ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΠΙΚΟ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ-PRESS,NTEΛΑΛΗΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ www.delalis.gr Iδρυτής-Εκδότης-Υπεύθυνος Έκδοσης: Κωνσταντίνος Γ. Μωϋσίδης τηλ. 22920 69509, κιν. 69920 69509, e-mail: k_mois@hotmail.com, delalis@mail.com OKTΩΒΡΗΣ-ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2015/5, διανέμεται δωρεάν ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Π. ΑΓΚΟΥΤΟΓΛΟΥ Ο Μάκης μας δεν είναι πια κοντά μας... Είναι όμως ΕΔΩ το έργο του, που μας άφησε παρακαταθήκη... και ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ ΤΟΥ οι κόρες του!
του Λουκά Γεωργιάδη loukas1972@gmail.com Πως αλλάζουν οι καιροί. Κάποτε όποιος Έλληνας πρωθυπουργός πήγαινε στις ΗΠΑ τον... συνόδευαν χαρακτηρισμοί όπως Προδότης, Πουλημένος κλπ. Οι πολιτικάντηδες αυτής της χώρας και κυρίως η Αριστερά πότιζαν δηλητήριο τους Έλληνες για τους διαχρονικούς συμμάχους μας. Πως αλλάζουν οι καιροί. Τώρα σιωπή. Θετική εξέλιξη αναμφίβολα και δικαίωση της λογικής. Αλλά, τόση υποκρισία από τόσους λαϊκιστές επί τόσα πολλά χρόνια; Και να φανταστείτε ότι ακόμη και τρομοκρατικές οργανώσεις δρούσαν εις βάρος και των Αμερικανών επί δεκαετίες αμαυρώνοντας την εικόνα της χώρας και στοιχίζοντας ακριβά στο μέτωπο των επενδύσεων. Δεν υπήρξε ποτέ καταδίκη αυτών των χτυπημάτων... Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ... 1. Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου έριξε μεταξύ άλλων το σύνθημα Ο λαός στην εξουσία. Επί της ουσίας εγκαθίδρυσε τη μετριοκρατία και έκλεισε το μάτι στη διαφθορά. Εκπαίδευσε σχεδόν τρεις γενιές για αυτό το... διαφορετικό που μπορεί να βιώσει ο λαός όταν έρθει στην εξουσία. Και τώρα έχει έρθει ο λογαριασμός, αφού και όσοι ακολούθησαν πίστεψαν στην εξουσία και υπέκυψαν στη γοητεία της... 2. Ο μέτριος ή αυτός που δεν είχε σχεδόν καθόλου προσόντα έπιασε στασίδι στο Δημόσιο. Και όχι μόνο αυτό. Απέκτησε και εξουσία. Και η εξουσία αυτή τον μετέτρεψε σε έναν διεφθαρμένο λειτουργό. 3. Το σύστημα διαφθοράς βόλεψε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Έτσι, είχαμε ρουσφέτια, μπαξίσια, ανομία, παρανομία και βεβαίως ηθική παρακμή. 4. Η ηθική παρακμή πήγε χεράκι-χεράκι με τον εκμαυλισμό της κοινωνίας μέσα από ένα σύστημα κακής διαπαιδαγώγησης και Παιδείας και όταν αργότερα το 1989 μπήκε στη ζωή μας και η ιδιωτική ραδιοφωνία-τηλεόραση δημιουργήθηκαν κακοήθειες. 5. Η οικονομική χρεοκοπία είναι ακριβώς η Υποπτευθήκαμε τους Γερμανούς ότι θέλουν το καλύτερο φιλέτο του κόσμου για δικό τους. Υποπτευθήκαμε ξένα κέντρα εξουσίας ότι θέλουν να αρπάξουν όλο μας τον πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί και να δουλεύουμε οι Έλληνες, ως δούλοι, στα χωράφια της απληστίας τους. Είμαστε σίγουροι ότι οι Αμερικάνοι είναι πίσω από το μεταναστευτικό για να ξεδοντιάσουν την Ευρώπη. Νιώθουμε στον σβέρκο μας την επιβεβαίωση ότι μπορεί να προκύψουμε αποθήκη ανθρώπων καταδιωγμένων. Ήδη τζιχαντιστές ρίχνουν θεμέλια, με τη σβελτάδα που ρίχνουμε εμείς θεμέλια αυθαιρέτων, στα ευρωπαϊκά εδάφη. Πονηρεμένοι για όλα τα διεθνή. Δαιδαλώδη, σπίρτα μυαλά, όλα τα πιάνουν στον αέρα. Οι εχθροί είναι οι έξω. Ξεσηκώνουμε θηριώδεις άμυνες αντίστασης. Κι αν ο εχθρός είναι ήδη μέσα; Το παιδί σου το αμόρφωτο είναι ο απόλυτος εχθρός. Ψήφισες μια χαρά. Ό,τι σου ζήτησε, του το έκανες, με υποταγή καψούρας γκόμενας. Να κρατήσεις με νύχια και δόντια τη δουλειά σου με αφεντικό το κράτος και δεν πάει να πνιγούνε όλοι οι άλλοι. Να πέφτει ο μισθός και ας μην ανταποκρίνεται το κρατικό ταμείο. Ας πρόσεχαν! Στο κάτω κάτω, πού να ξερες κι εσύ; Δίκιο έχεις. Ποιος σε πληροφόρησε ποτέ για το πόσους χωράει το λεωφορείο ο πόθος; Αλλά, φιλαράκο, θα ήθελα να σου γαργαλήσω λίγο την καχυποψία σου σε κάτι άλλο. Ποιος ξένος δάκτυλος είναι πίσω από το παρασύστημα Παιδείας της χώρας μας που καλλιεργείται; Ποια τρόικα κόπτεται για να επιβάλλει -και καλά- το δικό της σύστημα; Ποια ξένα κέντρα αγωνίζονται λυσσαλέα για τους τόνους αμορφωσιάς που σπέρνονται στα μετάσταση αυτών των κακοήθων... όγκων. Γίναμε μια χώρα κακομαθημένων ή και βολεμένων σε μεγάλο βαθμό. Μια χώρα, όπου το Κράτος παρουσιάζει χαρακτηριστικά αφρικανικού τύπου και ένα μεγάλο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα θέλει να κινείται κατά το δοκούν μεταξύ Γηραιάς Ηπείρου και Αφρικής! 6. Η δύναμη ενός Κράτους είναι οι πολίτες. Αλλά το καράβι θέλει και καλό πλήρωμα. Τη μία το πλήρωμα είναι μεθυσμένο και την άλλη δείχνει ότι είναι άσχετο με την πλοήγηση. Συνεπώς είναι αναπόφευκτη η συνέχεια, εκτός αν υπάρξει ένα πολυεπίπεδο σοκ. 7. Είμαστε η χώρα του χαβαλέ. Έχουμε αφομοιώσει οτιδήποτε αρνητικό από τους ξένους και έχουμε αγγίξει οριακά κάτι το θετικό. 8. Το σύστημα Παιδείας και εκπαίδευσης είναι η βασική πηγή του κακού. Ο εκμαυλισμός συνειδήσεων από λαίκιστές και πολιτικάντηδες είναι ο πολλαπλασιαστής της (δια)φθοράς. 9. Σε όλο αυτό το σκηνικό, ο ελληνικός λαός αισθάνεται ότι ήρθε στην εξουσία και συμβιβάζεται με το θέαμα που βλέπει... Αυτό όμως που πραγματικά θα αισθανθεί είναι ο λογαριασμός της δικής του πλάνης... Το παιδί σου συμφέρει αμόρφωτο (δικό σας!) γράφει η Ρέα Βιτάλη rea.vitali@gmail.com κεφάλια της νέα γενιάς; Από τον Μπαλτά του ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΙΑ στον Ν. Φίλη. Σε θυμάμαι, πόσο είχε αναστατωθεί το σύμπαν σου κάποτε γιατί τα παιδιά «μας» θα διάβαζαν από φωτοτυπίες τη μαθητική ύλη για 15 μέρες. Πώς περιέργως δεν έχει κουνηθεί φύλλο που δεν έχουν ανοίξει ακόμα σχολεία ολόκληρα; Τι περίεργη σιωπή είναι αυτή; Πώς σου την επέβαλαν; Πώς έχουν τόση δύναμη επάνω σου; Εν μέσω συνεχιζόμενης κρίσης θριαμβολογούμε για το «Αργυρόκαστρο και Τεπελένι» και ελεύθερα τα σύνορα της άλλης μας πλευράς. Να στο πω στη γλώσσα σου; Να αναρωτηθώ σε δική σου διάλεκτο; Μήπως είμαστε οι «Γερμανοί» μας; Βιογραφικό Νίκου Φίλη. Γεννηθείς το 1960. Από τα μαθητικά του χρόνια συμμετείχε στα κινήματα της νεολαίας και στους δημοκρατικούς αγώνες, διετέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος (νεολαία ΚΚΕ εσωτερικού). Ως φοιτητής της Νομικής, συμμετείχε στους αγώνες για τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης ως μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ και της Συγκλήτου. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Εργάστηκε ως αρχισυντάκτης σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και ως διευθυντής της εφημερίδας ΑΥΓΗ. Αγαπητοί συμπατριώτες, όσο θα μεθάτε από ευτυχία για την επιτυχία του Αλέξη και θα είστε ανακουφισμένοι ότι δεν θα «αγγίξει» κανείς τα «κεκτημένα», να γνωρίζετε ότι παραδώσατε την Παιδεία των τέκνων σας στα χέρια του Ν. Φίλη. Θα τους καμαρώσουμε ισάξιους πολίτες του κόσμου και εγγυητές του λαμπρού μέλλοντός μας. Δικό σας... που λένε και στα μπουζούκια. Για τη συνέχεια του άσματος. ΥΓ.: Υφυπουργός Θ. Πελεγρίνης. Ξανά δικό σας!
