ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ PROJECT Β ΛΥΚΕΙΟΥ (Τμήμα Β Π3) ΕΙΣΑΓΩΓΗ Οι ολυμπιακοί αγώνες αποτελούν τους μεγαλύτερους αθλητικούς αγώνες της σύγχρονης εποχής όπου σύμφωνα με το καταστατικό τους συνενώνουν τους ερασιτέχνες αθλητές όλων των χωρών σε έντιμους και ισότιμους αγώνες. Μεταξύ των χωρών και των μεμονωμένων αθλητών δεν επιτρέπεται καμία διάκριση για φυλετικούς, θρησκευτικούς ή πολιτικούς λόγους. Σήμερα οι ολυμπιακοί αγώνες χωρίζονται ανάλογα με την εποχή την οποία διεξάγονται, συνεπώς και με τα αθλήματα που περιλαμβάνουν, σε χειμερινούς και θερινούς. Επιπλέον σε αυτούς ανήκει και μια άλλη κατηγορία αγώνων γνωστή ως παραολυμπιάδα στην οποία συμμετέχουν αθλητές με ειδικές ανάγκες. Παρόλο όμως που το πρότυπο των ολυμπιακών αγώνων χαρακτηρίζεται από την αγνότητα και την καθαρότητα των αγωνιστών, αυτοί με το πέρασμα των χρόνων κάνουν χρήση όλο και περισσότερων ουσιών που είναι ξένες προς τις μεταβολικές διεργασίες του ανθρώπινου οργανισμού και ορμονών έχοντας ως κύριο στόχο τους την τεχνητή και ταυτόχρονα παράνομη βελτίωση των επιδόσεων τους. Εμείς σαν ομάδα λοιπόν, έχουμε επιλέξει να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο των χειμερινών, θερινών και παραολυμπιακών αγώνων καθώς επίσης και να πληροφορηθούμε σχετικά με την χρήση ουσιών απότους αθλητές με σκοπό την ενδυνάμωση τους.
ΘΕΡΙΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Οι πρώτοι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης εποχής, γνωστοί και ως Αγώνες της 1ης Ολυμπιάδας, ήταν μία διεθνής αθλητική διοργάνωση που ξεκίνησε στην Αθήνα από τις 6 Απριλίου έως τις 15 Απριλίου 1896. Επειδή η Αρχαία Ελλάδα ήταν το μέρος που "γεννήθηκαν" οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Αθήνα θεωρήθηκε ως η ιδανικότερη επιλογή για να φιλοξενήσει και την πρώτη έκδοση των σύγχρονων. Η επιλογή της διοργανώτριας χώρας, καθώς επίσης και η ίδρυση της ιεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ( ΟΕ) έγινε σε συνέδριο που οργάνωσε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος ήταν γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός, στο Παρίσι, στις 23 Ιουνίου 1894.Αν και ο αριθμός των αθλητών που πήραν μέρος ήταν μικρός, η συμμετοχή ήταν η μεγαλύτερη μέχρι τότε σε αθλητική διοργάνωση. Οι Αγώνες είχαν μεγάλη επιτυχία και υπήρξε μεγάλη συμμετοχή του ελληνικού κοινού, ιδιαίτερα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το μοναδικό Ολυμπιακό στάδιο που χρησιμοποιήθηκε κατά τον 19ο αιώνα. Η σημαντικότερη στιγμή για τους Έλληνες, υπήρξε η νίκη του Σπύρου Λούη στο Μαραθώνιο. Ο πιο επιτυχημένος αθλητής των Αγώνων αναδείχθηκε ο Γερμανός παλαιστής και γυμναστής Καρλ Σούμαν, ο οποίος κέρδισε συνολικά τέσσερα χρυσά μετάλλια. Μετά το τέλος των Αγώνων, ο βασιλιάς Γεώργιος Α, καθώς και πολλοί άλλοι (μεταξύ των οποίων και Αμερικανοί αθλητές), υποστήριξαν την ιδέα να διοργανωθούν και οι επόμενοι Αγώνες στην Αθήνα. Ο Κουμπερτέν όμως ήταν αντίθετος με αυτό, ενώ είχε ήδη αποφασιστεί το Παρίσι ως η επόμενη διοργανώτρια πόλη. Έτσι, οι Αγώνες του 1900 έγιναν στη Γαλλία, αλλά επισκιάστηκαν από τη ιεθνή Έκθεση που συνδιοργανώθηκε εκείνη την περίοδο στην πόλη του Παρισιού. Από τότε, εκτός των εμβόλιμων Μεσοολυμπιακών Αγώνων του 1906, οι Αγώνες επέστρεψαν στην Ελλάδα μόλις το 2004, για τους Αγώνες της 28ης Ολυμπιάδας.
ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΘΕΡΙΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Στις πρώτες Ολυμπιάδες ο τρόπος διεξαγωγής του αθλήματος και ο αριθμός των αγωνισμάτων δεν ήταν σταθερός. Το 1900 στο Παρίσι διεξήχθησαν έξι αγωνίσματα τοξοβολίας από διάφορες αποστάσεις. Το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ έγιναν έξι αγωνίσματα μόνο με αθλητές των ΗΠΑ αλλά πήραν μέρος για πρώτη φορά και γυναίκες. Το 1908 στο Λονδίνο έγιναν τρία αγωνίσματα, από τα οποία ένα γυναικείο. Το 1912 στη Στοκχόλμη δεν έγινε κανένα αλλά το 1920 στην Αμβέρσα έγιναν δέκα μόνο για άνδρες. Η αδυναμία δημιουργίας σταθερών κανονισμών διεξαγωγής του αθλήματος οδήγησε τη ΟΕ στην αφαίρεσή του από το ολυμπιακό πρόγραμμα. Επανήλθε το 1972 στο Μόναχο αρχικά με ατομικά αγωνίσματα ανδρών και γυναικών και από το 1988 και με ομαδικά. ΣΤΙΒΟΣ Ο στίβος στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί βασικό άθλημα. ιεξάγεται από την Α Ολυμπιάδα του 1896 της Αθήνας και είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ίδια την αναβίωση και την τέλεση των αγώνων. Ουσιαστικά χωρίς το στίβο ολυμπιάδες δεν νοούνται. Στην μακρόχρονη πορεία του στίβου στις Ολυμπιάδες τα αγωνίσματα έχουν αλλάξει πολλές φορές. Όμως, μερικά είναι κλασικά και διεξάγονται συνεχώς από το 1896.Τα ανδρικά αγωνίσματα στίβου έχουν παραμείνει σταθερά από το 1952, εκτός από την προσωρινή αφαίρεση του δρόμου 50.000 μ. βάδην το 1976. Το αγώνισμα αυτό είναι το μοναδικό που δεν περιλαμβάνεται στο γυναικείο πρόγραμμα. Ο μαραθώνιος δρόμος, αν και διεξάγεται από την πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα το 1896, πήρε την σημερινή μορφή του το 1924, οπότε και επισημοποιήθηκε η απόσταση των 42.195μ. Μέχρι τότε, η απόσταση κυμαινόταν από τα 40.000μ έως τα 42.750μ.Σήμερα διεξάγονται 24 ανδρικά αγωνίσματα ενώ συνολικά έχουν διεξαχθεί 52. Όσα έχουν καταργηθεί στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν παρόμοια με τα σημερινά με μικροδιαφορές. Π.χ.
