Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Εφραίμ Γκουντγουέδερ ΤΟΥΣ ΜΑΖΕΨΑΝ ΟΛΟΥΣ τη δεύτερη μέρα του σκότους. Τους καλύτερους και τους ευφυέστερους όλους όσοι κατείχαν δύναμη, πλούτο, επιρροή. Νομοθέτες και διοικητικά στελέχη, μεγιστάνες και διανοούμενοι, επαναστάτες και καθοδηγητές που έχαιραν γενικού σεβασμού. Κανείς τους δε μολύνθηκε σφαγιάστηκαν όλοι, εξοντώθηκαν. Οι εκτελέσεις ήταν άμεσες, δημόσιες και κτηνώδεις. Εκτός από λίγους ειδικούς σε κάθε επιστημονικό κλάδο, όλοι οι πνευματικοί ταγοί και ηγέτες μας εξοντώθηκαν. Οι καταραμένοι κι όλο το σινάφι τους ξεχύθηκαν ομαδικά από το Ρίβερ Χάουζ, το Ντακότα, το Μπέρεσφορντ και τα υπόλοιπα ιστορικά κτίρια της Νέας Υόρκης και κάθε μητρόπολης του κόσμου. Οι πάντες κυκλώθηκαν σαν κοπάδια και οδηγήθηκαν αγεληδόν στους πιο κεντρικούς τόπους συνάθροισης απανταχού της γης, από το Νάσιοναλ Μολ στην Ουάσινγκτον και την οδό Ναντσίνγκ στη Σαγκάη, ως την Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα, το Στάδιο του Κέιπ Τάουν και το Σέντραλ Παρκ στη Νέα Υόρκη. Και εκεί αφανίστηκαν μέχρι τον τελευταίο, σε ένα φρικιαστικά θεαματικό μακελειό. Κυκλοφόρησε η φήμη ότι περισσότεροι από χίλιους στριγκόι ρήμαξαν τη λεωφόρο Λέξινγκτον και εισέβαλαν σε κάθε κτίριο γύρω από το Γκράμερσι Παρκ. Προσφορές σε χρήμα ή σε είδος έβρισκαν ανήκοα ώτα. Μαλακά χέρια με άψογο μανικιούρ ικέτευαν και εκλιπαρούσαν. Λίγο μετά, τα σώματά τους συστρέφονταν σπασμωδικά, κρεμασμένα από φανοστάτες σε όλο το μήκος της λεωφόρου Μάντισον. Στην Τάιμς Σκουέρ έκαιγαν ταφικές πυρές ύψους σχεδόν δέκα μέτρων, καταβροχθίζοντας ηλιοκαμένη, περιποιημένη ανθρώπινη σάρκα. Με μια μυρωδιά που παρέπεμπε σε μπάρμπεκιου, η ελίτ του Μανχάταν φωταγωγούσε τους έρημους δρόμους, τα κλειστά καταστήματα (με τις επιγραφές ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΠΟΙΗΣΗ!) και τις βουβές γιγαντοοθόνες LED.
8 γκιγιερμο ντελ τορο τσακ χογκαν Προφανώς ο Αφέντης είχε υπολογίσει τον ακριβή αριθμό, την ενδεδειγμένη αναλογία των βαμπίρ που ήταν απαραίτητα για να εδραιώσουν την κυριαρχία του είδους χωρίς να επιβαρύνουν υπερβολικά τα αποθέματα αίματος η προσέγγισή του ήταν μεθοδική και αναμφίβολα μαθηματική. Οι ηλικιωμένοι και οι ασθενείς επίσης συγκεντρώθηκαν και εξολοθρεύτηκαν. Ήταν μια αιφνιδιαστική μαζική εκκαθάριση. Περίπου το ένα τρίτο του ανθρώπινου πληθυσμού αφανίστηκε στη διάρκεια εκείνων των πρώτων εβδομήντα δύο ωρών, των τριών εικοσιτετραώρων που χαράχτηκαν στη συλλογική μνήμη ως «Η Νύχτα Μηδέν». Το στίφος των στριγκόι πήρε τον έλεγχο των δρόμων. Ειδικές μονάδες αποκατάστασης της τάξης και αντιμετώπισης καταστροφών της αστυνομίας, της πυροσβεστικής αλλά και του αμερικανικού