποια προσπάθεια απαγκίστρωσης από τις διάφορες χώρες που είχαν συμφέροντα στην Κύπρο. Δύσκολη ήταν ακόμα η ανάπτυξη αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής και η δημιουργία τέτοιων συνθηκών που να οδηγούν σε πραγματική ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους. Η μελέτη μου αποσκοπούσε στην παρουσίαση των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, στην ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων του κυπριακού συντάγματος, στη στάση που τήρησαν τα διάφορα κράτη και πρόσωπα, και στο αποτέλεσμα των προσπαθειών για υλοποίηση των στόχων της κάθε πλευράς. Όσον αφορά τα αίτια της αποτυχίας της πρώτης Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτά εντοπίζονται στην ύπαρξη ενός πολύπλοκου Συντάγματος, στην απουσία καλής θέλησης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στην εθνοτική αντιπαράθεση των δύο κοινοτήτων με αποκορύφωμα τις αντίστοιχες παραστρατιωτικές ομάδες και στους εκατέρωθεν ανεκπλήρωτους εθνικούς πόθους. Η εργασία κλείνει με την παρουσίαση των συμπερασμάτων μου για τα γεγονότα του

9 Abstract The project examines the historical events that have taken place to establish the Republic of Cyprus, just before the London and Zurich Agreements and ends up in the events of Specifically, we study the enforcement of the Agreements on Archbishop Makarios and the Greek Cypriots from the guarantors, the non-alignment policy effort on the part of the newly established Republic of Cyprus and the attempt of complete internationalization of the Cyprus problem. Moreover, a review of events that preceded and followed the proposal of Archbishop Makarios to revise the Constitution of the Republic in 1963, is also examined. The involvement of the Great Powers in the sensitive region of the Eastern Mediterranean, due to the island's strategic importance, made it extremely difficult for the island to attempt disengagement from the various countries that had interests in Cyprus. It was also difficult to develop non-aligned foreign policy and create such conditions that lead to real independence of the state of Cyprus. My study was aimed at the presentation of the Zurich - London agreements, the elevation of the particularities of the Cyprus Constitution, the attitude of the various states and individuals, and the result of efforts to achieve the objectives of each side. Regarding the causes of the failure of the First Republic, these are the existence of a complex Constitution, the lack of good will between Greek Cypriots and Turkish Cypriots, the ethnic confrontation of the two communities and the respective militias and national sides unfulfilled desires. The work ends with the presentation of my conclusions on the events of

10 Πίνακας Περιεχόμενων Περίληψη... 2 Abstract... 3 Πίνακας Περιεχόμενων Πρόλογος Πίνακας Βραχυγραφιών / συντομογραφιών Εισαγωγή... 7 Μέρος Α Η πορεία προς την ανεξαρτησία Εισαγωγικά Το εσωτερικό κλίμα Το περιεχόμενο του Σχεδίου Μακμίλαν Οι Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας Οι όροι των Συμφωνιών Η Διάκριση των εξουσιών του Συντάγματος Βασικές αδυναμίες Αντιδράσεις ελληνοκυπριακών κομμάτων και προσωπικοτήτων Θέση Τουρκοκυπρίων Θέσεις ελληνικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης Θέσεις τουρκικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης Θέσεις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ Συμπεράσματα Μέρος Β Η Κύπρος ανεξάρτητο κράτος Οι εξελίξεις μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου Η Ανεξαρτησία Η δυσλειτουργία της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας Οι θέσεις των εμπλεκομένων για συνταγματικές αναθεωρήσεις Ο ρόλος της Μ. Βρετανίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος Η αναθεώρηση του Συντάγματος Οι διακοινοτικές ταραχές του Συμπεράσματα Το Σχέδιο Άτσεσον Συμπεράσματα Βιβλιογραφία

11 1. Πρόλογος Το κυπριακό πρόβλημα σημάδεψε κυριολεκτικά τη ζωή μου. Μεγάλωσα με αυτό, και αν και δεν έζησα τα γεγονότα οι τραγικές εικόνες του σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία. Μέσα από τους δέκτες της τηλεόρασης παρακολουθούσα σχεδόν καθημερινά μάνες να κλαίνε και να αναζητούν τα παιδιά τους. Βίωνα το κυπριακό πρόβλημα, την πολυπλοκότητα και τις δυσκολίες του. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, το πρόβλημα δε λύθηκε και η κατοχή συνεχίζεται. Ατέλειωτες οι συνομιλίες, πολλά τα αδιέξοδα. Όλα αυτά με επηρέασαν πολύ και γι αυτό το λόγο αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα στην μεταπτυχιακή μου εργασία. Συγκεκριμένα ασχολήθηκα με το παρασκήνιο των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου και την κατάληξη τους, με τις διακοινοτικές ταραχές και με τις διπλωματικές εξελίξεις που ακολούθησαν. Ως εργαζόμενη μητέρα αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες για να ολοκληρώσω την εργασία αυτή. Η κύρια δυσκολία μου ήταν ο χρόνος που μπορούσα να διαθέσω για την μελέτη, το πρόβλημα της εξεύρεσης της αναγκαίας βιβλιογραφίας και η δυσκολία στη συγκέντρωση του υλικού: ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα διότι δεν υπάρχουν στην πόλη μου βιβλιοθήκες. Παρ όλα αυτά, τα προβλήματα ξεπεράστηκαν και θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον επιβλέποντα καθηγητή μου κύριο Ανδρέα Αγαθοκλέους που με βοήθησε να ξεπεράσω τις δυσκολίες και κυρίως για την επιστημονική του καθοδήγηση. Με τις υποδείξεις και τη βοήθεια του παρουσιάζεται η παρούσα εργασία. Σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το σύζυγό μου για την πολύτιμη συμπαράσταση και ενθάρρυνσή του, σε όλα τα στάδια της εκπόνησης της εργασίας μου. Τέλος ευχαριστώ τα παιδιά μου, τα οποία με την κατανόηση και την αγάπη τους με διευκόλυναν, ώστε να ολοκληρώσω την παρούσα μελέτη. 5

12 2. Πίνακας Βραχυγραφιών / συντομογραφιών CENTO ΝΑΤΟ ΤΜΤ UNFICYP ΑΚΕΛ ΕΔΜΑ ΕΔΥ ΕΛΔΥΚ ΕΟΚΑ ΕΣΣΔ ΠΕΟ ΤΟΥΡΔΥΚ Central Treaty Organization North Atlantic Organization Türk Mukavemet Teşkilatı (Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση) United Nations Force in Cyprus Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο Αναδημιουργίας Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας Ελληνική Δύναμη Κύπρου Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία Τουρκική Δύναμη Κύπρου 6

13 3. Εισαγωγή Μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου αναπτερώθηκαν οι ελπίδες των υπόδουλων λαών για ελευθερία. Η Αποικιοκρατία έφτανε στο τέλος της. Η άρνηση των Βρετανών να ικανοποιήσουν ένα δίκαιο αίτημα των Ελλήνων της Κύπρου, μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, οδήγησε αργά αλλά σταθερά τους ελληνοκύπριους στη δημιουργία μυστικής οργάνωσης για να πολεμήσει τους Βρετανούς. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ο οποίος βρισκόταν σε εξέλιξη από την 1 η Απριλίου 1955, αποσκοπούσε στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η άρνηση των Βρετανών είχε να κάνει με την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων και της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή. Η άνοδος του Νάσσερ και του Παναραβισμού στη δεκαετία του 1950 αποτελούσε κίνδυνο για τα βρετανικά συμφέροντα στην περιοχή. Προς εξυπηρέτηση αυτών των στοχεύσεων καταφέρνουν να εμπλέξουν στο κυπριακό ζήτημα και την Τουρκία, εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Η εργασία πραγματεύεται ακόμη τη συνύπαρξη σε κοινό κράτος των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, τα γεγονότα που ακολούθησαν της κατάθεσης των «13 σημείων» από τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, καθώς επίσης και τις αντιδράσεις των ενδιαφερόμενων μερών. Η περίοδος αυτή εξετάζεται από μερικούς από τους πρωταγωνιστές της περιόδου, κυρίως όμως από γεγονοτολογικής σκοπιάς. Ερευνητές επίσης ασχολούνται με τις εξωτερικές επιδράσεις του Κυπριακού Ζητήματος ανάμεσα στις υπερδυνάμεις της εποχής. Η σύγχρονη έρευνα αρχίζει να εμβαθύνει σε τομείς πολύ συγκεκριμένους. Σχετικά με το ρόλο των ξένων δυνάμεων στα γεγονότα και με τη στάση των εμπλεκομένων, ελάχιστες μελέτες έχουν γίνει και αυτές μάλιστα αποσπασματικές. Αυτό το κενό είναι που προσδοκά η μελέτη μου να καλύψει. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε, βασιζόταν στη συγκέντρωση και στη μελέτη συγγραμμάτων και περιοδικών που εξετάζουν τη συγκεκριμένη περίοδο. Τα εν λόγω συγγράμματα ήταν κυρίως ελληνόγλωσσα. 7