δρόμοι σε διαφορετικές αποστάσεις, άλματα με ιδιαίτερο στυλ, ομαδικά αγωνίσματα κ.ά. ΑΝΤΙΠΤΕΡΙΣΗ Η ΜΠΑΝΤΜΙΝΤΟΝ Η αντιπτέριση ή μπάντμιντον, όπως είναι γνωστό διεθνώς το άθλημα, αποτελεί ολυμπιακό άθλημα από το 1992, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Το μπάντμιντον υπήρξε άθλημα επίδειξης το 1972 στο Μόναχο και το 1988 στη Σεούλ. Το 1992, που μπήκε στο επίσημο πρόγραμμα των Ολυμπιάδων, διεξήχθησαν τέσσερα αγωνίσματα. Από το 1996 έγιναν πέντε με την προσθήκη του μικτού. Το 1992 απονεμήθηκαν δύο χάλκινα μετάλλια, αλλά από το 1996 καθιερώθηκε ο αγώνας για την τρίτη θέση. 28 ΜΠΕΙΖΜΠΟΛ Το μπέιζμπολ αν και παλιό άθλημα εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων μόλις το 1992 μαζί με το αντίστοιχο γυναικείο άθλημα του σόφτμπολ. Όμως, αναφέρεται πως είχε συμπεριληφθεί ως άθλημα επίδειξης ήδη από την Ολυμπιάδα του 1904 στο Σεντ Λούις. Έχει αποφασιστεί να απομακρυνθεί και πάλι από τους αγώνες το 2012, όπως και το σόφτμπολ. Η πρώτη ανεπίσημη παρουσία του μπέιζμπολ σε Ολυμπιάδα αναφέρεται το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ, ως άθλημα επίδειξης μεταξύ αμερικανικών συλλόγων. Παρόμοιου χαρακτήρα ανεπίσημοι αγώνες για να γίνει γνωστό το άθλημα διεξήχθησαν και σε άλλες ολυμπιάδες, όπως το 1912 στη Στοκχόλμη, το 1936 στο Βερολίνο, το 1952 στο Ελσίνκι, το 1956 στη Μελβούρνη και το 1964 στο Τόκιο. Η επίδειξη περιλάμβανε συνήθως έναν αγώνα μιας μικτής ομάδας από τις ΗΠΑ με μια μικτή ομάδα της διοργανώτριας χώρας. Ακολούθησε μια εικοσαετία αδιαφορίας ως το 1984. Στους αγώνες του Λος Άντζελες αποφασίστηκε να διεξαχθεί ένα ανεπίσημο τουρνουά με τη συμμετοχή οκτώ χωρών, το οποίο εντάχθηκε στο πρόγραμμα των αγώνων. Στον τελικό η Ιαπωνία κέρδισε τις ΗΠΑ. Έτσι το μπέιζμπολ απέκτησε το χαρακτήρα του υπό δοκιμή ολυμπιακού αθλήματος. Το ίδιο συνέβη και το 1988 στη Σεούλ. Αυτή τη φορά οι ΗΠΑ επικράτησαν της Ιαπωνίας. Από τους αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη εντάχθηκε στο
κανονικό πρόγραμμα των αγώνων. Συμμετέχουν οκτώ ομάδες, που προκρίνονται έπειτα από προολυμπιακό τουρνουά. Όμως, το 2012 αποφασίστηκε να μη συμπεριληφθεί στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Αν και είναι άθλημα που προέρχεται από τις ΗΠΑ, εντούτοις στις ολυμπιάδες έχει κυριαρχήσει η Κούβα με τρία χρυσά μετάλλια. Το ελληνικό μπέιζμπολ ήταν ανύπαρκτο ως τη δεκαετία του 1990. Μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 από την Αθήνα δημιουργήθηκαν κάποιες ομάδες. Η προσπάθεια στηρίχτηκε κυρίως από ομογενείς από τις ΗΠΑ, παίκτες και προπονητές, που είχαν σχέση με το άθλημα. Ιδρύθηκε ομοσπονδία και από το 2000 άρχισε η διοργάνωση Πανελληνίου Πρωταθλήματος και Κυπέλλου. ημιουργήθηκε εθνική ομάδα που πήρε μέρος στην ολυμπιάδα του 2004 και κατέλαβε την έβδομη θέση. ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗ Η καλαθοσφαίριση εντάχθηκε στα ολυμπιακά αθλήματα της ανδρικής κατηγορίας κατά τους Αγώνες του Βερολίνου (1936) και από τότε βρίσκεται μόνιμα στο πρόγραμμα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Νωρίτερα είχε παρουσιαστεί δύο φορές ως άθλημα επίδειξης, το 1904 και το 1924. Το γυναικείο τουρνουά προστέθηκε στους Αγώνες του Μόντρεαλ (1976). ιοργανώτρια αρχή είναι η ιεθνής Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (FIBA) σε συνεργασία με τη ιεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Η νίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί την υψηλότερη διάκριση για την καλαθοσφαίριση, ανώτερη ακόμα και από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σε αντίθεση π.χ. με το ποδόσφαιρο, όπου το ολυμπιακό τουρνουά 29 είναι υποβαθμισμένο συγκριτικά με το Μουντιάλ. Και τούτο διότι εξαρχής δεν υπήρχαν στο ολυμπιακό τουρνουά διαχωρισμοί βάσει ηλικίας ή είδους ενασχόλησης με το άθλημα, με εξαίρεση τους αθλητές του NBA, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε καμία διοργάνωση εθνικών ομάδων έως το 1991. Κυρίαρχος του θεσμού στους άνδρες είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες με 14 χρυσά μετάλλια σε 18 διοργανώσεις - αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα ολοκλήρωσε τα επτά πρώτα τουρνουά αήττητη,
μολονότι απαρτιζόταν αποκλειστικά από παίκτες του κολεγιακού και του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος. Η μόνη δύναμη που απείλησε επί μακρόν τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, ήταν η Σοβιετική Ένωση, δεν το κατάφερε όμως παρά σε δύο διοργανώσεις. Χρυσά μετάλλια έχουν κατακτήσει επίσης η Γιουγκοσλαβία και η Αργεντινή (από ένα).στις γυναίκες τα πράγματα ήταν αρχικά μοιρασμένα, με ΗΠΑ και ΕΣΣ να είναι ισοδύναμες στις πρώτες διοργανώσεις. Μετά όμως τη διάλυση της δεύτερης, οι ΗΠΑ κυριαρχούν στο θεσμό με πέντε συνεχόμενα χρυσά μετάλλια. ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ Το άθλημα του βόλεϊ, τόσο το αντρικό όσο και το γυναικείο, συμπεριλήφθηκε στις σύγχρονες Ολυμπιάδες από την Ολυμπιάδα του Τόκιο το 1964. Αν και το βόλεϊ είχε περιληφθεί ως άθλημα επίδειξης στην Ολυμπιάδα του 1924 στο Παρίσι, χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να γίνει ολυμπιακό άθλημα. Ως την Ολυμπιάδα του 1984 στο Λος Άντζελες μετείχαν 10 χώρες. Στη συνέχεια καθιερώθηκε η συμμετοχή 12 χωρών που προκρίνονται μέσω προολυμπιακών τουρνουά. Στο γυναικείο τουρνουά το 1964 μετείχαν 6 χώρες. Από την Ολυμπιάδα του 1968 στο Μεξικό ως το 1992 έγιναν 8 και στη συνέχεια συμμετέχουν 12 χώρες. Το 1992 στη Βαρκελώνη συμπεριλήφθηκε ως άθλημα επίδειξης και το Μπιτς βόλεϊ, το οποίο από το 1996 αποτελεί επίσημο ολυμπιακό αγώνισμα για άνδρες και γυναίκες. Στις ολυμπιάδες συμμετέχουν 24 ζευγάρια ανδρών και 24 γυναικών, που έχουν προκριθεί από προολυμπιακές δοκιμασίες. Κάθε χώρα μπορεί να στείλει μέχρι δύο ζευγάρια από κάθε φύλο. Ελληνικές συμμετοχές: Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να προκριθεί σε κανένα ολυμπιακό τουρνουά, ούτε στους άντρες ούτε στις γυναίκες. Συμμετείχε μόνο στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 ως διοργανώτρια χώρα. Η ομάδα των ανδρών τα πήγε αρκετά καλά και τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Η γυναικεία ομάδα κατέλαβε την ένατη θέση. Στο Μπιτς βόλεϊ τα ακόλουθα ελληνικά δίδυμα συμμετείχαν το 2000, το 2004 και το 2008 χωρίς διάκριση. ΠΟ ΗΛΑΣΙΑ
Η ποδηλασία είναι από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού διεξάγεται στις Ολυμπιάδες από το 1896 στην Αθήνα. Αγώνες ποδηλασίας έγιναν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906.Από το 1984 στο Λος Άντζελες μπήκαν στο πρόγραμμα και αγώνες γυναικών. 30 ΠΥΓΜΑΧΙΑ Η πυγμαχία είναι ένα από τα παλιότερα ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ. Από τότε διεξάγεται συνεχώς με εξαίρεση την Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης το 1912. Επίσης, αγώνες πυγμαχίας δεν διεξήχθησαν στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Η πυγμαχία είναι το μοναδικό άθλημα, στο οποίο δεν διεξάγονται αγώνες γυναικών στις Ολυμπιάδες. Οι αθλητές της πυγμαχίας αγωνίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το βάρος τους. Οι κατηγορίες αυτές έχουν αλλάξει πολλές φορές στην πορεία των Ολυμπιάδων. Το 1904 ήταν επτά, το 1908 μειώθηκαν σε πέντε και από το 1920 έγιναν οκτώ. Ως το 1936 το βάρος των πυγμάχων υπολογιζόταν σε λίβρες (pounds). Από το 1948 υπολογίζεται σε χιλιόγραμμα. Μεταπολεμικά προστέθηκαν κι άλλες κατηγορίες φθάνοντας τις δώδεκα το 1984. Από το 2004 μειώθηκαν σε έντεκα. ΚΑΝΟΕ ΚΑΓΙΑΚ Το κανόε καγιάκ είναι από τα παλιά ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1936 στο Βερολίνο. Προηγουμένως, υπήρξε άθλημα επίδειξης το 1924 στο Παρίσι με έξι αγωνίσματα. Το 1948 στο Λονδίνο μπήκαν στο πρόγραμμα και οι αγώνες γυναικών. Εκτός από τους αγώνες ταχύτητας, το 1972 στο Μόναχο μπήκε για πρώτη φορά και το αγώνισμα του σλάλομ, το οποίο διεξάγεται μόνιμα από το 1992 στη Βαρκελώνη. Το κανόε καγιάκ είναι ναυτικό άθλημα που διεξάγεται σε λίμνη, ποτάμι ή κωπηλατοδρόμιο με δύο τύπους σκαφών: κανόε (canoe) και καγιάκ (kayak), στα οποία αγωνίζονται ένας, δύο ή τέσσερις αθλητές. Κατά καιρούς έχουν γίνει αγωνίσματα με διάφορα μεγέθη σκαφών και σε ποικίλες αποστάσεις για άνδρες και γυναίκες. ΚΑΤΑ ΥΣΕΙΣ
