«Παλιά ήσουν πολύ πιο περισσοτερότερα. Έχασες την περισσοτερότητά σου». Ο Τρελοκαπελάς στην Αλίκη στην ταινία «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (2010)

«Παλιά ήσουν πολύ πιο περισσοτερότερα. Έχασες την περισσοτερότητά σου». Ο Τρελοκαπελάς στην Αλίκη στην ταινία «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (2010)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Αγαπητή Λούσι Σίλτσεστερ, ραντεβού τη Δευτέρα 30 Μαΐου 2011. Δεν διάβασα παρακάτω. Δεν χρειαζόταν, ήξερα από ποιον ήταν. Το κατάλαβα με το που μπήκα στο διαμέρισμά μου μετά τη δουλειά και είδα το χαρτί πεταμένο στο πάτωμα ανάμεσα στην εξώπορτα και στην κουζίνα, πάνω στο καμένο κομμάτι της μοκέτας όπου δύο χρόνια πριν προσγειώθηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα φωτάκια του έκαψαν το πέλος. Η μοκέτα που είχε διαλέξει ο τσιφούτης σπιτονοικοκύρης μου ήταν παλιά και φτηνή, ένα φθαρμένο σταχτί βιομηχανικό πράγμα πιο πατημένο και από τους «γουρλίδικους» υποτίθεται όρχεις του ταύρου στο μωσαϊκό της Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Β.* Την ίδια έχουμε και στο γραφείο, αν και ταιριάζει περισσότερο εκεί, γιατί η συγκεκριμένη μοκέτα δεν φτιάχτηκε για να περπατάει * Πρόκειται για ένα πολύ γνωστό μωσαϊκό που βρίσκεται στο Μιλάνο και απεικονίζει έναν ταύρο. Οι τουρίστες συνηθίζουν να πατούν στη γεννητική περιοχή του ταύρου, καθώς υποτίθεται ότι αυτό θα πραγματοποιήσει κάποια επιθυμία τους.

12 CECELIA AHERN κάποιος ξυπόλυτος πάνω της, αλλά ενδείκνυται για το σταθερό πηγαινέλα λουστραρισμένων δερμάτινων παπουτσιών που κατευθύνονται από το γραφείο τους στο φωτοτυπικό, από το φωτοτυπικό στην καφετιέρα και από την καφετιέρα στη σκάλα της εξόδου κινδύνου για ένα κλεφτό τσιγάρο τι ειρωνεία που μόνο εκεί δεν πιάνει ο συναγερμός για πυρκαγιά! Πήρα κι εγώ μέρος στην προσπάθεια να βρεθεί καπνιστήριο και όποτε ο εχθρός μάς έπιανε στα πράσα, ξεκινούσαμε πάλι προσπάθειες ανεύρεσης άλλου ασφαλούς μέρους. Το τωρινό μας καπνιστήριο εντοπίζεται εύκολα το προδίδουν οι εκατοντάδες ξεψυχισμένες γόπες που στοιβάζονται στο πάτωμα, αφού τις ρούφηξαν με πανικόβλητη λύσσα οι αγχώδεις χρήστες τους τώρα το πνεύμα τους πλανιέται μέσα σε πνευμόνια ενώ το εξωτερικό τους πετάχτηκε, τσαλαπατήθηκε και εγκαταλείφθηκε. Τούτο το μέρος ήταν το πιο ιερό σε ολόκληρο το κτίριο πιο ιερό και από την καφετιέρα, πιο ιερό και από τις εξόδους στις έξι το απόγευμα, και σίγουρα πιο ιερό από την καρέκλα μπροστά από το γραφείο της Έντνα Λάρσον της αφεντικίνας που κατασπάραζε τις καλές προθέσεις σαν χαλασμένο αυτόματο μηχάνημα που σου τρώει τα κέρματα αλλά δεν σου δίνει τη σοκολάτα. Το γράμμα κειτόταν πάνω στη βρόμικη καψαλισμένη μοκέτα. Ένας κρεμ φάκελος με μεγάλα γράμματα τυπωμένα με μαύρο μελάνι, που διατράνωναν με σιγουριά το όνομά μου, και δίπλα μια χρυσή ανάγλυφη σφραγίδα, τρεις σπείρες ενωμένες. Η τριπλή σπείρα της ζωής. Ήξερα τι ήταν γιατί είχα ήδη λάβει άλλα δύο ίδια γράμματα και είχα ψάξει το σύμβολο

φεγγαρι δυο ημερων 13 στο Google. Δεν είχα πάει σε κανένα από τα δύο ραντεβού. Ούτε είχα πάρει τηλέφωνο στον αριθμό που έδιναν για να κανονίσω άλλο ή να ακυρώσω το ήδη κλεισμένο. Αγνόησα το γράμμα, το έκρυψα κάτω από το χαλί ή τουλάχιστον θα το έκρυβα αν δεν είχε καεί από τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου και το ξέχασα. Όχι ότι το ξέχασα πραγματικά. Ποτέ δεν ξεχνάς τα πράγματα που έκανες και ξέρεις ότι δεν έπρεπε να είχες κάνει. Μένουν στο μυαλό σου και γυρίζουν σαν τους διαρρήκτες που σταμπάρουν το μέρος όπου θέλουν να μπουκάρουν μελλοντικά. Τους βλέπεις που παραμονεύουν εκεί κοντά, ενώ τρέχουν να κρυφτούν πίσω από ταχυδρομικά κουτιά με το που γυρνάς να τους αντιμετωπίσεις. Ή σαν ένα γνώριμο πρόσωπο στο πλήθος που το πιάνει τη μια στιγμή το μάτι σου αλλά αμέσως μετά χάνεται από μπροστά σου. Ένα μήνα μετά το δεύτερο γράμμα στο οποίο δεν έδωσα σημασία, έφτασε αυτό εδώ για να με ενημερώσει για το καινούριο ραντεβού χωρίς να κάνει καμία νύξη στις προηγούμενες φορές που δεν απάντησα. Σαν τη μητέρα μου η λεπτότητα με την οποία απέφευγε να θίξει την αμέλειά μου μ έκανε να νιώθω ακόμα χειρότερα. Έπιασα το πολυτελές χαρτί από τη γωνία με τον αντίχειρα και το δείκτη, και έγειρα το κεφάλι στο πλάι για να το διαβάσω έτσι όπως γλίστρησε προς τα κάτω. Ο γάτος είχε κατουρήσει πάνω στο γράμμα. Ειρωνεία. Δεν έφταιγε αυτός. Το γεγονός ότι είχα κατοικίδιο παράνομα στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας μου, στο κέντρο της πόλης, ενώ έλειπα όλη μέρα στη δουλειά, σήμαινε πως ο γάτος δεν μπορούσε να βγει έξω για να κάνει την ανάγκη του. Σε μια προσπάθεια να απαλλαγώ από τις τύψεις, είχα γεμίσει το διαμέρισμά μου με κορνιζαρισμένες φωτογραφίες από τον έξω κόσμο: το γρασίδι, η θάλασσα, ένα ταχυδρομικό

14 CECELIA AHERN κουτί, βότσαλα, ένας δρόμος με αυτοκίνητα, ένα πάρκο, μια συλλογή από άλλες γάτες και ο Τζιν Κέλι. Προφανώς αυτή η τελευταία εξυπηρετούσε δικές μου ανάγκες, πάντως ευχόμουν όλες οι άλλες να του έσβηναν την όποια λαχτάρα να βγει έξω. Ή να ανασάνει καθαρό αέρα, να κάνει φίλους, να ερωτευτεί. Ή να τραγουδήσει και να χορέψει. Καθώς τις καθημερινές έλειπα από το σπίτι από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις οκτώ το βράδυ, ενώ ήταν φορές που δεν γύριζα καθόλου, τον είχα εκπαιδεύσει να «απεκκρίνει» όπως το είχε διατυπώσει η εκπαιδεύτρια γάτων πάνω σε χαρτιά προκειμένου να συνηθίσει να χρησιμοποιεί το ειδικό κουτί του. Το γράμμα λοιπόν, το μοναδικό χαρτί που βρισκόταν στο πάτωμα, σίγουρα τον μπέρδεψε. Τον κοιτούσα να προχωράει άτολμα τοίχο-τοίχο. Ήξερε πως είχε κάνει λάθος. Αυτή η σκέψη παραμόνευε στο μυαλό του, το πράγμα που είχε κάνει ενώ ήξερε ότι δεν έπρεπε. Αντιπαθώ τις γάτες, αλλά ο συγκεκριμένος μου αρέσει. Τον ονόμασα κύριο Παν, από τον Πίτερ Παν, το διάσημο αγοράκι που μπορεί και πετάει. Ο κύριος Παν δεν είναι ένα αγοράκι που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, ούτε έχει όλως περιέργως την ικανότητα να πετάει, αλλά υπάρχει μια αλλόκοτη ομοιότητα κι εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστό όνομα. Τον βρήκα ένα βράδυ σ ένα στενό, μέσα σ έναν κάδο απορριμμάτων. Γουργούριζε με τρόπο που φανέρωνε βαριά δυσθυμία. Μπορεί να ήταν η ιδέα μου όμως. Όσο για το τι γύρευα εγώ σ εκείνο το στενό, δεν θα ήθελα να επεκταθώ, αν και μπορώ να σας πω ότι έριχνε καρεκλοπόδαρα και ότι φορούσα μπεζ αδιάβροχο και είχα κατεβάσει ένα σκασμό τεκίλες θρηνώντας την απώλεια του τέλειου γκόμενού μου. Θέλησα, που λέτε, να παραστήσω την Όντρεϊ Χέμπορν και πήρα το καημένο ζωντανό στο κυνήγι φωνάζοντάς του «Γάτε! Γάτε!» με καθαρή και ιδιαίτερη

