Λόγος VII Zeren Goktan TR, Sergey Shestakov RU, Άνδρος Ευσταθίου CY, Παναγιώτης Λάμπρου GR Χώρος: Μουσείο Ύδρευσης της ΕΥΑΘ (26ης Οκτωβρίου 19) Διάρκεια: 28/06-31/07/14 Ώρες λειτουργίας: Τρ-Πα 09.00-14.00, Σα 11.00-19.00 Εγκαίνια: 28/06/14, 21.00 Συνδιοργάνωση: ΕΥΑΘ / ΜΦΘ Υπάρχει η αίσθηση ότι ο λόγος που αναφέρεται σε μέρη-σύμβολα είναι πάντοτε ηχηρός. Εκεί οι λέξεις φέρουν μεγάλο ιστορικό και συναισθηματικό βάρος. Ακριβώς όμως για αυτό γίνονται και εκκωφαντικά κενές, γιατί έχουν μετατραπεί σε μεταφορές που έχουν ενσωματωθεί στη συλλογική μας γνώση. Ανάμεσα όμως στην επιφάνεια της εικόνας και στο βάρος του συμβόλου στέκεται ένας άλλος λόγος, αυτός που αρθρώνεται από την παρουσία- είναι αυτός που μας υπενθυμίζει πως ακόμη και σε αυτά μέρη, ο λόγος κάποτε «κατοικούνταν». Αυτό επιδιώκουν τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτή την ομαδική έκθεση: να οδηγήσουν τον θεατή σε μέρη κατεστραμμένα εξαιτίας μεγάλων ιστορικών γεγονότων που οφείλονταν είτε σε πολιτικούς, είτε σε τεχνολογικούς λόγους ή ακόμη και σε πιο μικρής κλίμακας προσωπικές καταστροφές. Και αυτά τα μέρη να τα αναδείξουν ως μνημεία ζωής. Με αυτό τον τρόπο ένας άνθρωπος που σηματοδότησε τη ζωή κάποιου άλλου, μία Πράσινη γραμμή που τραβήχτηκε τσακίζοντας φτερά, μία πυρηνική καταστροφή που δεν αφήνει ίχνη μόνο στο παρελθόν, αλλά προοιωνίζει επίσης το μέλλον, ένα νησί που έχει εγκαταλειφθεί στην ιστορία του, όλα αυτά μετατρέπονται από νεκρές μεταφορές σε ανοιχτές ζώνες νοημάτων. Οι μεταφορές δεν γυρίζουν ποτέ πίσω από όπου ξεπήδησαν, αλλά άλλωστε δεν υπάρχει λόγος για να γίνει αυτό. Aρκεί που τις έχει αναζητήσει κανείς.
Zeren Göktan - Black Swan Event Η φωτογραφική σειρά Black Swan Event περιλαμβάνει φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κυρίως στην Ίμβρο. Είναι μια σειρά φωτογραφιών από τυχαία γεγονότα, που δεν θα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί. H επίδραση αυτών των μοναδικών γεγονότων ξεπερνά την ικανότητά μας να τα συλλάβουμε με βάση την εμπειρία μας και μας ωθεί να τα κοιτάξουμε υπερβαίνοντας τη γνώση. Οι στιγμές τις οποίες έχουν συλλάβει αυτές οι φωτογραφίες προτείνουν, λοιπόν, μια εναλλακτική οπτική γωνία, που ενθαρρύνει το θεατή να βρει τον δρόμο του μέσα από τέτοια φαινόμενα. Η σειρά εκμεταλλεύεται εκείνη τη στιγμή της αβεβαιότητας που πυροδοτείται από μια απελπισμένη ανάγκη να συλληφθεί το απίθανο. Στην πρώτη από αυτές τις φωτογραφίες, όπου απεικονίζονται συχνά καταστάσεις εκπατρισμού, εγκατάλειψης και θανάτου, καλούμαστε να παρακολουθήσουμε το μαύρο των κύκνων να χρωματίζεται σε λευκό. Πρόκειται για μια μεταφορά για την αδύνατη επιθυμία να εκλογικεύσουμε το απίθανο και μας δείχνει τον δρόμο προς ένα ξέφωτο όπου ενστερνιζόμαστε μια νέα συμπεριφορά απέναντι στα ανεξήγητα γεγονότα της ζωής. Zeren Göktan Γεννήθηκε το 1975 στην Άγκυρα. Σπούδασε γραφικές τέχνες και πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο Μπιλκεντ και μάστερ από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Μπίλκεντ το 1999. Έκανε ένα δεύτερο μεταπτυχιακό από τη Σχολή του Μουσείο Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Tufts της Βοστώνης. Η πρώτη της ατομική έκθεση έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1997, και ακολούθησαν οι εκθέσεις Εν ονόματι του άρτου και προς χάριν της γης, στην Γκαλερί Κάσα (1999), Breadzone στο Σύγχρονο Κέντρο Τέχνης Platform Garanti (2003) και "In-flux", στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Akbank (2008). Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Τουρκία και το εξωτερικό. www.zerengoktan.com