Οι καταδύσεις είναι από τα παλιότερα ολυμπιακά αθλήματα. Μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ. Τα αγωνίσματα γυναικών ξεκίνησαν το 1912 στη Στοκχόλμη. Καταδύσεις διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Οι καταδύσεις ανήκουν στα αθλήματα του υγρού στίβου μαζί με την υδατοσφαίριση και τη συγχρονισμένη κολύμβηση. ΙΠΠΑΣΙΑ Η ιππασία είναι ένα από τα παλιότερα ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1900 στο Παρίσι. Από το 1912 διεξάγεται συνεχώς. Είναι το μόνο άθλημα που δεν υπάρχουν ξεχωριστά ανδρικά και γυναικεία αγωνίσματα αλλά σε καθένα από τα τρία αγωνίσματα μπορούν να συμμετέχουν είτε ιππείς είτε αμαζόνες. Επίσης, εκτός από τον νικητή αθλητή που κερδίζει μετάλλιο, βραβεύεται και ο ίππος με ειδικό έπαθλο. ΞΙΦΑΣΚΙΑ Η ξιφασκία ή οπλομαχία, όπως λέγεται μερικές φορές, αποτελεί ένα από τα βασικά ολυμπιακά αθλήματα. Περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από την Α Ολυμπιάδα το 1896 στην Αθήνα. Γυναικεία αγωνίσματα μπήκαν στους αγώνες από το 1924 στο Παρίσι. Αγώνες ξιφασκίας διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. \ ΧΟΚΕΪ ΣΕ ΧΟΡΤΟ Το χόκεϊ σε χόρτο είναι από τα παλιότερα Ολυμπιακά Αθλήματα, αφού εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το 1908. Από το 1980 διεξάγεται και τουρνουά γυναικών. Το χόκεϊ σε χόρτο διεξήχθη για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο το 1908. Έκτοτε διεξάγεται συνεχώς με εξαίρεση τις ολυμπιάδες του 1912 στη Στοκχόλμη και του 1924 στο Παρίσι.Tο 1908 μετείχαν έξι ομάδες αλλά από τρεις χώρες, αφού οι τέσσερις ομάδες προέρχονταν από τη Μεγάλη Βρετανία: Αγγλία, Σκοτία, Ουαλία και την κατεχόμενη τότε ενιαία Ιρλανδία. Το 1920 στην Αμβέρσα μετείχαν μόνον 4 χώρες, αφού η Μεγάλη Βρετανία κατέβασε ενιαία ομάδα. Όμως, το αρνητικό ρεκόρ
συμμετοχών συνέβη το 1932 στο Λος Άντζελες, όπου ταξίδεψαν μόνο δυο χώρες (Ιαπωνία και Ινδία) και με τις ΗΠΑ μοιράστηκαν τα τρία μετάλλια. Μεταπολεμικά ορίστηκε να μετέχουν 12 χώρες, οι οποίες προκρίνονται έπειτα από προολυμπιακές δοκιμασίες. Από το 1960 ως το 1972 αυξήθηκαν σε 16 για να μειωθούν πάλι σε 12 το 1976.Το 1980 στη Μόσχα στο πρόγραμμα των αγώνων εντάχθηκε και το αγώνισμα των γυναικών. Έτσι ορίστηκε να μετάσχουν έξι ανδρικές και έξι γυναικείες ομάδες. Από το 1984 οι ανδρικές ομάδες έγιναν πάλι 12. Οι γυναικείες παρέμειναν έξι, το 1988 αυξήθηκαν σε οκτώ, το 2000 σε 10 και το 2008 σε 12.Για μεγάλο χρονικό διάστημα στο άθλημα κυριαρχούσαν οι χώρες της ανατολικής Ασίας και κυρίως η Ινδία και το Πακιστάν. Ως το 1968 ο μεταξύ τους αγώνας έκρινε το χρυσό μετάλλιο. Αλλά και μεταγενέστερα, ως το 1984 οι δυο αυτές χώρες ήταν μέσα στη διεκδίκηση των μεταλλίων. Στις γυναίκες το πρώτο χρυσό μετάλλιο, το 1980, πήρε η ομάδα της Ζιμπάμπουε στην πρώτη ολυμπιακή της συμμετοχή. Στη συνέχεια τις περισσότερες επιτυχίες έχει η Αυστραλία. ΠΟ ΟΣΦΑΙΡΟ Το ποδόσφαιρο στις σύγχρονες Ολυμπιάδες συμπεριλήφθηκε σε όλες τις διοργανώσεις εκτός από το 1896 και το 1932. Το γυναικείο τουρνουά προστέθηκε το 1996. Η Ελλάδα συμμετείχε μόνο σε τρεις Ολυμπιάδες χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Εξαιρώντας την άτυπη και αμφίβολη συμμετοχή του 1896 και την εκτός σειράς Ολυμπιάδα του 1906, η εθνική ομάδα πήρε μέρος στις διοργανώσεις του 1920, του 1952 και φυσικά του 2004. Το 2004 είχε τη μοναδική της συμμετοχή η γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα, χωρίς να σημειώσει νίκη ούτε γκολ. Το γυναικείο ποδόσφαιρο μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1996. Στις πρώτες δύο διοργανώσεις μετείχαν 8 χώρες. Το 2004 πήραν μέρος 10 και το 2008 πήραν μέρος 12.Εδώ στα μετάλλια κυριαρχούν οι ΗΠΑ. ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ (ΕΝΟΡΓΑΝΗ, ΡΥΘΜΙΚΗ, ΤΡΜΠΟΛΙΝΟ) Η γυμναστική περιλαμβάνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες από την Α Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα και αποτελεί ένα από τα βασικά ολυμπιακά αθλήματα. Το 1928 στην Ολυμπιάδα του Άμστερνταμ προστέθηκαν και τα
γυναικεία αγωνίσματα γυμναστικής. Ως το 1980 στις Ολυμπιάδες γινόταν μόνο η ενόργανη γυμναστική. Από το 1984 στο Λος Άντζελες προστέθηκε και η ρυθμική γυμναστική που είναι καθαρά γυναικείο άθλημα. Το 2000 στο Σύδνεϋ μπήκε το τραμπολίνο. Αγώνες ενόργανης γυμναστικής υπήρχαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Για τους άντρες το ολυμπιακό πρόγραμμα περιλαμβάνει οκτώ ανδρικά αγωνίσματα ενόργανης: έξι ατομικά αγωνίσματα οργάνων, το ατομικό σύνθετο και το ομαδικό σύνθετο. Σε παλιότερες ολυμπιάδες διεξήχθησαν και άλλα αγωνίσματα γυμναστικής. Για τις γυναίκες το ολυμπιακό πρόγραμμα περιλαμβάνει έξι γυναικεία αγωνίσματα ενόργανης: τέσσερα ατομικά αγωνίσματα οργάνων, το ατομικό σύνθετο και το ομαδικό σύνθετο. Σε παλιότερες ολυμπιάδες διεξήχθη και μια παραλλαγή της σημερινής ρυθμικής. Το 1952 και το 1956 είχαν διεξαχθεί ασκήσεις με όργανα της ρυθμικής (μπάλες, κορύνες, κορδέλες και κρίκους) ως αγώνισμα της ενόργανης. ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗ Το χάντμπολ ή χειροσφαίριση εντάχθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936. Στη συνέχεια αποσύρθηκε και ξανάγινε ολυμπιακό άθλημα το 1972. Το χάντμπολ διεξήχθη για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Βερολίνο το 1936. Τότε διεξαγόταν σε ανοιχτά γήπεδα με ομάδες των έντεκα παικτών. Μεσολάβησε ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια το άθλημα στην παλιά του μορφή δεν γνώρισε ευρεία ανάπτυξη. Έτσι αποσύρθηκε από τις ολυμπιάδες. Όταν πήρε τη σημερινή του μορφή, ως άθλημα σάλας με ομάδες των επτά παικτών, άρχισε να γίνεται δημοφιλές. Έτσι ξανάγινε ολυμπιακό άθλημα πάλι στη Γερμανία στην Ολυμπιάδα του Μονάχου το 1972. Από το 1976 στο πρόγραμμα των ολυμπιάδων προστέθηκε και το αγώνισμα των γυναικών. Στην πρώτη διοργάνωση, το 1936, συμμετείχαν έξι χώρες με ομάδες χάντμπολ. Το 1972 πήραν μέρος 16 ανδρικές ομάδες. Από το 1976 ορίστηκε να μετέχουν 12 ανδρικές και 6 γυναικείες ομάδες, οι οποίες προκρίνονται μέσω προολυμπιακών τουρνουά. Από το 1988 οι γυναικείες ομάδες που μετέχουν αυξήθηκαν σε 8, το 2000 έγιναν 10
