1.- ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ «Είµαι Έλληνας υπήκοος και κάτοικος Ελλάδας, είµαι δε προσωρινά κρατούµενος στις φυλακές Ναυπλίου. ιετέλεσα επί σειρά ετών Πρόεδρος του Πανιωνίου, ελληνικής ποδοσφαιρικής οµάδας µε έδρα τη Νέα Σµύρνη, τα τελευταία δε χρόνια διετέλεσα Πρόεδρος της επίσης ελληνικής ποδοσφαιρικής οµάδας µε την επωνυµία ΠΑΕ Ολυµπιακός Βόλου, χειριζόµενος όλες τις υποθέσεις των αθλητικών µου δραστηριοτήτων µε υψηλό αίσθηµα ευθύνης, εργαζόµενος ακούραστα, ευσυνείδητα και υπεύθυνα, εκτελώντας τα καθήκοντά µου µε ευπρέπεια και εντιµότητα, έχαιρα δε στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου ιδιαίτερης εκτίµησης και σεβασµού ακόµα και από τους αντιπάλους µου. Μετά από διεξαχθείσα αυτεπάγγελτη προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση των φεροµένων ως στηµένων αγώνων που συγκλόνισαν το ελληνικό ποδόσφαιρο τον Ιούνιο του 2011, ασκήθηκε σε βάρος µου ποινική δίωξη για δήθεν: α) από κοινού συγκρότηση, ένταξη και διεύθυνση εγκληµατικής οργανώσεως, β) ηθική αυτουργία σε εξακολουθητική κακουργηµατική απάτη κατ επάγγελµα και κατά συνήθεια, µε συνολική ζηµία, υπερβαίνουσα το ποσό των 15.000 ευρώ, γ) εξακολουθητική εκβίαση κατά συνήθεια και κατ επάγγελµα, δ) δωροδοκία για την αλλοίωση αποτελέσµατος αγώνος από κοινού και κατ εξακολούθηση και ε) ηθική αυτουργία σε συµµετοχή σε παράνοµο στοίχηµα κατ εξακολούθηση και διατάχθηκε η σύλληψή µου. Στις 22.06.2011 συνελήφθην αιφνιδιαστικά και, στο πλαίσιο της διαταχθείσας τακτικής ανακρίσεως, οδηγήθηκα ενώπιον του κ. Ανακριτή του 9ου Τακτικού Τµήµατος Αθηνών και απολογήθηκα, αρνηθείς κατηγορηµατικώς την, σε βάρος µου διατυπωθείσα, κατηγορία, κατόπιν της οποίας µου επιβλήθηκε προσωρινή κράτηση, µε το υπ αριθµ. 27/2011 ένταλµα του ανωτέρω Ανακριτή. Προς άρση ή επικουρικώς προς αντικατάσταση µε τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εµφανίσεως στο αστυνοµικό τµήµα της κατοικίας µου, της µη νοµίµως αποφασισθείσας, προσωρινής µου κρατήσεως, υπέβαλα την από 18.07.11, αίτησή µου. Επί της εν λόγω αιτήσεώς µου εκδόθηκε η υπ αριθµ. 357/11 απορριπτική διάταξή του κ. Ανακριτή του 9ου Τακτικού Τµήµατος Αθηνών. Κατά της εν λόγω απορριπτικής διατάξεως άσκησα, όπως δικαιούµην κατά νόµον, την από 04.08.11 προσφυγή µου, η οποία συνοδευόταν µε το από 03.08.11 υπόµνηµα προσφυγής. Προς περαιτέρω υποστήριξη δε και απόδειξη των ισχυρισµών µου, υπέβαλα, διαδοχικώς, προς το Συµβούλιο Πληµ/κων Αθηνών, τα από 10.08.11, 27.09.11 και 11.10.11, πλήρως τεκµηριωµένα, συµπληρωµατικά, υποµνήµατά µου. Στις 26.10.11, κατόπιν υποβολής της Εισαγγελικής πρότασης, εκδόθηκε το υπ αριθµ. 