Πίνουν "µπάφους" και παίζουν Pro-θυπουργοί. Καραµανλής - Ρουσόπουλος & Παπανδρέου - Ραγκούσης oι τεµπελχανάδες γόνοι και οι αγράµµατοι πρωθυπουργεύοντες. Στο ίδιο έργο θεατές. Μετά το δίδυµο Καραµανλή-Ρουσόπουλου βλέπουµε το δίδυµο Παπανδρέου-Ραγκούση. Μετά την αποτυχία του πρώτου διδύµου είναι θέµα χρόνου να δούµε και την αποτυχία του δεύτερου. Είναι προφανές πλέον ότι βαδίζουµε στο τελευταίο στάδιο του νεποτισµού. Στο στάδιο της πλήρους σήψης και αποσύνθεσής του. Για την ιατρική επιστήµη αποτελεί αιτία θανάτου για έναν οργανισµό ν' αρχίσει να τρέφεται µε τα περιττώµατά του. Αυτό κινδυνεύει να πάθει το πολιτικό µας σύστηµα. Το σύστηµα της µεταπολίτευσης. "Καταναλώνει" αυτά, τα οποία είχαν προκύψει ως άχρηστα "υποπροϊόντα", για να εξασφαλίσει την ασφαλή λειτουργία του. Το κάθε είδους αγράµµατο και άχρηστο κοµµατόσκυλο, το οποίο δηµιουργούσε το σύστηµα, προκειµένου να µην απειλείται η ηγεσία του, έφτασε στο σηµείο να χρησιµοποιείται από το ίδιο το σύστηµα σε κάποια ηγετική του θέση. Γιατί συνέβη αυτή η αλλαγή; Γιατί χάθηκαν οι ηγέτες, οι οποίοι δηµιουργούσαν τα κοµµατόσκυλα απλά και µόνο για να έχουν επαγγελµατίες και ακίνδυνους οπαδούς. Γιατί στη θέση των ηγετών της µεταπολίτευσης µπήκαν οι φυσικοί τους απόγονοι, οι οποίοι δεν έχουν τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά µε τους γονείς τους. Τεµπελχανάδες γόνοι, οι οποίοι, λόγω καταγωγής, αναλαµβάνουν τις ανώτατες θέσεις ηγεσίας και στη συνέχεια "βαριούνται" να κυβερνήσουν. Άνθρωποι, οι οποίοι είχαν από τα γεννοφάσκια τους τη βεβαιότητα ότι θα "διακριθούν" στην πολιτική και την εξουσία και ως εκ τούτου ανέπτυξαν µια άρρωστη νοοτροπία πέρα από τη δηµοκρατική λογική. Νοοτροπία, που µοιάζει µε αυτήν των αυτοκρατόρων της Ρώµης, οι οποίοι θεωρούσαν τα πάντα 1
δεδοµένα και ως εκ τούτου νόµιζαν ότι µπορούσαν να βάλουν ακόµα και τα "άλογά" τους στις θέσεις των Συγκλητικών. Αυτό βλέπουµε σήµερα. Βλέπουµε αγράµµατα και αστοιχείωτα "άλογα" να καταλαµβάνουν θέσεις εξουσίας, για να "λουφάρουν" οι "αυτοκρατορικοί" γόνοι. Η εµφάνισή τους στο πολιτικό προσκήνιο είναι απόλυτα δικαιολογηµένη, εφόσον υπάρχει "αντικείµενο" πλέον για τους ίδιους. Η ανασφάλεια των γόνων τούς κάνει να ψάχνουν συνεργάτες στο "πάτο" της κοινωνίας, προκειµένου να µην έχουν τον φόβο της ανατροπής. Όταν είσαι στην κυριολεξία ανίκανος και ανάξιος να κάνεις το παραµικρό, όπως είναι οι γόνοι και ταυτόχρονα φοβάσαι να παραχωρήσεις την εξουσία σε άξιους και ικανούς ανθρώπους, είναι βέβαιον ότι θα ψάχνεις στον "πάτο" της κοινωνίας για στενούς συνεργάτες. Μακροσκοπικά να δει κάποιος τους γόνους, θα καταλάβει αµέσως το ποιόν τους. Ο Κωστάκης είναι ο ορισµός του τεµπελχανά. Ένας τύπος "ρίχνε κάρβουνα και ψήνε µάστορα όσο εγώ θα είµαι ξάπλα και θα παίζω Play Station". Ο Γιωργάκης είναι ο ορισµός του µαµάκια. Ένας τύπος "καλοκαιρινές διακοπές...