Πιο επιμελείς και να νοιάζονται περισσότερο στο σπίτι Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων Μπορούμε να γίνουμε πιο επιμελείς και να νοιαζόμαστε περισσότερο στο σπίτι καθώς είμαστε πιο αφοσιωμένοι στο να μαθαίνουμε, να ζούμε και να αγαπάμε το αποκατεστημένο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Το 1833 ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ έλαβε μια αποκάλυψη η οποία περιείχε μία έντονη επίπληξη προς ορισμένους ηγέτες αδελφούς της Εκκλησίας για να βάλουν σε τάξη τις οικογένειές τους (βλέπε Δ&Δ 93:40-50). Μία συγκεκριμένη φράση από την αποκάλυψη αυτή δίνει το θέμα του μηνύματός μου -- «πιο επιμελείς και να νοιάζονται περισσότερο στο σπίτι» (εδάφιο 50). Θέλω να προτείνω τρεις τρόπους, με τους οποίους ο καθένας μας μπορεί να γίνει πιο επιμελής και να νοιάζεται περισσότερο στο σπίτι του. Σας προσκαλώ να ακούσετε προσεκτικά, με αυτιά που ακούν και καρδιά που αισθάνεται, και προσεύχομαι ώστε το Πνεύμα του Κυρίου να είναι μαζί με όλους εμάς. Πρόταση υπ. Αριθμόν 1: Να εκφράζετε αγάπη -- και να τη δείχνετε. Μπορούμε να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο επιμελείς και να νοιαζόμαστε στο σπίτι, λέγοντας στους ανθρώπους που αγαπάμε ότι τους αγαπάμε. Αυτές οι εκφράσεις αγάπης δε χρειάζεται να είναι περίτεχνες ή μακροσκελείς. Απλώς θα πρέπει να εκφράζουμε αγάπη ειλικρινά και συχνά. Αδελφοί και αδελφές, πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρατε στην αγκαλιά σας τον/την παντοτινό/-νή σύντροφό σας και είπατε: «Σ αγαπώ»; Γονείς, πότε ήταν η τελευταία φορά που εκφράσατε ειλικρινά την αγάπη σας στα παιδιά σας; Παιδιά, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε στους γονείς σας ότι τους αγαπάτε; Ο καθένας από εμάς ξέρει ήδη ότι θα πρέπει να λέμε στους ανθρώπους που αγαπάμε ότι τους αγαπάμε. Όμως αυτό που γνωρίζουμε δεν αντικαθρεφτίζεται πάντοτε σε αυτό που κάνουμε. Μπορεί να αισθανόμαστε αβεβαιότητα, αδεξιότητα ή ίσως και αμηχανία. Ως μαθητές του Σωτήρα δεν προσπαθούμε απλώς να γνωρίσουμε περισσότερα, αλλά μάλλον να πράττουμε διαρκώς περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι σωστά και να γινόμαστε καλύτεροι. Πρέπει να θυμόμαστε ότι εκείνο το «σ αγαπώ» δεν είναι παρά η αρχή. Πρέπει να το λέμε, πρέπει να το εννοούμε και, κυρίως, πρέπει αδιάκοπα να το δείχνουμε. Πρέπει και να εκφράζουμε και να δείχνουμε αγάπη. Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον συμβούλευσε πρόσφατα: «Συχνά υποθέτουμε ότι [οι άνθρωποι γύρω μας] πρέπει να γνωρίζουν πόσο πολύ τους αγαπάμε. Όμως δεν πρέπει ποτέ να υποθέτουμε. Πρέπει να τους δίνουμε να το καταλάβουν Ποτέ δε θα μετανιώσουμε για τα καλοσυνάτα λόγια που ειπώθηκαν ή την τρυφερότητα που δείξαμε. Αντίθετα, θα μετανιώσουμε αν αυτά τα πράγματα παραλειφθούν από τις σχέσεις μας με εκείνους που σημαίνουν πάρα πολλά για εμάς» ( Finding Joy in the Journey, Liahona, Νοέμβρ. 2008, 86).