στρατού εξουδετερώθηκαν με ευκολία από το κύμα των τεράτων. Όσοι δήλωσαν υποταγή, όσοι παρέδωσαν τα όπλα, παρέμειναν σαν φρουροί και φύλακες. Το σχέδιο του Αφέντη σημείωσε σαρωτική επιτυχία. Με μια στυγνά δαρβινική μέθοδο, ο Αφέντης επέλεξε ποιοι θα επιζούσαν, με κριτήριο την ενδοτικότητα και την ευπλαστότητά τους. Η επεκτεινόμενη δύναμή του ήταν απλώς φρικιαστική. Με τους Αρχαίους να έχουν εξοντωθεί, ο έλεγχός του πάνω στο στίφος και, μέσω αυτού, σε ολόκληρο τον κόσμο είχε διευρυνθεί και εξελιχθεί ακόμα πιο περίπλοκα. Οι στριγκόι δεν περιφέρονταν πια στους δρόμους σαν λιμασμένα ζόμπι, κάνοντας επιδρομές και χορταίνοντας τη δίψα τους κατά βούληση. Οι κινήσεις τους ήταν συντονισμένες. Όπως οι μέλισσες μιας κυψέλης ή τα μυρμήγκια μιας φωλιάς, είχαν εμφανώς ο καθένας προκαθορισμένους ρόλους και καθήκοντα. Ήταν τα μάτια του Αφέντη έξω στο δρόμο. Στην αρχή, το φως της μέρας είχε χαθεί εντελώς. Μόλις που διακρίνονταν κάποιες αχνές ηλιαχτίδες, κι αυτές για λίγα δευτερόλεπτα, όταν ο ήλιος βρισκόταν στο μεσουράνημά του, αλλά, πέρα απ αυτό, το σκοτάδι ήταν συνεχές. Τώρα, δύο χρόνια αργότερα, οι αχτίδες του ήλιου κατορθώνουν να διαπεράσουν τη δηλητηριώδη ατμόσφαιρα για δύο ώρες κάθε μέρα, αλλά είναι τόσο άτονες, ώστε δε θυμίζουν σε τίποτα το ηλιόφως που θέρμαινε κάποτε τον πλανήτη Γη. Οι στριγκόι βρίσκονταν παντού, σαν τις αράχνες ή τα μυρμήγκια, φροντίζοντας ώστε όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί να ενταχθούν ουσιαστικά σε μια καινούρια ρουτίνα... Κι ωστόσο, το πιο αδιανόητο απ όλα ήταν... το πόσο λίγο είχε αλλάξει στην πραγματικότητα η ζωή. Ο Αφέντης αξιοποίησε στο έπακρο το κοινωνικό χάος των λίγων πρώτων μηνών. Οι στερήσεις σε τρόφιμα, καθαρό νερό, συνθήκες υγιεινής,
Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ 9 επιβολή του Νόμου και της Τάξης τρομοκράτησαν τους απλούς ανθρώπους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε, μόλις αποκαταστάθηκε στοιχειωδώς ο κρατικός μηχανισμός, μόλις τέθηκε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα διανομής τροφίμων με δελτίο και το επισκευασμένο δίκτυο ηλεκτροδότησης διέσπασε το σκοτάδι της ατέλειωτης νύχτας, ανταποκρίθηκαν με ευγνωμοσύνη και ευπείθεια. Τα ζωντανά αποζητούν την ελάχιστη ανταμοιβή της τάξης και της σταθερής ρουτίνας την αδιαμφισβήτητη δομή της εξουσίας για να υποταχθούν. Σε διάστημα μικρότερο από δύο βδομάδες, τα περισσότερα συστήματα αποκαταστάθηκαν: η υδροδότηση, η ηλεκτροδότηση... ως και η καλωδιακή τηλεόραση τέθηκε ξανά σε λειτουργία, προβάλλοντας αποκλειστικά επαναλήψεις, χωρίς διαφημιστικά διαλείμματα. Αθλητικά, ειδήσεις, τα πάντα σε επανάληψη. Δεν υπήρχε καμία καινούρια