1 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 73 Η λάμψη της εξέγερσης είναι παντοτινή...
2 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σελ.3 Το πολυτεχνείο δεν τέλειωσε ποτέ Σελ.5 Η σύγχρονη κοινοβουλευτική «χούντα» Σελ.9 Χρονικό της Εξέγερσης (Τετάρτη 14/11) Σελ.10 (Πέμπτη 15/11) Σελ.12 (Παρασκευή 16/11) Σελ.16 Μέσα στο Πολυτεχνείο Σελ.17 (Σάββατο 17/11) Σελ.20 39 χρόνια Πολυτεχνείο (1974 1979) Σελ.22 (1980 1989) Σελ.23 (1990 ) Σελ.25 Ο Νοέμβρης πάντα θα πληγώνει την αστική τάξη Σελ.27 Άρθρο του Λουίς Σεπούλβεδα Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές. Τάσος Λειβαδίτης
3 ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ Τι κι αν έχουν περάσει 39 ολόκληρα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στην πραγματικότητα είναι σα να μην πέρασε μια μέρα, μιας κι αυτή παραμένει τόσο επίκαιρη όσο και οι αιτίες που τη γέννησαν. Στο Πολυτεχνείο, φοιτητές και εργαζόμενοι πάλεψαν όχι μόνο για να πέσει η χούντα, αλλά και ενάντια στις αιτίες που γεννούν και στηρίζουν τις δικτατορίες. Πάλεψαν για εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα. Η εξέγερση πλήγωνε και πληγώνει ακόμα τις αστικές κυβερνήσεις. Γι αυτό και από τα πρώτα χρόνια προσπάθησαν με κάθε τρόπο να χτυπήσουν το ανατρεπτικό μήνυμά της. Αυτό το έκαναν είτε χρησιμοποιώντας την πιο βάρβαρη καταστολή χτυπώντας τις πορείες προς την αμερικάνικη πρεσβεία (το 1980 τα ΜΑΤ δολοφονούν στην πορεία τον Κουμή και την Κανελοπούλου, ενώ το 1985 τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά), είτε προσπαθώντας να τη μετατρέψουν σε ακίνδυνη γιορτή μουσειακού χαρακτήρα. Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την αποκατάσταση της αστικής «δημοκρατίας», το σύστημα που γεννά τις δικτατορίες, αλλά και την αναγκαιότητα της εξέγερσης, ο καπιταλισμός, συνεχίζει είτε άμεσα είτε έμμεσα να εξαθλιώνει, να φυλακίζει, να βασανίζει, να δολοφονεί. Έτσι, η εξέγερση του 73 δεν ξυπνά μόνο την ιστορική μνήμη, αλλά εμπνέει και το ξέσπασμα σύγχρονων νεολαιίστικων και εργατικών αγώνων. Για μας ο Νοέμβρης ποτέ δε σταμάτησε στο 73: υπάρχει στο παρόν και κυρίως στο μέλλον μας!
4 Το μαζικό, φοιτητικό και εργατικό κίνημα θα συνεχίσει να αγωνίζεται με συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες ενάντια στο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Θα συνεχίσει να παλεύει, ενώνοντας την φωνή του με τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης που αντιστέκονται, με τα φοιτητικά κινήματα στη Χιλή και τον Καναδά, με τους αντάρτες στην Κολομβία και στο Μεξικό, με όλους όσους αγωνίζονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη ενάντια στον καπιταλισμό. Εμείς απαντάμε: Το ψωμί θα υπάρχει ή για όλους ή για κανέναν. Η ελευθερία αν δεν υπάρχει για όλους δεν υπάρχει για κανέναν.
5 Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ Το Πολυτεχνείο κάθε χρόνο ανοίγει τη συζήτηση για τους νέους κοινωνικούς αγώνες που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Το φετινό Πολυτεχνείο, όμως, μοιάζει από μόνο του πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς η σύγχρονη κοινωνική και οικονομική χούντα Κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ καταστρέφει, όπως και η τότε, τις ζωές και το μέλλον μας. Πιο συγκεκριμένα, όλοι είμαστε θύματα της προσπάθειας του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου, να ξεπεράσει την κρίση του. Αυτό συνεπάγεται μια ριζική αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα μέσω μνημονίων και νέων μέτρων που μόνους στόχους έχουν να φτωχοποιήσουν το λαό, να αυξήσουν την ανεργία, να δημιουργήσουν ένα νέο είδος εργαζομένου πλήρως εκμεταλλεύσιμου και γενικότερα να εδραιώσουν ένα νέο κοινωνικό και εργασιακό καθεστώς με τεράστιο χάσμα μεταξύ των λίγων και των πολλών, που επικυρώνει πως η σύγχρονη δημοκρατία, η αστική, είναι μια απάτη.
