ΠΡΟΛΟΓΟΣ Το πόνημα μου αυτό γράφτηκε σε στιγμές αγανάκτησης γι αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας. Πρόλογος Εδώ και δύο χρόνια, περίπου, ζούμε τον εφιάλτη της χρεοκοπίας. Σήμερα όμως, η χώρα μας έχει φτάσει σε οικονομικό αδιέξοδο και οι πολιτικοί μας προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το τερατούργημα που δημιούργησαν. Όλοι μας συμμετέχουμε σε ένα οικονομικό θρίλερ χωρίς να γνωρίζουμε που θα οδηγηθούμε. Τα οικονομικά εγκλήματα που διαπραχθήκαν στο παρελθόν, βρόμησαν το παρόν και δεν μας φανερώνουν το μέλλον. Μέσα από τις σελίδες αυτές, ο αναγνώστης θα έρθει σε επαφή με μύθους αλλά και με πραγματικά εγκλήματα, και θα προσπαθήσει μόνος του να ανακαλύψει τους ενόχους. Θα γνωρίσει τα «διαχρονικά εγκλήματα» όπου εδώ και δεκαετίες αναφέρονται στην ιστορία και σημάδεψαν την Ελλάδα. Θα έρθει αντιμέτωπος με την αναθεώρηση ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή και του οποίου τη λύση προσπαθεί η δικαιοσύνη, μετά από τόσες δεκαετίες, να δώσει σήμερα. Καλή ανάγνωση. 5
Κεφάλαιο 1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Δύο ζητάδες µε τις σειρήνες στο διαπασών προηγούνται µιας αστυνοµικής κλούβας. Ξεκίνησαν από το τµήµα µεταγωγών µε κατεύθυνση, µάλλον, τις φυλακές Κορυδαλλού. Όπου περνούν από περιέργεια τα βλέµµατα των περαστικών στρέφονται επάνω τους. Η διαδροµή κράτησε µισή ώρα περίπου. Κάποια στιγµή στο βάθος του δρόµου φάνηκε ο µανδρότοιχος και τα φυλάκια του δεσµωτηρίου. Φτάνοντας στην κεντρική σιδερόφράχτη είσοδο, πριν ακόµα προλάβουν οι αστυφύλακες να κατέβουν από τις µοτοσικλέτες, η πόρτα άρχισε να κινείται πάνω στη σιδηροτροχιά και να τους κάνει χώρο να περάσουν. Η κλούβα προχώρησε και στάθηκε, για άλλη µία φορά, στο εσωτερικό πλέον, για να παραδώσει τους εγκληµατίες στους δεσµοφύλακες. Με το που άνοιξε η πόρτα της κλούβας έκαναν την εµφάνισή τους οι δύο φρουροί που βρισκόταν στο εσωτερικό της. Κατεβαίνοντας τους ακολούθησε ο πρώτος κρατούµενος. Οι χειροπέδες δυσκόλευαν τις κινήσεις του. Συνέχισε και ο δεύτερος, που ήρθε να συµπληρώσει την επιχείρηση. Σιδηροδέσµιους τους ανέβασαν τα τέσσερα σκαλοπάτια για να βρεθούν σε λίγο στα γκισέ του γραφείου παραλαβής. 7
Διαχρονικά Εγκλήµατα Η πόρτα έκλεισε πίσω τους και άκουσαν τον αρχιφύλακα των φυλακών να δίνει εντολή να τους βγάλουν τις χειροπέδες. Με την παράδοση των δύο φακέλων που συνόδευαν τους κρατούµενους έληξε και η αποστολή της κλούβας και των λοιπών που τη συνόδευαν. Υπηρεσία απ εδώ και στο εξής ανέλαβαν οι δεσµοφύλακες. Τους παρότρυναν να προχωρήσουν στη δεύτερη φάση. Τους υποχρέωσαν να αδειάσουν τα αντικείµενά τους από τις τσέπες τους και