3547/11 βούλευµα του Συµβουλίου Πληµ/κων Αθηνών, το οποίο απέρριψε κατ ουσίαν την εν λόγω προσφυγή µου. Ενώ λοιπόν σύµφωνα µε τα ανωτέρω αναφερθέντα, η υπόθεσή µου εκκρεµούσε και συνεχίζει να εκκρεµεί ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης, ασκήθηκε σε βάρος µου από τον Ποδοσφαιρικό Εισαγγελέα της ΕΠΟ πειθαρχική δίωξη και παραπέµφθηκα να δικαστώ ενώπιον της Πρωτοβάθµιας Πειθαρχικής Επιτροπής της Super League για πειθαρχικά αδικήµατα, για τις ίδιες ακριβώς πράξεις, ως βιοτικά συµβάντα για τις
οποίες ασκήθηκε και η ποινική δίωξη, ήτοι για αυτά των άρθρων 21 Α «ωροδοκία» και 21 Β «Στοίχηµα» του Πειθαρχικού Κώδικα της ΕΠΟ. Στις 28.07.2011 η Πρωτοβάθµια Πειθαρχική Επιτροπή της Super League, αποτελούµενη από τους Χαρίλαο Κλουκίνα, ως Πρόεδρο και τους Στέφανο Στεφανόπουλο τ. Εφέτη και Γεώργιο Στεφανάκη-Εισηγητή, δικάζοντας επί των αναφερόµενων στην από 12.07.2011 πειθαρχική δίωξη του Ποδοσφαιρικού Εισαγγελέα της Ε.Π.Ο εναντίον εµένα και της ΠΑΕ Ολυµπιακού Βόλου και εξέδωσε την υπ αριθ. 204/2011 απόφαση της, η οποία δέχτηκε µεταξύ άλλων ότι τέλεσα τις αποδιδόµενες σ εµένα πράξεις και µου επιβλήθηκε χρηµατική ποινή 90.000 ευρώ, ποινή απαγορεύσεως εκτελέσεως οποιασδήποτε δραστηριότητας που σχετίζεται µε το ποδόσφαιρο εφ όρου ζωής και ποινή απαγορεύσεως εισόδου στους αγωνιστικού χώρους εφ όρου ζωής. Σηµειωτέον δε αίτησή µου για αναστολή της διαδικασίας έως ότου περατωθεί αµετακλήτως η ποινική διαδικασία, που εκκρεµούσε απορρίφθηκε. Κατά της ανωτέρω αποφάσεως άσκησα ενώπιον της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ την από 29.07.2011 έφεση µου. Στις 10.08.2011, η Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ αποτελούµενη από τους Αθανάσιο Θέµελη, Επιτ. Αεροπαγίτη ως Πρόεδρο, Γεώργιο Βλάσση Επιτ. Αντιεισαγγελέα Αρείου Πάγου- Εισηγητή και Σταύρο Ανδριανόπουλο, ικηγόρο Αθηνών, δικάζοντας την έφεσή µου και την έφεση της ΠΑΕ Ολυµπιακού Βόλου, αντίστοιχα, εξέδωσαν την υπ αριθ. 179/2011 απόφασή τους απορρίπτοντας µεταξύ άλλων την έφεσή µου. 2.- ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ Α.- Παραβίαση του Τεκµηρίου αθωότητας (άρθ. 6 1 σε συνδυασµό άρθρ. 6 2 της Ε.Σ..Α.) Το τεκµήριο αθωότητάς προβλέπεται ρητά από το άρθρο 6 παρ. 2 σε συνδυασµό µε το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣ Α τα οποία έχουν ως ακολούθως: «Παv πρόσωπov έχει δικαίωµα όπως η υπόθεσίς τoυ δικασθή δικαίως, δηµoσία και εvτός λoγικής πρoθεσµίας υπό αvεξαρτήτoυ και αµερoλήπτoυ δικαστηρίoυ, voµίµως λειτoυργoύvτoς, τo oπoίov θα απoφασίση.. είτε επί τoυ βασίµoυ πάσης εvαvτίov τoυ κατηγoρίας πoιvικής φύσεως.», περαιτέρω δε «Παv πρόσωπov κατηγoρoύµεvov επί αδικήµατι τεκµαίρεται ότι είvαι αθώov µέχρι της voµίµoυ απoδείξεως της εvoχής τoυ.» Σύµφωνα µε την πάγια νοµολογία του