14 Μέρος Α Η πορεία προς την ανεξαρτησία 1. Εισαγωγικά Η περίοδος από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ ως τις αρχές του 1958 ήταν περίοδος έντονων διπλωματικών δραστηριοτήτων, πέραν των στρατιωτικών που λάμβαναν χώρα στην Κύπρο. Η Τριμερής Διάσκεψη του Λονδίνου το 1955 άνοιξε και επίσημα το δρόμο στην Τουρκία για διεκδικήσεις στην Κύπρο. Παρά την αποτυχία της, η Τριμερής Διάσκεψη θεωρείται κομβικό σημείο στην εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος. Η Διάσκεψη για πρώτη φορά έθετε το Κυπριακό έξω από τα στενά πλαίσια της ελληνοβρετανικής φιλίας. Η παρουσία της Τουρκίας στην Τριμερή Διάσκεψη σηματοδότησε την επιστροφή της στο θέμα της Κύπρου μετά το 1923, όταν παραιτήθηκε επί των δικαιωμάτων της στο νησί, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάννης. Η παρουσία της Τουρκίας στα ζητήματα του Κυπριακού αποδείχτηκε ότι οδηγούσε σε πιο αρνητικές εξελίξεις στο συγκεκριμένο ζήτημα. Η κυπριακή πλευρά αντέδρασε έντονα και ο Μακάριος αποδείχτηκε διορατικότερος των πολιτικών της ελεύθερης Ελλάδας 1. Τελικά, η Διάσκεψη οδηγήθηκε σε ναυάγιο, αφού το βρετανικό σχέδιο απορρίφθηκε τόσο από την τουρκική πλευρά όσο και από την ελληνική. Η Τριμερής Διάσκεψη υπήρξε διπλωματική ήττα πρώτου μεγέθους για την ελληνική πλευρά, αφού όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτε, αλλά προδιέγραψε την οδυνηρή για τους Έλληνες λύση του Κυπριακού 2. Στη συνέχεια η βρετανική πλευρά, αφού κατάφερε να αποτρέψει την εγγραφή και συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, απέστειλε νέο κυβερνήτη στην Κύπρο. Ο νέος κυβερνήτης, Χάρντινγκ, αμέσως μετά την άφιξή του στο νησί, ανέλαβε πρωτοβουλία να συναντήσει τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ακολούθησαν αρκετές επαφές ανάμεσα στον Μακάριο και τον Χάρντινγκ και τους εκπροσώπους τους, όπως και ανάμεσα στη Βρετανία και την Ελλάδα. Ήταν η τελευταία φορά που οι Βρετανοί διαπραγματεύονταν απ ευθείας με τον Μακάριο. Το σχέδιο Χάρντινγκ, της 21 ης Νοεμβρίου 1955, προέβλεπε ένα ευρύ βαθμό δημοκρατικής Αυτοκυβέρνησης. Τα θέματα όμως εξωτερικών, άμυνας και ασφάλειας θα ανήκαν εξ ολοκλήρου στον Κυβερνήτη. Τα υπόλοιπα θα ανήκαν σε Κύπριους Υπουργούς (θα συμμετείχαν και Τουρκοκύπριοι υπουργοί). Κι ενώ ο Μακάριος ζητούσε κάποιες διευκρινίσεις, την παραμονή της τελικής συνάντησης Μακαρίου - Χάρντινγκ πραγματοποιήθηκαν δεκαεννιά εκρήξεις βομβών με 1 Γεωργής 1999, σ ό. π., σ

15 εντολή του Γρίβα. Ο άγγλος κυβερνήτης έξαλλος από τη συγκεκριμένη ενέργεια της ΕΟΚΑ διέκοψε τις συνομιλίες και αναχώρησε από την Κύπρο. Λίγες μέρες αργότερα οι Άγγλοι συνέλαβαν τον Μακάριο και τον οδήγησαν στην εξορία. Τον εξόρισαν στο νησί Μαχέ των Σεϋχελλών μαζί με συνεργάτες του. Ακολούθησαν οι συνταγματικές προτάσεις Ράντκλιφ το Δεκέμβριο του 1956, ενώ ο ίδιος ο υπουργός Αποικιών Λένοξ Μπόιντ κοινοποίησε αυτοπροσώπως στην ελληνική κυβέρνηση τις προτάσεις στις 12 Δεκεμβρίου. Ο Μακάριος αρνήθηκε οποιαδήποτε συζήτηση εφ όσον παρέμενε στην εξορία. Η Εθναρχία σε ανακοίνωσή της διακήρυττε ότι μόνο ο Μακάριος θα μπορούσε να χειρισθεί το σοβαρό τούτο ζήτημα 3. Η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε το σύνταγμα, επειδή ούτε φιλελεύθερο, ούτε δημοκρατικό ήταν και κυρίως, επειδή δεν οδηγούσε σε πραγματική εφαρμογή του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης. Το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δημοσιοποιούσε την απόρριψη του σχεδίου από την ελληνική κυβέρνηση και τόνιζε πως θεωρεί ότι το περιεχόμενο των βρετανικών προτάσεων και ο τρόπος με τον οποίον γνωστοποιήθηκαν αυτές, αποδεικνύουν ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν απέβλεπε μέσω αυτών σοβαρά στην επίλυση του κυπριακού ζητήματος, αλλά στη δημιουργία εντυπώσεων εν όψει της συζητήσεως της ελληνικής προσφυγής ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών 4. Επιπλέον ο Άγγελος Βλάχος σε έκθεση του προς το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, στις 21 Δεκεμβρίου 1956, σημείωνε πως: «Φοβούμαι ότι ο κ. Λένοξ Μπόιντ εφύτευσε χθες, εν πλήρει Βουλή των Κοινοτήτων, τον σπόρον μίας ενδεχόμενης ελληνοτουρκικής συρράξεως, ήτις εκκινούσα εκ Κύπρου θα επεξετείνετο αυτομάτως και εις τας ακτάς του Αιγαίου 5». Ακολούθησε το σχέδιο Μακμίλαν στις 19 Ιουνίου Ο Άγγλος Πρωθυπουργός Μακμίλαν κατέθεσε στο αγγλικό κοινοβούλιο το δικό του σχέδιο, το οποίο έμεινε γνωστό στην ιστορία ως «Σχέδιο Μακμίλαν». Οι Βρετανοί είχαν προ πολλού ξεκινήσει την προπαρασκευή του σχεδίου τους, με στόχο την επιβολή των βρετανικών θέσεων επί του κυπριακού ζητήματος. Το κόμμα των Εργατικών της Βρετανίας, όπως και οι ΗΠΑ, ήταν θετικοί έναντι του σχεδίου. Πριν ακόμα κατατεθεί το σχέδιο Μακμίλαν, στην Κύπρο από τις αρχές Ιουνίου του 1958 άρχισαν διακοινοτικές συγκρούσεις, οι οποίες οδήγησαν σε ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού. Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη αυτή την κατάσταση ζήτησε τη Διχοτόμηση του νησιού, ως τη μόνη εφικτή λύση. Τότε έγινε ακόμα πιο «κατάλληλο» το σχέδιο Μακμίλαν. 3 Χριστοδούλου 1995, σ Χριστοδούλου 1995, σ Βλάχος 1980, σ