6 Τα μέτρα αυτά στερούν από το λαό τα αυτονόητα δικαιώματα σε δωρεάνδημόσια υγεία και ασφάλιση, μειώνουν του μισθούς και τις συντάξεις σε εξευτελιστικά επίπεδα, δημιουργούν ελαστικές σχέσεις εργασίας με ατομικές συμβάσεις, κόβουν επιδόματα και αναγκάζουν το λαό να πληρώνει συνέχεια «χαράτσια» και έκτατες εισφορές. Οι επιλογές αυτές εκφράζονται πολιτικά από τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τα οποία με τις πολιτικές τους πλήττουν την πλειοψηφία, ωφελώντας μόνο τα ίδια τα μέλη αυτών, τους τραπεζίτες και τους επιχειρηματίες. Φυσικά, η πολιτική αυτή δε μπορεί να αφήσει ανέπαφη και την παιδεία. Με διάφορους νόμους και διατάξεις, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προσπαθούν να φέρουν στην Ελλάδα ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης, όπως αυτό ορίζεται από τις αντιλαϊκές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θέλουν να φέρουν ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με όρους επιχείρησης, με managers στη διοίκηση, με δίδακτρα και διασπασμένα πτυχία, χωρίς καμία δημοκρατικότητα στη λειτουργία του. Την ίδια ώρα, εφαρμόζουν συγχωνεύσεις σχολείων και σχολών, μειώνουν τον αριθμό των καθηγητών
7 και τις ώρες των μαθημάτων, ενώ πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα αδυνατούν να λειτουργήσουν λόγω της υποχρηματοδότησης. Βέβαια, την ίδια στιγμή που παίρνονται αυτές οι πολιτικές αποφάσεις, είτε στη βουλή, είτε στην Ευρωβουλή, είτε στα G-8, είτε στα Eurogroups, ο λαός αντιστέκεται, πολιτικοποιείται, βγαίνει στους δρόμους, κάνει απεργίες και καταλήψεις, αναζητά νέες μορφές αντίδρασης. Γι αυτούς τους λόγους, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δε διστάζουν να καταστέλλουν όλες τις επικίνδυνες για τη σωτηρία τους αντιδράσεις, να καταπατούν όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, να τον τρομοκρατούν και να προσπαθούν να τον στείλουν σπίτι του, στον καναπέ και την τηλεόραση του. Η ποινικοποίηση των απεργιών και των καταλήψεων, η απαγόρευση των κουκούλων αλλά και των μασκών στις πορείες (τρομονόμοι και νέος νόμος Δένδια που έρχεται), οι συλλήψεις εκατοντάδων αθώων πολιτών τα τελευταία χρόνια, το κλείσιμο του μετρό στο κέντρο τις ημέρες των συγκεντρώσεων, η ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής, τα πολλά ακραία περιστατικά σωματικής βίας από την αστυνομία τα τελευταία χρόνια, η ρίψη επικίνδυνων για την υγεία χημικών ουσιών που είναι παράνομη, η χρήση αντλιών ρίψης νερού (πρώτη φορά στην απεργία της 7/11), η συμμετοχή του στρατού σε φύλαξη χώρων (βλ. Πεντάγωνο μετά την εισβολή των ναυτεργατών) αλλά και στην καταστολή των διαδηλώσεων - με αρχή στην παρέλαση της 28 ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, η σύλληψη δημοσιογράφων επειδή ανήρτησαν στο διαδίκτυο φωτογραφίες ή αποκάλυψαν σκάνδαλα, η φίμωση από τα ΜΜΕ όσων προσπαθούν να ορθώσουν μια πιο ριζοσπαστική φωνή, συνιστούν ένα σύγχρονο αντεργατικό πραξικόπημα, που λίγα έχει να ζηλέψει από το καθεστώς της 7ετίας. Παρ όλα αυτά, η νεολαία κι οι εργαζόμενοι με τους ανέργους, έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια ότι δε θα τα παρατήσουν, όσο κι αν καταστέλλονται οι αντιδράσεις τους. Έτσι, μέσα σε 2 χρόνια έχουμε δει στην Ελλάδα δεκάδες γενικές απεργίες, απεργίες διαρκείας από τα κάτω σε εργοστάσια και κλάδους που δε συμβιβάζονται με τη μίνι-αγωνιστικότητα των ξεπουλημένων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, καταλήψεις δημοσίων χώρων και υπουργείων, συγκεντρώσεις
8 αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, πορείες με παλμό και αγωνιστική διάθεση, αλλά και τους φοιτητές και τη νεολαία να βγαίνουν στο προσκήνιο είτε ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είτε λόγω του μαύρου μέλλοντος που περιμένει όλους εμάς ως νέα γενιά. Όλοι αυτοί οι αγώνες δίνουν ελπίδα για θετική έκβαση στο συνεχή αγώνα του λαού εναντίον αυτού του σάπιου συστήματος. Ένα νέο Πολυτεχνείο, προσαρμοσμένο στις συνθήκες και τις ανάγκες του σήμερα, μπορεί και πρέπει να έρθει το επόμενο διάστημα. Γιατί, απέναντι στο τρίπτυχο ανεργία - διάλυση εκπαίδευσης - τρομοκρατία, απαντάει ακόμα και σήμερα το ιστορικό αίτημα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Υπάρχει, λοιπόν, η δυνατότητα, αλλά και η αναγκαιότητα για ένα συνολικό πολιτικό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που θα συνενώσει τους διαφορετικούς αγώνες σ ένα μέτωπο Παιδείας-Εργασίας-Δημοκρατίας. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας κάνουν τη γενιά της ανεργίας, των 400 ευρώ, του αναίτιου ανταγωνισμού, της μετανάστευσης, της μιζέριας και των αυτοκτονιών. Ας μην περιμένουμε την επέτειο των 40 χρόνων από το Πολυτεχνείο, ας παλέψουμε όλοι, μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές σε τεχνικές σχολές, άνεργη και ελαστικά εργαζόμενη νεολαία, μαζί με τον υπόλοιπο λαό για την ανατροπή της κυβέρνησης, των μνημονίων, της ΕΕ και εν τέλει του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που προκαλεί όλα αυτά, σήμερα, τώρα, συνέχεια, μέχρι να νικήσουμε!
9 ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Την Τετάρτη, 14 Νοεμβρίου 1973, οι φοιτητές της Νομικής, του Πολυτεχνείου και της Ιατρικής είχαν Γενικές Συνελεύσεις για να συζητήσουν τα νέα μέτρα Μαρκεζίνη που μετατόπιζε τις φοιτητικές εκλογές από Δεκέμβρη που είχαν οριστεί σε Φεβρουάριο, και όριζε "αριστούχους" φοιτητές στις εφορευτικές επιτροπές, σε μια προφανή προσπάθεια νοθείας. Στις 10 το πρωί στο προαύλιο του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται οι πρώτοι φοιτητές και ακούγονται τα πρώτα συνθήματα, ενώ αστυνομικές δυνάμεις κάνουν την εμφάνισή τους. Η Συνέλευση της Νομικής τελειώνει και στο ψήφισμά τους διατυπώνονται τα εξής αιτήματα: ανάκληση της απόφασης της χούντας που αναφερόταν στις φοιτητικές εκλογές, εκδημοκρατισμός των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20%, απόλυση των αναγκαστικά ( (με το νόμο 1347) στρατευμένων συναδέλφων τους, κατάργηση των αντιφοιτητικών "διαταγμάτων". Κατεβαίνουν με πορεία και μπαίνουν στο Πολυτεχνείο,
10 όπου το πλήθος έχει ήδη μεγαλώσει και ακούγονται διαρκώς συνθήματα. O κόσμος φτάνει στους 20.000. Από τις Γενικές Συνελεύσεις μπαίνει το θέμα της κατάληψης, Α-ΕΦΕΕ και Ρήγας Φεραίος αρνούνται να συζητήσουν το θέμα λέγοντας ότι "είναι πολύ προχωρημένη μορφή πάλης και περικλείει σοβαρούς κινδύνους. Η Γ.Συνέλευση κόντρα σε αυτούς που υποστηρίζουν την "ομαλή" μετάβαση στην δημοκρατία αποφασίζει κατάληψη. Τόσο ο Ρήγας Φεραίος, όσο και η ΚΝΕ καλούν τα μέλη τους να αποχωρήσουν. Η αστυνομία κυκλώνει το Πολυτεχνείο, αλλά ομάδες φοιτητών καταφέρνουν σπάζοντας τον κλοιό, να μπουν στο προαύλιο, όπου γύρω στις 3 το μεσημέρι εμφανίζονται τα πανώ. Το μήνυμα της εξέγερσης εξαπλώνεται. Τα πεζοδρόμια σε λίγο γεμίζουν με κόσμο, η συγκοινωνία διακόπτεται, ενώ οι φοιτητές αρχίζουν να βγαίνουν από το Πολυτεχνείο και να ρίχνουν χειρόγραφες προκηρύξεις στα διερχόμενα αυτοκίνητα ή γράφουν συνθήκες πάνω τους με κιμωλία και μαρκαδόρους. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, και νεολαίοι αρχίζουν και συγκεντρώνονται όλο και περισσότεροι απ' το απόγευμα απ' έξω. Προσπάθειες του εισαγγελέα και της αστυνομίας να διαλύσουν τους φοιτητές αποτυγχάνουν και η αστυνομία αποσύρεται, αφήνοντας όλο το τετράγωνο στον έλεγχο των διαδηλωτών. ΠΕΜΠΤΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Τα ξημερώματα της Πέμπτης γίνεται συνέλευση 50 περίπου εργατών που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο και εκλέγεται μια εργατική επιτροπή. Παράλληλα η οργάνωση της κατάληψης προχωράει. Δημιουργείται επιτροπή τύπου, επιτροπή σίτισης, επιτροπή ύπνου, επιτροπή περιφρούρησης, επιτροπή οικονομικού, επιτροπή σταθμού. Όλες συνδέονται με τη Συντονιστική Επιτροπή. Το πρωί της Πέμπτης στο
11 Πολυτεχνείο βρίσκονται 2000 άτομα. Οι πόρτες ανοίγουν και πάλι. Ο ραδιοφωνικός σταθμός εκπέμπει συνεχώς. Ακούγεται η ιστορική φράση "Εδώ Πολυτεχνείο- Εδώ Πολυτεχνείο" και εξηγεί τους σκοπούς του αγώνα. Η είδηση της κατάληψης εξαπλώνεται και πλήθη συρρέουν προς τα κει. Η κυκλοφορία παρεμποδίζεται Η αστυνομία σε γενική επιφυλακή, αποκλείει το πολυτεχνείο από παντού, απαγορεύοντας στον κόσμο να πλησιάσει. Το σύνθημα "ΛΑΕ ΣΠΑΣΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ" δονεί την ατμόσφαιρα. Δημιουργούνται επεισόδια με την αστυνομία, που όμως δε χτυπάει. Νέοι, γέροι, άντρες και γυναίκες, δίνουν ότι έχουν πάνω τους στους εράνους. Εκατοντάδες χιλιάδες χρήματα μαζεύονται μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης. Τρόφιμα, τσιγάρα και είδη πρώτης ανάγκης έρχονται από παντού. Μαθητές και μαθήτριες, με τα βιβλία στο χέρι, φεύγουν απ' το σχολείο κι έρχονται στο Πολυτεχνείο. Ακούγονται τα συνθήματα "ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ", " Η' ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ", "ΕΣΑ ΕΣ-ΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ", "ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ" Το απόγευμα της Πέμπτης, η αστυνομία βρίσκεται περικυκλωμένη από δεκάδες χιλιάδες λαού. Ο κλοιός σπάει και ο λαός πλημμυρίζει την Πατησίων. Οι οικοδόμοι με τα πανό και τα συνθήματά τους δημιουργούν παραλήρημα ενθουσιασμού. Τα συνθήματα "ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ- ΦΟΙΤΗΤΕΣ", "ΕΡΓΑΤΕΣ- ΑΓΡΟΤΕΣ- ΦΟΙΤΗΤΕΣ",επαναλαμβάνονται διαρκώς. Στις 9 το βράδυ γίνεται η ιστορική εργατική συνέλευση του Πολυτεχνείου, στο αμφιθέατρο Γκίνη. Στην κατάμεστη αίθουσα συγκεντρώνονται πάνω από 500 εργάτες. Οι εργάτες καθισμένοι στα ίδια θρανία που μέχρι τώρα ήταν μόνο για φοιτητές, στην πρώτη πραγματικά ακηδεμόνευτη εργατική συνέλευση. Όλες οι τάσεις του κινήματος αντιπροσωπεύονται. Η επαναστατική αριστερά κυριαρχεί μέσα σε ένα πολύ έντονο κλίμα, αφού οι ώρες είναι κρίσιμες. Τελικά εκλέγεται η 5μελης Εργατική Επιτροπή του Πολυτεχνείου.( Αποτελείται από 2 μέλη της Κ.Ο. Μαχητής, 1 μέλος της ΣΕΠ και 2 ανένταχτους αγωνιστές.) Η Συνέλευση ψηφίζει την παρακάτω διακήρυξη.
12 Το βράδυ της Πέμπτης γίνονται οι συνελεύσεις των σχολών και σύνθεση της Συντονιστικής Επιτροπής αλλάζει και γίνεται 30μελής. ( 5 μέλη του ΚΚΕ, 7 του ΚΚΕεσ, 10 ανένταχτοι αριστεροί αγωνιστές, 2 ΟΣΕ, 1 "Μπολσεβίκοι", 1τροτσκιστής και 2 εργάτες, εκπρόσωποι της 5μελούς Εργατικής Επιτροπής-ανοργάνωτοι αριστεροί).από παντού έρχονται μηνύματα νίκης. Οι ειδήσεις για καταλήψεις του πανεπιστημίου της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης δημιουργούν ασυγκράτητο ενθουσιασμό ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ξημερώνει Παρασκευή. Οι χιλιάδες κόσμου που από νωρίς κατακλύζουν την Πατησίων, η γενική αποχή των μαθητών από τα μαθήματα και που έρχονται συντεταγμένοι κατά γυμνάσια και μπαίνουν στο Πολυτεχνείο, ο ερχομός των εργατών από τα μέγαρα που γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό και περιφέρονται σηκωμένοι στα χέρια του κόσμου, οι διαδηλώσεις που με αφετηρία και τέρμα το Πολυτεχνείο
13 διασχίζουν τους κεντρικούς δρόμους, δείχνουν ξεκάθαρα ότι η Παρασκευή δεν θα είναι σαν την Πέμπτη. Δίνεται συνέντευξη τύπου της Συντονιστικής Επιτροπής, όπου παρουσία δεκάδων δημοσιογράφων διαβάζεται η παρακάτω διακήρυξη.