για πάντα, εφόσον η µαµά αποφασίζει για µένα καλύτερα από εµένα". Η Ντόρα είναι ο ορισµός της συµφεροντολόγου. Ένας τύπος "µαλλί, νύχια και χαλάουα και βέβαια να µην ζηµιωθούµε πληρώνοντάς τα". Όλοι αυτοί έχουν ένα επιπλέον κοινό σηµείο, που τους ενώνει µεταξύ τους. Εκτός από εκλεκτοί γόνοι των κορυφαίων αστικών οικογενειών της χώρας έχουν και τις "κορυφαίες" αστικές σπουδές. Κοινής φύσεως σπουδές, είτε σε επίπεδο µάστερ είτε σε επίπεδο µεταπτυχιακού. Πολιτικές επιστήµες, κοινωνιολογία, επικοινωνία ή διεθνείς σχέσεις. Αυτές οι σπουδές πριν τη λαίλαπα της Νέας Τάξης και των "ευνουχιστηρίων" τύπου Χάρβαρντ ήταν για να δίνουν τυπικά προσόντα σε "γαµπρούς" και "νύφες" της "καλής" κοινωνίας. εν έλεγες για παράδειγµα ότι ο "γαµπρός" ήταν ένα άχρηστο ντουβάρι, που ζει ως εισοδηµατίας και δεν υπήρχε περίπτωση να "συναντηθεί" µε κάποια επιστήµη. Έλεγες ότι "σπούδαζε" κοινωνιολογία, οικονοµικά, διεθνείς σχέσεις, κυβερνητική, πολιτικές επιστήµες κλπ.. εν έλεγες για παράδειγµα ότι η "νύφη" ήταν επίσης ένα ντουβάρι, που ήθελε να το ρίξει και λίγο "έξω", µέχρι να παντρευτεί µε συνοικέσιο. Έλεγες ότι σπούδαζε ψυχολογία, επικοινωνία ή δηµόσιες σχέσεις στο εξωτερικό. Σε αυτού του τύπου τις "ανέφελες" σπουδές περιορίζονταν όλοι αυτοί. Τα υπόλοιπα ούτε καν τα πλησίαζαν. Τα άφηναν για τους φτωχούς. Το να γίνουν γιατροί, µηχανικοί, φυσικοί και βιολόγοι ήταν "ανώφελη" θυσία γι' αυτούς. Οι φτωχοί, οι οποίοι είχαν όρεξη για θυσίες, ήταν αυτοί, που γίνονταν τέτοιοι. Μιλάµε για τις σπουδές-"κρυψώνες" των γόνων της µεγαλοαστικής τάξης. Μέσω αυτών των σπουδών "κρύβεται" κάποιος στην ουσία στο εξωτερικό µέχρι να τον παντρέψουν και να γυρίσει πίσω για να ζει µε τα ενοίκια. Αυτό ήταν το νόηµα. Οι σπουδές αυτές ήταν "κρυψώνες" των γόνων των µεγαλοαστικών οικογενειών. Στην καλύτερη περίπτωση να γνωρίζει το κουτορνίθι λίγα οικονοµικά, για να µην κάνει λάθος στις προσθέσεις των εσόδων και στις φορολογικές δηλώσεις. Μετά "µπάαααϊ" και καφέδες µε τη "Πάστα Φλώρα". Να ζήσει ως "εισοδηµατίας", χωρίς να κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του. εν υπήρχε άλλος λόγος να σπουδάσεις οικονοµικά για παράδειγµα. 2
Οικονοµικά σπούδαζαν µόνον κάτι κακοµοίρηδες, οι οποίοι ήθελαν να πιάσουν δουλειά σε κάποια δηµόσια υπηρεσία ή λογιστές σε κάποιο εργοστάσιο και βέβαια κάποιοι πλούσιοι κληρονόµοι, οι οποίοι είχαν τον τρόπο τους να ζήσουν ανεξάρτητα από το "επιστηµονικό" τους αντικείµενο. Τα οικονοµικά µάλιστα ήταν η καλύτερη εκδοχή αυτού του είδους των σπουδών. Για κοινωνιολογικές σπουδές σαν του Γιώργου Παπανδρέου δεν το συζητάµε καν. Από ντροπή και µόνον δεν τις ανέφερες ούτε σε απλές συζητήσεις µε αγνώστους. Προτιµούσες για παράδειγµα να πεις ότι "ταξίδευα" στον κόσµο, συλλέγοντας εµπειρίες, παρά να πεις ότι σπούδαζες µε το ρίσκο να σε ρωτήσουν τι ακριβώς σπούδαζες. Ο Γιωργάκης, για παράδειγµα, είναι από τους πρώτους διδάξαντες του είδους. Από τους πρώτους "τουρίστες" της εκπαίδευσης. Πλήρες "πακέτο" µε εισιτήρια, διαµονή, ηµιδιατροφή και "τουριστικό" µεταπτυχιακό. Είναι από τους πραγµατικούς "πατέρες" των αναίτιων σπουδών του τύπου "ο µπαµπάς πληρώνει κι εγώ στο campus πίνω µπάφους