16 Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος τότε πήρε την πρωτοβουλία και τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ λύσης Ανεξαρτησίας μέσω συνέντευξης που έδωσε στη Βρετανίδα βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, Μπάρμπαρα Κασλ. Η εκβιαστική επιβολή του διχοτομικού Σχεδίου Μακμίλαν έπρεπε να αποτραπεί πάση θυσία από την ελληνική πλευρά. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να εγγράψει για ακόμα μια φορά το κυπριακό ζήτημα στον ΟΗΕ. Κατέθεσε στον ΟΗΕ την πέμπτη προσφυγή για το θέμα της Κύπρου το 1958 με αίτημα τη λύση Ανεξαρτησίας. Η συζήτηση του σχεδίου ψηφίσματος άρχισε στις 25 Νοεμβρίου στην πολιτική Επιτροπή του ΟΗΕ. Μετά από πολλές διεργασίες ο αντιπρόσωπος του Μεξικού κατέθεσε σχέδιο ψηφίσματος, το οποίο υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση. Το ψήφισμα καλούσε τα μέρη να καταβάλουν συνεχείς προσπάθειες για να επιτευχθεί μια ειρηνική, δημοκρατική και δίκαιη λύση σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών Το εσωτερικό κλίμα Από τις αρχές του 1958 άρχισαν οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Ιδιαίτερα, η άνοιξη και το καλοκαίρι του 1958 ήταν μια περίοδος πλούσια σε εσωτερικές εξελίξεις. Η ΤΜΤ δολοφονεί Τουρκοκύπριους κατηγορώντας τους ως πράκτορες των Ελληνοκυπρίων. Την ίδια ώρα μασκοφόροι της ΕΟΚΑ δολοφονούν Ελληνοκύπριους με παρόμοιες κατηγορίες. Η κατάσταση ήταν πολύ τεταμένη. Οι Βρετανοί παρεμβαίνουν ως ουδέτεροι ειρηνοποιοί να σταματήσουν τις ταραχές ανάμεσα στους Ελληνοκύπριος και τους Τουρκοκύπριους, που δημιουργούσαν την ατμόσφαιρα και τις προϋποθέσεις για την προώθηση της διχοτομικής πολιτικής με το επιχείρημα ότι είναι αδύνατη η συμβίωση των δυο κοινοτήτων. Η στιγμή της εφαρμογής του σχεδίου χρειαζόταν την επικράτηση κάποιας ηρεμίας και την παρουσία ειρηνικών συνθηκών. Η ευθύνη βάραινε τη Μ. Βρετανία η οποία επιχείρησε τον Απρίλιο του 1958, το απρόσμενο. Διαβίβαζε, μέσω του Γλαύκου Κληρίδη, επιστολή στο Γρίβα για συνάντηση μαζί του με σκοπό να συζητήσουν και να συμφωνήσουν τον τερματισμό της εκστρατείας των δολιοφθορών και της βίας 7. Μια τέτοια συνάντηση θεωρήθηκε αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Η ΕΟΚΑ σταμάτησε τις δολιοφθορές και τις εκρήξεις, οι Τουρκοκύπριοι, όμως, δεν σταμάτησαν. Η τεταμένη ατμόσφαιρα συντηρείτο και καλλιεργείτο για να φθάσει η Κύπρος στα γεγονότα της 7 ης Ιουνίου, όταν διερχόμενο 6 Ιεροδιακόνου 1976, σ Χριστοδούλου 1995, σ

17 αυτοκίνητο έριξε βόμβα εναντίον του τουρκικού Γραφείου Τύπου, που αποτελούσε τμήμα του τουρκικού προξενείου. Από εκείνη τη στιγμή σήμανε το ξεκίνημα της χειρότερης φυλετικής σύγκρουσης που γνώρισε η νήσος 8. Αργότερα αποδείχθηκε πως ήταν προβοκάτσια. Εξάλλου, ένας Τουρκοκύπριος νεαρός, δικηγόρος, ο Ραούφ Ντενκτάς, προπαγάνδιζε υπέρ της διχοτόμησης και παρέσυρε τα πλήθη κατά των Ελληνοκυπρίων. Επιστρέφοντας από την Τουρκία τις μέρες των σκληρών συγκρούσεων, δήλωσε πως αν παραχωρηθεί αυτοκυβέρνηση και χειριστούν τους Τουρκοκύπριους σαν μειονότητα, μια στρατιωτική δύναμη θα έρθει από την Τουρκία να πολεμήσει για μας 9. Ακολούθησαν τα γεγονότα στον Κοντεμένο, κατά τα οποία οι Βρετανοί αποικιστές διέταξαν Ελληνοκύπριους να επιστρέψουν με τα πόδια στο χωριό τους, αφού τους εγκατέλειψαν στο τουρκοκυπριακό χωριό Κιόνελι. Τα δύο χωριά ήταν γειτονικά. Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος της 13 ης Ιουνίου 1958 διακόσοι περίπου οπλισμένοι Τουρκοκύπριοι με διάφορα εργαλεία, οι οποίοι ενημερώθηκαν από τους Βρετανούς, επιτέθηκαν σε Ελληνοκύπριους δολοφονώντας οκτώ και τραυματίζοντας άλλους. Τα γεγονότα που παρουσιάσαμε, όπως και μια σειρά άλλων γεγονότων, προκάλεσαν τεράστιο ρήγμα στις σχέσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Οι διακοινοτικές ταραχές του 1958 στόχευαν να αποδείξουν ότι οι δύο εθνοτικές ομάδες δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν. Αμέσως μετά άρχισε η λεπτομερής συζήτηση του σχεδίου Μακμίλαν. Την ίδια ώρα οι Βρετανοί καλούσαν τις δύο μητέρες πατρίδες να παρέμβουν ώστε να τερματιστούν οι διακοινοτικές συγκρούσεις και να προσέλθουν σε διάλογο επί του σχεδίου Μακμίλαν. Ένας στόχος της βρετανικής διπλωματίας ήταν να κάμψουν την αντίσταση των Ελληνοκυπρίων προς το σχέδιο Μακμίλαν που μόλις είχε κατατεθεί. Η άλλη επιδίωξη των Βρετανών ήταν, μέσω των διακοινοτικών ταραχών, να πείσουν τη διεθνή κοινή γνώμη ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν μαζί οι δύο εθνοτικές ομάδες χωρίς κηδεμόνες και ξεχωριστούς θεσμούς, όπως τα χωριστά δημαρχεία και κοινοβουλευτικά σώματα που προβλέπονταν στο σχέδιο Μακμίλαν. Η έναρξη εφαρμογής του σχεδίου Μακμίλαν καθορίστηκε η 1 η Οκτωβρίου του Στόχευε να εκβιάσει τις εξελίξεις για συμφωνία ανάμεσα σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου ήταν θέμα χρόνου. 8 ό. π., σ Σοφοκλέους 2008, σ

18 1.2. Το περιεχόμενο του Σχεδίου Μακμίλαν Οι Βρετανοί εισήγαγαν την Τουρκία ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό το 1955, στην Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου. Από τότε για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους χρησιμοποιούσαν το χαρτί Τουρκία για να επιτύχουν τα διχοτομικά τους σχέδια. Το σχέδιο αυτό, στη σύνταξη του οποίου είχε συνεργαστεί και ο κυβερνήτης της Κύπρου σερ Χιου Φουτ με προτάσεις του που απέστειλε στις αρχές του 1958 στον Πρωθυπουργό της Βρετανίας, δημοσιοποιήθηκε επίσημα στις και «...στηριζόταν σε δύο άξονες: στην τριπλή συγκυριαρχία και στην αρχή της μείζονος κοινοτικής αυτονομίας. Καθιέρωνε θεσμικά την ισότητα εξουσιών και το διαχωρισμό ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Σ αυτό συνέτειναν η ξεχωριστή υπηκοότητα, η απουσία ενιαίας βουλής με παράλληλη λειτουργία δύο αυτόνομων κοινοτικών βουλών 10». Ο Μακμίλαν επιδίωκε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της πατρίδας του εξασφαλίζοντας με την αποχώρηση τη διασφάλιση των Βρετανικών Βάσεων και των εγκαταστάσεων στην Κύπρο, για να μπορεί το Ηνωμένο Βασίλειο να εκτελεί τις διεθνείς του υποχρεώσεις. Αυτή η διευθέτηση ικανοποιεί τις δύο μητέρες-πατρίδες, διότι επέρχεται η ηρεμία στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, η οποία ήταν πολύ ευαίσθητη λόγω και άλλων εξελίξεων στην περιοχή την ίδια περίοδο. Επιδίωκε δηλαδή να ενισχύσει την ειρήνη και την ασφάλεια, καθώς επίσης και τη συνεργασία του Ηνωμένου Βασιλείου και των συμμάχων του, σε μια ζωτική περιοχή. Η στόχευση αυτή της Μ. Βρετάνιας είναι ξεκάθαρη σε όλα τα μετέπειτα σχέδια που κατέθεσε, όπως ήταν και το σχέδιο Μακμίλαν, το οποίο έφερε τον τίτλο «Σχέδιο για Συνεταιρισμό στην Κύπρο» και, στα βασικότερα σημεία του, προέβλεπε τη σύνδεση της Κύπρου με τη Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία και τη συνεργασία των κυβερνήσεων των τριών κρατών για τη διοίκηση του νησιού. Προέβλεπε ακόμα το διορισμό ενός αντιπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης κι ενός αντιπροσώπου της τουρκικής, οι οποίοι, μαζί με τον Άγγλο Κυβερνήτη, θα είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της Κύπρου. Ακόμα εισηγείτο τη συγκρότηση δύο Κοινοβουλίων, ενός ελληνοκυπριακού κι ενός τουρκοκυπριακού και οι κάτοικοι του νησιού θα είχαν δύο ιθαγένειες. Όλοι ανεξαιρέτως τη βρετανική και οι μεν Ελληνοκύπριοι την ελληνική, οι δε Τουρκοκύπριοι την τουρκική. Το καθεστώς αυτό θα ίσχυε για εφτά χρόνια και στο διάστημα αυτό θα απαγορευόταν οποιαδήποτε συζήτηση για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη αλλαγή κυριαρχίας. Μετά την ολοκλήρωση του 10 Γεωργής 1999, σ

