Σειρά: ΣYΓXPONH ΞENH ΛOΓOΤΕΧNΙΑ

Σειρά: ΣYΓXPONH ΞENH ΛOΓOΤΕΧNΙΑ Συγγραφέας και τίτλος πρωτοτύπου: Dorothy Koomson, The Ice Cream Girls First published in Great Britain in 2004 by Sphere. Copyright Dorothy Koomson, 2010 All rights reserved. Φωτογραφία εξωφύλλου Colin Thomas Design: LBBG Jennifer Richards Παραγωγή: MINΩAΣ A.E.E. 1η έκδοση στην Ελλάδα: Σεπτέμβριος 2011 Mετάφραση: Βούλα Αυγουστίνου Eπιμέλεια κειμένου: Ελένη Μπολοβίνου Σχεδιασμός εξωφύλλου Σελιδοποίηση: Ιάκωβος Ψαρίδης Copyright για την παρούσα έκδοση: Εκδόσεις MINΩAΣ Τ.Θ. 504 88, 141 10 N. Hράκλειο, AΘHNA τηλ.: 210 27 11 222 fax: 210 27 76 818 www.minoas.gr e-mail: info@minoas.gr ISBN 978-960-481-402-2

NTOPOΘY KOYΜΣON ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΠΑΓΟ Μετάφραση: Βούλα Αυγουστίνου

Για τον μικρό μου άγγελο, κάνεις τα πάντα να αξίζουν.

Μέρος 1

Σερένα Καρδιά από πάγο; Η Σερένα Γκόριτζ, μία από τα Κορίτσια Παγωτό, όπως είναι το παρατσούκλι τους, οι οποίες φέρονται να δολοφόνησαν τον δημοφιλή καθηγητή Μάρκους Χάλνσλι, αναμένεται να καταθέσει σήμερα στη δίκη της για ανθρωποκτονία από πρόθεση. Η 19χρονη Γκόριτζ, η μεγαλύτερη εκ των δύο, θεωρείται ο ιθύνων νους πίσω από το σχέδιο αποπλάνησης, βασανισμού και εν ψυχρώ δολοφονίας του πρώην καθηγητή Ιστορίας. Μολονότι η Γκόριτζ και η συνεργός της Πόπι Καρλάιλ προσήλθαν αυτοβούλως στην αστυνομία, επικαλούμενες ατύχημα με αποτέλεσμα ο Χάλνσλι να δεχτεί μαχαιριά, εντούτοις τα στοιχεία που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος υπέδειξαν πως το θύμα είχε υποβληθεί σε βασανιστήρια προτού δολοφονηθεί με μια μαχαιριά στην καρδιά. Τόσο η Γκόριτζ, την οποία βλέπετε στη φωτογραφία να τρώει παγωτό φορώντας αποκαλυπτικό μπικίνι, όσο και η Καρλάιλ αρνήθηκαν τις κατηγορίες. Επίσης, καμία δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την πρόκληση του τραύματος στον κύριο Χάλνσλι, το οποίο απέβη μοιραίο. Daily News Chronicle, Οκτώβριος 1989

Σερένα «Σερένα Γκόριτζ, σ αγαπώ». Ω, Θεέ μου! Αυτό ήταν. Θα συμβεί. Αλήθεια θα συμβεί. Ύστερα από σχεδόν 15 χρόνια που περίμενα, ευχόμουν, προσευχόμουν να γίνει, τώρα θα συμβεί. Θα μου κάνει πρόταση γάμου. Ή μπορεί και όχι. Μπορεί απλώς να έχω βυθιστεί τόσο απόλυτα στη φαντασίωση, που αρχίζει να φαντάζει αληθινή. Ψάχνω ολόγυρα για αποδείξεις ότι δεν είναι στη φαντασία μου. Καθόμαστε σ ένα τραπεζάκι έξω από το αγαπημένο μας εστιατόριο στο Μπράιτον μια μικρή, οικογενειακή μεξικάνικη καντίνα πάνω στο κύμα. Η νύχτα είναι ξάστερη και ζεστή και ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Το ρυθμικό σφύριγμα της σκοτεινής θάλασσας ανακατεύεται γλυκά με τη δυνατή μουσική που ξεχύνεται μέσα από το εστιατόριο, και οι ευωδιές των καυτερών φαγητών αναμειγνύονται λαχταριστά με τη θαλασσινή αλμύρα. Στα αριστερά, η προκυμαία του Μπράιτον, ολόφωτη στα δεξιά, τα φώτα της προκυμαίας του Γουόρδινγκ είναι πιο αδύναμα, αλλά πανέμορφα κι αυτά. ~12~

Καρδια απο παγο Το σκηνικό είναι τόσο ιδανικό για πρόταση γάμου, που δεν μπορεί να είναι αληθινό, σίγουρα ονειρεύομαι. Στρέφομαι πάλι στον Έβαν. Έχει γονατίσει και με κοιτάζει με σοβαρό ύφος. Δεν μπορεί να είναι φαντασίωση, γιατί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα φανταζόμουν τον Έβαν γονατιστό μπροστά μου είναι αφάνταστα πέρα από τη συνηθισμένη συμπεριφορά του. Σαν να βλέπω μονόκερο να βολτάρει στην προκυμαία του Μπράιτον θα το πίστευα μόνο αν το έβλεπα με τα μάτια μου. Όπως κι αυτό τώρα: το πιστεύω γιατί το βλέπω με τα μάτια μου. «Σερένα Γκόριτζ, σ αγαπώ» επαναλαμβάνει. «Θέλω να περάσουμε μαζί την υπόλοιπη ζωή μας». Μου σφίγγει το χέρι με τρυφερότητα και σιγουριά. «Δεν συνηθίζω να λέω τέτοια πράγματα, αλλά θέλω να ξέρεις ότι δίνεις περισσότερο νόημα στη ζωή μου από οτιδήποτε άλλο, και δεν θέλω να λήξει ποτέ η κοινή μας ζωή. Γι αυτό σου ζητάω να μου κάνεις την τιμή να με παντρευτείς». «Είμαστε ήδη παντρεμένοι» απαντάω. Η όψη του άντρα μου γλυκαίνει και η σοβαρή του έκφραση αναλύεται σ ένα τεράστιο, ζεστό χαμόγελο. «Ξανά» λέει. «Θα με ξαναπαντρευτείς;» Σωπαίνω και αφήνομαι να απολαύσω τη στιγμή, την πρόταση αυτή. Την πρώτη φορά την είχα στερηθεί γιατί ήταν όλα πολύ αβέβαια και παντρευτήκαμε μάλλον από ανάγκη. Μάιος 1996 Ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του μικρού λονδρέζικου διαμερίσματός του, ντυμένοι σαν αστακοί, και κοιτάζαμε το ταβάνι. Μόλις του είχα πει ότι το χάπι της επόμενης μέρας, το οποίο πήρα όταν έσπασε το προφυλακτικό, δεν έδρασε και ήμουν έγκυος. Το επαλήθευαν ένας μήνας καθυστέρηση και τρία τεστ εγκυμοσύνης. (Περίμενα να βρεθούμε σε ~13~