και παίζω Pro". "Pro" εκείνη την εποχή µπορεί να µην είχε, αλλά οι "µπάφοι" περίσσευαν. Ακόµα χαραγµένο είναι αυτό το "περίσσευµα" πάνω στο πρόσωπο του Γιωργάκη. Αυτό δεν είναι χαµόγελο ανθρώπου. Αυτό είναι το "χάραγµα" του "χασισοθηρίου", το οποίο, κάθε φορά που εκδηλώνεται, µοιάζει µε χαµόγελο, ενώ δεν είναι τέτοιο. Επί χρόνια πρέπει ο Γιωργάκης να ήταν έτσι "χαµογελαστός", µέχρι να παραµορφωθεί το πρόσωπό του. Ολόκληρα χωράφια έχει καπνίσει ο Γιωργάκης, για να ολοκληρώσει τις "ακαδηµαϊκές" του σπουδές. Πρώτα είδε τα πράσινα άλογα και µετά είδε την πράσινη ανάπτυξη. Όλα πράσινα και χαρούµενα. Όπως Αµερική. Για να είµαστε βέβαια και δίκαιοι, δεν ήταν µόνον οι γνωστοί γόνοι σ' αυτήν την κατάσταση. Ακόµα και ο "αυτοδηµιούργητος" Σαµαράς στα ίδια πλαίσια κινήθηκε. Απλά οι δικοί του είχαν την αφέλεια να θέλουν να δοκιµάσουν πρώτα να τον κάνουν επιστήµονα. εν είχαν την αυτογνωσία των Παπανδρέου για παράδειγµα. Το αποτέλεσµα είναι αυτό που βλέπουµε. Για να γίνει γιατρός έστειλαν τον Αντωνάκη στις ΗΠΑ και οικονοµολόγος τους γύρισε. Πάλι καλά να λένε. Με συγκάτοικο τον Γιωργάκη ικανοποιηµένοι να είναι, που δεν γύρισε "κοινωνιολόγος". Με τους "µπάφους" του Γιωργάκη πάλι καλά που δεν γύρισε µε το µόνιµο χαµόγελο του "κοινωνιολόγου". Πάλι καλά που δεν γύρισε "κόκαλο", σαν τον "καµένο" γιο της Μαργαρίτας. Τρίφυλο θα έβλεπε τον Παναθηναϊκό και όχι µε τριφύλλι. Οπλισµένοι λοιπόν µε αυτά τα επιστηµονικά "άχυρα" οι γόνοι έπρεπε να διασφαλίσουν τα συµφέροντά τους. Όµως, κοινά προβλήµατα έχουν κοινές λύσεις και αυτό συνέβηκε σ' αυτές τις περιπτώσεις. Αυτό, το οποίο έκανε ο Καραµανλής, είναι το ίδιο που έκανε και ο όµοιός του Γιωργάκης. Ο Καραµανλής έψαχνε συνεργάτες, οι οποίοι απλά θα τον απάλλασσαν από τα "οικογενειακά" του καθήκοντα. Ως "γόνος" είχε την "υποχρέωση" να κυβερνήσει την Ελλάδα. Ως Καραµανλής ήθελε να "γράψει" κυβερνητικές ώρες στο "κοντέρ" της οικογένειάς του. Ως Κωστάκης, όµως, ήθελε να τρώει, να πίνει και να χάσκει απερίσπαστος. Αυτό είναι ο προγραµµατισµός στο DNA του. Να τρώει και να πίνει. Να εξαντλεί την εξυπνάδα του στο να φάει όσο πιο πολύ µπορεί, χωρίς αυτό να τον ενοχλήσει. Ν' ανακαλύψει από ποια πλευρά πρέπει να 3
κοιµάται, για να µην έχει καούρες. Να βρει το µαγαζί µε το καλύτερο σπληνάντερο, για να µην την "ξαναπατήσει" µε ανεξέλεγκτες "αεροδιαρροές" και άλλα τέτοια "κυβερνητικά". Όλα τα άλλα ήταν "αγγαρείες", οι οποίες προέκυπταν γι' αυτόν εξαιτίας της οικογένειάς του. Για να µπορεί λοιπόν να ξυπνάει στις δέκα η ώρα το πρωί και να µην κάνει τίποτε άλλο πέρα από το σκάλισµα της τυρόπιτας, έπρεπε να βρει έναν αντικαταστάτη. Αφού έψαξε πολύ, τον βρήκε στο πρόσωπο του Ρουσόπουλου. Έψαξε τόσο πολύ, που δεν του έφτασε η δεξιά παράταξη, παρά µπήκε και στην αριστερή. Εκεί βρήκε τον Ρουσόπουλο. Ο Ρουσόπουλος, ως πρώην ΚΝΙΤΗΣ, ήταν απόλυτα προετοιµασµένος για τον ρόλο της "κωλοσφουγγίου" µέσα στα πλαίσια της "καµαρίλας" της εξουσίας. Ως γνήσιος ΚΚΕς ήταν παντελώς αγράµµατος και αστοιχείωτος και άρα