Εκείνη η νιότη η τρομακτική, η αισιόδοξη... ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ Αν η ζωή είναι μια βόλτα σε ένα δάσος, εκείνα τα τελευταία βήματα πριν το αφήσεις για πάντα πίσω σου, πριν βγεις στο ξέφωτο, είναι τα μοναδικά που δε σκέφτεσαι όταν πρωτοξεκινάς τον περίπατό σου... σε όλα τα υπόλοιπα project της ζωής σου, σκέφτεσαι πάντα το τέλος: ξεκινάς το σχολείο με τη σκέψη ότι θα μπεις στο Πανεπιστήμιο, μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο και σκέφτεσαι την ορκωμοσία σου, ορκίζεσαι και σκέφτεσαι τη δουλειά που θέλεις να βρεις, ερωτεύεσαι και σκέφτεσαι το γάμο σου, παντρεύεσαι και σκέφτεσαι το παιδί σου, γίνεσαι γονιός και σκέφτεσαι πώς θα είναι το μικρό σου στο μέλλον... για όλα τα Project της ζωής σου σκέφτεσαι το επόμενο βήμα... και μόνο για την ίδια τη ζωή δεν σκέφτεσαι ποτέ εκείνη τη στιγμή που τα βήματά σου θα σε φέρουν στο τέλος του δάσους, λίγο πριν εκείνο το ξέφωτο, που μ όλο το φως που λένε πως έχει, παραμένει σκοτεινό στη σκέψη και στους φόβους σου... Αν η ζωή είναι εκείνη η βόλτα σε ένα δάσος, τα τελευταία βήματα φαντάζουν και είναι τρομακτικά: είναι που είσαι κουρασμένος από το περπάτημα, που κάποιες πέτρες στην πορεία, σου έχουν πληγιάσει τα πόδια, είναι που ο κακοτράχαλος δρόμος έχει επιβαρύνει τη μέση σου, είναι που περπατώντας σε σκοτεινά μονοπάτια έχεις βασανίσει τα μάτια σου... είναι και εκείνη η μοναξιά που νομίζεις ότι σε απειλεί... κι όμως αυτά τα βήματα με πόδια κουρασμένα, με μέση καταπονημένη, με μάτια ταλαιπωρημένα, ακόμα και αυτό που νομίζεις ότι είναι μοναξιά, σε έχουν κάνει σοφότερο: θυμάσαι πόσο φοβόσουν τις σκιές που σχημάτιζε το αμυδρό φως ανάμεσα στις φυλλωσιές, όταν είχες πρωτοξεκινήσει; Πόσο αστείοι σου φαίνονται εκείνοι οι φόβοι, τώρα που πλησιάζει το τέλος του δάσους; Και ο θυμός που σε έπνιγε στη βόλτα σου, όταν τα ψηλά δέντρα σου έκοβαν τον ουρανό, τώρα πόσο μάταιος φαίνεται; Το αγάπησες το δάσος στην πορεία σου... αγάπησες τα δέντρα όσο ψηλά κι αν σου είχαν φανεί... και τα σκοτάδια του δάσους τα αγάπησες, και τις ανηφόρες και τις λακκούβες και τις σπηλιές... κι εκείνα τα άγρια ζώα που είχαν κάνει την καρδιά σου να χτυπήσει πιο δυνατά, τώρα ξέρεις ότι σε έκαναν να ανακαλύψεις τις δυνάμεις του μυαλού σου για να τα αντιμετωπίσεις, να ανακαλύψεις τις δυνάμεις της ψυχή σου για να τα συγχωρήσεις... Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: αυτή η βόλτα στο δάσος που λέγεται ζωή, κούρασε το κορμί σου αλλά δυνάμωσε την ψυχή σου: και είναι η ψυχή που σε οδηγεί τώρα που το σώμα σου διαμαρτύρεται... αυτή η ψυχή που ξεκίνησε δειλή, άμαθη, συχνά περήφανη και ανόητη, είναι τώρα γενναία, σοφή, ταπεινή και αξιοπρεπής... Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: τα τελευταία πολλά ή λίγα- βήματα πριν το τέλος του δάσους, είναι τα βήματα μιας παράξενης νιότης: μιας νιότης τόσο τρομακτικής αλλά τόσο αισιόδοξης... ότι ονειρεύτηκες κάποτε είτε το έχεις ήδη ζήσει, ή δεν το έζησες και έμαθες να ζεις χωρίς αυτό... ότι λάθη έκανες κάποτε, τώρα τα έχεις πληρώσει ή τολμάς να ζεις μ αυτά... κι ό,τι πέτυχες, τώρα το απολαμβάνεις στη σωστή του διάσταση: σαν επίτευγμά σου αλλά όχι σαν την ταυτότητά σου... ξέρεις πια ότι είσαι πολλά περισσότερα από ότι έχεις...ξέρεις ότι είσαι πολλά περισσότερα κι από όσα δεν απέκτησες ποτέ... και το πιο σημαντικό: μετά από μέρες και μέρες και χρόνια σ αυτό το δάσος που λέγεται ζωή, έμαθες να απολαμβάνεις τη στιγμή, ως το μοναδικό χρόνο που δικαιούσαι να αποκαλείς δικό σου... είναι μια αλήθεια που πάντα ίσχυε αλλά που δεν την έβλεπες όταν είχες πρωτοξεκινήσει τον περίπατο, τότε που νόμιζες ότι ο χρόνος είναι πολύς και σου ανήκει... Οχι, τώρα ξέρεις ότι δεν σου ανήκε ποτέ περισσότερος χρόνος απο εκείνη τη μια στιγμή... αν για κάτι μετανιώνεις είναι που δεν έζησες όλες τις στιγμές σου ως τις μοναδικά δικές σου... ότι δεν τις εκτίμησες αρκετά και ότι τις μόλυνες με σκέψεις και φόβους και κενόδοξες επιθυμίες... μετανιώνεις που δεν απόλαυσες τη στιγμή που είχες περιμένοντας μια στιγμή που δεν είχε έρθει ακόμα... μετανιώνεις για όσα αντί να ζήσεις περίμενες... έτσι δεν είναι; Μα τι σκας; Όσο είσαι ακόμα στο δάσος και περπατάς, ακόμα κι αν τα πόδια σου είναι κουρασμένα, ακόμα κι αν η μέση σου πονάει, ακόμα κι αν τα μάτια σου έχουν θολώσει, σκέψου ότι έχεις κι άλλα βήματα να κάνεις... βήματα που θα σου επιτρέψουν να μετανιώσεις για εκείνα τα λάθη που πλήγωσαν την πορεία σου, να πετάξεις τις σκέψεις που πλήγωσαν την ψυχή σου, να απαλλαγείς από αναμνήσεις που δεν αξίζει να πάρεις μαζί σου στο ξέφωτο... και να απολαύσεις τη βόλτα σου στο δάσος όπως θα έπρεπε να την είχες απολαύσει από την αρχή: με ευγνωμοσύνη για όσα βλέπεις ολόγυρά σου σ αυτό τον περίπατο και με την ελπίδα ότι ένα τόσο όμορφο δάσος δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ένα ακόμα ομορφότερο ξέφωτο... αυτή η νιότη των άσπρων μαλλιών, των πονεμένων ποδιών, της καταπονημένης μέσης είναι στ αλήθεια τρομακτική αλλά τελικά μπορεί να είναι και ελπιδοφόρα: αφού δε σου απομένει χρόνος για να ονειρευτείς, μπορείς να κάνεις αυτό για το οποίο γεννήθηκες: να ζήσεις... Υ.Γ. Ο Οκτώβρης ξεκινά φιλώντας με σεβασμό το χέρι της τρίτης νιότης, της τρομακτικής, της αισιόδοξης... είναι που κατανοεί το φόβο της... μα πιο πολύ είναι που έχει ανάγκη την αισιοδοξία που πηγάζει από τη σοφία της... Υ.Γ. 2 αυτή την ανάρτηση δεν την έγραψα για άλλον παρά για τον εαυτό μου μερικές δεκαετίες αργότερα (Θεού θέλοντος)... για να θυμάμαι και τότε αυτό που πιστεύω με όλη μου τη δύναμη τώρα: ότι η ζωή μας θέλει νέους... άφρονες ή ώριμους, με πολλά ή λίγα κεριά στην τούρτα μας, δυνατούς ή αδύναμους, ευθυτενείς ή γερτούς, φρέσκους ή ρυτιδιασμένους, αλλά με φρέσκια, ευθυτενή, δυνατή ψυχή: η ζωή μας θέλει νέους... Σεπτ.2015 MEDITERRANEO HOSPITAL Γλυφάδος Προς την Διοίκηση, το Ιατρικό και Νοσηλευτικό Προσωπικό Για την νοσηλεία του Χρυσοστόμου (Μάκη) Αγκούτογλου στο Νοσοκομείο σας, εκφράζουμε τις θερμές ευχαριστίες μας για την υψηλού επιπέδου ιατρική κάλυψη και την πλήρη νοσηλευτική φροντίδα που μας παρείχατε. η οικογένεια Χρυσοστόμου (Μάκη) Αγκούτογλου
93 χρόνια πριν, όταν η λεγόμενη μεγάλη ιδέα έχει ναυαγήσει και ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει τη Μικρά Ασία, πληθυσμοί από κάθε γωνιά της μικρασιατικής γης αναγκάζονται να εγκαταλείψουν εν μια νυκτί τις πατρίδες τους, για να γλιτώσουν από τη φωτιά και το μαχαίρι. Κατατρεγμένοι κυριολεκτικά από τον άτακτο τουρκικό στρατό βρίσκουν καταφύγιο στη «μητέρα» Ελλάδα πιστεύοντας ότι τουλάχιστον στην «πατρίδα», κοντά στα αδέλφια τους, τους Έλληνες θα λυτρωθούν από τα δεινά του πολέμου. Η «σωτηρία», ωστόσο, που επεφύλασσε γι αυτούς το ελληνικό κράτος είχε διαφανεί πολύ νωρίτερα, όταν με το νόμο 2670/1922 απαγορευόταν στον ελληνικό πληθυσμό της Ιωνίας να αποχωρήσει. Όπως, χαρακτηριστικά, σημειώνεται στο εν λόγω βασιλικό διάταγμα: «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφόσον ούτοι δεν εινε εφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων ή δι εγγράφων των εκάστοτε οριζομένων διά Β. Διαταγμάτων, εκδιδομένων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως Υπουργών. Τα πλοία τα μεταφέροντα ομαδόν άτομα υποβάλλονται εις ποινάς, τιμωρουμένων των πλοιάρχων δι έξ μηνών φυλακίσεως, χρηματικής ποινής τριών χιλιάδων δραχμών έως δέκα ως και στέρησιν του δικαιώματος ασκήσεως επαγγέλματος του ναυτικού... Εν Αθήναις τη 16 Ιουλίου 1922. Γνωστή είναι δε η κυνική φράση του Στεργιάδη, ύπατου αρμοστή της Σμύρνης προς τον Γ.