φεγγαρι δυο ημερων 15 αν και στενοχωρημένη φωνή. Όπως αποδείχτηκε τελικά, το γατάκι ήταν νεογέννητο και είχε γεννηθεί ερμαφρόδιτο. Η μητέρα του ή ο ιδιοκτήτης του, ή και οι δύο, το είχαν εγκαταλείψει. Παρότι ο κτηνίατρος με ενημέρωσε πως το γατάκι είχε περισσότερα αρσενικά παρά θηλυκά ανατομικά χαρακτηριστικά, το γεγονός ότι εγώ του διάλεξα όνομα μου δημιούργησε την αίσθηση πως ήμουν η αποκλειστική υπεύθυνη για την επιλογή του φύλου του. Κάτι η ραγισμένη καρδιά μου και το γεγονός ότι δεν πήρα την προαγωγή που περίμενα γιατί της αφεντικίνας μου της μπήκε η ιδέα πως ήμουν έγκυος ήταν, βλέπετε, αμέσως μετά τις γιορτές και στο πλαίσιο του καθιερωμένου ετήσιου περιδρομιάσματος μόνο αγριογούρουνο δεν είχα χλαπακιάσει, κάτι που ο τελευταίος μήνας ήταν ιδιαίτερα βασανιστικός γιατί με ταλαιπωρούσαν κράμπες στο στομάχι, κάτι που ένας αλήτης μου έβαλε χέρι αργά το βράδυ στο τρένο, κάτι που όταν πήγα να επιβάλω τη γνώμη μου στη δουλειά οι αρσενικοί συνάδελφοί μου με είπαν σκρόφα, έτσι πήρα κι εγώ την απόφαση ότι η ζωή του γάτου θα ήταν απείρως ευκολότερη αν ήταν αρσενικός. Αλλά νομίζω ότι πήρα λάθος απόφαση, γιατί κάπου-κάπου τον φωνάζω Σαμάνθα ή Μέρι ή κάποιο άλλο γυναικείο όνομα και τότε με κοιτάζει με μια έκφραση γεμάτη ευγνωμοσύνη και ύστερα πάει και στρογγυλοκάθεται πάνω στα παπούτσια μου και καρφώνει μελαγχολικά το βλέμμα στα ψηλοτάκουνα και στον κόσμο που του στέρησα. Αλλά ξέφυγα από το θέμα μου. Επανέρχομαι στο γράμμα. Αυτή τη φορά έπρεπε να πάω στο ραντεβού. Δεν υπήρχε τρόπος να τη σκαπουλάρω. Δεν μπορούσα να το αγνοήσω δεν ήθελα να εκνευρίσω άλλο τον αποστολέα του. Ποιος ήταν ο αποστολέας του λοιπόν;

16 CECELIA AHERN Κράτησα το χαρτί με το στεγνωμένο κάτουρο από την άκρη κι έγειρα πάλι το κεφάλι στο πλάι για να διαβάσω το χαρτί που είχε γλιστρήσει προς τα κάτω. Αγαπητή Λούσι Σίλτσεστερ, ραντεβού τη Δευτέρα 30 Μαΐου 2011. Με εκτίμηση, Ζωή Η Ζωή. Φυσικά. Η ζωή μου με χρειαζόταν. Περνούσε δύσκολα κι εγώ δεν της έδινα καμία σημασία. Είχα αρχίσει να την αγνοώ, με είχαν απορροφήσει άλλα πράγματα: οι ζωές φίλων, τα θέματα της δουλειάς, το αυτοκίνητό μου που έπνεε τα λοίσθια και όλο κάτι χρειαζόταν, τέτοια πράγματα. Είχα παραγκωνίσει εντελώς τη ζωή μου. Έτσι, τώρα μου έγραφε και με καλούσε, κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έπρεπε να πάω και να την αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Είχα ακουστά πως γίνονται τέτοια πράγματα, γι αυτό δεν έδωσα τόση σημασία. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που αναστατώνεται εύκολα. Ούτε εκπλήσσομαι εύκολα. Μάλλον επειδή περιμένω ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ίσως να ακούγομαι σαν άνθρωπος με πίστη, αλλά ούτε αυτό είναι απαραίτητο. Για να το θέσω καλύτερα, απλώς δέχομαι αυτά που συμβαίνουν. Όλα όσα συμβαίνουν. Γι αυτό και το γεγονός ότι η ζωή μου μου έγραψε γράμμα καίτοι ασυνήθιστο δεν με ξάφνιασε μάλλον με ξεβόλεψε απλώς. Κατάλαβα ότι στο προσεχές μέλλον θα έπρεπε να της δείξω πολύ μεγαλύτερη προσοχή, αλλά αν αυτό ήταν κάτι εύκολο για μένα, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να λάβω ετούτα τα γράμματα. Πήρα ένα μαχαίρι και χτύπησα τον πάγο που είχε σχηματιστεί στον ψυγειοκαταψύκτη κι ύστερα έβγαλα μια κατεψυγμένη πίτα με το μελανιασμένο από το κρύο χέρι μου. Καθώς περίμενα να χτυπήσει το κουδουνάκι του φούρνου μικροκυμάτων, έφαγα μια φέτα του τοστ και μετά ένα γιαούρτι. Επειδή η πίτα δεν ήταν ακόμα έτοιμη, έγλειψα και το καπάκι του γιαουρτιού. Αποφάσισα πως το γεγονός ότι