Ντοροθυ Κουμσον ύπτια θέση για να του το ξεφουρνίσω, γιατί είχα την υποψία ότι θα έπεφτε ξερός μόλις το άκουγε.) «Α, εντάξει» είπε και άφησε έναν βαθύ, κάπως θρηνητικό, αναστεναγμό παραίτησης. Αναστέναξα κι εγώ, συμμεριζόμουν τα συναισθήματά του. Δεν ήταν κακό νέο, απλώς ήταν από εκείνα τα απρόσμενα νέα που σου αλλάζουν τη ζωή για πάντα. Δεν ήμασταν έτοιμοι, αλλά έτσι είχαν τα πράγματα. Περιμέναμε μωρό. «Μάλλον πρέπει να παντρευτούμε» δήλωσα. «Για να μην φρικάρουν οι γονείς μας» απάντησε. «Γιατί θα φρικάρουν» είπα. «Θα φρικάρουν. Ναι». «Ναι». Ο Έβαν δεν αντιλήφθηκε ότι λέγοντας «μάλλον πρέπει» εννοούσα «αναγκαστικά πρέπει». Αν ήμουν μόνο εγώ, δεν θα με πείραζε να μην παντρευτούμε. Αλλά, ύστερα απ όσα είχε περάσει η οικογένειά μου εξαιτίας μου πριν από μερικά χρόνια, δεν μπορούσα να τους το κάνω κι αυτό: να προσθέσω το χαρακτηρισμό «ανύπαντρη μητέρα» στον κατάλογο με τα κρίματά μου Έπρεπε να τους δείξω ότι δεν ήμουν αυτή που πίστευε ο κόσμος, ότι ήμουν μια αξιοπρεπής κοπέλα και ότι μπορούσα να πράξω το σωστό. Έπρεπε να παντρευτώ. «Έτσι κι αλλιώς, θα παντρευόμασταν κάποια στιγμή» είπε ο Έβαν, προσπαθώντας να έχει θετική στάση για να σώσει λίγο την κατάσταση. «Οπότε ας παντρευτούμε από τώρα». «Ναι, μάλλον» απάντησα. Έξι εβδομάδες μετά, παντρευτήκαμε και αυτό ήταν όλο. Ούτε ρομαντισμοί ούτε συγκινητικές ιστορίες ούτε καν ένα δαχτυλίδι αρραβώνων για τα μάτια του κόσμου. ~14~

Καρδια απο παγο Έκτοτε μου τριβέλιζαν το μυαλό αμφιβολίες, για το πού θα ήμασταν τώρα αν δεν αναγκαζόμασταν να παντρευτούμε εξαιτίας των συνθηκών. Το σίγουρο είναι ότι ο Έβαν δεν θα με παντρευόταν, αν γνώριζε τη Σερένα Γκόριτζ των τελών της δεκαετίας του 80, τότε που φιγούραρε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και κατηγορήθηκε για κάτι αποτρόπαιο. Όμως, ο Έβαν με συνάντησε αργότερα και γνώρισε την πραγματική Σερένα. Γι αυτό ανέκαθεν αναρωτιόμουν αν η πραγματική Σερένα ήταν αρκετά καλή. Αν η πραγματική Σερένα ήταν το άτομο που ήθελε όντως να παντρευτεί και όχι αυτή την οποία παντρεύτηκε αναγκαστικά για να μην κακοκαρδίσει υπέρ-παραδοσιακούς γονείς. «Την προηγούμενη φορά δεν έγινε σωστά» λέει ο Έβαν. «Αυτήν τη φορά όμως θέλω να τα κάνουμε όλα όπως πρέπει: μεγάλη εκκλησία, νυφικό, τεράστιο πάρτι, μήνα του μέλιτος τα πάντα. Τώρα μπορούμε να κάνουμε όσα δεν είχαμε την άνεση ή το χρόνο να κάνουμε τότε, όπως» Βάζει το χέρι στην εσωτερική τσέπη του αγαπημένου του σακακιού και βγάζει ένα μπλε βελούδινο κουτάκι. Το ανοίγει και βλέπω μέσα ένα μεγάλο διαμάντι τετράγωνης κοπής, δεμένο σε ασημένιο δαχτυλίδι. Μου κόβεται η ανάσα. «Αληθινό είναι το διαμάντι;» ρωτάω το κοιτάω, αλλά δεν τολμώ να το αγγίξω. «Φυσικά. Και πρόσεξε, είναι δεμένο σε πλατινένιο δαχτυλίδι. Το πήρα από εκεί που πήραμε τις βέρες μας». Κρύβω με τα χέρια μου το πρόσωπό μου, ενώ δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου και μου φράζουν το λαιμό. Σκέφτηκε και σχεδίασε τα πάντα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια επειδή είμαι αρκετά καλή και θέλει πραγματικά να είναι παντρεμένος μαζί μου όσο το θέλω κι εγώ. Στη ζωή μου ποτέ δεν θέλησα να είμαι μ έναν άνθρωπο ~15~