Παπανδρέου, όταν ο τελευταίος αναρωτιόταν γιατί δεν ενημερώνεται ο κόσμος για την επικείμενη κατάρρευση του μετώπου, ώστε να φύγει: Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξη ο Κεμάλ, γιατί, αν πάνε στην Αθήνα, θα ανατρέψουν τα πάντα...». Ανάλογη όμως ήταν η αντιμετώπιση των προσφύγων και από τους γηγενείς κατοίκους, οι οποίοι παραγνωρίζοντας το γεγονός πως πρόκειται για ανθρώπους με κοινά με αυτούς εθνοπολιτισμικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, τους συμπεριφέρονται ρατσιστικά χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς, όπως τουρκόσποροι και ξενομερίτες. Πρόσφυγες στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον; Γράφει η Τριανταφυλλιά Μήτρου Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που μεταξύ προσφύγων και γηγενών προκύπτουν επεισόδια με αφορµή εκτάσεις γης ή τον επαγγελματικό ανταγωνισμό. Στην περιοχή του Βόλου λ.χ λόγω επαγγελµατικού ανταγωνισµού οι ντόπιοι έµποροι δεν έβλεπαν µε καλό µάτι τους πρόσφυγες που είχαν ξεκινήσει επιχειρήσεις στην πόλη και µε διάφορες προφάσεις προσπαθούσαν να κλείσουν τα µαγαζιά ή να δηµιουργήσουν αναίτια επεισόδια. Αποκορύφωµα αυτής της συµπεριφοράς ήταν φωτιά που ξέσπασε και κατέστρεψε τις παράγκες των προσφύγων, που τις χρησιµοποιούσαν για µαγαζιά και σπίτια µαζί. Θα ήταν παράλειψη και διαστρέβλωση συνάμα να μην αναφέρουμε ότι, φυσικά, υπήρξαν και εξαιρέσεις στη συµπεριφορά που επιφύλαξαν οι ντόπιοι στους προσφυγικούς πληθυσµούς. Παράδειγμα προς μίμηση ο δήμαρχος της Σάμου που έδωσε εντολή στους φούρνους να παρέχουν δωρεάν τα απαραίτητα προς τους ανθρώπους, που πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι κατέφθαναν στο νησί. Γενικότερα, από μαρτυρίες προσφύγων προκύπτει ότι η υποδοχή τους στα νησιά του Αιγαίου ήταν πιο φιλόξενη συγκριτικά με τα μεγάλα αστικά κέντρα. 93 χρόνια έχουν περάσει από αυτόν το ματωμένο Σεπτέμβρη και, σε πείσμα όσων προσπαθούν να παραποιήσουν την ιστορία εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων ή προσωπικών ματαιοδοξιών, οι Μικρασιάτες εξακολουθούν να διεκδικούν το δικαίωμα στην αλήθεια και στη μνήμη. Αυτό αποδεικνύει και η μαζική συμμετοχή μικρασιατικών σωματείων απ όλη την Ελλάδα, που, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, πραγματοποίησαν την Κυριακή 4 Οκτωβρίου επιμνημόσυνη δέηση, υπέρ των αδίκως αναιρεθέντων εν τη Μικρά Ασία, στην Αγία Ειρήνη στην Αιόλου και κατάθεση στεφάνων στο Σύνταγμα. Το χρέος μας όμως δε θα πρέπει να τελειώνει εδώ. Η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει ανθρωπιά και ειλικρίνεια. Κι αυτή η ειλικρίνεια επιβάλλει να παραδεχθούμε πως η ανθρωπότητα δεν κινδύνευσε ποτέ από τους πεινασμένους και τους ανέστιους. Από τους καιροσκόπους που πλουτίζουν σε βάρος των αναξιοπαθούντων κινδύνευσε και θα κινδυνεύσει, αν εξακολουθούμε να προωθούμε την αντίληψη «άνθρωπος ανθρώπω λύκος». Υ.Γ Συγχαρητήρια στον Παντελή, το Θεμιστοκλή και το Χρήστο από το Σύλλογο Μικρασιατών-Κωνσταντινουπολιτών Λαυρεωτικής, στη μικρή Αμέλια από το Σύλλογο Αλατσατιανών, στα παιδιά από την Ελευσίνα, το Κιάτο, τη Θήβα και την Πτολεμαϊδα που διατηρούν άσβηστες τις ελπίδες μας! Προσφυγικές Ιστορίες γράφει η Ματίνα Καρελιώτη «Όταν η Ευτέρπη πάτησε το πόδι της στο λιμάνι του Λαυρίου ήταν μόλις δεκαέξι. Μοναχοκόρη του πιο πλούσιου κρεοπώλη στην συνοικία του ΚΑΙ. Με τα λούσα, τις βεγγέρες αλλά και την μόρφωσή της. Υπότροφος του ανώτερου παρθεναγωγείου της Σμύρνης, με γαλλικά και πιάνο. Ένα πιάνο, που το μόνο που κατάφερε να παίξει ήταν το πένθιμο εμβατήριο της στιγμής που ο πατέρας έσπρωχνε μάνα και κόρη στην βάρκα του ξενιτεμού. Την είχε φιλήσει σταυρωτά και της είχε υποσχεθεί πως σε λίγο καιρό θα αντάμωναν εκ νέου.η Υπόσχεση, έμεινε υπόσχεση και τα δάκρυα γινήκανε ποτάμια!!! Απ το δίπατο αρχοντικό που έμενε, στην κοσμοπολίτισσα Σμύρνη, η Ευτέρπη βρέθηκε σ ένα δωμάτιο από πέτρα και λάσπη, σε μια άγνωστη γη, στα παράλια της Αναβύσσου. Η μάνα στάθηκε γενναία. Δεν άφησε ούτε στιγμή τον πόνο να φανεί, παλεύοντας να στήσει απ την αρχή το σπιτικό της. Νοικοκυρά τρανή, σαν όλες τις μικρασιάτισσες, έκανε την πέτρα λαμπίκο. Έραψε και κουρτίνες με φρου φρου, ενώ ταυτόχρονα δούλευε στα αμπέλια των ντόπιων για ένα κομμάτι ψωμί. Την κόρη, την είχε κορώνα στο κεφάλι της, μα με αυστηρότητα καθόριζε την ύπαρξή της, γνωρίζοντας πως αυτός ο νέος τόπος έκρυβε κινδύνους για την καλοαναθρεμμένη κόρη της. Τα νιάτα όμως δεν «καθορίζονται» εύκολα. Δεν λογαριάζουν δυσκολίες και εμπόδια. Κυρίαρχα τα όνειρα επάνω τους, με την λαχτάρα της ζωής πιο έντονη από ποτέ. Έτσι κι εκείνη, σαν αντίκρισε τον μελαχρινό Κωνσταντή του Θανασ-Σταμάτη, τσιφλικά της περιοχής, η καρδιά της φτερούγισε. Ήταν ένα πρωινό που είχε κατέβει στις Αλυκές, να νιώσει μέσα από την αύρα της θάλασσας τα «αφημένα». Εκείνα που έμειναν πίσω, ματωμένες θύμησες, όταν διάβαινε με τα κρινολίνα της την παραλία του ΚΑΙ. Ο Κωνσταντής πέρασε από μπροστά της καβάλα στ άλογο. Ευθυτενής, αγέρωχος καλπάζοντας σαν τον Αϊ Γιωργή μπροστά απ την σπηλιά του δράκου. Τα ξανθά μαλλιά της, λεύτερα στον άνεμο, και τα πελώρια καστανά μάτια της συνεπήραν και εκείνου το βλέμμα. Δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοια. Τα κορίτσια του χωριού κλείδωναν τα μαλλιά τους σε σφιχτές πλεξούδες και τα έκρυβαν πίσω από μαντήλια. Στην παραλία δεν κατέβαιναν ποτές και τα πρόσωπα ήταν πάντοτε, επιμελώς, κατεβασμένα. Αυτό που θωρούσε έμοιαζε με ξωτικό φερμένο απ αλλού!!! Έτσι, η Ευτέρπη και ο Κωνσταντής, δυο κόσμοι άλλοι, διαφορετικοί, έγιναν ένας. Ένας κόσμος! Ο δικός τους! Για τους άλλους ήταν το παράταιρο, το ασεβές. Στη μάνα του, σαν έμαθε, της ήρθε νταμπλάς. Πώς ο γιος της έμπλεξε με αυτή την παστρικιά; Το παλληκάρι της, το μοσχαναθρεμμένο, που έπρεπε να πάρει ένα κορίτσι τίμιο απ τον τόπο του, με αντίστοιχα κτήματα, βρέθηκε μπλεγμένο με μια σουρλουλού, που ποιος ξέρει από πού κραταγε η σκούφια της (αχ! και να ξερε). Ο πατέρας του, θηρίο ανήμερο σε τούτα τα μαντάτα, του πεψε πως θα τον αποκληρώσει, μα κείνος λαβωμένος στην καρδιά το άλογο καβάλαγε και έφευγε μακριά. Η μάνα της Ευτέρπης βίωνε τις προσβολές, τους χλευασμούς και κάθε λογής οχλήσεις, μα κάτω δεν το βαζε. Το παιδί της έβλεπε να χαίρεται και η καρδιά της μόνο αυτό λαχταρούσε. Ο Κωνσταντής που έβλεπε τ άδικο να γιγαντώνει, ανέλαβε τις ευθύνες του κι έστειλε τελεσίγραφο στα γονικά του. Ή θα την έπαιρνε για γυναίκα του ή δεν θα τον ξανάβλεπαν ποτέ. Πόνεσε η μάνα του, μα τον μοναχογιό της δεν μπορούσε να τον χάσει. Άλλαξε τα μυαλά του αντρός της και έδωσαν την ευχή τους. Κι οι δύο διαφορετικοί κόσμοι ενώθηκαν, ενώπιον θεού κι ανθρώπων δημιουργώντας νέα «ζωή» και στέλνοντας το μήνυμα πως η αγάπη δεν βλέπει διαφορές. Είναι ενιαία κι αδιαίρετη. Αρκεί να την αφήσουμε να φωλιάσει στις καρδιές μας!!!!» Αληθινή ή όχι η ιστορία μας, αξίζει να της αφιερώσουμε τους στίχους παραδοσιακού τραγουδιού : «Σαν της Σμύρνης το γιαγκίνι» Σαν της Σμύρνης το γιαγκίνι στο ντουνιά δεν έχει γίνει κάηκε και `γινε στάχτη κι έβγαλ ο Κεμάλ το άχτι Κάηκε κι ένα σχολείο που `ταν Παρθεναγωγείο κάηκε και μια δασκάλα που `ταν άσπρη σαν το γάλα του Κάηκε το Σταυροδρόμι κι ο ΜπουγιούκΝτερές ακόμη Σμύρνη φτωχομάνα Σμύρνη που `ναι η ομορφιά σου εκείνη..
