6o ΓΕΛ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-13 Α ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΜΑ: «Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ»

6o ΓΕΛ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-13 Α ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΜΑ: «Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ»

Έχουμε ακούσει σε τόσες σχολικές γιορτές «κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, δεν θα περάσει ο φασισμός». Όμως Όταν πέρασε, από πού και πώς πέρασε; Σε ποιους έφτασε; Από μένα θα μπορούσε να περάσει; Σε μένα θα μπορούσε να φτάσει; Είναι ποτέ δυνατόν να αντιληφθούμε την επικαιρότητα χωρίς τις απαραίτητες ιστορικές αναφορές, από τη στιγμή που και οι πιο πρόσφατες εξελίξεις έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν; Το θέμα της ερευνητικής εργασίας μας είναι το φαινόμενο της ανόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων τις δεκαετίες του Μεσοπολέμου. Προσπαθήσαμε να καλύψουμε το θέμα σε όλη του έκταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά, από τον Φράνκο στην Ισπανία μέχρι τον Ιωάννη Μεταξά στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το ναζιστικό παραλήρημα που προκάλεσε ο Χίτλερ στην εξουθενωμένη τότε Γερμανία, και κατέληξε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάρτιος του 1933.Το τέλος της δημοκρατίας. Κεντρική Ευρώπη. Γερμανία. Για 14 χρόνια, καθ' όλη δηλαδή την βραχύβια ύπαρξή της, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αντιμετώπισε πολλαπλά ανοικτά μέτωπα, κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου. Η εκάστοτε κυβέρνηση έβρισκε τον κρατικό κορβανά άδειο εξαιτίας του υπερπληθωρισμού που καθιστούσε 50 εκατομμύρια μάρκα ισότιμα με ένα αμερικάνικο δολάριο. Το κλίμα χάους που επικρατούσε έφερε στο πολιτικό προσκήνιο ιδεολογικούς εξτρεμιστές στα αριστερά και παραστρατιωτικές ομάδες (freikorps) στα δεξιά, που δυσανασχετούσαν μαζί με τον γερμανικό λαό υπό το βάρος των απαιτήσεων της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Ο συνδυασμός των άνωθεν με την ανεργία που μάστιζε τα λαϊκά στρώματα και την σκοτεινή μορφή του Αδόλφου Χίτλερ οδήγησε στην κατάρρευση του δημοκρατικού αυτού μορφώματος που στερείτο λαϊκής νομιμοποίησης και ποιοτικής ηγεσίας. Η εν λόγω όμως κατάρρευση σηματοδοτεί την άνοδο του 3ου Ράιχ. Την πρακτική εφαρμογή δηλαδή ρατσιστικών ιδεών με το Ολοκαύτωμα και το Πρόγραμμα Τ-4,την ευθανασία σωματικά και πνευματικά αναπήρων. Την εξόντωση του διαφορετικού και την βίαιη κατοχή της Ευρώπης από τα ναζιστικά στρατεύματα και τα φιλικά προσκείμενα προς αυτά καθεστώτα. Όλα αυτά όμως έγιναν υπό την αρμοστεία του αρχηγού του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος(NSDAP) και καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ, εμπνευστή αυτής της ανείπωτης φρικαλεότητας και καθόλα νόμιμα εκλεγμένου αντιπροσώπου του γερμανικού λαού. Ας εξετάσουμε ενδελεχώς πως η άνοδος ενός παράφρονα στην εξουσία έλαβε χώρα με τις ευλογίες καπιταλιστικών μονοπωλίων. Κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 29-33. οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων στη Γερμανία αντίκριζαν την άνοδο του αντικαπιταλιστικού κομουνιστικού κινήματος με φόβο και δέος. Ταυτόχρονα τα παλιά αστικά κόμματα έχαναν το κύρος τους και την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων ενώ οι κυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες ήταν μισητοί κυρίως εξαιτίας των αντιλαϊκών νομοσχεδίων.

Ως από μηχανής θεός για την επίλυση των προβλημάτων τους εμφανίστηκε ο Χίτλερ. Στις 27 Ιανουαρίου του 1932, ε μυστική συγκέντρωση στο Ντίσελντορφ ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμά του και υποσχέθηκε την έξωση του Μαρξισμού από την Γερμανία. Οι μονοπωλιακοί κύκλοι αποφασίζουν να ενισχύσουν την υποστήριξή και την χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος εν όψει των εαρινών προεδρικών εκλογών. Συγχρόνως ο Χίτλερ έβαζε τις βάσεις για επενδύσεις μετά την εκλογή του από μεγάλους Αμερικανούς ιδιοκτήτες μονοπωλίων όπως τους Μόργκαν, Ντιπόν, Ροκφέλερ κ.α. καθώς και πλήθος τραπεζών και μονοπωλίων των ΗΠΑ και της Αγγλίας (Ford, General Motors,General Electric, Standard oil, IBM, ITT) στον τομέα της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας. 1. Ήδη από το 1928 ο Χίτλερ αρχίζει τον δημοκρατικό αγώνα για την εκλογή του. Το κόμμα του εξαπολύει μια προπαγανδιστική δημαγωγία άνευ προηγουμένου. Εξιλαστήριο θύμα των εθνικών δεινών αποτέλεσε η ατιμωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών,της οποίας η κατάργηση έπρεπε να πραγματοποιηθεί άμεσα για να καταλάβει εκδίκηση και ζωτικό χώρο, όπως αποκαλούσε ο Χίτλερ τα εχθρικά εδάφη πέριξ της Γερμανίας. Ταυτόχρονα με την πολιτική κεραυνοβόλου πολέμου(βlitzkrieg) θα αύξανε τα κέρδη των μονοπωλίων, κερδίζοντας αυξημένη χρηματοδότηση, θα εξύψωνε το βιοτικό επίπεδο του λαού εργασιακά και κοινωνικά, στερεοποιώντας την βάση υποστήριξής του και θα αναδιάρθρωνε τη Wermacht, εκκαθαρίζοντας το ναυτικό (Kriegsmarine) από αριστερά στελέχη. Έτσι ενώ στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά έφτασαν μόλις το 2,6 δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά εκτοξέυθηκαν στο 18,3. Ο Χίτλερ όμως, ιδιαίτερα μετά την αποτυχία του στις προεδρικές εκλογές του 1932 δεν επαναπαύεται. Οι συνεχείς εκλογικές του αποτυχίες αυτή την χρονιά παρά την άνοδο των ποσοστών του τον οδηγούν στην κατανόηση του γεγονότος ότι ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θ' απέδιδε καρπούς όσο υπήρχε το κομμουνιστικό μέτωπο που πάσχιζε να τον αντιμετωπίσει και προέβαινε επί τούτου σε συμμαχίες με τα προοδευτικά κόμματα. Με τρία στρατηγικά βήματα ισχυροποίησε την θέση του και εξουδετέρωσε την αριστερά. Στις 22 Ιανουαρίου πραγματοποιείται αντικομουνιστική συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του κομουνιστικού κόμματος με την ανοχή της αστυνομίας. Η αδυναμία των αριστερών να εκδιώξουν τους Ναζί καθίσταται ολοφάνερη. Στις 30 Ιανουαρίου του 33 ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ διορίζει τον Χίτλερ Καγκελάριο. Την νύχτα 26 προς 27 Φεβρουαρίου οι χιτλερικοί με την ενορχήστρωση Γκαίρινγκ πυρπολούν το Ράιχσταγκ και καταλογίζουν τον εμπρησμό στους κομμουνιστές. Ο κύβος ερίφθη. Η κατηγορία εναντίον της Κομουνιστικής διεθνούς αποδίδει καρπούς με αποτέλεσμα τη σύλληψη 10.000 αριστεριστών. Νωρίτερα,στις 20 Φεβρουαρίου του 1933, ο Γκαίρινγκ λίγο πριν από τις εκλογές της 5 Μαρτίου, ο Γκαίρινγκ οργανώνει συνάντηση 25 μεγαλοβιομηχάνων με τον οικονομικό διαχειριστή των Ναζί Σάχτ και τον Χίτλερ οπού ο τελευταίος ανακοινώνει την πρόθεσή του να καταλύσει με τη βία την δημοκρατία και να αποκαταστήσει τον στρατό. Μεταξύ των παρευρισκομένων διακρίνονται ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της ομώνυμης οπλοβιομηχανίας και πρόεδρος του συνδέσμου βιομηχάνων, ηγετικά στελέχη της I.G Farber (χημικό μονοπώλιο) και πολλοί άλλοι. Αξιομνημόνευτη είναι το δίχως άλλο η έγκαιρη αντίδραση του Κομμουνιστικού κόμματος απέναντι στον ναζιστικό κίνδυνο και η κινητοποίηση του προς την κατεύθυνση δημιουργίας προοδευτικού μετώπου με τα άλλα κεντρώα και αριστερά κόμματα. Όμως φαίνεται πως η εμμονή του κόμματος στην εμπλοκή της Σοβιετικής Ένωσης δεν μπορούσε να σιγήσει ούτε εκείνες τις τραγικές στιγμές. Έτσι ακόμα και στο τελευταίο γράμμα πρόσκλησης συγκρότησης ενιαίου

μετώπου από τον γραμματέα Τέλμαν στις 27 Φεβρουαρίου παρά την καταστροφή του κόμματός του οι Σοσιαλδημοκράτες δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. 2. Έτσι, με πλειοψηφική σύμπνοια, κεφαλαιουχική υποστήριξη και δόλο στις 5 Μαρτίου του 1933 ο Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ του Αλόις εξελέγη πρόεδρος και το ναζιστικό κόμμα πήρε το43,9 των ψήφων και την πλειοψηφία στην Βουλή. Εκλογές 5 Μαρτίου του 1933 1Ναζι( NSDAP ). 288 έδρες/43.9 των ψήφων 2 Γερμανικό εθνικό κόμμα. 52 έδρες/8.0 των ψήφων 3 Γερμανικό δημοκρατικό κόμμα. 5 έδρες/0.9 των ψήφων 4 Σοσιαλδημοκράτες.120 έδρες/18.3 των ψήφων 5 Κομουνιστικό κόμμα 81 έδρες/12 των ψήφων 6 Άλλο. 9 έδρες/1.6 των ψήφων Σύνολο 39.1 εκατομμύρια ψήφοι Συνοψίζοντας, ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, η δημιουργία ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη, το Ολοκαύτωμα, η άνοδος της Αμερικής, ο ψυχρός πόλεμος και η παρακμή της Ευρώπης, όλα δηλαδή τα γεγονότα των οποίων οι αιτίες ανάγονται στην ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ θα είχαν πάρει άλλη τροπή αν δεν είχε εκλεγεί ο τελευταίος στις εκλογές του 1933.Επομένως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εκείνη την αποφράδα μέρα ως ιστορικό ορόσημο του 20ου αιώνα για την δυτική ιστορία. Ο Χίτλερ άλλωστε υπήρξε πέραν από ανάχωμα των καπιταλιστών εμπρός στην κομμουνιστική επανάσταση και ιστορική μαριονέτα των κυβερνήσεων της εποχής καθώς καταλογίστηκαν στο πρόσωπό του απόρροιες της δικής τους ανεύθυνης πολιτικής. Στις μέρες μας αποτελεί το είδωλο των ανα τον κόσμο νεοναζί και το έργο του στοιχειώνει ακόμα την Ευρώπη. Η άλλοτε προοδευτική κοινωνία ανίκανη να χειριστεί την λαθρομετανάστευση εντός των συνόρων της παρακολουθεί τους λαούς της να εξαθλιώνονται και να κατρακυλούν στον σκοταδισμό και την ξενοφοβία. Το φαινόμενο αυτό εξαπλώνεται σε χώρες όπως η Αγγλία, η Ελλάδα, η Γαλλία,δηλαδή χώρες θύματα του ναζισμού και βέβαια σε χώρες θύτες όπως η Γερμανία και η Ιταλία.. Εδώ λοιπόν, οι κρατικές ηγεσίες καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να επιλέξουν είτε να παραμείνουν αδρανείς και να βυθίσουν την Ευρώπη στο σκοτάδι είτε να κηρύξουν παράνομα τα ναζιστικά μορφώματα και να τα εκδιώξουν από τα κοινοβούλια. Όλοι έχουμε δικαίωμα αντιπροσώπευσης αλλά οχι εκείνοι που αναπολούν το 3ο Ράιχ, δολοφονούν μετανάστες, επιζητούν διεθνείς συρράξεις και εποφθαλμιούν την Δημοκρατία. Αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από εγκληματίες, πραξικοπηματίες και παράφρονες.