Κλζων Σριανταφφλλου Αττίκ: Επιλογι Σραγουδιϊν ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΣΑ ΓΙΟΤΛΙΑ ΚΙ ΟΙ ΒΙΟΛΕ (1935)

Transcript

1 Κλζων Σριανταφφλλου Αττίκ: Επιλογι Σραγουδιϊν ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΣΑ ΓΙΟΤΛΙΑ ΚΙ ΟΙ ΒΙΟΛΕ (1935) Χτζσ αργά με ψυχι φορτωμζνθ από κλίψθ γιά ςε περιςςι, πιγα μόνοσ να δω τι απομζνει, απ'τον κιπο που πότιηεσ εςφ. Σθν πορτοφλα ο κιςςόσ είχε κλείςει, μιπωσ ξζνοσ κανείσ τθν διαβεί κι είχε ο χρόνοσ μ' αγκάκια ςτολίςει, τθ βρυςοφλα που μζνει πιά βουβι. Μαραμζνα τα γιοφλια κι οι βιόλεσ μαραμζνα και τα γιαςεμιά μαραμζνεσ κι οι ελπίδεσ μου όλεσ ςτθσ καρδιάσ μου τθ μαφρθ ερθμιά. τθ γωνίτςα που άλλοτ' ανκοφςε μζςα ςτ'άνκθ θ δικι μασ χαρά, ενϊ ο κιποσ τριγφρω πενκοφςε, μζςα μ' ζνοιωςα τζτοια ςυμφορά. Ωσ το βράδυ μονάχοσ μιλοφςα, ςαν να ς'είχα κοντά μου ξανά κι όταν νφχτως' εκεί που γυρνοφςα, είπα "Να ηεί κανείσ θ να μθ ηει". Σραγουδικθκε από: Κάκια Μζνδρθ ΑΔΙΚΑ ΠΘΓΑΝ ΣΑ ΝΕΙΑΣΑ ΜΟΤ (1936) Κακϊσ γυρνοφς'απ'τθσ ηωισ το πανθγφρι, με κουραςμζνθ καρδιά κι ορφανι ςτάκθκα μπροσ απ'το μοιραίο το γεφφρι, που όποιοσ περνά, παφει πια να πονεί κι εκεί που κοίταγα να ςβινουν προσ τα πίςω, μζςα ςτο δρόμο μου το μακρυνό, όςεσ μορφζσ μου'τυχε ν'αγαπιςω, άναψ'ζν'άςτρο ξαφνικά ςτον ουρανό. 'Θταν μικρό μα είχε λάμψθ περιςςι, πϊσ να ςτο πω, ιςουν εςφ.

2 'Αδικα πιγαν τα νειάτα μου κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου, αφοφ δε ς'είχα γνωρίςει, παρά ςτου βίου τθ δφςθ, άδικα πιγαν τα νειάτα μου, νζα τρελλι μαυρομάτα μου, δεν είναι πιά για φιλιά τα μαλλιά τα χιονάτα μου! Σθν καταδίκθ μου μαντεφω μ'αγωνία τθ λζξι 'Γζρω' ςτα χείλθ κρατείσ και τα ματάκια ςου με τρόμο κι αγωνία λζνε 'Δεν κάνεισ πειά γιά εραςτισ' Μα δεν τ'αρνιζμαι είςαι το λοφλουδο τ'απρίλθ που μόλισ άνοιξε ςτθν αντθλιά είςαι θ αυγοφλα κι εγϊ είμαι το δείλι είμαι τ'αθδόνι ποφ'χει χάςει τθ λαλιά Δζξου λοιπόν ςτθ ηωι μου τθ ςτερνι να ς'αγαπϊ. ςαν εγγονι!.. 'Αδικα πιγαν κλπ υνκζτθσ: Αττίκ ΣΑ ΚΑΫΜΕΝΑ ΣΑ ΝΙΑΣΑ (1918) Μυρωμζνο φυςοφςε τ'αγζρι, ιςαν κάταςπρεσ οι λεμονιζσ κι εφτεροφγιηαν ς' όλα τα μζρθ γοργά χελιδόνια που χτίηαν φωλιζσ. Μεκυςμζν' απ' τθν αφρα τ' Απρίλθ ζνα ηεφγοσ φιλιϊταν γλυκά κι ζνασ γζροσ με τρζμοντα χείλθ τουσ χαμογελοφςε μελαγχολικά. Σα καχμζνα τα νιάτα τι γριγορα που περνοφν.. αν τραγοφδι ερωτικό, ςαν αςτζρι διαβατικό κι όταν είναι φευγάτα, πίςω ποτζ δε γυρνοφν, όπωσ δε γυρνά μιά ςτιγμι ςτθν πθγι το ποτάμι που τρζχει μ' ορμι. Σο Βιεννζηικο βαλσ αντθχοφςε, ο χορόσ είχε ανάψει καλά

