Παραβολές του Χριστού

Παραβολές του Χριστού Ελλεν Γ. Ωηιτε ὃπψριγητ c 2012 Ελλεν Γ. Ωηιτε Εστατε, Ινς.

Ινφορματιον αβουτ τηις Βοοκ Ο ερ ιεω Τηις εβοοκ ις προ ιδεδ βψ τηε Ελλεν Γ. Ωηιτε Εστατε. Ιτ ις ινςλυδεδ ιν τηε λαργερ φρεε Ονλινε Βοοκς ςολλεςτιον ον τηε Ελλεν Γ. Ωηιτε Εστατε Ωεβ σιτε. Αβουτ τηε Αυτηορ Ελλεν Γ. Ωηιτε (1827-1915) ις ςονσιδερεδ τηε μοστ ωιδελψ τρανσλατεδ Αμεριςαν αυτηορ, ηερ ωορκς ηα ινγ βεεν πυβλισηεδ ιν μορε τηαν 160 λανγυαγες. Σηε ωροτε μορε τηαν 100,000 παγες ον α ωιδε αριετψ οφ σπιριτυαλ ανδ πραςτιςαλ τοπιςς. Γυιδεδ βψ τηε Ηολψ Σπιριτ, σηε εξαλτεδ Θεσυς ανδ ποιντεδ το τηε Σςριπτυρες ας τηε βασις οφ ονε ς φαιτη. Φυρτηερ Λινκς Α Βριεφ Βιογραπηψ οφ Ελλεν Γ. Ωηιτε Αβουτ τηε Ελλεν Γ. Ωηιτε Εστατε Ενδ Υσερ Λιςενσε Αγρεεμεντ Τηε ιεωινγ, πριντινγ ορ δοωνλοαδινγ οφ τηις βοοκ γραντς ψου ονλψ α λιμιτεδ, νονεξςλυσι ε ανδ νοντρανσφεραβλε λιςενσε φορ υσε σολελψ βψ ψου φορ ψουρ οων περσοναλ υσε. Τηις λιςενσε δοες νοτ περμιτ ρεπυβλιςατιον, διστριβυτιον, ασσιγνμεντ, συβλιςενσε, σαλε, πρεπαρατιον οφ δερι ατι ε ωορκς, ορ οτηερ υσε. Ανψ υναυτηοριζεδ υσε οφ τηις βοοκ τερμινατες τηε λιςενσε γραντεδ ηερεβψ. Φυρτηερ Ινφορματιον Φορ μορε ινφορματιον αβουτ τηε αυτηορ, πυβλισηερς, ορ ηοω ψου ςαν συππορτ τηις σερ ιςε, πλεασε ςονταςτ τηε Ελλεν Γ. Ωηιτε Εσταi

τε ατ μαιλὧηιτεεστατε.οργ. Ωε αρε τηανκφυλ φορ ψουρ ιντερεστ ανδ φεεδβαςκ ανδ ωιση ψου Γοδ ς βλεσσινγ ας ψου ρεαδ. ii

iii

Εισαγωγη Ο Ιησούς Χριστός, ο Μεγαλύτερος Δάσκαλος που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, έφερε τους ακροατές Του σε επαφή ιιε τη φύση ώστε να μπορούν να διακρίνουν τη Φωνή που απευθύνεται ς όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Καθώς οι καρδιές τους απαλύνονταν και οι σκέψεις τους βαθύνονταν, ο Σωτήρας τους βοηθούσε να ερμηνεύουν τα πνευματικά μαθήματα των σκηνών πάνω στις οποίες αναπαύονταν τα μάτια τους. Οι παραβολές μαρτυρούν για την ευρύτητα του πνεύματός Του προς την ασκούμενη επιρροή του φυσικού κόσμου, καθώς επίσης και για τη γοητευτική χαρά που αισθάνονταν ο Μεσσίας αντλώντας τα πνευματικά Του διδάγματα από το περιβάλλον της καθημερινής ζωής. Με τα πουλιά του ουρανού και με τα κρίνα του αγρού, μα τα πρόβατα του τσομπάνη, με το υνί του ζευγολάτη, με το δίχτυ του ψαρά, με τον περιβολάρη, με τον κτίστη, με τον έμπορο, με τον οδοιπόρο και με τη νοικοκυρά, ο Χριστός εξηγούσε τη θεϊκή αλήθεια. Χρησιμοποιούσε παραδείγματα από τα γεγονότα της ζωής, πείρες με τις οποίες ήταν εξοικειωμένοι οι ακροατές της εποχής Του, όπως και της δικής μας με το προζύμι, με τον κρυμμένο θησαυρό, με το πολύτιμο μαργαριτάρι, με την άγρα των ψαριών, με την καλλιέργεια των αγρών, με το θέρος και τον τρύγο, με τη γαμήλια τελετή, με τον εγωισμό του καλοζωιστή, με τη στάση του υποκριτή, με το σπίτι στο βράχο κτισμένο η στην άμμο σωριασμένο. Στα μαθήματα που μετέδιδε υπήρχε πάντοτε κάτι που να κινεί το ενδιαφέρον του καθενός, που να συγκινεί την κάθε καρδιά, που να απευθύνεται στην κάθε εποχή. Η καθημερινή εργασία, αντί να α- ποτελεί τη ρουτίνα του συνηθισμένου μόχθου, του στερημένου από κάθε αν αναλαμπή ανώτερης επίτευξης, ευρύνονταν, λαμπρύνονταν και φαιδρύνονταν ανά κάθε στιγμή με τη συνεχή υπενθύμιση των στοιχείων του πνευματικού και αόρατου κόσμου. Τα παιδιά μπορούν να διδαχθούν να διακρίνουν στη φύση την έκφραση της αγάπης και της σοφίας του θεού. Οι διάφορες σκέψεις του Χριστού παρουσιάζονται σχετιζόμενες με τα πουλιά, τα λουλοiv

ύδια, τους θάμνους και τα δένδρα. Ολες οι φάσεις της ζωής μπορούν να καταστούν χρήσιμα μέσα για τη διδασκαλία των έπουρανίων θεμάτων. Ολοι μπορούν να μάθουν να μελετούν τα διδάγματα που προσφέρουν όλα τα αντικείμενα της δημιουργίας και όλες οι λεπτομέρειες της ζωής. Τα μαθήματα αυτά διδάσκουν ότι οι ίδιοι νόμοι που διέπουν τον φυσικό κόσμο και τις πείρες της ζωής, πρέπει να κατευθύνουν κι εμάς. Οι νόμοι αυτοί δόθηκαν για το καλό μας. Μόνο υποτασσόμενη ς αυτούς θα μπορέσει η ανθρωπότητα να βρει την ειρήνη, τη χαρά, την ευτυχία. Οι παραβολές του Ιησού Χριστού μας διδάσκουν ότι όλα τα πράγματα στον ουρανό και στη γη διακηρύσσουν ότι ο μεγάλος νόμος της ζωής είναι ο νόμος της υπηρεσίας. Ο αιώνιος Πατέρας εξυπηρετεί τη ζωή κάθε ζωντανής ύπαρξης. Ο Χριστός ήρθε στη γη ως ο υπηρετών. (Λουκ. 22:27). Και οι άγγελοι είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, διά τούς μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν. ( Εβρ. 1:14). Ο ίδιος νόμος της υπηρεσίας είναι γραμμένος πάνω ς όλα τα αντικείμενα του φυσικού κόσμου. Τα πουλιά στον αέρα, τα ζώα του αγρού, τα δένδρα του δάσους, τα φύλλα, τα χορτάρια, τα λουλούδια, ο ήλιος και τ άστέρια, όλα ασκούν την προκαθορισμένη τους υπηρεσία. Οι λίμνες και η θάλασσα, τα ποτάμια κι οι νεροπηγές όλα παίρνουν με σκοπό να μεταδώσουν. Ετσι συμβαίνει με την κάθε ανθρώπινη προσπάθεια της οποίας η αξία θα αναμετρηθεί με αιώνια αποτελέσματα. Ο Χριστός μας δείχνει πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι πιστοί προς τον πλησίον τους, προς τους αδελφούς και τις αδερφές τους, σαν πραγματικά παιδιά του Πανάγαθου Θεού. Οποιοδήποτε χάρισμα έχομε λάβει από τον Δημιουργό μας, οφείλομε να το χρησιμοποιήσομε για την υπηρεσία του Θεού προς το καλό της ανθρωπότητας. Με τις σκέψεις που αναπτύσσει ο Χριστός μέσα στις παραβολές του, αρχίζομε να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της δικής μας ευθύνης προς τη χριστιανική κοινότητα. Ετσι τα μαθήματα της θεϊκής σοφίας και της έμπρακτης αλήθειας καθίστανται δυναμικά, εντυπωσιακά και καθοδηγούν τις σκέψεις και τις πράξεις προς το μονοπάτι του ουρανού. Αν το βιβλίο αυτό με την πληθώρα των πρακτικών πνευματικών μαθημάτων του τα οποία προσφέρουν μια βαθύτερη έννοια στο [ι ]

[ ] κοινό περιβάλλον της καθημερινής ζωής κατορθώσει να προσδώσει μια χαρούμενη χροιά στο ταξίδι του οδοιπόρου της ζωής και να τον οδηγήσει τελικά στο ασφαλές λιμάνι της ουράνιας κατοικίας του, τότε ο αντικειμενικός σκοπός της έκδοσής του θα έχει εκπληρωθεί. Οι Εκδότες