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα Δεν ήμουν Εβραίος. ΟΤΑΝ ΗΡΘΑΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ. Μπέρτολ Μπρέχτ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ανάμεσα στα 1931 και 1939 τα φασιστικά κράτη, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία πολλαπλασιάζουν τις δυναμικές προσαρτήσεις ξένων εδαφών. Αποφασισμένες να τα σταματήσουν, η Γαλλία και η Αγγλία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Γερμανία, όταν αυτή επιτέθηκε κατά της Πολωνίας (Σεπτέμβριος 1939). Αυτό ήταν η αρχή του <<πολέμου αστραπή>>(blitzkrieg) στην Ευρώπη: με μια σειρά από κεραυνοβόλες νίκες ο Χίτλερ κατακτά το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης και μετά επιτίθεται και κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Στην κατακτημένη Ευρώπη επιβάλλεται η <<Νέα Τάξη>>, που τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η απόλυτη πολιτική υποταγή όλων των κατακτημένων κρατών στη Γερμανία, η οικονομική λεηλασία, η κατάπνιξη των ελευθεριών, η καταδίωξη και μετά η ολοκληρωτική εξόντωση των Εβραίων. Από το τέλος του 1941 η σύρραξη μεταβάλλεται σε παγκόσμια. Η ιαπωνική επίθεση εναντίον του αμερικανικού στόλου ΤΟΥ Ειρηνικού στο Περλ Χάρμπορ επιτρέπει στην Ιαπωνία να κατακτήσει σχεδόν ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ασία. Όμως οι χρονιές 1942-1943 σημειώνουν μια στροφή στη στρατιωτική κατάσταση. Οι Ρώσοι κτυπούν τους Γερμανούς στο Στάλινγκραντ και αρχίζουν τη μεγάλη τους αντεπίθεση. Οι Γερμανοί συντρίβονται στην Αφρική. Οι Αμερικανοί σταματούν την Ιαπωνική προέλαση στον Ειρηνικό και αρχίζουν να ανακαταλαμβάνουν τα νησιά. Η αντίσταση φουντώνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η συμμαχική απόβαση στην Ευρώπη, στην Ιταλία(Ιούλιος 1943),προκαλεί την πτώση του Μουσολίνι. Η απόβαση στη Νορμανδία (Ιούνιος 1944)έχει σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση της Γαλλίας τον Οκτώβριο του ίδιου έτους η Ελλάδα ελευθερώνεται. Στις 8 Μαϊου 1945 η Γερμανία, κατακτημένη από τους Συμμάχους, παραδίδεται. Η Ιαπωνία, με τη σειρά της, αναγκάζεται να παραδοθεί τον Αύγουστο του 1945 μετά την καταστροφή των πόλεων Ναγκασάκι και Χιροσίμα από τις ατομικές βόμβες. Αυτός ο σκληρός και παλυαίμακτος πόλεμος συντάραξε συνθέμελα ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η ΠΟΡΕΙΑ προς ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ!! 1)Το τέλος των ελπίδων για ειρήνη (1931-1935) Όταν τελείωσε ο Α Παγκόσμιος πόλεμος οι περισσότερες χώρες του κόσμου στήριξαν μεγάλες ελπίδες στην Κοινωνία των Εθνών, η οποία είχε ως αποστολή τη διατήρηση της ειρήνης.

2) Η Κοινωνία των Εθνών (συντομογραφικά ΚτΕ, Κ.τ.Ε. και στα αγγλικά League of Nations) ήταν Διεθνής Οργανισμός - Σύνδεσμος που ιδρύθηκε το 1919, αμέσως μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Παρίσι. Ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών κατόπιν αμερικανικής πρωτοβουλίας και σημείωσε σταθμό στην εξέλιξη των διεθνών σχέσεων, καθώς υπήρξε η πρώτη προσπάθεια για συνεννόηση όλων των κρατών πάνω στα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Στο απόγειό του, μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 1934 και έως τις 23 Φεβρουαρίου 1935, είχε 58 χώρες-μέλη.η φιλοσοφία της διπλωματίας του Συνδέσμου αποτέλεσε θεμελιώδη αλλαγή στη σκέψη από αυτή που επικρατούσε τα προηγούμενα εκατό χρόνια. Ο Σύνδεσμος δεν διέθετε δική του στρατιωτική δύναμη και έτσι εξαρτάτο από τιςμεγάλες Δυνάμεις για να επιβάλει τα ψηφίσματά του, τις οικονομικές κυρώσεις που αποφάσιζε, ή για την παροχή στρατευμάτων, όταν χρειάζονταν από τον Σύνδεσμο. Ωστόσο, οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν συχνά απρόθυμες να διαθέσουν στρατεύματα για αυτούς τους σκοπούς. Η επιβολή των κυρώσεων του Συνδέσμου μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντα των μελών που αναλάμβαναν την τήρησή τους και με δεδομένη την φιλειρηνική ψυχολογία που ακολούθησε τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, οι χώρες ήταν απρόθυμες να αναλάβουν στρατιωτική δράση. Ο Μπενίτο Μουσολίνι, ηγέτης της Ιταλίας, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «Ο Σύνδεσμος είναι πολύ καλός στο να επιβάλλεται όταν οι σπουργίτες φωνάζουν, αλλά εντελώς αδύνατος όταν κυνηγούν οι αετοί».μετά από μια σειρά από αξιοσημείωτες επιτυχίες αλλά και ορισμένες αποτυχίες στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Σύνδεσμος τελικά αποδείχθηκε ανίκανος να εμποδίσει την επιθετικότητα των Δυνάμεων του Άξονα κατά τη δεκαετία του 1930. Η έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου απέδειξε ότι ο Σύνδεσμος είχε αποτύχει στον πρωταρχικό σκοπό του, που ήταν η αποφυγή κάθε Παγκόσμιου Πολέμου στο μέλλον. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) θα αντικαταστήσει τον Σύνδεσμο της Κοινωνίας των Εθνών, που καταργήθηκε επίσημα το 1946, και θα κληρονομήσει μια σειρά από φορείς και οργανισμούς που ιδρύθηκαν από τον Σύνδεσμο. Παρ όλη όμως την προθυμία των κρατών και τη θέληση της Κοινωνίας για ειρήνη και κατάλληλη διευθέτηση των διαφορών η έλλειψη εξουσίας, κύρους και στρατιωτικής εξουσίας καθώς και της λανθασμένης συνεννόησης η Κοινωνία απέτυχε στους στόχους λειτουργίας της και δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. 3) Εκδηλώσεις νέας έντασης Ύστερα από την οικονομική κρίση του 1929 η πρώτη ένταση εκδηλώθηκε στην Άπω Ανατολή. Το 1931 η Ιαπωνία, επειδή δεν μπορεί να διαθέσει τα προϊόντα της στις ξένες αγορές εξαιτίας των υψηλών δασμών, για να βρει υποχρεωτική αγορά, επιτίθεται εναντίον της κινεζικής Μαντζουρίας. Η κοινωνία των Εθνών αποδεικνύεται ανίσχυρη να εκπληρώσει τον προορισμό της και τον Μάρτιο του 1933 η Ιαπωνία εγκαταλείπει την Κοινωνία των Εθνών. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία η Γερμανία εγκαταλείπει και αυτή την Κοινωνία (1934 )και η κατάσταση επιδεινώνεται. Το 1935 ο Μουσολίνι αρχίζει επίθεση κατά της Αιθιοπίας, γίνεται κύριός και εγκαταλείπει με τη σειρά του την Κοινωνία των Εθνών. Οι δυναμικές προσαρτήσεις (1936-1939) Η αδυναμία της Κοινωνίας των Εθνών και η αναποφασιστικότητα των δημοκρατικών κρατών για άλλη μια φορά αποδεικνύονται καίρια όσων αφορά τη συμπεριφορά των διάφορων κρατών. Ενθαρρύνουν τα φασιστικά καθεστώτα. Το 1936 η Γερμανία πλησιάζει την Ιταλία. Και οι δύο βοηθούν το στρατηγό Φράνκο, που μάχεται εναντίον της νόμιμης δημοκρατικής ισπανικής κυβέρνησης. Έτσι εκδηλώθηκε και η ταυτότητα των συμφερόντων των δυο ολοκληρωτικών καθεστώτων.ύστερα από μακροχρόνια διαμάχη μεταξύ συντηρητικών και άκρων ριζοσπαστικών ομάδων στην Ισπανία οι συντηρητικές ομάδες ενθαρρυνόμενες από τις υποσχέσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας για υποστήριξη ανέβασαν τη στάθμη της ανταρσίας το καλοκαίρι του 1936.Έτσι ο στρατηγός Φράνκο εγκατάστησε από τότε την δικτατορία του και η Γερμανία απέκτησε έναν επιπλέον σύμμαχο και τεράστιο γόητρο. Φυσικό αναμενόμενο της

προσέγγισης της Ισπανίας από τα δύο κράτη ήταν η Γερμανία και η Ιταλία να συνάψουν συνθήκη συμμαχίας. Αργότερα η Γερμανία και η Ιταλία υπογράφουν με την Ιαπωνία το Αντιδιεθνιστικό Σύμφωνο, που σαν σκοπό είχε τον αγώνα κατά του κομμουνισμού και την υποστήριξη των φασιστικών καθεστώτων. Από τη στιγμή αυτή οι επιδείξεις ισχύος των κρατών του Άξονα πολλαπλασιάζονται και η στάση τους γίνεται καθαρά προκλητική Άξονας-Σχέσεις Βερολίνου και Ρώμης Στην ουσία οι σχέσεις μεταξύ Βερολίνου - Ρώμης ήταν αυτές μεταξύ Χίτλερ και Μουσολίνι. Ο Χίτλερ φαινόταν πάντα να θαυμάζει τον Μουσολίνι, περισσότερο για τον πολιτικό του προσανατολισμό, (φασισμό) και να τον θεωρεί ακόμα και ισότιμο με αυτόν ηγέτη τρέφοντας αισθήματα αφοσίωσης. Ειδικότερα το 1937 το Γ Ράιχ επεφύλαξε στον Ντούτσε μια ιδιαίτερα μεγαλοπρεπή υποδοχή που ασφαλώς και κολάκευσε σε μεγάλο βαθμό τη ματαιοδοξία του. Κατά την επίσκεψη αυτή ο Χίτλερ κατάφερε να δημιουργήσει μαζί του μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση που με το χρόνο γινόταν ακόμα βαθύτερη. Γενικά όμως ο Μουσολίνι είχε περιοριστεί στο ρόλο του ακροατή, ίσως επειδή διαπίστωνε ότι στερούσε κατά πολύ και οικονομικά και σε εξοπλισμούς. Μάλιστα μετά από κάποιες συναντήσεις του με τον Χίτλερ είχε αποφανθεί ότι " οι Γερμανοί είναι ανυπόφοροι".σ όλη δε τη διάρκεια του πολέμου κάθε φορά που οι σχέσεις των δύο ηγετών για διάφορους λόγους δοκιμάζονταν ο Χίτλερ πρώτος κατάφερνε την αποκατάσταση των μεταξύ τους σχέσεων με προσωπικές συναντήσεις, ξανακερδίζοντας έτσι ασφαλώς την υπεροχή του. Αντίθετα όμως, το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο δεν έδειχνε ιδιαίτερη εκτίμηση στις ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις, χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν επί κατοχής της Ελλάδας όπου οι Ιταλοί στρατιώτες ασκούσαν περισσότερο χρέη αστυνομικά. Τούτο το γνώριζε βέβαια ο Χίτλερ που όμως ήθελε να διατηρεί τον Μουσολίνι ως μεγάλο σύμμαχο προσφέροντάς του συνεχείς υποσχέσεις για οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό σημείο για το πόσο υστερούσε τότε η Ιταλία έναντι του Γ Ράιχ.Με τον όρο Δυνάμεις του Άξονα χαρακτηρίζονταν, εκτός των παραπάνω δυνάμεων (χωρών), και άλλες χώρες, που κατά τον Πόλεμο εκείνο έλαβαν μέρος στο πλευρό τους. Πέρα όμως από το στρατιωτικό χαρακτήρα της, η Συμμαχία αυτή διέθετε και ένα κοινό ακραίο εθνικιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, αφού τα παραπάνω κράτη κυβερνούνταν από ολοκληρωτικά και απροκάλυπτα εθνικιστικά καθεστώτα, τα οποία θεωρούσαν την παγκόσμια κυριαρχία επί «κατωτέρων λαών» ως ιστορικό τους πεπρωμένο. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου εντάχθηκαν στον Άξονα διάφορα κράτη, είτε στη βάση της ιδεολογικής συγγένειας και βεβαίως του συμφέροντος είτε διότι κατακτήθηκαν από τις δυνάμεις του. Οικειοθελώς προσχώρησαν οι Ουγγαρία, Σλοβακία, Κροατία, Ρουμανία, Βουλγαρία. Μέσω κατάκτησης και εγκατάστασης δοσιλογικών κυβερνήσεων εντάχθηκαν και αρκετά άλλα κράτη, με σπουδαιότερα την Νορβηγία (Βίντκουν Κουίσλιγκ), τη Δανία (καταλήφθηκε υπό την απειλή βομβαρδισμού της Κοπεγχάγης, χωρίς μάχες) και την Γαλλία (Κυβέρνηση του Βισύ). Επίσης, σε πολλές κατεχόμενες περιοχές δημιουργήθηκαν κράτη-μαριονέτες (ένα από αυτά ήταν το Πριγκιπάτο της Πίνδου στην Ελλάδα, 1941-1943). Η Ισπανία δεν συμμετείχε, υποστήριξε όμως την δημιουργία εθελοντικών σωμάτων που πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών, με κύριο σώμα την Μεραρχία Αθούλ (Ajul).