14 Οι μαθητές κάνουν την πρώτη τους Γενική Συνέλευση και εκλέγουν τη μαθητική επιτροπή. Ψηφίζουν διακήρυξη που θα μοιραστεί σ' όλα τα σχολεία. Ο σταθμός μεταδίδει συνεχώς το σύνθημα της γενικής απεργίας και καλεί τους εργαζόμενους και όλο το λαό να κατεβεί στους δρόμους.. Οι πρώτες διαδηλώσεις έρχονται αντιμέτωπες με την αστυνομία που έχει δημιουργήσει φράγμα στην Κλαυθμώνος. Δεν γίνονται όμως συγκρούσεις. Γύρω στις 11 το πρωί μπαίνουν στο πολυτεχνείο πάνω από 400 οικοδόμοι, που αποθεώνονται από τον κόσμο και κατευθύνονται στο Γκίνη, όπου συνεδριάζει διαρκώς η Συντονιστική Επιτροπή. Η μαθητική συνέλευση που γίνεται στις 4:30 το απόγευμα διαλύεται από μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής (ΚΝΕ), οι οποίοι προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να καθοδηγήσουν τους μαθητές Στις 7 το βράδυ αρχίζει η τελευταία εργατική συνέλευση. 600 οργισμένοι εργάτες ζητάνε να προχωρήσουν σε δυναμική αναμέτρηση με την αστυνομία. Η είσοδος τραυματισμένων οικοδόμων μέσα στη συνέλευση και η είδηση πως η μεγάλη εργατική διαδήλωση συγκρούστηκε με την αστυνομία στην Κλαυθμώνος, όπου υπάρχουν και οι δύο πρώτοι νεκροί εργάτες, δημιουργεί εκρηκτική ατμόσφαιρα. Μπαίνει σε ψηφοφορία η παρακάτω διακήρυξη
15
16 ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Μέσα στο Πολυτεχνείο οι αγωνιστές ζούνε σ' ένα πρότυπο μιας κοινωνίας ισότητας. Όλοι προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, παντού, όπου τους καλεί το μεγάφωνο. Η καντίνα και το εστιατόριο παραμένουν συνέχεια ανοιχτά. Ο καθένας παίρνει, χωρίς να πληρώνει, ότι χρειάζεται. Η λειτουργία του εστιατορίου έχει εξασφαλιστεί από προσφορές σε τρόφιμα και χρήματα του κοινού. Μετά την εισβολή βρέθηκαν στο "ταμείο" των φοιτητών 50.000δρχ. Στήνεται η πρώτη Λαϊκή κλινική. Μια αίθουσα είχε διαμορφωθεί κατάλληλα. Φάρμακα, επίδεσμοι και άλλο υλικό προσφέρεται από τον κόσμο. Εκεί περιθάλπονται οι πρώτοι τραυματίες από φοιτητές της ιατρικής και από εθελοντές γιατρούς.
17 Η Συντονιστική Επιτροπή συνεδρίαζε συνέχεια. Γίνονται συνελεύσεις (ορισμένες ολονύχτιες) των φοιτητών ανά σχολή. Για τη μορφή του αγώνα, τα ιδεολογικά του σημεία, για τη δράση. Επέλεγαν με ψηφοφορία τους αντιπροσώπους τους. Υπάρχει τεράστια κινητικότητα ιδεών και απόψεων. Στήνεται ραδιοφωνικός σταθμός του πολυτεχνείου. Εκπέμπει στους 1050 χιλιοκύκλους Η μετάδοση των μηνυμάτων της εξέγερσης σ' όλα τα σπίτια προκαλεί έναυσμα για τη συμμετοχή και τη στήριξη στον αγώνα του Πολυτεχνείου. Τα συνθήματα που μεταδίδονται έχουν εγκριθεί από τη συντονιστική επιτροπή. Μόνο τις τελευταίες ώρες, όταν τα τανκς πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο λειτούργησε ο αυθορμητισμός των εκφωνητών. Ο πομπός λειτούργησε 34 ώρες ( από τις 5μ.μ. της Πέμπτης-15 Νοεμβρίου μέχρι τις 3 π.μ. του Σαββάτου-17 Νοεμβρίου) Έχουν εγκατασταθεί πολύγραφοι σ' ένα δωμάτιο. Όμως δεν προλαβαίνουν να τυπωθούν τα κείμενα γρήγορα και έτσι χιλιάδες προκηρύξεις αντιγράφονται συνεχώς στο χέρι και μοιράζονται παντού, ανοιχτά και διαβάζονταν δημόσια, μπροστά στα μάτια των οργάνων της χούντας. ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
18 Η Γενική Συνέλευση διακόπτεται στις 4 το πρωί της Παρασκευής. Οργανώνονται ομάδες περιφρούρησης από εργάτες. Τα δακρυγόνα και οι πυροβολισμοί έχουν μετατρέψει σε κόλαση όλη την Αθήνα. Αστυνομία και παρακρατικοί οπλισμένοι με μ' οπλοπολυβόλα, αυτόματα και δακρυγόνα και ο λαός με πέτρες, τούβλα, με ξύλα και νεράντζια. Ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούν εν ψυχρώ. Δεκάδες φοιτητές και εργάτες πέφτουν νεκροί κι εκατοντάδες τραυματίζονται. Στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου ( την ιστορική "Α' Λαϊκή κλινική"), μεταφέρονται εκατοντάδες αγωνιστές. Ο ραδιοφωνικός σταθμός καλεί επειγόντως γιατρούς και ασθενοφόρα. παρά τους πυροβολισμούς και τα δακρυγόνα πυκνά πλήθη διαδηλώνουν σ' όλους τους δρόμους της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι πάνω από 250.000 διαδηλωτές συγκρούονταν με την αστυνομία 8 ολόκληρες ώρες Οδοφράγματα είχαν αποκλείσει όλους τους δρόμους, ενώ οι διαδηλωτές ανάβουν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα Χιλιάδες εργάτες καταλαμβάνουν τη Νομαρχία Αττικής. Η μαχητικότητα του λαού φτάνει στα ύψη. Στις 10:15 το βράδυ οργισμένοι απ' το φόνο ενός νέου διαδηλωτές εισβάλουν στο Υπουργείο Δημόσιας