Ευρωπαϊκού ικαστηρίου ικαιωµάτων του Ανθρώπου, το τεκµήριο αθωότητας το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 2 της Σύµβασης, συµπεριλαµβάνεται µεταξύ των στοιχείων της δίκαιης δίκης που απαιτεί το άρθρο 6 1 και το οποίο δεν περιορίζεται σε µια διαδικαστικού χαρακτήρα εγγύηση στην ποινική δίκη. Το εύρος της αρχής του τεκµηρίου αθωότητας είναι ευρύτερο και απαιτεί να µην προβαίνει κανένας εκπρόσωπος του Κράτους σε δηλώσεις περί της ενοχής ενός προσώπου πριν η ενοχή αυτή διαπιστωθεί από ένα δικαστήριο (Minelli v. Switzerland, judgment of 25 March 1983, Series A no. 62, Allenet de Ribemont κατά Γαλλίας, απόφαση της 10 Φεβρουαρίου 1995 35-36). Εξ άλλου, το ικαστήριο τονίζει ότι η επέµβαση στο τεκµήριο αθωότητας µπορεί να
εκπορεύεται όχι µόνον από έναν δικαστή ή ένα δικαστήριο αλλά και από άλλες κρατικές αρχές (Daktaras κατά Λιθουανίας, no 42095/98, 41-42, CEDH 2000-X). Και αυτό συµβαίνει γιατί το τεκµήριο αθωότητας, ως δικονοµικό δικαίωµα, συµβάλλει κυρίως στον σεβασµό των δικαιωµάτων υπεράσπισης και ευνοεί ταυτόχρονα το σεβασµό της τιµής και της ακεραιότητας του διωκόµενου προσώπου. Πιο συγκεκριµένα, τo τεκµήριο αθωότητας «απαιτεί κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων τους τα µέλη του δικαστηρίου να µην ξεκινούν έχοντας ήδη σχηµατίσει την γνώµη ότι ο κατηγορούµενος διέπραξε αξιόποινη πράξη» (Βarbera, Messegue and Jabardo κατά Ισπανίας, απόφαση της 6.12.1988, 77). Σε ένα προκαταρκτικό στάδιο µιας ποινικής υποθέσεως, οι δηλώσεις των κρατικών/διοικητικών αρχών δεν πρέπει ούτε να παροτρύνουν το κοινό να πιστέψει στην ενοχή του κατηγορούµενου, ούτε να προδικάζουν την δικαστική κρίση (Allenet de Ribemont κατά Γαλλίας, 10.02.1995, 35, série A no 308). Συνεπώς, το άρθρο 6 παρ. 2 απαιτεί οι εκπρόσωποι του κράτους οι δικαστές που κρίνουν µια υπόθεση κατά πρώτον, αλλά και οι εκπρόσωποι των άλλων αρχών που ασκούν δηµόσια εξουσία- να απέχουν από διαπιστώσεις ότι ο κατηγορούµενος ή ο ύποπτος είναι ένοχος τέλεσης του εγκλήµατος, για το οποίο κατηγορείται, πριν διαπιστωθεί νοµίµως η ενοχή του από το ποινικό δικαστήριο και κατ αυτό τον τρόπο να επηρεάζουν και να προδικάζουν τη δικαστική απόφαση. Περαιτέρω, σύµφωνα µε την νοµολογία του Ευρωπαϊκού ικαστηρίου, (βλ. Paraponiaris v. Greece, απόφαση της 25.09.2008, 30,31, 32) το τεκµήριο της αθωότητας παραβιάζεται όταν µία δικαστική απόφαση που αφορά ένα κατηγορούµενο αντικατοπτρίζει το αίσθηµα ότι αυτός είναι ένοχος, ενώ η ενοχή του δεν έχει προηγουµένως κριθεί κατά νόµιµο τρόπο. Ακόµα και εάν απουσιάζει η επίσηµη διαπίστωση [της ενοχής], αρκεί, µία αιτιολογία που δηµιουργεί την εντύπωση ότι ο δικαστής θεωρεί τον ενδιαφερόµενο ένοχο (βλ. µεταξύ άλλων, Puig Panella κατά Ισπανίας, αριθµ. προσφ. 