ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΟΠΑΔΟ ΤΟΥ ΦΟΥΤΜΠΟΛ, ΙΛΖΕ ΤΕΜΠΕΤΣ Κ.Τ.

ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΟΠΑΔΟ ΤΟΥ ΦΟΥΤΜΠΟΛ, ΙΛΖΕ ΤΕΜΠΕΤΣ Κ.Τ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ Από τότε που γνωριστήκαμε πόσος καιρός πάει άραγε; όλο με βλέπετε να σπάω τα μούτρα μου σε διάφορες φάσεις και με διάφορους τρόπους. Ε, όλα αυτά τελειώνουν εδώ. Σ αυτή τη σελίδα. Πριν την επόμενη παράγραφο. Γι αυτό και ίσως αυτή να είναι η καλύτερή μου ιστορία μέχρι στιγμής. Έχω ένα κάρο πράγματα να σας πω. Πιο πολλά από ποτέ. Αρχικά, είπα μήπως βγάλω το βιβλίο Τέρμα το ξύλο. Ή Κοιτάξτε με! Είμαι ειδική περίπτωση. Ή Το πρώτο φιλί. Ή Ρέιφ Κατσαντόριαν: Ο μυστικός καλλιτέχνης. Αλλά τελικά δεν έβαλα κανέναν απ αυτούς τους τίτλους. Κι αν δεν το παρατηρήσατε ακόμη, το βιβλίο αυτό ονομάζεται Απ το κακό στο χειρότερο. 9

Και παρόλο που σαν τίτλος δεν ακούγεται κι απ τους πιο χαρωπούς του κόσμου (και όχι αδίκως), συμβαίνουν πολλά εδώ μέσα που είναι όμως εκπληκτικά. Όπως το ότι γίνομαι ήρωας του αμερικάνικου φούτμπολ. Ναι, ναι. Ξέρω, θα πείτε: Τι; Φούτμπολ και Ρέιφ μαζί; Πώς κολλάνε αυτά τα δυο; Αλλά ναι, εγώ ήμουν αυτός που έβγαλε ασπροπρόσωπα τα Γεράκια του Χιλς Βίλατζ. Και δεν το βγαλα απ το κεφάλι μου. Στ αλήθεια συνέβη.

Αλήθεια, αλήθεια. Μη με παρεξηγείτε όμως. Δε λέω πως αυτή εδώ η ιστορία θα είναι ένας ατέλειωτος θρύλος του φούτμπολ, όλο δόξα και τσιρλίντερς να φωνάζουν το όνομά μου. (Προφανώς. Την έχετε δει τη φάτσα μου, έτσι;) Να, έτσι έλεγα... Ε λοιπόν, ξέρετε κάτι; Ίσως είναι καλό να σας τα πω όλα απ την αρχή. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να πάμε λίγο πίσω στο παρελθόν. Που σημαίνει ότι εδώ κάνουμε ένα ωραίο φλασμπάκ. Και μετά άλλο ένα, απ την ανάποδη. Προς το μέλλον. Ε, και μετά ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει. Οπότε προσδεθείτε. Θα χουμε αναταράξεις. Έτοιμοι; Ωραία. Ιδού το φλασμπάκ. 11

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΡΧΗ Καλώς ορίσατε στο ΠΑΡΕΛΘΟΝ! Μην ανησυχείτε, δεν πήγαμε και πολύ πίσω. Μόλις τρεις βδομαδούλες πριν, για να είμαι ακριβής. Ένα φρικτό για μένα καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του. Aν και υποτίθεται ένα παιδί το καλοκαίρι περνάει τις πιο σούπερ μέρες της χρονιάς του. Εγώ πάλι όχι. Για μένα, η Κατασκήνωση Γουανναμόρα ήταν η απόλυτη καταστροφή και οι μέρες που πέρασα στα Βραχώδη Όρη και στο Πρόγραμμα παραλίγο να με ξεκάνουν με έξι διαφορετικούς τρόπους. (Καλά, με έναν τρόπο, αλλά τέλος πάντων...) Ωστόσο τίποτα απ τα παραπάνω δεν ήταν το πιο χάλια μέρος του καλοκαιριού μου. Το χειρότερο συνέβη την Παρασκευή πριν ξεκινήσει το σχολείο, όταν η μαμά με πήγε στο Γυμνάσιο Χιλς Βίλατζ. Είχαμε κανονίσει συνάντηση με την κυρία Στρίκερ και την κυρία Στοουνκέις για να μπορέσω να ξαναγραφτώ εκεί. 14

