2 Psylla & Philellinon Str. 105 57 Athens - Greece Tel: +30 213 1616 900 Fax: +30 210 3246 165 e-mail: adedyed@adedy.gr Εκδήλωση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Γαλλίας (CGT) Παρίσι 10 Σεπτεμβρίου 2015 Ομιλία του Μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. κ. Καλομοίρη Γρηγόρη Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι, Ευχαριστούμε την Οικονομική, Κοινωνική και Περιβαλλοντική Επιτροπή (ESEC) για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μας δίνετε συζητήσουμε πάνω στο σημαντικό θέμα της σημερινής συνάντησης, παρουσία μάλιστα των συναδέλφων εκπροσώπων από τα σωματεία εργαζομένων στα νοσοκομεία της Γαλλίας. Μόλις ένα μήνα από το βροντερό «όχι» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η ψήφιση του τρίτου μνημονίου άλλαξε δραματικά το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας. Η Κυβέρνηση διέλυσε βίαια το κοινωνικό συμβόλαιο που τη συνέδεε με τη λαϊκή πλειοψηφία και πέρασε στην απέναντι όχθη των Μνημονιακών δυνάμεων, βομβαρδίζοντας τα εργαζόμενα και μεσαία στρώματα με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η εξέλιξη αυτή συνιστά απροκάλυπτο πολιτικό πραξικόπημα, συνταγματική εκτροπή και βιασμό κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας αφού προσδένει τη χώρα μας με νέα δεσμά εξάρτησης από τους δανειστές και το διεθνές κεφάλαιο. Η διεθνής επιτροπεία γίνεται ακόμη πιο ασφυκτική, με κορυφαίο δείγμα τη δημιουργία του διαβόητου «fund», που υποθηκεύει τον κοινωνικό πλούτο για γενιές ολόκληρες. Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. εκτιμά ότι το 3 ο Μνημόνιο που συμφωνήθηκε στις 13 Ιουλίου 2015 από την Κυβέρνηση με τους δανειστές και ψηφίστηκε στις 14 Αυγούστου 2015 από το μεγαλύτερο μέρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι αποτελεί συνέχεια των βάρβαρων νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών μνημονιακών πολιτικών.
Το 3 ο αντιλαϊκό μνημόνιο οδηγεί σε ύφεση την οικονομία και σε νέα εκτίναξη την ανεργία, ολοκληρώνει την ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μειώνει δραματικά τα λαϊκά εισοδήματα, διευρύνει τη φτώχεια μέσα στην ελληνική κοινωνία, ανοίγει το δρόμο για την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας ενώ ταυτόχρονα προωθεί την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του λαϊκού πλούτου. Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι από το μνημόνιο είναι το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και τα μεγάλα ντόπια και ξένα οικονομικά συμφέροντα. Στο θέμα των αποδοχών των εργαζομένων στο Δημόσιο με τη χρήση όρων όπως «αποσυμπίεση της μισθολογικής κατανομής» επιχειρούν Κυβέρνηση και κουαρτέτο να αποκρύψουν τη νέα καρατόμηση των μισθών των εργαζομένων στο Δημόσιο μέσω του νέου μισθολογίου. Μάλιστα, το ύψος των μισθών στο Δημόσιο στο 3ο μνημόνιο συσχετίζεται άμεσα με τη σύνταξη του νέου μεσοπρόθεσμου πλαισίου σταθερότητας, με στόχο οι μισθολογικές δαπάνες στο Δημόσιο να συνάδουν με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και την εξασφάλιση φθίνουσας πορείας για τις δημόσιες δαπάνες, σε σχέση με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν κατά την περίοδο 2016-2019. Σε ότι αφορά τις συνέπειες των περιοριστικών μνημονιακών πολιτικών την εποχή των μνημονίων σε επιμέρους τομείς του Δημοσίου και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο: Τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στο πλαίσιο των τριών μνημονίων που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται στη χώρα μας επικεντρώθηκαν κυρίως στη μείωση των δαπανών λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών με τη θέσπιση και εφαρμογή μέτρων που επηρέασαν αρκετές διαστάσεις της ποσοτικής και ποιοτικής τους επάρκειας. Σε αυτά τα μέτρα περιλαμβάνονται: 1. Το πάγωμα μισθών, η οριζόντια περικοπή αποδοχών, η σταδιακή μείωση και - τελικά η κατάργηση του 13 ου και 14 ου μισθού και η καθιέρωση του ενιαίου μισθολογίου με όρους γενικής υποβάθμισης: Από τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι συνεχίζεται σταθερά η μείωση των δαπανών του Δημοσίου για αμοιβές και εισφορές. Οι μεγαλύτερες μειώσεις από την αρχή της κρίσης σημειώνονται στην περίοδο 2009-2015 όπου οι δαπάνες για μισθούς και εισφορές μειώθηκαν συνολικά κατά 8,1 δισ. ευρώ. Η μείωση αυτή ανήλθε συνολικά στο 35% και οδήγησε τις μισθολογικές δαπάνες του Δημοσίου στα επίπεδα του 2004. Με βάση τις εκτιμήσεις μας, αυτή η εξαιρετικά σημαντική 2
μείωση των μισθολογικών δαπανών του Δημόσιου Τομέα που έλαβε σταδιακά χώρα σε ολόκληρη την περίοδο 2009-2015, μπορεί να αναλυθεί σε δύο κυρίως συνιστώσες: Πρώτον, στη σημαντική μείωση της απασχόλησης στο σύνολο του δημόσιου τομέα, γεγονός που καταδεικνύει και την πλήρη εκπλήρωση του μνημονιακού στόχου για την συρρίκνωση της απασχόλησης στο Δημόσιο έως το 2015. Δεύτερον, σε ανάλογη σημαντική μείωση των αμοιβών στο Δημόσιο Τομέα, που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια πάνω από το 1/3, από το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων στο δημόσιο. Στην απώλεια αυτή σημαντική συνεισφορά είχαν και οι πρόσθετες άμεσες και έμμεσες φορολογικές επιβαρύνσεις τόσο για τους εργαζομένους στο Δημόσιο όσο και για το σύνολο των εργαζομένων. Μεταξύ των επιβαρύνσεων αυτών, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών μέσω των αλλαγών στην φορολογική κλίμακα, η αύξηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) και των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στα καύσιμα, στα ποτά και στα τσιγάρα, η αύξηση των φόρων επί των ακινήτων και η κατάργηση όλων σχεδόν των φοροαπαλλαγών. 2. Οι περικοπές στις συντάξεις, η μείωση και κατάργηση επιδομάτων: Η Ελλάδα αποτελώντας εξαίρεση μεταξύ των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ, μείωσε, στο πλαίσιο των πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης, τις κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, δαπάνες υγείας και προνοιακές μεταβιβάσεις) από 23,9% του ΑΕΠ (55,2 δισ. ευρώ) το 2009 σε 18,5% του ΑΕΠ (33,3 δισ. ευρώ) το 2015, δηλαδή μια μείωση της τάξης του 40%. 3. Οι μειώσεις στο εφάπαξ και η υπο-χρηματοδότηση των ταμείων: Η συνολική μείωση από το 2009 έως το 2015 στο Εφάπαξ που χορηγεί το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ) μετά τη συνταξιοδότηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, ανέρχεται στο 38,13%. 4. Η εντατικοποίηση της εργασίας των εργαζομένων του Δημοσίου με αύξηση των καθημερινών καθηκόντων τους, με μείωση αδειών και με αύξηση του χρόνου εργασίας από 37,5 ώρες σε 40 ώρες την εβδομάδα. Ταυτόχρονα ενισχύθηκαν οι μηχανισμοί επιτήρησης και επιβολής πειθαρχικών μέτρων περιορίζοντας την διάθεση ανάληψης πρωτοβουλιών και αξιοποίησης των δυνατοτήτων διακριτικής ευχέρειας στο χειρισμό των καθημερινών προβλημάτων. 5. Ο μεγάλος αριθμητικός περιορισμός του απασχολούμενου προσωπικού παρά την αύξηση των αρμοδιοτήτων που ανατέθηκαν κυρίως στις υπηρεσίες «πρώτης 3