19 επταετούς διαστήματος θα μοιραζόταν την κυριαρχία του νησιού με Ελλάδα και Τουρκία, εάν και εφόσον εξασφαλιζόταν η παρουσία της στο διηνεκές μέσω στρατιωτικών βάσεων και άλλων διευκολύνσεων στο νησί. Η Κύπρος θα εντασσόταν στην Κοινοπολιτεία και θα συνδεόταν με τη Μ. Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Θα εφαρμοζόταν στην Κύπρο ένα νέο σύνταγμα κατόπιν κοινής συμφωνίας όλων των ενδιαφερομένων. Στις 19 Ιουνίου 1958 ο Μακμίλαν καταθέτει στη Βουλή των Κοινοτήτων το σχέδιό του, το οποίο προέβλεπε και άλλες επικίνδυνες ρυθμίσεις όπως, χωριστές βουλές για τις δύο κοινότητες της Κύπρου, για να ασχολούνται με τις κοινοτικές υποθέσεις. Θα ιδρυόταν ένα εκτελεστικό συμβούλιο με πρόεδρο τον Κυβερνήτη, με συμμετοχή αντιπροσώπων της Ελλάδας και της Τουρκίας και έξι υπουργών, τεσσάρων Ελληνοκυπρίων και δύο Τουρκοκυπρίων, που θα επιλέγονταν από τις αντίστοιχες Βουλές. Το συμβούλιο θα ασκούσε εξουσία, εκτός από τις κοινοτικές υποθέσεις για τις οποίες θα ήταν αρμόδιες οι δύο βουλές. Ο κυβερνήτης και οι δύο εκπρόσωποι της Ελλάδας και της Τουρκίας, θα εξασφάλιζαν την προστασία των κοινοτικών συμφερόντων. Ο Κυβερνήτης θα ασκούσε τις εξουσίες για τις εξωτερικές υποθέσεις, για την άμυνα και για την εσωτερική ασφάλεια. Για τις εξωτερικές υποθέσεις του νεότευκτου κράτους θα ήταν υπεύθυνες οι τρεις εγγυήτριες χώρες. Για το διορισμό του Κυβερνήτη αν διαφωνούσαν, ο διορισμός του θα γινόταν από το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ. Προβλεπόταν ακόμα η ύπαρξη αμερόληπτου δικαστηρίου για εξέταση οποιουδήποτε νομοθετήματος που θα θεωρούνταν από τους Έλληνες ή τους Τούρκους ότι εμπεριείχε διακρίσεις. Προβλεπόταν ακόμα ότι θα χαλάρωναν τα μέτρα έκτακτης ανάγκης και θα επιτρεπόταν στον αρχιεπίσκοπο Μακάριο να επιστρέψει στην Κύπρο όπως και στους άλλους συνεξόριστούς του, εάν και εφόσον η ΕΟΚΑ τερμάτιζε τη βία. Ο ίδιος προειδοποιούσε στη Βουλή πως εάν το σχέδιο του δεν γινόταν αποδεκτό, η Βρετανία θα παρέμενε πιστή στην πολιτική της, όπως τη διακήρυξε στις 19 Δεκεμβρίου 1956, ο Λένοξ Μπόιντ, υπουργός Αποικιών, δηλαδή την πολιτική εφαρμογής της χωριστής Αυτοδιάθεσης 11. Στόχος των Βρετανών ήταν η εξασφάλιση αεροπορικών βάσεων για την άμυνά τους, για τις ανάγκες του Συμφώνου της Βαγδάτης και την άμυνα της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου. Την ίδια ώρα αυτό το σημείο, αυτή η απειλή, λειτουργούσε ως καμπανάκι κινδύνου που οδηγούσε πλέον την ελληνική και την ελληνοκυπριακή πλευρά στην προσπάθεια αποτροπής αυτού του ενδεχομένου. 11 Χριστοδούλου 1996, σσ

20 Οι Βρετανοί, σύμφωνα και με τον Μακμίλαν, επιθυμούσαν την προστασία των δικών τους συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Έτσι εξηγείται και ο ωμός εκβιασμός προς την ελληνική πλευρά. Όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του, «Αν τελικά η διχοτόμηση επιβαλλόταν το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το μέλλον των στρατιωτικών μας βάσεων και εγκαταστάσεων, που ήταν τόσο αναγκαίες για την προστασία των συμφερόντων μας στη Μέση Ανατολή και για την ενίσχυση της δεξιάς πτέρυγας του NATO. Γι αυτό ύστερα από συζήτηση με τον υπουργό άμυνας, όρισα μια επιτροπή από επισήμους υπό την προεδρία του Νόρμαν Μπρουκ, να προβεί σε μια νέα διερεύνηση του προβλήματος των βάσεων, είτε η νήσος διαμοιραζόταν μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, είτε γινόταν πραγματικά ανεξάρτητη, σε τρόπο που να εξασφαλίζεται πάντοτε αποτελεσματικός έλεγχος στην περιοχή που θα μας ήταν στρατηγικά αναγκαία 12». 2. Οι Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου Η Κυπριακή Δημοκρατία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος στις 16 Αυγούστου 1960, ως αποτέλεσμα των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου του Προηγήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1959 η Συμφωνία της Ζυρίχης μεταξύ των τότε πρωθυπουργών της Ελλάδας και της Τουρκίας, Κ. Καραμανλή και Α. Μεντερές. Απουσιάζουν παντελώς από τις συνομιλίες οι Κύπριοι. Η εν λόγω Συμφωνία ενσωματώθηκε στη Συμφωνία του Λονδίνου, η οποία υπογράφηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1959 από τους Υπουργούς Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο εκ μέρους της ελληνοκυπριακής κοινότητας και τον Δρα Κουτσιούκ εκ μέρους της τουρκοκυπριακής κοινότητας στο Lancaster House στο Λονδίνο. Έτσι, δινόταν ένα τέλος στην «ανωμαλία» που υπήρχε στην Κύπρο Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι απότοκο των Συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου και καταρτίστηκε από μία ad hoc συνταγματική επιτροπή στην οποία αντιπροσωπεύονταν, με ομάδες ειδικών συνταγματολόγων. Αποφασίστηκε άμεσα η κατάπαυση του πυρός από την ΕΟΚΑ. Μερικούς μήνες (18 μήνες) αργότερα, η Κύπρος ανακηρυσσόταν ανεξάρτητο κράτος και η βρετανική κυριαρχία τερματιζόταν. 12 Οικονομίδης 1987, σ