Τη θυμάστε τη Στρίκερ, έτσι; Και τη Στοουνκέις; Είναι η διευθύντρια και η υποδιευθύντρια του σχολείου. Είναι και αδερφές αλήθεια. Είναι σαν για κάθε συμφορά σου με τη μία αδερφή, παίρνεις και την άλλη δώρο. Άσε που αν υπήρχε Παγκόσμιος Σύλλογος Μίσους κατά του Ρέιφ, θα ήταν πρόεδρος και αντιπρόεδρος.

Τέλος πάντων, όσο ήμουν κλεισμένος στη φωλιά του λιονταριού (δηλαδή, καθισμένος στο γραφείο της Στρίκερ), μου ρθε το νέο σαν κεραμίδα δύο μεγατόνων. «Αν ο Ρέιφ επιθυμεί να επιστρέψει αυτό το φθινόπωρο στο σχολείο μας» είπε στη μαμά μου η κυρία Στρίκερ «θα πρέπει να τον γράψουμε στο Ειδικό Τμήμα Ένταξης». Κι εγώ έκανα: «ΠΩΣ; Τι;». Αλλά η Στρίκερ δεν είχε τελειώσει ακόμα. Συνέχιζε σαν το τσουνάμι. «Τώρα, για το αν θα τελειώσει κανονικά το γυμνάσιο ή θα χρειαστεί ένα δυο ή παραπάνω εξάμηνα ακόμα, δεν μπορώ να το ξέρω από τώρα» μας είπε. Και εγώ έκανα: «Ε... ΤIIIIΙΙΙΙ;;;». Δεν ξέρω πώς το λένε στο δικό σας σχολείο. Ειδική Αγωγή, Τσίρκο Μεντράνο. Εδώ πάλι το λέμε Ειδικό Τμήμα Ένταξης, ΕΤΕ. Αλλά έχουμε κι ένα κάρο άλλα ονόματα, τα οποία δε λέμε μπροστά στους καθηγητές. Ε, σ αυτό το τμήμα θα ήμουν πια. Προσπάθησα να μιλήσω στη Στρίκερ και τη Στοουνκέις και στη μαμά ακόμα μήπως τη γλιτώσω απ αυτό το φριχτό λάθος, αλλά εκείνες ούτε να τ ακούσουν. Εντά ξει, η μαμά δεν το κανε από κακία. Το ξέρω πως θέλει το καλύτερο για μένα. Απλώς είπε να δοκιμάσω και βλέπουμε. «Θα δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα όταν αρχίσει το σχολείο» είπε. «Ποιος ξέρει... Μπορεί και να σ αρέσει τελικά». Κάτι τέτοια λένε οι ΜΑΜΑΔΕΣ. 16

Στο μεταξύ, αν νομίζετε πως η ιστορία μας έχει μόνο άσχημα νέα μέσα, μην ανησυχείτε. Συμβαίνουν και διάφορα ωραία, όπως εκείνο το πρώτο φιλί που λέγαμε, αλλά και κάτι άλλα που δε σας τα έχω πει ακόμα. Αλλά μέχρι εδώ; Μάλλον το χειρότερο ξεκίνημα σχολικής χρονιάς. Και δεν είχε καν ξεκινήσει δηλαδή. 17

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Yπάρχουν περιπτώσεις ειδικές και περιπτώσεις ειδικές. Να, μια γιορτή, ας πούμε, που πρέπει να βάλεις τα καλά σου είναι μια «ειδική» περίσταση. Ή άμα χρειαστείς μια πολύ λεπτή επέμβαση, πρέπει να πας σε «ειδικό» χειρουργό. Ή άμα σου χαλάσει ο υπολογιστής, καλύτερα να τον πας σε «ειδικό», παρά να τον φτιάξεις μόνος σου. Αλλά το να σε βάλουν σε πρόγραμμα για παιδιά με «ειδικές ανάγκες», μέσα σε «ειδικές» τάξεις και χωρίς καμιά εγγύηση πως θα βγάλεις το γυμνάσιο στην ώρα του; Δεν είναι και το καλύτερό μου. Πριν φύγω απ το σχολείο εκείνη τη μέρα, η μαμά κι εγώ είχαμε συνάντηση με τον νέο μου καθηγητή του «Τμήματος Ένταξης», τον κύριο Έντουαρντ Φανούτσι. Εμένα πάντως αυτό το όνομα μου ακούγεται σαν κάτι που θα το έτρωγες μαζί με σάλτσα ντομάτα. 18