Ντοροθυ Κουμσον όσο θέλω να είμαι με τον Έβαν. Και ο ξέρεις ποιος; μου ψιθυρίζει η συνείδησή μου το κομμάτι της που μένει πεισματικά κολλημένο στο παρελθόν, που έχει βαλθεί να σύρει το παρελθόν στο παρόν μου. Αυτός δεν ήταν ο μεγάλος σου έρωτας; Λάθος κάνει η συνείδησή μου. Ο μοναδικός έρωτας της ζωής μου είναι ο Έβαν και κανείς άλλος. Είσαι απόλυτα σίγουρη, Σερένα; με χλευάζει η συνείδησή μου. Εκατό τοις εκατό σίγουρη. Ειλικρινά, δεν υπάρχει άλλος για μένα, μόνο ο άντρας μου. Αυτό που είχα με τον άλλο δεν ήταν αγάπη, καμία σχέση με αυτό που έχω με τον Έβαν. «Μωρό μου;» λέει ο Έβαν και καταλαβαίνω ότι πρέπει να μ έχει φωνάξει κάμποσες φορές. «Συγγνώμη» λέω «βρισκόμουν χιλιόμετρα μακριά». Σε μια άλλη ζωή. «Μουδιάζει το γόνατό μου κι έχω αρχίσει να αγχώνομαι» λέει. «Γιατί αγχώνεσαι;» «Δεν είπες ακόμη ναι». «Δεν είπα;» ρωτάω. «Όχι». «Α». Χαμογελάει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. «Να σε ξαναρωτήσω;» Γνέφω γρήγορα. Άλλη μία μόνο. «Καλά» λέει και κουνάει δήθεν απηυδισμένος το κεφάλι. «Σερένα Γκόριτζ» Κάνει παύση, μου γλιστράει το δαχτυλίδι στο δάχτυλο και μου κόβει την ανάσα. «Δέχεσαι να με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη; Θα με παντρευτείς πάλι;» Σπρώχνει το δαχτυλίδι στη θέση του πλάι στη βέρα του γάμου μας. ~16~

Καρδια απο παγο Παραλίγο να ξεχάσω να αναπνεύσω καθώς κοιτάζω τα δύο δαχτυλίδια. Εφαρμόζουν σχεδόν τέλεια και δείχνουν σαν να πλάστηκαν το ένα για το άλλο. Λες και τίποτα δεν θα τα χωρίσει ποτέ. «Φυσικά και δέχομαι» λέω και πετάγομαι όρθια, ενώ ο Έβαν σηκώνεται με κόπο. «Φυσικά και θα σε ξαναπαντρευτώ». Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και ο Έβαν μού χαμογελάει και ύστερα με γέρνει πίσω για ένα βαθύ, εντυπωσιακό, κινηματογραφικό φιλί. Οι εκπλήξεις δεν έχουν τελειωμό απόψε. Βυθίζομαι στη μαγεία της στιγμής. Στο φιλί, στην πρόταση γάμου, στον άντρα μου. Αντιλαμβάνομαι αόριστα ότι τόση ώρα είχαμε κοινό και τώρα η ατμόσφαιρα γύρω μας αντηχεί από χειροκροτήματα. Θα γαντζωθώ σε αυτήν τη μαγική στιγμή. Πρέπει. Ξέρω ότι εύκολα ξεγλιστράνε όλα μέσα από τα χέρια σου. Τα πάντα είναι εύθραυστα όταν είσαι σαν εμένα. Ελάχιστα πράγματα είναι μόνιμα. Ζω μονίμως με το φόβο μην βγει στη φόρα το παρελθόν μου, μην ανακαλύψει ο κόσμος για ποιο πράγμα με κατηγόρησαν, πώς στιγματίστηκα δημόσια, και μην με δικάσουν πάλι για το ίδιο έγκλημα. Νιώθω ότι βρίσκομαι στην κόψη του ξυραφιού και φοβάμαι ότι κάποιος ή κάτι θα μου ρίξει μία και θα πέσω στο κενό. Όχι απόψε όμως. Όχι τώρα. Τώρα είμαι η γυναίκα με την οποία θέλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ο δρ Έβαν Γκίλμαρ. Τώρα είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο και τίποτα άσχημο δεν μπορεί να συμβεί. ~17~

Σερένα Τριγυρνάω στην κουζίνα, όπου ανοίγω ντουλάπια και ηλεκτρικές συσκευές, και ψάχνω τα μαχαίρια. Τα μαχαίρια φαγητού είναι στη θέση τους. Τα κοφτερά όμως, αυτά που μπορούν να προξενήσουν μεγάλο κακό, αγνοούνται. Ομολογουμένως φταίω εγώ, γιατί τα έκρυψα χτες βράδυ και τώρα δεν θυμάμαι πού. Το πρόβλημα είναι ότι σε λίγα λεπτά στο σπίτι θα γίνει το σώσε, καθώς όλη η οικογένεια θα μαζευτεί για πρωινό και θα επικρατήσει το γνωστό οικογενειακό πανδαιμόνιο. Επίσης, ο Έβαν με έβαλε να του υποσχεθώ ότι δεν θα το ξανάκανα. Κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο, μάζευα όλα τα κοφτερά μαχαίρια, τα έβαζα σ ένα ταψί και τα φύλαγα στο φούρνο από φόβο μην τυχόν παραβιάσει κανένας το σπίτι μας την ώρα που κοιμόμαστε και χρησιμοποιήσει τα μαχαιροπίρουνά μας εναντίον μας. Κάποια στιγμή άρχισα να τα φυλάω πριν καθίσουμε να δούμε τηλεόραση, μην τυχόν και παραβιάσει κανένας την πίσω πόρτα του σπιτιού ενώ εμείς έχουμε αράξει στο μπροστινό δωμάτιο. Κατόπιν, χάριν ευκολίας, άρχισε να γίνεται αμέσως μετά το πλύσιμο των πιάτων. Ύστερα από ~18~