21 Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας καθιερώνει ένα κράτος Δικαίου με διασφάλιση των βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του πολίτη. Αυτό είναι φανερό από τις ακόλουθες, αλλά και άλλες αρχές: α) τη διάκριση των εξουσιών, β) την ανεξαρτησία και το ανεπηρέαστο της δικαιοσύνης. γ) Το σεβασμό και την προστασία θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διασφαλίζονται από το Σύνταγμα και τις Διεθνείς Συμβάσεις που κυρώνει η δημοκρατία. Το Σύνταγμα τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Αυγούστου 1960 με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Είναι ένα δοτό Σύνταγμα, το οποίο ο Κυπριακός λαός ουδέποτε κλήθηκε να επικυρώσει με την ψήφο του. Από την άλλη όμως, υπάρχει στα κείμενα των Συμφωνιών η υπογραφή του εκπροσώπου της ελληνοκυπριακής κοινότητας στις συνομιλίες, αρχιεπισκόπου Μακαρίου, κατόπιν και των θετικών απόψεων της πλειοψηφίας των εκπροσώπων διαφόρων φορέων των ελληνοκυπρίων, οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ της αποδοχής των συμφωνιών. Είναι ένα ιδιότυπο Σύνταγμα με πολλές ιδιομορφίες και διατάξεις. Πολλές από αυτές αντίκεινται στις βασικές αρχές Δικαίου. Ο S.A. De Smith αναφέρει: «Το Κυπριακό Σύνταγμα είναι ένα από τα πιο άκαμπτα Συντάγματα του κόσμου και αρκετά περίπλοκο. Ουδέποτε θα προσελκύσει ενθουσιώδεις μιμητές». Ο Αντρέας Φάντης, χαρακτηρίζει το Σύνταγμα του 1960 ιδιόρρυθμο, πρωτοφανές στα διεθνή συνταγματικά δεδομένα και οπωσδήποτε αμφίβολης λειτουργικότητας 13. Το κυπριακό Σύνταγμα, χαρακτηρίζεται από δυσκαμψία και το συνοδεύουν δύο βασικές αδυναμίες. Πρώτη αδυναμία είναι, ο έντονος διαχωρισμός των εξουσιών και δεύτερο, το σύνταγμα αναγνώριζε τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, όχι σαν πολίτες της Κύπρου, αλλά σαν μέλη των αντίστοιχων κοινοτήτων όπου ανήκαν και μέσω αυτής τους της ιδιότητας είχαν τα πολιτικά και συνταγματικά τους δικαιώματα Είναι Σύνταγμα πολύπλοκο και γι αυτό απαιτείται η ανάγκη προστασίας της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι παραβιάζει την αρχή της ισότητας, γιατί τα δικαιώματα της ελληνικής πλειοψηφίας περιορίζονται από τα υπερδικαιώματα της τουρκοκυπριακής μειοψηφίας Οι όροι των Συμφωνιών Σε γενικές γραμμές οι Συμφωνίες προνοούσαν τη δημιουργία ανεξάρτητου κυπριακού κράτους με Πρόεδρο από την ελληνική κοινότητα και Αντιπρόεδρο από την Τουρκική κοινότητα, που θα είχε το δικαίωμα της αρνησικυρίας. Προβλέπονταν ακόμα 13 Φάντης 1999, σ

22 χωριστά δικαστήρια και δημαρχεία, βουλή από 35 Έλληνες και 15 Τούρκους βουλευτές, υπουργικό συμβούλιο με επτά Έλληνες και τρεις Τούρκους υπουργούς, συμμετοχή στη διοίκηση και την αστυνομία με 70% Έλληνες και 30% Τούρκους, το στράτευμα 2000 αντρών με αντιστοιχία 60% προς 40%, ανώτατο δικαστήριο με δύο Έλληνες, ένα Τούρκο και πρόεδρο ουδέτερο. Επίσης δύο κοινοτικές συνελεύσεις, αρμόδιες για θρησκευτικά, πολιτιστικά και εκπαιδευτικά θέματα. Με τις συμφωνίες η Μ. Βρετανία εξασφάλιζε δύο κυρίαρχες βάσεις καθώς και διευκολύνσεις σε λιμάνια, δρόμους και αεροδρόμια. Τέλος είχε δικαίωμα να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις σε διάφορες περιοχές του νησιού. Με τις συμφωνίες γίνονται εγγυήτριες δυνάμεις η Μεγάλη Βρετανία, η Τουρκία και η Ελλάδα. Οι δύο μητέρες-πατρίδες θα αντιπροσωπεύονται στο νησί με δικό τους στρατό, την ΤΟΥΡΔΥΚ, αποτελούμενη από 650 άντρες και την ΕΛΔΥΚ αποτελούμενη από 950 άντρες Η Διάκριση των εξουσιών του Συντάγματος Το σύστημα διακυβέρνησης της Κύπρου ήταν η Προεδρική Δημοκρατία. Οι τρεις λειτουργίες/εξουσίες διακυβέρνησης, ήταν ανεξάρτητες μεταξύ τους και ήταν οι ακόλουθες: Εκτελεστική εξουσία: Ασκείται από τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο, οι οποίοι ορκίζονται ενώπιον του κοινοβουλίου. Το παράδοξο είναι ότι ο καθένας εκλέγεται από τα μέλη της κοινότητας από την οποία προέρχεται. Το Σύνταγμα ορίζει ότι ο Πρόεδρος πρέπει να είναι Ελληνοκύπριος και ο Αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος. Το υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από επτά Ελληνοκύπριους και τρεις Τουρκοκύπριους υπουργούς. Ο Ελληνοκύπριος Πρόεδρος διορίζει τους επτά και ο Τουρκοκύπριος Αντιπρόεδρος τους υπόλοιπους τρεις. Η δυαδική αυτή αρχή κυριαρχεί σε όλο το σύνταγμα. Μάλιστα οι Τουρκοκύπριοι υποστήριζαν την πιστή εφαρμογή του Συντάγματος, καθώς είχαν κάθε συμφέρον γι αυτό, αφού η δυαδική αρχή καθιστούσε τη θέση τους προνομιακή στη Δημοκρατία. Νομοθετική εξουσία: Η Βουλή ασκεί τη Νομοθετική εξουσία σε όλα τα θέματα. Οι βουλευτές της εκλέγονται από τα μέλη της κάθε κοινότητας χωριστά, σε αναλογία 70% προς 30%, δηλαδή 35 Ελληνοκύπριοι και 15 Τουρκοκύπριοι. Η θητεία τους είναι πενταετής. Καθοριζόταν επίσης η σύσταση δύο χωριστών Κοινοτικών Βουλών. Οι κοινοτικές συνελεύσεις έχουν αρμοδιότητα για εκπαιδευτικά, διδασκαλικά, θρησκευτικά, 16

23 πολιτιστικά και άλλα ειδικού ενδιαφέροντος για την κάθε κοινότητα θέματα. Επέβαλλαν φόρους και τέλη πάνω στα μέλη της κοινότητάς τους προς κάλυψη των αναγκών τους. Ακόμα, είχαν εξουσία σε θέματα των Δήμων, που αποτελούνταν από μέλη της μίας κοινότητας. Δικαστική Εξουσία: Η Δικαστική Εξουσία στην Κύπρο χαρακτηρίζεται από αμεροληψία και ανεξαρτησία. Η ανεξαρτησία της Δικαστικής Εξουσίας κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Η Δικαστική εξουσία περιλαμβάνει το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, το Ανώτατο Δικαστήριο και τα κατώτερα δικαστήρια. Οι Δικαστές είναι μέλη της Δικαστικής Υπηρεσίας της Δημοκρατίας. Δεν υπάγονται στην εκτελεστική εξουσία. Οι Δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου διορίζονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το «Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο» αποτελείται από τρεις δικαστές, ένα Έλληνα, ένα Τούρκο και ένα ουδέτερο ως Πρόεδρο. Διορίζονται από κοινού από τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο. Στο «Ανώτατο Δικαστήριο» συμμετέχουν τέσσερεις δικαστές, δύο Έλληνες, ένας Τούρκος και ένας ουδέτερος ως Πρόεδρος. Κι αυτοί διορίζονται από κοινού από τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο. Ο ουδέτερος Πρόεδρος έχει «δύο ψήφους». Το Δικαστήριο αυτό είναι το ανώτατο όργανο της δικαστικής εξουσίας και ασχολείται με διορισμούς, προαγωγές δικαστών κλπ. Είναι κατανοητό ότι ακόμα και στη Δικαστική εξουσία υπάρχει ξεκάθαρη η λογική της δυαρχίας. Υπάρχουν δικαστήρια που εξετάζουν υποθέσεις αντιδίκων της ίδιας κοινότητας, υπάρχουν μικτά δικαστήρια στα οποία οι δικαστές ορίζονται από το Ανώτατο Δικαστήριο, αν οι αντίδικοι ανήκουν σε διαφορετικές κοινότητες Βασικές αδυναμίες Πρακτικά η λογική της δυαρχίας εκφράστηκε μέσα από το δικαίωμα εφαρμογής της αρνησικυρίας, το οποίο δόθηκε τόσο στον Πρόεδρο όσο και στον Αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας και αφορά την εξωτερική πολιτική του νεότευκτου κράτους. Το δικαίωμα της αρνησικυρίας μπορούσε να εφαρμοστεί και σε μια σειρά άλλων θεμάτων, όπως ήταν θέματα άμυνας, ασφάλειας και στρατού. Το δικαίωμα της αρνησικυρίας περιόριζε εξ αντικειμένου και την αρχή της πλειοψηφίας, αφού μπορούσε ο ένας ή και οι δυο από κοινού να αναπέμψουν ένα νόμο 17