ήταν αξιόπιστος για τον Καραµανλή, εφόσον του έδειχνε ότι τον έβλεπε ως "µονόδροµο" για την προσωπική του επιβίωση. Ως γνήσιος σταλινικός γνώριζε το παιχνίδι της υποταγής στο αφεντικό, το παιχνίδι του χαφιεδισµού και της "επικοινωνίας" και έτσι "διακρίθηκε. Παραπάνω φιλοδοξίες, που να ανησυχούν τον Καραµανλή, δεν είχε. Τι φιλοδοξίες να είχε; Ένας αγράµµατος "δηµοσιογράφος" ήταν από αυτούς που παράγουν µε τον τόνο τα γνωστά δηµοσιογραφικά "εργαστήρια". Τα κερδοσκοπικά "εργαστήρια", που, µέσω τηλεοπτικών διαφηµίσεων, ψαρεύουν πελάτες από τις "λάσπες" του πάτου της µέσης εκπαίδευσης. Στον πάτο όπου διαπρέπουν οι Βερύκιοι, οι Τσιαµτσίκες, οι Χασαπόπουλοι, οι Τσηµαίοι και οι Γιωργαντάδες. Μιλάµε για "τέρατα" µόρφωσης. Κυβικά Pulitzer και όχι µόνον. Αντιλαµβανόµαστε ότι µε τέτοια "φοβερά" προσόντα ο Ρουσόπουλος δεν µπορούσε να έχει περισσότερες φιλοδοξίες. Ως εκ τούτου του αρκούσε να είναι ο πρώτος "βεζίρης" στο καραµανλικό "χαλιφάτο". Τα προβλήµατά του ξεκίνησαν όταν προσβλήθηκε από την ασθένεια της "ψείρας". Μόλις χόρτασε την πείνα του, βγήκε στον "γιακά" να ξαποστάσει και εκεί τον "ψέκασαν". Μόλις έµαθε ο γιος του ταχυδρόµου να του κρατάνε την οµπρέλα όταν βρέχει, κάποιοι τον έβαλαν να καθίσει πάνω της. Τα ανάλογα έχει κάνει και ο Γιωργάκης. Κι αυτός έβλεπε τη διακυβέρνηση ως αγγαρεία της οικογένειας. Μιας οικογένειας, η οποία πάντα τον αντιµετώπιζε ως παιδί και έφτασε στο σηµείο να γίνει εξήντα χρονών µε τη νοοτροπία ενός ανήλικου. Το αποτέλεσµα ήταν να γίνει ο Γιωργάκης ένας άνθρωπος, ο οποίος µας θυµίζει τις "ασκήσεις θάρρους" του Λαζόπουλου. Στην κυριολεξία µας κυβερνά ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει λόγο ούτε στα οικογενειακά συµβούλια. Για την καριέρα του πρέπει ν' αποφασίζει η µητέρα του και για την οικογένειά του η γυναίκα του Έτσι απλά. Οι γυναίκες της "ζωής" του δεν τον υπολογίζουν ούτε ίσα µε ένα κοµοδίνο. Γι' αυτόν τον λόγο παραµένει ένα κόκκινο "ψαράκι", που πλησιάζει τον έναν αιώνα ζωής. Αν δεν ήταν γιος του Ανδρέα, θα ήθελε να είναι γιος του "Γκίνης Τουρς". Φτηνά αεροπορικά εισιτήρια και µια βαλίτσα µε ρόδες. Μέχρι εκεί φτάνει το µυαλό του. Να µην χάνεται στα αεροδρόµια και όπως του είπε η µητέρα του να είναι ευγενής µε τους ξένους. Όχι από καλοσύνη, αλλά για να µην κινδυνεύει. Για όσους ζηλεύουν την "κοσµοπολίτικη" ζωή του και τα ταξίδια του, έχουµε 4
να τους πούµε ότι κακώς το κάνουν. Η κοσµοπολίτικη ζωή απαιτεί παιδεία, γνώσεις και κουλτούρα, για να έχει νόηµα και αξία. Να "ρουφάς" και βεβαίως να αξιοποιείς αυτά που βλέπεις και ακούς. Ο Γιωργάκης δεν έχει ούτε παιδεία ούτε γνώσεις ούτε κουλτούρα. Με τον υπολογιστή του ασχολείται σε ένα δωµάτιο ξενοδοχείου, άσχετα µε το γεωγραφικό µήκος ή πλάτος όπου βρίσκεται αυτό το δωµάτιο. Για τον Γιωργάκη όλες οι πόλεις του κόσµου είναι ό,τι "φαίνεται" από το παράθυρο του ξενοδοχείου του και βάση βέβαια µε το σε τι κατάσταση βρίσκεται ο ίδιος. Αυτό είναι το επίτευγµα της κυρίας Τσαντ. Είναι αυτό, το οποίο οι παλαιότερες γενιές