ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ 1 ΚΑΡΦΩΣΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ στο πρόσωπό μου και μετά από ένα πολύ σύντομο μάλλον υποτυπώδες χαμόγελο χαμήλωσε το βλέμμα στον υπολογιστή της και άρχισε να πληκτρολογεί μία μία τις απαντήσεις μου: ΟΝΟΜΑ: Αφροδίτη ΕΠΩΝΥΜΟ: Στραβοπόδη ΕΤΩΝ: 43 ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Μεταφράστρια ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Άγαμη Σκέφτηκα στην τελευταία ερώτηση να έδινα την απάντηση «γεροντοκόρη», αλλά προτίμησα μια πιο κομψή(!) λέξη. Αν και είχα αξιόλογη εμπειρία στις συνεντεύξεις, που χρόνια τώρα περνούσα, για πρόσληψη προσωπικού, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καθώς καμιά από αυτές δεν είχε φέρει το ποθητό, ένιωθα, ιδιαίτερα θα έλεγα, άβολα στην κατά τα άλλα αναπαυτικότατη καρέκλα που βρισκόταν 7

ΜΕΛΙΝΑ ΤΟΥΝΤΑ μπροστά από το γραφείο της βοηθού του πολύ γνωστού πλαστικού χειρουργού Αργύρη Διαμαντή. Μολονότι η συνέντευξη δεν αφορούσε εύρεση εργασίας, ένιωθα πως βρισκόμουν κάτω από τον εξεταστικό φακό της ωραιότατης πάνω απ όλα νεαρής, που με τις τυποποιημένες ερωτήσεις της έχωνε το «μαχαίρι» στο κέντρο της ψυχής μου. Εγώ, η Αφροδίτη Στραβοπόδη, βρισκόμουν εκεί οικειοθελώς με μόνη επιθυμία την απαλλαγή από μια ιδιομορφία της φύσης, που έμελλε σ εμένα να συμβεί, δηλαδή να έρθω σ αυτόν τον κόσμο μ ένα μάτι μεγάλο και μ ένα μικρό. Όμως όπως και να είχε η κατάσταση, δε θα μπορούσα να παραπονεθώ για το αριστερό, που ήταν ιδιαίτερα ωραίο, τόσο σε σχήμα όσο και σε μέγεθος. Αντίθετα με το δεξί, που, για να είμαι ακριβής στην περιγραφή του, είχε το μέγεθος του άλλου κατά το ήμισυ. Αλλά έτσι και για την ιστορία, το κερασάκι στην τούρτα σε όλη αυτή τη δυσμορφία ήταν οι σπάνιες σε μήκος και πυκνότητα βλεφαρίδες μου. «Ποιος είναι ο λόγος που μας επισκεφτήκατε;» ρώτησε στη συνέχεια, αφενός στοχεύοντας με το βλέμμα της στο οφθαλμοφανέστατο και αφετέρου για να έχει έτοιμη την «περίπτωσή» μου όταν θα περνούσα στο γραφείο του χειρουργού. «Ενδιαφέρομαι να διορθώσω το μέγεθος των ματιών μου και επίσης θα ήθελα να συζητήσω με το γιατρό το ενδεχόμενο να κάνω και πλαστική επέμβαση για μείωση στήθους»... «το οποίο είναι δυσανάλογο με το σώμα μου», σκέφτηκα να της πω, αλλά δεν τόλμησα να το ξεστομίσω. Καθώς σκιαγραφούσα τα σημεία του σώματός μου που 8