γραμμής» οι οποίες σχετίζονται άμεσα στην εξυπηρέτηση του πολίτη (Εκπαίδευση, Υγεία, Πρόνοια). Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης προκύπτει ότι στο διάστημα 2009-2015, ο αριθμός των απασχολούμενων στο δημόσιο στο σύνολό του μειώθηκε κατά 370.125 (από 942.625 στις 31.12.2009 σε 572.500 στις 31.08.2015). Δηλαδή, η μείωση έφτασε στο 40%. 6. Η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη λειτουργικών δαπανών. 7. Η κατάργηση ή υποβάθμιση ολόκληρων τομέων των υπηρεσιών ή τμημάτων τους (σχολικές μονάδες, ολοήμερα τμήματα σχολείων, επαγγελματική εκπαίδευση, νοσοκομεία, δημοτική αστυνομία, φύλαξη σχολικών κτιρίων). 8. Η ανάθεση μέρους των δημοσίων υπηρεσιών σε ιδιώτες (υγεία, μακροχρόνια φροντίδα, επαγγελματική κατάρτιση, παιδικοί σταθμοί, καθαριότητα, υπηρεσίες φύλαξης και ασφάλειας) ή/και η οικονομική πριμοδότησή τους έναντι των αντίστοιχων δημοσίων υπηρεσιών( π.χ. ιδιωτικές κλινικές). 9. Η μερική αντικατάσταση του αποχωρούντος προσωπικού με εν μέρει ασφαλισμένους και περιστασιακής εργασίας ανέργους που αμείβονται μέσω διαφόρων μορφών κοινωνικά επιδόματα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων(κοινωφελής εργασία 5μηνης διάρκειας «voucher»). Τα παραπάνω μέτρα αγγίζουν όλο το δημόσιο αλλά οι αρνητικές τους επιδράσεις είναι οξύτερες στην υγεία, την εκπαίδευση και της υπηρεσίες των δήμων. Στη συνέχεια θα επικεντρωθούμε ειδικά σ αυτούς τους τομείς διότι είναι οι τομείς του δημοσίου που απασχολούν μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, το έργο τους συνδέεται άμεσα με την εξυπηρέτηση των πολιτών και τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων και οι παρεχόμενες υπηρεσίες τους συνιστούν θεμελιώδη κοινωνικά αγαθά. Οι επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς: Εκπαίδευση: 1. Μείωση των δημοσίων δαπανών για την παιδεία κατά 36% (2009 2015). Οι 36 δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την Παιδεία είναι μόλις 2,47% του 4
Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος το 2015. Προβλέπεται με το νέο μεσοπρόθεσμο να μειωθούν το 2018 στο δραματικά χαμηλό ποσοστό του 1,9% του ΑΕΠ. 2. 34.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που σημαίνει μείωση 33% από τον Ιούνιο του 2010. Από 102.360 το 2010, 68.328 το 2015. 3. Κλείσιμο σχολείων και κατάργηση των εκπαιδευτικών υποστηρικτικών δομών (βιβλιοθήκες, ενισχυτική διδασκαλία, Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, Συμβουλευτικοί σταθμοί, δομές ΣΕΠ κ.λπ.). Έκλεισαν περισσότερα από 1.200 σχολεία στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από το 2011 και, πρόσφατα, 102 Επαγγελματικές Σχολές έκλεισαν. 4. Μείωση των μισθών των εκπαιδευτικών που ιδιαίτερα για τους νεοδιοριζόμενους φθάνει μέχρι και το 45%. Ιδιαίτερα τραγική είναι η οικονομική κατάσταση των νέων συναδέλφων μας που είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους 5. Υποχρεωτική μετάταξη 5.000 εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και σε διοικητικές θέσεις. 6. Αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά 2 ώρες με αποτέλεσμα χιλιάδες εκπαιδευτικοί να χαρακτηρίζονται υπεράριθμοι στην περιοχή τους. 7. Αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στους 30. Μετακινήσεις μαθητών σε άλλα σχολεία για να μη δημιουργούνται ολιγομελή τμήματα. 