προσδιόριζαν µε την έννοια "Αµερικανάκι". Ο αφελής. Ο "καµένος", "καηµένος", "κατεστραµµένος" κλπ.. Αυτό δεν το λέµε εµείς. Αυτό το "λένε" τα µάτια του. Τα µάτια, τα οποία µετά από εκατοµµύρια µίλια ταξιδιών επιµένουν να δείχνουν κενά. Όταν τον βλέπεις, έχεις την αίσθηση ότι δεν γνωρίζει τι συµβαίνει ούτε καν πίσω από τις κάµερες και τους προβολείς. Έχεις την αίσθηση ότι κάποιος πρέπει να τον πάρει από το χέρι και να τον πάει πίσω στο δωµάτιό του. Έχει περάσει δεκάδες φορές ο κόσµος µπροστά από τα µάτια του και αυτά δεν έχουν "δει" τίποτε. Όµως, αυτά δεν τα "µαρτυρούν" µόνον τα "φλύαρα" µάτια του, αλλά το "λέει" ο λόγος του. Άνθρωπος, ο οποίος θα είχε ταξιδεύσει τόσο όσο ο Γιώργος, θα είχε όµορφο λόγο, ακόµα κι αν ήταν βουβός. Τα µεγάλα και τα ωραία, που θα είχε δει στη ζωή του, θα είχαν "οµορφύνει" τον λόγο του. Θα του είχαν δώσει "βάθος" και "πλάτος". Θα τον είχαν κάνει καλό αφηγητή. Και όµως ο Γιώργος έχει µάτια "κενά" και λόγο ανύπαρκτο σαν να βλέπει µόνον πόρτες ξενοδοχείων και να µιλάει µε υπαλλήλους τους. Ίσα-ίσα για το check in. Γιατί συµβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο Γιώργος, µε τα εκατοµµύρια των µιλίων στην "πλάτη" του, δεν είναι ταξιδευτής. Αναχωρητής είναι. Ταξιδεύει µόνο και µόνο για να "φεύγει". Να "φεύγει" από τις υποχρεώσεις του. Να "φεύγει" από τη µάνα του, το σχολείο, το κολέγιο, το υπουργείο ή το Μαξίµου. Μπορεί να πάει οπουδήποτε δεν αντιλαµβάνεται ως "υποχρέωση". Αν δεν µπορεί µε ένα Airbus, θα το επιχειρήσει µε ένα Airb-af-us. Στην κυριολεξία είναι ένα δειλό παρασιτικό "χρυσόψαρο". Ο άνθρωπος είναι βλάκας. Ο Καραµανλής, για παράδειγµα, δεν είναι βλάκας. Τεµπελχανάς είναι. Ο Γιωργάκης είναι βλάκας. Βλάξ όπως θα έλεγε και ο µακαρίτης ο Σταυρίδης. Από το '81 είναι υψηλόβαθµος και υψηλόµισθος αξιωµατούχος του ελληνικού κράτους και υπάρχουν αγράµµατοι Αλβανοί, οι οποίοι µέσα σε τρία τέσσερα χρόνια µιλάνε καλύτερα τα ελληνικά από τον Γιώργο. Αυτό για την ελληνική "πλευρά" του λόγου του. Για όσους γνωρίζουν την αγγλική γλώσσα, ισχύουν τα ίδια κι από την άλλη πλευρά. Παραµένει το ίδιο "Γιωργάκης" και στα αγγλικά. Το µυαλό του είναι "Γιωργάκης" και αυτό είναι το πρόβληµα. Το µυαλό του µπερδεύεται και η γλώσσα το αποκαλύπτει. Απλά εκεί τον σώζει η άγνοια αυτών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν αγγλικά και νοµίζουν ότι κάτι διαφορετικό λέει, επειδή µπορεί να εκφράζεται καλύτερα, πράγµα που δεν έχει σηµασία, εφόσον δεν έχει να πει τίποτε απολύτως. Με γνήσια αµερικανική προφορά, εφόσον είναι η µητρική του γλώσσα, και πάλι µιλάει ως Giorgo We connect psipsipsinia with cocopsopsara. Για τα σουηδικά, τα οποία ισχυρίζεται ότι γνωρίζει, δεν έχουµε γνώση, αλλά µπορούµε να έχουµε άποψη. Αν 5