1483/02, 51, 25 Απριλίου 2006). Από αυτή την άποψη, το ικαστήριο υπογραµµίζει τη σηµασία της επιλογής των όρων που χρησιµοποιούνται από τους δηµόσιους αξιωµατούχους όταν αναφέρονται σ ένα πρόσωπο πριν αυτό δικαστεί και κριθεί ένοχο για ένα έγκληµα. (Böhmer v. Germany, no. 37568/97, 54 and 56, 3 October 2002, and Nešťák v. Slovakia, no. 65559/01, 88 and 89, 27 February 2007). Στην παρούσα υπόθεση, η Πρωτοβάθµια Πειθαρχική Επιτροπή, η οποία εκδίκασε την υπόθεσή µου συνεδρίασε στις 20.07.2011, -ενώ έχει ήδη ασκηθεί ποινική δίωξη σε βάρος µου από τα αρµόδια εισαγγελικά όργανα, ενώ έχει ήδη επιληφθεί η δικαιοσύνη και ενώ είµαι ήδη προσωρινά κρατούµενος- και µε την υπ αριθ. 204/2011 απόφασή της δέχτηκε ότι διέπραξα τις αποδιδόµενες σ εµένα πράξεις µε το πειθαρχικό κατηγορητήριο, οι οποίες όπως αναφέρεται διεξοδικά στο ιστορικό της παρούσας ταυτίζονταν µε τα πραγµατικά γεγονότα για τα οποία ασκήθηκε εις βάρος µου ποινική δίωξη. Ειδικότερα, η υπ αριθ. 204/2011 απόφαση διέλαβε τις εξής διαπιστώσεις: «Στην υπό κρίση υπόθεση (...) αποδείχθηκαν τα εξής: O πρώτος εγκαλούµενος (Αχ. Μπέος) υπό την ιδιότητα του ως προέδρου της ΠΑΕ Ολυµπιακού Βόλου, προσέφερε και υποσχόταν σε ποδοσφαιριστές, διαιτητές, διοικητικούς παράγοντες ή αξιωµατούχους οµάδων, αλλά και σε άλλα άτοµα που συνδέονταν µε τα πρόσωπα αυτά δώρα, ωφελήµατα ή άλλες παροχές µε σκοπό να αλλοιωθεί υπέρ ή κατά της ανωτέρω ΠΑΕ, το αποτέλεσµα των αγώνων που διεξήχθησαν κατά τους παραπάνω αναφερόµενους κατά περίπτωση χρόνους, στο πλαίσιο των πρωταθληµάτων της FOOTBALL LEAGUE και του ΚΥΠΕΛΟΥ ΕΛΛΑ ΟΣ,
µεταξύ και άλλων οµάδων και συγκεκριµένα των κάτωθι αναφερόµενων αγώνων: «α) Παναργειακός-Ολυµπιακός Βόλου. Ο αγώνας ( ) το αποτέλεσµά του ήταν προκαθορισµένο ( ) β) Ολυµπιακός Βόλου-Απόλλων Καλαµαριάς ( ) χωρίς καµία αµφιβολία «απίστευτα στηµένος αγώνας» ( ), γ) Ολυµπιακός Βόλου-Ατρόµητος Αθηνών. Ο αγώνας αυτός ( ) ήταν ύποπτος, δ) Ολυµπιακός Βόλου-Ηλυσιακός. Ο αγώνας αυτός ( ) ήταν χειραγωγηµένος για τους σκοπούς του στοιχήµατος ( ), ε) Ολυµπιακός Βόλου-Εθνικός Πειραιά. Ο αγώνας αυτός ( ) ήταν ακριβώς ύποπτος και πιθανότατα χειραγωγηµένος για τους σκοπούς του στοιχήµατος, στ) Ηλιούπολη- Ολυµπιακός Βόλου. Ο αγώνας ( ) ήταν στηµένος. ( ).Εξάλλου το όνοµα του πρώτου εγκαλουµένου (Αχ. Μπέου) εµφανίζεται πιο συχνά στις αναφορές που αποστέλλονται από την Ελλάδα για τα χειραγωγηµένα παιχνίδια ( ). Περαιτέρω ανάµειξη του πρώτου εγκαλουµένου σε πράξεις προκαθορισµού αποτελεσµάτων ποδοσφαιρικών αγώνων προκύπτει και από ( ). Εποµένως οι εγκαλούµενοι τέλεσαν τις αποδιδόµενες σ αυτούς πειθαρχικές παραβάσεις, οι οποίες προβλέπονται και τιµωρούνται από τις διατάξεις 21 Α και 21Β Π.