8. Καθιέρωση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που σχετίζεται με τη μισθολογική και τη βαθμολογική εξέλιξη αλλά και τις επιδόσεις των μαθητών και οδηγεί στη χειραγώγηση αλλά ακόμα και σε απολύσεις εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση που σχεδιάστηκε από τις μνημονιακές Κυβερνήσεις είχε στόχο να βαθύνει την κατηγοριοποίηση και ταξική διαφοροποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και να οδηγήσει στην εκδίωξη μαθητών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τις δομές της εκπαίδευσης. Τοπική Αυτοδιοίκηση Η τοπική αυτοδιοίκηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια αντιμετωπίζει πρωτοφανή περικοπή των κρατικών επιχορηγήσεων, που φθάνει το 60%. Συγκεκριμένα με την μείωση των 5
Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, πολλοί Δήμοι αδυνατούν πλέον να καλύψουν τις βασικές λειτουργικές τους δαπάνες (όπως μισθοδοσία και γενικά λειτουργικά έξοδα). Η οικονομική κατάσταση των Δήμων επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από την μεταβίβαση στους Δήμους σημαντικού μέρους των αρμοδιοτήτων και ευθυνών του κράτους προς τους πολίτες με ταυτόχρονη μετάταξη προσωπικού σε αυτούς αρχικά αλλά στη συνέχεια με συρρίκνωσή τους (παιδικοί, βρεφικοί σταθμοί, δημόσια υγεία, πρόνοια, Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών). Η κατάργηση υπηρεσιών που φροντίζουν για το δημόσιο συμφέρον (δημοτική αστυνομία, φύλαξη σχολικών κτιρίων) ή εξυπηρετούν άμεσα τους πολίτες και ανάθεση μεγάλου μέρους του έργου που επιτελούσαν σε ιδιώτες (π.χ. καθαριότητα, φύλαξη. Επίσης οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί φροντίζουν με δημόσια χρηματοδότηση (από το Εθνικό Συμβούλιο Ποιότητας για την Ανάπτυξη ή ΕΣΠΑ) το 34% των παιδιών που είναι στους παιδικούς/βρεφικούς σταθμούς ). Η υποκατάσταση της εργασίας των δημοτικών υπαλλήλων με επιδοτούμενους ανέργους των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας. Δημόσιες Υπηρεσίες Υγείας Σε ότι αφορά την κατάσταση των Δημόσιων Υπηρεσιών Υγείας και τις επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών στην ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, πρέπει να επισημάνουμε τα εξής: Η σημερινή κατάσταση στο χώρο της Υγείας είναι εκρηκτική μετά από 6 χρόνια σκληρών μνημονιακών πολιτικών. Ο χώρος είχε σημαντικά προβλήματα και πριν από το 2010, αλλά τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι τον οδηγούν σε ουσιαστική κατάρρευση. Πιο συγκεκριμένα: Χρηματοδότηση: Η μείωση των κονδυλίων για την Υγεία έχει ξεπεράσει το 60% τα Μνημονιακά χρόνια (2012: 2,3 δις Ευρώ, 2013: 1,8 δις Ευρώ, 2014: 1,6 δις Ευρώ, 2015: 1,3 δις Ευρώ και το 2016 το νέο μνημόνιο προβλέπει 1,03 δις Ευρώ!). Σε αυτά να προσθέσουμε ότι οι πληρωμές από τα ασφαλιστικά Ταμεία προς τα νοσοκομεία έχουν σταματήσει από το 2012. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα Νοσοκομεία να μην μπορούν να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους σε υλικά και αναλώσιμα, η τακτική λειτουργία (χειρουργεία, χημειοθεραπείες κ.α.) να προγραμματίζεται για μετά από 6 μήνες έως 2χρόνια) ενώ η εξυπηρέτηση των επειγόντων περιστατικών να γίνεται οριακά. 6
Στελέχωση: Η κατάσταση όσον αφορά το προσωπικό είναι ακόμα χειρότερη. Η Ελλάδα είχε τη χαμηλότερη αναλογία νοσηλευτών σε όλη τη Ευρώπη (3,3 ανά 1.000 κατοίκους όταν ο μέσος όρος για τα κράτη-μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης είναι 9.9 ανά 1.000 και στη Φιλανδία είναι 21 ανά 1.000 κατοίκους). Οι ελλείψεις έγιναν εκρηκτικές κατά τα μνημονιακά χρόνια. Η τελευταία προκήρυξη έγινε το 2009 για πρόσληψη μόλις 2.800 εργαζόμενων και από τότε υπάρχουν ΜΟΝΟ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ εργαζομένων στη Δημόσια Υγεία που υπερβαίνουν τους 20.000. Τα νοσοκομεία για να καλύψουν τις ανάγκες λειτουργίας τους παραβιάζουν τις εργασιακές σχέσεις (χιλιάδες repo, οφειλόμενες άδειες, παράνομα ωράρια κ.