«Ρέιφ, καλώς όρισες στο Γυμνάσιο Χιλς Βίλατζ» είπε. «Χαίρομαι που θα δουλέψουμε μαζί φέτος. Και εσείς είστε η Τζουλς, κυρία Κατσαντόριαν;» «Τζουλς, στον ενικό» είπε η μαμά. Ο κύριος Φανούτσι την αναγνώρισε από το εστιατόριο όπου δουλεύει το Σουίφτι στη Λεωφόρο Μοντγκόμερυ. Κι η μαμά θυμόταν μέχρι και πως του άρεσαν καλοψημένα τα τσίζμπεργκερ και πως καθόταν μόνος του στην μπάρα για πρωινό κάθε Κυριακή. Καλά, όπως φαίνεται, περνούσαν πολύ ωραία οι δυο τους μιλώντας για τσίζμπεργκερ, την ώρα που εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν το πόσο φριχτή έμελλε να γίνει η ζωή μου στο άμεσο μέλλον. Τι να σήμαιναν ακριβώς όλα αυτά; Να ήμουν άραγε απλά χαζός; Θα τα είχα γλιτώσει όλα αυτά αν πρόσεχα λίγο παραπάνω στα μαθήματα; Αν έτρωγα πιο πολλά λαχανικά, όπως μου έλεγε η μαμά; Αν δεν είχα έναν φανταστικό φίλο με τον οποίο μιλούσα όλη την ώρα; Αν δεν ήμουν τόσο περίεργος; «Εντάξει, Ρέιφ» είπε τέλος ο κύριος Φανούτσι. «Θα κοι τάξουμε λίγο το ΕΕΠ σου. Μετά είσαι ελεύθερος να απολαύσεις τις τελευταίες μέρες των καλοκαιρινών σου διακοπών». Ήθελα να τον ρωτήσω πώς στο καλό θα μπορούσα να απολαύσω οτιδήποτε, όταν με περιμένε κάτι τέτοιο, αλλά δεν είπα λέξη. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ΟΧΙ ΟΧΙΟΧΙΟΧΙΟΧΙΟΧΙΟΧΙΟΧΙ! Υποτίθεται πως ΕΕΠ σημαίνει Εξειδικευμένο Εκπαι 19

δευ τικό Πρόγραμμα. Αλλά εμένα μου ακουγόταν κάπως σαν Εξαιρετικά Έντονος Πόνος. Μάλλον το κατάλαβε ο κύριος Φανούτσι πως ήμουν τόσο ενθουσιασμένος όσο ένα παιδί στην καρέκλα του 20

οδοντίατρου, γιατί αμέσως άρχισε τα «κολλητιλίκια» μαζί μου. «Αν θες το πιστεύεις, αλλά θα χαρείς που θα είσαι στο πρόγραμμα» είπε. «Θα σε βοηθήσει να τα πας καλύτερα από ποτέ στο σχολείο, σαν να σου βάζει λίγη παραπάνω βενζίνη στο ντεπόζιτο. Θα πηγαίνεις κανονικά στα περισσότερα μαθήματα, όπως όλοι οι άλλοι, και μαζί θα δουλεύουμε τις εργασίες σου. Τρεις φορές τη βδομάδα θα έχεις Τμήμα Ένταξης μαζί με μερικά άλλα παιδιά που χρειάζονται έξτρα βοήθεια». «Παιδιά σαν εμένα;» είπα. «Ναι» απάντησε. «Παιδιά που μαθαίνουν κάπως διαφορετικά». Που δηλαδή πήγαινε να πει «με ειδικές ανάγκες». Βλαμμένα. Απόβλητα. Ψυχάκηδες. Φρικιά. Ξέρετε... παιδιά σαν εμένα. 21