Κ. της ΕΠΟ και πρέπει αν τους επιβληθούν κατ αναλογική εφαρµογή των άρθρων 94 παρ.2 (κατ ιδέαν συρροή) και 98 (κατ εξακολούθηση έγκληµα) ( )».Σηµειωτέον ότι η ανωτέρω Επιτροπή προβαίνει σε κρίση απόλυτης βεβαιότητας δεχόµενη ότι: «ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΣΦΑΛΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΟΣ ( ).». Περαιτέρω, η Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ, δικάζοντας την έφεσή µου προέβη στις εξής διαπιστώσεις στη µε αριθ. 179/2011 απόφασή της: «Ο εκκαλών Αχιλλέας Μπέος, εκµεταλλευόµενος την ιδιότητά του ως προέδρου της ΠΑΕ ΟΛΥΠΙΑΚΟΣ ΒΟΛΟΥ, ανέπτυξε έντονη και έκνοµη δραστηριότητα. Η παρασκηνιακή του δράση στο χώρο του ποδοσφαίρου ( ) στόχο είχε την αποκόµιση για τον εαυτό του περιουσιακού οφέλους. Μέρος δε της παρασκηνιακής δράσης αποτελεί, η ανάµειξη του στη χειραγώγηση του παρακάτω ποδοσφαιρικού αγώνα προκειµένου να αποκοµίσει για τον εαυτό του περιουσιακό όφελος µέσω χρηµατικών αποδόσεων από στοιχηµατισµό. ( ) Συµµετοχή δε στην ενλόγω χειραγώγηση για τους ίδιους σκοπούς και προκειµένου να προσπορίσει στον εαυτό του περιουσιακό του όφελος, είχε και ο εκαλλών ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΠΕΟΣ, αποβλέποντας στις σαφώς υπέρτερες αγωνιστικές δυνατότητες της οµάδας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΒΟΛΟΥ ( ). Περαιτέρω δε αποδέχθηκε ότι οι παρακάτω αγώνες ήταν χειραγωγηµένοι για στοιχηµατικούς σκοπούς ( ) Ύστερα απ όσα προηγούνται είναι φανερό ότι ο εκκαλών ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΠΕΟΣ τέλεσε τις προαναφερθείσες πειθαρχικές παραβάσεις αναφορικά βεβαίως µε τη «χειραγώγηση» του αγώνα ( )». Συνεπώς εν προκειµένω τα µέλη της Πρωτοβάθµιας Πειθαρχικής Επιτροπής και της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ, µεταξύ των οποίων και ανώτατα µέλη της ικαιοσύνης, παρά τα επανειληµµένα ρητά αιτήµατά µου για αναστολή της διαδικασίας µέχρι την έκδοση αµετάκλητης απόφασης από τα ποινικά δικαστήρια, προέβησαν σε διαπιστώσεις ενοχής για τα ίδια πραγµατικά γεγονότα, για τα οποία ασκήθηκε ποινική δίωξη εις βάρος µου και αντί να αναµένουν την έκδοση δικαστικής απόφασης περί της ενοχής µου εξέτασαν την ποινική υπόθεση, µη έχοντας πλήρη εικόνα του αποδεικτικού υλικού και σχηµάτισαν βεβαιότητα, µέσω ρητών και κατηγορηµατικών αναφορών περί της δήθεν πλήρως αποδεδειγµένης ενοχής µου, καταλύοντας θεµελιώδη δικαιώµατά µου, καταδικάζοντάς µε ουσιαστικά εκ προοιµίου για τα ποινικά αδικήµατα για τα οποία έχω παραπεµφθεί στη δικαιοσύνη.