19 Τάξης και φτάνουν μέχρι τις εσωτερικές σκάλες του κτιρίου! Πυροβολούνται από τους ορόφους και αποσύρονται αφήνοντας νεκρούς και τραυματίες. Προς στιγμήν η Πατησίων αδειάζει από κόσμο και γύρω στις 11:30 φαίνεται ότι το κράτος ελέγχει το δρόμο. Όμως στις 12:15 εμφανίζεται από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων και αψηφώντας σφαίρες και αύρες σαρώνει τα πάντα. Άοπλοι τρέπουν σε φυγή τους πάνοπλους αστυνομικούς, οι οποίοι αδυνατώντας να αναχαιτίσει το πλήθος υποχωρεί ακατάπαυστα Οι δικτάτορες δίνουν εντολή να κινηθεί ο στρατός προς το κέντρο της Αθήνας. Στη 1:15 φάλαγγες τανκς κατεβαίνουν την Αλεξάνδρας, αλλά ακινητοποιούνται από πυκνές μάζες διαδηλωτών και οδοφράγματα. Με τα πολυβόλα των τανκς ρίχνουν στο πλήθος που οπισθοχωρεί στα γύρω στενά.. Μετά από 50 λεπτά τα πρώτα τανκς φτάνουν στο Πολυτεχνείο και παρατάσσονται στην πύλη. Οι 5000 μαχητές του Πολυτεχνείου, άοπλοι μπροστά στις κάνες των πολυβόλων. Το σύνθημα " ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ" δονεί την ατμόσφαιρα. Στις 3:05 το τανκ ρίχνει την πόρτα του Πολυτεχνείου. Το πρωί του Σαββάτου σε πολλά σημεία της Αθήνας συγκροτούνται διαδηλώσεις που προσπαθούν να προσεγγίσουν το Πολυτεχνείο. Η αστυνομία πυροβολεί και δεκάδες διαδηλωτές πέφτουν νεκροί. Επίσης εκατοντάδες τραυματίες που έχουν μεταφερθεί στο Ρυθμιστικό κέντρο( σημερινό Γενικό Κρατικό Αθηνών) δέχονται μέσα στο νοσοκομείο επίθεση από αστυνομικούς,ασφαλίτες και παρακρατικούς. Ξυλοκοπούνται άγρια και τουλάχιστον ένας(με βάση επίσημα στοιχεία) δολοφονείται. Οι γιατροί του νοσοκομείου δίνουν ηρωική μάχη καταφέρνοντας να κρύψουν και να σώσουν τους περισσότερους. Μετά από 6 μήνες κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής η δικτατορία έπεσε Για το Χρονικό της Εξέγερσης χρησιμοποιήθηκαν μαρτυρίες από αγωνιστές του Πολυτεχνείου (δεν εξαργύρωσαν όλοι τους αγώνες),στοιχεία από εφημερίδες και προκηρύξεις της εποχής και κυρίως από το βιβλίο της Κ.Ο.ΜΑΧΗΤΗΣ «Η αλήθεια για το Πολυτεχνείο». Τους ευχαριστούμε
20 39 χρόνια Πολυτεχνείο. 39 χρόνια καταστολή και ενσωμάτωση 39 χρόνια αντίσταση και πάλη. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πάντα αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αναφοράς για τα κινήματα και την επαναστατική αριστερά. Είναι μια απο τις πιο φωτεινές στιγμές στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια. Ζωντανή απόδειξη ότι οι πιο αρνητικοί συσχετισμοί, όπως ήταν η Εφτάχρονη δικτατορία που έδειχνε παντοδύναμη, όπως είναι ο πιο βάρβαρος δολοφονικός καπιταλισμός που ζούμε σήμερα, μπορεί να ανατραπούν όταν το κίνημα παλεύει όπως τότε, ανυποχώρητα, με ανατρεπτικό περιεχόμενο. Μια ιστορική αναδρομή στις επετείους του Πολυτεχνείου δείχνει ότι η δυναμική της εξέγερσης δεν έπαψε ποτέ να τρομάζει και τις κυβερνήσεις αλλά και όσους έκαναν τα πάντα για να συκοφαντήσουν την ίδια την εξέγερση. Να τρομάζει την ρεφορμιστική αριστερά που προσπάθησε να φέρει το Πολυτεχνείο στα μέτρα της, να το χρησιμοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς, αποστεώνοντας την εξέγερση από το ανατρεπτικό της περιεχόμενο. Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ υπήρξε πάντα εφιάλτης και πονοκέφαλος για όλες τις «καθωσπρέπει» πολιτικές δυνάμεις.
21 1974: ο Καραμανλής ορίζει σκόπιμα τις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές στις 17 Νοέμβρη για να ακυρώσει στην πράξη τις εκδηλώσεις για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου. Η ρεφορμιστική αριστερά (ΚΚΕ,ΚΚΕ εσωτερικού) συμφωνεί με την μετάθεση του Πολυτεχνείου. Παρ όλα αυτά με πρωτοβουλία οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και φοιτητικών επιτροπών γίνεται διαδήλωση από το Πολυτεχνείο προς το σκοπευτήριο της Καισαριανής με την συμμετοχή 50.000 ατόμων και κεντρικό σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ». 1975: Πραγματοποιείται για πρώτη φορά πορεία από το Πολυτεχνείο, προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία με ευθύνη της Ε.Φ.Ε.Ε. Ο κόσμος συγκλονίζεται από την πολυάριθμη παρουσία απεργών εργατών της Μ.Ε.Λ στο χώρο του Πολυτεχνείου. Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συμμετέχουν μαζικά στη διαδήλωση ενώ τις προηγούμενες μέρες έχουν προηγηθεί διαρκείς συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και με το ΚΚΕ με επίκεντρο την απεργία των εργατών της Μ.Ε.Λ. Στη διαδήλωση ακούγεται για πρώτη φορά το σύνθημα «Δεν έγινε ο Νοέμβρης για τον Καραμανλή». 1976: Η κυβέρνηση Καραμανλή για πρώτη φορά απαγορεύει την ήδη εξαγγελθείσα διαδήλωση στη Αμερικάνικη Πρεσβεία. Η Ε.Φ.Ε.Ε μετά από συνεχείς διαβουλεύσεις αποφασίζει τελικά να προχωρήσει μέχρι τη Βουλή. 1977: Ο Καραμανλής μεταθέτει πάλι την επέτειο του Πολυτεχνείου για εκλογικούς λόγους. Στην επέτειο που ακολουθεί μετά τις εκλογές η νέα κυβέρνηση Καραμανλή απαγορεύει εντελώς την πορεία. Οργανώσεις τις επαναστατικής αριστεράς και 10.000 άτομα συγκρούονται για ώρες με τα Μ.Α.Τ 1978-1979: Χωρίς καμία κυβερνητική πίεση η ρεφορμιστική αριστερά μέσω της Ε.Φ.Ε.Ε αποφασίζει να μετατοπίσει χρονικά τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και να κάνει πορεία μέχρι τη Βουλή, ενώ την επόμενη χρονιά η κυβέρνηση έχοντας αποθρασυνθεί από τους συμβιβασμούς απαγορεύει και πάλι την πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία με την Ε.Φ.Ε.Ε να υποχωρεί για μια ακόμα φορά προτείνοντας πορεία μέχρι τη Βουλή.