και το 2008 θα πάρουν μέρος 12.Στα μετάλλια αρχικά κυριάρχησαν οι χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, που είχαν μεγαλύτερη παράδοση στο άθλημα. Αργότερα άρχισαν να έχουν διακρίσεις οι χώρες της Άπω Ανατολής ενώ στις γυναίκες διακρίνονται ιδιαίτερα οι Σκανδιναβικές χώρες. ΤΖΟΥΝΤΟ Το τζούντο είναι από τα νεότερα ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1964 στο Τόκιο. Το 1968 στο Μεξικό δεν ήταν στο πρόγραμμα. Μπήκε οριστικά το 1972 στο Μόναχο. Από το 1992 στη Βαρκελώνη διεξάγονται και αγώνες γυναικών. Στο τζούντο, όπως σε όλα τα αθλήματα σωματικής δύναμης, οι αθλητές αγωνίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το βάρος τους. Το 1964 υπήρχαν τρεις κατηγορίες Το 1972 έγιναν πέντε και από το1980 έγιναν επτά κατηγορίες βάρους. Επίσης, ως το 1984 υπήρχε μια επιπλέον κατηγορία ανοιχτή για όλους τους αθλητές ανεξαρτήτως βάρους. Επτά κατηγορίες βάρους υπάρχουν και στις γυναίκες. Από το 1964 ως το 1984 εκτός από τις κατηγορίες βάρους υπήρχε και η ανοιχτή κατηγορία (όπεν), στην οποία συμμετείχαν οι αθλητές ανεξαρτήτως σωματικού βάρους. Η Ελλάδα έχει κατακτήσει μόνο ένα χρυσό μετάλλιο στο άθλημα από τον αθλητή Ηλία Ηλιάδη το 2004. ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΠΕΝΤΑΘΛΟ Το μοντέρνο πένταθλο είναι ένα σύνθετο ολυμπιακό άθλημα, το οποίο επινόησε ο Γάλλος εμπνευστής των σύγχρονων Ολυμπιάδων βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν. Εντάχθηκε στις Ολυμπιάδες το 1912 στη Στοκχόλμη ως ατομικό αγώνισμα. Από το 1952 στο Ελσίνκι ως το 1992 στη Βαρκελώνη διεξαγόταν και ομαδικό αγώνισμα. Από το 2000 υπάρχει και αγώνισμα γυναικών. Το μοντέρνο πένταθλο είναι συνδυασμός πέντε διαφορετικών αθλημάτων: σκοποβολής, ξιφασκίας, κολύμβησης, ιππασίας και ανώμαλου δρόμου, τα οποία διεξάγονται σε μία ημέρα. Οι αθλητές βαθμολογούνται σε κάθε ένα ξεχωριστά και νικητής αναδεικνύεται όποιος συγκεντρώσει τη μεγαλύτερη
βαθμολογία. 1. Σκοποβολή: Αεροβόλο πιστόλι 4,5 mm: 20 βολές σε όρθια στάση από απόσταση 10 μ. σε χρόνο 40 δευτ. ανά βολή και βαθμολογία 1-10 για κάθε βολή. 2. Ξιφασκία: Ξίφος μονομαχίας (επέ): αγώνας μιας επαφής διάρκειας ενός λεπτού, όλοι εναντίον όλων. 3. Κολύμβηση:200 μ. ελεύθερο σε πισίνα. Βαθμολογείται ο χρόνος, όχι η σειράτερματισμού. 4. Ιππασία: Υπερπήδηση 12-15 εμποδίων σε διαδρομή 350-450 μ. με άγνωστο άλογο. 5. Ανώμαλος δρόμος:3 χλμ. σε ανώμαλο έδαφος με τους πρωτοπόρους να ξεκινούν μπροστά. Οι αθλητές ανάλογα με τη βαθμολογία τους στα τέσσερα πρώτα αγωνίσματα ξεκινούν με χρονική υστέρηση από τον πρωτοπόρο. Έτσι ο νικητής του ανώμαλου είναι ο τελικός νικητής του αγώνα. ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ Η Κολύμβηση είναι από τα βασικά αθλήματα και υπάρχει στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από την Α Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα. Μαζί με το στίβο είναι τα πιο δημοφιλή ολυμπιακά αθλήματα. Η κολύμβηση ήταν από τα πρώτα αθλήματα που αγωνίστηκαν και γυναίκες σε Ολυμπιάδες, αφού τα γυναικεία αγωνίσματα κολύμβησης διεξάγονται από το 1912 στη Στοκχόλμη. Αγώνες κολύμβησης διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906.Η Ελλάδα έχει επτά ολυμπιακά μετάλλια (ένα χρυσό, τρία ασημένια και τρία χάλκινα) στην κολύμβηση, όλα από την Α Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα. ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ Η κωπηλασία αποτελεί ένα από τα βασικά ολυμπιακά αθλήματα. Περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Α Ολυμπιάδας το 1896 στην Αθήνα αλλά τα αγωνίσματα τελικά δεν διεξήχθησαν λόγω κακοκαιρίας. Έτσι το άθλημα μπήκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 1900 στο Παρίσι. Γυναικεία αγωνίσματα μπήκαν στους αγώνες από το 1976 στο Μόντρεαλ. Από το 1996 υπάρχουν και αγωνίσματα ελαφρών βαρών για αθλητές μικρού βάρους. Αγώνες κωπηλασίας διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του1906 στην Αθήνα.
ΙΣΤΙΟΠΛΟΪΑ Η ιστιοπλοΐα είναι ένα από τα παλιότερα ολυμπιακά αθλήματα, αφού τελείται στις Ολυμπιάδες από το 1900 στο Παρίσι. Το άθλημα υπήρχε στο πρόγραμμα και το 1896 στην Αθήνα αλλά οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν τη διεξαγωγή του. Αγώνες ιστιοπλοΐας δεν έγιναν στους μεσοολυμπιακούς του 1906. Η τεχνολογική εξέλιξη έχει ως αποτέλεσμα ο αριθμός των αγωνισμάτων της ιστιοπλοΐας και τα είδη των σκαφών να μην παραμένουν σταθερά και να αλλάζουν συχνά. Έτσι ως το 2008 έχουν εμφανιστεί στις Ολυμπιάδες 29 διαφορετικές κατηγορίες σκαφών, στις οποίες περιλαμβάνεται και η ιστιοσανίδα (γουίντσερφινγκ) από το 1984.Η συμμετοχή των γυναικών ήταν ανοιχτή από την έναρξη τέλεσης του αθλήματος, αφού τα πληρώματα μπορούσαν να είναι μικτά. Ξεχωριστές κατηγορίες σκαφών μόνο για γυναίκες μπήκαν το1992 στη Βαρκελώνη. Έκτοτε τα αγωνίσματα είναι τριών ειδών: ανδρικά, γυναικεία και μικτά στα οποία μπορούν να μετέχουν και άντρες και γυναίκες. ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ Η σκοποβολή είναι από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού διεξάγεται στις Ολυμπιάδες από το 1896 στην Αθήνα. Αγώνες σκοποβολής έγιναν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906.Από το 1984 στο Λος Άντζελες μπήκαν στο πρόγραμμα και αγώνες γυναικών. Στις πρώτες Ολυμπιάδες υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία αγωνισμάτων σκοποβολής με ποικίλα όπλα, τρόπους σκόπευσης και από διαφορετικές αποστάσεις. Έτσι το 1908 έγιναν 15 αγωνίσματα και το 1920 έγιναν 21, που αποτελεί και ρεκόρ για όλες τις Ολυμπιάδες. Μετά το 1924 ξεκαθαρίστηκε το τοπίο. Το 1928 δεν έγινε κανένα αγώνισμα ενώ το 1932 έγιναν μόνο δύο. Στη συνέχεια ο αριθμός τους αυξάνεται σταθερά. Το 1936 έγιναν πέντε, το 1952 έξι, το 1968 επτά και το 1996 έφτασαν τα δέκα που είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μετά το 1924.Από το 1984 μπήκαν στο πρόγραμμα τρία αγωνίσματα γυναικών, τα οποία σταδιακά αυξήθηκαν σε επτά το 2004.Το 2008 έγιναν 15 αγωνίσματα (εννιά ανδρών και έξι γυναικών). Η Ελλάδα έχει κατακτήσει δέκα
ολυμπιακά μετάλλια στη σκοποβολή, τα εννιά το 1896. Είναι: τρία χρυσά, τέσσερα ασημένια και τρία χάλκινα. ΣΟΦΤΜΠΟΛ Το σόφτμπολ των γυναικών είναι ολυμπιακό άθλημα από το 1996. Το σόφτμπολ εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το 1996 μόνο ως γυναικείο άθλημα αν και παίζεται κι από άνδρες. Ως αντίστοιχο ανδρικό άθλημα στις ολυμπιάδες θεωρείται το μπέιζμπολ. Έχει αποφασιστεί να απομακρυνθεί και πάλι από τους αγώνες το 2012, όπως και το μπέιζμπολ. Στη μικρή ολυμπιακή ιστορία του σπορ αυτού έχουν κυριαρχήσει οι ΗΠΑ. Το ελληνικό σόφτμπολ ήταν ανύπαρκτο ως τη δεκαετία του 1990. Μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 από την Αθήνα δημιουργήθηκαν κάποιες ομάδες. Η προσπάθεια στηρίχτηκε αρχικά από ομογενείς από τις ΗΠΑ, παίκτριες και προπονητές, που είχαν σχέση με το άθλημα. Ιδρύθηκε ομοσπονδία και από το 2000 άρχισε η διοργάνωση Πανελληνίου Πρωταθλήματος. ημιουργήθηκε εθνική ομάδα που πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα του 2004 και κατέλαβε την έβδομη θέση. ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ Η συγχρονισμένη κολύμβηση είναι γυναικείο άθλημα και αποτελεί ολυμπιακό άθλημα από το 1984. Αρχικά, στο ολυμπιακό πρόγραμμα εντάχθηκαν το ατομικό αγώνισμα (σόλο) και το ντουέτο. Το 1996 διεξήχθη μόνο το ομαδικό ενώ από το 2000 διεξάγονται το ομαδικό και το ντουέτο. ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗ Η επιτραπέζια αντισφαίριση ή πινγκ πονγκ, όπως είναι περισσότερο γνωστό το άθλημα, αποτελεί ολυμπιακό άθλημα από το 1988, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Ως το 2004 διεξάγονταν το μονό και το διπλό αγώνισμα, συνολικά τέσσερα. Από το 2008 το διπλό αντικαταστάθηκε από τον ομαδικό αγώνα. Ως το 1992 απονέμονταν δύο χάλκινα μετάλλια, κάτι το οποίο καταργήθηκε στη συνέχεια. Την πλειοψηφία των μεταλλίων έχει κατακτήσει η Κίνα με 16 χρυσά.