Μερικές φορές σε μία ομιλία ή σε μία μαρτυρία στη συγκέντρωση μετάληψης ακούμε μια δήλωση όπως αυτή: «Ξέρω ότι δε λέω συχνά στη σύζυγό μου πόσο πολύ την αγαπώ. Σήμερα θέλω η ίδια, τα παιδιά μου και όλοι εσείς να ξέρετε ότι την αγαπώ». Αυτή η έκφραση αγάπης μπορεί να είναι η αρμόζουσα. Όμως όταν ακούω κάποια δήλωση όπως αυτή, αντιδρώ και φωνάζω σιωπηλά ότι η σύζυγος και τα παιδιά δε θα πρέπει να ακούν αυτή την προφανώς σπάνια και ιδιωτική συνομιλία δημοσίως στην Εκκλησία! Ελπίζω πως τα παιδιά ακούν να εκφράζεται η αγάπη και βλέπουν να εκδηλώνεται η αγάπη ανάμεσα στους γονείς τους στη συνηθισμένη ρουτίνα της καθημερινής ζωής. Εάν, παρά ταύτα, η δημόσια δήλωση αγάπης στην Εκκλησία είναι μια μικρή έκπληξη για τη σύζυγο ή τα παιδιά, τότε πράγματι υπάρχει ανάγκη να είμαστε περισσότερο επιμελείς και να νοιαζόμαστε περισσότερο στο σπίτι. Η σχέση ανάμεσα στην αγάπη και η αρμόζουσα δράση εκδηλώνεται επανειλημμένα στις γραφές και εμπλουτίζεται από την οδηγία του Σωτήρος στους Αποστόλους Του: «Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου» (Κατά Ιωάννην 14:15). Όπως ακριβώς η αγάπη μας για τον Κύριο αποδεικνύεται περπατώντας πάντοτε στις οδούς Του (βλέπε Δευτερονόμιο 19:9), έτσι και η αγάπη μας για τη σύζυγο, τους γονείς και τα παιδιά αντικαθρεφτίζεται ισχυρότερα στις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας (βλέπε Μωσία 4:30). Το να αισθανόμαστε την ασφάλεια και τη σταθερότητα της αγάπης από έναν/μία σύζυγο, ένα γονέα ή ένα παιδί, αποτελεί μια πλούσια ευλογία. Αυτή η αγάπη γαλουχεί και στηρίζει την πίστη στον Θεό. Μια τέτοια αγάπη είναι πηγή δύναμης και διώχνει το φόβο (βλέπε Ιωάννου Α 4:18). Μια τέτοια αγάπη είναι η επιθυμία κάθε ανθρώπινης ψυχής. Μπορούμε να γίνουμε περισσότερο επιμελείς και να νοιαζόμαστε στο σπίτι καθώς εκφράζουμε αγάπη -- και τη δείχνουμε αδιάκοπα. Πρόταση υπ. αριθμόν 2: Να καταθέτετε μαρτυρία -- και να ζείτε σύμφωνα με αυτή Γινόμαστε, επίσης, περισσότερο επιμελείς και νοιαζόμαστε στο σπίτι καταθέτοντας μαρτυρία σε εκείνους που αγαπάμε, σχετικά με τα όσα γνωρίζουμε ότι είναι αληθινά με τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος. Η κατάθεση μαρτυρίας δε χρειάζεται να είναι μακροσκελής ή περίτεχνη. Και δε χρειάζεται να περιμένουμε μέχρι την πρώτη Κυριακή του μήνα για να διακηρύξουμε τη μαρτυρία μας για πράγματα που είναι αληθινά. Μέσα στους τοίχους του σπιτικού μας μπορούμε και πρέπει να δίνουμε καθαρή μαρτυρία για την ουράνια φύση και πραγματικότητα του Πατέρα και του Υιού, για το μεγάλο σχέδιο σωτηρίας και για την Αποκατάσταση. Αδελφοί και αδελφές, πότε ήταν η τελευταία φορά που καταθέσατε μαρτυρία στον/στην παντοτινό/-νή σύντροφό σας; Γονείς, πότε ήταν η τελευταία φορά που διακηρύξατε τη μαρτυρία σας στα παιδιά σας, σχετικά με τα όσα γνωρίζετε ότι είναι αληθινά; Και εσείς, παιδιά, πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε για τη μαρτυρία σας με τους γονείς και την οικογένειά σας; Ο καθένας μας γνωρίζει ήδη ότι πρέπει να δίνουμε μαρτυρία στους ανθρώπους που αγαπάμε πάρα πολύ. Όμως αυτά που γνωρίζουμε δεν αντικατοπτρίζονται πάντα σε αυτά που κάνουμε. Ίσως να αισθανόμαστε αβεβαιότητα, αδεξιότητα ή ίσως και αμηχανία.