22 1980: Η επέτειος του Πολυτεχνείου μετατρέπεται σε μια μεγάλη πολιτική σύγκρουση, που είχε σαν αποτέλεσμα 2 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Η κυβέρνηση του Ράλλη ακολουθώντας την πολιτική του Καραμανλή για μια ακόμη φορά απαγορεύει την πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία επιβάλλοντας ως σημείο τερματισμού της πορείας τη Βουλή. 5 από τις οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς (Κ.Ο.ΜΑΧΗΤΗΣ, Ο.Σ.Ε, ΚΚΕ-μλ, Β Πανελλαδική, ΟΚΔΕ) και η μειοψηφία στο Κ.Σ. της ΕΦΕΕ αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν πορεία ενάντια στην απαγόρευση. Η καμπάνια των οργανώσεων βρίσκει μεγάλη απήχηση και το βράδυ της 16 ης Νοέμβρη, ενώ η ρεφορμιστική Αριστερά αρνείται να συμμετέχει στην πορεία, περισσότερο από 10.000 άτομα βαδίζουν προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία σπάζοντας το ένα μετά το άλλο τα αστυνομικά φράγματα. Στο ύψος της Βουλής οι δυνάμεις των ΜΑΤ με αύρες και δακρυγόνα ανακόπτουν βίαια τη διαδήλωση και στις πολύωρες συγκρούσεις που ακολουθούν δολοφονούνται 2 αγωνιστές, η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής ενώ τραυματίζονται εκατοντάδες άλλοι. Τις μέρες που ακολουθούν δημιουργείται μεγάλη πολιτική κρίση. Το ΚΚΕ παίρνει αποστάσεις από την ανταρσία των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων ενώ το ΠΑΣΟΚ δια στόματος Ανδρέα Παπανδρέου όχι μόνο δε λέει κουβέντα για τις δολοφονίες αλλά κατηγορεί την κυβέρνηση Ράλλη ότι έπρεπε να επιλέξει καλύτερο σημείο αντιπαράθεσης με τους διαδηλωτές. 1981: Η πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ξεκινά η προσπάθεια ενσωμάτωσης από το κράτος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με την αναγόρευσή της σε εθνική γιορτή και στόχο να εξαφανιστεί το ανατρεπτικό της περιεχόμενο. Το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να εμφανίσει την εκλογική του επιτυχία σα δικαίωση του αγώνα του Νοέμβρη. Στην πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία αίσθηση προκαλεί το μπλοκ των οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς με επικεφαλείς ομάδα φαντάρων με μάσκες που προβάλλουν το σύνθημα «12μηνη ΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ- ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ».
23 1985: Στα επόμενα χρόνια κορυφώνεται η προσπάθεια ενσωμάτωσης του Πολυτεχνείου. Το 1985 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιλέγει να χρησιμοποιήσει πάλι τις κατασταλτικές δυνάμεις. Ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς δολοφονείται από τον αστυνομικό Μελίστα έξω από το Πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια επίθεσης της αστυνομίας λίγες ώρες μετά τη λήξη της πορείας. Τα επόμενα χρόνια το δίπολο ενσωμάτωση-καταστολή χαρακτηρίζει τις επετείους του Πολυτεχνείου οι οποίες όμως χρωματίζονται και από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως το 1987. Το 1989 και ενώ στο πολιτικό σκηνικό δημιουργείται κλίμα συναίνεσης που θα οδηγήσει στη συγκυβέρνηση ΝΔ- Ενιαίου Συνασπισμού (ΣΥΝ-ΚΚΕ), στη πορεία του Πολυτεχνείου αίσθηση προκαλεί το μπλοκ της ΚΝΕ (γνωστή τότε ως «ΚΝΕ Γράψα») με συνθήματα ενάντια στη συναίνεση αλλά και για την ανάγκη επαναθεμελίωσης της Αριστεράς. 1995: Τις προηγούμενες χρονιές με αφορμή τις επετείους του Πολυτεχνείου εμφανίζονται φωνές στον αστικό τύπο αλλά και «μετανοημένους αριστερούς» για την μετατροπή των εκδηλώσεων, για το Πολυτεχνείο και την πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία όπως και για το ζήτημα 1990: Η επέτειος του Πολυτεχνείου γίνεται ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει οι πρώτες καταλήψεις σε σχολεία και σχολές. Βρισκόμαστε στην αρχή του μεγαλιώδους μαθητικού και φοιτητικού κίνηματος ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τον υπουργό παιδείας Κοντογιανόπουλο. Στις συγκρούσεις που ακολουθούν καίγεται το κτήριο της πρυτανείας στο Πολυτεχνείο απο δακρυγόνα της Αστυνομίας. Οι προσπάθειες τρομοκράτησης του κινήματος πέφτουν στο κενό. Τις επόμενες μέρες η ελλήνική κοινωνία ζεί ένα απο τους «θερμότερους» χειμώνες, οι καταλήψεις γενικεύονται σε όλα τα σχολεία και τις σχολές της χώρας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να επιβάλλει την πιο βάρβαρη καταστολή για να χτυπήσει το κίνημα. Τον Ιανουάριο ο Νίκος Τεμπονέρας δολοφονείται στην Πάτρα απο τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ.