ΤΑΕ ΚΒΟΝ ΝΤΟ Το τάε κβον ντο εντάχθηκε επίσημα στο πρόγραμμα των θερινών ολυμπιακών αγώνων στην ολυμπιάδα του 2000 στο Σύδνεϋ τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Παλαιότερα, είχε διεξαχθεί ως άθλημα επίδειξης στις Ολυμπιάδες του 1988 στη Σεούλ και του 1992 στη Βαρκελώνη. Στο τάε κβον ντο οι αθλητές αγωνίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το βάρος τους. Το 1988 και το 1992, που ήταν άθλημα επίδειξης, έγιναν αγώνες σε οκτώ κατηγορίες ανδρών και γυναικών (σύνολο δεκαέξι).από το 2000, που εντάχθηκε στο επίσημο ολυμπιακό πρόγραμμα, γίνονται τέσσερις κατηγορίες ανδρών και γυναικών (σύνολο οκτώ). Η Ελλάδα έχει κατακτήσει τέσσερα μετάλλια: ένα χρυσό και τρία ασημένια. Άλλο ένα μετάλλιο, χάλκινο, είχε πάρει το 1992, όταν το τάε κβον ντο ήταν άθλημα επίδειξης. ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗ Η αντισφαίριση ή τένις, όπως είναι περισσότερο γνωστό το άθλημα, υπήρξε αποτελεί ένα από τα πρώτα ολυμπιακά αθλήματα. Το τένις περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από την Α Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα ως το 1924. Μάλιστα, το 1900 στο Παρίσι υπήρξε ένα από τα πρώτα αθλήματα, στα οποία μετείχαν γυναίκες σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετά το 1924 αποσύρθηκε, αφού οι περισσότεροι καλοί τενίστες ήταν επαγγελματίες. Στις Ολυμπιάδες επέστρεψε το 1988 στη Σεούλ. Προηγουμένως είχε ενταχθεί ως άθλημα επίδειξης το 1984 στο Λος Άντζελες και το 1968 στο Μεξικό. Στους αγώνες του 1896, 1900, 1904, 1988, 1992 δόθηκαν δύο χάλκινα μετάλλια, διότι δεν έγινε αγώνας για την τρίτη θέση. Το 1908 και το 1912 διεξήχθησαν δύο τουρνουά, ένα σε ανοιχτό κι ένα σε κλειστό γήπεδο. Αγώνες τένις διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Η Ελλάδα κατέκτησε τρία ολυμπιακά μετάλλια στην αντισφαίριση στην Α Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα. Είναι δύο ασημένια κι ένα χάλκινο. ΤΡΙΑΘΛΟ
Το άθλημα που ονομάζουμε τρίαθλο, είναι στην ουσία η διαδοχική συμμετοχή σε τρία αγωνίσματα: κολύμβηση, ποδηλασία, τρέξιμο. Ο αθλητής συμμετέχει διαδοχικά στα τρία αγωνίσματα και μάλιστα συνεχόμενα. Η σειρά των αγωνισμάτων έχει συνήθως το κολύμπι ως πρώτο αγώνισμα και ακολουθούν η ποδηλασία και το τρέξιμο. Επίσης υπάρχει και ποικιλία στα αγωνίσματα ως προς την απόσταση ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν προκύψει και παραλλαγές ως προς το έδαφος στο οποίο διεξάγεται το κάθε αγώνισμα. Συνήθως ισχύουν λοιπόν τα ακόλουθα: Κολύμπι: 1 χλμ ή 1,5 χλμ ή 2 χλμ (στο ironman φτάνει και τα 3,5 χλμ) Ποδήλατο: 20 χλμ ή 40 χλμ ή 60 χλμ (στο ironman φτάνει τα 180 χλμ) Τρέξιμο: 5 χλμ ή 7 χλμ ή 10 χλμ (στο ironman το τρέξιμο έχει φτάσει σε απόσταση και τα 42χλμ. δηλαδή απόσταση μαραθωνίου) Οι πιο διαδεδομένες αποστάσεις είναι: Τρίαθλο Ολυμπιακής Απόστασης (1500μ. - 40χλμ. - 10χλμ) Sprint Τρίαθλο (750μ. - 20χλμ. - 5χλμ) Ironman (4χλμ. - 180χλμ. - 42χλμ.) Βέβαια υπάρχουν και παραλλαγές αυτών των αποστάσεων και διαφορετικοί συνδυασμοί μεταξύ των αγωνισμάτων, με τα πιο γνωστά τα: ίαθλο (Τρέξιμο - Ποδηλασία - Τρέξιμο) Άκουαθλο (Κολύμβηση - Τρέξιμο) (Συνήθως το τρίαθλο διεξάγεται σε ανοιχτή θάλασσα, και ασφάλτινες διαδρομές για τρέξιμο ή ποδήλατο με λογικές υψομετρικές διαφορές. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνονται και τρίαθλα σε ανώμαλο ή ορεινό έδαφος με ποδήλατα βουνού και τρέξιμο σε ανώμαλο έδαφος και με πολύ μεγαλύτερες κλίσεις εδάφους (ανηφόρες ή κατηφόρες).
Είναι ολυμπιακό άθλημα από τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000. Οι Ολυμπιονίκες μέχρι σήμερα στο τρίαθλο είναι: Άντρες: Σίδνεϊ 2000: Χρυσό Simon Whitfield(Καναδάς) Αργυρό Stephan Vuckovic (Γερμανία) Χάλκινο Jan Rehula (Τσεχία) Αθήνα 2004: Χρυσό Hamish Carter (Ν. Ζηλανδία) Αργυρό Bevan Docherty (Ν. Ζηλανδία) Χάλκινο Sven Riederer (Ελβετία) Πεκίνο 2008: Χρυσό Jan Frodeno (Γερμανία) Αργυρό Simon Whitfield (Καναδάς) Χάλκινο Bevan Docherty (Ν. Ζηλανδία) Λονδίνο 2012: Χρυσό Alistair Brownlee (Μ. Βρεττανία) Αργυρό Javier Gomez (Ισπανία) Χάλκινο Jonathan Brownlee (Μ. Βρεττανία) Γυναίκες: Σίδνεϊ 2000: Χρυσό Brigitte McMahon (Ελβετία) Αργυρό Michelle Jones (Αυστραλία) Χάλκινο Magali Messmer (Ελβετία) Αθήνα 2004: Χρυσό Kate Allen (Αυστρία) Αργυρό Loretta Harrop (Αυστραλία) Χάλκινο Susan Williams (Αμερική) Πεκίνο 2008: Χρυσό Emma Snowsill (Αυστραλία) Αργυρό Vanessa Fernandes (Πορτογαλία) Χάλκινο Emma Moffatt (Αυστραλία) Λονδίνο 2012: Χρυσό Nicola Spirig (Ελβετία) Αργυρό Lisa Norden (Σουηδία) Χάλκινο Erin Densham (Αυστραλία) Το τρίαθλο έγινε ολυμπιακό άθλημα το 2000 στο Σύδνεϋ, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Παρ' ότι οι αθλητές χρονομετρούνται, εν τούτης δεν αναγνωρίζεται επίσημο παγκόσμιο ρεκόρ, καθώς τα γεωφυσικά δεδομένα διαφέρουν από τόπο σε τόπο τέλεσης του αθλήματος. ΠΕΝΤΑΘΛΟ
Το άθλημα του βόλεϊ, τόσο το αντρικό όσο και το γυναικείο, συμπεριλήφθηκε στις σύγχρονες Ολυμπιάδες από την Ολυμπιάδα του Τόκιο το 1964. Αν και το βόλεϊ είχε περιληφθεί ως άθλημα επίδειξης στην Ολυμπιάδα του 1924 στο Παρίσι, χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να γίνει ολυμπιακό άθλημα. Ως την Ολυμπιάδα του 1984 στο Λος Άντζελες μετείχαν 10 χώρες. Στη συνέχεια καθιερώθηκε η συμμετοχή 12 χωρών που προκρίνονται μέσω προολυμπιακών τουρνουά. Στο γυναικείο τουρνουά το 1964 μετείχαν 6 χώρες. Από την Ολυμπιάδα του 1968 στο Μεξικό ως το 1992 έγιναν 8 και στη συνέχεια συμμετέχουν 12 χώρες. Το 1992 στη Βαρκελώνη συμπεριλήφθηκε ως άθλημα επίδειξης και το Μπιτς βόλεϊ, το οποίο από το 1996 αποτελεί επίσημο ολυμπιακό αγώνισμα για άνδρες και γυναίκες. Στις ολυμπιάδες συμμετέχουν 24 ζευγάρια ανδρών και 24 γυναικών, που έχουν προκριθεί από προολυμπιακές δοκιμασίες. Κάθε χώρα μπορεί να στείλει μέχρι δύο ζευγάρια από κάθε φύλο. Η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να προκριθεί σε κανένα ολυμπιακό τουρνουά, ούτε στους άντρες ούτε στις γυναίκες. Συμμετείχε μόνο στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 ως διοργανώτρια χώρα. Η ομάδα των ανδρών τα πήγε αρκετά καλά και τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Η γυναικεία ομάδα κατέλαβε την ένατη θέση. Υ ΑΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ Η υδατοσφαίριση ή γουότερ πόλο είναι από τα πιο παλιά ολυμπιακά αθλήματα, αφού συμπεριλήφθηκε στις σύγχρονες Ολυμπιάδες από τη Β Ολυμπιάδα του 1900 στο Παρίσι. Από το 2000διεξάγεται και τουρνουά γυναικών. Το γουότερ πόλο μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1900. Κατά τις πρώτες δύο ολυμπιάδες μετείχαν αθλητικοί σύλλογοι και όχι χώρες, με αποτέλεσμα να μετέχουν περισσότερες ομάδες από κάθε χώρα. Το 1900 στο Παρίσι υπήρχαν τέσσερις γαλλικές ομάδες ανάμεσα στις επτά συμμετοχές ενώ ακραία περίπτωση θεωρείται η διοργάνωση του 1904 στο Σεντ Λούις, στην οποία μετείχαν μόνο τρεις αμερικανικοί σύλλογοι που μοιράστηκαν τα μετάλλια. Στις πρώτες ολυμπιάδες