Η Φινλανδία επίσης δεν συμμετείχε, αλλά βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ένωση και συνεργάστηκε με τη Γερμανική Βόρεια Στρατιά στο Ανατολικό Μέτωπο. Στο απόγειο της δύναμής του ο Άξονας έλεγχε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης, ολόκληρη τη Δυτική Αφρική καθώς και εκτεταμένα εδάφη στην Ανατολική Ασία (κυρίως στην Κίνα και τη χερσόνησο της Ινδοκίνας). Παρ' όλα αυτά, ο πόλεμος έληξε με την ολοκληρωτική ήττα του και την απώλεια όλων των κατακτημένων εδαφών. ΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ Η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1939 και ουσιαστικά σηματοδότησε την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα μετά την υπογραφή του σύμφωνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης. Δεκαεπτά ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής, και στα πλαίσια του συμφώνου αυτού, ακολούθησε η σοβιετική εισβολή. Στις 6 Οκτωβρίου 1939 η Πολωνία είχε πλέον υποταχθεί πλήρως. -Ιστορικό Υπόβαθρο Μια από τις πρώτες ενέργειες του Χίτλερ, όταν ανέλαβε την εξουσία, σχετικά με την εξωτερική πολιτική του ήταν η σύναψη αμοιβαίας δεκαετούς συμφωνίας μη επίθεσης με την Πολωνία (Βερολίνο, 26 Ιανουαρίου 1934). Ο τότε ηγέτης της Πολωνίας Γιόζεφ Κλέμενς Πιλσούντσκι δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Χίτλερ, ήθελε, όμως, να εξασφαλίσει τη χώρα του από οποιαδήποτε εξωτερική απειλή. Η κίνηση αυτή δεν έγινε δεκτή με ιδιαίτερη θέρμη από πολλούς Γερμανούς, που δεν είχαν ξεχάσει το γεγονός ότι η Πολωνία, σύμφωνα με την Συνθήκη των Βερσαλλιών, είχε υπό την κατοχή της περιοχές όπως η Ανατολική Πρωσία, η Άνω Σιλεσία και η Βάρτα, τις οποίες πολλοί θεωρούσαν γερμανικές, επειδή είχαν, στην πλειοψηφία, πληθυσμό γερμανικής καταγωγής. Η κίνηση αυτή του Χίτλερ δεν αποσκοπούσε, φυσικά, στην διατήρηση της ειρήνης (εξάλλου υπήρχε η μόνιμη διένεξη για τον Διάδρομο του Ντάντσιχ ανάμεσα στις δύο χώρες). Απώτερος στόχος ήταν η εξουδετέρωση της πιθανής γαλλοπολωνικής συμμαχίας πριν προλάβει η Γερμανία να ολοκληρώσει τον επανεξοπλισμό της. Ύστερα από τη Συμφωνία του Μονάχου, η Πολωνία καρπώνεται ένα μικρό τμήμα της τεμαχισμένης Τσεχοσλοβακίας και στις επισημάνσεις ότι μετά τους Τσεχοσλοβάκους θα έρθει η σειρά τους, απαντούν: "Δε φοβόμαστε τίποτα! Μας φοβούνται!". Οι Δυτικές δυνάμεις "απαντούν" στο Σύμφωνο αυτό αναλαμβάνοντας να εγγυηθούν την εδαφική ακεραιότητα της Πολωνίας. Αυτό έχει ως συνέπεια η μακαριότητα των κυβερνώντων να συνεχιστεί και ο Πολωνικός στρατός δεν υφίσταται σοβαρό εκσυγχρονισμό. Ο Πολωνός πρεσβευτής στο Βερολίνο Λίπσκι, μολονότι έχει παρακολουθήσει μεγαλειώδεις παρελάσεις Γερμανικών αρμάτων στο Βερολίνο, διαβεβαιώνει τους προϊσταμένους του ότι ένας πόλεμος εκείνη τη στιγμή θα προκαλέσει σχεδόν επανάσταση

στη Γερμανία. Από την άλλη, οι Γερμανοί κάνουν ό,τι μπορούν για να "αποκοιμίσουν" τους Πολωνούς. Στις 21 Αυγούστου 1939 υπογράφεται το σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας - ΕΣΣΔ, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ. Οι Πολωνοί δεν υποπτεύονται το μυστικό πρωτόκολλο που ακολουθεί το Σύμφωνο αυτό και που δεν είναι άλλο από τον μελλοντικό διαμελισμό της χώρας τους μεταξύ Χιτλερικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Στις αρχές του 1939 εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις των χιτλερικών προθέσεων: Ο Χίτλερ, στην επέτειο ανάληψης της εξουσίας (Ιανουάριος 1933) για το 1939 αναφέρεται στον λόγο του και στο Σύμφωνο μη επίθεσης του 1934, αλλά μόνο για να πει ότι οι Πολωνοί καταπιέζουν τους γερμανικούς πληθυσμούς στην χώρα τους και η Γερμανία διαμαρτύρεται έντονα γι' αυτό. Ύστερα από σύντομο διάστημα η Γερμανία ζητά την ενσωμάτωση του Ντάντσιχ στο Ράιχ. Η Βρετανία και η Γαλλία απαντούν στις αξιώσεις αυτές με εκ νέου εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της Πολωνίας. Στα τέλη Αυγούστου οι Γερμανικές δυνάμεις είναι έτοιμες για εισβολή στο Πολωνικό έδαφος. -Έναρξη του Πολέμου Τα ξημερώματα της 1 Σεπτεμβρίου 1939, η Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση στην Πολωνία. Ο Γερμανικός στρατός εφαρμόζοντας μια νέα τακτική, τον κεραυνοβόλο πόλεμο (Blitzkrieg), που περιλάμβανε σαρωτικούς βομβαρδισμούς και ταχεία προέλαση τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων, αιφνιδίασε τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε την Βαρσοβία και την μισή Πολωνία, εγκαθιστώντας εκεί το Γενικό Κυβερνείο. Στις 17 Σεπτεμβρίου η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Πολωνία από τα ανατολικά και κατέλαβε την υπόλοιπη μισή (σύμφωνα με το μυστικό πρωτόκολλο του Γερμανοσοβιετικού συμφώνου). Μέχρι τις 6 Οκτωβρίου ολόκληρη η Πολωνία, παρά την πεισματική άμυνα του στρατού της και τις τοπικές επιτυχίες, είχε καταληφθεί και διαμελισθεί. Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ Τα βασικά κίνητρα της πολιτικής του Χίτλερ ήταν ο αντισημιτισμός του, που στόχο είχε την εξολόθρευση των Εβραίων, και ο ριζοσπαστικός κοινωνικός δαρβινισμός του. Από την αρχή των δημόσιων εμφανίσεών του μέχρι τον θάνατό του, επιτίθεται συνεχώς στους Εβραίους αλλά και σε άλλες αποκαλούμενες "κατώτερες φυλές", στις οποίες συγκαταλέγει και τους Τσιγγάνους (Ρομά), τους Πολωνούς και τους Ρώσους.