σε τριάντα χρόνια δηµοσία δαπάνη ζωής στην Ελλάδα και άρα µε υποχρέωση να τα χρησιµοποιεί καθηµερινά µιλάει αυτά τα ελληνικά που ακούµε, είµαστε βέβαιοι ότι µιλάει σουηδικά χειρότερα από τους λαθροµετανάστες, οι οποίοι πλένουν τα τρένα στη Στοκχόλµη. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο οποίος µας "ζήτησε" και άρα "υποχρεούται" να µας κυβερνήσει και πάλι βρέθηκε αντιµέτωπος µε το ίδιο πρόβληµα. Θέλει να "φύγει", ενώ έχει αναλάβει υποχρεώσεις. Θέλει να φύγει και άρα πρέπει να βρει ν' αφήσει πίσω του κάποιον να κάνει τη δουλειά του. Προφανώς "ζήτησε" από τον ελληνικό λαό αυτό, το οποίο ήθελαν άλλοι και όχι ο ίδιος και τώρα έχει πρόβληµα και πρέπει να "διαφύγει". Βρέθηκε στην ίδια θέση µε τον Καραµανλή και όπως είναι λογικό κοινά προβλήµατα έχουν κοινές λύσεις. Όπως ο Καραµανλής ήθελε να παίζει απερίσπαστος το Play Station του, έτσι και ο Γιώργος ήθελε ν' "αναχωρεί" επίσης απερίσπαστος. Το πρόβληµά του ήταν µεγαλύτερο από του Καραµανλή, γιατί εκτός όλων των άλλων είχε και γεωγραφικές παραµέτρους. Ήταν µεγαλύτερο, γιατί αυτός ήθελε αλλού να βρίσκεται και αλλού ήταν η θέση του. Ο Καραµανλής το έλυνε αυτό εύκολα, κλείνοντας µια πόρτα. Μπορούσε να πηγαίνει καθηµερινά στο Μαξίµου και απλά να ξαπλώνει στο διπλανό δωµάτιο από εκείνο που "κυβερνούσαν" οι Ρουσόπουλοι. Ο Παπανδρέου όµως δεν µπορούσε να το κάνει αυτό. εν υπάρχει πόρτα που, να κλείνει πίσω της έναν ωκεανό. Ο Παπανδρέου έπρεπε να νοµοθετήσει ανάλογα, γιατί η συνεχής φυσική απουσία του από τη χώρα δηµιουργούσε πρόβληµα στη "ροή" του κυβερνητικού έργου. Απαιτούνταν η φυσική του παρουσία, για να λειτουργήσουν τα κυβερνητικά όργανα και αυτός ήθελε να σώζει τον κόσµο ως Πρόεδρος της ιεθνούς από την Καραϊβική. Το πρόβληµά του δηλαδή ήταν διπλό. Έπρεπε να βρει ένα κατάλληλο πρόσωπο να κάνει τη δουλειά του ως Πρωθυπουργού και έπρεπε να θεσµοθετήσει την ανάλογη κυβερνητική θέση, για να µπορεί να τον αντικαθιστά, όταν θα απουσίαζε στο εξωτερικό. Γι' αυτόν τον λόγο πήγε και βρήκε τον "αριστούχο" Ραγκούση. Έναν τύπο, ο οποίος µέχρι πέρσι, όταν άκουγε τον όρο "Green", νόµιζε ότι αναφέρεσαι στο Greenburger. Έναν τύπο, ο οποίος µέχρι πέρσι, όταν άκουγε τον όρο "Οικονοµία", νόµιζε ότι αναφέρεσαι στην ποσότητα της µαγιονέζας, που πρέπει να µπαίνει στο µπιφτέκι. Έναν τύπο, ο οποίος µέχρι πέρσι, όταν άκουγε τον όρο "χωροταξία", νόµιζε ότι αναφέρεσαι στον τρόπο που απλώνεις τα τραπεζοκαθίσµατα στην πλατεία. Κι όµως αυτός ο άνθρωπος αναλαµβάνει σήµερα να εφαρµόσει το "όραµα" του "Καλλικράτη". Ένας άνθρωπος παντελώς άσχετος µε το θέµα αναλαµβάνει ως δια µαγείας την αλλαγή του εθνικού µας χωραταξικού χάρτη και την ανάπτυξη της εθνικής µας οικονοµίας µε βάση τα νέα "πράσινα" δεδοµένα. Να υποθέσουµε, δηλαδή, ότι ο "Καλλικράτης" θα πετύχει µε βάση τις γνώσεις του Ραγκούση όταν θα τρως είτε Έλληνας είτε ξένος Green burger µε µπόλικη µαγιονέζα σε ατοµικό τραπέζι στο κέντρο της πλατείας της Πάρου. Τραγικά πράγµατα και µόνον να τα σκεφτεί κάποιος. Ο Ραγκούσης έχει πολλές οµοιότητες, αλλά και διαφορές µε τον Ρουσόπουλο. Οµοιότητες έχει σ' ό,τι αφορά την ποιότητά του. Είναι περίπου ίδιοι, εφόσον καί οι δύο ανδρώθηκαν µέσα σε κλειστούς κοµµατικούς µηχανισµούς και µακριά από τη φυσική 6