ά.). Για να καλυφθούν δε επείγουσες ανάγκες μετακινούνται εργαζόμενοι από μικρότερες δομές ή τμήματα (κέντρα υγείας ή κλινικές) με αποτέλεσμα ολόκληρες περιοχές και πόλεις ιδίως ακριτικές ή παραμεθόριες να μένουν χωρίς κάλυψη. Κρίσιμες δομές για το σύστημα (160 κλίνες Μονάδων Εντατικής Θεραπείας) μένουν κλειστές και αντί αυτού ενοικιάζονται κλίνες στον Ιδιωτικό Τομέα Παράλληλα, στη χώρα μας, κλείσανε 11 Νοσοκομεία και απολυθήκαν 3.600 Ιατροί της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης και Φροντίδας, οδηγώντας την σε κατάρρευση και πέρασμα στον Ιδιωτικό Τομέα σχεδόν του συνόλου των υπηρεσιών της. Οι μνημονιακές πολιτικές προβλέπουν περαιτέρω υπο-χρηματοδότηση με την αξιολόγηση των υπηρεσιών και τη διάθεση μεγάλου μέρους στους Ιδιώτες, με τη ανύπαρκτη χρηματοδότηση του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), με το κλείσιμο και άλλων δομών (αφού οι προσλήψεις θα είναι ελάχιστες) με τη επιτροπεία που θα κόβει ότι θα είναι αναγκαίο, με το πέρασμα υπηρεσιών (προμήθειες, λογιστήρια κ.ά.) στους Ιδιώτες. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις βοηθητικές υπηρεσίες που έχουν δοθεί ήδη σε Ιδιώτες (καθαριότητα, σίτιση, ασφάλεια κ.ά.) που οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε συνθήκες «γαλέρας» και τα αφεντικά κερδοσκοπούν εις βάρος του Δημοσίου. Κοστίζουν έως 500% πιο ακριβά από το να ήταν μόνιμο προσωπικό. Θα πρέπει να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης έχει αυξηθεί κατά 30% ο αριθμός των πολιτών που προσέρχονται στις Δημόσιες Δομές Υγείας και η εξυπηρέτησή τους γίνεται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Η Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα (ή αλλιώς γνωστού ως PSI, Private Sector Involvement) οδήγησε στη δραστική περικοπή των αποθεματικών των Νοσοκομείων και των Ασφαλιστικών ταμείων. Οι μνημονιακές πολιτικές επέβαλαν τη συρρίκνωση της κρατικής χρηματοδότησης και την αύξηση της ιδιωτικής δαπάνης για την Υγεία. Για να γίνει αυτό, ουσιαστικά συρρικνώθηκαν οι υπηρεσίες υγείας των Ασφαλιστικών Ταμείων και δόθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους στους ιδιώτες. Πλέον οι πολίτες πληρώνουν το γιατρό τους, έχει αυξηθεί η συμμέτοχή τους στις εξετάσεις, ενώ σημαντική είναι και η επιβάρυνση 7
τους σε ότι αφορά τη φαρμακευτική δαπάνη. Ουσιαστικά οι μνημονιακές πολιτικές λειτουργούν προς όφελος των Ιδιωτών οδηγώντας τις Ιδιωτικές δαπάνες στο 55% όταν σε όλη τη Ευρώπη δεν ξεπερνούν το 20%. Τέλος η κρίση έχει οδηγήσει 3.000.000 πολίτες να είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας και 1.500.000 άνεργοι να μην μπορούν να προσεγγίσουν τις Υπηρεσίας Υγείας. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και τις χιλιάδες πολίτες που δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη λόγω οφειλών. Στα Νοσοκομεία υπήρξε το φαινόμενο τα έξοδα νοσηλείας σε ανασφάλιστους να πηγαίνουν ως χρέη των πολιτών προς τις Εφορίες. Η προεκλογική δέσμευση του κυβερνώντος κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ για κάλυψη ΟΛΩΝ των πολιτών της χώρας χωρίς κριτήρια δεν υλοποιήθηκε, γιατί ενώ ετοιμάστηκε η σχετική Υπουργική Απόφαση, αντιμετωπίστηκε από τους δανειστές και την Τρόικα σαν «μονομερής ενέργεια» και έχει παγώσει. Ευτυχώς που η κοινωνία δεν έμεινε απαθής αλλά τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία που δημιουργήθηκαν σχεδόν σε όλες τις πόλεις δίνουν μάχη καθημερινά για να καλύψουν όσους πολίτες μπορούν. Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι, Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. εκτιμά ότι το νέο μνημόνιο που ψηφίστηκε πριν ένα μήνα και οι δικαιολογίες που το συνοδεύουν αναπαράγουν τις θεωρίες των μονόδρομων του 1ου και 2ου μνημονίου, δικαιώνουν όλο το μνημονιακό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, που υποστήριζε ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι ο δρόμος της λιτότητας και της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και μιας κοινωνίας χωρίς δικαιώματα. Το εργατικό λαϊκό κίνημα που θέλει να τιμά τις παραδόσεις του δεν θεωρεί ότι αποτελούν μονόδρομο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η μάχη που διεξάγεται είναι ταξική και για αυτό η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. είναι σταθερά υπέρ των πολιτικών που είναι σε όφελος των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων και των φτωχών και σε βάρος των ολιγαρχών, των τοκογλύφων και του κεφαλαίου. Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. θα πάρει πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα για την ένταση των αγώνων του εργατικού λαϊκού κινήματος έτσι ώστε να δικαιωθούν οι μεγαλειώδεις αγώνες της τελευταίας 5ετίας και να μη σβήσει η ΕΛΠΙΔΑ που γεννήθηκε στις 5/7/2015 με το περήφανο, ταξικό, συντριπτικό ΟΧΙ και κυρίως γιατί εκτιμά ότι οι φορείς του εργατικού κινήματος θα πρέπει να αποτελέσουν την ασπίδα προστασίας στη νέα φτώχεια και εξαθλίωση που μας επιφυλάσσουν με τη συνέχιση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών. 8
Η Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. πήρε αγωνιστικές πρωτοβουλίες όλο το προηγούμενο διάστημα. Καλέσαμε σε Απεργία και συλλαλητήρια τις ημέρες ψήφισης του 3ου μνημονίου και των προαπαιτούμενων μέτρων και απευθυνθήκαμε στα ευρύτερα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με τις πρωτοβουλίες αυτές η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. υπεράσπισε την τιμή του συνδικαλιστικού κινήματος λόγω της απουσίας, δυστυχώς, των οργανώσεων του Ιδιωτικού Τομέα (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ορισμένων πρωτοβάθμιων σωματείων). Οι κινητοποιήσεις αυτές αποτελούν συνέχεια των κινητοποιήσεων της προηγούμενης 5ετίας με τις 100 περίπου ημέρες απεργιακών κινητοποιήσεων. Συμβάλλαμε με τους αγώνες μας στην ανατροπή Κυβερνήσεων, όχι όμως των μνημονιακών πολιτικών. Μπορούμε το επόμενο διάστημα διευρύνοντας το μέτωπο αντίστασης με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές. Σε ότι αφορά τα μεγάλα ζητήματα, προτεραιότητες του συνδικαλιστικού κινήματος για το επόμενο διάστημα, αποκτά κρίσιμη σημασία, η άμεση παύση της εξυπηρέτησης του Δημόσιου χρέους, μέσα από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, και η διαγραφή του χρέους. Αυτό επιβάλλεται προκειμένου να δημιουργηθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος που θα επιτρέψει την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και θα κάνει πράξη το στόχο της ανατροπής της λιτότητας. Η αμφισβήτηση των συμφερόντων των «θεσμικών» πιστωτών (Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) που με την διαγραφή του χρέους θα κληθούν να πληρώσουν την κρίση που δημιούργησαν, προϋποθέτει απειθαρχία και οδηγεί σε ρήξη με την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η