Οι Μικρασιάτες Πρόσφυγες στη Συρία μετά τη Μικρασιατική καταστροφή Καθώς τα κύματα των προσφύγων από τη Συρία προς τη χώρα μας συνεχίζονται, έχει ενδιαφέρον να ανατρέξουμε σε μερικές σχετικές ιστορικές σελίδες με πρωταγωνιστές, όμως, Ελληνες. [...]Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες Ελληνες πρόσφυγες βρέθηκαν στη Συρία και Ελληνες πρόσφυγες ήρθαν από την ευρύτερη περιοχή στην Ελλάδα διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους. Κοινός, όμως, παρονομαστής ήταν ο πόλεμος και ο φόβος για τη ζωή τους. Αλλά και η ομοιότητα των προσφυγικών τραγωδιών ανεξαρτήτως εποχών, προέλευσης και προορισμού των θυμάτων. Η πιο μαζική περίπτωση Ελλήνων προσφύγων, που αναζητούν άσυλο στη Συρία, καταγράφεται αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μερικές χιλιάδες, από τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που ξεριζώνονται από τη Μικρασία το δεύτερο εξάμηνο του 1922 και τις αρχές του 1923 και ενώ συνεχίζονται στη Λοζάνη οι διαπραγματεύσεις για την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών, καταφεύγουν στη Συρία. [...]Μια περιγραφή της κατάστασης παραθέτει ο Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Χάρολντ Σπένσερ, ο οποίος αυτή την περίοδο βρίσκεται στην Ελλάδα και αρθρογραφεί για την προσφυγική τραγωδία. Γράφει αρχές Μαρτίου του 1923: «Η κατάστασις εχειροτέρευσεν, ιδίως λόγω της πολιτικής της Γαλλικής Κυβερνήσεως Μέγας αριθμός προσφύγων της Μικράς Ασίας επί των πλοίων εις τους Γαλλικούς λιμένας της Συρίας, οι δε Γάλλοι ουχί μόνον αρνούνται να επιτρέψουν εις αυτούς να παραμείνουν τουλάχιστον εις Συρίαν, αλλά αρνούνται και να τους δώσουν τροφήν Ο εκεί Ελλην πρόξενος ζητεί εσπευσμένως χρήματα διά να σώση τους πληθυσμούς αυτούς εκ πείνης θανάτου, παρίσταται δε ανάγκη να μεταφερθούν και οι πρόσφυγες ούτοι της Συρίας εις την Ελλάδα εφ όσον οι Γάλλοι τους εκδιώκουν» (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 3/3/1923). Για τους Γάλλους αυτή την περίοδο το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι η ανθρώπινη ζωή και η προστασία των μειονοτήτων. Δεν θα διστάσουν, άλλωστε, δύο χρόνια αργότερα να βομβαρδίσουν την ίδια τη Δαμασκό, όταν ξέσπασε αραβική επανάσταση (Μεγάλη Επανάσταση του 1925 στη συριακή ιστορία). Η στάση της Γαλλίας στιγματίζεται ως «απάνθρωπος», ενώ γίνονται εκκλήσεις προς Αμερικανούς και Βρετανούς για βοήθεια. Οι πρώτοι ανταποκρίνονται στο πλαίσιο της ευρύτερης βοήθειας προς τους Ελληνες πρόσφυγες. Αμερικανικές πηγές (Ερυθρός Σταυρός) κάνουν λόγο για διάθεση ενός συνολικού ποσού 30 εκ. δολαρίων από τα οποία τα 2-3 διατίθενται για τους πρόσφυγες στη Συρία μέχρι τον Αύγουστο του 1923. Είναι δυσδιάκριτο ποια ακριβώς είναι η συνέχεια του δράματος των 15.000 -ίσως και παραπάνω- προσφύγων στη Συρία. Ελάχιστες πληροφορίες είναι διαθέσιμες. Πολλοί απ αυτούς μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και άλλοι κατέφυγαν αλλού. Πάντως, προς το τέλος Ιουνίου του 1923 μερικές χιλιάδες βρίσκονταν ακόμη στην περιοχή, προσμένοντας τη μεταφορά τους (πηγές της ελληνικής κυβέρνησης εκείνη τη χρονική περίοδο κάνουν λόγο για 2.000-3.000 μόνο στη Βηρυτό). Αυτοί είχαν μεταφερθεί εκεί από τις συριακές ακτές με ελληνικά μέσα, ύστερα από απαίτηση των Γάλλων της Συρίας. Πηγή:mikrasiatis.gr
Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της Πανελλήνιας Ένωσης Καππαδοκικών Σωματείων, ο Μικρασιατικός Σύλλογος Βουναίνων «Η καθ ημάς Ανατολή» βρέθηκε σήμερα στην Ειδομένη στα σύνορα με τα Σκόπια με σκοπό να βοηθήσει στην διανομή των ειδών πρώτης ανάγκης που συγκέντρωσε η Π.Ε.Κ.Σ για τους χιλιάδες πρόσφυγες που διέρχονται από την χώρα μας. Αναφερόμενος στο γεγονός ο πρόεδρος του Συλλόγου κος Ηλίας Αθαναηλιδης είπε χαρακτηριστικά. Σήμερα μέσα από το δράμα αυτών των ανθρώπων είδαμε το τι έζησαν οι πρόγονοι μας το 1870, όταν έφυγαν κυνηγημένοι πρόσφυγες από το Τσιτ της Αργυρούπολης και βρέθηκαν στην Καππαδοκία δημιουργώντας το χωριό Σουλούτσοβα, και το 1924 όταν έφυγαν για δεύτερη φορά πρόσφυγες από το Σουλούτσοβα της Καππαδοκίας και βρέθηκαν στα Βούναινα δημιουργώντας από το μηδέν ένα νέο χωριό. Εμείς ως απόγονοι προσφύγων επιβάλλεται να έχουμε αυξημένα αντανακλαστικά σε τέτοιου είδους κρίσεις και να προσφέρουμε την βοήθειά μας σε όλους τους πρόσφυγες ανεξάρτητα από την εθνικότητα και την θρησκεία τους. 250.000 χιλιάδες άνθρωποι έχουν περάσει μέχρι τώρα μόνο από τα σύνορα της Ειδομένης προσπαθώντας να φτάσουν στην Γερμανία κυνηγώντας το «Αμερικανικό όνειρο» στην Ευρωπαϊκή του βερσιόν. Η δική μας υποχρέωση είναι να τους παρέχουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας είδη πρώτης ανάγκης. Δεκάδες κιβώτια μοιραστήκαν σήμερα από τους εθελοντές του M.Σ Βουναίνων, του Πολιτιστικού Συλλόγου Ν. Μυλοτοπου Οι Καππαδοκες, τον Ερυθρό Σταυρό της Θεσσαλονίκης και την Ιατροκοινωνική ομάδα της Π.Ε.Κ.Σ. Παρόντες σ αυτή την προσπάθεια και προσφέροντας ουσιαστική βοήθεια οι Γιατροί χωρίς σύνορα και οι Γιατροί του κόσμου. Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει μια δεύτερη προσπάθεια να συγκεντρωθεί βοήθεια γι αυτούς τους ανθρώπους. Όσοι θέλουν να βοηθήσουν μπορούν να επικοινωνήσουν με την Γραμματέα του Συλλόγου κα Αγλαΐα Αγγλοπούλου στο τηλ. 6979985233 ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «Η ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ» Μνημείο Εθνομάρτυρα Άγιου Χρυσοστόμου Σμύρνης στα Βούναινα Μνήμες από το δράμα της μικρασιατικής καταστροφής και το μαρτυρικό τέλος του τελευταίου μητροπολίτη Σμύρνης ζωντάνεψαν στα Βούναινα στην τελετή α π ο κ α λ υ π τ η ρ ί ω ν του μνημείου του Εθνομάρτυρα Αγίου Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ Σμύρνης που πραγματοποιήθηκαν από το βουλευτή Λαρίσης και π. υπουργό κ. Μάξιμο Χαρακόπουλο. Η εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια του μνημείου, που κοσμεί από σήμερα την είσοδο του προσφυγικού χωριού, διοργανώθηκε από το Μικρασιατικό Σύλλογο Βουναίνων «Η καθ ημάς Ανατολή» παρουσία πλήθους κόσμου και επισήμων. Ο κ. Χαρακόπουλος, στην ομιλία του είπε μεταξύ άλλων: «Σήμερα κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά και με βαθύ σεβασμό στον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης. Τον άνθρωπο που μέσα στον όλεθρο της καταστροφής της Σμύρνης οδηγήθηκε στο μαρτύριο εν πλήρει συνειδήσει για όσα φρικτά τον περίμεναν. Τον Ορθόδοξο ποιμενάρχη που έμεινε πιστός στην αποστολή του, μη εγκαταλείποντας το ποίμνιό του, έως και τη τελευταία του μαρτυρική στιγμή, αν και το μπορούσε. Τον αγνό πατριώτη, τον Εθνάρχη του μικρασιατικού ελληνισμού, που όλη του τη ζωή την αφιέρωσε στα ιδανικά και στις αξίες της πατρίδας». Στην Αρχιερατική θεία λειτουργία που προηγήθηκε χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας έγινε μνημόσυνο για τους 50 σφαγιασθέντες Σουλοτσοβαλήδες στην Σμύρνη. Ακολούθως, κλήρος και λαός κατευθύνθηκαν με την συνοδεία της μπάντας του Δήμου Τυρνάβου στην ομώνυμη πλατεία, ενώ μέλη του Συλλόγου ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές μετέφεραν την εικόνα του Αγίου. Στη συνεχεία ο πρόεδρος του Μικρασιατικού Συλλόγου κ. Ηλίας Αθαναηλίδης, αφού εξιστόρησε στους παραβρισκόμενους το χρονικό της ανέγερσης του μνημείου, ευχαρίστησε τον βουλευτή κ. Χαρακόπουλο, που έλκει καταγωγή από τα Βούναινα, για την πολύτιμη αρωγή του στην προσπάθεια, αλλά και τον γλύπτη και συγχωριανό τους κ. Χρήστο Μαουσιδη που φιλοτέχνησε το έργο. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, ακολούθησε δεξίωση στο παλαιό διδακτήριο των Βουναίνων -και πλέον αίθουσα του Συλλόγου- όπου οι κυρίες του Μικρασιατικού Συλλόγου πρόσφεραν εδέσματα, που είχαν ετοιμάσει, στους κατοίκους και τους επισκέπτες.