18 CECELIA AHERN είχα λάβει το γράμμα μου έδινε το δικαίωμα ν ανοίξω ένα μπουκάλι Pinot Grigio των 3,99 ευρώ. Ενώ μαχαίρωνα και τον υπόλοιπο πάγο του ψυγειοκαταψύκτη, ο κύριος Παν έτρεξε να χωθεί μέσα σε μια γαλότσα με ροζ καρδούλες, που ήταν ακόμα λερωμένη με ξερές λάσπες από ένα καλοκαιρινό μουσικό φεστιβάλ όπου είχα πάει πριν από τρία χρόνια. Ξέθαψα ένα μπουκάλι κρασί το οποίο είχα ξεχάσει να βγάλω από την κατάψυξη και είχε γίνει πλέον σαν συμπαγές αλκοολούχο τούβλο κι έβαλα καινούριο μπουκάλι στη θέση του. Αυτό δεν θα το ξεχνούσα. Δεν έπρεπε. Ήταν το τελευταίο μπουκάλι που είχε απομείνει στην κάβα στο γωνιακό ντουλάπι, κάτω από την μπισκοτιέρα. Είπα «μπισκοτιέρα» και θυμήθηκα τα μπισκότα. Ενώ περίμενα, έφαγα ένα μπισκότο με κομματάκια σοκολάτας. Τότε χτύπησε το κουδουνάκι του φούρνου μικροκυμάτων. Έβαλα την πίτα στο πιάτο. Δεν μου έκανε καρδιά να τη φάω έτσι όπως ήταν, ένα διαλυμένο χυλωμένο πράγμα, ακόμα κρύο στο κέντρο, αλλά βαριόμουν να την ξαναβάλω στο φούρνο και να περιμένω άλλα τριάντα δευτερόλεπτα. Στάθηκα μπροστά στον πάγκο και άρχισα να τσιμπολογάω τις ζεσταμένες άκρες. Παλιά μαγείρευα σχεδόν κάθε βράδυ. Τα βράδια που δεν μαγείρευα, το αναλάμβανε ο φίλος που είχα τότε. Μας άρεσε η μαγειρική. Είχαμε ένα μεγάλο διαμέρισμα σ ένα πρώην εργοστάσιο παραγωγής άρτου, με παράθυρα που είχαν ατσάλινο πλέγμα και έπιαναν όλο τον τοίχο από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, και στους περισσότερους τοίχους είχαμε αφήσει τα αρχικά τούβλα του κτιρίου γυμνά. Είχαμε ενιαία κουζινοτραπεζαρία και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο γέμιζε με φίλους που έρχονταν για φαγητό. Ο Μπλέικ λάτρευε τη μαγειρική, τις παρέες, τα τραπεζώματα για φίλους και για συγγενείς ακόμα. Του άρεσε

φεγγαρι δυο ημερων 19 ν ακούει δέκα-δεκαπέντε νοματαίους να γελάνε, να μιλάνε, να τρώνε, να συζητάνε. Του άρεσαν οι μυρωδιές, ο ατμός, τα επιφωνήματα χαράς. Στεκόταν μπροστά στον πάγκο της κουζίνας και αφηγούνταν τις τέλειες ιστορίες του ενώ ψιλόκοβε κρεμμύδι, πρόσθετε κόκκινο κρασί στο βοδινό μπουργκινιόν ή άναβε την Αλάσκα φλαμπέ. Δεν μετρούσε ποτέ δοσολογίες, αλλά πετύχαινε πάντα τέλειες αναλογίες. Σε όλα πετύχαινε τέλειες αναλογίες. Ήταν συγγραφέας, έγραφε για μαγειρική και για ταξίδια, του άρεσε να πηγαίνει παντού και να δοκιμάζει τα πάντα. Του άρε σε η περιπέτεια. Τα Σαββατοκύριακα δεν μέναμε ποτέ σπίτι πηγαίναμε για αναρρίχηση στο ένα ή στο άλλο βουνό, ενώ τα καλοκαίρια ταξιδεύαμε σε χώρες πρωτάκουστες για μένα. Πηδήξαμε δύο φορές από αεροπλάνο και κάναμε τρεις φορές μπάντζι τζάμπιγκ. Ήταν τέλειος. Και τότε πέθανε. Εντάξει, πλάκα κάνω, χαίρει άκρας υγείας. Ζει και βασιλεύει. Κακόγουστο αστείο, το ξέρω, εγώ πάντως γέλασα. Όχι, δεν πέθανε. Είναι ακόμα ζωντανός. Ακόμα τέλειος. Αλλά τον παράτησα. Τώρα κάνει μια τηλεοπτική εκπομπή. Έκλεισε τη συμφωνία όταν ήμασταν ακόμα μαζί. Προβάλλεται σ ένα ταξιδιωτικό κανάλι που παρακολουθούσαμε και οι δύο φανατικά. Κάπου-κάπου βάζω το κανάλι και τον βλέπω να διασχίζει το Σινικό Τείχος ή να τρώει «παντ τάι» καθισμένος σε μια βάρκα στην Ταϊλάνδη. Και πάντα, μετά την άψογη παρουσίασή του, κάθεται άψογα ντυμένος ακόμα και ύστερα από μία εβδομάδα ορειβασίας, αφόδευσης στα δάση και απλυσιάς και το άψογο πρόσωπό του κοιτάζει το φακό της κάμερας και λέει: «Μακάρι να ήσουν κι εσύ εδώ». Αυτός είναι ο τίτλος της εκπομπής. Κάθε φορά που