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ πίστευα πως ήθελαν επέμβαση, με την ένδειξη του κατεπείγοντος, ένιωθα πως οι λέξεις που πρόφερα για να τα περιγράψω ήταν απαγορευμένες ή αλλιώς «πολύ κακές». Όπως όταν ήμουν μικρή και μου έλεγαν «μην ξαναπείς τέτοιες κουβέντες, γιατί θα σου βάλουμε πιπέρι στο στόμα» ήμουν αθυρόστομη, ομολογουμένως, από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου, έτσι κι εκείνη τη στιγμή και εντελώς άθελά μου είχα χαμηλώσει τόσο τη φωνή μου, ώστε η ωραιότατη νεαρή με το όνομα Αθηνά να χρειαστεί να σκύψει προς το μέρος μου για να με ακούσει. Έπειτα, έχοντας ένα ούτε κρύο ούτε ζέστη ύφος για όσα της είπα, πληκτρολόγησε στον υπολογιστή της κάθε λέξη μου και μου ζήτησε να καθίσω στο σαλόνι μέχρι να έρθει η σειρά μου. «Ο γιατρός θα σας δει σε λίγο», πρόσθεσε χλιαρά λίγο προτού απαντήσει στο τηλέφωνο που κουδούνιζε πάνω στο γραφείο της. Έγνεψα καταφατικά και αφού κάθισα σε μια πολυθρόνα προσπάθησα να ηρεμήσω. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα και τα χέρια μου ήταν τελείως παγωμένα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα τολμήσει να ξεφύγω από τον κλειστό χαρακτήρα μου και να ασχοληθώ με την εξωτερική εμφάνισή μου. Πιέζοντας πολύ τον εαυτό μου, τον είχα ασυζητητί υποχρεώσει να κλείσει ραντεβού και τον είχα σχεδόν σύρει μέχρι το ιατρείο. Από έλλειψη τόλμης είχα φερθεί έτσι στον εαυτό μου; Ή μήπως ήθελα υπερβολικά πολύ να μάθω τη γνώμη του ειδικού για την περίπτωσή μου, αλλά απαγόρευα στον εαυτό μου να το παραδεχτεί κι έτσι για ψυχολο 9

ΜΕΛΙΝΑ ΤΟΥΝΤΑ γικούς λόγους είχα υιοθετήσει το «βαράτε με κι ας κλαίω»; Για να απασχολήσω τη σκέψη μου άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί στο χώρο. Οι τοίχοι του ιατρείου του πλαστικού χειρουργού Δρ. Αργύρη Διαμαντή ήταν βαμμένοι μ ένα παστέλ χρώμα και μόνο ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης κρεμόταν στον έναν από αυτούς. Τις γωνίες του σαλονιού τις στόλιζαν μεγάλες γλάστρες με φυτά εσωτερικού χώρου. Το σαλόνι ήταν γεμάτο από ενδιαφερόμενες για πλαστική επέμβαση, που οι περισσότερες περίμεναν τη σειρά τους ξεφυλλίζοντας περιοδικά. Πήρα κι εγώ ένα από το τραπεζάκι που βρισκόταν δίπλα μου και προσπάθησα να ξεχαστώ μέσα στις σελίδες του. Αφορούσε στη μόδα και περιείχε καλλίγραμμες κοπέλες, οι οποίες επιδείκνυαν τόσο τα κάλλη τους όσο και τις νέες τάσεις της σεζόν. Η διαφάνεια επικρατούσε σχεδόν σε όλα τα μοντέλα. Αναστέναξα βαθιά. Το υπερβολικά μεγάλο στήθος μου πάντα με ενοχλούσε. Ανέκαθεν ένιωθα σαν να σήκωνα δυο παραγεμισμένα σακιά, που το βάρος τους με εξανάγκαζε να γέρνω μπροστά και ήταν ένας ακόμα λόγος για τον οποίο δεν ήμουν ευχαριστημένη με την εξωτερική εμφάνισή μου, καθώς δεν υπήρχε νούμερο στηθόδεσμου ικανό να το κρατήσει επάξια στη θέση του. Σίγουρα έφταιγε το σουλούπι μου για το πώς ένιωθα, αλλά κι ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης είχε η διάθεσή μου να βρίσκομαι, όπως άλλωστε και πολλές άλλες γυναίκες, στην «ομηρία» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπου η εξωτερική ομορφιά προβάλλεται με κάθε τρόπο. Φυλλομετρώντας το περιοδικό άφησα τη σκέ 10