Καρδια απο παγο λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι το να κρύβω τα μαχαίρια στο ίδιο μέρος κάθε βράδυ ίσως δεν ήταν καλή ιδέα στην περίπτωση που μας παρακολουθούσε κάποιος, οπότε άρχισα να τα κρύβω σ ένα σωρό ευφάνταστα μέρη, όπου δεν θα σκεφτόταν ποτέ να κοιτάξει ένας κακοπροαίρετος διαρρήκτης. Καθώς φαίνεται, ούτε το δικό μου μυαλό πηγαίνει σε αυτά τα μέρη, γι αυτό και την πατάω και τα ψάχνω συνέχεια. Αρχικά, ο Έβαν, η Βέριτι και ο Κόνραντ το αντιμετώπιζαν θετικά, σαν μία από τις μικρές παραξενιές μου, έστω και αν κάποιες μέρες αναγκάζονταν να κόψουν το τυρί και το ψωμί με τα χέρια επειδή η μαμά δεν έβρισκε τα μαχαίρια. Μια μέρα, όμως, ο Έβαν ανακάλυψε τα μαχαίρια μέσα στο σακίδιο του γυμναστηρίου στο γυμναστήριο και η κατανόησή του πήγε περίπατο. Όρμησε σαν σίφουνας μέσα στην κουζίνα και άρχισε να μου φωνάζει μπροστά στα παιδιά. «Μπορούσαν να με συλλάβουν για κατοχή επικίνδυνων όπλων, ρε Σεζ!» ούρλιαζε. «Και τι θα τους έλεγα τότε; Ότι η γυναίκα μου είναι παλαβή, κρύβει τα μαχαίρια και μετά ξεχνάει πού τα καταχώνιασε;» Στην άκρη της γλώσσας μου το είχα να του πω «Ναι, αφού είναι αλήθεια», αλλά αποφάσισα να μην τραβήξω το σκοινί. Έπειτα από το συμβάν αυτό, μ έβαλε να του υποσχεθώ ότι, εφόσον ήθελα να συνεχίσω να κρύβω τα μαχαίρια, τότε θα σημείωνα πού τα έβαζα για να μην ξανασυμβεί το ίδιο. Προφανώς, είχα σταυρώσει τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη όταν συμφώνησα, επειδή ας σοβαρευτούμε! τι νόη μα έχει να κρύβω τα μαχαίρια και να σημειώνω την κρυψώνα. Από τότε φρόντιζα να θυμάμαι πού τα έβαζα. Αλλά ύστερα από το χθεσινοβραδινό γλέντι και τη σαμπάνια, το κεφάλι μου είναι θολό, οι αισθήσεις μου αμβλυμένες και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, πολύ λιγότερο δε πού καταχώνιασα τα αιχμηρά αντικείμενα. ~19~

Ντοροθυ Κουμσον Εκείνη τη στιγμή, κάποιος χώνει με δύναμη κάτι μέσα από τη σχισμή της πόρτας για τα γράμματα και ο θόρυβος με κάνει ν αναπηδήσω. Σσσσς, λέω μέσα από τα δόντια μου και πηγαίνω στην πόρτα να περιμαζέψω την πρωινή εφημερίδα. Θες να βρω τον μπελά μου; Υποψιάζομαι ότι ο Έβαν θα πάρει πίσω την πρότασή του και δεν θα θέλει να με ξαναπαντρευτεί αν ανακαλύψει ότι πάλι δεν βρίσκω πού έβαλα τα μαχαίρια. Είναι μία από τις πολλές αδυναμίες μου που του σπάνε τα νεύρα. Νοέμβριος 1990 Στις 7 Νοεμβρίου, στις έντεκα και πέντε το πρωί, ένας ψηλός, γυμνασμένος άντρας με άφρο μαλλί ξυρισμένο πίσω και στα πλάγια μου πέταξε ένα ποτήρι πορτοκαλάδα κατάμουτρα. Όπως κάθε μέρα που δεν είχα μαθήματα, καθόμουν με τα πόδια μαζεμένα στη μεγάλη μαλακή πολυθρόνα στο πίσω μέρος του κυλικείου του κολεγίου, δίπλα στις τζαμαρίες με θέα τα γήπεδα, παρέα με τις καθησυχαστικές μυρωδιές του μπαγιάτικου καπνού, του χυμένου αλκοόλ και της μουχλιασμένης μοκέτας, και διάβαζα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως ήμουν ασφαλής, πως κανείς δεν ήξερε πού ή ποια ήμουν, πως το όνειδός μου είχε θαφτεί πια και πως με προσεχτικά και επιφυλακτικά βήματα μπορούσα να κάνω μια καινούρια αρχή τριακόσια χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο του υποτιθέμενου εγκλήματός μου. Αλλά το υγρό που μου έλουσε το πρόσωπο, τα μαλλιά και τα βιβλία έδειξε πως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική και πως έπρεπε να το βάλω στα πόδια προτού χειροτερέψουν τα πράγματα. Και παλιότερα με έφτυναν στο δρό- ~20~

Καρδια απο παγο μο, μου έστελναν γράμματα μίσους, άλλαζαν δρόμο μόλις με έβλεπαν, εξαπέλυαν απειλές και τώρα άρχιζαν πάλι τα ίδια. Πετάχτηκα σαν αστραπή από την πολυθρόνα, άρπαξα τα πράγματά μου βιβλία, κλειδιά, τσάντα πάνω από το τραπέζι και το έβαλα στα πόδια. Όχι όμως προτού πω: «Συγγνώμη. Ευχαριστώ. Συγγνώμη». Όχι προτού δείξω ότι δεν καλοπερνούσα, δεν είχα ξεχάσει, δεν είχα ρίξει μαύρη πέτρα στο παρελθόν. «Περίμενε!» τον άκουσα να φωνάζει πίσω μου, αλλά σιγά μην καθόμουν να περιμένω! Τρέχοντας διέσχισα το διάδρομο, έστριψα στη γωνία και βγήκα στο φαρδύ, πλακόστρωτο προαύλιο. «Παρακαλώ! Δεσποινίς! Παρακαλώ!» φώναξε πάλι πίσω μου, αλλά συνέχισα να τρέχω προς την ασφάλεια του δωματίου μου. Άκουγα τα βήματά του να κλείνουν την απόσταση μεταξύ μας και πίεσα τα πόδια μου να τρέξουν πιο γρήγορα, απελπισμένη να φτάσω στο δωμάτιό μου, να κλειδαμπαρωθώ και να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματά μου μέχρι να βαρεθεί και να με αφήσει ήσυχη. Στην πόρτα της φοιτητικής εστίας πληκτρολόγησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τον πενταψήφιο κωδικό, αλλά όταν πάτησα το τελευταίο νούμερο, ένιωσα την παλάμη του πάνω στο χέρι μου και δεν πρόλαβα να γυρίσω το πόμολο. Προσπάθησα να φωνάξω, αλλά από την τρεχάλα η κραυγή σκάλωσε στο λαιμό μου και συνάμα ο φόβος γι αυτό που θα ακολουθούσε έφραξε μια και καλή το λαιμό μου. «Θεούλη μου, τι γρήγορη που είσαι!» είπε και το στήθος του ανεβοκατέβαινε γοργά. «Είσαι καλά;» Έδειξε πάνω από τον ώμο του. «Χίλια συγγνώμη για πριν». Σώπασε για να βρει την ανάσα του. «Πόπο! Τρελή τρεχάλα! Νόμιζα Συγγνώμη. Ερχόμουν να δω αν ήθελες να πιεις τίποτα. Σε βλέπω συνέχεια να διαβάζεις εκεί, όπως εγώ, και είπα να ~21~