να τα παραδώσουν. Όταν τελείωσε και αυτή η διαδικασία, τους οδήγησαν στην ιµατιοθήκη για να πάρουν την προίκα τους. Ένα παντελόνι, ένα πουκάµισο, δύο σεντόνια, µια πετσέτα και µια κουβέρτα ήταν τα νέα τους υπάρχοντα. Έπρεπε να είναι όλοι τους σοβαρά και οµοιό- µορφα ντυµένοι όπως ο κανονισµός των φυλακών ορίζει. Eίχαν ήδη περάσει από τα λουτρά, κάτι παρόµοια µε τα πλυντήρια των αυτοκινήτων. Η µάνικα πηγαινοέρχονταν και το νερό τους πλήγωνε τη σάρκα. Στο τέλος το ράντισµα µε την ψειρόσκονη ήρθε να ολοκληρώσει το έργο καθαριότητας. Φορώντας τις νέες τους στολές και κρατώντας στα χέρια τους τα κλινοσκεπάσµατα ακολούθησαν τον δεσµοφύλακα. Μπείτε εδώ, λέει απευθυνόµενος στους Μάριο και Μανώλη. Η πόρτα του κελιού ήταν ανοιχτή και µόλις βρέθηκαν στο εσωτερικό του, την άκουσαν πίσω τους να κλείνει µε θόρυβο. Αποσβολωµένοι όπως ήταν δεν κατάλαβαν για πότε βρέθηκαν στο κελί. Η ελευθερία τους, προς το παρόν, τέλειωσε. Κοίταξαν ο ένας, τον άλλο, και σχεδόν ταυτόχρονα είπαν: «διάλεξε». Δεν κρατήθηκαν και έβαλαν τα γέλια. «Τι να διαλέξω ρε φίλε», λέει ο Μάριος, «ίδια είναι και τα δύο». «Προτιµάς το ισόγειο ή τον άνω όροφο» λέει ο Μανώλης, στην προσπάθειά του να γλυκάνει την ατµόσφαιρα. «Να σε ρωτήσω κάτι, πριν απαντήσω;», 8
ρωτάει ο Μάριος. «Λέγε σ ακούω». «Ροχαλίζεις όταν κοιµάσαι; Και κάτι ακόµα πιο εµπιστευτικό. Από αέρια πώς πάς; Κατάλαβες τι θέλω να πω». Ο Μανώλης, έβαλε τα γέλια και ρώτησε: «Θέλω να µου εξηγήσεις, τι ρόλο παίζουν οι δύο αυτές σωµατικές διαταραχές, στο να διαλέξω ποιο κρεβάτι προτιµώ από τα δύο». Κεφάλαιο 1 «Να σου πω. Εάν συµβαίνει να έχεις και τα δύο αυτά κουσούρια, προτιµώ φίλε µου να πάρω το ρετιρέ για να αναπνέω καλύτερα». Αυτή τη φορά τα γέλια τους ήταν τόσο έντονα που ακούστηκαν έξω από το κελί τους. «Νά σαι καλά ρε φίλε, πώς είπαµε; Μάριος, που µ έκανες µέσα στη στενοχώρια µου να γελάσω», λέει ο Μανώλης και συνεχίζει: «Τώρα που τα βρήκαµε, µπορείς να µου πεις τι σ έφερε και σένα σ αυτή την κατάντια. Φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος και µορφωµένος. «Τι έφταιξε;» «Μόλις τώρα έδωσες µόνος σου την απάντηση στην ερώτησή σου». Ο Μανώλης στο άκουσµα των λόγων αυτών, άρχισε να περίεργαζεται ακόµα περισσότερο τον Μάριο. «Mου αρέσει, αυτός ο τύπος» σκέφτηκε. Θέλησε να µάθει περισσότερα γιαυτόν. Ο Μάριος ήταν ένας άνδρας γύρω στα τριάντα. Mετρίου αναστήµατος µε µια κόµη κουλτουριάρικη. Το πρόσωπό του αξύριστο αλλά φροντισµένο, κατέληγε σε ένα ξανθό µουστάκι που συµπλήρωνε τη µοντέρνα αναγεννησιακή µορφή. Ένα σκουλαρίκι στο ένα αφτί του τον ξεχώριζε από την εποχή του Μεσαίωνα. Μόλις όµως άνοιγε το στόµα του να µιλήσει η ευφράδεια του λόγου έδειχνε ότι ήταν πολύ προχωρηµένος για την εποχή µας. Είχε σπουδάσει αρχιτε- 9