Ως μαθητές του Σωτήρα δεν προσπαθούμε απλώς να γνωρίσουμε περισσότερα, αλλά μάλλον να πράττουμε διαρκώς περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι σωστά και να γινόμαστε καλύτεροι. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι καταθέτοντας μια από καρδιάς μαρτυρία είναι μόνο η αρχή. Πρέπει να καταθέτουμε μαρτυρία, πρέπει να την εννοούμε και, κυρίως, πρέπει να τη ζούμε αδιάκοπα. Πρέπει και να διακηρύσσουμε και να ζούμε τις μαρτυρίες μας. Η σχέση ανάμεσα στη μαρτυρία και την αρμόζουσα δράση, τονίζεται στη διδασκαλία του Σωτήρος προς τους Αγίους στο Κίρτλαντ: «εκείνο που το Πνεύμα επιβεβαιώνει προς εσάς, ακριβώς αυτό θα ήθελα να κάνετε» (Δ&Δ 46:7). Η μαρτυρία μας της αλήθειας του ευαγγελίου θα πρέπει να αντικαθρεφτίζεται τόσο στα λόγια, όσο και στις πράξεις μας. Και οι μαρτυρίες μας διακηρύσσονται και βιώνονται ισχυρότερα στο σπιτικό μας. Σύζυγοι, γονείς και παιδιά, θα πρέπει να προσπαθούν να υπερνικήσουν κάθε δισταγμό, απροθυμία ή αμηχανία σχετικά με την κατάθεση μαρτυρίας. Πρέπει όλοι να δημιουργούμε και να αναζητούμε ευκαιρίες για να δώσουμε μαρτυρίες για τις αλήθειες του ευαγγελίου -- και να τις ζούμε. Η μαρτυρία είναι αυτό που γνωρίζουμε ότι είναι αληθινό στο νου και την καρδιά μας, με τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος (βλέπε Δ&Δ 8:2). Καθώς ομολογούμε την αλήθεια αντί να νουθετούμε, να παροτρύνουμε ή απλώς να μιλάμε για ενδιαφέρουσες εμπειρίες, προσκαλούμε το Άγιο Πνεύμα να επιβεβαιώσει την αλήθεια των λόγων μας. Η δύναμη της αγνής μαρτυρίας (βλέπε Άλμα 4:19) δεν προέρχεται από σοφά λόγια ή αποτελεσματική παρουσίαση. Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα της αποκάλυψης που μεταφέρεται από το τρίτο μέλος της Θεϊκής Κεφαλής, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα. Το να αισθανόμαστε τη δύναμη, την πνευματική εξύψωση και τη σταθερότητα της μαρτυρίας από έναν/μία σύζυγο, ένα γονέα ή ένα παιδί, είναι μια πλούσια ευλογία. Μια τέτοια μαρτυρία ενισχύει την πίστη και παρέχει καθοδήγηση. Μια τέτοια μαρτυρία παράγει φως σε έναν κόσμο που αυξάνει σε σκότος. Μια τέτοια μαρτυρία είναι η πηγή μιας αιώνιας προοπτικής και μιας διαρκούς ειρήνης. Μπορούμε να γίνουμε περισσότερο επιμελείς και να νοιαζόμαστε στο σπίτι καθώς καταθέτουμε μαρτυρία -- και τη ζούμε αδιάκοπα. Πρόταση υπ. αριθμόν 3: Να είστε συνεπείς Καθώς μεγάλωναν οι γιοι μας, η οικογένειά μας έκανε αυτό που έχετε κάνει και αυτό που τώρα κάνετε. Είχαμε τακτική οικογενειακή προσευχή, μελέτη γραφών και οικογενειακή βραδιά. Τώρα είμαι βέβαιος ότι αυτό που πρόκειται να περιγράψω δε συνέβη ποτέ στο σπίτι σας, όμως συνέβη στο δικό μας. Μερικές φορές η αδελφή Μπέντναρ κι εγώ, αναρωτιόμασταν αν οι προσπάθειές μας να κάνουμε αυτά τα απαραίτητα πνευματικώς πράγματα άξιζαν τον κόπο. Πότε-πότε, διαβάζαμε εδάφια γραφών ανάμεσα σε κάποια ξεσπάσματα, όπως: «Με αγγίζει!» «Πες του να μη με κοιτάζει!» «Μαμά, Αναπνέει τον αέρα μου!» Ειλικρινείς προσευχές διακόπτονταν πότε-πότε από πνιχτά γέλια και σπρωξίματα. Και με τα ζωηρά, πληθωρικά αγόρια, τα μαθήματα της οικογενειακής βραδιάς δεν παρήγαγαν πάντοτε υψηλό επίπεδο πνευματικής εξύψωσης. Κατά καιρούς η αδελφή