Περιεχόμενα Ινφορματιον αβουτ τηις Βοοκ............................. i Εισαγωγη............................................ iv Κεφαλαιο 1: Η παραβολικη διδαχη........................ 9 Κεφαλαιο 2: Ο σπορεας................................ 17 Ο σπορεας και ο σπορος............................. 17 Το εδαφος Στην ακρη του δρομου.................... 25 Το εδαφος Αναμεσα στις πετρες..................... 27 Το εδαφος Αναμεσα στα αγκαθια.................... 30 Η καλη γη της νεανικης καρδιας....................... 33 Η προετοιμασια του εδαφους.......................... 36 Στη γη την καλη................................... 38 Κεφαλαιο 3: Αναπτυξη με θεϊκη δυναμη................... 42 Κεφαλαιο 4: Τα ζιζανια................................ 47 Κεφαλαιο 5: Ο κοκκος του σιναπιου...................... 52 Κεφαλαιο 6: Αλλα μαθηματα απο τη Σπορα................ 56 Η φυση κατω απο τον ελεγχο του θεου................. 57 Συνεργατες του θεου................................ 58 Παιδικη ανατροφη................................... 58 Θερισμος αναλογος με το ειδος του.................... 60 Πλησιον παντος υδατος............................ 61 Τυποποιηση της θυσιας του χριστου................... 62 Πρακτικα μαθηματα................................. 63 Κεφαλαιο 7: Ομοια με προζυμι.......................... 65 Κεφαλαιο 8: Ο κρυμμενος θησαυρος..................... 71 Πως ειναι κρυμμενος................................ 72 Η αξια του θησαυρου................................ 74 Αποτελεσματα της παραμελησης του θησαυρου........... 76 Η αναζητηση του θησαυρου.......................... 76 Η αμοιβη της ερευνας................................ 80 Κεφαλαιο 9: Το πολυτιμο μαργαριταρι.................... 82 Κεφαλαιο 10: Το δυχτι................................ 88 Κεφαλαιο 11: Καινουργια και παληα...................... 90 Κεφαλαιο 12: Ζητειτε και θελει σας δοθει................ 100 Κεφαλαιο 13: Δυο προσκυνητες........................ 111 vii

viii Παραβολές του Χριστού Κεφαλαιο 14: Η δυναμη της προσευχης.................. 123 Κεφαλαιο 15: Ουτος δεχεται αμαρτωλους............... 138 Το χαμενο προβατο................................ 139 Η χαμενη δραχμη.................................. 145 Κεφαλαιο 16: Ο ασωτος γιος.......................... 150 Κεφαλαιο 17: Η ακαρπη συκια.......................... 161 Κεφαλαιο 18: Στους δρομους και στα φραγματα........... 167 Κεφαλαιο 19: Το μετρο της συγχωρησης................ 183 Κεφαλαιο 20: Ολεθριο κερδος.......................... 191 Κεφαλαιο 21: Ο πλουσιος και ο λαζαρος................. 197 Εφαρμογη στο ιουδαϊκο εθνος....................... 204 Στις εσχατες ημερες............................... 206 Κεφαλαιο 22: Οχι λογια αλλα εργα..................... 208 Κεφαλαιο 23: Το αμπελι του κυριου..................... 219 Το ιουδαϊκο εθνος................................. 219 Η συγχρονη εκκλησια.............................. 230 Κεφαλαιο 24: Χωρις ενδυμα γαμου...................... 240 Κεφαλαιο 25: Τα ταλαντα............................. 251 Τα δωρα του αγιου πνευματος........................ 252 Αλλα ταλαντα..................................... 253 Η χρηση των ταλαντων............................. 254 Πνευματικες ικανοτητες............................. 257 Η ομιλια......................................... 259 Επιρροη.......................................... 263 Ο χρονος........................................ 266 Η υγεια.......................................... 270 Η δυναμη......................................... 272 Το χρημα........................................ 274 Καλα ενστικτα και συναισθηματα..................... 276 Τα ταλαντα πολλαπλασιαζονται με τη χρηση............ 277 Το ενα ταλαντο................................... 279 Η επιστροφη των ταλαντων.......................... 283 Το ταλαντο που αφαιρειται.......................... 287 Κεφαλαιο 26: Ο μαμωνας της αδικιας.................... 289 Κεφαλαιο 27: Ποιος ειναι ο πλησιον μου................. 297 Κεφαλαιο 28: Η αμοιβη της χαρης...................... 309 Κεφαλαιο 29: Οι δεκα παρθενες........................ 322

Κεφαλαιο 1: Η παραβολικη διδαχη Η διδακτική μέθοδος του Χριστού με παραβολές διέπεται α- πό την ίδια αρχή της προσωπικής αποστολής Του στον κόσμο. Ο Χριστός πήρε τη φύση μας και κατώκησε ανάμεσά μας για να μπορέσομε να γνωρίσομε τον θεϊκό Του χαρακτήρα και ζωή. Η θεότητα αποκαλύφθηκε με την ανθρωπότητα, η αόρατη δόξα με την ορατή ανθρώπινη μορφή. Οι άνθρωποι μπορούσαν να μάθουν το άγνωστο μέσο του γνωστού. Τα επουράνια απικαλύφτηκαν μέσω των γήινων. Ο Θεός φανερώθηκε με την ομοιότητα του ανθρώπου. Το ίδιο έγινε και με τη διδαχή του Χριστού: το άγνωστο απεικονίσθηκε με το γνωστό, οι θεϊκές αλήθειες με τα γήινα πράγματα με τα οποία οι άνθρωποι ήταν καλά εξοικειωμένοι. Η Γραφή λέγει: Πάντα ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς διά παραβολών πρός τους όχλους... διά νά πληρωθεί το ρηθέν διά του προφήτου λέγοντος, θέλω ανοίξει εν παραβολαίς το στόμα Μου θέλω απαγγέλλει πράγματα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου. (Ματθ. 13:34-35). Τα φυσικά στοιχεία επεξηγούσαν τα πνευματικά. Τα αντικείμενα της φύσης και η πείρα της ζωής των ακροατών Του σχετίζονταν με τις αλήθειες του γραπτού λόγου. Οδηγώντας λοιπόν κατ αυτόν τον τρόπο από το φυσικό στο πνευματικό βασίλειο, οι παραβολές του Χριστού είναι οι κρίκοι στην αλυσίδα της αλήθειας που ένώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, τη γη με τον ουρανό. Διδάσκοντας από τη φύση ο Χριστός μιλούσε για πράγματα δημιουργημένα με τα ίδια Του τα χέρια και περιέχοντα ιδιότητες και δυνάμεις που Αυτός ο ίδιος είχε χορηγήσει. Μές την αρχική τους τελειότητα, όλα γενικά τα δημιουργήματα εξέφραζαν τη σκέψη του Θεού. Για τον Αδάμ και την Εύα στην Εδεμική τους κατοικία, η φύση ξεχείλιζε από τη γνώση του Θεού και έβριθε από τη θεϊκή καθοδήγηση. Η σοφία μιλούσε στο μάτι και εισχωρούσε στην καρδιά. Ετσι επικοινωνούσαν οι προπάτορές μας με τον Θεό μέσω των έργων της δημιουργίας Του. Μόλις όμως το ιερό ζευγάρι παρέβηκε τον νόμο του Υψίστου, η λαμπρότητα που αντανακλούσε από το πρόσωπο του Θεού πάνω στη φύση εξαφανίστηκε. Η γη έχασε την 9

10 Παραβολές του Χριστού [2] ομορφιά της και μολύνθηκε από την αμαρτία. Ακόμη και ς αυτή όμως την παρεφθαρμένη της κατάσταση, αρκετή απ την ομορφιά της έχει διατηρήσει η γη. Τα αντικειμενικά μαθήματα του Θεού δεν έχουν εξαλειφθεί. Ορθά κατανοημένη η φύση, εξακολουθεί να μιλάει για τον Δημιουργό της. Την εποχή του Χριστού τα μαθήματα αυτά είχαν χαθεί απ τον ορίζοντα και οι άνθρωποι δεν ήταν πια σε θέση να διακρίνουν τον Θεό μέσα στα έργα Του. Η αμαρτωλότητα της ανθρώπινης φυλής είχε καλύψει μ ένα πέπλο την πανέμορφη όψη της δημιουργίας και αντί να φανερώνουν τον Θεό, τα έργα Του κατήντησαν να αποτελούν ένα φραγμό που Τόν απέκρυβε. Οι άνθρωποι εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα. Μ αυτόν τον τρόπο τα έθνη εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία. (Ρωμ. 1:25,21). Κι έτσι για το λαό του Ισραήλ η ανθρώπινη διδαχή είχε αντικαταστήσει τη διδαχή του Θεού. Οχι μόνο τα αντικείμενα της φύσης, αλλά και η τελετουργική υπηρεσία του ιερού και αυτές ακόμη οι Άγιες Γραφές ο,τι δηλαδή είχε χορηγηθεί για την αποκάλυψη του Θεού τα πάντα είχαν τόσο διαστραφεί, ώστε κατέληξαν να γίνουν τα μέσα για την άπόκρυψή Του. Ο Χριστός προσπάθησε να απομακρύνει κάθε τι που επεσκίαζε την αλήθεια. Ηρθε για να αφαιρέσει το πέπλο που η αμαρτία έριξε πάνω στο πρόσωπο της φύσης και να φέρει σε φως την πνευματική δόξα την οποία όλα τα δημιουργήματα όφειλαν να αντανακλούν. Τα λόγια Του έδωσαν ένα καινούργιο προσανατολισμό στα διδάγματα τόσο της φύσης όσο και της Βίβλου και τα καθιστούσαν μια καινούργια αποκάλυψη. Κόβοντας όμορφα κρίνα ο Χριστός, τα έβαζε στα χέρια μικρών παιδιών η νεαρών υπάρξεων. Και καθώς αυτά παρατηρούσαν το δικό Του νεανικό πρόσωπο με τη φρεσκάδα και τη λαμπρότητα της φυσιογνωμίας του Πατέρα, τους δίδασκε το μάθημα: Παρατηρήσατε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνουσι (μέσα στην απλότητα της φυσικής ομορφιάς), δεν κοπιάζουσιν, ουδέ κλώθουσι. Σας λέγω όμως ότι ουδέ ο Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού ενεδύθη ως εν τούτων. Και κατέληγε με τη γλυκειά εκείνη διαβεβαίωση, το πολύτιμό Του μάθημα: Αλλ εάν τον χόρτον του αγρού, όστις σήμερον υπάρχει