24 του πανεπιστημιακού ασύλου. Προετοιμάζεται το έδαφος για αυτά που θα ακολουθήσουν. Μετά την πορεία, καταλύεται το άσυλο εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο αστυνομικές δυνάμεις συλλαμβάνοντας πάνω από 500 άτομα, κυρίως από τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο ενώ επιβάλλεται κλίμα τρομοκρατίας με την συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ πρυτανικών αρχών και ΜΜΕ. Τα επόμενα χρόνια η ευθύνη για τον «εορτασμό» περνάει στα χέρια της επιτροπής φορέων που απαρτίζεται βασικά από την πρυτανεία, το ΚΚΕ, τη Γ.Σ.Ε.Ε που μαζί με την αστυνομία μετατρέπουν σιγά σιγά το Πολυτεχνείο σε υγειονομική ζώνη. Αυτό το κλίμα σπάει όταν ο Αρσένης έρχεται να καταθέσει στεφάνι ως υπουργός παιδείας στο Πολυτεχνείο. Ο εμπνευστής της γνωστής μεταρρύθμισης περιστοιχισμένος από δεκάδες ασφαλίτες έρχεται αντιμέτωπος με τις Γενικές Συνελεύσεις πολλών φοιτητικών συλλόγων και εκδιώκεται από το Πολυτεχνείο. 1999: Η πορεία του Πολυτεχνείου πραγματοποιείται με έντονο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα εν όψει της επικείμενης επίσκεψης Κλίντον. Αυτή είχε προγραμματιστεί να γίνει τις ημέρες της επετείου του Πολυτεχνείου αλλά η κυβέρνηση έντρομη την αναβάλλει για μια εβδομάδα αργότερα. Μια βδομάδα αργότερα πάνω από 10.000 διαδηλωτές προσπαθούν να σπάσουν την απαγόρευση. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία. Μέχρι σήμερα η πορεία του Πολυτεχνείου είναι σημείο αναφοράς για τα κινήματα ενώ συνεχίζουν οι προσπάθειες από τα αστικά κόμματα να αποσυνδέσουν το Πολυτεχνείο από το εξεγερτικό του περιεχόμενο. Έτσι έπεσε στο κενό και η προσπάθεια το 2001 μετά την 11 Σεπτεμβρίου να μη γίνει η πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία, όπως και η πρόταση του Λαλιώτη το 2002 η πορεία να γίνει ενάντια στην τρομοκρατία. Η πορεία της 17 Νοέμβρη με ξεκάθαρο αντικυβερνητικό, αντιιμπεριαλιστικό και εργατικό περιεχόμενο και η σύνδεση του Πολυτεχνείο με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, αλλά και με τα κινήματα που αναπτύσσονται σ ολόκληρο τον κόσμο ενάντια στον καπιταλισμό είναι το κόκκινο που συνδέει τον Νοέμβρη του 1973 με τους αγώνες του σήμερα κάνοντας πράξη το σύνθημα «ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ»
25 Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ «Ο χαρακτήρας του σημερινού αγώνα, που ξεκινώντας από τους φοιτητές αγκαλιάζει τώρα όλο το λαό είναι αγώνας τόσο ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία όσο και στα ξένα και ντόπια μονοπώλια που τη γέννησαν και τη στηρίζουν. Είναι αγώνας για το πέρασμα της εξουσίας στον εργαζόμενο Λαό και όχι στους δημαγωγούς που επί δεκάδες χρόνια τον καπηλεύονται με τα γενικά περί Δημοκρατίας συνθήματα τους...» (από τη διακήρυξη της Εργατικής Συνέλευσης του Πολυτεχνείου 73) Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, κατάφερε να συνενώσει φοιτητές, αγρότες και εργαζόμενους σε μια κατεύθυνση αντιδικτατορικού, ταξικού, αντιιμπεριαλιστικού και κοινωνικού αγώνα. Αποτέλεσε μέσα από τη μαζικότητα της, τον αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα λήψης αποφάσεων, τη ριζοσπαστικοποίηση της σε αιτήματα και μορφές πάλης, την απαρχή μιας συνολικής αμφισβήτησης όχι μόνο της δικτατορίας, αλλά του συστήματος που γεννά και στηρίζει δικτατορίες. Η εξέγερση είναι επικίνδυνη γιατί δείχνει ότι η πάλη έναντια στους πιο αρνητικούς συσχετισμούς μπορεί να είναι νικηφόρα. Κόντρα στη λογική του εφικτού, κόντρα στο «ρεαλισμό» των αστικών κομμάτων που, όπως τις παραμονές του Νοέμβρη επιθυμούσαν την ομαλή μετάβαση στη «δημοκρατία», έτσι και τώρα, με πρόσχημα αυτή τη «δημοκρατία», επιτίθενται στις κατακτήσεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, στα δικαιώματα και στις ελευθερίες. Κόντρα στο ρεφορμισμό που, όπως τότε θεωρούσε πολύ προωθημένη μορφή πάλης την κατάληψη του Πολυτεχνείου, επικίνδυνη την κατά μέτωπο σύγκρουση με τις δυνάμεις της χούντας και κατήγγειλε ως πολύ προωθημένα τα συνθήματα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ, ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ,ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ», έτσι και τώρα περιορίζεται σε κινήματα
26 διαμαρτυρίας χωρίς καμία δυνατότητα νίκης με βασικό στόχο την αλλαγή των συσχετισμών στις εκλογές. Ο Νοέμβρης του 73 χάραξε ένα ανεξίτηλο ρήγμα στην ελληνική κοινωνία. Χρόνια τώρα η αστική τάξη, τα καθεστωτικά κόμματα, πουλημένες φυλλάδες και εργατοπατέρες προσπάθησαν να κλείσουν το ρήγμα, να βρωμίσουν τη νίκη των αγωνιστών του Νοέμβρη, συκοφαντώντας τον αγώνα τους, διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενο της εξέγερσης, θέλοντας να στραγγίξουν κάθε επαναστατική πνοή από την εξέγερση και να την μετατρέψουν σε μούμια. Στην αρχή, η ωμή καταστολή και μετά, η προσπάθεια ενσωμάτωσης. Το Πολυτεχνείο έγινε εθνική γιορτή, ντύθηκε στα γαλανόλευκα, πέρασε στα σαλόνια. Όμως πάντα το εξεγερτικό μήνυμα του Νοέμβρη δραπετεύει από τους ένδοξους επικήδειους και τις εθνικές εορτές, απ τους διαδρόμους της Βουλής και τους καναπέδες της καθημερινότητας και συναντά στο δρόμο τους νέους να φωνάζουν «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» 37 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη επιχειρείται μια νέα επίθεση στα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας. Το πολυτεχνείο στέλνει μήνυμα στη δική μας γενιά ότι η ανατροπή του εργασιακού μεσαίωνα του 21ου αιώνα είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και δυνατή. Την ίδια στιγμή, η αυταρχική θωράκιση του κράτους ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή καθέναν που αμφισβητεί τις επιλογές του κεφαλαίου σε κάθε πεδίο, και η καταστολή αγγίζουν όχι μόνο τους χώρους εργασίας, αλλά και κάθε δημόσιο χώρο. Το Πολυτεχνείο ζει! Στους σύγχρονους αγώνες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας, στις διεκδικήσεις για παιδεία, υγεία, εργασία, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου. Στις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών, ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων και την κοινωνία-φυλακή. Η εξέγερση του Νοέμβρη, 39 χρόνια μετά, είναι ζωντανή και επικίνδυνη. Ήταν μια ταξική μάχη που κλόνισε το καθεστώς της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και έσπειρε τον πανικό στην αστική τάξη. Αλλά ήταν και το προμήνυμα μιας γιγαντιαίας σύγκρουσης που συνεχίζεται ως σήμερα και δε θα διακοπεί πριν την τελική νίκη.