Όλα αυτά που λέει αποδεικνύουν ότι η πραγματοποίηση των ρατσιστικών του αντιλήψεων και του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν βασικός του στόχος και όχι απλά ένα «δευτερεύον στοιχείο» του προγράμματος των εθνικοσοσιαλιστών, όπως πίστευαν πολλοί ψηφοφόροι του μέχρι το 1933. Όταν η Γερμανία έχασε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αναγκάστηκε να υπογράψει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Συνθήκη των Βερσαλλιών 1919 Η Γερμανία: 1. Έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη για τον πόλεμο. 2. Έπρεπε να καταβάλει αποζημιώσεις. 3. Έπρεπε να μειώσει το στρατό της σε 100.000 στρατιώτες, και να μην εφοδιάζεται με τανκς, υποβρύχια ή αεροπλάνα. 4. Δεν έπρεπε οι στρατιώτες της να βρίσκονται στην περιοχή της Ρηνανίας. 5. Δεν έπρεπε να ενωθεί με την Αυστρία. 6. Έχασε τα εδάφη της στην Πολωνία. 7. Έχασε κάθε έδαφος της στο εξωτερικό. Όταν ήρθε στην εξουσία το 1933 ο Χίτλερ υποσχέθηκε να πάρει πίσω όλα αυτά που χάθηκαν από τη συνθήκη. Υποσχέθηκε επίσης να κάνει τη Γερμανία ισχυρή και να κερδίσουν επιπλέον εκτάσεις για την Άρια φυλή master. Το 1934, ο Χίτλερ εισήγαγε στρατολογία για το στρατό. Διέταξε τη συσσώρευση των υποβρυχίων, δεξαμενών και των αεροπλάνων. Το 1936, έθεσε στρατιώτες στην Ρηνανία. Πολλοί άνθρωποι στη Βρετανία θεώρησαν ότι αυτό μόνο δίκαιο δεν ήταν. Γιατί δεν έπρεπε να είναι σε θέση Χίτλερ να υπερασπιστεί τη Γερμανία; Το 1938, ο Χίτλερ ανάγκασε την Αυστρία να ενωθεί με τη Γερμανία. Αυτό φαίνεται να έγινε αποδεκτό από πολλούς Αυστριακούς. Η Βρετανία άφησε τον Χίτλερ να το κάνει επειδή κανείς δεν επιθυμούσε πόλεμο με την Γερμανία. Αργότερα το 1938 ο Χίτλερ ανάγκασε τους Τσεχοσλοβάκους να εγκαταλείψουν ένα μέρος της γης που ονομάζονταν Σουδητία. Πολλοί Γερμανοί ζούσαν ήδη εκεί. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας NevilleChamberlain, ικανοποίησε όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ γιατί πίστευε ότι η Βρετανία θα απέφευγε τον πόλεμο με την Γερμανία. Τον Μάρτιο του 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε στην υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία, παρόλο που ο ίδιος υποσχέθηκε στον Chamberlain ότι δεν θα το κάνει. Τον Αύγουστο του 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε και στην Πολωνία.Ο Chamberlain αποφάσισε ότι ο Χίτλερ ξεπέρασε τα όρια και έτσι κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής του Χίτλερ 1933-1938 Ο Χίτλερ είχε ως στόχο να κάνει τη Γερμανία μια μεγάλη δύναμη και αυτό ήλπιζε να επιτευχθεί με: την καταστροφή του μισητού οικισμού των Βερσαλλιών, την οικοδόμηση του στρατού, την ανάκτηση των χαμένων εδαφών, όπως το Saar και ο πολωνικός

διάδρομος και φέρνοντας όλους τους Γερμανούς στο Ράιχ. Ο τελευταίος στόχος συνεπάγεται την προσάρτηση της Αυστρίας και την απόκτηση του εδάφους από την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, οι οποίες είχαν μεγάλο αριθμό γερμανικών μειονοτήτων, ως αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών. Υπάρχει κάποια διαφωνία για τους σκοπούς του Χίτλερπέρα από τους παραπάνω στόχους. Οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι η προσάρτηση της Αυστρίας και τμημάτων της Τσεχοσλοβακίας και της Πολωνίας ήταν μόνο η αρχή, που έπρεπε να ακολουθηθεί από την κατάληψη της υπόλοιπης Τσεχοσλοβακίας και της Πολωνίας και από την κατάκτηση και μόνιμη κατοχή της Ρωσίας ως την Άπω Ανατολή και ως τα Ουράλια Όρη. Αυτά θα έδινανό, τι οι Γερμανοί ονόμαζαν Lebensraum (ζωτικό χώρο), ο οποίος θα παρείχε τροφή για τον γερμανικό λαό και μια περιοχή, στην οποία η περίσσεια του γερμανικού πληθυσμού θα μπορούσε να εγκατασταθεί και να κατοικήσει. Ένα πρόσθετο πλεονέκτημα συνίσταται στο ότι ο κομμουνισμός θα καταστρέφονταν. Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι ιστορικοί σύμφωνοι ότι ήταν αυτοί οι περεταίρω σκοποί του Χίτλερ.Ο AJP Taylor, για παράδειγμα, ισχυρίζεται ότι ο Χίτλερ δεν προορίζονταν για ένα μεγάλο πόλεμο και ότι σκοπός του ήταν μόνο ένας περιορισμένος πόλεμος κατά της Πολωνίας. Όποια και αν είναι η αλήθεια για τις μακροπρόθεσμες προθέσεις του, ο Χίτλερ ξεκίνησε την εξωτερική πολιτική του με μια σειρά από λαμπρές επιτυχίες (ένας από τους κύριους λόγους για τη δημοτικότητά του στη Γερμανία). Μέχρι το τέλος του 1938 σχεδόν κάθε ένας από τους στόχους του Χίτλερ είχε επιτευχθεί, χωρίς πόλεμο και με την έγκριση της Βρετανίας. Μόνο οι Γερμανοί της Πολωνίας παρέμειναν εκτός του Ράιχ. Δυστυχώς, όταν απέτυχε να επιτευχθεί αυτό με ειρηνικά μέσα, ο Χίτλερ πήρε τη μοιραία απόφαση να εισβάλει στην Πολωνία. Πρώτα βήματα 1933-38 α) Δεδομένου ότι η Γερμανία ήταν ακόμη αδύναμη στρατιωτικά το 1933, ο Χίτλερ έπρεπε να κινηθεί προσεκτικά στην αρχή. Αποσύρθηκε από την Διάσκεψη για τον Αφοπλισμό και την Κοινωνία των Εθνών για τους λόγους ότι η Γαλλία δεν θα συμφωνούσε για ισότητα των εξοπλισμών. Παράλληλα, επέμεινε ότι η Γερμανία ήταν διατεθειμένη να αφοπλιστεί αν άλλα κράτη συμφωνούσαν να κάνουν το ίδιο, και ότι ήθελε μόνο την ειρήνη. Αυτό ήταν μία από τις αγαπημένες τεχνικές του : να δράσει με τόλμη καταπραΰνοντας