παραγωγή. Κι αυτό... άρεσε στον κόσμο. Οι γρήγορες μετακινήσεις αποτελούσαν προτεραιότητα στον καινούριο κόσμο, επειδή τα ιδιωτικά οχήματα ήταν εξαιρετικά σπάνια. Τα αυτοκίνητα ήταν δυνάμει εκρηκτικοί μηχανισμοί, και ως τέτοιοι δεν είχαν θέση στο νέο αστυνομικό κράτος. Ως εκ τούτου, κατασχέθηκαν και συνθλίφτηκαν. Τα μοναδικά οχήματα που κυκλοφορούσαν στο δρόμο ανήκαν σε δημόσιες υπηρεσίες: στην αστυνομία, στην πυροσβεστική, στις υγειονομικές Αρχές όλα καλοσυντηρημένα και επανδρωμένα με υπάκουους ανθρώπους. Τα αεροπλάνα δεν είχαν καλύτερη τύχη. Ο μόνος ενεργός στόλος αεροσκαφών ανήκε στη Στόουνχαρτ, την πολυεθνική εταιρεία της οποίας τον έλεγχο πάνω στη δια νομή τροφίμων, ενέργειας και πολεμικής βιομηχανίας εκμεταλλεύτηκε ο Αφέντης για να καταλάβει τον πλανήτη, κι αυτός αποτελούσε περίπου το εφτά τοις εκατό των συνολικών αεροσκαφών που έσκιζαν κάποτε τον ουράνιο θόλο. Το ασήμι κηρύχτηκε εκτός νόμου κι αυτόματα απέκτησε συναλλαγματική αξία, περιζήτητο και ανταλλάξιμο με κουπόνια ή δελτία για το σιτηρέσιο. Αν μάλιστα το διέθετες σε επαρκή ποσότητα, μπορούσες να εξασφαλίσεις την απόδραση, τη δική σου ή κάποιου αγαπημένου προσώπου, από τα ανθρωποστάσια. Τα ανθρωποστάσια ήταν το μόνο εντελώς καινοφανές πράγμα σ αυτό τον καινούριο κόσμο. Αυτά μαζί με το γεγονός ότι δεν υπήρχε πλέον εκπαιδευτικό σύστημα. Ούτε σχολείο, ούτε μελέτη, ούτε καν σκέψη. Τα μαντριά και τα σφαγεία ήταν πλήρως επανδρωμένα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, εφτά μέρες τη βδομάδα. Εκπαιδευμένοι επόπτες και οδηγοί κοπαδιών εφοδίαζαν τους στριγκόι με τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες. Δεν άργησε να παγιωθεί η νέα ταξική πυραμίδα, ένα σύστημα βιολογικών καστών: οι στριγκόι
10 γκιγιερμο ντελ τορο τσακ χογκαν προτιμούσαν το Β ρέζους θετικό. Το αίμα οποιασδήποτε ομάδας ήταν καλοδεχούμενο, βεβαίως, αλλά το Β θετικό είτε είχε κάποια επιπλέον οφέλη όπως οι διαφορετικές ποιότητες γάλακτος ή διατηρούσε καλύτερα τη γεύση και την υφή του έξω από το σώμα, συνεπώς ήταν καλύτερο για συσκευασία και φύλαξη. Αυτοί που δεν είχαν καν ομάδα Β ήταν οι εργάτες, οι αγρότες, οι επιφορτισμένοι με τη χαμαλοδουλειά γενικώς, ενώ εκείνοι που στις φλέβες τους έρεε το πολύτιμο Β θετικό ήταν το αντίστοιχο του μοσχαρίσιου φιλέτου του Κόμπε, του εκλεκτότερου κρέατος στον παλιό κόσμο. Τους περιποιούνταν, τους παραχωρούσαν προνόμια, τους καλοτάιζαν. Μέχρι που τους παρείχαν διπλάσιο χρόνο έκθεσης στην ακτινοβολία UV, σε ειδικούς χώρους, προκειμένου να εξασφαλίζεται η επαρκής παραγωγή βιταμίνης D στον οργανισμό. Η καθημερινή τους ρουτίνα, η ορμονική τους ισορροπία, και αυτή ακόμα η αναπαραγωγή τους ρυθμιζόταν συστηματικά