Στην πράξη δηλαδή, η Πρωτοβάθµια απόφαση παρεµβαίνει στην ήδη εκκρεµούσα ποινική διαδικασία και, ενώ είµαι ήδη κατηγορούµενος µε ανακηρύσσει πλήρως και αναµφίβολα ένοχο πριν αποφασίσει το αρµόδιο δικαστήριο, θέλοντας και επιδιώκοντας να επηρεάσει και να προδικάσει τη δικαστική απόφαση και δη µε τρόπο απόλυτο και κατηγορηµατικό. Από τις ανωτέρω διαπιστώσεις καθίσταται σαφές ότι καίτοι η ενοχή µου δεν είχε προηγουµένως αποδειχθεί από την ελληνική δικαιοσύνη ή από το ποινικό δικαστήριο το οποίο ανέλαβε να εξετάσει το σύνολο των σχετικών αποδείξεων, κηρύχθηκα, ουσιαστικά ένοχος. υστυχώς οι παραπάνω αυθαίρετες και αναπόδεικτες διατυπώσεις έχουν δηµιουργήσει ένα απόλυτα ενοχοποιητικό κλίµα σε βάρος µου σε όλη την ελληνική κοινωνία που ακύρωσε πλήρως το τεκµήριο της αθωότητάς µου, αφού µέσω αυτών των διατυπώσεων έχω καταδικαστεί ως ένοχος στη συνείδηση των Ελλήνων και στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ότι έχω τελέσει σοβαρότατα αδικήµατα Συνεπώς, ο ιδιαιτέρως κατηγορηµατικός και ρητός χαρακτήρας των διατυπώσεων των ανωτέρω µελών της Πρωτοβάθµιας Πειθαρχικής Επιτροπής της Super League και της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ, οι οποίες εξέδωσαν την υπ αριθ. 204/2011 και 179/2011 απόφασή τους αντίστοιχα, µε αρνητική χροιά προς το πρόσωπό µου, ουδεµία αµφιβολία καταλείπει ότι διέπραξα τις εν λόγω παράνοµες πράξεις, η διερεύνηση διάπραξης των οποίων εκκρεµεί ενώπιον των αρµόδιων δικαιοδοτικών αρχών, και ως εκ τούτου παρά το γεγονός ότι η ενοχή µου δεν έχει κριθεί σύµφωνα µε το νόµο, από το αρµόδιο ποινικό δικαστήριο, δεν έγινε σεβαστό και παραβιάστηκε ευθέως το τεκµήριο αθωότητας µου που θεσπίζεται στο άρθρο 6 παρ.2 της ΕΣ Α. Β.- Παραβίαση του άρθρου 13 της Ε.Σ..Α.) Επειδή εν προκειµένω µου παραβιάσθηκε το δικαίωµα του άρθρου 6 παρ. 2, όπως γίνει σεβαστό το τεκµήριο της αθωότητάς µου, δεν διαθέτει δε το ελληνικό κράτος τρόπο ώστε να δικαιωθώ για την παραβίαση αυτή, αφού δεν έχω δικαίωµα πραγµατικής προσφυγής ενώπιον ελληνικής αρχής. Η διάταξη του άρθρου 13 της ΕΣ Α ερµηνεύεται ορθά από το Ε Α ότι εγγυάται την πραγµατική προσφυγή που επιτρέπει την έκθεση παραπόνων για την παραβίαση των επιβαλλόµενων από το άρθρο 6 παρ.1 και 6 παρ.2 υποχρεώσεων να εξετάζονται οι υποθέσεις µου κατά δίκαιο τρόπο και σύµφωνα µε την αρχή του τεκµηρίου αθωότητας (βλ. Kudła κατά Πολωνίας [GC], no 30210/96, 156, Ε Α 2000 XI). Μια τέτοια προσφυγή πρέπει να παρέχει στην εθνική αρχή την αρµοδιότητα να εξετάσει το περιεχόµενο της αιτίασης που θεµελιώνεται στη Σύµβαση και να προσφέρει την κατάλληλη αποκατάσταση, ακόµη κι αν τα συµβαλλόµενα κράτη έχουνµιαορισµένη διακριτική ευχέρεια όσον αφορά τον τρόπο µε τον οποίο συµµορφώνονται στις υποχρεώσεις που τους επιβάλλει η διάταξη αυτή. Η προσφυγή που απαιτείται από το άρθρο 13 πρέπει να είναι «πραγµατική» από πρακτικής και νοµικής άποψης. (Κώνστας κατά Ελλάδας, απόφαση της 24.05.2011, no 53466/07). Το ελληνικό κράτος δεν προσφέρει σε εµένα µία πραγµατική προσφυγή κατά την έννοια του άρθρου 13 της ΕΣ Α, ώστε να µου επιτρέψει να εκφράσω τα παράπονά µου για την παραβίαση του τεκµηρίου της αθωότητας (Hassan και Tchaouch κατά