20 CECELIA AHERN μιλούσαμε στο τηλέφωνο τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν τον τραυματικό χωρισμό μας, μου έλεγε κλαίγοντας ότι για χάρη μου είχε δώσει αυτό τον τίτλο στην εκπομπή και ότι κάθε φορά που το έλεγε απευθυνόταν μόνο σ εμένα και ποτέ, μα ποτέ, σε κανέναν άλλο. Με ήθελε πίσω. Μου τηλεφωνούσε καθημερινά. Ύστερα, μέρα παρά μέρα. Στο τέλος, μία φορά την εβδομάδα, αν και ήξερα ότι πάλευε επί μέρες με το τηλέφωνο πασχίζοντας να δείξει υπομονή μέχρι τη στιγμή που θα μου μιλούσε επιτέλους. Τελικά, σταμάτησε να μου τηλεφωνεί και άρχισε να μου στέλνει ηλεκτρονικά μηνύματα. Μακροσκελή, λεπτομερειακά μηνύματα για τα μέρη όπου πήγαινε και για το πώς ένιωθε εκεί χωρίς εμένα ήταν όμως τόσο καταθλιπτικά και απέπνεαν τόση μοναξιά που δεν άντεχα να τα διαβάζω πια. Έτσι, σταμάτησα να του απαντάω. Έπειτα, τα μηνύματα έγιναν πιο σύντομα. Λιγότερο φορτισμένα, λιγότερο λεπτομερειακά, αν και πάντα μου ζητούσε να τον συναντήσω, πάντα ζητούσε να ξανασμίξουμε. Έμπαινα στον πειρασμό, μη νομίζετε, γιατί ήταν τέλειος και μερικές φορές το να σε θέλει ένας τέλειος, πανέμορφος άντρας είναι αρκετό για να σε κάνει να τον θέλεις κι εσύ, αλλά αυτό γινόταν μόνο σε στιγμές αδυναμίας, τις ώρες της μοναξιάς μου. Απλώς δεν τον ήθελα πια. Δεν είναι ότι γνώρισα κάποιον άλλο, όπως του επαναλάμβανα ξανά και ξανά, αν και ίσως θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα αν υποκρινόμουν ότι είχα γνωρίσει κάποιον άλλο, γιατί τότε θα μπορούσε κι αυτός να ξεχάσει το παρελθόν και να προχωρήσει μπροστά. Αλλά δεν ήθελα κανέναν άλλο. Να πω την αλήθεια, δεν ήθελα κανέναν, τελεία και παύλα. Ήθελα μόνο να σταματήσω για λίγο. Ήθελα να σταματήσω να κάνω πράγματα και να σταματήσω να κινούμαι. Ήθελα απλώς να μείνω μόνη.

φεγγαρι δυο ημερων 21 Άφησα την παλιά δουλειά μου και βρήκα καινούρια σε μια εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών, όπου πληρωνόμουν τα μισά λεφτά. Πουλήσαμε το διαμέρισμα. Νοίκιασα το στούντιο όπου μένω τώρα, το οποίο είναι τέσσερις φορές μικρότερο απ οποιοδήποτε σπίτι είχα ποτέ μου. Βρήκα μια γάτα. Ίσως πει κάποιος ότι την έκλεψα, αλλά τέλος πάντων, τώρα είναι δική μου ή δικός μου. Επισκέπτομαι την οικογένειά μου μόνο υπό την απειλή όπλου και βγαίνω με τους ίδιους φίλους τα βράδια που δεν είναι αυτός εκεί ο πρώην μου, όχι ο γάτος μου, πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά τώρα που ταξιδεύει τόσο πολύ. Δεν μου λείπει και όποτε με πιάνει νοσταλγία γι αυτόν, ανοίγω την τηλεόραση, παίρνω τη δόση μου και νιώθω πάλι ικανοποιημένη. Δεν μου λείπει η δουλειά μου. Μου λείπει λίγο ο μισθός μου όποτε βλέπω στα μαγαζιά ή σε κάποιο περιοδικό κάτι που θέλω πολύ, αλλά τότε φεύγω από το μαγαζί ή γυρίζω σελίδα και το ξεχνάω. Δεν μου λείπουν τα ταξίδια. Δεν μου λείπουν τα τραπεζώματα. Και δεν είμαι δυστυχισμένη. Δεν είμαι. Καλά, ψέματα είπα. Αυτός με παράτησε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Κατέβασα μισό μπουκάλι κρασί για να βρω το όχι θάρρος, δεν μου έλειπε το θάρρος, δεν φοβόμουν το ενδιαφέρον μου έλειπε. Κατέβασα λοιπόν μισό μπουκάλι κρασί για να βρω το ενδιαφέρον και να απαντήσω επιτέλους στην πρόσκληση της ζωής μου, και σχημάτισα τελικά τον αριθμό που έγραφε στο γράμμα. Έφαγα μια μπουκιά σοκολάτα ενώ περίμενα να συνδεθώ. Μου απάντησαν με την πρώτη. Δεν είχα χρόνο ούτε να μασήσω, πόσο μάλλον να καταπιώ τη σοκολάτα. «Ω, συγγνώμη», είπα μπουκωμένη. «Τρώω σοκολάτα». «Δεν πειράζει, καλή μου, με την ησυχία σου», αποκρίθηκε μια πρόσχαρη ηλικιωμένη γυναίκα, που είχε ζωηρή γλυκιά φωνή με νοτιοαμερικανική προφορά. Μάσησα βιαστικά τη σοκολάτα, κατάπια την μπουκιά μου και ξέπλυνα το στόμα μου με λίγο κρασί. Ύστερα ρεύτηκα. Καθάρισα το λαιμό μου. «Εντάξει, τελείωσα». «Τι ήταν;» «Μια Γκάλαξι». «Σκέτη ή καραμέλα;» «Σκέτη».