Μπέντναρ κι εγώ εξοργιζόμασταν, διότι οι ενάρετες συνήθειες που προσπαθούσαμε με τόσο κόπο να σφυρηλατήσουμε, δεν έδειχναν να δίνουν άμεσα τα πνευματικά αποτελέσματα που θέλαμε και περιμέναμε. Σήμερα, αν θα ερωτούσατε τους ενήλικους γιους μας τι θυμούνται από την οικογενειακή προσευχή, τη μελέτη των γραφών και την οικογενειακή βραδιά, πιστεύω ότι ξέρω πώς θα απαντούσαν. Πιθανώς να μην προσδιόριζαν κάποια συγκεκριμένη προσευχή ή μια ειδική περίσταση μελέτης των γραφών ή κάποιο ιδιαίτερα σημαντικό μάθημα οικογενειακής βραδιάς ως την καθοριστική στιγμή της πνευματικής εξέλιξής τους. Αυτό που θα έλεγαν ότι θυμούνται είναι πως ως οικογένεια ήμασταν συνεπείς. Η αδελφή Μπέντναρ κι εγώ νομίζαμε πως βοηθώντας τους γιους μας να καταλάβουν το περιεχόμενο ενός συγκεκριμένου μαθήματος ή μιας συγκεκριμένης γραφής, ήταν το υπέρτατο αποτέλεσμα. Όμως δεν έχουμε αυτό το αποτέλεσμα κάθε φορά που μελετάμε ή προσευχόμαστε ή μαθαίνουμε μαζί. Η συνέπεια που χαρακτήριζε την πρόθεση και το έργο μας, ήταν ίσως το μεγαλύτερο μάθημα -- ένα μάθημα που δεν το εκτιμούσαμε πλήρως εκείνη την εποχή. Στο γραφείο μου υπάρχει ένας όμορφος πίνακας ενός σιτοβολώνα. Ο πίνακας έχει πάμπολλες ανεξάρτητες πινελιές -- όπου καμιά τους μεμονωμένα δε δείχνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ή εντυπωσιακή. Στην πραγματικότητα, εάν σταθείτε κοντά στον πίνακα, αυτό που μπορείτε να δείτε είναι μία μάζα φαινομενικά άσχετων και άχαρων γραμμών, βαμμένων σε κίτρινο, χρυσαφί και καφέ. Παρ όλα αυτά, όταν σταδιακά απομακρύνεστε από τον πίνακα, όλες οι μεμονωμένες πινελιές συνδυάζονται και δημιουργούν ένα υπέροχο τοπίο ενός σιτοβολώνα. Πολλές, συνηθισμένες, ανεξάρτητες πινελιές συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα σαγηνευτικό και όμορφο πίνακα. Κάθε οικογενειακή προσευχή, κάθε περίσταση οικογενειακής μελέτης των γραφών και κάθε οικογενειακή βραδιά είναι μια πινελιά στον πίνακα της ψυχής μας. Κανένα συμβάν δε θα είναι πολύ εντυπωσιακό ή αλησμόνητο. Όμως, όπως ακριβώς οι κίτρινες, οι χρυσαφί και οι καφέ πινελιές συμπληρώνουν η μία την άλλη και δημιουργούν ένα εντυπωσιακό έργο τέχνης, έτσι και η συνέπειά μας να κάνουμε φαινομενικά μικρά πράγματα, μπορούν να οδηγήσουν σε σπουδαία πνευματικά αποτελέσματα. «Γι αυτό μην αποκάμνετε να κάνετε καλό, γιατί θέτετε το θεμέλιο ενός μεγάλου έργου. Και από μικρά πράγματα δημουργείται εκείνο που είναι μεγάλο» (Δ&Δ 64:33). Η συνέπεια αποτελεί μια αρχή-κλειδί καθώς θέτουμε το θεμέλιο ενός σπουδαίου έργου στην ατομική ζωή μας και καθώς γινόμαστε πιο επιμελείς και νοιαζόμαστε περισσότερο στο σπίτι μας. Το να είμαστε συνεπείς στο σπίτι μας είναι σημαντικό για έναν ακόμα λόγο. Πολλές από τις σκληρότερες επιπλήξεις του Σωτήρα απευθύνονταν στους υποκριτές. Ο Ιησούς προειδοποίησε τους μαθητές Του σχετικά με τους γραμματείς και τους Φαρισαίους: «Σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε: για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν» (Κατά Ματθαίον 23:3). Αυτή η έντονη παραίνεση είναι λογική, έχοντας υπόψη τη συμβουλή να «εκφράζουμε αγάπη -- και να τη δείχνουμε», να «καταθέτουμε μαρτυρία -- και να τη ζούμε» και να «είμαστε συνεπείς».