27 Η γενιά του Πολυτεχνείου, λίγες δεκαετίες αργότερα από τη μαχητική αντίσταση της νεολαίας μέσω του ΕΑΜ, αποφάσισε να παλέψει για να εκπληρώσει τα ιδανικά των προκατόχων της. Κατάφερε να ρίξει τη Χούντα, πάλι όμως το όραμα ενός δίκαιου κόσμου δεν έγινε πραγματικότητα. Σήμερα, ήρθε ο δικός μας κλήρος να διαλύσουμε το μακρύ πυκνό σκοτάδι και να αγωνιστούμε για μιαν άλλη κοινωνία! Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα άρθρου του Λουίς Σεπούλβεδα (Χιλιανού συγγραφέα) για τα θύματα της χούντας του Πινοτσέτ στη Χιλή. Κατά τη διάρκεια της 13χρονης δικτατορίας χιλιάδες αγωνιστές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Τα πτώματα πολλών από αυτούς δεν βρέθηκαν και ίσως να μη βρεθούν ποτέ. Κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας στην Ελλάδα χιλιάδες αγωνιστές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Στη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεκάδες νέοι και εργαζόμενοι δολοφονήθηκαν. «Απ όλους όσους μας λείπουν, μένουν κάτι λίγες φωτογραφίες.( ). Είναι επικίνδυνες αυτές οι φωτογραφίες, ανατρεπτικές όπως κάθε τι ανησυχητικό, διαπεραστικές όπως η δίψα για ζωή, βλάσφημες όπως κάθε δίψα για οτιδήποτε. Κυρίως όμως είναι οι φωτογραφίες ανδρών και γυναικών που κρατούν αποφασιστικά τη μοίρα τους στα χέρια τους, περήφανα ένοχοι για τα νιάτα τους και τη λαχτάρα τους για δικαιοσύνη(.). Κοιτάζονταν στα μάτια με τρυφερή περηφάνια, με βίαια στοργή, με πάθος οπλισμένο με μέλλον, γιατί αυτοί που μας λείπουν ήταν αγωνιστές. Κι αν μας λείπουν, δεν είναι επειδή έτσι το θέλησε η τύχη ή τα καμώματα ενός θιγμένου θεού. Μας λείπουν γιατί τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρχει ή για όλους ή για κανένα. Μας λείπουν
28 γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι- έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία, γιατί η λάμψη τους μας οδηγεί.( ) Κι όταν βγήκαν και πέρασαν στη δράση, το έκαναν ξέροντας πόσο πολλά είχαν να χάσουν, και το έκαναν με την αποφασιστικότητα αυτού που έχει δίκιο. Όταν τους έπιασαν, όταν άρχισαν να μας λείπουν, οι μάρτυρες που δεν είχαν δει τίποτα, ψιθύρισαν: «Κάτι θα χουν κάνει για να τους πιάσουν έτσι», κι είχαν δίκιο, γιατί δεν έκαναν απλώς κάτι, αλλά πολλά : ονειρεύτηκαν πως μπορεί να ζήσει κανείς όρθιος. Ονειρεύτηκαν πως η μοίρα του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι πάντα κάτεργο. Ονειρεύτηκαν να θεσπίσουν ένα δίκαιο νόμο, μπροστά στον οποίο θα είμαστε όλοι ίσοι. Και τόλμησαν να θελήσουν να πραγματώσουν τα όνειρά τους, γιατί αυτοί που μας λείπουν, χωρίς τυμπανοκρουσίες ή ματαιοδοξίες, άγγιξαν την υπέρτατη διάσταση στην οποία μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, και γι αυτό ακριβώς μας λείπουν: γιατί ήταν επαναστάτες. Ανδρώθηκαν στη χειρότερη εποχή κι έκαναν ότι μπορούσαν για να την κάνουν καλύτερη. Ανακάλυψαν ότι η Ιστορία είναι μια απάτη, κι έγιναν σοφοί για να την ξαναγράψουν με την καλλιγραφία της αξιοπρέπειας. Ήταν προορισμένοι να θριαμβεύσουν, και προτίμησαν να είναι μοναχικοί. Πέταξαν από πάνω τους το πετσί της πατρίδας και έγιναν μέλη της μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας.. Αυτοί που μας λείπουν, δεν έχουν αγάλματα στα πάρκα, αλλά ζουν ακέραιοι στη μνήμη μας( ) Από αυτούς τους ανθρώπους μας έχουν μείνει κάποιες φωτογραφίες που δεν θέλουν να γίνουν αντικείμενα μιας θρηνωδίας.( )Ας μάθουμε να ζούμε μ αυτούς που μας λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι.» Λουίς Σεπούλβεδα
29 Το Πολυτεχνείο δεν καπηλεύεται, δε δυσφημείται ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