φεγγαρι δυο ημερων 23 «Μμμ, η αγαπημένη μου. Τι μπορώ να κάνω για σένα;» «Πήρα ένα γράμμα για ένα ραντεβού τη Δευτέρα. Ονομάζομαι Λούσι Σίλτσεστερ». «Ναι, κυρία Σίλτσεστερ, το βλέπω εδώ στο σύστημα. Μπορείτε στις εννιά το πρωί;» «Ε, κοιτάξτε, γι αυτό σας τηλεφωνώ, να πω την αλήθεια. Βλέπετε, δεν θα μπορέσω να έρθω, δουλεύω εκείνη τη μέρα». Περίμενα ότι θα μου απαντούσε: Μα τι χαζοί που είμαστε και σας ζητάμε να έρθετε καθημερινή ας το ξεχάσουμε, αλλά δεν το έκανε. «Εντάξει, θα βρούμε μια λύση. Τι ώρα σχολάτε από τη δουλειά σας;» «Στις έξι». «Μπορείτε στις επτά το απόγευμα;» «Δεν γίνεται, γιατί έχει γενέθλια η φίλη μου και θα βγούμε για φαγητό». «Το μεσημέρι τότε; Σας βολεύει να το κάνουμε μεσημέρι;» «Πρέπει να πάω το αυτοκίνητό μου στο συνεργείο». «Εν ολίγοις, δεν μπορείτε να έρθετε στο ραντεβού επειδή εκείνη τη μέρα δουλεύετε, το μεσημέρι θα πάτε το αυτοκίνητό σας στο συνεργείο και το βράδυ έχετε να βγείτε με φίλους για φαγητό». «Ναι», απάντησα συνοφρυωμένη. «Τα σημειώνετε;» Στο βάθος άκουγα ήχο πληκτρολόγησης. Εκνευρίστηκα. Αυτοί με κάλεσαν, δεν τους κάλεσα εγώ. Άρα, αυτοί έπρεπε να βρουν μια ώρα. «Να σου πω κάτι, καλή μου», είπε με την αργόσυρτη νότια προφορά της. Λες κι έβλεπα μπροστά μου τη μηλόπιτα να γλιστράει από τα χείλη της και να προσγειώνεται πάνω στο πληκτρολόγιο και μετά το πληκτρολόγιο να λαμπαδιάζει μ ένα σύριγμα και το όνομά μου να σβήνεται για πάντα από τη μνήμη του υπολογιστή. «Προφανώς δεν

24 CECELIA AHERN ξέρεις πώς λειτουργεί το σύστημα». Την άκουσα που πήρε ανάσα κι έσπευσα να μιλήσω πρώτη, πριν πέσει κι άλλο ψητό μήλο από το στόμα της. «Γιατί, συνήθως ξέρουν;» ρώτησα διακόπτοντας τον ειρμό της σκέψης της. «Πώς είπες;» «Όταν επικοινωνείτε με τους διάφορους ανθρώπους, όταν η ζωή καλεί τους διάφορους ανθρώπους σε συνάντηση», είπα εμφατικά, «οι άνθρωποι ξέρουν συνήθως ποια είναι η διαδικασία;» «Κοίταξε» δεν είχα ξανακούσει πιο αργόσυρτη φωνή, τόσο που η λέξη ακούστηκε σαν κοίιιταξεεε «άλλοι ναι και άλλοι όχι. Όμως γι αυτό είμαι εγώ εδώ. Θα σε διευκόλυνε καθόλου αν κανονίζαμε να έρθει αυτός να σε δει; Θα το έκανε αν του το ζητούσα». Το σκέφτηκα λίγο, αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησα τι είχε πει. «Αυτός, είπατε;» Έβαλε τα γέλια. «Ναι, είναι κι αυτό κάτι που ξαφνιάζει τον κόσμο». «Δηλαδή, πάντα αυτός είναι;» «Όχι, όχι πάντα. Μερικές φορές είναι αυτή». «Και πότε είναι άντρας;» «Α, αυτά γίνονται στην τύχη, καλή μου, δεν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα. Όπως ακριβώς έγινε μ εσένα και μ εμένα όταν γεννηθήκαμε όπως γεννηθήκαμε. Λοιπόν; Υπάρχει πρόβλημα;» Το σκέφτηκα. Δεν έβλεπα να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. «Όχι». «Οπότε, τι ώρα θέλεις να έρθει να σε δει;» Την άκουσα να πατάει πάλι τα πλήκτρα. «Να με επισκεφθεί; Όχι!» φώναξα δυνατά στο ακουστικό. Ο κύριος Παν πετάχτηκε πάνω, άνοιξε τα μάτια,