Σχολικό ημερολόγιο* 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων (Λαγονήσι): Οργανωμένα και εύρυθμα Ενημερωτική εκδήλωση για τους γονείς των πρωτοεισαχθέντων μαθητών του 2ου Γυμνασίου Καλυβίων στο Λαγονήσι, πραγματοποίησαν την Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου, οι σύλλογοι Γονέων και Διδασκόντων. Σημειώθηκε αθρόα συμμετοχή. Σε μια καλά οργανωμένη συνάντηση, οι γονείς ενημερώθηκαν από την διευθύντρια κα. Καραλέκα και άλλους υπεύθυνους -και μάλιστα με τη χρήση πολυμέσων-, τόσο για τις υποδομές του σχολείου, όσο και για τις δραστηριότητες στις οποίες μπορούν να συμμετέχουν τα παιδιά αλλά και για τον κανονισμό λειτουργίας του σχολείου τους. Όπως αναφέρθηκε, το σχολείο λειτουργεί επίσης εύρυθμα καθώς δεν υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού. Παράλληλα, η αγαστή συνεργασία του Συλλόγου Γονέων με τον Σύλλογο Διδασκόντων αποτελεί υποδειγματικό παράδειγμα για τους μαθητές. Χαρακτηριστική είναι επίσης η πρωτοβουλία για την συμπαραγωγή θεατρικών έργων από μαθητές και καθηγητές όπως και τη διοργάνωση αγώνων μπάσκετ από αντίστοιχες ομάδες. Το σχολείο έχει αναπτύξει επίσης σχέσεις με την Στέγη της ΕΓΝΥΑ στο Λαγονήσι, συγκεντρώνοντας τρόφιμα για την «Ενωση Γονέων Νοητικώς Υστερούντων Ατόμων» και πραγματοποιώντας επισκέψεις στις εγκαταστάσεις της. Μάλιστα, στο πλαίσιο της «αδελφοποίησης» του Σχολείου με το ΕΓΝΥΑ, άτομα που φιλοξενούνται στην Στέγη παρακολούθησαν πέρυσι θεατρική παράσταση του 2ου Γυμνασίου και ανάλογες «συμπράξεις» δρομολογούνται και για την φετινή χρονιά. Το σχολείο ανακαινίστηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού με την πρωτοβουλία και προσωπική εργασία του προσωπικού αλλά και με την συμπαράσταση του Δήμου Σαρωνικού. Οι εγκαταστάσεις καθαρίστηκαν, το κτήριο βάφτηκε, αναβαθμίσθηκαν και λειτουργούν αίθουσες Πληροφορικής, Τεχνολογίας, Καλλιτεχνικών, Μουσικής κ.α. Ο μικρός κήπος της αυλής φυτεύθηκε και σύντομα θα υπάρξουν και καλλιέργειες εποχιακών λαχανικών με τη συμμετοχή των παιδιών. Επίσης, το 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων αποκτά τη δική του Βιβλιοθήκη. Οποιος μπορεί να προσφέρει βιβλία, κυρίως λογοτεχνικά, παρακαλείται να επικοινωνήσει με την Γραμματεία στο τηλ. 22910-26600. Στον αντίποδα Σε συνέντευξη που παραχώρησε στα μέσα Οκτωβρίου στην ενημερωτική ιστοσελίδα paraktios.gr, ο πρόεδρος της ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΩΝ Α ΒΑΘΜΙΑΣ και Β ΒΑΘΜΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ στο Δήμο Σαρωνικού, κ. Χάρης Κυνηγαλάκης, κατήγγειλε την τραγική κατάσταση των σχολείων λόγω των πολλών κενών σε εκπαιδευτικό προσωπικό και την απαράδεκτη και απαξιωτική συμπεριφορά του ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας στη συνάντησή του με τους Συλλόγους Γονέων. Με το πρόβλημα των ελλείψεων προσωπικού να συνεχίζεται, ο Πρόεδρος της ένωσης Γονέων προανήγγειλε την σύγκληση συνάντησης των ΕΝΩΣΕΩΝ ΝΑ Αττικής προκειμένου να συζητηθεί η επόμενη φάση ενεργειών για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Συμβουλευτική Γονέων στον Δήμο Σαρωνικού Από την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου και για τις επόμενες Τετάρτες μέχρι 25 Νοεμβρίου (εκτός 28ης Οκτωβρίου) θα πραγματοποιηθεί στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καλυβίων κύκλος ομαδικών συνεδριών συμβουλευτικής γονέων από την εθελόντρια ψυχολόγο Ηλέκτρα Μπότση με τις εξής θεματικές: Τετάρτη 14 Οκτωβρίου Διάβασμα στο σπίτι Τετάρτη 21 Οκτωβρίου Μαθησιακές δυσκολίες Τετάρτη 4 Νοεμβρίου Επιβράβευση και τιμωρία Τετάρτη 11 Νοεμβρίου Πρόληψη αντιμετώπιση παχυσαρκίας Τετάρτη 18 Νοεμβρίου Έρωτας στην εφηβεία Τετάρτη 25 Νοεμβρίου Bullying Η συμμετοχή στις συνεδρίες είναι δωρεάν, απευθύνεται σε ενήλικες, δεν είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση και των 6 θεματικών, λόγω όμως περιορισμού των θέσεων (μέχρι 15 άτομα) χρειάζεται προεγγραφή τις προηγούμενες μέρες. Χώρος διεξαγωγής: Δημοτική Βιβλιοθήκη Καλυβίων Ώρα: 18:30 20:00 *«Ο Ντελάλης» εγκαινιάζει μια νέα στήλη, για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, προσβλέποντας στη συνεισφορά και συμμετοχή τους σε αυτήν την πρωτοβουλία μας. Στόχος όχι μόνον η ανάδειξη των όποιων θεμάτων απασχολούν τον κλάδο τοπικά, αλλά και των θετικών ειδήσεων από τα σχολεία μας στους Δήμους Σαρωνικού και Λαυρεωτικής, από και για τους εκπαιδευτικούς και μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Επικοινωνία για τη στήλη: k_mois@hotmail.com
25 Σεπτέμβρη 2015 Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στο Λαογραφικό Μουσείο Αναβύσσου, με τον εμπευνστή του και δημιουργό του Μάκη Αγκούτογλου. Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στο Λαογραφικό Μουσείο Αναβύσσου, με τον εμπνευστή και δημιουργό του, Μάκη Αγκούτογλου. Πριν αρκετά χρόνια μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Στο πίσω μέρος είχα ένα αρχείο με 2.500 φωτογραφίες. Τρελάθηκα Μετά από λίγες μέρες χτυπάει το τηλέφωνο. Ηταν ο διοικητής της Αστυνομίας. Κύριε Αγκούτογλου, έχουμε καλά νέα, το αυτοκίνητό σας βρέθηκε. Οι φωτογραφίες; Ελα τώρα, ολόκληρο αυτοκίνητο βρήκαμε, μικρό το κακό! Αυτό ήταν, έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή! Τον βρήκα μετά από ένα τηλεφωνικό ραντεβού που, μάλλον, δεν έπρεπε να το κλείσω, αφού σχεδόν κάθε απόγευμα είναι εκεί. Μιλάει με τους παππούδες, δακρύζει, χαμογελάει, ταξιδεύει μαζί τους. Μόλις περνάς την πόρτα, αφήνεις θέλοντας και μη την καθημερινότητα απ έξω. Ευτυχώς που η μέρα μου θα τελείωνε εκεί. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο μετά. Όλο το μυαλό μου ήταν εκεί. Όλα με τάξη. Όλοι χωράνε, χωρίς διακρίσεις, αρκεί να υπάρχει υλικό. Αρχίζει να σου περιγράφει τον καθένα με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Όνομα, Επίθετο, Παρατσούκλι και κάθε φορά η φωνή του παίρνει το ανάλογο χρώμα. Σκέφτομαι, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει να πει μόνο καλά λόγια για όλους; Κανείς δεν τον πίκρανε; Με κανέναν δεν άλλαξε κακή κουβέντα; Κι, όμως, δεν βλέπει τίποτα απ όλα αυτά. Βλέπει μόνο πονεμένους, δουλεμένους, ξενιτεμένους ανθρώπους, που πάλεψαν, για να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν τις οικογένειες τους. Μπήκα σε σπίτια, μάζεψα υλικό, άκουσα από ορισμένους πως κάπου αποσκοπώ, είπα, δεν πειράζει, με το χρόνο θα καταλάβουν Κοιτάει έναν τοίχο απέναντι. Φωτογραφίες από τις Αλυκές. Πόση δουλειά έριξαν οι άνθρωποι. Να το πολυβολείο. Το πρόλαβες; Αυτόν τον γνωρίζεις; Τους περισσότερους τους γνωρίζω. Άλλους τους θυμάμαι, άλλοι πάλι είναι ίδιοι με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Γονίδια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια που ακούσαμε πρόσφατα. «Το αύριο γίνεται χθες εν ριπή οφθαλμού». Ναι, και τι κάνουμε γι αυτό; Τι βρίσκουμε και τι αφήνουμε; Κοίταξε πώς ήταν η Καραμανλή, η Αριστοτέλους, η πλατεία, ο Άγιος Νικόλαος Κοίτα τα πρόσωπα τους, ξερακιανά, ρυτιδιασμένα, δουλεμένα Σκέφτομαι την αληθινή ανάγκη της επιβίωσης. Την ανάγκη να σπουδάσεις, να μεγαλώσεις, να γιάνεις παιδιά. Όλα με το μεροκάματο. Οι περισσότεροι με τον κασμά και την αξίνα να χτίζουν σπίτια κουβαλώντας το μπετόν με τους ντενεκέδες. Παρόλα αυτά τους βλέπεις όλους χαμογελαστούς, χαρούμενους. Πάνω σ ένα φορτηγό, σε μια καρότσα, ένα κάρο, για το πανηγύρι, το προσκύνημα, το γλέντι Τώρα βλέπεις στα εγγόνια την θλίψη στο πρόσωπο τους κι αυτό γιατί δεν υπάρχει η ανάγκη της δημιουργίας και της επίτευξης ενός σκοπού. Να μου φέρεις τον παππού σου. Εκεί θα μπουν μόνο οι οικογένειες των Ποντίων. Μάλλον είναι πιο εύκολο να βρω μια φωτογραφία του παππού εδώ, παρά στο σπίτι. Ανεκτίμητος πλούτος, αξίες διαχρονικές που τις κοιτάς με δέος. Αξίες που σε κάνουν περήφανο για τις ρίζες σου. Το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια φωτογραφία απέναντι. Βλέπω τον μπαρμπα-κοσμά. «Τρεις φορές χακί φόρεσα αγόρι μου», μου λεγε. «Χόρτο, παιντί μου, άντρωπος. Από μία φυτρώνει, από την άλλη ξεραίνεται». Αγράμματοι άνθρωποι. Μόνο με το πανεπιστήμιο της ζωής. Εμείς σήμερα τι; Καληνύχτα Κύριε Μάκη, και αν δείς σήμερα στον ύπνο σου πάλι την Κυρά Μαρία και τον Κυρ Παρασκευά, πες τους πως αισθανόμαστε τυχεροί, που σε φέρανε στον κόσμο της Αναβύσσου και μας έδειξες τον δρόμο για να παλέψουμε με ήθος και αξιοπρέπεια