Διαχρονικά Εγκλήµατα κτονική και εδώ και κάποια χρόνια δεν εύρισκε δουλειά ανάλογη µε τα προσόντα του, για να στεριώσει. Ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος, αλλά µιλούσε πολύ. Αυτό δεν σηµαίνει ότι έλεγε αοριστίες. Όσοι ήθελαν να τον ακούσουν κρέµονταν από τα χείλη του. Υπήρχαν όµως και άλλοι που δεν τον ανέχονταν, γιατί έλεγε αλήθειες και καυτηρίαζε έντονα αυτά που σήµερα συµβαίνουν στην κοινωνία. Με λίγα λόγια ήταν ασυµβίβαστος. Αυτός είναι τελικά ο λόγος που βρίσκεται σήµερα στο κελί τηςσυγκεκριµένης φυλακής. Από τη λεπτοµερή εξωτερική περιγραφή και από τα όσα µέσες άκρες είπε ο Μάριος για τον εαυτόν του, ο Μανώλης ενθουσιάστηκε, και τον ρώτησε: «Καλά όλα αυτά, ξέχασες όµως να µου πεις στο τέλος πώς τα έφερνες βόλτα οικονοµικά». «Έχεις δίκιο, µου διέφυγε να σου πω ότι ήµουν ταξιτζής». Ο συνοµιλητής του έµεινε, και κάτι πήγε να ρωτήσει ακόµα. Ο Μάριος, όµως τον πρόλαβε, και είπε: «Άκουσε να σου πω φίλε µου, εγώ έκανα την αρχή. Ήρθε η σειρά σου νοµίζω να µιλήσεις για την αφεντιά σου. Είναι φρόνιµο να γνωριστούµε καλύτερα για να µπορέσουµε το χρονικό διάστηµα που θάµαστε µαζί, να κάνουµε τη διαµονή µας, όσο γίνεται πιο ευχάριστη». Ο Μανώλης βρήκε σωστή την ερώτηση, και άρχισε: «Δυστυχώς και εγώ βρίσκοµαι στην ίδια κατάσταση µ εσένα, για να µην πω χειρότερη. Ξεκίνησα µε όνειρα. Πίστεψα ότι µε τις σπουδές που έκανα θαρχόταν µια µέρα που θα πρόσθετα κι εγώ ένα λιθαράκι στην κοινωνία. Αλλά δεν βαριέσαι, στη χώρα που ζού- µε είν έτσι δοµηµένα τα πάντα, σε τέτοιο βαθµό, που αν δεν έχεις 10
µπάρµπα στην Κορώνη, που λέει ο λαός, δεν µετράς για τίποτα. Ναι, είσαι ένα τίποτα. Γι αυτό όσοι έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στο εξωτερικό, όταν τελειώσουν τις σπουδές τους, δεν γυρίζουν στην Ελλάδα». Όση ώρα µιλούσε ο Μανώλης, ο Μάριος τον άκουγε µε προσοχή και αναρωτιότανε µέσα του. Κεφάλαιο 1 «Κοίτα φίλε µου απογοήτευση. Αυτός δεν πρέπει να είναι τριάντα χρόνων. Φαίνεται µια χαρά παλικάρι, και µ ότι λέει αυτή τη στιγ- µήσου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου της τρίτης ηλικίας, που δεν κατάφερε να κάνει τίποτε στη ζωή του». Ο Μάριος, συνήλθε από την περίσκεψη όπου είχε πέσει και είπε: «Τόση ώρα σ ακούω να µιλάς και να µου περιγράφεις τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει λίγο, πολύ, όλη η σηµερινή νεολαία. Ακόµα δεν άκουσα, αν είσαι παντρεµένος, πώς τα φέρνεις βόλτα. Εγώ όπως σου είπα δουλεύω ταξί, εσύ τί κάνεις;» «Δουλειές του ποδαριού φίλε µου για να ζήσω». «Δηλαδή; Γίνε πιο σαφής, αν δεν σ ενοχλεί». «Τι να µε πειράξει, εδώ που φτάσαµε. Είµαστε στον πάτο του βαρελιού και τον ξύνουµε. Δεν υπάρχει πιο κάτω». Και ο Μανώλης παίρνει µια βαθιά ανάσα και συνεχίζει: «Ένας φίλος µου, είχε µερικά χρήµατα, κι εγώ ο κουλτουριάρης έβαλα το µυαλό, και κάναµε µια εκδοτική εταιρεία. Εκδώσαµε µιαεφηµερίδα, µέσω της οποίας σχολιάζαµε ό,τι άσχηµο έπεφτε στην αντίληψή µας, και την εκδίδαµε κάθε εβδοµάδα. Επειδή δεν είµασταν στα κυκλώµατα να τη διανείµουµε µέσω του Πρακτορείου Τύπου, την πουλούσαµε µόνοι µας. Στην προσπάθειά µας να 11
Διαχρονικά Εγκλήµατα πάρουµε καµιά διαφήµιση, όλοι µας απέφευγαν. Ήµασταν αναρχικοί, έλεγαν, γιατί τα βάζαµε µε όλους. Δεν άρεσαν οι αλήθειες που γράφαµε, γιαυτό µπήκαµε στο στόχαστρο να µας κλείσουν. Τα χρήµατα τελείωσαν, και ήρθαν απανωτά κάτι µηνύσεις, για δήθεν δυσφήµιση, και να το αποτέλεσµα. Έχω φάει έξι µήνες και βλέπουµε, γιατί εκκρεµούν και κάτι υπόλοιπες». Θα αναρωτηθείτε γιατί τόση ώρα δεν σας µίλησα για τον Μάριο τον ταξιτζή. Σκόπιµα τον παράλειψα, γιατί η περίπτωσή του είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, και σκέφθηκα ν αφήσω τον ίδιο να µας τη διηγηθεί. Φάνηκε το µεσηµέρι, όταν σε λίγο ακούστηκε από τα µεγάφωνα. -Ώρα για φαγητό, κατευθυνθείτε στην αίθουσα του εστιατορίου χωρίς θόρυβο-. Οι πόρτες των κελιών άρχισαν ν ανοίγουν η µία µετά την άλλη και οι διάδροµοι γέµισαν ζωή. Οι δεσµοφύλακες µε τα γκλόµπς ανά χείρας, παρακολουθούσαν το ανθρωποµάνι που συνωστίζονταν µεταξύ των να προσπεράσει ο ένας τον άλλον. Οι παλαιότεροι γνώριζαν ό,τι αυτοί που θα πάρουν φαγητό πρώτοι από την κουτάλα του συσσιτιάρχη, εάν η χύτρα έχει κρέας, έχουν περισσότερες πιθανότητες από αυτούς που ακολουθούν, να πάρουν κάποια µερίδα καλύτερη. Οι θέσεις στα τραπέζια ήταν αριθµη- µένες ανάλογα µε το νούµερο του κελιού. Οι φίλοι µας έστω και καθυστερηµένα τακτοποιήθηκαν. Πήραν τα πιάτα τους και µπήκαν στη σειρά. Το φαγητό, για πρώτη φορά τους φάνηκε απαίσιο. Η πείνα όµως, δεν τους άφησε να σκεφθούν περισσότερα. Στην πλάτη τους πηγαινοέρχονταν οι δεσµοφύλακες µουρµουρίζοντας Κάντε γρήγορα, ο χρόνος είναι χρήµα τους έλεγαν. Με τη διαφορά ότι το χρήµα, στην προκειµένη περίπτωση είχε σχέση µε τη µαγκούρα που κρατούσαν στα χέρια τους. 12
Κατά τη διάρκεια του φαγητού δεν µπόρεσαν να ανταλλάξουν κουβέντα. Το µόνο που προσπάθησαν να πληροφορηθούν από τους πλαϊνούς τους ήταν πότε θα βγουν στο προαύλιο, να δουν για λίγο το γαλανό ουρανό. Η απάντηση ήταν, µετά τη µεσηµβρινή ξεκούραση. Ακολουθώντας το πρόγραµµα, σε λίγο βρέθηκαν και πάλι στα κελιά τους. Κεφάλαιο 1 Ο Μάριος, δεν άντεξε: «Μετά από την αηδία αυτή που φάγαµε τιέχεις να πεις;» ρωτάει