φεγγαρι δυο ημερων 25 κοίταξε γύρω του κι αμέσως τα ξανάκλεισε. «Συγγνώμη για τη φωνή», είπα όταν ηρέμησα. «Αλλά δεν γίνεται να έρθει εδώ». «Μα νόμιζα πως είπες ότι δεν έχεις πρόβλημα». «Εννοούσα πως δεν έχω πρόβλημα που είναι άντρας. Νόμιζα ότι αυτό με ρωτήσατε: αν έχω πρόβλημα που είναι άντρας». Έβαλε τα γέλια. «Μα γιατί να σε ρωτήσω τέτοιο πράγμα;» «Ξέρω γω Μερικές φορές, σε ρωτάνε το ίδιο και στα σπα. Ξέρετε, μήπως και δεν θέλεις άντρα μασέρ» Γέλασε. «Πάντως, μπορώ να εγγυηθώ ότι ο συγκεκριμένος δεν θα κάνει μασάζ σε κανένα μέρος της ανατομίας σου». Ο τρόπος που πρόφερε τη λέξη ανατομία την έκανε να ακουστεί πρόστυχη. Αναρίγησα. «Κοιτάξτε, πείτε του πως λυπάμαι πολύ, αλλά δεν γίνεται να έρθει εδώ». Κοίταξα το μίζερο διαμέρισμά μου. Ήταν το σπιτάκι μου, το φτωχοκαλυβάκι μου. Δεν ήταν ανοιχτό σε επισκέπτες, εραστές, γείτονες, συγγενείς, ούτε καν στην πυροσβεστική έτσι κι έπιανε φωτιά το χαλί ήταν μόνο δικό μου. Και του κυρίου Παν. Ήμουν θρονιασμένη πάνω στο μπράτσο του καναπέ και λίγα βήματα πιο πίσω βρίσκονταν τα πόδια του διπλού κρεβατιού μου. Στα δεξιά ήταν ο πάγκος της κουζίνας, αριστερά το παράθυρο και δίπλα στο κρεβάτι το μπάνιο. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Όχι ότι είχα κανένα πρόβλημα με το εμβαδόν του ούτε ντρεπόμουν που ήταν μικρό. Περισσότερο με πείραζε η ακαταστασία του. Το πάτωμα είχε καταντήσει κάτι σαν ντουλάπα. Μου άρεσε να φαντάζομαι ότι τα σκόρπια υπάρχοντά μου ήταν πέτρες μέσα σε ποτάμι που θα με οδηγούσαν στην απέναντι όχθη, ή ο προσωπικός μου

26 CECELIA AHERN κίτρινος τούβλινος δρόμος * κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Το περιεχόμενο της παλιάς πανάκριβης ντουλάπας μου ήταν τόσο που δεν χωρούσε σε ολόκληρο το καινούριο διαμέρισμά μου, κι έτσι τα πάμπολλα ζευγάρια παπούτσια μου είχαν βρει θέση πάνω στο περβάζι, ενώ τα μακριά παλτά και τα μάξι φορέματά μου, περασμένα σε κρεμάστρες, αιωρούνταν από το κουρτινόξυλο και τα πηγαινόφερνα ανάλογα με τις προσταγές του ήλιου και της σελήνης, σαν να ήταν κανονικές κουρτίνες. Η μοκέτα ήταν όπως την περιέγραψα παραπάνω, ενώ ο καναπές δέσποζε στο μικρό καθιστικό και έφτανε από το περβάζι μέχρι τον πάγκο της κουζίνας, πράγμα που σήμαινε πως για να κάτσεις σ αυτόν έπρεπε να σκαρφαλώσεις πάνω από την πλάτη του. Δεν γινόταν να μ επισκεφθεί η ζωή μου όταν επικρατούσε τόση ακαταστασία. Και ναι, δεν μου διέφυγε η ειρωνεία του πράγματος. «Έχω στείλει τα χαλιά μου για καθάρισμα», είπα αφήνοντας ένα στεναγμό, θαρρείς και ήταν τέτοιος μπελάς που δεν άντεχα ούτε να το σκέφτομαι. Όχι ότι ήταν ψέμα. Τα χαλιά μου χρειάζονταν επειγόντως καθάρισμα. «Αν μου επιτρέπεις, μπορώ να σου συστήσω τους Μαγικούς Καθαριστές Χαλιών», είπε πρόσχαρα, λες κι έκανε ξαφνικά ένα διαφημιστικό διάλειμμα. «Ο άντρας μου» ο άααντρας μου «έχει την κακή συνήθεια να γυαλίζει τις μπότες του στο καθιστικό και οι Μαγικοί Καθαριστές Χαλιών ήρθαν και καθάρισαν στο άψε σβήσε το μαύρο βερνίκι άλλο να σ το λέω κι άλλο να το βλέπεις. Ροχαλίζει κιόλας. Αν δεν προλάβω να κοιμηθώ πρώτη, τότε δεν κλείνω μάτι όλη τη νύχτα, γι αυτό κάθομαι και παρακολουθώ * Ο δρόμος που πρέπει να βρει και να ακολουθήσει η Ντόροθι στο βιβλίο Ο Μάγος του Οζ για να βρει τη Σμαραγδένια Πολιτεία.

