Μέλισσες και Κηφήνες 21.01.2016 Σήμερα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα στο γραφείο. Ανοίγοντας την αλληλογραφία, ανάμεσα στις επιστολές από δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες, ήταν και το ετήσιο φιρμάνι. Όχι του Σουλτάνου, αλλά του Ταμείου Συνταξιοδοτικής Πρόνοιας του Δικηγορικού Συλλόγου στον οποίο ανήκω. Για να εξηγούμαι: κάθε δικηγόρος είναι υποχρεωτικά συνταξιοδοτικά ασφαλισμένος στο εν λόγω Ταμείο. Κάθε χρόνο, στέλνω το τελευταίο εκκαθαριστικό της εφορίας και μετά το Ταμείο μού υπολογίζει με βάση τα εισοδήματα προ φόρων, πόσα πρέπει να πληρώνω μηνιαίως. Το λεγόμενο φιρμάνι. Το καλό είναι, ότι το ποσό φέτος δεν ανέβηκε. Το κακό είναι, ότι δεν κατέβηκε.
Μαζί με το φιρμάνι, στέλνουν μαζί και πόσο υπολογίζεται η σύντάξή μου, με βάση όσα έχω πληρώσει μέχρι τώρα στο Ταμείο. Αν, λοιπόν, κλείσω το γραφείο και σταματήσω τώρα να πληρώνω στο Ταμείο, μόλις πάω 67 χρονών, θα έχω να λαμβάνω μηνιαίως:
Βέβαια, δεν σκοπεύω να σταματήσω να δουλεύω. Θέλω να έχω την υγεία μου και να δουλεύω στον επάγγελμα που αγαπώ, μέχρι να φτάσω στα 67. Έχω ακόμα 30 παραγωγικά χρόνια μπροστά μου, και, αν μέχρι τώρα, με λίγα χρονάκια εισφοράς, έχω σακουλιάσει 315,10, τοτε σίγουρα προβλέπεται να έχω γερή σύνταξη. Που θα την ροκανίσω όμορφα και χλιδάτα σε ένα ελληνικό νησί. Έχω όμως το φόβο, ότι μπορεί να μην έχω την υγειά μου. Αν μού συμβεί κάτι αύριο; Αν δεν μπορώ να ασκήσω το επάγγελμά μου; Πώς θα ζήσω με 310,10 το μήνα; Θα πάω να ζητήσω να με ταίσει η Πρόνοια; Δεν σπούδαζα τόσα χρόνια για να καταντήσω ζητιάνος στην Πρόνοια. Αλλά και εκεί να πάω, η Πρόνοια θα μου πει, πήγαινε κυρία μου πρώτα να
φας όσα έχεις σε αποταμιεύσεις, πήγαινε να πουλήσεις τα κοσμήματα που έχεις, το σπίτι σου στην Ελλάδα, ξόδεψε τα χρήματα συνετά, και όταν σε μερικά χρόνια δεν έχεις στ' αλήθεια τίποτα, ξαναέλα. Για το λόγο αυτό, έχω κλείσει και μια ιδωτική ασφάλεια. Αν αύριο το πρωί πάθω κάτι και δεν μπορώ να ασκήσω το επάγγελμά μου, θα μου κόψει αναπηρική σύνταξη στα 2.077,31. Αν δεν πάθω κάτι και φτάσω υγιής μέχρι τα 67, θα έχω και απο εκεί μια συμβολική συνταξούλα των 360,43. Summa summarum, πληρώνω κάθε μήνα 1.331,40 εισφορές μόνο για τη σύνταξη. Για μένα, είναι πολλά λεφτά. Σκέφτομαι, τι θα μπορούσα να κάνω με αυτά. Θα μπορούσα να τα βάζω στην άκρη. Μετά από 30 χρόνια, μαζί με τους τόκους, θα είχα ένα αξιοσέβαστο ποσό. Ή θα μπορούσα να τα ξοδέψω σε ταξίδια, να γυρίσω τον κόσμο όλο. Ή να τα ξοδέψω σε λούσα, δικά μου είναι, εγώ δουλεύω για να τα βγάλω. Αλλά, δεν το κάνω. Δεν
