Εφηβική Ματιά. Κώστας Τσαλουχίδης υπεύθυνος Σχολικής Βιβλιοθήκης

ΤΕΥΧΟΣ 1 Ο

Εφηβική Ματιά Φίλε αναγνώστη, ιαβάζοντας προσεκτικά την «Εφηβική Ματιά» σίγουρα θα καταλάβεις ποια είναι η «φυσιογνωµία» της, ποιος είναι ο χαρακτήρας της. ιαβάζοντας όµως αυτό το άρθρο σίγουρα θα καταλάβεις τι δεν είναι η «Εφηβική Ματιά»!!! Έχεις υπόψη σου τα τηλεπαιχνίδια Big Brother και Bar ; Έχεις δει το µάτι του Μεγάλου Αδελφού; Ε λοιπόν η δική µας «Ματιά» δεν έχει την παραµικρή οµοιότητα µ αυτό. Η δική µας «Ματιά» δεν έχει τη βαρεµάρα του µατιού που βλέπει για ώρες απ την κλειδαρότρυπα, δεν «κολλάει» σε όσα συµβαίνουν στο σαλόνι ή το υπνοδωµάτιο ή το ντους εκείνων των σπιτιών η δική µας «Ματιά» δεν χασκώνει µπροστά στο τίποτα. Και δεν µοιάζει µ αυτά η δική µας «Ματιά» γιατί τη θέλουµε ανήσυχη, πλατιά, διεισδυτική, ευκίνητη, µε σπιρτάδα, µε όρεξη, µε χιούµορ. Μ αυτό το φύλλο κάνουµε την αρχή. εν πάει πολύς καιρός που η Σχολική Βιβλιοθήκη έκανε στο σχολείο µια ανοικτή πρόσκληση για την έκδοση ενός εντύπου. Και όχι χωρίς έκπληξη είδαµε τα παιδιά να ανταποκρίνονται, να διαβουλεύονται, να γράφουν και να ξαναγράφουν, να ερευνούν!!! Όλη η προσπάθεια έδωσε το φύλλο που έχετε στα χέρια σας. Και τι δεν περιέχει: Πρώτα πρώτα τη συνέντευξη του Κωστή Τριανταφυλλάκη, ενός λογοτέχνη της περιοχής µας που τα βιβλία του γίνονται ανάρπαστα και ο λόγος του λέει πολλά. Έπειτα ένα ιστορικό κείµενο για την επίθεση στο Περλ Χάρµπορ µε το κείµενο αυτό εγκαινιάζουµε µια µόνιµη στήλη, όπου σηµαντικά ιστορικά γεγονότα θα παρουσιάζονται ολόπλευρα αλλά και µε ζωντάνια, εστιάζοντας την προσοχή σ εκείνες τις λεπτοµέρειες που κάνουν την Ιστορία συναρπαστική. Όποιος µαθητής λοιπόν θέλει να «γράψει ιστορία» ας προσέλθει. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν και οι λογοτεχνικές µας σελίδες. Όλα τα σηµαντικά γεγονότα της Άνοιξης φωτίζονται και λαµβάνουν το αληθινό τους νόηµα µε τη φωνή της Ποίησης. ιαβάζοντας αυτές τις σελίδες και εσείς θα γευτείτε την οµορφιά της Ποίησης και εµείς θα τιµήσουµε την Παγκόσµια ηµέρα της Ποίησης. Οι φίλοι της Βιβλιοθήκης, πέρα απ όλα τα άλλα είναι και παιδιά που νοιάζονται για τους συµµαθητές τους. Έτσι λοιπόν, σε µια ειδική στήλη προτείνουν για διάβασµα βιβλία που οι ίδιοι διάβασαν και τους άρεσαν. ιαβάστε τα κι, αν θέλετε, γράψτε κι εσείς, προτείνετε κάποιο βιβλίο που σας άρεσε. Είναι ένα πραγµατικό δώρο για τους συµµαθητές σας. Όµως τα θέµατά µας δεν τελειώνουν εδώ. Η καθηµερινή ζωή του Σχολείου, η θεατρική παράσταση του Λυκείου, τα έθιµα του Πάσχα, η αντικατάσταση της δραχµής από το ευρώ, ο µαντιναδολόγος έρωτας θα σας δείξουν ποιοι είµαστε και τι µας απασχολεί. Ιδιαιτέρως αξίζει να διαβάσετε και το άρθρο «Σκέψεις ενός βετεράνου» και θα καταλάβετε το γιατί. Επιπλέον θα βρείτε και αρκετά πνευµατικά παιχνίδια, σπαζοκεφαλιές, επιστηµονικά περίεργα και ένα Τεστ Νοηµοσύνης. Για σας λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, που έχετε θάρρος και πεποίθηση στην ευστροφία και τις γνώσεις σας ανοίγεται «πεδίον δόξης λαµπρόν». Τελειώνοντας, πρέπει να πούµε ότι φίλοι της Βιβλιοθήκης είναι όλα τα ανήσυχα παιδιά του σχολείου, που πιστεύουν στον εαυτό τους, έχουν την αστραπή στο µάτι και ξέρουν να αξιοποιούν όσες ευκαιρίες προσφέρει το Σχολείο. Όλα αυτά τα παιδιά µπορούν να γίνουν συντάκτες της «Εφηβικής Ματιάς». Εµπρός να ετοιµάσουµε το νέο τεύχος, εµπρός να δούµε το Σχολείο, τη ζωή, τον κόσµο µε µια φρέσκια µατιά, µε µια Εφηβική Ματιά. Κώστας Τσαλουχίδης υπεύθυνος Σχολικής Βιβλιοθήκης

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥ!!! Η ιστορία µας αρχίζει πριν από αρκετά χρόνια. Έχω πλέον αφήσει την αθωότητα και την απλότητα του νηπιαγωγείου και του δηµοτικού και ετοιµάζοµαι να µπω, όπως πιστεύω, στον κόσµο των µεγάλων, στο Γυµνάσιο. Μετά από λίγο καιρό έχω πλέoν προσαρµοστεί στις απαιτήσεις του Γυµνασίου. Έχω συνηθίσει τις παραξενιές κάποιων καθηγητών που έχουν βαλθεί να µας κάνουν τη ζωή δύσκολη, για να µορφωθούµε, καθώς λένε, αλλά κυρίως επειδή δεν έχουν άλλο τρόπο για να µας µεταφέρουν τις γνώσεις τους. Ευτυχώς υπάρχουν και αρκετοί που µας βοηθάνε, κάνουν και λίγη πλάκα στο µάθηµα τους, αφού στο κάτω-κάτω ούτε πανελλήνιες δίνουµε, ούτε είµαστε στο µεταπτυχιακό µας! Τα χρόνια κυλούν γρήγορα και ήρεµα και εµείς νιώθουµε