Η παραβολικη διδαχη 11 και αύριον ρίπτεται εις κλίβανον, ο Θεός ενδύη ούτω, δεν θέλει ενδύσει πολλώ μάλλον εσάς, ολιγόπιστοι (Ματθ. 6:28-30). Στην επί του όρους ομιλία τα λόγια αυτά απευθύνθηκαν και σε άλλους εκτός από τα παιδιά και τους νέους. Απευθύνονταν στα [3] πλήθη, ανάμεσα στά οποία υπήρχαν άνδρες και γυναίκες γεμάτοι στενοχώριες και προβλήματα, άνθρωποι πονεμένοι απ τη θλίψη και την απογοήτευση. Και εξακολούθησε λέγοντας ο Χριστός: Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, τι να φάγωμεν, η τι να πίωμεν, η τι να ενδυθώμεν, διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Τότε απλώνοντας τα χέρια προς τα συγκεντρωμένα πλήθη, κατέληξε: Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθεί. (έδ. 31-33). Ετσι ο Χριστός ανέπτυξε το νόημα που Αυτός ο ίδιος είχε προσδώσει στα κρίνα και στη χλόη του αγρού. Θέλει να μπορούμε να το διαβάζομε πάνω σε κάθε κρίνο, πάνω σε κάθε βλαστάρι γρασιδιού. Τα λόγια Του είναι γεμάτα πεποίθηση και εμπνέουν εμπιστοσύνη στον Θεό. Τέτοια ευρεία αντίληψη της αλήθειας είχε ο Χριστός, και τέτοιες διαστάσεις έπαιρνε η διδαχή Του, που η παραμικρή λεπτομέρεια της φύσης Του χρησίμευε σαν παράδειγμα για την περιγραφή της α- λήθειας. Τις διάφορες σκηνές πάνω στις οποίες καθημερινά αναπαύονταν το μάτι, τις είχε συνδέσει με κάποια ιδιαίτερη πνευματική αλήθεια, ώστε μπορεί να πει κανείς ότι η φύση παρουσιάσθηκε ντυμένη με τις παραβολές του Διδασκάλου. Στην αρχή της διακονίας Του ο Χριστός μιλούσε στους ανθρώπους με λόγια τόσο απλά, ώστε όλοι οι ακροατές Του να μπορούν να κατανοήσουν τις αλήθειες που θα τους καθιστούσαν σοφούς προς σωτηρίαν. Σε πολλών την καρδιά όμως η αλήθεια δεν είχε ριζώσει, και έτσι σε λίγο τους διέφευγε. Διά τούτο λαλώ προς αυτούς διά παραβολών, είπε, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι... Διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν. (Ματθ. 13:13-15). Ο Χριστός επιθυμούσε να κινήσει την περιέργεια. Προσπαθούσε να ξυπνήσει τους αδιάφορους, κάνοντας την άλήθεια να βρει απήχηση στην καρδιά. Η διδαχή με παραβολές ήταν μια προσφιλής μέθοδος και προκαλούσε το ζωηρό ενδιαφέρον και την εκτίμηση

12 Παραβολές του Χριστού [4] όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και των λαών ξένων εθνικοτήτων. Α- ποτελεσματικότερη μέθοδο διδαχής δεν θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει. Αν οι ακροατές Του είχαν τήν επιθυμία να γνωρίσουν τα θεία, έπρεπε τα λόγια Του να τα καταλαβαίνουν. Επειδή πάντοτε είχε την προθυμία να δώσει την εξήγηση στον ειλικρινή ερευνητή. Αλλ ο Χριστός είχε να παρουσιάσει και αλήθειες που οι άνθρωποι δεν ήταν προετοιμασμένοι να δεχθούν, ούτε ακόμη να κατανοήσουν. Αυτός ήταν ένας άλλος λόγος που τους δίδασκε με παραβολές. Σχετίζοντας τη διδαχή Του με σκηνές από τη ζωή, την πείρα η τη φύση, έλκυε την προσοχή τους και εντυπωσίαζε την καρδιά τους. Αργότερα, παρατηρώντας οι άνθρωποι τα διάφορα στοιχεία που είχε χρησιμοποιήσει για παραδείγματα στα μαθήματά Του, θυμόνταν τα λόγια του θείου Διδασκάλου. Στις διάνοιες που αφήνονταν ελεύθερες στην επιρροή του Αγίου Πνεύματος, η σημασία της διδαχής του Σωτήρα ευρύνονταν όλο και περισσότερο. Τα μυστήρια λύνονταν, τα δυσκολονόητα γίνονταν νοητά. Ο Χριστός προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να εγγίσει όλες τις καρδιές. Χρησιμοποιώντας πλήθος παραδειγμάτων, όχι μόνο παρουσίαζε την αλήθεια ς όλες τις διαφορετικές της φάσεις, αλλά και την προσήρμοζε ς όλων των ειδών τους ακροατές. Το ενδιαφέρον τους κεντρίζονταν από τις εικόνες του περιβάλλοντος της καθημερινής τους ζωής. Κανένας απ αυτούς που άκουγαν τον Σωτήρα ένοιωθε αγνοημένος η περιφρονημένος. Ο πιο ταπεινός, ο πιο αμαρτωλός διέκρινε στη διδαχή Του μια φωνή να του μιλάει με συμπάθεια και τρυφερότητα. Υπήρχε κι άλλος ακόμη λόγος για τον οποίο ο Χριστός δίδασκε με παραβολές. Ανάμεσα στα πλήθη που συγκεντρώνονταν γύρω Του, υπήρχαν ιερείς και δάσκαλοι, γραμματείς και πρεσβύτεροι, Η- ρωδιανοί και άρχοντες του λαού, άνθρωποι κοσμικοί, αδιάλλακτοι, φιλόδοξοι, που πάνω απ όλα ενδιαφέρονταν να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον Του. Οι κατάσκοποί τους Τον ακολουθούσαν κατά βήμα μέρα με τη μέρα, προσπαθώντας να αποσπάσουν κάτι από τα χείλη Του που θα προκαλούσε την καταδίκη Του και θα αποσοβούσε μια για πάντα Αυτόν που τραβούσε πίσω Του τα πλήθη. Ο Σωτήρας ήξερε τον χαρακτήρα των ανθρώπων αυτών και παρουσίαζε την αλήθεια με τέτοιον τρόπο ώστε να μη μπορούν να βρουν τίποτε για να Τον ενοχοποιήσουν στο Συνέδριο. Με τη χρήση των παραβολών μπορούσε να κατακρίνει την υποκρισία και τα πονηρά

Η παραβολικη διδαχη 13 έργα των μεγάλων εκείνων κοινωνικών παραγόντων. Με γλώσσα μεταφορική κάλυπτε την αιχμηρή αλήθεια που, αν την πρόφερε σα [5] δημόσια επίκριση, δεν θα άκουγαν τα λόγια Του και θα έθεταν ένα πρόωρο τέρμα στο έργο Του. Αποφεύγοντας έτσι τις επιβουλές των κατασκόπων, εξέθετε την αλήθεια τόσο καθαρά, ώστε η πλάνη αποκαλύπτονταν, και όσοι είχαν ειλικρινή καρδιά επωφελούνταν από τα μαθήματά Του. Η θεϊκή σοφία και η απεριόριστη χάρη επεξηγούνταν με τα αντικείμενα της δημιουργίας του Θεού. Με τη βοήθεια της φύσης και με την πείρα της ζωής οι άνθρωποι γίνονταν διδακτοί του Θεού. Τα αόρατα Αυτού... από κτίσεως κόσμου γίνονταν νοούμενα διά των ποιημάτων, η τε αίδιος Αύτού δύναμις και η θειότης. (Ρωμ. 1:20). Η παραβολική διδαχή του Λυτρωτή είναι μια θαυμάσια ένδειξη της πραγματικά ανώτερης εκπαίδευσης. Ο Χριστός μπορούσε κάλλιστα να έχει παρουσιάσει στους ανθρώπους τις πιο βαθειές επιστημονικές γνώσεις. Μπορούσε να αποδεσμεύσει μυστήρια, η ανακάλυψη των όποιων απήτησε τη μελέτη και το μόχθο ολόκληρων αιώνων. Μπορούσε να κάνει νύξεις αναφερόμενες στον τομέα της επιστήμης που θα αποσπούσαν τη σκέψη και θα κέντριζαν το ενδιαφέρον της εφευρετικότητας μέχρι τα τέλη των αιώνων. Δεν το έκανε όμως. Δεν είπε τίποτε που να ικανοποιήσει την περιέργεια και την ανθρώπινη φιλοδοξία ανοίγοντας τις πύλες προς τα κοσμικά μεγαλεία. Καθ όλη τη διδαχή Του ο Χριστός έφερε τη σκέψη του ανθρώπου σε επαφή με την Απέραντη Θεϊκή Σκέψη. Δεν παρέπεμψε τους ακροατές Του στη μελέτη των ανθρωπίνων θεωριών περί του Θεού, περί του λόγου Του και περί των πράξεών Του. Τους δίδαξε μάλλον να παρατηρούν τον Θεό έτσι όπως Αυτός φανερώνεται με τα έργα Του, με το λόγο Του και με την πρόνοιά Του. Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε με αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, αλλά με ο,τι είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, με ο,τι μπορεί να ευρύνει την άντίληψη του ανθρώπου στο να γνωρίσει τον Θεό και να αύξήσει την αποδοτικότητά του στο να κάνει το καλό. Μιλούσε για τις αλήθειες εκείνες που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του ανθρώπου και καταλήγουν στην εξασφάλιση της αιωνιότητας. Ο Χριστός ήταν Εκείνος που διηύθυνε την εκπαίδευση του λαού Ισραήλ. Για τους νόμους και τα διατάγματα του Κυρίου είχε πει: Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών [6]