κυριάρχησε η Μεγάλη Βρετανία. Από το 1932 και έξης τα περισσότερα μετάλλια έχει κατακτήσει η Ουγγαρία, συνολικά 14, μια χώρα που δεν βρέχεται από θάλασσα, από τα οποία 8 χρυσά. Αρκετές διακρίσεις έχουν επίσης η Ιταλία, η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία. Από το 1976 στους αγώνες συμμετέχουν 12 ανδρικές ομάδες ενώ παλιότερα συμμετείχαν συνήθως 16. Το αρνητικό ρεκόρ συμμετοχής σημειώθηκε το 1932 στο Λος Άντζελες, όταν έλαβαν μέρος μόνο 5 κράτη. Οι γυναικείες ομάδες είναι 8 και συμμετέχουν από το 2000. Οι χώρες προκρίνονται από προολυμπιακά τουρνουά. Η υδατοσφαίριση είναι το ομαδικό άθλημα, στο οποίο Ελλάδα έχει τις περισσότερες συμμετοχές σε ολυμπιάδες. Η εθνική ομάδα συμμετείχε για πρώτη φορά στους ολυμπιακούς αγώνες το 1920. Μετείχε επίσης το 1924 και το 1948 στο Λονδίνο. Στη συνέχεια μετείχε στο Μεξικό το 1968 κι έκτοτε μετέχει συνεχώς, με εξαίρεση τη διοργάνωση 38 του 1976 στο Μόντρεαλ που δεν κατάφερε να προκριθεί. Την κορυφαία διάκριση γνώρισε το 2004 στην Αθήνα. Στους αγώνες αυτούς η γυναικεία ομάδα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο ενώ η ανδρική ηττήθηκε στον μικρό τελικό και τερμάτισε στην τέταρτη θέση. ΑΡΣΗ ΒΑΡΩΝ Η άρση βαρών είναι ένα από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού διεξάγεται στις Ολυμπιάδες από το 1896 στην Αθήνα. Από το 2000 διεξάγονται και αγώνες γυναικών. Στις πρώτες Ολυμπιάδες η άρση βαρών δεν διεξαγόταν σταθερά. Το 1900 στο Παρίσι το άθλημα δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα. Όμως, υπήρχετόσο το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ όσο και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Τις επόμενες δύο ολυμπιάδες (1908, 1912) αφαιρέθηκε για να επανέλθει το 1920 στην Αμβέρσα. Από τότε διεξάγεται σταθερά μέχρι σήμερα. Το 2000 στο Σύδνεϋ προστέθηκαν και αγώνες γυναικών. Στις πρώτες διοργανώσεις οι αθλητές δεν χωρίζονταν σε διαφορετικές κατηγορίες ανάλογα με το βάρος τους. Το 1896 και το 1906 διεξήχθησαν δύο αγωνίσματα άρσης βαρών: με δύο χέρια και με ένα χέρι. Το 1904 στο Σεντ Λούις έγινε το αγώνισμα των δύο χεριών και
ένα άλλο αγώνισμα με αλτήρες σε δέκα γύρους με βαθμολογία, το οποίο δεν επαναλήφθηκε. Από το 1920 καθιερώθηκαν οι κατηγορίες βάρους. Ως το 1936 οι αθλητές χωρίζονταν σε πέντε κατηγορίες. Μεταπολεμικά οι κατηγορίες αυξήθηκαν σταδιακά σε δέκα. Παρέμειναν δέκα από το1980 ως το 1996. Από το 2000 μειώθηκαν σε οκτώ αλλά προστέθηκαν επτά κατηγορίες γυναικών. Υπάρχουν τρεις κινήσεις (στυλ) άρσης βαρών και ο αθλητής μπορεί να κάνει μόνο τρεις προσπάθειες σε κάθε κίνηση σε όποιο βάρος επιλέξει. 1. Αρασέ: άρση σε ένα χρόνο: από το έδαφος απευθείας πάνω από το κεφάλι. 2. Επολέζετέ: άρση σε δύο χρόνους: από το έδαφος στους ώμους κι έπειτα πάνω από το κεφάλι. 3. Ντεβελοπέ: άρση σε τρεις χρόνους: από το έδαφος στα γόνατα, μετά στους ώμους και τέλος πάνω από το κεφάλι ΠΑΛΗ Η πάλη είναι ένα από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1896 στην Αθήνα και διεξάγεται συνεχώς εκτός από το 1900. Από το 2004 διεξάγονται και αγώνες γυναικών. Αγώνες πάλης διεξήχθησαν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα. Στους άνδρες υπάρχουν δύο στυλ πάλης, η ελληνορωμαϊκή, στην οποία επιτρέπονται λαβές μόνο πάνω από τη μέση και η ελεύθερη, στην οποία επιτρέπονται λαβές και στα πόδια. Οι αθλητές αγωνίζονται σε επτά κατηγορίες στο κάθε στυλ ανάλογα με το βάρος τους. Γυναικεία πάλη γίνεται μόνο στο ελεύθερο στυλ και οι αθλήτριες χωρίζονται σε 39 τέσσερις κατηγορίες βάρους. Στις πρώτες Ολυμπιάδες δεν υπήρχαν ούτε σταθερές κατηγορίες βάρους για τους αγώνες της πάλης ούτε το στυλ ήταν καθορισμένο. Στην Α Ολυμπιάδα υπήρχε μόνο μία κατηγορία ελληνορωμαϊκής. Το 1900 στο Παρίσι δεν έγιναν καθόλου αγώνες πάλης. Το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ έγινε μόνο ελευθέρα πάλη σε επτά κατηγορίες. Το 1908 στο Λονδίνο έγιναν και τα δύο στυλ σε εννιά κατηγορίες συνολικά. Το 1912 στη Στοκχόλμη έγινε μόνο η ελληνορωμαϊκή σε πέντε κατηγορίες. Από το 1920 στην Αμβέρσα διεξάγονται αγώνες και στα δύο στυλ αλλά ο αριθμός των κατηγοριών
βάρους αυξομειωνόταν από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα. Έτσι οι 10 κατηγορίες (5+5) του 1920, έγιναν 16 (8+8) το 1948 στο Λονδίνο και 20 (10+10) το 1972 στο Μόναχο. Το 2000 μειώθηκαν σε 16 (8+8) και το 2004 σε 14 (7+7). Το ίδιο έτος μπήκαν και 4 κατηγορίες γυναικών μόνο στην ελεύθερη πάλη. Η Ελλάδα έχει παράδοση στην πάλη, κυρίως στην ελληνορωμαϊκή. Συμμετέχει στους αγώνες από την Α Ολυμπιάδα του 1896 και έχει πολλές διακρίσεις. Συνολικά οι Έλληνες παλαιστές έχουν κατακτήσει έντεκα μετάλλια: ένα χρυσό, τρία ασημένια και επτά χάλκινα. Από αυτά τα δύο χάλκινα προέρχονται από την ελεύθερη πάλη και τα υπόλοιπα από την ελληνορωμαϊκή. Αποτελέσματα ερωτηματολογίου θερινών ολυμπιακών αγώνων: Ερώτηση 13 Έχει διοργανώσει η Ελλάδα θερινούς ολυμπιακούς αγώνες; α) ΝΑΙ:100% Β)ΟΧΙ:0% Ερώτηση 14 Ασχολείστε με κάποιο από τα ακόλουθα ολυμπιακά αθλήματα ; Α)ΠΟ ΟΣΦΑΙΡΟ :50% Β)ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗ :14% Γ)ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗ: 14% )ΣΤΙΒΟ:14% Ε)ΑΛΛΟ:8% Η ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ Τα αθλήματα της ενόργανης γυμναστικής και της ρυθμικής γυμναστικής είναι από τα πιο εντυπωσιακά. Oι αθλητές και οι αθλήτριες εκτελούν ασκήσεις είτε στο έδαφος είτε σε όργανα υπερνικώντας τη βαρύτητα και αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος. Η ιστορία της γυμναστικής
Οι ακροβασίες των αρχαίων ΕλλήνωνΚοινά χαρακτηριστικά με τη σύγχρονη γυμναστική Η Ενόργανη Γυμναστική γεννήθηκε στις αρχές του 19 ου αιώνα στη Γερμανία σε μια εντελώς διαφορετική μορφή από αυτή που εξελίχθηκε στη συνέχεια ως εξειδικευμένο άθλημα Οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και αρκετοί άλλοι λαοί επιδίδοντο στην ακροβασία με ή χωρίς όργανα, αλλά και με ζώα (ταυροκαθάψια). Στην κεντρική μεγάλη αυλή των Μινωικών παλατιών μεταξύ άλλων λάμβαναν χώρα και ακροβατικές επιδείξεις στο έδαφος (εικ.1),οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν ως μακρινοί πρόγονοι των σύγχρονων ασκήσεων εδάφους.επίσης τα μινωικά ταυροκαθάψια μπορούν να θεωρηθούν ως μακρινός πρόγονος των αλμάτων στο άλμα,αφού οι διάφορες μορφές των κυβιστήσεων, που εκτελούσαν οι ακροβάτες στηριζόμενοι στα κέρατα του ταύρου, έχουν κινητική συγγένεια, αλλά και ιστορική συνέχεια με αυτές του άλματος. Η άποψη του C. Diem ότι τα «ακροβατικά στοιχεία άρχισαν να εισάγονται στο χορό των αρχαίων, όταν άρχισε να καθιερώνεται και η ατομική εκτέλεση», μας παραπέμπει σε μια πανομοιότυπη εξέλιξη των σύγχρονων ασκήσεων εδάφους. όταν δηλαδή εγκαταλείφθηκε η ομαδική εκτέλεση των ελεύθερων γυμναστικών ασκήσεων και άρχισε η ατομική εκτέλεση, τότε ακριβώς άρχισαν στα χορευτικά και γυμναστικά στοιχεία του παρελθόντος να εισάγονται και ακροβατικά. Έτσι δημιουργήθηκε στην Ενόργανη Γυμναστική ένα νέο άθλημα που καθιερώθηκε με το όνομα ασκήσεις εδάφους. Αυτή η αλλαγή στους μεν άνδρες πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα γυμναστικής του Λουξεμβούργου (1930), στις μεν γυναίκες από το 1949 και μετά. Από τον Αρριανό πληροφορούμαστε ότι ο στρατός του Μέγα Αλεξάνδρου έκανε ειδική εκπαίδευση με ασκήσεις αναρρίχησης και αιώρησης.