Ντοροθυ Κουμσον κάνω μια πρώτη επαφή. Τελικά αποδείχτηκε λάθος επαφή, αν με πιάνεις». «Δεν το έκανες επίτηδες δηλαδή;» απάντησα. «Γιατί να το κάνω επίτηδες;» ρώτησε. «Ποιος άρρωστος θα έκανε επίτηδες τέτοιο πράγμα;» «Δεν ξέρεις ποια είμαι;» Έψαξα το πρόσωπό του για να βρω μια διαφορετική απάντηση από αυτήν που έβγαινε από το στόμα του. «Θα έπρεπε;» ρώτησε με ανασηκωμένα φρύδια. «Δεν ξέρεις ποια είμαι» αποφάνθηκα. Αμέσως χαλάρωσα και χάρηκα γι αυτά που συνεπάγονταν: ασφάλεια, ανωνυμία. «Πες μου ποια είσαι, λοιπόν, αφού πρέπει να σε ξέρω». «Καμία» είπα. «Μά-λι-στα» είπε προσεχτικά. «Οπότε είμαστε εντάξει; Είσαι καλά;» Του έγνεψα. «Καλά είμαι». «Ωραία. Δηλαδή μπορώ να ξαναγυρίσω στο διάβασμά μου χωρίς ν ανησυχώ μήπως σου προκάλεσα κάποιο τραύμα, έτσι;» Έγνεψα πάλι. «Έτσι». «Ωραία. Πολύ ωραία». Έκανε δυο βήματα και ύστερα είπε: «Πώς σε λένε;». «Ω, εμ, να εμ» «Δεν ξέρεις πώς σε λένε;» «Απλώς προσπαθούσα να αποφασίσω αν πρέπει να σου πω το πραγματικό μου όνομα». «Α, μάλιστα». «Σερένα». «Ωραία, Σερένα. Τα λέμε». «Ναι, τα λέμε». Απομακρύνθηκε λίγο και ύστερα γύρισε και φώναξε ~22~

Καρδια απο παγο πάνω από τον ώμο του. «Α, να μην το ξεχάσω. Εμένα με λένε Έβαν». «Γεια, Έβαν» του φώναξα και πρόσθεσα σιγά για να το ακούσω μόνο εγώ: «Και σ ευχαριστώ. Σ ευχαριστώ πάρα πολύ». Τραβάω την εφημερίδα για να την ξεσφηνώσω από τη σχισμή της πόρτας. Θα έπρεπε να λέω κι ευχαριστώ που αυτήν τη φορά ο διανομέας κατάφερε να την περάσει μέσα από την πόρτα, γιατί συνήθως κοντοστέκεται στην πύλη και την πετάει απλώς προς την κεντρική είσοδο. Γυρίζω στην κουζίνα ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, αν και αυτό δεν αρέσει καθόλου στον Έβαν. Του αρέσει να την πιάνει πρώτος στα χέρια του, κολλαριστή κολλαριστή, όχι τσαλακωμένη από τα δάχτυλά μου. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που το κάνω: μου λέει να μην κάνω κάτι μου το ζητάει ευγενικά, για να μην λέω ψέματα και αυτομάτως αυτό είναι το μόνο πράγμα που θέλει να κάνει ο εγκέφαλός μου. Τι να κάνω; Έτσι λειτουργώ. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν τα πάω καλά στις δίαιτες πες μου ότι δεν μπορώ να φάω ένα φαγητό και το μόνο που θέλω είναι να φάω αυτό το συγκεκριμένο φαγητό. Είμαι στη μέση της εφημερίδας και συνεχίζω να ξεφυλλίζω όταν η ματιά μου πέφτει στον τίτλο ενός μικρού πλαισίου δίχως εικόνα, στο κάτω μέρος της πέμπτης σελίδας: ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΑΓΩΤΟ. Κολλάω τη μύτη μου στην εφημερίδα για να βεβαιωθώ, για να διπλοτσεκάρω ότι διαβάζω σωστά. Στη στιγμή, παγερά δάχτυλα με νύχια-ξυράφια αρχίζουν να μου ξεσκίζουν την καρδιά, τα πνευμόνια και το στομάχι. Έτσι νιώθεις όταν το παρελθόν βγαίνει απρόοπτα στην επιφάνεια και σε πιάνει στον ύπνο, όταν δεν λέει να μείνει πεθαμένο και θαμμένο, όπως θα έπρεπε. ~23~

Ντοροθυ Κουμσον Διαβάζω τι λέει η είδηση και αμέσως νιώθω το σκίσιμο των σωθικών μου να δυναμώνει. Αυτό είναι η καρδιακή προσβολή αυτό σου συμβαίνει όταν η καρδιά σου συνθλίβεται από τα μυστικά που κρύβει και θέλει να τα αποκαλύψει, είτε σε βλάψει είτε όχι. Διαβάζω ξανά και ξανά τις ίδιες λέξεις. Μερικές φορές συλλογίζομαι ότι η ζωή είναι γεμάτη ζυγαριές και αντίβαρα: κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι καλό, έρχεται κάτι απαίσιο για να το αντισταθμίσει, ώστε να μην είμαι ποτέ απόλυτα ευτυχισμένη και ανέμελη. Τώρα, λόγου χάρη, που δέχτηκα επιτέλους την πολυπόθητη πρόταση γάμου, γυρίζει το παρελθόν να με στοιχειώσει. Το τρίξιμο στο κεφαλόσκαλο αντηχεί σε ολόκληρο το σπίτι και σηματοδοτεί ότι από στιγμή σε στιγμή θα καταφτάσει ένας από τους αγαπημένους μου που αγνοούν την αλήθεια. Τσαλακώνω την εφημερίδα στα χέρια μου και τρέχω στο σκουπιδοτενεκέ, πατάω το πεντάλ και την παραχώνω μέσα βαθιά, στα σκοτεινά, εκεί όπου δεν μπορεί να κάνει ζημιά. Θα πω στον Έβαν ότι δεν ήρθε εφημερίδα. Θα καταπατήσω τον όρκο μου να μην λέω ψέματα ούτε στους άλλους ούτε στον εαυτό μου. Από την άλλη, αν είναι να επιλέξω ανάμεσα σ ένα αθώο ψεματάκι ή στην κατάρρευση του σύμπαντος, τότε πρέπει να πω ψέματα. Δείξτε μου κάποιον που δεν θα έκανε το ίδιο στη θέση μου, και θα σας δείξω κάποιον που δεν ξέρει τι σημαίνει να ζεις στην κόλαση. Από το βάρος των πατημασιών καταλαβαίνω ότι είναι ο Έβαν. Σηκώνω την τσαγιέρα, τρέχω στο νεροχύτη και προφταίνω να ανοίξω τη βρύση προτού μπει στην κουζίνα. «Καλημερούδια στη μέλλουσα γυναίκα μου για δεύτερη φορά» λέει. Είμαι σίγουρη ότι χαμογελάει, αλλά δεν γυρίζω να κοιτάξω, δεν μπορώ να τον αντικρίσω αν δεν ~24~