3 ζνασ νζοσ μιά νζα κρατοφςε και τθσ εμουρμοφριηε λόγια τρελλά Θ μαμά ςτθ γωνιά κακιςμζνθ με ρυτίδεσ και άςπρα μαλλιά το παιδί τθσ εκϊρ' θ καχμζνθ κι αναλογιηόταν κι αυτι τα παλθά. Σα καχμζνα τα νιάτα τι γριγορα που περνοφν.. αν τραγοφδι ερωτικό, ςαν αςτζρι διαβατικό κι όταν είναι φευγάτα, πίςω ποτζ δε γυρνοφν, όπωσ δε γυρνά μιά ςτιγμι ςτθν πθγι το ποτάμι που τρζχει μ'ορμι. Με αυτό το τραγοφδι το πλάνο άλλοι κλαίνε και άλλοι γελοφν κι ενϊ γφρω-τριγφρω ςτο πιάνο κοπζλεσ και νζοι τον κόςμο χαλοφν, μερικοί που τ' ακοφν ςε μιάν άκρθ ςυγκινοφνται και δεν ξζρουν πωσ να ςφουγγίςουν με τρόπο το δάκρυ που αποςπάηει αυτόσ ο ςκοπόσ ΗΘΣΑΣΕ ΝΑ Α ΠΩ (1930) Ηθτάτε να ςασ πω τον πρϊτο μου ςκοπό τα περαςμζνα μου γινάτια ηθτάτε "είδα μάτια", με ςκίηετε κομμάτια. ε μιά παλθά πλθγι που ακόμα αιμορραγεί μθ μου γυρνάτε το μαχαίρι, αφοφ ο κακζνασ ξζρει, τι πόνο κα μου φζρει. Είναι πολφ ςκλθρό να ςου ηθτοφν να τραγουδιςθσ ζνα παλθό ςκοπό που προςπακείσ να λθςμονιςεισ. το γλζντι ςασ αυτό, δε κάτανε ςωςτό αντίσ άλλο πιοτό να πιϊ εγϊ φαρμάκι μ' ζνα τζτοιο τραγουδάκι.