πολιτική θα οδηγήσει στις παρακάτω θετικές εξελίξεις: Το μακροχρόνιο οικονομικό όφελος που θα προκύψει από τη μονομερή διαγραφή του Ελληνικού Δημόσιου χρέους θα είναι μεγαλύτερο από το βραχυπρόθεσμο κόστος εξόδου. Ο χαμένος του Grexit δεν είναι η Ελλάδα, όπως επαναλαμβάνεται στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας, αλλά η Γερμανία και το ευρώ. Η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης βιομηχανικής πολιτικής με μαζικές επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, χωρίς τις δεσμεύσεις των οδηγιών της Ε.Ε., θα 9
επιτρέψει την ταχεία ανάπτυξη της οικονομίας και την δραστική μείωση της ανεργίας, μαζί με μέτρα όπως η μείωση των ωρών εργασίας κι η κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Η ακύρωση των δεσμεύσεων της Ε.Ε. για αιώνια λιτότητα, μέσω των προβλέψεων της οικονομικής διακυβέρνησης και του δημοσιονομικού συμφώνου για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, θα επιτρέψει την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Η ανατροπή του περιορισμένης κυριαρχίας στο διηνεκές που επιβάλλουν Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Δ Ράιχ, μεταξύ άλλων και με τον κανονισμό 472/2013 αρ. 14 που προβλέπει ευρώ-επιτήρηση μέχρι την αποπληρωμή του 75% των δανείων, θα επιτρέψει στον λαό να ασκήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα. Η μονομερής διαγραφή του Ελληνικού Δημόσιου χρέους πρέπει να επιβληθεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής ρήξεων που θα περιλαμβάνει: Εθνικοποίηση των τραπεζών, με κοινωνικό έλεγχο και εγγύηση των καταθέσεων, όπως και άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας, αποζημίωση ασφαλιστικών ταμείων, Νομικών Προσώπων Δημοσίου Διακαίου και μικροομολογιούχων που ζημιώθηκαν από το PSI, διαγραφή του ιδιωτικού χρέους των ανέργων, ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών κ.α. Κεντρικά αιτήματα στόχοι της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και για την επόμενη μετεκλογική περίοδο είναι: 1. Αποκατάσταση των τεράστιων απωλειών που έχουμε υποστεί εργαζόμενοι και συνταξιούχοι από τις πολιτικές των τελευταίων πέντε ετών. 2. Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού - σύνταξης και ψήφιση νέου μισθολογίου που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας μέσα από Συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. 3. Άμεση χρηματοδότηση των Ταμείων και λειτουργία τους με την εγγύηση του Κράτους. 4. Παροχή επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους και εφαρμογή πολιτικών για την εξάλειψη της ανεργίας. 5. Νέες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με στόχο την επαρκή στελέχωση των Δημόσιων Υπηρεσιών με προτεραιότητα σε Υγεία, Παιδεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, ελεγκτικούς μηχανισμούς, Κοινωνική Ασφάλιση και σε όλες τις δομές που συμβάλλουν στην άμβλυνση των κοινωνικών συνεπειών της κρίσης. 10
6. Κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων. 7. Διαγραφή του χρέους, που αποτελεί όρο για την επιβίωση της χώρας, του λαού και των εργαζομένων. 8. Πέρασμα των τραπεζών υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο. 9. Καταπολέμηση της ανεργίας και δημιουργία θέσεων εργασίας, κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, εφαρμογή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας. Υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου της χώρας. 