Χρυσόστομος (Μάκης) Παρ. Αγκούτογλου (26-9-1939 /25-9-2015) Χρυσόστομος (Μάκης) Π. Αγκούτογλου (26-9-1939 / 25-9-2015) Δεν έχεις πλέον το συνεργάτη σου...». Η φωνή στο τηλέφωνο τρεμάμενη από μία αναμενόμενη, όπως όλα έδειχναν, κατάληξη. Ο Μάκης Αγκούτογλου, όμως, για μένα δεν ήταν ποτέ μόνο συνεργάτης. Ήταν φίλος, αδερφός και πρότυπο του μικρασιατικού μεγαλείου, καθώς συγκέντρωνε χαρακτηριστικά, όπως ο δυναμισμός και η φιλεργατικότητα. Όλη η δουλειά του μια πολύτιμη παρακαταθήκη! «Πάρε ό,τι θες», μου λεγε, «άλλαξέ το, βαλ το, όπως νομίζεις, μόνο χωρίς διαφημίσεις, θέλω να μείνουν». Ευθύνη μεγάλη! Εξουσιοδότηση εν λευκώ! Παρουσίαζα τα κείμενά του, όλη αυτή την έρευνα που χρόνια είχε κάνει, χωρίς προηγουμένως να την δει, χωρίς καν να την ελέγξει... Κάθε φορά έψαχνα το αρχείο και, κυριολεκτικά μαγεμένος από τον πλούτο που έκρυβε, δεν ήξερα τι να διαλέξω. Μαθήματα ιστορίας όλα, εμπεριστατωμένα, τεκμηριωμένα, ακόμα και με σκληρή γλώσσα όπου χρειαζόταν. Τον αναζητούσα μετά από κάθε φύλλο, με αγωνία μπορώ να πω, για να δω το βλέμμα του, να καταλάβω αν κι αυτή τη φορά είχα ικανοποιήσει τις προσδοκίες του. «Μόνο αν κάποιος είναι άρρωστος, να ανεβάζουμε το ηθικό του», θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του. Και κάθε φορά, μέσα από κάθε φύλλο, μπροστά μας απλωνόταν όλη η μικρασιάτικη ιστορία. Μέσα από τα γεμάτα ευαισθησία κείμενά του γνωρίσαμε τις αλησμόνητες πατρίδες μας, τις δυσκολίες των παππούδων μας, μέχρι να φτάσουν στη νέα πατρίδα, μα και τα προβλήματα που κι εδώ αντιμετώπισαν. Η παραστατικότητα των κειμένων του τέτοια, που μπροστά μας δημιουργούνταν δεκάδες εικόνες με ανθρώπους που γνωρίσαμε, αλλά και μ εκείνους που δεν προλάβαμε. Άνθρωποι που με τη δύναμη των χεριών και του πνεύματός τους κατάφεραν να κάνουν μια άγονη γη γόνιμη και να ζήσουν με αξιοπρέπεια και θάρρος. Όταν χρειαζόμουν κάποια φωτο, ήταν πάντα πιο γρήγορα από μένα στο μουσείο. Και κάθε φορά, όμως, που κάποιος φίλος ήθελε να το επισκεφτεί, η απάντηση πάντα ίδια! «Σας περιμένω στο μουσείο!»... κι η ξενάγηση ξεκινούσε πάντα με κέρασμα. Περπατούσα στο δρόμο, με συναντούσαν, «να βάλεις τον παππού μου». Γράψε κάτι, φέρε καμιά φωτογραφία και θα το φτιάξουμε, τους έλεγα, για να ακολουθήσει η ίδια πάντα στερεότυπη απάντηση. «Τα χει όλα ο Μάκης!». Κινητήριος μοχλός για την κυκλοφορία του Ντελάλη το υλικό του. Στην αρχή, είναι αλήθεια, νόμιζα πως τα διαβάζουν μόνο άνθρωποι που ήξεραν πρόσωπα και πράγματα και πως το αναγνωστικό κοινό των σελίδων του ήταν τουλάχιστον ώριμης ηλικίας. Λάθος μεγάλο! Νέοι, παιδιά, Αναβυσσιώτες και μη. «Δεν γράφεις τίποτα για άλλους, εκτός από τους Αναβυσσιώτες..». Και, πράγματι, εγώ δεν έγραφα τίποτα. Όλα ήταν έτοιμα, τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα. Αναδημοσίευα και μετά τον συναντούσα συγκινημένο για όλα αυτά που άκουγε παντού. Δεν παρέλειπε να μου λέει και τις καλές κουβέντες που άκουγε για την προσπάθεια που λέγεται «Ντελάλης». Αναρωτιόμουν, μόνο καλά άκουγε; Ήμουν σίγουρος, όμως, ότι έβλεπε την προσπάθεια και δεν ήθελε να με απογοητεύσει. Ρωτούσα λεπτομέρειες για τον παππού μου... «Όρντουλης, ο πρώτος Ντελάλης του χωριού. Κι εσύ πήρες την τεχνολογία και προχώρησες...η γιαγιά σου απ τα νησιά απέναντι απ την Πόλη, καμάρωνε, Πολίτισσα έλεγε...οι άλλοι παπούδες σου και οι δυο Καππαδόκες»...και πλησίαζε στο χάρτη να με ξεναγήσει! Ένα Σαββατόβραδο- θυμάμαι ακόμα εκείνο τον γερό Νοτιά- μόλις σου είπα έχουμε επίσκεψη, ήσουν και πάλι πιο γρήγορα από μας στο ραντεβού σου. Μας μίλησες και για τα δέντρα της αυλής του παππού...να ξερες πόσα μου θύμισες! Αναφέρθηκες σε μια ιστορία. Κάποια κυρία, βλέποντας τη φωτογραφία με το καράβι στοιβαγμένους πρόσφυγες και γνωρίζοντας πως με αυτό έφτασε και η μητέρα της, ρωτούσε αν την ήξερες κι αν μπορούσες να την αναγνωρίσεις στη φωτογραφία. Της απάντησες πως την γνώριζες δείχνοντας ουσιαστικά μια βούλα στη σχεδόν μαύρη φωτογραφία... Μα που το ξέρεις, αναρωτήθηκε...είναι οι μανάδες μας, δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα, είπες...φύγαμε, σκεφτόμουν τι θα γίνουν όλα αυτά την μέρα που δεν θα μπορείς...σκούριασε η νοτιά το μυαλό μου; Ακούω μια φωνή από δίπλα μου... Θα δεις που τα παιδιά του μια μέρα θα το αναδείξουν, γιατί μέσα απ αυτό θα βλέπουν τον πατέρα τους! Κύριε Μάκη, ήσουν η μικρασιατική ταυτότητα του Ντελάλη η αφορμή που ο Ντελάλης άρχισε να ταξιδεύει στην Αυστραλία, στην Αμερική, στη Ν. Αφρική, στην Αγγλία και τη Σουηδία. Πρωτίστως, όμως, ο κρίκος που κρατούσε γερά το παρελθόν στο παρόν και σχημάτιζε την αλυσίδα του μέλλοντος ενός αναγεννημένου μέλλοντος που μόνο η ματιά που ξεκινά από το παρελθόν μπορεί να ατενίσει. Στη γη που αγάπησες, στην Ανάβυσσό σου, έκανες ένα από τα σπουδαιότερα δώρα, το Μουσείο Προβολής Μικρασιατικού Πολιτισμού. Όσοι το έχουμε επισκεφτεί αναγνωρίζουμε πως πρόκεται για ένα χώρο ζωτικής σημασίας για εμάς τους Μικρασιάτες, ένα σημείο αναφοράς και σύνδεσής μας με το παρελθόν, αναγκαία προϋπόθεση, ώστε να διαφυλαχτεί ό,τι έχει σωθεί, εκπλήρωση του χρέους που όλοι έχουμε προς τους προγόνους μας. Πλήθος τα μηνύματα των φίλων, μόλις έμαθαν το ταξίδι σου. Σ ευχαριστούμε για όσα μας έδωσες απλόχερα! Ευχή μου να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει και να φανούμε αντάξιοί σου!
«Μνήμες Τρύγου» γράφει η Ματίνα Καρελιώτη Ναι, όντως, ο Σεπτέμβρης έχει σχολεία, μολύβια, τετράδια 50 φύλλα και για τους πιο παλιούς, σαν του λόγου μου και κάτι μνήμες από μπλε κολλαριστές ποδιές!! Εδώ στα μεσόγεια όμως, έχει κάτι ακόμα! Έχει μυρωδιές!!! Μυρωδιές «μεθυστικές» από τον τρύγο, την μουστιά, το ρετσίνι!! Και πως αλλιώς, αφού ο Διονύσιος, έστησε εδώ τον θρόνο του, μπολιάζοντας τα χώματα με τον καρπό του, τον καρπό της «αθανασίας», της γιορτής και της αφθονίας!! Το αμπέλι!! Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον παππού και τον πατέρα μου να ετοιμάζονται πυρετωδώς!! Να βγάζουν τα κοφίνια απ τις αποθήκες, να πλένουν σχολαστικά τα βαρέλια, το αυτοσχέδιο πατητήρι, το πουρλάκι - που στα μάτια μου φάνταζε σαν καταπακτή που οδηγεί σε μέγα θησαυρό!! Κι ύστερα, όλη η οικογένεια, απ τα χαράματα στ αμπέλι, να μη μας προλάβει ο ήλιος ο καυτός! Ήμουν κι εγώ εκεί!! Την πρόλαβα αυτή την χαρά!! Μου φορούσαν ένα ψάθινο καπελάκι και η γιαγιά με έβαζε να κόβω τα «κουδουνάκια», τα μικρά τσαμπιά, δηλαδή. Κι όλο ζωντάνια, παρόλο το μόχθο του μαζέματος, το αεικίνητο τρίκυκλο μηχανάκι του παππού, με το οποίο ζευγάριζε κιόλας, γεμίζε ως επάνω με τις κόφες ξέχειλες!! Πιο πολύ απ όλα όμως, φχαριστιόμουν το «πάτημα»!!! Παρόλο που οι σφήκες έστηναν χορό πάνω στους σωρούς των τσαμπιών, δεν το έβαζα κάτω. Συμμετείχα ενεργά, με έναν εκστατικό, ρυθμικό χορό, που έβαζε φωτιά στα πόδια μου και χαρά στην καρδιά μου!! Η ανταμοιβή ερχόταν με ένα καλό γεύμα, που φυσικά δεν ήταν άλλο από «χοντρό» στα κάρβουνα, όμορφα «περιτυλιγμένο» με τις παλαιές ιστορίες του τρύγου που επιδίδονταν οι μεγαλύτεροι!! Η διαδικασία ολοκληρωνόταν με τα βαρέλια να γεμίζουν, αλλά και κάτι ντενεκέδες στους οποίους θα έβραζε ο μούστος κι έπειτα θα γινόταν πετιμέζι, μουστοκούλουρα και μουσταλευριά, την οποία παρεμπιπτόντως αρνιόμουν πεισματικά να την φάω, καθώς η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε ασπρόχωμα για να την φτιάξει κι εγώ τα «χώματα» δεν τα έκανα κέφι! Η μυρωδιά απ το ρετσίνι ακόμα μου τρυπάει την μύτη. Αλλά και οι φωνές του πατέρα μου, να μην μπαινοβγαίνω στην αποθήκη, γιατί ο μούστος θέλει την «ησυχία» του!!! Υπέροχες μνήμες, αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, γιατί όπως λέει και η δημοσιογράφος Ελένη Γκίκα στο εξαιρετικό λεύκωμα του Δημήτριου Γ. Μπούκη «Μνήμες Τρύγου στα Μεσόγεια Αττικής», από τις εκδόσεις ΑΩ : «.Γιατί ό,τι ζήσαμε, είμαστε. Κι όσα υπήρξαν, υπάρχουν, χαμένος είναι μόνο ο ξεχασμένος μας χρόνος.» Και του χρόνου με υγεία, λοιπόν, να μαζέψουμε, να πατήσουμε και να πιούμε, μοιραζόμενοι πάντα τις αναμνήσεις μας με τα παιδιά μας, που είναι η συνέχεια αυτού του κόσμου!!! Οι εκδόσεις ΑΩ παρουσιάζουν στο αναγνωστικό κοινό, το φωτογραφικό λεύκωμα του Δημητρίου Μπούκη, «Μνήμες τρύγου στα Μεσόγεια Αττικής». Στην έκδοση αυτή καταγράφεται η δομή του Μεσογείτικου τόπου, με τους ξεχωριστούς αμπελώνες, η όλη διαδικασία της αμπελοκαλλιέργειας, τα μέσα πραγμάτωσής της και, κυρίως, η διαδικασία του τρυγητού και της οινοποίησης, όπως γίνονταν πριν τη μηχανοκίνηση. Κύριο στοιχείο στην προσπάθεια αυτή, υπήρξε η φωτογραφική απεικόνιση όλων των δεδομένων της ζωής και των διεργασιών που πραγματοποιούνταν στον Μεσογείτικο τόπο και που σήμερα, δυστυχώς, χάνονται. Απώλειες οφειλόμενες στις σύγχρονες ωφελιμιστικές εξελίξεις και στην ανθρώπινη αδιαφορία για τη διατήρηση των παραδόσεων. Όμως, οι παραδόσεις μας δίνουν τις ειδικές γνώσεις, τις πολλαπλές εμπειρίες και τις αναγκαίες βάσεις, για τη συνέχιση του αυθεντικού τρόπου ζωής των Μεσογειτών. Καταγράφεται ό,τι χάθηκε και γίνεται προσπάθεια να περισωθεί, με κάθε τρόπο, ό,τι έχει απομείνει. Η φωτογραφία, οι ειδικές γνώσεις, τα εναπομείναντα χρηστικά αντικείμενα και κάθε άλλο στοιχείο που μπορεί να μας στηρίξει στο μέλλον, ως ξεχωριστούς οινοπαραγωγούς, ως Μεσογείτες κάτοικους της αττικής γης, προβάλλονται και λαμβάνονται υπόψη, για μελλοντική αξιοποίηση. ΜΝΗΜΕΣ ΤΡΥΓΟΥ ΣΤΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ Δημήτριος Γ. Μπούκης ΑΩ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, 2015 Σελίδες: 152 Τιμή: 22,00 (+ Φ.Π.Α. 6%) ISBN: 978-960-9484-60-2 Τηλέφωνο παραγγελιών: 6932 616.019 Και στα βιβλιοπωλεία: ΠΡΟΦΗ (Κορωπί), ORANGE NOTE (Παιανία), ΓΡΑΜΜΗ (Μαρκόπουλο), ΚΑΤΕΡΙΝΑ (Καλύβια), ΙΑΝΟΣ (Αθήνα). ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ Με την υπ αριθ. 15/2015 Διαταγή του Ειρηνοδικείου Λαυρίου αναγνωρίσθηκε η ίδρυση του αθλητικού σωματείου με την επωνυμία «ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ» που εδρεύει στο Δήμο Σαρωνικού Αττικής, εγκρίθηκε το από 24/07/2015 καταστατικό του, αποτελούμενο από είκοσι έξι (26) άρθρα και σκοπούς έχει αυτούς που αναφέρονται αναλυτικά στο άρθρο δύο (02) αυτού.με την υπ αριθ. 16/2015 Διαταγή του Ειρηνοδικείου Λαυρίου διορθώθηκε από την εκδοθείσα 15/2015 διαταγή αναγνώρισης σωματείου του Ειρηνοδικείου Λαυρίου μόνο το πατρώνυμο του πέμπτου των αιτούντων. Αθήνα,06.10.2015 Η Πληρεξούσια Δικηγόρος Γεωργακοπούλου Μαρία