Καρδια απο παγο συνέλθω πρώτα από το σοκ και δεν ηρεμήσω την έκφραση του προσώπου μου ώστε να μην καταλάβει πως κάτι συμβαίνει. «Καλημερούδια σου» λέω πρόσχαρα και κεφάτα. Η φωνή μου έχει μια βεβιασμένη νότα ευτυχίας αλλά, ακόμα και αν το πρόσεξε, δεν το σχολιάζει. «Έτοιμος για μια καινούρια μέρα στη γραμμή του πυρός;» Παίρνει ανάσα. «Ααα, όχι ακόμη. Πρώτα καφέ, τοστ, χυμό και μετά το συζητάμε». Τον ακούω να τρίβει τη μικρή μπάκα που κάνει όποτε κάθεται ή σκύβει. «Να σου πω την αλήθεια, θα σκότωνα για τοστ με τυρί». Θα σκότωνα. Η λέξη αντηχεί μέσα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Θα σκότωνα, θα σκότωνα, θα σκότωνα. «Πολύ λεπτές φέτες τυρί. Μια σταλιά σος». «Ξέρεις πού είναι η τοστιέρα» λέω προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο. Τα μαχαίρια. Πού είναι τα μαχαίρια; Πού; «Σεζ;» «Ναι;» απαντάω. «Κοίταξέ με, σε παρακαλώ». Παίρνω μία επιπλέον βαθιά ανάσα και γυρίζω να κοιτάξω τον άντρα μου. Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου, κοντεύει τα σαράντα, αλλά έχει ελάχιστες ρυτίδες που δεν προδίδουν την ηλικία του, επειδή, όπως του λέω συχνά, είχε εύκολη ζωή. Τα μάτια του σκιάζουν μακριές μαύρες βλεφαρίδες, ενώ το στόμα του είναι πάντα έτοιμο να χαμογελάσει. Έχει λεία, σκούρα καφέ επιδερμίδα κι έχει αλλάξει περισσότερα στιλ κουρέματος από εμένα μέχρι να καταλήξει στο πολύ κοντό ξυρισμένο μαλλί. «Ναι, τι μπορώ να κάνω για σένα;» τον ρωτάω. «Πού είναι τα μαχαίρια;» «Πώς είπες;» «Θέλω να φτιάξω τοστ με τυρί, πού είναι τα μαχαίρια;» ~25~

Ντοροθυ Κουμσον «Είναι εμ» Κάνω παύση με την ελπίδα ότι ο Θεός θα μου βάλει τα σωστά λόγια στο στόμα. «Δεν ξέρεις, έτσι;» λέει και με παρατηρεί προσεχτικά. Φαντάζομαι ότι πολλοί ασθενείς που πήγαν να τον κοροϊδέψουν θα αποθαρρύνθηκαν υπό την πίεση αυτού του βλέμματος. Αναστενάζω. Πλαταγίζω τη γλώσσα. Κουνάω το κεφάλι. Εντωμεταξύ προσεύχομαι για μια επιφοίτηση. Ή για μια σωτήρια επέμβαση. «Είναι» Το τρίξιμο στο κεφαλόσκαλο με διακόπτει. «Α, τα παιδιά;» λέω χαρωπά. Ο Έβαν ανασηκώνει το δεξί φρύδι. «Καλά που έτριξε, ε;» λέει. Μπαίνει στην κουζίνα ο Κον τρίβοντας το μάτι του και τραβώντας την μπλούζα της μπλε και κόκκινης πιτζάμας του. Ο οκτάχρονός μου είναι συνήθως ένας σίφουνας ενεργητικότητας και πρέπει να του υπενθυμίζω διαρκώς να κόβει ταχύτητα. Αν τον έβλεπε κανείς τώρα, όμως, δικαίως θα σκεφτόταν ότι τον περισσότερο καιρό κοιμάται ή αράζει μπροστά στο χαζοκούτι. «Με ξύπνησε η Βι» λέει γκρινιάρικα και ακουμπάει το κεφάλι πάνω στο στομάχι μου. «Όλο τραγουδάει, μαμά. Κάν τη να σταματήσει». «Θα προσπαθήσω, καρδούλα μου» λέω και χαϊδεύω τις απαλές όρθιες τρίχες στο ξυρισμένο του κεφάλι. Νιώθω όμορφα που τον κρατάω, γιατί με την παρουσία του με βοη θάει να γαντζωθώ στο παρόν. Είναι αληθινός. Είναι εδώ. Αυτή είναι η ζωή μου, αυτή είμαι εγώ κι εγώ είμαι εδώ, όλα τ άλλα όχι. «Η μητέρα σου ετοιμαζόταν να μου πει πού είναι τα μαχαίρια» ενημερώνει το γιο μας ο Έβαν. ~26~