ώστε να ανταποκρίνεται στη ζήτηση. Κι έτσι περνούσε ο καιρός. Οι άνθρωποι πήγαιναν στη δουλειά, έβλεπαν τηλεόραση, έτρωγαν τα γεύματά τους και πήγαιναν για ύπνο. Αλλά μέσα στο σκοτάδι και στη σιωπή στριφογύριζαν κι έκλαιγαν, ξέροντας πολύ καλά ότι οι γνωστοί τους, οι οικείοι τους, ακόμα και αυτοί με τους οποίους μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι, μπορούσαν να χαθούν ξαφνικά, να αφανιστούν μέσα στο τσιμεντένιο τερατούργημα του πιο κοντινού ανθρωποστάσιου. Και δάγκωναν τα χείλη τους και κατάπιναν τους λυγμούς τους, επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή πέρα από την υποταγή. Υπήρχε πάντα κάποιος άλλος (γονείς, αδέρφια, παιδιά) που εξαρτιόνταν απ αυτούς. Υπήρχε πάντα κάποιος άλλος που νομιμοποιούσε το φόβο τους, επιδαψίλευε την ευλογία της δειλίας. Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι θα αναπολούσαμε με πραγματική νοσταλγία τη θυελλώδη δεκαετία του 90 και τις αρχές της νέας χιλιετίας; Η περίοδος που σημαδεύτηκε από διεθνείς αναταραχές, πολιτική μικρότητα και πολύκροτα οικονομικά σκάνδαλα, η εποχή που προηγήθηκε της κατάρρευσης της παγκόσμιας τάξης... φάνταζε σαν χρυσός αιώνας συγκριτικά. Όλα αυτά που ήμασταν κάποτε χάθηκαν κάθε κοινωνική δομή και τάξη με τον τρόπο που την αντιλαμβάνονταν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Γίναμε κοπάδια. «Κεφάλια» σε κτηνοτροφικές μονάδες. Όσοι είμαστε ακόμα ζωντανοί αλλά δεν ενταχθήκαμε στο σύστημα... γίναμε η ανωμαλία... Γίναμε τα παράσιτα. Τα αποβράσματα. Κυνηγημένοι απόβλητοι. Χωρίς τη δυνατότητα να αντισταθούμε...
Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ 11 Οδός Κέλτον, Γούντσαϊντ, Κουίνς EΝΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ ΑΝΤΗΧΗΣΕ από κάπου μακριά, και ο δόκτωρ Εφραίμ Γκουντγουέδερ ξύπνησε μ ένα τίναγμα. Συστράφηκε σπασμωδικά στον καναπέ, γυρνώντας τελικά ανάσκελα και καταφέρνοντας να ανακαθίσει, ενώ ταυτόχρονα άρπαξε με μια βίαιη, ενστικτώδη κίνηση τη φθαρμένη δερμάτινη λαβή του σπαθιού που εξείχε από το σακίδιο, πλάι του στο πάτωμα, και χαράκωσε τον αέρα με μια λεπίδα από ασήμι που τραγουδούσε. Η πολεμική ιαχή του, βραχνή και μασημένη, δραπέτης από τους εφιάλτες του, κόπηκε απότομα. Η λεπίδα του τρεμούλιασε στον αέρα, χωρίς να συναντήσει αντίσταση. Ήταν μονάχος. Το σπίτι της Κέλι. Ο καναπές της. Οικεία πράγματα. Το καθιστικό της πρώην γυναίκας του. Το ουρλιαχτό που τον ξύπνησε ήταν μια μακρινή σειρήνα, την οποία είχε μετατρέψει σε ανθρώπινη κραυγή το κοιμισμένο μυαλό του. Πάλι έβλεπε όνειρα. Φωτιά και φιγούρες συγκεχυμένες, αλλά μάλλον ανθρωπόμορφες πλασμένες από εκτυφλωτικό φως. Στο σημείο ανάφλεξης; Ο ίδιος ήταν παρών στο όνειρο, κι