14 Παραβολές του Χριστού [7] θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων και εγειρόμενος. Και θέλεις δέσει αυτούς διά σημείον επί της χειρός σου και θέλουσιν είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σου. Και θέλεις γράψει αυτούς επί τους παραστάτας της οικίας σου και επί τας πύλας σου. (Δευχ. 6:7-9). Με την ίδια Του τη διδαχή ο Ιησούς υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να τηρηθεί η εντολή αυτή πώς δηλαδή οι νόμοι και τα διατάγματα της βασιλείας του Θεού μπορούν να εκτεθούν έτσι ώστε να γίνει αντιληπτή η ομορφιά και ήη πολυτιμότητά τους. Τον καιρό που ο Κύριος κατήρτιζε τους Ισραηλίτες να γίνουν οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποί Του, τους όρισε να κατοικούν α- νάμεσα σε λόφους και κοιλάδες. Η οικογενειακή τους ζωή και τα θρησκευτικά τους καθήκοντα τους έφερναν σε διαρκή επικοινωνία με τη φύση και με το λόγο του Θεού. Ετσι δίδαξε και τους μαθητές του ο Χριστός πλάι στη λίμνη, στη βουνοπλαγιά, μες τα χωράφια και στα περιβόλια όπου μπορούσαν να παρατηρούν τα πράγματα της φύσης με τα οποία περιέγραφε τα μαθήματά Του. Και καθώς διδάσκονταν από τον Χριστό, έκαναν και την πρακτική εφαρμογή των γνώσεών τους, συνεργαζόμενοι μαζί Του στο έργο Του. Ετσι λοιπόν η δημιουργία μας βοηθάει να γνωρίσομε τον Δημιουργό. Το βιβλίο της φύσης είναι ένα μεγάλο μαθητικό βιβλίο που πρέπει να χρησιμοποιήσομε αλληλένδετα με τις Άγιες Γραφές προκειμένου να διδάξομε άλλους για τον χαρακτήρα Του και να οδηγήσομε τα απολωλότα πρόβατα πίσω στο ποίμνιο του Θεού. Καθώς μελετώνται τα έργα του Θεού, το Άγιο Πνεύμα διαπερνά τη σκέψη μ ένα αίσθημα απόλυτης βεβαιότητας. Αυτή δεν είναι η βεβαιότητα που αποκτάται με τους λογικούς συλλογισμούς. Εκτός αν η διάνοια έχει σκοτιστεί σε σημείο που να μην αναγνωρίζει τον Θεό, αν το μάτι έχει αμαυρωθεί ώστε να μη Τον διακρίνει και το αυτί παραλύσει ώστε να μην ακούει τή φωνή Του η βαθύτερη κατανόηση είναι ς όλους προσιτή, και οι υπέροχες πνευματικές αλήθειες του γραπτού λόγου αποτυπώνονται στην κάθε καρδιά. Τα μαθήματα αυτά προερχόμενα κατ ευθείαν από τη φύση, χαρακτηρίζονται από μια απλότητα και αγνότητα που τα καθιστά πολύτιμα. Ο καθένας χρειάζεται τη διδαχή που προέρχεται από μια τέτοια πηγή. Αυτή και μόνο η ομορφιά της φύσης απομακρύνει την ψυχή από την αμαρτία και την έλξη του κόσμου και την κατευθύνει προς την αγνότητα, την ειρήνη και τον Θεό.

Η παραβολικη διδαχη 15 Πολύ συχνά η σκέψη των μαθητευομένων ασχολείται με τις ανθρώπινες θεωρίες και εικασίες που κακώς φέρουν το όνομα της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Εκείνο που τους χρειάζεται είναι να έρθουν σε στενή επαφή με τη φύση. Ας αναγνωρίσουν ότι η δημιουργία και ο Χριστιανισμός ένα και τον αυτό Θεό έχουν. Ας μάθουν να διακρίνουν την αρμονία που υπάρχει ανάμεσα στον φυσικό και στον πνευματικό κόσμο. Κάθε τι που βλέπουν τα μάτια τους η πιάνουν τα χέρια τους ας τους γίνεται μάθημα για τη διάπλαση του χαρακτήρα. Μ αυτόν τον τρόπο οι πνευματικές δυνάμεις κατοχυρώνονται, ο χαρακτήρας αναπτύσσεται και ολόκληρη η ζωή εξευγενίζεται. Ο αντικειμενικός σκοπός του Χριστού όταν δίδασκε χρησιμοποιώντας παραβολές, συνταυτίζεται με το σκοπό του Σαββάτου. Ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους το αναμνηστικό της δημιουργικής Του δύναμης για να μπορούν να Τον διακρίνουν από τα έργα των χεριών Του. Το Σάββατο ιδιαίτερα καλούμαστε να παρατηρήσομε τή δόξα του Πλάστη μέσα στα έργα της πλάσης Του. Αυτό ακριβώς επεδίωκε ο Χριστός για μας όταν συνδύαζε τα πολύτιμα μαθήματά Του με την ομορφιά της φύσης. Κατά την άγια μέρα της ανάπαυσης, περισσότερο από κάθε άλλη μέρα, οφείλομε να μελετούμε τα μηνύματα που ο Θεός έχει γράψει για μας στο βιβλίο της φύσης. Τις παραβολές του Σωτήρα μας θα έπρεπε να τις μελετούμε εκεί ακριβώς όπου τις δίδαξε, μες τα λειβάδια και στα περιβόλια, κάτω απ τον καθάριο ουρανό, πάνω στη χλόη, ανάμεσα στ αγριολούλουδα. Οταν ερχόμαστε σε άμεση επαφή με τη φύση, ο Χριστός μας παρουσιάζεται σαν αληθινός και μιλάει στις καρδιές μας για την ειρήνη και για την αγάπη Του. Ο Χριστός συσχέτισε τη διδαχή Του όχι μόνο με τη μέρα της ανάπαυσης, αλλά και με την εβδομάδα του μόχθου. Αναφέρεται στη σύνεση του γεωργού που σέρνει το αλέτρι και σπέρνει το σπόρο. Με το όργωμα και τη σπορά, με το σκάψιμο και με το θερισμό, μας διδάσκει να διακρίνομε την απεικόνιση του δικού Του έργου της χάρης στην καρδιά. Ετσι στον κάθε τομέα της χρήσιμης εργασίας, σε κάθε φάση της ζωής, επιθυμεί να ανακαλύπτομε ένα μάθημα θεϊκής αλήθειας. Τότε ο καθημερινός κάματος δεν θα εξακολουθεί να απορροφά την προσοχή μας σε σημείο που να λησμονούμε τον Θεό. Θα μας υπενθυμίζει διαρκώς τον Δημιουργό και Λυτρωτή μας. Σαν [8] μια χρυσή κλωστή η σκέψη μας θα στρέφεται γύρω από τον Θε-

16 Παραβολές του Χριστού [9] ό ενώ καταγινόμαστε με τις οικιακές φροντίδες και ασχολίες μας. Τότε η δόξα του προσώπου Του θα μας ξαναπαρουσιασθεί πάνω στο πρόσωπο της φύσης. Διαρκώς θα μαθαίνομε καινούργια μαθήματα για την αλήθεια του ουρανού και θα αυξάνομε κατά την εικόνα της αγνότητάς Του. Τότε θα γίνομε οι διδακτοί του Κυρίου και θα παραμένομε εν τούτω εις ο εκλήθη έκαστος παρά τω Θεώ. ( Ης. 54:13, Α Κορ. 7:24).