αρκετές αλλαγές. Χωρίς να το καταλαβαίνουµε, αναπτυσσόµαστε σωµατικά και ψυχικά και διαµορφώνουµε στην τρυφερή µας ηλικία την προσωπικότητά µας. Σιγά-σιγά ανακαλύπτουµε τι µας αρέσει και έχουµε τα πρώτα µας όνειρα για το µέλλον. Αυτά που βλέπουµε αποτελούν συχνά πρότυπά µας, όπως οι καθηγητές και τα πρόσωπα της τηλεόρασης. Για µερικούς από µας πρότυπα αντρών είναι οι διάφοροι βοσκοί-γαµπροί, που µε τα 4x4 εµφανίζονται στο σχολείο και όντας άγριοι, ρίχνουν τα ώριµα γυναικόπαιδα. Αρκετοί αρχίζουν το κάπνισµα είτε για να φαίνονται µάγκες είτε για να δοκιµάσουν κάτι καινούργιο. Οι µαθητές διαχωρίζονται µεταξύ τους µε ταµπέλες σε : φυτά, που το µόνο ενδιαφέρον τους είναι το διάβασµα, σ αυτούς που έχουν πιο ισορροπηµένη σχέση µε αυτό και σ αυτούς που ήρθαν στο σχολείο επειδή το είπε ο µπαµπάς, ενώ οι ίδιοι θα προτιµούσαν κάτι άλλο. Τελικά αυτοί είτε τα παρατάνε σύντοµα είτε πείθονται από την οικογένεια ή τους καθηγητές να ασχοληθούν πιο συστηµατικά. Ξαφνικά συνειδητοποιούµε ότι το γυµνάσιο τελείωσε. Μπαίνουµε στο λύκειο, είµαστε µεγάλοι και µπορούµε να διώξουµε τα γυµνασιόπαιδα από τις µπασκέτες για να παίζουµε εµείς! Θέλουµε να γίνουµε trendy (µοδάτοι), ακούµε χιτάκια, και ντυνόµαστε όχι όπως νιώθουµε άνετα, αλλά όπως θα αρέσει στους άλλους. Άλλοι καθηγητές δείχνουν να µας αγαπάνε και άλλοι δείχνουν πως µας µισούν. Έχοντας ωριµάσει περισσότερο από το γυµνάσιο, κρίνουµε τους καθηγητές µας καλούς, κακούς, αστείους, «ψώνια» κ.τ.λ. Συµπαθούµε κάποιους και απεχθανόµαστε κάποιους άλλους. Όλοι µας λένε να διαβάζουµε και να περάσουµε σε µια σχολή, για να τελειώσουν τα βάσανά µας. Αυτό είναι εν µέρει ψέµα, αφού όσοι περάσαµε σε µια σχολή πέσαµε σε µεγαλύτερα βάσανα, καθώς οι περισσότερες σχολές είναι δύσκολες. Όµως τελικά αξίζει να πας στο λύκειο, να περάσεις και να ξοριστείς κάπου, για να έχεις ένα καλύτερο µέλλον και να αποκτήσεις πολλές γνώσεις και εµπειρίες που αγνοούσες στο χωριό. Ειδάλλως θα αναγκαστείς να σκάβεις και να βόσκεις, ζώντας τη ζωή του πατέρα σου, o οποίος ακριβώς αυτό ήθελε να αποφύγει στέλνοντας σε στο σχολείο. Τα περισσότερα παιδιά θέλουν να ξεφύγουν από την καταπίεση του χωριού και στα µάτια τους φαντάζει σαν όνειρο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ακόµα και το Ηράκλειο. Μας συναρπάζει η ιδέα της ελευθερίας, το ότι µπορούµε να κάνουµε ό,τι θέλουµε, αφού οι πόλεις µάς προσφέρουν περισσότερες επιλογές σε θέµατα διασκέδασης. Έτσι έρχονται οι πανελλήνιες και η αφόρητη πίεση να διαβάζουµε, ώστε να επιτύχουµε και να είναι υπερήφανοι οι γονείς µας και να µας σέβονται οι συγχωριανοί. Στην πραγµατικότητα θέλουµε όµως να επιτύχουµε για να νιώσουµε καλά µε τον εαυτό µας και υπερήφανοι για κάτι που καταφέραµε µόνοι µας. Ασφαλώς η επιλογή ανήκει στον καθένα µας και πρέπει να κάνουµε αυτό που µας αρέσει και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι. Όµως η αίσθηση του να φοιτάς σε µια σχολή και να το έχεις καταφέρει µόνος σου είναι υπέροχη! Τελικά αξίζει τον κόπο και µε το παραπάνω για να επιτύχεις αυτό το σκοπό!!! Κουτάντος Μανόλης Φοιτητής Πολυτεχνείου

Είµαστε ήδη κερδισµένοι!!! Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τον κόπο που πρέπει να καταβάλλει και τα συναισθήµατα που νιώθει, όταν επιχειρεί να «βγει» έξω από τον εαυτό του και τους προβληµατισµούς του και να ταυτιστεί µ ένα άλλο πρόσωπο, έναν εντελώς αλλιώτικο άνθρωπο. Σ αυτή την πρωτόγνωρη και ωραία «περιπέτεια» µπήκαµε εµείς, οι µαθητές της Α και Β Λυκείου που συµµετέχουµε εδώ και δύο χρόνια στο ανέβασµα του θεατρικού έργου «Μπροστά στο θάνατο» του Βελισάριου Φρέρη Το έργο αναφέρεται στο ολοκαύτωµα του Αρκαδίου. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο κελί ενός αόµµατου και ηλικιωµένου µοναχού, του π. Άνθιµου, που όλοι στο µοναστήρι αγαπούν και σέβονται. Αυτός είναι που θα εµψυχώσει τις στερνές ώρες τους πολιορκηµένους αγωνιστές. Από τις σκηνές του έργου βγαίνουν ατόφια και συγκινητικά το θάρρος, ο ηρωισµός αλλά και η τραγικότητα των ανθρώπων που βαδίζουν αποφασισµένοι προς την αυτοθυσία. Ο πλούτος και η οµορφιά της ζωής υπογραµµίζεται παραστατικά µε τον έρωτα δύο νέων παιδιών, του ράκου και της Χρυσής που ονειρεύονται την κοινή τους ζωή, αλλά υποτάσσονται φιλότιµα στο χρέος προς την πατρίδα. Το ανέβασµα αυτού του θεατρικού έργου στάθηκε για όλους εµάς που συµµετείχαµε στο ανέβασµά του µια πρωτόγνωρη και πλούσια εµπειρία. Οι δυσκολίες βέβαια δεν ήταν λίγες : πρώτα-πρώτα η υπόθεση εκτυλίσσεται σε µια άλλη εποχή και παρουσιάζει ένα γεγονός ακραίας ψυχικής έντασης. Όσο κι αν είχαµε ακούσει αρκετά για το Αρκάδι, δεν ήταν εύκολο να µπούµε στο κλίµα της εποχής και να βιώσουµε τα συναισθήµατα των µαρτύρων εκείνων. Έπειτα στην αρχή ήταν δύσκολη και η διανοµή ακόµη των ρόλων. Τα κορίτσια ήταν περισσότερα απ τα αγόρια και περίσσευαν αρκετοί ανδρικοί ρόλοι. Όµως το ξεπεράσαµε κι αυτό, χάρη σε µερικά αγόρια που φέτος ήρθαν στην πρώτη λυκείου και θέλησαν να βοηθήσουν.τελικά, όταν ο κ. Αντώνης Περαντωνάκης ανέλαβε τη διδασκαλία της παράστασης, τα πράγµατα µπήκαν οριστικά σ ένα καλό δρόµο και εµείς µπορέσαµε να νιώσουµε τη µαγεία και ωφέλεια του θεάτρου. Στις πρόβες µπορέσαµε να βιώσουµε κάτι από τα πάθη,τους φόβους,τις αγωνίες των µαρτύρων του Αρκαδίου. Καταλάβαµε καλύτερα τα δεδοµένα της εποχής και εκτιµήσαµε βαθύτερα αξίες που λίγο καιρό πριν τις προσπερνούσαµε ανυποψίαστοι. Επίσης, µε τον καιρό όλα τα παιδιά της παράστασης γίναµε µια ζεστή παρέα. Ενώ αρκετοί δεν γνωριζόµασταν καλά καλά πριν από το θεατρικό, τώρα είµαστε πολύ κοντά και όσο προχωράει η προετοιµασία, πετυχαίνουµε µια ουσιαστική ενότητα,γιατί έχουµε ένα κοινό στόχο :να δώσουµε τον καλύτερο εαυτό µας,ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσµα. Αυτό το χρωστάµε πρώτα-πρώτα στον εαυτό µας και στον κόπο µας, έπειτα στο ιευθυντή µας, κ. Κωστή Βασιλάκη, που µας πρότεινε ένα σπουδαίο κείµενο και στάθηκε δίπλα µας µε κάθε τρόπο, αλλά και στον σκηνοθέτη µας, τον κ. Περαντωνάκη,που τόσο µας βοήθησε. Και να τώρα είµαστε σχεδόν έτοιµοι ν ανεβάσουµε την παράσταση και να πάρουµε µέρος στους περιφερειακούς µαθητικούς καλλιτεχνικούς αγώνες που θα γίνουν στο Ηράκλειο στα τέλη Μαρτίου. εν ξέρουµε αν θα προκριθούµε,ξέρουµε όµως ότι ήδη είµαστε κερδισµένοι, γιατί το θέατρο µάς έδωσε µια συγκλονιστική και απερίγραπτη εµπειρία, που από µόνη της είναι ένα πολύτιµο βραβείο. Βούλα Ζαχαριουδάκη, Β1 λυκείου

Η ζωή µας στο σχολείο Μαθαίνοντας τα µυστικά της κρητικής γης Με πολύ µεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθήσαµε στα τέλη Φεβρουαρίου τη διάλεξη του ρ. Χαράλαµπου Φασουλά από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης µε θέµα τη «Γεωλογική εξέλιξη της Κρήτης».Με πολύ µεγαλύτερη έκπληξη και περιέργεια είδαµε την πλούσια έκθεση απολιθωµάτων που µάζεψαν µαθητές του σχολείου µας απ την περιοχή της Αγίας Βαρβάρας. Οι δυο εκδηλώσεις έγιναν στα πλαίσια του προγράµµατος περιβαλλοντικής εκπαίδευσης µε θέµα: «ιαδροµές για την καταγραφή απολιθωµάτων στην περιοχή του δήµου Αγίας Βαρβάρας». Υπεύθυνη του προγράµµατος η φυσικός του γυµνασίου κ. Αθηνά Γκινούδη. Αυτό που επείγει τώρα είναι να βρει η συλλογή ένα µόνιµο και ασφαλή χώρο φύλαξης και παρουσίασης ώστε να µπορούν να την επισκέπτονται και µαθητές άλλων σχολείων. Έτσι µόνο η γνώση γίνεται χειροπιαστή και το µάθηµα ένα όµορφο ταξίδι. Εµείς θα παρακολουθήσουµε την τύχη αυτής της συλλογής. Στο επόµενο µάλιστα τεύχος θα έχουµε αναλυτική ανταπόκριση από την εκδήλωση Τύφλα να χει ο Παναθηναϊκός!!! Αποστολάκη Μαρία (Γ 1 Γυµνασίου) Μεγάλη πορεία έκανε φέτος η οµάδα ποδοσφαίρου του γυµνασίου µας στο σχολικό πρωτάθληµα ποδοσφαίρου. Αφού πέρασε στο δεύτερο γύρο άνευ αγώνος (προφανώς η αντίπαλη οµάδα θεώρησε µάταιη την προσπάθεια όταν έµαθε τον αντίπαλό της!!!) η οµάδα µας κατάφερε κάτω από τη σοφή καθοδήγηση του προπονητή γυµναστή κ. Μιχάλη Σαριδάκη ν αποκλείσει δυο ισχυρούς αντιπάλους,το 10 γυµνάσιο ( 4-0) και το γυµνάσιο Αρκαλοχωρίου (1-1 ο κανονικός αγώνας, 4-1 στα πέναλτυ) Στον προηµιτελικό γύρο µετά από µέτρια είναι αλήθεια-εµφάνιση χάσαµε 4-1 από το 6 γυµνάσιο Ηρακλείου και αποκλειστήκαµε.αλλά µε ψηλά το κεφάλι. Άλλωστε ο αντίπαλος µας διέθετε εφτά παίχτες που παίζουν στον ΟΦΗ!!! Την ηρωική µας δεκαπεντάδα αποτελούσαν οι µαθητές :Ματθαιάκης Μιχ., Ζαχαριουδάκης Φραγκ. Νταής Κων., Κοζορώνης Νικ.,Μαυρίδης ηµ., Σπαντιδάκης Γιαν., Χατζηαναστασίου ηµ.(β τάξη) Γαρεφαλάκης Γ., Γαρεφαλάκης Ν., Γαρεφαλάκης Στελ..Ματζουρανάκης Μαν.