Sergey Shestakov - Journey into the future #STOP1 Τα περισσότερα από τα projects που αναλαμβάνει ένας επιμελητής ή ένας διευθυντής μουσείου είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιου και περίπλοκου στοχασμού. Όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, στον πυρήνα κάθε εγχειρήματος υπάρχει μια συγκινησιακή αφορμή. Διασταυρώθηκα με τις φωτογραφίες του Τσέρνομπιλ του Sergey Shestakov πολύ πρόσφατα και σχεδόν τυχαία, και ακόμη θυμάμαι το συναισθηματικό και υπαρξιακό συγκλονισμό που βίωσα κοιτάζοντάς τες. Κάθε φωτογραφία του Sergey Shestakov είναι μια δραστική μεταφορά, δημιουργημένη από μικρές, αν όχι μικροσκοπικές, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες. Το όλο εγχείρημα αποδεικνύεται μια βαθιά καλλιτεχνική γενίκευση που αντηχεί ιδιαίτερα διαπεραστικά σήμερα, μετά την τραγωδία της Ιαπωνίας. Αυτή η νέα συνθήκη αλλάζει ακόμη και τον ήχο του τίτλου της σειράς Journey into the future - δάνειο από τον τίτλο ενός παιδικού βιβλίου, που βρέθηκε κοκαλωμένο στη Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνόμπιλ. Η δουλειά του Sergey Shestakov δεν εστιάζει μόνο στο πόσο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους να υπολογίσουν τον πιθανό κίνδυνο από τα πυρηνικά εργοστάσια (τόσο αυτά που υπάρχουν όσο και εκείνα που βρίσκονται υπό κατασκευή), αλλά κυρίως στο πραγματικό μέγεθος της ανθρώπινης ευθύνης σε σχέση με τα επιτεύγματα του πολιτισμού μας εν γένει. Κι αυτό γιατί όλες οι τεχνολογίες είναι αναπόφευκτο να ξεφύγουν, κάποια στιγμή, από τον έλεγχο του ανθρώπου. Ανέκαθεν οι καλλιτέχνες γοητεύονταν από το θέμα της Αποκάλυψης. Το Journey into the future του Sergey Shestakov ανήκει στο μεγάλο ρεύμα της αποκαλυψιακής τέχνης. Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, ενός αιώνα επικεντρωμένου στον εκσυγχρονισμό, την καινοτομία, τις νέες τεχνολογίες, τέτοια έργα μπορούν να ερμηνευτούν ως προειδοποίηση, να λειτουργήσουν ως ένα είδος συναγερμού. Με τη σειρά των φωτογραφιών του από το Τσερνόμπιλ, ο Sergey Shestakov καταφέρνει να επιτύχει μια έξοχη έκφραση αυτού του καλλιτεχνικού μηνύματος. Olga Sviblova Sergey Shestakov Γεννήθηκε το 1968. Ζει και εργάζεται στη Μόσχα. Αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Φυσικής και Technics. Έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στο Κέντρο Φωτογραφίας της Τενερίφης, στο Φεστιβάλ Fotografia Europea στο Reggio Emilia στην Ιταλία, στο Ουκρανικό Περίπτερο στην 13η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία και στην Πινακοθήκη της Βιέννης. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα του Shestakov ανήκουν στις μόνιμες συλλογές των Μουσείων Sarasota Museum of Art, Russian State Museum of Arctic and Antarctic, St. Petersburg, Multimedia Art Museum, Moscow, Moscow Museum of Modern Art, Musée de l'elysée Lausanne, στη συλλογή της Gazprombank και σε ιδιωτικές συλλογές στη Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Βραζιλία, Μεξικό, Πορτογαλία και Λετονία.