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ ψη μου να με δημιουργήσει με συμμετρικά χαρακτηριστικά και στητό μικρό στήθος. Η εικόνα μού άρεσε και αλλάζοντας με τη φαντασία μου τα καστανά σκούρα και ίσια σαν σκούπα μαλλιά μου με ανέμελες ξανθές μπούκλες, το αποτέλεσμα προπηλάκισε τη δειλία μου. Ομορφιά. Μια λέξη που είναι εύηχη από μόνη της και δηλώνει την ελκυστικότητα της μορφής κάθε ατόμου. Όμως, τι είναι ομορφιά; Είναι απλώς και μόνο η ένωση όμορφων μορίων που δημιουργούν τον άνθρωπο; Και η λέξη αυτή αναφέρεται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου ή ειδικά εμείς οι γυναίκες την έχουμε συνυφασμένη μ αυτήν; Άραγε πόσες από εμάς έχουμε τη δύναμη να κλείσουμε τα μάτια σε όσα μας πλασάρουν, για να μας επηρεάζουν, και να καταφέρουμε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην πνευματική μας ομορφιά, η οποία δίχως άλλο έχει μεγαλύτερη αξία από την εξωτερική εμφάνισή μας; Σίγουρα, η εξωτερική παρουσία είναι σημαντική όχι μόνο από την άποψη της εμφάνισης αλλά και από τον αέρα που συνολικά εκπέμπουμε. Ισχύει ότι οι όμορφες είναι ανασφαλείς ή οι τάσεις της βιομηχανίας της μόδας αλλάζουν κάθε τόσο και παρασύρουν με το ρεύμα τους τα μυαλά μας; Πόση σημασία έχει αν μια γυναίκα είναι ξανθιά ή μελαχρινή, μαύρη ή λευκή, χοντρή ή αδύνατη, καλλίγραμμη ή μη; Μα τι με είχε πιάσει και «βασανιζόμουν» με αμπελοφιλοσοφίες; Πάντως σίγουρα τα παραπάνω δεν έχουν σημασία αν η κάθε γυναίκα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το μυαλό που της χαρίστηκε. 11

ΜΕΛΙΝΑ ΤΟΥΝΤΑ Είχα σπουδάσει Φιλολογία με μεταπτυχιακά στην Ιστορία της Τέχνης και είχα πάρει πτυχίο μεταφράστριας από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Εξαιτίας των μη συμμετρικών χαρακτηριστικών μου, το μόνο που είχα καταφέρει μετά από πολύ ψάξιμο ήταν η συνεργασία μου με μεγάλο εκδοτικό οίκο, που τόσο οι γνώσεις μου όσο και οι ικανότητές μου πάνω στις μεταφράσεις με είχαν χρίσει άξια συνεργάτιδά τους. Μια συνεργάτιδα άνευ όμως χαρτοφυλακίου, καθώς εκτελούσα την εργασία μου κατ οίκον κι έτσι δε χρειαζόταν να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους στους οποίους η όψη μου θα ήταν αποκρουστική. Μετά από τόσα χρόνια το είχα πια συνηθίσει, όπως άλλωστε είχα συνηθίσει και τις διάφορες αντιδράσεις των ανθρώπων που με αντίκριζαν για πρώτη φορά. Έτσι, βλέμματα που κοιτούσαν αλλού ενώ συνομιλούσαν μαζί μου ή πονηρά «γέλια» για το πρόβλημα(!) ήταν αναμενόμενα και δε μου έκαναν πλέον καμία εντύπωση. Ταμπουρωμένη πίσω από το γραφείο μου, ένιωθα ασφαλής και έχοντας για παρέα τα λεξικά μου μετέφραζα σε άψογη γλώσσα ιατρικά συγγράμματα και αριστουργήματα της ξένης λογοτεχνίας. Στη βιβλιοθήκη μου υπήρχαν αμέτρητα βιβλία στη δεύτερη σελίδα των οποίων υπήρχε τυπωμένο το όνομά μου σε περίοπτη θέση κάτω από τη λέξη «μετάφραση». Το όνομά μου το λάτρευα, όσο οξύμωρο και να ήταν, αντίθετα με τις φωτογραφίες μου, που τις αντιπαθούσα και δεν υπήρχε ούτε μία στο σπίτι μου σε κορνίζα, καθώς εκείνες αποτύπωναν καθαρά το πρόβλημά μου. Γενικά, ουδέπο 12