24 που ψήφισε η Βουλή. Αν η Βουλή επέμενε στην απόφασή της, τότε ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος υποχρεώνονταν να δημοσιεύσουν τον εν λόγω νόμο. Μια άλλη βασική αδυναμία ήταν η πρακτική εφαρμογή της αναλογίας 70% προς 30% που υποχρεωνόταν λόγω συντάγματος να εφαρμόζει η Δημόσια Υπηρεσία. Το 30% για τους Τουρκοκύπριους δεν ήταν εύκολο να εφαρμοστεί. Υπήρχαν σοβαροί λόγοι που δεν επέτρεπαν την άμεση εφαρμογή του νόμου. Η πρόσληψη ενός προσώπου εξαρτιόταν από την εθνική του καταγωγή και όχι από τις ικανότητες ή τα προσόντα του. Η διάταξη δεν μπορούσε να εφαρμοστεί άμεσα, εφόσον δεν υπήρχαν αρκετοί προσοντούχοι Τουρκοκύπριοι και τυχόν άμεση εφαρμογή της διάταξης θα προξενούσε την απώλεια εργασίας για αριθμό προσοντούχων Ελληνοκυπρίων. Πάντως, αναμφισβήτητο είναι ότι η αναλογία 70:30% ποτέ δεν επιτεύχθηκε. Είναι γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις δεν υπήρχαν Τουρκοκύπριοι με τα κατάλληλα προσόντα για μια θέση με αποτέλεσμα να παραμένει κενή. Το γεγονός ότι η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας ήταν υποχρεωμένη να αντλήσει από ένα πληθυσμό που αποτελεί το 18% του συνολικού πληθυσμού του νησιού, για να καλύψει το 30% των θέσεων της Δημόσιας Υπηρεσίας, έκανε πολύ δύσκολη την ανεύρεση κατάλληλων Τούρκων για πολλές θέσεις 14. Πριν την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ υπήρχαν μεικτά Δημαρχεία σε όλη την Κύπρο. Μετά το 1958 οι Τουρκοκύπριοι προέβηκαν στη σύσταση χωριστών Δήμων 15. Με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας συστάθηκαν χωριστά Δημαρχεία στις πέντε μεγαλύτερες πόλεις της Κύπρου. Η συγκεκριμένη ρύθμιση ήταν μια συνεχής πηγή αντιπαραθέσεων. Οι Τουρκοκύπριοι έβλεπαν τους χωριστούς Δήμους ως μια σημαντική ευκαιρία να αυτονομηθούν από την κυρίαρχη ελληνική κοινότητα. Οι Ελληνοκύπριοι από την άλλη επικαλούνταν οικονομικές επιβαρύνσεις και ταλαιπωρίες για τους δημότες, πράγμα το οποίο κανένας Έλληνας ή Τούρκος Κύπριος δεν θα επιθυμούσε 16. Συμπερασματικά, με τις Συμφωνίες δημιουργήθηκε ένα κράτος με τα χαρακτηριστικά ενός ανεξάρτητου μεν, δεσμευμένου δε, κράτους, που οι δεσμεύσεις και οι περιορισμοί που του τέθηκαν, ακρωτηρίαζαν και την ανεξαρτησία του και σοβαρούς και πασιφανείς κινδύνους δημιουργούσαν για το δικό του μέλλον, για τους συμμάχους και τους εγγυητές του και για την ειρήνη στην περιοχή. Όλοι συμφωνούσαν ότι οι Συμφωνίες ήταν το αποτέλεσμα της αμοιβαίας έλλειψης εμπιστοσύνης και καχυποψίας ανάμεσα στις δυο κοινότητες της Κύπρου και τις 14 Χριστοδούλου 1995, σ Αιμιλιανίδης 2003, σ ό. π., σ

25 μητροπόλεις τους. Ενσωμάτωναν τις διεθνικές, διακοινοτικές αντιθετικές απόψεις και προγραμματισμούς και ουσιαστικά οδηγούσαν ή υπαγόρευαν τη συγκρότηση δυο στεγανών, σιδηρόφρακτων ομάδων-συνασπισμών, των Ελλήνων και των Τούρκων της Κύπρου 17. Χωρίζονταν ο λαός σε δύο αντίπαλα και ανταγωνιστικά στρατόπεδα μέσα από τις Συμφωνίες και «προμηθεύονταν» με όλα τα κατάλληλα όπλα, συνταγματικά, νομικά, οικονομικά, στρατιωτικά και άλλα για την οργάνωση και τη διαρκή αντιπαράθεσή τους. Οι Συμφωνίες δεν πραγματοποιούσαν άμεσα τη διχοτόμηση. Με τις πρόνοιες τους όμως, την έφερναν πιο κοντά Αντιδράσεις ελληνοκυπριακών κομμάτων και προσωπικοτήτων Η ίδρυση της κυπριακής Δημοκρατίας, με τον τρόπο που έγινε και με το σύνταγμα που της επιβλήθηκε, προκάλεσε πάρα πολλές αντιδράσεις, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Οι αντιδράσεις αυτές ήταν φυσιολογικές, αφού κανείς δεν επιθυμούσε ως λύση την Ανεξαρτησία. Οι μεν Έλληνες και Ελληνοκύπριοι επιδίωκαν την ένωση, οι δε Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι τη διχοτόμηση ή την παραμονή της Κύπρου κάτω από τη δικαιοδοσία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Εξάλλου οι αδυναμίες του συντάγματος ήταν τόσο πασιφανείς που εντοπίστηκαν άμεσα από τους ενδιαφερόμενους. Το δύσκαμπτο και λεπτομερέστατο Σύνταγμα προκαλούσε ανησυχίες, αλλά και αντιδράσεις, κυρίως στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Κανένας όμως δεν μπορούσε να ισχυριστεί πως είχε ηττηθεί. Οι Συμφωνίες ήταν ένας συμβιβασμός ο οποίος επικοινωνιακά μπορούσε να λειτουργήσει. Ότι δηλαδή η Ανεξαρτησία ήταν ένας σταθμός για τον κύριο στόχο της κάθε κοινότητας. Οι Ελληνοκύπριοι εξασφάλισαν την ελευθερία τους και το δικαίωμα να λαμβάνουν οι ίδιοι αποφάσεις για το μέλλον τους. Οι Τουρκοκύπριοι απέκτησαν υπερδικαιώματα και υπερπρονόμια που τους έφερναν σε πλεονεκτική θέση έναντι των Ελληνοκυπρίων και τους αναγνωρίστηκε το status των Τουρκοκυπρίων ως κοινότητας 18. Τέλος οι Βρετανοί εξασφάλισαν «εσαεί» την παρουσία τους μέσω των βάσεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ανεξαρτήτως του κέρδους που απεκόμισε κάθε μια από τις εμπλεκόμενες πλευρές και των παραχωρήσεων στις οποίες προέβη, το σημαντικότερο στοιχείο είναι ότι 17 Χριστοδούλου 1996, σ Κρανιδιώτης 1984, σ

26 υπογράφηκαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που άνοιξαν ένα εντελώς νέο και εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο στο Κυπριακό ζήτημα. Το Κυπριακό Σύνταγμα αποτελείται από 199 άρθρα εκ των οποίων 47 είναι θεμελιώδη. Είναι λεπτομερέστατο, χαρακτηρίζεται από δυσκαμψία και έχει πολλές αδυναμίες, όπως αποδείξαμε πιο πάνω. Αυτές οι αδυναμίες αποτελούσαν παράγοντες για ανοιχτή σύγκρουση. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες τοποθετήθηκαν στο κάθισμα του οδηγού, αλλά για να διευθύνουν έπρεπε να χαλαρώσουν τα φρένα οι Τούρκοι 19. Μετά την κατάληξη των συνομιλιών στο Λονδίνο και στο άκουσμα της είδησης για λύση ανεξαρτησίας, ο λαός τις αποδέχτηκε σε ευρεία κλίμακα. Διαφώνησαν μόνο το ΑΚΕΛ, ο Μητροπολίτης Κερύνειας καθώς και μεμονωμένα ενωτικά στοιχεία. Στις πρώτες προεδρικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο, πριν ακόμα ανακηρυχτεί η Δημοκρατία, το ΑΚΕΛ και οι υποστηρικτές του Μητροπολίτη Κερύνειας κατήλθαν με κοινό υποψήφιο τον Ιωάννη Κληρίδη που μαζί με τον Θεμιστοκλή Δέρβη, με τον οποίο βρισκόταν παλαιότερα σε σκληρή αντιπαράθεση, ίδρυσαν το κόμμα «Δημοκρατική Ένωση», αντιτασσόμενοι στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Οι υποστηρικτές Μακαρίου ίδρυσαν το ΕΔΜΑ την 1 η Απριλίου 1959, το οποίο στέγασε τους περισσότερους αγωνιστές της ΕΟΚΑ καθώς και όσους υποστήριζαν τις θέσεις του αρχιεπισκόπου. Η άποψη του ΑΚΕΛ έναντι των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν αρνητική, αφού τις θεωρούσε νατοϊκό κατασκεύασμα που προσφέρει μια ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία. Το καθεστώς που επιβλήθηκε με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου έχει σαν θεμέλιο το διαχωριστικό πνεύμα της διχοτόμησης της νήσου με τη δημιουργία δύο χωριστών λαών. Παντού σε όλες τις εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής κυριαρχεί αυτό το πνεύμα της διχοτόμησης. Εντοπίζει όλα τα αρνητικά των Συμφωνιών, τα οποία αργότερα πολλοί μελετητές θα αναδείξουν. Διαπιστώνει ότι αποκλείει οριστικά την ένωση, ότι οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις αποκτούν το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης στο νησί. Ασκεί κριτική στην ελληνική κυβέρνηση για την αποδοχή της συμφωνίας, αφού κατηγορεί τον Καραμανλή πως αντί να ελευθερώσει την Κύπρο από τον ιμπεριαλισμό, υποδούλωσε πιο πολύ την Ελλάδα στους Ιμπεριαλιστές. Αναφέρει ακόμα μερικά θετικά των Συμφωνιών, όπως είναι η ανεξαρτησία της Κύπρου, η δυνατότητα αυτοκυβέρνησης από τους ίδιους τους κατοίκους του τόπου, αλλά και ο τερματισμός της έκρυθμης κατάστασης της 19 Ιεροδιακόνου 1976, σσ