φεγγαρι δυο ημερων 27 δια φημιστικά στην τηλεόραση, κι ένα βράδυ είδα έναν τύπο να γυαλίζει τα παπούτσια του πάνω σ ένα άσπρο χαλί, όπως ακριβώς κάνει και ο άντρας μου, και μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Λες και φτιάχτηκε για μένα αυτή η εταιρεία. Αφαίρεσαν αμέσως το λεκέ. Μαγικοί Καθαριστές Χαλιών, σημείωσέ το». Μιλούσε τόσο παθιασμένα, ώστε μου ήρθε η λαχτάρα να πάω ν αγοράσω ένα μαύρο βερνίκι παπουτσιών προκειμένου να ελέγξω την αξιοπιστία αυτών των μαγικών καθαριστών του διαφημιστικού. Άρχισα αμέσως να ψάχνω για στιλό, αλλά όπως συμβαίνει νομοτελειακά από καταβολής κόσμου με όλα τα στιλό, εξαφανίζονται όταν θέλεις να γράψεις κάτι. Έτσι, πήρα ένα μαρκαδόρο στο χέρι και άρχισα να ψάχνω για χαρτί. Αλλά επειδή δεν έβρισκα, σημείωσα το όνομα πάνω στο χαλί, κάτι που μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστό. «Γιατί δεν μου λες εσύ πότε μπορείς να έρθεις να τον συναντήσεις, για να μην παίζουμε την κολοκυθιά;» Η μητέρα μου είχε κανονίσει ειδική οικογενειακή συγκέντρωση το Σάββατο. «Να σας πω, ξέρω πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που γίνεται εννοώ το γεγονός ότι η ζωή μου θέλει να με συναντήσει και παρότι το Σάββατο έχω μια ιδιαίτερη οικογενειακή συγκέντρωση, πολύ θα ήθελα να τον συναντήσω τότε». «Ω, καλή μου, θα το σημειώσω ότι ήσουν πρόθυμη να θυσιάσεις αυτή την ξεχωριστή μέρα με τους αγαπημένους σου για να τον συναντήσεις, αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να την περάσεις με τους δικούς σου. Μόνο ο Θεός ξέρει για πόσο καιρό ακόμη θα τους έχεις κοντά σου. Όσο για μας, θα σε δούμε την επομένη. Την Κυριακή. Πώς σου φαίνεται;»

28 CECELIA AHERN Άφησα ένα βογκητό όχι δυνατά, από μέσα μου, έναν παρατεταμένο αγωνιώδη πονεμένο ήχο από ένα πονεμένο, αγωνιώδες μέρος βαθιά μέσα μου. Οπότε κανονίστηκε. Θα συναντιόμασταν την Κυριακή και τότε οι δρόμοι μας θα συγκρούονταν και όλα όσα μέχρι στιγμής θεωρούσα ασφαλή και στέρεα, θα γλιστρούσαν και θα άλλαζαν σε αφάνταστο βαθμό. Έτσι είχα διαβάσει ότι γίνεται σ ένα περιοδικό που είχε πάρει συνέντευξη από μια γυναίκα η οποία συναντήθηκε με τη ζωή της. Δημοσίευσαν και φωτογραφίες της πριν και μετά, για εκείνους τους απαίδευτους αναγνώστες που δεν είχαν πρόσβαση στο φωτογραφικό υλικό της φαντασίας τους. Το παράξενο ήταν ότι προτού συναντηθεί με τη ζωή της, τα μαλλιά της δεν ήταν χτενισμένα με πιστολάκι, μετά όμως ναι πριν δεν φορούσε μέικ απ ούτε είχε τεχνητό μαύρισμα, μετά όμως ναι πριν φορούσε μπλουζάκι με τον Μίκι Μάους και ήταν φωτογραφημένη με σκληρό φωτισμό, αλλά μετά φορούσε ασύμμετρο ντραπέ φόρεμα και πόζαρε σε μια τέλεια φωτισμένη κουζίνα, όπου ένα ψηλό βάζο με καλλιτεχνικά τακτοποιημένα λεμόνια και μοσχολέμονα υποδήλωνε πως η ζωή της της είχε ξυπνήσει προφανώς την αγάπη για τα εσπεριδοειδή. Πριν συναντήσει τη ζωή της φορούσε γυαλιά, μετά φακούς επαφής. Αναρωτιόμουν ποιος την άλλαξε πιο πολύ: το περιοδικό ή η ζωή της. Σε κάτι λιγότερο από μία εβδομάδα θα συναντιόμουν με τη ζωή μου. Και η ζωή μου ήταν άντρας. Γιατί εγώ όμως; Νόμιζα πως η ζωή μου κυλούσε περίφημα. Ένιωθα περίφημα. Τα πάντα στη ζωή μου ήταν εντελώς περίφημα. Έπειτα άραξα πίσω στον καναπέ και κάρφωσα τα μάτια στο κουρτινόξυλο για να αποφασίσω τι θα φορούσα.