Παπαδάκης Μιχ. Κουντριάτσεβ Βίκτορ, Τζαγκαράκης Γιαν. Φίλικας Ανδρέας Ένα ταξίδι στ άστρα Τσαγκαράκης Γιάννης (γ3 γυµνασίου) Με την άνοιξη του καιρού, ήρθε η ώρα και κάναµε και µεις,τα παιδιά του Γυµνασίου,ένα ταξίδι στ άστρα. Όχηµα µας το Πλανητάριο, µια τεράστια πλαστική σκηνή (έµοιζε λίγο µε τα ιγκλού των Εσκιµώων!!!) που προσγειώθηκε στο γυµναστήριο του σχολείου µας. Τριάντα τριάντα οι µαθητές µπαίναµε µέσα, βλέπαµε τους σχηµατισµούς των άστρων, παρατηρούσαµε τις αντιστοιχίες τους µε τα διάφορα ζώα και καταλαβαίναµε πώς πήραν τ όνοµά τους (πχ. Μεγάλη Άρκτος). Στο τέλος οι υπεύθυνοι του πλανηταρίου έκαναν και µια αναλυτική αναφορά σε κάθε πλανήτη του ηλιακού µας συστήµατος. Ήταν σίγουρα ένα ευχάριστο διάλειµµα από τη ρουτίνα των µαθηµάτων. Τσαγκαράκης Γιάννης (γ3 γυµνασίου)

Ένας αποχαιρετισµός και ένα καλωσόρισµα Τα παιδιά και οι καθηγητές του Λυκείου έχουν νιώσει κιόλας την απουσία του. Λείπει το καλωσυνάτο του καληµέρισµα και η πάντα πρόθυµη βοήθειά του. Λείπουν και οι ιστορίες απ' τα παλιά που του άρεσε να µας διηγείται. Όπως ίσως θα καταλάβατε µιλάµε για τον επί πολλά χρόνια επιστάτη µας, τον κ. Μανόλη Σηφάκη που πήρε πρόσφατα τη σύνταξή του. Του ευχόµαστε να είναι γερός και τον ευχαριστούµε για όσα µας πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια. Όµως η ζωή συνεχίζεται και ευτυχώς δίχως κλυδωνισµούς για όλο το σχολείο χάρη στον κ. Κώστα Κοκολάκη που εκτελεί τώρα χρέη επιστάτη. Πάντα ευγενικός, πάντα πρόθυµος δίνει λύσεις σε όλα τα πρακτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζουν το γυµνάσιο και το λύκειο. Συνεχίζουµε αλλά µετ εµποδίων Η σχολική Βιβλιοθήκη και η περιβαλλοντική της οµάδα συνεχίζει τη µελέτη της ιστορίας των µικρασιατών προσφύγων της περιοχής µας. Καταγράφουµε όσα έχουν να µας πουν,κάνουµε επισκέψεις, διαβάζουµε. Η αλήθεια είναι όµως ότι χαλαρώσαµε λιγάκι,γιατί πέρα από αυτό το πρόγραµµα η Βιβλιοθήκη πήρε την πρωτοβουλία να εκδώσει και το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας.έτσι το περιβαλλοντικό πρόγραµµα για τους Μικρασιάτες δύσκολα θα ολοκληρωθεί αυτήν τη χρονιά.πάντως εκεί που φανερά είµαστε εκτός στόχων είναι η συλλογή ντοκουµέντων (φωτογραφίες, έγγραφα) απ την εποχή εκείνη (έως το 1940 ). Μήπως µπορείτε να µας βοηθήσετε αγαπητοί µας αναγνώστες ; Τελικά έχουµε πολύ ταλέντο Όπως δείχνουν τ αποτελέσµατα, τα παιδιά του σχολείου µας έχουν πολλές και ίσως ανεξερεύνητες δυνατότητες. Με την πρώτη της συµµετοχή στους µαθητικούς θεατρικούς αγώνες η θεατρική οµάδα του Λυκείου µας πήρε το πρώτο βραβείο και θα εκπροσωπήσει όλη την Κρήτη στους πανελλήνιους αγώνες, που θα διεξαχθούν στην Αθήνα στο τέλος του Απρίλη!!! Μπράβο στα παιδιά, µπράβο στο σκηνοθέτη, µπράβο στο ιευθυντή του λυκείου κ. Κωστή Βασιλάκη. Γυρίσανε!!! Την Τρίτη 9 Απριλίου φωνές,τραγούδια, ακόµη και στρακαστρούκες αναστάτωσαν την πρωινή γαλήνη του σχολείου. Ο λόγος ; Μόλις είχε επιστρέψει από την πενθήµερη εκδροµή της η τρίτη λυκείου. Μια ιδιαιτέρως «ζωντανή» κι αγαπηµένη παρέα κοριτσιών του Γ1 µάς επισκέφθηκε στη βιβλιοθήκη και µας τα είπε..όλα. Πήγανε παντού,περάσανε τέλεια, η Θεσσαλονίκη «µάγεµα κι όνειρο»!!!ακούσαµε ακόµη και δραµατικές δηλώσεις του τύπου : «θα διαβάσω περισσότερο για να περάσω εκεί».φεύγοντας, µας είπαν τα καλύτερα λόγια για τις δύο καθηγήτριες που τους συνόδευσαν, την κ. Φραγκιουδάκη Ειρήνη και Κουτσοπάκη Ελένη Τσαλουχίδης Κώστας

Μιλήσαµε µε το συγγραφέα Κωστή Τριανταφυλλάκη Ο Κωστής Τριανταφυλλάκης, συγγραφέας των βιβλίων «Η δύναµη της αγάπης» και «Σηκωµαταριά ελιά» γεννήθηκε στις Κάτω Ασίτες,όπου και σκοπεύει να παραµείνει για όλη του τη ζωή, και είναι κτηνοτρόφος. Τελείωσε µόνο το δηµοτικό σχολείο, αλλά είναι άνθρωπος µε διάθεση για µάθηση και προβληµατισµένος. Τον επισκεφθήκαµε στο χωριό του και µας είπε αρκετά ενδιαφέροντα πράγµατα για τη ζωή του, τα βιβλία και τους νέους. Σας τα µεταφέρουµε. Κύριε Τριανταφυλλάκη, πώς σας δόθηκε το ερέθισµα να γράψετε βιβλία; Να σου πω ένα πράγµα, έλεγε Παλιά ο Καζαντζάκης πως όταν η καρδιά του ανθρώπου δεν ξεχειλίσει από αγάπη ή από µίσος, εν µπορεί να κάνει τίποτα. ηλαδή, όταν ένας άνθρωπος δεν αγαπήσει αυτό που κάνει και να το αγαπήσει παράφορα, υπερβολικά δεν µπορεί να το κάνει. Εγώ πάντα ήθελα να κάνω κάτι που να µείνει. Από τότε που ήµουνα µικρός, θυµάµαι κι έγραφα τα αρχικά του ονόµατός µου σε τοίχους, σε δέντρα, ακόµα και σε πέτρες. Κι