Tιμητική εκδήλωση για την πόλη της Λαυρεωτικής στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015 η τιμητική εκδήλωση για την πόλη της Λαυρεωτικής στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών Ίδρυμα Βούρου- Ευταξία, υπό την αιγίδα του Δήμου Λαυρεωτικής, στα πλαίσια του εορτασμού για τα 150 χρόνια από την ίδρυση του Νεώτερου Λαυρίου. Κύριος ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Α. Συρίγος Αρχιερατικός Επίτροπος Λαυρεωτικής, ο οποίος εισηγήθηκε με θέμα: Λαύριο, από τα έγκατα της γης στις σελίδες της ιστορίας. Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και η έκθεση φωτογραφιών από τον θησαυρό της Λαυρεωτικής, την οποία επιμελήθηκε το Βιοτεχνικό Βιομηχανικό Εκπαιδευτικό Μουσείο και συγκεκριμένα η Διευθύντρια κ. Σοφία Ρωκ- Μελά, η κ. Πετρούλα Δουράμπεη-Ανανιάδη και οι εθελοντές του Μουσείου και με την επιμέλια των φωτογραφιών από το αρχείο του κ. Μανώλη Μαρκουλή και του κ. Νίκου Τσώνου. Τέλος, την εκδήλωση λάμπρυνε με τις μελωδίες της αλλά και με την παρουσία της ένα απ τα ιστορικά μουσικά σύνολα της πόλης του Λαυρίου, η Χορωδία Λαυρίου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου κ. Θεοδώρου Γ. Λεμπέση. Η Χορωδία Λαυρίου σήμερα απαρτίζεται από 53 χορωδούς και την προεδρεύει ο κ. Χαράλαμπος Συρίγος. Στην εκδήλωση παρευρέθησαν, ο Μητροπολίτης Θήρας, Αμοργού και νήσων κ.κ Επιφάνιος, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου Διευθυντής του Ιδιαιτέρου γραφείου του Αρχιεπισκόπου, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Καλογερόπουλος εκπροσωπώντας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο, καθώς επίσης και άλλοι Ιερείς από τα Μεσόγεια και την Αττική. Επίσης, παρευρέθησαν, ο Μέγας Ευεργέτης της Λαυρεωτικής αλλά και της Χώρας μας κ. Αθανάσιος Μαρτίνος, ο οποίος υπήρξε και χορηγός της εκδήλωσης, ο Δήμαρχος Λαυρεωτικής κ. Δημήτριος Λουκάς, ο Πρόεδρος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών κ. Αντώνης Βογιατζής, ο κ. Παναγόπουλος ο οποίος υπήρξε η πνοή και ο εμπνευστής του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου, τα μέλη της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής, καθώς επίσης εκπρόσωποι από λοιπούς φορείς του Λαυρίου, των σωμάτων ασφαλείας και πλήθος κόσμου που κατέκλησαν την αίθουσα του Θρόνου του Μουσείου, ώστε να ακούσουν την ιστορία και πορεία της Λαυρεωτικής. ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ : Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις καλά κρατούν Γράφει η Ζ. Φρατζέσκου Αυτό το καλοκαίρι, και πιο συγκεκριμένα στις 29 Αυγούστου και στις 4 Σεπτεμβρίου η ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ οργάνωσε δύο πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι οποίες ξεχώρισαν για την ποιότητα αλλά και για τον μεγάλο αριθμό των θεατών που πλημμύρισαν το θεατράκι στο Λιμάνι της Π. Φώκαιας. Στις 29/8 οι Φωκιανοί τίμησαν την μνήμη των διωγμένων προγόνων τους από την Φώκαια Μ. Ασίας με την προβολή του ντοκυμανταίρ της Ανιές Σκλάβου και του Στέλιου Τατάκη, «1914 Γεγονότα στη Φώκαια». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ντοκουμέντου με φωτογραφίες του αυτόπτη μάρτυρα γάλλου προξένου Φελίξ Σαρτιώ, τις οποίες συνόδευσε με κείμενο για την τραγική εκείνη καταστροφή. Στο τέλος, η νεαρή Φωκιανή Μαριτζίνα Αντωνάτου, μαθήτρια του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης, έπαιξε με το κανονάκι της και τραγούδησε μικρασιάτικα τραγούδια, μαζί με τον εξαίρετο Πάνο Ηλιόπουλο στο νέϋ. Στις 4 Σεπτέμβρη η ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ παρουσίασε ένα μουσικό αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την γέννησή του. Μια ορχήστρα με εξαίρετο μπουζούκι, μπαγλαμαδάκι, ακκορντεόν και κιθάρα, τραγουδούσε όλη μαζί τις πιο γνωστές επιτυχίες του αξέχαστου συνθέτη, ρεμπέτη, στιχουργού Βασίλη Τσιτσάνη και πως αλλοιώς θα γινότανε πολλοί από το κατάμεστο θέατρο μερακλωθήκανε και τόριξαν στο ζεϊμπέκικο. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την στήριξη του Δήμου Σαρωνικού. Πραγματοποιήθηκε ο αγώνας Βάδην του ΝΟΣ στις 4/10/2015 με την ευχάριστη έκπληξη τερματισμού επί του στήθους της μάνας του Ελευθερίας και προς τιμή της, ο μικρός αθλητής Οδυσσέας Δάλμαρης, στον οποίο απενεμήθη μετάλλιο αντί της μάνας, η οποία με το παράδειγμά της δίδει το μήνυμα ότι η ζωή είναι κίνηση και όταν θέλουμε όλα τα καταφέρνουμε. Ομοίως μετάλλια έλαβαν: 1.Claudio filiputti 5.Σοφία Τσιγαρίδα και 2. Kακούνης Βασίλειος 6.Marrie Pierr 3. Μαργέλη Κλαίρη 4.Κακούνη Μάρθα Την εκδήλωση τίμησαν με τη συμμετοχή τους ο Αντιδήμαρχος Σαρωνικού κ. Σ. Δημητρίου και μέλος του Ομίλου, η Δημοτική σύμβουλος κ. Σοφία Μιχαηλίδου και ο Κοινοτικός σύμβουλος Α. Γριζιώτης. Στους συμμετέχοντες στον χώρο του τερματισμού παρατέθηκε μικρή δεξίωση
Της Δήμητρας Κατραμάδου Μετά την προσφυγιά Όταν σκέφτομαι «προσφυγιά,» σκέφτομαι δυο ανθρώπους: το Νίκο Καζαντζάκη και τον παππού μου, Βασίλειο Καραγιώργη του Γεωργίου. Ο πρώτος «έγραψε» στην ψυχή μου ως λογοτέχνης, που επέλεξε να γίνει συνοδοιπόρος Ελλήνων προσφύγων από τον Καύκασο, ηγούμενος της πορείας τους από τον Καύκασο στην πατρίδα, μεταφέροντας και την εικόνα με την πένα του: «Η Μαύρη Θάλασσα κυμάτιζε αλαφρά, σκούρα λουλακιά, και μύριζε σαν καρπούζι ζερβά μας τ ακρόγιαλο και τα βουνά του Πόντου, μια φορά κ έναν καιρό δικά μας, δεξά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο. Ο Καύκασος είχε σβύσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη, κάθουνταν στην πρύμνα και δε μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το αγαπημένο ουρανοθάλασσο ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος βαθιά στις λαμπυρήθρες των ματιών τους. Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα βουνά, θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι, ένα χταπόδι είναι η ψυχή και όλα τούτα οι πλόκαμοί της.» (Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο). Ο δεύτερος, ο παππούς Βασίλης, που έγινε ξυλουργός στον Πειραιά χαρίζοντας όλη την αγάπη του κόσμου στην οικογένειά του και στον περίγυρό του με «έλιωσε», όταν παιδάκι ακόμη τον ρώτησα: Παππού, πώς ήτανε όταν ήρθες στον Πειραιά από την Αρετσού; - Στην αρχή ζήσαμε σ ένα σπίτι, δίπλα στον Άγιο Διονύση, μια ανάσα απ το λιμάνι. Ήρθαμε με την ανταλλαγή πληθυσμών αλλά κι έτσι ακόμη, δεν μπορούσαμε να φέρουμε τίποτα περισσότερο μαζί μας απ ό,τι χωρούσε στους μπόγους μας. Είχα δυό μικρότερες αδελφές, νήπια ήταν, κι έπρεπε να βοηθήσω τον πατέρα μου. Εγώ ήμουν μεγάλος, είχα τελειώσει το Δημοτικό. Με ζήτησαν από έναν φούρνο, να πουλάω κουλούρια στο σταθμό του τρένου. Πήγαινα κάθε μέρα και και περίμενα πώς και πώς να ξεπουλήσω, γιατί μετά όλο το σουσάμι που έμενε στον ταβλά ήταν δικό μου Το παιδί που περίμενε ν αδειάσει ο ταβλάς σημάδεψε τη ζωή μου. Παρότι έφυγε μικρός από την Πόλη, ως γνήσιος Αρετσιανός αγαπούσε τα ψάρια. Τον θυμάμαι να κατηφορίζει το δρόμο μας, κρατώντας σακούλες από την ψαραγορά του Πειραιά την ώρα που εγώ έτρεχα για το σχολείο. Και η πιο τρυφερή ανάμνηση είναι αυτή με τον παππού να καθαρίζει τα ψάρια στο μεσημεριανό τραπέζι και να μας τα ταϊζει στο στόμα σε εμάς, τα εγγόνια του. Πριν μας αποκτήσει, είχε κάνει και μεγάλωσε τέσσερα παιδιά, είχε πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο, είχε συλληφθεί θεωρούμενος αντάρτης και παρά τρίχα γλύτωσε το απόσπασμα, είχε μάθει μια τέχνη και είχε φτιάξει τη