4 Γελάτε ειρωνικά και λζτε μυςτικά ίςωσ με κάποια καταφρόνια «Μιά και περάςαν χρόνια, εςφ τι κλαισ αιϊνια Γιατί βαρυγκομείσ? Δεν είδαμε και μεισ μιάν ομορφιά μζςα ςτθ ηιςθ, δεν πιραμε απ' τθ φφςθ, καρδιά γιά ν' αγαπιςθ. Αμ δεν είν' οι καρδιζσ όλεσ το ίδιο καμωμζνεσ, οφτε κι οι ομορφιζσ ςτον κόςμο δίκαια μοιραςμζνεσ». Κι εδϊ ςτθ ςυντροφιά, ςε κάκε μου ρουφιά, ξεχνϊ μιάν ομορφιά, που γιόμιηε μεράκι το παλθό μου τραγουδάκι 7 - ΕΙΔΑ ΜΑΣΙΑ ΠΟΛΛΑ (1909) Ζνασ νζοσ περνοφςε μιά μζρα από μιά γειτονιά φτωχικι ςτο κατϊφλι τθσ ζπερνε αγζρα μιά πεντάμορφθ μελαχροινι Ευκφσ τρζλλα του ιρκε να κάνει και ςε λίγο καιρό τθσ μθνά κα ςε πάρω με ςτεφάνι ςφντροφό μου γιά παντοτεινά Γιά τα μάτια ςου τα γαλανά και τα ςκοτεινά Είδα μάτια πολλά γαλανά ςτθ ηωι μου να κοιτοφν απαλά και ν'ανάβουν τθν ψυχι μου μα τόςο μαγικά να μιλοφν πιό γλυκά δεν είδα άλλα και τόςο μεγάλα ςτο λζω αλθκινά Σθν επιρε και πιγαν ςτα ξζνα και ταξίδεψαν ς'όλθ τθ γθ μ'αυτι δεν αγαποφςε κανζνα και τον άφθςε μίαν αυγι Σότε αυτοσ που είχε χτίςει παλάτια ςτίσ γωνιζσ τθσ φτωχισ γειτονιάσ Σραγουδοφςε "τζτοια μάτια, αν τα χάςω κα γίνω φονιάσ"

5 Σραγουδοφςε τθσ όμορφθσ νιάσ κι'ζκλαιγε ο ντουνιάσ! τίχοι: Αττικ (Κλζων Σριανταφφλλου) Μουςικι: Αττικ ΕΧΕΣΕ ΔΙΚΘΟ, Α ΑΛΛΑΞΟΤΜ'ΟΜΙΛΙΑ (1935) 'Εχετε δικθο, ασ αλλάξουμ'ομιλία κι ασ ποφμε κάτι ςχετικό με τον καιρό, ασ μείνθ μόνο μεταξφ μασ μιά φιλία, κα δοκιμάςω και κα ιδοφμε, αν μπορϊ. Πρζπει λοιπόν εισ το εξισ να προςπακιςω, οφτε μιά φράςθ ερωτικι να μθ ςασ πω, δϊςτε μου όμωσ τον καιρό να ςυνεικίςω με τθν ιδζα πωσ πειά δεν ςασ αγαπϊ Κι αν μες'τα λόγια τα ψυχρά που κα ςασ λζω, παραςυρκϊ ςε κάποια φράςθ πειό κερμι κάμετε τάχα, πωσ δεν νοιϊςατ'ότι κλαίω, ςαν να μθν είςαςτε εςείσ θ αφορμι. Αχ! Μθν ανοίξετε το ςτόμα γι'αυτι τθ λζξι τθ ςτεγνι, μθν πιτ'θ αγάπθ μασ ακόμα πωσ φιλία πρζπει να γενεί 'Εχετε δικθο, ασ αλλάξουμ'ομιλία μιά και το λζει θ λογικι ςασ, καν'ορκό, ασ μείνθ μόνο μεταξφ μασ μιά φιλία, αφοφ δεν μοφ'μελ'από ςασ ν'αγαπθκϊ Κι αν κάποια ϊρα μου περάς'θ υποψία, πωσ κι θ φιλία μασ κι αυτι ςασ ενοχλεί χωρίσ μιά λζξι δίχωσ κάν μια χειραψία, κα τθν διακόψω μ'ενα δάκρυ το πολφ.. Κι αφοφ του κάκε μασ δεςμοφ κοπι το νιμα, ίςωσ μιά μζρα μετανοιϊςετε ςκλθρά και ψικυρίςετε "Μιά τζτοι'αγάπθ, κρίμα! μες'τθ ηωι να βρίςκθσ μόνο μιά φορά!" Αχ! Μθν ανοίξετε το ςτόμα κλπ 'Εχετε δίκθο, ασ αλλάξουμ'ομιλία και μιά που ιτανε τθσ τφχθσ μου γραφτό, ασ μείνθ μόνο μεταξφ μασ μιά φιλία κι ασ είν'το τζλοσ του ρωμάντςου μασ αυτό!...