τον συγκρατούµενό του. «Καλά, τι περίµενες να σου σερβίρουν, σνίτσελ βιενουά», του απαντάει ο άλλος. «Όχι φίλε µου, δεν είχα τέτοια απαίτηση, αλλά φαγητό που δεν τρώνε ούτε τα γουρούνια, είναι απαράδεκτο». Ο Μάριος όπως είπαµε ήταν ωµός και ασυµβίβαστος. Ο Μανώλης, φάνηκε ότι δεν είχε διάθεση για συζήτηση και είπε: «Μάριε, σε παρακαλώ ηρέµησε, για λίγο, και προσπάθησε να προσαρµοστείς µε το περιβάλλον. Το θέλουµε ή όχι, είµαστε υποχρεωµένοι να τους ανεχθούµε. Κλείσε προς το παρόν τα µάτια σου και σκέψου κάτι όµορφο. Θα κάνω και εγώ το ίδιο και θα σκεφθώ το κορίτσι µου». Ο Μάριος κάτι πήγε να πει αλλά δεν πρόλαβε γιατί σε λίγο άκουσε τον συγκάτοικό του να ροχαλίζει. Χαµογέλασε, και προσπάθησε να ακολουθήσει τη συµβουλή του Μανώλη. Τον πήρε ο ύπνος. Δεν αντελήφθη πόση ώρα κοιµήθηκε, όταν κάποια στιγµή νιώθει να τον σκουντάνε. Ήταν ο Μανώλης. «Σήκω», του λέει «δεν άκουσες τον ντελάλη που µας καλεί ότι είναι ώρα να βγούµε για περίπατο. Πάµε να πάρουµε όσο γίνεται, λίγο καθαρό αέρα, έστω κάτω από αυτές τις συνθήκες». 13
Διαχρονικά Εγκλήµατα Πριν ακόµα ο Μάριος προλάβει να κατέβει από το ρετιρέ η πόρτα είχε ανοίξει και τους περίµενε. Το προαύλιο ήταν τεράστιο. Θύµιζε γήπεδο ποδοσφαίρου. Δεν υ- πήρχε βέβαια πράσινο και στους πανύψηλους τοίχους έξω από τα φυλάκιά τους, οι οπλισµένοι φύλακες καραδοκούσαν.«ας είναι σκέφτηκε ο Μανώλης», ρίχνοντας µια αναγνωριστική µατιάγύρω του. Ο Μάριος µελαγχόλησε, καίτοι βρίσκονταν έξω από το κελί. Το όλο θέαµα τον προσγείωσε ανώµαλα. Το φως και ο καταγάλανος ουρανός τόνισαν ακόµα πιο πολύ τη στέρησή τους. Η θλίψη είχε επικρατήσει στη συντροφιά τους και για να σπάσει για λίγο ο πάγος, ο Μανώλης απευθύνθηκε στο Μάριο να του θυµίσει ότι του οφείλει µια εξήγηση. «Έχεις δίκιο φίλε µου, δεν πάµε να καθίσουµε στα ριζά του τοίχου. Είναι λίγο απόµακρα από τους πολλούς για να µπορέσουµε να µιλήσουµε πιο ελεύθερα». Και ο Μάριος συνεχίζει: «Eκείνο που πρέπει να σου γνωρίσω είναι πώς κατέληξα να βρίσκοµαι και εγώ στη στενή. Είχα σπουδάσει αρχιτεκτονική και επειδή δεν εύρισκα δουλειά, ή µάλλον δεν στέριωνα, αναγκάστηκα να κάνω τον ταξιτζή. Δεν έχω παράπονο, από λεφτά καλά τα πήγαινα. Το µεροκάµατο ήταν ικανοποιητικό, και τα φιλοδωρήµατα το συµπλήρωναν µε το παραπάνω. Όταν µάλιστα ο επιβάτης έµενε ευχαριστηµένος και από την συζήτηση, τότε η ταρίφα µε το πουρ- µπουάρ, που λένε οι Γάλλοι, διπλασιάζονταν. Ήταν όµως φορές που ορισµένοι πλήρωναν κατσούφικα ό,τι έγραφε ο µετρητής, και όταν έφευγαν χτύπαγαν αγανακτισµένοι την πόρτα του ταξί». «Καλά, και τι συζητήσεις µπορεί να κάνει κάποιος επιβάτης στο ταξί µε τον οδηγό του;» ρωτάει ο Μανώλης. 14