Κεφαλαιο 2: Ο σπορεας Η Παραβολή: Ματθ. 13:1-9,18-23, Μαρκ. 4:1-20, Λουκ. 8:4-15. Ο σπορεας και ο σπορος Με την παραβολή του σπορέα ο Χριστός επεξηγεί τα θέματα της βασιλείας των ουρανών, καθώς και το έργο του μεγάλου Γεωργού για το λαό Του. Οπως ο σπορέας στο χωράφι έτσι και ο Χριστός ήρθε να σκορπίσει τον επουράνιο σπόρο της αλήθειας. Και ακριβώς αυτή η διδακτική μέθοδός Του με παραβολές ήταν ο σπόρος με τον οποίο σπάρθηκαν οι πολυτιμότερες αλήθειες της χάρης Του. Επειδή είναι τόσο απλή, η παραβολή του σπορέα δεν έχει εκτιμηθεί τόσο όσο έπρεπε. Με το φυσικό σπόρο που ρίχνεται στη γη, ο Χριστός επιθυμεί να στρέψει τη σκέψη μας προς το σπόρο του ευαγγελίου, το σπάρσιμο του οποίου στοχεύει στο να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική αφοσίωσή του στον Θεό. Αυτός που είπε την παραβολή του μικροσκοπικού σπόρου είναι ο Άρχοντας του ουρανού και οι ίδιοι νόμοι που διέπουν τον επίγειο σπορητό, διέπουν και τον σπορητό της αλήθειας. Στης θάλασσας της Γαλιλαίας τ άκρογυάλι είχε συγκεντρωθεί ένα ανυπόμονο, διψασμένο πλήθος για να ιδούν και να ακούσουν τον Χριστό. Ανάμεσά τους άρρωστοι περίμεναν ξαπλωμένοι στα στρώματά τους να παρουσιασθούν ς Εκείνον που είχε την εξουσία από τον Θεό να γιατρεύει τις μάστιγες της αμαρτωλής ανθρώπινης φυλής. Ετσι Τον βλέπομε τώρα να επιπλήττει τις ασθένειες και να σκορπίζει γύρω Του τη ζωή, την υγεία και τη γαλήνη. Καθώς τα πλήθη εξακολουθούσαν να πυκνώνουν, οι άνθρωποι συνωστίζονταν γύρω από τον Χριστό ώσπου δεν υπήρχε πια τόπος. Τότε, απευθύνοντας δυο λόγια στους ψαράδες στα καΐκια τους, ανέβηκε στην ψαρόβαρκα που περίμενε να Τον πάρει αντίπερα στη λίμνη, και λέγοντας στους μαθητές Του να σπρώξουν τη βάρκα λίγο πιο πέρα απ τη στεριά, άρχισε να μιλάει στα πλήθη στο γυαλό. Κατά μήκος της λίμνης απλώνονταν η όμορφη πεδιάδα της Γεννη- 17

18 Παραβολές του Χριστού [10] [11] σαρέτ, και λίγο πιο πέρα υψώνονταν οι λόφοι. Σκορπισμένοι στην πεδιάδα και στις βουνοπλαγιές, σπορητές και θεριστές ασχολούνταν άλλοι να σπέρνουν και άλλοι να θερίζουν τον πρώιμο καρπό. Ατενίζοντας τη σκηνή αυτή, ο Χριστός είπε: Ιδού εξήλθεν ο σπείρων διά να σπείρη. Και ενώ έσπειρεν, άλλα μεν έπεσον παρά τήν οδόν, και ήλθον τα πετεινά και κατέφαγον αυτά άλλα δε έπεσον επί τα πετρώδη, όπου δεν είχον γην πολλήν, και ευθύς ανεφύησαν, επειδή δεν είχον βάθος γης, και ότε ανέτειλεν ο ήλιος εκαυματίσθησαν και επειδή δεν είχον ρίζαν εξηράνθησαν άλλα δε έπεσον επί τας ακάνθας, και ανέβησαν αι άκανθαι και απέπνιξαν αυτά άλλα δε έπεσον επί την γην την καλήν και έδιδον καρπόν το μεν εκατόν, το δε εξήκοντα, το δε τριάκοντα. (Ματθ. 13:1-9). Οι σύγχρονοι του Χριστού δεν είχαν καταλάβει την αποστολή Του. Ο τρόπος του ερχομού Του δε συμφωνούσε με τις προσδοκίες τους. Ο Κύριος Ιησούς αποτελούσε το θεμέλιο ολόκληρης της Ιουδαϊκής οικονομίας. Οι μεγαλόπρεπες τελετουργίες της είχαν θεϊκή προέλευση. Είχαν επινοηθεί για να διδάξουν στο λαό ότι τον καθορισμένο καιρό θα έρχονταν Εκείνος στον Οποίο όλες αυτές οι θρησκευτικές τελετές απέβλεπαν. Αλλ οι Ιουδαίοι είχαν στρέψει όλη τους την προσοχή στους εξωτερικούς τύπους και στις τελετές, λησμονώντας τελείως τον αντικειμενικό τους σκοπό. Οι παραδόσεις, οι κανόνες και τα θεσπίσματα των ανθρώπων τους απέκρυβαν τα μαθήματα που ο Θεός προτίθονταν να διδάξει. Τα γνωμικά αυτά και οι παραδόσεις κατήντησαν εμπόδιο στην κατανόηση και στην εφαρμογή της πραγματικής θρησκείας. Και όταν έφθασε η Πραγματικότητα εκπροσωποιημένη από τον Χριστό, δεν ανεγνώρισαν στο άτομό Του την εκπλήρωση όλων των τύπων τους, την ουσία όλων των σκιών τους. Απορρίπτοντας το αντίτυπο, προσκολλήθηκαν στους τύπους και στις άσκοπες πια τσιριμόνιες τους. Ο Υιός του Θεού είχε έρθει, αλλ αυτοί εξακολουθούσαν να ζητούν να τους δοθεί σημείο. Στο άγγελμα: Μετανοείτε- διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 3:2), αποκρίνονταν ζητώντας κάποιο θαύμα. Το ευαγγέλιο του Χριστού γι αυτούς ήταν πέτρα σκανδάλου α- φού ζητούσαν σημεία αντί για Σωτήρα. Περίμεναν ο Μεσσίας να αποδείξει το βάσιμο των ισχυρισμών Του με μεγαλεπήβολες κατακτητικές ενέργειες, και να εδραιώσει την αυτοκρατορία Του πάνω στα ερείπια των επιγείων βασιλειών. Σ αυτή την προσδοκία ο Χριστός απήντησε με την παραβολή τουσπορέα. Η βασιλεία του Θεού

Ο σπορεας 19 δεν επρόκειτο να υπερισχύσει με τη δύναμη των όπλων, ούτε με βίαιες επεμβάσεις, αλλά με την εμφύτευση μιας νέας αρχής στις καρδιές των ανθρώπων. Ο σπείρων τον καλόν σπόρον είναι ο Υιός του ανθρώπου. (Ματθ. 13:37). Ο Χριστός είχε έρθει όχι σαν βασιλιάς, αλλά σαν σπορέας όχι για την ανατροπή κρατών, αλλά για το σκόρπισμα του σπόρου όχι για να υποδείξει στους οπαδούς Του επίγειους θριάμβους και εθνική υπεροχή, αλλά ένα θερισμό, η συγκομιδή του οποίου θα πετυχαίνονταν με καρτερικό μόχθο, με στερήσεις και απογοητεύσεις. Οι Φαρισαίοι κατάλαβαν το νόημα της παραβολής του Χριστού. Αλλά δεν τους άρεσε το μάθημά της. Προσποιήθηκαν ότι δεν την κατανόησαν. Τα πλήθη έβλεπαν να καλύπτεται με μεγαλύτερο α- κόμη μυστήριο ο αντικειμενικός σκοπός του νέου Δασκάλου του Οποίου τα λόγια είχαν τόσο παράξενα συγκινήσει τις καρδιές τους και τόσο πικρά απογοητεύσει τις φιλοδοξίες τους. Οι μαθητές ούτε και αυτοί είχαν κατανοήσει την παραβολή, αλλά το ενδιαφέρον τους είχε αφυπνισθεί. Πλησίασαν τον Χριστό όταν ήταν μόνος Του και ζήτησαν να τους την ερμηνεύσει. Αυτή ακριβώς την επιθυμία επεδίωκε να διεγείρει ο Χριστός για να μπορέσει να τους δώσει λεπτομερέστερη ακόμη καθοδήγηση. Ε- ξήγησε ς αυτούς την παραβολή όπως θα απλοποιήσει το λόγο Του και ς όλους εκείνους που Τον εκζητούν με ειλικρινή καρδιά. Οσοι μελετούν το λόγο του Θεού με καρδιά διατεθειμένη να δεχθεί τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, δεν θα μείνουν στο σκότος όσον αφορά τη σημασία του λόγου. Εάν τις θέλει νά κάμη τό θέλημα Αυτού, είπε ο Χριστός, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής, αν είναι εκ του Θεού η αν Εγώ λαλώ απ Εμαυτού. ( Ιωάν. 7:17). Ολοι όσοι έρχονται στον Χριστό για μια βαθύτερη γνώση της αλήθειας, θα την αποκτήσουν. Θα τους αποκαλύψει τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών και τα μυστήρια αυτά θα γίνουν νοητά από την καρδιά που λαχταρά να γνωρίσει την αλήθεια. Ενα ουράνιο φως θα λάμψει μέσα στον ιερό χώρο της καρδιάς και θα αποκαλυφθεί στους άλλους όπως το φως του λυχναριού φεγγοβολά στο σκοτεινό το μονοπάτι. Εξήλθεν ο σπείρων διά να σπείρη. Στην Ανατολή η πολιτική κατάσταση ήταν τόσο ασταθής, και τόσο μεγάλος ο κίνδυνος που διέτρεχαν οι άνθρωποι από τις εχθρικές επιδρομές, ώστε ο πληθυσμός κατοικούσε κυρίως μέσα σε περιτοι- [12]