όταν µεγάλωσα, προσπάθησα να µάθω λύρα, δεν τα κατάφερα. Μετά ασχολήθηκα µε τον αθλητισµό, πάλι δεν τα κατάφερα. Για το γράψιµο µού δόθηκε το ερέθισµα, η ιδέα δηλαδή το 1986. Το πρώτο µου βιβλίο το ξεκίνησα τότε. Όµως το σταµάτησα, δεν το τελείωσα και το 1997 µέσα σε 50 µέρες έγραψα τη «ύναµη της αγάπης». Το άλλο, η «Σηκωµαταριά ελιά» µου πήρε αρκετό καιρό, γι αυτό είναι και καλύτερο. Οι περισσότεροι που το έχουν διαβάσει µου λένε ότι το δεύτερο είναι πιο καλό, αλλά σε άλλους αρέσει πιο πολύ το πρώτο. Πάντως αυτό που ήθελα το πέτυχα, θα αφήσω κάτι πίσω µου. Αυτά θα τα διαβάζουν παιδιά όπως εσείς και αρκετά χρόνια µετά που εγώ θα έχω φύγει. Είχατε σχέσεις µε τα βιβλία από µικρός; ιαβάζατε; Γράφατε; Όχι, από µικρός δεν είχα σχέσεις µε τα βιβλία. Σχέσεις µε τα βιβλία απόκτησα από τότε που έφυγα απ το στρατό. Από κει και µετά άρχισα να διαβάζω. Και απ το διάβασµα µου ήρθε η ιδέα να γράψω. Σκέφτηκα, αφού γράφουν αυτοί φανταστικές ιστορίες, δεν µπορώ κι εγώ να γράψω; εν είναι δύσκολο, απλά τη στιγµή που το γράφεις πρέπει να το ζεις κιόλας, για να το ζει κι ο άλλος που το διαβάζει. Εγώ τη στιγµή που τα έγραφα αυτά, όταν έπρεπε να γελάω γέλαγα όταν έπρεπε να κλαίω, έκλαιγα τόσο πολύ µε συγκινούσαν δηλαδή αυτά που έγραφα. Τα ζούσα µέσα στο µυαλό µου. Την ώρα που έγραφα την κάθε λέξη στο χαρτί, έβλεπα την εικόνα. Τη φανταζόµουν. Από το σχολείο είχατε κάποια ερεθίσµατα για διάβασµα; Από το σπίτι; Από το σχολείο είχα ερεθίσµατα. Είχα µια δασκάλα που µε είχε τέσσερα χρόνια. Τη λένε Ζιριανού Γεωργία και µάλιστα της έχω πάει και τα βιβλία µου. Ο Θεός να την έχει καλά, είναι καλός άνθρωπος. Όσο για το σπίτι, να σου πω. Όταν εµεγάλωνα, ήµασταν επαεπέρα τέσσερα κοπέλια και ζούσαµε σε µια κάµερα, µισή από τούτο το δωµάτιο, και τα τέσσερα. Ο πατέρας µου έλειπε συνέχεια. Ζούσαµε πολύ φτωχικά. Να σκεφτείτε εγώ σχολούσα από το σχολείο κι έπαιρνα ένα σκαπέτι και πήγαινα κι ήβγανα ασκορδουλάκους, να τσι πουλήσουµε, να πάρουµε ψωµί, που δεν είχαµε ούτε ψωµί να φάµε τότες. Καταλάβατε; Και µ έχει αγγίξει που σαν παιδί δεν έζησα, ούτε έπαιξα, ούτε τίποτα. Και σαν µεγάλος πάλι, συνέχεια στ αόρι. Και τώρα που άλλαξε ο κόσµος προβληµατίζοµαι και λέω γιατί να µην ήτανε από παλιά, όπως είναι και σήµερα. Να, βλέπεις τα παιδιά κι έχουνε το κάλλος του κόσµου. Ενώ εµείς µονιάζαµε από ένα πενηνταράκι τέσσερα κοπέλια, και παίρναµε µια φρατζόλα που ήκανε δυο δραχµές και την κάναµε τέσσερα κοµµάτια και την τρώγαµε. Να έλεγες τότε τσι µάνας µου, δώσε µου µια δραχµή, πού να τη βρει να στη δώσει; εν υπήρχανε. Ήτανε πολύ δύσκολες εποχές η εκαετία του 60, µέχρι το 73. Ένα ερέθισµα όµως που πήρα από το σπίτι µου ήταν ότι από µικρός άκουγα πολλές ιστορίες. Η γιαγιά µου µού λεγε ιστορίες

και η µάνα µου µας διάβαζε πολλά παραµύθια, όταν ήµασταν µικρά. Κι όλο κάτι µού µενε. ηλαδή, ο γονιός πρέπει να φροντίσει το παιδί και απ' αυτήν την άποψη, ειδικά η µάνα. Εκτός από τον Καζαντζάκη, στον οποίο αναφερθήκατε ήδη, τι άλλα βιβλία έχετε διαβάσει; Και ξένη λογοτεχνία έχω διαβάσει πολλή και η Λιλή Ζωγράφου µ' άρεσε και ο Μυριβήλης, που γραψε τη " ασκάλα µε τα χρυσά µάτια". Αλλά και ξένα βιβλία µου άρεσαν πολύ, όπως το "Ψάχνοντας για κοχύλια" ή το "Ποτέ χωρίς την κόρη µου", που είναι αληθινή ιστορία. ιαβάζοντας ένα βιβλίο µαθαίνεις πράγµατα που δεν πρόκειται να τα µάθεις όσο καιρό ζεις. Πλουτίζεις σαν άνθρωπος, αποκτάς εµπειρία, αρκεί να είναι καλό το βιβλίο. Εγώ, αν δεν εδιάβαζα, µπορεί και να µην έγραφα κιόλας τα βιβλία µου. Πώς αντιµετώπισε το οικογενειακό και κοινωνικό σας περιβάλλον την προσπάθειά σας; Σας στήριξαν; Στην αρχή,όχι. Μάλιστα µε κατακρίνανε. ηλαδή, όχι µε κατακρίνανε, απλά δεν ξέρανε τι έγραφα. Και σου λένε «Ποιος ξέρει τώρα ήντα γράφει, και µπορεί να µας επαίζουνε οι ανθρώποι άµα τα διαβάζουνε. ηλαδή είχανε κάποια ανησυχία. Όταν όµως κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο και πήρανε καλά σχόλια απ αυτούς που το διαβάσανε, µετά δεν ξαναµίλησε κανείς. Μας είπατε ότι είστε κτηνοτρόφος. Αυτό σας βοηθάει ή σας δυσκολεύει στο γράψιµο; Πιο πολύ µε βοηθάει, αλλά δεν έχω και τον απαιτούµενο χρόνο για να κάτσω να γράψω, όπως θέλω. Να, τώρα κι ένα χρόνο έχω ξεκινήσει το τρίτο βιβλίο και είµαι ακόµα στη µέση, γιατί δεν έχω το χρόνο και την ψυχική ηρεµία να γράψω. Όταν βγάζω τα πρόβατα στη βοσκή και δεν έχω άλλες έγνοιες πιο σοβαρές να µε απασχολούνε, µε απασχολεί το γράψιµο. Να σκεφτείτε, µέρα νύχτα σκεφτόµουν αυτό το βιβλίο («Σηκωµαταριά ελιά»), πώς θα πλάσω τα ποιήµατα.