κοινωνία. Η διαφορά τους είναι ότι ο µεν Ρουσόπουλος ήταν "µεταγραφή" στην οµάδα του Καραµανλή, ενώ ο Ραγκούσης προέρχεται από τα "φυτώρια" του ΠΑΣΟΚ. Barcelona το ΠΑΣΟΚ. Ο Ραγκούσης είναι ο ορισµός αυτού που λέµε πράσινο κοµµατικό "παράσιτο". Αφού αρίστευσε κι αυτός στην επιστήµη του "πίνω µπάφους και παίζω pro", µπήκε στο κλαµπ της εξουσίας. Έκανε ένα µεγάλο άλµα από το κλαµπ σάντουιτς στο κλαµπ της εξουσίας. Ο Ραγκούσης είναι ο απόλυτος ορισµός αυτού που λέµε "περίττωµα" της λειτουργίας του πολιτικού µας συστήµατος. Φτιαγµένος εξ αρχής για κοµµατόσκυλο στα χρόνια της παντοδυναµίας του ΠΑΣΟΚ, υπήρχε, επειδή απλά έτσι λειτουργούσε το ΠΑΣΟΚ, προκειµένου να επιβιώνει. Είναι ένας πολιτικός του τεχνητού περιβάλλοντος, το οποίο δηµιουργείται µέσα σε έναν κοµµατικό "σωλήνα". Ο άνθρωπος είναι σαρανταπέντε χρονών και σε όλες τις φάσεις της ζωής του ζει ως παράσιτο εις βάρος όποιου βρει µπροστά του και όχι µόνον της κοινωνίας. Μέχρι τα είκοσί του χρόνια τον συντηρούσαν οι γονείς του, όπως ο νόµος σχεδόν προβλέπει. Για τα επόµενα δέκα χρόνια τον συντηρούσε το κόµµα ως αιώνιο φοιτητή και διακριθέντα "φοιτητοπατέρα". Για άλλα δέκα χρόνια τον συντηρούσε το δηµόσιο ως κοµµατάνθρωπο σε κάποιο "συµβουλευτικό" ή αυτοδιοικητικό πόστο, όπου πληρωνόταν µε χρήµατα του δηµοσίου και τρία χρόνια έψηνε µπιφτέκια. Αυτή είναι η πορεία του. Και όµως... αυτός ο άνθρωπος, µε αυτήν την εξόχως ασήµαντη προσωπική "διαδροµή", έφτασε στο σηµείο να είναι αυτός, ο οποίος στην πραγµατικότητα σήµερα κυβερνά την Ελλάδα. Ο Πρωθυπουργός Εσωτερικού της χώρας. Ένας άνθρωπος, ο οποίος στην υπόλοιπη ζωή του το µόνο που κατάφερε να "κυβερνήσει" ήταν ένα ταχυφαγείο και µάλιστα franchising Ούτε αυτό δηλαδή µόνος του. Με τα "δεκανίκια" ασφαλείας των νόµων και των κανόνων της εταιρείας. Όπως ο υπάλληλος των διαπλεκοµένων καναλαρχών Ρουσόπουλος θα έλυνε το πρόβληµα µε τους "νταβατζήδες", έτσι θα λύσει και το πρόβληµα της αναξιοκρατίας στην Ελλάδα ο "κόπρος" του Αιγαίου. Όπως ο Ρουσόπουλος ήταν "φουνταριστός" από τους διαπλεκόµενους, για να εκµεταλλευτούν τη θέση και την τεµπελιά του Καραµανλή, έτσι και ο Ραγκούσης είναι ο "φουνταριστός", για να καλύψει τη θέση του µονίµως απόντα "αποχωρητή" Παπανδρέου. εν εξηγείται διαφορετικά το φαινόµενο Παπανδρέου- Ραγκούση. Πιο άχρηστη, ανίκανη και αργή κυβέρνηση από αυτήν του Παπανδρέου δεν έχει ξαναϋπάρξει. Είναι δέκα µήνες κυβέρνηση και ακόµα δεν έχουν τοποθετήσει διευθυντές στις εφορίες. εν έχουν τοποθετήσει διοικήσεις στα νοσοκοµεία. Και όµως αυτή η άχρηστη κυβέρνηση είναι απίστευτα "γρήγορη" εκεί όπου το απαιτούν οι ξένοι προστάτες της. Είναι απίστευτα γρήγορη και εκεί όπου κινείται ο Ραγκούσης. Κατέθεσε ένα νοµοσχέδιο "µαµούθ", όπως είναι αυτό του Καλλικράτη. Κατέθεσε ένα νοµοσχέδιο "δύσκολο", όπως αυτό µε τον νόµο περί µεταναστών και πολιτικών δικαιωµάτων. Τέλος επιχειρεί να περάσει και τον νέο εκλογικό νόµο. Μιλάµε για τεράστιο έργο. Τόσο τεράστιο, που µας κάνει ν' αναρωτιόµαστε. Ο Ραγκούσης τα έκανε όλα αυτά µόνος του; Ο αγράµµατος Ραγκούσης είχε τις γνώσεις και τις δυνάµεις να µεθοδεύσει τόσο µεγάλα και διαφορετικά νοµοσχέδια µόνος του; Μήπως το έκανε όπως όταν ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη; Μήπως τα πήρε σε "σκονάκι"; Μήπως όλα 7