Καρδια απο παγο Ο Κον σηκώνει το κεφάλι και στυλώνει πάνω μου τα μάτια του, που είναι σχεδόν όμοια με του Έβαν. Όταν ήταν μωρό, όπου και να πηγαίναμε, ο κόσμος σχολίαζε το μέγεθος των ματιών του και το μήκος των βλεφαρίδων του. Έχει όμορφα μάτια, μεγάλα και ανοιχτά. Ειλικρινή. «Πάλι τα έχασες, μαμά; Πάλι θα σου βάλει τις φωνές ο μπαμπάς;» «Όοοοχι, δεν θα μου βάλει τις φωνές ο μπαμπάς, επειδή δεν τα έχασα» λέω και κοιτάζω τον άντρα μου με ύφος απείθαρχου παιδιού. «Πού είναι τότε;» ανταπαντά ο Έβαν. «Είναι» Άλλο ένα τρίξιμο στο κεφαλόσκαλο, το οποίο ακολουθεί αυτήν τη φορά το χοροπήδημα της Βέριτι, που μπαίνει επίσης στην κουζίνα. Τον τελευταίο καιρό είναι ασυνήθιστα κεφάτη. Χοροπηδάει, τραγουδάει, κάνει με κέφι τις δουλειές στην κουζίνα μέχρι που προσφέρθηκε να βοηθήσει τον Κον με τις δικές του. Υποψιάζομαι ότι κάποιο αγόρι είναι στη μέση και δεν νιώθω καθόλου ωραία γι αυτό. Ούτε χαίρομαι. Περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία για να της κάνω μια κουβέντα γι αυτό το θέμα, γιατί είναι πολύ μικρή για αγόρια. Δεν της επιτρέπουμε να βάφεται, να ξενυχτάει, να βγαίνει με τους φίλους της, να έχει διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στην οποία δεν έχουμε πρόσβαση εμείς, να έχει αριθμό κινητού τηλεφώνου τον οποίο να δίνει στους φίλους της. Και πάλι όμως, με κάποιον τρόπο Καθόμαστε και οι τρεις και την κοιτάζουμε να μπαίνει στην κουζίνα. Είναι ψηλή και λυγερόκορμη, έχει τα μαλλιά πιασμένα πίσω τρεις ενωμένες αλογοουρές που ξεκινούν από το μέτωπο και καταλήγουν στο σβέρκο, φοράει τη ροζ ρόμπα της με τη ζώνη δεμένη και περπατάει ξυπόλυτη. ~27~

Ντοροθυ Κουμσον «Τι;» Κοντοστέκεται με το που διαβαίνει το κατώφλι. «Τι έκανα πάλι;» ρωτάει θιγμένη. «Τίποτα, να τι. Γιατί λοιπόν κάθεστε και με κοιτάτε σαν να έκανα κάτι;» «Τίποτα δεν έκανες, καρδούλα μου» λέει ο Έβαν. «Απλώς μας ξάφνιασες, γιατί την ώρα που ήρθες η μητέρα σου ήταν έτοιμη να μας πει πού έβαλε τα μαχαίρια». Τα μεγάλα καστανά μάτια της Βέριτι στρέφονται με μελοδραματικό ύφος πάνω μου. «Αχ, βρε μαμά, όχι πάλι!» «Όχι πάλι τι;» ρωτάω. «Ξέχασες πού έβαλες τα μαχαίρια, πά-λι!» «Όχι, δεν ξέχασα». «Πού είναι λοιπόν;» ρωτάει ο Έβαν. «Είναι Είναι» «Ω, ΘΕΕ ΜΟΥ!» τσιρίζει ξαφνικά η Βέριτι. «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;» Ακόμη δεν έχουμε προλάβει να συνέλθουμε από την πρώτη τσιρίδα όταν έρχεται και η επόμενη. «ΣΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΟΥ, ΒΡΕ ΜΑΜΑ! ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;» Η ένταση της φωνής της Βέριτι όταν τσιρίζει μοιάζει με σφυρίχτρα για σκύλους είναι άκρως επώδυνη για έναν άνθρωπο κουρασμένο, για έναν άνθρωπο ζαλισμένο από το αλκοόλ που κατανάλωσε το προηγούμενο βράδυ, για έναν άνθρωπο που περνάει σοβαρή κρίση στρες. «Ω, το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου. Σου αρέσει;» Απλώνω το χέρι για να το δει καλύτερα. «Ο πατέρας σου μου ζήτησε να τον ξαναπαντρευτώ χτες βράδυ και δέχτηκα». «Σκεφτόμουν να το κάναμε στις 25 Ιουνίου» λέει ο Έβαν. «Α, για να έχουμε μόνο μία επέτειο να θυμόμαστε; Ναι, καλό αυτό» του λέω. «Παρ όλα αυτά θα περιμένω δύο κάρτες και δύο δώρα, τσιγκούναρε». ~28~

Καρδια απο παγο «Για περιμένετε, σοβαρά το λέτε ότι θα παντρευτείτε; Με τελετή και όλα τα σχετικά;» ρωτάει η Βέριτι. «Φυσικά» λέμε μαζί με τον Έβαν. «Θα είναι ανοιχτός» συνεχίζει ο Έβαν. «Νυφικό, ασορτί φορέματα για τις παράνυφες, λιμουζίνες τα πάντα». Η Βέριτι σηκώνει τα μάτια στον ουρανό. «Γιατί δεν μπορείτε να είστε σαν τους γονείς των άλλων παιδιών; Αυτοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα». «Προφανώς, οι γονείς των άλλων παιδιών δεν αγαπιούνται όσο εμείς» της εξηγώ και εύχομαι να μην το πάει φιρί φιρί για να βρει τον μπελά της, περνώντας στη σκοτεινή πλευρά της εφηβικής κατσουφιάς, γιατί ο Έβαν έχει μηδενική ανοχή στην αυθάδεια και στην αγένεια. «Και θα με βάλετε να εμφανιστώ έτσι μπροστά σε όλους» λέει. «Μα γιατί αυτή η οικογένεια δεν μπορεί να είναι φυσιο λογική έστω για μια φορά;» Νιώθω τον Έβαν να αγριεύει, αλλά τον προλαβαίνω. «Και αυτό είναι το τέλος της παράστασης Μουτρωμένη Έφηβη με πρωταγωνίστρια τη Βέριτι Γκίλμαρ» της λέω. «Και τώρα, κυρίες και κύριοι, θα θέλαμε πίσω την καλή κι ευγενική Βέριτι, η οποία θα ζητήσει συγγνώμη για όσα είπε». Χαμογελάω στην κόρη μου, η οποία δείχνει να καταλαβαίνει ότι μόλις τη γλίτωσα από μία εβδομάδα τιμωρία χωρίς το ipod της ή από τον περιορισμό του δικαιώματός της να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή. Η Βέριτι καρφώνει τα μάτια στα γυμνά της πόδια και αρχίζει να κουνάει τα δάχτυλά της, ενώ η ατμόσφαιρα στην κουζίνα βαραίνει και γίνεται όλο και πιο τεταμένη. Ο Κόνραντ έχει σταματήσει ν ανασαίνει και νιώθω την καρδούλα του να βροντοχτυπάει καθώς είναι ακουμπισμένος πάνω μου. Φοβάται ότι αν η Βέριτι μπει τιμωρία και της απαγορέψουμε να βλέπει τηλεόραση ή της στερήσουμε τον υπολο- ~29~