το βιβλίο αυτό δεν ξέρω γιατί τ αγάπησα τόσο, το έπλασα τόσο πολύ, που έκανα τη δουλειά µου µηχανικά και ήταν το µυαλό µου στο βιβλίο. Βέβαια, και το πρώτο µου βιβλίο, τη ύναµη της αγάπης, το αγαπώ πολύ. Πώς εργάζεστε για να γράψετε ένα βιβλίο; Κρατάτε σηµειώσεις; Όχι, σκέφτοµαι την ιστορία απ την αρχή µέχρι το τέλος. Πλάθω µε το νου µου τον ήρωα, το χαρακτήρα του και στη συνέχεια σκέφτοµαι και τα άλλα πρόσωπα, που τα προσέχω κι αυτά. Όµως δεν µπορείς να γράψεις αν δεν έχεις ήρεµο το µυαλό σου. Εγώ γράφω κυρίως τα ξηµερώµατα. Θα σηκωθώ στις πέντε η ώρα τα ξηµερώµατα να γράφω µέχρι τις έξι, εξίµιση που θα φύγω για τη δουλειά, τότε δηλαδή που είναι όλοι ησυχασµένοι µέσα στο σπίτι. Είπατε ότι γράφετε τώρα ένα τρίτο βιβλίο. Θα µας πείτε το θέµα του; Το τρίτο βιβλίο είναι αφιερωµένο στη µάνα. Και ποιος βέβαια δεν έχει γράψει για τη µάνα αλλά είναι αφιερωµένο στη µάνα, την αληθινή Μάνα. Αυτήν που δεν κοιτάζει τον εαυτό της Σαν γυναίκα, αυτήν που δεν ενδιαφέρεται αν ο σύζυγός της είναι κακός, αλλά αφιερώνει τη ζωή της στα παιδιά της. Πώς θα τα µεγαλώσει, πώς θα τα αναθρέψει, πώς θα τα κάνει σωστούς ανθρώπους. Σ' αυτή τη µάνα είναι αφιερωµένο το βιβλίο. Και αναχτυπώ, βέβαια, και ορισµένα κακά έθιµα του νησιού µας, όπως είναι οι αδέσποτοι πυροβολισµοί, η ζωοκλοπή και διάφορα άλλα απού µας κατακρίνουνε. ηλαδή δεν αποφεύγετε να µιλήσετε και για τα αρνητικά στοιχεία των Κρητικών. Είναι καλό να γράφεις τα καλά, να γράφεις όµως και τα κακά. Τότε έχει ενδιαφέρον το θέµα. Πρέπει να επαινείς τη λεβεντιά, την παληκαριά, αλλά αν κάνεις µόνο αυτό, καταντά µονότονο. Χρειάζεται και να κατακρίνεις. Εσένα πάντως στο τέλος θα σε κρίνουνε εκείνοι που σε διαβάζουνε. Πουλιούνται τα βιβλία σας; Βγάζουν τα χρήµατα της έκδοσης; Από τη ' ύναµη της αγάπης" έχουν πουληθεί 3000 κοµµάτια. Τα βιβλία βγάζουν τα έξοδά τους, αν κινηθείς όπως το κάνω εγώ. Εγώ τα πουλώ µόνος µου, γιατί αν ανείµενα τα βιβλιοπωλεία θα είχα µπει µέσα χίλια τα εκατό. Αλλά τα πουλώ το καλοκαίρι που δεν έχω δουλειά. Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέµβριο θα πάρω 500 βιβλία και θα γυρίσω όλα τα χωριά, όλες τις πολιτείες. Φέτος είχα πάει µέχρι τη Σητεία. Και σου λένε: µα δεν ντρέπεσαι να πουλείς το βιβλίο; - Ε! δεν είναι ντροπή όπως

θα πουλήσω ένα αρνί, ένα τυρί, έτσι θα πουλήσω κι ένα βιβλίο, όταν είναι δικό µου και ξέρω ότι είναι καλό. εν εντρέποµαι. Μας µιλήσατε για τις δυσκολίες των παιδικών σας χρόνων. Τώρα όµως που τα πράγµατα είναι καλύτερα έχετε σκεφτεί τι φταίει και δεν διαβάζουν τα Παιδιά; Ε, τώρα φταίει η τηλεόραση. Βλέπουνε όλα τα σήριαλ στην τηλεόραση, τα κατέχουνε όλα απ' έξω κι ανακατωτά. Να, για παράδειγµα ο γιος µου: Πες του να πιάσει ένα βιβλίο, δεν το πιάνει. Πάει τώρα στην έκτη δηµοτικού, αλλά δεν ανοίγει βιβλίο, ούτε γράφει ούτε τίποτε. Ο δάσκαλος µου λέει: να του δώσω το απολυτήριο, να φύγει από το σχολείο, να σου 'κλουθεί στ' αόρι να σε βοηθά τίποτα. Και του το λέω: θα ρθει µια µέρα που θα το µετανιώσεις, όπως το µετάνιωσα κι εγώ. Εγώ δεν ξέρω να γράφω σωστά και τα γράφω δυο φορές. Γράφω τα χειρόγραφα και τα δίνω και µου τα διορθώνουνε - να, ό,τι βλέπετε κοκκινάδι είναι ορθογραφικά λάθη - και µετά τα ξαναγράφω διορθωµένα. Γι' αυτό θα συµβούλευα τους γονείς να µην αφήνουνε τα παιδιά να βλέπουνε πολύ τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι που σκαρτεύει τα παιδιά. Καλύτερα είναι να τα κινήσουνε, να τα πάνε σ' ένα καλό θέατρο, ή µια ταινία, να τους πάρουνε ένα καλό βιβλίο. Κύριε Τριανταφυλλάκη, τώρα που τελειώνει η συνέντευξη θέλουµε να µας πείτε κάτι για τα παιδιά του σχολείου που θα τη διαβάσουν στο περιοδικό Είναι µια ευκαιρία, γιατί αν µπορούσα να γυρίσω σε µερικά γυµνάσια να πω ορισµένα πράγµατα, κι εµένα θα µ' ευχαριστούσε και τα παιδιά πιστεύω ότι θα τα καταλάβαιναν. Το παν στον άνθρωπο είναι η αγάπη, κι όχι ν' αγαπά τον άνθρωπο, αλλά τα πάντα, ό,τι υπάρχει γύρω του, ένα δέντρο, µια πέτρα. Όταν δηλαδή πιάσεις µια πέτρα που είναι άψυχη και την πελεκήσεις και κάνεις κάτι πάνω στην πέτρα, µπορείς να την αγαπήσεις. Γι' αυτό