αυτά τα έκαναν µόνα τους τα αφεντικά του, τα οποία είναι κοινά µε αυτά του Γιωργάκη; Όπως για παράδειγµα αποκαλύφθηκε µε τον νόµο περί µεταναστών, όπου αποδείχθηκε ότι τον πήρε αυτούσιο από κάποια ΜΚΟ; Ο Ραγκούσης είµαστε βέβαιοι ότι θα έχει την ίδια τύχη µε τον Ρουσόπουλο, γιατί απλούστατα είναι ίδιοι. Απόλυτα ίδιοι. Αυτό κάνει προβλέψιµο τόσο τον ίδιο όσο και την πορεία του. Εκ των δεδοµένων δηλαδή από τώρα γνωρίζουµε πού θα πρέπει να τον περιµένουµε. Πού; Πού περιµένεις την "ψείρα", όταν αυτή βόσκει; Στον "γιακά". Είναι θέµα χρόνου ν' απλώσει το χεράκι του στο βάζο µε το "µέλι". Αναγκαστικά. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν άλλο λόγο ενασχόλησης µε τα πολιτικά πέρα από τον πλουτισµό. εν έχει "ποτίσει" µε κόπο, γνώσεις και αγωνίες δικά του "οράµατα", ώστε να επιθυµεί να τα δει σε εφαρµογή. εν έχει "χτίσει" φιλοδοξίες, οι οποίες θα τον "πληρώσουν" µε δόξα, όταν έρθουν εις πέρας. εν έχει δηµιουργήσει µε κόπο ένα "όνοµα", ώστε να το προστατεύει πάση θυσία. Αλεξιπτωτιστής είναι. Τζάµπα είναι τόσο το όνοµά του όσο και η καριέρα του. Από εκεί και πέρα κάνει µια δουλειά και περιµένει να την πληρωθεί. Αν αυτή η δουλειά είναι "βρόµικη", απλά θα περιµένει πιο πολλά χρήµατα. Αν αυτή η δουλειά είναι προδοτική, ακόµα πιο πολλά. Απλά πράγµατα. Ο Ραγκούσης έχει γίνει ήδη ή περιµένει στο άµεσο µέλλον να γίνει πολύ πλούσιος. Με τον "Καλλικράτη" απειλείται µε διάλυση το ελληνικό κράτος και αποκλείεται ο Ραγκούσης να το έκανε τζάµπα. Με το νοµοσχέδιο περί µεταναστών απειλείται η ελληνική κοινωνία µε διάλυση και αποκλείεται ο Ραγκούσης να το έκανε τζάµπα. Είπαµε. "Επιστήµονας" οικονοµολόγος είναι, δεν είναι παίξε-γέλασε και µάλιστα τζάµπα. Την ξέρει τη δουλειά. Γνωρίζει τις χρεώσεις. Άλλο υπουργός "σκέτος" και άλλο υπουργός "µ' απ' όλα και διπλές πατάτες". Από τις ίδιες τσέπες, που θα πληρωθεί ο πρωθυπουργός του ΝΤ, θα πληρωθεί και ο αρχιυπουργός του. Εµείς εδώ θα είµαστε και θα περιµένουµε το τέλος της παράστασής τους. Μέχρι τότε για το µόνο που "θλιβόµαστε" είναι ότι ο Σαµαράς χάλασε τη συνέχεια του "έπους" των γόνων. Χάλασε τη "Γονιδιάδα". Έτσι όπως έγιναν τα πράγµατα, θα αδικηθεί ένας άλλος αγράµµατος, ο οποίος προετοιµαζόταν κι αυτός να πρωθυπουργεύσει. Θα αδικηθεί ο Ζαφειριάδης ο πρώην "γαµπρός" της Ντόρας. Κρίµα που δεν θα δούµε το τελευταίο επεισόδιο από τα γνωστά δίδυµα. Σπληνάντερο-Ρουσόπουλος, Ποδήλατο-Ραγκούσης και Πιστολάκι-Ζαφειριάδης. Αυτό, το οποίο θέλουµε να στείλουµε σε όλους αυτούς ως µήνυµα, είναι το εξής απλό: Ο χρόνος δεν είναι σύµµαχός τους. Κάνουν τα λάθος πράγµατα τη λάθος ώρα και θα το Πληρώσουν Πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι υπολογίζουν Πολύ πιο σκληρά απ' ό,τι αντέχουν. Τραϊανού Παναγιώτης Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Β. 8