27 τελευταίας τετραετίας. Καταλήγει ότι με συνετή πολιτική ο λαός μπορεί να πετύχει την ολοκλήρωση της εθνικής Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας του 20. Κινητικότητα παρατηρείται και στην πλευρά της ΕΟΚΑ και του Γρίβα. Ο επικεφαλής της ΕΟΚΑ, Γρίβας, έλαβε επιστολή από τον Αβέρωφ, με την οποία εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους επιβαλλόταν μια συμβιβαστική συνεννόηση για την αποφυγή της διχοτόμησης. Τόνιζε ότι «η Κύπρος γίνεται πράγματι ανεξάρτητη με όλα τα κατά το διεθνές δίκαιον γνωρίσματα της ανεξαρτησίας» και ότι «δι όλα τα θέματα (πλην των εκ της φύσεως των ανηκόντων εις εκάστην κοινότητα- θρησκευτικά και άλλα) την δύναμιν της αποφάσεως την έχουν μόνον οι Έλληνες, διότι αυτοί έχουν δεσπόζουσαν πλειοψηφίαν παντού (70 τοις εκατόν) 21». Ο στρατιωτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ εξέδιδε, στις 9 Μαρτίου 1959, προκήρυξη με την οποία διέτασσε την παύση του αγώνα, τονίζοντας ότι «εκείνος ο οποίος δεν θα εδέχετο την συμφωνίαν και θα συνέχιζε τον αγώνα θα εδίχαζε όχι μόνον τον κυπριακόν λαόν, αλλά πιθανώς και ολόκληρον το έθνος, τα δε αποτελέσματα του εθνικού διχασμού θα ήσαν απείρως καταστρεπτικώτερα από τα τοιαύτα, τα οποία τινές νομίζουν, ότι θα επιφέρη η δοθείσα λύσις. Το κατ εμέ, είναι προτιμοτέρα η λύσις αυτή, έστω και εάν δεν είναι εκείνη, που ανεμέναμεν και η οποία θα ικανοποιεί τους πόθους μας, παρά ο εθνικός διχασμός, γιατί σ ένα τέτοιον διχασμόν θα τα χάσωμεν όλα 22». Ο Γρίβας ζητούσε ομόνοια, ενότητα και αγάπη. Δήλωνε ότι ήταν αποφασισμένος να μην αναμιχθεί στην πολιτική και θα παρακολουθούσε με αγωνία τα νέα βήματα της πατρίδας του τονίζοντας ακόμα ότι: «Έχω την συνείδησιν ήσυχον ότι έπραξα το καθήκον μου. Έργον της πολιτικής ήτο να εκμεταλλευθή τους επικούς αγώνας του κυπριακού λαού. Και αυτή τους εξεμεταλλεύθη όπως ηδυνήθη ή όπως ενόμισε καλύτερον». Και κατέληγε: «Συσπειρωθείτε όλοι, ηνωμένοι, πέριξ του Εθνάρχου, ο οποίος αποτελεί σήμερον σύμβολον ενότητος και ισχύος και βοηθήσατε τούτον εις το δύσκολον έργον του. Αυτή είναι η επιθυμία μου, προς την οποίαν καλώ πάντας να συμμορφωθούν 23». 20 Ανακοίνωση Κ. Ε. ΑΚΕΛ «Καινούργια κατάσταση - Καινούργια καθήκοντα», σ Χριστοδούλου 1995, σ ό. π., σ ό. π., σ

28 Θέση Τουρκοκυπρίων Ύστερα από τη Διάσκεψη του Λονδίνου έφθαναν στην Κύπρο οι τρεις Τουρκοκύπριοι ηγέτες Φαζίλ Κουτσούκ, Ραούφ Ντεκτάς και Οσμάν Ορέκ. Η επίσημη υποδοχή ήταν πανηγυρική, μαζική και με πρωτοφανή ενθουσιασμό 24. Ο μετέπειτα πρώτος Αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δρ Φαζίλ Κουτσούκ τόνισε πως ο τουρκικός στρατός θα επιστρέψει στο νησί του χρόνου, την ίδια ημερομηνία Σήμερα εμφανιζόμαστε σαν κυρίαρχοι του νησιού σαν μια ολοκληρωμένη κοινότητα 25. Στη συνέχεια τόνιζε πως έχουν μετατραπεί σε κοινότητα (από μειονότητα επί Αγγλοκρατίας), με ίσα δικαιώματα που θα διοικούσε τον ίδιο τον εαυτό της από μόνη της. Επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως για να θεσπιστεί οποιοσδήποτε νόμος και να τεθεί σ' εφαρμογή πρέπει να εγκριθεί από τον αντιπρόεδρο, δηλαδή από ένα που έχει ίσα δικαιώματα με τον πρόεδρο, και αυτός θα είναι Τούρκος Ο Κουτσιούκ κάλεσε ακόμα τους Τουρκοκύπριους να στηρίξουν την ανεξαρτησία και να αποφύγουν προκλητικές ενέργειες κατά των Ελληνοκυπρίων 27. Ο Ραούφ Ντενκτάς, που μίλησε ύστερα από τον Κουτσιούκ, αφού χαρακτήρισε έντιμη τη συμφωνία στα πλαίσια των διεθνών συνθηκών 28, υποστήριξε ότι πέτυχαν το δικαίωμα αυτοδιοίκησης και ότι η διοίκηση του κράτους που μας δόθηκε είναι πολύ καλύτερη από εκείνη που θέλαμε 29. Και συνέχισε γεμάτος ενθουσιασμό αυτά τα χώματα, που από το 1878 έχουν να δουν ένα Τούρκο στρατιώτη, τον οποίο έχουν επιθυμήσει, στο εξής θα τον έχουν 30. Λόγω των γεγονότων που προηγήθηκαν, οι Τουρκοκύπριοι από το 1958 άρχισαν να συναλλάσσονται μόνο με άλλους Τουρκοκύπριους. Επανέφεραν το σύνθημα «από Τούρκο σε Τούρκο» και καλλιεργούσαν τη διατήρηση αλλά και τη διεύρυνση της απόστασης από τους Έλληνες. Η ΤΜΤ εξαπέλυσε εκστρατεία εκφοβισμού των Τουρκοκυπρίων που συναλλάσσονταν με τους Ελληνοκύπριους υιοθετώντας ως μέτρο πειθαναγκασμού την επιβολή προστίμου σε όσους παρανομούσαν ή ακόμη και τη χρήση 24 ό. π., σ Χριστοδούλου 1987, σ ό. π., σ Κτωρής 2013, σ ό. π., σ Χριστοδούλου 1995, σ ό. π., σ