µια µαντινάδα λέει: " εν έχει αξία ν' αγαπάς αυτούς που σ' αγαπούνε, αξία έχει ν' αγαπάς αυτούς που σε µισούνε ". ηλαδή, µπορείς να αγαπήσεις ακόµα κι αυτόν που σου έκανε µεγάλο κακό. Θέλει βέβαια µεγάλη δύναµη αυτό, αλλά πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει τη δύναµη να κάνει ό,τι θέλει. Γι' αυτό µου αρέσει να µιλώ συνέχεια για την αγάπη. Στο νέο βιβλίο κάποια στιγµή µια γυναίκα λέει: "Να µπορούσα αυτή τη λέξη που τη λέω αγάπη να τη σπείρω σ' αυτό το χωράφι, να το ποτίσω µε το χαµόγελο των παιδιών και τον καρπό που θα µαζέψω να τον σκορπίσω σ' όλο τον κόσµο, απ' τη µιαν άκρη στην άλλη για να γεµίσω τις καρδιές των ανθρώπων " Σας ευχαριστούµε πολύ. Την συνέντευξη πήραν και επιµελήθηκαν οι µαθήτριες του γυµνασίου Καλαϊτζάκη Βούλα και Πεπονάκη Ειρήνη

Εσύ σαι η αγάπη µου εσύ και η χαρά µου εσύ σαι ο αναστεναγµός κι ο χτύπος της καρδιάς µου. Πέρασα πάλι το στενό που κάθεσαι µικρή µου σε είδα και γιατρεύτηκε κάθε παλιά πληγή µου. Έχει αξία πιο πολύ το τελευταίο δάκρυ µη σταµατά και κρουσταλλεί στων αµαθιώ την άκρη. Για µια µατιά σου το µπλεξα τς αγάπης το γαϊτάνι και για ολόκληρη ζωή να σ αγαπώ δε φτάνει. Ζωή δεν το βαλα σκοπό πως θα σε κατακτήσω αφού µπορώ να σε γλεντώ όσο καιρό κι αν ζήσω. Στον ουρανό υπάρχουνε εκατοµµύρια τα άστρα Μα δύο υπάρχουνε στη γη κι ναι τα δυο σου µάτια. Μεγάλος είναι ο θεός, ο ποιητής του κόσµου που σου δωσε την οµορφιά µατάκια µου και φως µου. Οχτώ γιατροί µε διατηρούν να γιάνουνε τον πόνο µα εσύ µε µία σου µατιά µού τονε γιαίνεις µόνο. Σύνθεςη : Ζαχαριάκης Ιάκωβος Α λυκείου

ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ Ύστερα από την 11 η Σεπτεµβρίου του 2002,πολλοί Αµερικανοί παροµοίασαν την επίθεση στους δίδυµους πύργους της Νέας Υόρκης µε την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρµπορ. Κατά διαβολική σύµπτωση την ίδια χρόνια στις κινηµατογραφικές αίθουσες προβαλλόταν ένα θεαµατικό φιλµ µε θέµα το Περλ Χάρµπορ.Τι συνέβη, λοιπόν, στο Περλ Χάρµπορ, πώς συνέβη και τι συνέπειες είχε, να το θέµα αυτού του άρθρου. Ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή: Το εκέµβριο του 1941, όταν εκδηλώθηκε η επίθεση, ο 2 ος παγκόσµιος πόλεµος µαινόταν ήδη δύο περίπου χρόνια.η Αµερική όµως δεν έπαιρνε ενεργά µέρος, παρά το γεγονός ότι οι υτικοί σύµµαχοί της βρίσκονταν σε δεινή θέση από τις δυνάµεις του Άξονα (Γερµανία- Ιταλία- Ιαπωνία). Στο χώρο του Ειρηνικού η Ιαπωνία ξεκίνησε µια επεκτατική πολιτική ( π.χ κατάληψη κινεζικών εδαφών ). Αυτό οδήγησε τους Αµερικανούς σε έντονο διπλωµατικό διάβηµα και σε απαιτήσεις που οι Ιάπωνες δεν ήταν διατεθειµένοι να δεχτούν. Αυτό οι Αµερικάνοι το γνώριζαν, γιατί είχαν υποκλέψει τον µυστικό κώδικα επικοινωνίας των Ιαπώνων διπλωµατών. Είχαν στα χέρια τους το τηλεγράφηµα του Τόκιο προς τους Ιάπωνες διαπραγµατευτές : «... Οι ΗΠΑ µάς επέδωσαν προτάσεις ταπεινωτικές. Οι διαπραγµατεύσεις έληξαν.αποφύγετε πάντως να δώσετε αυτήν την εντύπωση. Πέστε πως περιµένετε οδηγίες» Οι Αµερικανοί είναι σίγουροι ότι επίκειται ιαπωνική επίθεση, προειδοποιούν τα στρατεύµατα τους σ όλο τον Ειρηνικό, όµως δεν ανησυχούν για το Περλ Χάρµπορ. Το θεωρούν αρκετά αποµακρυσµένο και πολύ καλά εξοπλισµένο. Έτσι, παρά τις προειδοποιήσεις, τίποτε δεν άλλαξε στη συνηθισµένη ζωή της βάσης. Όµως οι Ιάπωνες είχαν ξεκινήσει την επιχείρηση ήδη από τις 26 Νοέµβριου του 41 και ενώ ακόµα οι διπλωµατικές συζητήσεις συνεχίζονταν. Την ιαπωνική µοίρα που κατευθυνόταν προς το Περλ Χάρµπορ αποτελούσαν έξι αεροπλανοφόρα µε 423 συνολικά αεροσκάφη, 2 θωρηκτά,τρία καταδροµικά, 9 αντιτορπιλικά και τρία υποβρύχια.η µοίρα πλησιάζει σιωπηλά το στόχο κινούµενη από το βορρά.ο διάπλους είναι πολύ σκληρός, άνδρες αναρπάζονται από τεράστια κύµατα, το κρύο είναι έντονο και η οµίχλη κάνει δύσκολη την πλεύση. Είναι ο φόρος που οι Ιάπωνες πληρώνουν για το δροµολόγιο που ακολούθησαν.όµως από εκεί ο ωκεανός είναι άδειος, συναντούν ένα µόνο πλοίο κι αυτό ιαπωνικό. Ο αιφνιδιασµός τους µπορεί να πετύχει. Στην επιτυχία του ιαπωνικού αιφνιδιασµού βοήθησαν οι ίδιοι οι Αµερικανοί. Αγνόησαν κατά εξωφρενικό τρόπο µια σειρά από ενδείξεις. Το FBI προειδοποιεί, τη νύχτα της 6 ης προς την 7 η εκεµβρίου, τον αρχηγό του στόλου στον Ειρηνικό ότι ο Ιάπωνας πρόξενος στη Χονολουλού ( πρωτεύουσα της Χαβάης) καίει τα έγγραφά του.