τους αντιπάλους του με το είδος της διαλλακτικής ομιλίας. β) Στη συνέχεια ο Χίτλερ υπέγραψε δεκαετές σύμφωνο μη επίθεσης με τους Πολωνούς (Ιανουάριος 1934) σύμφωνα με το οποίο θα κηρύττονταν πόλεμος στον ίδιο σε περίπτωση που θα προσπαθούσε να πάρει πίσω τον πολωνικό διάδρομο. Αυτό ήταν κάτι σαν θρίαμβος για τον Χίτλερ: Η Βρετανία πείστηκε για της ειρηνικές προθέσεις του, Καταστράφηκε η γαλλική Μικρή Αντάντ που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την Πολωνία, και εγγυήθηκε η πολωνική ουδετερότητα, για όποτε η Γερμανία θα κινιόταν κατά της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας Από την άλλη πλευρά, βελτιώθηκαν οι σχέσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Ρωσίας, οι οποίες ήταν ανήσυχες από την προφανή απειλή από τη ναζιστική Γερμανία. γ) Τον Ιούλιο του 1934 ο Χίτλερ υπέστη πλήγμα στις φιλοδοξίες του για μια Anschluss (ένωση) μεταξύ της Γερμανίας και της Αυστρίας. Οι αυστριακοί Ναζί, ενθαρρύνθηκαν από τον Χίτλερ, οργάνωσαν μια εξέγερση και δολοφόνησαν τον καγκελάριο, EngelbertDollfuss, προστατευόμενο του Μουσολίνι. Ωστόσο, όταν ο Μουσολίνι κινήθηκε με ιταλικά στρατεύματα στην αυστριακή

μεθόριο προειδοποίησε τους Γερμανούς να φύγουν μακριά.ο Χίτλερ, αιφνιδιάστηκε, και έπρεπε να δεχτεί ότι η Γερμανία δεν ήταν ακόμη αρκετά ισχυρή, αγνόησε το θέμα και αποποιήθηκε της ευθύνης των πράξεων των αυστριακών Ναζί. δ) Το Σάαρ επέστρεψε στη Γερμανία (Ιανουάριος 1935) μετά από ένα δημοψήφισμα με 90% των ανθρώπων να ψηφίζουν υπέρ. Αν και το δημοψήφισμα είχε προβλεφθεί στις Βερσαλλίες, η ναζιστική προπαγάνδα σημείωσε την μεγαλύτερη επιτυχία της, και ο Χίτλερ ανακοίνωσε ότι πλέον όλοι οι αιτίες της αδικίας μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας είχαν αφαιρεθεί. ε) Η πρώτη επιτυχημένη παραβίαση της συνθήκης των Βερσαλλιών από τον Χίτλερ ήρθε τον Μάρτιο του 1935, όταν ανακοίνωσε την επαναφορά της υποχρεωτικής στράτευσης. Δικαιολογία του ήταν ότι η Βρετανία είχε μόλις ανακοινώσει την αύξηση στην δύναμη της αεροπορίας και η Γαλλία την παράταση της στρατολόγησης από 12 έως 18 μήνες. Προς μεγάλη κατάπληξη τους, ο Χίτλερ τρόμαξε τους στρατηγούς του και τον υπόλοιπο κόσμο λέγοντας ότι θα δημιουργήσει στρατό εν καιρώ ειρήνης σε 36 τμήματα (περίπου 600.000 άνδρες). Οι στρατηγοί δεν χρειάζονταν να ανησυχούν: αν και το Μέτωπο Stresa (μια προγραμματισμένη συμμαχία μεταξύ της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ιταλίας), καταδίκασε την παραβίαση των Βερσαλλιών, δεν ελήφθη κανένα μέτρο, ο Σύνδεσμος ήταν ανήμπορος, και το Μέτωπο θα κατέρρεε ούτως ή άλλως, ως αποτέλεσμα της επόμενης επιτυχία του Χίτλερ. στ) Έξυπνα συνειδητοποιήθηκε πόσο εύθραυστη ήταν η Stresa σαν μέτωπο, αφού ο Χίτλερ απέσπασε από την Βρετανία ναυτική δύναμη προτείνοντας της τον περιορισμό τον γερμανικού στόλου. Από τώρα και στο εξής ήταν αδύνατο να αποτραπεί ο γερμανικός επανεξοπλισμός, ο οποίος προχώρησε με επιτυχία. Μέχρι το τέλος του 1938 ο στρατός διαμορφώθηκε σε 51 τμήματα (περίπου 800.000 άτομα), συν τα αποθεματικά. Υπήρχαν 21 μεγάλα πολεμικά πλοία (πολεμικά πλοία, ταχύπλοα σκάφη και καταστροφείς), πολλά άλλα υπό κατασκευή, και 47 U- βάρκες. Μια μεγάλη δύναμη του αέρα πάνω από 2000 αεροσκάφη είχε δημιουργηθεί. ζ) Εν τω μεταξύ, ενθαρρύνθηκε από τις επιτυχίες του ο Χίτλερ και πήρε το υπολογισμένο ρίσκο με την αποστολή στρατευμάτων στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας (Μάρτιος 1936) - μια παράβαση τόσο των Βερσαλλιών όσο και του Λοκάρνο. Αν και οι στρατιώτες είχαν εντολές να αποσυρθούνμε την πρώτη ένδειξη της γαλλικής αντιπολίτευσης, δεν προβλήθηκε αντίσταση πέρα από τις συνήθεις διαμαρτυρίες. η) Αργότερα, το 1936 ο Χίτλερ κατοχύρωσε την θέση της Γερμανίαςερχόμενος σε συμφωνία με τον Μουσολίνι και υπογράφοντας ένα σύμφωνο με την Ιαπωνία τοάντι-κόμιντερν (1937).Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί απέκτησαν στρατιωτική εμπειρία βοηθώντας στη νίκη του Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. i) Η Anschluss με την Αυστρία (Μάρτιος 1938) ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Χίτλερ μέχρι σήμερα. Οι αυστριακοί Ναζί οργάνωσαν τεράστιες διαδηλώσεις στη Βιέννη, Γκρατς και Λιντς, τις οποίες η καγκελάριος Schuschnigg δεν μπορούσε να ελέγξει. Συνειδητοποιώντας ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το προοίμιο για μια γερμανική εισβολή,η Schuschnigg ανακοίνωσε ένα δημοψήφισμα σχετικά με το αν ή όχι η Αυστρία θα πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητη. Ο Χίτλερ αποφάσισε να δράσει πριν γίνει αυτό, σε περίπτωση δηλαδή που αυτή η ψηφοφορία θα πήγαινε ενάντια στην ένωση. Γερμανικά στρατεύματα κινήθηκαν στην Αυστρία και έτσι αυτή έγινε μέρος του Τρίτου Ράιχ. Ήταν ένας θρίαμβος για τη Γερμανία αφού: Αποκάλυψε τις αδυναμίες της Βρετανίας και της Γαλλίας, που δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από μια διαμαρτυρία, Απέδειξε την αξία της νέας επιχείρησης με την Ιταλία, και Πραγματοποίησε ένα σοβαρό στρατηγικό χτύπημα σε Τσεχοσλοβακία η οποία θα μπορούσε τώρα να επιτεθεί από το νότο, καθώς και από τα δυτικά και βόρεια.