Επιχειρώντας κανείς μια σύγκριση των αρχαίων χορευτικών και ακροβατικών στοιχείων με τη σύγχρονη Ενόργανη Γυμναστική, διαπιστώνει ομοιότητα στα κύρια χαρακτηριστικά τους. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι μακρινός πρόγονος της σύγχρονης Ενόργανης Γυμναστικής είναι τα αρχαία ταυροκαθάψια, οι αρχαίοι χοροί και αρχαίες ακροβατικές επιδείξεις. Οι ακροβασίες σε άλλους αρχαίους λαούς Εκτός από τους Έλληνες, ακροβατικές ασκήσεις στο έδαφος με συνασκούμενο, με όργανα, αλλά και με ζώα καλλιέργησαν από αρχαιότατους χρόνους και αρκετοί λαοί, όπως οι Σκανδιναβοί, οι Αιγύπτιοι, οι Ετρούσκοι, οι Κινέζοι και οι Χετταίοι. Στην πόλη Bohulsean της Σουηδίας βρέθηκαν πολυάριθμες αναπαραστάσεις ακροβατών από την εποχή του χαλκού (1.800 π.χ.), όπου μεταξύ άλλων εκτελούν τις γνωστές και στη σύγχρονη Ενόργανη Γυμναστική ασκήσεις, όπως χειροκυβιστήσεις, φλικ-φλακ και σάλτα. Παρόμοιες αναπαραστάσεις από την ίδια εποχή περίπου βρέθηκαν επίσης στη ανία (κυρίως μικρά αγάλματα ακροβατών) Στην Αίγυπτο βρέθηκαν εκατοντάδες τοιχογραφίες από τον 3 ο π.χ. αιώνα (οι λεγόμενες τοιχογραφίες του Μπενί Χασάν), στις οποίες απεικονίζονται ακροβάτες χορευτές, οι οποίοι μας παραπέμπουν και στη σύγχρονη γυμναστική.στην ίδια περιοχή βρέθηκαν και αναπαραστάσεις ακροβασιών παρόμοιες με τα ταυροκαθάψια, αλλά με ελέφαντες.
Αλλά και οι αρχαίοι λαοί της Αμερικής (Ίνκας, Μάγια, Αζτέκοι) καλλιεργούσαν διάφορες μορφές ακροβασίας στο έδαφος και με ζώα.στη Λιβυκή έρημο (κοντά στο Wado Sova) σε σπηλιές, που ήταν την αρχαία εποχή τόπος λατρείας, υπάρχουν τοιχογραφίες, όπου μεταξύ άλλων απεικονίζονται ακροβάτες που εκτελούν σάλτα με θεαματικές πτητικές φάσεις. Ακροβασίες διαφόρων ειδών καλλιέργησαν επίσης και οι Ετρούσκοι, απ όπου προέρχεται το μπρούτζινο αγαλματίδιο του ακροβάτη που εκτελεί κατακόρυφη στήριξη (εικ.4). Στους αρχαίους αυτούς λαούς συναντά κανείς επίσης όργανα και ακροβασίες που μοιάζουν με το σύγχρονο μονόζυγο. Στην Κίνα υπήρχαν ήδη από το 1.000 π.χ. ακροβάτες, οι οποίοι εκτελούσαν θεαματικές ασκήσεις (και γιγαντιαία αιωρήματα) σε παράλληλη ξύλινη μπάρα (ίσως από μπαμπού), αλλά και σε τεντωμένα σχοινιά. Παρόμοια όργανα χρησιμοποιούσαν πολύ αργότερα οι Ιάπωνες και οι Εσκιμώοι. Οι Εσκιμώοι μάλιστα κατασκεύαζαν τα τεντωμένα σχοινιά από δέρμα φώκιας. Σε τοιχογραφίες της Πομπηίας απεικονίζονται σάτυροι που βαδίζουν σε τεντωμένο σχοινί,ενώ συγχρόνως εκτελούν διάφορα χορευτικά και ακροβατικά «νούμερα», τα οποία μας παραπέμπουν και στις σύγχρονες ασκήσεις της δοκού ισορροπίας. Η αρχαιότερη και πιο αξιόπιστη πηγή,που με λεπτομέρεια κάνει αναφορά στο ξύλινο ομοίωμα του ίππου ( από τον οποίο εξελίχθηκε πολύ αργότερα ο γυμναστικός ), είναι το σύγγραμμα του Ρωμαίου συγγραφέα Vegetius (375 μ.χ.).εκεί περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη δομή μιας ρωμαϊκής λεγεώνας,αλλά και την περιγραφή μικρών,μεσαίων και μεγάλων ξύλινων ίππων, στους οποίους εξασκούνταν οι στρατιώτες,για να προετοιμαστούν και να γυμναστούν για τον πραγματικό. Ύστερα από τις παραπάνω αναφορές μπορεί κανείς με βεβαιότητα να σημειώσει ότι εκτός από τους Έλληνες και άλλοι αρχαίοι λαοί
καλλιέργησαν διάφορες μορφές ακροβατικών στοιχείων,που έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη σύγχρονη Ενόργανη,ακροβατική και ρυθμική γυμναστική Οι ακροβασίες στο βυζάντιο και το μεσαίωνα μέχρι το 18 ο αιώνα Ο βυζαντινός ιστορικός συγγραφέας Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1360) περιγράφει διάφορες ακροβατικές ασκήσεις σε τεντωμένα σχοινιά (δεμένα σε κατάρτια πλοίου) οι οποίες ταυτίζονται με τις σύγχρονες ασκήσεις του μονόζυγου. Σε διάφορους λαούς της κεντρικής Ευρώπης ήδη στο μεσαίωνα τόσο η ιππασία όσο και η εκτέλεση διάφορων ασκήσεων στο ξύλινο ομοίωμα του ίππου ανήκουν στις εφτά ιπποτικές ανατροφές (εφτά αρετές ). Τότε γεννήθηκε και άρχισε να εξελίσσετε ο πραγματικός γυμναστικός ίππος,τον οποίο πήραν αργότερα οι φιλανθρωπιστές και ο Γιαν. Το 1535 ο Γάλλος Rebelai περιγράφει στο συγγραφικό του έργο «Gargatua» το μονόζυγο και τις διάφορες ασκήσεις σ αυτό.μεταξύ άλλων γράφει «Τοποθέτησαν μεταξύ δύο δένδρων μια ξύλινη μπάρα και εκτελούσαν αιωρήσεις εξαρτώμενοι από τα χέρια χωρίς να αγγίζουν τα πόδια κάτω» (εικ.1).ο ίδιος συγγραφέας περιγράφει και ομοιώματα ίππων, το σώμα των οποίων ήταν γεμάτο με πριονίδια για να μην τραυματίζονται τα παιδιά. Άξιο προσοχής είναι το γεγονός ότι το μονόζυγο και οι ασκήσεις που περιγράφονται από τον Rebelai είναι σχεδόν όμοια με αυτά που χρησιμοποίησε και περιγράφει περίπου τρεις αιώνες αργότερα (1816) ο Γιαν,που θεωρείτε πατέρας του οργάνου αυτού.