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ τε είχα καλές σχέσεις με φωτογραφικές μηχανές, φωτογράφους και όλα τα συναφή... Διαπιστώνοντας πως όλη αυτή την ώρα οι εικόνες του περιοδικού χόρευαν μπροστά μου, καθώς ήμουν απορροφημένη στις σκέψεις μου, το έκλεισα και το άφησα στη θέση του. Αυτή η αναμονή δυνάμωνε το άγχος μου και τέντωνε τα νεύρα μου, παρά τις προσπάθειες που έκανα να φαίνομαι απαθής. Μόλις το συνειδητοποίησα, τα έβαλα με τον εαυτό μου και του θύμισα για πολλοστή φορά πως μάλλον θα έπρεπε να υποστώ κάποια χειρουργική επέμβαση προκειμένου να έχω αποτέλεσμα. Προσωπική εκτίμηση: Δεν κρατάμε κάτι που δεν ανεχόμαστε πια. Μπορεί τόσα χρόνια να μην είχε περάσει από το μυαλό μου πώς να διορθώσω αυτή την... ας την πούμε ιδιαιτερότητα, γιατί δε γνώριζα πώς να την αντιμετωπίσω. Ως άνθρωπος, εσωτερικά, ένιωθα μεγάλη σιγουριά τόσο για τη δυνατότητα της σκέψης μου όσο και για τη γλώσσα μου, που κόκαλα δεν είχε αλλά κόκαλα ήταν ικανή να τσακίζει! Ένα αίσθημα δυσαρέσκειας και σφοδρής ενόχλησης γράπωσε την ψυχή μου όταν στη συνέχεια σκέφτηκα πως από τη μία δεν είχε για μένα και τόση σημασία η συμμετρία στην εξωτερική εμφάνισή μου τη στιγμή που διέθετα ουσιαστικότερα προσόντα και από την άλλη αμύνθηκα: «Ποιος ο λόγος να συνεχίσω να φέρω πάνω μου ατέλειες και όχι να κάνω κάτι με σκοπό την οριστική εξάλειψή τους;» στην περίπτωση πάντα που μπορούσαν να εξαλειφθούν... Όσο για τη μείωση του στήθους μου την είχα κατατάξει στην κατηγορία «το τερπνόν μετά του ωφελίμου»! 13

ΜΕΛΙΝΑ ΤΟΥΝΤΑ Τις επιτυχείς πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις του Δρ. Αργύρη Διαμαντή τις είχα διαπιστώσει όταν μια συμμαθήτρια της ανιψιάς μου είχε πέσει θύμα τροχαίου, με αποτέλεσμα να κοπεί το αφτί της. Οι επεμβάσεις που έκανε ο γιατρός στέφθηκαν όλες με επιτυχία και το κορίτσι απέκτησε και πάλι το αφτάκι της. Στις επισκέψεις μου στο νοσοκομείο, όπου συνόδευα τη Ράνια, είχα δει πολλά περιστατικά, άλλα από ατυχήματα και άλλα από συγγενείς ανωμαλίες, να θεραπεύονται από αυτόν τον ειδικό. Και ήταν η αιτία να θέλω να ξεφύγω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, από το δικό μου πρόβλημα. Όλα αυτά τα χρόνια, μην ξέροντας με ποιον τρόπο να το αντιμετωπίσω, το είχα παραχώσει μέσα μου και προσποιούμουν πως δε με ενοχλούσε. Οι τελευταίες σκέψεις μου μ έκαναν να αναρωτηθώ σιωπηλά γιατί πολλοί άνθρωποι, ανάμεσά τους κι εγώ, προτιμούν να «κλείσουν» τα μάτια αντί να δουν αυτό που τους απασχολεί. Άραγε είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα; Μήπως και ενδόμυχα περίμενα την κατάλληλη στιγμή; Υπήρχε για το συγκεκριμένο θέμα κατάλληλη στιγμή; Εδώ και λίγο καιρό η επιθυμία απαλλαγής είχε φουντώσει μέσα μου σε σημείο να μην μπορώ να την ελέγξω και να βάζω σε δεύτερη μοίρα την προτεραιότητα που πάντα έδινα σε σημαντικότερα ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, τη διεύ ρυνση των γνώσεων και όχι αν το στήθος μου έμοιαζε με αυτό της Ορνέλα Μούτι. Ίσως γιατί, στην επαφή που είχα με ανθρώπους οι οποίοι είχαν απαλλαγεί από το πρόβλημά τους, μπόρεσα να δω από άλλο πρίσμα το δικό μου. Έτσι συνειδητο 14