20 Παραβολές του Χριστού [13] χισμένες πόλεις, και οι γεωργοί έβγαιναν καθημερινά έξω από τα τείχη για να παν στις δουλειές τους. Ετσι και ο Χριστός, ο ουράνιος Σπορέας, βγήκε για να σπείρει. Άφησε την κατοικία Του της σιγουριάς και της γαλήνης, άφησε τη δόξα που συμμερίζονταν με τον Πατέρα από καταβολής κόσμου, άφησε τη θέση Του πάνω στο θρόνο του σύμπαντος. Βγήκε, άνθρωπος θλίψεων και εκτεθειμένος στους πειρασμούς. Βγήκε ολομόναχος, για να σπείρει με δάκρυα, και να ποτίσει με το αίμα Του το σπόρο της ζωής για ένα κόσμο χαμένο μέσα στην αμαρτία. Κατά τον ίδιο τρόπο οι υπηρέτες Του πρέπει να βγουν έξω για να σπείρουν. Οταν κλήθηκε να γίνει ο σπορέας του σπόρου της αλήθειας, ο Αβραάμ έλαβε την προσταγή: Εξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει. Και εξήλθεν μη εξεύρων πού υπάγει. (Γέν. 12:1, Εβρ. 11:8). Παρόμοια και στον απόστολο Παύλο καθώς προσεύχόταν στο ιερό της Ιερουσαλήμ, ήρθε το μήνυμα από τον Θεό: Υπαγε, διότι Εγώ θέλω σε εξαποστείλει εις έθνη μακράν. (Πράξ. 22:21). Ετσι όλοι όσοι καλούνται να ε- νωθούν με τον Χριστό, πρέπει να τα εγκαταλείψουν όλα για να Τον ακολουθήσουν. Οι παλιές συναναστροφές πρέπει να παραιτηθούν, τα βιωτικά σχέδια να θυσιασθούν, οι κοσμικές ελπίδες να εγκαταλειφθούν. Ο σπόρος πρέπει νά σπαρεί με μόχθο και με δάκρυα, με συντροφιά τη μοναξιά και ταίρι τη θυσία. Ο σπείρων σπείρει τον λόγον. Ο Χριστός ήρθε να σπείρει στον κόσμο την αλήθεια. Από την πτώση του ανθρώπου και δώθε ο Σατανάς σπέρνει διαρκώς τους σπόρους της πλάνης. Με την ψευτιά κατάφερε να καθυποτάξει αρχικά τον άνθρωπο, και το ίδιο κάνει και τώρα για να ανατρέψει τη βασιλεία του Θεού και να υποτάξει την ανθρωπότητα κάτω από το πέλμα του. Σπορέας προερχόμενος από ένα ανώτερο κόσμο, ο Χριστός ήρθε να σπείρει τους σπόρους της αλήθειας. Εκείνος που είχε συμμετάσχει στα συμβούλια του Θεού, που είχε παρεβρεθεί στο ενδότατο αγιαστήριο του Υψίστου, ήταν σε θέση να φέρει στους ανθρώπους τις αγνές αρχές της α- λήθειας. Αφότου ο άνθρωπος έπεσε στην αμαρτία, ο Χριστός υ- πήρξε ο Αποκαλυπτής της αλήθειας στον κόσμο. Αυτός έγινε ο φορέας του άφθαρτου σπέρματος του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντας εις τον αιώνα (Α Πέχ. 1:23), μεταδίδοντάς το στους ανθρώπους. Δίνοντας την πρωτόγνωρη εκείνη υπόσχεση μέσα στόν

Ο σπορεας 21 κήπο της Εδέμ πρός τούς άμαρτωλούς προπάτορες μας, ό Χριστός εσπερνε ήδη τό σπόρο τοϋ ευαγγελίου. Η παραβολή όμως εφαρμόζεται πληρέστερα ακόμη με την προσωπική διακονία Του μεταξύ των ανθρώπων καί με τό εργο πού άνέλαβε κατά τό διάστημα αύτό. Ο λόγος τοϋ Θεοϋ είναι ό σπόρος. Κάθε σπόρος περιέχει μέσα του μιά αναπαραγωγική ιδιότητα. Μέσα του κρύβεται ή ζωή τοϋ φυτού. Ετσι καί μέσα στό λόγο τού Θεού ύπάρχει ζωή. Ο Χριστός λέγει: Οί λόγοι τούς όποιους Εγώ λαλώ πρός εσάς, πνεϋμα είναι καί ζωή είναι. Ο άκούων τόν λόγον Μου καί πιστεύων εις τόν πέμψαντά Με έχει ζωήν αιώνιον. (Ο Ιωάν. 6:63, 5:24). Κάθε εντολή καί κάθε ύπόσχεση τοϋ λόγου τοϋ Θεοϋ περιέχει δύναμη, αύτή τή ζωή τοϋ Θεοϋ, μέ τήν όποία ή εντολή είναι δυνατό νά τηρηθεί καί ή ύπόσχεση νά εκπληρωθεί. Οποιος μέ πίστη δέχεται τό λόγο, δέχεται αύτή τή ζωή, αύτόν τοϋτον τόν χαρακτήρα τοϋ Θεοϋ. Κάθε σπόρος καρποφορεί κατά τό είδος του. Σπαρμένος κάτω άπό ομαλές συνθήκες, ό σπόρος θά άναπαραχθεϊ τέτοιος άκριβώς όπως είναι στό φυτό. Λαμβανόμενος μέ τήν πίστη μέσα στήν ψυχή, ό άφθαρτος σπόρος τού λόγου θά άναπαράγει ενα χαρακτήρα καί μιά ζωή κατά τήν ομοιότητα τοϋ χαρακτήρα καί τής ζωής τοϋ Θεοϋ. Οί Ισραηλινοί δάσκαλοι δέν έσπερναν τό σπόρο τοϋ λόγου τοϋ Θεοϋ. Τό εργο τοϋ Χριστού σάν δασκάλου τής άλήθειας έρχονταν σέ κτυπητή αντίθεση μέ τό εργο των ραββίνων τής εποχής Του. Εκείνοι έπέμεναν στίς παραδόσεις, στίς άνθρώπινες θεωρίες καί εικασίες. Συχνά αύτά πού είχαν διδάξει καί γράψει οί άνθρωποι σχετικά μέ τό λόγο, αύτοί τά έβαζαν στήν ϊδια μοίρα μέ τό λόγο. Η διδαχή τους ήταν άψυχη. Γιά τόν Χριστό τό θέμα τής διδασκαλίας καί τοϋ κηρύγματος Του ήταν ό λόγος τοϋ Θεοϋ. Αντιμετώπιζε τούς έρωτώντες μ ενα άπλό Είναι γεγραμμένον, Τι λέγουσιν αί Γραφαί, Πώς άναγινώσκεις Δέν έχανε καμιά εύκαιρία, μόλις έβλεπε κάποιο ενδιαφέρον νά αφυπνίζεται άπό μέρους είτε φίλων ε- ϊτε εχθρών, γιά νά σπείρει τό σπόρο τοϋ λόγου. Εκείνος πού είναι ή όδός καί ή άλήθεια καί ή ζωή, Αύτός ό ίδιος ό ζωντανός ό Λόγος, παραπέμπει στίς Γραφές, λέγοντας, έκεΐναι είναι αί μαρτυρούσαι περί Εμοϋ. Καί άρχίσας άπό Μωϋσέως καί πάντων τών προφητών, διερμήνευε στούς μαθητές Του τά περί Εαυτού γεγραμμένα [14] έν πάσαις ταις Γραφαίς. ( Ιωάν. 5:39, Λουκ. 24:27). Τό ίδιο έργο καλούνται νά κάνουν οι δούλοι του Χριστού. Στίς μέρες μας, όπως και στήν παληά εποχή, ο λόγος του Θεού έχει

22 Παραβολές του Χριστού [15] παραμεριστεί από τίς θεωρίες και τά επιχειρηματολογήματα των ανθρώπων. Πολλοί ονομαζόμενοι κήρυκες του ευαγγελίου δέν παραδέχονται τήν ολοκληρωτική θεοπνευστία τής Βίβλου. Ενας σοφός απορρίπτει ένα ορισμένο μέρος της, άλλος αμφισβητεί κάποιο άλλο. Τοποθετούν τή δική τους κρίση πάνω από τό λόγο του Θεού. Αλλά και αυτό τό μέρος τής Γραφής όπως τό παραδέχονται και τό διδάσκουν, στηρίζεται πάνω στή δική τους δικαιοκρισία. Η θεϊκή αυθεντία του εκμηδενίζεται. Ετσι σπέρνονται στά πεταχτά οι σπόροι της απιστίας. Γιατί οι άνθρωποι συγχέονται και δέν ξέρουν τί νά πιστέψουν. Υπάρχουν πολλά σημεία στόν τομέα τής πίστης στά οποία τό ανθρώπινο μυαλό δέν μπορεί νά διεισδύσει. Τήν εποχή του Χριστού οι ραββίνοι περιέβαλαν με μια επιβεβλημένη μυστικοπάθεια διάφορα τμήματα τής Γραφής. Επειδή η απλή διδασκαλία του λόγου του Θεού κατεδίκαζε τήν τακτική τους, προσπαθούσαν νά υποσκάψουν το κύρος του. Τό ίδιο γίνεται και σήμερα. Ο λόγος του Θεού παρουσιάζεται έτσι πού νά φαίνεται σκοτεινός, μυστηριακός, προκειμένου νά δικαιολογηθεί η παράβαση του νόμου Του. Ο Χριστός κατέκρινε τίς συνήθειες αυτές της εποχής Του. Δίδασκε ότι ο λόγος του Θεού έπρεπε νά γίνεται αντιληπτός από όλους. Υπεδείκνυε τήν αναμφισβήτητη αυθεντία των Γραφών και εμείς ο- φείλουμε να κάνομε τό ίδιο. Η Βίβλος πρέπει να παρουσιάζεται σάν λόγος του Άπειρου Θεού, σαν τό τέλος κάθε αντιλογίας και το θεμέλιο κάθε πίστης. Η Βίβλος έχει αποστερηθεί από τη δύναμή της και τα αποτελέσματα φανερώνονται με την υποβάθμια εξασθένηση τής πνευματικής ζωής. Από κηρύγματα προερχόμενα από πολλούς σύγχρονους άμβωνες, λείπει η θεϊκή εκείνη εκδήλωση πού αφυπνίζει τη συνείδηση και ζωοποιεί την ψυχή. Οι ακροατές δεν μπορούν σήμερα να πουν: Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει πρός ημάς και μάς εξήγει τας Γραφάς (Λουκ 24:32). Πολλοί είναι εκείνοι που εκζητούν τόν ζώντα Θεό, πού λαχταρούν τή θεϊκή παρουσία. Οι φιλοσοφικές θεωρίες και οι φιλολογικές πραγματείες, όσο περίλαμπρες και να είναι, δεν μπορούν νά ικανοποιήσουν τή δίψα τής ψυχής. Τά επιχειρήματα και οι εισηγήσεις των ανθρώπων δέν έχουν αξία. Ας μιλήσει στούς ανθρώπους ο λόγος του Θεού. Οσοι δεν έχουν ακούσει παρά τίς παραδόσεις και τίς θεωρίες και τά αποφθέγματα τών ανθρώπων, ας ακούσουν τη φωνή Εκείνου του Οποίου ο λόγος μπορεί νά ξανανειώσει τήν ψυχή γιά τήν αιώνια ζωή.