Βουλγαρίας, 96-98, CEDH 2000-ΧΙ, και Μητροπολιτική Εκκλησία της Βεσσαραβίας και άλλοι κατά Μολδαβίας, no 45701/99, 136-137, CEDH 2001-ΧΙΙ). Εποµένως υπάρχει παραβίαση του άρθρου 13 της σύµβασης λόγω απουσίας προσφυγής εσωτερικού ελληνικού δικαίου, µε την οποία θα αναγνωριζόταν το δικαίωµά µου να εκδικασθεί η υπόθεση µου µε σεβασµό στο τεκµήριο της αθωότητας. 3.- ΕΝ ΙΚΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΩΝ εν υπάρχουν στην ελληνική έννοµη τάξη ένδικα µέσα για να ασκήσω και να κριθεί η παράβαση των αναφερόµενων εδώ δικαιωµάτων µου προστατευόµενων από την Σύµβαση. Επίσης δεν έχω προσφύγει σε κανένα άλλο διεθνές όργανο για την υπόθεση αυτή. Γι' αυτό το λόγο προσφεύγω στο Ευρωπαϊκό ικαστήριο ικαιωµάτων του Ανθρώπου. 4.- ΕΜΠΡΟΘΕΣΜΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΜΟΥ Οι διαπιστώσεις, µε τις οποίες υπήρξε παραβίαση του προστατευόµενου από τη Σύµβαση δικαιώµατός µου και ειδικότερα του τεκµηρίου αθωότητας (άρθρο 6 παρ.1 σε συνδυασµό µε άρθρο 6 παρ.2 της ΕΣ Α) έλαβαν χώρα µε την υπ αριθ. 204/2011 απόφαση της Πρωτοβάθµιας Επιτροπής της Super League, η οποία δηµοσιεύτηκε στις 28.07.2011 και την υπ αριθ. 179/2011 απόφαση της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ η οποία δηµοσιεύτηκε στις 10.08.2011. Συνεπώς, την παρούσα προσφυγή µου ασκώ νοµότυπα και εµπρόθεσµα, ήτοι εντός της νοµίµου εξαµήνου προθεσµίας, σήµερα (6.12.2011), µε συστηµένη επιστολή µέσω των ελληνικών ταχυδροµείων και µέσω τηλεµοιοτυπίας (fax). Επειδή ως εκ τούτου παραβιάσθηκαν τα ανωτέρω δικαιώµατα που προστατεύονται από την Σύµβαση, ήτοι το δικαίωµα σεβασµού του τεκµηρίου αθωότητας, ως ειδικότερο περιεχόµενο του δικαιώµατός µου σε δίκαιη δίκη (άρθρο 6 παρ. 1 και 2 της Ευρωπαϊκής Σύµβασης ικαιωµάτων του Ανθρώπου) καθώς και το δικαίωµά µου περί πραγµατικής προσφυγής (άρθρ. 13 ΕΣ Α), για τους λόγους αυτούς ζητώ να αναγνωρίσει το ικαστήριό σας την παραβίαση των ανωτέρω δικαιωµάτων µου από την Ελληνική ηµοκρατία και επιφυλάσσοµαι να καθορίσω νοµότυπα και εµπρόθεσµα το αίτηµά µου για δίκαιη και εύλογη ικανοποίηση για την ζηµιά που υπέστην συµπεριλαµβανοµένης και της χρηµατικής ικανοποιήσεώς µου λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστην από την παραβίαση των ανωτέρω δικαιωµάτων µου καθώς και την δικαστική µου δαπάνη. Με την παρούσα διορίζω αντίκλητο και νόµιµο εκπρόσωπό µου το ικηγόρο Αθηνών Βασίλη Χειρδάρη».