Ο Ιταλός γιατρός Ιερώνυμος Μερκουλιάρης(1530-1606) στο σημαντικό του έργο με τίτλο «De arte Gymnastica»(1569),προτείνει μεταξύ άλλων, και ασκήσεις εξάρτησης,αναρρίχησης,στήριξης και ισορροπίας. ηλαδή τα βασικά χαρακτηριστικά, στα οποία στηρίζετε η Ενόργανη γυμναστική. Ο Diem αναφέρει ότι στην Κίνα η ακροβατική τέχνη καλλιεργήθηκε αδιάλειπτα για χιλιάδες χρόνια.μάλιστα κατά τον 13 ο και 14 ο αιώνα μ.χ. οι ακροβασίες στη χώρα αυτή ήταν πολύ δημοφιλείς, αφού υπήρχαν πολυάριθμοι επαγγελματίες ακροβάτες, που εκτελούσαν θεαματικές ασκήσεις στο έδαφος, σε τεντωμένα σχοινιά και άλλες ακροβατικές επιδεξιότητες με διάφορα όργανα και αντικείμενα. Από τις ενθυμήσεις του αυτοκράτορα των Μογγόλων Babur (1483-1530) πληροφορούμαστε ότι οι επαγγελματίες ακροβάτες καλλιτέχνες της εποχής του, μεταξύ άλλων,εκτελούσαν κατακόρυφη στήριξη σ ένα χέρι,ενώ συγχρόνως στα πόδια είχαν από ένα κρίκο που περιστρεφόταν. Κατά τον μεσαίωνα η ακροβατική τέχνη καλλιεργήθηκε σ όλη σχεδόν την Κεντρική Ευρώπη από επαγγελματίες ακροβάτες,τους λεγόμενους «σαλταδόρους», οι οποίοι ήταν πάντοτε καθ οδόν και έδιναν θεαματικές παραστάσεις από πόλη σε πόλη, σε γειτονιές,πανηγύρια και βασιλικές αυλές. Μάλιστα ένας από τους πιο ωραίους και ευρέως διαδεδομένους γαλλικούς μύθους του 13 ου αιώνα έχει τον τίτλο «Ο ακροβάτης της Παναγίας».Αναφέρεται σ έναν πρώην ακροβάτη μουσικό, ο οποίος αποσύρθηκε σ ένα μοναστήρι να μονάσει. Ο τρόπος ζωής και η νοοτροπία όμως στο μοναστήρι του προκάλεσε δυσφορία και μοναξιά,κάτι που προσπάθησε να το αντιμετωπίσει με την ακροβασία, η οποία όμως απαγορευόταν στο μοναστήρι. Έτσι ο μοναχός ακροβάτης στην κρύπτη,που είχε για προσευχή,δεν έκανε τίποτα άλλο παρά ατελείωτες ακροβασίες και χορούς. Από την υπερβολική άσκηση έπεσε κάποτε λιπόθυμος, αλλά συνήλθε. Τότε τον ανακάλυψαν οι άλλοι μοναχοί,οι
οποίοι ανέφεραν το γεγονός στον ηγούμενο. Ο τελευταίος τους καθησύχασε λέγοντας τους ότι ο ακροβάτης μοναχός είναι προστατευόμενος της Παναγίας. Έτσι οι ακροβάτες θεωρήθηκαν από τότε ιδιαίτερα ευλογημένοι από το Θεό. Να σημειωθεί ότι στην καθολική Εκκλησία η ακροβασία για μεγάλο χρονικό διάστημα εθεωρείτο έργο του διαβόλου. Εκείνος όμως που σφράγισε την ακροβατική τέχνη με την ανυπέρβλητη για την εποχή του τελειότητα ήταν ο Ιταλός επαγγελματίας ακροβάτης Αρχάγγελος Τουκάρο (1536-1602),ο οποίος έζησε και δίδαξε την ακροβασία στην αυλή τριών Γάλλων βασιλιάδων.το 1599 ο παραπάνω ακροβάτης εξέδωσε το πιο εμπεριστατωμένο βιβλίο της εποχή με τίτλο «Τρία λόγια για την τέχνη των καλλιτεχνικών αλμάτων». Είχε 400 σελίδες, μεταξύ των οποίων και 88 εικόνες (ξυλογραφίες) ενώ θεωρείται πρωτοπόρο στην επιστημονική μέθοδο των ασκήσεων εδάφους. Ο Τουκάρο χρησιμοποίησε και ζωγράφισε για πρώτη φορά και στρώματα προσγείωσης. Από τον Τουκάρο και μετά οι Ιταλοί ακροβάτες(σαλταδόροι) δημιούργησαν σχολές ακροβασίας και τσίρκου παγκοσμίας φύσης (κυρίως τον 19 ο αιώνα). Στην Αγγλία του 17 ου και 18 ου αιώνα σε λαϊκούς αθλητικούς αγώνες επιδεικνύονταν μεταξύ άλλων και διάφορες ακροβασίες στο έδαφος,αλλά και σε σχοινιά. Για πρώτη φορά όμως έχουμε το 1616 ζωγραφισμένο ξύλινο ίππο πανομοιότυπο με τον πραγματικό.πολλές εικόνες τέτοιων ξύλινων ίππων παραθέτει όμως ο μεγάλος δάσκαλος της ξιφασκίας Πάσσεν στο εμπεριστατωμένο βιβλίο που εξέδωσε το 1666. Εκτός από τους ίππους ο Πάσσεν κάνει αναφορά και στο γυμναστικό τραπέζι,ένα όργανο που έχει τις ρίζες στη ρωμαϊκή εποχή.
Ο θεμελιωτής της ενόργανης γυμναστικής Λούντβικ Γιαν και η ιδεολογικοπολιτική και γυμναστική του κίνηση. Η Γερμανία θεωρείτε μητέρα της ενόργανης γυμναστικής,αφού εκεί πρωτοεμφανίστηκε το άθλημα αυτό και από εκεί διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Θεμελιωτής θεωρείτε ο Λούντβικ Γιαν ο οποίος πήρε τη γυμναστική των φιλανθρωπιστών και αφού προσέθεσε αρκετά στοιχεία και την επένδυσε με μια εθνικοκοινωνική ιδεολογία,δημιούργησε μια νέα γυμναστική κίνηση τη Λούντβικ Γιαν λεγόμενη «Turnbewegung» Έτσι το 1811 ο Γιαν ανοίγει κοντά στο Βερολίνο σε ένα μικρό δάσος το πρώτο υπαίθριο γυμναστήριο το οποίο εξόπλισε με δεκάδες όργανα αιώρησης,αναρρίχησης,δοκούς ισορροπίας,γυμναστικούς ίππους και άλλες εγκαταστάσεις για πολλά άλλα αθλήματα.στο πρώτο αυτό γυμναστήριο,αλλά και στα δεκάδες άλλα,που αμέσως μετά ιδρύθηκαν,δεν γινόταν καμία αλλαγή των ασκουμένων.όλοι οι νέοι χωρίς καμία εξαίρεση και ανεξάρτητα από την κοινωνική ή οικονομική επιφάνεια μπορούσαν να λάβουν μέρος στο γυμναστικό αυτό ρεύμα,αρκεί βέβαια να τηρούσαν τους κανονισμούς λειτουργίας,που είχε θεσπίσει ο Γιαν και οι συνεργάτες του. Τα αίτια που προκάλεσαν αυτή την γυμναστική και ιδεολογικοπολιτική κίνηση ήταν κυρίως δύο: Πρώτον το γυμναστικό ρεύμα,η δυναμική δηλαδή που είχε δημιουργηθεί από τη γυμναστική των φιλανθρωπιστών και δεύτερον η κατοχή μεγάλου μέρους του γερμανικού έθνους από τη Γαλλία του Ναπολέοντα.Γι αυτό,άλλωστε, ο Γιαν απευθύνθηκε μόνον στους νέους άνδρες και όχι στις γυναίκες.ο Γιαν,που διαπνεόταν από έντονα πατριωτικά αισθήματα,είχε τη βαθιά πεποίθηση ότι με τον αθλητισμό και ιδιαίτερα με την εξάσκηση στα διάφορα σταθερά όργανα,οι νέοι της πατρίδας του θα γίνονταν πιο δυνατοί,πιο θαρραλέοι και κυρίως άξιοι υπερασπιστές της πατρίδας
τους.έτσι μόνον θα μπορούσε το γερμανικό έθνος να απελευθερωθεί και να ξεπλύνει την ντροπή από τη γαλλική κυριαρχία. Επομένως, τα κίνητρα και οι σκοποί της γυμναστικής κίνησης του Γιαν ήταν κυρίως εθνικοί, ιδεολογικοπολιτικοί,πολεμικοί και όχι για ανθρωπιστική καλλιέργεια και ολοκλήρωση των νέων πολιτών. Άλλωστε,γι αυτό το λόγο ο Γιαν την νέα αυτή γυμναστική κίνηση την ονόμασε Πατριωτική γυμναστική. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ Η Ενόργανη γυμναστική και τα όργανά της Ο όρος ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ είναι γενικός και συμπεριλαμβάνει όλα τα σταθερά όργανα στα οποία εκτελούνται διάφορες ασκήσεις, είτε αυτά είναι αγωνιστικά είτε αυτά είναι βοηθητικά. Τα αγωνιστικά όργανα ανδρών είναι έξι και έχουν την εξής καθιερωμένη Ολυμπιακή σειρά: έδαφος, ίππος με λαβές, κρίκοι, άλμα, δίζυγο, μονόζυγο (σχ. 1 α,β,γ,δ,ε,ζ). Τα γυναικεία όργανα είναι τέσσερα και έχουν την εξής Ολυμπιακή σειρά: άλμα, ασυμμετρικό δίζυγο, δοκός ισορροπίας, έδαφος Ε ΑΦΟΣ
ΓΕΝΙΚΑ Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το έδαφος είναι η μητέρα των οργάνων της Ενόργανης γυμναστικής. Στο έδαφος οι ασκούμενοι έχουν περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ενώ παράλληλα έχουν τη δυνατότητα να προετοιμαστούν έμμεσα ή άμεσα και για άλλα όργανα (είτε για την τεχνική προετοιμασία είτε για την απόκτηση πλούτου κινητικών εμπειριών). Οι ασκήσεις εδάφους εκτελούνται τόσο από τους άνδρες όσο και από τις γυναίκες, με τη μόνη διαφορά όμως ότι οι γυναίκες εκτελούν το πρόγραμμά τους με τη συνοδεία μουσικής. ΙΠΠΟΣ ΜΕ ΛΑΒΕΣ
ΓΕΝΙΚΑ Στη σύγχρονη Ενόργανη γυμναστική το όργανο αυτό φέρει τη μεγαλύτερη δυσκολία και ίσως τη μικρότερη δημοτικότητα και θεαματικότητα. Η εκτέλεση των ασκήσεων στο όργανο αυτό δε μοιάζει μ αυτήν των άλλων οργάνων, διότι εδώ οι κινήσεις του κέντρου βάρους σώματος γίνονται κυρίως κυκλικά. Να σημειωθεί ότι ο ίππος με λαβές είναι το μοναδικό όργανο στο οποίο εκτελούνται μόνον ασκήσεις στήριξης. Τέλος από τότε που στα προγράμματα των αθλητών άρχισαν να μπαίνουν κύκλοι με θεαματικούς ψαλιδισμούς, «Τόμας», αιωρήσεις στην κατακόρυφο και έξοδοι με στροφές, το όργανο αυτό έγινε πιο εντυπωσιακό και θεαματικό. ΚΡΙΚΟΙ