Ο σπορεας 23 Τό αγαπημένο θέμα του Χριστού ήταν η πατρική τρυφερότητα και η αφθονία τής χάρης του Θεού. Εδινε μεγάλη έμφαση στήν αγιότητα του χαρακτήρα Του και του νόμου Του. Παρουσίαζε τόν εαυτό Του στό λαό σάν τήν οδό και τήν αλήθεια και τή ζωή. Αυτά ας είναι τά θέματα τών Χριστιανών ιεροκηρύκων. Εκθέσετε τήν αλήθεια όπως τήν παρουσιάζει ο Ιησούς. Εξηγείτε μέ σαφήνεια τις απαιτήσεις του νόμου και του ευαγγελίου. Μιλήστε στούς ανθρώπους γιά τή ζωή του Χριστού, γιά τήν αυταπάρνησή Του και γιά τή θυσία Του γιά τήν ταπεινοφροσύνη και τόν θάνατό Του γιά τήν ανάσταση και τήν άνάληψή Του γιά τό μεσιτικό Του έργο πρός χάρη τους στίς ουράνιες αυλές και γιά την υπόσχεσή Του: Πάλιν έρχομαι και θέλω σάς παραλάβει πρός Εμαυτόν. ( Ιωάν. 14:3). Αντί νά συζητείτε γιά τις διάφορες πλάνες, η να καταπολεμάτε τούς ανταγωνιστές του ευαγγελίου, ακολουθείτε τό παράδειγμα του Χριστού. Αφήστε τις ολόδροσες αλήθειες οπό τό θησαυροφυλάκιο του Θεού να σταλλάξουν γύρω Του ζωή. Τόν λόγον κήρυξον. Σπείροντες πλησίον παντός ύδατος. Επίμενε εγκαίρως, ακαίρως. Εκείνος εις τόν οποίον είναι ο λόγος Μου, ας λαλήση τόν λόγον Μου εν αληθεία. Τι είναι τό άχυρον πρός τόν σίτον λέγει Κύριος. Πας λόγος Θεού είναι δεδοκιμασμένος... Μή προσθέσης εις τούς λόγους Αυτού μήποτε σέ εξελέγξη και ευρεθής ψεύστης. (Β Τιμ. 4:2, Ης. 32:20, Ιερ. 23:28, Παρ. 30:5,6). Ο σπείρων τον λόγον σπείρει. Εδώ μάς παρουσιάζεται η μεγάλη αρχή πού πρέπει να αποτελεί τη βάση ολόκληρου του εκπαιδευτικού οικοδομήματος. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Καί όμως από πολυάριθμα σχολεία της εποχής μας ο λόγος του Θεού παραμερίζεται. Άλλα θέματα απασχολούν τό νου. Η μελέτη εκπονημάτων άπιστων συγγραφέων κατέχει πρωτεύουσα θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Καμουφλαρισμένος σκεπτικισμός είναι συνυφασμένος με την ύλη των σχολικών βιβλίων. Η επιστημονική έρευνα εξαπατά επειδή οι ανακαλύψεις της παρερμηνεύονται και διαστρεβλώνονται. Ο λόγος του Θεού παραλληλίζεται με τα υπο- [16] τιθέμενα επιστημονικά διδάγματα και παρουσιάζεται ασταθής και αναξιόπιστος. Ετσι σπέρνονται στη διάνοια των νέων τά σπέρματα της αμφιβολίας πού θά βλαστήσουν τήν ώρα του πειρασμού. Οταν χαθεί η πίστη στό λόγο του Θεού, η ψυχή παραμένει χωρίς όδηγό, χωρίς ασφάλεια. Οι νέοι παρασύρονται σέ μονοπάτια πού οδηγούν μακρυά από τόν Θεό και από τήν αιώνια ζωή.

24 Παραβολές του Χριστού [17] Αυτός είναι κυρίως ο λόγος στον οποίο μπορεί νά αποδοθεί η ευρύτατα διαδεδόμενη παρανομία τής σημερινής κοινωνίας. Οταν ο λόγος του Θεού παραμερίζεται, η δύναμή του γιά τή χαλιναγώγηση τών παθών τής σαρκικής καρδιάς απορρίπτεται. Σπέρνοντας στή σάρκα οι άνθρωποι, συνάγουσιν εκ της σαρκός φθοράν. Εδώ επίσης έγκειται ο σοβαρός λόγος τής πνευματικής εξασθένησης και κατάπτωσης. Στρέφοντας μακρυά από τό λόγο του Θεού γιά νά τραφεί μέ τά συγγράμματα μή εμπνευσμένων ανθρώπων, η διάνοια χωλαίνει και πέφτει στόν ξιπασμό. Δέν έρχεται σέ επαφή μέ τίς βαθειές, πλατειές έννοιες τής αιώνιας αλήθειας. Η αντίληψη προσαμόζεται στά πράγματα μέ τά οποία εξοικειώνεται και μέ τήν προσήλωσή της αυτή πρός τά παρεμφατικά στοιχεία ε- ξασθενεί, η δύναμή της συστέλλεται και ύστερα από λίγο τής είναι αδύνατο νά αναπτυχθεί. Ολα αυτά είναι μιά εσφαλμένη μόρφωση. Εργο κάθε δασκάλου θά έπρεπε νά είναι η προσήλωση τής σκέψης τών νέων πάνω στίς μεγάλες αλήθειες του εμπνευσμένου λόγου. Αυτή είναι η μόρφωση η απαραίτητη γιά τούτη τή ζωή καθώς και γιά τή μέλλουσα. Καί άς μή νομίσει κανείς ότι αυτό θά σταθεί εμπόδιο στή μελέτη τής επιστήμης, η ότι θά προκαλέσει τή χαλάρωση του εκπαιδευτικού επιπέδου. Η γνώση του Θεού είναι απεριόριστη σέ ύψος σάν τόν ουρανό, ασύλληπτη σέ πλάτος σάν τό σύμπαν. Τίποτε δέν εξευγενίζει, δέν αναζωογονεί περισσότερο από τήν σπουδή τών σοβαρών θεμάτων πού αφορούν τήν αιώνια ζωή μας. Ας προσπαθήσουν οι νέοι νά κατανοήσουν τίς θεόπεμπτες αυτές αλήθειες, και η προσπάθειά τους αυτή θά τούς οδηγήσει στήν ανάταση και ευρύτητα τής αντίληψης. Θα οδηγήσει τόν κάθε σπουδαστή πού γίνεται εκτελεστής του λόγου σέ μιά σφαίρα ανώτερης πνευματικότητας, και θα του εξασφαλίσει ένα άφθαρτο πλούτο γνώσεων. Η μόρφωση πού αποκτάται μέ τήν έρευνα των Γραφών αποτελεί μία εμπειρική γνώση του σχεδίου τής απολύτρωσης. Μιά τέτοια μόρφωση θά αποκαταστήσει τήν εικόνα του Θεού στήν ψυχή. Θά ενισχύσει και θά κατοχυρώσει τή σκέψη ενάντια στόν πειρασμό και θά καταστήσει τόν μαθητευόμενο συνεργάτη του Χριστού στήν ευσπλαχνική αποστολή Του στον κόσμο. Θά τόν κάνει μέλος τής ουράνιας οικογένειας και θά τόν προετοιμάσει γιά τή συμμεχοχή στήν περίλαμπρη κληρονομιά τών αγίων.