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ ποίησα πως όλα αυτά τα χρόνια αγνοούσα σκοπίμως αυτή την εκ γενετής διαφορά, επειδή με ενοχλούσε πάρα πολύ. Συνεπώς, έβγαινε το συμπέρασμα πως μου ήταν ευκολότερο να μην του δίνω σημασία παρά να το αντιμετωπίζω. «Η εξωτερική εμφάνιση και ο ψυχικός κόσμος κάθε ανθρώπου είναι αλληλένδετα», σκέφτηκα τη χιλιοειπωμένη φράση που χρησιμοποιούσαν οι ειδικοί σε σχετικές ερωτήσεις. «Η πρώτη επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τον δεύτερο». Ένιωσα τα μάτια μου να λάμπουν και τη γαλήνη να γεμίζει την ψυχή μου καθώς σκέφτηκα πως το αποτέλεσμα αυτής της πλαστικής επέμβασης θα ήταν δύο ίδιου σχήματος μάτια κι ένα στητό στήθος, όπως των μοντέλων που λανσάρουν εσώρουχα. Ούτε για μια στιγμή δεν άφησα τον εαυτό μου να σκεφτεί πως στα σαράντα τρία του χρόνια, εξαιτίας της κλιμακτηρίου, βρισκόταν τόσο σε οργανική όσο και σε ψυχολογική μεταβολή. Μια ζωή ενδια φερόμουν για το πνευματικό περιεχόμενο και ξαφνικά είχα αρχίσει να φαντάζομαι τον εαυτό μου ποιος, εγώ(!!!) σε ρόλο πανέμορφου θηλυκού. Μολονότι ο φόβος κυριαρχούσε μέσα μου, ήξερα πως για να πετύχω αυτόν το στόχο θα έπρεπε να υποστώ κάποια χειρουργική επέμβαση και όσο γρηγορότερα αυτή γινόταν τόσο το καλύτερο. Γι αυτόν άλλωστε το λόγο είχα κόψει τον εαυτό μου στη μέση. Το ένα μισό ήταν ο «ψαρωμένος στρατιώτης», που υπάκουε στο άλλο μισό, στον «στρατηγό», ο οποίος εντελώς απρόσμενα είχε ξυπνήσει μέσα μου! Σηκώθηκα αυτόματα από τη θέση μου όταν η βοηθός του γιατρού μού ανακοίνωσε πως είχε έρθει η σειρά μου. Με χέ 15

ΜΕΛΙΝΑ ΤΟΥΝΤΑ ρια παγωμένα, απόδειξη της αγωνίας μου, που με πίεζε πλέον ανυπόφορα, μπήκα στο γραφείο του και αφού διέσχισα με σταθερό βήμα την απόσταση που μας χώριζε του χαμογέλασα, ανταποκρινόμενη ταυτόχρονα με το κρύο χέρι μου στην εγκάρδια χειραψία του. Ο γιατρός, που δίχως να το παραδέχομαι είχε σφηνωθεί στη σκέψη μου σαν «λυτρωτής», ήταν περίπου πενήντα χρόνων και, οφείλω να ομολογήσω, άξιος εκπρόσωπος της αντρικής γοητείας. Ήταν ο τύπος του καρδιοκατακτητή άντρα με τον αέρα του bon vivant. Το στιλ του ομολογώ πως μαγνήτισε μεμιάς το βλέμμα μου. Τον κοιτούσα χαμογελώντας, απόλυτα συνεπαρμένη από την ακτινοβολία του. Καθώς κυλούσαν τα δευτερόλεπτα, ένιωθα πως το ύφος μου εξελισσόταν σε εντελώς χαζεμένο. Με κοιτούσε καλοσυνάτα. Τον κοιτούσα κυριευμένη από την έλξη που μου προκαλούσε. Μα τι μου συνέβαινε; Είχα ακούσει πολλά για εκείνον, όμως ήταν η πρώτη φορά που τον συναντούσα. Άβυσσος η ψυχή μου εκείνη τη στιγμή. «Καθίστε», είπε ευγενικά με το βαθύ χαρακτηριστικό τόνο που διέθετε η φωνή του, καθώς μου έδειχνε τις καρέκλες που βρίσκονταν μπροστά από το γραφείο του. «Είστε η κυρία Στραβοπόδη», πρόσθεσε με σιγουριά, κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή του. «Λοιπόν, πού μπορούμε να σας φανούμε χρήσιμοι;» ρώτησε στη συνέχεια, χαμογελώντας πλατιά και προφανώς μη θέλοντας από ευγένεια να θίξει από τη μία το πασιφανές και από την άλλη να φανερώσει πως η βοηθός του με είχε ήδη «φακελώσει» στα αρχεία τους. Πρόσταξα τον εαυτό μου να συνέλθει και άνοιξα το στό 16