το κάνω, γιατί έχω δει από πρώτο χέρι στη δουλειά μου πώς είναι να είσαι γέρος και άπορος, ή ανάπηρος και άπορος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να πεινάς στα γεράματα. Και γι αυτό τα πληρώνω και σκάω. Εκεί που καθόμουν με το κομπιουτεράκι σκυμμένη και υπολόγιζα τα μηνιαία έξοδά μου, χτύπησε η πόρτα. Ήταν μια γνωστή Ελληνίδα, η μητέρα Τερέζα της ντόπιας ελληνικής κοινότητας, και μού έφερε έναν μπάρμπα πατριωτάκι να τον βοηθήσω, γιατί, όπως μού είπε ο ίδιος, "δεν του κόψανε καθόλου σύνταξη οι Φρίτσηδες". Ο μπάρμπας είχε έρθει εκείνα τα χρόνια μετανάστης. Δούλεψε λίγο στη φάμπρικα, αλλά παράτησε τη δουλειά, γιατί, "δεν ήταν σαν τους άλλους τους σκλάβους που δουλεύαν σαν τα σκυλιά για δυο φενίκια". Δούλεψε μετά σε όλες τις μεγάλες γερμανικές πόλεις, πότε εδώ και πότε εκεί, σε κουζίνες ή σερβιτόρος, πάντα αδήλωτος και ανασφάλιστος, η αμοιβή του "μαύρα". Ένα διάστημα είχε φύγει και Ελλάδα, πούλησε τα χωράφια των γονιών του στο χωριό, γύρισε πάλι πίσω, άνοιξε δικό του ελληνικό εστιατόριο, ούτε και εκεί φρόντισε να ασφαλιστεί, μετά βάρεσε πτώχευση, μετά ζούσε από την Πρόνοια. Και τώρα, έκανε αίτηση για σύνταξη. Και εγκρίθηκε. 25,05. Τού ζήτησα αν μπορώ να βγάλω μια φωτό. "Δείχτα δείχτα μου λέει, να δουν τι τραβάμε εδώ στη Γερμανία!". Με ρώτησε, αν μπορούμε να κάνουμε ένσταση. Προσπάθησα μάταια να του δώσω να καταλάβει, ότι η απόφαση ήταν σωστή. Τόσα πλήρωσε στο Ταμείο του, τόσα θα πάρει. Η απάντηση: "Τι ανάγκη έχεις εσύ;" και "Είσαι χειρότερη απ τους Γερμανούς". Τέλος πάντων, η κοπέλα που τον έφερε μού ζήτησε συγγνώμη και μού είπε ότι θα τον πάει κατ' ευθείαν στην Πρόνοια.
Άλλος ένας τζίτζικας που δεν νοιάστηκε ποτέ για τίποτα και στα γεράματα θα τον ταίζουμε όλοι εμείς. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι εμείς οι εργαζόμενοι. Που πάμε στη δουλειά με πυρετό. Οι μανάδες που παρατάνε τα μωρά τους έξι εβδομάδων για να επιστρέψουν στη δουλειά (όχι, οι Γερμανίδες δεν είναι άπονες μάνες, έχουν και αυτές μητρικό ένστικτο). Οι πενηντάρηδες που χάνουν τη δουλειά τους και πάνε και δουλεύουν χαμάληδες. Όλοι μας. Σαν να μην έφτανε αυτό, ανοίγω για να ξεθυμάνω κάποιες ελληνικές σελίδες. Και μαθαίνω, ότι στην Ελλάδα η σύνταξη δεν υπολογίζεται με βάση πόσο έχει πληρώσει κάποιος στο Ταμείο του, αλλά αυθαίρετα. Και ότι κανένας πολιτικός δεν έχει τολμήσει να αγγίξει αυτό το ζήτημα. Κάποιοι που τόλμησαν να πουν το αυτονόητο, ότι η σύνταξη πάει αναλόγως με το πόσα πλήρωσες, μόνο που δεν λιντσαρίστηκαν. Στην πτωχευμένη Ελλάδα όλα αυτά. Που ζει με δανεικά. Που ζει μόνο από το έλεος των Ευρωπαίων συμπολιτών, που για ένα φιλότιμο δεν ήθελαν να αφήσουν τον ελληνικό λαό να πεινάσει. Φίλοι, σάς έχω νέα. Όσο και να αγαπάμε την Ελλάδα και να συμπονούμε τον ελληνικό λαό, κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να δουλεύει μέχρι τα 67 για να πληρώνει τους κηφήνες που δεν έχουν πληρώσει το ελάχιστο σε ένα ταμείο. Ή θα ξεφορτωθείτε τους κηφήνες, ή θα καταστραφείτε μαζί τους.