αυτές οι φιγούρες πάλευαν μαζί του στιγμές πριν καταπιεί τα πάντα το φως. Πάντα ξυπνούσε ανάστατος κι αποκαμωμένος, σαν να είχε πιαστεί πραγματικά στα χέρια με ένα γεροδεμένο αντίπαλο. Το όνειρο πεταγόταν πάντα από το πουθενά. Μπορεί να ταξίδευε στην πιο ακίνδυνη ρουτίνα ένα πικνίκ, μποτιλιάρισμα στο δρόμο, μια μέρα στο γραφείο όταν, ξάφνου, το φως δυνάμωνε και καταβρόχθιζε τα πάντα, και μαζί του εμφανίζονταν οι αργυρόχρωμες μορφές. Ψαχούλεψε στα τυφλά για την τσάντα με τα όπλα του ένα ειδικά
12 γκιγιερμο ντελ τορο τσακ χογκαν μεταποιημένο σακίδιο για τον εξοπλισμό του μπέιζμπολ, που είχε βουτήξει πριν από πολλούς μήνες από το ψηλότερο ράφι ενός λεηλατημένου καταστήματος αθλητικών γνωστής αλυσίδας στη λεωφόρο Φλάτμπους. Βρισκόταν στο Κουίνς. Εντάξει. Εντάξει. Τώρα ξανάρχονταν όλα στο νου του μαζί με τις αναπόφευκτες σουβλιές ενός άγριου πονοκέφαλου από το μεθύσι που έσφιγγε τα σαγόνια του σαν μέγκενη. Είχε χάσει ξανά τις αισθήσεις του. Μετά από άλλη μια ριψοκίνδυνη κραιπάλη. Έβαλε το σπαθί πίσω στο σακίδιο με τον οπλισμό του και ξάπλωσε ξανά, κρατώντας το κεφάλι στα χέρια του σαν ραγισμένη γυάλινη σφαίρα που μόλις είχε σηκώσει απ το πάτωμα. Ένιωθε τα μαλλιά του τραχιά, σαν από σύρμα, το κεφάλι του να δονείται σαν τύμπανο ηχείου. Επίγεια κόλαση. Ακριβώς. Η γη των καταραμένων. Η πραγματικότητα ήταν σκατά κι απόσκατα στην πιο αισιόδοξη εκδοχή της. Είχε ξυπνήσει καταμεσής ενός εφιάλτη. Ήταν ακόμα ζωντανός και παρέμενε άνθρωπος, κάτι που δεν ήταν σπουδαίο, αλλά ήταν το καλύτερο που μπορούσε να εύχεται. Άλλη μια μέρα στην κόλαση. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν από τον ύπνο, το θραύσμα του ονείρου που κρεμόταν γαντζωμένο στο συνειδητό του σαν κολλώδες απομεινάρι πλακούντα, ήταν μια εικόνα του Ζακ λουσμένου σε εκτυφλωτική ασημένια λάμψη. Ήταν η δική του φιγούρα που έφτανε στο σημείο ανάφλεξης αυτή τη φορά. «Μπαμπά...» είχε πει ο Ζακ, και το βλέμμα του είχε διασταυρωθεί με του Εφ και τότε χάθηκαν όλα μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Η θύμηση έφερε ρίγη στη ραχοκοκαλιά του. Γιατί στην οργή να είναι μια κόλαση τα όνειρά του; Γιατί να μην του προσφέρουν μια στάλα παρηγοριάς, μια πρόσκαιρη ανάπαυλα; Έτσι δεν υποτίθεται ότι λειτουργεί το πράγμα ότι αντισταθμίζεις μια εφιαλτική καθημερινότητα με όνειρα φυγής και λύτρωσης; Και τι δε θα δινε για μια ονειροφαντασία καθαρού έως και σαχλού συναισθηματισμού, το ισοδύναμο μιας κουταλιάς ζάχαρης για την ψυχή του. Ο Εφ και η Κέλι λίγο μετά την αποφοίτησή τους από το πανεπιστήμιο, να βαδίζουν χέρι χέρι σ ένα παζάρι μεταχειρισμένων, ψάχνοντας φτηνά έπιπλα και μικρά διακοσμητικά για το πρώτο τους διαμέρισμα...
Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ 13 Ο Ζακ νήπιο να κάνει τα πρώτα αποφασιστικά βήματά του χτυπώντας κάτω τις παχουλές πατούσες του, αλωνίζοντας στο σπίτι ένας τύραννος με πάνες. Ο Εφ και η Κέλι και ο Ζακ καθισμένοι γύρω από το γιορτινό τραπέζι, με τα χέρια τους σταυρωμένα πάνω από ξέχειλα πιάτα, περιμένοντας υπομονετικά να ολοκληρώσει ο Ζι την ευλαβική προσευχή με τις ευχαριστίες του... Αντί γι αυτό, τα όνειρα του Εφ ήταν σαν κακογυρισμένα σναφ φιλμ*. Αποτρόπαιοι ίσκιοι να παραφυλούν και αιφνιδιαστικά να αρπάζουν πρόσωπα οικεία από το παρελθόν του εχθρούς, γνωστούς και φίλους, χωρίς διάκριση, ενώ εκείνος παρακολουθούσε ανίκανος να πλησιάσει, να τους βοηθήσει ή έστω να αποστρέψει το βλέμμα. Ανακάθισε, έδωσε λίγο χρόνο στον εαυτό του να συνέλθει από τη ζαλάδα και σηκώθηκε στηριζόμενος με το ένα του χέρι στην πλάτη του καναπέ. Βγήκε απ το καθιστικό και πήγε στο παράθυρο που είχε θέα στην πίσω αυλή. Το αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια δεν ήταν πολύ μακριά. Η θέα ενός αεροπλάνου, το μακρινό μουγκρητό μιας τουρμπίνας ήταν πλέον πηγή έκπληξης. Πουθενά φώτα στον ουρανό. Θυμήθηκε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 πόσο σουρεαλιστική φάνταζε τότε η ερήμωση του ουρανού, και την παράξενη ανακούφιση που ένιωσαν όλοι όταν ξαναγύρισαν τα αεροπλάνα μια βδομάδα αργότερα. Αλλά τώρα δεν υπήρχε ανακούφιση. Δεν υπήρχε επιστροφή στο φυσιολογικό. Ο Εφ αναρωτήθηκε τι ώρα ήταν. Κάποια ώρα μέσα στο πρωί, υπολόγισε, βάσει του όχι και τόσο αξιόπιστου βιολογικού ρολογιού του. Ήταν καλοκαίρι τουλάχιστον σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο, άρα ο ήλιος πρέπει να έκαιγε ψηλά στον ουρανό. Αντί γι αυτό, παντού βασίλευε το σκοτάδι. Η φυσική τάξη μέρας και νύχτας είχε καταρρεύσει, πιθανότατα για πάντα. Ο ήλιος είχε χαθεί πίσω από ένα αδιαπέραστο πέπλο στάχτης που μετεωριζόταν στον ουρανό. Η καινούρια ατμόσφαιρα αποτελούνταν από τα κατάλοιπα πυρηνικών και ηφαιστειακών εκρήξεων σπαρμένων σε όλο τον πλανήτη, έναν πρασινογάλαζο βόλο από καραμέλα με επικάλυψη τοξικής σοκολάτας, * Snuff films: Ταινίες μικρού μήκους που διακινούνται λαθραία, στις οποίες υποτίθεται ότι αποτυπώνεται ένας αληθινός φόνος ή άλλες πράξεις ωμής βίας. (Σ.τ.Μ.)
14 γκιγιερμο ντελ τορο τσακ χογκαν η οποία είχε πήξει σε ένα χοντρό, αδιαπέραστο περίβλημα, πολύ αποτελεσματικό στο να κρατάει μέσα την παγωνιά και το σκοτάδι και έξω το φως του ήλιου. Αέναο σούρουπο. Ο πλανήτης είχε μετατραπεί σε έναν κάτωχρο, σηπόμενο Κάτω Κόσμο μαρτυρίου και παγωνιάς. Τον ιδανικό βιότοπο για βαμπίρ. Σύμφωνα με τα τελευταία ζωντανά δελτία ειδήσεων, που είχαν λογοκριθεί προ πολλού αλλά εξακολουθούσαν να διακινούνται σαν να επρόκειτο για πορνογραφικό υλικό σε διαδικτυακές πλατφόρμες, αυτές οι μετα-κατακλυσμικές συνθήκες ήταν λίγο πολύ πανομοιότυπες σε όλο τον κόσμο. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραφαν το σκοτείνιασμα του ουρανού, τη μαύρη βροχή, τα δυσοίωνα σύννεφα που ενώνονταν χωρίς ν αφήνουν το ελάχιστο άνοιγμα. Με δεδομένη την περιστροφή του πλανήτη και την κίνηση των αέριων μαζών, οι πόλοι οι παγωμένοι Βόρειος και Νότιος Πόλος ήταν θεωρητικά οι μόνες περιοχές στη Γη που εξακολουθούσαν να δέχονται την ηλιακή ακτινοβολία ανάλογα με την εποχή... Αν και δεν μπορούσε κανείς να το επιβεβαιώσει έμπρακτα. Ο κίνδυνος των ραδιενεργών καταλοίπων, τόσο από τις εκρήξεις ατομικών βομβών όσο και από τις τήξεις πυρηνικών αντιδραστήρων, ήταν θανάσιμος στην αρχή, ιδιαίτερα στην άμεση περιφέρεια των πολυάριθμων «σημείων μηδέν». Ο Εφ και οι άλλοι είχαν μείνει σχεδόν δύο μήνες κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, σε μια σήραγγα τρένου κάτω από τον ποταμό Χάντσον, κι έτσι είχαν σωθεί από τις άμεσες συνέπειες του ραδιενεργού νέφους. Ακραίες μετεωρολογικές συνθήκες και βίαιες μετακινήσεις ατμοσφαιρικών μαζών διέσπειραν το νέφος σε τεράστια έκταση, γεγονός που εξασθένισε ως ένα βαθμό την τοξικότητά του η ραδιενεργή σκόνη σκορπίστηκε από τις σφοδρές καταιγίδες που προκάλεσαν οι βίαιες αλλαγές στο οικοσύστημα, εξασθενώντας ακόμα περισσότερο την ακτινοβολία. Σύντομα, με δεδομένο ότι η τοξικότητα της ραδιενεργούς σκόνης φθίνει ραγδαία, οι περιοχές που δεν είχαν εκτεθεί άμεσα στη ραδιενέργεια έγιναν ασφαλείς για ταξίδια και για επιχειρήσεις εξουδετέρωσης της μόλυνσης μέσα σε έξι βδομάδες πάνω κάτω. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες δεν είχαν εκδηλωθεί ακόμα. Ζητήματα που άπτονταν της ανθρώπινης γονιμότητας, των γενετικών μεταλλάξεων και της αυξημένης καρκινογένεσης χρειάζονταν χρόνο για να απα
Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ 15 ντηθούν. Εντούτοις, αυτές τις απολύτως βάσιμες ανησυχίες επισκίαζε η ζοφερή πραγματικότητα: δύο χρόνια μετά τις πυρηνικές καταστροφές και την κατάληψη του κόσμου από τα βαμπίρ, όλοι οι φόβοι ήταν άμεσοι. Το ουρλιαχτό της σειρήνας σταμάτησε επιτέλους. Αυτά τα συστήματα ασφαλείας που αποσκοπούσαν στο να διώχνουν τους εισβολείς και ταυτόχρονα να καλούν σε βοήθεια εξακολουθούσαν να μπαίνουν σε λειτουργία κάθε τόσο αν και σπανιότερα απ όσο τους πρώτους μήνες, όταν οι συναγερμοί ηχούσαν ακατάπαυστα, πεισματικά, σαν κραυγές αγωνίας ενός είδους που αφανιζόταν. Άλλο ένα απομεινάρι του πολιτισμού υπό εξάλειψη. Μέσα στην ησυχία που ακολούθησε, ο Εφ έστησε αφτί για εισβολείς που μπορεί να έμπαιναν από τα παράθυρα, να σκαρφάλωναν από μουχλιασμένα υπόγεια, να πηδούσαν από αραχνιασμένες σοφίτες τα βαμπίρ έμπαιναν από οποιοδήποτε άνοιγμα, πουθενά δεν ήταν κανείς ασφαλής. Ακόμα και στις λιγοστές ώρες ηλιοφάνειας με κείνο το αχνό, άτονο φως από έναν άρρωστο, ικτερικό ουρανό ήταν μεγάλο ρίσκο να κυκλοφορεί έξω ένας άνθρωπος. Γιατί, ενώ θεωρητικά ήταν ασφαλής από μια συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον στριγκόι, ρίσκαρε να τραβήξει την προσοχή φιλικά προσκείμενων προς τον εχθρό ομοίων του που επιζητούσαν μια καλύτερη τύχη. Ο Εφ ακούμπησε το μέτωπό του στο παράθυρο. Η δροσιά του γυαλιού ήταν μια μικρή ανακούφιση στο καυτό του δέρμα και στον πονοκέφαλο που σφυροκοπούσε τους κροτάφους του. Η επίγνωση ήταν το χειρότερο όλων. Η επίγνωση της παράνοιας δε βοηθά κάποιον να νιώθει λιγότερο παρανοϊκός. Η συναίσθηση του πνιγμού δεν ωφελεί αυτόν που πνίγεται αντίθετα, προσθέτει το βάρος του πανικού. Ο φόβος για το μέλλον και οι αναμνήσεις από ένα καλύτερο, φωτεινότερο παρελθόν δεν ήταν λιγότερο οδυνηρές για τον Εφ από αυτή καθαυτή τη μάστιγα των βαμπίρ. Χρειαζόταν τροφή, πρωτεΐνη. Ήξερε ότι δεν υπήρχε ίχνος σ αυτό το σπίτι το είχε καθαρίσει από καθετί φαγώσιμο αλλά και αλκοολούχο εδώ και μήνες. Μέχρι που ανακάλυψε το μυστικό απόθεμα του Ματ σε σοκολάτες με καραμέλα και φιστίκι στο πίσω μέρος της ντουλάπας του.