10. Προάσπιση της λαϊκής κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών απέναντι στην αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό. Σε ότι αφορά το ερώτημα για το τι μπορούμε να κάνουμε όλοι οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη πιστεύουμε ότι σε ένα έντονα διεθνοποιημένο οικονομικό περιβάλλον οι τύχες των εργαζομένων κάθε χώρας προσδιορίζονται με βάση τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πορεία των χωρών της Ευρώπης και ιδιαίτερα τα μέτρα που προωθούνται στις χώρες του Νότου δημιουργούν ένα νέο αρνητικό περιβάλλον για τους εργαζόμενους και τις κοινωνίες. Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη μέχρι τώρα περιορίστηκε σε επιμέρους πλευρές των επιπτώσεων αυτών των πολιτικών. Ωστόσο, οι πρωτοβουλίες και η κριτική στάση αρκετών ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών οργανώσεων το τελευταίο διάστημα, δημιουργούν νέες δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση της κοινής δράσης και των κοινών αιτημάτων. Ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο, υπάρχει η ιστορική ευκαιρία για συντονισμό, με στόχο έναν μαζικό αγώνα για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών που πλήττουν τις συγκεκριμένες χώρες. Πέρα από τις διεκδικήσεις σε εθνικό επίπεδο, η ανισοκατανομή πόρων, η απουσία περιφερειακών αναπτυξιακών πολιτικών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ασφυκτική πολιτική σκληρής λιτότητας που επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορούν να αποτελούν πεδία κοινής πάλης. Ένας τέτοιος συντονισμός μπορεί να προσδώσει την απαραίτητη κλίμακα αντίστασης, για να μπει επιτέλους φραγμός στη βαρβαρότητα της κυρίαρχης πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πολύτιμα στοιχεία γι αυτό είναι η δυνατότητα ανταλλαγής εμπειριών, η 11
κατάκτηση του θεσμού της ευρωπαϊκής απεργίας, η καθιέρωση συλλογικής διαπραγμάτευσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η διεκδίκηση ενός ελάχιστου πλαισίου ρυθμίσεων εργατικού δικαίου κ.λπ. Με ιδιαίτερη χαρά θα συζητήσουμε για όλα αυτά με την αντιπροσωπεία της EPSU που θα επισκεφθεί τη χώρα μας από τις 13 έως και τις 16 Οκτωβρίου 2015. Επίσης, θα πάρουμε μέρος στη 36η Συνεδρίαση της Μεσογειακής Ομάδας, που λάβει χώρα στη Μαδρίτη στις 27 Οκτωβρίου 2015, όπου και ελπίζουμε να ληφθούν σημαντικές πρωτοβουλίες στην παραπάνω κατεύθυνση. Επιτρέψτε μου να κλείσω την ομιλία μου με την άποψη του Alain Badiou από πρόσφατο άρθρο του στη Liberation: «Ο Τσίπρας, Πρωθυπουργός της Ελλάδας, και οι σύμβουλοί του αποδείχτηκαν ανίκανοι να κάνουν αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι άλλοι, όχι κατ ανάγκην μεγάλοι επαναστάτες, αλλά συντηρητικοί όπως ο Ντε Γκωλ και ο Τσώρτσιλ. Δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να πάρουν, κάτι που είναι σπάνιο, μία γνήσια πολιτική απόφαση: μια απόφαση που να δημιουργεί μια καινούργια προοπτική, της οποίας θα πρέπει να εξερευνήσουμε τις συνέπειες, κινητοποιώντας όχι μόνον πολιτικούς οργανισμούς, αλλά και όσους έχουν επίγνωση του επείγοντος της κατάστασης. Δεν υιοθέτησαν απέναντι στους ευρωπαϊκούς γραφειοκράτες την πρακτική του Μιραμπό και των βουλευτών του 1789 και δεν αναφώνησαν: «Είμαστε όπως εσείς μέσα στην Ευρώπη και στο ευρώ. Αντίθετα με εσάς, έχουμε την εντολή του λαού για μια άλλη Ευρώπη και ένα άλλο ευρώ. Εάν θέλετε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, πείτε το ξεκάθαρα και προσπαθήστε να το επιβάλλετε με τη βία!». Σας ευχαριστώ θερμά για την προσοχή σας και εύχομαι καλούς και νικηφόρους αγώνες! 12