Ο σπορεας 25 Ο δάσκαλος όμως τής αγιασμένης αλήθειας μπορεί νά μεταδώσει μόνο αυτό πού ο ίδιος γνωρίζει από πείρα. Ο σπορέας σπέρνει τόν σπόρον αυτού. Ο Χριστός δίδαξε τήν αλήθεια επειδή Αυτός ο ίδιος ήταν η άλήθεια. Η ίδια Του η σκέψη, ο χαρακτήρας Του η πείρα τής ζωής Του, ήταν συγχωνευμένα μέ τή διδαχή Του. Τό ίδιο και μέ τούς δούλους Του αυτοί πού μέλλουν νά διδάξουν τό λόγο Του πρέπει νά τόν κάνουν πρώτα κτήμα τους μέ τήν προσωπική τους πείρα. Οφείλουν νά γνωρίζουν τι σημασία έχει ότι ο Χριστός έγινε γι αυτούς σοφία και δικαιοσύνη, αγιασμός και απολύτρωση. Εκθέτοντάς τον στούς άλλους, δέν πρέπει νά παρουσιάζουν τό λόγο του Θεού υποτιθέμενο η άμφισβητήσιμο. Πρέπει νά διακηρύττουν μαζί μέ τόν τπόστολο Πέτρο: Σάς εγνωστοποιήσαμεν τήν δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ αυτόπται γενόμενοι της Εκείνου μεγαλειότητος. (Β Πέχ. 1:16). Κάθε του Χριστού ιεροκήρυκας η εκπαιδευτικός πρέπει νά είναι σέ θέση νά επαναλαμβάνει μαζί μέ τόν αγαπητό Ιωάννη: Η ζωή εφανερώθη και είδομεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν πρός εσάς τήν ζωήν τήν αιώνιον, ήτις ήτο παρά τώ Πατρί και εφανερώθη εις ημάς. (Α Ιωάν. 1:2). Το εδαφος Στην ακρη του δρομου Αυτό πού κυρίως διδάσκει η παραβολή του σπορέα είναι ο σπουδαίος ρόλος πού παίζει τό έδαφος στήν ανάπτυξη του φύτρου. Μέ την παραβολή αυτή ουσιαστικά ο Χριστός έλεγε στούς ακροατές Του, Είναι επικίνδυνο γιά σάς νά επικρίνετε τό έργο Μου, ούτε πρέπει νά απαγοητεύεσθε αν δέν τό βρίσκετε σύμφωνο μέ τίς α- πόψεις σας. Εκείνο πού έχει τή μεγαλύτερη γιά σάς σημασία είναι [18] πως δέχεσθε το άγγελμά Μου. Το αιώνιο πεπρωμένο σας εξαρτάται από το αν θα το παραδεχθείτε η θα το απορρίψετε. Ερμηνεύοντας τήν περίπτωση του σπόρου πού έπεσε πλάι στό δρόμο, είπε: Παντός ακούοντος τόν λόγον τής βασιλείας και μή νοούντος, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει τό εσπαρμένον εν τή καρδία αυτού ούτος είναι ο σπαρθείς παρά τήν οδόν. Ο σπόρος ο σπαρμένος στήν άκρη του δρόμου παριστάνει τό λόγο του Θεού πού πέφτει στήν καρδιά του απρόσεκτου ακροατή. Σάν τό σκληρό τό μονοπάτι, τό ποδοπατημένο από ζώα και ανθρώπους, είναι η καρδιά πού έχει μεταβληθεί σέ οδική αρτηρία γιά

26 Παραβολές του Χριστού [19] τήν κυκλοφορία τών κοσμικών απολαύσεων και αμαρτιών. Απορροφημένη από εγωιστικούς σκοπούς και αμαρτωλά πάθη, η ψυχή έχει σκληρυνθεί... διά τής απάτης τής αμαρτίας. ( Εβρ. 3:13). Οι πνευματικές δυνάμεις έχουν παραλύσει. Οι άνθρωποι ακούν τό λόγο χωρίς νά τόν καταλαβαίνουν. Δέν αντιλαμβάνονται ότι ς αυτούς ακριβώς εφαρμόζεται. Δέν άναγνωρίζουν ούτε τήν ανάγκη πού έχουν, ούτε τόν κίνδυνο πού διατρέχουν. Δέ διακρίνουν τήν αγάπη του Χριστού, και τό μήνυμα τής χάρης Του τό προσπερνούν σάν κάτι πού δέν τούς αφορά. Οπως τά πουλιά παραμονεύουν νά αρπάξουν τό σπόρο στά α- πόμακρα του δρόμου, έτσι και ο Σατανάς καιροφυλακτεί νά αρπάξει τά σπέρματα τής θεϊκής αλήθειας μέσα απ τήν καρδιά. Φοβάται ότι ο λόγος του Θεού μπορεί νά αφυπνίσει τόν αδιάφορο και νά επηρεάσει τή σκληρημένη καρδιά. Ο Σατανάς και οι άγγελοί του παρεβρίσκονται στίς συναθροίσεις όπου κηρύσσεται τό ευαγγέλιο. Ενώ άγγελοι σταλμένοι από τόν ουρανό προσπαθούν νά εντυπωσιάσουν τίς καρδιές μέ τό λόγο του Θεού, ο Σατανάς αγρυπνεί νά καταστήσει τό λόγο ατελεσφόρητο. Εξίσου πρόθυμος όσο και κακεντρεχής, επιχειρεί νά ματαιώσει τό έργο του Πνεύματος του Θεού. Ενώ ο Χριστός έλκει τήν καρδιά μέ τήν αγάπη Του, ο Σατανάς προσπαθεί νά τραβήξει τήν προσοχή αυτού πού έρχεται σέ κατάνυξη νά εκζητήσει τόν Σωτήρα. Απασχολεί τό νού μέ κοσμικούς περισπασμούς. Διεγείρει πνεύμα επικριτικό, η προκαλεί τήν αμφιβολία και τήν απιστία. Πιθανό τό λεκτικό η τό παρουσιαστικό του ομιλητή νά μή ταιριάζουν μέ τά γούστα ορισμένων ακροατών πού απασχολούν τότε τό νού τους μέ τά μειονεκτήματα αυτά. Κι έτσι η αλήθεια από τήν οποία έχουν ανάγκη και τήν οποία η θεϊκή χάρη τούς αποστέλλει, δέν τούς προξενεί καμιά βαθειά εντύπωση. Ο Σατανάς έχει πολλούς βοηθούς. Πολλοί πού ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί βοηθούν τόν πειραστή νά αρπάξει τά σπέρματα τής αλήθειας από τίς καρδιές των άλλων. Πολλοί πού ακούν τό κήρυγμα του λόγου του Θεού, τό κάνουν θέμα επικρίσεων αργότερα στό σπίτι. Κριτικάρουν τό κήρυγμα όπως θά έκαναν στήν περίπτωση ενός φιλόλογου η πολιτικού ρήτορα. Αγγελίες πού οφείλουν νά παραδεχθούν γιά τό λόγο του Θεού, τίς μεταχειρίζονται μέ ελαφρότητα και μέ σαρκαστικά σχόλια. Ο χαρακτήρας, τά κίνητρα και οι πράξεις του ιεροκήρυκα και των μελών τής εκκλησίας σχολιάζονται χωρίς καμιά συστολή. Σοβαρές επικρίσεις προφέρον-

Ο σπορεας 27 ται, κουτσομπολιά και συκοφαντίες επαναλαμβάνονται και μάλιστα παρουσία αυτών πού δέν είναι καθιερωμένοι. Συχνά τέτοιες συζητήσεις γίνονται από τούς γονείς μπροστά στά παιδιά τους. Ετσι καταστρέφεται ο σεβασμός γιά τούς αντιπροσώπους του Θεού όπως και η εύλάβεια γιά τό άγγελμά τους. Καί πολλοί μαθαίνουν νά παίρνουν στά ελαφρά και αυτόν ακόμη τό λόγο του Θεού. Μ αυτόν τόν τρόπο σέ σπίτια θεωρούμενα χριστιανικά, πολλοί νέοι οδηγούνται στήν απιστία. Καί διερωτώνται μετά οι γονείς γιατί τά παιδιά τους δείχνουν τόσο λίγο ενδιαφέρον γιά τό ευαγγέλιο και τόσο μεγάλες τάσεις δυσπιστίας γιά τή Βιβλική αλήθεια. Απορούν γιατί είναι τόσο δύσκολο νά κινήσουν τό ενδιαφέρον τους στόν τομέα τής ηθικοθρησκευτικής αγωγής. Δέ βλέπουν ότι οι ίδιοι μέ τό παράδειγμά τους σκλήρυναν τίς καρδιές τών παιδιών τους. Ο καλός σπόρος δέ βρίσκει πρόσφορο έδαφος νά βλαστήσει και ο Σατανάς τόν αρπάζει μακρυά. Το εδαφος Αναμεσα στις πετρες Ο δέ επί τά πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τόν λόγον και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν δέν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, άλλ είναι πρόσκαιρος, όταν δέ γίνει θλίψις η διωγμός διά τόν λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται. Ο σπόρος ο σπαρμένος ανάμεσα στίς πέτρες δέν μπορεί νά πάει βαθειά. Τό φύτρο βλαστάνει αμέσως, αλλ η ρίζα δέν μπορεί νά διαπεράσει τό πέτρωμα γιά νά βρει τά συστατικά τά απαιτούμενα [20] γιά την αύξησή του, και γι αυτό σέ λίγο ξεραίνεται. Πολλοί πού νομίζουν ότι είναι θρήσκοι, δεν είναι παρά τέτοιοι πετροσπαρμένοι ακροατές. Σάν τό πετρωμένο υπόστρωμα τής επιφάνειας τής γής, έτσι και η φιλαυτία τής σαρκικής καρδιάς γίνεται υπόστρωμα στό έδαφος των ευγενικών επιδιώξεων και προσδοκιών. Η αγάπη του εγώ δέν εχει υπερνικηθεί. Δέν έχουν αντιληφθεί την τρομερή καταστρεπτικότητα τής αμαρτίας και η καρδιά δέν έχει ταπεινωθεί μέ τη συναίσθηση τής ενοχής της. Οι άνθρωποι τής κατηγορίας αυτής εύκολα πείθονται και δίνουν την εντύπωση καθιερωμένων πιστών, αλλά τό μόνο πού έχουν είναι μιά επιφανειακή θρησκευτικότητα. Η αιτία γιά την οποία αποσκιρτούν οι άνθρωποι δέν οφείλεται στό ότι δέχθηκαν αμέσως τό λόγο, ούτε στη χαρά μέ την οποία τόν πρωτογνώρισαν. Μόλις ο Ματθαίος άκουσε την κλήση του