6 Πρωτοτραγουδικθκε από: Δανάθ υνκζτθσ μουςικισ: Αττίκ ΑΝ ΒΓΟΤΝ ΑΛΘΘΕΙΑ (1929) Μου είπεσ φεφγω και ς'αφινω πουλί ελεφκερο κα γίνω γιά νά βρω ς'άλλθν αγκαλιά άλλθ φωλιά, γλυκφτερα φιλιά. Μα γω ςου είπα ο καχμζνοσ κα μετανοιϊςθσ οριςμζνωσ αγάπεσ ψεφτικεσ κα βρεισ, μα δε μπορείσ τζτοια καρδιά να βρεισ. Αν βγουν αλικεια όςα νομίηεισ παραμφκια αν δυςτυχιςεισ, τθν πόρτα μου ζλα να χτυπιςθσ κα ςτθν ανοίξω και κα ςε κλείςω ςτο ςτικοσ μου χωρίσ ντροπι κι ο κόςμοσ ότι κζλει ασ πει Μοφπαν πωσ τϊρα ευτυχιςμζνθ μζς'τα διαμάντια βουτθγμζνθ αγάπθ ψεφτικθ κερνάσ κι όπου περνάσ πλανιζςαι και πλανάσ. αν είν' θ αγάπθ πουλθμζνθ, δυό βγαίνουν πάντα γελαςμζνοι Θάρκει ςτιγμι να βαρεκείσ και τότε ευκφσ εμζ κα κυμθκείσ Σραγουδικθκε από: Πάολα Φιλιππίδου ΠΑΠΑΡΟΤΝΑ (1935) Σθν πρωτόειδε μ' ολοκόκκινα ντυμζνθ καλλιτζχνθσ με κεφάλι αυτόσ ψαρό κοριτςάκι αυτι μικρό να μαηεφθ ηωθρό παπαροφνεσ ςε κάποιο αγρό. Οι διαβάτεσ τθν κυττοφςαν μαγεμμζνοι και περνοφςαν μ' ζνα βιμα ςιγανό

7 μ' αυτόσ μζς' το δειλινό είπε μ' φφοσ ταπεινό ςτο λουλοφδι το ηωντανό: Παπαροφνα χαρωπι οι διαβάτεσ που διαβαίνουν ς' αγαποφνε μα ςωπαίνουν και κανζνασ δε κα ςου πει, Παπαροφνα φλογερι, παπαροφνα ηθλεμμζνθ ο διαβάτθσ που προςμζνει, άλλθν δε ηθτά να βρθ. Δεν τον άκουςε θ δροςάτθ παπαροφνα εμεγάλωςε και πίςτεψε πολλά λόγια ενόσ απατθλά, φςτερ' άλλου πιό τρελλά κατρακφλιςε χαμθλά. Ξεπεςμζνθ ςτου κεάτρου τθ φουρτοφνα κει που χόρευ' ζνα βράδυ ςτθ ςκθνι ςάμπωσ άκουςε βραχνι να τθσ λζει μιά φωνι απ' τθ ςάλα τθ ςκοτεινι. Παπαροφνα ςκυκρωπι, οι διαβάτεσ που διαβικαν ς' αγαπιςαν μα ς' αφικαν βουτθγμζνθ μες'τθ ντροπι. Παπαροφνα ςκυκρωπι, παπαροφνα μαραμζνθ ο διαβάτθσ που προςμζνει άλλθν δε ηθτά να βρεί Σραγουδικθκε από: Κάκια Μζνδρθ