Η υποκρισία στη ζωή μας διακρίνεται εύκολα και προκαλεί τη μεγαλύτερη καταστροφή στο σπιτικό μας. Και τα παιδιά είναι συχνά τα πιο ευαισθητοποιημένα και σε επαγρύπνηση, όταν πρόκειται να αναγνωρίσουν την υποκρισία. Δημόσιες δηλώσεις αγάπης, όταν απουσιάζουν οι ιδιωτικές πράξεις αγάπης στο σπίτι είναι υποκρισία -- και αποδυναμώνουν το θεμέλιο ενός μεγάλου έργου. Όταν διακηρύσσουμε δημόσια τη μαρτυρία μας, όταν η αφοσίωση και η υπακοή εκλείπουν από το σπιτικό μας, είναι υποκρισία -- και κλονίζει το θεμέλιο ενός μεγάλου έργου. Η εντολή: «ΜΗ ψευδομαρτυρήσεις» (Έξοδος 20:16), ισχύει καταφανώς για τον υποκριτή στον καθέναν από εμάς. Πρέπει να είμαστε και να γίνουμε περισσότερο συνεπείς. «Αλλά γίνε τύπος των πιστών σε λόγο, σε συναναστροφή, σε αγάπη, σε πνεύμα, σε πίστη, σε αγνότητα» (Προς Τιμόθεον Α 4:12). Καθώς επιζητούμε τη βοήθεια του Κυρίου και με τη δύναμή Του, μπορούμε σταδιακά να μειώσουμε την ανομοιότητα ανάμεσα σε αυτό που λέμε και αυτό που κάνουμε, ανάμεσα στο να εκφράζουμε αγάπη και αδιάκοπα να τη δείχνουμε και ανάμεσα στο να καταθέτουμε μαρτυρία και να τη ζούμε ακλόνητα. Μπορούμε να γίνουμε πιο επιμελείς και να νοιαζόμαστε περισσότερο στο σπίτι καθώς είμαστε πιο αφοσιωμένοι στο να μαθαίνουμε, να ζούμε και να αγαπάμε το αποκατεστημένο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Μαρτυρία «Ο γάμος μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας έχει ορισθεί από τον Θεό και η οικογένεια αποτελεί στοιχείο υψίστης σπουδαιότητος στο σχέδιο του Δημιουργού για τον αιώνιο προορισμό των παιδιών Του» («Η οικογένεια: Μία επίσημη διακήρυξη προς όλο τον κόσμο», Λιαχόνα, Οκτ. 2004, 49). Για αυτούς και άλλους αιωνίους σημαντικούς λόγους, θα πρέπει να είμαστε πιο επιμελείς και να νοιαζόμαστε περισσότερο στο σπίτι. Είθε κάθε σύζυγος, κάθε παιδί και κάθε γονέας να είναι ευλογημένος, ώστε να επικοινωνεί και να λαμβάνει αγάπη, να καταθέτει και να εξυψώνεται πνευματικά από δυνατή μαρτυρία και να είναι περισσότερο συνεπής στα φαινομενικά μικρά πράγματα που έχουν τόση σημασία. Στις σημαντικές αυτές επιδιώξεις, δεν θα αφεθούμε ποτέ μόνοι. Ο Επουράνιος Πατέρας μας και ο Αγαπητός Υιός Του, ζουν. Μας αγαπούν και γνωρίζουν τις συνθήκες της ζωής μας και θα μας βοηθήσουν να γίνουμε πιο επιμελείς και να νοιαζόμαστε περισσότερο στο σπίτι. Για τις αλήθειες αυτές καταθέτω μαρτυρία, στο ιερό όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.