Ντοροθυ Κουμσον γιστή ή τη στέλνουμε στο δωμάτιό της αμέσως μόλις γυρίζει σπίτι από το σχολείο, θα ισχύσει το ίδιο και γι αυτόν. «Συγγνώμη» ψελλίζει η Βέριτι. «Είπες κάτι; Μίλησε το ποντικάκι; Αν ναι, πες του ότι δεν το άκουσα» λέω στ αστεία. «Έλα, ποντικάκι, τσίριξε πιο δυνατά». Χωρίς να το θέλει, χαμογελάει, σηκώνει τα μάτια και λέει: «Συγγνώμη, μαμά. Συγγνώμη, μπαμπά». «Μπράβο, κορίτσι μου» λέω. «Και τώρα, ελάτε, καθίστε. Πρώτα τρώμε και μετά κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». «Μαχαίρια;» ρωτάει ο Έβαν. «Στη θήκη των περιοδικών στο καθιστικό» λέω χωρίς σκέψη. Μα φυσικά, αυτό ήταν εξαρχής το πρόβλημα: η υπερβολική σκέψη. Ανεπαίσθητα σχεδόν το στόμα και το αριστερό φρύδι του Έβαν τινάζονται νευρικά. Σκέφτεται ότι θα μπορούσε να τα βρει ο Κον, να τα πάρει για παιχνίδι και να τραυματιστεί. «Και για να σε προλάβω, η θήκη των περιοδικών είναι πάνω στην ντουλάπα, στην κρεβατοκάμαρα των ξένων». «Φυσικά» λέει και κουνάει το κεφάλι. «Πού αλλού θα ήταν; Πάω να τα φέρω λοιπόν». «Ωραία. Λοιπόν, τι θέλετε για πρωινό;» ρωτάω. «Σήμερα θα σας πάει ο μπαμπάς στο σχολείο, πηγαίνοντας στη δουλειά». Δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι για να κάνω τα συνηθισμένα πράγματα από φόβο μην με δει κανείς και με θυμηθεί. Κάτι τέτοιες άσχετες ειδήσεις στην εφημερίδα ανακινούν συνήθως τη μνήμη των ανθρώπων και τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχεις απλώς «κοινή φάτσα» και ότι πραγματικά σε θυμούνται από κάπου, αλλά αυτό το κάπου θα προτιμούσες να το ξεχνούσαν. «Μα, μαμά, είναι Σάββατο» λέει ο Κόνραντ. Σάββατο; Πρώτη φορά το ακούω. «Α» λέω. ~30~

Καρδια απο παγο «Δεν το ήξερες;» ρωτάει η Βέριτι, της οποίας η φωνή και η στάση δείχνουν ανησυχία. «Φυσικά και το ήξερα, απλώς ήθελα να δω αν είστε σε εγρήγορση». Αγκαλιάζω στα πεταχτά τον Κον. «Έλα, καρδούλα μου, κάτσε στο τραπέζι μέχρι να ετοιμάσω πρωινό. Ο μπαμπάς έχει πρωινό ιατρείο σήμερα». Γυρίζω πάλι στο νεροχύτη και προσπαθώ να ηρεμήσω. Είναι φυσιολογικό να ξεχάσω τι μέρα είναι ύστερα από το χθεσινοβραδινό μεθύσι. Όλοι ξέρουν ότι δεν πίνω πολύ. Επομένως, αυτό το κενό μνήμης δεν σημαίνει τίποτα. Καμία σχέση με παλιά. Το χθες είναι χθες και το σήμερα είναι σήμερα και αυτό που έπαθα σήμερα δεν έχει σχέση με τα παλιά. Όλοι ξεχνάμε κάποια πράγματα μια στις τόσες. Όλοι. ~31~

Πόπι Το χαμόγελο που σκοτώνει; Η Πόπι Καρλάιλ, μία εκ των δύο εφήβων που έγιναν γνωστές με το παρατσούκλι Κορίτσια Παγωτό, πρόκειται να καταθέσει σήμερα στη δίκη της σχετικά με τη συμμετοχή της στη δολοφονία του καθηγητή Μάρκους Χάλνσλι. Η 18χρονη Καρλάιλ, που χρωστάει το παρατσούκλι της στο γεγονός ότι εμφανίστηκε ημίγυμνη και χαμογελαστή να τρώει παγωτό μαζί με τη συγκατηγορούμενή της Σερένα Γκόριτζ, αρνείται ότι σκότωσε τον πρώην εραστή της, τον κύριο Χάλνσλι. Αυτή και η Γκόριτζ φέρονται να υποστηρίζουν ότι ύστερα από διαμάχη προκλήθηκε ατύχημα, αποτέλεσμα του οποίου ήταν ο κύριος Χάλνσλι να δεχτεί θανάσιμο πλήγμα με μαχαίρι. Ωστόσο, σύμφωνα με τα στοιχεία που αποκάλυψε η αστυνομία, ο κύριος Χάλνσλι έφερε πολλαπλά κοψίματα στο θώρακα, πιθανό αποτέλεσμα βασανισμού, και ο θάνατός του προήλθε τελικά από μαχαιριά στην καρδιά. Παρότι τα δακτυλικά αποτυπώματα της Καρλάιλ βρέθηκαν πάνω στο μαχαίρι, η ίδια αρνείται την κατηγορία της ανθρωποκτονίας και αναμένεται να ισχυριστεί, όταν θα κληθεί στο βήμα του μάρτυρα, ότι η Γκόριτζ επέστρεψε στο σπίτι του κύριου Χάλνσλι και τον σκότωσε με σκοπό να την παγιδέψει. Daily News Chronicle, Οκτώβριος 1989