δική του επιχείρηση. Την τέχνη του δίδαξε σε πολλά «μαστοράκια, παραγιούς» που μαζί έχτιζαν «Ελλάδα»: πόρτες, παραθυρόφυλλα, κουζίνες Ανθούσε τότε η παραγωγή και η οικονομία Έκτισε και το δικό του σπίτι και τα κορίτσια του τα προίκισε Όταν πέθανε, τον σκεφτόμουν πάντα σαν τον άνθρωπο που πάντα έβλεπα να εργάζεται: πρωί, μεσημέρι, βράδυ εκτός από εκείνη την εικόνα, που επίσης μου έμεινε, του κουβαλητή των ψαριών Επιστροφή στο σήμερα κι αν θέλετε, σε μια συζήτηση μεταξύ μας. Στην αρχή ήταν πράγματι κυρίως οικονομικοί λαθρομετανάστες. Μία κατηγορία αυτή. Όταν όμως ξεσπάει ένα ανθρώπινο κύμα στις ακτές σου, όταν πνίγονται άντρες, γυναίκες και παιδιά στα θαλάσσια περάσματα, τότε κουνάς το κεφάλι κι έρχεται το μυαλό στη θέση του: αυτό είναι προσφυγιά, λες, μετακίνηση πληθυσμών. Κι αρχίζει και βουλιάζει η ψυχή σου γιατί αυτή είναι μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Ασχέτως των αιτίων, οι μετακινήσεις πληθυσμών όπως τις έλεγαν «επιστημονικά» από τα παλαιότερα χρόνια δεν είναι κάτι πρωτοφανές, ούτε στην Ευρωπαϊκή, ούτε σε άλλες ηπείρους. Η ανθρωπότητα το χει ζήσει και ξαναζήσει, σήμερα με μια ακόμη πιο φριχτή παράμετρο, καθώς ασφαλώς και δεν είσαι μόνος σου πια: έχεις από κοντά τον διακινητή να κάνει κουμάντο. Έναντι αδράς αμοιβής, για το κουμάντο της ζωής και του θανάτου Η Ελλάδα έχει ξαναδεί λοιπόν την προσφυγιά, με τη διαφορά ότι επρόκειτο μαζικά για ομοεθνείς πληθυσμούς. Κατά καιρούς, κατά περιοχές είδαμε και αλλοεθνείς πρόσφυγες να εγκαθίστανται στη χώρα μας, όπως συμβαίνει με τους Κούρδους στο Λαύριο. Πιστεύω ότι αποτύχαμε με αυτούς, στο βαθμό που παρέμειναν και παραμένουν σε έναν δικό τους καταυλισμό, ένα μικρό γκέτο αν θέλετε, παρότι στο κέντρο της μικρής πόλης. Υπάρχουν όμως εκεί και, στο βαθμό που γνωρίζω, χωρίς προστριβές με τους ντόπιους. Ισως, αυτοί οι πρόσφυγες πρέπει να αποτελέσουν ένα παράδειγμα προς αποφυγή, με την έννοια ότι και δεδομένου πως ρεαλιστικά κάποιοι από τους νέους πρόσφυγες θα παραμείνουν στην πατρίδα μας επιτυχία θα ήταν η πλήρης ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο. Αν ήταν Ολυμπιακοί Αγώνες... του Κώστα Γ. Μωυσίδη Αν ήταν Ολυμπιακοί αγώνες, όλοι θα τρεχαν να φωτογραφηθούν δίπλα στη δάδα. Μόνο που οι Ολυμπιάδες έρχονται, για να κάνουν το «Δήθεν τους» οι μεγαλοκυρίες, να καρπωθούν τα έργα οι εργολάβοι και να χρεωθεί ο λαός για αρκετές γενεές. Είναι απλά πρόσφυγες και τρέχουν το δικό τους μαραθώνιο. Άνθρωποι που αφήνουν το βιός τουςμικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία- το νοικοκυριό τους και αγαπημένα πρόσωπα που «δεν πρόλαβαν» να ακολουθήσουν, για να πάρουν τα παιδιά τους στην αγκαλιά και να ζητήσουν καταφύγιο σε τόπους χωρίς πόλεμο και την καθημερινή απειλή του θανάτου, με ζωντανή στο βάθος της ψυχής την ελπίδα πως ίσως κάποτε ξαναγυρίσουν Πώς να το καταλάβουμε, όμως, όταν δεν έχουμε πάρει ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα, και να τρέχουμε, γιατί η γη που μεγαλώσαμε και ονειρευτήκαμε δεν έχει ούτε παπά να μας διαβάσει στα δύσκολα! Πώς να καταλάβουμε την προσφυγιά, όταν την γνωρίζουμε μέσα από τις θεατρικές πλατείες στο πολιτιστικό έργο «Η Σμύρνη μάνα καίγεται..» και, μετά, τρέχουμε γρήγορα στον μπουφέ, γιατί έχει φαΐ δημοσία δαπάνη! Όταν ψάχνουμε λεφτά, για να στήσουμε πανάκριβα μνημεία, πιστεύοντας πως, έτσι, τιμάμε τους ξεριζωμένους προγόνους μας, οι οποίοι, σημειωτέον, όταν ήρθαν, ξεχέρσωσαν τη γη, την καλλιέργησαν και μας παρέδωσαν γόνιμα χωράφια, για να ζούμε με αξιοπρέπεια κι όχι με δανεικά! ΚΙ η μεγάλη Ευρώπη πάλι μικρή μπροστά σε μια καυτή πατάτα! Κυριολεκτικά τρομαγμένη μπροστά σ αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να σώσουν τις οικογένειές τους. Αν, πράγματι, όμως είμαστε μεγάλοι, αν πιστεύουμε έστω και λίγο σε όλες αυτές τις διακηρύξεις που θεμελίωσαν την Ενωμένη Ευρώπη, αν η οικονομική μας δύναμη έχει ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό κι όχι τεχνοκρατικό, ας εξασφαλίσουμε την ειρήνη κι ας γλεντήσουμε μαζί με όλους την επιστροφή τους στην πατρίδα τους. Όμως προτιμάμε το εύκολο όχι, το οποίο, για να απαλύνουμε και τις τύψεις μας, θεμελιώνουμε πάνω σε δεκάδες δικαιολογίες και προϋποθέσεις, που αν και εφόσον ισχύσουν, ίσως το ξανασκεφτούμε. Κρυβόμαστε πίσω από μεγάλους σταυρούς στρέφοντας το βλέμμα στον ουρανό και ζητώντας τι άραγε; Να εξαφανίσει ο θεός από προσώπου γης αυτούς τους ανθρώπους, για να μην γίνουν η αφορμή να αναδειχθεί ο πραγματικός εσώτερος εαυτός μας ; Μια υπέρτατη δύναμη να κάνει πράξη αυτό που ευχόμαστε, αλλά αρνούμαστε να προσφέρουμε, γιατί στην πραγματικότητα διδαχές περί χριστιανικής αγάπης αποτελούν για μας κενό γράμμα; Φυσικά απ όλο αυτό το σκηνικό δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι «έμπειροι» στις ανακατωσούρες, δηλώνοντας έτοιμοι να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους στο όνομα της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού βεβαίως! Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κατεσθίετε... 24 ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες! 1922 Ταραγμένοι άνθρωποι Ταραγμένες ζωές ταραγμένες Πολιτείες. Μια χώρα σε ταραχή, ταυτότητα που ζητάει την έκφραση μιας παστρικιάς, υφέρπουσας αλληλεγγύης. Σκέφτηκε τη μάνα της τότε, φθάνοντας. Ταραγμένη ψυχή μπροστά στην ταραγμένη θάλασσα. Σκέφτηκε τη μάνα της τότε, σαν έφτασε. Κι έκλαψε το 2015 για το 1922. Δ. Κατραμάδου Ακούγοντας όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό θετικές κριτικές για τον Ντελάλη, που φέτος συμπληρώνει σχεδόν 10 χρόνια κυκλοφορίας, αισθάνομαι πραγματικά την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους εσάς που με τον τρόπο του ο καθένας, είτε επιλέγοντας κείμενα, είτε διορθώνοντας, είτε εκφράζοντας την καλόγνωμη κριτική σας, συμβάλλετε σ αυτήν την προσπάθεια. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το... τσούρμο που διάλεξε να ταξιδέψει με το μπάρκο του Ντελάλη. Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις. Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη. Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις. Ο πιο μικρός αχολογάει μ ένα καλάμι. Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια. Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι. Μ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει. Απ το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα. Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι; Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ ένα ποτήρι. Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια, κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια, και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει. Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει, τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει. Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη; Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι; Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει. Μ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ τη μοράβια. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια. Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε. Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει. Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι... Ο πιο στερνός μ έναν αυλό με νανουρίζει. Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει. Μ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ τη μοράβια. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια. Νίκος Καββαδίας Μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω! Κώστας Γ. Μωϋσίδης, τζόβενο, σ αυτήν την προσπάθεια. Υ. Γ Αν δε μας βρίσκετε, μπορείτε να μας στείλετε το e-mail σας, για να λαμβάνετε την ηλεκτρονική έκδοση, ή επικοινωνήστε μαζί μας, για να σας το στέλνουμε! ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Έχουν βουλιάξει τα Νησιά γέμισε η Αθήνα με πρόσφυγες που κουβαλούν τον πόνο και την πείνα Αφήσανε τη χώρα τους με φόβο βιαστικά πληρώνοντας για να σωθούν στα Δουλεμπορικά Οι στάχτες και τα αίματα ο χαλασμός και ο τρόμος της νέας τάξης τα δεινά και ο βάρβαρός της Νόμος Αυτός που σπέρνει συμφορές και ερείπια γεμίζει σκορπά τη φτώχεια στους Λαούς που απ αυτήν κερδίζει Φτάνει σαν ελεήμονας στις δύσκολες τις ώρες να συμπονέσει τους Λαούς σε ρημαγμένες χώρες. Σαν θύτης ενσυνείδητος κοιτά τα θύματά του ως τεθλιμμένος Άγιος πουλά την ανθρωπιά του Του Κόσμου εσείς απόκληροι πένητες και πληβείοι καιρός να δυναμόσετε στη Γη αλληλεγγύη Τα χέρια σφύχτε δυνατά στο δρόμο του Αγώνα να φύγουν οι θησαυριστές ετούτο τον Αιώνα Οι πρόσφυγες να εργάζονται για τις δικές τους χώρες και μόνο για αναψυχή να ρχονται σ άλλες χώρες 8-8-2015 Κώστας Πόγκας