Όλα ήταν έτοιμα για την έναρξη της εκστρατείας του Χίτλερ προκειμένου να αποκτήσει τη γερμανόφωνη Σουδητία, μια εκστρατεία που κατέληξε σε θρίαμβο στη Διάσκεψη του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938. Το Μνημόνιο Χόσμπαχ Το 1937 ο Χίτλερ κάλεσε σε συνεδρίαση τον υπουργόblomberg, τους τρεις αρχηγούς του προσωπικού και τον Υπουργό Εξωτερικών Neurath. Κατά τη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ εξέδωσε έναν δημηγορικό μονόλογο που ηχογραφήθηκε από τον συνταγματάρχη Χόσμπαχ. Στις δίκες της Νυρεμβέργης το παρόν μνημόνιο Χόσμπαχ χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο ότι ο Χίτλερ είχε προγραμματίσει ένα μεγάλο πόλεμο.η συνάντηση μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: 1) Στόχος της γερμανικής πολιτικής ήταν να διαφυλάξει τη φυλετική κοινότητα και το χώρο κέρδους 2) Η Βρετανία και η Γαλλία ήταν οι κύριες αντίπαλοι της Γερμανίας. 3) Η Γερμανία πρέπει να χρησιμοποιήσει βία για να εξασφαλίσει τους στόχους της. 4) Η Γερμανία θα κορυφωθεί το 1943 και το πρόβλημα του χώρου έπρεπε να λυθεί από 1943-45. 5) Αν η Γαλλία υπέστη εσωτερικές διαμάχες, η Γερμανία θα πρέπει να αδράξει την Τσεχοσλοβακία. 6) Αν η Γαλλία εμπλακεί σε έναν πόλεμο, η Γερμανία θα πρέπει να αδράξει την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία. Η Βρετανία και η Ιταλία δεν θα αντιταχθούν στην Γερμανία. Η Ιταλία μπορεί να αντιταχθεί ακόμη στην προσάρτηση της Αυστρίας στην Γερμανία. Η Γαλλία δεν θα κάνει τίποτα χωρίς τη Βρετανία. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ και ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ Hannah Arendt, Το Ολοκληρωτικό Σύστημα, Ευρύαλος 1988 Paxton R., Η ανατομία του Φασισμού, Κέδρος 2006 Ιστορία του Νεότερου και του Σύγχρονου κόσμου (Γ τάξη Γενικού Λυκείου), ΟΕΔΒ Κολιόπουλος Ι., Νεώτερη Ευρωπαϊκή Ιστορία 1789 1945, Βάνιας 2001 (σσ. 326-415) Πέιν Στ., Η ιστορία του φασισμού 1914-1945, Φιλίστωρ 2000 Πουλαντζάς Ν., Φασισμός και Δικτατορία, Θεμέλιο (κυρίως σσ. 98-154 και 375-398) Χάννα Άρεντ, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, Η κοινοτοπία του κακού, Θύρσος1995 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ Ιονέσκο Ε., Ο Ρινόκερος, Δωδώνη 1992 Μπελ Χ., Το λυπημένο μου πρόσωπο, Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τεύχος Γ, ΟΕΔΒ, σσ. 427-432 Μπόιν Τζ, Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα, Κέδρος 2006 Όργουελ Τζ, 1984, Κάκτος 1999 Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, Πατάκης 2000 ΤΑΙΝΙΕΣ Ο Μεγάλος Δικτάτορας, Τσάρλυ Τάπλιν (1940) 17 σφαίρες για έναν άγγελο, Τ. Βουγιουκλάκης, Ν. Φώσκολος (1980) Η Ζωή Είναι Ωραία, Ρομπέρτο Μπενίνι (1997) Ο Πιανίστας, Ρομάν Πολάνσκι (2002)

Σκοτεινό σημείο: Η γραμματέας του Χίτλερ, Αντρέ Χέλερ & Ότμαρ Σμίντερερ, Ντοκυμαντέρ (2002) Σφραγισμένα χείλη, Στίβεν Ντάλντρι (2008) Η λευκή κορδέλα, Μίκαελ Χάνεκε (2009) Hannah Arendt, Margarethe von Trotaa, Βιογραφία (2012) ΙΝΤΕΡΝΕΤ Δημοσίευμα στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 7/9/2008, με τίτλο Δημοκρατία και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το απατηλό μείγμα του 21ου αιώνα http://ritsmas.wordpress.com/2008/09/07/democratia-at-21-cent/ Ηλεκτρονικά λεξικά π.χ. για το λήμμα φασισμός http://www.greek-language.gr Μάνος Χατζιδάκης για το φασισμό http://stixoipoihton.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html Συνέντευξη στο Βήμα του Ρ. Πάξτον, σημαντικού ιστορικού και αναλυτή του φασισμού http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=436275 ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ (με αλφαβητική σειρά): 1. Αγγελίδης Άγγελος 2. Βαρίκος Κωνσταντίνος 3. Βάσσος Βασίλειος 4. Γεώργας Βασίλειος 5. Δημητρόπουλος Διονύσιος 6. Ζωντανού Θεοδώρα 7. Κανελάκη Βασιλική-Ευαγγελία 8. Καρύδας Σπυρίδων 9. Κερώση Ελένη 10. Κοσμαδάκης Βασίλειος 11. Κουτσολέλος Αναστάσιος 12. Κυριακοπούλου Ελένη-Δανάη 13. Λαδιάς-Χάντερ Πέτρος 14. Λιακόπουλος Ιωάννης 15. Μαζιώτη Νεφέλη-Ζωή 16. Σαρινοπούλου Κωνσταντίνα 17. Σκαπετουλιά Ευαγγελία 18. Τριτσάρης Μαυρίκιος 19. Τσαούσης Γεώργιος 20. Χρυσάνθη Ειρήνη