στις 6:30 το πρωί της 7 ης εκεµβρίου οι Αµερικανοί εντοπίζουν και βυθίζουν κοντά στο Περλ Χάρµπορ ένα ιαπωνικό υποβρύχιο τσέπης. εν καλούν σε συναγερµό. Στις 7:00 το πρωί της ίδιας µέρας ο βορειότερος από τους 6 αµερικανικούς σταθµούς ραντάρ εντοπίζει µια µεγάλη δύναµη από αεροσκάφη, πάνω από 100, να πλησιάζει. Μετά από 20 ολόκληρα λεπτά τηλεφωνεί και αναφέρει το γεγονός στο κέντρο πληροφοριών. Ο αξιωµατικός υπηρεσίας απαντά Forget it (Ξεχάστε τα). Πίστεψε ότι ήταν αµερικανικά αεροπλάνα που ήταν προγραµµατισµένο να έλθουν στη βάση. Μόνο που περίµεναν 12 αεροσκάφη από την Καλιφόρνια, δηλαδή απ τα ανατολικά κι όχι απ το βορρά!!! Το Κυριακάτικο πρωινό της 7 ης εκεµβρίου, το Περλ Χάρµπορ ξυπνά γαλήνιο µέσα στο καθαρό φως, ύστερα από ένα Σαββατόβραδο διασκέδασης και εκτόνωσης. Οκτώ θωρηκτά είναι δεµένα στις αποβάθρες του λιµανιού, τίποτε δεν κινείται στο έδαφος ή στα

πολεµικά. Στις 07:55 όµως η κόλαση έχει ήδη αρχίσει. Ώσπου οι Αµερικανοί να δουν την κόκκινη βούλα της ιαπωνικής σηµαίας πάνω στα φτερά των αεροπλάνων που εφορµούσαν εναντίον τους, εννιά αεροτορπίλες έχουν ήδη χτυπήσει το θωρηκτό West Virginia σκοτώνοντας 106 άτοµα. Μια βόµβα διαπερνά και ανατινάσσει τις αποθήκες πυροµαχικών του θωρηκτού Arizona, 450 τόνοι πυροµαχικών εκρήγνυνται και πάνω από 2000 χιλιάδες άντρες εξαερώνονται, ενώ το πολεµικό µετατρέπεται σε µια άµορφη µάζα που φλέγεται µε µανία. Οι Ιάπωνες επιτίθενται σαν δαιµονισµένοι, δεν τους σταµατά ούτε η αντιαεροπορική άµυνα που έχει κάπως συνέλθει ούτε και οι καπνοί που τους εµποδίζουν να δουν τους στόχους. Το θωρηκτό Καλιφόρνια ανατρέπεται και βυθίζεται, το Οκλαχόµα αναποδογυρισµένο δείχνει τη καρένα του σαν τεράστιο κήτος, τρία θωρηκτά έχουν πάθει σοβαρές ζηµιές, ενώ ένα κατορθώνει να διαφύγει. Το ήρεµο «λιµάνι των µαργαριταριών» σε δυο ώρες έχει γεµίσει από συντρίµµια, ναύτες που προσπαθούν να σωθούν, από πτώµατα και πετρέλαιο που καίγεται. Οι Αµερικανοί δεν έχασαν µόνο τα θωρηκτά που προαναφέραµε, έχασαν και 3 αντιτορπιλικά, τέσσερα µικρότερα σκάφη, ενώ άλλα πολεµικά έπαθαν σοβαρές ζηµιές. Τεράστιες ήταν και οι απώλειές τους σε ανθρώπινο δυναµικό: 3435 νεκροί και τραυµατίες. Η επίθεση των Ιαπώνων ήταν καταστροφική, αλλά όχι εξοντωτική για τους Αµερικανούς. Τα Ιαπωνικά βοµβαρδιστικά δεν χτύπησαν τις γεµάτες καύσιµα δεξαµενές του λιµανιού, ούτε τις εγκαταστάσεις επισκευής πλοίων. Αν αυτοί οι στόχοι είχαν χτυπηθεί, η ανασυγκρότηση των Αµερικανών θα καθυστερούσε πολύ περισσότερο. Επίσης οι Ιάπωνες δεν κατάφεραν να χτυπήσουν τον κυριότερο στόχο τους, τρία αµερικανικά αεροπλανοφόρα, που - για καλή τύχη των Αµερικανών - έλειπαν από τη βάση. Οι Ιάπωνες είχαν ελάχιστες απώλειες,καµία τριανταριά αεροπλάνα, πέντε φορές λιγότερα απ όσα είχαν προβλέψει ότι θα χάσουν. Ήταν ενθουσιασµένοι και αποχωρούσαν γρήγορα και σιωπηλά,όπως ακριβώς ήρθαν. εν διέκοψαν τη σιγή ασυρµάτου,ούτε καν όταν 2 βοµβαρδιστικά τους που είχαν χάσει τον προσανατολισµό τους καλούσαν απεγνωσµένα τη µοίρα ρωτώντας το στίγµα της!! Η επίθεση των Ιαπώνων είχε ως αποτέλεσµα η Αµερική να βγει στον πόλεµο εναντίον του Άξονα, κάτι που άλλαξε δραµατικά το συσχετισµό δυνάµεων. Ο ελεύθερος κόσµος νίκησε µετά από σύγκρουση απίστευτης αγριότητας, σκληρότητας αλλά και µεγαλείου. Η επίθεση στο Περλ Χάρµπορ έµεινε στην ιστορία. Την υπενθυµίζουν όχι µόνο οι κινηµατογραφικές ταινίες, τα βιβλία ή οι παραλληλισµοί των δηµοσιογράφων.την υπενθυµίζει πρώτα πρώτα το κουφάρι του θωρηκτού Arizona που κείτεται ακόµη στο γκρίζο βυθό του λιµανιού,σε βάθος 11 µέτρων.η διαρροή πετρελαίου από το πλοίο συνεχίζεται ακόµη και σήµερα, κάποιοι το παροµοιάζουν µε το αίµα τον 2277 αντρών που χάθηκαν εκείνο το µοιραίο πρωινό. Άλλοι πάλι λένε ότι η διαρροή θα πάψει, όταν χαθεί και ο τελευταίος επιζών του Arizona. Μετά από χρόνια στο µνηµείο του θωρηκτού κάποιος Ιάπωνας έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών ένα αυτοσχέδιο τετράστιχο (χαικού): Η καρδιά µου ράγισε από τον πόνο ερχόµαστε από τη Χιροσίµα. ΣΥΝΤΑΞΗ : Κουτάντος Νικόλαος B3 ΛΥΚΕΙΟΥ *** Η εργασία µας στηρίχτηκε στα παρακάτω βιβλία της βιβλιοθήκης : Ιστορία του ευτέρου Παγκοσµίου πολέµου του Ραιηµόν Καρτιέ ( 940.54 CAR ) και Ιστορία του ευτέρου Παγκοσµίου πολέµου του Λίντελ Χαρτ ( 940.53 HAR ).