16 γκιγιερμο ντελ τορο τσακ χογκαν Τραβήχτηκε απ το παράθυρο και στράφηκε προς το δωμάτιο και την κουζίνα μπροστά του. Προσπάθησε να θυμηθεί πώς είχε φτάσει ως εδώ και γιατί. Είδε τις χαρακιές στον τοίχο, εκεί όπου είχε «λυτρώσει» το φίλο της πρώην γυναίκας του με ένα κουζινομάχαιρο, αποκεφαλίζοντας το πολύ πρόσφατα μεταλλαγμένο πλάσμα. Αυτό είχε γίνει τις πρώτες μέρες του μακελειού, τότε που η εξόντωση ενός βαμπίρ φάνταζε σχεδόν το ίδιο φρικιαστική όσο το ενδεχόμενο να σε μολύνει. Ακόμα κι όταν το εν λόγω βαμπίρ είχε υπάρξει ο γκόμενος της πρώην γυναίκας του, ένας τύπος που επιδίωκε να επισκιάσει τον Εφ στο ρόλο της σημαντικότερης αντρικής φιγούρας στη ζωή του Ζακ. Αλλά κάθε αντανακλαστικό που συνδεόταν με την ανθρώπινη ηθική είχε χαθεί προ πολλού πια. Αυτός ο κόσμος είχε μεταλλαχτεί, και ο δόκτωρ Εφραίμ Γκουντγουέδερ, κάποτε επιφανής επιδημιολόγος του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, ήταν ένας εντελώς άλλος άνθρωπος. Ο ιός του βαμπιρισμού είχε κατακτήσει το ανθρώπινο είδος. Η μάστιγα είχε κατατροπώσει την ανθρωπότητα με ένα αιφνιδιαστικό χτύπημα ασύλληπτης σφοδρότητας και τοξικότητας. Οι ανυπότακτοι όλοι όσοι είχαν το σθένος και τη δύναμη να αντισταθούν εξολοθρεύτηκαν ή μεταλλάχτηκαν, αφήνοντας τους πειθήνιους, τους υποταγμένους και τους άτολμους να υπακούν τυφλά τον Αφέντη. Ο Εφ ξαναγύρισε στην τσάντα με τα όπλα του. Από μια στενή τσέπη με φερμουάρ που προοριζόταν για τα γάντια του μπέιζμπολ ή διάφορα μικρά αξεσουάρ, έβγαλε το στραπατσαρισμένο Μόλσκιν σημειωματάριό του. Τον τελευταίο καιρό, δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα που δεν ήταν σημειωμένο στις σελίδες του. Όλα καταγράφονταν εκεί μέσα, από τους εμβριθέστερους στοχασμούς ως τα πλέον πεζά, τα πάντα ανεξαιρέτως. Του είχε γίνει ένα είδος ψυχαναγκασμού. Αυτό το ημερολόγιο ήταν στην ουσία ένα μακροσκελές γράμμα στο γιο του, τον Ζακ. Συνέτασσε το ιστορικό της εναγώνιας αναζήτησής του για το μονάκριβο παιδί του. Ανέλυε τις παρατηρήσεις και τις θεωρίες του αναφορικά με τη βαμπιρική απειλή. Και, ως γνήσιος επιστήμονας, σημείωνε δεδομένα και φαινόμενα. Την ίδια στιγμή, ήταν μια ανεκτίμητη άσκηση στη διατήρηση μιας επίφασης πνευματικής υγείας. Ο γραφικός του χαρακτήρας είχε γίνει τόσο άτσαλος στα δύο τελευ