29 βίας 31. Προσπαθούσαν να αποκτήσουν οικονομική αυτοτέλεια, γι αυτό ζητούσαν από την Τουρκία οικονομική αρωγή για τη δημιουργία χωριστής συνεργατικής τράπεζας 32. Ο Ντενκτάς με αφορμή τη διαφωνία των Ελληνοκυπρίων για την πρόνοια του 7 προς 3 για τη Δημόσια Υπηρεσία προειδοποιούσε πως ο κόσμος γνωρίζει από το πρόσφατο παρελθόν τι πράττουν οι Κύπριοι Τούρκοι όταν τα δικαιώματα τους καταπατούνται 33. Αναφερόταν, ασφαλώς, στην πρωτοφανή σφαγή Ελληνοκυπρίων τον Ιούνιο του 1958 στον Κοντεμένο. Καταλήγοντας, η τουρκοκυπριακή κοινότητα πέτυχε την αποτροπή της ένωσης, την ισότιμη αναγνώριση της τουρκοκυπριακής κοινότητας στην Κύπρο και ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορούσε να είναι απειλή για την Τουρκία, κάτι που ικανοποιούσε και την ίδια την Τουρκία Θέσεις ελληνικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης Από τις 25 έως τις 28 Φεβρουαρίου στην ελληνική Βουλή έγιναν εντονότατες συζητήσεις για τις Συμφωνίες, με αφορμή την κατάθεση πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης. Στην ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1959, 170 βουλευτές ψήφισαν κατά και 118 υπέρ της πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης Καραμανλή. Θεωρητικά μπορούμε να συμπεράνουμε πως η ελληνική Βουλή ενέκρινε τις Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, αφού ως αιτιολογία για την πρόταση δυσπιστίας εκ μέρους την αντιπολίτευσης ήταν η αποδοχή των Συμφωνιών από την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός Καραμανλής υποστήριξε ότι η ημερομηνία υπογραφής των Συμφωνιών ήταν η ευτυχέστερη μέρα της ζωής του 34 και ότι υπήρξαν οι Συμφωνίες αυτές ένας θρίαμβος 35. Ο πρωθυπουργός ανέφερε ακόμα ότι η συνεργασία της Ελλάδας τόσο με την Τουρκία όσο και με τη Μ. Βρετανία είναι αναγκαία για όλους. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έμμεσα παραδέχτηκε πως η αποδοχή της στις συμφωνίες λήφθηκε λαμβάνοντας υπόψη και τον παράγοντα αποκατάστασης της ηρεμίας στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Καραμανλή, Παναγιώτης Κανελλόπουλος ανακοίνωσε στην ελληνική Βουλή το γεγονός των Συμφωνιών, δηλώνοντας: «Είμαι 31 Κτωρής 2013, σ ό. π., σ Κτωρής 2013, σ Χριστοδούλου 1996, σ Χριστοδούλου 1987, σ

30 προσωπικώς περήφανος διότι μετέσχω της κυβερνήσεως, της οποίας ο πρόεδρος ανέλαβε την μεγάλην αυτήν ιστορικήν πρωτοβουλίαν 36». Η αντίδραση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων ήταν, όπως αναμενόταν από ήπια αρνητική έως ιδιαίτερα σκληρή. Δεν έλειψαν και ακραίοι χαρακτηρισμοί περί εθνικής προδοσίας. Με αφορμή την ανακοίνωση των συμφωνιών αυτών στη Βουλή η αντιπολίτευση υπό τον Γ. Παπανδρέου κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης για την πολιτική της στο Κυπριακό. Ως προς την ουσία των συμφωνιών, ωστόσο, ο αρχηγός των Φιλελευθέρων άσκησε ήπια κριτική διστάζοντας να εισηγηθεί την καταψήφισή τους. Απαριθμώντας τα πλεονεκτήματα των συμφωνιών παραδεχόταν ότι α) Η Κύπρος καθίστατο κυρίαρχο κράτος. Έθεσε ως κύριο το γεγονός ότι η Κύπρος γινόταν ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, στο οποίο αποκαθίστατο η ειρήνη 37 και ελευθερία στο νησί, γ) αποκαθίσταντο οι ελληνικές συμμαχίες, δ) ο αντίκτυπος της ειρήνευσης στην Κύπρο θα λειτουργούσε ευνοϊκά για τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και ε) η Ελλάδα απερίσπαστη πλέον θα αντιμετώπιζε τα εσωτερικά προβλήματά της. Ως μειονεκτήματα των συμφωνιών κατήγγειλε α) την καθιερούμενη τριπλή συγκυριαρχία (Ελλάδας, Τουρκίας, Μ. Βρετανίας), β) τη νομική διχοτόμηση της κυριαρχίας και της διοίκησης, αφού κατά τη συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων τόνισε ότι ενώ αποφεύχθηκε η εδαφική διχοτόμηση επιτεύχθηκε η νομική διχοτόμηση και στην κυριαρχία και στη διοίκηση 38, γ) τους κινδύνους εμπλοκής της Ελλάδας σε εξωτερικές περιπλοκές και δ) τον κυρίαρχο ρόλο της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης. Στηλίτευσε το γεγονός πως υπογράφηκαν οι συγκεκριμένες Συμφωνίες από την Ελλάδα. Διαφώνησε με την ακύρωση των Συμφωνιών, όπως διακήρυσσαν άλλοι ηγέτες της αντιπολίτευσης, υποστηρίζοντας πως δεν θα ήταν προς το εθνικό συμφέρον η ακύρωσή τους 39. Ο Σοφοκλής Βενιζέλος, επικεφαλής των Φιλελευθέρων, ήταν ο πιο καυστικός από όσους είχαν τοποθετηθεί στη συζήτηση. Χαρακτήρισε τις συμφωνίες ως εθνική ταπείνωση, την ανεξαρτησία της Κύπρου ως αλυσοδεμένην 40 καθιστούμεν τους Τούρκους συγκυριάρχους της νήσου 41. Το κόμμα διακήρυττε ακόμα ότι όταν θα βγει στην εξουσία θα καταργήσει τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου. Ήταν ιδιαίτερα καυστικός κατά των 36 Χριστοδούλου 1987, σ ό. π., σ ό. π., σ ό. π., σ ό. π., σ ό. π., σ

31 χειρισμών της ελληνικής κυβέρνησης, καταγγέλλοντάς την ότι εξάσκησε φοβερές πιέσεις στον αρχιεπίσκοπο Μακάριο 42. Το ΚΚΕ, μέσα από την παρανομία στην οποία βρισκόταν, διαφώνησε με τις Συμφωνίες με ανακοίνωση του στις 27 Φεβρουαρίου Το ΚΚΕ υποστήριξε ότι ενταφιάστηκε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, διότι παραμένουν στην Κύπρο οι Βρετανοί και ότι αποκτούν κυρίαρχο ρόλο στο νησί και οι Τούρκοι. Οι παραχωρήσεις στην Τουρκία αποδεικνύουν πως πρόκειται για ανεξαρτησία πλασματική. Απέναντι στην «τεχνητή θριαμβολογία» για τις εξελίξεις, καλούνται οι πραγματικοί πατριώτες να συνεχίσουν την πάλη για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση 43. Αντίστοιχες θέσεις εξέφρασε και η ΕΔΑ, η οποία θεωρεί πως το εύρος των δικαιωμάτων που αποδίδεται στην τουρκική μειονότητα δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτό, αφού έτσι παραβιάζονται τα δικαιώματα της ελληνικής πλειονότητας, δικαιώματα που πηγάζουν από την πληθυσμιακή υπεροχή της. Μια άλλη αρνητική συνέπεια των συμφωνιών αυτών για την Κύπρο και την Ελλάδα, είναι η κατοχύρωση του αποφασιστικού ρόλου της Τουρκίας Θέσεις τουρκικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης Λίγες μέρες πριν από τις συνομιλίες στη Ζυρίχη, η τουρκική κυβέρνηση στόχευε σε μια τουρκοελληνική ομοσπονδία με ισότιμη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων σε όλους τους θεσμούς του νεοσύστατου κράτους, την εκ περιτροπής προεδρία, τη δημιουργία χωριστών δήμων και την τουρκική στρατιωτική παρουσία στο νησί 44. Με επίτευξη όλων σχεδόν των στόχων της, η Άγκυρα πανηγύριζε. Ο αποκλεισμός της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία των Τούρκων σε σχέση με τις Συμφωνίες, ως επίσης και η διαμόρφωση μιας ισορροπίας στην Κύπρο που θα διασφάλιζε τις τουρκικές αμυντικές ανησυχίες 45. Επαλήθευαν και επικύρωναν την πολιτική γραμμή που ακολούθησε η τουρκική κυβέρνηση 46. Αρχές Μαρτίου 1959 οι Συμφωνίες συζητήθηκαν στο τουρκικό κοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός Μεντερές μίλησε στην κοινοβουλευτική του ομάδα πριν την έναρξη της συνεδρίας. Παραδέχθηκε ότι η Τουρκία δεν κατάφερε να πάρει την Κύπρο, αλλά ούτε και να την παραχωρήσει. Δεν θυσιάσαμε το ελάχιστο από την ασφάλεια και τα συμφέροντα της 42 Σοφοκλέους 2008, σ ό. π., σσ Δρουσιώτης 1998, σ Κτωρής 2013, σ Χριστοδούλου 1996, σ