Άντρος Ευσταθίου - Nicosia International Airport Είναι συχνά που αναλογιζόμενοι την Πράσινη Γραμμή στην Κύπρο, έρχεται στο μυαλό μας το εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο Λευκωσίας. Ένα ιστορικό κτίριο μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής που σήμερα βρίσκεται στη «Νεκρή Ζώνη» και αποτελεί το απόλυτο σύμβολο της. Όμως, όπως κάθε σύμβολο, η επιλογή του σαν θεματική είναι δύσκολο εγχείρημα καθώς η «υπερκατανάλωση» του το καθιστά κλισέ. Στην περίπτωση όμως των φωτογραφιών του Άντρου Ευσταθίου, βιώνουμε τη μετεξέλιξη του αεροδρομίου Λευκωσίας από το κτίριο σύμβολο σε κάτι πολύ πιο ανθρώπινο και προσωπικό, καθώς ο εικαστικός επιλέγει να φωτογραφίσει μέσα στον εγκαταλελειμμένο χώρο πέντε πρόσωπα που εργάζονταν μέσα στον χώρο του αεροδρομίου πριν το 1974 φορώντας στολές εποχής. Έτσι το αεροδρόμιο παύει να είναι ένα στατικό αρχιτεκτόνημα, μεταλλάσσεται από ένα «βουβό νεκροταφείο» σε ένα χώρο ζωντανό. Οι ανθρώπινες φιγούρες στο μάτι του θεατή φαντάζουν εκλάμψεις μιας ανάμνησης του παρελθόντος, πριν την εγκατάλειψη. Το αεροδρόμιο Λευκωσίας γίνεται ένας χώρος με ιστορία, όχι ένας ιστορικός χώρος αλλά ένας χώρος στον οποίο εξελίσσονταν καθημερινά οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες. Οι φωτογραφίες προκαλούν ουσιαστικά τον θεατή να δει και να βιώσει τον χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από ό,τι έχει συνηθίσει. Παράλληλα, οι εικόνες αυτές διατηρούν τη χαρακτηριστική μεταφυσική αισθητική που έχει διαχρονικά η δουλειά του φωτογράφου. Άντρος Ευσταθίου Γεννήθηκε στην Πάφο της Κύπρου το 1974. Παρακολούθησε σπουδές φωτογραφίας στην σχολή ΕΜΕΦ στην Αθήνα και στη συνέχεια συνέχισε τις σπουδές του στη σχολή ESP (European School of Photography). Μετά τις σπουδές του εργάστηκε ως βοηθός φωτογράφων Μόδας για διάφορα ελληνικά περιοδικά Μόδας. Με την επιστροφή του στην Κύπρο εργάστηκε ως υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος των Ειδικών Εκδόσεων για εφτά χρόνια, όπως επίσης και υπεύθυνος των επιμορφωτικών μαθημάτων στο τμήμα φωτογραφίας του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Το 2010 δημιούργησε τον πολυχώρο Τέχνης IsNotGallery. Έχει εκθέσει σε διάφορες γκαλερί στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται στο Υπουργείο Πολιτισμού της Κύπρου, το Λαογραφικό Μουσείο Ελληνικής Τέχνης στην Αθήνα, την Κεντρική τράπεζα της Κύπρου, όπως και σε ιδιωτικές συλλογές στην Κύπρο και στο εξωτερικό. www.androsefstathiou.com
Παναγιώτης Λάμπρου Αριστούλα Αριστούλα λένε τη γιαγιά μου. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Εγώ πήρα το όνομα του πατέρα της, πρώτου ξαδέλφου του παππού μου. Ο αδερφός μου ο Γιάννης ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας γεννήθηκε με σύνδρομο down και οι γονείς μου ανησυχούσαν για το δεύτερο παιδί. Προτού γεννηθώ, η Αριστούλα πρότεινε για το αγέννητο παιδί που θα ερχόταν να πάρει το όνομα του πατέρα της και σε αντάλλαγμα η ευχή της ήταν η γέννα ενός υγιούς μωρού. Tη γνώριζα την Αριστούλα όταν ήμουν παιδί, όμως ήρθαμε πιο κοντά όταν μεγάλωσα. Άρχισα να σέβομαι τη μοναχική ζωή της, την ειλικρίνεια και την περηφάνια της. Έζησε με τη μητέρα της στην Ήπειρο, στα όρη Μουργκάνα της Θεσπρωτίας στο χωριό Τσαρακλιμάνι, μια καθόλα αγροτική ζωή. Ο πατέρας της ήταν μετανάστης στη Ρουμανία και πέθανε μήνες προτού γεννηθεί εκείνη. Τα τελευταία 25 χρόνια, μετά το θάνατο της μητέρας της, έζησε σαν βοσκoπούλα φροντίζοντας τις κατσίκες της μέχρι και την ηλικία των 93 ετών. Πέθανε στις 15 Ιουλίου του 2004. Παναγιώτης Λάμπρου Παναγιώτης Λάμπρου Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Γνωρίστηκε με τη φωτογραφία στον Φωτογραφικό Κύκλο το 1998 και συνέχισε τις σπουδές του στο Κέντρο Έρευνας και Αρχειοθέτησης της Φωτογραφίας (CRAF), στο Spilimbergo της Ιταλίας το 1999. Το 2004 έγινε μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου στην Ελλάδα. Το 2010 έλαβε το δεύτερο βραβείο για το έργο του "Portrait of my British Wife" στο Τaylor Wessing Photographic Portrait Prize, στη National Portrait Gallery, του Λονδίνου. www.panayiotislamprou.com